Kuracja życia
 metodą dr Clark ebook

Kuracja życia metodą dr Clark

W cią­gu kil­ku mi­nut (a nie dni czy ty­go­dni, jak w przy­pad­ku ku­ra­cji an­ty­bio­ty­ka­mi) moż­na za­bić bak­te­rie, wi­ru­sy oraz pa­so­ży­ty, wy­ko­rzy­stu­jąc do te­go prąd elek­trycz­ny.

Je­że­li cier­pisz na prze­wle­kłe za­ka­że­nie, masz ra­ka lub AIDS, na­ucz się, jak zbu­do­wać urzą­dze­nie elek­tro­nicz­ne, które to na­tych­miast po­wstrzy­ma. Jest ono bez­piecz­ne, nie da­je skut­ków ubocz­nych i nie prze­szka­dza w żad­nej ku­ra­cji, ja­ką mo­żesz obe­cnie sto­so­wać.

Tytuł oryginału:

The Cure for All Diseases.

Copyright ©1995 by Hulda Regehr clark, Ph.D., N.D.

Originally printed in English by New Century Press, Chula Vista, CA 91911, USA.

Copyright © for the Polish edition by Purana 2006

Redakcja i korekta:

Marta Kącka,

Anna Miecznikowska,

Agnieszka Orłowska,

Krzysztof Rogowski,

Paulina Surniak

Konsultacja medyczna:

Dr Artur Fedorowski

Okładka:

Rafał Zajczewski – Agencja Reklamowa LABEL

Krystyna Szczepaniak

Opracowanie typograficzne oraz przygotowanie do druku:

Agnieszka Orłowska

ISBN: 978-83-66200-03-6

Wszelkie uwagi i zamówienia prosimy kierować na adres:

Wydawnictwo PURANA

ul. Agrestowa 11, 55-330 Lutynia

Tel.: 693985260, 603402482, 71 3592701

e-mail: [email protected],

www.purana.com.pl

Facebook: FB Wydawnictwo Purana

Do Czytelnika

Opi­nie i wnio­ski za­war­te w tej książ­ce sta­no­wią wy­ni­ki mo­ich ba­dań na­u­ko­wych i ana­li­zy kon­kret­nych przy­pad­ków. Stąd, je­śli nie za­zna­czy­łam in­a­czej, wy­ra­żo­ne tu­taj po­glą­dy są mo­i­mi wła­sny­mi. Na­le­ży tak­że pod­kre­ślić, że każ­dy czło­wiek jest nie­po­wta­rzal­ny i mo­że re­a­go­wać odmien­nie na za­le­ce­nia, które da­lej przed­sta­wiam. Tam, gdzie wska­za­ne, za­mie­ści­łam sto­sow­ne in­for­ma­cje do­ty­czą­ce wła­ści­we­go daw­ko­wa­nia. Każ­dą no­wą ku­ra­cję na­le­ży jed­nak sto­so­wać z roz­wa­gą i zdro­wym roz­sąd­kiem. Opi­sa­ne spo­so­by le­cze­nia nie ma­ją na ce­lu za­stą­pie­nia in­nych, kon­wen­cjo­nal­nych me­tod. Za­le­cam kon­sul­ta­cję z le­ka­rzem ro­dzin­nym, le­ka­rzem pierw­sze­go kon­tak­tu lub in­ną jed­no­st­ką służ­by zdro­wia.

W ni­niej­szym opra­co­wa­niu wska­za­łam na ist­nie­nie sub­stan­cji, które ska­ża­ją żyw­ność i in­ne pro­duk­ty. Sub­stan­cje te zo­sta­ły wy­kry­te za po­mo­cą urzą­dze­nia te­stu­ją­ce­go wła­sne­go po­my­słu, zna­ne­go pod na­zwą Syn­cro­me­ter™ (dla wy­go­dy bę­dzie­my się po­słu­gi­wać spo­lszczo­nym okre­śle­niem syn­chro­metr – przyp. tłum.). Książ­ka za­wie­ra kom­plet­ne in­struk­cje bu­do­wy oraz użyt­ko­wa­nia te­go urzą­dze­nia, a więc każ­dy mo­że po­wtórzyć te­sty opi­sa­ne da­lej i sam zwe­ry­fi­ko­wać uzy­ska­ne wy­ni­ki.

Syn­chro­metr jest do­kła­dniej­szy i bar­dziej wszech­stron­ny niż naj­lep­sze ist­nie­ją­ce do­tych­czas me­to­dy te­stów, nie­mniej jed­nak obe­cnie moż­na uzy­skać je­dy­nie po­zy­tywne lub ne­ga­tyw­ne wy­ni­ki, bez uję­cia ilo­ścio­we­go. Po­ka­za­łam rów­nież, jak okre­ślić stopień do­kład­no­ści. Praw­do­po­do­bień­stwo błę­du, za­rów­no w przy­pad­ku po­zy­tyw­ne­go, jak i ne­­ga­tyw­ne­go wy­ni­ku wy­no­si oko­ło 5% i moż­na je zmniej­szyć przez po­wtórzenie testu.

Wie­dza o tym, czy da­na bu­tel­ka za­wie­ra­ją­ca kon­kret­ny pro­dukt wy­ka­zu­je po­zytyw­ny wy­nik w te­ście na obe­cność sub­stan­cji sil­nie to­ksycz­nej, po­win­na za­in­te­re­so­wać każ­de­go. W ta­kim przy­pad­ku naj­bez­piecz­niej­szym wyj­ściem by­ło­by cał­ko­wi­te wy­elimi­no­wa­nie z użyt­ku wszy­st­kich bu­te­lek te­go pro­duk­tu, co wie­lo­krot­nie po­wta­rzam w swoich po­ra­dach. Za­le­ce­nia te ma­ją ostrze­gać i chro­nić spo­łe­czeń­stwo, a nie pre­zen­to­wać da­ne sta­ty­stycz­ne. Ży­wię nadzie­ję, iż pro­du­cen­ci za­sto­su­ją no­we, elek­tro­nicz­ne tech­ni­ki opisa­ne w tej książ­ce do wy­twa­rza­nia co­raz czy­st­szych wy­ro­bów.

PODZIĘ­KO­WA­NIA

Chcia­ła­bym wy­ra­zić wdzięcz­ność mo­je­mu sy­no­wi Ge­of­freyowi, który za­wsze słu­chał mo­ich „zwa­rio­wa­nych po­my­słów” w czasie nie­dziel­nych ko­la­cji. Był cier­pli­wy, wy­ro­zu­mia­ły i chęt­nie dzie­lił się swo­ją wie­dzą z dzie­dzi­ny in­for­ma­ty­ki i elek­tro­ni­ki. Bez nie­go książ­ka nie mo­gła­by po­wstać.

Go­rą­ce podzię­ko­wa­nia na­le­żą się Fran­ko­wi Je­ro­me. Nie mo­gła­bym do­ko­nać wie­lu od­kryć, gdy­by nie po­ży­czył mi zbio­ru pre­pa­ra­tów pa­so­ży­tów, a hi­sto­rie wie­lu pa­cjen­tów nie za­koń­czy­ły­by się szczę­śli­wie bez wol­nej od uży­cia me­ta­li den­ty­sty­ki, którą roz­wi­nął. Dzię­ku­ję też Lin­dzie Je­ro­me za za­in­te­re­so­wa­nie i cier­pli­wość oraz Ednie Bern­ste­in za cen­ną po­moc.

DEDYKACJA

Pragnę zadedykować tę książkę wszystkim, którzy konsultowali się ze mną, poczynając od Pani R. Biehl w roku 1963.

Tak wiele nauczyłam się od Was wszystkich. Doceniam Wasze zaufanie, inteligencję i wolę walki.

Przedmowa

Hi­sto­ria współ­cze­snej me­dy­cy­ny wy­zna­czo­na jest kil­ko­ma ka­mie­nia­mi mi­lo­wy­mi. Na­le­żą do nich nie­wąt­pli­wie upo­wszech­nie­nie za­sad hi­gie­ny i za­po­bie­ga­nia za­ka­że­niom (tzw. asep­ty­ka i an­ty­sep­ty­ka), wpro­wa­dze­nie szcze­pień ochron­nych oraz za­sto­so­wa­nie an­ty­bio­ty­ków. Dzię­ki nim uda­ło się opa­no­wać więk­szość gro­źnych cho­rób za­ka­źnych, które dzie­siąt­ko­wa­ły nie­gdyś po­pu­la­cje.

W efek­cie śre­dnia dłu­gość ży­cia wzro­sła w Eu­ro­pie o oko­ło 20 lat. Dzi­siaj owe ka­mie­nie mi­lo­we są ka­no­na­mi me­dy­cy­ny, mi­mo iż je­szcze oko­ło 100 lat te­mu w ogóle nie ist­nia­ły. Za­praw­dę, po­stęp me­dy­cy­ny, który do­ko­nał się w XX wie­ku jest prze­o­grom­ny.

Są jed­nak fak­ty, które spra­wia­ją, iż na me­dy­cy­nę spo­glą­da się w dal­szym cią­gu kry­tycz­nie. Z ro­ku na rok ro­śnie ilość le­ków przyj­mo­wa­nych przez prze­cięt­ne­go pacjenta, a ich pa­le­ta nie­u­stan­nie się roz­ra­sta. Ko­lej­ne wy­da­nia podręcz­ni­ków le­kar­skich są co­raz ob­szer­niej­sze, wy­peł­nio­ne olbrzy­mią ilo­ścią szcze­gółów. Gwał­tow­ny roz­wój wiedzy me­dycz­nej oraz dzie­siąt­ki no­wo wpro­wa­dza­nych le­ków spra­wia­ją, że me­dy­cy­na ja­ko wie­dza ca­ło­ścio­wa prze­sta­je ist­nieć. W szpi­ta­lach przy­by­wa miejsc, które za­peł­nia­ją ko­lej­ni pa­cjen­ci.

Cho­ry prze­ka­zy­wa­ny jest z rąk do rąk przez le­ka­rzy spe­cja­li­stów. Ci trak­tu­ją go chęt­niej ja­ko zbiór na­rzą­dów niż ja­ko cho­ry orga­nizm w ca­ło­ści. Nie odby­wa się to bez­kar­nie – cho­ry tra­ci po­czu­cie wła­snej cho­ro­by i gu­bi się w gą­szczu spe­cja­li­stycz­nych ba­dań oraz nie­zro­zu­mia­łych dla nie­go ter­mi­nów me­dycz­nych (np. „ma pan nie­wy­dol­ne ner­ki” lub „układ prze­wo­dzą­cy ser­ca jest uszko­dzo­ny”). Je­śli do te­go do­łą­czą się nie­po­my­śl­ne efek­ty le­cze­nia, o co nie trud­no w wy­pad­ku wie­lu scho­rzeń prze­wle­kłych (jak miaż­dży­ca czy zwy­ro­dnie­nie sta­wów), nie wspo­mi­na­jąc o gro­źnych no­wo­two­rach, mo­że się on zwrócić ku te­ra­piom al­ter­na­tyw­nym.

Nie czas tu i miej­sce, aby zaj­mo­wać się zja­wi­skiem me­dy­cy­ny al­ter­na­tyw­nej. Na­le­ży jed­nak pod­kre­ślić, że wła­śnie do te­go świa­ta na­le­ży te­ra­pia pro­po­no­wa­na przez pa­nią Hul­dę Clark.

Dr bio­lo­gii, pa­ni Hul­da Clark upa­tru­je źródeł wie­lu współ­cze­śnie tra­pią­cych cy­wi­li­za­cję cho­rób (których nie wy­mie­nię, ze wzglę­du na ich licz­bę, pro­szę spoj­rzeć na spis tre­ści) w dwóch za­sa­dni­czych ele­men­tach. Są to wszech­o­bec­ne w przy­ro­dzie orga­ni­zmy za­ka­ża­ją­ce czło­wie­ka (jak bak­te­rie, wi­ru­sy, grzy­by, pa­so­ży­ty) oraz po­stę­pu­ją­ce za­nie­czy­szcze­nie na­sze­go śro­do­wi­ska na­tu­ral­ne­go przez róż­no­ra­kie to­ksy­ny (jak związ­ki orga­nicz­ne czy me­ta­le cięż­kie). Według Clark na­ło­że­nie się tych dwóch czyn­ni­ków po­wo­du­je, że nor­mal­ne funk­cje fi­zjo­lo­gicz­ne ustro­ju ule­ga­ją za­bu­rze­niu, a układ od­por­no­ścio­wy sta­je się bez­rad­ny wo­bec in­tru­zów. W za­leż­no­ści od te­go gdzie w orga­ni­zmie ma miej­sce ku­mu­la­cja to­ksyn oraz z ja­kim czyn­ni­kiem za­ka­źnym ma­my do czy­nie­nia, scho­rze­nie przyj­mu­je od­po­wie­dni obraz. I nie mu­si być to za­wsze obraz zgod­ny z tym, co po­da­ją podręcz­ni­ki me­dycz­ne.

Tu wła­śnie, jak są­dzi au­tor­ka książ­ki, le­ży przy­czy­na bez­rad­no­ści współ­cze­snej me­dy­cy­ny w ra­dze­niu so­bie z cho­ro­ba­mi cy­wi­li­za­cyj­ny­mi.

Co pro­po­nu­je za­tem cier­pią­ce­mu pa­ni Clark? Te­ra­pia przed­sta­wio­na przez au­tor­kę książ­ki to swo­i­sty me­lanż prze­szło­ści i przy­szło­ści. Po­my­sły ro­dem z me­dy­cy­ny lu­do­wej i tra­dy­cyj­nej po­łą­czo­ne zo­sta­ły z wy­ko­rzy­sta­niem im­pul­sów elek­trycz­nych. Na­tu­ral­ne le­ki zio­ło­we, wi­ta­mi­ny i fra­pu­ją­ca me­to­da oczy­szcza­nia dróg żół­cio­wych znaj­du­ją uzu­peł­nie­nie w apa­ra­tu­rze wy­ko­rzy­stu­ją­cej prąd elek­trycz­ny do usu­wa­nia gro­źnych in­tru­zów z na­sze­go orga­ni­zmu. I to w spo­sób, które­go z pew­no­ścią nie prze­wi­dział­by w naj­śmiel­szych snach sam Fa­ra­day. Drob­no­u­stro­je bo­wiem ma­ją po­sia­dać spe­cy­ficz­ny „do­wód toż­sa­mo­ści” w po­sta­ci pa­sma drgań elek­tro­ma­gne­tycz­nych. Usta­wia­jąc ge­ne­ra­tor fal elek­tro­ma­gne­tycz­nych na od­po­wie­dnią czę­sto­tli­wość do­ko­nu­je­my „cu­du” – orga­nizm sam po­zby­wa się kło­po­tli­wych go­ści.

Do te­go do­cho­dzi nie­mal de­tek­ty­wi­stycz­na pa­sja au­tor­ki w śle­dze­niu wszel­kich moż­li­wych źródeł za­tru­cia orga­ni­zmu, zwła­szcza tych obe­cnych w na­szym bez­po­śre­dnim oto­cze­niu. Czę­sto „wi­no­waj­cą” sta­je się pa­sta do zę­bów, szam­pon do wło­sów, do­mo­wa in­sta­la­cja wo­do­cią­go­wa lub ga­zo­wa, czy – o zgro­zo – na­sze do­mo­we zwie­rząt­ko. Mo­że to bez wąt­pie­nia przy­pra­wić o za­wrót gło­wy. Jed­nak je­śli je­steś cho­ry, jak twier­dzi au­tor­ka – nie stać cię na żad­ne kom­pro­mi­sy. Na­wet je­śli ozna­cza­ło­by to usu­nię­cie z die­ty ulu­bio­ne­go ma­ka­ro­nu czy po­zby­cie się uko­cha­ne­go pe­kiń­czy­ka. Czym Hul­da Clark wy­kry­wa ska­że­nia? Oczy­wi­ście, zno­wu za po­mo­cą ge­ne­ra­to­ra czę­sto­tli­wo­ści, tym ra­zem dia­gno­stycz­ne­go o wdzięcz­nej na­zwie Syn­chro­metr. Ma on wy­ko­rzy­sty­wać zja­wi­sko re­zo­nan­su, a po szcze­góły od­sy­łam do książki.

