Polecamy
POLECAMY
Książki Samanthy Young we wszystkich formatach
The Impossible Vastness of Us
*
The Fragile Ordinary
*
Outmatched
*
Play On
*
As Dust Dances
*
Black Tangled Heart
*
Into The Deep
*
Out of The Shallows
*
The One Real Thing
*
Every Little Thing
*
Things We Never Said
*
The Truest Thing
*
Here With Me
*
There With You
*
Always You
TŁUMACZENIE EWA GÓRCZYŃSKA
Dedykuję tę książkę rodzinie i przyjaciołom, którzy wybaczyli mi
nieobecność i ciągłe roztargnienie, kiedy bez reszty pogrążyłam się w świecie Aidana i Nory, oraz wspierali mnie w dążeniu do spełnienia
marzeń. Podobnie jak Nora znam wagę takiego wsparcia i nieustająco
jestem za nie wdzięczna
Część pierwsza
Prolog
Edynburg, Szkocja październik 2015
Matka przyjaciółki powiedziała mi kiedyś:
– Można by pomyśleć, że po wielu ciosach od losu ludzkie ciało nie zdoła
znieść kolejnej porcji smutku. Jednak nasze serca są irytująco
wytrzymałe.
Ponieważ była jedną z najdzielniejszych osób, jakie znałam, jej słowa
towarzyszyły mi przez cały okres dorastania. Przekonałam się, że miała
rację. Ludzkie serce jest tak skonstruowane, że wytrzyma wiele bólu.
Nikt jednak mnie nie ostrzegł, że poczucie winy i żal również mogą nas
długo prześladować.
Nie chciałam być prześladowana. Nikt tego nie chce. Udawałam zatem, że
nic takiego nie czuję, i skupiłam się na pracy. Nie na pracy
sprzedawczyni w butiku ze ślicznymi ciuszkami na Starym Mieście. To
zajęcie po prostu dawało mi pieniądze na opłacanie rachunków. I niemal
na nic więcej. Właśnie dlatego byłam teraz spóźniona, ponieważ musiałam
pracować po godzinach. Brałam wszystkie możliwe zlecenia, chyba że
kolidowały z moją drugą pracą.
Właściwie nie była to praca, ale coś o wiele ważniejszego.
– Noro, czy możesz pomóc klientce? – Leah stanęła w drzwiach klitki,
która służyła za pomieszczenie socjalne dla pracowników. – A gdzie ty
się wybierasz?
Włożyłam plecak na ramiona i ruszyłam do wyjścia.
– Kończę dziś o dwunastej. A już jest pięć po.
– Ale Amy jeszcze nie przyszła.
– Przykro mi. Muszę iść do szpitala.
Oczy jej się rozszerzyły.
– Ojej! Coś się stało?
Nic a nic. Dzień jak co dzień.
– Przepraszam bardzo… – Jakaś dziewczyna stała przy ladzie, widocznie
zniecierpliwiona. – Czy ktoś może mnie obsłużyć?
Leah podeszła do klientki, a ja skorzystałam z okazji i wybiegłam ze
sklepu, zadowolona, że nie muszę się tłumaczyć. Szefowa pewnie żałowała,
że przyjęła mnie do pracy. Zatrudniała dwie Amerykanki: Amy i mnie.
Tylko jedna z nas potwierdza stereotyp, że Amerykanie to towarzyscy
ekstrawertycy.
Nietrudno zgadnąć która.
I nawet nie chodzi o to, że źle wykonuję swoją pracę albo że nie jestem
przyjacielska. Po prostu nie zwierzam się ludziom, których dobrze nie
znam, podczas gdy Amy i Leah bez oporów opowiadają sobie o wszystkim, od
ulubionego koloru po orgazmy, o które w każdy piątek dbają ich
partnerzy.
Pnącą się w górę uliczką dotarłam do brukowanego traktu królewskiego,
Royal Mile, a moje zdenerwowanie cały czas rosło. Niepotrzebnie. Dzieci
i tak by na mnie zaczekały. Po prostu nie lubię się spóźniać. Odkąd
zaczęłam regularnie odwiedzać szpital, zdarzyło mi się to tylko raz.
Poza tym musiałam się jeszcze przebrać. Robiłam to na miejscu, jeszcze
zanim którekolwiek z dzieci mnie zobaczyło.
Edynburg nazywają wietrznym miastem, a dzisiejszy dzień dowiódł – jakby
sprzysięgły się przeciwko mnie wszystkie siły – że to właściwe
określenie. Szłam pod wiatr, czując jego lodowate podmuchy. Przez chwilę
zastanawiałam się, czy miasto chce mi coś powiedzieć. Czy w przyszłości
miałam wspominać ten dzień i żałować, że nie posłuchałam podszeptów
wiatru i nie zawróciłam? Ostatnio często nachodziły mnie takie dziwaczne
myśli. W ogóle bardzo dużo rozmyślałam.
Ale nie tego jednego dnia w tygodniu. Nie dzisiaj.
Ten dzień poświęcałam im.
Szłam tak szybko, że pokonałam dwudziestominutową trasę w kwadrans.
Przemierzyłabym ją jeszcze szybciej, gdyby nie ten przeklęty wiatr.
Dotarłam do stanowiska pielęgniarek zdyszana i spocona. Ledwie przy nich
wyhamowałam. Spojrzały na mnie zaskoczone.
– Cześć – wysapałam.
Jan i Trish uśmiechnęły się do mnie.
– Nie byłyśmy pewne, czy dziś przyjdziesz – powiedziała Jan.
Ja również się uśmiechnęłam.
– Tylko choroba lub śmierć mogłyby mnie powstrzymać. Jan wyszła zza
biurka.
– Dzieci są w świetlicy – powiadomiła mnie.
– Gdzie mogę się przebrać, żeby mnie nie zobaczyły?
Rozbawiona potrząsnęła głową.
– Nie miałyby nic przeciwko temu.
– Wiem.
– Alison jest z innymi dziećmi, więc jej łazienka stoi pusta. – Wskazała
koniec korytarza, w przeciwnym kierunku niż świetlica.
– Dzięki. Dwie minutki – zapewniłam.
– Obie już tam są – oznajmiła Jan.
Z ulgą skinęłam głową i pognałam do łazienki Aly. Zatrzasnęłam za sobą
drzwi.
Ściągnęłam sweter i dżinsy, coraz bardziej przejęta, jak zwykle gdy
miałam spędzić czas z chorymi dziećmi. One były tu najważniejsze.
– Naprawdę – burknęłam do siebie pod nosem.
Włożyłam zielone legginsy i bluzkę. Właśnie zaczęłam ją zapinać, kiedy
drzwi do łazienki nagle się otworzyły.
Zaparło mi dech w piersiach, kiedy zobaczyłam wpatrzone we mnie znajome
oczy.
Był wysoki, o szerokich ramionach, niemal wypełniał sobą przejście.
Próbowałam otworzyć usta, żeby go zapytać, co tutaj robi, ale słowa
uwięzły mi w gardle. On tymczasem błądził spojrzeniem od moich oczu do
ust, a potem zszedł niżej. Wpatrywał się we mnie długo i uważnie, kilka
razy mierząc mnie wzrokiem od stóp do głów. Zatrzymał spojrzenie na
staniku, widocznym w rozpięciu bluzki, a kiedy znów zwrócił oczy na moją
twarz, zobaczyłam w nich ogień.
Minę miał zdecydowaną.
Wszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi, a ja poczułam narastający
lęk i zdenerwowanie, przez co w końcu otrząsnęłam się z osłupienia.
– Co ty robisz? – zapytałam i zaczęłam się cofać ku ścianie.
Zbliżył się spokojnym krokiem drapieżnika, a w jego oczach igrały
iskierki rozbawienia.
– Właśnie sobie pomyślałem, że jeszcze nigdy nie spotkałem tak
seksownego Piotrusia Pana.
Niestety, szkocki akcent nieodmiennie działał na moje zmysły jak
afrodyzjak.
Właśnie przez to wylądowałam tutaj, tak daleko od domu. Jednak jego
obecność działała na mnie jeszcze silniej.
– Przestań. – Uniosłam dłoń, by go zatrzymać, ale on tylko nakrył ją
swoją i przyłożył do piersi.
Moja ręka wydawała się teraz tak drobna, że przeszedł mnie dreszcz.
Podszedł tak blisko, że nasze ciała niemal się zetknęły i znów z trudem
chwytałam oddech. Był wysoki, a ja niska, więc musiałam dobrze unieść
głowę, żeby spojrzeć mu w oczy.
Żaden mężczyzna nie patrzył na mnie z takim żarem.
Jak miałam się temu oprzeć?
A jednak wiedziałam, że muszę. Spojrzałam na niego gniewnie.
– Powinieneś stąd wyjść.
W odpowiedzi przywarł do mnie całym ciałem. Przeszył mnie spazm
podniecenia. Poczułam lekki dreszcz między udami, a sutki mi
stwardniały.
Wściekła na niego i własne ciało, chciałam go od siebie odepchnąć, ale
było to niczym próba przesunięcia muru.
– Tak nie można – wysyczałam.
Chwycił moje dłonie, przerywając nieskuteczny opór, i delikatnie, ale
stanowczo przytrzymał mi je nad głową. Nerwowo nabrałam powietrza, kiedy
moje piersi dotknęły jego ciała.
Pochylił się nade mną, w pełni świadomy tego, co chce zrobić.
– Przestań. – Potrząsnęłam głową. Nie podobał mi się mój nerwowy ton,
ale mówiłam dalej: – Nie chcę…
Usta mu zadrgały.
– A szkoda. Często odmawiasz sobie przyjemności?
– Nie, ale myślę głową, nie waginą.
Roześmiał się, a na wargach poczułam jego ciepły oddech. Uwielbiałam,
kiedy mnie rozśmieszał. Uwielbiałam jego śmiech. Ten dźwięk wywoływał
przyjemny ucisk w podbrzuszu. Zdałam sobie sprawę, że zdradziło mnie nie
tylko ciało, lecz także serce.
Jakby potrafił czytać w myślach, uwolnił moją jedną rękę i położył mi
dłoń na piersi, tuż nad sercem. Aż zakręciło mi się w głowie od tego
intymnego gestu.
– A nie przyszło ci do głowy, że mogłabyś kiedyś myśleć tym?
– O ile mi wiadomo, moja lewa pierś nie jest specjalnie skora do
rozmyślań – odrzekłam wymijająco.
– Pixie, przecież wiesz, o co mi chodzi – powiedział z szerokim
uśmiechem.
– Nie nazywaj mnie tak.
– Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi – odrzekł, poważniejąc.
– Byliśmy. Ale potem przygwoździłeś mnie do ściany w łazience.
– Dzięki za przypomnienie. – Chwycił mnie za rękę i znów przycisnął ją
do ściany. – Gdyby naprawdę cię to wkurzało, wyrywałabyś się –
stwierdził, gdy zobaczył błysk gniewu w moich oczach.
Poczerwieniałam.
– Na nic by się to zdało. Jesteś ode mnie dużo większy.
– Puściłbym cię. Wiesz o tym. Niechętnie, ale puściłbym, gdybyś naprawdę
tego chciała.
Patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Jego twarz była tak blisko, że
widziałam małe złotawe plamki na zielonych tęczówkach.
W takich chwilach zapominałam, gdzie jestem. I kim jestem. I co on
powinien zrobić.
Nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak mocno napinam mięśnie, dopóki nie
zwrócił na to uwagi.
– Dlaczego tak się powstrzymujesz, skoro tego chcesz? Rzeczywiście.
Dlaczego znów się opieram?
– Noro?
Zamknęłam oczy, dzięki czemu przypomniałam sobie, skąd we mnie ten opór…
– Ponieważ…
Uciszył mnie, przywierając wargami do moich. Zaskoczona, zareagowałam
instynktownie i odpowiedziałam pocałunkiem. Dotykałam językiem jego
języka, starając się uwolnić ręce, ale nie po to, żeby się wyrwać.
Chciałam otoczyć go ramionami, wsunąć palce w jego włosy.
Zalała mnie fala gorąca, jakbym zapłonęła od ogniska, które rozpalił u moich stóp. Zewsząd otaczały mnie szalejące płomienie.
Za gorące. Zbyt natarczywe. Nie do wytrzymania. Chciałam zrzucić z siebie ubranie.
I zedrzeć je z niego.
Wtem przerwał pocałunek, odsunął się i spojrzał na mnie zwycięsko.
Gdyby to był ktokolwiek inny, gdyby zdarzyło się to w innym czasie,
zarzuciłabym mu, że jest próżny i bezczelny.
Pamiętałam jednak dobrze, dlaczego nie powinniśmy tego robić.
Nie wiem, co wyczytał z mojej twarzy, ale uwolnił moje nadgarstki z uścisku. Opuściłam ręce, ale on się nie odsunął.
Opierał dłonie na moich drobnych ramionach. I czekał.
Coś w jego oczach sprawiło, że opuścił mnie wojowniczy nastrój.
Pieszczotliwie pogładziłam jego policzek. Pod palcami wyczułam szorstki
zarost. Wcześniejszy pożar został ugaszony przez smutek.
– Odeszła – powiedziałam mu łagodnie. – Nawet ja nie potrafię sprawić,
żebyś o tym zapomniał.
Widziałam, jak nieznośne, dojmujące cierpienie sprawia, że gaśnie w nim
pożądanie. Wolno zsunął ręce z moich ramion i przeniósł je na talię.
Pociągnął mnie lekko ku sobie, a ja opadłam na jego pierś i się w nią
wtuliłam.
Usłyszałam wypowiedziane szeptem słowa, które wniknęły wprost do mojej
duszy.
– Ale zawsze możesz próbować.
Rozdział 1
1
Donovan, stan Indiana czerwiec 2011
Właściwie to nie chciałam wracać do domu. Czułam w nozdrzach woń baru
szybkiej obsługi i martwiłam się, że wkrótce nie będę się mogła pozbyć
tego zapachu ze skóry i włosów. Mimo to nie chciałam iść do domu.
– Miłego dnia – powiedziałam ostatniemu klientowi, podając mu hamburgera
z frytkami.
Odstąpiłam krok od kontuaru, by przyciągnąć spojrzenie Molly. Stała przy
dystrybutorze i napełniała wielki papierowy kubek napojem gazowanym.
Skrzywiła się.
– Dlaczego ja się zgodziłam na te nadgodziny?
Uśmiechnęłam się do niej. Miałam ochotę krzyknąć: zastąpię cię! Jednak
powiedziałam tylko:
– Bo składasz na tego rozklekotanego grata, którego chcesz odkupić od
Laurie.
– No tak. Nie ma to jak wielkie marzenia.
Parsknęłam śmiechem.
– Są większe niż moje. Ja nadal przemieszczam się na tym sprzęcie. –
Wskazałam na nogi.
– Taaa… I dzięki temu twój tyłek jeszcze długo będzie się opierał
grawitacji.
– Opiera się grawitacji? – Zerknęłam za siebie. – Serio? A ja myślałam,
że zupełnie go nie mam.
Molly się roześmiała.
– Ależ skąd. Masz tyłek. Śliczny i zgrabny, jak cała reszta ciebie.
Słodki, okrągły tyłeczek.
– Chyba za bardzo skupiasz się na mojej pupie.
– To się nazywa analiza porównawcza. – Wskazała na swoje pośladki. –
Moja pupa jest dwa razy większa.
– Eeee… czy mógłbym złożyć zamówienie?
Spojrzałyśmy na klienta, nabzdyczonego ucznia szkoły średniej, który
spoglądał na nas jak na coś obrzydliwego, co przed chwilą wypełzło spod
kamienia.
– Do jutra – rzuciłam Molly na odchodnym, ale zanim zniknęłam za rogiem
korytarza, wychyliłam się i zawołałam: – Zabiłabym za taki tyłek jak
twój. I za takie cycki. Powinnaś to wiedzieć.
Molly uśmiechnęła się promiennie, a ja poszłam do szatni. Miałam
nadzieję, że trochę poprawiłam jej humor. Była cudowną dziewczyną, ale
za bardzo przejmowała się swoją wagą.
Gdy wyjmowałam swoje rzeczy z szafki na zapleczu baru, próbowałam
odpędzić poczucie winy za to, że wolałabym zostać tutaj i podawać
ludziom frytki, niż wrócić do domu. To wiele mówiło. Nie byłam tylko
pewna, czy o mnie, czy o moim życiu. I czy w ogóle jest tu jakaś
różnica.
Po skończeniu szkoły średniej zaczęłam pracować na pół etatu w barze
szybkiej obsługi, chociaż nie było to moim marzeniem. Inni planowali
studia lub podróże, a ja byłam wśród tych nielicznych, którzy nie mogli
sobie pozwolić ani na jedno, ani na drugie. Miałam osiemnaście lat i tkwiłam w pułapce.
Molly była moją najbliższą przyjaciółką. Załatwiła mi to zajęcie,
ponieważ pracowała tu w weekendy przez ostatnie dwa lata. Teraz przeszła
na pełny etat. Żartowała o braku wielkich marzeń, ale naprawdę ich nie
miała. Nie byłam pewna, czy wynikało to z jej natury, z lenistwa czy
jeszcze z czegoś innego. Wiedziałam tylko, że moja przyjaciółka nie
znosi szkoły. Wydawała się zadowolona z pracy w fast foodzie i mieszkania z rodzicami, ponieważ nigdy nie zajmowała się przyszłością.
Żyła chwilą.
Natomiast ja cały czas myślałam, co będzie dalej.
Lubiłam szkołę.
Nie byłam zadowolona z tego, co życie oferowało mi tu i teraz. Ogarnęło
mnie uczucie klaustrofobii, ale stłumiłam je w sobie. Czasami czułam się
tak, jakby z pięćdziesiąt osób usiadło mi na piersi i naśmiewało się ze
mnie. Chwyciłam torebkę i starałam się miarowo oddychać.
Czas wracać do domu.
Gdy przechodziłam przez salę restauracji, pożegnałam się z Molly.
Poczułam niemiłe ukłucie w środku, kiedy zobaczyłam Stacey Dewitte,
siedzącą z grupką znajomych przy stoliku niedaleko drzwi. Spojrzała na
mnie zwężonymi oczami, a ja odwróciłam wzrok. Moja sąsiadka była ode
mnie kilka lat młodsza i kiedyś żyła w przekonaniu, że jestem kimś
innym, niż naprawdę byłam. Nie wiedziałam, kto jest bardziej
rozczarowany tym, że pracuję w fast foodzie: Stacey czy ja.
Marzyłam tylko o tym, żeby ten dzień się wreszcie skończył. Otworzyłam
drzwi, nie zwracając uwagi na dwóch chłopaków, którzy żartobliwie
siłowali się na ulicy.
Nagle jeden z nich popchnął drugiego wprost na mnie z taką siłą, że z impetem wylądowałam na ziemi.
Byłam tak zaskoczona, że dopiero po chwili poczułam ból spowodowany
upadkiem. Bolało mnie lewe kolano i piekły dłonie.
Usłyszałam podniesione głosy.
– Cholera, bardzo przepraszam.
– Nic ci nie jest?
– Pomogę ci wstać.
– Daj sobie spokój. Ja jej pomogę, fujaro.
Mocna dłoń chwyciła mnie za ramię i podciągnęła do góry. Spojrzałam na
chłopaka, który mnie podtrzymywał. Dostrzegłam pełne współczucia
spojrzenie ciemnych oczu. Nie był wiele starszy ode mnie – wysoki, o szczupłej i umięśnionej sylwetce.
– Tu jest twoja torba. Bardzo mi przykro. – Jego towarzysz wręczył mi
torebkę.
Rozumiałam jego słowa, ale zbił mnie z tropu cudzoziemski akcent.
– Co? – wykrztusiłam zdezorientowana.
– Mów wyraźnie. Ona cię nie rozumie. – Ten, który trzymał mnie za ramię,
trącił łokciem kolegę. Znów spojrzał na mnie. – Wszystko w porządku?
Mówił teraz starannie i powoli. Ostrożnie cofnęłam ramię i skinęłam
głową.
– Tak.
– Naprawdę nam przykro.
– Rozumiem. Spokojnie. Od otarcia na kolanie się nie umiera.
Skrzywił się lekko i spojrzał na moją nogę. Na spodniach miałam plamy od
pyłu i brudu.
– Cholera! – Podniósł wzrok i wyczułam, że znów będzie mnie przepraszał.
– Daj spokój. – Uśmiechnęłam się. – Naprawdę nic mi nie jest.
Odpowiedział miłym uśmiechem.
– Jestem Jim. – Wyciągnął rękę. – Jim McAlister.
– Przyjechaliście ze Szkocji? – zapytałam, zachwycona taką możliwością.
Uścisnęłam jego dłoń o stwardniałej skórze.
– A tak. – Jego przyjaciel również wyciągnął rękę. – Roddy Livingston.
– Nora O’Brien.
– Amerykanka irlandzkiego pochodzenia? – W oczach Jima dostrzegłam
rozbawienie. – Wiesz, tutaj, w Ameryce, niewiele osób potrafiło się
domyślić, skąd pochodzimy. Brali nas za…
– Irlandczyków – dopowiedział Roddy. – Za Anglików. A nawet za Szwedów.
To mi się najbardziej podobało.
– Przepraszam za swoich rodaków – zażartowałam. – Mam nadzieję, że was
nie uraziliśmy.
Jim uśmiechnął się szeroko.
– Ani trochę. Skąd wiedziałaś, że jesteśmy Szkotami?
– Udało mi się zgadnąć – przyznałam. – Do naszego miasteczka nie zagląda
wielu Europejczyków.
– Podróżujemy po Stanach – wyjaśnił Roddy.
Miał gęste, pofalowane rude włosy i jak większość ludzi był ode mnie
wyższy, ale niższy od swojego towarzysza.
Przy niezbyt wysokim, krępym Roddym Jim wydawał się jeszcze roślejszy.
