Oswoić swojego raka ebook

PRZEDMOWA

Aleksandra S., lat 15

Pragnę, by ta książka dała siłę wszystkim tym, którzy jej potrzebują w tak ciężkiej chorobie, jaką jest nowotwór złośliwy. Mam trzydzieści jeden lat i wiele w swym życiu doświadczyłam złego, ale również dobrego. Od 2010 roku walczę z guzem mózgu (glejak gwiaździak), jednak kocham mojego raka, ponieważ dzięki niemu znalazłam w sobie duszę artysty decoupage’u, maluję również olejami na płótnie i poznałam wielu wspaniałych ludzi, którzy zostali moimi przyjaciółmi. Chciałabym przedstawić tu wskazówki dotyczące odżywiania i dbania o swoją formę fizyczną oraz przede wszystkim psychiczną, bo tak naprawdę nasze nastawienie to połowa sukcesu. Dodatkowo opowiem, jak hobby może stać się najlepszą formą rehabilitacji.

Książka ta jednak nie zastąpi porad lekarzy. To ich zalecenia powinny być przestrzegane i wdrażane w życie w pierwszej kolejności. Pamiętajmy, gdy cierpimy na tak ciężką chorobę, jaką jest rak, choruje nie tylko dana osoba, dany organizm, lecz także całe otoczenie chorej osoby: rodzina, przyjaciele, sąsiedzi, znajomi. Każdy przeżywa to na swój własny sposób. Kiedy wyszłam ze szpitala, rodzina, znajomi oraz ja sama szukaliśmy wszystkiego, co zabija, niszczy gada (czyli raka). W ten sposób rozpoczęła się walka. I wszyscy byli mocno w nią zaangażowani. Cieszyłam się z każdej nowo wyczytanej informacji o tym, co mogłoby go zabić, spowodować, by zniknął raz na zawsze. Od razu wprowadzałam w życie przeczytane wskazówki.

Czym jest ten nowotwór? Każdy żywy organizm produkuje komórki wadliwe. Najprościej można wytłumaczyć to tak, że gdy komórki ulegają uszkodzeniu i nie mogą zostać naprawione, zostają zniszczone przez apoptozę, natomiast komórki rakowe unikają apoptozy i dzielą się w niekontrolowany sposób. I tak powstają guzy o różnych wielkościach.

Nie zapominajmy, że sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy jako osoby chore, nie tylko dla nas jest nowością, lecz także dla naszego otoczenia. Czasem nawet dobrzy znajomi nie wiedzą, czy chcemy się z nimi spotkać, z pewnością nie chcą się narzucać, by nie sprawić nam przykrości lub w jakiś sposób nas urazić. Jeśli mamy ochotę na spotkanie, sami wyjdźmy z inicjatywą, określmy tematy, o których nie chcemy rozmawiać. To bardzo dobre rozwiązanie. Oni poczują się potrzebni i z pewnością dla nas też to będzie wielkie wsparcie, nie będziemy sami. Ważne, by rodzina i przyjaciele dopingowali w tej walce. Bo miłość jest silniejsza niż śmierć. Wiem, zapewne myślisz, że nie każdy ma takie szczęście i taką rodzinę – to nie tak, podczas choroby przeżyłam również coś, co było bardzo przykre. Byłam w związku, mój ówczesny partner, gdy tylko dowiedział się, że jestem chora i gdy straciłam swój atrakcyjny wygląd, po kilku miesiącach mnie opuścił. Zostałam sama. Ale wspierała mnie rodzina i przyjaciele, za to ich kocham.

I ZACZYNAŁO SIĘ NIEWINNIE…

Klara P., lat 7

Ukończyłam Technikum Rolnicze w Dobryszycach, następnie poszłam na studia i wszystko chyba tam się rozpoczęło. Gdy jeszcze kilka lat temu studiowałam na Uniwersytecie Opolskim chemię o specjalności agrobiochemia, pewnego dnia, wracając z uczelni do domu, poczułam się słabo. Objawy coraz częściej zaczęły się powtarzać, były to głównie nudności, ale również takie dziwne chwilowe wyłączenia, utraty świadomości. Jednak jak to na studiach: kolokwia, egzaminy, nauka. Lekarze twierdzili, że jestem przemęczona, tym bardziej że robiłam regularnie badania i nigdy nic nie wskazywało na chorobę. Wręcz przeciwnie – miałam idealne, książkowe wyniki badań, tak mówił mój lekarz rodzinny, i mimo choroby wyniki nadal mam bardzo dobre.

