Stworzona do miłości ebook

DE­ANO­WI,

KTÓ­RY MNIE OD­NA­LAZŁ

I ZA­BRAŁ ZE SOBĄ

CEL, DO KTÓ­RE­GO CZŁO­WIEK DĄŻY, JEST ZA­WSZE NIE­JA­SNY. DZIEW­CZY­NA, KTÓ­RA TĘ­SK­NI DO MAŁ­ŻEŃ­STWA, TĘ­SK­NI DO CZE­GOŚ CAŁ­KIEM NIE­ZNA­NE­GO. MŁO­DZIE­NIEC, KTÓ­RY PRA­GNIE SŁA­WY, NIE WIE, CO TO JEST SŁA­WA. TO, CO NA­DA­JE SENS NA­SZE­MU PO­STĘ­PO­WA­NIU, JEST DLA NAS ZA­WSZE CZYMŚ TO­TAL­NIE NIE­ZNA­NYM.

Mi­lan Kun­de­raNie­zno­śna lek­kość bytu (tłum. Agniesz­ka Hol­land)

1

SIER­PIEŃ 2019

Sie­dem­dzie­się­cio­sze­ścio­let­ni oj­ciec Ha­zel ku­pił so­bie lal­kę – na­tu­ral­nej wiel­ko­ści si­li­ko­no­wą imi­ta­cję ko­bie­ty. Spe­cjal­nie wy­mo­de­lo­wa­ną, żeby do­star­czyć wra­żeń ero­tycz­nych moż­li­wie jak naj­bar­dziej zbli­żo­nych do sek­su z praw­dzi­wą (albo jak przy­szło do gło­wy Ha­zel, traf­niej by­ło­by po­wie­dzieć: daw­no, daw­no temu zmar­łą) ko­bie­tą. Skrzy­nia, w któ­rej ją do­star­czo­no, była ude­rza­ją­co po­dob­na do pro­stej trum­ny z drew­na so­sno­we­go. Jej wi­dok przy­wiódł Ha­zel na myśl sce­nę z Dra­ku­li, w któ­rej wam­pir po­dró­żu­je stat­kiem w skrzy­ni z tran­syl­wań­ską zie­mią.

Roz­be­be­szo­ną skrzy­nię po­rzu­co­no na sa­mym środ­ku sa­lo­nu. Do­oko­ła wa­la­ły się roz­ma­ite na­rzę­dzia, za­rów­no w do­słow­nym tego sło­wa zna­cze­niu, jak i nie – na przy­kład otwie­racz do pu­szek. Wi­docz­nie wy­do­by­cie lal­ki z fa­brycz­ne­go opa­ko­wa­nia wy­ma­ga­ło spo­rej siły, bo wszę­dzie le­ża­ły drza­zgi. Zu­peł­nie jak­by w środ­ku prze­trzy­my­wa­no dzi­kie zwie­rzę, któ­re wy­rwa­ło się na wol­ność i tłu­kło po ca­łym domu.

Za jej ple­ca­mi roz­legł się me­cha­nicz­ny szum elek­trycz­ne­go sku­te­ra in­wa­lidz­kie­go mar­ki Ra­scal, oznaj­mia­ją­cy przy­by­cie ojca, ale Ha­zel cią­gle wpa­try­wa­ła się w skrzy­nię. Była na tyle ob­szer­na, że mo­gła­by się w niej po­ło­żyć. A na­wet prze­spać. Te­raz, gdy prak­tycz­nie zo­sta­ła bez­dom­ną, pra­wie we wszyst­kim do­pa­try­wa­ła się pro­wi­zo­rycz­ne­go miej­sca do spa­nia.

„Le­piej po­ło­żyć się w środ­ku czy na wierz­chu?” – py­ta­nie to prze­la­ty­wa­ło jej przez gło­wę na wi­dok każ­dej więk­szej rze­czy w za­się­gu wzro­ku. Może w tej skrzy­ni wy­spa­ła­by się tak do­brze, jak ni­g­dy do­tąd? W ta­kiej cia­sno­cie musi być cał­kiem przy­jem­nie, zwłasz­cza dla ko­goś, kto przez całe lata od­su­wał się w łóż­ku moż­li­wie jak naj­da­lej od dru­giej oso­by, któ­rą w jej przy­pad­ku od za­wsze był By­ron. Nie bę­dzie w niej miej­sca, żeby się wier­cić czy uło­żyć wy­god­niej do spa­nia, sko­ro moż­li­wa jest tyl­ko jed­na po­zy­cja. Może wte­dy by­ła­by w sta­nie po pro­stu się po­ło­żyć i wy­łą­czyć? Do­ła­do­wać, jak któ­ryś z se­tek elek­tro­nicz­nych ga­dże­tów, ja­kie miał By­ron?

Po­wie­dzieć „miał” by­ło­by zbyt du­żym uprosz­cze­niem – on je wszyst­kie wy­na­lazł. Zbu­do­wał po­tęż­ne im­pe­rium tech­no­lo­gicz­ne, a jego for­tu­na i wpły­wy da­wa­ły bu­dzą­ce gro­zę po­ję­cie o tym, czym jest nie­skoń­czo­ność.

Dzi­siej­sze­go ran­ka Ha­zel na do­bre ode­szła od By­ro­na, zo­sta­wia­jąc w domu wszyst­ko, co da­wa­ło jej do­stęp do pie­nię­dzy, a przy tym mo­gło na­pro­wa­dzić na jej trop. Mia­ła peł­ną świa­do­mość, że ten krok naj­praw­do­po­dob­niej źle się dla niej skoń­czy.

Oj­ciec z pew­no­ścią po­zwo­li jej za­trzy­mać się u sie­bie, czy mo­gło być ina­czej? Co praw­da po­stę­po­wa­ła jak ego­ist­ka, zwra­ca­jąc się do nie­go z proś­bą, żeby przy­jął ją pod swój dach – o By­ro­nie moż­na było po­wie­dzieć wie­le, ale nie to, że jest nie­szko­dli­wy – uzna­ła jed­nak, że nie ma in­ne­go wyj­ścia. Mał­żeń­stwo z eks­cen­trycz­nym mul­ti­mi­lio­ne­rem i po­ten­ta­tem tech­no­lo­gicz­nym w pew­nym sen­sie od­izo­lo­wa­ło ją od resz­ty świa­ta.

W koń­cu Ha­zel uzna­ła, że le­piej nie za­sta­na­wiać się, jak bar­dzo na­ra­ża ojca na nie­bez­pie­czeń­stwo. Nie chcia­ło się jej też ana­li­zo­wać wi­do­ku, jaki za­sta­ła w jego sa­lo­nie. Praw­dę mó­wiąc, naj­chęt­niej nie my­śla­ła­by o ni­czym, le­piej za­gryźć parę razy z ca­łej siły dol­ną war­gę i sku­pić całą swo­ją uwa­gę na bólu.

– Haze! – Za jej ple­ca­mi wy­brzmiał ra­do­sny głos ojca, bez cie­nia za­że­no­wa­nia. – Co tam u cie­bie? Nie sły­sza­łem, jak we­szłaś.

– Sama so­bie otwo­rzy­łam.

Idąc przez pod­jazd, Ha­zel była świa­do­ma, że bez­ce­re­mo­nial­nie ła­du­je się do domu ojca, ale zwa­żyw­szy na roz­mia­ry ba­ga­żu, jaki przy­wiózł ze sobą jego nowy gość, po­cie­sza­ła się, że abs­tra­hu­jąc od za­gro­że­nia, ja­kie nie­sie jej wi­zy­ta, przy­naj­mniej nie spra­wi mu du­że­go kło­po­tu swo­ją wa­liz­ką. Prze­cież nie zja­wi­ła się u nie­go z trum­ną!

Za­miast przy­wi­tać się z oj­cem, Ha­zel po­de­szła do okna i wyj­rza­ła przez ża­lu­zje, żeby się upew­nić, czy cze­goś nie po­krę­ci­ła.

– Nie wi­dzia­łam ni­g­dzie two­je­go sa­mo­cho­du, więc uzna­łam, że nie ma cię w domu.

– Sprze­da­łem go! – rzu­cił oj­ciec. – Nie będę te­raz zbyt czę­sto się gdzieś wy­pusz­czał. Za­czy­na­my wła­śnie z Dia­ne coś w sty­lu mie­sią­ca mio­do­we­go.

– Sprze­da­łeś kom­bi, żeby ku­pić so­bie dmu­cha­ną lal­kę?

Przez ni­ski po­mruk sil­ni­ka ra­sca­la prze­bi­ło się chrząk­nię­cie ojca. Od­głos ten, od­kąd Ha­zel się­ga­ła pa­mię­cią, sy­gna­li­zo­wał re­pry­men­dę, naj­czę­ściej za to, że źle się wy­ra­zi­ła albo ko­goś ob­ra­zi­ła. Jak kie­dyś w roz­mo­wie o Sha­dy Pla­ce – osie­dlu kon­te­ne­ro­wym dla eme­ry­tów za­miesz­ki­wa­nym przez ojca i jego są­sia­dów, każ­dy w wie­ku po­wy­żej pięć­dzie­się­ciu pię­ciu lat. Przy czym okre­śle­nie tu­tej­szych dom­ków mia­nem „kon­te­ne­rów” było bar­dzo nie­mi­le wi­dzia­ne. Ha­zel po­peł­ni­ła ten błąd tyl­ko raz, w roz­mo­wie z pa­nią Fen­ni­gan, są­siad­ką ojca i pa­sjo­nat­ką ogrod­nic­twa. „Pani kwia­ty są jak su­per­mo­del­ki! – po­chwa­li­ła. – Oczy­wi­ście w po­zy­tyw­nym tego sło­wa zna­cze­niu, ab­so­lut­nie bez związ­ku z roz­bu­cha­nym sek­si­zmem! Kie­dy pa­trzę na ogród przed pani kon­te­ne­rem, mam wra­że­nie, że oglą­dam film ak­cji z ko­lo­ra­mi w roli głów­nej za­miast lu­dzi. Co praw­da za­czy­na­ją mnie lek­ko po­bo­le­wać stoż­ki i prę­ci­ki w oczach, ale...” Umil­kła w pół zda­nia, bo ko­bie­ta nie­spo­dzie­wa­nie prze­rwa­ła przy­ci­na­nie krze­wów, od­wró­ci­ła się i dro­biąc krocz­ki, ru­szy­ła w stro­nę Ha­zel z se­ka­to­rem w wy­cią­gnię­tej dło­ni, na prze­mian otwie­ra­jąc i za­my­ka­jąc jego wiel­kie jak u owa­da mu­tan­ta szczę­ki. Oj­ciec chrząk­nął zna­czą­co, zła­pał Ha­zel za ra­mię i po­ma­chał są­siad­ce, od­cią­ga­jąc cór­kę na bok. „Dom­ki – wy­szep­tał ostro. – Dom­ki z pre­fa­bry­ka­tów, tak je na­zy­wa­my. Co ci, do cho­le­ry, strze­li­ło do gło­wy? Nie tak cię wy­cho­wa­łem!”

– To nie jest lal­ka, tyl­ko  D i a n e – oświad­czył te­raz z na­ci­skiem. – Bar­dzo cię pro­szę, Ha­zel, przyj­mij do wia­do­mo­ści, że ona ma oso­bo­wość. Od­wróć­że się i przyjdź z nami przy­wi­tać. Nie wstydź się.

Ha­zel wzię­ła głę­bo­ki od­dech, na­ka­zu­jąc so­bie w du­chu spo­kój – w koń­cu lada chwi­la mia­ła po­pro­sić ojca, żeby ją przy­jął do sie­bie – ale kie­dy ogar­nę­ła wzro­kiem całą sce­nę, nie mo­gła się po­wstrzy­mać i z jej ust mi­mo­wol­nie wy­rwał się ury­wa­ny krzyk. Dia­ne „sie­dzia­ła” na ko­la­nach ojca po­chy­lo­na w przód i opar­ta tu­ło­wiem o kie­row­ni­cę sku­te­ra. Po­zy­cja ta była tak su­ge­styw­na, że moż­na było po­my­śleć, że oj­ciec aku­rat so­bie z nią uży­wa. Każ­de z nich mia­ło na so­bie szla­frok; Ha­zel z miej­sca roz­po­zna­ła u Dia­ne wy­bla­kły wzór sta­re­go szla­fro­ka mat­ki.

Nie mo­gła ocze­ki­wać, że oj­ciec do­my­śli się, jak de­spe­rac­ki cha­rak­ter ma jej nie­za­po­wie­dzia­na wi­zy­ta, ale to ni­cze­go nie zmie­nia­ło. Nie za­mie­rza­ła wię­cej uda­wać, że przed­mio­ty mają ce­chy ludz­kie. Wy­star­czy­ło, że By­ron trak­to­wał swo­je elek­tro­nicz­ne sprzę­ty jak ko­lej­ne żony.

– Przy­kro mi, tato, ale nie pi­szę się na ta­kie uro­je­nia.

Oj­ciec za­śmiał się, wy­dy­ma­jąc czer­wo­ne po­licz­ki. Był do­syć ni­ski i miał czer­stwą cerę po­kry­tą gę­stą siat­ką po­pę­ka­nych na­czy­nek, w efek­cie cze­go jego twarz w pew­nym świe­tle wy­glą­da­ła jak wy­cię­ta w su­ro­wym mię­sie. Ca­łym sobą nie­ustan­nie spra­wiał wra­że­nie, że le­d­wo się trzy­ma na no­gach, choć ostat­nio może tro­chę mniej, od­kąd po wy­mia­nie sta­wu ko­la­no­we­go za­czął uży­wać sku­te­ra. Wcze­śniej zda­rza­ło się, że pod­cho­dzi­li do nie­go zu­peł­nie obcy lu­dzie i pro­po­no­wa­li mu bu­tel­kę z wodą. „Wy­da­je się pan bar­dzo spra­gnio­ny” – tłu­ma­czy­li.

Na do­da­tek całe cia­ło ojca po­kry­wa­ło mlecz­no­bia­łe owło­sie­nie, któ­re da­wa­ło myl­ne wra­że­nie cie­pła i mi­sio­wa­to­ści. Przy­po­mniał Ha­zel ga­tu­nek kak­tu­sa na­zy­wa­ny po­tocz­nie gło­wą star­ca – me­ta­fo­ra za­czerp­nię­ta pro­sto z na­tu­ry. Spo­wi­jał go na po­zór mięk­ki i miły w do­ty­ku puch, tak na­praw­dę uło­żo­ne pro­mie­ni­ście ze­wnętrz­ne kol­ce, ale tuż pod nim kry­ła się war­stwa ostrych, go­to­wych bo­le­śnie zra­nić igieł.

– Mó­wi­łem ci, że to nie­zła pe­tar­da.

Do­pie­ro po dłuż­szej chwi­li Ha­zel się zo­rien­to­wa­ła, że oj­ciec zwró­cił się do Dia­ne, a nie do niej. Wes­tchnę­ła roz­cza­ro­wa­na, że w swym obec­nym po­ło­że­niu nie może so­bie po­zwo­lić na kry­ty­kę. Za­cho­wa­ła się nie­przy­zwo­icie, przy­cho­dząc do ojca i na­ra­ża­jąc go w ten spo­sób na nie­bez­pie­czeń­stwo. Tym bar­dziej że ona sama nie mia­ła po­ję­cia, do cze­go po­su­nie się By­ron, gdy się do­wie, że nie wró­ci­ła na noc do domu.

Ha­zel wbi­ła wzrok w krzy­kli­we klip­sy na uszach Dia­ne. Jak brzmia­ło ulu­bio­ne po­wie­dze­nie By­ro­na, któ­re cy­to­wał za każ­dym ra­zem, gdy po­zwa­lał so­bie na coś moc­niej­sze­go i jego mowa brzmia­ła jak dia­log żyw­cem wy­ję­ty z ad­ap­ta­cji Pla­to­na w wy­ko­na­niu te­atru ama­tor­skie­go? Naj­więk­szym pra­gnie­niem czło­wie­ka jest od­kry­wać nowe rze­czy.

– Jezu, tato – jęk­nę­ła Ha­zel, za­ska­ku­jąc samą sie­bie. „Je­zus” i po­krew­ne okre­śle­nia za­sad­ni­czo nie wcho­dzi­ły w skład jej zwy­cza­jo­we­go re­per­tu­aru wy­krzyk­ni­ków. Cho­ciaż z dru­giej stro­ny, czy moż­na so­bie wy­obra­zić sto­sow­niej­szy mo­ment na qu­asi-prze­kleń­stwo za­czerp­nię­te z re­li­gii zmar­twych­wsta­nia? – Do­bra, niech ci bę­dzie. Dzię­ku­ję wam oboj­gu, że zgo­dzi­li­ście się mnie go­ścić. Może być?

– Nie wiesz, co to sta­rość, Ha­zel – stwier­dził oj­ciec. – Ciesz się swo­im szczę­ściem, póki mo­żesz.

– To jak mam się do niej zwra­cać: Dia­ne, Di czy mamo?

– Ha­zel! Ona nie za­mie­rza za­stę­po­wać ci mat­ki. Po­sta­raj się być mil­sza. Na­pi­jesz się z nami? Mam ocho­tę to uczcić.

Za­nim zdą­ży­ła od­po­wie­dzieć, oj­ciec za­wró­cił sku­ter i ru­szył na peł­nym ga­zie w stro­nę kuch­ni. Ra­scal roz­pę­dził się do tego stop­nia, że dłu­gie pa­sma ru­dych wło­sów Dia­ne za­fur­ko­ta­ły w po­wie­trzu.

– Ja też mam na to ocho­tę! – za­wo­ła­ła Ha­zel. – W sen­sie, że chcia­ła­bym się cał­kiem od­ciąć od rze­czy­wi­sto­ści. – Nie mia­ła pew­no­ści, czy oj­ciec ją usły­szał przez war­kot sku­te­ra i bu­cze­nie otwar­tej lo­dów­ki, uzna­ła jed­nak, że to bez zna­cze­nia. – Ni­g­dy nie by­łam uza­leż­nio­na od nar­ko­ty­ków ani al­ko­ho­lu, więc to nie bę­dzie po­wrót do na­ło­gu... Cie­ka­we, czy ist­nie­je ja­kieś for­mal­ne okre­śle­nie sy­tu­acji, w któ­rej czło­wiek po trzy­dzie­st­ce pierw­szy raz się na­ćpa, ale tak na mak­sa, pra­wie na umór? Bo ja mam te­raz wiel­ką ocho­tę coś ta­kie­go zro­bić. Ale nie zro­bię. Boję się, że coś nie wy­pa­li i nie umrę, tyl­ko będę da­lej żyła, po­wiedz­my, że z cięż­kim uszko­dze­niem mó­zgu. Już so­bie wy­obra­żam, jak By­ron eks­pe­ry­men­tu­je na moim cie­le, wy­pró­bo­wu­jąc te swo­je pro­te­zy i im­plan­ty jak dla Fran­ken­ste­ina, a ja w tym cza­sie tyl­ko się śli­nię i uśmie­cham. Speł­ni­ło­by się jego ma­rze­nie co do mo­jej oso­by: w po­ło­wie kom­pu­ter, w po­ło­wie wa­gi­na z biu­stem. Mu­szę się po­śpie­szyć z pa­pie­ra­mi roz­wo­do­wy­mi! Do­bra, żar­tu­ję, nie mam po co wno­sić o roz­wód ani o co­kol­wiek in­ne­go. Ni­g­dy nie wy­gram w są­dzie z By­ro­nem. Nie ma ta­kiej moż­li­wo­ści, nie­waż­ne, jak bar­dzo by mi na tym za­le­ża­ło. Gdy­bym ja­kimś cu­dem zdo­ła­ła po­ło­wicz­nie się za­bić, ży­cie z By­ro­nem ro­bią­cym ze mną, co chce, by­ło­by jed­ną wiel­ką dro­gą przez mękę.

– Nie sły­szy­my, co mó­wisz! – od­krzyk­nął z kuch­ni oj­ciec. – Chwi­lecz­kę! – Świa­tło sku­te­ra prze­my­ka­ją­ce­go przez ciem­ny tu­nel przed­po­ko­ju przy­bie­ra­ło na sile. W pew­nym mo­men­cie Ha­zel zda­wa­ło się, że przy­ła­pa­ła ojca, jak czu­le kąsa zę­ba­mi pła­tek ucha Dia­ne.

W ko­szy­ku sku­te­ra spo­czy­wał sze­ścio­pak kra­jo­we­go piwa i pu­deł­ko kra­ker­sów Ritz. Ha­zel po­de­szła bli­żej i otwo­rzy­ła pusz­kę dla sie­bie, a po­tem dru­gą dla ojca.

– Dia­ne na­pi­je się z nami?

Oj­ciec mru­gnął do niej po­ro­zu­mie­waw­czo szkli­stym okiem, jak­by lada mo­ment miał się roz­pła­kać ze szczę­ścia.

– Wy­pi­ję za nas obo­je.

– Zdrów­ka, tat­ku. – Ha­zel unio­sła pusz­kę, a oj­ciec po­szedł za jej przy­kła­dem. Za­wią­za­ło się mię­dzy nimi mil­czą­ce po­ro­zu­mie­nie i żad­ne z nich nie chcia­ło oka­zać się gor­sze: pili dusz­kiem, nie od­ry­wa­jąc ust od pu­szek, do­pó­ki nie opróż­ni­li ich do dna. Oj­ciec otwo­rzył na­stęp­ne piwo i pod­je­chał odro­bi­nę do przo­du, żeby wrę­czyć je Ha­zel.

– Zdrów­ko się przy­da. Sie­dzę jak na szpil­kach. Mam wra­że­nie, że to nasz ślub, tyl­ko po­mi­nę­li­śmy nud­ną część i prze­szli­śmy od razu do kon­sump­cji.

Ha­zel po­czu­ła w prze­ły­ku coś, co jak mia­ła na­dzie­ję, było tyl­ko ga­zem z piwa.

– Mogę jesz­cze jed­no?

– Mó­wię po­waż­nie, Ha­zel. Wiem, jak to musi brzmieć, ale po­myśl: jesz­cze trzy lata i będę w wie­ku, w któ­rym prze­cięt­ny męż­czy­zna prze­no­si się na tam­ten świat. Ko­ja­rzysz ten te­le­tur­niej w te­le­wi­zji, któ­re­go uczest­ni­cy mie­li mi­nu­tę, żeby wpaść do spo­żyw­cze­go i wpa­ko­wać do ko­szy­ka jak naj­wię­cej to­wa­rów? Ja wła­śnie do­tar­łem w ży­ciu do ta­kie­go miej­sca: je­śli nie zgar­nę jak naj­wię­cej z pó­łek, moja szan­sa prze­pad­nie na za­wsze. Nie ma co tra­cić cza­su. Coś ci po­ka­żę.

Poła szla­fro­ka Dia­ne nie­spo­dzie­wa­nie po­wę­dro­wa­ła na bok. Jed­nym zde­cy­do­wa­nym ru­chem nad­garst­ka oj­ciec po­zba­wił ją wszel­kich po­zo­rów przy­zwo­ito­ści.

– Ojej, ale ma wiel­kie pier­si. – Ha­zel uświa­do­mi­ła so­bie, że wy­szep­ta­ła te sło­wa to­nem zbo­la­łej re­zy­gna­cji, ja­kim in­for­mu­je się przy­ja­ciół­kę, że ich wspól­na zna­jo­ma ma raka.

– Auto może by mi się przy­da­ło – przy­znał oj­ciec – ale nie będę po nim pła­kał.

– Ja­kim cu­dem one tak ster­czą? – zdzi­wi­ła się Ha­zel. Pier­si lal­ki uno­si­ły się, a sut­ki były wy­ce­lo­wa­ne w su­fit, jak­by sta­ła na rę­kach.

– Miał­bym na ten te­mat pew­ną teo­rię, ale po­wie­dzia­ła­byś, że ga­dam jak na­wie­dzo­ny.

Ich roz­mo­wę prze­rwa­ło gło­śne wy­cie prze­jeż­dża­ją­cej uli­cą ka­ret­ki. Od­głos ten zmo­ty­wo­wał ojca do pod­ję­cia prze­rwa­ne­go wąt­ku.

– Jest coś jesz­cze – do­dał. – Pa­mię­tasz Re­gi­nal­da i jego żonę, Sher­ry?

Tak, przy­tak­nę­ła w du­chu Ha­zel, nie wy­my­śli­ła so­bie tego – stoż­ko­wy kształt pier­si Dia­ne na­praw­dę miał wa­lo­ry wzro­ko­we. Ha­zel był cie­ka­wa, czy zdo­ła­ła­by się do tego przed sobą przy­znać, a jed­no­cze­śnie na­dal nie zno­sić wszyst­kie­go, co wią­że się z sek­sem, tyl­ko dla­te­go, żeby zro­bić By­ro­no­wi na złość. Kie­dy w ich mał­żeń­stwie po­ja­wi­ły się pierw­sze pro­ble­my, uzna­ła, że wy­star­czy jej gar­dzić sek­sem wła­śnie z nim, ale szyb­ko zro­zu­mia­ła, że to za mało. Oso­by sła­bo zo­rien­to­wa­ne w mał­żeń­skich po­tycz­kach uzna­ły­by sa­mo­za­spo­ko­je­nie i wy­obra­ża­nie so­bie, że jest z kimś in­nym, za jej triumf – ach, ta roz­kosz, or­gazm, dresz­czyk men­tal­nej zdra­dy – a klę­skę By­ro­na. Ale nic z tych rze­czy. Pró­bo­wa­ła tego przez ja­kiś czas, ale szyb­ko do­szła do wnio­sku, że sta­je się co­raz bar­dziej świa­do­ma swo­jej sek­su­al­no­ści: nie­ustan­nie my­śla­ła o sek­sie i chcia­ło się jej sek­su. Jej cia­ło przy­po­mi­na­ło prze­bie­rań­ca na plat­for­mie z kar­na­wa­łu Mar­di Gras, z tą tyl­ko róż­ni­cą, że za­miast jak on ci­skać do­oko­ła ko­ra­la­mi, roz­ta­cza­ła wo­kół sie­bie opa­ry fe­ro­mo­nów wy­czu­wal­ne dla każ­de­go, kto zna­lazł się wy­star­cza­ją­co bli­sko. A tym kimś czę­sto oka­zy­wał się By­ron. Był tym za­chwy­co­ny. Nie prze­szka­dza­ło mu na­wet, że w ogó­le ze sobą nie sy­pia­ją, bo Ha­zel do­słow­nie ocie­ka­ła sek­sem, aż bił od niej blask. Mo­gła­by się za­ło­żyć, że każ­dy, kto ją wte­dy wi­dy­wał, był prze­ko­na­ny, że By­ron po­su­wa ją, jak przy­sta­ło na pra­wo­wi­te­go pana i wład­cę. Wte­dy to do niej do­tar­ło: je­śli chcesz, żeby twój dom spra­wiał wra­że­nie zim­ne­go i nie­go­ścin­ne­go, nie wy­star­czy, je­śli za­mkniesz wen­ty­la­cję w jed­nym po­miesz­cze­niu, trze­ba cał­ko­wi­cie od­ciąć do­pływ ener­gii do bu­dyn­ku. Tak wła­śnie po­stą­pi­ła: kom­plet­nie za­mknę­ła się na seks. Dla­te­go tro­chę ją za­nie­po­ko­iło, że pierw­szą rze­czą od lat, któ­rej uda­ło się wznie­cić w niej wy­ga­sły daw­no ogień, była para gro­te­sko­wych cyc­ków z si­li­ko­nu.

– Pa­mię­tasz Re­gi­nal­da? – huk­nął oj­ciec. – Wiesz, tego męża Sher­ry. Ma­ry­narz, wy­sta­ją­ce zęby. Zwy­kle przy­no­si­li ki­sze na są­siedz­kie skład­ko­we im­pre­zy.

– Chy­ba mam za­ćmie­nie, tato. A co z nim?

Po­wo­do­wa­na cie­ka­wo­ścią, Ha­zel mia­ła ogrom­ną ocho­tę wy­cią­gnąć rękę i za­ci­snąć pal­ce na le­wym bu­fo­rze Dia­ne. Kto wie, może jest po­dob­ny do ma­te­ra­ca pian­ko­we­go z pa­mię­cią kształ­tu i je­śli ści­śnie go od­po­wied­nio moc­no, zo­sta­nie na nim od­cisk jej dło­ni?

– Wiem, że wy, mło­dzi, nie lu­bi­cie tego słu­chać, ale lu­dzie nie prze­sta­ją upra­wiać sek­su tyl­ko dla­te­go, że się sta­rze­ją.

Ha­zel ode­tchnę­ła z ulgą, że nie za­pa­mię­ta­ła, jak wy­glą­da­li Re­gi­nald i Sher­ry. Ucie­szy­ła się, jak­by wy­gra­ła los na lo­te­rii.

– No więc Re­gi­nald i Sher­ry – obo­je na eme­ry­tu­rze – ba­rasz­ku­ją so­bie w łóż­ku któ­re­goś wtor­ku koło trze­ciej po po­łu­dniu. I na­gle Re­gi­nal­do­wi wy­sia­da pi­ka­wa. Wy­obraź so­bie, jak to mu­sia­ło wy­glą­dać z tech­nicz­ne­go pun­tu wi­dze­nia: do­brze zbu­do­wa­ny, sze­ro­ki w ba­rach Re­gi­nald i kru­cha jak ga­łąz­ka, cho­ra na oste­opo­ro­zę Sher­ry. Zwa­lił się na nią ca­łym cię­ża­rem i bie­dacz­ka utknę­ła pod zwło­ka­mi wła­sne­go męża. Przy­du­sił ją, że nie mo­gła się ru­szyć. I tak tkwi­ła uwię­zio­na przez cały dzień i jesz­cze tro­chę. W koń­cu zna­lazł ją ich syn. Bo to był do­bry syn, dzwo­nił co­dzien­nie, a ona od paru go­dzin nie od­bie­ra­ła te­le­fo­nu.

– Nie lu­bię ga­dać przez te­le­fon, tato! – we­szła mu w sło­wo Ha­zel. – Więc je­śli ta hi­sto­ria to alu­zja, że po­win­nam czę­ściej do cie­bie dzwo­nić, nie je­stem pew­na, czy aku­rat ta sy­tu­acja – gdy czło­wie­ko­wi w na­gro­dę do­sta­je się wąt­pli­wa przy­jem­ność zdję­cia jed­ne­go na­gie­go i mar­twe­go ro­dzi­ca z dru­gie­go na­gie­go, ale ży­we­go – to wła­ści­wa mar­chew­ka do po­wie­sze­nia na kiju, sko­ro już mowa o za­chę­cie. – Po tych sło­wach umil­kła, po­sta­na­wia­jąc na ra­zie się nie przy­zna­wać, że od te­raz wca­le nie bę­dzie do nie­go dzwo­nić, bo nie ma już te­le­fo­nu.

– To nie była alu­zja, choć, przy­zna­ję, zda­rza mi się po­my­śleć o tych dłu­gich ty­go­dniach, ja­kie będą mu­sia­ły w ra­zie na­głej śmier­ci prze­le­żeć moje zwło­ki, za­nim przyj­dzie ci do gło­wy mnie od­wie­dzić. Tak tyl­ko ci o tym opo­wia­dam. W każ­dym ra­zie tego typu hi­sto­rie za­pa­da­ją czło­wie­ko­wi głę­bo­ko w pod­świa­do­mość. Za każ­dym ra­zem, kie­dy się z kimś uma­wia­łem, tłu­kła mi się po gło­wie myśl: „Ta bab­ka jest za faj­na, że­bym na niej wy­ki­to­wał. Nie za­słu­gu­je na taki los”. Ale z Dia­ne jest ina­czej, mogę na niej umie­rać i o nic się nie mar­twić.

Ha­zel do­szła do wnio­sku, że ra­czej nie za­no­si się, żeby pod­czas tej roz­mo­wy prze­szli z oj­cem gład­ko i na­tu­ral­nie do te­ma­tu jej wła­śnie za­koń­czo­ne­go mał­żeń­stwa, więc się­gnę­ła po jesz­cze jed­no piwo.

– Niech się dzie­je, co chce – cią­gnął oj­ciec. – Już nie mu­szę się ha­mo­wać! Ze wszyst­kich ro­dza­jów śmier­ci, czy moż­na so­bie wy­obra­zić lep­szą niż wy­kor­ko­wa­nie na da­mie? Zdra­dzę ci se­kret: kie­dy czło­wiek pró­bu­je się brandz­lo­wać, całe to mo­ni­to­ro­wa­nie pul­su jest psu na budę.

– Czy ja do­brze zro­zu­mia­łam, że chcesz po­peł­nić sa­mo­bój­stwo, uży­wa­jąc do tego Dia­ne?

Ha­zel spoj­rza­ła tro­chę ina­czej na mie­rzą­cą metr sześć­dzie­siąt si­li­ko­no­wą księż­nicz­kę: od po­ło­wy w górę ko­ciak z „Pen­tho­use’a”, po­ni­żej dok­tor Ke­vor­kian. Szla­frok, co praw­da, zsu­nął się z jej ra­mion aż do ta­lii, ale jej naj­więk­sze atu­ty na­dal po­zo­sta­wa­ły nie­wi­docz­ne.

– Czy one mają wło­sy ło­no­we?

– Nie two­ja spra­wa – od­burk­nął oj­ciec. – Ale jak bar­dzo chcesz wie­dzieć, to tak. I wca­le nie twier­dzę, że pla­nu­ję na­umyśl­nie wy­koń­czyć się sek­sem. Cho­dzi o to, że nie­dłu­go umrę, a chciał­bym przed­tem od­być jesz­cze wie­le, wie­le sto­sun­ków. I je­śli fak­tycz­nie się oka­że, że seks bę­dzie moją ka­ro­cą na tam­ten świat, je­stem zda­nia, że są znacz­nie gor­sze wozy do tej jaz­dy.

– W po­rząd­ku, tato – przy­tak­nę­ła Ha­zel, ob­rzu­ca­jąc spoj­rze­niem po­zo­sta­łe pusz­ki z pi­wem.

– Bierz wszyst­kie, nie krę­puj się. Ja i tak je­stem cały na­bu­zo­wa­ny od tego sztucz­ne­go sek­su. Dia­ne prze­szła moje naj­śmiel­sze ocze­ki­wa­nia. Nie spo­dzie­wa­łem się, że bę­dzie tak przy­jem­nie, za­le­ża­ło mi tyl­ko, żeby nie bo­la­ło. Ba­łem się, sama wiesz, że po­draż­ni mnie ja­kaś spo­ina albo jej pe­ru­kę bę­dzie czuć pla­sti­kiem. Uprze­dzi­łem się jak po ja­kiejś te­ra­pii awer­syj­nej. Kur­czę, ale by­łem głu­pi. Prze­cież ona pach­nie jak nowe auto z sa­lo­nu!

– Chy­ba tak po­win­no być, sko­ro prze­han­dlo­wa­łeś za nią swój sta­ry wóz.

Ha­zel za­uwa­ży­ła, że oj­ciec mie­rzy wzro­kiem opróż­nio­ne przez nią pusz­ki, od­ru­cho­wo od­gi­na­jąc pal­ce, jak­by li­czył je gło­wie.

– Wi­dzę, że na­praw­dę mia­łaś dziś ocho­tę się na­pić, Haze. Czy mi się wy­da­je, czy wcze­śniej nie za­uwa­ży­łem, żeby piwo aż tak do­brze ci wcho­dzi­ło?

Oj­ciec był ty­pem czło­wie­ka, któ­ry nie był za­chwy­co­ny, je­śli na­ru­sza­no jego te­ry­to­rium. Ha­zel mu­sia­ła tak umie­jęt­nie po­kie­ro­wać roz­mo­wą, żeby na­brał prze­ko­na­nia, że po­mysł wspól­ne­go za­miesz­ka­nia choć czę­ścio­wo wy­szedł od nie­go. Do­pie­ro wte­dy oj­ciec w peł­ni go za­ak­cep­tu­je.

– Cie­szę się, że masz sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ce ży­cie mi­ło­sne, tato – pod­ję­ła roz­mo­wę. – A sko­ro już mowa o znaj­do­wa­niu two­ich zwłok, po­wiedz­my, przez ko­goś, kto jesz­cze tego sa­me­go dnia za­uwa­ży, że od­sze­dłeś, nie są­dzisz, że do­brze by­ło­by mieć współ­lo­ka­to­ra? Ja­kie­goś to­wa­rzy­sza do gry w kar­ty, roz­mów czy po­ga­du­szek o ni­czym.

Z gar­dła ojca wy­rwał się gorz­ki śmiech, aż sie­dzą­ca na jego ko­la­nach Dia­ne prze­chy­li­ła się gwał­tow­nie do przo­du. Ha­zel za­sko­czył wi­dok swo­ich roz­ło­żo­nych w opie­kuń­czym ge­ście rąk – wy­cią­gnę­ła je in­stynk­tow­nie, żeby ochro­nić lal­kę przed upad­kiem.

– Ocza­dzia­łaś? Miesz­ka­nie w po­je­dyn­kę to naj­lep­sze, co mnie mo­gło spo­tkać! A te­raz, gdy mam Dia­ne, ży­cie na­bra­ło cał­kiem in­ne­go wy­mia­ru. Mo­że­my ja­dać ko­la­cję przy świe­cach kom­plet­nie nago. Mogę na­wet jeść z jej brzu­cha jak z ta­le­rza! To jest coś, cze­go ni­g­dy do­tąd nie ro­bi­łem, a nie mia­ła­bym nic prze­ciw­ko skon­su­mo­wa­niu ka­nap­ki z szyn­ką z biu­stu pięk­nej ko­bie­ty. – Po tych sło­wach po­now­nie ob­rzu­cił spoj­rze­niem pier­si lal­ki, marsz­cząc brew z po­dzi­wem. – Dia­ne to ist­ny cud. Jak to mó­wią, dziś jest pierw­szy dzień resz­ty mo­je­go ży­cia.

– Cud – po­wtó­rzy­ła w za­my­śle­niu Ha­zel. Fak­tycz­nie, sko­ro skrzy­nia na pod­ło­dze przy­wo­dzi­ła na myśl otwar­ty gro­bo­wiec, Dia­ne moż­na by uznać za współ­cze­sne­go Ła­za­rza, wskrze­szo­ne­go i przy­wró­co­ne­go do świa­ta ży­wych.

I wte­dy oj­ciec się zo­rien­to­wał. Po­pra­wił się nie­spo­koj­nie na sie­dze­niu sku­te­ra, po­trą­ca­jąc Dia­ne. Lal­ka prze­chy­li­ła się na bok, tra­fia­jąc wy­cią­gnię­tą ręką pro­sto w klak­son, któ­ry wy­dał dźwięcz­ny prze­cią­gły sy­gnał.

– Ha­zel? Co ma zna­czyć ta wa­liz­ka?