Wojownicy. Blask gwiazd ebook

Tytuł oryginału: Starlight

Text and series concept © Working Partners Limited 2006

Tłumaczenie © Wydawnictwo Nowa Baśń 2019

Wszystkie prawa zastrzeżone

Redaktor prowadząca: Marta Ziegler

Redakcja: Aleksandra Kubisiak

Konsultacja merytoryczna i koncepcja okładki: Weronika Kolasińska

Projekt graficzny okładki: Jędrzej Chełmiński

Wszystkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie może być kopiowana i wykorzystywana w jakiejkolwiek formie bez zgody wydawcy i/lub właściciela praw autorskich.

Wydanie I

ISBN 978-83-65122-56-8

Wydawnictwo Nowa Baśń

ul. Czechowska 10, 60-447 Poznań

telefon 881 000 125

www.nowabasn.com

KLANY

Klan Pioruna

PRZYWÓDCA

Ognista Gwiazda — płomiennorudy kocur

Zastępca

Szara Pręga — długowłosy szary kocur z ciemną pręgą uprowadzony przez dwunożnych

MEDYCZKA(kocur lub kotka, którzy po-siedli zdolność leczenia)

Rozżarzona Skóra — ciemnoszara kotka

Liściasta Łapa — jasnobrązowa pręgowana kotka o bursztynowych oczach i białych łapach, uczennica Rozżarzonej Skóry

WOJOWNICY(koty i kotki bez młodych)

Mysie Futro — drobna, ciemnobrązowa kotka

Zakurzona Skóra — ciemnobrązowy pręgowany kocur

Piaskowa Burza — jasnoruda kotka

Obłoczny Ogon — długowłosy biały kocur

Paprociowe Futro — złocistobrązowy pręgowany kocur

Ciernisty Pazur — złocistobrązowy pręgowany kocur

Jasne Serce — biała kotka w rude łaty

Jeżynowy Pazur — ciemnobrązowy pręgowany kocur o bursztynowych oczach

Jesionowe Futro — jasnoszary kocur (w ciemniejsze cętki) o ciemnoniebieskich oczach

Deszczowy Wąs — ciemnoszary kocur o niebieskich oczach

Okopcone Futro — jasnoszary kocur o bursztynowych oczach

Szczawiowy Ogon — szylkretowo-biała kotka o bursztynowych oczach

UCZNIOWIE(koty, które skończyły sześć księżyców, szkolące się na wojowników)

Wiewiórcza Łapa — ciemnoruda kotka o zielonych oczach, uczennica Zakurzonej Skóry

Pajęcza Łapa — czarny kocur o długich łapach, brązowym brzuchu i bursztynowych oczach, uczeń Mysiego Futra

Biała Łapa — biała kotka o zielonych oczach, uczennica Paprociowego Futra

KARMICIELKI(kotki oczekujące młodych lub opiekujące się nimi)

Paprotkowa Chmura — jasnoszara kotka (w ciemniejsze łaty) o jasnozielonych oczach, matka Brzózka

Starszyzna (byli wojownicy i karmicielki)

Długi Ogon — jasny kocur w czarne pręgi; wcześnie dołączył do starszych z powodu utraty wzroku

Złoty Kwiat — jasnoruda kocica, najstarsza w klanie

Klan Cienia

PRZYWÓDCA

Czarna Gwiazda — duży biały kocur o wielkich czarnych łapach

Zastępca

Rdzawe Futro — ciemnoruda kotka

MEDYK

Mała Chmura — bardzo drobny pręgowany kocur

WOJOWNICY

Dębowe Futro — mały brązowy kocur

Brunatna Skóra — szylkretowa kotka o zielonych oczach

Cedrowe Serce — ciemnoszary kocur

Jarzębinowy Pazur — rudy kocur

UCZNIOWIE

Dymna Łapa — ciemnoszary kocur, uczeń Dębowego Futra

Szponiasta Łapa — kocur o długich pazurach, uczeń Jarzębinowego Pazura

KARMICIELKI

Wysoki Mak — długonoga jasnobrązowa kotka

STARSZYZNA

Cieknący Nos — mały szaro-biały kocur; wcześniej medyk klanu

Głaz — chudy szary kocur

Klan Wiatru

PRZYWÓDCA

Wysoka Gwiazda — starszy czarno-biały kocur o bardzo długim ogonie

Zastępca

Błotnisty Pazur — nakrapiany bury kocur

MEDYK

Kaszlący Pysk — brązowy kocur o krótkim ogonie

WOJOWNICY

Pojedynczy Wąs — brązowy pręgowany kocur

Pajęczynowa Stopa — ciemnoszary pręgowany kocur

Rozdarte Ucho — pręgowany kocur

Nocna Chmura — czarna kotka o bursztynowych oczach

Jesionowa Stopa — szara kocica

Wronie Pióro — ciemnoszary, prawie czarny kocur o niebieskich oczach

UCZNIOWIE

Łasicza Łapa — rudy kocur z białymi łapami, uczeń Pajęczynowej Stopy

Sowia Łapa — jasnobrązowy pręgowany kocur, uczeń Rozdartego Ucha

KARMICIELKI

Biały Ogon — drobna biała kotka

STARSZYZNA

Poranny Kwiat — szylkretowa kocica

Ciemna Stopa — ciemny kocur

Pośpieszny Ogon — kremowo-brązowy kocur

Klan Rzeki

PRZYWÓDCZYNI

Lamparcia Gwiazda— nietypowo nakrapiana złocista kocica

Zastępczyni

Mglista Stopa — szara kotka o niebieskich oczach

MEDYK

Ćmie Skrzydło — długowłosy jasnobrązowy kocur

WOJOWNICY

Czarny Pazur — kruczoczarny kocur

Ciężki Krok — mocno zbudowany pręgowany kocur

Jastrzębi Mróz — ciemnobrązowy kocur o białym brzuchu i lodowato niebieskich oczach

Jaskółczy Ogon — ciemnobrązowa pręgowana kotka o zielonych oczach

UCZNIOWIE

Nornicowa Łapa — mały brązowy pręgowany kocur, uczeń Czarnego Pazura

Kamienna Łapa — szary kocur z niebieskimi oczami, uczeń Ciężkiego Kroku

KARMICIELKI

Zaranny Kwiat — jasnoszara kotka

Omszona Skóra — szylkretowa kotka

Koty nie należące do klanów

Dym — mocno zbudowany szaro-biały kocur mieszkający na farmie

Stokrotka — kremowa kotka o długim futrze mieszkająca z Dymem

Nić — mała, szaro-biała kotka mieszkająca z Dymem i Stokrotką

Prolog

Blask księżyca oblewał stok pagórka, rzucając czarne cienie na gęstą ścianę głogu. Zarośla otaczały kotlinę o skalistych zboczach, które ostro spadały do stawu w kształcie pełnego księżyca. W połowie stoku spomiędzy dwóch omszałych głazów wypływała strużka wody i, mieniąc się jak płynny blask gwiazd, spływała do stawu.

Gałęzie zaszeleściły i rozstąpiły się. Na szczycie zbocza pojawiły się dwa koty i zaczęły schodzić nad brzeg stawu. Ich sierść lśniła miękkim, bladym blaskiem, a łapy zostawiały na mchu migoczące szronem ślady.

Pierwsza dotarła nad wodę szylkretowa kotka. Lśniącymi oczami rozejrzała się wokoło.

— Tak — zamruczała. — To tutaj.

— Masz rację, Nakrapiany Liściu. Wybierając czwórkę kotów, które wyprowadzą klany z lasu, nie pomyliliśmy się — odpowiedziała niebieskoszara wojowniczka, nadchodząca z drugiej strony kotliny. Zeskoczyła z występu skalnego i ponad oświetloną księżycem taflą wody spojrzała na pierwszą kotkę. — Jednak klany wciąż mają do wykonania trudne zadanie.

Nakrapiany Liść potakująco pochyliła głowę.

— Tak, Błękitna Gwiazdo. Ich odwaga i wiara poddane zostaną najwyższej próbie. Ale dotarli aż dotąd i nie poddadzą się teraz.

Dołączyło do nich wielu innych gwiezdnych wojowników, którzy schodzili nad wodę, aż w końcu otoczyli ją wieńcem migoczących, gładkich sylwetek.

— My też odbyliśmy ciężką podróż — miauknął jeden z nich.

— Odczuliśmy ból porzucenia ścieżek, które przemierzaliśmy przez tak długi czas — dodał inny.

— A teraz musimy się nauczyć ścieżek na nowym niebie — odparła Nakrapiany Liść pewnym siebie głosem. Usiadła na kamieniu niedaleko spienionego potoku i owinęła ogon wokół łap. — Musimy wskazać klanom nowe miejsce spotkań, gdzie będziemy przemawiać do przywódców i medyków. Wtedy naprawdę będzie tutaj dom dla wszystkich pięciu klanów.

Rozległy się potakujące pomruki, a w oczach zebranych kotów błysnęły promyki nadziei.

— Będą mogli łowić ryby w jeziorze — miauknął jeden z kotów.

— A na wzgórzach i nad wodą nie brakuje zwierzyny — wtrącił inny. — Wszystkie klany zdołają się wykarmić nawet w porze nagich drzew.

Niebieskoszara wojowniczka wciąż wydawała się niespokojna.

— W życiu chodzi o coś więcej niż pożywienie — miauknęła.

Na przód grupy przecisnął się kocur o brązowej sierści.

— To nie są kociaki — zauważył niecierpliwie. — Wiedzą, jak unikać Dwunożnych i ich psów. Umieją się też obronić przed lisami i borsukami.

— Nie wszystkie problemy sprowadzają Dwunożni — powiedziała ostro Błękitna Gwiazda, obracając głowę i spoglądając gniewnie w oczy kocura. — Lisy i borsuki to też nie najgorsze, co może ich spotkać, Dębowe Serce. Wiesz o tym tak samo dobrze, jak ja. Klany same przynoszą ze sobą kłopoty.

Wojownicy zerkali na siebie z zakłopotaniem, ale Dębowe Serce pochylił głowę.

— Oczywiście, zawsze tak będzie. Takie jest życie wojownika.

— Kłopoty z sobą samym największe zagrożenie przynoszą — odezwał się nowy głos, chrapliwy i głęboki.

Błękitna Gwiazda obróciła się gwałtownie, jeżąc sierść na karku, i wbiła wzrok w zwierzę, które stanęło na szczycie zbocza. Było za duże i zbyt solidnie zbudowane jak na kota. Wyglądało jak plama ciemności na tle krzewów głogu; przyglądające się mu koty widziały jedynie szerokie, muskularne łapy i błysk małych, lśniących oczu.

Błękitna Gwiazda uspokoiła się momentalnie.

— Witaj, przyjaciółko — miauknęła. — Klan Gwiazdy jest ci winien podziękowanie. Dobrze się sprawiłaś.

— Ja niewiele tu zdziałałam — odparła nowo przybyła. — Koty te stawiły czoła przeznaczeniu z wielką odwagą.

— Klany przemierzyły długą drogę i zaznały wielu smutków, w których nie mogliśmy im ulżyć — przytaknęła Nakrapiany Liść. — Nie ustawali w drodze nawet w górach, na ścieżkach innego plemienia, kiedy nie mogliśmy ich ani zobaczyć, ani usłyszeć. Teraz znów muszą się nauczyć życia w czterech klanach. — Spojrzała poważnie. — Przyniesie im to wiele bólu, zwłaszcza tym, którzy wspólnie wędrowali do miejsca, w którym tonie słońce. Ciężko im będzie zapomnieć o przyjaźni.

— Jak najszybciej muszą oznaczyć swoje nowe terytoria — powiedział głębokim głosem Dębowe Serce. — To wywoła problemy.

— Każdy wierny wojownik chce jak najlepiej dla swego klanu — odparła Błękitna Gwiazda.

— Dopóki walczy dla swojego klanu — odparował Dębowe Serce — a nie dla samego siebie.

— W tym właśnie leży niebezpieczeństwo — zabrzmiał niespokojny głos. Kocur o lśniącej czarnej sierści spoglądał w srebrzystą wodę, jakby widział niebezpieczeństwo podpływające pod powierzchnię jak wielka ryba. — Widzę jednego kota, spragnionego władzy, na którą nie zasługuje…

— Nie zasługuje? — Po przeciwnej stronie stawu zerwał się żylasty kocur o zniekształconym pysku, gniewnie jeżąc sierść na barkach. — Nocna Gwiazdo, jak możesz mówić, że nie zasługuje?

Czarny kocur podniósł wzrok; jego mięśnie pod sierścią sprężyły się widocznie.

— No dobrze, Krzywa Gwiazdo, powiedzmy, że jeszcze nie zasługuje — miauknął. — Ten kot musi się nauczyć cnoty cierpliwości. Władza to nie zwierzyna, którą trzeba złapać, zanim się wymknie.

Kot o krzywym pysku usiadł, chociaż z jego oczu nie zniknął gniew.

— Czyżbyś chciał, by wszyscy nasi wojownicy byli bojaźliwi jak myszy? — wymamrotał.

Nocna Gwiazda zmrużył oczy i poruszył koniuszkiem ogona, ale zanim wysyczał odpowiedź, na czoło wysunął się inny kot — szara kotka o gęstej sierści, szerokim pysku i wojowniczym błysku w oczach. Stanęła obok Nakrapianego Liścia na pokrytym mchem brzegu stawu i zajrzała w wodę. Po kilku chwilach ze środka stawu zaczęły rozbiegać się ku brzegom drobne zmarszczki, które w końcu uderzyły o brzeg.

Szara kotka uniosła głowę.

— Zobaczyłam, co nadejdzie — miauknęła ochryple. — Nadchodzi mroczny czas.

Zebrane koty poruszyły się zaniepokojone jak sitowie kołysane wiatrem, ale nikt nie ośmielił się głośno zadać pytania.

— Tak? — zapytała Błękitna Gwiazda, kiedy cisza przeciągała się. — Powiedz nam, co masz na myśli, Żółty Kle.

Szara kotka zawahała się.

— Nie jestem pewna, co widziałam — odparła w końcu. — I nie spodoba się wam to, co mam do powiedzenia. — Przymknęła oczy, a kiedy znów się odezwała, jej głos brzmiał głębiej i ciszej niż przedtem, więc koty musiały wytężyć słuch. — Zanim nastanie pokój, poleje się krew, a jezioro przybierze kolor czerwieni.

Błękitna Gwiazda zesztywniała i, schyliwszy głowę, spojrzała w jezioro. Po jego powierzchni rozchodziła się czerwona plama, coraz szerzej, aż całe lustro wody zapłonęło szkarłatem. Wydawałoby się, że odbija zachodzące słońce, ale przecież nad kotliną wznosił się księżyc, przesłaniany lekkimi pasmami chmur.

Rozległy się przerażone westchnienia. Nakrapiany Liść drżąc podeszła bliżej i rozpaczliwie wpatrzyła się w wodę, jakby szukając czegoś, co podważy złowieszcze słowa Żółtego Kła.

— Próbujesz się dowiedzieć, co się stanie z Ognistą Gwiazdą? — zapytała ją łagodnie Błękitna Gwiazda. — Nie wysilaj się, Nakrapiany Liściu. Kto, jeśli nie ty, powinien wiedzieć, że czasami nie jesteśmy w stanie nic zrobić.

Nakrapiany Liść uniosła głowę z błyskiem rozpaczliwej determinacji w oczach.

— Zrobię wszystko, by pomóc Ognistej Gwieździe — syknęła. — Będę go chronić całą mocą Klanu Gwiazdy.

— Ale nawet to może nie wystarczyć — ostrzegła ją Błękitna Gwiazda.

Wojownicy Klanu Gwiazdy zaczęli się rozchodzić; wspinali się na zbocze i znikali w zaroślach, aż w końcu poświata bijąca od ich sierści znikła i kotlinę oświetlało tylko odbicie księżyca w wodzie.

Stworzenie stojące w cieniu odczekało jeszcze chwilę, spoglądając w milczeniu, dopóki nie odszedł ostatni kot. Wtedy się poruszyło; promień księżyca oświetlił mocny kark.

— Północy, to nie miejsce dla ciebie — zamruczała do siebie samej. — Nic już nie zrobisz. — Przerwała, a potem dodała: — Może jeszcze raz z klanami się spotkam. Czarne chmury się zbierają.

Kiedy odwróciła się w stronę krzewów głogu, księżyc zalśnił na szerokim białym pasie biegnącym przez jej głowę. Potem Północ znikła i kotlina opustoszała.