W sa­mej książ­ce znaj­du­ją się stwier­dze­nia, które mo­gą wzbu­dzić wąt­pli­wość czy­ta­ją­ce­go ją le­ka­rza. Na przy­kład trud­no zgo­dzić się dziś, w do­bie in­ży­nie­rii ge­ne­tycz­nej, że ge­ne­ty­ka nie od­gry­wa tak du­żej ro­li w po­wsta­wa­niu cho­rób. Pre­dy­spo­zy­cje ge­ne­tycz­ne sta­no­wią uzna­ny czyn­nik wpły­wa­ją­cy na praw­do­po­do­bień­stwo za­cho­ro­wa­nia. W wie­lu cho­ro­bach wręcz o tym de­cy­du­ją.

Na szczę­ście au­tor­ka pod­kre­śla, że wie­le kro­ków zwią­za­nych z za­sto­so­wa­niem jej me­to­dy na­le­ży kon­sul­to­wać ze swo­im le­ka­rzem. Zwła­szcza, gdy cho­ry przyj­mu­je już ja­kieś le­ki (!). Waż­ne, aby pa­mię­tać, że za­rów­no prze­pi­sy­wa­nie le­ków, jak i ich od­sta­wia­nie po­win­no le­żeć tyl­ko i wy­łącz­nie w ge­stii od­po­wie­dnie­go spe­cja­li­sty.

Bez wąt­pie­nia me­to­da Hul­dy Clark sta­no­wi bar­dzo cie­ka­wy spo­sób na „al­ter­na­tyw­ne” po­zby­cie się swo­ich przy­pa­dło­ści. Cie­ka­wy ze wzglę­du na ory­gi­nal­ną kon­cep­cję, jak i żar­li­wość au­tor­ki w pre­zen­to­wa­niu swo­ich ra­cji. Nie ist­nie­ją, nie­ste­ty, żad­ne zna­ne mi pra­ce na­u­ko­we, które we­ry­fi­ko­wa­ły­by słu­szność pre­zen­to­wa­nych tu za­ło­żeń. Nie ist­nie­ją rów­nież pra­ce, które by te za­ło­że­nia jed­no­znacz­nie podwa­ża­ły. Jak to zwy­kle by­wa w ta­kich przy­pad­kach, głów­ny nurt ba­dań na­u­ko­wych skon­cen­tro­wa­ny jest na in­nych ce­lach i po­trze­ba praw­dzi­wych pa­sjo­na­tów, którzy chcie­li­by i mo­gli­by się „zmie­rzyć” z me­to­dą pa­ni Clark. Zre­sztą nie jest to chy­ba jej głów­nym ce­lem. Dr Hul­da Clark do­ko­na­ła istot­ne­go jej zda­niem od­kry­cia, którym, ja­ko wraż­li­wy ba­dacz i czło­wiek, chce jak naj­szyb­ciej się podzie­lić z in­ny­mi. Jej książ­ka to swo­i­ste „ko­ło ra­tun­ko­we wła­snej ro­bo­ty”.

To­bie, czy­li P.T. Czy­tel­ni­ko­wi, po­zo­sta­wiam za­tem oce­nę te­go, co znaj­dziesz w książ­ce pa­ni Clark. Ja­ko le­karz pro­szę Cię jed­nak o to, abyś pa­mię­tał, że współ­cze­sna me­dy­cy­na kla­sycz­na nie za­wsze jest bez­sku­tecz­na, jak i o odro­bi­nę za­wsze po­trzeb­ne­go zdro­we­go roz­sąd­ku.

Dr Ar­tur Fe­do­row­ski

lekarz

Wstęp

Od nie­pa­mięt­nych cza­sów oso­by, które pra­gną uwol­nić się od drę­czą­cych ich cho­rób, uza­leż­nio­ne są od pie­nię­dzy. Le­ka­rze, a na­wet zna­cho­rzy i uzdro­wi­cie­le ota­cza­ją się au­rą ta­je­mni­czo­ści, kie­dy uży­wa­ją ziół, spe­cy­fi­ków, lub za­klęć ma­ją­cych wy­le­czyć cho­re­go. Dzi­siej­szy prze­mysł me­dycz­ny (służ­ba zdro­wia wraz z za­o­pa­trze­niem i ubez­pie­czal­nia­mi) po­chła­nia znacz­ną część za­rob­ków lu­dzi pra­cy. Czyż nie by­ło­by mi­ło, gdy­by wszy­scy pra­cow­ni­cy służ­by zdro­wia mo­gli za­jąć się ogro­dnic­twem lub po­wrócić do in­nych pro­stych i po­ży­tecz­nych za­jęć? Nie by­ło­by cu­dow­nie, gdy­by cho­rzy mo­gli do nich do­łą­czyć?

Naj­bar­dziej obie­cu­ją­cym od­kry­ciem omówio­nym w tej książ­ce jest sku­tecz­ność zwal­cza­nia wi­ru­sów, bak­te­rii i pa­so­ży­tów za po­mo­cą prą­du elek­trycz­ne­go. Czy to zna­czy, że mo­że­my odwo­łać na­stęp­ne wi­zy­ty u le­ka­rza? Oczy­wi­ście, że nie. Usu­nię­cie in­tru­zów z na­szych orga­ni­zmów nie za­pew­ni nam wiecz­ne­go zdro­wia, ale przy na­stęp­nej wi­zy­cie le­karz bę­dzie ra­czej od­sta­wiał le­ki, a nie prze­pi­sy­wał na­stęp­ne.

Moż­na po­my­śleć, że ta­ki wy­na­la­zek po­win­no się nie­zwłocz­nie opa­ten­to­wać. Taki był mój pier­wot­ny za­miar, lecz do­ko­na­łam in­ne­go wy­bo­ru. Nie­sie­nie po­mo­cy wszy­st­kim cier­pią­cym po­ma­ga za­ra­zem mnie, mo­im dzie­ciom i wnu­kom, po­nie­waż ca­ły świat mu­si wy­do­stać się z mro­ku cho­rób i po­znać praw­dzi­we przy­czy­ny in­fek­cji oraz scho­rzeń. Mo­że­my i mu­si­my wejść w no­wy wiek ży­cia po­zba­wio­ne­go cho­rób – bez cu­krzy­cy, nad­ci­śnie­nia, ra­ka czy AIDS, bez mi­gren, li­szai i tym podob­nych. Przy ta­kim podej­ściu każ­dą cho­ro­bę moż­na po­ko­nać!

1. Pro­po­zy­cja

Wejdź do świa­ta, w którym nie ma chro­nicz­nych cho­rób.

Wyjdź ze świa­ta, który Cię wię­zi.

Spróbuj cze­goś no­we­go.

Wię­zie­nie, w którym prze­by­wasz, nie ma ścian. Ota­cza­ją je gra­ni­ce otwar­tości two­je­go umy­słu. W ich obrę­bie znaj­du­ją się two­je do­tych­cza­so­we po­glądy. Po­za ni­mi ist­nie­je świat idei, które za­chę­ca­ją do prze­kro­cze­nia gra­nic i ucieczki. Odważ się pod­dać próbie no­we po­glą­dy: obiet­ni­ca wy­zdro­wie­nia mo­że się speł­nić, zaś cho­ro­ba – wy­co­fać w cią­gu kil­ku ty­go­dni.

Chy­ba każ­dy, kto był cięż­ko lub chro­nicz­nie cho­ry, za­da­wał so­bie py­ta­nie: „Dla­cze­go to nie­szczę­ście do­tknę­ło wła­śnie mnie? Czy kie­dy­kol­wiek uda mi się po­ko­nać cho­ro­bę?”

Wy­o­braź so­bie sy­tu­a­cję, w której wi­rus Co­xsac­kie ata­ku­je mózg two­je­go dziec­ka po­wo­du­jąc za­pa­le­nie opon mózgo­wych. Mi­mo iż dzię­ki wy­ja­śnie­niom le­ka­rza je­steś do­brze zo­rien­to­wa­ny w za­wi­ło­ściach scho­rze­nia swo­je­go dziec­ka czy też włas­nej cho­ro­by, je­steś bez­rad­ny. Mo­żesz się je­dy­nie mo­dlić, aby układ od­por­no­ścio­wy prze­zwy­cię­żył atak. Choć znasz me­cha­nizm dzia­ła­nia wi­ru­so­we­go in­tru­za, nie mo­żesz nic zro­bić.

Gdy­by da­no Ci moż­li­wość speł­nie­nia przy­sło­wio­wych trzech ży­czeń, brzmia­łyby za­pew­ne na­stę­pu­ją­co: 1) pro­szę o ura­to­wa­nie ży­cia mo­je­go dziec­ka; 2) pro­szę, aby nie do­szło do trwa­łe­go oka­le­cze­nia; 3) pro­szę o bło­go­sła­wień­stwo i po­moc dla ze­spo­łu le­ka­rzy i pie­lę­gnia­rek, którzy czu­wa­ją nad na­mio­tem tle­no­wym i apa­ra­tu­rą kon­tro­lu­ją­cą ozna­ki ży­cia mo­je­go dziec­ka.

Co by było, gdy­byś mógł wy­krę­cić od­po­wie­dni nu­mer i w trzy mi­nu­ty unie­szko­dli­wić wszy­st­kie wi­ru­sy Co­xsac­kie w orga­ni­zmie dziec­ka?

I gdy­by to dzia­ła­nie nie mia­ło efek­tów ubocz­nych?

I gdy­by wi­rus nie miał szan­sy po­wtór­ne­go ata­ku?

Ta książ­ka uczy, jak to zro­bić. Wy­ja­śnia też, dla­cze­go dziec­ko za­cho­ro­wa­ło na za­pa­le­nie opon mózgo­wych lub in­ną cho­ro­bę i jak te­mu za­po­biec.

Je­że­li nie lu­bisz ślę­czeć nad książ­ką, mo­żesz zgłę­bić te­mat stop­nio­wo, po­stę­pu­jąc ma­ły­mi krocz­ka­mi. Pierw­szy krok to za­po­zna­nie się ze zja­wi­skiem emi­sji ty­pu ra­dio­we­go, które ce­chu­je wszy­st­kie ży­we orga­ni­zmy. Dru­gi, to zna­le­zie­nie czę­sto­tli­woś­ci, na której „nada­je” kon­kret­ny in­truz. Trze­ci, to opa­no­wa­nie tech­ni­ki za­kłóca­nia je­go czę­sto­tli­wo­ści, aż uda się go „wy­ga­sić” – trwa to tyl­ko kil­ka mi­nut!

Ostat­nim kro­kiem jest kon­struk­cja wła­sne­go ze­sta­wu urzą­dzeń dia­gno­stycz­no--te­ra­peu­tycz­nych. In­struk­cje są na ty­le pro­ste, że każ­dy jest w sta­nie je za­sto­so­wać.

Tyl­ko dwa pro­ble­my zdro­wot­ne

Bez wzglę­du na dłu­gość li­sty ob­ja­wów da­ne­go pa­cjen­ta – od chro­nicz­ne­go zmęcze­nia po­czy­na­jąc, na bez­płod­no­ści i za­bu­rze­niach psy­chicz­nych koń­cząc – je­stem pewna, że ist­nie­ją tyl­ko dwie przy­czy­ny cho­rób: obe­cność pa­so­ży­tów i/lub ska­żeń. Nig­dy nie stwier­dzi­łam, że­by głów­nym czyn­ni­kiem był brak ru­chu, bra­ki wi­ta­mi­no­we, po­ziom hor­mo­nów, czy co­kol­wiek in­ne­go. Re­cep­ta na do­bre zdro­wie wy­da­je się oczy­wi­sta:

Pro­blem – Naj­pro­st­sza ku­ra­cja

Pa­so­ży­ty – Li­kwi­da­cja elek­tro­nicz­na i zio­ło­wa

Ska­że­nie – Uni­ka­nie za­nie­czy­szczeń

Po­szu­ki­wa­nie zdro­wia to wiel­ka mi­sja. Uzbro­je­ni z jed­nej stro­ny w opty­mizm, z dru­giej zaś w zde­cy­do­wa­nie, rów­nież i Ty mo­żesz zdzia­łać cu­da, które sta­ły się udzia­łem mo­ich pa­cjen­tów z opi­sa­nych przy­pad­ków.

Ko­lej­na do­bra wia­do­mość – nie jest to wiel­ki wy­da­tek. Koszt usu­nię­cia obu pro­ble­mów i wy­le­cze­nia mo­że wy­nieść od kil­ku­set do kil­ku ty­się­cy zło­tych.

Zo­stań le­ka­rzem – de­tek­ty­wem

Gdy wy­le­czysz już swo­je cho­ro­by, na­ucz te­go ro­dzi­nę i przy­ja­ciół. Człon­ko­wie ro­dzin są spo­krew­nie­ni, ma­ją więc podob­ne pro­ble­my – to po­win­no uła­twić za­da­nie. Za­łóż no­tes, który sta­nie się czę­ścią ro­dzin­ne­go ar­chi­wum, podob­nie jak al­bum ze zdję­cia­mi. Je­że­li ciot­ka, oj­ciec i brat mie­li cu­krzy­cę tak jak i ty, a na­stęp­nie wszy­scy zo­sta­li wy­le­cze­ni po za­sto­so­wa­niu no­wej kon­cep­cji i tech­no­lo­gii, czyż nie war­to utrwa­lić te­go w hi­sto­rii ro­dzi­ny?

Podob­ne pro­ble­my zdro­wot­ne w ro­dzi­nie mo­gą wy­ni­kać nie tyl­ko ze wspól­nych ge­nów, ale tak­że z dzie­le­nia do­mu, sto­łu, su­per­mar­ke­tu czy den­ty­sty!

Wie­le pro­ble­mów zdro­wot­nych uwa­ża­nych za dzie­dzicz­ne nie mu­si ta­ki­mi być. Mo­żesz wy­le­czyć się z barw­ni­ko­we­go zwy­ro­dnie­nia siat­ków­ki czy dys­tro­fii mię­ś­nio­wej i prze­ła­mać ro­dzin­ną wia­rę w ge­ne­tycz­ne podło­że tych cho­rób. Daj bli­skim nadzie­ję uka­zu­jąc im praw­dzi­wą przy­czy­nę scho­rze­nia. Sza­nuj spraw­ne ge­ny, które od­po­wia­da­ją za struk­tu­rę i ko­lor wło­sów, a nie ich wy­pa­da­nie; które de­cy­du­ją o ko­lo­rze oczu, a nie o wa­dach wzro­ku. Dzię­ki ge­nom po­sia­dasz po­zy­tyw­ne cechy przod­ków. Wszel­kie de­fek­ty spo­wo­do­wa­ne są pa­so­ży­ta­mi i za­nie­czy­szcze­niem ­­­­środowi­ska.

Usu­nię­cie pa­so­ży­tów i za­nie­czy­szczeń jest jed­nak tyl­ko pierw­szym kro­kiem. Wpraw­dzie jest to krok ra­tu­ją­cy ży­cie, ale utrzy­ma­nie do­bre­go sta­nu zdro­wia wy­ma­ga cze­goś wię­cej – żmud­ne­go po­szu­ki­wa­nia źródeł in­wa­zji. Mu­sisz do­wie­dzieć się, skąd po­cho­dzą in­tru­zi, dla­cze­go jest ich tak wie­lu i dla­cze­go za­a­ta­ko­wa­li wła­ś­nie cie­bie.

Mo­żesz czy­tać w hi­sto­rii za­nie­czy­szcze­nia swo­je­go orga­ni­zmu jak w książ­ce. Przy­patrz się bli­żej, a zo­ba­czysz ca­łą ga­mę mi­kro­sko­pij­nych najeźdź­ców, trzy­ma­nych w ry­zach przez dziel­ny sy­stem od­por­no­ścio­wy – bia­łe ciał­ka krwi. Za­u­waż, że wal­czą one nie tyl­ko z ar­mią wi­ru­sów, bak­te­rii i pa­so­ży­tów, lecz tak­że z nie­od­po­wie­dnią die­tą i sty­lem ży­cia!

Na wi­dok cięż­kiej pra­cy ma­lut­kich ko­mórek obron­nych ser­ce ci zmięk­nie i po­sta­no­wisz nig­dy wię­cej nie do­pu­ścić do „kar­mie­nia” ich ar­se­nem, rtę­cią i oło­wiem, nig­dy wię­cej nie do­star­czać im ko­bal­tu, azbe­stu i fre­o­nu.

Mą­dry orga­nizm – twój orga­nizm – ten sam, który sły­szał two­je trzy ży­cze­nia, odwdzię­czy ci się tak, że nie tyl­ko trzy, ale trzy­dzie­ści pra­gnień speł­ni się, na­wet jeśli te­raz wy­da­ją ci się rów­nie nie­moż­li­we do zre­a­li­zo­wa­nia jak wspi­nacz­ka na Mo­unt Eve­rest.

Zdro­wie nie ozna­cza je­dy­nie wol­no­ści od cho­ro­by. Zdro­wie to do­bre sa­mo­po­czu­cie, ra­dość ist­nie­nia, wdzięcz­ność za każ­dy dzień ży­cia. To na­pa­wa­nie się wi­do­kiem nie­ba i przy­ro­dy, po­czu­cie pew­no­ści sie­bie i udział w ży­ciu spo­łecz­nym. Zdro­wie to rów­nież pa­mięć bez­tro­skich chwil z dzie­ciń­stwa i wia­ra, że się je je­szcze bę­dzie ­przeżywa­ło.

2. Od­kry­cie

Co utwier­dza mnie w prze­ko­na­niu, iż je­stem w sta­nie wy­kryć w ludz­kim cie­le sub­stan­cje, których obe­cno­ści ba­da­nie krwi nie mo­że stwier­dzić? Ja­ka no­wa tech­no­lo­gia umoż­li­wia to? Dla­cze­go te­sto­wa­nie elek­tro­nicz­ne ma w wie­lu przy­pad­kach prze­wa­gę nad me­to­da­mi che­micz­ny­mi? Na czym opie­ra­ją się mo­je za­ło­że­nia na te­mat za­bi­ja­nia pa­so­ży­tów za po­mo­cą elek­tro­ni­ki?

W 1988 r. od­kry­łam no­wy – elek­tro­nicz­ny – spo­sób wglą­du w na­rzą­dy cia­ła. Potra­fi­my już „zaj­rzeć” w głąb orga­nu za po­mo­cą ultra­so­no­gra­fu, pro­mie­ni Ro­ent­ge­na, to­mo­gra­fu kom­pu­te­ro­we­go lub re­zo­na­to­ra ma­gne­tycz­ne­go. Tech­ni­ki te umoż­li­wia­ją uzy­ska­nie obra­zu na­rzą­du w ce­lach dia­gno­stycz­nych, bez ko­niecz­no­ści fi­zycz­nej pe­ne­tra­cji orga­ni­zmu. Mo­ja me­to­da po­zwa­la prze­pro­wa­dzić test na obe­cność wi­ru­sów, bak­te­rii, grzy­bów, pa­so­ży­tów i to­ksyn, a w do­dat­ku jest pro­sta, ta­nia, szyb­ka, i nie do oba­le­nia. Prąd elek­trycz­ny po­tra­fi zdzia­łać wie­le ma­gicz­nych rze­czy; te­raz moż­na do nich do­dać je­szcze wy­kry­wa­nie sub­stan­cji w ży­wym orga­ni­zmie.

Mój po­mysł wy­ko­rzy­stu­je za­sa­dy ra­dio­e­lek­tro­ni­ki.

Je­że­li bar­dzo do­kła­dnie do­bie­rze się od­po­wie­dnie war­to­ści po­jem­no­ści i in­duk­cyj­no­ści ob­wo­du elek­trycz­ne­go tak, aby je­go czę­sto­tli­wość re­zo­nan­so­wa by­ła rów­na czę­sto­tli­wo­ści wy­sy­ła­nej z do­wol­ne­go źródła, to ob­wód za­cznie oscy­lo­wać (wzbu­dzą się w nim drga­nia o okre­ślo­nej czę­sto­tli­wo­ści – przyp. red.). Ozna­cza to, że po­ja­wi się do­dat­nie sprzę­że­nie zwrot­ne w ob­wo­dzie wzmac­nia­ją­cym. Efekt ten moż­na usły­szeć: jest podob­ny do nie­przy­jem­ne­go pi­sku wy­wo­ła­ne­go przez sprzę­że­nie mi­kro­fo­nu z gło­śni­ka­mi.

Uży­wa­ny prze­ze mnie ze­wnę­trz­ny ob­wód elek­trycz­ny na­zy­wa się fa­cho­wo ge­ne­ra­to­rem aku­stycz­nym i ła­two jest go zbu­do­wać lub ku­pić. Cia­ło emi­tu­je pew­ne częs­to­­tli­wo­ści. Kie­dy ob­wód ge­ne­ra­to­ra sprzę­gnie się z cia­łem i da się usły­szeć re­zo­nans, to zna­czy że uda­ło się wy­kryć zbież­ność! Coś w cie­le „re­zo­nu­je” z ob­wo­dem na płyt­ce te­sto­wej. Umie­ściw­szy na niej la­bo­ra­to­ryj­ną prób­kę (np. wi­ru­sa), mo­że­my na pod­sta­wie te­go, co usły­szy­my okre­ślić, czy wi­rus ten znaj­du­je się w na­szym ­­orga­ni­zmie. Przy­cho­dzi to szcze­gól­nie ła­two ra­dio­e­lek­tro­ni­kom lub mu­zy­kom. In­ni bę­dą mu­sie­li wy­ka­zać nie­co cier­pli­wo­ści i po­ćwi­czyć. Szcze­góły po­da­ne są w roz­dzia­le Bio­e­lek­tro­ni­ka (s. 349).

⚠Nie trze­ba być eks­per­tem w czym­kol­wiek, aby na­u­czyć się elek­tro­nicz­nej me­to­dy wy­kry­wa­nia pa­so­ży­tów i po­lu­tan­tów, jed­nak do­bry słuch w du­żej mie­rze w tym po­ma­ga.

W ro­ku 1988 na­u­czy­łam się elek­tro­nicz­nie iden­ty­fi­ko­wać obiek­ty z za­mknię­ty­mi ocza­mi w cią­gu kil­ku mi­nut, umie­szcza­jąc je na skórze. By­łam w sta­nie roz­po­znać prób­ki bez uży­cia zmy­słu sma­ku. Spo­sób ten spraw­dzał się w od­nie­sie­niu do obiek­tów znaj­du­ją­cych się na skórze i ję­zy­ku. Czy był­by też nie­za­wod­ny w od­nie­sie­niu do orga­nów we­wnę­trz­nych?

Przede mną otwo­rzy­ło się sze­ro­kie po­le dzia­łal­no­ści ba­daw­czej. Chcia­łam do­­wiedzieć się, co po­wo­do­wa­ło szum w uszach, co by­ło przy­czy­ną bólu oczu, nie­strawności żo­łąd­ka i ty­sią­ca in­nych rze­czy. Jed­nak po­mi­mo że by­łam pod­eks­cy­towana do­ko­na­nym wła­śnie od­kry­ciem, wciąż po­wra­ca­ło upo­rczy­we py­ta­nie. Jak to moż­li­we, aby przez mój ob­wód prze­bie­ga­ły prą­dy o nie­zwy­kle wy­so­kiej czę­sto­t­liwo­ści, czę­sto­tli­wo­ści ra­dio­wej, po­mi­mo bra­ku ja­kie­go­kol­wiek źródła ener­gii? Ge­nerator, którym dys­po­no­wa­łam, wy­twa­rzał drga­nia rzę­du 1000 Hz (her­ców, czy­li drgań w cią­gu se­kun­dy), czę­sto­tli­wo­ści ra­dio­we na­to­miast li­czy się w set­kach tysięcy Hz. Co wię­cej, zja­wi­sko to wy­stę­po­wa­ło rów­nież w przy­pad­ku uży­cia sta­ro­mod­ne­go der­ma­tro­nu*, który wy­twa­rza tyl­ko prąd sta­ły, a więc nie ma żad­nych ­częstotli­wo­ści!

Ener­gia wy­so­kiej czę­sto­tli­wo­ści mu­sia­ła jed­nak gdzieś po­wsta­wać. We mnie? Śmie­chu war­te!

Ist­niał spo­sób, aby się prze­ko­nać. Sko­ro mo­je wła­sne cia­ło ge­ne­ro­wa­ło ener­gię wy­so­kiej czę­sto­tli­wo­ści, moż­na ją by­ło wy­tłu­mić, od­pro­wa­dza­jąc do uzie­mie­nia za po­mo­cą kon­den­sa­to­ra o od­po­wie­dniej po­jem­no­ści. To po­win­no prze­rwać wzbu­dza­nie się drgań. Za­ło­że­nie oka­za­ło się praw­dzi­we – drga­nia usta­ły. Jed­nak ca­ły czas dzwo­ni­ły mi w uszach mo­je wła­sne sło­wa: „śmie­chu war­te”, Prze­pro­wa­dzi­łam więc in­ną próbę. Je­śli rze­czy­wi­ście przez mój ob­wód prze­bie­ga­ły czę­sto­tli­wo­ści ra­dio­we, to po­win­no być moż­li­we za­blo­ko­wa­nie ich ja­ką­kol­wiek cew­ką. Spróbo­wa­łam i uda­ło się. Po­my­śla­łam o trze­cim te­ście: je­śli na­praw­dę mia­łam do czy­nie­nia ze zja­wi­skiem re­zo­nan­su, to podłą­cza­jąc po­jem­ność do ob­wo­du, po­win­nam re­zo­nans ten zli­kwi­do­wać. Na­stęp­nie, po do­da­niu in­duk­cyj­no­ści, re­zo­nans po­wi­nien po­ja­wić się po­now­nie. Układ za­cho­wał się do­kła­dnie w prze­wi­dzia­ny spo­sób. Spo­rzą­dzi­łam wy­kre­sy obra­zu­ją­ce zwią­zek po­mię­dzy po­jem­no­ścią i in­duk­cyj­no­ścią. Po­wta­rza­ły się one w ca­łym za­kre­sie.

Dla­cze­go w ta­kim ra­zie nie mo­głam za­ob­ser­wo­wać tych sy­gna­łów na oscy­lo­sko­pie? Praw­do­po­dob­nie dla­te­go, że by­ły to sy­gna­ły ener­gii o wy­so­kiej czę­sto­tli­wości, a nie czę­sto­tli­wo­ści sy­gna­łów o wy­so­kiej ener­gii – a ja nie wie­dzia­łam, jak wzmoc­nić te sy­gna­ły po­wy­żej po­zio­mu za­kłóceń. Nie by­łam do koń­ca prze­ko­na­na o słu­sz­ności te­go ro­zu­mo­wa­nia, ale ca­ła spra­wa by­ła zbyt fra­pu­ją­ca, aby ją po­rzu­cić.

Po­sta­no­wi­łam wy­ko­nać je­szcze je­den test. Je­śli fak­tycz­nie nada­wa­łam fa­le radio­we wy­chwy­ty­wa­ne przez ob­wód, po­win­no być moż­li­we na­ło­że­nie na nie fal z ze­wnę­trz­ne­go źródła. Na­sta­wi­łam więc sy­gnał z mo­je­go ge­ne­ra­to­ra czę­sto­tli­wo­ści, naj­pierw na 1000 Hz. Re­zo­nan­su nie by­ło, na­stą­pi­ła in­ter­fe­ren­cja. Czy to zna­czy­ło, że mo­je cia­ło nie nada­wa­ło na 1000 Hz? A mo­że mój ty­siącher­co­wy sy­gnał do­stro­ił się i znik­nął? Za­czę­łam zwięk­szać stop­nio­wo czę­sto­tli­wość od 1000 do 10 000, do 100 000 i w koń­cu do 1 000 000 Hz. Re­zo­nans nie po­ja­wił się w tym za­kre­sie i trud­no by­ło wy­cią­gnąć ja­kie­kol­wiek wnio­ski. Test miał miej­sce w nie­dziel­ne po­po­łu­dnie i czas by­ło koń­czyć. Ostat­ni rzut oka na ge­ne­ra­tor przy­po­mniał mi, że jego za­kres wy­no­si 2 000 000 Hz, a do­szłam prze­cież do­pie­ro do 1 000 000. Je­sz­­cze jed­na próba nie za­ję­ła­by wie­le cza­su. Na­sta­wi­łam ge­ne­ra­tor na 1 800 000 Hz i po­ja­wił się pisk re­zo­nan­su! Czyż­bym coś usły­sza­ła? Po­wta­rza­łam cią­gle za­bieg. Żad­nych in­ter­fe­ren­cji. Dla­cze­go re­zo­nans po­ja­wił się te­raz, a nie wcze­śniej? Czyż­bym do­tar­ła do pa­sma czę­sto­tli­wo­ści (za­kre­su nada­wa­nia) wła­sne­go cia­ła i dla­te­go in­ter­fe­ren­cja zni­kła?

Okre­śli­łam naj­niż­szą czę­sto­tli­wość do­stro­je­nia – 1 562 000 Hz. Wszy­st­kie czę­sto­tli­wo­ści, które spraw­dzi­łam (oko­ło 2000) po­wy­żej te­go dol­ne­go pu­ła­pu (do 2 MHz, bo ta­ki był naj­wyż­szy za­kres mo­je­go ge­ne­ra­to­ra), rów­nież re­zo­no­wa­ły.

Rok później za­ku­pi­łam lep­szy ge­ne­ra­tor, aby zna­leźć gór­ną gra­ni­cę czę­sto­tli­woś­ci pa­sma swo­je­go nada­wa­nia. Re­zo­nans wy­stę­po­wał w przedzia­le od 1 562 000 do 9 457 000 Hz.

⚠Wy­da­je się więc oczy­wi­ste, że cia­ło ludz­kie wy­sy­ła sy­gna­ły elek­trycz­ne podob­nie jak sta­cja ra­dio­wa, z tym że jest to sze­ro­ki za­kres czę­sto­tli­wo­ści przy bar­dzo ni­skich war­to­ściach na­pię­cia. Dla­te­go sy­gna­ły te nie zo­sta­ły do tej po­ry wy­kry­te i zmie­rzo­ne.

Wszy­st­ko ma swo­ją in­dy­wi­du­al­ną czę­sto­tliwość

Rok 1989 był dość burz­li­wy. Po­sta­no­wi­łam okre­ślić pa­smo ra­dio­we dla zwie­rząt ta­kich jak pchły, chrzą­szcze, mu­chy czy mrów­ki. Od­po­wia­da­ło ono za­kre­so­wi po­mię­dzy 1 a 1,5 MHz; ka­ra­lu­chy re­pre­zen­to­wa­ły naj­wyż­sze czę­sto­tli­wo­ści wśród zba­da­nych prze­ze mnie owa­dów.

Praw­dzi­wą kon­ster­na­cję przy­nio­sło spo­strze­że­nie, iż mar­twy owad rów­nież miał swo­je pa­smo emi­sji – co praw­da du­żo węż­sze i prze­su­nię­te w stro­nę gór­ne­go krań­ca za­kre­su od­po­wia­da­ją­ce­go ży­we­mu osob­ni­ko­wi, ale jed­nak obe­cne. Za­tem zja­wi­sko nie by­ło wy­łącz­nie do­me­ną świa­ta oży­wio­ne­go.

Sko­ro mar­twa ma­te­ria wy­ka­zy­wa­ła re­zo­nans pa­smo­wy, to być mo­że da­ło­by się użyć spre­pa­ro­wa­nych próbek mi­kro­sko­po­wych i za­koń­czyć mo­je wy­ciecz­ki do ogród­ka i te­le­fo­ny do sta­cji we­te­ry­na­ryj­nych. Wnio­sek ten zre­wo­lu­cjo­ni­zo­wał mo­je dzia­ła­nia. Pierw­szym pre­pa­ra­tem wła­sno­ręcz­nie spo­rzą­dzo­nym prze­ze mnie by­ła prób­ka ludz­kiej przy­wry je­li­to­wej, du­że­go pa­so­ży­ta obe­cne­go w wą­tro­bie (a nie w je­li­tach) wszy­st­kich cier­pią­cych na ra­ka, z który­mi mia­łam do czy­nie­nia. Czę­sto­tli­wość doj­rza­łe­go (mar­twe­go) osob­ni­ka oscy­lo­wa­ła wo­kół 434 000 Hz. Płyt­ki pre­pa­ra­tów z pa­so­ży­tem w po­zo­sta­łych sta­diach roz­wo­ju re­zo­no­wa­ły ze zbli­żo­ną czę­sto­tli­wością (432 000 Hz).

Ma­te­ria nie­o­ży­wio­na nadal re­zo­no­wa­ła! Moż­na więc prze­ba­dać za po­mo­cą no­wej tech­ni­ki wszy­st­kie wi­ru­sy, bak­te­rie, pa­so­ży­ty, ple­śnie, a na­wet to­ksy­ny! Na­gle przy­szedł mi do gło­wy no­wy po­mysł: co sta­ło­by się z do­ro­słym pa­so­ży­tem, gdy­by za­ra­żo­na nim oso­ba pod­da­ła się dzia­ła­niu ge­ne­ra­to­ra wy­sy­ła­ją­ce­go sy­gnał o czę­sto­tli­wo­ści 434 000 Hz?

Je­szcze w tym sa­mym ty­go­dniu prze­pro­wa­dzi­łam test na so­bie – nie z mo­ty­li­cą, lecz z bak­te­rią sal­mo­nel­la, gli­stą i wi­ru­sem opry­szcz­ki, których by­łam sta­łym no­si­cie­lem. Po trzy­mi­nu­to­wym za­bie­gu prze­ba­da­łam się i stwier­dzi­łam ich brak w swo­ich orga­nach! Nie by­ło emi­sji na ich czę­sto­tli­wo­ściach. Po­wta­rza­łam test na okrą­gło z tym sa­mym re­zul­ta­tem. Czyż­by rze­czy­wi­ście zni­kły? A mo­że po pro­stu ukry­ły się i nie mo­głam ich wy­kryć? Jed­nak­że ob­ja­wy rów­nież szyb­ko ustą­pi­ły – cho­ro­bli­we świerz­bie­nie opry­szcz­ki usta­ło. To wszy­st­ko sta­wa­ło się zbyt pro­ste i nie­wia­ry­god­ne za­ra­zem. Czy by­ło bez­piecz­ne?

W cią­gu trzech ty­go­dni uzy­ska­łam rze­tel­ne da­ne na te­mat wy­ma­ga­ne­go po­zio­mu na­pię­cia prą­du wy­ma­ga­ne­go do ku­ra­cji. Wy­no­si­ło ono 5 V przez trzy mi­nu­ty na okre­ślo­nej czę­sto­tli­wo­ści. Nie ma to nic wspól­ne­go z uży­ciem prą­du z do­mo­wej in­sta­la­cji elek­trycz­nej, który nie­chyb­nie za­bił­by pa­cjen­ta ra­zem z pa­so­ży­tem.

Se­lek­tyw­ne po­ra­że­nie

Moż­li­we jest, aby ca­ła ro­dzi­na po­zby­ła się pa­so­ży­ta w cią­gu 20 mi­nut (po trzy mi­nu­ty dla sze­ściu róż­nych czę­sto­tli­wo­ści). Przy­pad­ki cho­rych na no­wo­twór po­ka­za­ły, że usu­wa­jąc pa­so­ży­ta z orga­ni­zmu, da się jed­no­cze­śnie usu­nąć cha­rak­te­ry­stycz­ny dla ra­ka znacz­nik w po­sta­ci orto­fo­sfo­ty­ro­zy­ny. Pa­cjen­ci za­ra­że­ni wi­ru­sem HIV, których przy­pad­ki zo­sta­ły uzna­ne za nie­u­le­czal­ne, rów­nież po­zby­li się wi­ru­sa w cią­gu kil­ku go­dzin. Więk­szość pa­cjen­tów z do­kucz­li­wym bólem, u których udało mi się zi­den­ty­fi­ko­wać pa­so­ży­ta lub bak­te­rię i do­brać od­po­wie­dnią czę­sto­tliwość, od­czu­ła na­tych­mia­sto­wą ulgę. Moż­na to przy­jąć za do­wód na to, że ży­we orga­ni­zmy dys­po­nu­ją pew­nym ro­dza­jem ener­gii o wy­so­kim za­kre­sie czę­sto­tli­wo­ści.

Co wła­ści­wie dzia­ło się z drob­no­u­stro­ja­mi? Sko­ro mo­głam uśmier­cić coś tak du­że­go jak gli­sta czy przy­wra je­li­to­wa, to rów­nie do­brze moż­li­we by­ło za­bi­cie cze­goś więk­sze­go – pchły lub dżdżow­ni­cy, cze­goś, co moż­na zo­ba­czyć. Dzie­sięć mi­nut na czę­sto­tli­wo­ści bli­skiej gór­nej gra­ni­cy nada­wa­nia wy­da­wa­ło się wpro­wa­dzać drob­no­u­stro­je w stan uśpie­nia, lecz ich nie uśmier­ca­ło. Po tym za­bie­gu za­czę­łam spraw­dzać ich in­dy­wi­du­al­ne pa­sma czę­sto­tli­wo­ści. Dżdżow­ni­ce tra­ci­ły du­żą część pa­sma po obu krań­cach; pchły oka­za­ły się bar­dziej opor­ne – tra­ci­ły nie­wie­le za­kre­su, ale za to nie odzy­ski­wa­ły go na­wet po upły­wie ty­go­dni.

Czy trak­to­wa­nie ludz­kie­go orga­ni­zmu czę­sto­tli­wo­ścia­mi ra­dio­wy­mi w za­kre­sie cha­rak­te­ry­stycz­nym dla czło­wie­ka sta­no­wi­ło­by za­gro­że­nie? Praw­do­po­dob­nie tak, je­śli na­pię­cie prą­du by­ło­by wy­star­cza­ją­co wy­so­kie. Eks­pe­ry­men­ty w tym kie­run­ku nie są jed­nak ko­niecz­ne, po­nie­waż in­te­re­su­ją­ce nas za­kre­sy czę­sto­tli­wo­ści pa­so­ży­tów i czło­wie­ka nie po­kry­wa­ją się ze so­bą, a na­wet są od sie­bie od­da­lo­ne (zo­bacz ze­sta­wie­nie na s. 42).

Tak po­wsta­ła mo­ja elek­tro­nicz­na me­to­da zwal­cza­nia cho­rób. Wy­star­czy okre­ślić czę­sto­tli­wość re­zo­nan­so­wą bak­te­rii, wi­ru­sa lub pa­so­ży­ta ko­rzy­sta­jąc z pre­pa­ra­tu albo prób­ki mar­twe­go osob­ni­ka, na­stęp­nie po­trak­to­wać ży­we drob­no­u­stro­je obe­c­ne w orga­ni­zmie od­po­wie­dnią czę­sto­tli­wo­ścią, aby po kil­ku mi­nu­tach prze­sta­ły emi­to­wać wła­sne sy­gna­ły. Uszko­dzo­ne lub uśmier­co­ne, zo­sta­ną usu­nię­te przez bia­łe ciałka krwi.

Jest to dość nie­po­ko­ją­ce od­kry­cie. Mi­ni­ster­stwo obro­ny mo­gło­by wy­ko­rzy­stać je w ce­lu skon­stru­o­wa­nia urzą­dzeń wy­twa­rza­ją­cych wy­so­kie na­pię­cie do eli­mi­no­wa­nia wro­ga. Mo­im za­mia­rem jest jed­nak nie­sie­nie ulgi w cier­pie­niu. Po­za tym, ta­ka śmier­cio­no­śna broń mu­sia­ła­by dys­po­no­wać na­pię­ciem pio­ru­na (rzę­du mi­lio­nów wol­tów), aby ra­zić lu­dzi na od­le­głość. Praw­do­po­dob­nie spo­so­bem na ochro­nę przed za­bój­czy­mi czę­sto­tli­wo­ścia­mi by­ła­by osło­na w po­sta­ci cew­ki dła­wi­ka (uzwo­je­nia in­duk­to­ra), który wy­tłu­mia sy­gna­ły czę­sto­tli­wo­ści ra­dio­wej. Zwie­rzę­ta, które wy­ko­rzy­sty­wa­łam do eks­pe­ry­men­tów, umie­ra­ły po­wol­ną śmier­cią bez szan­sy wy­zdro­wie­nia, dla­te­go nie moż­na do­pu­ścić, aby urzą­dze­nie to zo­sta­ło w ten sam spo­sób uży­te na lu­dziach. Spo­łe­czeń­stwu jed­nak­że na­le­ży się in­for­ma­cja, że moż­na bez­piecz­nie po­zbyć się in­fek­cji i wy­le­czyć z chro­nicz­nych do­le­gli­wo­ści. Czyn­ni­ki in­wa­zyj­ne za­czę­ły dy­na­micz­nie wzra­stać z po­wo­du ob­ni­że­nia od­por­no­ści po­pu­la­cji w ostat­nich dzie­się­cio­le­ciach. Praw­do­po­dob­nie od­no­si się to do wszy­st­kich ga­tun­ków na na­szej pla­necie. Za­nie­czy­szcze­nie ca­łej bio­sfe­ry nie­u­stan­nie zwięk­sza się, a wraz z nim per­spek­ty­wa cierpienia na ze­spół na­by­te­go upo­śle­dze­nia od­por­no­ś­ci (AIDS) dla nas wszystkich.

⚠Na­le­ży pa­mię­tać, że głów­nym ce­lem nie jest eli­mi­na­cja ata­ku­ją­cych nas drob­no­u­stro­jów, lecz odzy­ska­nie zdro­wia i od­por­no­ści.

Przy­czy­ną cho­rób są nie tyl­ko pa­so­ży­ty, ale tak­że za­nie­czy­szcze­nie śro­do­wi­ska. Wybiór­cza elek­tro­te­ra­pia rzad­ko pro­wa­dzi do zu­peł­ne­go wy­zdro­wie­nia, po­nie­waż cho­rzy za­wsze ma­ją okre­ślo­ne na­wy­ki, które tak­że na­le­ży sko­ry­go­wać. Jak to uczynić? Za­miast na­by­wać co­raz bar­dziej zło­żo­ną, prze­twa­rza­ną żyw­ność i pro­duk­ty kon­sump­cyj­ne, trze­ba zwrócić się w stro­nę pro­sto­ty. Upro­szcze­nie na­wy­ków ży­wie­nio­wych i na­tu­ral­ny styl ży­cia są wa­run­ka­mi na­sze­go prze­trwa­nia. Czy Ralph Wal­do Emer­son prze­wi­dział to mówiąc: „Być pro­stym – zna­czy być wiel­kim”? A mo­że co­dzien­na elek­tro­te­ra­pia prze­ciw pa­so­ży­tom i za­raz­kom sta­nie się je­szcze jed­ną metodą, która uzdro­wi nas tyl­ko na ty­le, aby­śmy mo­gli da­lej pro­wa­dzić szko­dli­wy tryb ży­cia?

Bio­ra­dia­cja

Wie­my już, że każ­da ży­wa isto­ta za­zna­cza swo­ją obe­cność wy­sy­ła­niem sy­gna­łów – podob­nie jak sta­cja ra­dio­wa, słoń­ce lub gwia­zdy. Zja­wi­sko to na­zwa­łam bio­ra­dia­cją.

Moż­li­we, że jest to ta sa­ma ener­gia, którą azja­tyc­ka me­dy­cy­na okre­śla mia­nem chi. Mo­że jest to ener­gia bie­gną­ca wzdłuż meridianów**, od­kry­ta wie­ki te­mu przez azja­tyc­kich le­ka­rzy. Mo­że cho­dzi o ener­gię, którą po­tra­fią ujarz­mić du­cho­wi uzdra­wia­cze i mi­strzo­wie re­li­gij­ni, a mo­że o jej for­mę po­strze­ga­ną przez me­dium, for­mę, która wy­wo­łu­je zja­wi­ska okul­ty­stycz­ne. A mo­że też nie ma ona nic wspól­ne­go z żad­ną z wy­mie­nio­nych ener­gii.

Co cie­ka­we, zwy­kli lu­dzie od­kry­li ta­ką ener­gię znacz­nie wcze­śniej niż świat na­u­ki. Oso­by ko­rzy­sta­ją­ce z ki­ne­zjo­te­ra­pii, wa­ha­deł­ka, różdż­kar­stwa i wie­lu in­nych form „ta­je­mni­czej ener­gii”, bez wąt­pie­nia opa­no­wa­ły część wie­dzy na te­mat bio­ra­dia­cji. Jej od­kry­cie za­wdzię­cza­my in­te­li­gen­cji i otwar­to­ści umy­słu pro­stych lu­dzi, po­mi­mo że sto­ją oni w opo­zy­cji do współ­cze­snych na­u­kow­ców.

Po­nad sto lat te­mu eu­ro­pej­scy na­u­kow­cy za­pro­po­no­wa­li kon­cep­cję ist­nie­nia „siły ży­cio­wej” zwa­nej élan vi­tal. Zo­sta­li wy­klę­ci przez ów­cze­sne ko­ła na­u­ko­we i stra­cili po­sa­dy. Mło­dych na­u­kow­ców (łącz­nie ze mną) sy­ste­ma­tycz­nie uczo­no odrzu­cać takie idee. Co praw­da, mówio­no nam rów­nież, że rze­tel­ny ba­dacz nie kie­ru­je się emo­cja­mi, nie lek­ce­wa­ży no­wych kon­cep­cji, po­sia­da cał­ko­wi­cie otwar­ty umysł i nie ne­gu­je żad­ne­go po­glą­du, nim nie wy­ka­że je­go myl­no­ści. Mło­dzień­czość lat stu­denc­kich ła­two pod­da­je się wszel­kim uprze­dze­niom, a po­trze­ba ak­cep­ta­cji jest tak wiel­ka, że trze­ba podej­mo­wać szcze­gól­ne wy­sił­ki, by na­u­czyć się neu­tral­no­ści, bądź przy­naj­mniej odróż­nia­nia emo­cji od fak­tów. Gdzie się podzia­ły mo­je pod­sta­wo­we za­sa­dy? Istot­nie, in­spi­ro­wa­ło mnie „po­szu­ki­wa­nie praw­dy”, lecz nie­chyb­nie zo­sta­łam spro­wa­dzo­na na dro­gę „po­szu­ki­wa­nia ak­cep­ta­cji”.

Nie znam na­tu­ry bio­ra­dia­cji, tyl­ko jej czę­sto­tli­wość, która zo­sta­ła okre­ślo­na i wy­chwy­co­na w spo­sób umoż­li­wia­ją­cy po­mia­ry. Jej za­kres (1 520 000-9 460 000 Hz) le­ży w pa­śmie emi­sji nadaj­ni­ków ra­dio­wych***.

Każ­dy, kto zaj­mo­wał się czę­sto­tli­wo­ścia­mi ra­dio­wy­mi, zna ich za­dzi­wia­ją­ce za­cho­wa­nie: nie po­trze­bu­ją za­mknię­te­go ob­wo­du, aby się prze­mie­szczać. Obiek­ty i cia­ła po­tra­fią je „wy­ła­pać” spo­za ob­wo­du. Tak nie­zwy­kłe wła­ści­wo­ści są efek­tem in­duk­cyj­nych i po­jem­no­ścio­wych cech obiek­tów, włą­cza­jąc w to nas sa­mych.

Za­ppo­wa­nie drob­no­u­stro­jów

Ter­mi­nem za­ppo­wa­nie (zap – z ang. slang. „za­a­ta­ko­wać, za­bić, zni­szczyć” – przyp. red.)okre­ślam pod­da­wa­nie za­raz­ków dzia­ła­niu prą­du elek­trycz­ne­go o okre­ślo­nej czę­sto­tli­wo­ści. Do te­go za­bie­gu wy­ko­rzy­sty­wa­łam przez la­ta fa­brycz­ny ge­ne­ra­tor.

Naj­pierw spo­rzą­dzi­łam li­stę czę­sto­tli­wo­ści dla więk­szo­ści bak­te­rii i wi­ru­sów w swo­jej ko­lek­cji (po­nad 80, patrz s. 423). Na­stęp­nie te­sto­wa­łam pa­cjen­ta na ich obe­cność w nadziei, że nie był za­in­fe­ko­wa­ny szcze­pem, które­go prób­ki nie mia­łam. Na­wet u osób ze zwy­kłym ka­ta­rem stwier­dzi­łam kil­ka­na­ście odmian (nie tyl­ko ade­no­wi­ru­sy). Ko­lej­ną czyn­no­ścią by­ło do­stro­je­nie ge­ne­ra­to­ra do kil­ku­na­stu czę­sto­tli­wo­ści – po 3 mi­nu­ty dla każ­dej. Ca­ły pro­ces obej­mu­ją­cy te­sto­wa­nie i za­bieg zaj­mo­wał oko­ło 2 go­dzin. W wie­lu przy­pad­kach na­stę­po­wa­ła na­tych­mia­sto­wa, ale czę­sto tyl­ko do­raź­na po­pra­wa. Na tym eta­pie nie wie­dzia­łam jed­nak, że wi­rus mógł za­in­fe­ko­wać więk­sze­go pa­so­ży­ta, ta­kie­go jak oble­niec. Do chwi­li zli­kwi­do­wa­nia ro­ba­ka ra­zem z wi­ru­sem in­fek­cja po­ja­wia­ła się po­now­nie.

W 1993 r. mój syn Ge­of­frey przy­łą­czył się do mo­ich ba­dań i ra­zem spróbo­wa­li­śmy in­ne­go podej­ścia. Za­pro­jek­to­wał i za­pro­gra­mo­wał kom­pu­te­ro­wo ste­ro­wa­ny ge­ne­ra­tor, który au­to­ma­tycz­nie po­kry­wał wszy­st­kie czę­sto­tli­wo­ści wy­sy­ła­ne przez ro­ba­ki, wi­ru­sy i bak­te­rie w pa­śmie od 290 000 do 470 000 Hz. Wy­star­cza­ły 3 mi­nu­ty na każ­de 1000 Hz pa­sma. Przy­no­si­ło to lep­sze efek­ty, lecz wy­ma­ga­ło po­świę­ce­nia 10 go­dzin na pod­da­nie się za­bie­go­wi za­ppo­wa­nia.

Re­zul­ta­ty cią­gle nie by­ły za­do­wa­la­ją­ce. Moż­na by­ło zła­go­dzić ob­ja­wy ar­tre­ty­zmu, prze­zię­bie­nia, bólu ga­łek ocznych, lecz nie uzy­ski­wa­ło się cał­ko­wi­tej po­pra­wy z dnia na dzień. Po mie­sią­cach za­ob­ser­wo­wa­łam, że mi­kro­or­ga­ni­zmy pro­mie­nio­wa­ły rów­nież w za­kre­sie 170 000-690 000 Hz. Wy­glą­da­ło na to, że mój wy­kaz próbek był nie­kom­plet­ny. Po­kry­cie szer­sze­go za­kre­su pa­sma, przy po­świę­ce­niu 3 mi­nut na każde 1000 Hz, za­ję­ło­by 26 go­dzin. Gra by­ła war­ta świecz­ki, je­śli me­to­da skut­ko­wa­ła­by, ale na tym eta­pie za­ppo­wa­nie nie da­wa­ło 100% efek­tyw­no­ści z po­wo­dów, które do­piero mia­ły zo­stać wy­ja­śnio­ne.

W ro­ku 1994 syn zbu­do­wał podręcz­ny, pre­cy­zyj­ny ge­ne­ra­tor czę­sto­tli­wo­ści z za­si­la­niem ba­te­ryj­nym, aby przy ni­skich ko­sztach in­we­sty­cji dać każ­de­mu moż­li­wość zli­kwi­do­wa­nia np. przy­wry je­li­to­wej na 434 000 Hz. Kie­dy prze­te­sto­wa­łam urzą­dze­nie na jed­nej z wła­snych bak­te­rii, oka­za­ło się że trzy in­ne szcze­py pro­mie­niu­ją­ce na zu­peł­nie in­nych czę­sto­tli­wo­ściach rów­nież wy­gi­nę­ły! Nig­dy wcze­śniej nie za­ob­ser­wo­wa­łam ta­kiej sy­tu­a­cji. Gdy do­ko­na­łam te­stu na in­nych pa­cjen­tach, wszy­st­kie szcze­py bak­te­rii uda­ło się usu­nąć, mi­mo że by­ły ich dzie­siąt­ki!

Dal­sze ba­da­nia do­wio­dły, że efekt nie po­le­gał na wy­jąt­ko­wej kon­struk­cji przy­rzą­du, ani też na szcze­gól­nym kształ­cie ge­ne­ro­wa­nych sy­gna­łów. Po­wo­dem by­ło za­si­la­nie ba­te­ryj­ne!

⚠Każ­dy sy­gnał prze­su­nię­ty do­dat­nio, nie­sy­me­trycz­nie wzglę­dem po­la­ry­za­cji za­si­la­nia, za­bi­ja wszy­st­kie bak­te­rie, wi­ru­sy i pa­so­ży­ty jed­no­cze­śnie. Wa­run­kiem jest do­bra­nie od­po­wie­dnie­go na­pię­cia (5-10 wol­tów), cza­su trwa­nia (7 mi­nut) i czę­sto­tli­wo­ści (10-500 000 Hz).

Przed tym od­kry­ciem usta­wia­łam sy­gnał wyj­ścio­wy fa­brycz­ne­go ge­ne­ra­to­ra sy­me­trycz­nie, aby oscy­lo­wał mię­dzy plu­sem a mi­nu­sem za­si­la­nia. Te­raz spróbo­wa­łam usta­wić oscy­la­cje sy­gna­łu mię­dzy plu­sem a ze­rem (prze­su­nię­cie w stro­nę plu­sa – sy­gnał nie­sy­me­trycz­ny wzglę­dem za­si­la­nia). Da­ło to ten sam efekt, jak ge­ne­ra­tor na ba­te­rie zmon­to­wa­ny przez mo­je­go sy­na.

⚠Naj­lep­szym spo­so­bem na szyb­kie po­zby­cie się za­raz­ków jest ge­ne­ro­wa­nie często­tli­wo­ści o nie­sy­me­trycz­nej, do­dat­niej po­la­ry­za­cji, ale jed­no­ra­zo­wy za­bieg nie wy­star­czy.

Trzy za­bie­gi po­zwa­la­ją po­zbyć się wszy­st­kich in­tru­zów. Dla­cze­go trzy? Pierw­szy za­pping za­bi­ja wi­ru­sy, bak­te­rie i pa­so­ży­ty, ale po kil­ku mi­nu­tach po­ja­wia­ją się inne. Wnio­sku­ję, że zo­sta­ją uwol­nio­ne z mar­twych ro­ba­ków, które wcze­śniej za­in­fe­ko­wa­ły. Dru­gi za­pping ni­szczy uwol­nio­ne wi­ru­sy i bak­te­rie, lecz wkrót­ce część wi­ru­sów mno­ży się po­now­nie. Wi­docz­nie mu­sia­ły za­ra­zić re­sztę po­zo­sta­łych bak­te­rii. Po trze­cim za­ppin­gu nig­dy nie znaj­du­ję wi­ru­sów, bak­te­rii ani pa­so­ży­tów – na­wet po kil­ku go­dzi­nach.

Dla­cze­go wi­rus re­zy­du­ją­cy we­wnątrz ro­ba­ka nie gi­nie pod­czas pierw­sze­go za­bie­gu? Praw­do­po­dob­nie dla­te­go, że prą­dy wy­so­kiej czę­sto­tli­wo­ści wę­dru­ją po po­wierzch­ni ciał (jest to tzw. efekt na­skór­ko­wy – przyp. red.) – cia­ło pa­so­ży­ta ekra­no­wa­ło je­go wnę­trze. Oto dla­cze­go dłu­gie go­dzi­ny pra­cy z ge­ne­ra­to­rem da­wa­ły tyl­ko czę­ścio­wą i do­ra­źną po­pra­wę – za­bieg był wy­ko­ny­wa­ny raz, a nie trzy ra­zy. To wy­ja­śnia rów­nież, dla­cze­go jed­no­krot­na se­sja z ge­ne­ra­to­rem lub za­ppe­rem czę­sto wy­wo­łu­je ob­ja­wy prze­zię­bie­nia!

⚠Za­pping nie dzia­ła na orga­ni­zmy osło­nię­te,które mo­gą się znaj­do­wać na przy­kład w żo­łąd­ku lub je­li­tach. Prąd bie­gnie po ścia­nie żo­łąd­ka lub je­lit nie pe­ne­tru­jąc ich wnę­trza.

Za­pping nie jest więc do­sko­na­łym roz­wią­za­niem, jed­nak mo­że przy­nieść po­waż­ną ulgę, war­tą te­go, aby ku­pić lub skon­stru­o­wać od­po­wie­dnie urzą­dze­nie – czy­li za­pper. Czę­ści ko­sztu­ją oko­ło 100 zło­tych (25$); sche­mat za­mie­szczo­ny zo­stał w na­stęp­nym roz­dzia­le.

Wid­mo bio­ra­dia­cji

Ca­ła ma­te­ria oży­wio­na emi­tu­je cha­rak­te­ry­stycz­ne za­kre­sy (pa­sma) czę­sto­tli­wości. Ogól­nie – im pry­mi­tyw­niej­szy orga­nizm, tym węż­sze jest je­go pa­smo emi­sji. Orga­ni­zmy wy­ższe ce­chu­je szer­sze pa­smo przy więk­szych czę­sto­tli­wo­ściach.

Ryc. 1. Wybrane zakresy częstotliwości niektórych zwierząt oraz człowieka

Zakres pasma człowieka zawiera się między 1520 kHz a 9460 kHz, dla patogenów (pleśni, wirusów, bakterii, robaków, roztoczy) – między 77 a 900 kHz. Na szczęście, możemy przeprowadzać elektroterapię na niższych pasmach bez szkodliwego wpływu na organizm ludzki.

Ryc. 2. Wybrane pasma robaków i zarazków

Za­a­pli­ko­wa­nie zmien­ne­go na­pię­cia elek­trycz­ne­go o czę­sto­tli­wo­ści w za­kre­sie pa­sma da­ne­go orga­ni­zmu uszka­dza je­go struk­tu­rę. Ma­łe orga­ni­zmy z wą­skim pa­smem moż­na ła­two wy­e­li­mi­no­wać (3 mi­nu­ty na­pię­ciem 5 wol­tów). Sy­gnał prze­su­nię­ty do­dat­nio, nie­sy­me­trycz­nie wzglę­dem po­la­ry­za­cji za­si­la­nia za­bi­ja ca­łą ga­mę drob­no­u­stro­jów (wi­ru­sów, za­raz­ków, pa­so­ży­tów) w prze­cią­gu 7 mi­nut.

3. Bu­do­wa za­ppe­ra

Moż­li­wość po­zby­cia się bak­te­rii oraz in­nych in­tru­zów za po­mo­cą prą­du elek­trycz­ne­go sta­je się re­al­na przy za­ło­że­niu, że prze­pro­wa­dzisz trzy sied­mio­mi­nu­to­we se­sje. Nie po­trze­ba wy­bie­rać po­szcze­gól­nych czę­sto­tli­wo­ści lub prze­stra­jać pa­sma co je­den ki­lo­herc za każ­dym ra­zem. Nie waż­ne, ja­ką czę­sto­tli­wość się usta­wi (w gra­ni­cach roz­sąd­ku) – w cią­gu 7 mi­nut wy­gi­ną wszy­st­kie drob­no­u­stro­je: mo­ty­li­ce, obleń­ce, roz­to­cze, bak­te­rie, wi­ru­sy i grzy­by, na­wet przy na­pię­ciu 5 wol­tów. Jak to dzia­ła?

Przy­pu­szczam, że plu­so­we na­pię­cie, przy­ło­żo­ne w ja­kim­kol­wiek punk­cie cia­ła, wpły­wa na obiek­ty o ujem­nym ła­dun­ku – na przy­kład bak­te­rie. Za­pew­ne na­pię­cie ba­te­rii przy­cią­ga je, od­su­wa­jąc z miej­sca lo­ka­cji w wej­ściach ko­mór­ko­wych (zwa­nych ka­na­ła­mi kon­duk­tan­cji). Wej­ścia te mo­gą być rów­nież na­ła­do­wa­ne uje­mnie. Czy na­pię­cie dzia­ła na ko­mór­kę tak, że po­zby­wa się ona przy­cze­pio­nej bak­te­rii? Jak za­cho­wu­je się do­dat­nie na­pię­cie, gdy za­bi­ja tak du­że­go pa­so­ży­ta jak przy­wrę? Py­ta­nia te po­zo­sta­ną na ra­zie bez od­po­wie­dzi.

In­ną fa­scy­nu­ją­cą moż­li­wość da­je fakt, że do­dat­ni, zmien­ny po­ten­cjał za­bu­rza prze­pływ elek­tro­nów w pew­nych klu­czo­wych cy­klach me­ta­bo­licz­nych al­bo też usztyw­nia czą­st­ki ATP (ade­no­zy­no­trój­fo­sfo­ra­nu), blo­ku­jąc jej podział. Roz­wa­ża­ne tu kwe­stie bio­lo­gicz­ne mo­gły­by zo­stać wy­ja­śnio­ne po­przez la­bo­ra­to­ryj­ne zba­da­nie wpły­wu czę­sto­tli­wo­ści o do­dat­nim po­ten­cja­le na drob­no­u­stro­je cho­ro­bo­twór­cze.

Naj­waż­niej­szą kwe­stią jest upew­nie­nie się, czy za­bieg ta­ki nie ma szko­dli­we­go od­dzia­ły­wa­nia na orga­nizm ludz­ki. Nie za­ob­ser­wo­wa­łam żad­ne­go wpły­wu na ciś­nienie krwi, przy­tom­ność umy­słu, tem­pe­ra­tu­rę cia­ła. Za­bie­gi nig­dy nie po­wo­do­wa­ły bólu, a wręcz prze­ciw­nie – ból czę­sto usta­wał. Nie do­wo­dzi to jed­nak cał­ko­wi­te­go bez­pie­czeń­stwa – na­wet mi­mo fak­tu, że na­pię­cie po­cho­dzi z ma­łej, nie­gro­źnej 9-wol­to­wej ba­te­ryj­ki. Na­le­ży do­kła­dnie zba­dać w tych wa­run­kach pro­ce­sy podzia­łu czer­wo­nych cia­łek, agre­ga­cji pły­tek krwi i in­ne funk­cje bio­lo­gicz­ne, które po­wią­za­ne są z po­wierzch­nio­wy­mi ła­dun­ka­mi elek­trycz­ny­mi błon ko­mór­ko­wych. Tymcza­sem ma­my wy­mier­ne ko­rzy­ści z elek­tro­te­ra­pii, a wy­ma­ga­ny krót­ki czas eks­pozycji ­zapew­nia nam bez­pie­czeń­stwo. Wi­ru­sy i bak­te­rie zni­ka­ją w 3 mi­nu­ty, pa­so­ży­ty (ta­siem­ce, obleń­ce, mo­ty­li­ce) w 5, a roz­to­cza w 7 mi­nut. Nie ma po­trze­by prze­kra­cza­nia tych cza­sów, cho­ciaż nie za­ob­ser­wo­wa­no szko­dli­we­go dzia­ła­nia przy dłuż­szych se­sjach.

Po pierw­szym 7-mi­nu­to­wym za­bie­gu wy­ma­ga­na jest prze­rwa, trwa­ją­ca od 20 do 30 mi­nut. W tym cza­sie bak­te­rie i wi­ru­sy uwal­nia­ją się z gi­ną­cych ro­ba­ków i ata­kują ca­ły orga­nizm.

Po­now­na 7-mi­nu­to­wa se­sja ma na ce­lu usu­nię­cie no­wo wy­pu­szczo­nych in­tru­zów; je­śli się ją po­mi­nie, mo­że wy­stą­pić ka­tar, ból gar­dła lub in­ne ob­ja­wy in­fek­cji. I zno­wu – z gi­ną­cych bak­te­rii uwal­nia­ją się ko­lej­ne wi­ru­sy, które są eli­mi­no­wa­ne pod­czas trze­ciej se­sji.

⚠Ko­bie­ty w cią­ży oraz oso­by z roz­ru­szni­kiem ser­ca nie po­win­ny pod­da­wać się za­ppin­go­wi. Nie prze­a­na­li­zo­wa­no je­szcze moż­li­wo­ści po­ja­wie­nia się nie­po­żą­da­nych skut­ków w tych sy­tu­a­cjach. Nie prze­pro­wa­dzaj eks­pe­ry­men­tów na so­bie. Pod­da­no już za­bie­go­wi elek­tro­te­ra­pii ośmio­mie­sięcz­ne nie­mow­lę­ta i nie wy­ka­za­no za­u­wa­żal­nych ne­ga­tyw­nych efek­tów za­ppin­gu. W podob­nych przy­pad­kach na­le­ży roz­wa­żyć po­ten­cjal­ne ko­rzy­ści wo­bec nie­zna­ne­go ry­zy­ka.

