Inspiracja ebook

PROLOG

Ciało dziewczyny zostało podrzucone przed metalowym płotem okalającym teren firmy zajmującej się produkcją komponentów obuwniczych. Firma mieściła się przy drodze wylotowej na obrzeżach pięćdziesięciotysięcznego miasta. Ciemna okolica, brak latarni, gęsty las w sąsiedztwie. Dziewczyna liczyła nie więcej niż siedemnaście lat. Za życia była piękną blondynką o długich, kręconych włosach. Miała słodką buzię, nienaganną figurę, niebieskie oczy i całe życie przed sobą. Po śmierci jej delikatnie opalona skóra wyblakła, tworząc nieprzyjemny kontrast ze złotym kolorem włosów i wściekle czerwoną szminką na ustach. Barwy życia mieszały się z barwami śmierci. Dziewczyna miała otwarte oczy.

Witold Borkowski był podrzędnym pracownikiem. Po latach służby w milicji, a potem policji, dorabiał do marnej emerytury, pełniąc funkcję nocnego stróża. Cała jego praca polegała na przesiadywaniu w budce postawionej obok głównego budynku firmy. Nie niosła ze sobą dużego ryzyka. Teren ogrodzony był płotem, a przed najważniejszymi budynkami zainstalowano lampy z czujnikami ruchu. Wejść do budynków dodatkowo strzegło czujne oko kamery. Do obrony przed potencjalnymi złodziejami miał pistolet gazowy, pałkę i swoją najważniejszą broń – przycisk wzywający agencję ochrony. Zawsze nosił go ze sobą. Przez pięć lat pracy nie użył żadnego z tych narzędzi. Nikt nie próbował ukraść komponentów służących do produkcji obcasów, podeszew czy pasków obuwniczych. Pijacy też się tu nie kręcili. Firma mieściła się zbyt daleko od miasta, nie mieli tu czego szukać. Noce mijały Borkowskiemu spokojnie. Zazwyczaj umilał je sobie jakąś lekturą z czasów młodości, doprawioną wiśniówką lub malinówką własnej roboty, zagryzaną pysznymi kanapkami z salcesonem przygotowanymi przez Mariolę, kobietę, której miłość i wierność ślubował prawie pięćdziesiąt lat temu i wciąż dotrzymywał słowa.

Tamta noc nie różniła się niczym od innych. Książka, alkohol, jedzenie i nieustanna walka ze snem. Gdy zaczynał pracę, myślał, że szybko przyzwyczai się do bezsennych nocy. Minęło tyle lat, a jego organizm między trzecią a czwartą nad ranem ciągle prosił o choćby krótką drzemkę. Zwykle Witold ulegał. Sen miał lekki, toteż w każdej chwili mógł się zerwać na równe nogi i w razie niebezpieczeństwa wcisnąć magiczny guzik. Był już stary, nie zamierzał ryzykować własnego życia za cudzy portfel. Z tą myślą codziennie przymykał oko. Kiedy je otwierał, było już słychać śpiew ptaków.

Pierwsi pracownicy przyjeżdżali o szóstej. Gdyby zawczasu nie otworzył bramy, dałby szefostwu pretekst do zwolnienia, a za nic nie chciał stracić dodatkowej kasy do emerytury. Wybudziwszy się ze snu, wolnym krokiem przemierzył dwieście metrów dzielące jego budkę od bramy wjazdowej. Firmę ulokowano w głębi, z daleka od ciekawskich oczu.

Przed szóstą ruch na wylotówce był niewielki, zwłaszcza w piątki. Miasto dopiero budziło się do życia. Myślami krążyło wokół weekendu. Borkowski też myślał już tylko o dniu wolnym. Marzył mu się sen. Długi, głęboki, we własnym łóżku, a potem wspaniałe popołudnie. Dzisiaj z wizytą przyjadą syn z żoną i córką. Jego pociecha miała już szesnaście lat i stanowiła niepodważalny dowód na to, że czas płynie zdecydowanie za szybko. Jeszcze niedawno Witold zmieniał jej pieluchy, potem zabierał w tajemnicy przed rodzicami na lody, kupował watę cukrową, a gdy trochę podrosła, pokazywał milicyjny mundur. Teraz Anetka wyrosła na piękną młodą kobietę. Chłopcy już się za nią oglądali. Zarówno rówieśnicy, jak i ci starsi. Wkraczała w dorosłość, wkrótce miała się mierzyć z prawdziwym niebezpieczeństwem tego świata – mężczyznami.

Myśli o wnuczce towarzyszyły mu przez całą drogę z budki do wejścia. Myślał o niej również podczas zdejmowania trzech kłódek spinających łańcuchy oraz bramę. Miał prawie osiemdziesiąt lat i musiał dorabiać w gównianej robocie, mimo to dzięki Anetce czuł się zadowolony ze swojego życia. Był dumnym dziadkiem, jego syn też miał się dobrze. Reszta była bez znaczenia. Z kieszeni starej, znoszonej kurtki wyciągnął paczkę sobieskich. Wsadził jednego do ust i przypalił zapałką. Szlug przed bramą był jego codziennym rytuałem. Lubił patrzeć na ciągle jeszcze pustą trasę, obserwować las i zaciągać się mocnym tytoniem. Było to przyjemne, zwłaszcza teraz, gdy maj przechodził w czerwiec, a poranki stawały się coraz cieplejsze. Palił, idąc wzdłuż płotu. Beton, wylany tylko przy wjeździe do firmy, zmienił się w wilgotną od porannej rosy trawę. Sięgała piszczeli, ale Witoldowi to nie przeszkadzało. Szedł dalej, rozmyślając o wielkich sukcesach Anetki w dorosłości.

Czerwony damski but wystający z wysokiej trawy przykuł jego uwagę. W pierwszej chwili pomyślał, że ma szczęście. Pewnie jakaś pijana grupa młodzieży wracająca ze znajdującej się w sąsiednim mieście dyskoteki zatrzymała się przy bramie, żeby załatwić swoje potrzeby, i jedna z dziewczyn zgubiła but. Gdyby zdecydował się na nocny obchód, co czasem mu się zdarzało, mógł niechcący wdać się w przepychankę z tymi ludźmi. Wiedział, jak pijana młodzież potrafi być okrutna dla kogoś takiego jak on. Starego ciecia. W głębi duszy podziękował losowi za to, że Anetka jest całkiem inna.

Chciał zabrać but ze sobą i go wyrzucić. Lepiej, żeby nikt z pracowników tego nie widział. W firmie pracowali różni ludzie, nie brakowało życzliwych donosicieli chętnych zgłosić szefowi, że stróż nie panuje nad tym, co nocą dzieje się przy wjeździe do firmy. A nuż ten but jest jedną z próbek powstających w ich firmie? Wtedy z miejsca straciłby robotę!

Podszedł bliżej. To, co zobaczył, wstrząsnęło nim dogłębnie. Sprawiło, że jego stare serce zaczęło łomotać niczym dzwon. Kobieca noga, odziana w czarny materiał rajstop lub pończoch, obok zasłonięta trawą druga, dalej kusa spódniczka, korpus i całe ciało. Znajome kształty. Ślina stanęła mu w gardle, ręce zesztywniały, papieros spadł na ziemię. Witold usłyszał cichy syk ognia gasnącego w rosie. Głowa dziewczyny była schowana w zaroślach. Przerażenie narastało, schylił się i odgarnął trawę. Zobaczył twarz. Po jego wnętrzu rozlała się panika. Przypominało to znieczulenie przedoperacyjne. Ciało zrobiło się miękkie, głowa ciężka. Stracił równowagę. Upadł obok martwej dziewczyny. Serce biło coraz mocniej, ledwie łapał oddech. Prawie bezwładną rękę wsunął do kieszeni. Nie był w stanie kontrolować palców, oparł je tylko na czerwonym guziku wzywającym agencję ochrony. Dioda zamigała, lecz on tego nie widział. Najczarniejszy koszmar zmieniał się w rzeczywistość, a on nie mógł nic zrobić. Nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Nie potrafił krzyczeć ani płakać. Płuca buntowały się przeciwko niemu, serce gwałtownie zwolniło. Pojawił się przeszywający ból w klatce piersiowej. Przeczuwał rychłą utratę przytomności. Ostatkiem sił próbował dociskać palce do guzika wzywającego ochronę. Na nic więcej nie starczyło mu sił. Leżał na boku, wpatrując się w martwe oczy ukochanej wnuczki.

Następnego dnia o zabójstwie Anety Borkowskiej trąbiło już całe miasto.

1.

Najpiękniejsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek widziałem, miała na imię Luiza. Poznałem ją w najbardziej nieodpowiednich okolicznościach, w jakich chłopak mógłby poznać dziewczynę. Na pogrzebie.

Zanim do tego doszło, siedząc w piętnastoletniej alfie romeo 147 kończyłem redagowanie własnego tekstu na iPadzie połączonym z klawiaturą smart keyboard. Sprzęt wart był chyba więcej niż gruchot, którym jeździłem, i stanowił jedną z najdroższych ekstrawagancji, na jakie pozwoliłem sobie przez dwadzieścia trzy lata życia. Jeszcze raz przeczytałem całość i otworzyłem Wattpada. Zalogowałem się jako użytkownik Why so serious, dodałem nową historię pod tytułem Martwa Złotowłosa, wrzuciłem ściągniętą z sieci grafikę trupiobladej blondynki, z której porów skóry wychodzą robaki, skopiowałem tekst z otwartego pliku i opublikowałem. W ciągu najbliższych godzin mój opis odnalezienia zwłok Anety Borkowskiej przez dziadka miało przeczytać co najmniej dwa tysiące osób. Ja w tym czasie mogłem z czystym sumieniem zająć się szukaniem inspiracji do drugiego rozdziału opowiadania.

Alfę zaparkowałem jak najbliżej wejścia na cmentarz. Cmentarny parking był zawalony bardziej niż pierwszego listopada. Cztery autokary, co najmniej dwie setki prywatnych samochodów, orszak pogrzebowy. Ze swojej pozycji widziałem jedynie główną bramę i niekończący się tłum na horyzoncie. To było zdecydowanie za mało. Zwlokłem tyłek z wysiedzianego fotela kierowcy. Schowałem iPada do torby, którą przewiesiłem przez ramię, i wyszedłem. Czułem się jak idiota. Facet z torebką nie mógł wyglądać inaczej, ale prędzej dałbym sobie odciąć rękę, niż pozwolił ukraść taki skarb. Wolałem mieć go przy sobie.

Nie dotarłem pod sam grób. Nawet gdybym chciał, byłoby to niemożliwe. Miejsce pochówku Anety otaczał gigantyczny tłum. Stojąc w sporej odległości od trumny, zacząłem obserwować ludzi. Był to pogrzeb inny niż typowe. Pogrzeb zamordowanej nastolatki. Przeważali jej koledzy i koleżanki. Małe grupki ustawiały się razem i szeptem wymieniały uwagi. Co chwilę ktoś nachylał się nad kimś, kiwał głową i przekazywał informację dalej. Zupełnie jak podczas gry w głuchy telefon. Większość obecnych nie miała żałobnych strojów. Przekrój subkultur, stylów i typowej wśród nastolatków potrzeby odmienności był prawie tak duży jak na Love Parade. Tylko niewielki odsetek młodych mężczyzn miał na sobie garnitury, jeszcze mniej młodych kobiet ubranych było na czarno. Ksiądz przemawiał uroczyście. Mówił o młodości, miłości i lepszym świecie po drugiej stronie. Jeśli tu tak nawijał, mogłem tylko przypuszczać, jak długie i ciężkie kazanie zaserwował młodzieży w kościele. Słuchałem go jednym uchem, próbując wypatrzeć w tłumie kogoś podejrzanego. Samotnika, może mężczyznę z kamiennym wyrazem twarzy, ewentualnie pustym wzrokiem. Kogoś, kto nie przeżywa pogrzebu Anety ze smutkiem, a jedynie… podziwia efekt własnego działania.

– Można wiedzieć, co tutaj robisz? – Twardy, lecz cichy głos, w połączeniu z szarpaniem mnie za bark, szybko skończył obserwację.

Ludzki dotyk wyrywający z zamyślenia dawno przestał u mnie wywoływać jakikolwiek efekt bliski strachu. Czasami wydawało mi się, że kilka lat temu, podczas pewnej tragicznej nocy, mój układ nerwowy został dożywotnio zamrożony.

– A kto pyta? – Odwróciłem się powoli, na wszelki wypadek ścisnąłem mocniej torbę z iPadem. – Ach tak… – Prawie się zaśmiałem.

Dwóch typów. Jeden wysoki, drugi jeszcze wyższy. Obaj w luźnych koszulach i jeszcze luźniejszych marynarkach. Do tego dżinsy i brązowe półbuty. Włosy ulizane jak po kontakcie z językiem krowy.

– Powiedziałbym, że mam alergię na psy, ale chyba nie zrozumielibyście żartu. Prawda, panowie? – wysiliłem się na kiepski dowcip, który zdecydowanie nie przypadł im do gustu.

Jeszcze zanim wszedłem na cmentarz, wiedziałem, że oni gdzieś się tu czają. Nie bezpośrednio przy żałobnikach, to byłoby zbyt podejrzane. Aneta Borkowska została zamordowana, ciągle nie wiedziałem jak, ale na pewno nie była to zagadka łatwa do rozwiązania. Dlatego gliniarze przyszli na pogrzeb, zaczaili się w ustronnym miejscu i obserwowali. Mój wygląd przykuł ich uwagę.

– Bardzo zabawne. – Wysoki sięgnął do marynarki i pokazał mi legitymację. Zrobił to tak szybko, że ledwie zdążyłem przeczytać stopień. Wyższy stał za nim, przyglądał mi się uważnie. Był starszy, więc pewnie to on wydawał polecenia w ich związku. – Dokumenty poproszę.

Z tylnej kieszeni spodni wygrzebałem coś, co na siłę można było nazwać portfelem. Zmechacony kawałek skórzanego prostokąta z kilkoma przetarciami, w którym trzymałem tylko prawo jazdy, kartę płatniczą i obecnie jakieś dwadzieścia złotych.

– Z jakiej okazji spotyka mnie przyjemność pochwalenia się starym zdjęciem z ogólniaka? – Podałem wysokiemu prawko. – Chyba nie zrobiłem nic złego?

– Właśnie… – Wysoki wyrwał mi dokument, jakby ten stanowił bezcenną relikwię, na którą polował latami. – Co tutaj robisz? – powtórzył pytanie.

– To samo co wy. – Wzruszyłem ramionami.

Wysoki oderwał wzrok od prawka i spojrzał na mnie. Wyższy nachylił się za nim i zagłębił w treść dokumentu.

– Czyli? – spytał wysoki.

– Obserwuję ludzi, przyglądam się grupkom młodzieży, szukam podejrzanych typów, którzy przyszli bez towarzystwa i dziwnie się alienują. Podobnie jak wy zakładam, że wśród tłumu żałobników można spotkać mordercę. Tylko prezentuję się lepiej od was – dodałem radośnie.

– Do czego ci to potrzebne? Może sam jesteś mordercą? – rzucił wysoki oskarżycielskim tonem.

Musiał być nowicjuszem, nie wiedział, że takie sugestie są słabe i zwyczajnie nie mają żadnego sensu.

– A czy ja panu wyglądam na mordercę?

Nie wyglądałem groźnie. Miałem metr siedemdziesiąt sześć wzrostu, szczupłą sylwetkę z lekkim zarysem mięśni rąk wyrobionych przez regularne dźwiganie ciężkich skrzynek. Gęste, zmierzwione włosy koloru zabrudzonej opony sięgały połowy uszu i zachodziły na czoło. Do tego dziecinne rysy twarzy, które według mojego taty nie zmieniły się nic od czasu, kiedy byłem czternastolatkiem. Ale przecież to o niczym nie świadczyło.

– Ja wiem, Ted Bundy też nie wyglądał na mordercę, ani Karol Kot – dodałem półżartem. – Tylko jak pan sobie to wyobraża? Ciało Anety Borkowskiej podrzucono pod firmą, która znajduje się kilkanaście kilometrów za miastem. Uważa pan, że mógłbym ją porwać, zrobić swoje i przewieźć tam moją zdezelowaną alfą, która po drodze zepsułaby się pewnie ze dwa razy? – zapytałem. Mówiłem prawdę.

Zwłoki Anety odnalazł jej dziadek pracujący w firmie na obrzeżach naszej minimetropolii, a moje auto psuło się średnio półtora raza w miesiącu. Policja ciągle ukrywała dokładne okoliczności jej zaginięcia i sposób, w jaki została zabita, ale morderca na pewno miał sprawne auto.

– Myślisz, że jesteś zabawny? – Wysoki podał mi prawko.

Tym razem to ja wyrwałem mu je jak wygłodniały kundel worek karmy Pedigree.

– A według pana to, co powiedziałem, jest zabawne? – Zirytowany głupią dyskusją postanowiłem odbić piłeczkę.

– Prosisz się o kłopoty, Oskarze Blajer – powiedział tonem, jakim powinien zwrócić się do groźnego przestępcy.

W tle rozbrzmiała muzyka i głośny śpiew księdza. Na tym pogrzebie wszystko odbywało się z pompą. Nawet prowadzący ceremonię ryczał do mikrofonu, a jego głos wydobywał się z głośników, jakich nie powstydziłaby się renomowana dyskoteka.

– Możesz wyjaśnić, czemu kręcisz się po cmentarzu w poszukiwaniu zabójcy? – usłyszałem.

Pogładziłem torbę z iPadem, zastanawiając się nad odpowiedzią. Mógłbym powiedzieć, że piszę opowiadania, bo próbuję oderwać się od chujowej codzienności i zapomnieć o dramatach, jakie do niej doprowadziły. Dalej wyjaśnić, że Aneta Borkowska jest idealnym tematem na krótki, intensywny kryminał, a jej pogrzeb może dostarczyć wielu inspiracji. Zwłaszcza w kontekście opisu potencjalnego mordercy. Ewentualnie dodać, że przyglądanie się ludziom jest jedną z lepszych rozrywek, jakie mi się ostatnio trafiają, ale wtedy pewnie gliniarz zacząłby drążyć temat. Ciągle nie miałem pojęcia, co mu odpowiedzieć. Z pomocą przyszedł mi jego partner.

– Mirek, zostaw go – burknął.

Jeśli dobrze oszacowałem jego wiek, pracował w policji dłużej. Mógł więc szybko skojarzyć moje nazwisko.

– No co ty? Nie widzisz, że gnojek robi sobie z nas jaja? – rzucił wysoki. Korciło mnie, żeby go pochwalić za spostrzegawczość, ale przezornie nie otworzyłem ust. – Poza tym łazi tu ubrany jak satan i obserwuje ludzi.

Chyba miał na myśli czarną koszulkę z mrocznym logo zespołu rockowego, którą przypadkiem włożyłem do pracy i nie zdążyłem zmienić przed pogrzebem. Ewentualnie czarną skórzaną opaskę z rzemyków, którą nosiłem na lewym nadgarstku. Ona miała wartość sentymentalną. W oczach tego przygłupa uchodziłem za satanistę, co nie wróżyło dobrze śledztwu w sprawie zabójstwa Anety Borkowskiej.

– Patrząc przez pryzmat pozostałych uczestników pogrzebu, wcale aż tak się nie wyróżniam. – Uśmiechnąłem się złośliwie.

– Kręci cię to? Patrzenie na załamanych ludzi? – Zachęcony brakiem mojej reakcji policjant Mirek kontynuował atak. – Pewnie, gdyby była możliwość, poszedłbyś na wystawienie zwłok. A może zjarałeś się ziołem dla podrasowania emocji? Pokaż, co masz w kieszeniach.

Zrobił krok w moją stronę. W tym samym momencie partner złapał go za ramię.

– Powiedziałem, zostaw go! – Jego ostry krzyk zlał się z wysoką tonacją śpiewającego księdza. – Odpuść.

– Ale… – Wysoki niepewnie spojrzał na kompana.

– Po prostu odpuść. – Tamten pociągnął go do siebie. – A ty, Oskar, zniknij z naszego pola widzenia.

Nic nie odpowiedziałem. Poprawiłem torbę i odszedłem. Ksiądz przestał śpiewać, dla odmiany wygłosił kolejną bolesną mowę zakończoną jeszcze bardziej bolesną puentą. Tłum zaczynał ustawiać się w kolejce do sypnięcia na trumnę ziemią, rzucenia kwiatka lub odprawienia innego rytuału pomocnego żałobnikowi w ostatnim pożegnaniu. Zatrzymałem się pod drzewem gdzieś między płaskimi, zaniedbanymi mogiłami rosyjskich żołnierzy, którzy podczas drugiej wojny światowej mordowali Polaków. Oparłem się plecami o pień, wciąż obserwując topniejący tłum, wyjąłem z kieszeni papierosa i wsadziłem do ust. Wtedy zobaczyłem ją po raz pierwszy.

2.

Trzyosobowa grupka zmierzała w moją stronę. Chłopak i dwie dziewczyny. Jedna z nich szła nieco z boku, jakby wycieczka z idącą pod rękę parą była dla niej czymś niezręcznym i wywoływała syndrom piątego koła u wozu. Już na pierwszy rzut oka było widać, że jest od nich o kilka lat starsza. Wyróżniała się nie tylko wiekiem, ale i urodą. Kiedy na nią spojrzałem, świat dookoła przestał istnieć. Wszystko inne stało się zamazane. Zniknął cmentarz, bezchmurne niebo, przytłaczająca atmosfera, a nawet jej towarzysze wycieczki. Była tylko ona. Zgniatałem zębami fajkę, przyglądając się jej.

Figura klepsydry, długie nogi, pełne biodra, wąska talia i całkiem spory biust. Rozpuszczone włosy sięgające połowy piersi miały kolor ciemny blond, graniczący z jasnym brązem. Subtelne promienie słoneczne wydobywały odcienie złota i platyny. Z daleka refleksy prezentowały się niczym leciutkie przebłyski jasności. Włosy i figura idealnie komponowały się z delikatnymi rysami twarzy i niedużymi, lecz pełnymi ustami układającymi się w lekko wulgarny kształt. Podobnie jak większość żałobników postawiła na luźny strój. Jasnoniebieskie, obcisłe dżinsy podkreślały to, co powinny, podobnie kremowa bluzka delikatnie opinająca się na piersiach. Nigdy nie widziałem piękniejszego okazu przedstawicielki gatunku ludzkiego. Jej widok sprawił, że przegryzłem filtr w papierosie i upuściłem go na ziemię.

– Hej, koleś! – Świat powrócił do swojej realnej wersji w chwili, gdy para nastolatków niebezpiecznie zbliżyła się do mojej skromnej osoby i dziewczyna zaczepnie krzyknęła.

Piękność została na skrzyżowaniu cmentarnych alejek, kilka metrów wcześniej.

– Ja? – Udałem zdziwionego, wskazując palcem na swoją klatkę piersiową.

Para stanęła przede mną. Wyglądali dziwnie, choć wpisywali się w image lwiej części towarzystwa pogrzebowego.

Dziewczyna, niższa ode mnie o pół głowy, mogła mieć nie więcej niż siedemnaście lat. Jej niebrzydka twarz do złudzenia przypominała mi nielubianą koleżankę z podstawówki. Podkreślała swoje ostre rysy ciemnym makijażem. Jej chude ciało ciągle znajdowało się w fazie rozwoju. Tyczkowate nogi odziane były w przylegające skórzane spodnie. Wściekle różowa koszulka maskowała niewielkie piersi. Żeby było ciekawiej – lub dla wywołania efektu wow – dziewczyna pofarbowała gęste, długie włosy na ten sam kolor, co koszulka. Patrząc na nią, zastanawiałem się, czy przypadkiem te włosy nie świecą w ciemności.

– Poczęstujesz mnie fajką? – spytała różowa dziewczyna. – Jeśli ci szkoda, mogę zapłacić. – Puściła swojego chłopaka i wyciągnęła do mnie rękę. Nie musiałem liczyć, żeby dostrzec, że tylko dwa palce prawej ręki są wolne od srebrnych pierścionków.

– Ja też poproszę – dodał nieśmiało chłopak. – Jeśli można.

Swoim wyglądem idealnie pasował do różowej. Chuda sylwetka, równie obcisłe, czarne dżinsy, ciemnoniebieska koszulka za duża o dwa rozmiary i krótkie kręcone włosy pofarbowane na głęboki fiolet. Przeciwwagę dla pierścionków dziewczyny stanowiły kolczyki w obu brwiach chłopaka.

– Spoko, chętnie podzielę się rakiem płuc. – Wyciągnąłem paczkę i poczęstowałem ich. – Przydadzą się później znajomi na oddziale onkologii.

Oboje nieśmiało wyciągnęli po szlugu.

– Mela, nie! – krzyknęła niespodziewanie blondwłosa piękność. Jej głos mimo krzyku wydawał się łagodny i lekko zachrypły. Idealnie współgrał z wyglądem.

Szybkim krokiem przemieściła się w naszą stronę. Z bliska wyglądała jeszcze ładniej. Wreszcie zobaczyłem jej oczy. Jasnoniebieskie, wpadające w kolor turkusowy. Było w nich coś głębokiego, podobnie w samym wyrazie twarzy. Coś, co sprawiało, że zamiast od razu zaciągnąć ją do łóżka, mężczyzna odczuwa silną potrzebę poznania jej historii.

– Możesz zabrać jej szluga? – zwróciła się do mnie.

Ze stresu aż zapiekło mnie gardło. Powinienem coś powiedzieć, jakoś ustosunkować się do jej słów. Zamiast tego obserwowałem, jak chwyta różowowłosą za nadgarstek.

– Daj spokój, Luiza! – Dziewczyna odepchnęła ją szybkim ruchem. – Nie zachowuj się jak mama. Ona też myśli, że może mną rządzić.

Wychodziło na to, że te dwie kompletnie niepodobne do siebie dziewczyny są siostrami. Przełknąłem głośno ślinę i wsadziłem ręce w kieszenie, przyjmując pozycję, którą uznałem za neutralną. Nie zamierzałem wtrącać się w ich kłótnię. Podobnie musiał myśleć koleś w kolczykach, bo odsunął się kawałek w tył.

– Tobą nie da się rządzić! Do tego potrzebna byłaby klatka lub buda ze smyczą! – Zdenerwowana Luiza lekko poczerwieniała na twarzy. – Zabierz mojej siostrze fajkę! Jest nieletnia! – zwróciła się do mnie bezczelnie rozkazującym tonem. – Wiesz, że łamiesz prawo?

Teoretycznie powinienem był posłuchać Luizy. Nie dość, że była piękna i chętnie bym się jej przypodobał, to w dodatku miała rację. Częstując różowowłosą papierosem, łamałem prawo. Nieśmiało wyciągnąłem rękę z kieszeni. Czułem się jak skończony frajer.

