Porwanie ebook

Gdybym siedziała na swoim miejscu i nie trzymała się zgubnych nałogów, niczego, zajęta brydżem, w ogóle bym nie zauważyła. Korzystając z chwili, kiedy Ania rozgrywała, ja zaś leżałam na stole pewna wygrania robra, oddaliłam się na moment, żeby wziąć papierosy. Znalazłszy się w samym środku domu, doznałam wrażenia, że coś mi w ogrodzie mignęło. Zatrzymałam się, spojrzałam uważniej.

I osłupiałam. Za tarasowymi drzwiami pojawiły się czarne postacie w workach na łbach, z dziurami na oczy, z bronią palną w rączkach, skierowaną najwyraźniej ku wnętrzu mojego domu. Napad, niech ja pierzem porosnę! Zwariowali, mam szyby antywłamaniowe... Ale popękają, cholera, jeszcze mi teraz armii szklarzy brakuje...

Jakieś takie wydało mi się to dosyć szokujące.

– Hej, bandziory się tu wdzierają – powiadomiłam dwa siedzące przy różnych stołach towarzystwa głosem, zdaje się, zdumionym, z domieszką lekkiego niesmaku. – Czy drzwi są zamknięte?

– Które? – spytała cierpko Małgosia, moja siostrzenica, siedząca przy stole jadalnym.

Znajdowałam się dokładnie pośrodku, słyszeli i widzieli mnie wszyscy mniej więcej jednakowo, drzwi udzieliły odpowiedzi samodzielnie.

– O... to i dobrze, że nie, nie zaczną strzelać po oknach...

– Jakie bandziory? – zdążyła się jeszcze zdziwić Klara.

– Ostatnie atu poproszę – rzekła grzecznie Ania, popukując palcem w stół.

Klara odpowiedź uzyskała wizualnie. Do salonu wpadły dwa czarne, zamaskowane potwory, trzeci zamajaczył mi w przedpokoju przy drzwiach wejściowych, za oknem mignęły jeszcze ze dwie sztuki, a może jedna, ale bardzo ruchliwa. Rany boskie, otoczyli cały dom, kogoś chyba pogięło, na plaster im takie oblężenie?! Co ja, u diabła, mam aż tak cennego...?!!!

Pomyślałam o ogólnym pilocie alarmowym, który leżał przy moim tapczanie, spojrzałam na Małgosię. Chyba również o nim pomyślała.

– Do sypialni już też jeden poleciał – powiedziała beznadziejnie i nie ruszyła się z krzesła.

– Mnie się to chyba śni – oznajmiła Martusia, wpatrzona w scenę szeroko otwartymi oczami.

– Na plecach mają napisane, że policja – zauważył Witek beznamiętnie, obejrzawszy się za tym na schodach. – No i popatrz, wygrały!

Zgrupowani byliśmy wszyscy wokół dwóch stołów, razem siedem osób, z których cztery grały w brydża w holu, a trzy załatwiały różne sprawy przy stole jadalnym. Zastanowiłam się, co powinnam zrobić, bez względu na rozwój sytuacji nie miałam zamiaru tkwić na stojąco pośrodku domu jak zmurszały słup, stanowczo wolałam gdzieś usiąść. Uczyniłam kilka kroków i usiadłam przy jadalnym stole, odruchowo wybierając swoje stałe miejsce, gdzie akurat leżały moje papierosy. Po które przecież szłam.

Zamaskowańcy już się wdarli wszędzie.

– Policja, nie ruszać się! – zaryczał któryś groźnie i chrapliwie.

No i na plaster mu głupi i spóźniony okrzyk, skoro ja już siedziałam, a nikt poza tym nawet nie drgnął? A co by było, gdyby, na przykład, ktoś kichnął? Albo zemdlał...?

Nikt nie kichał i nie mdlał, krótko to trwało, ledwo chwilę, do salonu energicznie wkroczyło jakichś dwóch normalnych, w odzieży powszechnie używanej, z twarzami bez zasłon, bez dzikich błysków w oku i nawet dość przystojnych. Prawie równocześnie pojawiło się obok nich dwóch czarnych, jeden z głębi domu, drugi zszedł ze schodów.

– Pusto – zameldował jeden.

– Czysto – poparł go drugi.

Wielkie mi odkrycie. A czego się spodziewali? Karaluchów?

Panowie w garniturach identycznym gestem błysnęli nagle tym czymś, co na ogół uważa się za odznaki policyjne, i pogląd ogólny poparli słowem.

– Policja – rzekł ostro jeden, potwierdzając rykliwy komunikat. – Proszę, żeby wszyscy...

Więcej nie zdążył. W Klarę wstąpiło nagle złe, które dyplomatycznie drzemało w jej charakterze i ujawniało się rzadko, a za to porządnie, z tym że na ogół w chwilach nieoczekiwanych. Nie wstając z krzesła i nie bacząc na warkliwy rozkaz, z gwałtownym szurnięciem odsunęła się od stołu.

– Zaraz! Tak machać czymkolwiek każdy potrafi. Jeżeli panowie się nie podszywają, proszę pokazać legitymacje w sposób wyraźny i przyzwoity, żądam tego! Chcę je móc odczytać i mam do tego prawo!

Niemal wprawiła nas w podziw. Tamci przy stole brydżowym zaniedbali karty i zainteresowali się wreszcie sytuacją. Sekunda wahania panów dała się zauważyć, ale obaj spełnili życzenie rozgniewanej magnatki. Wyjęli dokumenty ponownie, podetknęli jej pod nos, pozwolili odpracować lekturę. Kiwnęła głową.

– Zgadza się – stwierdziła z godnością i złe zniknęło w kącie równie nagle, jak z niego wyskoczyło.

Wszystko razem zaczęło mnie rzetelnie ciekawić. Jednak nie napad, tylko wręcz przeciwnie, ludzka rzecz, ale dlaczego wkraczają z taką paradą?

– Proszę, żeby wszyscy zgromadzili się w jednym miejscu – zażądał ten, który odezwał się pierwszy. – Proszę przejść tutaj, do tego jednego stołu.

Gdybym miała w domu materiały wybuchowe, kradzione diamenty, wytwórnię fałszywych banknotów, magazyn narkotyków albo zgoła parę trupów w nieświeżym stanie, zapomniałabym o tym, tak głęboko ogarnęło mnie namiętne pragnienie wyjaśnienia dziwowiska. Na ile znałam swoich gości, a znałam ich całkiem nieźle, nikt z nich nie zasługiwał na tak potężne zaszczyty. Szczególnie Ania...

– Chodźcie, chodźcie – zachęciłam gorliwie, wiedziona niecierpliwością.

Przeszli. Usiedli. Ania pierwsza, a Paweł i Witek za nią.

Mój stół, mimo iż dość wąski, w stanie złożonym wystarczał w zupełności na sześć osób. Akurat został rozłożony i rozciągnięty na całą długość, bo tuż przedtem porozkładane na nim były rozmaite papiery, przeważnie służbowe, przeglądane, podpisywane i porządkowane, teraz już pochowane w teczkach. Rozciągnięty, mieścił wokół siebie dziesięć osób swobodnie, a dwanaście w lekkiej ciasnocie, siedem natomiast mogło tarzać się w luksusie. Tyle że musiał stać nieco skosem, bo inaczej brakowało możliwości przechodzenia dookoła, z czego wynikło, że siedziałam niejako w kącie.

Obok mnie, po zewnętrznej, siedziała Małgosia, za nią Klara, dalej Martusia, potem Witek, Paweł i Ania. Przenosiny poleciały szybko, łatwo i przyjemnie, najsurowsza władza nie mogła mieć zastrzeżeń.