Prąd za­ppe­ra nie wni­ka głę­bo­ko w gał­kę oczną, wnę­trze lub za­war­tość je­lit. Nie się­ga w głąb ka­mie­ni żół­cio­wych czy ko­mórek, za­in­fe­ko­wa­nych wi­ru­sem opry­sz­czki (Her­pes) lub droż­dża­kiem (Can­di­da), ale pod­da­wa­nie się za­bie­go­wi za­ppin­gu 3 ra­zy dzien­nie przez ty­dzień lub dłu­żej mo­że zmniej­szyć li­czeb­ność tych po­pu­la­cji, nie­kie­dy na­wet do ze­ra.

Eli­mi­na­cja uwol­nio­nych za­raz­ków

Ka­mie­nie żół­cio­we mo­gą do­sko­na­le chro­nić pa­so­ży­ty przed dzia­ła­niem za­ppin­gu, jed­nak za­po­biec te­mu mo­że oczy­szcze­nie wą­tro­by (s. 417).

Mi­mo że wnę­trze je­lit za­zwy­czaj nie pod­da­je się dzia­ła­niu prą­dów o wy­so­kiej czę­sto­tli­wo­ści, co jest przy­czy­ną prze­trwa­nia bak­te­rii je­li­to­wych z ro­dza­ju pa­łecz­ki okręż­ni­cy (Esche­ri­chia co­li), Shi­gel­la i sta­diów roz­wo­jo­wych ro­ba­ków, cza­sa­mi uda­je się je pra­wie cał­ko­wi­cie usu­nąć za­ppe­rem. Re­zul­ta­tem jest zna­czą­ce na­si­le­nie ru­chów jeli­to­wych. Po­zo­sta­łą re­sztę bak­te­rii i pa­so­ży­tów na­le­ży zni­szczyć jed­ną daw­ką (2 łyż­ki sto­ło­we) na­lew­ki z łu­pi­ny orze­cha czar­ne­go (patrz s. 409, 411).

Wspo­mnia­ne me­to­dy nie po­zwa­la­ją odróż­nić bak­te­rii po­ży­tecz­nych od szko­dli­wych. Moż­na jed­nak przy­jąć, iż po­ży­tecz­ne bak­te­rie sta­ją się szko­dli­we, je­śli przedo­sta­ną się po­za ścia­nę je­li­ta. Tak więc, ofia­rą za­ppin­gu pa­da­ją w więk­szo­ści szko­dli­we drob­no­u­stro­je. Waż­ne jest, że je­li­ta za­czy­na­ją po­praw­nie pra­co­wać po kil­ku dniach, po­nie­waż eli­mi­na­cja za­raz­ków in­wa­zyj­nych przy­no­si ko­rzy­ści po­ży­tecz­nym bak­te­riom. Do wy­rów­na­nia flo­ry bak­te­ryj­nej je­lit szcze­gól­nie za­le­ca­ne są jo­gurt i ma­ślan­ka do­mo­we­go wy­ro­bu (patrz Re­cep­tu­ry). Sto­so­wa­nie pro­duk­tów ku­pio­nych nie jest zbyt roz­sąd­ne, po­nie­waż ry­zy­ku­je­my po­wtór­ny roz­wój pa­so­ży­tów w mo­men­cie, kie­dy kon­dy­cja orga­ni­zmu po­wra­ca do nor­my. Sko­ro już zde­cy­du­je­my się za­żyć bak­te­rie Aci­do­phi­lus do za­sie­dle­nia flo­ry je­li­to­wej, do­brze jest prze­te­sto­wać się naj­pierw na pa­so­ży­ty z ro­dza­ju Eu­ry­tre­ma.

Na­głe wy­e­li­mi­no­wa­nie z orga­ni­zmu du­żej ilo­ści drob­no­u­stro­jów mo­że wy­wo­łać uczu­cie wy­czer­pa­nia, lecz nie po­wo­du­je istot­nych efek­tów ubocz­nych. Uwa­żam, że jest to za­słu­gą dru­gie­go i trze­cie­go za­bie­gu usu­wa­ją­cych wi­ru­sy i bak­te­rie, które w prze­ciw­nym ra­zie zna­la­zły­by ide­al­ną po­żyw­kę w mar­twej ma­te­rii.

Do zbu­do­wa­nia za­ppe­ra we wła­snym za­kre­sie przy­dat­ne bę­dą na­stę­pu­ją­ce ele­men­ty, do­stęp­ne, mię­dzy in­ny­mi, w skle­pach z czę­ścia­mi elek­tro­nicz­ny­mi:

Wska­zów­ki dla la­i­ków: nie zra­żaj­cie się ob­cym słow­nic­twem. Dio­da świe­cą­ca to ro­dzaj mi­nia­tu­ro­wej ża­rówecz­ki, a za­ci­ski kro­ko­dyl­ko­we to po pro­stu ro­dzaj kli­psów. Ja­ko na­rzę­dzie ząb­ko­wa­ny nóż ku­chen­ny spraw­dza się naj­le­piej, podob­nie jak agra­fka. Na­le­ży prze­ćwi­czyć po­słu­gi­wa­nie się za­ci­ska­mi te­sto­wy­mi – je­śli ich koń­ców­ki są w kształ­cie li­te­ry L, trze­ba zgiąć je szczyp­ca­mi w kształt U, że­by je le­piej uchwy­cić. Ukła­dy sca­lo­ne i pod­staw­ki są bar­dzo de­li­kat­ne, więc le­piej za­ku­pić kil­ka sztuk na za­pas.

Ryc. 3. Sche­mat bu­do­wy za­ppe­ra

Mo­żesz zle­cić za­da­nie zna­jo­me­mu elek­tro­ni­ko­wi al­bo wy­ko­nać je sa­mo­dziel­nie ko­rzy­sta­jąc z po­niż­szych in­struk­cji. Opi­sa­ny spo­sób nie wy­ma­ga uży­cia lu­tow­ni­cy.

Mon­taż za­ppe­ra

Jak to wszy­st­ko po­łą­czyć

Zrób dziur­ki w ro­gach po­kry­wy i na­tnij ro­gi w kie­run­ku dziu­rek; przy­trzy­ma­ją one nadmiar prze­wo­dów po po­łą­cze­niu za­ci­ska­mi. Po wy­ko­na­niu po­łą­czeń, de­li­kat­nie ode­gnij nadmiar dru­tu.

Opcje do­dat­ko­we:

Ryc. 4. Zmon­to­wa­ny za­pper, od ze­wnątrz i od środ­ka

Ob­słu­ga za­ppe­ra

1. Przed uży­ciem owiń koń­ców­ki za­ppe­ra mo­krym ręcz­ni­kiem pa­pie­ro­wym. Uchwyć je pew­nie i włącz urzą­dze­nie.

2. Pod­daj się za­ppo­wa­niu na 7 mi­nut, po czym puść koń­ców­ki, wy­łącz za­pper i od­pocz­nij przez 20 mi­nut. Na­stęp­nie po­wtórz 7 mi­nut za­bie­gu, 20 mi­nut od­po­czyn­ku i za­kończ se­sję ostat­nim 7-mi­nu­to­wym za­bie­giem.

Wy­próbo­wa­nie, czy za­pper dzia­ła w cza­sie cho­ro­by, nie jest do­brym po­my­słem, po­nie­waż symp­to­my mo­gą nie mieć nic wspól­ne­go z pa­so­ży­ta­mi lub też moż­na ulec po­now­nej in­fek­cji w cią­gu kil­ku go­dzin po za­bie­gu. Naj­lep­szym te­stem wy­ko­na­ne­go urzą­dze­nia jest zi­den­ty­fi­ko­wa­nie na­by­tych już pa­so­ży­tów (patrz Lek­cja dwu­na­sta, s. 372 lub Lek­cja dwu­dzie­sta siód­ma, s. 382). Do­pie­ro po­tem pod­daj się za­bie­go­wi. Po trzy­krot­nej se­sji wszy­st­kie pa­so­ży­ty po­win­ny znik­nąć.

Pro­sty pul­sa­tor

Je­śli je­steś cho­ry lub chcesz pod­dać się rze­tel­ne­mu za­ppin­go­wi, zbu­duj swój włas­ny za­pper. Jest jed­nak in­ny spo­sób na wy­ko­na­nie pro­ste­go za­ppe­ra, w przy­pad­ku gdy nie moż­na po­zwo­lić so­bie na zbu­do­wa­nie pierw­sze­go wa­rian­tu.

Zwy­kła ba­te­ria jest źródłem do­dat­nie­go na­pię­cia. To wła­śnie do­dat­nie na­pię­cie, a nie kon­kret­na czę­sto­tli­wość spra­wia, że wie­le pa­so­ży­tów jest usu­wa­nych jed­no­cze­śnie. Cho­ciaż za­pper pra­cu­je z czę­sto­tli­wo­ścią ok. 30 kHz (30 ty­się­cy „za­ppów” na se­kun­dę), na­wet 5 Hz (pięć „za­ppów” w cią­gu se­kun­dy) – nie­wie­le szyb­ciej od kilku stuk­nięć dło­nią, czy­li tak szyb­ko jak moż­na stu­kać rę­ką w ba­te­rię – wy­star­czy do uzy­ska­nia za­u­wa­żal­nych efek­tów!

Ryc. 5. Pul­sa­tor

Podłącz się do obu bie­gu­nów ba­te­rii – plu­sa i mi­nu­sa. Je­śli po pro­stu do­tkniesz koń­cówek mo­kry­mi pal­ca­mi, nic się nie wy­da­rzy, po­nie­waż opor­ność cia­ła na prąd wzro­śnie i bę­dzie przez nie prze­pły­wać co­raz mniej prą­du. Je­śli jed­nak za­czniesz pu­kać wil­got­ną dło­nią w bie­gun do­dat­ni wy­star­cza­ją­co szyb­ko, w two­im cie­le uak­tyw­nią się na­tu­ral­ne kon­den­sa­to­ry. Kon­den­sa­tor dzia­ła, kie­dy jest na prze­mian ła­do­wa­ny i roz­ła­do­wy­wa­ny. Stu­ka­nie w koń­ców­kę ba­te­rii włą­cza i wy­łą­cza prąd, więc po­jem­ność cia­ła ła­du­je się i roz­ła­do­wu­je; wpły­wa to na znacz­ne zmniej­sze­nie rezystancji orga­ni­zmu na prąd ba­te­rii.

Im szyb­sze stu­ka­nie, tym więk­sza czę­sto­tli­wość im­pul­sów prą­du i niż­sza re­zy­stan­cja – te­raz moż­na mówić o pod­trzy­ma­niu prze­pły­wu prą­du przez cia­ło.

Je­śli uda się utrzy­mać tem­po dwóch ude­rzeń na se­kun­dę (2 Hz) przez dzie­sięć mi­nut bez prze­rwy, moż­na li­czyć na w mia­rę efek­tyw­ny za­pping. Na­le­ży pa­mię­tać o 20-mi­nu­to­wej prze­rwie, aby unik­nąć roz­wo­ju no­wych wi­ru­sów. Po dru­giej 20-mi­nu­to­wej prze­rwie po­wtórz za­pping po raz trze­ci.

Po­słu­gi­wa­nie się pul­sa­to­rem

Ba­te­ria 9-wol­to­wa

Po­je­dyn­cza ba­te­ria uży­wa­na w ten spo­sób szyb­ko się wy­czer­pie. Le­piej po­łą­czyć dwie ba­te­rie rów­no­le­gle za po­mo­cą do­dat­ko­wych „kro­ko­dyl­ków” – łą­czy­my ze so­bą plu­sy i mi­nu­sy oby­dwu ba­te­rii.

4. Pa­so­ży­ty i ska­że­nia

Sło­wo „pa­so­ży­ty” uży­wa­ne jest w dwóch zna­cze­niach. Wszy­st­ko, co ży­je na Tobie lub w To­bie i czer­pie z Cie­bie po­ży­wie­nie jest „pa­so­ży­tem”bez wzglę­du na roz­miary.

W pew­nych sy­tu­a­cjach ko­niecz­ne jest do­ko­na­nie roz­róż­nie­nia po­mię­dzy du­ży­mi ro­ba­ka­mi, ame­ba­mi, które są nie­co mniej­sze, je­szcze mniej­szy­mi bak­te­ria­mi i naj­mniej­szy­mi ze wszy­st­kich wi­ru­sa­mi. Czę­sto więc ter­mi­nem „pa­so­żyt” okre­śla się orga­ni­zmy wiel­ko­ści ameb oraz więk­sze. W dal­szych roz­dzia­łach sło­wo „pa­so­żyt” bę­dzie uży­wa­ne dla róż­nych orga­ni­zmów, nie­za­leż­nie od ich wiel­ko­ści. Zo­rien­to­wa­nie się, o ja­ki orga­nizm cho­dzi, nie po­win­no spra­wić żad­nych trud­no­ści.

Ro­ba­ki pa­so­żyt­ni­cze dzie­lą się na obłe – obleń­ce i pła­skie – pła­ziń­ce. Obleń­ce są w prze­kro­ju po­przecz­nym okrą­głe jak dżdżow­ni­ce i gli­sty, cho­ciaż mo­gą być gru­bo­ści wło­sa (ni­cie­nie, owsi­ki) lub mi­kro­sko­pij­nie ma­łe (wło­sie­nie, try­chi­ny). Pła­ziń­ce bar­dziej przy­po­mi­na­ją pi­jaw­ki – po­tra­fią przy­twier­dzać się głów­ką (sco­lex) jak ta­siem­ce, bądź spe­cjal­ną przy­ssaw­ką jak przy­wry.

Obleń­ce z ro­dza­ju Asca­ris (czę­sto wy­stę­pu­ją­ce u ko­tów i psów) są naj­pry­mi­tyw­niej­sze. Ich ja­ja po­ły­ka­ne są wraz z dro­bi­na­mi bru­du. Wy­lę­ga­ją się z nich ma­leń­kie lar­wy, które wę­dru­ją do płuc. W cza­sie ka­szlu przedo­sta­ją się do ja­my ust­nej i zo­sta­ją po­wtór­nie po­łknię­te. W mię­dzy­cza­sie roz­wi­ja­ją się i peł­zną do je­lit, gdzie osią­ga­ją sta­dium osob­ni­ka doj­rza­łe­go, po czym skła­da­ją ja­ja w stol­cu.

Ro­ba­ki gnież­dżą się prze­waż­nie w okre­ślo­nych miej­scach – ulu­bio­nym orga­nem psiej Di­ro­fi­la­rii jest ser­ce (rów­nież ludz­kie). Cza­sa­mi re­gu­ły te ule­ga­ją zmia­nie – mo­je te­sty wy­ka­zu­ją, że Di­ro­fi­la­ria mo­że żyć też w in­nych orga­nach, je­śli zo­sta­ną do­sta­tecz­nie ska­żo­ne roz­pu­szczal­ni­ka­mi, me­ta­la­mi i in­ny­mi to­ksy­na­mi.

Ryc. 6. Asca­ris – gli­sta

Pła­ziń­ce, ta­kie jak ta­siem­ce, ma­ją bar­dziej skom­pli­ko­wa­ny roz­wój. Moż­na po­łknąć ich jaja przy­pad­ko­wo wraz z dro­bi­na­mi ku­rzu. Po wy­lę­gu lar­wa przedzie­ra się w kie­run­ku ulu­bio­ne­go ­na­rzą­du, orga­nizm z ko­lei se­pa­ru­je ją, ota­cza­jąc cy­stą. Bia­łe ciał­ka krwi zo­sta­ły za­ko­do­wa­ne, aby nig­dy nie ata­ko­wać wła­sne­go cia­ła, do które­go na­le­ży też – nie­ste­ty – otocz­ka cy­sty! Ro­ba­ki pła­skie ma­ją więc za­gwa­ran­to­wa­ny pe­wien okres bez­piecz­nej eg­zy­sten­cji. Je­śli nie je­ste­śmy we­ge­ta­ria­na­mi, mo­że zda­rzyć się, że zje­my ta­ką cy­stę, która aku­rat za­do­mo­wi­ła się w spo­ży­wa­nym przez nas mię­sie! Gdy prze­gry­zie­my otocz­kę cy­sty w cza­sie żu­cia po­kar­mu, drob­na lar­wa zo­sta­nie po­łknię­ta i przy­twier­dzi się głów­ką do ścia­ny je­li­ta. Na­stęp­nie za­cznie się roz­ra­stać, seg­ment po seg­men­cie. Seg­men­ty, ra­zem z ja­jecz­ka­mi, wy­do­sta­ną się wraz z za­war­to­ścią je­li­ta gru­be­go.

Ryc. 7. Ludz­ka przy­wra je­li­to­wa, trzu­st­ko­wa, mo­ty­li­ca wą­tro­bo­wa owcza i mo­ty­li­ca wą­tro­bo­wa ludz­ka (od le­wej)

Roz­wój ro­ba­ków pła­skich z ro­dza­ju mo­ty­lic rów­nież na­le­ży do skom­pli­ko­wa­nych. Z ich jaj wy­da­la­nych z ka­łem w śro­do­wi­sku wod­nym (sta­wy) wy­lę­ga­ją się lar­wy, które na­stęp­nie zja­da­ne są przez śli­ma­ki i ry­by. Lar­wy doj­rze­wa­ją, ko­rzy­sta­jąc z „go­ścin­no­ści” no­wych ży­wi­cie­li po­śre­dnich. W koń­cu śli­mak lub ry­ba po­zby­wa się larw, które przy­cze­pia­ją się do li­sto­wia przy sta­wie, gdzie mo­gą prze­zi­mo­wać w twar­dej me­tacer­ca­rial­nej cy­ście. Przy­pad­ko­wo zja­da je bro­dzą­ce w sta­wie zwie­rzę. Lar­wy wy­do­sta­ją się na­stęp­nie ze swo­jej twar­dej cy­sty ja­ko ma­łe do­ra­sta­ją­ce osob­ni­ki i szyb­ko przysy­sa­ją się do je­lit. Ma­jąc bez­piecz­ną „przy­stań”, mo­gą do koń­ca doj­rzeć i zło­żyć ja­ja.

Naj­czę­ściej wy­stę­pu­ją czte­ry ro­dza­je przy­wry: ludz­ka przy­wra je­li­to­wa i przy­wra wą­tro­bo­wa (zwa­na mo­ty­li­cą wą­tro­bo­wą), przy­wra wą­tro­bo­wa owcza i trzu­st­ko­wa by­dlę­ca. Wbrew te­mu, co su­ge­ru­ją na­zwy, za­rów­no przy­wra owcza jak i by­dlę­ca wy­stę­pu­ją u lu­dzi.

Naj­gor­szy pa­so­żyt

Fa­scio­lo­psis bu­skii na­le­ży do przy­wr (ro­ba­ków pła­skich), które znaj­du­ję w każ­dym przy­pad­ku ra­ka, in­fek­cji wi­ru­sem HIV, cho­ro­bie Al­zhe­i­me­ra, Croh­na, mię­sa­ka Ka­po­sie­go, jak i wśród lu­dzi, których oszczę­dzi­ły te cho­ro­by. Cykl ży­cio­wy te­go ro­ba­ka skła­da się z sze­ściu eta­pów:

Etap rozwoju

Normalny cykl życia

1. jajeczko

Wydalane z odchodami do gleby. Zmywane przez deszcz do stawów.

2. miracidium

Wylęga się w wodzie. Ma rzęski i potrafi sprawnie pływać. Musi w ciągu dwóch godzin znaleźć żywiciela pośredniego (ślimaka), inaczej będzie zbyt osłabiona do dokonania inwazji.

3. redie

Rozwija się wewnątrz miracidów w małe kuleczki. Są to redie- -„matki”, z których każda w ciągu 8 miesięcy wytworzy redie-„ córki”, ciągle wewnątrz ślimaka, żywiąc się płynami w przestrzeniach limfatycznych.

4. cerkarie

Wykształcają ogon, który służy do wydostania się ze ślimaka i dopłynięcia do rośliny. Jeśli ślimak żywi się rośliną, cerkaria przytwierdzają się do niej przyssawką i otorbiają się (tworzą formę kokonu) w ciągu kilku minut. Ogon obumiera i odpada.

5. metacerkarie

Cysty o podwójnej ściance. Zewnętrzna ścianka jest bardzo kleista, ale gdy spożywamy roślinę, do której jest przyklejona, otoczka zostaje rozerwana, pozostawiając cystę w jamie ustnej. Bardzo trwała wewnętrzna ścianka chroni ją przed przegryzieniem, a rogowata powłoka zapobiega strawieniu przez soki żołądkowe. Jednakże kiedy dotrze do dwunastnicy, soki trawienne rozpuszczają otoczkę cysty i uwalniają zawartość, która przylega do ściany jelita, gdzie rozwija się w dojrzałego osobnika.

6. osobnik dojrzały

Ży­je w je­li­tach i po­tra­fi pro­du­ko­wać 1000 ja­je­czek w cią­gu jed­ne­go cy­klu tra­wien­ne­go i eg­zy­sto­wać przez wie­le lat.

Ryc. 8. Cykl ży­cia przy­wry Fa­scio­lo­psis

War­to za­u­wa­żyć, że for­ma osob­ni­ka do­ro­słe­go jest je­dy­nym sta­dium, które w nor­mal­nych wa­run­kach ży­je w orga­ni­zmie ludz­kim (tyl­ko w je­li­tach). Fa­scio­lo­psis przez część swo­je­go cy­klu roz­wo­jo­we­go że­ru­je na śli­ma­ku, peł­nią­cym ro­lę ży­wi­cie­la po­śre­dnie­go. Je­że­li jed­nak w na­szym orga­ni­zmie znaj­dą się sub­stan­cje ta­kie jak roz­pu­szczal­ni­ki, w naszym ciele może się rozwinąć pięć pozostałych stadiów!

Je­śli ta­kim roz­pu­szczal­ni­kiem bę­dzie al­ko­hol pro­py­lo­wy,to któryś z na­szych orga­nów sta­nie się ży­wi­cie­lem po­śre­dnim przy­wry je­li­to­wej – organ ten bę­dzie za­gro­żo­ny zwy­ro­dnie­niem. W przy­pad­ku ben­ze­nu, przy­wra je­li­to­wa roz­wi­nie się w gra­si­cy, stwa­rza­jąc do­god­ne wa­run­ki dla AIDS. Spi­ry­tus drzew­ny po­wo­du­je, że trzu­st­ka zo­sta­je ży­wi­cie­lem po­śre­dnim dla przy­wry trzu­st­ko­wej, do­pro­wa­dza­jąc do dys­funk­cji, które zna­my pod na­zwą cu­krzy­cy. Je­że­li w na­szym orga­ni­zmie znaj­dzie się ksy­len (lub to­lu­en), każ­da z czte­rech odmian przy­wry wy­ko­rzy­stu­je mózg ja­ko ży­wi­cie­la po­śre­dnie­go. Me­ty­lo­e­ty­lo­ke­to­ny (MEK) lub me­ty­lo­bu­ty­lo­ke­to­ny (MBK) po­wo­du­ją, że ma­ci­ca sta­je się po­śre­dnim ży­wi­cie­lem pa­so­ży­tów, a praw­do­po­dob­nym re­zul­ta­tem bę­dzie gru­czo­li­stość.

Jest to no­wy, opar­ty na ska­że­niach, ro­dzaj pa­ra­zy­ty­zmu. Cho­ro­by spo­wo­do­wa­ne przez sta­dia roz­wo­jo­we przy­wr o nie­ty­po­wej lo­ka­li­za­cji na­zy­wam cho­ro­ba­mi przy­wro­po­chod­ny­mi; szcze­góły omówio­ne są na s. 213.

Na­su­wa się py­ta­nie: Czy pła­ziń­ce i obleń­ce re­a­gu­ją na roz­pu­szczal­ni­ki w ten sam spo­sób? Od­po­wiedź wy­ma­ga dal­szych ba­dań i stu­diów. Ja je­szcze jej nie zna­la­złam.

Ska­że­nia

Po­lu­tan­ty to wszy­st­kie czyn­ni­ki za­nie­czy­szcza­ją­ce orga­nizm, ma­te­ria nie­o­ży­wio­na za­bu­rza­ją­ca je­go pra­cę. Nie po­win­ny do­stać się do na­sze­go cia­ła; do­póki nie pe­ne­tru­ją tka­nek, do­póty nie szko­dzą – podob­nie jak szkła kon­tak­to­we lub bie­li­zna – lecz kie­dy sta­ją się in­wa­zyj­ne, orga­nizm mu­si pod­jąć wal­kę o ich usu­nię­cie.

Sub­stan­cje te mo­gą być za­rów­no we wdy­cha­nym po­wie­trzu, w po­sił­kach i na­po­jach, jak i w pro­duk­tach ko­sme­tycz­nych na­no­szo­nych na po­wierzch­nię skóry.

⚠Naj­więk­szą tra­ge­dią jest nie­zau­wa­ża­nie szko­dli­we­go dzia­ła­nia po­lu­tan­tów.

Dwie oso­by mo­gą uży­wać te­go sa­me­go kre­mu do twa­rzy, jed­na do­sta­je wy­syp­ki, a dru­ga nie. Oso­ba, u której wy­syp­ka nie wy­stą­pi­ła, za­kła­da, że krem nie jest dla niej szko­dli­wy, że jest od­por­na na ten pro­dukt. Le­piej jed­nak wyjść z za­ło­że­nia, iż krem jest to­ksycz­ny, jak wy­ka­za­ła wy­syp­ka, a brak jej ob­ja­wów to po pro­stu ozna­ką sil­niej­sze­go sy­ste­mu od­por­no­ścio­we­go. Sy­stem obron­ny moż­na po­rów­nać do pie­nię­dzy wy­pła­ca­nych z ban­ku za każ­dą in­wa­zję to­ksyn – kie­dy ka­pi­tał się koń­czy, bank (czyli zdro­wie) ogła­sza upa­dłość.

Ska­że­nia roz­pu­szczal­ni­ka­mi

Roz­pu­szczal­ni­ki (sol­wen­ty), słu­żą, jak sa­ma na­zwa wska­zu­je, do roz­pu­szcza­nia sub­stan­cji. Zwy­kła wo­da jest nie­zbęd­nym, ży­cio­daj­nym roz­pu­szczal­ni­kiem. Więk­szość in­nych roz­pu­szcza tłu­szcze bio­rą­ce udział w for­mo­wa­niu błon ko­mór­ko­wych, szcze­gól­nie błon ko­mórek ner­wo­wych. Za­gra­ża­ją więc pro­ce­som ży­cio­wym w organizmie.

Naj­gro­źniej­szy jest ben­zen. Do­sta­je się do gra­si­cy i ruj­nu­je nasz sy­stem im­mu­no­lo­gicz­ny, uła­twia­jąc roz­wój AIDS. Na­stęp­ny to al­ko­hol pro­py­lo­wy, który gro­ma­dzi się w wą­tro­bie. Wy­wo­łu­je sta­ny ra­ko­we w in­nych, na­wet od­le­głych na­rzą­dach. Ko­lej­ni wi­no­waj­cy to ksy­len, to­lu­en, me­ta­nol (spi­ry­tus drzew­ny), chlo­rek me­ty­le­nu i trój­chlo­ro­e­tan (TCE). Każ­dy z nich zo­sta­nie omówio­ny później wraz z cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi ob­ja­wa­mi ich obe­cno­ści.

Ska­że­nia me­ta­la­mi

Bio­che­mi­cy do­brze wie­dzą, że mi­ne­ra­ły w su­ro­wej, nie­prze­two­rzo­nej che­micz­nie for­mie ha­mu­ją dzia­ła­nie en­zy­mów wy­ko­rzy­stu­ją­cych te mi­ne­ra­ły. Miedź za­war­ta w spo­ży­wa­nym mię­sie i wa­rzy­wach jest nie­zbęd­na dla orga­ni­zmu, na­to­miast nie­o­rga­nicz­na miedź za­war­ta w na­czy­niach ku­chen­nych bądź in­sta­la­cji hy­drau­licz­nej jest kar­cy­no­gen­na (ra­ko­twór­cza)*. Nie­ste­ty, me­ta­le w for­mie nie­o­rga­nicz­nej prze­ni­ka­ją do na­sze­go śro­do­wi­ska – no­si­my me­ta­lo­wą bi­żu­te­rię, spo­ży­wa­my chleb wy­pie­ka­ny w me­ta­lo­wych for­mach, pi­je­my wo­dę z me­ta­lo­wych ru­ro­cią­gów.

In­nym za­gro­że­niem są plom­by den­ty­stycz­ne. Wy­peł­nie­nia w po­sta­ci amal­ga­matówrtę­cio­wych, po­mi­mo do­pu­szcze­nia przez Ame­ry­kań­skie Sto­wa­rzy­sze­nie Sto­ma­to­lo­gicz­ne, nie są bez­piecz­ne. Nie­kie­dy rtęć mo­że być za­nie­czy­szczo­na ta­lem – me­ta­lem bar­dziej to­ksycz­nym od rtę­ci! Zło­to i sre­bro wy­da­ją się mniej szko­dli­we, jed­nak le­piej uni­kać kon­tak­tu czy­ste­go kru­szcu ze skórą czy tkan­ką.

Ołów i kadmto me­ta­le wy­stę­pu­ją­ce prze­waż­nie w lu­to­wa­nych i gal­wa­ni­zo­wa­nych in­sta­la­cjach wo­do­cią­go­wych. Ko­sme­ty­ki i ma­te­ria­ły den­ty­stycz­ne za­wie­ra­ją z ko­lei ni­kiel i chrom, a pu­szki, kon­ser­wy żyw­no­ścio­we i garn­ki – alu­mi­nium.

Miko­to­ksy­ny

Ple­śnie wy­twa­rza­ją jed­ne z naj­bar­dziej to­ksycz­nych zna­nych nam sub­stan­cji, czyli mi­ko­to­ksy­ny. Wy­star­czy je­den sple­śnia­ły owoc lub wa­rzy­wo, aby ska­zić ca­łą dosta­wę so­ku, dże­mu lub in­ne­go pro­duk­tu. Mi­mo że pleśń, ja­ko ży­wą ma­te­rię, moż­na wy­e­li­mi­no­wać przez za­pping, nie moż­na te­go zro­bić z pro­duk­ta­mi jej me­ta­bo­li­zmu, które mu­szą zo­stać zneu­tra­li­zo­wa­ne przez wą­tro­bę. Z po­wo­du nie­zwy­kłej to­ksyczności nie­wiel­ka ilość mi­ko­to­ksy­ny po­tra­fi za­trzy­mać pra­cę czę­ści wą­tro­by na kil­ka dni!

Afla­to­ksy­ny na­le­żą do naj­czę­ściej wy­kry­wa­nych prze­ze mnie mi­ko­to­ksyn. Pro­du­ku­ją je ple­śnie roz­wi­ja­ją­ce się na wie­lu ga­tun­kach ro­ślin. Dla­te­go za­wsze za­le­cam, że­by spo­ży­wać tyl­ko per­fek­cyj­nie utrzy­ma­ne cy­tru­sy i nig­dy nie pić ku­po­wa­nych so­ków. Wśród ty­się­cy po­ma­rań­czy prze­ra­bia­nych na sok mo­że zna­leźć się przy­naj­mniej jed­na do­tknię­ta ple­śnią, a to już wy­star­czy, aby za­szko­dzić wą­tro­bie. Ude­rze­nio­wa daw­ka wi­ta­mi­ny C wspo­ma­ga pra­cę wą­tro­by. Moż­na też po­zbyć się afla­to­ksyn je­szcze przed spo­ży­ciem – wprost na ta­le­rzu, po­sy­pu­jąc po­tra­wę spro­szko­wa­ną wi­ta­mi­ną C jak so­lą.

Po­zo­sta­łe 13 mi­ko­to­ksyn, których po­szu­ki­wa­łam w pro­duk­tach żyw­no­ścio­wych, zo­sta­ło opi­sa­ne na s. 297w roz­dzia­le po­świę­co­ne­mu żyw­no­ści za­ka­żo­nej ple­śnią.

To­ksy­ny fi­zycz­ne

Wdy­cha­nie ku­rzu jest szko­dli­we i orga­nizm po­zby­wa się go re­a­gu­jąc ki­cha­niem, od­krztu­sza­niem i od­plu­wa­niem. Wy­o­braź so­bie wdy­cha­nie dro­bin szkła: wci­na­ją się w płu­ca w ty­sią­cach miejsc i nie mo­gą zo­stać od­krztu­szo­ne, ale prze­mie­szcza­ją się po organizmie. To tak, jak z po­łknię­ciem igły – gdy­by ostrze by­ło tę­pe, igła prze­szła­by za­pew­ne przez prze­wód po­kar­mo­wy, ale po­nie­waż jest ostra, zo­sta­je uwię­zio­na w tkan­ce i wcho­dzi co­raz głę­biej.

Czy kie­dy­kol­wiek świa­do­mie wdy­cha­li­by­śmy tłu­czo­ne szkło? Oba­wia­my się – i słu­sz­nie – je­go obe­cno­ści w na­szym po­ży­wie­niu bądź na podło­dze, po której aku­rat stą­pa­my bo­so. Je­ste­śmy jed­nak nie­świa­do­mi fak­tu, że szkło mo­że przedostać się do na­szych do­mów w przy­pad­ku nie­szczel­no­ści izo­la­cji ścien­nej wy­ko­na­nej z włók­na szkla­ne­go. Każ­da w tym wy­pad­ku dziu­ra w su­fi­cie al­bo ścia­nie, na­wet po­kry­ta ma­te­ria­łem, wy­pu­szcza mnóstwo dro­bin szkła, które prze­ni­ka­ją do obie­gu po­wie­trza w mie­szka­niu. Szpa­ry pro­wa­dzą­ce na strych i do in­nych pu­stych prze­strze­ni mu­szą zo­stać uszczel­nio­ne ma­te­ria­ła­mi nie­prze­pu­szcza­ją­cy­mi po­wie­trza. Oczy­wi­ście, nie wol­no sto­so­wać włók­na szkla­ne­go w ele­men­tach kon­struk­cji do­mu, dra­pe­riach czy pod­grze­wa­czach wo­dy. Je­śli już ma­my ta­ką izo­la­cję, naj­le­piej zle­cić usu­nię­cie jej w cza­sie na­szej nie­obec­no­ści i do­kła­dnie od­ku­rzyć wszy­st­kie po­mie­szcze­nia.

Spo­ra­dycz­ny kon­takt z włók­nem szkla­nym, ja­ki ma­ją pra­cu­ją­cy na ze­wnątrz ro­bot­ni­cy bu­dow­la­ni, jest o wie­le mniej nie­bez­piecz­ny. Cią­głe wy­sta­wia­nie się na wpływ nie­szczel­no­ści w su­fi­cie czy­ni wie­le szkód, pro­wa­dząc do pro­ce­sów tor­bie­lo­twór­czych. Tor­biel sta­no­wi ide­al­ne śro­do­wi­sko do osia­da­nia i mno­że­nia się bak­te­rii oraz pa­so­ży­tów. A kie­dy za­do­mo­wi się w niej przy­wra je­li­to­wa, tor­biel prze­ra­dza się w no­wo­twór!

⚠Gu­zy li­te pa­cjen­tów cho­rych na ra­ka wy­ka­zu­ją obe­cność włók­na szkla­ne­go al­bo azbe­stu.

Azbest rów­nież na­le­ży do szko­dli­wych ma­te­ria­łów, których dro­bi­ny – ostre jak szkło – pe­ne­tru­ją tkan­ki me­to­dą ry­by-pi­ły, wbi­ja­jąc się w ko­mór­ki, aż orga­nizm w odru­chu obron­nym oto­czy je cy­stą.

Prze­ko­nu­je się nas, że nie ma już azbe­stu w na­szych do­mach, po­nie­waż za­ka­za­no sto­so­wa­nia go w pro­duk­tach ta­kich jak płyt­ki na ku­chen­kę. Po­mi­mo to, jed­no źródło azbe­stu jest wciąż dość po­wszech­ne: pas trans­mi­syj­ny w bęb­no­wych su­szar­kach do odzie­ży. Wraz ze wzro­stem tem­pe­ra­tu­ry su­szar­ki, jak i z po­wo­du ru­chu sa­me­go pa­ska, do­słow­nie wy­dmu­chu­je on czą­st­ki azbe­stu. Pod ci­śnie­niem (wy­ższym od te­go na ze­wnątrz), prze­ci­ska­ją się one przez spo­je­nia obu­do­wy oraz wy­la­tu­ją przez dy­szę od­pro­wa­dza­ją­cą. Azbest sta­je się więc ele­men­tem skła­do­wym po­wie­trza, którym od­dy­chasz.

To­ksy­ny che­micz­ne

Chlo­ro­flu­o­ro­po­chod­ne wę­glo­wo­do­rów (CFC) al­bo fre­on są czyn­ni­ka­mi chło­dzą­cy­mi w lo­dów­kach i kli­ma­ty­za­to­rach. Podej­rze­wa się, że to wła­śnie CFC spo­wo­do­wa­ły dziu­rę ozo­no­wą nad Bie­gu­nem Po­łu­dnio­wym. Wszy­scy cho­rzy na ra­ka wy­ka­zu­ją w za­a­ta­ko­wa­nych orga­nach obe­cność CFC! Po­sia­dam wstęp­ne da­ne wska­zu­ją­ce na to, że CFC sty­mu­lu­ją in­ne po­lu­tan­ty – włók­no szkla­ne, me­ta­le, PCB – do for­mo­wa­nia no­wo­two­ru, za­miast umoż­li­wić ich wy­da­la­nie, co czy­ni z CFC „su­per­ka­rcyno­gen”. Jak moż­na w do­mu wy­kryć wy­ciek CFC? Za­nim za­u­wa­ży­my, że do nie­go do­szło (np. w przy­pad­ku awa­rii agre­ga­to­ra lo­dów­ki czy kli­ma­ty­za­to­ra), je­steśmy na­ra­że­ni na dłu­go­trwa­ły szko­dli­wy wpływ fre­o­nu. Po­trze­bu­je­my ta­niej, do­mo­wej me­to­dy wy­kry­wa­nia te­go nie­spo­dzie­wa­ne­go za­bój­cy.

Ar­sen wcho­dzi w skład pe­sty­cy­dów. Dla­cze­go za­bi­ja­jąc ka­ra­lu­chy ma­my za­truwać sa­mych sie­bie? Tyl­ko dla­te­go, że – podob­nie jak w przy­pad­ku włók­na szkla­nego – nie zda­je­my so­bie z te­go spra­wy? Na­u­kow­cy pil­nie i dro­bia­zgo­wo prze­stu­dio­wa­li me­cha­nizm za­tru­cia ar­se­nem, cze­mu więc po­zwa­la się nam spry­ski­wać nim traw­ni­ki i wno­sić na bu­tach na dy­wa­ny na­szych mie­szkań?

Dwu­fe­ny­le po­li­chlo­ro­wa­ne (PCB) – ole­i­ste związ­ki o nie­zwy­kle uży­tecz­nych wła­ści­wo­ściach elek­trycz­nych – pier­wot­nie by­ły sto­so­wa­ne w trans­for­ma­to­rach, aż od­kry­to ich nie­zdol­ność do roz­pa­du na mniej to­ksycz­ne dla śro­do­wi­ska związ­ki che­micz­ne. Cho­ciaż wy­co­fa­no je z użyt­ku, zna­la­złam je w więk­szo­ści fir­mo­wych my­deł i de­ter­gen­tów! Czyż­by po­zby­wa­no się nadmia­ru ole­ju trans­for­ma­to­ro­we­go, sprze­da­jąc go pro­du­cen­tom my­dła?

For­mal­de­hyd uży­wa­ny jest do utwar­dza­nia two­rzyw pian­ko­wych. Me­ble z two­rzy­wa pian­ko­we­go, de­ski roz­dziel­cze sa­mo­cho­dów, podu­szki i ma­te­ra­ce od­pa­ro­wu­ją for­mal­de­hyd przez oko­ło dwa la­ta po wy­pro­du­ko­wa­niu. Śpiąc z no­sem utkwio­nym w no­wej, pian­ko­wej podu­szce, na­ra­ża­my się na po­waż­ne pro­ble­my z płu­ca­mi.

Pra­wie każ­dy do­mo­wy śro­dek czy­szczą­cy za­wie­ra na opa­ko­wa­niu ostrze­że­nie o szko­dli­wo­ści. Każ­dy płyn uży­wa­ny w sa­mo­cho­dzie jest tru­ją­cy. Każ­dy pe­sty­cyd, her­bi­cyd i śro­dek uży­źnia­ją­cy gle­bę praw­do­po­dob­nie ma dzia­ła­nie to­ksycz­ne. Wszy­st­kie che­mi­ka­lia w po­sta­ci farb, la­kie­rów, ema­lii, sma­rów, wy­bie­la­czy i de­ter­gen­tów mo­gą wy­wo­łać cho­ro­bę, je­śli na­wet nie­wiel­ka ich ilość zo­sta­nie wchło­nię­ta do orga­ni­zmu. Po co trzy­ma­my je w do­mach? Zo­bacz Re­cep­tu­ry (s. 386), aby do­wie­dzieć się, jak sa­me­mu zro­bić bez­piecz­ne za­mien­ni­ki środ­ków czy­sto­ści.

Je­że­li cho­ro­ba nie ustę­pu­je po­mi­mo pod­da­nia się elek­tro­te­ra­pii, zna­czy to, że toksy­ny cią­gle dzia­ła­ją. Usu­nię­cie ich sta­no­wi za­sa­dni­czy wa­ru­nek odzy­ska­nia zdro­wia.

5. Jak na­praw­dę za­czy­na­my cho­ro­wać

A gdy­by tak wy­my­ślić urzą­dze­nie do wy­kry­wa­nia mi­ko­to­ksyn u lu­dzi? Mo­że stwier­dzi­li­by­śmy, że cho­ciaż wy­stę­pu­ją one u wie­lu lu­dzi, to ci, którzy prze­zię­bi­li się za­wsze ma­ją przy­naj­mniej jed­ną z nich? Na­su­wa się py­ta­nie: Czy na­głe na­gro­ma­dze­nie mi­ko­to­ksyn rze­czy­wi­ście wy­wo­łu­je prze­zię­bie­nie? Dla­cze­go nie­którzy człon­ko­wie tej sa­mej ro­dzi­ny prze­zię­bia­ją się, pod­czas gdy in­ni nie?

A gdy­by­śmy od­kry­li, że:

⚠A co by by­ło, gdy­by w każ­dym przy­pad­ku nie­roz­po­zna­nej cho­ro­by stwier­dza­no nie­spo­dzie­wa­ną obe­cność pa­so­ży­ta lub po­lu­tan­ta?

Ca­łe to „gdy­ba­nie” jest uza­sa­dnio­ne, a wspo­mnia­ne urzą­dze­nie to Syn­cro­me­ter™, zwa­ne da­lej syn­chro­me­trem. Od­po­wie­dzi na po­wyż­sze py­ta­nia zmu­si­ły mnie do zweryfi­ko­wa­nia po­glą­du na rze­czy­wi­ste źródła nie­których „nie­u­le­czal­nych”, ta­je­m­ni­czych chorób.

Zwy­kli­śmy wie­rzyć, że cu­krzy­cę po­wo­du­je nadmiar cu­kru, spraw­cą prze­zię­bie­nia jest wi­rus zła­pa­ny od ko­goś in­ne­go, ra­ka wy­wo­łu­ją czyn­ni­ki ra­ko­twór­cze, a de­pre­sja wy­ni­ka z błę­dów wy­cho­waw­czych w dzie­ciń­stwie. Ta wie­lo­przy­czy­no­wa kon­cep­cja uczy­ni­ła stu­dia me­dycz­ne tak trud­ny­mi, że tyl­ko nie­wie­lu je podej­mu­je, zaś co ro­ku do li­sty ludz­kich do­le­gli­wo­ści do­łą­cza­ją no­we jed­no­st­ki cho­ro­bo­we.

Wszy­st­kie te­go ro­dza­ju dia­gno­zy opie­ra­ją się na opi­sie zmian w kon­kret­nym miejs­cu cia­ła. To tak, jak­by okre­ślać uką­sze­nie ko­ma­ra za uchem jed­ną na­zwą, a uką­sze­nie w ko­la­no in­ną. Ta­ki sy­stem moż­na by uznać za sen­sow­ny tyl­ko, je­śli nig­dy nie ob­ser­wo­wa­ło się ko­ma­ra, czy­li praw­dzi­wej przy­czy­ny.

Do tej po­ry me­dy­cy­na speł­nia­ła swo­je za­da­nie. Do­tych­cza­so­wy sy­stem tra­ci jed­nak ra­cję by­tu w obli­czu no­wych prawd. Te­raz ist­nie­je moż­li­wość po­zna­nia praw­dzi­wych przy­czyn pra­wie wszy­st­kich cho­rób, a w do­dat­ku moż­na to zro­bić sa­mo­dziel­nie za po­mo­cą wła­sno­ręcz­nie zbu­do­wa­ne­go elek­tro­nicz­ne­go urzą­dze­nia dia­gno­stycz­ne­go (s. 349)!

Sko­ro już raz zo­ba­czy­li­śmy na na­szym cie­le ko­ma­ra w ak­cji, nie ma po­trze­by odwie­dzać le­ka­rza z po­wo­du czer­wo­ne­go, swę­dzą­ce­go bą­bla. Nie trze­ba szu­kać wła­ści­wej dia­gno­zy i od­po­wie­dnie­go le­ku – wy­star­czy po­wie­sić mo­ski­tie­rę!

Sko­ro już raz się prze­ko­na­li­śmy, jak zwy­kły do­mo­wy kurz wpły­wa na po­spo­li­te prze­zię­bie­nie, po­zbę­dzie­my się go jak naj­szyb­ciej. Podob­nie, kie­dy już wie­my, jak pleśń uła­twia roz­wój wi­ru­sa prze­zię­bie­nia, bez wa­ha­nia wy­rzu­ci­my pro­duk­ty choćby z nie­wiel­kim śla­dem ple­śni. Waż­ne jest to, co sa­mi zo­ba­czy­my, a me­to­da elek­tro­nicz­ne­go re­zo­nan­su opi­sa­na w tej książ­ce po­zwo­li na sa­mo­dziel­ne ob­ser­wa­cje.

Nie je­ste­śmy bez­bron­ną ofia­rą ata­ko­wa­ną przez bak­te­rie i wi­ru­sy rzu­ca­ją­ce się na nas zni­kąd. Nie je­ste­śmy ska­za­ni na ła­skę i nie­ła­skę ota­cza­ją­cych cho­rób ma­jąc na­­dzieję, że uda nam się przy­pad­kiem prze­trwać. Na­tu­ra i cia­ło two­rzą sen­sow­ny układ.

Nie ma cho­ro­by, która mo­że nas prze­chy­trzyć, je­śli wie­my o niej do­sta­tecz­nie du­żo. Do­ty­czy to ast­my, cu­krzy­cy, a na­wet cho­ro­by Lou Geh­ri­ga! Hi­sto­rie kon­kret­nych przy­pad­ków w dal­szej czę­ści książ­ki opi­su­ją, jak lu­dzie sa­mi po­ra­dzi­li so­bie ze swo­i­mi do­le­gli­wo­ścia­mi. Opi­su­ją też ich po­raż­ki.

Masz prze­wa­gę, której oni nie mie­li – nie­ła­two by­ło im trzy­mać się za­le­ceń, po­nie­waż mo­gli je­dy­nie wie­rzyć w ich sku­tecz­ność. Ty mo­żesz za­stą­pić wia­rę trze­źwą ob­ser­wa­cją dzię­ki wy­ko­rzy­sta­niu urzą­dze­nia dia­gno­stycz­ne­go (syn­chro­me­tru). Sa­mo­dziel­na ob­ser­wa­cja prze­ko­nu­je naj­le­piej – kie­dy oso­bi­ście wy­kry­je­my pleśń w jo­gur­cie al­bo Shi­gel­lę w se­rze, zdo­bę­dzie­my wie­dzę, która nas upew­ni i po­pro­wa­dzi do ce­lu.

⚠Ist­nie­ją dwa źródła wszy­st­kich cho­rób: PA­SO­ŻY­TY i PO­LU­TAN­TY.

Tyl­ko dwie przy­czy­ny! To znacz­nie upra­szcza obraz sy­tu­a­cji i uła­twia moż­li­wość prze­pro­wa­dze­nia sa­mo­dziel­nej ku­ra­cji.