Jak poślubić wampira milionera ebook

KERRELYN

SPARKS

Jakpoślubićwampiramilionera

Przekład

EWA SPIRYDOWICZ

AMBER

Redakcja stylistyczna

Lucyna Łuczyńska

Korekta

Halina Lisińska

Elżbieta Steglińska

Projekt graficzny okładki

Małgorzata Foniok

Ilustracja na okładce

© John Ennis via Thomas Schlück Agency

Skład

Wydawnictwo Amber

Monika E. Zjawińska

Druk

Opolgraf S.A., Opole

Tytuł oryginału

How to Marry a Millionaire Vampire

Copyright © 2005 by Kerrelyn Sparks.

Published by arrangement with HarperCollins Publishers.

All rights reserved.

For the Polish edition

Copyright © 2009 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

ISBN 978-83-241-3588-2

Warszawa 2010. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o.

00-060 Warszawa, ul. Królewska 27

tel. 620 40 13, 620 81 62

www.wydawnictwoamber.pl

Moim kolegom po piórze, dzięki którym nie tracę humoru w trudnych chwilach i celebruję szczęśliwe momenty, z wyrazami wdzięczności i sympatii - MJ Selle, Vicky Dreiling, Vicky Yelton i Sandy Weider.

A także wspaniałym kobietom - mojej agentce, Michelle Grajkowski, i mojej redaktorce, Erice Tsang.

Rozdział 1

Roman Draganesti wiedział, że ktoś wszedł do jego gabinetu. Wróg czy przyjaciel? Przyjaciel, zdecydował. Wróg nie przedarłby się przez kordon ochroniarzy, strzegących wejścia do jego kamienicy na Upper East Side na Manhattanie, i nie uszedłby uwagi strażników stale obecnych na pięciu piętrach budynku.

Przypuszczał, że w ciemności widzi lepiej niż tajemniczy gość, a utwierdził się w tym przekonaniu, gdy intruz wpadł na sekretarzyk w stylu Ludwika XVI i zaklął cicho.

Gregori Holstein. Przyjaciel, który działa mu na nerwy. Wiceprzewodniczący Romatech Industries odpowiedzialny za marketing podchodził do wszystkiego z niesłabnącym entuzjazmem. W jego towarzystwie Roman czuł się stary. Bardzo stary.

- O co chodzi, Gregori?

Przybysz odwrócił się gwałtownie, wytężył wzrok, wpatrzony w stronę, z której dochodził głos.

- Dlaczego siedzisz po ciemku?

- Hm... trudne pytanie. Pewnie dlatego, że chciałem być sam. Po ciemku. Powinieneś czasami spróbować. Nie widzisz tak dobrze w ciemności, jak powinieneś.

- Niby dlaczego miałbym ćwiczyć widzenie w ciemności, skoro miasto zalewają w nocy potoki świateł? - Gregori po omacku szukał kontaktu. Pokój rozjaśnił się złotym blaskiem. - No, teraz lepiej.

Roman rozparł się wygodnie w wielkim skórzanym fotelu. Upił łyk z kieliszka. Zapiekło go w gardle. Paskudztwo.

- Zjawiłeś się tu w konkretnym celu?

- Oczywiście. Wyszedłeś z pracy wcześniej, a chcieliśmy ci pokazać coś ważnego. Będziesz zachwycony.

Roman odstawił kieliszek na mahoniowy blat biurka.

- Doświadczenie nauczyło mnie, że mamy mnóstwo czasu.

- Więcej entuzjazmu, proszę - żachnął się Gregori. - Wymyśliliśmy coś rewelacyjnego. - Zauważył napełniony do połowy kieliszek Romana. - Uważam, że jest powód do świętowania. Co pijesz?

- Nie będzie ci smakować.

Gregori podszedł bliżej.

- Niby dlaczego? Mam niezbyt wyrafinowany gust? - Sięgnął po karafkę i nalał sobie trochę czerwonego płynu. - Piękny kolor.

- Posłuchaj mojej rady: weź sobie nową butelkę z lodówki.

- Ha! Skoro ty możesz to pić, ja też mogę! - Pociągnął spory łyk, odstawił kieliszek i triumfalnie spojrzał na Romana. Ale po chwili wydawało się, że oczy wyjdą mu z orbit. Zazwyczaj blady, nagle poczerwieniał, zacharczał, a potem zaczął się krztusić. Kaszlał, prychał, klął pod nosem. Oparł się ciężko o bufet i chciwie chwytał powietrze.

Paskudztwo, w rzeczy samej, pomyślał Roman.

- Już dobrze?

- Co to było? - wzdrygnął się Gregori.

- Dziesięcioprocentowy sok z czosnku.

- Co? - Wyprostował się gwałtownie. - Czyś ty oszalał?

- Chciałem się przekonać, ile jest prawdy w starych legendach. - Roman się uśmiechnął. - Jak widać, niektórzy z nas są na to szczególnie wrażliwi.

- A niektórzy za bardzo gustują w niebezpiecznym stylu życia!

Z twarzy Romana zniknął uśmiech.

- Twoja uwaga byłaby bardziej na miejscu, gdybyśmy jeszcze żyli.

Gregori podszedł bliżej.

- O rany, chyba nie zaczniesz znowu jęczeć, że jesteśmy przeklęci i skazani na potępienie?

- Spójrzmy prawdzie w oczy: żyjemy, bo odbieraliśmy życie przez stulecia. Jesteśmy zakałą Ziemi.

- Nie będziesz tego pić. - Gregori zabrał mu szklankę i odstawił na bufet. - Posłuchaj, żaden wampir nie zrobił tyle dla ochrony ludzkości, ile ty.

- Jasne, i teraz jesteśmy najniewinniejszymi demonami na Ziemi. Super. Dzwoń do papieża, czekam na beatyfikację.

Zniecierpliwienie Gregoria przerodziło się w ciekawość.

- A więc to prawda, co mówią? Że byłeś mnichem?

- Wołałbym nie żyć przeszłością.

- Nie jestem tego taki pewien.

Roman zacisnął pięści. Przeszłość to osobista sprawa, z nikim nie będzie o tym rozmawiać.

- Mówiłeś coś o nowym wynalazku?

- Ach, tak. Ojej, Laszlo czeka w holu. Chciałem, że się tak wyrażę, przygotować grunt.

Roman odetchnął głęboko, powoli się odprężył.

- Więc zaczynaj. Noc nie trwa wiecznie.

- No właśnie, a później wychodzę. Simone właśnie przyleciała z Paryża i...

- Skrzydełka się jej zmęczyły. Ten tekst był stary już sto lat temu. - Roman znów zacisnął pięści. - Nie zmieniaj tematu, bo za karę zamknę cię w trumnie.

Gregori spojrzał na niego z rozbawieniem.

- Pomyślałem, że może zechcesz do nas dołączyć. To lepsza rozrywka niż siedzenie w samotności i popijanie trucizny. - Poprawił czarny jedwabny krawat. - Wiesz, że Simone od dawna na ciebie leci... Ba, nie tylko ona, inne damy też chętnie dotrzymałyby ci towarzystwa.

- Nie wydają mi się zbyt zabawne. O ile pamiętam, wszystkie są martwe.

- No cóż, skoro to ci przeszkadza, spróbuj z żywą.

- Nie. - Roman zerwał się na równe nogi, wziął kieliszek z bufetu i z wampiryczną szybkością podszedł do barku. - Nigdy więcej żywej. Nigdy.

- Oj, chyba trafiłem w czuły punkt.

- Koniec dyskusji. - Wylał do zlewu resztkę mikstury krwi i wyciągu z czosnku, opróżnił karafkę. Już dawno przekonał się, że związek z kobietą śmiertelną kończy się tragedią i złamanym sercem, dosłownie. A nie miał ochoty skończyć z kołkiem w sercu. Niezły wybór - martwa wampirzyca albo żywa kobieta, która będzie życzyć mu jak najgorzej. I to się nie zmieni. Taka egzystencja czeka go jeszcze przez wiele stuleci. Nic dziwnego, że jest w depresji.

Był naukowcem i zazwyczaj potrafił się czymś zająć. Ale zdarzało się, jak chciałby dziś, że to mu nie wystarczało. Co z tego, że jest o krok od wynalezienia specyfiku, dzięki któremu wampiry będą mogły funkcjonować w dzień? Co zrobi z dodatkowym czasem? Będzie więcej pracować? I tak ma przed sobą setki lat w laboratorium.

Tego wieczoru dotarła do niego gorzka prawda. Jeśli nie będzie spał w ciągu dnia, nie będzie miał nawet z kim pogadać. Tylko przedłuży samotność tak zwanego życia. Wtedy dał sobie spokój i pojechał do domu. Chciał być sam, w ciemności, wsłuchany w monotonne bicie zimnego, samotnego serca. Ukojenie nadejdzie wraz ze świtem, gdy słońce zatrzyma jego serce i znów będzie martwy. Niestety, ostatnio wciąż czuł się martwy.

- Wszystko w porządku, Roman? - Gregori obserwował go czujnie. - Słyszałem, że takie stare wampiry jak ty czasami łapią doły.

- Dzięki, że mi przypomniałeś. A skoro nie młodnieję, zawołaj Laszlo.

- Ach, zapomniałem. - Gregori poprawił mankiety eleganckiej białej koszuli. - No dobra, chciałem cię wprowadzić w odpowiedni nastrój. Pamiętasz założenie Romatech Industries? Niech świat stanie się bezpieczny i dla śmiertelników, i dla wampirów.

Nie wszystkie nowoczesne wampiry były tak nieprzyzwoicie bogate jak Roman, i choć jego firma produkowała sztuczną krew i sprzedawała ją po przystępnych cenach, uboższe wampiry wołały jednak darmowy posiłek z szyi śmiertelnika. Roman usiłował je przekonać, że nie ma nic za darmo. Śmiertelnik zazwyczaj przeżywał szok, wynajmował domorosłych naśladowców Buffy, a ci mordowali każdego napotkanego wampira, nawet spokojnego, wzorowego krwiopijcę, który nawet pchły nie ukąsił. Smutna prawda jest taka, że póki wampiry atakują ludzi, żaden z nich nie jest bezpieczny.

Draganesti wrócił do biurka.

Roman opadł na krzesło. Malkontenci stanowili najbardziej niebezpieczną grupę wampirów. To sekretne stowarzyszenie o nazwie Prawdziwi odrzucało zdroworozsądkowe podejście współczesnego wampira. Malkontentów było stać na najlepszą, najsmaczniejszą krew produkowaną przez Romatech. Mieli dość pieniędzy, by kupować najbardziej egzotyczne, wyszukane koktajle z linii fusion. Gdyby chcieli, mogli pić z najpiękniejszych, najdroższych kryształów. Tylko że nie chcieli.

Ich zdaniem najcudowniejsze w piciu krwi jest nie sama krew, ale ukąszenie. Nie wierzyli, że istnieje większa rozkosz niż zanurzenie kłów w ciepłej, miękkiej skórze śmiertelnika.

W minionym roku komunikacja między współczesnymi wampirami a Malkontentami zanikała, aż w powietrzu zawisła niewypowiedziana wojna. Wojna, która oznaczałaby utratę wielu istnień zarówno ludzkich, jak i wampirycznych.

- Niech Laszlo wejdzie.

Gregori podszedł do drzwi i je uchylił.

- Jesteśmy gotowi.

- Najwyższy czas! - Laszlo wydawał się zdenerwowany. - Strażnik już się szykował do rewizji osobistej naszego specjalnego gościa.

- Och, ładniutka dzierlatka! - mruknął strażnik ze szkockim akcentem.

