Łaskun ebook

W serii ukazały się:

MOTYLEK

WIĘCEJ CZERWIENI

TRZYDZIESTA PIERWSZA

Z JEDNYM WYJĄTKIEM

ŁASKUN

Wkrótce:

DOM CZWARTY

Copyright © Katarzyna Puzyńska, 2016

Projekt okładki

Mariusz Banachowicz

Zdjęcie na okładce

© Merkushev Vasiliy/Shutterstock

Redaktor prowadzący

Anna Derengowska

Redakcja

Małgorzata Grudnik-Zwolińska

Korekta

Maciej Korbasiński

ISBN 978-83-8295-607-8

Warszawa 2022

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

Dla mojego S.

PROLOG

Lipowo. Wrzesień 1987

Czuł jej ręce na swoim ciele. Jak zwykle dotykała go nieśmiało. Nie patrzyli sobie w oczy. Pewnie dlatego, że gdzieś głęboko oboje wiedzieli, że nie powinni tu razem być. Przynajmniej on wiedział. Tylko co z tego, skoro nie potrafił odmówić jej nieśmiałym pieszczotom? Miała w sobie coś takiego, że nie umiał jej się oprzeć. Od tego pierwszego razu, kiedy mieli po kilkanaście lat.

Nie miał złych intencji. Nie! Wręcz przeciwnie. Kochał ją szczerze i z całego serca. Doskonale wiedział, że nigdy żaden inny mężczyzna nie obdarzy jej takim uczuciem. Dlatego przez te wszystkie lata modlił się gorąco, żeby przez jego własną słabość nie doszło do jakiejś katastrofy.

– Mam teraz męża – powiedziała pomiędzy pocałunkami, którymi ją raczył. – Musimy z tym skończyć. Naprawdę musimy…

Położył delikatnie palec na jej ustach, jak ucisza się dziecko. Teraz nie miały sensu ani te słowa, ani jego modlitwy. Równie dobrze mogli pozwolić, żeby przynajmniej ciała znalazły ukojenie, skoro dusze i tak skazane już były na potępienie.

Po wszystkim leżeli przez chwilę na słomie w stodole. Była świeża i pachnąca. Kłuła w plecy i ramiona. Tym razem nie przyniosło to spodziewanej ulgi. Nie od momentu, kiedy o tym się dowiedział. Byle tylko to nie doprowadziło do katastrofy, błagał znowu w duchu. Chociaż doskonale wiedział, że już za późno. Patrzył, jak głaskała się po brzuchu. Tak. Katastrofa, której tak się bał, już nastąpiła.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Poniedziałek, 8 czerwca 2015

ROZDZIAŁ 1

Gospodarstwo sędziego Jaworskiego.

Poniedziałek, 8 czerwca 2015.

Aspirant Daniel Podgórski

Aspirant Daniel Podgórski obserwował, jak szef techników kryminalnych podnosi się z kolan i otrzepuje spodnie. Mężczyzna robił to powoli i metodycznie. Zupełnie jak przed chwilą, kiedy uważnie sprawdzał ślady opon na podjeździe.

Daniel przejechał ręką po włosach. Wcale nie miał ochoty tu być. I to nie tylko dlatego, że bolała go głowa, a żołądek buntował się po wczorajszej dawce trunków, którą kolejny raz sobie zaaplikował jako lekarstwo na zapomnienie.

– Oczywiście przyjrzymy się temu uważniej – powiedział szef techników, kiedy zakończył metodyczne czyszczenie spodni. Daniel miał wrażenie, że słyszy uderzanie ostatnich ziarenek piasku o ziemię. – Uprzedzając państwa pytania, to nie opony tego pojazdu zostawiły te ślady.

Wszyscy spojrzeli w stronę starej alfy romeo 146, zaparkowanej z boku obejścia. Całe gospodarstwo było nieprawdopodobnie wręcz zaniedbane. Stodoła chyliła się ku upadkowi, daszek nad studnią zupełnie zmurszał, a dawno nieużywane sprzęty rolnicze były pordzewiałe. Trawa wokół samochodu sięgała niemal do kolan. Nie trzeba było eksperta, żeby stwierdzić, że alfy od dawna nie używano.

Dlatego Podgórski nie zamierzał się przyznawać, że doskonale wie, że alfa jest zepsuta. Co by to dało, skoro widać to gołym okiem? Bardziej dziwił go fakt, że na podjeździe w ogóle były ślady. Znał to miejsce i doskonale wiedział, że nie powinno ich tu być. Sędzia Jaworski nie lubił, kiedy ktoś wjeżdżał na jego teren.