– Nie zniżaj się do takiego poziomu! – Mela zrobiła krok w tył. – W razie draki odwiedzę kiosk.

– Nie trzeba. Weź go sobie. – Zmieniłem zdanie i cofnąłem rękę.

Luiza przeszyła mnie pełnym dezaprobaty spojrzeniem.

– Obiecałaś mamie, że nie będziesz jarać… – westchnęła zrezygnowana.

Powietrze wypełnił dobrze znany zapach papierosowego dymu, który błyskawicznie przesłonił ostre perfumy, jakimi spryskała się Mela. Chłopak już palił, od razu podał zapalniczkę swojej dziewczynie.

– Wymuszona obietnica nic nie znaczy. – Mela też zapaliła. – Poza tym w przeciwieństwie do ciebie ja znałam Anetę. I jej śmierć cholernie mi ciąży. Muszę zajarać! – Zmrużyła oczy, zerknęła w stronę topniejącej kolejki żałobników.

Dopiero wtedy zauważyłem, że Mela była niesamowicie smutna. Jej ręce podrygiwały, jakby na dworze było minus dziesięć stopni, źrenice były lekko zaczerwienione, fragmenty makijażu w kącikach oczu rozmyły się od łez, choć wcześniej założyłem, że po prostu nakładała go niechlujnie.

– Żal ci zabitej pijaczki, wielka sprawa – prychnęła Luiza.

– Naprawdę dobrze znałaś Anetę Borkowską? – spytałem, nie mogąc się powstrzymać.

– Ta pijaczka była jedną z moich najbliższych przyjaciółek! – Mela wypuściła dym wprost na twarz siostry.

Luiza zmrużyła oczy, robiąc przy tym minę, która mogłaby wskrzesić nieboszczyka.

– To, że ty masz ją w dupie, nie znaczy, że ja automatycznie też. – Mela odwróciła się do mnie. – Tak w ogóle jestem Melania. To mój kumpel Rafał. – Wskazała głową na okolczykowanego. Koleś ukłonił mi się i wrócił do palenia fajki. – Chodziłyśmy razem do klasy, trzymałyśmy się blisko. A czemu pytasz?

– Piszę opowiadanie inspirowane zabójstwem Anety – wypaliłem bez zastanowienia i gdy pociągnęła mnie za język, zapoznałem ją z tytułami opowiadań, które już stworzyłem. Wszystkie dotyczyły morderstw. Temat do rozmowy w sam raz na pogrzeb.

Dotąd opowiadania były moją słodką tajemnicą. O tym, że użytkownik Wattpada o nicku Why so serious to ja, nie wiedział nikt. Obecność Luizy działała motywująco. Chciałem jej pokazać swoją wartość.

– Serio?! – W smutnych dotąd oczach Melanii zauważyłem nieśmiały błysk. – Znam opowiadania Why so serious! Dobrze, że wziąłeś się za historię Anety. Ona nie zasłużyła na taki los… Nikt nie zasłużył. – Na twarz dziewczyny szybko powrócił smutek. – Za to należy jej się większe upamiętnienie niż huczny pogrzeb i zamknięta grupa współczujących na Facebooku.

– Widzisz tamtego gościa? – Niespodziewanie do naszej rozmowy włączyła się Luiza. Wskazała palcem pięcioosobową męską grupę stojącą nieco z boku. – Najwyższy, jedyny w garniturze. – Nie dało się go nie zauważyć. Gość górował nad pozostałymi wzrostem, muskularną sylwetką widoczną nawet z daleka, a także gęstą szopą jasnych włosów. Miał czarne okulary przeciwsłoneczne, bardzo się chwiał. – Tegoroczny maturzysta, chłopak Anety. On ostatni widział ją żywą. I to w dość specyficznych okolicznościach.

To, co powiedziała, podsunęło mi pewien pomysł. Luiza przyciągała w każdy sposób. Nie tylko wyglądem, spojrzeniem czy chrypliwym głosem. Nigdy dotąd nie czułem niczego podobnego. Od kilku lat moje serce było zamrożone, a ona w ciągu kilku minut sprawiła, że lód zaczynał topnieć. Za niczym tak w życiu nie tęskniłem jak za pozytywnymi uczuciami. Potrzebowałem bodźca, który wreszcie wyrwie moje myśli z mroku, i ona mogła nim być.

– Chcesz mi o tym opowiedzieć? – spytałem, odgarniając dłonią kosmyk spoconych włosów, który opadł mi na czoło. – Na przykład przy kawie?

Ewidentnie nie pasowała do towarzystwa siostry i jej dziwnego przyjaciela. Pogrzeb był chyba dla niej czymś w rodzaju przykrego obowiązku. Miała co najmniej dziewiętnaście lat, a może więcej, zaś na cmentarzu przeważali młodsi nastolatkowie. Liczyłem, że zechce się urwać.

– Ja chętnie ci opowiem! – wtrąciła się Melania, zgasiwszy papierosa na ziemi obok jednego z radzieckich grobów. – O Anecie, jej chłopaku, o czym będziesz chciał. – Dziewczyna ze smutnej znowu zmieniła się w pełną entuzjazmu. – Chcę o niej porozmawiać…

– Chyba wybierasz się na stypę, prawda? – Luiza szybko ostudziła jej zapał.

Melania pokiwała głową.

– Zorganizowali stypę całą paczką znajomych – wyjaśniła mi Luiza. – W ich ulubionej knajpie. Ma być szybko, lecz intensywnie, jak to zwykle u dzieciaków. Każdy pretekst do wypicia piwka lub sześciu jest dobry. Dotąd nie powiedziałeś, jak masz na imię.

– Oskar. A ty jesteś Luiza – dodałem jak ostatni idiota.

Podała mi dłoń. Była tak naładowana energią, jakby pod skórą miała zamontowany paralizator. Lekkie wiązki prądu popieściły niemal wszystkie nerwy w moim ciele. Z trudem utrzymałem prostą postawę. Miałem ochotę rozpłynąć się pod tym drzewem.

– Chętnie wypiję kawę i porozmawiam o Anecie. Lepsze to niż rola przyzwoitki na stypie u nastolatków. – Tymi słowami rozpoczęła naszą pierwszą, nieoficjalną randkę.

3.

Droga upłynęła w specyficznej atmosferze. Melania postanowiła wykorzystać fakt, że jestem zmotoryzowany, i zaprosiła na pokład alfy jeszcze trójkę swoich znajomych, równie oryginalnych jak ona. Siedzieli upchnięci na tylnej kanapie, jedno na kolanach drugiego. Tak przeładowani pokonaliśmy trasę z cmentarza do centrum. W trakcie podróży dominowała cisza i gapienie się w ekrany smartfonów. Siedząca obok mnie Luiza odezwała się ledwie dwa razy. Po to, żeby mnie poinstruować, gdzie mam jechać. Miałem ochotę podjąć temat Anety Borkowskiej z Melą i jej przyjaciółmi, ale się powstrzymałem. Uznałem, że byłoby to nieuprzejme w stosunku do Luizy, która przecież sama chciała mi o niej opowiedzieć. Zostawiliśmy towarzystwo pod barem, a sami udaliśmy się do kawiarni w sąsiedztwie.

Dopiero gdy na naszym stoliku znalazły się cappuccino i koktajle bananowe, Luiza uznała, że pora wrócić do rozmowy. W lokalu dla odmiany wolałbym porozmawiać o niej, dowiedzieć się, czy ma chłopaka, gdzie mieszka, czym się zajmuje. Zostawiłbym Anetę Borkowską w puszce myśli z napisem „na później”, ale to Luiza wyznaczała granice swojej prywatności. Podobnie jak granice fizycznej bliskości. Od razu dyskretnym gestem dłoni zasugerowała, żebyśmy usiedli po przeciwnych stronach stolika.

– Ten koleś z pogrzebu, Antek, jest współwinny śmierci Borkowskiej – wypaliła, upiwszy nieduży łyk cappuccino.

Gęsta biała pianka osiadła na górnej wardze dziewczyny i niebezpiecznie pobudziła moją wyobraźnię. Musiałem bardzo się starać, żeby utrzymać koncentrację na rozmowie. Nie chciałem wyjść na prostego napaleńca, jakich zapewne kręciło się wokół Luizy sporo.

– Czemu tak uważasz? – Na szczęście jej oskarżające stwierdzenie też mnie zaciekawiło. – Zrobił coś, o czym nie piszą w necie?

Dziadek Anety Borkowskiej znalazł ciało wnuczki w piątek rano. Pogrzeb odbył się półtora tygodnia później ze względu na sekcję zwłok i śledztwo. Sprawą żyło całe miasto, zainteresowanie mediów było olbrzymie, mimo to policja serwowała opinii publicznej zdawkowe informacje. Nikt nie wspominał o tym, w jaki sposób została zabita ani czy ją wcześniej zgwałcono.

– Policja jest bardzo oszczędna w dawkowaniu informacji. – Sprawnym ruchem języka zlizała z wargi piankę. Widząc to, omal nie udławiłem się swoim cappuccino. – Nie wiem, czemu nie chcą tego ogłosić na forum publicznym, ale w nocy z środy na czwartek Aneta balowała z Antkiem w Potter’s. – Miała na myśli jedną z dwóch dużych dyskotek w naszym mieście. – Często tam chodzili. Później Antek odwiózł ją na osiedle. Policja sprawdza, kto mógł opuścić dyskotekę tuż po nich i tuż przed nimi. Mela mi mówiła, jest tego pewna na sto procent.

– Borkowska mieszkała na jakimś dużym blokowisku?

Najbardziej zastanawiające było to, kto i czemu porwał właśnie ją. Dotąd przypuszczałem, że dziewczyna padła ofiarą jakiegoś maniaka ze swojego osiedla, który chcąc zmylić trop, porzucił ciało poza miastem. O tym zamierzałem pisać w kolejnym rozdziale swojego opowiadania.

– A skąd. – Luiza szybko sprostowała moje przypuszczenia. – Kojarzysz osiedle Kwieciste?

– Te piękne szeregówki otoczone płotem i nieprzyzwoicie dużą bramą?

Doskonale znałem jedno z nowocześniejszych osiedli domków w naszym mieście. Kiedy je budowali, reklamy wisiały na połowie billboardów i pod względem ilości śmiało mogły konkurować z plakatami wyborczymi. Tata mówił, że szeregówka w tym miejscu była wielkim marzeniem jego i mamy. Które może by się ziściło, gdyby nie rodzinna tragedia.

– Dokładnie. – Nachyliła się nad stołem, serwując mi wspaniały widok na dekolt. – Antek wysadził ją jak zawsze przed bramą wjazdową na osiedle. – Wyprostowała się, kończąc krótki pokaz wdzięków. – Nigdy nie wjeżdżał dalej. Starsi Anety go nie trawili, a dziewczyna zawsze otwierała bramę kodem, bo od pewnego czasu furtka była zepsuta.

– Czyli nie poczekał, aż dotrze do domu? – Nowe informacje stawały się coraz ciekawsze. Trawiąc je, z wrażenia wciągnąłem niemal cały koktajl przez rurkę.

– Nie, bo i po co? Twierdzi, że skoro weszła na teren osiedla, to była bezpieczna. Zawsze tak robił. W zeznaniach zarzekał się, że kiedy przyjeżdżał, a następnie odjeżdżał, nie minął żadnego samochodu. A przecież ten, kto ją porwał, musiał poruszać się samochodem. Brama zamyka się sama po kilku minutach, więc nie mógł być daleko, musiał zdążyć wjechać, zgarnąć dziewczynę i wyjechać. Antek rozmawiał o tym z Melą. Podobno policja grubo go maglowała.

– Myślisz, że chłopak miał powód, żeby kłamać?

– Wątpię. Był zakochany w Anecie do szaleństwa. Mela mówiła, że z wzajemnością. Ale idę o zakład, że odwożąc ją, był najebany jak bela! – Przekleństwo dziwnie zabrzmiało w słodkich ustach dziewczyny. – Lubił wypić, często wracał z dyskoteki na podwójnym gazie. Myślę, że nawet jeśli minął jakieś auto, zwyczajnie tego nie pamiętał, co czyni go współodpowiedzialnym. Niby strasznie przeżywa jej śmierć, pewnie chciałby sobie przypomnieć, ale nie potrafi. Odkąd znaleziono jej zwłoki, cały czas tankuje. Dzisiaj zamieniłam z nim dwa zdania przed pogrzebem. Zionął wódą gorzej niż menel w sobotni poranek.

Zamilkła nagle i całą swoją uwagę skupiła na smartfonie, który leżał na stoliku. Dotąd zupełnie się nim nie przejmowała, nagle okazał się ważniejszy od naszej konwersacji.

– Pewnie po jego zeznaniach gliniarze od razu wzięli pod lupę mieszkańców osiedla? – Widząc, że nie kwapi się z kontynuowaniem rozmowy, pociągnąłem ją za język.

– Oczywiście, sąsiedzi zostali przetrzepani jeszcze solidniej niż Antek – mówiła, nie odrywając oczu od komórki. – Między innymi dlatego policja stara się wyciszać szczegóły dotyczące sprawy. Mieszkańcy Kwiatowego to tak zwani porządni obywatele. Lekarze, bankierzy, ważni urzędnicy, biznesmeni. Za nic nie chcieli, by ich wspaniała, odgrodzona płotem enklawa została skojarzona z porwaniem zamordowanej dziewczyny. Nawet jeśli chodzi o córkę sąsiadów. Ponieważ policja nie znalazła nic, co wskazywałoby na ich udział, przystała na tę propozycję. Podobno sam prezydent miasta naciskał.