- Zostaw ją! - Laszlo wmaszerował do gabinetu Romana z kobietą w ramionach. Wyglądali, jakby tańczyli tango. Nieznajoma była wyższa niż niski chemik. Co więcej, była całkiem naga.

Roman zerwał się na równe nogi.

- Sprowadziłeś tu kobietę? Śmiertelniczkę? Nagą?

- Spokojnie, Roman, ona nie jest prawdziwa. - Gregori podszedł do Laszla. - Szef nerwowo reaguje na kobiety śmiertelne.

- Nie reaguję nerwowo, Gregori. Moje nerwy umarły przed wiekami. - Roman widział tylko plecy lalki, ale długie jasne włosy i krągłe pośladki wyglądały bardzo naturalnie.

Laszlo posadził lalkę w fotelu. Jej nogi sterczały, więc pochylił się, by je zgiąć. Uległy z cichym trzaskiem.

Gregori ukucnął obok.

- Wygląda jak żywa, co?

- Owszem. - Roman patrzył na wąskie pasmo loków między jej nogami. - Farbowana blondynka.

- Spójrz tylko. - Gregori rozsunął jej uda. - Ma wszystko co trzeba. Fajna, nie?

Roman przełknął ślinę.

- Czy to... - Odchrząknął i zaczął jeszcze raz. - Czy to zabawka z sex-shopu?

- Tak jest, sir. - Laszlo otworzył lalce usta. - Proszę zobaczyć, ma nawet język. W dotyku bardzo przypomina ludzki. - Wsunął w jej usta krótki, pulchny palec. - A próżnia powoduje bardzo realistyczne ssanie.

Roman zerknął na Gregoria, który klęczał między nogami lalki i podziwiał widok z bliska, i na Laszla, manipulującego palcem w jej ustach. Na miłość boską, gdyby jeszcze miewał bóle głowy, dopadłaby go migrena.

- Czy mam was zostawić?

- Nie, sir. - Mały chemik wyciągnął palec z łakomych ust lalki. Rozległ się cichy trzask, a potem jej usta zamarły w sztucznym uśmiechu, jakby świetnie się bawiła.

- Niewiarygodna. - Gregori musnął dłonią jej udo. - Laszlo zamówił ją pocztą.

- Z twojego katalogu. - Laszlo się speszył. - Zazwyczaj nie uprawiam zwykłego seksu. Za dużo bałaganu.

I zbyt wiele niebezpieczeństw. Roman oderwał wzrok od pięknych piersi lalki. Może Gregori ma rację, może powinien się rozerwać w towarzystwie jakiejś wampirzycy. Skoro ludzie wmawiają sobie, że lalka jest prawdziwa, on może zrobić to samo z wampirzycą. Ale jakim cudem martwa kobieta może rozpalić jego duszę?

Gregori uniósł nogę lalki, żeby obejrzeć ją dokładniej.

- Kuszące maleństwo.

Roman westchnął. Niby jakim cudem ludzka sekszabawka ma rozwiązać problem Malkontentów? Marnują jego czas, że już nie wspomni o tym, że udało im się rozbudzić w nim pożądanie i poczucie samotności.

- Wszystkie znane mi wampiry preferują seks mentalny. O ile mi wiadomo, tak samo ma się sprawa z Malkontentami.

- Z tą to się nie uda, niestety. - Laszlo postukał lalkę w głowę i odpowiedziało mu głuche echo, jak z dojrzałego arbuza.

Roman zauważył, że lalka nadal się uśmiecha, choć niebieskie oczy tępo patrzą przed siebie.

- Więc ma taki sam iloraz inteligencji jak Simone.

- Ej! - Gregori się skrzywił. Tulił do siebie stopę lalki. - To nie fair.

- Podobnie jak marnowanie mojego czasu. - Roman spojrzał groźnie. - Niby jak ta zabawka pomoże rozwiązać problem Malkontentów?

- To coś więcej niż zwykła zabawka, sir. - Laszlo bawił się guzikiem przy kitlu. - Lalka przeszła transformację.

- I teraz jest to Vanna. - Gregori pieszczotliwie pociągnął ją za nogę. - Kochane maleństwo. Chodź do tatusia.

Roman zazgrzyta! zębami, upewniwszy się, że schował kły, zanim to zrobił. W innym wypadku mógłby sobie rozciąć dolną wargę.

- Oświećcie mnie proszę, zanim stracę cierpliwość.

Gregori roześmiał się, groźba szefa nie zrobiła na nim wrażenia.

- Oto Vanna - Vampire Artificial Nutritional Needs Appliance.

Laszlo nerwowo bawił się guzikiem fartucha. W przeciwieństwie do Gregoria nie lekceważył gniewu zwierzchnika.

- To idealne rozwiązanie dla wampira, który wciąż ma ochotę kąsać. Lalka będzie dostępna w różnych wariantach rasowo-płciowych.

- Wypuścicie też męskie wersje? - domyślił się Roman.

- Z czasem na pewno. - Urwany guzik potoczył się po podłodze. Laszlo podniósł go i schował do kieszeni. - Gregori uważa, że możemy reklamować lalki na DVN, Digital Vampire Network. Do wyboru: Vanna czekoladowa, Vanna hebanowa i Vanna....

- I Vanna biała? - Roman się skrzywił. - Dział prawny dostanie szału.

- Zrobimy jej zdjęcia promocyjne w sukni wieczorowej, na wysokich obcasach. - Gregori gładził plastikową stopę.

Roman obrzucił szefa marketingu ponurym spojrzeniem. - Chcesz powiedzieć, że ta lalka jest substytutem śmiertelniczki? - zwrócił się do Laszla.

- Tak! - Chemik entuzjastycznie kiwał głową. - Działa wielofunkcyjnie, jak prawdziwa kobieta, zaspokaja nie tylko potrzeby seksualne, ale i żywieniowe. Proszę bardzo, zaraz zademonstruję. - Przechylił lalkę do przodu i odgarnął jej włosy na bok. - Umieściłem wszystko z tyłu, żeby nie było za bardzo widoczne.

Roman przyglądał się niewielkiemu nacięciu w kształcie litery U, gdzie u nasady znajdowała się rurka z zatyczką.

- Wsadziłeś w nią rurki?

- Tak. Specjalnie zaprojektowany układ przypomina prawdziwy krwiobieg. - Laszlo przesuwał palcem po plastikowym ciele, pokazując, gdzie znajdują się sztuczne arterie. - Klatka piersiowa, szyja po obu stronach i powrót do klatki.

- Nalewa się do niej krew?

- Tak, sir. Lejek w zestawie. Krew i baterie, nie.

- Normalka - mruknął Roman.

- Jest bardzo prosta w obsłudze. - Laszlo wskazał szyję lalki. - Wyjmujemy zatyczkę, wsuwamy lejek, wlewamy litr ulubionej sztucznej krwi firmy Romatech Industries i gotowe.

- Rozumiem. Czy kiedy kończy się krew albo baterie, lalka się świeci?

Chemik zmarszczył brwi.

- Mogę zainstalować diodę....

Roman westchnął.

- Żartowałem. Mów dalej, proszę.

- Tak jest, sir. - Laszlo odchrząknął. - Tym przyciskiem, wskazał na guziczek, uruchamiamy silnik zainstalowany w klatce piersiowej. Takie sztuczne serce. Krew popłynie w rytm naturalnego pulsu.

Roman skinął głową.

- Do tego baterie.

- Owszem - odezwał się Gregori zduszonym głosem. - Vanna może zawsze i wszędzie.

Roman zerknął na swojego zastępcę i zobaczył go ze stopą Vanny w ustach. Czerwony blask w jego oczach był wskaźnikiem innego rodzaju.

- Przestań!

Gregori z gardłowym pomrukiem upuścił stopę lalki.

- Nie znasz się na żartach.

Roman odetchnął głęboko i zapragnął pomodlić się o cierpliwość, ale żaden Bóg z odrobiną szacunku do samego siebie nie wysłucha błagań demona z sekszabawką.

- Testowaliście ją już?

- Nie, sir. - Laszlo włączył Vannę. - Uznaliśmy, że panu powinien przypaść zaszczyt bycia pierwszym użytkownikiem.

Zaszczyt. Roman omiótł wzrokiem idealne plastikowe ciało pełne życiodajnej krwi.

Gregori z uśmiechem wygładził poły eleganckiej marynarki.

Roman uniósł brew. Pomysł, żeby on przetestował nowy wynalazek wyszedł niewątpliwie od młodego wampira. Zapewne uważał, że szefowi przyda się jakaś rozrywka, trochę emocji. Niestety, miał rację.

Wyciągnął rękę, żeby dotknąć policzka Vanny. Skóra lalki była chłodniejsza niż u człowieka, ale i tak bardzo miękka. Arteria pulsowała mu pod palcami, równomiernie, silnie. Początkowo wyczuwał bicie sztucznego serca tylko opuszkami palców, po chwili jednak poczuł je nawet w barku. Przełknął ślinę. Ile czasu już minęło? Osiemnaście lat?

Bicie sztucznego serca wypełniało go całego, przenikało zmysły. Zadrżały mu nozdrza. Wyczuł zapach krwi. A Rh dodatnie, jego ulubiona. Dygotał na całym ciele w rytm bicia lalczynego serca. Nie myślał już, pochłonięty doznaniem, którego nie zaznał od lat. Żądza krwi.

W jego gardle narastał charkot. Nabrzmiał. Zacisnął palce na szyi lalki i pociągnął ją do siebie.

- Biorę ją. - Błyskawicznie rzucił Vannę na aksamitny szezlong. Leżała bez ruchu, ze zgiętymi kolanami. Zmysłowy widok zapierał dech w piersiach. Odrobina krwi w jego żyłach domagała się więcej. Więcej krwi, kobiety.

Pochylił się, odgarnął jej jasne włosy z karku. Głupkowaty uśmiech lalki trochę zbijał go z tropu, ale szybko przestał zwracać na niego uwagę. Pochylił się i zobaczył swoje odbicie w jej martwych oczach. To znaczy nie całą postać, bo wampiry nie mają odbicia w lustrze, dostrzegł tylko blask czerwonych oczu. Vanna go podnieciła. Odwrócił jej głowę, odsłonił szyję. Pulsująca arteria zdawała się mówić: weź mnie.

Z gardłowym pomrukiem opadł na lalkę. Wysunął kły, czemu towarzyszył dreszcz rozkoszy na całym ciele. Zapach krwi upajał, pozbawiał resztek samokontroli. Uwolnił w sobie bestię.

Ukąsił. Za późno do oszołomionego mózgu dotarły nietypowe doznania. Choć jej skóra wydawała się miękka i delikatna jak ludzka, pod nią krył się plastik, gruby, gumowy. Nie wiedział, czy to ważne, zaraz o tym zapomniał, zapach krwi pozbawił go rozumu. Instynkt zwyciężył, wył w duszy jak wygłodniałe zwierzę. Wbijał kły coraz głębiej i głębiej, aż w końcu poczuł ten cudowny moment, gdy ustąpiły ścianki arterii. Niebo. Poczuł krew.

Pociągnął mocno i krew zalała mu kły, a potem usta. Przełykał chciwie i pił dalej, więcej. Była cudowna, należała do niego.

Pogładził jej pierś, zacisnął dłoń. Ależ z niego idiota, jak mógł zadowolić się krwią ze szklanki? Jak mógł z własnej woli zrezygnować z tej rozkoszy, jaką jest gorąca krew prosto z żył? Na szatana, zapomniał już, jakie to cudowne uczucie. Doświadczał rozkoszy całym ciałem. Był twardy jak skała. Wszystkie zmysły oszalały. Już nigdy nie napije się ze szklanki.

