Sekret skarbu ebook i audiobook

Jeśli zgłębisz tego sekretu istotę,

jeśli zrozumiesz, co zagadka ma do ukrycia,

wykonasz, mój drogi, wspaniałą robotę

i pojmiesz, czym jest prawdziwy Skarb Życia.

Wszystkim poszukiwaczom skarbów –

niech szczęście Wam sprzyja każdego dnia!

Witajcie, Drodzy Przyjaciele. Jak dobrze opowiedzieć Wam po raz kolejny o przygodach Zagadkowych Agentów. Znaczy to, po pierwsze, że przygody te miały miejsce, po drugie, że były nadzwyczaj ciekawe, a po trzecie, że już co nieco mi o nich szepnęli.

Właściwie to, co spotkało ich tym razem, wydaje się niemal żywcem przeniesione z dawnych powieści przygodowych. Okazuje się jednak, że przy odrobinie szczęścia i w dzisiejszym świecie można uwikłać się w niezwykłą intrygę oraz… poszukiwania skarbu. Tak, właśnie, dobrze przeczytaliście. Chodzi o poszukiwania najprawdziwszego, niezwykłego skarbu. Co nim jest? Czy w ogóle uda się do niego dotrzeć? O tym przekonacie się już niebawem, ale nie uprzedzajmy wydarzeń. Niech wszystko toczy się swoim właściwym rytmem, na zaskoczenia przyjdzie czas.

Być może są wśród Was również nowi Czytelnicy, którzy jeszcze nie zetknęli się z Zagadkowymi Agentami. To właśnie Wam należy się kilka słów o naszych bohaterach. Ich niezwykła liga liczy troje członków. Nieformalnym przywódcą grupy jest Eryk Deryło, wyjątkowo inteligentny chłopiec, obdarzony niezwykłą pamięcią. Choć bywa niezdarny i nosi okulary, a czasem przezywany jest Okularnikiem, nic sobie z tego nie robi. Ma ogromne poczucie własnej wartości, przez co czasem uważany jest za zarozumiałego.

W rozwiązywaniu zagadek Erykowi towarzyszy Ewa, śliczna, rezolutna dziewczynka, zaznajomiona dzięki tacie z najnowszymi zdobyczami techniki. Jej wiedza z zakresu informatyki i robotyki niejednokrotnie uratowała agentom skórę. Nieustannie powtarza, że jej przyjaciele tkwią w technologicznym średniowieczu…

Trzecim członkiem ligi jest Roman Deryło, starszy brat Eryka. To wysportowany, odważny chłopiec, który od pracy umysłowej zdecydowanie woli pracę z hantlami. Nie ma sobie równych w sprincie oraz skoku w dal.

Czwartym członkiem grupy, choć nieoficjalnym, jest Toska, kilkumiesięczne szczenię rasy cane corso, którym opiekują się bracia Deryłowie. Toska zrobiłaby wszystko dla Zagadkowych Agentów, a ponieważ jest jeszcze mała, nie wie, czym jest strach.

Dodajmy, że Eryk i Roman mieszkają wraz z rodzicami w fortalicji (czyli w pewnego rodzaju małym zamku), w którym państwo Deryłowie prowadzą antykwariat. Ewa uważa go za zbiór kurzu oraz niepotrzebnych szpargałów, które zostały już dawno zastąpione przez nowoczesne wynalazki, ale i tak czuje się tam jak ryba w wodzie. Tym bardziej że w jednej z komnat agenci mają swój własny zakątek do działań operacyjnych, który nazwali Sekretnym Gabinetem.

Nie będę już przedłużał. Na wyjaśnienie czeka niezwykły sekret, od którego mogą zależeć losy wielu ludzi, a może nawet i całego świata! Jeśli poznamy jego zagadkę, być może wszyscy staniemy się lepsi. Czy to niewystarczająca zachęta, by natychmiast czytać dalej? Nie mogę się doczekać, aż poznacie tę historię.

Wakacje rozpoczęły się wielkimi upałami. Myśląc o lecie, zazwyczaj bardzo pragniemy ciepła, ale gdy temperatury przekraczają trzydzieści stopni w cieniu, robi się nieznośnie. Pobyt na słońcu bez butelki wody oraz kremu z wysokim filtrem może skończyć się upodobnieniem się do plasterka mięsa zbyt późno zdjętego z grilla. Jednak tym razem nawet nawodnienie oraz kremy z filtrem nie przynosiły wyraźnej ochłody. Pozwalały przeżyć, przemknąć z cienia do cienia, i tyle.

Należało chronić się w domach. Niestety, ze względu na obciążenie sieci elektrycznej klimatyzator zamontowany w mieszkaniu Ewy był kompletnie niewydolny. Dzięki niemu temperatura została zbita ledwie do dwudziestu dziewięciu kresek, co jak na warunki domowe stanowiło rezultat zapewne niewiele lepszy od sytuacji panującej w piekielnych kotłach ze smołą. Albo w amerykańskiej Dolinie Śmierci, o której jakiś czas temu czytał Eryk.

Na szczęście w zamku (to znaczy fortalicji) państwa Deryłów panował przyjemny chłód. Grube, potężne mury stawiały opór upałowi, jak niegdyś robiły to wobec hord dzikich najeźdźców.

– Dolina Śmierci? To brzmi bardzo ciekawie – podchwycił Roman. – Znajduje się daleko stąd?

– Jakieś dziewięć tysięcy kilometrów – wyjaśnił Eryk. – To obszar położony w kalifornijskiej depresji.

– Depresji? Takiej, że komuś jest bardzo smutno?

– Eryk mówi o depresji jako lądzie położonym poniżej poziomu morza – wyjaśniła Ewa. – W Polsce też taki mamy, niedaleko Elbląga.

– A najniższy punkt powierzchni na Ziemi stanowi depresja Morza Martwego – dodał młodszy z braci Deryłów.

– Morze Martwe, Dolina Śmierci, depresje… – Roman gwizdnął i pokręcił głową. – Jak dla mnie to tego za dużo. Wolę przyjemniejsze nazwy.

– W Brazylii jest Wyspa Bananowa – ciągnął Eryk. – Jest też Wyspa Wielkanocna i Wyspa Bożego Narodzenia.

– O, to brzmi znacznie lepiej!

Toska szczeknęła, przyznając Romanowi rację. Zagadkowi Agenci od ponad godziny porządkowali dwie szafy biblioteczne w antykwariacie państwa Deryłów. Gdy zostali o to poproszeni, wcale nie protestowali, wiedząc, że właśnie tam panuje najprzyjemniejsza temperatura. Teraz układali alfabetycznie wielkie księgi oprawione w skórzane obwoluty z tłoczonymi złotymi literami. Toska im asystowała, radośnie wymachując ogonem, tak że czasem tylko cud dzielił ją od strącenia z półek jakichś wartościowych przedmiotów.

– Patrzcie, co mam. – Ewa wyjęła z plecaka przedmiot przypominający mechaniczną rękę zamontowaną na wysięgniku. Uniosła ją, nacisnęła kilka przycisków i metalowe palce chwyciły książkę znajdującą się na samym szczycie regału. – Nie musimy przynosić drabiny. Mój tata skonstruował ją dla zabawy, ale pomyślałam, że się nam przyda.

Tata Ewy był inżynierem i wynalazcą. W przeciwieństwie do państwa Deryłów oboje rodzice dziewczynki lubili nowości technologiczne, a nawet już dawno pozwolili jej mieć telefon komórkowy. Bracia nie mieli własnych aparatów, choć wcale z tego powodu nie narzekali. Wychowani w antykwariacie, znacznie większą uwagę zwracali na zabytkową porcelanę, dawne kandelabry lub inkunabuły niż na współczesne wynalazki. Mimo to Eryk doceniał wszelkie usprawnienia oraz postęp techniki. Z zainteresowaniem obserwował, jak działa urządzenie ułatwiające zdejmowanie przedmiotów z wysokości.

– Tylko ostrożnie – wyszeptał. – To bezcenne dzieła literatury.

– Jestem w tym mistrzynią. Doświadczenie zdobywałam u…

Ewa nie zdążyła dokończyć. Zaintrygowana tajemniczym urządzeniem Toska z entuzjazmem podskoczyła i potrąciła dziewczynkę, która na moment straciła równowagę. To wystarczyło, żeby elektroniczne palce się rozwarły, a trzymana przez nie książka spadła na podłogę.

Eryk pierwszy znalazł się przy ciężkim wolumenie – delikatnie go uniósł, sprawdzając, czy nie został uszkodzony. W tym momencie gdzieś ze środka wyleciała pojedyncza kartka.

– O kurka, przepraszam! – Ewa westchnęła. – Nie chciałam. Rozpadła się?

Eryk obrócił kartkę w dłoniach i lekko się uśmiechnął.

– Na szczęście nie. Ktoś to włożył do środka i z pewnością ten świstek nie stanowił nigdy części książki.

– Ale co na nim jest? – dopytał Roman.

Młodszy z braci Deryłów nie odpowiedział. Z zafascynowaniem czytał kolejne wersy zapisane równym, starodawnym pismem. Po chwili przestąpił z nogi na nogę i poprawił okulary.

– Chyba trafiliśmy na zagadkę – stwierdził podekscytowany.

– O co w tym chodzi?

Roman raz po raz przeczesywał włosy palcami, starając się odgadnąć znaczenie pisma, które leżało na biurku w Sekretnym Gabinecie – tak Zagadkowi Agenci nazywali fragment jednego z zamkowych pomieszczeń, wydzielony jedwabnym chińskim parawanem, służący im za główną siedzibę. Zgodnie z niepisaną umową zawartą z rodzicami Eryka i Romana doros­łym nie wolno było tam wchodzić bez wyraźnego pozwolenia agentów. Mimo to w Sekretnym Gabinecie panował zadziwiający porządek. Jego centralny punkt stanowiło wielkie, bogato rzeźbione biurko z szufladami pełnymi szpargałów oraz notatek z prowadzonych przez agentów śledztw. Naprzeciw znajdowało się okno, a po obu stronach przestrzeń zamykały przysadziste szafy gdańskie.

– Nie wiem – odparł Eryk z rezygnacją. – Muszę się nad tym porządnie zastanowić.

– To jakiś szyfr – wtrąciła Ewa.

Toska potwierdziła to głośnym szczeknięciem. I rzeczywiście, nie budziło wątpliwości, że znaczna część wiadomości nakreślonej na pożółkłym kawałku papieru jest zaszyfrowana.

– „Wierzę, że Bóg pozwoli natrafić na te słowa wtedy, gdy będzie to konieczne dla Ziemi i ludzi” – Eryk odczytał jedyny zrozumiały fragment. – Ciągu dalszego nie przeczytałby nawet zawodowy lektor. No, może tylko jakiś wyjątkowy mistrz.

Ciąg dalszy prezentował się tak:

RJZQA YXBHZ V RJQXOSNQHTL

ZAX FN NCJQXB ONVZK AXJZ

MZ JNKZMZ

– To jakiś bełkot – fuknął Roman. – Tego się nie da nawet przeczytać, chyba że chcesz złamać język…

Toska parsknęła z dezaprobatą, a Ewa w zadumie zacisnęła usta. Nagle nachyliła się nad kartką i zabębniła palcami w blat biurka.

– Tata mi pokazywał pewne ciągi znaków służące do programowania – oznajmiła. – Należy wybrać jedynie spółgłoski, a potem podmienić samogłoski, tak żeby… Nie, to nie przynosi żadnych rezultatów.

– Nic dziwnego, biorąc pod uwagę, że pismo wygląda na co najmniej kilkaset lat, a wtedy nie było komputerów. Co może wydawać ci się nieprawdopodobne.

Uwaga Eryka sprawiła, że Ewa zerknęła na niego z ukosa. Nie zamierzała jednak dyskutować. Była na tyle mądra, że nie dawała się sprowokować ani podpuścić. Poza tym Eryk, jako niezwykle inteligentny chłopiec, czasem wydawał się zarozumiały, choć wcale nie chciał za takiego uchodzić. Momentalnie się zreflektował i przyjacielsko uśmiechnął.

– Przepraszam – rzucił nieco zmieszany.

Nie minęły jednak dwie sekundy, gdy znów cała jego uwaga skupiła się na starym piśmie. Chłopiec sięgnął do szuflady i wyjął z niej lupę w srebrnej oprawie. Zaczął systematycznie oglądać znalezisko.

– To pergamin, czyli specjalnie wyprawiona skóra jagnięca lub owcza, która dawniej zastępowała papier – wyjaśnił. – Wygląd pisma oraz zdobione wielkie litery wskazują, że to manuskrypt ze średniowiecza. Wtedy posługiwano się głównie łaciną, chociaż zachowały się też teksty polskie. Zdarzały się nawet przypadki sporządzania notatek w języku ojczystym. Można uznać tę kartkę za przedmiot ogromnej wartości.

– Jeśli tata ją zobaczy, natychmiast oprawi i zamknie na klucz w witrynie – stwierdził Roman.

– Dlatego musimy na nią wyjątkowo uważać. Nie powinniśmy jej dotykać gołymi rękami…

– Masz jakiś pomysł na odczytanie tego szyfru? – Ewa ponownie pochyliła się tuż obok Eryka. – Wysil swoją wielką mózgownicę.

– Zawsze interesowałem się kryptografią, czyli nauką o szyfrach, ale to jest skomplikowane… Teoria szalenie różni się od praktyki.

– Czyli nie masz żadnego planu? Może powinniśmy to pokazać komuś dorosłemu?

– Tylko „gdy będzie to konieczne dla Ziemi i ludzi” – Eryk odczytał fragment wiadomości. – Dajcie mi czas do jutra, a jeśli nic nie wymyślę, wywieszę białą flagę i zdam się na kogoś starszego. Zgoda?

Dwa głosy ludzkie oraz radosny szczek wyraziły aprobatę. Eryk Deryło szykował się na długą noc. Czuł jednak, że szyfr może kryć jakiś niezwykły przekaz.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Tekst © Max Czornyj, 2023

Ilustracje © Ola Stępień, 2023

Copyright © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2023

Wszelkie prawa zastrzeżone

Wydanie pierwsze, Poznań 2023

PROJEKT OKŁADKI: Katarzyna Bajerowicz

ILUSTRACJA NA OKŁADCE: Ola Stępień

REDAKTOR PROWADZĄCA: Natalia Szenrok-Brożyńska

REDAKCJA: Karol Francuzik

KOREKTA: Aleksandra Deskur, Małgorzata Kuśnierz

SKŁAD I ŁAMANIE: Monolitera Piotr Przepiórkowski

DRUK: EDICA

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8280-384-6

Wydawnictwo FRAJDA

Imprint Grupy Wydawniczej FILIA sp. z o.o.

www.wydawnictwofrajda.pl

Grupa Wydawnicza FILIA sp. z o.o.

ul. Franciszka Kleeberga 2, 61-615 Poznań

www.wydawnictwofilia.pl