Miłość w show-biznesie ebook

Katherine Garbera

Miłość w show-biznesie

Tłumaczenie: Monika Wiśniewska

PROLOG

– Po co się tu zebraliśmy? – zapytał Henry Devonshire. Siedział w sali konferencyjnej Everest Group, mieszczącej się w centrum Londynu, z okien której rozciągał się widok na Tamizę.

– Malcolm ma wam coś do przekazania.

– Dlaczego mielibyśmy tego słuchać? – Henry zwrócił się do prawnika siedzącego po przeciwnej stronie wypolerowanego stołu konferencyjnego.

– Myślę, że propozycja waszego ojca wyda wam się…

– Malcolma. Proszę go nie nazywać moim ojcem.

Firma Everest Group była całym życiem Malcolma Devonshire. Nic dziwnego, że teraz, gdy skończył siedemdziesiąt lat, skontaktował się z Henrym i jego przyrodnimi braćmi. Prawdopodobnie chciał się upewnić, że dzieło jego życia nie przepadnie wraz z jego śmiercią.

Geoff był najstarszy z trójki braci. Henry niewiele mógł o nich powiedzieć, ponieważ prawie ich nie znał, podobnie jak biologicznego ojca. Arystokratyczny, angielski kształt nosa Geoffa zdradzał jego pozycję w rodzinie królewskiej.

– Pan Devonshire umiera – oświadczył Edmond Strom. – Chce, żeby jego spuścizna, na którą tak ciężko pracował, przetrwała razem z wami.

Henry pomyślał, że Edmond to lokaj Malcolma, chociaż może określenie „sekretarz” byłoby nieco bardziej cywilizowane.

– Nie stworzył jej dla nas – odezwał się Steven, najmłodszy z braci.

– Cóż, składa wam teraz ofertę – odparł Edmond.

Henry spotykał się z prawnikiem i asystentem ojca częściej niż z nim samym. W dzieciństwie to Edmond dostarczał mu prezenty gwiazdkowe i urodzinowe.

– Proszę, usiądźcie i pozwólcie mi wyjaśnić.

Henry zajął miejsce u szczytu stołu. Dawniej grał w rugby i to całkiem nieźle, ale to nigdy nie zapewniło mu tego, czego naprawdę pragnął – uznania Malcolma. Przestał więc o nie zabiegać i poszedł własną drogą.

To jednak nie tłumaczyło jego obecności w sali konferencyjnej. Może przyszedł tu z czystej ciekawości?

Edmond wręczył każdemu z braci teczkę. Henry otworzył swoją i zobaczył list napisany przez ojca do nich wszystkich.

„Geoff, Henry, Steven,

Zdiagnozowano u mnie nieuleczalnego guza mózgu. Wykorzystałem wszelkie możliwe sposoby, by przedłużyć życie, jednak w tej chwili jestem zmuszony stwierdzić, że zostało mi najwyżej sześć miesięcy.

Żaden z was nie jest mi winien posłuszeństwa, ale mam nadzieję, że firma, dzięki której poznałem wasze matki, będzie nadal prosperować i rozwijać się pod waszym kierownictwem.

Każdy z was przejmie kontrolę nad jednym z oddziałów i będziecie podlegali ocenie na podstawie zysków w swoim segmencie. Ten z was, który wykaże się największą przenikliwością, zostanie mianowany dyrektorem generalnym i prezesem Everest Group.

Geoff otrzymuje linie lotnicze Everest. Służba odbyta w Królewskich Siłach Powietrznych i podróże po świecie pomogą mu w tym zadaniu.

Henry – wytwórnię płytową Everest. Oczekuję, że podpisze kontrakty z zespołami, którym już pomógł wspiąć się na szczyty list przebojów.

Steven – domy towarowe Everest. Miejmy nadzieję, że nie zawiedzie go doskonała znajomość trendów w handlu detalicznym.

Edmond będzie śledził wasze postępy i składał mi raporty. Zjawiłbym się dzisiaj porozmawiać z wami osobiście, ale lekarze przykuli mnie do łóżka.

Mam jeden warunek: wszyscy trzej musicie unikać skandali i skupić się na zarządzaniu swoimi oddziałami, w przeciwnym razie umowa ulegnie rozwiązaniu bez względu na zyski. Popełniłem w życiu jeden błąd, a mianowicie pozwoliłem, by sprawy osobiste odwróciły moją uwagę od spraw służbowych. Mam nadzieję, że wyciągniecie wnioski z moich błędów i podejmiecie to wyzwanie.