Pociągnął jeszcze raz i zdał sobie sprawę, że wypił wszystko, do ostatniej kropli. Wtedy pojawiły się pierwsze przebłyski rozsądku. Cholera, stracił panowanie nad sobą. Gdyby to była prawdziwa kobieta, już by nie żyła. A on miałby na sumieniu kolejne ludzkie życie.

I ta zabawka miałaby przyczynić się do poprawy stosunków między wampirami a ludźmi? Na pewno nie, przypomni tylko jego pobratymcom, jaką rozkoszą jest wbić zęby w ludzką szyję. Żaden wampir, nawet najbardziej nowoczesny i oświecony, nie wyjdzie z tego eksperymentu bez pragnienia, by zakosztować prawdziwego człowieka. Jedyne, o czym teraz myślał, to ukąsić pierwszą kobietę, która stanie mu na drodze. O nie, Vanna nie jest zbawieniem ludzkości.

Jest jej klątwą, wyrokiem śmierci.

Z jękiem oderwał się od lalki. Gdy na jasną skórę trysnęła krew, wydawało mu się, że Vanna przecieka. Ale nie, przecież wypił wszystko do ostatniej kropli. Czyli to on krwawił!.

- Co jest, do cholery?

- O Boże - sapnął Laszlo.

- Co? - Roman spojrzał na szyję lalki. W twardym plastiku, tkwił jego kieł.

- A niech mnie! - Gregori podszedł bliżej, żeby lepiej widzieć. - Jak to możliwe?

- Plastik... - Krew ciekła Romanowi z ust. Cholera, traci lunch. - Plastik jest twardy, gumiasty, zupełnie inny niż ludzka skóra.

- O rany. - Laszlo zaatakował kolejny guzik na kitlu. - To okropne. Z wierzchu skóra jest taka naturalna, że nie pomyślałem... Bardzo mi przykro...

- To teraz nieważne. - Roman wyjął kieł z plastikowej szyi. Później im powie, do jakich wniosków doszedł. Najpierw jednak musi odzyskać kieł.

- Ciągle krwawisz. - Gregori podał mu białą chusteczkę.

- Bo otworzyła się żyła, która prowadzi od kła do żołądka.

- Roman przyciskał chusteczkę do dziury po zębie. - Choleła.

- Może zdoła pan zamknąć ranę własnymi siłami - podsunął Laszlo.

- Ale wtedy zasklepi się na zawsze i zostanę wampirem z jednym kłem. - Roman wyjął zakrwawioną chusteczkę i wsunął kieł na miejsce.

Gregori zajrzał w otwarte usta.

- Teraz chyba dobrze.

Roman usiłował schować kły. Lewy zadziałał bez zarzutu, prawy natomiast wypadł mu z ust, na brzuch Vanny.

- Sir, radziłbym wizytę u dentysty. - Laszlo z szacunkiem podniósł kieł i podał Romanowi. - Podobno potrafią wstawić ząb.

- Jasne. - Gregori się żachnął. - I co, wpadnie do gabinetu i powie: przepraszam bardzo, jestem wampirem i wypadł mi kieł, kiedy kąsałem lalkę z sex-shopu? Wątpię, czy to łykną.

- Potfebny mi dentysta wampirów - wybełkotał Roman.

- Wprafdźcie w Czarnych Ftronach.

- Czarnych Stronach? - Gregori podszedł do biurka Romana i po kolei otwierał szuflady. - Wiesz, że seplenisz?

- Przecież mam w uftach zakrwawioną szmatę! W dolnej fufladzie!

Gregori znalazł wampiryczną książkę telefoniczną w czarnej okładce i zaczął ją przeglądać.

- No dobra. A... Aaaaaby kryptę mieć nowoczesną... B... Boskie trumny... C... cmentarne kwatery... Dobra, mam: Darmowa dostawa, ultranowoczesne trumny. Brzmi ciekawie...

- Głegołi! - wysapał Roman.

- Dobrze już, dobrze. Na d już nie ma, szukam na s, jak stomatolog. Studio tańca, tańcz jak latynoski kochanek, swojska ziemia, dostawy ziemi cmentarnej z wszystkich zakątków świata...

Roman jęknął.

- No to mam płoblem. - Przełknął ślinę i skrzywił się, czując smak starej krwi. Posiłek smakuje lepiej za pierwszym razem.

Gregori szukał dalej.

- Nic z tego. Nie ma ani dentysty, ani stomatologa.

- Więc muszę iść do człowieka. - Opadł na fotel.

Cholera. Będzie musiał posłużyć się hipnozą, a potem zatrzeć wszystkie wspomnienia lekarza, w innym wypadku nikomu nie udzieli pomocy.

- Nie wiem, czy znajdziemy gabinet czynny o tej porze. - Laszlo podbiegł do barku i wziął plik serwetek. Starł krew z Vanny i spojrzał na Romana. - Sir, może lepiej będzie, jeśli zatrzyma pan kieł w ustach.

Gregori przeglądał książkę telefoniczną.

- Jejku, mnóstwo dentystów. - Wyprostował się nagle i uśmiechnął. - Mam! Klinika dentystyczna SoHo Promienny Uśmiech! Przyjmuje pacjentów całą dobę w mieście, które nigdy nie śpi! Bingo!

Laszlo odetchnął z ulgą.

- Kamień spadł mi z serca. Co prawda nigdy nie słyszałem o podobnym wypadku, ale obawiam się, że jeśli zabieg nie odbędzie się dziś, jutro będzie już za późno.

Roman wyprostował się gwałtownie.

- Jak to?

Chemik cisnął zakrwawione serwetki do kosza na śmieci przy biurku.

- Nasze rany zasklepiają się, gdy śpimy. Jeśli świt zastanie pana bez kła, rana zabliźni się na dobre.

Roman wstał.

- A fatem trzeba to frobić dziś.

- Tak jest, sir. - Laszlo nerwowo bawił się guzikiem. - Przy odrobinie szczęścia będzie pan w pełni sił na corocznej konferencji.

A niech to! Roman przełknął ślinę. Jak to możliwe, że zapomniał o corocznym wiosennym zjeździe wampirów? Wielki bal powitalny odbędzie się za dwie noce. Zjawią się wszyscy liczący się mistrzowie klanów z całego świata. On był głową największego klanu w Ameryce, był gospodarzem imprezy. Jeśli wystąpi bez kła, będzie obiektem żartów przez najbliższe sto lat.

Gregori nabazgrał adres na skrawku papieru.

- Masz. Chcesz, żebyśmy ci towarzyszyli?

Roman wyjął z ust i chusteczkę, i ząb, by mówić wyraźniej:

- Laszlo mnie zawiezie. Zabierzemy Vannę, żeby wszyscy myśleli, że odwozimy ją do laboratorium. Ty, Gregori, wyjdź z Simone, zgodnie z planem. Wszystko ma wyglądać normalnie, jakby nic się nie stało.

- Dobrze. - Gregori podał szefowi adres kliniki stomatologicznej.

- Powodzenia. W razie problemów dzwoń.

- Poradzę sobie. - Zmierzył podwładnych surowym wzrokiem. - Nikomu ani słowa o tym incydencie, jasne?

- Tak jest, sir. - Laszlo podniósł Vannę.

Roman patrzył na jego dłoń, obejmującą pełny pośladek. Na miłość boską, nawet po tym wszystkim, co się stało, był podniecony. Jego ciało pulsowało pożądaniem, pragnęło krwi kobiety. Oby dentysta okazał się mężczyzną. Niech Bóg ma w swej opiece kobietę, która teraz wejdzie mu w drogę. Miał już tylko jeden kieł, ale obawiał się, że mógłby go użyć.

Rozdział 2

Zanosiło się na kolejną śmiertelnie nudną noc w gabinecie dentystycznym. Shanna Whelan wyprostowała plecy na oparciu trzeszczącego fotela i wbiła wzrok w białe kafelki. Ciągle widziała ślad zacieku. Zadziwiające, że dopiero po trzech dniach obserwacji dostrzegła, że plama ma kształt jamnika. Co za życie.

Przy akompaniamencie zgrzytów fotela zerknęła na zegar na wyświetlaczu radia. Wpół do trzeciej nad ranem. Jeszcze sześć godzin do końca nocnej zmiany. Włączyła radio. Gabinet wypełniała instrumentalna wersja Strangers In the Night, nudna i mdła jak muzyczka w windzie. Nieznajomi w nocy, akurat. Na pewno spotka tajemniczego nieznajomego i zakocha się po uszy. Nie w tym życiu. Wczoraj punktem kulminacyjnym nocy była chwila, gdy udało jej się zsynchronizować zgrzyty fotela z muzyką.

Oparła się o biurko i położyła głowę na rękach. Jak to było? Uważaj, czego pragniesz, bo twoje życzenia mogą się spełnić. No i proszę. Chciała nudy i ją ma. Pracuje tu od sześciu tygodni; w tym czasie miała tylko jednego pacjenta: chłopca z aparatem ortodoncyjnym. W środku nocy druty się obluzowały, więc przerażeni rodzice przywieźli go, żeby umocowała uszkodzony aparat. W przeciwnym razie druciki mogłyby kaleczyć, a nawet rozedrzeć dziąsło i wtedy popłynęłaby... krew.

Shanna się wzdrygnęła. Na samą myśl o krwi robiło jej się niedobrze. Wspomnienia Zajścia powracały z ciemnych zakamarków umysłu, upiorne krwawe obrazy, które ją prześladowały, czaiły się tuż na progu świadomości. O nie, nie pozwoli, żeby zepsuły jej humor. I nowe życie. To wspomnienia z innej epoki i innej kobiety. Wspomnienia dzielnej, odważnej dziewczyny, którą była przez pierwsze dwadzieścia siedem lat, póki nie rozpętało się piekło. Teraz, za sprawą programu ochrony świadków, jest nudną Jane Wilson, która prowadzi nudne życie, mieszka w nudnym mieszkaniu, w nudnej dzielnicy i co noc wykonuje nudną pracę.

Nuda jest dobra. Nuda to bezpieczeństwo. Jane Wilson musiała pozostać niewidzialna, musiała rozpłynąć się w oceanie niezliczonych twarzy na Manhattanie po to, żeby przeżyć. Niestety, jak się okazało, nawet nuda wywołuje stres. Za dużo czasu na myślenie. Na wspomnienia.

Zgasiła radio, wstała, wyszła do pustej poczekalni. Osiemnaście krzeseł obitych, na przemian, zielonym i niebieskim materiałem, jasnoniebieskie ściany. Reprodukcja Lilii wodnych Moneta miała zapewne wpływać kojąco na zdenerwowanych pacjentów. Shanna wątpiła, czy to działa. Ona w każdym razie była podminowana jak zawsze.

W ciągu dnia gabinet tętnił życiem, w nocy zamierał. I bardzo dobrze. Gdyby ktoś przyszedł z poważną sprawą, nie miała pewności, czy zdołałaby mu pomóc. Kiedyś była dobrą dentystką, ale to czasy przed... Zajściem. Nie myśl o tym. Wciąż jednak powracało pytanie, co zrobi, jeśli ktoś przyjdzie z nagłym problemem? W zeszłym tygodniu zacięła się przy goleniu nóg. Wystarczyła mała kropelka krwi, by kolana się pod nią ugięły. Musiała się położyć.