Daniel westchnął i jak w nerwowym tiku znowu przejechał ręką po włosach. Zdawały się teraz jakieś takie rzadkie i tłuste. Bardzo chciało mu się palić, ale to nie był dobry moment. Policjant skrzyżował więc ręce na piersiach, żeby zająć czymś dłonie.

Być może postępował niesłusznie, nie przyznając się do znajomości z sędzią. To nawet bardziej niż pewne, że powinien o tym wspomnieć. Coś w stylu: to nie takie ważne, ale… Nie wchodziło to jednak w grę, bo przecież obietnica to obietnica. Przynajmniej na tym polu nie zamierzał zawieść.

– Mogę? – zapytał prokurator Leon Gawroński, zerkając pytająco na technika.

– Oczywiście.

Gawroński podszedł ostrożnie do śladu opony odciśniętego na podjeździe. Ominął przy tym Daniela szerokim łukiem. Ich stosunki można było nazwać napiętymi. W najlepszym razie. Po tym, co wydarzyło się jesienią, właściwie trudno było się dziwić niechęci prokuratora.

– Czyli jest pan całkowicie pewien, że to nie opony alfy?

– Opony stoczterdziestkiszóstki mają około stu siedemdziesięciu pięciu milimetrów przekroju. Te, które tu widzimy, jakieś sto dziewięćdziesiąt pięć. To prawie dwa centymetry różnicy. Pomyłka jest raczej niemożliwa.

Ostatnie zdanie technik wypowiedział z godnością, jakby poczuł się obrażony, że ktoś może wątpić w jego kompetencje.

– Od wtorku nie padało – wtrącił się komisarz Nikodem Małecki.

Daniel spojrzał w jego stronę. Małecki miał długie wąsy i włosy zebrane w cienki kucyk z tyłu głowy. Upodobał sobie dżinsy i skórzane kowbojki. Podgórski nigdy nie widział go w mundurze.

Komisarz kucnął w trawie i zrobił kilka zdjęć śladom. Miał taki zwyczaj, mimo że wszystko było dokładnie dokumentowane przez policyjnych fotografów. Współpracowali, odkąd Podgórski kilka miesięcy temu przeniósł się do policji kryminalnej w Brodnicy. Daniel zdążył się już przyzwyczaić do tego nieco ponurego mężczyzny, chociaż bardzo brakowało mu Klementyny i szczerze mówiąc, żałował, że jesienią podjął taką, a nie inną decyzję.

– Tak – potwierdził technik, domyślając się chyba, co chciał zasugerować Małecki. – Pamiętają panowie tę burzę?

Nikomu nie trzeba było przypominać pierwszej zapowiedzi lata, która nawiedziła okolicę w nocy z poniedziałku na wtorek tydzień temu. Połamane drzewa, zebrane w wielkie stosy gałęzie i ciągle jeszcze wirujące wokoło liście nie dawały o niej zapomnieć.

– W gruncie rzeczy mamy szczęście – podjął Małecki. – Ten ktoś podjechał tu, kiedy było jeszcze mokro, ale już nie padało. W przeciwnym razie ślady by się rozmyły. Mam rację?

Szef techników pokiwał głową.

– Raczej tak, ale mimo wszystko powstrzymywałbym się przed zbyt pochopnymi wnioskami. Zależy, jak mocno by padało i jakie faktycznie tu jest podłoże.

– Ale można sądzić, że te ślady powstały we wtorek, kiedy ziemia powoli schła – bardziej stwierdził, niż zapytał, Małecki, wstając. – Chodźmy porozmawiać z lokalsami z Lipowa.

Daniel wzdrygnął się na to określenie. Komisariat w Lipowie. Jeszcze nie tak dawno to było jego miejsce i jego ludzie. Przynależał tu całym sobą i nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że to może się zmienić. Objął stanowisko szefa komisariatu po swoim ojcu, który wiele lat temu zginął podczas bohaterskiej akcji. Wszystko zdawało się iść swoim rytmem. Właściwym rytmem. Aż do ostatniej jesieni.

Przygotowywał się do ślubu z Weroniką i chociaż przyszła teściowa nie akceptowała go, był szczęśliwy. Znalazł przecież miłość swojego życia. Coraz lepiej układały się też jego relacje z nastoletnim synem.

Nieufność Łukasza nie była w gruncie rzeczy niczym zaskakującym. Chłopak był owocem krótkiego związku z Emilią Strzałkowską. To było jeszcze w czasach szkoły policyjnej. Nie widzieli się później kilkanaście lat. Emilia przyjechała do Lipowa rok temu i podjęła pracę w komisariacie. Dopiero wtedy oznajmiła Podgórskiemu, że nastolatek jest jego synem.