Wasz,

Malcolm Devonshire”

Henry potrząsnął głową. Staruszek właśnie oznajmił, że ich narodziny były błędem. Nie miał pewności, jak odebrali te słowa Geoff i Steven, ale jego mocno zdenerwowały.

– Nie jestem zainteresowany.

– Zanim pan odrzuci tę propozycję, powinien pan wiedzieć, że jeśli któryś z was się wycofa, pieniądze odłożone na funduszu dla waszych matek i dla każdego z was przepadną wraz ze śmiercią Malcolma. Firma przejmie je w całości.

– Nie potrzebuję jego pieniędzy – oświadczył Geoff.

Henry również ich nie potrzebował, ale mogły się przydać jego matce. Wraz z drugim mężem wychowywała dwóch synów. Pomimo tego że Gordon jako główny trener London Irish zarabiał całkiem przyzwoicie, przydałyby im się dodatkowe pieniądze, szczególnie gdy przyjdzie im zapłacić za studia chłopców.

– Czy możemy przedyskutować to sami? – zapytał Steven.

Edmond skinął głową i wyszedł z sali. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Steven wstał.

– Myślę, że powinniśmy to zrobić – oznajmił.

– Nie jestem tego taki pewien – odparł Geoff. – Ojciec nie powinien zamieszczać w testamencie żadnych zastrzeżeń. Jeśli chce nam coś zostawić, niech to po prostu zrobi.

– Ale to ma wpływ na nasze matki. – Henry po namyśle poparł Stevena. Malcolm zerwał wszelkie kontakty z jego matką, jeszcze kiedy była w ciąży, i Henry zawsze miał mu to za złe. Chciałby dać jej coś od Malcolma… coś, co cenił on bardziej niż jakąkolwiek osobę w swoim życiu.

– To prawda – zgodził się Geoff, opierając się na krześle. – Jeśli wy obaj w to wchodzicie, to ja też. Nie potrzebuję jego aprobaty ani pieniędzy.

– Ja też nie.

– Zatem wchodzimy?

– Ja tak – odparł Geoff.

– Myślę, że winien jest naszym matkom coś więcej niż alimenty. A perspektywa osiągnięcia większych zysków, niż wygenerował sam Malcolm? Cóż, to akurat jest mocno kuszące.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Astrid Taylor zaczęła pracę dla Everest Group dokładnie tydzień temu, a sposób, w jaki określono jej stanowisko, sugerował, że będzie… zwykłą niańką. Pensja była jednak przyzwoita, a w tej chwili to się dla niej najbardziej liczyło. Miała pełnić funkcję asystentki jednego z synów Malcolma Devonshire.

Zdobycie posady w wytwórni płytowej Everest zagwarantowało jej doświadczenie nabyte podczas pracy dla legendarnego producenta płytowego Mo Rollinsa. Cieszyła się, że nie zadawano jej zbyt wielu pytań na temat powodów zwolnienia z poprzedniej pracy.

– Witam, pani Taylor. Nazywam się Henry Devonshire.

– Witam, panie Devonshire. Miło mi pana poznać.

Podali sobie ręce. Miał duże dłonie z równo przyciętymi paznokciami, kwadratową szczękę, a jego nos wyglądał tak, jakby został złamany niejeden raz. Był szczupły i wysportowany.

– Proszę za pięć minut przyjść do mojego gabinetu i przynieść wszystko na temat wytwórni płytowej Everest Group – polecił. – Dokumenty dotyczące finansów, zespołów, z którymi podpisaliśmy kontrakty, i tych, z których powinniśmy zrezygnować.

– Tak, panie Devonshire – odparła Astrid.

Zatrzymał się w progu przed wejściem do gabinetu i uśmiechnął do niej.

– Mów mi Henry.

Miał idealny uśmiech, który przyprawiał ją o lekki zawrót głowy, co z kolei było niedorzeczne. Czytała w brukowcach i magazynach plotkarskich, że lubił się bawić i co wieczór miał inną dziewczynę.

– Mów mi Astrid – odparła.

Skinął głową.

– Od dawna tu pracujesz?

– Od tygodnia. Zatrudniono mnie, bym pracowała dla ciebie.

– To dobrze. W takim razie nie będziesz miała wątpliwości, kto tu rządzi.

– Nie, ty jesteś tu szefem – zażartowała.

– W rzeczy samej.

Zabrała się za gromadzenie dokumentów, o które prosił. Od czasu romansu, z powodu którego zakończyła poprzednią pracę, obiecała sobie, że tym razem będzie się zachowywać jak stuprocentowa profesjonalistka.

Patrzyła, jak Henry odchodzi. Flirtowanie w pracy było kiepskim pomysłem, ale on wydawał się taki czarujący. Nie podejrzewała, żeby Henry Devonshire ją podrywał; w jego kręgach obracało się wiele supermodelek. Ona jednak zawsze miała słabość do niebieskich oczu i czarującego uśmiechu. Sprawy nie ułatwiał fakt, że kochała się w Henrym dziesięć lat temu, gdy rozpoczynał karierę jako skrzydłowy London Irish.

Przygotowała wszystko, o co prosił. Wydrukowane informacje czekały w teczce na jej biurku, a pliki na wspólnym serwerze.

Zadzwonił telefon. Astrid zauważyła, że linia Henry’ego nadal jest zajęta.

– Wytwórnia płytowa Everest, gabinet Henry’ego Devonshire – rzuciła do słuchawki.

– Musimy porozmawiać.

Dzwonił jej były przełożony i kochanek, Daniel Martin. Przypominał nieco Simona Cowella, producenta muzycznego, którego dotyk zamieniał wszystko w złoto. Kiedy jednak traciło swój blask, Martin porzucał je dla czegoś nowszego, o czym Astrid miała okazję przekonać się na własnej skórze.

– Nie mamy już sobie nic do powiedzenia. – Nie zamierzała rozmawiać z Danielem.

– Henry Devonshire może mieć na ten temat inne zdanie. Spotkajmy się za dziesięć minut w parku pomiędzy ratuszem a Tower Bridge.

– Nie mogę. Mój szef mnie potrzebuje.

– Jeśli ze mną nie porozmawiasz, już wkrótce nie będzie twoim szefem. Oboje o tym wiemy. Proszę jedynie o kilka minut.

– Dobrze – odparła, świadoma, że Daniel może zrujnować jej karierę jednym ogólnikowym komentarzem na temat jej poprzedniej pracy.

Nie była pewna, czego od niej chce; ich związek zakończył się bardzo nieprzyjemnie. Może chciał jej to jakoś wynagrodzić, dowiedziawszy się, że wróciła do branży muzycznej. A przynajmniej mogła mieć taką nadzieję.

Wysłała Henry’emu wiadomość, że zaraz wraca, i przekierowała połączenia telefoniczne na pocztę głosową. Pięć minut później szła przez zielone tereny nad Tamizą, gdzie wielu pracowników biurowych spędzało przerwę na papierosa.

Astrid minęła ich szybko, szukając wzrokiem Daniela. Najpierw zobaczyła jego włosy w odcieniu jasnego miodu. Tego dnia było pochmurno, wilgotno i chłodno, więc Daniel miał na sobie trencz Ralpha Laurena z postawionym kołnierzem.

Pomimo że jej uczucia do niego dawno wygasły, nie mogła nie zauważyć, że dobrze wygląda, i nie dostrzec wyrazu zawodu na twarzy niejednej dziewczyny, gdy Daniel odwrócił się w jej stronę. W przeszłości napawała się tymi zazdrosnymi spojrzeniami, dzisiaj jednak wiedziała, że nie ma czego zazdrościć. Czar Daniela był jedynie powierzchowny.

– Astrid.

– Witaj, Danielu. Mam niewiele czasu. Dlaczego chciałeś się ze mną widzieć?

– Co ty sobie wyobrażasz? Pracujesz dla wytwórni Everest?

– Potrzebowałam pracy, a tam zaproponowano mi posadę – odparła Astrid.

– Nie bądź taka wygadana.

– Nie mam takiego zamiaru. Co chcesz mi powiedzieć?

– Jeśli ukradniesz któregoś z moich klientów… to cię zniszczę.

Potrząsnęła głową. Zupełnie jej nie znał.

– Nigdy bym tego nie zrobiła. Nie próbuję wzbogacać się czyimś kosztem.

– Ostrzegam cię. Jeśli zbliżysz się do moich klientów, zadzwonię do Henry’ego Devonshire i opowiem o wszystkim, czego brukowce nie odkryły na temat naszego romansu.

To powiedziawszy, odwrócił się na pięcie i odszedł. Patrzyła, jak się oddala, i zastanawiała się, jak może się przed nim uchronić.

Szybkim krokiem wróciła do biurowca Everest Group i nie rozmawiając z nikim po drodze, wjechała windą na swoje piętro.

Zatrzymała się w drzwiach gabinetu Henry’ego.

– Czy mogę wejść?

Rozmawiał przez telefon i gestem zaprosił ją do środka. Weszła i położyła na brzegu jego biurka teczkę z dokumentami, o które prosił.

– W porządku, o dziewiątej – powiedział Henry. – Będzie nas dwoje.

Odłożył słuchawkę i spojrzał na nią.

– Usiądź, Astrid. Dziękuję za materiały. Zanim przejdziemy do spraw zawodowych, opowiedz mi coś o sobie.

– Co chciałbyś wiedzieć? – zapytała. Opowiedzenie o całej swojej przeszłości nie wydawało się rozsądne. Nauczyła się również, że nie precyzując pytania rozmówcy, zwykle ujawniała więcej, niż potrzeba.

Miała nadzieję, że praca dla wytwórni Everest zapewni niezbędny bufor pomiędzy jej przeszłością a przyszłością i zajmie ją na tyle, że przestanie się martwić o to „co by było gdyby”.

– Po pierwsze, dlaczego pracujesz dla Everest Group? – zapytał, rozsiadając się w fotelu i krzyżując ręce na piersi. Obcisły czarny sweter podkreślał rzeźbę jego ramion.

– Zatrudniono mnie tutaj – odparła zwięźle. Po rozmowie z Danielem obawiała się, by nie powiedzieć zbyt wiele.

– Czyli to dla ciebie jedynie źródło dochodu? – zaśmiał się Henry.

– Nie, oczywiście, że coś więcej. Bardzo lubię muzykę i spodobała mi się perspektywa pracy w twoim zespole. To szansa na to, by odkryć nowe gwiazdy… – Wzruszyła ramionami. – Zawsze się uważałam za trendsetterkę i teraz mam okazję się o tym przekonać.

Kiedyś myślała nawet, że mogłaby zostać producentką muzyczną. Rozumiała, na czym polega praca w tej branży i jak wiele wysiłku trzeba w nią włożyć, ale wiedziała też, że brak jej odpowiedniego podejścia. Nie potrafiłaby szczerze wspierać promowanych artystów, a później pozbywać się ich, gdy sprzedaż płyt spada. Uważała się za osobę prawą i uczciwą.

– W takim razie łatwiej będzie ci dla mnie pracować. Chciałbym, żebyś pełniła funkcję raczej mojej osobistej asystentki niż sekretarki. Będziesz do mojej dyspozycji dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Mam zamiar zrobić z tej wytwórni najbardziej dochodowy oddział Everest Group. Masz jakieś zastrzeżenia?

– Nie. Powiedziano mi, że ta praca będzie wymagająca. – Potrzebowała takiego zajęcia, by zapomnieć o nieudanym życiu osobistym.

Skinął głową i lekko się uśmiechnął.

– Na ogół nie będziemy pracować w biurze, lecz w moim domu w Bromley albo w mieszkaniu w Londynie. Będziemy głównie wychodzić wieczorami i słuchać występów młodych artystów.

– To mi odpowiada. – Nie potrzebowała wielu godzin snu.

– Świetnie, w takim razie przejdźmy do konkretów. Chcę, żebyś utworzyła plik z informacjami od łowców talentów. Prześlę ci również mejl z nazwiskami moich współpracowników – oświadczył Henry.

Astrid skinęła głową i zanotowała dalsze wytyczne. Gazety przedstawiały go jako playboya, jednak wyglądało na to, że utrzymywał sieć kontaktów pomocnych w prowadzeniu biznesu.

– Czy coś jeszcze?

– Tak. Mam nosa do wybierania artystów, ale lubię zasięgnąć opinii.

– Dlaczego?

– Prawdopodobnie jestem jednym z typowych odbiorców, do których firmy fonograficzne chcą trafić. Jestem młody, lubię towarzystwo i znam się na muzyce. Dzięki temu mam dobre ucho do trendów. A Ty, Astrid?

– Uwielbiam muzykę. – Po przeprowadzce do Londynu rzuciła się w wir nocnego życia. Razem z siostrą Bethann, z którą dzieliła mieszkanie, wykonywały podrzędne prace i prawie co wieczór chodziły ze znajomymi do klubów. Potem jednak Bethann zaczęła praktykę adwokacką, zaręczyła się i jej życie towarzyskie uległo zmianie. – Zatrudniono mnie po części dlatego, że byłam osobistą asystentką Daniela Martina.

– Jaki rodzaj muzyki lubisz?

– Coś z duszą – odparła.

– To brzmi…

– Staroświecko?

– Nie, interesująco.

Wychodząc, starała się skoncentrować na kolejnych zadaniach, ale myślała tylko o tym, jak bardzo podoba jej się Henry – za bardzo jak na szefa. Jest jej przełożonym i musi o tym pamiętać, jeśli nie chce znowu skończyć ze złamanym sercem i pustym kontem.

Henry obserwował Astrid, gdy wychodziła. Jego nowa asystentka była ładna, zabawna i nieco zadziorna. Dzięki temu praca już wydawała się ciekawsza.

Pomimo że większość ludzi uważała go jedynie za znanego komentatora sportowego i filantropa, Henry miał też swoją inną stronę. Był zaciekłym graczem, a pracował jeszcze zacieklej.

Tego nauczył się od ojczyma, Gordona Fergusona. Poznał go, gdy miał osiem lat. Dwa lata później Gordon ożenił się z jego mamą. Obecnie był głównym trenerem London Irish, ale wówczas pełnił rolę jednego z asystentów. Pomógł Henry’emu udoskonalić umiejętności gry w rugby i dzięki niemu Henry został jednym z najlepszych kapitanów drużyny swojego pokolenia.

Gabinet Henry’ego mieścił się na najwyższym piętrze siedziby Everest Group, z którego rozciągał się widok na London Eye po drugiej stronie Tamizy. Rozejrzał się po staranie zaaranżowanym wnętrzu i poczuł się nieswojo. Nie mógł pracować w tak ciasnym i sterylnym pomieszczeniu.

Potrzebował wyjść na zewnątrz, ale najpierw chciał dowiedzieć się czegoś więcej o swojej asystentce.

Gdy usłyszał propozycję Malcolma, nie dbał o to, czy wygra, ale teraz obudził się w nim duch współzawodnictwa. Lubił wygrywać i nie bez powodu wybrano go graczem roku Związku Rugby. Henry czuł głód zwycięstwa.

Przejrzał raporty przygotowane przez Astrid, starając się nie myśleć o tym, jak długie wydawały się jej nogi pod krótką spódniczką. I ten uśmiech… Wyobrażał sobie, jak smakują jej pełne, kuszące usta.

Romansowanie w pracy to kiepski pomysł, ale znał siebie i wiedział, że Astrid go pociąga. Postanowił, że nie wykona żadnego ruchu w jej kierunku, dopóki ona sama nie wykaże zainteresowania. Potrzebował jej, by wygrać, a wygrana znaczyła dla niego więcej niż romans.

– Henry?

Astrid stała w drzwiach, a kręcone włosy muskały jej policzki. Podobała mu się jej obcisła sukienka, kozaki, w których wydawała się wyższa, i czarny sweterek uwydatniający piersi.

– Tak, Astrid?

– Muszę zajrzeć do działu prawnego w sprawie oferty dla Steph. Przez chwilę nie będę odbierać telefonów. W porządku?

– Oczywiście. Szybko się uwinęłaś. – Podobały mu się korzyści płynące z pracy w dużej firmie: wydawanie poleceń, które były szybko realizowane. Tego właśnie było mu trzeba.

Henry zajmował się produkcją muzyczną na własną rękę, pomiędzy podpisywaniem kontraktów na promocje butów sportowych i napojów. Od dwóch sezonów prowadził również program sportowy dla dzieci. Bycie gwiazdą miało swoje plusy, ale nie przepadał za wykonywaniem rutynowych zadań.

– Zależy mi na tym, by się dobrze spisać.

– Udało ci się.

Astrid wyszła, a on obrócił krzesło w kierunku okna. Zawsze był typem samotnika i to mu odpowiadało, ale posiadanie własnego pracownika… Astrid była jak jego… lokaj, pomyślał.

Tak, jasne. Nigdy nie podziwiał nóg Hammonda. Musi pamiętać, że Astrid dla niego pracuje. Romans jego matki z jej producentem doprowadził do zakończenia przez nią kariery i do przyjścia na świat Henry’ego. Zastanawiał się czasem, czy kiedykolwiek odczuwała z tego powodu złość, chociaż nigdy się nie skarżyła.

Odgonił tę myśl. W dzisiejszych czasach obowiązywały inne relacje, niemniej jednak nie chciał, aby Astrid czuła się w pracy niekomfortowo.

Zadzwonił telefon.

– Devonshire.

– Henry? Tu twoja matka.

Uwielbiał to, że zawsze się przedstawiała, chociaż nigdy nie pomyliłby jej głosu z żadnym innym.

– Cześć, mamo. Co słychać?

– Chciałabym cię prosić o przysługę – powiedziała Tiffany Malone-Ferguson. – Znasz kogoś z Kanału Czwartego?

Miał tam kilku znajomych, ale obawiał się, że matka kolejny raz próbuje powrócić do świata show-biznesu. Gdy gwiazdy z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych zaczęły pojawiać się w teleturniejach na Kanale Czwartym, matka oszalała. Stwierdziła, że teraz, gdy przyrodni bracia Henry’ego dorośli, może znów stanąć w świetle jupiterów.

– Rozmawiałem już kilka razy ze wszystkimi, których znam.

– Spróbujesz jeszcze raz? Gordon zasugerował, żebym stworzyła reality show podobny do amerykańskiego Kawalerado wzięcia, tylko dla graczy rugby. Znam ich styl życia i mogłabym znaleźć odpowiednie dziewczyny, inne niż te nadęte laleczki z brukowców.

Pomysł był niezły. Zapisał kilka szczegółów i obiecał, że zrobi, co będzie mógł.

– Jesteś cudowny, Henry. Kocham cię.

– Ja też cię kocham, mamo – odparł i zakończył rozmowę.

Przez chwilę trzymał w ręce telefon, aż usłyszał chrząknięcie i zobaczył w drzwiach Astrid.

– Tak?

– Potrzebuję twoich podpisów na tych formularzach. Goniec łowcy talentów Rogera McMillana zostawił płytę demo z informacją, że zespół ma występ dziś wieczorem. Potrzebuję również więcej informacji o Steph – wyjaśniła, podając mu plik papierów.

Gestem zaprosił ją do środka.

– Dział prawny chciałby omówić z tobą szczegóły procedur kontraktowych. Pamiętam, że planujesz pracować w Bromley, ale zarząd domaga się spotkań z tobą. Czy mam ich skierować do twojego biura domowego?

– Nie. – Oparł się wygodnie. – Myślę, że lepiej będzie co tydzień ustalać jeden dzień na spotkania tutaj. Bezpośrednio odpowiada przede mną sześć osób, tak?

– Zgadza się.

– Umów wszystkich na jutro. – Wiedział, że praca zespołowa to klucz do wygranej. – Przynieś mi również akta personalne wszystkich pracowników. Gdy je przejrzę, zaplanujesz spotkania. Czy ktoś ma pilną sprawę?

– Tylko działy prawny i księgowy. Niezbędna jest autoryzacja twojego podpisu, zanim będziesz mógł go złożyć na kontrakcie.

– Masz ten formularz?

– Znajduje się na spodzie stosu. Zaraz zaniosę go do księgowości.

Wyciągnął dokument spod sterty innych formularzy, które Astrid starannie przygotowała do podpisu.

– Dziękuję. – Podał jej dokumenty. – Jesteś świetną asystentką. Daniel musiał być zdruzgotany twoim odejściem.

Zarumieniła się i odwróciła wzrok, ale nic nie odpowiedziała.

– Nie ma za co. Czy masz dla mnie jeszcze jakieś zadania?

Wpatrywał się w jej usta, wiedząc, że obsesja na ich punkcie wpakuje go w kłopoty.

Tytuł oryginału: Master of Fortune

Pierwsze wydanie: Silhouette Books, 2010

Redaktor serii: Marzena Cieśla

Opracowanie redakcyjne: Marzena Cieśla

Korekta: Hanna Lachowska

© 2012 by Katherine Garbera

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2014, 2016

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.

Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Harlequin i Harlequin Światowe Życie są zastrzeżonymi znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i zostały użyte na jego licencji.

HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B, lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN: 978-83-276-1930-3

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.