Może powinna zmienić zawód. Co z tego, że lata nauki pójdą na marne? I tak straciła już wszystko inne, łącznie z rodziną. Departament Sprawiedliwości postawił sprawę jasno: w żadnym wypadku nie wolno jej kontaktować się z rodziną czy przyjaciółmi. Ryzykowałaby nie tylko swoje życie, ale i los najbliższych.

Nudna Jane Wilson nie miała krewnych ani przyjaciół. Miała tylko oficera służb specjalnych, z którym mogła się kontaktować. Nic dziwnego, że w ciągu minionych dwóch miesięcy przytyła pięć kilo. Jedzenie to jedyne, co jej zostało. Jedzenie i rozmowa z przystojnym roznosicielem pizzy. Przyśpieszyła kroku, krążąc po poczekalni. Jeśli co wieczór będzie jadła pizzę, upodobni się wielkością do wieloryba, a wtedy zabójcy jej nie rozpoznają. Do końca życia pozostanie gruba i bezpieczna. Jęknęła. Bezpieczna, gruba, znudzona i samotna.

Pukanie do drzwi sprawiło, że zatrzymała się w pół kroku. Pewnie chłopak z pizzą, ale i tak serce stanęło jej na chwilę w piersi. Głęboko odetchnęła, podeszła do okna i wyjrzała zza białych żaluzji, które zawsze opuszczała, żeby nikt nie zaglądał do środka.

- To ja, pani doktor! - zawołał Tommy. - Przyniosłem pizzę.

- W porządku. - Otworzyła drzwi. Klinika jest w nocy otwarta, ale Shanna i tak wołała zachować wszelkie środki ostrożności. Otwierała drzwi tylko pacjentom. I dostawcy pizzy.

- Witam. - Tommy wszedł do środka z szerokim uśmiechem. Od dwóch tygodni co wieczór przywoził jej pizzę i jego nieporadne zaloty sprawiały Shannie tyle samo przyjemności co smakołyk. Szczerze mówiąc, stanowiły punkt kulminacyjny jej dnia. Nieźle, robi się coraz bardziej żałosna.

- Cześć, Tommy, jak leci? - Podeszła do biurka, sięgając po portmonetkę.

- Mam dla pani kiełbaskę. Wielką. - Tommy poprawił pasek w luźnych dżinsach, aż opadły lekko, odsłaniając bokserki w Scooby Doo.

- Zamawiałam matą.

- Nie o pizzy mowa, pani doktor! - Puścił do niej oko i postawił pudełko na biurku.

- No tak. Za ostro jak dla mnie. I nie pizzę mam na myśli.

- Sorry. - Zarumienił się i uśmiechnął przepraszająco. - Ale wie pani, zawsze warto spróbować.

- Pewnie tak. - Zapłaciła za pizzę.

- Dzięki. - Tommy schował pieniądze do kieszeni. - Wie pani, że robimy sto tysięcy rodzajów pizzy? Może spróbuje pani czegoś nowego?

- Może. Jutro.

Przewrócił oczami.

- To samo mówiła pani w zeszłym tygodniu.

Zadzwonił telefon, ciszę przerwał przenikliwy dźwięk. Shanna podskoczyła.

- Ej, pani doktor, może czas się przerzucić na kawę bezkofeinową.

- Nie przypominam sobie, by telefon kiedykolwiek dzwonił, odkąd zaczęłam tu pracować. - Kolejny dzwonek. Coś takiego, chłopak od pizzy i telefon jednocześnie. Od kliku tygodni nie miała tylu wrażeń naraz.

- Nie zawracam głowy. Do jutra, pani doktor. - Tommy pomachał i podszedł do drzwi.

- Cześć. - Shanna z odległości podziwiała nisko opadające dżinsy. Koniecznie musi przejść na dietę. Po pizzy. Telefon nie dawał za wygraną. Podniosła słuchawkę.

- Klinika dentystyczna SoHo Promienny Uśmiech. W czym mogę pomóc?

- Zaraz się dowiesz. - Szorstki głos i ciężki, chrapliwy oddech. Kolejne sapnięcie.

Świetnie. Zboczeniec jako gwiazda wieczoru.

- To chyba pomyłka. - Już miała odłożyć słuchawkę, gdy głos odezwał się ponownie.

- Chyba jednak nie, Shanno.

Jęknęła. To na pewno pomyłka. Jasne, Shanna to takie popularne imię, ludzie często mylą się i proszą Shannę do telefonu. Rozłączyć się? Nie, i tak już wiedzą, że to ona. Kogo chce nabrać?

I wiedzą, gdzie jest. Ogarnęło ją przerażenie. O Boże, zaraz po nią przyjdą.

Uspokój się. Nie panikuj.

- Niestety, to pomyłka. Tu doktor Jane Wilson z kliniki dentystycznej...

- Daruj sobie! Wiemy, gdzie jesteś, Shanna. Przyszedł czas zapłaty. - Trzask odkładanej słuchawki. Rozmowa się skończyła. Koszmar dopiero zaczynał.

- Nie, Boże, nie. - Odłożyła słuchawkę. Dotarło do niej, że mówi coraz głośniej, że jest na granicy histerii. Weź się w garść! Upomniała się. Opanowała się. Wybrała numer policji.

- Mówi doktor Jane Wilson z kliniki dentystycznej SoHo Promienny Uśmiech. Ja... zostałam zaatakowana... - Podała adres, a dyspozytorka zapewniła, że wóz patrolowy już do niej jedzie. Jasne, zjawi się dziesięć minut po tym, jak ją rozwalą.

Przypomniała sobie, że drzwi wejściowe są otwarte. Rzuciła się biegiem, zamknęła je, pobiegła do tylnego wyjścia. Pod drodze wyciągnęła komórkę z kieszeni kurtki i wybrała numer agenta.

Pierwszy dzwonek.

- Bob, odbierz. - Była już przy drzwiach. Wszystkie zasuwy na miejscu. Drugi dzwonek.

No nie! Idiotyczne marnowanie czasu. Przecież cała klinika jest od frontu oszklona. Po prostu przestrzelą szyby, a potem ją załatwią. Musi coś wymyślić. Musi się stąd wydostać.

Trzeci sygnał i kliknięcie.

- Bob, potrzebuję pomocy!

Odezwał się znudzony głos:

- W tej chwili nie mogę rozmawiać, ale proszę zostawić wiadomość, odezwę się najszybciej, jak to będzie możliwe.

Sygnał.

- Cholerny świat, Bob! - Wróciła do gabinetu po torebkę. - Mówiłeś, że zawsze mogę na ciebie liczyć. A oni wiedzą, gdzie jestem, i jadą po mnie! - Rozłączyła się, wsunęła telefon do kieszeni. Pieprzony Bob! Tyle, jeśli chodzi o słodkie zapewnienia, że gwarantują jej ochronę. Już ona mu pokaże. Ona... Przestanie płacić podatki. Oczywiście, po śmierci nie jest to specjalnie dziwne.

Skup się, powtarzała sobie. Zginiesz, jeśli będziesz się rozpraszać. Zatrzymała się przy biurku, wzięła torebkę. Wymknie się tylnymi drzwiami, wezwie taksówkę, a potem pojedzie... No właśnie, dokąd? Skoro wiedzieli, gdzie pracuje, zapewne wiedzą także, gdzie mieszka. O Jezu, jest w potrzasku.

- Dobry wieczór. - Ciszę przerwał niski męski glos.

Shanna drgnęła i pisnęła ze strachu. W drzwiach wejściowych stał zabójczo przystojny mężczyzna. Przystojny? Naprawdę z nią źle, jeśli w takiej chwili zwraca na to uwagę. Trzymał przy ustach coś białego, ale ledwie to zauważyła, bo zafascynowały ją jego oczy, złotobrązowe, spragnione.

Owionął ją lodowaty powiew, nagły i silny. Podniosła dłoń do czoła.

- Jak pan tu wszedł?

Nie spuszczał z niej wzroku, ale gestem dłoni wskazał drzwi.

- Niemożliwe - szepnęła. Drzwi i okna były pozamykane. Czyżby zakradł się wcześniej? Nie, zauważyłaby go. Każda komórka w jej ciele reagowała na jego obecność. Czy to tylko wyobraźnia, czy oczy mężczyzny naprawdę błyszczały złotym blaskiem, a spojrzenie stało się jeszcze intensywniejsze?

Czarne włosy do ramion lekko się kręciły. Ciemny sweter podkreślał muskulaturę i szerokie ramiona, dżinsy opinały długie, silne nogi. Był wysoki, mroczny, przystojny... Płatny zabójca. O Boże. Pewnie zabija kobiety palpitacjami serca. To wcale nie żart. Nie miał żadnej broni. Oczywiście, z takimi wielkimi dłońmi...

I znowu zimny ból w głowie. Przypomniało jej się, jak w dzieciństwie za szybko jadła lody.

- Nie chcę pani skrzywdzić. - Mówił niskim, hipnotyzującym głosem.

A więc to tak. Wprawia ofiarę w trans złotym spojrzeniem i miękkim głosem, a potem, zanim się obejrzy... Pokręciła głową. Nie podda się. Nie ulegnie mu.

Ściągnął ciemne brwi.

- Stawia pani opór.

- A jakże. - Poszperała w torebce i wyjęła berettę, kaliber 32. - Co, zdziwiony?

Na pięknej twarzy nie widziała ani strachu, ani zaskoczenia, jedynie lekką irytację.

- Szanowna pani, broń nie jest potrzebna.

Ojej, zapomniała odbezpieczyć. Drżącymi palcami przesunęła mechanizm, wycelowała w szeroką pierś. Oby nie zauważył jej braku doświadczenia. Stanęła w rozkroku, ujęła broń dwiema rękami jak policjanci na filmach.

- Mam pełny magazynek i nie zawaham się władować go w ciebie, rozumiemy się? Na kolana!

W jego oczach coś błysnęło, jakby rozbawienie. Zrobił krok do przodu.

- Proszę dać sobie spokój i z bronią, i z melodramatyzmem.

- Nie! - Łypnęła na niego najgroźniej, jak umiała. - Zastrzelę pana. Zabiję!

- Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. - Znów postąpił krok w jej stronę.

- Mówię poważnie. - Mam w nosie, jaki jesteś przystojny. Rozwalę ci łeb.

Uniósł brwi. Wydawał się naprawdę zaskoczony. Przyglądał się jej uważnie, oczy mu pociemniały, przybrały odcień płynnego złota.

- Nie patrz tak na mnie. - Jej dłonie zadrżały.

Podszedł jeszcze bliżej.

- Nie zrobię pani krzywdy. Musi mi pani pomóc. - Odsunął chusteczkę od ust. Na białej tkaninie wykwitły czerwone krople. Krew.

Shanna opuściła pistolet. Jej żołądek fiknął salto.

- Pan... krwawi.

- Proszę odłożyć broń, zanim pani przestrzeli sobie stopę.

- Nie. - Uniosła berettę. Całą siłą woli starała się nie myśleć o krwi. Przecież, jeśli do niego strzeli, będzie jej jeszcze więcej.

- Musi mi pani pomóc. Straciłem ząb.

- Pan... pan jest pacjentem?

- Tak. Pomoże mi pani?

- O rany. - Schowała broń do torebki. - Bardzo przepraszam.

- Zazwyczaj nie tak wita pani pacjentów? - W złotych oczach znów pojawiły się iskierki rozbawienia.

Boże, jest po prostu cudowny. Oczywiście, trzeba mieć jej pecha, żeby taki facet zapukał do drzwi na chwilę przed jej śmiercią.

- Proszę posłuchać, zaraz tu będą. Niech pan ucieka. I to szybko.

Zmrużył oczy.

- Ma pani kłopoty?

- Tak. I jeśli pana tu zastaną, zabiją pana. Szybko. - Sięgnęła po torebkę. - Wyjdziemy tylnymi drzwiami.

- Martwi się pani o mnie.

Odwróciła się. Cały czas stał przy biurku.

- Oczywiście. Nie chcę, żeby ginęli niewinni ludzie.

- Nie jestem, jak pani to ujęła, niewinny.

Żachnęła się.

- Chce mnie pan zabić?

- Nie.

- No to dla mnie jest pan niewinny. Idziemy! - Pobiegła do drzwi.

- Czy w jakiejś innej klinice chce mi pani udzielić pomocy?

Wstrzymała oddech. Był tuż za nią choć nie widziała, żeby się ruszał.

- Jak pan...

Otworzył zaciśniętą dłoń.

- Chodzi o ten ząb.

Wzdrygnęła się. Na jego dłoni zostało kilka kropli krwi, ale zmusiła się, by spojrzeć na ząb.

- Co? Jakiś kawał, tak? Przecież to nie jest ludzki ząb!

Zagryzł usta.

- To mój ząb. Musi mi go pani wstawić.

- O nie, nie wstawię panu zwierzęcego kła. To chory pomysł! To przecież psi ząb. Albo wilczy kieł.

Napuszył się i jakby jeszcze urósł. Zacisnął pięść na zębie.

- Jak pani śmie! Nie jestem wilkołakiem, szanowna pani!

Zamrugała szybko. Dziwny facet. Może trochę walnięty. Chyba że...

- Ach, już wiem. Tommy pana napuścił.

- Nie znam nikogo o tym imieniu.

- Więc kto... - Urwała, bo na zewnątrz rozległ się pisk opon. Policja? Boże, oby tak było. Dyskretnie zerknęła w okno. Nic, nie ma blasku świateł, nie słychać wycia syren, tylko ciężkie kroki dudniące po chodniku.

Oblała się lodowatym potem. Przycisnęła torbę do piersi.

- Oni już tu są.

Wariat owinął wilczy kieł w chusteczkę i schował do kieszeni.

- Oni?

- Ci, którzy chcą mnie zabić. - Przebiegła gabinet, weszła do kolejnego pomieszczenia.

- Taka kiepska z pani dentystka?

- Nie. - Drżącymi palcami opuściła zasuwę.

- Zrobiła pani coś złego?

- Nie, widziałam coś, czego nie powinnam. Podobnie jak pan, jeśli zaraz pan nie wyjdzie. - Złapała go za ramię, chcąc wypchnąć za drzwi. Z kącika jego ust płynęła krew. Wytarł ją szybko, ale i tak na kształtnym podbródku została czerwona smuga.

Tyle krwi, tyle śmierci niewinnych ludzi. I Karen. Krew ją dławiła, głuszyła ostatnie słowa.

- O Boże. - Pod Shanną ugięły się kolana. Oczy zaszły mgłą. Nie teraz, kiedy musi uciekać.

Psychopata ją podtrzymał.

- Dobrze się pani czuje?

Dotknął jej ramienia. Czerwona smuga na kitlu. Krew. Zamknęła oczy, opadła na niego, upuściła torebkę.

Wziął ją na ręce.

- Nie. - Odpływała. Nie może na to pozwolić. Ostatkiem sił uniosła powieki.

Pochylił głowę bardzo nisko. Świat się rozmywał, a on się w nią wpatrywał. W jego oczach pojawiał się blask.

Były czerwone. Czerwone. Czerwone jak krew.

Umrze, zaraz umrze, nie ma szans.

- Niech pan się ratuje. Proszę - szepnęła. I odpłynęła w mrok.

Nie do wiary. Gdyby nie wiedział, że jest inaczej, nie uwierzyłby, że jest zwykłym człowiekiem. W ciągu ponad pięciuset lat nie spotkał nikogo tak odpornego na hipnozę. Ani kogoś, kto chciałby go ratować, nie zabić. Rany boskie, uważała, że jest niewinny. I zabójczo przystojny - sama tak powiedziała.

Ale to śmiertelniczka. Trzymając kobietę w ramionach, czuł ciepło jej ciała. Pochylił głowę jeszcze niżej i głęboko wciągał powietrze nosem. Nozdrza wypełnił zapach świeżej ludzkiej krwi. A Rh dodatnie, jego ulubiona. Zacisnął dłonie. Poczuł, jak nabrzmiewa. Wydawała się taka bezbronna, jej głowa opadła do tyłu, odsłoniła białą dziewiczą szyję. Zresztą nie tylko szyja, ona cała była apetyczna. Choć bardzo pragnął jej ciała, bardziej intrygował go umysł tej kobiety. Jakim cudem zdołała odeprzeć ataki na jej umysł? Ilekroć usiłował ją zahipnotyzować, odpowiadała mu pięknym za nadobne. Jednak ta próba sił wcale go nie zdenerwowała. Przeciwnie. Udało mu się przechwycić kilka jej myśli. Bała się widoku krwi. Zanim zemdlała, pomyślała o śmierci.

A przecież żyła. Emanowała ciepłem i żywotnością, pulsowała witalnością, i nawet teraz, nieprzytomna, przyprawiała go o potężną erekcję. Na miłość boską, co on ma robić?

Miał nieprzeciętny słuch i usłyszał rozmowę mężczyzn przed budynkiem:

- Shanna! Nie komplikuj sytuacji! Wpuść nas.

Shanna? Zwrócił uwagę na jej jasną karnację, różowe usta i kilka piegów na zadartym nosie. To imię do niej pasuje. Ciemne włosy wydawały się farbowane. Dlaczego ładna młoda kobieta ukrywa naturalny kolor włosów? Jedno jest pewne: Vanna nie umywa się do prawdziwej kobiety.

- Dosyć tego, suko! Wchodzimy! - Trzask w gabinecie, brzęk tłuczonego szkła. Żaluzje zadrżały.

Na miłość boską, oni naprawdę chcą zrobić jej krzywdę. O co im chodzi? Nie wierzył, żeby maczała palce w przestępstwie. Nieudolnie posługiwała się rewolwerem. I za szybko mu zaufała. Ba, przecież bardziej ją niepokoiło jego bezpieczeństwo niż własne życie. Półprzytomna wyszeptała, żeby ratował siebie, nie ją.

Najrozsądniej byłoby ją zostawić i uciekać. W mieście jest wielu dentystów, a on rzadko angażował się w sprawy śmiertelników.

Spojrzał na nią. Ratuj się. Proszę.

Nie mógł tego zrobić. Nie mógł zostawić jej na pewną śmierć. Była... inna. Poczuł, że coś głęboko w nim, jakiś instynkt uśpiony od stuleci, budzi się do życia. I wtedy już wiedział. Trzyma w ramionach bezcenny skarb.

Znowu brzęk tłuczonego szkła. Musi działać, i to szybko. Przerzucił ją sobie przez ramię, porwał torebkę z fotografiami Marilyn Monroe. Uchylił tylne drzwi, wyjrzał na zewnątrz.

Budynki po drugiej stronie ulicy łączyło rusztowanie schodów przeciwpożarowych pnących się po ścianach. Sklepy były pozamykane, tylko w restauracji na rogu paliło się światło. Gdzieś dalej jeździły samochody, jednak na tej uliczce panował spokój. Przy krawężnikach stały sznury aut. Jego wyostrzone zmysły wyczuwały życie. Dwóch mężczyzn za wozem po drugiej stronie ulicy. Nie widział ich, ale ich obecność niosła zapach krwi pulsującej w żyłach.

Błyskawicznie otworzył drzwi i skręcił za róg. Spojrzał na dwóch śmiertelników - dopiero teraz zareagowali. Rzucili się z pistoletami w dłoniach w stronę otwartych drzwi. Roman poruszał się tak szybko, że w ogóle go nie zauważyli. Jeszcze jeden zakręt i znalazł się na uliczce przed wejściem do kliniki. Ukrył się za wozem dostawczym i obserwował rozwój wydarzeń.

Przed budynkiem stały trzy czarne sedany. Trzech, nie, czterech mężczyzn - dwóch stało na straży, dwóch rozbijało szyby w oknach kliniki. Do cholery, kto chce zamordować Shannę?

Objął ją mocniej.

- Trzymaj się, słodka. Jedziemy na przejażdżkę. - Skupił wzrok na wieżowcu za plecami. Sekundę później byli na jego dachu i Roman obserwował napastników z bezpiecznej wysokości.

Odłamki szkła spadały na chodnik, zgrzytały pod stopami niedoszłych zabójców Shanny, w oknach sterczały tylko kawałki szyb. Jeden z napastników wsunął rękę przez wybitą szybkę w drzwiach i dłonią w rękawiczce otworzył drzwi.

Kiedy dwaj pozostali wpadli do środka, drzwi zatrząsnęły się za nimi i pod wpływem wstrząsu resztki szkła spadły na chodnik. Żaluzje poruszały się lekko, szeleszcząc cicho. Po chwili usłyszał odgłos przesuwanych mebli.

- Kto to jest? - zapytał, ale nie doczekał się odpowiedzi. Shanna leżała na jego ramieniu. Głupio się czuł z damską torebką w ręku.

Rozejrzał się i zobaczył na dachu meble ogrodowe; dwa zielone krzesła, mały stolik i leżak, na którym ułożył dentystkę. Przesunął dłonią po jej ciele i wyczuł coś twardego w kieszeni, chyba telefon komórkowy.

Odłożył torebkę, wyjął telefon. Zadzwoni do Laszla, poprosi, żeby podjechał tu samochodem. Wampiry mogą porozumiewać się telepatycznie, ale to nie gwarantuje dyskrecji. Lepiej, żeby nikt nie poznał jego rozterek. Jakkolwiek by było, stracił kieł i porwał kobietę, która znalazła się w gorszej sytuacji niż on.

Podszedł do krawędzi dachu i wyjrzał. Bandyci opuszczali klinikę - wyszło sześciu, jak się okazało, czterech wtargnęło od frontu, a dwaj dostali się tylnym wejściem. Gniewnie wymachiwali rękami. Przekleństwa docierały do wrażliwych uszu Romana.

Rosjanie. Zbudowani jak zapaśnicy wagi ciężkiej. Zerknął na Shannę. Niełatwo jej będzie przed nimi uciec.

Mężczyźni zatrzymali się gwałtownie. Ściszyli głosy. Z cienia wynurzyła się postać. Coś takiego, siedmiu drani! Jakim cudem jeden uszedł jego uwagi? Zawsze wyczuwał bijące serce i krew śmiertelnika, a jednak ten mu umknął.

Szóstka bandziorów trzymała się razem, jakby w grupie czuli się bezpieczniej. Sześciu do jednego. Dlaczego paru osiłków boi się jednego faceta? Wąskie smugi światła z kliniki oświetliły jego twarz.

A niech to! Roman odruchowo cofnął się o krok. Nic dziwnego, że go nie wyczuł. To Ivan Petrovsky, mistrz klanu rosyjskiego. Jeden z najstarszych wrogów Romana.

Od ponad pół wieku Petrovsky dzielił swój czas między Rosję i Nowy Jork, twardą ręką trzymał rosyjskie wampiry na całym świecie. Roman i jego towarzysze nie spuszczali go z oka. Według ostatnich doniesień Petrovsky zarabiał krocie jako płatny zabójca.

Ta profesja od wieków cieszyła się powodzeniem wśród szczególnie agresywnych wampirów. Mordowanie śmiertelników przychodziło im łatwo, ba, sprawiało przyjemność, czemu więc nie zarabiać, łącząc przyjemne z pożytecznym? Petrovsky jak widać kierował się tą logiką i zarabiał w sposób, który odpowiadał mu najbardziej. I bez wątpienia był w tym dobry.

Do Romana dotarty słuchy, że najchętniej pracował na zlecenie rosyjskiej mafii. To tłumaczy rosyjski akcent uzbrojonych morderców w jego otoczeniu. A więc na życie Shanny czyha ruska mafia.

Czy wiedzą, że Petrovsky to wampir? Może uważają, że to tylko wynajęty cyngiel ze starego kraju, który po prostu woli pracować pod osłoną nocy? Nieważne, było widać, że się go boją.

I nic dziwnego. W starciu z nim żaden śmiertelnik nie miał szans. Nawet odważna kobieta z berettą w torebce ze zdjęciami Marilyn Monroe.

Cichy jęk kazał mu spojrzeć na tę właśnie kobietę. Odzyskiwała przytomność. Na miłość boską, jeśli Rosjanie wynajęli Petrovskiego, żeby zabił Shannę, dziewczyna nie przeżyje do świtu.

Chyba że... znajdzie się pod opieką innego wampira. Takiego, który jest potężny, ma dość środków, by zadrzeć z całym rosyjskim klanem, i wie, jak zadbać o bezpieczeństwo. Takiego wampira, który już kiedyś walczył z Petrovskim i przeżył. Wampira, który natychmiast potrzebuje dentysty.

Roman podszedł bezszelestnie. Shanna z jękiem uniosła dłoń do czoła. Pewnie rozbolała ją głowa po próbach odparcia jego ataków hipnotycznych. Zadziwiające, że zdołała stawiać mu opór. A ponieważ nad nią nie panował, nie mógł przewidzieć jej reakcji. Dlatego była niebezpieczna. I fascynująca.

Rozchyliły się poły lekarskiego kitla i zobaczył różową koszulkę opinającą pełne piersi. Unosiły się przy każdym oddechu. Poczuł, jak jego dżinsy stają się coraz ciaśniejsze. Gorąca krew pulsowała w jej żyłach, kazała mu podchodzić coraz bliżej. Omiótł wzrokiem jej biodra w obcisłych czarnych spodniach. Taka piękna i taka smakowita, w każdym tego słowa znaczeniu.

Na miłość boską. Chciał ją zatrzymać. Uważała, że powinien ratować się, że jest niewinny. Uważała, że warto go ocalić, że jest tego godzien. A jeśli pozna prawdę? Jeśli się dowie, że jest demonem? Będzie chciała go zabić. Przekonał się o tym aż za dobrze za sprawą Elizy.

Wyprostował się. Drugi raz nie powtórzy tego samego błędu. Czy i ona go zdradzi? Nie wiadomo, dlaczego wydawała się inna. Błagała, żeby się ratował. Miała czyste serce.

Znów jęknęła. Na miłość boską, to ona jest bezbronna. Jak mógłby zostawić ją na pastwę tego potwora, Petrovskiego? W całym Nowym Jorku tylko Roman zdoła ją ochronić. Błądził wzrokiem po jej ciele, wrócił do twarzy. Mógłby ją ochronić, to jasne. Problem w tym, że póki jej pragnie i skręca go głód, nie zdoła zapewnić jej bezpieczeństwa.

Nie ochroni jej przed sobą.

Rozdział 3

Shanna masowała czoło. Gdzieś w oddali odzywały się klaksony i wyły syreny. W życiu pozagrobowym chyba ich nie ma? Więc nadal żyje. Ale gdzie jest?

Otworzyła oczy i zobaczyła nocne niebo. Gwiazdy nikły za mgłą. Wiatr rozwiewał włosy. Spojrzała w prawo. Dach? Leżała na leżaku. Jak tu się znalazła? Spojrzała w lewo.

On. Walnięty pacjent. Pewnie ją tu przyniósł; teraz się zbliża. Chciała wstać z leżaka, i jęknęła, gdy fotel się rozsunął.

- Ostrożnie. - Od razu był przy niej, drgnęła, gdy chwycił ją za ramię. Jakim cudem reaguje tak szybko?

Ból w głowie się nasilał. Mocno trzymał ją za ramię. Zaborczo.

- Puść mnie.

- Proszę bardzo. - Wyprostował się.

Shanna głośno przełknęła ślinę. Nie zdawała sobie sprawy, że jest taki wysoki. I potężny.

- Później mi podziękujesz za uratowanie życia.

I znów ten głos. Niski, zmysłowy, kuszący. Ale ona już nikomu nie zaufa.

- Wyślę kartkę z podziękowaniami.

- Nie ufasz mi.

Bystrzak z niego.

- Niby dlaczego miałabym ci zaufać? Z mojego punktu widzenia zostałam porwana. Nie wyraziłam na to zgody.

Uśmiechnął się.

- A zazwyczaj wyrażasz?

Łypnęła gniewnie.

- Gdzie my właściwie jesteśmy?

- Naprzeciwko kliniki. - Podszedł do krawędzi dachu. - Ponieważ mi nie ufasz, możesz sama się przekonać.

Jasne, stanie nad przepaścią u boku świra. O nie. Była na tyle głupia, że zemdlała w klinice, zamiast uciekać. Nie może więcej popełniać błędów. Zabójczo przystojny świr zapewne ją stamtąd wyniósł. Uratował jej życie. Wysoki, mroczny, przystojny i bohaterski. Idealny, nie licząc drobnego szczegółu - chciał, żeby mu wstawiła wilczy kieł. Czyżby miał zaburzenia psychiczne i wydawało mu się, że jest wilkołakiem? Czy dlatego nie przestraszył się jej broni? Może myśli, że tylko srebrne kule mogą go zranić. Ciekawe, czy wyje do księżyca.

Weź się w garść. Masowała obolałe skronie. Zamiast myśleć o bzdurach, powinna zastanowić się, co dalej.

Dostrzegła torebkę na ziemi. Alleluja! Zajrzała do niej. Jest! Dotknęła beretty. Poczuła się pewnie. Jeśli będzie trzeba, obroni się nawet przed boskim wilkołakiem.

- Nadal tam są, jeśli chcesz ich zobaczyć - powiedział.

Zamknęła torebkę i zmierzyła go wzrokiem bambi.

- Kto?

Krążył spojrzeniem między jej twarzą a torebką.

- Ci, którzy chcą cię zabić.

- Chyba na dziś mam dosyć. Pójdę już. - Wstała.

- Złapią cię, jeśli wyjdziesz na ulicę.

Pewnie tak. Ale czy na dachu, w towarzystwie przystojnego zbiega z psychiatryka, jest bezpieczniejsza? Przycisnęła torebkę do piersi.

- No dobrze, na razie zostanę.

- Słusznie. - Ton głosu urzekał łagodnością. - Będę ci towarzyszyć.

Cofnęła się, chciała, żeby dzieliły ich plastikowe mebelki.

- Dlaczego mnie uratowałeś?

Uśmiechnął się.

- Potrzebuję dentystki.

Co za uśmiech. Taki uśmiech sprawia, że kobieta rozpływa się w morzu hormonów.

- Jak ja... Jak ja... Jak się tu dostałam?

W jego oczach pojawił się błysk.

- Wniosłem cię.

Przełknęła ślinę. Jak widać dodatkowe kilogramy, które zawdzięczała uzależnieniu od pizzy, nie sprawiły mu kłopotu.

- Wniosłeś mnie? Na dach?

- Ja... Wjechaliśmy windą. - Wyjął komórkę z kieszeni. - Zaraz ktoś po nas przyjedzie.

Po nas? Czy on oszalał? Nie ufała mu za grosz. Ale przecież uratował jej życie. I zachowuje się jak dżentelmen. Odważyła się podejść do brzegu dachu, ale na wszelki wypadek zachowała bezpieczną odległość od tajemniczego zbawcy.

Zerknęła w dół. O rany. Mówił prawdę. Byli przed kliniką. Trzy czarne sedany na ulicy i grupka mężczyzn zajętych rozmową. Pewnie planują następny krok, chcą ją zabić. Jest w pułapce. Może rzeczywiście przyda jej się pomoc. Może powinna zaufać wilkołakowi, pięknemu i szurniętemu.

- Radinka? - Podniósł telefon do ucha. - Masz telefon do Laszla?

Radinka? Laszlo? Czy to nie rosyjskie imiona? Przeszył ją dreszcz. O Boże. Facet pewnie udaje jej sprzymierzeńca, chce ją zwabić za miasto i...

- Dzięki. - Wybrał kolejny numer.

Shanna rozejrzała się i zobaczyła drzwi na klatkę schodową. Rzecz w tym, żeby mogła do nich dotrzeć niezauważona.

- Laszlo. - W jego głosie pojawił się władczy ton. - Sprowadź samochód. Mamy problem.

Shanna poruszała się cicho. Wolno.

- Nie, nie ma czasu, żebyś jechał do laboratorium. Zawracaj. - Chwila ciszy. - Nie, nie wstawiła mi zęba. Ale mam ją. - Zerknął na nią.

Znieruchomiała, usiłowała przybrać znudzoną minę. Może powinna coś zaśpiewać? Jedyna melodia, która przychodziła jej na myśl, to piosenka, którą wcześniej słyszała - Strangers in the Night. Odpowiednia, nie ma co.

- Zawróciłeś już? - Wilkołak wydawał się zirytowany. - Dobra. Słuchaj uważnie. Nie podjeżdżaj pod klinikę, słyszysz? Powtarzam, nie podjeżdżaj pod klinikę. Jedź przecznicę dalej, tam się spotkamy, rozumiesz?

Znów milczenie. Spojrzał w dół, na ulicę. Shanna skradała się do drzwi.

- Później ci to wyjaśnię. Rób, co ci każę, a wszystko będzie dobrze.

Minęła komplet mebli ogrodowych.

- Tak, wiem, że jesteś chemikiem, ale wierzę w ciebie. Pamiętaj, nie możemy pozwolić, żeby ktokolwiek dowiedział się o sprawie. No właśnie, skoro o tym mowa, czy nasza... pasażerka jest w samochodzie? - Wilkołak stał w rogu dachu, tyłem do niej i mówił cicho.

Dba o dyskrecję, nie bez powodu.

- Słyszysz mnie?

To zdanie ją drażniło. Nie, nie słyszy, do cholery. Szła na paluszkach. Instruktorka baletu byłaby dumna z jej tempa.

- Słuchaj, Laszlo, mam ze sobą dentystkę i nie chcę jej denerwować bardziej niż to konieczne. Zapakuj Vannę do bagażnika.

Shanna zamarła. Otworzyła usta z wrażenia. Nie mogła oddychać.

- Nie obchodzi mnie, co jeszcze masz w bagażniku. - Podniósł głos. - Ale nie będziemy jeździć z gołą babą na tylnym siedzeniu.

O nie! Sapnęła głośno. To zabójca!

Odwrócił się gwałtownie. Przerażona odskoczyła w tył.

- Shanna? - Skończył rozmowę, podał jej telefon.

- Trzymaj się ode mnie z daleka. - Cofnęła się, sięgając do torebki.

Zmarszczył brwi.

- Nie chcesz telefonu?

To jej aparat? Morderca i złodziej. Wyjęła berettę i wycelowała w niego.

- Ani kroku dalej.

- Znów do tego wracamy? Nie pomogę ci, jeśli wciąż będziesz ze mną walczyć.

- Jasne, bo ty oczywiście chcesz mi pomóc. - Szła w stronę schodów. - Słyszałam, jak rozmawiałeś ze wspólnikiem: Laszlo, mamy towarzystwo. Wpakuj trupa do bagażnika.

- To nie tak, jak myślisz.

- Nie jestem głupia, wilku. - Ciągle zmierzała do schodów. Dobrze chociaż, że on stoi w miejscu. - Powinnam była od razu cię zastrzelić.

- Nie strzelaj. Faceci na ulicy usłyszą i tu przyjdą. Nie wiem, czy zdołam pokonać wszystkich.

- Wszystkich? Ho, ho, jakie wysokie mniemanie o sobie.

Jego oczy pociemniały.

- Mam ukryte talenty.

- Nie wątpię. Ta biedna dziewczyna z bagażnika na pewno miałaby na ten temat sporo do powiedzenia.

- Nie jest w stanie.

- Co za pech! Ale rzeczywiście, po śmierci ludzie stają się jakoś mało rozmowni.

Uśmiechnął się pod nosem.

Podeszła do drzwi.

- Jeśli będziesz mnie gonić, zabiję cię.

Gdy otworzyła drzwi, błyskawicznie znalazł się przy niej. Zamknął drzwi, wyrwał jej pistolet i odrzucił. Z głośnym brzękiem upadł na dach, potoczył się w mrok. Shanna wierciła się i szarpała, kopała go w łydki. Złapał ją za nadgarstki i przycisnął do drzwi.

- Do cholery, kobieto, niełatwo cię opanować.

- Dobrze, że to zauważyłeś. - Mimo że walczyła zajadle, nie zdołała się uwolnić.

Pochylił się. Jego oddech burzył włosy, muskał czoło.

Zadrżała. Hipnotyzował ją, niósł spokój i poczucie bezpieczeństwa. Fałszywe poczucie bezpieczeństwa.

Pochylił głowę. Jego oddech owionął jej szyję, był jak balsam.

Przeszył ją dreszcz. O Boże, zaraz ją dotknie. Może nawet pocałuje. Czekała, czuta, jak serce tłucze się w piersi.

Szeptał jej do ucha:

Rozchyliła usta i zaraz je zamknęła - dotarło do niej, jak mało brakowało, a powiedziałaby: tak.

Cofnął się, ale jej nie puszczał.

Ból głowy powrócił z nową siłą, lodowate ostrza wbijały się w skronie. Resztkami sił zebrała się w sobie i walnęła go kolanem w podbrzusze.

Wypuścił powietrze z głośnym sykiem, nie wrzasnął z bólu; krzyk zaalarmowałby złoczyńców. Zgiął się wpół, osunął na kolana. Wcześniej był blady, teraz poczerwieniał.

Nieźle mu dowaliła. Dostrzegła swój pistolet pod stolikiem i rzuciła się w tamtą stronę.

- To jeden z moich ukrytych talentów. - Dopadła do drzwi na klatkę schodową, chwyciła za klamkę. - Nie idź za mną. Następnym razem strzelę ci... między nogi. - Drzwi otworzyły się ze zgrzytem.

Była już na schodach, gdy drzwi, skrzypiąc przeraźliwie, zatrzasnęły się i zapanowała ciemność. Świetnie. Zwolniła. Ostatnie, na co miała ochotę, to skończyć jak idiotki w filmach; przewracają się, skręcają nogę i leżą bezbronne, przerażone, gdy zjawia się morderca. Poręcz się skończyła. Była na najwyższym piętrze. Po omacku szukała drzwi.

Natrafiła na nie, szarpnęła i klatkę schodową zalało światło. Hol wydawał się pusty. Super. Podbiegła do windy. Na metalowych drzwiach wisiała tabliczka z napisem „Awaria”. Cholera! Zerknęła przez ramię. Sukinsyn ją oszukał. Nie wjechali tu windą. Rozejrzała się, szukając windy dla personelu, lecz takiej nie było. Ciekawiło ją, w jaki sposób dostał się na dach, ale teraz nie miała czasu, by się nad tym zastanawiać. Znalazła główną klatkę schodową. Dobrze, że jest oświetlona. Zbiegała po schodach.

Była już na samym dole. Cisza. Dzięki Bogu. Wygląda na to, że wilk dał sobie spokój z pościgiem. Uchyliła drzwi, wyjrzała na zewnątrz. W słabo oświetlonym holu nie zauważyła nic podejrzanego. Dostrzegła wyjście z budynku - podwójne przeszklone drzwi. A za nimi - czarne samochody i płatnych zabójców. Zakradła się do holu i przyciśnięta do ściany, skradała się w stronę tylnego wyjścia. Czerwony napis nad drzwiami kusił, obiecywał bezpieczeństwo. Złapie taksówkę, zadekuje się w obskurnym hoteliku i stamtąd zadzwoni do Boba Mendozy, agenta. Jeśli nie będzie odbierać, ona rano podejmie wszystkie pieniądze z banku i wsiądzie do pociągu. Byle dalej stąd.

Wyjrzała na zewnątrz; pewna, że nikogo nie ma, wymknęła się z budynku. I natychmiast znalazła się w ramionach twardych jak skała. Czyjaś dłoń zatkała jej usta. Szarpnęła się, kopała i waliła na oślep rękami, próbując się wyrwać.

- Przestań, Shanna. To ja. - Znajomy szept w uchu.

Wilkołak? Jakim cudem wyprzedził ją na schodach? Wściekła jęknęła cicho.

- Uspokój się. - Ciągnął ją za sobą wymarłą uliczką. Minęli pustą kafejkę i rząd stolików pod parasolami. Markiza na drzwiach zdradzała nazwę lokalu. Kolejny sklep i wystawa za grubymi kratami. Markizy chroniły ich przed światłem latarni.

- Laszlo zaraz tu będzie. Poczekaj spokojnie.

Pokręciła głową. Chciała się uwolnić.

- Możesz oddychać? - Wydawał się zaniepokojony.

Znów pokręciła głową.

- Nie będziesz krzyczeć, jeśli cię puszczę? Nie mogę pozwolić, żebyś się darła, przecież oni są blisko. - Poluzował uścisk.

- Nie jestem aż tak głupia - mruknęła.

- O nie, sądzę, że jesteś bardzo inteligentna, ale wdepnęłaś w bagno. W takim stresie trudno kontrolować swoje reakcje.

Odwróciła się, żeby na niego zerknąć. Miał wyraziste, regularne rysy. Wpatrywał się czujnie w uliczkę.

- Kim jesteś? - szepnęła.

Spojrzał na nią i na szerokich ustach przemknął cień uśmiechu.

- Kimś, kto potrzebuje dentysty.

- Nie żartuj. W tym mieście są miliony dentystów.

- Nie żartuję.

- Ale kłamiesz. Mówiąc o windzie, też blefowałeś. Jest zepsuta. Szedłeś schodami.

Zacisnął usta i dalej wpatrywał się w mrok. Nie raczył odpowiedzieć.

- Jakim cudem znalazłeś się tu tak szybko?

- Czy to ważne? Chcę cię chronić.

- Ale dlaczego? Dlaczego cię obchodzę?

Zawahał się.

- To nie takie proste. - Ból w oczach wilkołaka zaparł jej dech w piersiach. Nieważne, kim jest; wie, czym jest cierpienie.

- Nie skrzywdzisz mnie?

- Nie, kochanie. W życiu skrzywdziłem już dość ludzi. - Uśmiechnął się smutno. - Zresztą, gdybym naprawdę chciał cię zabić, mogłem to już zrobić wcześniej.

- Dodajesz mi otuchy - burknęła. Obejmował ją mocniej.

Po drugiej stronie ulicy jaśniał neon salonu wróżb. Shanna rozważała, czy nie zaryzykować sprintu przez jezdnię i zadzwonić na policję. A może lepiej zapytać o przyszłość? Czy ją w ogóle ma, czy może linia jej życia dobiegła końca? Dziwne, ale nie czuła, że coś jej grozi. Wilk jest masywnej postury, ma silne ramiona i szeroką pierś. Mówi, że chce ją chronić. Ostatnio była bardzo samotna. Pragnęła mu zaufać. Odetchnęła głęboko i rozejrzała się dokoła.

- Jezu, co tak śmierdzi.

- Sklep z cygarami. Domyślam się, że nie palisz?

- Nie, a ty?

- Palę w słońcu. Się - dodał z rozbawieniem.

Nie zdążyła nic powiedzieć, bo minął ich ciemnozielony samochód i wilkołak pociągnął ją za sobą.

- To Laszlo. - Pomachał, żeby przyjaciel go zauważył.

Honda accord podjechała do krawężnika. Szli w tamtą stronę.

Czy może mu zaufać? Jak zdoła uciec, kiedy już wsiądzie do samochodu?

- Kim jest ten Laszlo? To Rosjanin?

- Nie.

- Ale to obce imię.

Uniósł brew, jakby rozdrażniła go ta uwaga.

- Jest z pochodzenia Węgrem.

-A ty?

- Jestem Amerykaninem.

- Urodziłeś się tu? - Miał obcy akcent, wołała się jednak upewnić.

Uniósł obie brwi. Widać było, że jest zirytowany.

Mężczyzna w hondzie wiercił się niespokojnie. Bagażnik się uchylił. Shanna drgnęła, uświadomiwszy sobie, że w środku mogą być zwłoki.

- Uspokój się. - Wilkołak objął ją mocniej.

- Chyba żartujesz! - Usiłowała wyrwać się z uścisku. Na darmo. - Macie tam zwłoki, tak?

Westchnął ciężko.

- Boże, dopomóż, ale chyba na to zasłużyłem.

Niski mężczyzna w białym kitlu wygramolił się z samochodu.

- Witam pana, sir. Przyjechałem najszybciej, jak mogłem. - Zobaczył Shannę i dopiął guziki kitla. - Dobry wieczór pani. Jest pani dentystką?

- Owszem. - Wilk obejrzał się przez ramię. - Laszlo, nie mamy czasu.

- Tak jest, sir. - Otworzył tylne drzwiczki i zajrzał do środka. - Już zabieram Vannę. - Wyprostował się i wyciągnął z wozu nagą kobietę.

Shanna nie zdążyła krzyknąć. Wilk zakrył jej usta dłonią, przyciągnął ją do siebie i trzymał mocno.

- Ona nie jest prawdziwa. Spójrz na nią, to zabawka, lalka naturalnej wielkości.

Laszlo zauważył jej zdenerwowanie.

- Ależ tak, proszę pani. Nie jest prawdziwa. - Ściągnął jej perukę z głowy i założył z powrotem.

O Boże. No dobrze, wilkołak nie jest mordercą, ale to zboczeniec!

Znienacka walnęła go łokciem w brzuch, wyswobodziła się z jego objęć i odskoczyła.

- Shanna. - Wyciągnął ręce.

- Trzymaj się ode mnie z daleka, zboczeńcu.

- Co?

Wskazała lalkę, którą Laszlo upychał do bagażnika.

- Tylko zboczeńcy mają takie zabawki.

Wilkołak zamrugał.

- To nie mój samochód.

- A zabawka?

- Też nie. - Odwrócił się. - Cholera! - Pchnął ją w stronę samochodu. - Wsiadaj!

- Dlaczego? - Chwyciła się drzwiczek i rozstawiła szeroko łokcie. W kreskówkach ten manewr zawsze działał, gdy kot nie chciał wylądować w wannie.

Wilk stanął z boku, zasłonił jej widok.

- Na rogu jest czarny samochód. Nie mogą cię zobaczyć.

Czarny samochód? Ma wybór - czarny sedan albo zielona honda. Oby podjęła właściwą decyzję. Wsiadła do hondy, położyła torebkę na podłodze. Odwróciła się, chcąc wyjrzeć przez tylną szybę, ale nic nie widziała, bo Laszlo jeszcze nie zamknął bagażnika.

- Szybciej, Laszlo! Jedźmy już. - Wilk usiadł obok niej, zamknął drzwi. Zerknął do tyłu.

Laszlo zatrzasnął bagażnik.

- Cholera! - Wilkołak złapał Shannę za ramiona i pchnął na podłogę.

- Au! - Wszystko działo się bardzo szybko. Pęd powietrza, a potem, nie wiadomo kiedy, zaryła nosem w czarny dżins. Otaczał ją zapach mydła i mężczyzny. A może to tylko płyn zmiękczający tkaniny? No nie, leży twarzą na jego kolanach. Chciała się wyprostować, ale nie pozwolił.

- Przykro mi, okna nie są zaciemnione, a nie chcę, żeby cię zobaczyli.

Laszlo odpalił silnik i ruszyli. Czuła wibracje samochodu i szorstki materiał dżinsów na twarzy.

Wierciła się, aż znalazła szczelinę z powietrzem. Oddychała głęboko, póki sobie nie uświadomiła, że szczelina to przerwa między jego nogami. Świetnie, sapie mu w rozporek.

- Czarny samochód jedzie za nami. - Laszlo się denerwował.

- Wiem. - Wilk nie ukrywał irytacji. - Na następnym skrzyżowaniu skręć w lewo.

Shanna usiłowała przewrócić się na bok, ale samochód skręcił i straciła równowagę. Upadła na Wilka, walnęła głową w jego rozporek. Ojej. Może nie zauważy. Poruszyła się, odsunęła głowę od jego krocza.

- Czy wykonujesz te wszystkie ruchy w konkretnym celu?

O rany. Jednak zauważył.

- Ja... nie mogłam oddychać. - Poprawiała się, aż leżała na boku, z podkulonymi nogami i głową na jego udach.

Samochód zatrzymał się gwałtownie. Przesunęła się do przodu i znów uderzyła twarzą w jego rozporek.

Skrzywił się.

- Przepraszam. - Jezu, najpierw walnęła go kolanem, a teraz zaatakowała bykiem. Ile jeszcze wytrzyma? Przekręciła głowę, próbując się odsunąć.

- Bardzo mi przykro, sir, światło nieoczekiwanie zmieniło się na czerwone - wymamrotał Laszlo.

- Zdarza się. - Wilkołak położył jej rękę na głowie. - Czy mogłabyś przestać się wiercić?

- Sir, podjeżdżają do nas!

- Nie szkodzi. Niech się dobrze przyjrzą. Zobaczą tylko dwóch facetów.

- I co teraz? Prosto czy skręcać?

- Na następnym skrzyżowaniu skręć w lewo. Zobaczymy, czy za nami pojadą.

- Tak jest, sir. - Laszlo denerwował się coraz bardziej. - Wie pan, że nie nadaję się do takich rzeczy. Może powinniśmy wezwać Connora albo lana.

- Świetnie ci idzie. - Wilk uniósł biodra.

Shanna sapnęła głośno i przytrzymała się jego kolan, żeby nie spaść. Mięśnie jego ud napięły się pod jej policzkiem. O rany, ależ emocjonująca przejażdżka.

- Proszę. - Opadł na siedzenie. - Miałem twoją komórkę w kieszeni.

- Och. - Przewróciła się na plecy, żeby coś widzieć. Samochód szarpnął, przetoczyła się i zaryła nosem w jego rozporek.

- Przepraszam - mruknęła i się odsunęła.

- Nie ma... sprawy. - Rzucił telefon na siedzenie. - Nie powinnaś go używać. Jeśli znają twój numer, wszędzie cię namierzą.

Położył jej rękę na ramieniu, pewnie chciał w ten sposób zapobiec dalszym ruchom jej głowy.

Skręcili w lewo. Na szczęście tym razem poruszyła się tylko odrobinę.

- Jadą za nami? - zapytała.

- Nie widzę nikogo. - Laszlo cieszył się jak dziecko.

- Za wcześnie na radość. - Wilk rozglądał się na boki. - Jedziemy dalej, żeby się upewnić.

- Tak jest, sir. Do domu czy do laboratorium?

- Do laboratorium? - Shanna usiłowała wstać.

Wilk nie pozwolił.

- Leż spokojnie. To jeszcze nie koniec.

Świetnie. Zaczynała podejrzewać, że ta sytuacja mu się podoba.

- Dobrze. Co za laboratorium?

Zerknął na nią z góry.

- Romatech Industries.

- Słyszałam o tej firmie.

- Naprawdę? - Uniósł brew.

- Pewnie. Dzięki sztucznej krwi uratowali miliony ludzkich istnień. Pracujesz tam?

- Tak, Laszlo też.

Odetchnęła z ulgą.

- To cudownie. Zajmujecie się ratowaniem życia, a nie... niszczeniem go.

- Taki jest nasz cel.

- Nawet się nie przedstawiłeś. Nie mogę ciągle zwracać się do ciebie per: wilk czy wilkołak.

Uniósł brwi.

- Mówiłem ci już, nie jestem wilkołakiem.

- Ale masz w kieszeni wilczy kieł.

- To część eksperymentu, podobnie jak lalka w bagażniku.

- Och. - Spojrzała na przednie siedzenie. - Pracujesz nad tym, Laszlo?

- Tak, proszę pani. Lalka jest częścią mojego nowego projektu. Nie ma się czego obawiać.

- Co za ulga. - Shanna się uśmiechnęła. - Nie podobała mi się myśl, że jeżdżę po mieście z dwoma zboczeńcami. - Odwróciła się w stronę wilka i znów musnęła nosem jego rozporek. Ojej. Poprzednio było tu więcej miejsca.

Odsunęła się trochę.

- Może już usiądę.

- Jeszcze za wcześnie.

Jasne. Jakby była bezpieczna centymetr od jego pęczniejącego rozporka. Poprzedni atak na jego podbrzusze nie spowodował trwałych szkód. Wilk szybko dochodził do siebie. Bardzo szybko.

Laszlo skręcił zbyt gwałtownie.

Znów wpadła na Romana. Nabrzmiałego i twardego jak skała.

Roman błądził dłonią po jej karku. Kreślił delikatne kółka na skórze.

Zadrżała. Serce biło jej coraz szybciej.

Wstrzymała oddech. W głębi duszy wiedziała, że to przełomowa noc, że od tej chwili jej życie już nie będzie takie samo.

Samochód zatrzymał się gwałtownie. Znów potarła głową o potężną erekcję wilka. Jęknął.

Shannę przeszedł dreszcz, gdy na nią spojrzał. Roman miał czerwone oczy. Ale to przecież niemożliwe. To na pewno odbicie świateł na skrzyżowaniu.

- U pana będzie bezpieczna? - zagadnął Laszlo.

- Póki nie otworzę ust... - Uśmiechnął się. - I rozporka.

Shanna z trudem przełknęła ślinę i odwróciła głowę. Powinna była bardziej doceniać nudę, na którą kiedyś narzekała. Nadmiar emocji może zabić.

Rozdział 4

Tyle, jeśli chodzi o utrzymanie pożądania w tajemnicy. O ile Roman był w stanie zorientować się, urocza dentystka z głową na jego podbrzuszu zdała sobie wreszcie sprawę, że przed jego erekcją nie ma ucieczki. Ilekroć zdołała trochę odsunąć się od niego, Roman podejmował wyzwanie i wypełniał wolną przestrzeń.

Sam był tym zaskoczony. Od ponad stu lat nie odczuwał takiego pożądania. Shanna przestała się wiercić, leżała spokojnie oparta o jego rozporek. Niebieskie oczy wpatrywały się w sufit, jak gdyby nigdy nic, ale rumieniec na policzkach i mimowolny dreszcz, którzy przenikał jej ciało, mówiły coś innego. Odpowiadała na jego bliskość. I wiedziała, że jej pragnie.

Żeby przekonać się o tym, nie musiał czytać w jej myślach. Interpretował reakcje. Było to dla niego nowe doświadczenie i ta świeżość rozpalała pożądanie.

- Roman? - Spojrzała na niego i zarumieniła się jeszcze bardziej. - Wiem, że marudzę jak kapryśny bachor, ale daleko jeszcze?

Wyjrzał przez okno.

- Jesteśmy przy Central Parku. Już blisko.

- Och. Mieszkasz sam?

- Nie. Mieszka ze mną... kilka osób. I mam ochronę, przez całą dobę. Będziesz bezpieczna.

- Po co ci ochrona?

Uparcie patrzył w okno.

- Dla poczucia bezpieczeństwa.

- Przed czym?

- Nie chcesz wiedzieć.

- No, świetnie - mruknęła.

Nie zdołał powstrzymać uśmiechu. Wampirzyce z jego klanu robiły wszystko, żeby go uwieść, nigdy by sobie nie pozwoliły na marudzenie; dąsy i ataki złości Shanny stanowiły przyjemną odmianę. Miał nadzieję, że nie dostanie kolejnego ciosu w podbrzusze. Jakimś cudem udało mu się przetrwać pięćset czterdzieści cztery lata, nie doświadczając akurat tego bólu. Zabójcy wampirów celują w serce.

Chociaż, szczerze mówiąc, Shanna także to robiła. Wyschnięty wiór w jego piersi bił starym, prymitywnym rytmem. Posiąść i chronić. Pragnął jej. I nie pozwoli, by jego wróg zdobył albo skrzywdził tę dziewczynę.

Ale chodziło też o coś więcej. Intrygowało go, dlaczego nie może nad nią zapanować. Stanowiła wyzwanie, któremu nie mógł się oprzeć. Zarówno psychicznie, jak i fizycznie, czego dowodził jego obecny stan.

- Jesteśmy na miejscu. - Laszlo zahamował przy jednym z samochodów szefa.

Roman otworzył drzwiczki, uniósł głowę Shanny, wysunął się spod niej. Chciała się podnieść.

- Leż, póki się nie upewnię, że droga wolna - oświadczył twardo.

Westchnęła ciężko.

- Dobrze.

Roman wysiadł i zamknął za sobą drzwi. Laszlo zrobił to samo i na znak szefa wraz z nim odszedł od samochodu.

- Świetnie się spisałeś, Laszlo. Dziękuję.

- Nie ma sprawy, sir. Mogę już wracać do laboratorium?

- Jeszcze nie. Przede wszystkim wejdź do środka i uprzedź wszystkich, że dziś gościmy śmiertelniczkę. Musimy zapewnić jej bezpieczeństwo i zarazem dopilnować, żeby nie wiedziała, kim jesteśmy.

- Czy mogę zapytać, czemu to robimy, sir?

Roman przeczesywał ulice wzrokiem, szukał Rosjan.

- Słyszałeś o rosyjskim klanie pod wodzą Ivana Petrovskiego?

- O Boże. - Chemik zacisnął dłoń na jednym z dwóch ostatnich guzików na swoim kitlu. - Podobno jest okrutny i brutalny.

- Owszem. Z jakiegoś powodu chce zabić tę lekarkę. A ona jest mi potrzebna. Włos nie może spaść jej z głowy, a Petrovsky nie może dowiedzieć się, że to my krzyżujemy mu plany.

- O kurczę. - Laszlo nerwowo kręcił guzikiem. - Byłby wściekły. Mógłby... wypowiedzieć nam wojnę.

- No właśnie. Ale Shanna nie musi tego wiedzieć. Zadbamy, żeby nic nie wiedziała.

Pokonał stopnie prowadzące do drzwi kamienicy i wystukał szyfr na klawiaturze przy drzwiach.