Ślad na piasku ebook

Wrócili do domu. Fazio poszedł nastawić kawę, a Montalbano zadzwonił do urzędu gminy, żeby zawiadomić, że na plaży w Marinelli leży ścierwo konia.

– To pański koń?

– Nie.

– Rozmawiajmy jasno, szanowny panie.

– Bo co, jak mówię? Ciemno?

– Nie, tylko niektórzy twierdzą, że padłe zwierzę nie należy do nich, bo nie chcą uiścić opłaty za jego usunięcie.

– Już powiedziałem, że to nie mój koń.

– Niech będzie. Wie pan, do kogo należy?

– Nie.

– Niech będzie. Wie pan, dlaczego padł?

Montalbano szybko rozważył możliwości i postanowił nic nie mówić urzędnikowi.

– Nie wiem, zobaczyłem martwe zwierzę przez okno.

– To znaczy nie był pan obecny przy jego śmierci.

– Naturalnie.

– Niech będzie – powiedział urzędnik.

I zaczął nucić arię „Tu che a Dio spiegasti l’ali” z Łucji z Lammermooru.

Żałobna pieśń dla konia? Wkład urzędu gminy w obrzędy pogrzebowe?

– No więc? – spytał Montalbano.

– Zastanawiam się – odpowiedział urzędnik.

– Nad czym się tu zastanawiać?

– Do kogo należy usunięcie ciała konia.

– Nie do was?

– Do nas, jeśli sprawa podpada pod artykuł jedenasty, ale jeśli jest to artykuł dwudziesty trzeci, powinno się tym zająć regionalne biuro higieny.

– Proszę posłuchać, skoro do tej pory wierzył pan w to, co mówię, to proszę uwierzyć i teraz. Daję panu słowo, że jeśli nie wywieziecie martwego konia w ciągu kwadransa, ja...

– A kim pan jest, przepraszam?

– Komisarz Montalbano.

Urzędnik natychmiast zmienił ton.

– To na pewno artykuł jedenasty, panie komisarzu.

Montalbano poczuł chętkę, by się trochę podroczyć.

– Czyli usunięcie ciała to wasza sprawa?

– Oczywiście.

– Na pewno?

Urzędnik się zaniepokoił.

– Dlaczego pan pyta, skoro...

– Nie chciałbym, żeby ci z regionalnego biura higieny się obrazili. Wie pan, jak to jest z tym zakresem kompetencji... mówię to w trosce o pana, nie chciałbym, żeby...

– Proszę się nie martwić, panie komisarzu. To artykuł jedenasty. Za pół godziny ktoś się tam zjawi, niech pan będzie spokojny. Wyrazy szacunku.