Moje życie zawsze było pełne przygód, uwielbiałam wspinaczkę skałkową i wyprawy górskie (zdobyłam Zawrat i Świnicę, marzyłam, by zdobyć Giewont i Rysy, wejść jeszcze do kilkunastu jaskiń), wyjazdy oraz zwiedzanie różnych ciekawych miejsc w Polsce i na świecie. Kochałam ten wir pracy: praca na etacie, umowa z firmą kosmetyczną. Lekarze uznali, że objawy, jakie miałam od kilku lat, wynikają z przemęczenia, jednak gdy prawie straciłam przytomność za kierownicą samochodu, wracając z pracy, i z wielkim trudem zatrzymałam się na poboczu, stwierdziłam, że dość, że potrzebuję szczegółowych badań. Pojechałam na prywatną wizytę do pani neurolog, która wypisała mi badanie EEG głowy. Po kilku dniach odpłatnie wykonałam je w szpitalu, lecz widząc minę pani, która oddała mi wydruk i opis, byłam pełna obaw.

Następnego dnia miałam ustalony termin tomografii komputerowej (TC). „Zobaczymy, co wyjdzie, proszę się nie denerwować” – usłyszałam. Kolejnego dnia rano jak zawsze wybiegłam z domu w szpilkach do pracy, to był ostatni dzień, gdy miałam na nogach buty na wysokim obcasie (05.11.2010 r.). Poprosiłam kierowniczkę o możliwość wyjścia na badanie TC do szpitala, to było moje pierwsze takie badanie w życiu. Wykonywałam instrukcje pań pielęgniarek, wjechałam do komory, badanie rozpoczęte. Podanie kontrastu było dość nieprzyjemne. Badanie się skończyło, wyjechałam z komory, w pomieszczeniu zrobił się harmider, zdenerwowanie, nerwowe krzyki: „Natychmiast wywołujemy zdjęcia i proszę dzwonić po panią doktor”. Wstałam ostrożnie ze stołu, wiedziałam, że jest źle. U nas w mieście na opis takiego badania i wywołanie zdjęć czeka się około trzech tygodni. A tu odbyło się to natychmiast.

„Jest pani tu z kimś z rodziny?” – zapytano mnie. „Niestety nie, sama przyjechałam samochodem, jeśli trzeba, zadzwonię po kogoś” – odpowiedziałam. Dojechała mama i to jej w gabinecie lekarskim przekazano, że mam bardzo duży obrzęk mózgu i to coś, co go wywołuje, jest w głowie. Odesłano mnie do kolejnego szpitala. Ja jeszcze nic nie wiedziałam, w moich ukochanych butach na obcasach pobiegłam do samochodu, pojechałam do domu spakować się do szpitala.

Nie było łatwo. Kuferek kosmetyków obowiązkowo, brak płaskich butów, ale kupiła je mama. Jak dziś pomyślę, że w takim stanie skakałam po segmencie, a mam tylko metr pięćdziesiąt sześć centymetrów wzrostu, i szukałam ubrań… Musiałam mieć getry i tuniki, a na noc tylko koszulę do spania. Przecież ja nie jestem chora, cały czas do końca tak mówiłam.

II PRAWDA BYWA OKRUTNA

Magdalena Z., lat 13

Przyjechaliśmy do szpitala w Bełchatowie. Jak lekarz zobaczył ilość toreb, zapytał, czy się tu wprowadzam. Koc obowiązkowo, bo jestem zmarzluch, laptop i przenośny internet.

Nadszedł czas na poważną rozmowę. Moja rodzina odwiedzała mnie w szpitalu codziennie. Kilka pięter wyżej leżała też moja koleżanka Eliza, przychodziła do mnie na pogaduchy, dlatego nie było nudno, zawsze miałam z kim porozmawiać. Panie na sali nie były zbyt uprzejme, ponieważ nikt nie wiedział, dlaczego lekarze tak koło mnie biegają, dla mnie samej było to zaskoczeniem. W szpitalu zawsze starałam się być dobrze ubrana i umalowana, zawsze uśmiechnięta, ale nikt nie wiedział, na co jestem chora, wtedy nawet ja nie byłam tego świadoma. Lekarze i personel szpitala mieli zakazane przekazanie mi oraz komukolwiek, kto by o to dopytywał, informacji, na co jestem chora. Chodziło o to, że na oddziale byłam pierwszym takim przypadkiem.

Gdy pewnego dnia przyjechała w odwiedziny moja mama, poprosiła mnie na korytarz, żeby porozmawiać. Usiadłyśmy na leżance i mama delikatnie przekazała mi: „Córcia, obrzęk mózgu coś powoduje, to coś jest w głowie, w mózgu. Najprawdopodobniej potrzebna będzie operacja”. „Mamuś, to nowotwór?” – zapytałam. Odpowiedź brzmiała: „TAK”, ja na to: „Nie martw się, szukajcie lekarzy, jeśli da się to zoperować”. Mama była zaskoczona moją postawą. Choć domyślam się, że oczekiwała takiej reakcji. „Jeśli decyzja jest podjęta, to za trzy dni operacja, ale pamiętaj, trzeba będzie obciąć włosy”. „Włosy odrosną, mamusiu, zabierzmy się za tego gada. Mam tylko prośbę, czy możesz mi przywieźć obrazek z ojcem Pio i Matkę Boską Gidelską”. Jeszcze w tym samym dniu dostarczyła mi go do szpitala. I od tego momentu rozpoczęło się moje inne życie, kolejny etap mojego życia.