To wszystko wydawało się skomplikowane. Tym bardziej że Daniel zawsze marzył o tradycyjnej rodzinie. W tej sytuacji musiał jednak pogodzić się z tym, że już nigdy takiej mieć nie będzie. Mieszkał z Weroniką, ale starał się również uczestniczyć w życiu Strzałkowskich.

Wkrótce Emilia zaczęła spotykać się z prokuratorem Gawrońskim. O dziwo, szybko się okazało, że taki układ się sprawdza. Nawet konserwatywni mieszkańcy wsi przełknęli jakoś fakt, że Podgórski i Strzałkowska mają nieślubnego syna i nie zamierzają się pobrać.

Potem zlecono im śledztwo w Utopcach. Miało być dyskretne i nieformalne, dlatego Daniel prowadził je jedynie z Klementyną Kopp z komendy i z Emilią. Sprawie towarzyszyły silne emocje i presja, bo od rozwiązania zagadki zależały losy komisariatu w Lipowie. Może dlatego wszystko skończyło się tak, jak się skończyło. Dla Klementyny. Dla Daniela i Emilii. Dla nich wszystkich.

– Idziecie? – zapytał Małecki.

Podgórski i prokurator Gawroński ruszyli za komisarzem, nadal trzymając się daleko od siebie. Daniel nie miał już siły przepraszać. Zrobił to zbyt wiele razy. Teraz to słowo miało nieprzyjemnie gorzki smak porażki. Dobrze, że chociaż Klementyna jutro ma wrócić do Brodnicy. O jeden wyrzut sumienia mniej.

Podeszli do przewróconej brzozy na granicy gospodarstwa i lasu okalającego pobliskie jezioro. W jej delikatnych gałęziach wił się zerwany kabel telefoniczny. Pewnie skutki burzy sprzed tygodnia.

Emilia stała tuż obok drzewa. Gawroński uśmiechnął się do niej uprzejmie. Daniel nawet nie próbował. Od czasu tamtej jesiennej nocy, która wszystko zmieniła, Strzałkowska traktowała go z wystudiowanym chłodem. Teraz położyła rękę na brzuchu, jakby kolejny raz chciała podkreślić, że dziecko jest tylko jej. Jakby on nie miał z tym nic wspólnego.

– A co z kobietami, które znalazły ciało? – zapytał jakby od niechcenia Małecki, chociaż na pewno doskonale wiedział, że atmosfera jest napięta. Plotki lubiano nie tylko w Lipowie. Komenda w Brodnicy też od nich huczała.

– Mój kolega z komisariatu zaraz je tu przywiezie – wyjaśniła Emilia.

Daniel był pewien, że miała na myśli Marka Zarębę. Z miejsca poczuł wstyd. Ostatni raz widział się z Markiem w weekend. W niezbyt sprzyjających okolicznościach.

– Nie trzeba im było pozwolić stąd odejść przed naszym przybyciem – mruknął Małecki. – No nic, poczekamy.

Strzałkowska rzuciła komisarzowi nieprzychylne spojrzenie, ale się nie odezwała.

– Jak się czujecie? – zapytał Gawroński, wskazując na brzuch policjantki. – Byłaś na wizycie kontrolnej w piątek?

– Tak – odpowiedziała szybko. – Wszystko w porządku.

Emilia rozstała się z Gawrońskim, zanim okazało się, że zaszła w ciążę z Danielem. Skoro jednak prokurator wiedział o wizycie lekarskiej, najwyraźniej ich relacje na powrót się ociepliły. Podgórski znowu poczuł wielką chęć, żeby stąd odjechać. Tak byłoby najłatwiej.

– Zapalimy? – rzucił Małecki, jakby czytał Danielowi w myślach. – Wiem, że ty nie palisz, Leon. Pani nawet nie pytam ze względu na dziecko.

Komisarz wyciągnął z kieszeni nieco pomiętą paczkę marlboro. Poczęstował Daniela i podał mu ogień. Palili w milczeniu. Smak nikotyny tym razem nie pomagał, wręcz potęgował gorycz sytuacji. A miało być jeszcze gorzej. Przecież zaraz zjawi się Marek z Wierą i Weroniką, które odkryły ciało.

Podgórski nie zamierzał ukrywać zdrady przed Weroniką. Wręcz przeciwnie. Chciał się zachować honorowo. O wszystkim jej powiedzieć, zapewnić, że ją kocha, i poprosić, aby mu wybaczyła ten jednorazowy błąd.

Śledztwo w Utopcach trwało jednak w najlepsze, a wieści w Lipowie rozchodzą się szybko. W rezultacie walizki czekały już spakowane, a Weronika nie chciała słuchać wyjaśnień ani przeprosin. Daniel wprowadził się więc z powrotem do sutereny w domu matki.

Potem Emilia poinformowała go o ciąży. Wielokrotnie podkreślała, że sama sobie poradzi. Że nie ma też ochoty dłużej z nim pracować. Wyglądało na to, że Strzałkowska chciała wyjechać i zupełnie zniknąć z jego życia. Razem z Łukaszem i dzieckiem, które nosiła pod sercem. Na to Daniel nie zamierzał pozwolić. Poprosił o przeniesienie do wydziału kryminalnego w Brodnicy. Nowy komendant go znał, więc zgodził się bez wahania.

W ten sposób Podgórski znalazł się w miejscu, w którym zupełnie nie chciał być. Obcy w Brodnicy, gdzie ciągle traktowano go jak wiejskiego krawężnika. Obcy w Lipowie, gdzie uważano, że zdradził miejscowy komisariat i zasady moralności. Odrzucony zarówno przez Weronikę, którą kochał, jak i przez Emilię, która była matką jego dzieci. Śmiał się z tego melodramatu tylko po pijanemu.

– Niezły bałagan, co? – zapytał Małecki.

Daniel myślał przez chwilę, że chodzi mu o pomieszanie z poplątaniem, w które zmieniło się jego życie. Komisarz skinął jednak głową w kierunku domu sędziego Jaworskiego. Technicy wchodzili właśnie do środka. Kilku z nich zabezpieczało ślady przy wybitej szybie w oknie przy drzwiach. Daniel nie był jeszcze na górze, ale już mu powiedziano, co tam jest.

– Szczerze mówiąc, nigdy czegoś takiego nie widziałam – potwierdziła Emilia. – Niezbyt przyjemny widok.

– To mało powiedziane – wtrącił się Gawroński.

Daniel wolał się nie odzywać. Miał irracjonalne wrażenie, że jeżeli zabierze głos, pozostali wyczują, że zdecydował się przemilczeć swoją znajomość z ofiarą.

– No i już są.

Wszyscy odwrócili się w stronę bramy. W wielu miejscach ogrodzenie było zniszczone, więc konieczność zamykania bramy była dyskusyjna. Tak czy inaczej łatwo można było się tu dostać.

Na podjeździe już zaczęli gromadzić się gapie. Sędzia mieszkał przy bocznej drodze, która prowadziła na skróty z Lipowa do Szramowa. Była mało uczęszczana, ale języki musiały już pójść w ruch. Radiowóz z Lipowa przedzierał się powoli pomiędzy ludźmi, aż zatrzymał się przy odrapanej bramie.

Najpierw z samochodu wysiadła Wiera. Jak zwykle ubrana była w powłóczystą, czarną suknię, co zapewniło jej miano lokalnej wiedźmy. Tuż za nią wyłonili się Weronika i Marek. Na ich widok Podgórski znowu miał ochotę zapaść się pod ziemię. Nowy zwyczaj topienia smutków w butelce sprawiał, że tracił kontrolę nad swoim życiem.

O tym, co zrobił w weekend, najchętniej by zapomniał. Czemu po prostu nie został w domu, tylko w pijanym widzie pakował się w kłopoty? Na samą myśl zrobiło mu się niedobrze. Zdecydowanie nie był już tym człowiekiem, którym chciał być. Co gorsza, przekroczył już chyba granicę, zza której nie było powrotu.

Małecki zgasił papierosa o obcas kowbojki i jak zwykle włożył niedopałek za ucho.

– No więc jak to było? – zapytał po wymianie powitalnych formułek. – Wiem, że to panie odkryły ciało.

Weronika przytaknęła. Nie patrzyła w stronę Daniela. Marek za to zmierzył go krótkim spojrzeniem i skinął głową. Wyszło to nieco sztywno, zważywszy na to, że się przyjaźnili, a Marek był dla Daniela jak młodszy brat. A teraz? Zaręba nie mógł wybaczyć Podgórskiemu przejścia do policji kryminalnej w Brodnicy. Po tym, co się stało w weekend, nastawiony był chyba jeszcze bardziej negatywnie.

– Przyszłyśmy tu, bo sędzia Jaworski nie zjawił się u mnie w sklepie – wyjaśniła Wiera.

– Byliście państwo umówieni? – zapytał Małecki.

Sklepikarka wzruszyła ramionami i zlustrowała komisarza od stóp do głów. W końcu kiwnęła głową, jakby zaakceptowała nowego śledczego na swoim terenie.

– Tak jakby, kochanieńki.

Jeżeli komisarz był zaskoczony dość niecodziennym wyglądem i sposobem mówienia Wiery, to nie dał tego po sobie poznać. Nie zwracał też uwagi na niezręczne relacje pomiędzy zgromadzonymi. Poprawił tylko długie, równo przystrzyżone wąsy.

– Co to znaczy „tak jakby”? – chciał wiedzieć Gawroński.

– Pan Jaworski miał zwyczaj przychodzić do Wiery w każdą niedzielę – pospieszyła z wyjaśnieniami Weronika.

– Tak. Od kilku miesięcy nie było niedzieli, żeby nie zjawił się u mnie w sklepie punkt dziesiąta rano – potwierdziła Wiera. – I jak mówię „punkt dziesiąta”, to nie przesadzam! Kiedyś spóźnił się ze dwie minuty i przepraszał mnie solennie przez następne piętnaście. Taki już był. Ten Jaworski. Miał swoje przyzwyczajenia.

Daniel miał wielką ochotę pokiwać głową, ale w porę się powstrzymał. Skoro zdecydował się nic nie mówić, nie mógł z tym teraz wyskoczyć.

– Dobrze panie znały Jaworskiego? – zapytał Małecki.

– Nie, raczej nie za dobrze, kochanku. To znaczy jak wszyscy tu w okolicy. Tyle o ile – mówiła Wiera. – No i potem z zakupów, jak do mnie zaczął przychodzić. Kilka słów zamieniliśmy zawsze nad siatkami. Zdawał mi się jakiś taki dziwny, poprosiłam więc Weroniczkę, żeby kilka razy z nim pogadała. Na dziwnych to ona się dobrze zna.

Weronika uśmiechnęła się do Wiery. Oprócz tego, że prowadziła stajnię w Lipowie, z wykształcenia była psychologiem.

– Ma pani na myśli jakąś chorobę psychiczną? – zainteresował się komisarz.

– Na pewno miał jakieś problemy – odparła nieco wymijająco Weronika.

– Co było dalej?

– Pukałyśmy do drzwi… – wyjaśniła Weronika.

– …ale nikt nie odpowiadał – dokończyła za nią Wiera.

Daniel nie mógł oprzeć się wrażeniu, że zabrzmiało to tak, jakby były siostrami syjamskimi. Mimo że wiele je różniło, przyjaźniły się od dawna. Teraz, kiedy matka Nowakowskiej wyjechała z Lipowa, a Daniel się wyprowadził, Weronika i Wiera spędzały ze sobą jeszcze więcej czasu.

– Potem zawiadomiłyśmy Marka i Emilię – zakończyła Weronika.

Zaręba i Strzałkowska pokiwali głowami.

– My zawiadomiliśmy was – powiedział Marek.

– Czy to tak już tu wtedy było? – zapytał Małecki i skinął głową w kierunku domu.

– To? – zapytał Marek, jakby nie zrozumiał, że chodzi o wybitą szybę w długim oknie po lewej stronie drzwi.

– Tak. To.

Zaręba zdjął policyjną czapkę i nieco nerwowo ściskał ją w dłoniach. Przez chwilę panowało pełne zakłopotania milczenie.

– Dajcie już spokój, dzieciaki – mruknęła Wiera. – Ja zbiłam tę szybę. Drzwi były zamknięte na klucz. Musiałyśmy przecież jakoś wejść do środka.

– Musiałyście? – powtórzył prokurator Gawroński. Najwyraźniej był innego zdania.

Wiera natychmiast skinęła głową.

– Tak. Musiałyśmy – podkreśliła. – Już mówiłam, że sędzia Jaworski bardzo rzadko się spóźniał. Choćby o minutę. A wczoraj w ogóle nie przyszedł! Gdybyście go znali, tobyście rozumieli, że ja i Weroniczka się martwiłyśmy.

Podgórski znowu poczuł niepokój. Gdybyście go znali… Otóż znał sędziego. Chociaż teraz bardzo chciałby nie wiedzieć o Jaworskim nic. Wymazać go ze swojej pamięci i spokojnie prowadzić to śledztwo.

– Wybiłam to okno i weszłyśmy – mówiła dalej Wiera. – Potem wezwałyśmy Mareczka i Emilię. Miałyśmy z Weroniką całkowitą rację. Sędzia Jaworski nie żyje. Sami widzieliście, co tam jest, w sypialni na pięterku… Czegoś takiego nie widziałam od czasu…

Wiera nie dokończyła. Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, Strzałkowska zgięła się wpół. Na jej twarz wystąpiły rumieńce. Oddaliła się pospiesznym truchtem w stronę krzaków. Wszyscy taktownie się odwrócili. Trudno było stwierdzić, czy jej niedyspozycja spowodowana jest ciążą, czy tym, co policjantka zobaczyła na piętrze. Daniel spojrzał na dom sędziego. To, co było na górze, mogło przyprawić o mdłości nawet najbardziej zaprawionego w bojach stróża prawa.

Małecki rzucił niezbyt przychylne spojrzenie w stronę Emilii. Policjantka ocierała właśnie usta nadal pochylona.

– Chodźmy na górę – zdecydował komisarz. – Trzeba się tam dokładniej rozejrzeć.

– Poczekajcie! – zawołała nagle Strzałkowska. – Znalazłam coś!

ROZDZIAŁ 2

Rezydencja Rakowskich.

Poniedziałek, 8 czerwca 2015.

Jagoda Rakowska

Jagoda Rakowska usiadła przed lustrem. Wpatrywała się przez chwilę w swoją twarz. Wydawała się za długa, niemal końska. Cokolwiek by robiła, jakkolwiek by się starała, żaden makijaż nie mógł ukryć tego mankamentu urody. To był jej kompleks od wczesnego dzieciństwa. Osiągnęła wiek średni, ale nic się w tej kwestii nie zmieniło.

Westchnęła. Tylko jej ukochany Lech uważał, że jest piękna. Tak zawsze powtarzał. Od tego pierwszego momentu, kiedy podszedł do niej na ulicy, jeszcze w Warszawie. Potem spojrzał jej w oczy i obiecał, że zmieni jej życie.

Początkowo nie uwierzyła. To było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Nie kłamał. Tak się rzeczywiście stało. Miała tyle szczęścia, że spotkała Lecha. Można śmiało powiedzieć, że zawdzięczała mu wszystko. Dosłownie wszystko.

Gdyby nie jej ukochany Lech, Jagody być może już by na tym świecie nie było. Spojrzała z czułością na zdjęcie męża, które stało w eksponowanym miejscu po prawej stronie toaletki. Lech otaczał ramieniem ich syna. Obaj się uśmiechali. Jagoda przejechała palcem po fotografii. Ojciec i syn. Zdjęcie było stare. Zrobione na długo przed tym, jak jej ukochanego męża zamordowano.

Poczuła, jak gniew wypełnia jej ciało. Długo szukała w sobie siły, żeby się zemścić, ale teraz nie zamierzała dłużej tego odkładać. Musiała znaleźć w sobie siłę, nawet jeśli bardzo się bała. Lech musi zostać pomszczony. Mąż zawsze powtarzał, że powinna być silna, bo tylko najsilniejsi pozostaną. Właśnie taka zamierzała być. Silna i odważna.

Sporo już zrobiła. Nie może odkładać dalszych działań w nieskończoność. Plan już wyraźnie klarował się w jej głowie. Przez ostatnie dwa tygodnie prawie nie spała. Długie godziny leżała w łóżku. Bliska obłędu z narastającego zmęczenia obmyślała wszystko krok po kroku. Bała się, że inaczej może gdzieś popełnić błąd. To było nawet bardziej niż prawdopodobne. Nigdy nie uważała się za zbyt inteligentną. Może dlatego się wahała? Lech na pewno lepiej by to wszystko wymyślił. Tylko że jego już od dawna nie było. I to ona musiała go pomścić. Nikt inny.

Jagoda spojrzała z determinacją w swoją końską twarz. Czas porzucić zbędne wątpliwości. Konsekwencje nie powinny jej obchodzić. Zemsta za śmierć Lecha była najważniejsza.

– Nigdy nie zapomnę, że mnie uratowałeś – obiecała, biorąc do ręki zdjęcie męża. Obietnica wypowiedziana na głos znaczyła więcej niż tysiąc myśli. – Pomszczę twoją śmierć. Chociażby nie wiem co! Za każdą cenę.

Odłożyła ostrożnie zdjęcie na lakierowany blat toaletki. Dostała ją od Lecha jakieś pięć lat temu. Wtedy niezbyt jej się podobała, teraz zdawała się największym skarbem. Wszystko, co dostała od niego, było skarbem. I za to musi się odwdzięczyć.

Zadrżała, kiedy zadzwonił telefon.

– Jest u ciebie Michał? – usłyszała głos przyjaciółki.

Przez chwilę nasłuchiwała odgłosów rezydencji, ale było cicho. Syn na pewno już wyszedł.

– Nie. Już poszedł do siebie. Coś się stało?

– Wyskoczyło mi coś nieoczekiwanego. Chciałam mu tylko powiedzieć, że chyba się spóźnię. Obiecałam zawsze być na czas, więc dzwonię…

– Nie ma problemu – przerwała jej Jagoda. Zdenerwowanie przyjaciółki było rozczulające.

– Ale kiedyś mówiłaś, żebym miała na niego oko…

– Michał jest już dużym chłopcem. – Rakowska zaśmiała się, słysząc własne słowa. Syn miał już dwadzieścia pięć lat. To żaden chłopiec. To mężczyzna! Powinna się z tym pogodzić. – Nic się nie przejmuj. Zresztą mam nadzieję, że u niego wszystko już w porządku.

Nadzieja! Bo co innego pozostało, pomyślała, odkładając słuchawkę. Tylko zemsta, przyszło jej do głowy. Jagoda znowu spojrzała na siebie w lustrze. Mogła się oszukiwać całymi godzinami, ale prawda była taka, że jest tchórzem. Oby tylko okazja nadarzyła się sama. Oby pojawił się jakiś znak. Wierzyła w znaki! Tak. Potrzebny jej znak. Wtedy będzie działać dalej. Wtedy pomści Lecha.

ROZDZIAŁ 3

Gospodarstwo sędziego Jaworskiego.

Poniedziałek, 8 czerwca 2015.

Starszy sierżant Marek Zaręba

Starszy sierżant Marek Zaręba spojrzał w górę. Wzdrygnął się na samą myśl, że znowu będzie musiał wejść po tych schodach. Smród był wystarczająco silny już na dole. Zdawał się wwiercać w nos młodego policjanta i drążyć drogę do płuc jak trucizna.

– Wnętrze jest zdecydowanie zadbane – stwierdził Małecki. Mówił, jakby co najmniej odkrył jakąś prawdę objawioną. – Nie uderza was kontrast z tym śmietnikiem na dworze?

– Powiedziałbym nawet, że dom jest sterylny – potwierdził prokurator Gawroński, rozglądając się wokoło.

Dom sędziego Jaworskiego urządzony był dość spartańsko. Marek nie zauważył nigdzie ani telewizora, ani radia. Było za to całkiem sporo książek. Pokrywała je cieniutka warstewka kurzu, charakterystyczna dla pomieszczeń, w których od pewnego czasu nikt nie przebywał. Poza tym wszędzie panował idealny porządek. Nigdzie nie było żadnych codziennych przedmiotów, które właściciel odłożył „tylko na chwilę”. Każda rzecz zdawała się mieć swoje ściśle określone miejsce.

– Nie podoba mi się to – mruknął Małecki.

Marek próbował się przemóc, ale komisarz nie wzbudzał jego sympatii. Może miał do komisarza dziecinną pretensję, że Daniel pracuje teraz w komendzie. To było oczywiście głupie. Decyzja należała przecież tylko i wyłącznie do Podgórskiego.

Zaręba spojrzał na Daniela, ale ten uciekł natychmiast wzrokiem. Pewnie chodziło o ostatni weekend. Marek pokręcił głową. Podgórski tym razem zdecydowanie przesadził. Są w końcu pewne granice. Można wybaczyć, że uciekł pracować do Brodnicy i zostawił ich na pastwę Kamińskiego, ale to, co robił w weekend… Marek nie spodziewał się, że Daniel może się tak zachować. To zupełnie nie pasowało do Daniela, którego Zaręba znał i podziwiał. Tak jakby to już nie był ten sam człowiek.

Zaczęli wchodzić po schodach na piętro. Z każdym stopniem smród stawał się coraz intensywniejszy. Marek cieszył się, że Emilia została na zewnątrz, żeby przesłuchać gapiów. W jej stanie ponowne oglądanie tych okropieństw na pewno nie było wskazane. Oczywiście policjantka była zbyt dumna, żeby to przyznać, i za nic nie chciała wrócić do komisariatu. Typowa Strzałkowska, zaśmiał się Marek w duchu.

– Myślicie, że klucz ma znaczenie? – zapytał.

Nieoczekiwana niedyspozycja Strzałkowskiej miała swoje dobre strony. W krzakach porastających obejście leżał klucz, który, jak się okazało, otwierał drzwi do domu sędziego Jaworskiego.

– Zobaczymy – odparł Małecki. – Zajmiemy się tym później.

– Wygląda na to, że zabójca zamknął za sobą drzwi – ciągnął Marek. Nie chciał, żeby odkrycie koleżanki przeszło niezauważone.

– Kurwa – mruknął Małecki zamiast odpowiedzi, kiedy już wszedł na górę. Nie było wątpliwości, że spojrzał właśnie na łóżko. Wyciągnął telefon i pstryknął kilka zdjęć, jakby był jakimś domorosłym fotoreporterem.

Piętro zostało przerobione ze strychu. Znajdowała się tam sypialnia i mikroskopijna łazienka. Łóżko stało na środku pomieszczenia, a na nim… Zaręba nie potrafił się zmusić, żeby tam spojrzeć. Zaczął więc rozglądać się po pomieszczeniu. Pokój zdawał się zupełnie zwyczajny. Na szafce nocnej stała szklanka z resztką wody. Obok leżał mały składany scyzoryk i książka. To był jakiś podręcznik do psychologii. Naklejka na grzbiecie sugerowała, że książkę wypożyczono z biblioteki.

– Żadnego „co my tu mamy, doktorze?”, dziś nie usłyszę? – rzucił wesoło doktor Zbigniew Koterski.

Na rumianej twarzy medyka sądowego jak zwykle gościł uśmiech. Marek zdążył się już przekonać, że patolog rzadko tracił dobry humor. Bez względu na to, nad czym właśnie pracował.

– Chory skurwiel – mruknął Małecki.

Marek uniósł wzrok i spojrzał na łóżko. Widział już dzieło mordercy, ale i tak bezwiednie wciągnął powietrze do płuc i z miejsca tego pożałował. Wypełnił je słodkawy smród postępującego rozkładu.

Na równo wygładzonej pościeli spoczywała postać. Głowa należała do mężczyzny, chociaż usta pokrywała intensywnie czerwona, rozmazana szminka. Twarz okalały pukle damskiej rudej peruki. Sprawiało to makabryczne wrażenie. Sprawę pogarszał fakt, że puste oczodoły zdawały się porozrywane, a ciało na policzkach było częściowo nadgniłe. Mimo posuniętego rozkładu Marek rozpoznał rysy sędziego Jaworskiego.

Niżej znajdował się kobiecy tułów. Kończyny odcięto, pozostawiając jedynie krótkie kikuty ramion i ud. Ciało przykryto piękną białą sukienką i ozdobiono długim sznurem pereł. Miało się wrażenie, jakby postać wybierała się właśnie na ślub.

– Do scalenia użyto zszywacza tapicerskiego – oznajmił doktor Koterski, wskazując miejsce, gdzie sprawca połączył głowę Jaworskiego z tułowiem kobiety.

Prokurator Gawroński odchrząknął cicho.

– Korpus jest w takim samym stanie jak głowa?

– W zdecydowanie lepszym. Już zaglądałem pod sukienkę – odparł patolog. Zabrzmiało to niemal frywolnie. Niby żart ze szkolnej przerwy. – Znalazłem też coś, co może pomóc w identyfikacji tej kobiety.

Śledczy zbliżyli się do łóżka w pełnym szacunku milczeniu. Dopiero teraz Marek zauważył na prześcieradle kilka strużek zaschniętej krwi. Głównie w okolicach postrzępionych kikutów, które pozostały po kończynach.

Doktor Koterski uniósł rąbek białej sukienki, ukazując łono nieznanej kobiety. Stojący obok Marka Daniel poruszył się niespokojnie. Inni też zdawali się zakłopotani tym naruszeniem intymności. Przynajmniej Zaręba tak się czuł. Na szczęście patolog szybko zakrył z powrotem zmaltretowane ciało.

– Kolczyki w miejscu intymnym nie są chyba zbyt popularną ozdobą – powiedział patolog. Uśmiech zniknął z jego twarzy. – Może to jakaś wskazówka. Jak panowie widzą, są też ubrania. Damskie, więc prawdopodobnie jej.

Na fotelu przy wejściu do łazienki leżały bluzeczka, krótka spódniczka i kusy żakiecik. Obok niedbale rzucona damska torebka.

– To na pewno dobry punkt zaczepienia – zgodził się prokurator Gawroński. – Rozumiem, że mężczyzna to ten sędzia, tak?

– Tak – potwierdził Marek. – Wiera go rozpoznała. Ja też tak uważam. Chociaż znałem go tylko z widzenia.

– Głowa nie jest w najlepszym stanie – stwierdził komisarz Małecki.

Marek znowu poczuł ogarniającą go irytację. Zdecydowanie wolał współpracować z komisarz Klementyną Kopp. Miała swoje wady, a ostatniej jesieni zdecydowanie przesadziła, ale Zaręba zdążył już się do niej przyzwyczaić i na swój sposób nawet ją podziwiał.

Zerknął na Daniela. Podgórski miał zacięty wyraz twarzy. Może jego zachowanie było spowodowane nie tylko tym, co się stało z Emilią i Weroniką? Może obwiniał się o to, co spotkało Klementynę? Składanie zeznań przeciwko współpracownikom nie należało do przyjemnych, nawet jeżeli było usprawiedliwione. Ciekawe, co z tego wszystkiego wyniknie. Chodziły słuchy, że Klementyna już wraca.

– Jesteśmypewni, że to głowa Jaworskiego – powiedział Marek do Małeckiego z naciskiem. – Daniel, ty też go na pewno kojarzysz. Prawda?

Podgórski spojrzał na Marka spod oka.

– Nie, niezbyt.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI