Grzech ebook i audiobook

Rodzicom,

między innymi za to, że nie będąc „entuzjastami

takiej literatury”, w znoju i pocie czytacie,

recenzujecie, radzicie.

Pomęczę Was jeszcze trochę.

Liczy się tylko takie życie, w którym jest miejsce na cierpienie i na radość.

Antoine de Saint-Exupéry

Umiłowany, nie naśladuj zła, lecz dobro. Ten, kto czyni dobrze, jest z Boga; ten zaś, kto czyni źle, Boga nie widział.

3 List św. Jana 1, 11

20 GRUDNIA

1

Prawą ręką dotykała wilgotnej, zimnej ziemi. Była cała obolała, a wskutek uderzenia o podłoże straciła dech. Starała się złapać powietrze ustami, lecz taśma klejąca nie pozostawiła odrobiny luzu i napięła się, szarpiąc skórę jej warg. Błękitne niebo pokryły wirujące mroczki.

Raz, dwa, trzy…

Odliczyła, z całych sił zaciskając oczy. Ciężar miażdżący klatkę piersiową nagle zelżał, pozwalając na zaczerpnięcie tchu nosem. Natychmiast tego pożałowała. Mdły, słodkawo-gorzki zapach wdarł się do jej płuc, osadzając się wcześniej w jamie nosowej i gardle. Odór był nie do wytrzymania, ale mózg bezwarunkowo domagał się tlenu.

Raz, dwa, trzy…

Ponownie nabrała powietrza, starając się nie myśleć o wypełniającym usta posmaku krwi.

W ogóle nie czuła lewej ręki, a jej obie nogi pulsowały tępym bólem, przebijającym spod całunu odrętwienia. Spojrzała w niebo. Jego kolor wyostrzył się, a mroczków ubyło. Chciała się zorientować, gdzie jest, choć każdy ruch gałki ocznej wywoływał przeszywające kłucie.

Krawędź dołu była poznaczona kolejnymi uderzeniami szpadla. Zaschnięta, uklepana ziemia wskazywała, że został wykopany już jakiś czas temu. Instynktownie wyczuła, że po jej lewej stronie znajduje się pusta przestrzeń. Wysiłkiem wszystkich mięśni postanowiła się obrócić. Umęczone ciało ledwie drgnęło, wbijając się w oplatające je sznury, i na powrót znieruchomiało. Zza rozognionych, nabrzmiałych od krwi powiek wypłynęły łzy. Spłynęły po korytarzach skóry i po chwili zmieszały się z kroplami brudnego potu.

Raz, dwa, trzy…

Tym razem próba przekręcenia się na bok była bardziej owocna. Przynajmniej poruszyła jedną nogą, a część pleców oderwała się od lodowatej ziemi. Wydała z siebie rozpaczliwy pisk, zakończony charczeniem i łkaniem. Ciemne włosy przylepiły się do jej karku, wywołując nie łaskotanie, ale przeszywający dreszcz. Krew, która spływała z czoła, osiadła na starannie przystrzyżonych brwiach, rozpływając się na obie strony twarzy. Każda linia wyciętego skalpelem pentagramu pulsowała w zawrotnym rytmie uderzeń serca.

Raz, dwa, trzy…

Wyraźnie widziała rozpościerające się szeroko niebo. Błękitne, bezchmurne, przyozdobione już tylko pojedynczymi plamkami mroczków. Pusta przestrzeń dawała nadzieję ucieczki. Musiała się jedynie odwrócić, a wtedy, wijąc się niczym wąż, popełznie w nieznaną stronę, wprost ku wolności. Centymetr po centymetrze. Choćby miało jej to zająć całą wieczność. Ta myśl, ocierająca się o najgłębsze pokłady ułudy, natychmiast dodała jej sił. Zacisnęła zęby.

Raz, dwa, trzy…

Pisnęła z wysiłku, kiedy sznury opięły się na przegubach jej rąk, ścisnęły w pasie i na kostkach stóp. Mięśnie napięte do granic możliwości zabolały, jakby zostały złapane milionem obcęgów. Mimo tego nie rozluźniła ich. Drgnęła, spazmatycznie wbijając stopy w ziemię i odpychając się prawą dłonią od grząskiej krawędzi dołu. Oblał ją pot tak zimny, jakby wylano na nią wiadro lodowatej wody. Zaraz za bólem mogła kryć się wolność. Taśma klejąca naprężyła się, wyrywając drobiny skóry z nabrzmiałych krwią warg. Jeszcze chwila i się uda. Paliły ją wszystkie organy wewnętrzne. Bezwiednie zacisnęła oczy.

Wierzgnęła niczym ryba, która wyrzucona na brzeg opadła już ze wszystkich sił, ale wyczuwa nadlatującego ptaka. Ostatnia próba, ostatnie drgnienie życia.

Wreszcie siła ciężkości zwyciężyła i ciało przekręciło się na bok. Nie do końca tak, jak chciała. Wygięte o niemal sto osiemdziesiąt stopni nadgarstki chrupnęły pod jej ciężarem. Mimo tego do jej mózgu napłynęła fala niepohamowanej radości. Czuła się, jakby właśnie udało się jej wydostać na zewnątrz i uciec. Wtedy otworzyła oczy.

Zamarła.

Nie znajdowała się ani w wąwozie, ani w pozwalającym marzyć o ucieczce wykopie. Rzeczywiście, po jej lewej stronie było więcej miejsca, jednak tylko dlatego, że dół miał kształt sześcianu, a ona dotychczas leżała przy jego boku. Od przeciwległej krawędzi dzieliły ją co najwyżej dwa metry.

Wszystkie nadzieje rozwiały się w ułamku sekundy. Ich miejsce zajęło przerażenie. Dzikie, bezkresne przerażenie.

Dopiero po chwili uświadomiła sobie, co widzi tuż przed sobą.

Kilkadziesiąt centymetrów od jej twarzy leżało nagie ciało. Było sinoczarne, monstrualnie opuchnięte, lepkie od przesiąkających przez popękaną skórę płynów. Na skrawku gnijącego mięsa, który dawniej był ramieniem, pełzały setki żółtych i białych larw. Jedynie zbrylone kępki krótkich siwych włosów dawały wskazówkę co do płci zmarłego.

Fetor ponownie wdarł się do świadomości kobiety i zapach rozkładu oblepił układ oddechowy. Jej oczy rozwarły się w panice. Od dawna przyspieszony oddech nabrał teraz tempa tłoków rozpędzonej lokomotywy. Poczuła, że razem z odorem wnętrze jej nosa oblepia gruby, trzeszczący piasek. Jeszcze raz wierzgnęła ze wszystkich sił.

Kątem oka chciała spojrzeć w stronę nieba, ale niemalże całą przestrzeń nad dołem wypełniła czyjaś sylwetka. Stojąca pod słońce postać wydała jej się ogromna i całkowicie czarna. Dopiero po chwili zobaczyła, że poza jej zarys wystaje nieregularny kształt przypominający…

„O Boże!” – tylko tyle zadudniło jej w głowie.

Zamrugała. Szybko, nerwowo, o wiele razy za dużo, niż było trzeba. Postać zrobiła kolejny krok w stronę wykopu, przez co wydała się jeszcze większa. Czyżby ktoś do niej dołączył? Kobieta rozpaczliwie pokręciła głową, dostrzegając, że nieokreślony dotąd kształt to wielka stalowa łopata.

– Nie opuszczaj mnie.

Słowa wypowiedziane smutnym, wręcz błagalnym tonem przywróciły jej wspomnienia. Przypomniały o wszystkim, co się stało, nim straciła przytomność. Zastygła w bezruchu. Umarła, choć oddychała jeszcze przez chwilę.

Jedynym bodźcem, który odebrały receptory jej ciała, była sypkość okrywającej ją ziemi. Kolejne grudy spadały coraz szybciej. Szufla za szuflą.

Raz, dwa, trzy…

2

– Napij się – Klara postawiła na szklanym blacie stolika niemal pełną szklankę whisky. – To cię uspokoi.

– Nie chcę być spokojny!

Robert nerwowo splótł dłonie. Siedział w miękkim skórzanym fotelu, ale czuł się, jakby miażdżono go na usłanym gwoździami krześle tortur.

– Jeszcze nie minęła nawet doba.

– O dobę za długo.

– Może być tysiąc powodów. Może robi głupi dowcip, może chciała po prostu odpocząć, może…

Klara powstrzymała się przed stwierdzeniem, że jej bratowa być może po prostu uciekła z kochankiem. Nigdy jej nie lubiła, uważała, że małżeństwem jedynie skrzywdzi jej ukochanego braciszka. Wiedziała też, że teraz nie powinna dodać ulubionego zwrotu wszystkich kobiet: „A nie mówiłam?”.

Robert Wolski odsunął od siebie szklankę z miodowozłotym płynem i gwałtownie wstał. Zachwiał się, podpierając o bok fotela. Minął siostrę i szybkim krokiem podszedł do okna. Mimo że na zewnątrz zapadła już ciemność, żaluzje wciąż były podniesione. Wnętrze pokoju odbijało się jednak w szybie i aby cokolwiek zobaczyć, musiał niemalże przyłożyć do niej nos. Dopiero po chwili rozróżnił ciemne zarysy rosnących w ogrodzie cyprysów, ostrą linię ogrodzenia i pustkę otwartej bramy. Na zewnątrz nie było jednak nikogo.

– Nigdy by tego nie zrobiła.

Głos mężczyzny wyrażał całkowitą pewność, nie zawierał nawet półtonu dopuszczającego możliwość pomyłki.

Klara podeszła do brata i złapała jego dłoń. Przez chwilę stali bez słowa, patrząc w stronę ogrodu.

– Wróci.

– Nawet kiedy się kłóciliśmy, nigdy nie rzuciliśmy sobie telefonem.

– Może coś ją zatrzymało, a bateria się rozładowała?

– Zatrzymało? Gdzie? – Pewność została zastąpiona przez irytację. – Nie ma jej w pracy, nie ma u żadnego znajomego, rozpłynęła się!

– Nie dzwonili też ani z policji, ani z żadnego szpitala.

– I to ma być pocieszenie?

Klara przyciągnęła brata do siebie. Kiedy z niechęcią się odwrócił, zobaczyła w jego oczach pustkę. Odkąd dorośli, nigdy nie widziała, żeby płakał, a teraz nieupilnowane łzy zostawiły skrzące ścieżki na nieogolonych policzkach. Straciła już wszystkie pomysły na to, żeby dodać mu sił. Każdy, który przychodził jej teraz do głowy,

brzmiał albo banalnie, albo zupełnie nieprawdopodobnie. Westchnęła.

– Nic nie poradzimy – odezwała się po chwili. – Musimy czekać, a ty powinieneś odpocząć. Od wczoraj nie spałeś.

– Odpocznę, kiedy Marta wróci do domu i położy się ze mną do łóżka.

– Nie bądź dziecinnie uparty.

Wolski gwałtownie odsunął ją od siebie i przemaszerował przez pokój do szklanego stolika. Bezceremonialnie wychylił całą zawartość szklanki i odwrócił się w stronę siostry.

– Jeżeli masz być pretensjonalna – wycedził, zaciskając palce na grubym szkle – powinnaś już pójść. Rozumiesz?

– Robert… Po prostu się martwię. O Martę, ale też o ciebie.

Klara rozłożyła z rezygnacją dłonie. Po chwili nerwowym ruchem założyła za uszy krótkie blond włosy. Była kruchą trzydziestosześciolatką, z lekko zadartym nosem, pogodnymi niebieskimi oczami i zarysem małych piersi pod rozciągniętym oliwkowym swetrem. Wolski od lat starał się polepszyć ich długo oziębłe relacje. W tym momencie nie panował jednak nad emocjami.

– Przed chwilą chciałaś, żebym się napił – wymamrotał, ledwie otwierając usta – teraz zachowujesz się, jakbym był gówniarzem pod twoją opieką. Starasz się mnie pocieszyć, a w rzeczywistości tylko mnie wkurwiasz tym pustym gadaniem.

Przerwał mu piskliwy dźwięk dzwonka domofonu. Mężczyzna przez chwilę zastygł w bezruchu, wreszcie przypominając dzikie zwierzę, rzucił się w stronę korytarza. Ślizgając się na terakocie, dopadł do słuchawki i wyszarpał ją z widełek.

– Słucham! – wrzasnął.

Odpowiedziała mu cisza. Umieszczenie domofonu w miejscu, z którego nie było widać podwórza, zawsze uważał za skrajną głupotę. Od pewnego czasu planował zainstalowanie na bramie kamery, ale Marta traktowała to jako fanaberię, na którą szkoda pieniędzy.

– Słucham! – krzyknął jeszcze raz.

Tym razem czekał na odpowiedź jedynie ułamek sekundy. Bezwiednie wypuścił słuchawkę, pozwalając jej opaść na skręconym kablu, i popędził w stronę drzwi. Zamki były otwarte. Nie zwracając uwagi na to, że jest boso, wybiegł na zewnątrz i skierował się ku bramie. Nie czuł, że jego stopy brną w lodowatej rosie, a po chwili kaleczą się o ostre kamienie podjazdu. W sprinterskim tempie dopadł do skraju ogrodzenia i wybiegł na ulicę.

Głośno dysząc, rozejrzał się po rozświetlonej przez pojedyncze latarnie okolicy. W oddali dostrzegł reflektory oddalającego się samochodu, poza tym dzielnica była całkowicie pusta. Mieszkańcy większości pobliskich domów zapewne już spali, a jedyną oznaką

istniejącego życia było regularne szczekanie okolicznych psów.

Robert Wolski sztywnym krokiem przeszedł wzdłuż chodnika. Starał się przeniknąć wzrokiem ciemność pobliskiego parku, lecz poza drżeniem pojedynczych liści nie dostrzegł najdrobniejszego ruchu.

Zrezygnowany zawrócił w stronę bramy. Dopiero wtedy jego spojrzenie przykuła jasna płaszczyzna przedmiotu wystającego ze skrzynki na listy. Podszedł do niej i uzmysłowił sobie, że musi to być skraj dużej koperty tkwiącej w środku. Nie mogła zostać wysłana pocztą. Znajomy listonosz na bieżąco informował go o każdej przesyłce i upewniał się, że Robert będzie mógł ją odebrać. Praktycznie nigdy niczego nie zostawiał w skrzynce, poza ulotkami reklamowymi.

Wolski przez chwilę nie mógł się zdecydować, co robić. Jeżeli w kopercie był list od porywaczy, może powinien najpierw zawiadomić policję? Tylko kto mógł chcieć porwać Martę? Na pewno nie dla okupu. Poza tym gdyby to był list na przykład z ZUS-u wrzucony przez pocztowca na zastępstwie, zbłaźniłby się. Nie było rady. Nie było też czasu do stracenia.

Ostrożnie wyjął kopertę, rozerwał ją i drżącymi palcami wyszarpał złożoną na pół kartkę papieru. Rozłożył ją, szukając światła pobliskiej latarni.

Zadrżał na widok szeregu wyciętych z gazet i równo wklejonych liter. Przez chwilę nie mógł się na nich skupić, a jego mózg analizował je jako chaotyczny zapis obrazków.

Z otumanienia wyrwał go odgłos kroków idącej podjazdem Klary. Obrócił się, dopuszczając do kartki więcej światła, i przebiegł po niej wzrokiem. Treść nie pozostawiała żadnych wątpliwości:

Proszę mi wybaczyć. Tak bardzo jak Pan chcę, żeby przy mnie została.

Podpisano: X XXX.

3

Poznał Martę osiemnaście lat temu. Była sama końcówka lat dziewięćdziesiątych. Zmierzch ery Pegasusa, Atari, gum Turbo i kaset wideo. Zmierzch czasów, które mógł teraz nazwać beztroską młodością. Mimo wszystko nie czuł do nich łzawego sentymentu, który wywoływałby lawinę przyjemnych wspomnień. Wręcz przeciwnie. Dzieciństwo spędzone w podlubelskim miasteczku, które od młodości zasysało w swoje podwórka, krzaki i bramy, jedynie cudem nie zakończyło się katastrofą. W wieku dwunastu lat po raz pierwszy wlał w siebie wódkę, niedługo później wstrzyknął jakiś gówniany narkotyk.

Do szkoły chodził niewiele albo wcale. Co z tego, że wzywali jego matkę, skoro nie mogła sobie z nim poradzić. Ojciec zasuwał w fabryce po czternaście godzin, więc po powrocie nie miał nawet siły go sprać. Teraz wiedział, że w rzeczywistości pracował kilka godzin mniej, a później zwyczajnie chlał, ale to też odbierało mu wychowawczy animusz. Matka sprytnie zakryła alkoholizm pracoholizmem.

Nieszczęśliwy wypadek ojca też zapewne wynikał z umiłowania do trunków. Spadł z platformy podnośnika wyciągniętej na wysokość trzeciego piętra. Mimo lądowania na betonie jakimś cudem przeżył. O kocie powiedziałoby się wtedy, że stracił jedno z żyć. Jego ojciec stracił jedynie czucie od pasa w dół i pracę. Renta w żałosnej wysokości nie wystarczała na zakup lekarstw i środków pielęgnacyjnych. Mimo wszystko upadek ojca otrzeźwił go i postawił na nogi.

Nie było rady. Matka musiała pójść do pracy. Wieczna kura domowa i zrzędliwa plotkara nie mogła jednak przebierać w ofertach. W tych paskudnych latach dziewięćdziesiątych nie miała możliwości żadnego legalnego zarobku, a budżet domowy wołał o pomoc. Co za eufemizm. To ich żołądki wołały o coś lepszego od chleba i salcesonu. A jak wiadomo, głód wymusza zdecydowane działania. Do tego jego siostra miała iść w przyszłym roku na studia, a to był dodatkowy wydatek. Wszelkie ambicje matki skupiły się na niej. Jego przyszłość już dawno uznała za straconą.

Wtedy gdy cały świat mówił o sklonowaniu owcy Dolly, udało im się sprzedać mieszkanie. Zawiły stan prawny zakładowego lokum ojca obniżył cenę do poziomu śmieszności. Tyle że dla nich to była fortuna. Pozwoliła wynająć małą kawalerkę na obrzeżach Lublina i wprowadzić do menu kilka nowych produktów. Tak więc era Pegasusa, Atari, gum Turbo i kaset wideo kojarzyła mu się zupełnie inaczej. Dla niego prawdziwy przełom tysiąclecia nadszedł wtedy, gdy poznał Martę. Naiwne i słodkie wspomnienie. Pieprzona melancholia oparta na projekcji kiczowatych scen miłości.

Zanim jednak los zetknął go z Martą, zdążył wymierzyć mu ostre ciosy. Oderwany od dawnych przyjaciół, od zarzyganych podwórek i zaszczanych piwnic, został całkiem sam. Bez pieniędzy, bez alkoholu i bez znajomych, którzy pędziliby narkomański kompot. Na Klarę też nie miał co liczyć. Wyrosła na taką samą cichą świętoszkę jak ich matka i tak samo jak ona miała go za menela.

Przeprowadzka do Lublina zrujnowała poczucie stabilności, ostatnią deskę ratunku staczającego się nastolatka. Zamiast wódki kupionej przez przyjaciela wypijał czteropak piwa wyniesionego pod pazuchą z delikatesów. O wódkę było o wiele trudniej. Zawsze skrzyła się na honorowym miejscu, na półkach za ladą.

W dniu, kiedy zetknęli się po raz pierwszy, był mocno zawiany. W tym czasie poranny cug wynosił go z domu, wlókł obok zawodówki, do której się jakimś cudem dostał, i wyrzucał gdzieś w centrum. Czasem zahaczał o dwie, trzy lekcje, ale nie wtedy. Tego dnia przespał właściwy przystanek. Pięć kolejnych też. Obudził się dopiero na Turystycznej. W tamtych czasach była to właściwie zamiejska ulica, prawdziwy limes pomiędzy tym, co można było nazwać Lublinem, a jego dzikimi peryferiami.

Był marzec, od kilku dni w powietrzu dało się wyczuć wiosnę. Ten straszny kicz wspomnień łagodził obraz śnieżycy, która rozpętała się, kiedy wysiadł z autobusu. Nieoczekiwana, przy dodatniej temperaturze, szybko owiała okolicę mokrym, białym puchem.

Wściekły na siebie postanowił pójść do centrum na piechotę. Nawet gdyby na co dzień komunikacja publiczna działała poprawnie, w taką pogodę nie było sensu czekać. Prędzej zamieniłby się w bałwana. Naciągnął na dłonie rękawy, splótł ręce i ruszył przed siebie. Chodnik był wąski, a śnieg pokrywał go coraz grubszą warstwą. Zszedł na ulicę, ustępując miejsca idącej z naprzeciwka dziewczynie.

Przez ułamek sekundy zwrócił na nią uwagę. Przytrzymywała kaptur, który wiatr i nacierający śnieg ściągały jej z głowy. Kiedy się minęli, miał wrażenie, że się uśmiecha. Nie był ani casanovą, ani nawet dzielnicowym donżuanem, więc pozostawił to bez odzewu. Zresztą co miał zrobić? Odwrócić się, pobiec za nieznajomą i zaoferować jej swoją starą i poplamioną kurtkę? Iść przed nią, torując drogę jak średniowieczny papieski pupilek? Nawet o tym nie pomyślał. Po prostu minął ją i kuląc się z zimna, poszedł dalej.

Wtedy odezwał się Bóg, los lub przeznaczenie.

Usłyszał świst kół ślizgających się na śniegu, trzask uderzenia o chodnik i plaśnięcie upadającego ciała. Kiedy się odwrócił, dziewczyna leżała kilka metrów od przechylonego na bok poloneza. Od razu zauważył, że tak usilnie przytrzymywany kaptur został zerwany z głowy, wokół której zebrała się krew. Czerwona aureola na bieli śniegu.

Jakiś instynkt kazał mu działać. Dobiegł do dziewczyny i bezradnie zaklął. O reanimacji nie miał żadnego pojęcia. Roztrzęsionymi rękami poprawił głowę leżącej i wyczuł, że prawa strona jej twarzy została potrzaskana. Skostniałymi palcami dotykał ciepłej, lepkiej krwi. Z trudem oddychał, wściekły, że nie wie, co robić. Wtedy ktoś odsunął go na bok i nachylił się nad dziewczyną. Nie mógł patrzeć na to, jak spasiony mężczyzna miażdży jej żebra, walcząc o akcję serca.

Na sztywnych nogach podszedł do poloneza. W tym momencie drzwi się otworzyły i wyskoczyła z niego drobna blondynka. W szoku dyszała, trzęsła się i przywołując wszystkich świętych, krzyczała, że dopiero dostała prawo jazdy. To były pierwsze słowa, które usłyszał od Marty.

Osiemnaście lat, które minęło od tamtego dnia, składało się na całkiem nową historię. Nie upłynęło ani wolno, ani wyjątkowo szybko. Przemknęło tak, jak przemyka dobry czas w życiu każdego człowieka. Mógłby zażartować, że ich związek stał się pełnoletni. Ale teraz ta myśl zamiast uśmiechu wzbudziła w nim jedynie jeszcze głębszą rozpacz. Ta myśl i myśl o tym, co zrobił.

Nie chciał, żeby te osiemnaście lat okazało się dla nich wiecznością.

4

Komisarz Deryło był człowiekiem potężnej postury, z wielką głową, zwieńczoną ściętymi na kilka milimetrów włosami, i wyjątkowo wybuchowym charakterem. Od samego początku bluzgał na policjantów, którzy z nim przyjechali, wygrażając niebu i piekłu, że zawraca się mu dupę. Jeszcze siarczyściej zaklął, kiedy dowiedział się, że na komisariacie już przed kilkunastoma godzinami przyjęto zawiadomienie o zaginięciu Marty Wolskiej. Oczywiście nikt go o tym nie powiadomił, a raport póki co utkwił w odmętach biurokracji.

– Utrzymuje pan, że wyszła z domu wczoraj, po dwudziestej drugiej? – zapytał znużonym tonem.

– Mówiłem już o tym trzy razy – odfuknął zirytowany Wolski.

– I dalej tak pan twierdzi?

– A co się, do cholery, zmieniło?

– Nie choleruj mi pan, składając zeznania!

Wolski z irytacją rąbnął otwartą dłonią w szklany blat stołu. Stojąca na nim szklanka brzęknęła, ale się nie przewróciła.

– Zaginęła moja żona – odezwał się zrezygnowanym tonem. – Zgłaszam się na policję i najpierw zostaję zbyty, a później pan zachowuje się, jakbym był głównym podejrzanym.

– Mąż zawsze jest głównym podejrzanym – przerwał mu komisarz.

– I sam do siebie napisałem jakiś chory list?

– Tego się dowiemy.

– Gdybym nie wiedział, że to gówno warte, napisałbym na pana skargę.

– Może pan pisać, kiedy odpowie na moje pytania.

Komisarz wskazał na pustą szklankę.

– Pił pan?

– Tak. Ale nie znajdziecie w tym resztek cyjanku. Wypiłem niedawno whisky.

– Jedną?

– Jedną.

– Butelkę?

– Chyba pan oszalał. Jedną szklaneczkę.

– A wczoraj?

– Nic. Przez całą noc wydzwaniałem po wszystkich znajomych, plątałem się po okolicy i starałem się dowiedzieć, co z moją żoną.

– Powiedział pan, że żona wyszła z domu po dwudziestej drugiej. – Komisarz poprawił mankiety koszuli. – Zeznał pan, że poszła pobiegać. Zawsze wychodziła o tej porze?

Wolski nie mógł pogodzić się z prawdą. Wyrzuty sumienia zaciskały się na jego gardle, ale niechęć do komisarza nakazywała powstrzymać słabość.

– Jeżeli zapyta mnie pan o to jeszcze pięćdziesiąt razy, odpowiedź nadal będzie ta sama – mruknął, spoglądając na małe oczka osadzone w pucołowatej gębie policjanta. – Biegamy razem co dwa, trzy dni. Potem wracamy, bierzemy prysznic i kładziemy się spać. Wczoraj Marta wyszła pobiegać sama, bo musiałem dokończyć robotę.

– Robotę?

– Dobrze pan wie, że jestem pisarzem. Chciałem dokończyć rozdział.

– I pozwolił pan żonie wyjść w środku nocy?

– Byłem przekonany, że da sobie spokój.

– A kiedy wyszła, nie próbował jej pan zawrócić?

Wolski otarł twarz dłońmi, jakby miało to zmyć z niej zmęczenie. W przeciwnym kącie pomieszczenia drugi policjant przesłuchiwał jego siostrę. Mówiła spokojnie, zastanawiając się nad odpowiedziami, ale nie mógł dosłyszeć jej słów.

– Nie próbował pan?

Powtórzone pytanie uświadomiło mu, że musi na nie odpowiedzieć. Nieważne, jak bardzo był na siebie wściekły i jak bardzo chciałby, żeby była kłamstwem.

– Nie. Biegaliśmy zawsze tą samą drogą, środkiem dzielnicy. Poza tym to bezpieczna okolica…

– Jak widać, nie tak bardzo.

Ironiczne słowa komisarza rozbudziły w Wolskim zwierzęcą wściekłość. Zerwał się z fotela, jednym susem doskoczył do policjanta i chwycił go za klapę marynarki. Ten podniósł się, w ogóle niezaskoczony.

– Nie chce pan… – mruknął.

Policjant przesłuchujący Klarę odwrócił się w ich stronę. Wolski z obrzydzeniem puścił komisarza, wymieniając z nim wściekłe, pełne nienawiści spojrzenie. Miał ochotę zdzielić go z całej siły, a potem rozwalić mu łeb o szklaną taflę stolika.

W tym momencie do pokoju wszedł trzeci policjant. Bezpardonowo w ubłoconych buciorach przeszedł po lśniącej terakocie i głośno sapnął, co miało zastąpić słowa przywitania.

– Panie komisarzu, psy złapały ślad.

Komisarz przeniósł spojrzenie z Wolskiego, poprawił marynarkę i szybkim krokiem ruszył w stronę przedpokoju.

– Niedługo dokończymy tę pogadankę – rzucił, nie odwracając głowy.

5

Wolski podreptał za komisarzem, ale ten szybko przemknął przez ogród i dołączył do grupy policjantów z pobudzonymi psami. Przy skrzynce na listy uwijało się dwóch techników, a w okolicy krążyło jeszcze kilku funkcjonariuszy. Przy chodniku stały zaparkowane szeregiem radiowozy. Wszystkie z włączonymi stroboskopami, których niebieskie i czerwone światła skrzyły się w wilgotnym powietrzu. Grupka zaniepokojonych sąsiadów żywo dyskutowała kilkanaście metrów dalej. Wolski nie zamierzał do nich podchodzić. Banda dementów nastawiona na sensację, która mogła urozmaicić ich nudne emeryckie życie. Emocjonalne hieny czerpiące z cudzego nieszczęścia.

– Proszę się zatrzymać – wysoka policjantka z upiętymi w kucyk blond włosami zagrodziła mu drogę. – Nie widzi pan, że przejścia nie ma?

Wolski posłusznie stanął. Skołowany spojrzał na kwadratową, kościstą twarz funkcjonariuszki i pomyślał, że nawet bez munduru rozpoznałby w niej wojskową

lub policyjną służbistkę. W półmroku podwórza sprawiała posępne wrażenie członkini Waffen SS albo Gestapo. Brak makijażu, króciutkie rzęsy i wąskie usta nie były w stanie odciągnąć uwagi od wielkich, wybałuszonych oczu.

– To służby z całego Lublina? – wskazał w stronę radiowozów.

– Nie docenia pan naszych możliwości.

Głos funkcjonariuszki przypominał apel poległych.

– Czy to standardowe procedury? Parę godzin temu olaliście moje zgłoszenie.

– A czy ja jestem od tego, żeby odpowiadać na pańskie pytania?

Kolejny przejaw urzędniczej usłużności i sympatii dla petentów. W prasie pojawiły się ostatnio wzmianki, że na hasło policji wybrano piękny slogan „Chronią i służą”. Bardziej pasowałoby „Musztrują i zbywają”.

– Myślałem, że bycie na służbie – zaakcentował słowa „na służbie” – właśnie do tego zobowiązuje.

– Pan powinien teraz odpocząć, a nie myśleć.

Wezbrane w nim złość, rozpacz i bezradność już dawno przekroczyły stany alarmowe, a teraz wystąpiły z brzegów, rozlewając się po całym ciele. Komisarza mógł potraktować jak mężczyznę, zdzielić po pysku, dać się skuć i oskarżyć o obrazę funkcjonariusza. Ale policjantka, chociaż praktycznie nie przypominała kobiety, a w jej organizmie więcej było zapewne testosteronu niż progesteronu, to coś innego.

– Do kurwy nędzy – wycedził, zaciskając z całych sił pięści. – Nie wiem, czy nauczyli was myśleć. Nie wiem, czy nauczyli was, że w przeciwieństwie do UB jesteście dla obywatela, a nie przeciw niemu. Ale proszę, cholernie uprzejmie proszę – zniżył głos – nie róbcie ze mnie idioty. Mam iloraz inteligencji wyższy od pantofelka i potrafię zrozumieć, kiedy coś się święci. Domyślam się też, że cały pierdolony hufiec komendy nie przyjeżdża oglądać kartki pocztowej z niezrozumiałym zdaniem, skleconym z liter nieudolnie wyciętych z gazety.

Z każdym jego słowem twarz policjantki nabierała ludzkich rysów. Wreszcie kiedy zamilkł, wydało mu się, że wręcz dostrzega na niej przychylne mu, szczere współczucie.

– Przepraszam – wydusiła funkcjonariuszka. – Wszyscy jesteśmy podenerwowani.

– Wszyscy? To nie pani żona zaginęła!

– Wystarczy, że siedzimy w tym gównie po uszy i roztrząsamy coś, co nie daje nam spokoju. Myśli pan, że przyjechałam tu dla towarzystwa?

– Sama pani powiedziała, że nie powinienem myśleć.

Policjantka prawie się uśmiechnęła. Zrobiła krok w jego stronę i rozejrzała się konspiracyjnym ruchem. Wokół nich nie było nikogo. Najbliżej znajdowała się dwójka techników, którzy właśnie nachylali się nad odcinkiem trawnika przy skrzynce.

– Wie pan, co oni teraz robią? – zapytała przyciszonym głosem.

– Domyślam się, że nie szukają drobniaków.

– Ściągają potencjalne odciski opon samochodowych i butów, a później będą je całymi dniami analizować i porównywać z innymi próbkami.

– Z jakimi próbkami?

– Zebranymi w innych sprawach.

Wolskiego przeszył zimny dreszcz. Mimo że przed przyjazdem policji narzucił na siebie grubą marynarkę, jej materiał nie chronił przed zimnem grudniowych nocy. Co prawda przez ostatnie dni temperatury były na plusie, ale i tak nie przekraczały ośmiu stopni. Teraz było co najwyżej dwa powyżej zera.

– O jakich innych sprawach pani mówi?

Policjantka jeszcze raz rozejrzała się dokoła.

– Nie pan pierwszy otrzymał tak skonstruowany list i pańska żona nie pierwsza zaginęła. Mówię to oczywiście całkowicie nieoficjalnie.

– W mediach nie wspomnieli o tym nawet słowem!

– Prokurator uważa, że sprawa powinna być prowadzona w atmosferze maksymalnego spokoju. Nie ma potrzeby wzbudzać paniki. Komisarz ma oczywiście zupełnie odmienne zdanie, ale musiał się podporządkować, co go doprowadza do podwójnej furii. Cierpimy na tym wszyscy.

– Czy w tych innych sprawach – Wolski nieumyślnie głośno przełknął ślinę – także zaginęły kobiety?

– Nic więcej panu nie powiem. Proszę mnie zrozumieć.

– Dlaczego więc w ogóle pani zaczęła?

– Odruch humanitaryzmu.

W ustach tej konkretnej policjantki zabrzmiało to jak słowa Marsylianki śpiewane przez ludożercę. Wolski schował dłonie w mankietach marynarki. W niedawnym wybuchu złości ulotnił się jego gniew, a pozostało przeszywające poczucie bezradności.

– Myśli pani, że te psy coś wytropią?

Policjantka powiodła spojrzeniem w stronę miejsca, z którego przed kilkunastoma minutami wyruszyła obława.

– Na razie zwietrzyły ślad na podstawie okazanej koperty – wyjaśniła służbowym tonem. – To trop najbardziej niepewny, bo niepochodzący z próbek osmologicznych.

– Z materiału zapachowego? – dopytał Wolski.

– Dokładnie. Ale już ani słowa. Jak sam pan zauważył, jestem na służbie.

– Proszę mi tylko powiedzieć, czy…

– Jeżeli prasa będzie wiedziała cokolwiek – policjantka nie pozwoliła mu skończyć – zapuszkujemy pana za utrudnianie śledztwa.

– Śledztwa? – trzeźwo podłapał Wolski. – O ile wiem, w sprawie zaginięć prowadzi się dochodzenie.

Jego wiedza prawnicza mogła być jednak mocno nieaktualna. Kilka podstawowych pojęć poznał lata temu, kiedy dopracowywał fabułę jednej ze swoich książek.

– Mamy dowody, że te pozostałe kobiety wcale nie zaginęły.

Policjantka odwróciła się i pomaszerowała w stronę bramy, pozwalając Wolskiemu samodzielnie dopowiedzieć sens zdania. Jednak wcale nie była humanitarna.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Copyright © by Max Czornyj, 2017

Copyright © by Wydawnictwo FILIA, 2022

Wszelkie prawa zastrzeżone

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie II, Poznań 2022

Projekt okładki: Mariusz Banachowicz

Redakcja i Korekta:

Gabriela Niemiec

Mirosław Krzyszkowski

Skład i łamanie:

MELES-DESIGN

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8280-260-3

Wydawnictwo Filia

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]

Seria: FILIA Mroczna Strona

mrocznastrona.pl

Redaktor prowadzący serii: Adrian Tomczyk