– Gdzie jest Joanna Chmielewska? – spytał twardo i zimno ten, który już zaczął pogawędkę.

– Tu – przyznałam się natychmiast, zainteresowana jeszcze bardziej, o ile to w ogóle było możliwe.

– Gdzie?

– Przecież patrzy pan na mnie. Jestem niewidzialna? Tu siedzę. To ja.

– Bzdura – rzekł złym głosem ten drugi.

Teraz, zdaje się, ogólne zainteresowanie wręcz eksplodowało. Pierwszy gliniarz obejrzał się na czarnych zamazańców, wzrokiem zapewne, bo bez słów, zadał im jakieś pytanie, pokręcili głowami. Miał wątpliwości, czy nie ma tam gdzieś drugiej mnie...?

– Ma pani może jakiś dowód tożsamości? Z fotografią, jeśli łaska.

Ponownie wzruszyłam ramionami, rozejrzałam się za torebką i zamarłam.

Nie miałam żadnego dowodu tożsamości. Uświadomiłam sobie nagle, że wszystkie, ale to absolutnie wszystkie dokumenty świadczą, że nazywam się zupełnie inaczej. Wszędzie wraz ze zdjęciem widnieje moje prawdziwe nazwisko, a nie pseudonim literacki. Nie dość na tym, opiewają na nie wszelkie umowy, korespondencja bankowa, rachunki, nawet cholerne podatki płacę jako ja, a nie jako Chmielewska, co jest już kompletnym idiotyzmem, bo jako ja nic nie zarabiam. Potworne. Jak ja im mam udowodnić...?

A właściwie dlaczego mam im cokolwiek udowadniać? Istnieje jakiś przymus bycia Joanną Chmielewską? Nosem mi już ta baba wyłazi!

– Cicho bądźcie! – rozzłościłam się znienacka, chociaż nikt nie odzywał się ani słowem. – O co tu chodzi, proszę panów? A jeśli nie jestem Joanną Chmielewską, to co? To karalne?

– Wprowadzanie organów ścigania w błąd jest karalne, owszem – powiadomił mnie zimno ten pierwszy. – Ale nie marnujmy czasu. Wiemy, że w tym domu znajduje się Joanna Chmielewska. Gdzie została ukryta?

– To się w głowie mąci – powiedział nagle Witek. – Nie jadę sobą!

Odwrócił się i otworzył podręczną lodówkę, którą miał za plecami.

Efekt był piorunujący. Obaj cywilni panowie miotnęli się jakoś dziwnie, w ich dłoniach pojawiły się nagle spluwy, lufy czarnych postaci podskoczyły w górę, zgodny ruch ku lodówce sprawił wrażenie, jakby ruszył cały dom. Drogę do celu przegradzał jednakże stół oraz siedzące przy nim Martusia i Klara. Małgosia, siedząca bliżej mnie, nie przegradzała, za to największą przeszkodę stanowił Witek w otwartych drzwiczkach urządzenia. On jeden, zaglądając do wnętrza, niczego nie zauważył, wyjął małpkę whisky, zatrzasnął drzwiczki, sięgnął do bufetu po szklankę, wszystko akurat miał pod ręką, i odkręcił kapselek. Dopiero nalewając, podniósł głowę i rozejrzał się po zamarłym zgromadzeniu.

– Co się stało? – spytał podejrzliwie. – Nie jeżdżę już dzisiaj, mogę sobie chyba pozwolić?

Martusia gwałtownie złapała dech.

– Oni myśleli, że ona tam siedzi – powiedziała szybko. – Możesz sięgnąć po piwo dla mnie?

Witek ponownie otworzył lodówkę i wyciągnął puszkę piwa.

Atmosferze jakby nieco ulżyło, teraz wszyscy zaczęli mówić równocześnie, z czego wynikło coś w rodzaju sceny zbiorowej w kulminacyjnym momencie opery. Co prawda nikt nie śpiewał, ale tak samo niczego nie dawało się zrozumieć. Przebiła się wreszcie przez tę nawałnicę Małgosia, która miała pewną wprawę, bo przez kilka lat zmuszona była porozumiewać się z osobą prawie całkowicie głuchą.

– Dwóch świadków! – darła się konsekwentnie, waląc pięścią w stół. – Dwóch świadków! Dwóch świadków! Dwóch świadków!

– Co dwóch świadków...?

– Dwóch świadków potrzeba dla stwierdzenia tożsamości!

– Dokumenty wszystkich poproszę! – zażądał wściekle i przenikliwie pierwszy gliniarz. – Natychmiast proszę pokazać dokumenty!

– Szczególnie ja mógłbym być Joanną Chmielewską – zauważył kąśliwie Witek, grzebiąc w kieszeni.

Spodobało mi się to wszystko nadzwyczajnie i z wielką uciechą czekałam, aż przyjdzie kolej na Anię. Na razie ten drugi, bardziej milczący, przeglądał małe kartoniki, mamrocząc pod nosem, złym wzrokiem spojrzał na mnie, poczułam się zdopingowana. Dostrzegłam torebkę, wyciągnęłam ją z kąta, znalazłam dowód, podałam mu. Zebrał wszystko do kupy i oddalił się do pracowni, zapewne w celu podyktowania danych odpowiedniej komórce, sprawdzającej na poczekaniu, notowani jesteśmy czy nie. Rzecz jasna, w okropnej tajemnicy przed podejrzanymi.

– Czy oni nam to oddadzą? – zaniepokoiła się Martusia, spoglądając w stronę pracowni. – Ja muszę wracać do Krakowa jutro rano!

– Bez dowodu stąd nie wyjdę! – oznajmiła stanowczo Klara. – On mi jest potrzebny, ja pracuję!

– Wszyscy pracują – przypomniał Witek i sięgnął do lodówki po następną małpkę. – Do kuchni można wejść czy zaczną do mnie strzelać? Jak myślicie? Tam jest lód w zamrażalniku, wziąłbym trochę.

– Ja wiedziałem, że u ciebie jest zazwyczaj rozrywkowo, ale nie sądziłem, że aż tak – zauważył równocześnie z wielkim uznaniem Paweł.

– Po lód pan może – zezwolił Witkowi gliniarz.

Zważywszy, iż cały czas usiłowałam sobie przypomnieć jakieś przestępstwo, które być może bezwiednie popełniłam, i nie znalazłam w życiorysie żadnego, a te, które znalazłam, od wieków uległy przedawnieniu, przyglądałam się temu wszystkiemu bez najmniejszego niepokoju, za to z rosnącym zaciekawieniem. Powoli zaczynałam wierzyć w wypisane na ich plecach wielkie słowo POLICJA, ale wciąż miałam resztkę wątpliwości. Każdy może sobie umieścić na plecach dowolny napis, jako kamuflaż, chyba że akurat POLICJA, w razie czego, podwyższa wymiar kary, lepsze zatem byłoby, na przykład, EKOLOGIA. Albo RĘCE PRECZ! i już wszystko jedno od czego...

Wrócił z pracowni ten małomówny z naszymi dowodami w ręku, położył je na stole i pokręcił głową. Rozmowniejszy zdążył westchnąć, najwidoczniej fakt, że nikt nie był sądownie karany, bardzo go rozczarował, bardziej milczący kiwnął na niego, przez krótką chwilę szeptali do siebie pod drzwiami do kotłowni i mimo niewątpliwej wprawy w ukrywaniu uczuć nie zdołali ich ukryć w pełni. Oczy im same pobiegły ku Ani.

– Jednakże – zwrócił się do niej niepewnie rozmowniejszy – ze względów formalnych... Pani rozumie...

Ania najwyraźniej w świecie bawiła się świetnie, ale łagodną powagę zachowała w pełnym zakresie.

– Rozumiem. Proszę kontynuować. Byłoby wskazane wyjaśnić meritum sprawy. Moja obecność nie ma znaczenia, znajduję się tu całkowicie prywatnie.

Obaj złapali dech, starając się uczynić to nieznacznie, rozmowniejszy sprężył się w sobie.

– Już wyjaśniam – rzekł sucho. – Otóż właśnie pisarka Joanna Chmielewska...

W tym momencie obok niego przepchnął się zmierzający ku swojemu miejscu Witek z kupką lodu na kocim styropianowym talerzyku. Zdążyło mi błysnąć, że nie mógł wziąć z szafki normalnej miseczki, bo zapewne nie puścili go dalej niż do zamrażalnika, ale nawet nie zdołałam ubrać myśli w słowa, bo gliniarz kończył zdanie:

– ...została porwana.

Otumanił wszystkich. Witkowi ręka drgnęła i dwa kawałki lodu ześlizgnęły się z talerzyka dokładnie siedzącej przed nim Martusi za gors, nie miała wielkiego dekoltu, ale trafiły bezbłędnie. Wydała z siebie straszny krzyk, radykalnie przerywając ową zapadłą z nagła okropną ciszę.

Straszliwe zamieszanie wybuchło własnym rozpędem. Witek zgarniał z bufetu kawałki lodu, które Martusia, zrywając się z krzesła, wytrąciła mu z ręki razem z talerzykiem, Klara w wybuchach gniewu zaprzeczała prawdziwości kretyńskiej informacji o mnie, Małgosia ostrzegała gwałtownie przed poślizgnięciem się na przeoczonej na podłodze poduszeczce lodu, bo Martusia wykonywała pląs w miejscu, starając się wytrząsnąć z siebie zimne draństwo dołem, Paweł usiłował się zerwać z wielkim pragnieniem kojenia jej uczuć, ale nie mógł wydostać się zza stołu, czarnym przedstawicielom władzy wykonawczej lufy jakoś dziwnie podskakiwały w rękach. Akcja oficjalna uległa niejako lekkiemu przystopowaniu.

Siedziałam ciągle na swoim miejscu, nie próbując się ruszyć, głównie dlatego, że stojący skosem stół, na którego drugim końcu szalała Martusia z lodem i Witkiem, przesunął się w moim kierunku i całkiem nieźle uwięził mnie w rogu ozdobnych półek kredensowych. Gdyby nie oparcie krzesła, środkowa, wystająca półeczka zaczęłaby mi się wbijać w plecy.

– Jedno, czego na pewno nie muszą, to zakuwać mnie teraz w kajdany, bo i tak się stąd nie wydostanę – wymamrotałam smętnie do siebie, ale gliniarz usłyszał. Stał najbliżej i zmobilizował już całą służbową równowagę.

– Kajdany może nie wejdą w rachubę, ale bez wyjaśnienia sprawy ja z pewnością stąd nie wyjdę – oznajmił zimno. – Joanna Chmielewska musi się tu znajdować.

Ocknęłam się nagle.

– Zaraz. Powiedział pan, o ile się nie przesłyszałam, że Joanna Chmielewska została porwana. Chmielewskich w tym kraju jak mrówków, niewiele mniej niż Wiśniewskich...

– Joanna Chmielewska, pisarka. Taka jest, zdaje się, jedna.

– Możliwe. Jeśli okaże się, że istnieje jeszcze jakaś druga, media oszaleją z radości. Co do obecności w tym domu jednej Joanny Chmielewskiej, pisarki, może się pan pozbyć wszelkich wątpliwości. Gdzie się pan nie obróci, na nią się pan nadzieje, tylko tak się składa, że ta cała Chmielewska to akurat ja i nic kompletnie o tym nie wiem, żeby mnie kto porywał. Piąty raz mówię, siedzę tu, widać mnie, mam nadzieję, i jeśli jestem porwana, to chyba tylko na drobne kawałki, ale o tym też nic nie wiem. Mnie się wydaje, że jestem w całości. Na razie. Bo może mnie przerżną na połowę, jeśli będą dalej popychać ten stół.

Coś uczyniło na nim wrażenie, albo moje exposé, albo ruchomy stół. Ania, też nieco zagrożona, delikatnie usiłowała mebel przytrzymywać, pan śledczy wspomógł nas w odepchnięciu go nieco ku Martusi, która wreszcie pozbyła się lodu z okolic żołądka i zakończyła dzikie harce. Klara na nowo spuściła ze smyczy charakter, co wyglądało trochę tak, jakby pozazdrościła mi głównej roli w przedstawieniu i postanowiła sama zająć pierwsze miejsce.

– Jestem tłumaczem, redaktorem i wydawcą. I agentem – oznajmiła z lodowatym naciskiem. – I każdy autor mnie interesuje. Co to wszystko ma znaczyć? W jakim sensie została porwana? Przez kogo? To jej dom, u niej jesteśmy, jeśli będzie chciała, wyrzuci nas za drzwi, jak to porwanie należy rozumieć?

Niepojęta pomyłka nadal bardzo mi się podobała i wcale nie chciałam jej tak szybko prostować, ale nie zdążyłam się odezwać, bo gliniarz wykrzesał z siebie energię.

– Jeśli pani to rzeczywiście pani, w co powoli zaczynam wierzyć... Chwileczkę – zwrócił się do Ani. – Pani sędzia też to zaświadcza?

– Owszem – odparła Ania grzecznie, jedną ręką wspierając się o półeczkę kredensu, a drugą trzymając stół. – Gotowa jestem z całą odpowiedzialnością zaświadczyć, że tu siedzi pisarka, posługująca się pseudonimem Joanna Chmielewska. Znam ją osobiście.

– No tak... To jednak pani...

Zniecierpliwił mnie wreszcie, chociaż może bardziej zniecierpliwił mnie ruchomy mebel.

– I zupełnie nie wiem, dlaczego tak to panów martwi. Naprawdę mieliście nadzieję, że ktoś mnie porwał i wreszcie będzie ze mną spokój?

– Odwrotnie, że cię znajdą i dostaną awans – zapewniła zgryźliwie Małgosia i sięgnęła po papierosy.

– No to już przecież znaleźli – zauważył Witek. – Nagrodę mają jak w banku, dziesięć procent okupu...

– A co, myślisz, że porywacze zażądali okupu?

– A na jaką cholerę byś im była inaczej?

– No, nie dla ozdoby, to pewne... Psnij trochę ten stół... Ciekawe, ile chcieli?

– No właśnie, ile? – nacisnęła Klara.

– Co wy, żaden szmal, chcieli ją zmusić do występów w telewizji...!

Pomysł chwycił. Teraz już wszyscy mieli coś do powiedzenia, glinami nikt się nie przejmował. Przez rozrywkowe supozycje twardo i surowo przedarła się Klara, uparcie trwająca przy swoim.

– Ja chcę wiedzieć na pewno, czego oni chcieli! Dla mnie to ważne zawodowo!

– Bo co? Cenę autora chcesz znać...?

– No ile...? – zaciekawiło się wreszcie kilka osób razem, przy czym pytanie wyrwało się nawet Ani.

Przez nią zapewne pan śledczy się złamał. Cały dowcip polegał na tym, że była nie tylko prawnikiem, ale także przez wiele lat sędzią Sądu Najwyższego i dopiero całkiem niedawno przeszła na emeryturę. Sąd Najwyższy to nie jest instytucja, którą władza wykonawcza mogłaby lekceważyć.

– Pieniędzy. Pół miliona.

– Czego? Złotych polskich?

– Euro.

– Zwariowali.

– A jak nie, to co jej zrobią? – zainteresował się Witek, któremu kolejne małpki zdecydowanie poprawiały samopoczucie. Paweł patrzył na niego z lekką zawiścią, bo też był samochodem, a w dodatku zobowiązał się służyć za kierowcę Ani, która mieszkała po drodze do jego domu.

– Odetną po kolei uszy, nos, palce...

Nie dotarło do mnie dokładnie, wzgardziłam groźbą.

– Nie płacę. Niech odcinają.

– W końcu panią zabiją.

– Niech zabijają. Mnie to nie szkodzi.

– Ty już do reszty zwariowałaś! – zaprotestowała z oburzeniem Małgosia. – Gdzie jest wino? Przed chwilą tu było... Odsuńcie, do cholery, ten stół! To w ogóle wygłup denny, kretyński dowcip jakichś gówniarzy. I policja w coś podobnego uwierzyła?!

Udało mi się sięgnąć za plecy i wyciągnąć butelkę.

– Paweł, otwórz!

– W tym kraju każdy wygłup jest możliwy – pouczył nas Witek, grzechocząc lodem w szklance. – Ja bym nawet podejrzewał, że ci tutaj to wcale nie policja, tylko mafia, gdyby nie przyjechali takim tłumem i w biały dzień. Bandziory załatwiają te rzeczy kameralniej.

– Zaraz, czekajcie, ale jeżeli mnie porwali i odnaleźli, to teraz co? Porwaną i odnalezioną ofiarę na ogół odstawiają z powrotem do domu, a co ze mną? – Nie omieszkałam popatrzeć na obu gliniarzy wzrokiem wyjątkowo złośliwego bazyliszka. – Jestem w domu. Czy zamierzają panowie gdzieś mnie odstawić? Niby gdzie?

Wyglądało na to, że równie kłopotliwego pytania nie usłyszeli jeszcze nigdy w życiu. Na ich miejscu odpowiedź znalazłabym natychmiast, do szpitala dla umysłowo chorych, ale im to najwidoczniej nie przyszło do głowy.

Zaciekawili się wszyscy. Coś tu nie grało potężnie, jakiś imponujący idiotyzm nastąpił i zaczynało być śmiesznie nie do zniesienia. Na dobrą sprawę, stwierdziwszy osobliwą pomyłkę, panowie śledczy powinni doznać ulgi, przeprosić i czym prędzej iść do diabła, zręcznie unikając udzielania wyjaśnień, tymczasem nie, mało im było, chcieli czegoś więcej. Ciekawe czego?

Na nowo zaintrygowało mnie to całe przedstawienie i postanowiłam wrócić do normalności. Może nie w pełni, ale chociaż trochę. Paweł znalazł korkociąg i przystąpił do pracy.

– Moment, panowie, chwileczkę, pogadajmy poważnie. Mój siostrzeniec ma rację, jakieś wariactwo się przytrafiło, siedzę w domu, nikt mnie nie porywał, pół miliona odpada w przedbiegach, pomyłka ewidentna, więc czy ta wasza brygada antyterrorystyczna jest ciągle potrzebna? Niech ci panowie przestaną celować z pepeszy czy co to tam jest, kałachy, erkaemy, nie znam się na wynalazkach strzelniczych, ale niech przestaną celować w moje wazony, bo i tak mam ich za mało. Chcę herbaty, możliwe, że i wina, wszyscy się czegoś napiją, a oni co? Tak będą stali i patrzyli nam w zęby? Czy robimy ogólną libację?

– A w ogóle, tak między nami mówiąc, do kieliszków się nie dostanę – zauważył z delikatnym wyrzutem Paweł.

Jednakże była to prawdziwa policja, nie jakaś mafia. Oprzytomnieli, czarni zamaskowańcy znikli z mojego terenu, jakby ich wcale nie było, jeden się nawet ukłonił w trakcie znikania. Dwaj w garniturach jeszcze zostali.

Wahanie widać w nich było tak wyraźnie, że Ania z dobrego serca zdecydowała się wkroczyć.

– Myślę, że jakieś wyjaśnienie powinno tu paść – rzekła bardzo łagodnie i spokojnie i znów odepchnęła odrobinę stół, bo nadal zjeżdżał w naszą stronę. – Nie poszukiwali panowie przestępcy, tylko, jak rozumiem, ofiary. Pomyłka nie ulega wątpliwości, ale skądś się wzięła, a cała akcja przebiegła trochę zbyt gwałtownie. Osobiście oczekiwałabym co najmniej przeprosin.

Obu ulżyło, rozmowniejszemu bardziej. Obaj stali wciąż w tym samym miejscu, po dwóch stronach regału z muszlami, co wyglądało tak, jakby pilnowali moich zbiorów.

– To oczywiste. Przepraszamy najmocniej. Zostaliśmy wprowadzeni w błąd, wpłynęło anonimowe doniesienie, że porwana Joanna Chmielewska, znana pisarka, znajduje się w tym domu. Pewne elementy dotychczasowego dochodzenia wskazywały na konieczność bardzo energicznego wkroczenia. Anonimowy informator podał dokładny adres...

– No i zgadza się – mruknął Witek. – Prawdę powiedział. Znajduje się.

– Na początku musiało chyba wpłynąć doniesienie, że w ogóle została porwana? – zauważyłam krytycznie.

– Istotnie. Wpłynęło. Co do pozostałych szczegółów, niestety, nie możemy ich ujawnić...

– W takim razie kogo porwano? – wystrzeliła rozbłysła nagłym blaskiem Martusia. – Nie Joannę, to pewne, to dlaczego panowie tak...? Coś się stało, nie? Joanna, zrób coś! Pani Aniu...! Co to wszystko znaczy?

Efekt jej wystąpienia okazał się bardziej wstrząsający, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Tyle że objawił się stopniowo i z lekkim opóźnieniem...

*

Różyczka Ziomczak wcale nie miała na imię Różyczka, tylko Rozalia. W chwili chrztu dziecka jej praprababcia cieszyła się przeżyciem dziewięćdziesięciu sześciu wiosen, przetrwała dwie wojny, kawałek rewolucji, kilka powstań, dwie okupacje i cały ustrój komunizmem upiększony, przeżyła licznych potomków i zanosiło się na to, że przeżyje także koniec świata. Rodzina jednakże nie traciła resztek optymizmu i w przetrwanie końca świata powątpiewała.

Praprababcia była wściekle bogata. Z domu i po mężu, ale głównie po mężu, spoglądającym na ten padół już od dawna z góry. Swoje mienie uchroniła od kataklizmów, zabezpieczyła rozmaicie i wciąż jeszcze nim dysponowała, z niejakimi trudnościami, bo ustrój panował wówczas jednostce nieprzychylny, ale jednak dysponowała. No i uparła się, że całość odziedziczy jedyna w owym momencie praprawnuczka pod warunkiem, że wraz z majątkiem odziedziczy także imię. Właśnie Rozalia.

Nikt nie upadł na głowę do tego stopnia, żeby dla głupiego imienia wyrzekać się milionów. No i Rozalia została Rozalią, opłaciło się jej, w dwa lata później zaś zadowolona praprababcia wreszcie umarła, o testament zadbawszy uczciwie. W mgnieniu oka Rozalię przerobiono na Różyczkę i Różyczka utrzymała się już na stanowisku.

Fakt, iż jest bogata, usiłowano przed nią ukrywać, czyniono to jednak raczej nieudolnie i Różyczka wyrosła w przekonaniu, że z jakichś przyczyn stanowi pępek świata. Na dobrą sprawę wszystko jej wolno i jeśli czegoś chce, z pewnością dostanie to bez żadnych własnych wysiłków. Rezultaty wyszły opłakanie, szkoły średniej nie skończyła, głupia była jak próchno, a lenistwo rozszalało się w niej niczym dżungla po deszczu. Błotnista dżungla, pełna pijawek. Zważywszy jednak ogrom posagu, rychło znalazł się przedsiębiorczy młodzieniec, który chętnie i z zapałem wziął sobie na kark zarówno kwiatuszek, jak i jego opakowanie, z tym że do opakowania skrzył się znacznie większym zapałem niż do kwiatuszka. Co, rzecz jasna, zręcznie ukrywał.

Niczym prawdziwy róży kwiat Różyczka lśniła zdrową urodą odpustowego obrazu, bujne złote włosy, niebieskie oczka, niespecjalnie kojarzące się z głębią duszy, lekko pucołowate policzki o rumieńcach konkursowego jabłuszka, malinowe usteczka, krew z mlekiem, można powiedzieć, ciałka obfitość nieco nadmierna. Opalenizna jej nie chwytała i nawet piegi nigdzie się nie pokazywały.

– Kobieta bez piegów jest jak niebo bez gwiazd – rzekł kiedyś przy niej wątpliwy wielbiciel, ona zaś poczytała to za komplement.

Jednym prawdziwą różę przerastała bezapelacyjnie, mianowicie ilością kolców. Żaden kaktus nie mógłby poszczycić się podobnym bogactwem, nie wspominając o kwiecie. Koniecznie chciała być błyskotliwa, co przejawiało się tysiącem najgłupszych w świecie złośliwości, dokuczliwości i nietaktów, zęby cierpły, kiedy Różyczka brylowała w towarzystwie. Do najwspanialszych dowcipów, jej zdaniem, należały takie rzeczy, jak wysuwanie krzesła spod kogoś, kto siada, podstawianie nogi śpieszącej się osobie, wrzucanie biesiadnikowi galaretki względnie lodów za kołnierz oraz ukradkowe wyciąganie z wenflonu rurki od kroplówki człowiekowi choremu. Do stałego jej repertuaru należały wygłaszane na powitanie słowa: „Zestarzałaś się, hi, hi!”. Albo „zestarzałeś”, płeć obojętna. Niekiedy dodawała „okropnie wyglądasz”, razem z tym swoim „hihi”, co szczególnie cieszyło na przykład prezenterkę mającą za chwilę wystąpić na wizji. Ewentualnie pannę młodą idącą właśnie do ślubu.

Kochali też ją wszyscy, z mężem na czele, coraz goręcej.

Mąż, Rafał Ziomczak, zajmował się pomnażaniem mienia, które żoneczka trwoniła w imponującym tempie. Dysponowali nim pospołu, dzięki czemu wielokrotnie nieszczęsny Rafał znienacka dowiadywał się, że na koncie bieżącym widnieje potężny debet zamiast równie potężnego kredytu i wobec wspólników w interesach wychodził na niepoważnego idiotę, Różyczka bowiem postanawiała akurat samodzielnie zrobić jakiś kokosowy interes i postanowienie realizowała w podziwu godnym tempie. Prawdziwe brylanty z carskiej korony za dwa miliony złotych kupiła wprawdzie tylko raz, bo jeden kolczyk upadł jej na kamienną posadzkę i rozleciał się w drobny mak, co wzbudziło w niej niewiarę w geologię, ale innych sztuk dokonywała nadal, i Rafał po sześciu latach ciężkich zmagań stracił cierpliwość.

Symulację wielkich uczuć do Różyczki posunął jednakże do takich szczytów perfekcji, że nie mógł teraz obsobaczyć jej rzetelnie, jawnie i uczciwie. Zgrzytnął zębami, jednego złego słowa nie powiedział, przeprowadził tylko podział majątku, szlachetnie pozostawiając żonie prawie całą sumę, jaka z jej posagu ocalała. Mogła roztrwonić ją teraz w ciągu trzech dni, gdyby przyszła jej na to ochota, do jego kont jednakże nie miała już dostępu. Nie czynił tego w tajemnicy, przeciwnie, bardzo gorliwie wyjaśnił Różyczce, że to na wszelki wypadek, w razie gdyby go wsadzili, gdyby się w ogóle potknął albo co, ona będzie chroniona, grosza jednego nikt jej nie zabierze i Różyczka, o dziwo, tak to właśnie zrozumiała. Bardzo była zadowolona i pochwaliła się przyjaciółkom.

Dzieci, chwalić Boga, nie mieli.

Wszystkiego tego policja dowiedziała się z lekkim opóźnieniem, dopiero po znalezieniu zwłok.

O zwłokach zawiadomił anonimowy informator, dzwoniący z automatu na pierwszej stacji benzynowej na autostradzie za Jankami, w kierunku Katowic. Dzwonił zaraz po wschodzie słońca, ledwo się rozwidniło, oznajmił, że TIR-y lecą, bo to poniedziałek, a zwłoki chyba świeże, rozjechane i płci żeńskiej. Kto chce, może je sobie zabrać.

Radiowóz chciał. Nie tyle może zabrać, ile obejrzeć na własne oczy. Zabrała je karetka, tożsamość istotnie przejechanej ofiary ustalono bez trudu, bo miała przy sobie torebkę z dokumentami, i była to pani Rozalia Ziomczak. Rychło skojarzono dwie sprawy, stwierdzając, że pan Ziomczak niecałe dwa dni wcześniej zgłaszał prawdopodobne zaginięcie żony, zaraz potem zaś zaginięcie zamienił na porwanie i uciekł.

Kolejnym błyskawicznym odkryciem okazał się fakt, że pan Ziomczak wcale nie uciekł, tylko, zrozpaczony i wściekły, pojechał do Poznania, gdzie umówiony był z poważnym kontrahentem niemieckim i zlekceważenie kontrahenta byłoby dla niego klęską życiową, dla kraju natomiast jeszcze gorzej, kolejną kompromitacją natury gospodarczej. Firma pana Ziomczaka obracała delikatnymi narzędziami szlifierskimi i działała dwukierunkowo na linii Amsterdam – Moskwa, z Niemcami po drodze. Pojechał do tego Poznania wprawdzie samochodem, ale żony przejechać nie mógł, bo primo, nie jeździł TIR-em, tylko osobowym mercedesem, secundo, jechał w innym czasie, a tertio w innym kierunku. Wyliczony został do ostatniej sekundy i jedyne, co mu z całą pewnością można było zarzucić, to to, że w obie strony, do Poznania i z powrotem do Warszawy, bardzo silnie przekroczył dozwoloną prędkość. Mimo wszystko nie został ukarany, zaistniały okoliczności łagodzące.

Pani Rozalia Ziomczak w momencie tracenia życia pod kołami TIR-a była potwornie pijana i nic więcej. Nikt jej nigdzie nie przyłożył, najsłabsze ślady więzów się na niej nie odcisnęły, nie została uduszona ani nawet podrapana i żadna trucizna w jej żyłach nie krążyła. Miała natomiast trzy i osiem dziesiątych promila alkoholu we krwi i malutki nowotworek, wykryty dopiero przy sekcji, wyjątkowo złośliwy.

Nikt nigdy nie zdołał pojąć, jakim sposobem pani Ziomczak znalazła się przed bladym świtem na owej autostradzie, samotnie i na piechotę, bo sam fakt przejechania jej oraz ucieczka sprawcy nie budziły zbyt wielkich emocji. Ludzka rzecz, do północy ich trzymają na smyczy przepisów, po północy każdy rusza w nerwach i leci, a żywy stwór, pojawiający się nagle przed maską w świetle wyłącznie reflektorów, po prostu musi zostać przejechany. I kryształ, nie charakter, trzeba mieć, żeby nie zwiać z poświstem.

Z akt podwójnej sprawy wynikło, co następuje:

Ślady opon, zdjęte z pani Ziomczak, nosiły znamiona białoruskie, co jeszcze o niczym nie świadczyło, każdy bowiem może jeździć na białoruskich oponach, jeśli tak mu się spodoba, nawet jakiś z RPA. Białoruskich TIR-ów od północy do wschodu słońca leciało tamtędy dwadzieścia sześć i nawet nie szukano ich z przesadną gorliwością.

Pan Ziomczak zaginięcie żony zamienił na porwanie pod wpływem bardzo jasnego komunikatu, który do niego dotarł w czwartek pod wieczór. Wróciwszy do domu, zastał za furtką paczuszkę, najwidoczniej wsuniętą w głąb posiadłości za pomocą długiego patyka, w paczuszce zaś obcy mu telefon komórkowy i korespondencję. Wycięte z kilku różnych czasopism litery głosiły:

MAmy TWOJA żONe DWA MILIONY BEdzie telefon JEżeLI zawiadomisz GLIny ŻYWEJ jEJ NIE ZoBAczysz.

Przepowiednia poniekąd się spełniła, ponieważ pan Ziomczak gliny zawiadomił.

Wahał się trochę, bo dwoma milionami swobodnie dysponował, nie wszystko Różyczka zdołała przepuścić, mógł ostatecznie pertraktować, tylko kiedy? Musiał jechać do tego Poznania, skupić się na biznesie, omamić kontrahenta, jak miał równocześnie pilnować telefonu i spełniać życzenia porywaczy? W dodatku żona dzwoniła do niego osobiście i nagrała się na sekretarkę, wesolutka jak wiosenny szczypiorek, komunikując, że jest porwana, więc niech za nią zapłaci, ale nie musi się śpieszyć, bo to porwanie bardzo jej się podoba. Szalenie rozrywkowe.

Na tym komunikat się urwał.

O policji porywacze zawsze ględzą, a zarówno gróźb, jak i obietnic nie zawsze dotrzymują, przygnieciony okolicznościami pan Ziomczak zdecydował się zatem uwierzyć władzy wykonawczej. Pojechał w piątek rano, ufnie zostawiwszy losy małżonki i dwa miliony gotówką w fachowych rękach, i kiedy wrócił wczesnym rankiem w niedzielę, dowiedział się, że owszem, telefon był. Dostarczona mu komórka odezwała się zaledwie przed półgodziną, tajemniczy głos rzekł grobowo: „Sam chciałeś”, i na tym koniec.

Resztę czasu aż do poniedziałkowego odkrycia pan Ziomczak spędził w towarzystwie świadków najdoskonalej wiarygodnych i ani przez chwilę nie był sam.

Komórka, jak stwierdzono, należała do roztargnionej bibliotekarki, która nawet nie była pewna, czy ją postradała całkowicie czy też tylko gdzieś zawieruszyła. W ogóle jeszcze nie była do niej przyzwyczajona, w miejscu pracy, rzecz jasna, i tak musiała ją wyłączać, poza tym kładła byle gdzie, nie zawsze chowając do torby, a teraz cieszy się bardzo, że nikt z niej nie dzwonił do Argentyny. Złapano ją zresztą dopiero w poniedziałek, bo od piątkowego poranka siedziała w Pradze czeskiej i z wypiekami na twarzy grzebała w starych dokumentach historycznych, na krótko i nie całkiem legalnie jej udostępnionych, o czym nikt z rodziny i znajomych nie wiedział. W poniedziałek dokumenty zabrano, zatem wróciła. Jakikolwiek jej związek z porwaniem wykluczono kategorycznie.

Pan Ziomczak, główny spadkobierca małżonki, był ewidentnie pierwszym podejrzanym, ale jego wielką miłość do czarującej Różyczki potwierdzili absolutnie wszyscy świadkowie bardzo zgodnie, równie zgodnie dziwiąc się, co on, na litość boską, w niej widział i jakim cudem mógł z nią wytrzymywać. O romansach na boku w ogóle nie było mowy. Rozpaczał teraz należycie i z tej rozpaczy rzucił się w wir interesów.

Dochodzenie prowadzono starannie, bo w końcu zwłoki porwanej ofiary to nie żadne śmichy-chichy, w dodatku jej doskonały stan ogólny, poza oczywiście świeżymi promilami i wylęgającym się nowotworem, wydawał się nie do pojęcia, ale rezultatów pożądanych nie udało się osiągnąć. W sprawie Różyczki. Bo w innych sprawach...

Ludzie jednak mają gęby, a te gęby wykazują zazwyczaj nieprzepartą ochotę do kłapania...

*

Wszystko o pani Ziomczak powiedziała nam Ania zbuntowana, zaniepokojona i nieco zdenerwowana, kiedy wreszcie władze poszły już ostatecznie i definitywnie. Nastąpiło to nie tak od razu, wtrąciły się bowiem elementy zewnętrzne.

Najpierw udało mi się wydostać zza stołu, Ania skorzystała z okazji i poszła za moim przykładem. Władze przedstawiły się nam, nadkomisarz Bielak i podinspektor Łącki, wydawali się trochę niepewni i jakby zakłopotani, przeprosili, wymamrotali, że głupia pomyłka, ruszyli do wyjścia...

Zadzwonił telefon.

Po dźwięku rozpoznałam, że oficjalny, odruchowo podniosłam słuchawkę, bo znajdowałam się jeszcze blisko.

– Tak, słucham?

– Pół melona łaskawa pani ma gotowe? – spytał głos wysoce niesympatyczny i jakoś mało wytworny. Trochę warkliwy.

– Proszę? – zdziwiłam się, bo żadne skojarzenie nie zdążyło do mnie dotrzeć.

– Szmal, głupia zdziro... znaczy się szanowna pani. Euro. Pół melona!

Teraz skojarzenie dotarło, ale pojęcia nie miałam, co z tym fantem zrobić, wobec czego postąpiłam jak prawdziwa, normalna kobieta. Co mi się doprawdy rzadko w życiu zdarzało.

– Pomyłka – oznajmiłam godnie i odłożyłam słuchawkę.

Panowie policjanci cofnęli się z przedpokoju i przez chwilę trwali w bezruchu znów po dwóch stronach regału z muszlami, niczym rzeźby ozdobne. Po czym ich ruszyło.

– Porywacz...?!

– Skoro dopytywał się o pół miliona euro...

– Niech się pani nie rozłącza! Niech pani rozmawia jak najdłużej! Ma pani głośnomówiący?

Właściwy prztyk umiałam włączyć tylko w pracowni, w mgnieniu oka przeniosło się tam całe towarzystwo. Wydarzenie wydało się nam zbyt piękne, żeby tak od razu się od niego odczepić i nawet nie skomentować.

Hipotetyczny porywacz nie zwlekał, zadzwonił.

– Słuchaj kurwo i nie odkładaj słuchawki! – zagrzmiało po całym budynku, bo u mnie głośność z telefonu działała wyjątkowo solidnie.

No dobrze. Miałam z nim długo pogawędzić. Jako osobie porwanej, z perspektywą poodcinania wszystkich wystających szczegółów anatomicznych, wycenionej w dodatku na pół miliona euro, należała mi się odrobina rozrywki. Postanowiłam na razie być grzeczna.

– Ja nie odkładam, to się samo tak robi. Tu jest coś nie tego w instalacji.

– Zamknij dziób... – Jakiś przydźwięk dał się słyszeć, jakby z tamtej strony mamrotał ktoś obok. Porywacz chrząknął. – Szanowna pani... Pół melona masz gotowe?

– Nie mam. Miałam, ale cały mi wyszedł do sałatki. Takiej owocowej, zdrowotnej. Mam bakłażana.

– Głupia czy jaka...? – zatroskał się porywacz i znów dały się słyszeć mamroty. – No dobra, bez jaj...

– Do sałatki owocowej jajek się nie używa – pouczyłam go sucho.

Przez chwilę z tamtej strony panowało milczenie, mącone szeptami, i sama byłam ciekawa, co z tego wyniknie. Porywacz się wyraźnie zmobilizował.

– Za. Godzinę. Masz. Mieć. Szmal! – wyszczekał wreszcie zrozumiale. – Potem. Się...

– A jak nie, to co?

Głos jakby się zachłysnął.

– To córunia kochana... tego... Nie dostałaś kawałka córci?

– Jakiego kawałka?

– Uszka córci, uszka. Nie dostałaś?

– Od tego się zaczyna, kochaneczku, że w ogóle nie mam córci. I nigdy w życiu nie miałam. Nie ciekawią mnie żadne kawałki.

– Czy ty jesteś...

Nie dowiedziałam się czym, względnie kim jestem, bo skierowane ku mnie gesty stały się jednoznaczne. Odłożyłam słuchawkę na aparat. Wszystkie osoby, słuchające z zapartym tchem, złapały powietrze.

– Rany boskie...! – jęknęła Małgosia.

– Połapią się, że zmyłka – wyprorokował ostrzegawczo Witek.

– Ale to jest naprawdę telefon Joanny Chmielewskiej – zwróciła mu uwagę Ania. – Numer się zgadza, adres też.

– Ale Chmielewskiej nie ma, bo on uważa, że ją porwał. To z kim rozmawia?

– Prawdopodobnie myśli, że z jej matką...

– Jako matka nie wypadła chyba najlepiej?

– No, raczej nie... Ciekawe co teraz zrobi?

– Spróbuje ściągnąć do telefonu kogoś innego z rodziny – zawyrokowałam bez namysłu. – Normalnego, bo teraz raczej myśli, że rozmawiał z wariatką. Nie wiem, skąd go weźmie, tego normalnego. I co teraz?

To było do panów śledczych, dla których zapewne tego rodzaju sytuacja wielkiej nowości nie stanowiła. Odpowiedzi wprost nie udzielili, jeden trzymał komórkę przy uchu, drugi nagle poprosił mnie o chwilę rozmowy w cztery oczy. Ten rozmowniejszy, nadkomisarz Bielak.

– Gdzie tu można...?

– Proszę bardzo, w sypialni.

W sypialni było gdzie usiąść i mogliśmy nawet przymknąć drzwi.

– Duże towarzystwo zgromadziło się u pani, jak widzę. Czy to jakaś uroczystość?

– Nie. Przypadek. Przewidziany był brydż w pięć osób... Pan gra w brydża?

– Gram.

– No to pan zrozumie. Wyjaśniam resztę. Martusia przyjechała znienacka, służbowo, pozwoliłam jej, jak zwykle, zanocować, jutro wraca do Krakowa, a Klara wpadła na chwilę, też służbowo, z papierami... no, różnymi. Niedawno wróciła z Włoch, dwa lata jej nie było. Małgosia była pierwsza wychodząca, skorzystała z Klary, żeby zrobić porządek w starych dokumentach, lepiej ode mnie wie, gdzie co mam. Stąd przypadkowe zbiegowisko.

Nie musiałam go tak od razu informować, że Klara od dawna grawitowała w kierunku Pawła, który stawiał opór, bo ona sama nie przyznałaby się do tego nawet pod toporem katowskim. Byłam pewna, że specjalnie wybrała odpowiedni moment, jej służbowe papiery wcale nie były strasznie pilne, a i tak przedawnione, ale mężczyźni na takich rzeczach się nie znają, więc na co mu ta wiedza.

Bielak z wyraźną lubością poprawił się w bardzo wygodnym fotelu i dyskretnie rozejrzał, kontemplując śmietnik na niskim stole, jak na sypialnię dość dziwny.

– Myślałem, że może pani skądś wróciła i wszyscy panią witają...?

Aż mnie otrząsnęło.

– Źle pan myślał i mówię to ze zgrozą. Z całej siły staram się zewsząd wracać w tajemnicy, żeby mieć chociaż ze trzy dni świętego spokoju i odpocząć, i ciągle mi się to nie udaje. Ale to wszystko osoby zaprzyjaźnione. Nie zrobiliby mi takiego świństwa, żeby stać w drzwiach z fanfarami. Wyjątkowo tak wypadło.

– Czy to znaczy, że wczoraj i przedwczoraj była pani w domu?

– Z drobnymi przerwami, fryzjer, ogród... Poza tym w domu.

– Ktoś to może poświadczyć?

Dopiero teraz zastanowiłam się, o co mu chodzi, i popatrzyłam na niego ze śmiertelnym zdumieniem. Także lekkim niepokojem, bo może zwariował...?

– Rany boskie, podejrzewa mnie pan, że sama siebie porwałam...?! Znikłam i nie chcę się do tego przyznać? Ależ proszę bardzo, już odpowiadam! Ilu świadków pan sobie życzy? W sklepie byłam, znają mnie, ludzie od ogrodnika byli, fryzjerka...

Uwierzył mi. Chyba uwierzył... Raczej był zdania, że ukrywałam się przed światem. Symulowałam porwanie...? Jaki, na litość boską, mogłoby to mieć sens?!

Razem się zbiegło, wróciliśmy do pracowni i telefon znów się odezwał. Zdjęłam z aparatu słuchawkę.

– Gówno mnie obchodzi, pomyłka czy nie pomyłka – zagrzmiał inny głos, też nie bardzo przyjemny. – Za Chmielewską ma być pięćset patoli albo baba wróci w kawałkach, niech płaci ten, komu na niej zależy. Dawaj mi tu jej synka do telefonu, ja wiem, że on tam waruje w kącie!

Pojęcia nie mając, jak zareagować, wymachiwane ku mnie instrukcje wydały mi się kompletnie niezrozumiałe, podjęłam sabotaż pierwotny.

– Co? Nic nie słyszę. Znów mi tu czka i skrzeczy!

– Wnusia swojego dawaj, ty raszplo stara!

– Rara tara słyszę, nic nie rozumiem – oznajmiłam stanowczo i przerwałam połączenie. Popatrzyłam na panów śledczych. – Co z tym synem czy wnusiem...?

– Pani przecież ma syna?

– Dwóch. Obaj chwilowo niedostępni.

Panowie śledczy też stali się chwilowo niedostępni, odseparowali się nieco i odbywali kolejną poufną, pospieszną konferencję. Udział w konwersacji z porywaczem teraz już brali wszyscy, nie symulując żadnej głuchoty. W pracowni zrobiło się trochę ciasno.

Doznałam wrażenia, że dzieje się u mnie coś nie do opanowania i nie do pojęcia. Do reszty zaczęło mi się wydawać, że istnieję w dwóch osobach i trochę mnie nawet dziwiło, że ta druga osoba, porwana, tak mało mnie obchodzi. Nie troszczyłam się o nią zbytnio, bez względu na źródło głupiego błędu bardziej intrygujące wydawały mi się śledcze sposoby jej uwalniania, przy czym stosunek do sprawy, nasz i policji, jakoś nie wyglądał zbieżnie.

– Dwóch kretynów, jeden gorszy niż drugi – zaopiniowała Małgosia. – Chociaż sama nie wiem, który którego przebija. I z takimi te gliny nie mogą sobie dać rady? Nie wierzę!

– Czy oni rzeczywiście odcięli ci ucho? – zatroskała się niepewnie Martusia. – Bo daję słowo, już się zaczynam gubić!

– Mnie nie, ale tej złapanej babie możliwe...

– Małgosia ma rację, to jest mistyfikacja – powiedziała Klara stanowczo. – Żadnej złapanej baby nie mają, próbują, czy im się nie uda kogoś zastraszyć, bo może Joanny nie ma i wszyscy uwierzą, że jest porwana. Liczą na naszą głupotę, bo co im szkodzi.

– Ale ona przecież jest – zauważył Paweł, który starał się mało mówić i tylko usilnie chłonął w siebie atmosferę niezwykłej rozrywki.

– Ale oni nie wiedzą, że jest, i mają nadzieję, że nie ma.

– Nadzieję mogą sobie mieć, ale żadnej złapanej baby nie mają.

Panowie śledczy przerwali nagle poufną konferencję i na nowo z energią włączyli się do akcji.

– Niestety, mają – rzekł cierpko Bielak.

– Co mają?

– Tę złapaną babę.

– I naprawdę odcięli jej ucho? Kawałek czy całe?

– Naprawdę. Kawałek. Dość niedbale. I przysłali rodzinie. Ucho zostało rozpoznane przez kolczyk jako jej, ale i tak laboratorium robi badania.

– Skąd wiadomo, że jej?

– Słyszysz przecież, przez kolczyk. Nie noszę kolczyków!

Nadkomisarz zawahał się. Znienacka wystąpił wreszcie ten drugi, do tej pory uparcie milczący. Podinspektor Łącki.

– Obawiam się, że w tym wypadku musimy skorzystać z pomocy społeczeństwa – rzekł i złożył Ani ukłon zgoła wersalski. – Pani obecność powoduje...

– Ale ja już nie pracuję – przerwała mu Ania ostrzegawczo.

– Nie szkodzi. Jeśli można prosić...

Też wybrali sypialnię, miała wyjątkowe powodzenie, prawie jak kotłownia. Zostaliśmy sami z Bielakiem, który poszedł tak daleko w łamaniu prawa, że zgodził się wypić kawę i do tego picia przystąpił nawet dość chciwie, najwidoczniej o skłonności trucicielskie nikogo z nas nie posądzając. Niezwykły idiotyzm, który wręcz strzelał z pomyłki porywaczy, zaczął mnie w końcu poważnie intrygować i jakiś fragment mojego umysłu wziął się do roboty. No, niewielki fragment. W każdym razie coś mi zaczęło majaczyć i na chwilę straciłam z oczu otaczający mnie realny świat.

Chwila musiała trochę potrwać, ponieważ w momencie powrotu świata okazało się, że działa już Witek. Małpki whisky widocznie się skończyły, bo pod ręką miał normalną butelkę i w ciepłochronnym... a może ciepłoodpornym?... szklanym termosiku grzechotały kostki lodu. Barek podręczny był urządzony na półkach z encyklopedią i książkami telefonicznymi, Witek wspierał się o nie plecami, a bystrość umysłu i wigor wyraźnie mu rosły. Maltretował Bielaka.

– Ale, ale, zaraz! Pytałem już, może tak trochę na uboczu, ale władza przy pytaniach traci słuch. Skąd oni dzwonili? Głowę daję, że już wiecie, a mnie ta technika ciekawi.

Bielak zastanawiał się przez chwilę, walczył zapewne ze swoim stosunkiem do tajemnicy służbowej, po czym wzruszył ramionami.

– No, tyle mogę powiedzieć. Dzwonili z komórki, lokalizacja Arkadia, komórka należy do faceta, który od dwóch tygodni siedzi w Danii, więc nie mógł dzwonić z Arkadii. Kupił ją mamusi. Mamusia miewa zawirowania pamięci, początki altzheimera, chciał ją trochę kontrolować, ale zgubiła komórkę dwa dni temu, nie wie gdzie i nawet nie jest pewna, czy jej ktoś nie ukradł.

– I nie udało wam się go namierzyć? – zgorszyła się Małgosia, która zdołała wreszcie usiąść spokojnie przy stole obok Klary. W pracowni też znajdował się stół, tyle że nieco inny. Oraz całe oprzyrządowanie techniczne.

Bielak wzruszył ramionami.

– Namierzyć tak, ale nie złapać. Tam gęsto.

– Ale jeśli znów z tej komórki zadzwonią – kontynuował bezlitośnie Witek – skoro już o niej wiecie, da się zlokalizować przy dłuższej rozmowie. Mam na myśli, przy dłuższej rozmowie da się dopaść rozmówcy. Zgadza się?

– Owszem. Ale trudno mieć nadzieję, że oni okażą się aż takimi głąbami. Teraz, za godzinę, mogą zadzwonić z byle jakiego automatu na dworcu, na lotnisku... Gdzieś, gdzie też się plącze tłum ludzi, nikt nie zwróci uwagi i nie zapamięta.

– Ale mogą również pożałować komórki – wyrwał się Paweł w natchnieniu – nie pozbyć się jej i odebrać, jeśli zadzwoni. Odruchowo. Czy to coś da?

– To nie jest wykluczone. Lokalizacja, rozmowa też musi dłuższą chwilę potrwać, w tle mogą się rozlegać jakieś charakterystyczne odgłosy, uda się może namierzyć nowe miejsce, jeśli się przemieścili...

– To dzwonimy, co nam szkodzi? Można zadzwonić jako obca baba, sąsiadka, byle kto, przypadkowa osoba, która się pomyliła...

– Jeśli będzie sygnał, chyba jej nie zniszczyli...?

– A może ktoś przypadkowy usłyszy dźwięki, odbierze i powie, gdzie jest?

– Zadzwońmy teraz, co? – zaproponowała zachęcająco Martusia.

– I z czyjej komórki? – spytał zgryźliwie Witek.

– Możemy z mojej!

– Zwariowałaś? Przecież cię zaraz namierzą.

– Kto mnie namierzy?

– Policja!

– No to co? Ja jestem z Krakowa, niech sobie namierzają!

– Opanuj się, tylko im roboty dowalisz – zgromiła ją Małgosia.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Redaktor: Jan Koźbiel

Korektor: Magdalena Kostkiewicz

Projekt okładki: Sophie Kuhn

Zdjęcie autorki: Witold Gawliński

Copyright © Wydawnictwo Klin 2009

ISBN ISBN 978-83-62136-58-2

Wydanie I

Wydawnictwo Klin

Warszawa, ul. Bruzdowa 117 H

tel.: +48 501 686 786

fax: 0-22 885 19 53

e-mail: [email protected]

www.wydawnictwoklin.pl

Plik ePub przygotowała firma eLib.pl

al. Szucha 8, 00-582 Warszawa

e-mail: [email protected]

www.eLib.pl