Miał sylwetkę pływaka, ogorzałą cerę, ciemne włosy i brązowe oczy,
ocienione gęstymi rzęsami.
I wpatrywał się we mnie intensywnie, podczas gdy Roddy opowiadał, co do
tej pory zwiedzili. Zaczerwieniłam się pod jego uważnym spojrzeniem,
ponieważ jeszcze nigdy nikt tak nie skupiał na mnie uwagi, a co dopiero
taki przystojny facet.
– Właściwie to pomyślałem, że moglibyśmy tu zostać trochę dłużej –
przerwał koledze, kiedy ten oznajmił, że jutro wyjeżdżają.
Wypowiedział te słowa do mnie i uśmiechnął się z chłopięcym wdziękiem.
Czyżby ze mną flirtował? Roddy parsknął śmiechem.
– Mówisz serio? Po pięciominutowej znajomości?
– Jasne.
Mimowolnie się uśmiechnęłam, zachwycona, że jakiś cudzoziemiec chce
odwlec swój wyjazd z Donovan, żeby się ze mną spotkać po tym, jak
zamieniliśmy ledwie kilka zdań. To było niemądre, odważne i przemówiło
do mojej romantycznej natury, którą na co dzień starałam się ukrywać.
Zupełnie nie pasowało do szarego życia. Pewnie dlatego postanowiłam w to
wejść.
– Byliście już nad jeziorem?
Twarz Jima pojaśniała.
– Nie. Chcesz mnie tam zabrać?
– Zabiorę was obu. – Ze śmiechem przypomniałam mu o towarzyszu. –
Lubicie łowić ryby?
– Ja lubię. – Roddy’emu najwyraźniej zaczął się podobać pomysł, żeby
zostać tu dłużej.
– Ja nie. Ale jeśli ty tam będziesz, nic innego się nie liczy.
Poczerwieniałam, zauroczona, a Jim zrobił krok w moją stronę, co mnie
nieco zaskoczyło. On również wydawał się zdziwiony, jakby to nie było
całkiem świadome.
– Cholera, przez cały czas będę się czuł jak piąte koło u wozu –
stwierdził Roddy, znów niezadowolony.
Jim nieco spochmurniał, ale zanim zdążył powiedzieć coś, co mogłoby się
skończyć kłótnią, wtrąciłam się do ich rozmowy.
– Przewróciłeś mnie na ziemię – przypomniałam Roddy’emu. – Jesteś mi
coś winien.
Westchnął ciężko, ale uśmiechnął się kącikiem ust.
– Niech ci będzie.
– Muszę wracać do domu – powiedziałam i niechętnie cofnęłam się o krok.
Jim zrobił kolejny krok do przodu, a ja poczułam się jak jeleń na linii
strzału myśliwego. Nadal patrzył na mnie przenikliwie i z determinacją.
Nagle zaczęłam się zastanawiać, czy powinnam się z tego cieszyć, czy
zacząć się bać.
– Gdzie się spotkamy?
Następnego dnia miałam pracować na popołudniową zmianę. Będę musiała
skłamać rodzicom, że biorę nadgodziny.
– Tutaj. O dziewiątej.
– O dziewiątej rano? No, nie wiem… – zaczął Roddy. Jim zakrył mu usta
dłonią i uśmiechnął się do mnie.
– Dziewiąta pasuje. Do zobaczenia, Noro O’Brien.
Skinęłam głową i się odwróciłam. Czułam spojrzenie Jima na karku, kiedy
szłam Main Street, która przecinała centrum Donovan, a po sześciu
kilometrach rozwidlała się na północ i południe. Większość firm i instytucji w Donovan można było znaleźć przy północnej części ulicy,
North Main Street, począwszy od przychodni weterynaryjnej Fostera, która
mieściła się za szkołą podstawową i średnią. Mieliśmy tu wiele małych
firm – sklep Wilsona, kancelarię prawną Montgomery i Synowie, pizzerię
oraz wiele innych sieciowych biznesów, rozpoznawalnych z daleka, jak
stacja benzynowa czy mały czerwono-biały budynek, w którym pracowałam.
Przy South Main Street mieściły się głównie prywatne domy.
Jakiś czas szłam North Main, a potem skręciłam w prawo, w West Sullivan,
gdzie mieszkałam w małym, parterowym domku z dwiema sypialniami, o którego wygląd dbałam bardzo skrupulatnie. Droga z pracy do domu
zabierała mi piętnaście minut. Kiedy zbliżyłam się do celu, westchnęłam
na widok niewielkiego trawnika, który domagał się koszenia. Nasz dom był
najmniejszy w okolicy. Większość była piętrowa i miała ładne werandy
przed wejściem. U nas nie było werandy. Budynek wyglądał jak prostokątne
pudełko o jasnoszarych ścianach i ciemniejszym dachu. Jednak okiennice,
chroniące małe okna, dodawały całości uroku, ponieważ co roku malowałam
je na biało.
Chociaż domy w Donovan na ogół stały z dala od siebie, co zapewniało
mieszkańcom przestrzeń i dużo światła, nasz nie był zbyt jasny ze
względu na wielkie drzewo zajmujące cały frontowy trawnik. Zasłaniało
słońce, przez co w mojej sypialni stale panował półmrok.
– Spóźniłaś się. – Mama z westchnieniem wyminęła mnie w korytarzu, kiedy
przekroczyłam próg. Chwyciła płaszcz wiszący na wieszaku i szarpnęła tak
mocno, że wyrwała haczyk ze ściany. Znów westchnęła i spojrzała na mnie
z wyrzutem. – Miałam nadzieję, że to naprawisz.
– Zrobię to dzisiaj. – Zdjęłam buty.
– Już zjadł, a teraz ogląda mecz. – Włożyła płaszcz. – Jest w podłym
nastroju – dodała ciszej.
Czy w ogóle bywał w innym?
– Rozumiem.
– Zostało dla ciebie trochę jedzenia w lodówce.
– Mam jutro nadgodziny – oznajmiłam, zanim wyszła.
Zacisnęła usta.
– Zdaje się, że miałaś nie brać nadgodzin? Jesteś potrzebna tutaj.
– Ale moja praca też jest dla nas ważna. Jeśli nie będę brała nadgodzin,
znajdą sobie kogoś, kto to zrobi. Tak powiedzieli – skłamałam, po raz
pierwszy w życiu.
Poczułam nieprzyjemny ucisk w piersi. Jednak chęć spędzenia czasu z chłopakiem, który patrzył na mnie, jakbym była ósmym cudem świata, była
silniejsza niż to uczucie.
– Chryste! – warknęła mama. – Pracuję na dwóch posadach. Wiesz, że nie
zostaje mi wiele czasu na obowiązki domowe.
Zagryzłam wargę, policzki mi poczerwieniały. Czułam się okropnie.
Ale nie na tyle okropnie, żeby zmienić plany.
– Dobrze. – Mama skapitulowała. – Będziemy musiały poprosić Dawn, żeby
do niego kilka razy zajrzała. – Dawn była naszą sąsiadką, bardzo
życzliwą niepracującą mamą. – Skończysz przed szóstą?
Skinęłam głową.
– W tym tygodniu pracuję normalnie, więc jutro skończę przed drugą –
wyjaśniła.
– A dzisiaj? – Mama pracowała jako barmanka pięć wieczorów w tygodniu w barze U Ala. Była też kelnerką na niepełny etat przez pięć dni w Geena’s.
– Będę w domu około pierwszej trzydzieści.
Tata zwykle czegoś od niej chciał, kiedy wracała późno, a to oznaczało,
że nie kładła się spać przed trzecią nad ranem. Już o siódmej musiała
wstawać, żeby zdążyć na ósmą do restauracji.
Nie musiało to tak wyglądać. Mogłabym pracować za dnia, a ona wieczorami
lub odwrotnie i też dalibyśmy radę. Jednak podobnie jak ja nie lubiła
przebywać w domu. Pracowała, odkąd sięgam pamięcią.
Patrzyłam, jak znika za drzwiami, i przypominałam sobie, jak bardzo
kiedyś mnie to bolało.
Teraz nie bolało już tak mocno. Obawiałam się wręcz, że ogarnia mnie
znieczulica.
– Jesteś tam, Noro? – Usłyszałam wołanie ojca.
Znalazłam go w salonie. Siedział na wózku inwalidzkim i gapił się w telewizor. Nie spojrzał na mnie ani razu, nawet kiedy warknął:
– Spóźniłaś się.
– Wiem. Przepraszam. Potrzebujesz czegoś?
Skrzywił się.
– Czy czegoś potrzebuję? Bóg już dawno zdecydował, że nie potrzebuję
tego, co ma każdy inny.
Stłumiłam westchnienie. Od kiedy skończyłam jedenaście lat, słyszałam to
zdanie niemal każdego dnia. Mój wzrok spoczął na jego lewej nodze. A raczej na tym, co z niej zostało. Siedem lat temu amputowano mu ją na
wysokości kolana.
– Coś do picia?
– Nie. – Zerknął na mnie zirytowany. – Zawołam cię, jeśli będę czegoś
chciał.
Innymi słowy: spadaj.
Z przyjemnością.
W lodówce znalazłam resztki makaronu, który zostawiła dla mnie mama, i przełożyłam go na talerz. Zamierzałam zjeść go na zimno. Spojrzałam na
kuchenne drzwi, które zostawiłam otwarte, na wypadek gdyby chciał mnie
zawołać.
Nie pamiętałam, żeby kiedykolwiek na mnie krzyczał, zanim zaczęło się to
piekło. Teraz wrzeszczał z byle powodu.
Ku mojemu zaskoczeniu niczego nie potrzebował, więc mogłam w spokoju
zjeść zimny makaron. Zmyłam naczynia, które zostawiła dla mnie mama, i wyjęłam narzędzia, żeby przykręcić haczyk do innej części ściany w korytarzu. Stary otwór zaszpachlowałam.
Wzięłam prysznic, a potem zaniosłam ojcu kolejne piwo.
– To ostatnie na dziś – przypomniałam mu.
Lekarz powiedział, że nie powinien pić więcej niż dwa piwa dziennie.
Spojrzał na mnie oburzony.
– Jeśli będę miał ochotę, to wypiję następne cholerne piwo! Co mi
zostało? Siedzę tu całymi dniami i gniję, patrząc na twoją martwą twarz.
Matka ciągle gdzieś wychodzi. Nigdy jej nie ma. A ty chcesz mi odebrać
jedyną przyjemność, jaka mi w życiu została. Jeśli będę chciał wypić
cholerne… Gdzie ty idziesz? Wracaj natychmiast!
Kiedy wpadał we wściekłość, po prostu odchodziłam. Nie było innego
sposobu. Czasami, gdy mówił do mnie tak jak teraz, miałam ochotę
zagłuszyć go, krzycząc mu prosto w twarz. Ale nawet gdybym wrzeszczała
nieprzerwanie przez pięć minut i tak nie zrównoważyłoby to jego
niezliczonych ataków złości.
Zostawiłam uchylone drzwi do sypialni, na wypadek gdyby znów mnie
zawołał. Telewizor grał teraz głośniej. O wiele głośniej. Mimo to nie
wystarczająco głośno, żebym wróciła do salonu i poprosiła ojca, żeby go
ściszył.
Nauczyłam się nie zwracać uwagi na jego sztuczki, więc spokojnie
zaszyłam się w swoim sanktuarium. Sypialnia była mała i skromnie
umeblowana. Stały tam niewielkie biurko i szafa mieszcząca nieliczne
ubrania. Nie miałam wielu książek. Większość lektur wypożyczałam z biblioteki.
Większość.
Nie wszystkie. Niektóre trzymałam w ukryciu.
Przykucnęłam i wyjęłam spod łóżka stare pudło po butach. Ostrożnie
postawiłam je na narzucie. Otwierałam je z namaszczeniem, jakby to była
skrzynia pełna skarbów. Na widok tajnej kolekcji ogarnął mnie spokój.
Trzymałam w pudle sztuki teatralne i tomiki wierszy z drugiej ręki.
Niektóre książki kupowałam przez internet i chowałam, żeby mama nie
zobaczyła, na co „trwonię” pieniądze.
Nie uważałam tego za rozrzutność. Na pewno nie.
Wyjęłam stos książek z pudełka i pogładziłam łuszczącą się okładkę
Czarownic z Salem. Pod nimi leżały Doktor Faust oraz Romeo i Julia. Na dnie trzymałam Wieczór trzech króli, Otella i Makbeta.
Miałam bzika na punkcie Szekspira. Najzwyklejsze uczucia i tuzinkowe
myśli potrafił zmienić w coś niezwykłego. Co ważniejsze, o skomplikowanych, mrocznych emocjach mówił w piękny, absorbujący sposób.
Tak bardzo chciałam zobaczyć którąś z jego sztuk na scenie prawdziwego
teatru.
A jeszcze bardziej chciałam w którejś zagrać.
Nikt o tym nie wiedział. Nawet Molly. Nikt nie wiedział, że marzyłam o scenie. Wyśmialiby mnie. I całkiem słusznie. Jako dziecko należałam do
amatorskiej grupy teatralnej, ale musiałam z tym skończyć, kiedy tata
zaczął wymagać opieki. To było całe moje doświadczenie sceniczne. Jednak
bardzo je sobie ceniłam. Uwielbiałam wcielać się w różne postaci,
opowiadać historie, które urzekały publiczność. Kochałam oklaski.
Nieprzerwane brawa. Były jak długi serdeczny uścisk, który mógł zastąpić
wszystkie uściski, jakich nie doczekałam się od mamy.
Oparłam się o łóżko, ganiąc się za takie myśli. Mama nie była złym
człowiekiem. Dawała mi dach nad głową, jedzenie i ubranie, żebym nie
chodziła głodna i bosa. Nie miała dla mnie wiele czasu. Ciężko
pracowała. Tak wyglądało jej życie. Nie mogłam się na nią za to gniewać.
Drgnęłam, kiedy z salonu dobiegł mnie ryk tłumu na meczu, który tata
oglądał w telewizji.
A jeśli chodziło o niego… nie wiem, czy to, co do niego czułam, to był
gniew.
Chyba raczej niechęć.
Wiedziałam, że to okropne. Czasami przychodziło mi do głowy, że nie
jestem dobrym człowiekiem.
Włożyłam wszystko z powrotem do pudełka, zamknęłam je i spróbowałam
zagłuszyć ból w piersi oraz to dojmujące uczucie, od którego ściskało
mnie w żołądku od długiego czasu. Żeby temu zaradzić, chwyciłam jedną z książek, sprawdziłam tytuł i ułożyłam się wygodnie na łóżku.
Na chwilę znalazłam się w innym świecie. Pochłonęła mnie historia o dziewczynie zamkniętej w więzieniu, przy którym moje wyglądało jak dom
wczasowy. W końcu zerknęłam na zegarek i niechętnie odłożyłam książkę.
Ojciec drzemał w salonie. Głowa opadła mu na pierś. Kiedy wyłączyłam
telewizor, uniósł ją gwałtownie i zdezorientowany, rozejrzał się wokół.
W tym stanie, zaspany i zagubiony, wydawał się taki bezbronny. Kiedy
wspominałam, jaki był kiedyś, czułam głęboki smutek.
Zanim został przykuty do wózka inwalidzkiego, nigdy nie musiał na nikim
polegać. Dlatego teraz był stale wściekły na cały świat. Nienawidził
tego, że jest uzależniony od innych.
– Hej, tato. – Gdy dotknęłam lekko jego ramienia, spojrzał na mnie i zamrugał. – Pora do łóżka.
Skinął głową, a ja odsunęłam się na bok. Wolno poszłam za jego wózkiem
do sypialni rodziców. Mama zawsze przed wyjściem pomagała mu włożyć
spodnie od piżamy, więc ja już nie musiałam tego robić. Zdjął koszulę i został tylko w T-shircie. Kiedyś miał szerokie ramiona i mocne bicepsy,
dzięki pracy przy budowie domów. Przez ostatnie lata mięśnie bardzo mu
zwiotczały.
Nadal jednak był na tyle silny, żeby pomóc mi przy przenoszeniu go na
łóżko.
– Nie jest ci zimno, tato?
– Nie.
– W takim razie dobranoc.
– Noro. – Chwycił mnie za rękę i poczułam, że kurczy mi się żołądek,
ponieważ wiedziałam, na co się zanosi. – Tak mi przykro.
– Wiem, tato.
Smutnym wzrokiem prosił mnie o zrozumienie.
– Ciągle jestem wkurzony i odgrywam się na tobie, chociaż tego nie chcę.
Wiesz, że jesteś najlepszym, co mamy z mamą, prawda?
Poczułam łzy napływające pod powieki i gorący ucisk w gardle.
– Wiem – wyszeptałam.
– Na pewno? – Mocniej ścisnął moją dłoń. – Kocham cię, córeczko.
Powstrzymując łzy, nabrałam powietrza.
– Też cię kocham, tato.
Dopiero kiedy wróciłam do swojego pokoju, wcisnęłam twarz w poduszkę i zaszlochałam.
Nienawidziłam chwil, kiedy przypominał mi, co straciłam.
Życie byłoby o wiele łatwiejsze, gdybym nie pamiętała ojca, który
obdarzał mnie ciepłymi uczuciami, jakich skąpiła mi mama. Często i chętnie mnie obejmował i całował, dużo opowiadał o wspaniałych planach
na przyszłość. Miałam pójść do college’u i zawojować świat.
A potem wszystko się zmieniło.
Odkąd pamiętałam, tata harował do upadłego, więc tym bardziej nie
rozumiałam, dlaczego mama tak dużo pracuje. Był właścicielem największej
firmy budowlanej w naszym okręgu. Zatrudniał wiele osób, mieszkaliśmy w ładnym, dużym domu, który sam zbudował, na przedmieściach Donovan.
Jednak zachorował na cukrzycę. Im firma lepiej prosperowała, tym żył w większym stresie. Nie dbał o dietę i nie wystrzegał się alkoholu, więc w końcu w nodze wdała się gangrena i nie było innego wyjścia niż amputacja
poniżej kolana. Miałam wtedy jedenaście lat. Byłam jeszcze dzieckiem.
Tata tracił zamówienia, aż Kyle Trent odkupił od niego firmę za grosze i przywrócił jej dawną świetność. Trentowie odkupili od nas nawet dom.
Zapewne miał zadłużoną hipotekę, ponieważ – o ile mi wiadomo – z tej
transakcji również nie zostały żadne pieniądze.
Mama zaczęła pracować jeszcze więcej. Nawet nie wiedziałam, jak to się
stało, ale zostałam opiekunką taty. Nie było to łatwe zajęcie, ale
przecież chodziło o mojego ojca. Miał ciężkie życie, tak samo jak mama,
więc żeby im pomóc, robiłam, co do mnie należało. Oznaczało to, że
często bywałam zmęczona i nie miałam już tyle czasu na naukę. Jednak
robiłam wszystko, żeby nie obniżać wyników w szkole. Nawet kiedy tata
stał się innym człowiekiem i zniszczył moje marzenia o przyszłości. Dał
mi jasno do zrozumienia, że nie mam żadnych widoków na studia.
Powtarzałam sobie, że nadal mam szanse choć na szkołę pomaturalną.
Kiedyś.
Kiedy będę miała więcej czasu.
Poduszka tłumiła płacz, a ja kurczowo zaciskałam palce na cienkiej
kołdrze. Opłakiwałam samą siebie. Przez pierwsze jedenaście lat mojego
życia ojciec budował we mnie wiarę we wspaniałą przyszłość. Głównie
jednak opłakiwałam swojego dawnego tatę. Płakałam nad bohaterem, który
całował mnie, kiedy płakałam, przytulał, kiedy się bałam, i traktował
jak najważniejszą osobę pod słońcem.
W dzieciństwie kochający ojciec był dla mnie czymś oczywistym,
naturalnym. A kiedy nagle zniknął, zastąpiony przez kogoś zgorzkniałego,
smutnego i bezbronnego, poczułam się, jakbym straciła grunt pod nogami.
Unosiłam się w powietrzu, wystawiona na targające mną wiatry i burze.
Nie potrafię nawet wyrazić, jakie to przerażające uczucie. Czasami
myślę, że lepiej byłoby nigdy nie doświadczyć bezpiecznego dzieciństwa.
Ponieważ teraz nie miałabym za czym tęsknić.
Objęłam się ramionami i starałam się uspokoić.
Pomyślałam o spotkanym dzisiaj chłopaku, o tym, jak na mnie patrzył. Jak
na kogoś niezwykłego…
Tak patrzył na mnie tata, kiedy odzywał się w nim ten dawny człowiek.
Powoli zaczęłam się uspokajać, a poczucie winy za okłamanie mamy
ustąpiło. Bardzo chciałam wyjść. Potrzebowałam takiego wyjątkowego dnia.
Dnia, w którym mogłabym odetchnąć swobodnie i głęboko. Tylko jednego
dnia. Żebym miała co wspominać podczas długich chwil, kiedy oddychanie
stanie się trudniejsze.
Rozdział 2
2
Następnego ranka czekali na mnie obok nowego mustanga. Przesunęłam
dłonią po masce.
– Skąd macie ten samochód?
Jim podszedł tak blisko, że musiałam unieść głowę, żeby spojrzeć mu w oczy.
– Wypożyczyliśmy.
– Fajnie.
– Chwilę trwało, zanim przywykliśmy do jazdy po przeciwnej stronie
drogi.
Wyobraziłam sobie, jak jadą pod prąd, i się roześmiałam.
– Już to widzę!
– No to jak? – Roddy skrzyżował ramiona na piersi. – Jedziemy nad to
jezioro czy nie?
– Co on dziś taki marudny? – zapytałam Jima.
– Rano jest nie do życia. Nie lubi wcześnie wstawać.
– Ty za to uwielbiasz – burknął kolega.
– Kiedy czeka na mnie śliczna dziewczyna, to jak najbardziej. – Jim
puścił do mnie oko, położył mi dłoń na plecach i poprowadził do
samochodu.
Na chwilę ogarnęły mnie wątpliwości.
– Ale nie jesteście seryjnymi mordercami ani nic w tym rodzaju?
– Trochę za późno na takie pytania – odrzekł z przekąsem Roddy. –
Wskakuj do auta.
– Jak twoje kolano? – zapytał Jim.
Patrzył na moje nogi, kiedy wsiadałam.
– W porządku. Nabiłam sobie małego siniaka i to wszystko.
– To był tylko pretekst, żeby popatrzeć na twoje nogi – oznajmił Roddy.
Jim usiadł za nami, z tyłu samochodu, i lekko uderzył przyjaciela dłonią
w tył głowy, by go uciszyć.
Roddy nieco odzyskał humor, kiedy dotarliśmy nad wodę. Park i jezioro
leżały na północny wschód od miasta, przy południowym krańcu Donovan
Lake. Postanowiłam ich zabrać właśnie tam, ponieważ wokół stały
przyczepy turystyczne – niektóre służyły za domy – a to oznaczało, że w lecie wypoczywa tu wiele rodzin. Czułam się bezpiecznie.
Wsiedliśmy do niewielkiej łodzi. Roddy skupił się na wędkowaniu, Jim
natomiast zaczął mnie wypytywać. A przynajmniej próbował.
– Prawie nic mi o sobie nie powiedziałaś. – Roześmiał się. – Większość
dziewczyn uwielbia gadać o sobie.
– Obawiam się, że niewiele jest do powiedzenia.
– Rozumiem. Cóż, wiem, że pracujesz w fast foodzie z hamburgerami. To
praca na cały etat? Część? Na wakacje?
– A kto to może wiedzieć. – Wzruszyłam ramionami, a on się roześmiał,
wyraźnie zachwycony moją wymijającą odpowiedzią.
Wcale nie chciałam być tajemnicza – wtedy naprawdę nie miałam pojęcia,
co przyniesie przyszłość.
– Mieszkasz tu od urodzenia? Z rodzicami? Czym się zajmują? Co chcesz
zrobić z resztą życia?
Wyrzucał z siebie pytania niczym karabin maszynowy. Nie mogłam się
powstrzymać i wybuchnęłam śmiechem. Słońce świeciło teraz wyżej ponad
drzewami, więc wsunęłam na nos tanie okulary przeciwsłoneczne, ciesząc
się, że mogę się za nimi ukryć.
– Dwa razy tak. Mama pracuje w dwóch miejscach. Jest barmanką i kelnerką. Mój tata nie pracuje, ponieważ cierpi na zaawansowaną
cukrzycę. A co chcę dalej robić, nie wiem. Chyba chciałabym zająć się
czymś, co się wiąże z pomaganiem ludziom. – „Albo zostać aktorką
teatralną”.
Jim się uśmiechnął.
– Widzisz? To nie było takie trudne.
– A ty? Z której części Szkocji pochodzisz? Mieszkasz z rodzicami? Czym
się zajmują? Co chcesz zrobić z resztą życia?
– Pochodzimy z Edynburga i pracujemy w budownictwie. – Wskazał na
Roddy’ego, który sennie spoglądał na wodę i wydawał się uszczęśliwiony
spokojem i ciepłem porannego słońca. – Mieszkam w dzielnicy Edynburga
zwanej Sighthill, z mamą i siostrą. – Przerwał na chwilę. – Mój tata
zmarł kilka miesięcy temu. Miał atak serca.
Usłyszałam, że głos mu się załamał, i współczucie ścisnęło mi serce. W tej samej chwili Roddy pocieszycielsko poklepał przyjaciela po kolanie.
Tym gestem sprawił, że zmieniłam o nim zdanie. Jim w podziękowaniu
klepnął go w ramię.
– Tak mi przykro.
Skinął lekko głową.
W łodzi zapanowała niezręczna cisza, a ja gorączkowo próbowałam wymyślić
odpowiedni temat rozmowy. Nie chciałam sprawiać wrażenia kogoś
nieczułego na jego ból, ale też odniosłam wrażenie, że Jim nie chce
dłużej rozmawiać o ojcu.
– A skąd pomysł na podróż po Stanach?
Uśmiechnął się do mnie z wdzięcznością.
– Dostałem trochę pieniędzy z ubezpieczenia ojca, skończyliśmy z Roddym
dwadzieścia jeden lat i postanowiliśmy przepuścić wszystko na podróż po
Stanach. Planowaliśmy to od dzieciństwa.
– Masz dwadzieścia jeden lat?
– No tak. – Spojrzał na mnie zwężonymi oczami. – Proszę, powiedz mi, że
jesteś pełnoletnia.
Zaczerwieniłam się i roześmiałam.
– Mam osiemnaście lat.
– Kamień z serca – odrzekł z uśmiechem. – Pękłoby mi serce, gdybyś
powiedziała coś innego.
– Coraz gorzej idzie ci podryw. Te tanie teksty… – burknął pod nosem
Roddy.
– To nie jest żaden podryw. – Jim znów żartobliwie klepnął go dłonią w tył głowy. Tym razem Roddy nawet nie drgnął. Jim przeniósł spojrzenie na
mnie. – Naprawdę.
Przyjrzałam mu się z uwagą.
– Dlaczego jesteś taki miły? Przecież w ogóle mnie nie znasz.
– To samo powiedziałem mu wczoraj wieczorem. I dzisiaj rano – skwitował
Roddy.
Jim wywrócił oczami.
– Roddy, zamknij jadaczkę.
Przyjaciel tylko stęknął.
– Dlaczego więc? – Nie dawałam za wygraną.
– Sam nie wiem. – Patrzył na mnie przenikliwie, w typowy dla siebie
sposób. – Jest w tobie coś.
Jego przyjaciel odwrócił się do mnie, osłaniając dłonią oczy.
– Tak naprawdę chce powiedzieć, że podobasz mu się jak cholera, że teraz
nie myśli głową, tylko tym, co ma w spodniach, więc jeśli nie udowodnisz
mu, że jesteś zwykłą dziewczyną, taką samą jak inne, to utkniemy na tym
zadupiu w Indianie do końca lata.
Trudno było go zrozumieć ze względu na szkocki akcent, ale to, co
pojęłam, sprawiło, że zaczerwieniłam się jeszcze bardziej.
– Roddy, jeśli się natychmiast nie przymkniesz, wyrzucę cię za burtę.
– Mówię prawdę. Przecież nawet się nie znacie.
– I właśnie dlatego siedzimy w tej łodzi i staramy się czegoś o sobie
dowiedzieć.
– No właśnie… przyspiesz trochę, żebyśmy mogli się stąd wynieść.
– Mam lepszy plan. – Jim zaczął wiosłować w stronę przystani.
– Co ty wyrabiasz? – zaprotestował Roddy. – Podoba mi się na jeziorze.
– Naprawdę? Trudno się było domyślić, bo cały czas narzekałeś.
– Daj spokój. Tylko żartowałem.
Jim jednak nadal wiosłował do brzegu. Odrzucił wiosła, wstał, wyciągnął
do mnie ręce i pomógł mi wysiąść. Potem odwrócił się i popchnął łódkę na
jezioro, z Roddym nadal na pokładzie.
Roddy pośpiesznie chwycił wiosła.
– Co robisz!
Ku swojemu zaskoczeniu poczułam, że moja dłoń znalazła się w uścisku
większej, silniejszej dłoni Jima.
– Idę z Norą gdzieś, gdzie będziemy mogli spokojnie porozmawiać. A ty
możesz nadal łowić ryby. Niedługo po ciebie wrócimy.
– No super! – wołał Roddy z łódki, czym przykuł uwagę kilku osób. –
Zostawiasz mnie, swojego wieloletniego przyjaciela, dla dziewczyny,
którą wczoraj poznałeś.
– Na jakiś czas. I tylko dlatego, że jesteś dziś jak wrzód na tyłku.
Jim spojrzał na mnie, a ja prychnęłam rozbawiona. Pociągnął mnie za
sobą.
– Jesteś pewien, że da sobie radę?
– Nic mu się nie stanie – zapewnił ze śmiechem. – Dałem mu to, czego
chciał. Całe to narzekanie i gderanie było po to, żebyśmy sobie poszli i zostawili go samego. Uwierz mi.
– Ach, tak.
– A więc dokąd idziemy?
– Tędy. – Poprowadziłam go żwirową ścieżką, wijącą się wśród drzew wokół
jeziora.
Szliśmy w niewymuszonym milczeniu, aż dotarliśmy do miejsca, którego
szukałam. Do zapewniającej trochę prywatności ławki nad brzegiem
jeziora, o kilka minut drogi od jakiejkolwiek przyczepy czy łodzi.
– Stąd nadal możemy cieszyć się jeziorem.
Uśmiechnął się i usiadł.
– Pięknie tutaj.
– Tak, też mi się podoba. – Usiadłam, a ponieważ miałam na sobie szorty,
poczułam ciepło drewna, nagrzanego przez poranne słońce. W środku lata,
o trzeciej po południu, drewno rozgrzałoby się tak mocno, że można by
się poparzyć. O tej porze czuło się na skórze tylko miłe ciepło, a stojące nisko na niebie słońce świeciło łagodnie. – Żałuję, że nie mogę
tu przychodzić częściej.
– Dlaczego nie?
– Dużo pracuję.
Jim siedział rozluźniony, z jedną nogą podkuloną i ramionami zarzuconymi
na oparcie ławki.
– Czy teraz odpowiesz na moje pytania?
Z namysłem przechyliłam głowę.
– To zależy od pytań.
– Zacznijmy od łatwych. Ulubiony kolor?
– Jeszcze czego! – odrzekłam żartobliwie. – To trochę zbyt intymne.
Jim parsknął śmiechem. Ten dźwięk wydał mi się bardzo miły.
– Mój ulubiony kolor to zieleń Hibsów – zaczął.
– Nie znam tego koloru.
– Zieleń klubu piłkarskiego Hibernian, z Edynburga. Chodzi o piłkę
nożną.
– Niewiele wiem o piłce nożnej. Ale mój tata jest zapalonym kibicem
Coltsów z Indianapolis – wyjaśniłam.
– Uwielbiam futbol amerykański.
– Naprawdę? – zdziwiłam się. – Myślałam, że wolicie rugby.
– Lubię rugby. Ale futbol amerykański wydaje mi się bardziej
emocjonujący. Nie zrozum mnie źle, rugby to gra dla twardzieli. Ale wasz
futbol jest bardziej strategiczny. Moja siostra nie znosi sportu, ale
nawet ona ogląda mecze NFL. Ja kibicuję Patriotom.
– Ciii! – uciszyłam go żartobliwie, rozglądając się dookoła. – Tutaj
lepiej nie mówić tego głośno.
Roześmiał się.
– Dobrze, nie będę. – Pociągnął mnie lekko za kucyk. – Powiedz mi
jeszcze coś o sobie. Ulubiona piosenka?
Natychmiast przypomniało mi się, jak tata z kilkoma kolegami
podśpiewywali przy pracy piosenki zespołu Bon Jovi, i zalała mnie fala
nostalgii. Miałam dziesięć lat, a Cory Trent – z powodu, którego
dotychczas nie poznałam – rozpowiedział wszystkim w klasie, że moja mama
powiedziała jego mamie, jakobym sikała do łóżka. Co było bzdurą.
Poprosiłam mamę mojej przyjaciółki, żeby podwiozła mnie do domu
stojącego dwa kilometry od nas, który właśnie remontował tata. Nieczęsto
zdarzało się, że pracował w mieście. Zwykle jego brygada dostawała
zlecenia na prowincji. Dziękowałam Bogu, że tego dnia był tak blisko,
ponieważ sytuacja w szkole, w której wszyscy zaczęli mnie traktować jak
wyrzutka, całkiem mnie załamała.
Tata wyszedł z budynku, kiedy jeden z robotników dał mu znać, że
przyjechałam. Na jego widok wybuchnęłam płaczem, a on wziął mnie w ramiona. Kiedy opowiedziałam mu, co zaszło, wściekł się na Cory’ego.
Dan, jego majster, podkręcił radio, a wtedy tata z kilkoma kolegami
starali się mnie rozweselić, fałszywie wyśpiewując piosenki Bon Joviego.
Wówczas doszłam do wniosku, że mam najlepszego tatę pod słońcem.
A przez to czułam się jeszcze gorzej, kiedy chwilę potem go straciłam.
– Livin’ on a Prayer – odpowiedziałam. Milczał, więc zerknęłam na
niego ukradkiem – trząsł się ze śmiechu. Zmrużyłam powieki. – Dobrze,
nie odpowiadam więcej na żadne pytania, skoro się ze mnie nabijasz.
– Nie, nie! – Położył mi rękę na ramieniu i śmiał się da-lej. –
Przepraszam. Po prostu nie spodziewałem się Bon Joviego.
– Doprawdy? A jaka jest twoja ulubiona piosenka, szpanerze?
– All These Things That I’ve Done Killersów.
Zmarszczyłam nos.
Fakt. To odjazdowy kawałek.
Znów wybuchnął śmiechem, aż zatrzęsła się ławka. Nagle wyciągnął rękę,
chwycił za zausznik moich okularów, uniósł je ostrożnie i umieścił na
czubku głowy, żeby zobaczyć moje oczy.
– Jesteś urocza.
Słyszałam już dawniej ten komplement i wcale mi się nie podobał.
Mierzyłam tylko metr sześćdziesiąt i chociaż w ostatnich latach wreszcie
nabrałam krągłości, byłam drobnej budowy ciała. Miałam duże, ciemne oczy
z długimi rzęsami. Gdy ktoś mnie opisywał, zwykle używał takich określeń
jak „słodka” czy „urocza”. Nie chciałam być słodka ani urocza. Chciałam
być czymś więcej.
Jednak w ustach Jima „urocza” zabrzmiało jak coś więcej. Zaczerwieniłam
się.
– Chyba nie – zaprzeczyłam.
– Ależ tak – zapewnił.
Znów na niego zerknęłam i zaczerwieniłam się jeszcze bardziej, gdy
dostrzegłam jego skupiony na mnie wzrok.
– Patrzysz na mnie.
– Owszem. Trudno nie patrzeć.
Poruszyłam się nerwowo. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Nigdy dotąd nie
flirtowałam z chłopakiem.
– Czy wszyscy Szkoci to tacy flirciarze?
Wzruszył ramionami.
– Wcale nie flirtowałem. Po prostu mówiłem to, co myślę.
– Najwyraźniej, jeśli chodzi o ciebie, to jedno i to samo – drażniłam
się z nim.
Przysunął się bliżej, a ja wciągnęłam głęboko powietrze, bo poczułam,
jak jego bliskość wywołuje we mnie nerwowy dreszcz.
– Ulubiony film?
Zrozumiałam, że nie zamierzał mnie pocałować, i nie wiedziałam, czy
powinnam czuć rozczarowanie, czy ulgę.
– Sama nie wiem… Moulin Rouge.
– Kolejna niespodzianka. – Uniósł brew. – Nie oglądałem go, ale nie
spodziewałem się takiego wyboru.
– A czego się spodziewałeś?
– Właściwie to nie mam pojęcia – przyznał ze śmiechem. – Mój ulubiony
film to Red.
– Chyba go nie widziałam.
– Jest zajebiś… cholera, przepraszam. – Zaczerwienił się. – Przy tobie
staram się nie przeklinać.
Ujęło mnie to, że starał się zachowywać jak dżentelmen, ale chciałam
też, żeby był sobą. Zaczerwienione policzki świadczyły o pewnej
wrażliwości, której się nie spodziewałam. Zdałam sobie sprawę, że
chociaż starał się tego po sobie nie pokazać, również czuł się przy mnie
zdenerwowany. Ta myśl sprawiła mi radość.
– Powiedziałeś, że pracujesz na budowie?
Skinął głową.
– Założę się, że często przeklinasz, co? Mój tata miał kiedyś firmę
budowlaną. Chociaż bardzo się pilnował, stale przeklinał. Tak jak jego
ekipa. Nie przeszkadza mi to. Czasami… – Zniżyłam głos o oktawę. –
Czasami nawet mnie zdarza się zakląć. Potworność.
Żartobliwie odepchnął mnie od siebie.
– I staraj się tu, człowieku, zachowywać kulturalnie.
– Po prostu bądź sobą – odparłam z uśmiechem. I zanim zdążył zadać
następne pytanie, na które być może nie chciałabym odpowiadać,
powiedziałam: – A dlaczego w ogóle przyjechaliście z Roddym do Donovan?
Patrzył na mnie, jakby się nad czymś zastanawiał. W końcu usadowił się
wygodniej na ławce i spojrzał na jezioro. Tym samym zwrócił moją uwagę
na przepływającą w pobliżu łódkę, w której siedział jakiś mężczyzna z dwoma chłopcami. Cała trójka śmiała się i głośno rozmawiała. Byłam tak
pochłonięta rozmową, że jeszcze przed chwilą w ogóle nie zdawałam sobie
sprawy z ich obecności.
– Z powodu mojego taty – wyjaśnił nagle Jim. – Nazywał się Donovan.
Jak poprzednio wyczułam, że trudno mu przychodzi rozmowa o ojcu.
– Nie musisz…
Zerknął na mnie.
– Roddy unika tego tematu. Mama zaczyna płakać, kiedy o nim wspomnę. A rozmowa o nim z ludźmi, którzy go znali, jest trudna.
Zalała mnie fala współczucia. Przełamałam zwykłą powściągliwość i położyłam dłoń na kolanie Jima, w geście pocieszenia. Spojrzał na nią,
lekko zaskoczony i wyraźnie zagubiony.
– Czasami… – Głęboko wciągnęłam powietrze, żeby zmniejszyć ucisk w piersi. – Czasami łatwiej jest rozmawiać o takich sprawach z kimś, kto
go nie znał ani nie kochał, ponieważ nie trzeba się martwić o cudzy ból,
tylko o własny. Wtedy możesz o nim mówić, nie przejmując się tym, jak
twoje słowa podziałają na tę drugą osobę. – Zdjęłam rękę z jego kolana,
a jednocześnie zwróciłam się ku niemu, tak że moje kolano niemal
dotykało jego biodra. – Możesz mi o nim opowiedzieć. Jeśli tylko masz
ochotę…
Jim wydawał się jednocześnie zaskoczony i niepewny.
– Trochę ciężki temat jak na pierwszą randkę…
– A to jest randka?
– Owszem, randka.
Roześmiałam się, gdy usłyszałam jego nieustępliwy ton.
– W takim razie sami zdecydujemy, jak powinna wyglądać. Umiem słuchać,
Jim. Ale nie musimy rozmawiać.
Uniósł brwi i rozciągnął usta w łobuzerskim uśmiechu, a ja wymierzyłam
mu kuksańca za nieprzyzwoite myśli.
– Dobrze wiesz, co chciałam powiedzieć. Boże! – Przewróciłam oczami. –
Faceci!
Uśmiech zniknął, a Jim przysunął się jeszcze bliżej mnie. W jego oczach,
niczym opadająca wolno kurtyna teatralna, pojawiła się powaga. Uważnie
przyglądał się mojej twarzy. Zanim skierował spojrzenie na włosy,
zauważyłam, że mamy prawie ten sam kolor tęczówek. W mroku wydawały się
niemal czarne, ale kiedy oświetlało je słońce, lśniły ciepło jak ciemny
mahoń.
Jim owinął sobie kosmyk moich włosów wokół palca i zaczął mówić:
– Mama mojego taty była Irlandką, ojciec był Szkotem i jak by to
określił tata, oboje rozpierała duma ze swojego pochodzenia. Odeszli,
kiedy miałem cztery lata. Zginęli w wypadku samochodowym. – Przez ułamek
sekundy spoglądał mi w oczy, jakby chciał sprawdzić reakcję, a potem
znów zaczął się bawić moimi włosami. – Kiedy urodził się tata, dziadek
zaproponował babci, żeby go nazwać Donovan McAlister. Donovan to
panieńskie nazwisko mojej babki. – Przerwał na chwilę. – Jechaliśmy z Roddym szosą I-70 w stronę Route 66 w Illinois. Chcieliśmy przemierzyć
cały szlak. Kiedy zatrzymaliśmy się po benzynę, zobaczyłem przypięte na
tablicy ogłoszenie, że szukają kogoś do pracy w supermarkecie. W Donovan. – Uśmiechnął się blado, patrząc na jezioro. – To cholernie
głupie, wiem… Ale poczułem, że muszę tu przyjechać.
– Wcale nie było to głupie – zapewniłam go.
Odwrócił się i znów zmierzył mnie wzrokiem.
– Nie było. Też zaczynam tak myśleć.
Poruszyłam się niespokojnie, bo nie mogłam znieść jego przeszywającego
spojrzenia. Chociaż był przystojny i miał zniewalający akcent, nie byłam
przygotowana na kogoś takiego jak Jim McAlister, który patrzył na mnie,
jakby poraził go piorun.
– Jaki był twój tata?
– Był najzabawniejszym facetem, jakiego znałem. – W głosie Jima było
słychać jednocześnie rozbawienie i smutek. – Miał czas niemal dla
każdego. Jeśli ktoś potrzebował pomocy, nigdy nie było to dla niego
problemem. Byłem jego najlepszym kumplem.
Usta mu zadrżały, a oczy zaczęły błyszczeć. Sięgnęłam po jego dłoń i objęłam swoimi. Ten gest chyba dodał mu sił, ponieważ oczy znów stały
się suche, a uśmiech wrócił na twarz.
– Nauczył mnie, że rodzina jest na pierwszym miejscu. Jest ważniejsza
niż zarobki, sława i inne bzdury. Obudził przekonanie, że niekoniecznie
trzeba być ambitnym w pracy, ale należy mieć ambitne podejście do życia.
Powinno się znaleźć odpowiednią dziewczynę i założyć rodzinę.
Jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby chłopak mówił o takich sprawach i przywiązywał do nich tak wielką wagę. Zauważyłam też, że kiedy wspominał
ojca, jego szkocki akcent stawał się wyraźniejszy. Jakby zaczął się przy
mnie rozluźniać.
– Musiał być dobrym człowiekiem – powiedziałam.
– Tak. – Skinął głową, ale dostrzegłam lekki chłód w jego oczach. – Nie
był jednak doskonały, choć teraz wszyscy zamiatają to pod dywan.
– Co chcesz przez to powiedzieć?
– Zwłaszcza mama. Nie zrozum mnie źle. Kochał ją, ale zachowywał się jak
samolubny drań. Nigdzie jej nie zabierał, nie spędzał z nią czasu. Sam
często wychodził do pubu z kolegami, a ją zostawiał w domu. Wściekał
się, kiedy wracał, a jej tam nie było. Jakby nie chciał, żeby miała
własne życie… – Rzucił mi spojrzenie, które zrozumiałam dopiero, gdy
znów się odezwał. – Zdradzał ją i z tego, co wiem, nie chodziło tylko o seks. Zakochał się w innej kobiecie. Rodzice niemal się rozeszli. W końcu wybrał mamę, ale ona chyba nigdy mu nie przebaczyła.
– Przykro mi.
– Za to teraz mama zachowuje się tak, jakby ojciec był co najmniej
świętym. – W jego słowach pobrzmiewał gniew. – A ja… po prostu… kochałem
ojca i wybaczam mu, że nie był ideałem, ponieważ nikt nie jest
doskonały, ale chciałbym pamiętać go prawdziwego. Rozumiesz?
Skinęłam głową i ścisnęłam jego dłoń.
– Czy to oznacza, że jestem złym człowiekiem? – zapytał.
– O Boże! Nie – zaprzeczyłam.
Jim wolno wypuścił powietrze i znów zapatrzył się w wodę. Przyglądałam
się mu i zauważyłam, że napięcie znika z jego twarzy i ramion. Patrzył,
jak jakiś ptak pikuje nad samą taflę jeziora, potem znów się wzbija i znika między drzewami.
– Cieszę się, że cię poznałem, Noro O’Brien – usłyszałam.
– Tak?
Znów na mnie spojrzał i delikatnie wyswobodził rękę z mojego uścisku,
ale tylko po to, żeby mnie objąć ramieniem.
– Chciałbym tu zostać trochę dłużej, jeśli nie masz nic przeciwko.
– Oczywiście, że nie. Do pracy muszę wrócić dopiero za kilka godzin.
– Nie! – Zaśmiał się cicho i potrząsnął głową. – Miałem na myśli to, że
nie chcę dziś wyjeżdżać z Donovan.
Nagle zrozumiałam, o co pyta, i chociaż pożądanie w jego oczach mnie
przerażało, to jego cudzoziemskość intrygowała. Tam, skąd pochodził,
było zupełnie inaczej niż w Donovan. Znałam to miejsce z kina i telewizji, ale nadal nie mogłam sobie wyobrazić, jak wygląda życie w mieście, w którym dorastał. Nie całkiem mnie to obchodziło. Interesowało
mnie głównie to, że Edynburg leży tak daleko od Indiany, tajemniczy i kuszący, jak przygoda, która może się przydarzyć w rzeczywistości
zupełnie innej od mojego zwykłego, szarego świata. A Jim był częścią tej
przygody.
Skinęłam głową. Również nie byłam gotowa na rozstanie.
Rozdział 3
3
Odkąd skończyłam dwanaście lat, nie znosiłam antyseptycznej woni
szpitali.
Wywoływała we mnie bolesny skurcz żołądka.
Mimo to co miesiąc wskakiwałam do autobusu i jechałam półtorej godziny
do dziecięcego szpitala w Indianapolis. Robiłam to od pięciu lat, nie
licząc roku, w którym mama pozwalała mi na częstsze wizyty.
Nieczęsto się zdarzało, żeby mama pozwalała mi wziąć sobie wolne od
codziennych obowiązków, ale gdy skończyłam dwanaście lat, wreszcie się
zgodziła.
Teraz uważa, że zwariowałam. Spierałyśmy się o moje comiesięczne
wyprawy, ale byłam nieugięta. W końcu przestała nalegać, żebym z tym
skończyła.
– Hej, Noro! – Pielęgniarka Anne-Marie zatrzymała mnie, kiedy szłam do
świetlicy na drugim piętrze szpitala. – Piękniejesz z każdym dniem,
skarbie. – Objęła mnie i uściskała.
Uśmiechnęłam się do niej z sympatią. Znałam ją od dzieciństwa.
– Ty też – zapewniłam.
Przewróciła oczami, ale nadal nie wypuszczała mnie z objęć.
– Co dziś przyniosłaś?
Podniosłam w górę trzymaną w ręku książkę. Były to Wiedźmy Roalda
Dahla.
– Chyba nie będzie zbyt przerażająca? – zapytałam.
– Z pewnością nie – uspokoiła mnie.
Odetchnęłam z ulgą i się uśmiechnęłam. Jedyne, co pozwalało mi zapomnieć
o bolesnym ucisku w żołądku, to świadomość, że przez dwie godziny dzięki
mnie dzieci w świetlicy zapomną o rurkach wychodzących z ich ciał, o respiratorach i butlach z tlenem oraz o opuszczających je siłach.
Starałam się wybierać powieści i sztuki nie za trudne dla młodszych
dzieciaków, ale wystarczająco zabawne, żeby się spodobać starszym.
Anne-Marie otworzyła drzwi do świetlicy.
– Patrzcie, dzieci, kto do nas przyszedł!
Kiedy weszłam do sali, powitały mnie uśmiechy, machanie dłońmi i okrzyki, jedne pełne entuzjazmu, inne zmęczone, ale serdeczne. Patrzyły
na mnie dzieci w różnym wieku, cierpiące na różne choroby. Niektóre
siedziały na wózkach, inne na krzesłach, jeszcze inne grały w gry
komputerowe lub planszowe. Widziałam łyse głowy, blade policzki i sińce
pod oczami, ale też uszczęśliwiona zauważyłam, że niektórzy wyglądali
zdrowiej niż podczas mojej poprzedniej wizyty.
– Chcecie się trochę pobać? – zapytałam ze śmiechem, a Anne-Marie
puściła do mnie oko i wyszła ze świetlicy.
W tych dzieciach podobało mi się to, że w przeciwieństwie do większości
swoich rówieśników łatwo odrywały się od smartfonów, iPadów i stojącej w rogu konsoli do gier, żeby skupić na mnie całą uwagę. A wszystko
dlatego, że nie przyszłam tu, żeby je wypytywać, jak się miewają, czy
czują się dziś lepiej i czy są zmęczone. Na chwilę zabierałam je do
innego świata.
Dzieci usadowiły się wygodnie, a ja stanęłam przed nimi i zaczęłam się
przygotowywać do odegrania całej książki, o ile tylko wystarczy czasu. W drodze do szpitala przeczytałam ją kilka razy i zdecydowałam, jak
powinny brzmieć kwestie poszczególnych postaci. Niektóre miały mówić
grubym, donośnym głosem, inne cienkim i niepewnym. Przed oczami tych
dzieciaków zmieniałam się z powściągliwej, zmęczonej Nory O’Brien w aktorkę charakterystyczną. Nie wiedziałam, czy jestem dobra, czy
okropna. Wiedziałam jednak, że dzieci kochają moją grę, i było to
wyzwalające uczucie.
– Najważniejsze, co musicie wiedzieć o prawdziwych wiedźmach… –
powiedziałam z udawanym angielskim akcentem, który wywoływał uśmiech na
ich twarzach. – Słuchajcie mnie uważnie…
***
Zerknęłam na zegar i spostrzegłam, że nasz czas dobiega końca.
Wypowiedziałam ostatnie zdanie i zamknęłam książkę.
Zaległa cisza, a po chwili Jayla, śliczna ośmiolatka chora na białaczkę,
zaczęła klaskać. Inni dołączyli, chociaż Mikey, czternastolatek z chorobą nerek, przewrócił oczami.
– I to miało być straszne?
– Było straszne! – zaprotestowała Jayla i zgromiła go wzrokiem.
– Taaa… dla takich dzieciaków jak ty. – Mikey posłał mi zadziorny
uśmiech. – Zbyt fajna z pani laska, żeby odgrywać wiedźmę.
– Ta wiedźma była ładna – odrzekła Annie, trzynastolatka z Greer, miasta
leżącego kilkanaście kilometrów od Donovan.
– Dopóki się nie okazało, że naprawdę wygląda jak maszkara. Kiedy ona to
odgrywa, brakuje realizmu. – Wskazał na mnie gestem.
– Mikey, nie mów o mnie „fajna laska”. To brzmi dziwacznie.
Roześmiał się z satysfakcją.
– To niech pani przestanie być taką fajną laską.
– Ale z ciebie głupek. Nie można przestać być fajną laską – prychnęła
Jayla i przewróciła oczami, jakby chciała powiedzieć: „Ech, chłopaki”.
Roześmiałam się i pocałowałam ją w czoło.
– Cieszę się, że ci się podobało, skarbie.
Obdarzyła mnie promiennym uśmiechem, a potem rzuciła chłopcu triumfalne
spojrzenie, co rozśmieszyło mnie jeszcze bardziej.
Zignorował ją i patrzył na mnie, w swoim mniemaniu, uwodzicielsko.
– To Jayla dostała całusa, a ja nie?
– Mikey, przestań się wygłupiać.
– Nie wzrusza pani to, że czekam na przeszczep? Nie dostanę nawet
buziaka z litości?
– Nie ode mnie – prychnęłam.
– Zraniła mnie pani. – Chwilę myślał, a potem spojrzał na siedzącą obok
Annie. – To może ty mnie pocałujesz?
Dziewczynka się skrzywiła.
– Nie zamierzam być niczyim drugim wyborem.
Dzieciaki były bardzo zabawne i chciałam spędzić z nimi cały dzień, ale
nie mogłam.
– Muszę już biec na autobus. Dziękuję, że przyszliście na mój występ.
– Zobaczymy się w przyszłym miesiącu? – zapytała Jayla i spojrzała na
mnie z ufnością w wielkich niebieskich oczach.
– Jeśli wtedy nie będziesz już w domu, na co mam wielką nadzieję, to
tak. Przyjadę do was za miesiąc.
Kiedy tylko się pożegnałam i zamknęłam za sobą drzwi świetlicy,
natychmiast wrócił bolesny ucisk w żołądku.
– Czy jest jeszcze Anne-Marie? – zapytałam, gdy mijałam dyżurkę
pielęgniarek.
Nieznana mi pielęgniarka potrząsnęła głową.
– Proszę jej przekazać, że Nora przesyła pozdrowienia i że przyjadę za
miesiąc o tej samej porze.
– Oczywiście, przekażę.
Wyszłam na ulicę, wciągnęłam w płuca gorące, zanieczyszczone miejskie
powietrze, które stłumiło szpitalną woń, i jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki skurcz żołądka zniknął.
Złapałam autobus do Donovan i spędziłam cudowne półtorej godziny na
lekturze. Czułam się jak w niebie, chociaż klimatyzacja nie działała,
więc pot spływał mi po plecach i wsiąkał w stanik.
Znajome przygnębienie, które zwykle czułam, gdy wracałam do Donovan, tym
razem się nie pojawiło, ponieważ moje życie nie było już takie samo jak
w zeszłym miesiącu. Gotowy scenariusz przyszłości leżał na zakurzonym,
zniszczonym stoliku, ale Jim McAlister wpadł do pokoju i rozrzucił
wszystkie papiery.
I chyba to mi się w tym chłopaku najbardziej podobało.
Kiedy wysiadałam z autobusu, myślałam o nim i o minionym tygodniu
ukradkowych spotkań. W pewnej chwili wydało mi się, że słyszę swoje imię
wypowiedziane jego głosem.
Odwróciłam się i zobaczyłam go, stojącego przed kawiarnią May, z kubkiem
kawy w ręku. Zerknęłam w stronę parkingu i spostrzegłam Roddy’ego, który
siedział na masce mustanga.
Podeszłam do Jima i dostrzegłam, że ma zatroskaną minę.
Zalało mnie poczucie winy, a na policzkach pojawił się rumieniec.
– Sądziłem, że pracujesz – powiedział i ruchem głowy wskazał na autobus,
z którego właśnie wysiadłam.
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Nie zamierzałam mu mówić o wolontariacie w szpitalu, ponieważ wydało mi się to… zbyt osobiste.
Pewnie musiałabym tłumaczyć, dlaczego to robię.
A tego nie chciałam. Nie byłam gotowa na tę rozmowę.
Poznałam jednak po jego rozgniewanych oczach, że muszę choć częściowo
się wytłumaczyć, inaczej nasza przyjaźń ucierpi.
– Bo pracowałam. Tylko… nie w restauracji, ale jako wolontariuszka. W szpitalu dziecięcym w Indianapolis.
– Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś?
Kopnęłam kamyk i spuściłam wzrok, żeby w ten sposób ukryć przed nim
prawdę.
– Bo to takie… harcerskie – mruknęłam.
Roześmiał się i delikatnie uniósł mój podbródek, więc nie miałam innego
wyjścia, jak na niego spojrzeć.
– To jest urocze. Ty jesteś urocza.
– Przestań o mnie tak mówić. – Chwyciłam go za rękę. – A tak w ogóle co
tu robicie z Roddym?
– Mam zamiar gdzieś go zgubić, żeby spędzić z tobą trochę czasu.
Zachichotałam.
– Wspaniały z ciebie kolega.
– Okropny. Ale teraz mam to gdzieś, ponieważ jestem tu już od tygodnia i nawet cię nie pocałowałem. Muszę coś z tym zrobić.
Zatkało mnie.
– Aha.
Uśmiechnął się do mnie łobuzersko.
– Rozumiem, że to znaczy: „Tak, Jim, pozbądźmy się Roddy’ego”.
Wzruszyłam ramionami z udawaną nonszalancją.
– Dlaczego nie?
Jim ze śmiechem otoczył mnie ramieniem i poprowadził w stronę kolegi.
– Podrzucimy cię do hotelu, stary.
Roddy skrzywił się z niesmakiem i oparł o maskę mustanga.
– Cholera jasna!
***
– Jeśli ta dziewczyna nie przestanie się tak krzywić, gdy na ciebie
patrzy, rozgniotę jej tego loda na twarzy – fukała Molly, gdy podeszła
do mnie, żeby napełnić kubek klienta colą light.
Westchnęłam. Dziewczyną, o której mówiła, była Stacey. Przychodziła do
restauracji ze swoim towarzystwem niemal zawsze, kiedy wypadała moja
zmiana.
– Nie rób tego.
– A tak w ogóle, o co jej chodzi?
– To Stacey Dewitte – wyjaśniłam tak cicho, że sama się zdziwiłam, iż
Molly mnie usłyszała.
– Cholera. Młodsza siostra Melanie? Nawet jej nie poznałam. – Zerknęła
przez ramię, zapewne na Stacey. – Dlaczego tak cię nienawidzi? O ile
wiem, ty i Melanie byłyście przyjaciółkami.
– Nie czuje do mnie nienawiści. Wydaje mi się, że po prostu jest
rozczarowana.
– Czym? Nie musisz znosić jej arogancji. – Molly przykryła kubek
wieczkiem. – Nie musisz… O, twój chłopak przyszedł.
Podążyłam za jej spojrzeniem. Jim i Roddy właśnie weszli do restauracji.
Uśmiechnęłam się do nich, skończyłam pakować zamówienie na wynos i podałam je klientce czekającej przy kasie.
– Życzę miłego dnia – powiedziałam.
Odeszła, a po drugiej stronie kontuaru wyrósł Jim. Spojrzał na mnie
ponuro, co mnie natychmiast zaniepokoiło. Wraz z Roddym od dwóch tygodni
tkwili w Donovan i choć często robili krótkie wycieczki, kiedy
pracowałam albo byłam zajęta, zawsze wracali do miasta.
Dla mnie.
Roddy ciągle narzekał, że nadal tu są, ale Jim bardzo chciał spędzać ze
mną czas, a ja cieszyłam się jego towarzystwem. Było przyjemnym
urozmaiceniem mojego monotonnego życia.
– Co jest? – zapytałam.
Zanim Jim zdążył odpowiedzieć, moją uwagę przykuła Stacey, zmierzająca
do wyjścia wraz z grupką znajomych. Minę miała posępną, ale w jej
spojrzeniu dostrzegłam również smutek.
Było mi wstyd, że ją zawiodłam.
– Kto to jest? – Tym pytaniem Jim znów przyciągnął moją uwagę.
– To Stacey Dewitte – wtrąciła się Molly, opierając dłoń na biodrze.
Zauważyła, że Roddy gapi się na jej imponujący biust, i zgromiła go
wzrokiem. – Nie wyobrażaj sobie za dużo, Szkocie.
Skrzyżował ręce na piersi i uśmiechnął się do niej wyzywająco.
– Skarbie, gdybym tylko zechciał, majtki spadłyby ci o tak szybko –
rzekł z silnym szkockim akcentem i strzelił palcami.
Molly skrzywiła się lekceważąco.
– Co on powiedział? – zwróciła się do Jima.
– Nie chcesz wiedzieć. – Jim z trudem powstrzymał uśmiech. – Czyli kim
jest ta dziewczyna?
Otworzyłam usta, żeby udzielić jakiejś wymijającej odpowiedzi, ale
najwyraźniej Molly postanowiła nie dopuścić mnie dziś do głosu.
– To młodsza siostra Melanie Dewitte. Melanie i Nora były kiedyś
przyjaciółkami. – Położyła mi rękę na ramieniu. – Mel zmarła na raka,
kiedy miały po dwanaście lat.
Miałam ochotę odepchnąć dłoń Molly i powiedzieć jej coś do słuchu.
Gdybym chciała, żeby Jim dowiedział się o Mel, sama bym mu o niej
opowiedziała.
– Cholera. – Sięgnął po moją dłoń. – Bardzo mi przykro, Noro.
Uśmiechnęłam się lekko.
– Dzięki. To było dawno temu.
– Stacey zachowuje się jak rozpuszczony bachor. Nie musisz się na to
godzić.
– Nie robi nic szczególnego. – Uciszyłam ją spojrzeniem, a ona
przewróciła oczami i wróciła za ladę.
– A więc co tu sprowadza przystojniaka i jego mniej przystojnego
towarzysza? – zmieniła temat. – Oczywiście piękna Nora.
– Oczywiście. – Jim popatrzył na mnie, a ja znów zobaczyłam w jego
oczach ponury błysk.
– Co się dzieje? Coś się przydarzyło komuś z twojej rodziny?
– Z rodziną wszystko w porządku, ale… – Zerknął na Roddy’ego.
Jego przyjaciel westchnął ciężko.
– Jeśli tu dłużej zostaniemy, nigdy nie dokończymy naszej trasy po
Stanach – powiedział. – Zabraknie nam pieniędzy. Musimy jechać dalej.
Poczułam, że przyśpiesza mi tętno. Szybko spojrzałam na Jima.
– Co takiego? Teraz?
– Z samego rana. Kiedy kończysz pracę? – Ten scenariusz przyszedł mi do
głowy, kiedy zobaczyłam jego ponurą minę. Wpadłam w panikę. – Przed
wyjazdem chciałbym spędzić z tobą trochę czasu.
Przed wyjazdem. Cholera. To koniec.
Po wyjeździe Jima i Roddy’ego wszystko wróci do normy, znów będę się
czuła jak schwytana w pułapkę, niechciana, w depresji. Ten chłopak wydał
mi się ostatnią deską ratunku.
– Po pracy powinnam wrócić do domu… – Mama by mnie zabiła, gdybym nie
zjawiła się na czas i musiałaby zwolnić się z pracy pod pretekstem
choroby. Nie potrafiłam jednak się tym przejąć. Był to z mojej strony
egoizm, ale chciałam nacieszyć się ostatnimi chwilami z chłopakiem,
który wdarł się w moje życie i sprawił, że pierwszy raz od długiego
czasu oddychałam swobodniej. – Ale to nieważne. Spędzimy razem wieczór.
Kończę o piątej.
Jim z ulgą wypuścił powietrze z płuc. Przyglądał mi się wnikliwie, a ja
zauważyłam, że pod opalenizną jest blady i zmęczony.
– Wrócimy za parę godzin – oznajmił.
– Sytuacja do dupy – stwierdziła Molly, kiedy za chłopakami zamknęły się
drzwi.
Skinęłam głową, udając, że porządkuję przyprawy ustawione na tacy obok
kasy. Molly podeszła bliżej.
– Czy wy już…?
Niemal się roześmiałam, gdy zobaczyłam wyraz jej twarzy i wysoko
uniesione brwi.
– No wiesz…
– Co takiego?
Ułożyła kciuk i palec wskazujący lewej dłoni w kształt kółka, a potem
wsunęła w nie palec wskazujący prawej.
– Fuj, Molly! – Chwyciłam jej dłonie i pociągnęłam w dół, żeby klienci
nie zauważyli tych gestów.
– Czyli? – dopytywała się rozbawiona.
Prawda wyglądała tak, że jeszcze ze sobą nie spaliśmy. Pocałowaliśmy się
kilka razy, dotykał moich piersi, ale to wszystko. I powiedział
otwarcie, że nie będzie nalegał na seks, ponieważ naprawdę dużo dla
niego znaczę.
Częściowo sprawiło mi to ulgę, ponieważ nie byłam pewna, czy jestem
gotowa stracić dziewictwo z Jimem i czy w ogóle chcę je stracić. Ale
jednocześnie jego wyznanie mnie wystraszyło. Jim sprawiał, że nie
wiedziałam, co myśleć. Pragnęłam, żeby był blisko mnie, stał się dla
mnie ucieczką od nieszczęśliwego życia i dzięki niemu czułam się
wyjątkowa. Nie chciałam jednak, żeby ktoś inny niż ja miał tak wielką
władzę nad moimi uczuciami.
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