W ciągu kwadransa rozmowy z Luizą dowiedziałem się o sprawie więcej niż przez półtora tygodnia śledzenia dosłownie wszystkich, nawet najdrobniejszych medialnych wzmianek o sprawie.

– A jej rodzice? Im to nie przeszkadza?

– Stracili córkę, dziadek przez tydzień leżał w szpitalu. Jeszcze się nie podnieśli, nie czują chęci zemsty – mówiła to spokojnym głosem, niemal bez emocji. Oczy i palce cały czas wędrowały po ekranie smartfona. – Mela jest z nimi w stałym kontakcie. Nawet dzisiaj rozmawiali na pogrzebie. Dlatego możesz być pewien, że to, co mówię, jest prawdą. Twierdzą, że ufają policji i w pełni zdają się na jej działania. Ciekawe, że dotąd nikt z osiedla ani z imprezowiczów w Potter’s nie sprzedał choćby kropelki tych informacji mediom.

– Wybacz szczerość, ale nie wyglądałyście, jakbyście były sobie bliskie. – Luiza praktycznie przestała zwracać na mnie uwagę. Liczyłem, że tym stwierdzeniem wreszcie ją odzyskam.

– Mela to dynamit. Często się spieramy, ale jesteśmy jak najlepsze przyjaciółki – wyjaśniła, nie zaszczycając mnie swoim spojrzeniem, które ciągle błądziło po komórce. – Zobacz!

Podała mi telefon. Na ekranie widniał profil facebookowy Antka Mielczarka, konkretnie najnowszy wpis.

„Nie rozumiem, skąd te kretyńskie insynuacje, skąd ten jad. Ludzie! Pojmijcie to wreszcie: ja jej tego nie zrobiłem! Kochałem Anetę ponad życie! Tamtej nocy odwiozłem ją na osiedle, wysiadła pod bramą i poszła do domu… Chodnikiem na zamkniętym osiedlu! Po drodze nie widziałem żadnego auta! Przysięgam na oczy mojej mamy! Mam niepodważalne alibi! Przestańcie wypisywać bzdury i wysyłać mi wiadomości z pogróżkami. Odwalcie się, pozwólcie mi cierpieć w samotności!”

Tak brzmiała treść postu opublikowanego dzisiaj w godzinach południowych, tuż przed rozpoczęciem pogrzebu.

– Grubo pojechał, ale w pewnym sensie go rozumiem. – Mówiłem prawdę. Doskonale wiedziałem, czym jest ciągłe obwinianie się. – Pewnie sporo oszołomów ubzdurało sobie, że to on ją zabił. Ludzie potrafią być podli.

– Mnie tam nie jest go żal. – Zabrała telefon i pociągnęła koktajl przez słomkę. – Gdyby był trzeźwy lub gdyby podwiózł ją pod same drzwi, albo chociaż poczekał, aż wejdzie do domu, nadal by żyła. Choć kto wie, czy naprawdę miała w planach wracać. Anetka też była niezłym ziółkiem…

– Wszędzie pisali, że w przeciwieństwie do wielu rówieśniczek była całkiem ułożona. Świetne stopnie, bezkonfliktowy charakter…

Litanię komplementów pod adresem Anety Borkowskiej przerwał mi głośny śmiech Luizy.

– Daj spokój. Mela twierdzi, że jesteś kryminalnym wymiataczem – powiedziała, a ja z trudem powstrzymałem dumny uśmiech. – Więc chyba mi nie powiesz, że kupujesz podobne bajeczki?

Nie odpowiedziałem. Poczułem się głupio. Nie kupowałem bajeczek o wspaniałych grzecznych dziewczynkach, ale Aneta… Wystarczyło spojrzeć na jedno zdjęcie tej słodkiej blondynki, żeby uwierzyć w jej niewinność.

– Kumplowały się z Melą od kilku lat. Siostra przedstawiała mi zupełnie inny obraz Anety Borkowskiej.

4.

– Co masz na myśli? – spytałem, sam już nie wiedząc, czy to randka, czy zbieranie materiałów do opowiadania. Jedno było pewne: chciałem przyswoić wszystko to, co wie Luiza.

– Aneta Borkowska zbierała dobre stopnie, ponieważ dzięki temu miała spokój u rodziców. Nie truli jej gitary o późne powroty do domu, nie naciskali, kiedy widzieli, że przychodzi w sztok nawalona, i to w środku tygodnia. Zdarzało jej się znikać na całe noce, potem nie stawiać się w szkole, a oni i tak pisali jej usprawiedliwienia. Dlatego, choć w czwartek nie pojawiła się w szkole ani nie wróciła do domu, rodzice nie zgłosili jej zaginięcia. Myśleli, że córeczka poszła w tango. Mogła, bo dopóki średnia się zgadzała, miała totalny luz. Nie tolerowali jedynie Antka.

– Wnioskuję, że był taki sam jak ona. Lubił wypić, chodził do Potter’s, odwoził ją późno, poza tym był starszy. Sama mówiłaś, maturzysta. Borkowska to szesnastolatka. Pewnie jej tatuśka skręcało z niemocy, bo napakowany, prawie dorosły blondas posuwał jego córeczkę. – Ręka sama powędrowała do ust, żeby zatkać niewyparzoną gębę, gdy uświadomiłem sobie, co powiedziałem.

– Lepiej nie potrafiłabym tego ująć. – Luiza skwitowała moje słowa iście czarującym uśmiechem. – Poza kuciem i lekcjami potrafiła korzystać z życia. W Potter’s oboje należeli do stałych klientów. Aneta zaczęła chodzić na dyskoteki wcześnie, w wieku czternastu lat. Lubiła to, a bramkarze nie mieli problemu, żeby ją wpuszczać.

– Balowała z twoją siostrą?

– Mela woli klimat domówek. Zioło, planszówki i zamulanie. Dlatego rzadko wychodziły razem. Poza tym mój tata… – Przerwała na moment, szukając właściwych słów. – Jest specyficzny i ma nieprzyjemny stosunek do nocnych wyjść młodszej córki. W każdym razie Aneta, zanim poszła do liceum, już spotykała się z Antkiem. Była pierwszą dziewczyną w gimnazjum, która straciła dziewictwo. – W ustach Luizy brzmiało to niemal jak aluzja lub zaproszenie do wspólnej zabawy. – Wybacz, że ci to wszystko mówię, ale odkąd Mela wprowadziła mnie w szczegóły, nie mogę pozbyć się wrażenia, że Aneta miała jakiś potajemny romans. Może z kimś starszym?

– Po tym, co powiedziałaś, też mi to przychodzi do głowy. Aneta wcale nie musiała zostać porwana z terenu osiedla. Może poczekała, aż Antek odjedzie, i wróciła na ulicę, bo tam była z kimś umówiona.

– Moja siostra twierdzi, że mam urojenia. Poza tym nie jestem pewna, czy gliniarze w ogóle dowiedzieli się o intensywności i regularności drugiego życia Anety.

– Rodzice ukrywali prawdziwy charakterek córeczki?

– Przed glinami nie wiem, przed ludźmi tak. Aneta często żaliła się Meli, że dostaje przez to kręćka. Starzy doskonale wiedzieli o imprezach z Antkiem. On miał się tylko nie pokazywać na osiedlu, to była niepisana umowa. W oczach rodziny, znajomych, koleżanek czy nauczycieli Anetka miała uchodzić za przyzwoitą dziewczynkę. Po prostu musiała udawać. Nie mam pojęcia, czy jej rodzice powiedzieli o tym glinom. Mela dotąd nie była przesłuchiwana, a Antek mógł im powiedzieć, co tylko chciał. Choć teraz jest załamany, to jednak wciąż egoistyczny kutas.

– Słyszałaś może o sposobie, w jaki została zamordowana? – spytałem, pomijając komentarz dotyczący charakteru Antka.

W powietrzu zawisło nieprzyjemne napięcie. Luiza momentalnie posmutniała.

– Mela twierdzi, że policja nie powiedziała nikomu poza rodzicami. Antek to potwierdza. Nie wie, co spotkało jego dziewczynę przed śmiercią… – Wzięła łyżeczkę i zamieszała resztkę cappuccino.

Atmosfera siadła. Oboje trawiliśmy to, co powiedziała.

– Czemu w ogóle piszesz opowiadania? – Po wmieszaniu niemal całej piany w resztkę kawy Luiza postanowiła przerwać ciszę. – To jakiś sposób buntu, wyrażenia siebie?

Nie mogłem powiedzieć jej prawdy. Dotąd przed nikim się nie otworzyłem. Swój sekret chowałem wyłącznie dla siebie. Luiza, choć piękna i niewątpliwie inteligentna, wciąż stanowiła zagadkę. Byliśmy dwójką przypadkowych ludzi, którzy poznali się w trakcie pogrzebu i poszli na kawę obgadać sposób, w jaki zabito gwiazdę przedstawienia. Zdecydowanie za mało na zwierzenie się z sekretów.

– Nigdy się nad tym nie zastanawiałem… – Podparłem brodę na dłoni i wlepiłem wzrok w zwilżone kawą usta Luizy. – Chyba wskoczenie do innego świata pozwala mi oderwać się od codzienności.

– To jaka jest ta twoja straszna codzienność? Studiujesz?

Nieświadomie weszła na grząski grunt. Być może w jej świecie, jaki by nie był, studiowanie stanowiło naturalną kolej rzeczy po technikum albo ogólniaku. W moim niestety nie. Chciałem iść na studia, ale potem moje życie rozpadło się na tysiące krwawych kawałków i rzeczywistość zmieniła się w koszmarny sen.

– Niestety nie. Pracuję – odpowiedziałem krótko w nadziei, że zakończę temat, ale dziewczyna wyraźnie zamierzała go kontynuować. Już wciągnęła lekko powietrze i otworzyła usta, żeby zapytać gdzie. – W firmie ojca – ubiegłem ją, przy okazji dumnie tytułując nasz tonący okręt firmą. – A ty? – szybko przeszedłem do kontrofensywy. – Co studiujesz?

Luiza spuściła wzrok na szklankę z koktajlem. Uśmiech zdawała się utrzymywać już tylko na siłę, dla zachowania pozorów. Zamilkła. Zrobiło się niezręcznie.

– Poruszyłem drażliwy temat?

Od udzielenia odpowiedzi uratował ją wibrujący telefon. Chwyciła go natychmiast.

– Przepraszam, pilne.

Domyślałem się, że nawet gdyby dzwoniła jakaś namolna akwizytorka i chciała zaprosić na laparoskopię połączoną z losowaniem telewizora, dla Luizy rozmowa i tak byłaby pilna.

– Już się skończyło? – spytała, pomijając jakiekolwiek cześćlub halo. – Dobra, jestem za dwie minuty – skończyła rozmowę. – Wybacz – zwróciła się do mnie – dzwoniła mama. Przyjechała po Melę, po mnie również. Czekają przed knajpą. Muszę iść. Obiecałam tacie, że wrócimy razem. Świruje po śmierci Anety i nie mogę mu się dziwić. – Wymigała się od odpowiedzi w sposób perfekcyjny. – Dorzucić się do rachunku? – Słysząc tak oczywiste pytanie, mogłem tylko pokręcić głową. – W takim razie bardzo dziękuję. – Wstała, a ja równo z nią.

– Dasz się jeszcze zaprosić na kawę? – spytałem, korzystając z jedynej okazji, żeby przedłużyć naszą znajomość. – Pogadamy o Anecie albo spróbujemy się dowiedzieć, czemu żadne z nas nie trafiło na studia, bez udawania, że to wielki obciach. Dobra?

– Włącz Messengera i podaj mi telefon.

Przypływ szczerości się opłacił. Zrobiłem, o co prosiła. Wygrzebałem komórkę, otworzyłem aplikację i podałem aparat Luizie.

– Proszę. – Oddała go po kilku chwilach. – Wysłałam do siebie wiadomość. Masz już namiar, odezwij się. Cześć.

Pozostało mi obserwować, jak opuszcza lokal. Oprócz mnie za Luizą obejrzeli się jeszcze trzej mężczyźni siedzący przy stolikach. Kiedy wyszła i zniknęła z pola widzenia, poprosiłem o rachunek. Czekając, otworzyłem Messengera. Jej profil wyświetlał się na szczycie wysłanych wiadomości. Miała na nazwisko Ostrowska. Wiadomość, jaką z mojego konta wysłała do siebie, zaczynała się w sposób zbliżony do pisma starożytnych Egipcjan. Emotka buziak, serce, emotka zarumieniona. Dopiero poniżej był normalny tekst. Luiza napisała:

„Dzięki za kawę. Powtórka obowiązkowa. PS Uważam, że jeśli Anety nie porwał tajemniczy kochanek, zrobił to jakiś dobrze zorganizowany wariat. Facet, który dokładnie wiedział, co zamierza, i przygotował atak zawczasu. Ot takie moje luźne przemyślenia. Napisz, co o tym sądzisz”.

Wydanie pierwsze, ISBN: 978-83-8147-939-4

© Adrian Bednarek i Wydawnictwo Novae Res 2020

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res.

REDAKCJA: Wioletta Cyrulik

KOREKTA: Emilia Kapłan

OKŁADKA: Grzegorz Araszewski

KONWERSJA DO EPUB/MOBI:Inkpad.pl

WYDAWNICTWO NOVAE RES

ul. Świętojańska 9/4, 81-368 Gdynia

tel.: 58 698 21 61, e-mail: [email protected], http://novaeres.pl

Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl.