Opowieść Ostrokrzewiastego Liścia ebook

Klany

Klan Pioruna

PRZYWÓDCA

Ognista Gwiazda — płomiennorudy kocur

ZASTĘPCA

Jeżynowy Pazur — ciemnobrązowy pręgowany kocur o bursztynowych oczach

MEDYCY

(kocur lub kotka, którzy posiedli zdolność leczenia)

Liściasta Sadzawka — jasnobrązowa pręgowana kotka o bursztynowych oczach

Sójcze Pióro — szary pręgowany kocur o ślepych błękitnych oczach

WOJOWNICY

(koty i kotki bez młodych)

Wiewiórczy Lot — ciemnoruda kotka o zielonych oczach; uczeń: Lisia Łapa

Zakurzona Skóra — ciemnobrązowy pręgowany kocur

Piaskowa Burza — jasnoruda kotka o zielonych oczach

Obłoczny Ogon — długowłosy biały kocur o niebieskich oczach

Paprociowe Futro — złocistobrązowy pręgowany kocur

Szczawiowy Ogon — szylkretowo-biała kotka o bursztynowych oczach

Ciernisty Pazur — złocistobrązowy pręgowany kocur

Jasne Serce — biała kotka w rude łaty

Pajęcza Noga — długonogi czarny kocur o brązowym podbrzuszu i bursztynowych oczach

Białe Skrzydło — biała kotka o zielonych oczach; uczennica: Oblodzona Łapa

Brzozowy Zachód — jasnobrązowy pręgowany kocur

Szara Pręga — długowłosy szary kocur

Jagodowy Nos — kremowy kocur

Leszczynowy Ogon — mała szaro-biała kotka

Mysi Wąs — szaro-biały kocur

Rozżarzone Serce — szara pręgowana kotka

Makowy Mróz — szylkretowa kotka

Lwi Płomień — złocisty pręgowany kocur o bursztynowych oczach

UCZNIOWIE

(koty, które skończyły sześć księżyców, szkolące się na wojowników lub medyków)

Lisia Łapa — rudawy pręgowany kocur

Oblodzona Łapa — biała kotka

KARMICIELKI

(kotki oczekujące młodych lub opiekujące się nimi)

Paprotkowa Chmura — bladoszara kotka w ciemniejsze cętki o zielonych oczach

Stokrotka — długowłosa kremowa kotka z  siedliska koni, matka kociąt Pajęczej Nogi: Różyczki (ciemnokremowej kotki) i Ropuszka (biało-czarnego kocurka)

Milka — srebrzysta pręgowana kotka, dawniej kotka domowa, matka kociąt Szarej Pręgi: Wrzosi (ciemnobrązowej kotki), Trzmielika (bladoszarego kocurka w czarne prążki) i  Zakwitki (szylkretowej koteczki)

STARSZYZNA

(byli wojownicy i karmicielki)

Długi Ogon — jasny kocur w ciemniejsze pręgi; wcześnie dołączył do starszyzny z powodu utraty wzroku

Mysie Futro — drobna ciemnobrązowa kocica

Piękniś — pulchny pręgowany kocur o posiwiałym pysku; były samotnik

Klan cienia

PRZYWÓDCA

Czarna Gwiazda — duży biały kocur o wielkich czarnych łapach

ZASTĘPCZYNI

Rdzawe Futro — ciemnoruda kotka

MEDYK

Mała Chmura — bardzo drobny pręgowany kocur; uczeń: Płonąca Łapa (rudy kocur)

WOJOWNICY

Dębowe Futro — mały brązowy kocur; uczeń: Tygrysia Łapa (ciemnobrązowy pręgowany kocur)

Jarzębinowy Pazur — rudy kocur

Dymna Stopa — czarny kocur; uczeń: Sowia Łapa (jasnobrązowy pręgowany kocur)

Bluszczowy Ogon — czarno-biało-szylkretowa kotka; uczennica: Świtająca Łapa (kremowa kotka)

Ropusza Stopa — ciemnobrązowy kocur

Wroni Mróz — czarno-biały kocur; uczennica: Oliwkowa Łapa (szylkretowa kotka)

Splątane Futro — pręgowana kotka o roztrzepanym długim futrze

Szczurza Blizna — brązowy kocur z długą bliz­ną wzdłuż grzbietu; uczennica: Ryjówcza Łapa (szara kotka o czarnych łapach)

Wężowy Ogon — ciemnobrązowy kocur o pręgowanym ogonie; uczeń: Osmolona Łapa (ciemnoszary kocur)

Biała Woda — biała długowłosa kocica ślepa na jedno oko; uczeń: Ruda Łapa (cętkowany brązowo-rudy kocur)

Brunatna Skóra — szylkretowa kotka o zielonych oczach

KARMICIELKI

Śnieżna Ptaszyna — śnieżnobiała kotka

STARSZYZNA

Cedrowe Serce — ciemnoszary kocur

Wysoki Mak — długonoga, jasnobrązowa pręgowana kocica

Klan wiatru

PRZYWÓDCA

Pojedyncza Gwiazda — brązowy pręgowany kocur

ZASTĘPCZYNI

Jesionowa Stopa — szara kotka

MEDYK

Kaszlący Pysk — brązowy kocur o krótkim ogonie; uczeń: Pustułkowa Łapa (cętkowany szary kocur)

WOJOWNICY

Rozdarte Ucho — pręgowany kocur

Wronie Pióro — ciemnoszary kocur

Sowi Wąs — jasnobrązowy pręgowany kocur

Biały Ogon — drobna biała kotka

Nocna Chmura — czarna kotka

Janowcowy Ogon — bardzo jasna szaro-biała kotka o niebieskich oczach

Łasicze Futro — rudy kocur o białych łapach

Zajęczy Bryk — brązowo-biały kocur

Liściasty Ogon — ciemny pręgowany kocur o bursztynowych oczach; uczennica: Ostowa Łapa (długowłosa biała kotka)

Zroszona Cętka — szara, nakrapiana i pręgowana kotka; uczennica: Turzycowa Łapa (jasnobrązowa pręgowana kotka)

Wierzbowy Pazur — szara kotka; uczennica: Jaskółcza Łapa (ciemnoszara kotka)

Mrówcza Skóra — brązowy kocur z czarnym uchem

Żarząca Stopa — szary kocur o dwóch ciemnych łapach; uczennica: Słoneczna Łapa (szylkretowa kotka z dużym białym znamieniem na czole)

Wrzosowy Ogon — jasnobrązowa pręgowana kotka o niebieskich oczach

Bryzowa Skóra — czarny kocur o bursztynowych oczach

STARSZYZNA

Poranny Kwiat — bardzo stara szylkretowa kocica

Pajęczynowa Stopa — ciemnoszary pręgowany kocur

Klan rzeki

PRZYWÓDCZYNI

Lamparcia Gwiazda — nietypowo nakrapiana złocista kotka

ZASTĘPCZYNI

Mglista Stopa — szara kotka o niebieskich oczach

MEDYCZKI

Ćmie Skrzydło — złocista nakrapiana kotka

Wierzbowy Blask — szara pręgowana kotka

WOJOWNICY

Czarny Pazur — czarny kocur

Norniczy Ząb — drobny, brązowy pręgowany kocur; uczennica: Płotkowa Łapa (ciemnoszara kotka)

Trzcinowy Wąs — czarny kocur

Omszona Skóra — szylkretowa kotka o niebieskich oczach; uczeń: Otoczakowa Łapa (cętkowany szary kocur)

Bukowe Futro — jasnobrązowy kocur

Pluskający Ogon — ciemnoszary pręgowany kocur; uczeń: Malwowa Łapa (jasnobrązowy pręgowany kocur)

Szara Mgła — bladoszara pręgowana kotka

Zaranny Kwiat — jasnoszara kotka

Cętkowany Nos — cętkowana szara kotka

Skoczny Ogon — rudo-biały kocur

Miętowe Futro — jasnoszary pręgowany kocur; uczeń: Pokrzywowa Łapa (ciemnobrązowy pręgowany kocur)

Wydrze Serce — ciemnobrązowa kotka; uczeń: Kichająca Łapa (szaro-biały kocur)

Sosnowe Futro — pręgowana kotka o bardzo krótkim futrze; uczeń: Rudzikowa Łapa (szylkretowo-biały kocur)

Ulewna Burza — cętkowany szaro-niebieski kocur

Zmierzchowe Futro — brązowa pręgowana kotka; uczennica: Miedziana Łapa (ciemnoruda kotka)

KARMICIELKI

Oblodzone Skrzydło — biała kotka o niebieskich oczach, matka Żuczka, Kolczatka, Płatki i Trawka

STARSZYZNA

Jaskółczy Ogon — ciemna pręgowana kotka

Kamienny Strumień — szary kocur

KOTY NIENALEŻĄCE DO KLANÓW

Ostrokrzewiasty Liść — czarna kotka o zielonych oczach; była wojowniczka Klanu Pioruna

Liście Opadłe — rudo-biały kocur o zielonych oczach zamieszkujący tunele

Sol — brązowo-szylkretowy długowłosy kocur o jasnożółtych oczach

 Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Rozdział 1

Ostrokrzewiasty Liść nigdy w życiu nie słyszała nic głośniejszego od dźwięku pioruna, który właśnie zagrzmiał nad jej głową. Chmury zafalowały, a dookoła rozległ się dziwny trzask. Niebo się wali! — pomyślała. I nagle ją otoczyło, ostrzejsze i twardsze, niż się spodziewała. Przygniotło ją do ziemi i zmiażdżyło kości. Nie mogę oddychać! — krzyczała w myślach. Walczyła gorączkowo, czuła, jak rozdzierają się jej pazury, ale niebo było zbyt ciężkie i zimne, pozwoliła więc zagarnąć się nieskończonej ciemności.

Ostrokrzewiasty Liść stała na krawędzi klifu. Tuż za nią dolina ziewała niczym wygłodniała paszcza. Powietrze wypełniły syczące pomarańczowe płomienie i gorzki popiół. Rodzeństwo Ostrokrzewiastego Liścia, Lwi Płomień i Sójcze Pióro, kucnęli przy niej; czuła na swoim futrze drżenie ich ciał. Przed nimi, na końcu gałęzi, która mogła wyprowadzić ich z pożaru, stał Jesionowe Futro. Obok niego, z błyszczącą w oczach furią, stała Wiewiórczy Lot. Ostrokrzewiasty Liść wpatrywała się w matkę w oczekiwaniu, aż odsunie Jesionowe Futro z drogi.

— Wystarczy, Jesionowe Futro — syknęła Wiewiórczy Lot. — To do mnie masz pretensje. Te młode koty w żaden sposób cię nie skrzywdziły. Zrób ze mną, co chcesz, ale daj im uciec przed ogniem.

Jesionowe Futro spojrzał na nią zdziwiony.

— Nie rozumiesz. Tylko w ten sposób poczujesz ten sam ból, który mi zadałaś. Kiedy wybrałaś Jeżynowego Pazura zamiast mnie, rozdarłaś mi serce. Cokolwiek bym zrobił, nigdy nie poznałabyś mojego bólu. Ale twoje kocięta… Jeśli będziesz patrzeć, jak umierają, poznasz go.

Wiewiórczy Lot popatrzyła mu w oczy.

— Zabij je więc. Nie zranisz mnie w ten sposób. — Cofnęła się o krok i obejrzała przez bark. — Jeśli naprawdę chcesz mnie zranić, będziesz musiał poszukać lepszego sposobu. To nie są moje kocięta.

Ziemia zapadła się pod łapami Ostrokrzewiastego Liścia. Wiewiórczy Lot nie jest moją matką? — pomyślała. Była teraz pozbawiona klanu, kodeksu. Równie dobrze mogła być włóczęgą, a nawet pieszczochem. Nie było mowy, że pozwoli Jesionowemu Futru powiedzieć czterem klanom o wyznaniu Wiewiórczego Lotu. Ona i jej rodzeństwo mogliby zostać wypędzeni! Wszystko, co do tej pory zrobili, cała ich lojalność wobec kodeksu wojownika, przestałaby się liczyć.

Cisza była ogłuszająca, zatykała jej uszy bardziej niż kamienie, które przygwoździły ją do zimnej ziemi. W pysku i nosie czuła pył, a w jednej z łap pulsował ból. Zostałam pogrzebana żywcem! — myślała, rzucając się i wierzgając pod ciężarem skał. Uwolniła głowę, rozsypując dookoła żwir. Z wejścia do tunelu nie dochodziła nawet strużka światła. Była uwięziona w ciemności.

— Pomocy! Pomóżcie mi! Utknęłam!

Zamilkła. Do kogo wołała? Przecież nie ma już pobratymców. Zostawiła to życie po drugiej stronie skał, tak daleko za sobą, że równie dobrze mogłaby być na księżycu. Jej bracia i Liściasta Sadzawka wiedzieli, że zabiła Jesionowe Futro. A teraz Sójcze Pióro i Lwi Płomień myśleli zapewne, że zginęła pod kamieniami. Może tak jest lepiej — zastanawiała się. Przynajmniej nie będą mnie szukać. Ostrokrzewiasty Liść zamknęła znów oczy.

Poszła za Jesionowym Futrem do granicy Klanu Wiatru. Śledziła go jak zwierzynę — stawiała ostrożne kroki, a pazury schowała, by nie zaczepiły się o jeżyny ani nie zadrapały kamienia. Gdy dotarł na brzeg strumienia, poniżej którego pieniła się woda, Ostrokrzewiasty Liść rzuciła się na kocura, wykręciła jego głowę na bok, zanurzyła kły w jego futrze i skórze, powtarzając sobie w kółko: To jedyne wyjście! Jesionowe Futro opadł na brzuch, a ona odskoczyła, gdy staczał się do strumienia. Obmyła łapy z krwi, pozwalając, by zimna woda schłodziła jej nogi, boki i serce. Zrobiłam to dla mojego klanu!

Ostrokrzewiasty Liść wzdrygnęła się, by wygonić z umysłu te obrazy. Wzięła głęboki oddech i zaczęła kręcić łapami, by wydobyć je spod ziemi. Odepchnęła kamienie, które uciskały jej pierś. Następnie wysunęła łapy najdalej, jak potrafiła i zaczęła wyciągać się w górę. Syknęła, gdy poruszyła jedną z tylnych kończyn. Ból był potężny, noga mogła być złamana. Wyobraziła sobie spiżarnię w legowisku medyczki — żywokost na złamaną kość i ziarna maku, które pomogłyby przespać ból. „Tak daleko, że mogłabym być na księżycu” — przypomniała sobie. Z zaciśniętymi zębami uwolniła resztę ciała spod kamieni. Ranna łapa boleśnie opadła na ziemię.

— Wielki Klanie Gwiazdy, ale boli! — warknęła.

Mówienie do siebie zdawało się jej pomagać, więc kontynuowała:

— Już tutaj byłam. Wiem, że istnieją inne drogi wyjścia. Muszę tylko iść tym tunelem, dopóki nie zobaczę źródła światła. No już, jedna łapa za drugą. — Pomimo strachu, pomimo bólu zalewały ją wspomnienia…

— To ja jestem waszą matką, Ostrokrzewiasty Liściu — szepnęła Liściasta Sadzawka. Ostrokrzewiasty Liść pokręciła głową. To było niemożliwe. Jak mogła być córką medyczki, której zakazywano mieć młode? To było gorsze niż bycie włóczęgą albo pieszczochem — jej narodziny złamały kodeks klanów.

Ostrokrzewiasty Liść odsłoniła pazury, by poprawić chwyt na kamieniach. Z przerażeniem zauważyła, że kilka już zdążyło się złamać, gdy usiłowała wydostać się spod kamieni, a czubki poduszek były wilgotne i lepkie. Poczuła krew i wyobraziła sobie ślady, które zostawiała za sobą, gdy czołgała się wzdłuż tunelu. Gdyby Lwi Płomień i Sójcze Pióro przekopali się przez osuwisko, odkryliby, że przeżyła, i ruszyli tym śladem, by ją odnaleźć. Nagle jej przednie łapy uderzyły o kamień. Zawyła z bólu i przekręciła się w bok, by iść zgodnie z łukiem ściany. Było tak ciemno, że nie wiedziała nawet, czy miała otwarte oczy. Gdyby tylko udało mi się znaleźć trochę światła… Jeśli, jeśli, jeśli… — myślała.

Sójcze Pióro dowiedział się, kto był ich ojcem.

— To Wronie Pióro.

Ostrokrzewiasty Liść wpatrywała się w niego z niedowierzaniem.

— Więc… należymy do naszego klanu tylko w połowie?

— Żółty Kieł odwiedziła mnie we śnie — nalegał Sójcze Pióro. — Powiedziała, że czas już wyjawić nam prawdę i przyniosła mi pióro wrony.

Ostrokrzewiastemu Liściowi nic już nie zostało. Była półkrwi? Stała u wejścia do tunelu i czuła zapach kamienia, który gładził jej zmierzwione futro. Może zniknąć w środku i wyłonić się gdzieś z dala od klanów? Może rozpocząć nowe życie daleko od wszystkich kłamstw i złamanych obietnic?

Odwróciła się i wbiegła do tunelu. Słyszała, jak woła za nią Sójcze Pióro — a wtedy rozległ się trzask pioruna, niebo się zapadło, a ona została pochłonięta przez przyprawiającą o zawroty głowy czerń.

Ostrokrzewiasty Liść szła dalej przed siebie. Oddech, skrobnięcie pazurem o kamień, przeciągnięcie rannej łapy do przodu. I tak w kółko. Pragnęła się zatrzymać, przespać, zaczekać, aż przyjdzie po nią wojownik Klanu Gwiazdy. Ale czy oni w ogóle wiedzieli, gdzie ona jest? Jej narodziny złamały kodeks wojownika. Zabiła innego kota. I oddała swoje miejsce w Klanie Pioruna. Żaden z przodków na nią teraz nie patrzy. A czy widzieli, jak zdradza wszystkie sekrety swojego klanu podczas zgromadzenia?

— Zaczekaj! — Ostrokrzewiasty Liść skoczyła na łapy. — Muszę powiedzieć coś, co powinny usłyszeć wszystkie klany. — Było zbyt wiele kłamstw, kodeks wojownika otrzymał za dużo ciosów, bym mogła dłużej milczeć.

Polana była tak cicha, że Ostrokrzewiasty Liść słyszała mysz drobiącą wśród martwych liści pod Wielkim Dębem.

 Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki