Tęcza sześć. Tom 1 ebook

Tęcza Sześć

TOM I

Tytuł oryginału

RainbowSix

Copyright © 1998 by Rubicon, Inc.

Redaktor

Zbigniew Warzęcha

Konsultant

Janusz Muś

Skład i łamanieWydawnictwo Adamski i Bieliński,

For the Polish edition

Copyright © 1998 by Wydawnictwo Adamski i Bieliński

ISBN 83-87454-25-7

Wydawnictwo Adamski i Bieliński

Warszawa 1998

E-mail: [email protected]. wyd. 30; ark. druk. 26

Tom Clancy

Tęcza Sześć

TOM I

tłumaczyliKrzysztof Sokołowski i Andrzej Zieliński

WYDAWNICTWO ADAMSKI I BIELIŃSKI

WARSZAWA 1998

Dla Aleksandry Marii

Lux mea mundi

Nie ma przyjaźni między lwami i ludźmi,

a harmonia obca jest wilkom i jagniętom

Homer

Przeprosiny

W pierwszym wydaniu „Bez skrupułów” znalazł się fragment wiersza, który trafił do mnie przypadkiem, i którego tytułu ani nazwiska autora nie byłem w stanie ustalić. Wiersz ten wydał mi się idealny jako epitafium dla mojego przyjaciela Kyle’a Haydocka, który zmarł na raka w wieku 8 lat i 26 dni – dla mnie zawsze będzie z nami.

Później dowiedziałem się, że tytuł tego wiersza brzmi ,Ascension”, a autorką tych wspaniałych strof jest Colleen Hitchcock, niezwykle utalentowana poetka z Minnesoty. Chciałbym skorzystać z okazji i polecić jej wiersz wszystkim studentom literatury. Mam nadzieję, że jej poezja wywrze na nich równie wielkie wrażenie, tak jak to się stało w moim przypadku.

TOMPIERWSZY

PrologPrzygotowania

John Clark spędził w samolotach więcej czasu niż większość licencjonowanych pilotów i choć równie dobrze jak oni znał statystykę, pomysł przelatywania nad oceanem na pokładzie maszyny z dwoma silnikami nie podobał mu się ani trochę. Powinny być cztery silniki, pomyślał, ponieważ utrata jednego oznaczała utratę tylko 25 procent mocy, podczas gdy na pokładzie tego Boeinga 777 linii United było to już 50 procent. Może obecność żony, córki i zięcia sprawiała, że czuł się trochę bardziej nieswojo niż zwykle? Nie, to nie tak. Wcale nie czuł się nieswojo, a już na pewno nie z powodu latania. Ale gdzieś w podświadomości... Obok niego, w fotelu przy oknie, siedziała Sandy, pogrążona w powieści kryminalnej, którą zaczęła czytać poprzedniego dnia, podczas gdy on próbował się skoncentrować na najnowszym numerze tygodnika „The Economist” i zastanawiał się, co sprawia, że czuje mrowienie na karku. Zaczął się rozglądać po kabinie w poszukiwaniu oznak zagrożenia, ale natychmiast się powstrzymał. Wszystko wydawało się absolutnie w porządku, więc nie chciał na stewardesach sprawiać wrażenia nerwowego pasażera. Pociągnął łyk białego wina z kieliszka, wzruszył ramionami i wrócił do artykułu, traktującego o tym, jak pokojowy jest ten nowy świat.

Akurat, skrzywił się. Jasne, sprawy miały się teraz o niebo lepiej niż w przeszłości, niemal przez całe jego życie. Koniec z wycieczkami z okrętu podwodnego, żeby zabrać kogoś z wybrzeża Rosji, koniec z lataniem do Teheranu, żeby zrobić coś, co niezbyt się podobało Irańczykom, koniec z zanurzaniem się w którejś z cuchnących rzek w Wietnamie Północnym, żeby uratować zestrzelonego pilota. Może Bob Holtzman zdoła go kiedyś namówić, żeby napisał książkę o swoich przeżyciach? Był jednak problem: kto by w to wszystko uwierzył? I czy CIA kiedykolwiek zezwoliłaby mu na opowiedzenie tych historii? Chyba tylko na łożu śmierci. Wcale mu się do tego nie śpieszyło, nie teraz, kiedy w drodze był wnuk. Jasny gwint. Skrzywił się, nie chcąc na razie o tym myśleć. Patsy musiała zajść w ciążę podczas nocy poślubnej i Ding aż promieniał z tego powodu, nawet bardziej niż ona. John obejrzał się za siebie, do kabiny klasy biznes – zasłona w przejściu jeszcze nie była zaciągnięta – i zobaczył ich oboje, trzymających się za ręce, podczas gdy stewardesa informowała pasażerów o zasadach bezpieczeństwa. – Jeśli samolot uderzy o powierzchnię wody, należy sięgnąć po kamizelkę ratunkową, znajdującą się pod fotelem i nadmuchać ją, pociągając... – Już to kiedyś słyszał. Jaskrawożółte kamizelki ułatwiłyby nieco wysłanemu na poszukiwania samolotowi odnalezienie miejsca katastrofy i w zasadzie do niczego więcej się nie nadawały.

Rozejrzał się po kabinie. Wciąż czuł to mrowienie na karku. Dlaczego? Stewardesa zabrała jego kieliszek po winie, podczas gdy samolot kołował na koniec pasa startowego. W ostatnim rzędzie po lewej stronie kabiny pierwszej klasy siedział Alistair. Clark spojrzał na niego, a Brytyjczyk odpowiedział skoncentrowanym spojrzeniem, stawiając oparcie fotela do pozycji pionowej. On też coś wyczuwa? Żadnego z nich dwóch nikt nigdy nie oskarżał o nerwowość.

Alistair Stanley, zanim oddelegowano go na stałe do SIS1, był majorem elitarnej jednostki brytyjskich komandosów SAS. Jego pozycja była podobna do pozycji Johna – wzywało się go, kiedy twardziele w wydziale operacyjnym zaczynali trząść portkami. Al i John od razu przypadli sobie do gustu podczas operacji w Rumunii osiem lat temu i Amerykanin był zadowolony, że teraz ich współpraca przybrała bardziej regularny charakter, nawet jeśli obaj byli już za starzy na to, co sprawiało im największą frajdę. Administracja nie była tym, czemu John chciałby się poświęcić, ale musiał przyznać, że nie ma już dwudziestu lat... ani trzydziestu... ani nawet czterdziestu. Cóż, był już trochę za stary na uganianie się po ciemnych uliczkach i przeskakiwanie przez mury.

Ding powiedział mu to zaledwie przed tygodniem, w biurze Johna w Langley, z większym niż zwykle szacunkiem, bo próbował logicznie argumentować w rozmowie z przyszłym dziadkiem swego pierwszego dziecka. Do diabła, pomyślał Clark, to i tak nie byle co, że wciąż jeszcze żyje i może rozmyślać nad tym, że jest stary – nie, nie stary, w średnim wieku. Nie mówiąc o tym, że. piastuje obecnie szacowne stanowisko dyrektora nowej agencji. Dyrektor. Uprzejmy termin na określenie wycofania z czynnej służby. Ale przecież nie odmawia się prezydentowi, zwłaszcza jeśli jest on twoim przyjacielem.

Huk silników stał się głośniejszy. Samolot ruszył. Pojawiło się dobrze znane uczucie wpierania w oparcie fotela, trochę jak w sportowym samochodzie, przyśpieszającym gwałtownie, żeby zdążyć przed zmianą światła na czerwone, ale znacznie mocniejsze. Sandy, która prawie nie podróżowała, nawet nie oderwała wzroku od książki. To musiała być całkiem niezła książka, chociaż John nigdy nie zawracał sobie głowy czytaniem kryminałów. Nigdy nie potrafił odgadnąć, kto zabił i czuł się przez to głupio, mimo że w swej karierze zawodowej rozwiązał niejedną prawdziwą zagadkę kryminalną. Teraz, pomyślał i podłoga uniosła mu się pod nogami. Samolot oderwał się od pasa, podwozie zaczęło się chować i lot się rozpoczął. Wszyscy dookoła niego natychmiast opuścili oparcia foteli, żeby przespać się w drodze na londyńskie lotnisko Heathrow. John także opuścił oparcie swego fotela, ale nie do końca. Chciał najpierw coś zjeść.

– No to lecimy, kochanie – powiedziała Sandy, odrywając się na chwilę od książki.

– Mam nadzieję, że nie będziesz się nudzić.

– Mam jeszcze trzy książki kucharskie, kiedy już skończę ten kryminał.

John uśmiechnął się. – No i? Kto zabił?

– Jeszcze nie jestem pewna, ale chyba żona.

– Taak, rozwód kosztuje masę pieniędzy.

Sandy zachichotała i wróciła do lektury, podczas gdy stewardesy zaczęły znów roznosić drinki. Clark skończył „Economista” i zajął się „Sports Ilustrated”. Cholera, będzie mu brakować zakończenia sezonu futbolowego. Zawsze starał się śledzić rozgrywki, nawet jeśli wypadła mu akurat jakaś operacja. Jego drużyna – Niedźwiedzie – znów wygrywała. Kiedy dorastał, jego idolem był „Tata Niedźwiedź” George Hałas i Potwory z Midway. Często zastanawiał się, czy sprawdziłby się jako zawodowy futbolista. W szkole średniej był całkiem niezłym obrońcą i zainteresował się nim uniwersytet stanowy w Indianie (także z racji umiejętności pływackich). Potem postanowił jednak machnąć ręką na koledż i zaciągnąć się do Marynarki, tak jak kiedyś jego ojciec, chociaż Clark został komandosem SEAL, a nie marynarzem na jakiejś blaszance...

– Panie Clark? – Stewardesa podała mu menu. – Pani Clark?

Przyjemny aspekt podróżowania w pierwszej klasie: stewardesy znały nazwiska pasażerów. John automatycznie dostał miejsca w pierwszej klasie z racji ogromnej liczby wylatanych już kilometrów. Wiedział, że teraz będzie latał głównie liniami British Airways, z racji ich szczególnego układu z rządem brytyjskim.

Wybór dań był całkiem niezły, jak zwykle podczas lotów międzynarodowych, podobnie jak i lista win... ale postanowił zamówić butelkę wody mineralnej. Mruknął coś pod nosem, usiadł wygodniej i podwinął rękawy koszuli. W tych przeklętych samolotach zawsze jest za gorąco.

Potem włączył się kapitan, przerywając pasażerom oglądanie filmów na monitorach. Lecieli trasą południową, żeby wykorzystać prąd strumieniowy (pas silnych wiatrów równoleżnikowych na wysokościach substratosferycznych). Dzięki temu, wyjaśnił kapitan Will Gamet, czas lotu skróci się o czterdzieści pięć minut. Nie dodał, że prąd strumieniowy będzie również oznaczać trochę turbulencji. Linie lotnicze starały się oszczędzać paliwo i skrócenie czasu lotu o czterdzieści pięć minut będzie warte złotej gwiazdki w książce lotów kapitana... no, może tylko srebrnej gwiazdki...

Dobrze znane uczucie. Samolot zakołysał się i przechylił w prawo, kiedy nadlecieli nad ocean na wysokości Seal Isle City w New Jersey. Do następnego lądu mieli teraz trzy tysiące mil. Za około pięć i pół godziny powinni się znaleźć gdzieś nad wybrzeżem Irlandii. Część tego czasu musi wykorzystać na sen. Dobrze przynajmniej, że kapitan nie zawracał im głowy zwyczajową gadaniną w stylu przewodnika wycieczki: „Znajdujemy się na wysokości dwunastu kilometrów i gdyby nagle odpadły skrzydła...”

Zaczęto podawać obiad. To samo robiono w tylnej części samolotu, w klasie turystycznej. Wózki z drinkami i potrawami blokowały przejścia.

Zaczęło się po lewej stronie samolotu. Facet był odpowiednio ubrany, miał na sobie marynarkę – właśnie to zwróciło uwagę Johna. Większość pasażerów zdejmowała marynarki zaraz po zajęciu miejsc...

Clark spostrzegł Browninga, matowoczarny pistolet, zupełnie jak wersja wojskowa; niecałą sekundę później broń zobaczył również Alistair Stanley. Po chwili w prawym przejściu pojawili się jeszcze dwaj mężczyźni, przechodząc tuż obok fotela Clarka.

– O, cholera – powiedział tak cicho, że tylko Sandy go usłyszała. Podniosła wzrok, ale zanim zdążyła cokolwiek zrobić lub powiedzieć, złapał ją za rękę. To wystarczyło, żeby zamknąć jej usta, ale nie wystarczyło, żeby powstrzymać od krzyku kobietę po drugiej stronie przejścia. No, może nie całkiem krzyku, bo kobieta stłumiła go, zakrywszy usta dłonią. Stewardesa patrzyła na dwóch stojących przed nią mężczyzn, nie wierząc własnym oczom. Coś takiego nie wydarzyło się od lat. Jak mogło się wydarzyć teraz?

Clark zadawał sobie dokładnie to samo pytanie, i jeszcze jedno: dlaczego, do diabła, schował swoją broń do torby podręcznej, którą umieścił w schowku pod sufitem? Idioto, po cholerę ci broń na pokładzie samolotu, jeśli nie możesz po nią sięgnąć? Co za idiotyczny błąd! Jak żółtodziób! Wystarczyło spojrzeć w lewo, żeby zobaczyć ten sam wyraz na twarzy Alistaira. Dwaj najbardziej doświadczeni zawodowcy w branży, z bronią nie dalej niż metr, a równie niedostępną, jakby znajdowała się w luku bagażowym...

– John...

– Nie denerwuj się, Sandy – odpowiedział po cichu, dobrze wiedząc, że łatwiej to powiedzieć, niż zrobić.

Wcisnął się w oparcie fotela i siedział nieruchomo, z głową odwróconą od okna, wodząc oczami po kabinie. Było ich trzech. Jeden, prawdopodobnie przywódca, poprowadził stewardesę do przodu, gdzie otworzyła drzwi do kabiny pilotów. Oboje weszli do środka i zamknęli drzwi za sobą. W porządku, kapitan William Garnet zostanie zorientowany w sytuacji. Cała nadzieja w tym, że okaże się profesjonalistą i że nauczono go nie sprzeciwiać się nikomu, kto ma broń. Byłoby najlepiej, gdyby kapitan miał za sobą szkolenie w Siłach Powietrznych lub w Marynarce, wtedy wiedziałby, że tylko dumie udają w takiej chwili bohatera. Jego zadaniem było wylądowanie gdzieś, obojętne gdzie, bo o wiele trudniej jest zabić trzystu ludzi na pokładzie, kiedy samolot stoi na pasie.

Trzech jest w kabinie pilotów, w tym jeden na przedzie. Zostanie tam, żeby mieć na nich oko i żeby skorzystać z radia, porozmawiać, z kim będzie chciał, i przekazać swoje żądania. Dwaj w pierwszej klasie stoją z przodu, tak, aby widzieć oba przejścia.

– Panie i panowie, tu mówi kapitan. Włączyłem napis „zapiąć pasy”. Mamy trochę turbulencji. Proszę, aby państwo pozostali na razie w swoich fotelach. Zgłoszę się ponownie za kilka minut. Dziękuję.

W porządku, pomyślał John, zerkając na Alistaira. Kapitan wydawał się spokojny, a porywacze nie wymachiwali bronią – na razie. Pasażerowie prawdopodobnie nie zorientowali się, że coś jest nie tak – na razie. Też dobrze. Ludzie mogliby wpaść w panikę... no, niekoniecznie, ale dobrze się składa, że nikt nie wie, iż w ogóle istnieje powód do paniki.

Trzech. Tylko trzech? A może mają kogoś w odwodzie, kogoś, kto udaje zwykłego pasażera? To on miałby pod kontrolą bombę, o ile była bomba. Bomba, to najgorsza ze wszystkich ewentualności. Kula z pistoletu mogłaby przebić pokrycie kadłuba samolotu, zmuszając pilota do gwałtownego zmniejszenia wysokości, kilku pasażerów dostałoby torsji, kilku narobiłoby w majtki, ale nikogo by to nie zabiło. Bomba zabiłaby wszystkich na pokładzie, ocenił Clark który dożył swojego wieku, bo nie ryzykował, jeśli absolutnie nie musiał. Może po prostu pozwolić, żeby samolot leciał, dokąd tylko ci trzej faceci chcą, i niech się zaczną negocjacje? Wtedy będzie już wiadomo, że na pokładzie są inni trzej bardzo specjalni faceci. Wieści już się rozchodzą. Porywacze łączą się przez radio z liniami lotniczymi i przekazują wiadomość dnia, a zastępca dyrektora United Airlines, odpowiedzialny za sprawy bezpieczeństwa – Clark go znał, Pete Fleming, były wicedyrektor FBI – telefonuje do swojej byłej agencji, uruchamiając całą procedurę, łącznie z powiadomieniem CIA i Departamentu Stanu, Zespołu Odbijania Zakładników FBI w Quantico i oddziału Delta w Fort Bragg, dowodzonego przez „Małego Willie’ego” Byrona. Pete przekazuje też pewnie listę pasażerów, z trzema nazwiskami zakreślonymi na czerwono; to już trochę denerwuje Willie’ego, a ludzie w Langley i Mglistym Bagienku2 zaczynają się zastanawiać, gdzie był przeciek... John poniechał tych rozważań. Mieli do czynienia z przypadkowym wydarzeniem, które po prostu wywoła ożywioną aktywność w pomieszczeniu operacyjnym budynku starej centrali w Langley. Być może.

Czas się trochę ruszyć. Clark bardzo powoli odwrócił głowę w kierunku Domingo Chaveza, od którego dzieliło go zaledwie jakieś siedem metrów. Kiedy już nawiązali kontakt wzrokowy, dotknął palcem czubka nosa; wyglądało to, jakby się podrapał. Ding Chavez zrobił to samo... i wciąż miał na sobie marynarkę. Jest przyzwyczajony do cieplejszego klimatu, pomyślał John, i prawdopodobnie w samolocie było mu chłodno. Dobrze. Więc ma swojego H&K USP... Prawdopodobnie... Ding najchętniej nosił go w kaburze na plecach, ale nie było to najlepszym rozwiązaniem dla faceta przypiętego pasem bezpieczeństwa do fotela w samolocie. Tak, czy inaczej, Chavez orientował się w sytuacji i miał dość zdrowego rozsądku, żeby niczego nie robić... na razie. Jaka może być reakcja Dinga, mającego obok ciężarną żonę? Domingo był bystry i nie tracił nerwów pod presją, ale był też Latynosem i łatwo wpadał w gniew. Nawet John Clark, mimo swego całego doświadczenia, dostrzegał u innych skazy, które w wypadku jego samego wydawały mu się czymś zupełnie naturalnym. Jego żona też siedziała obok i była wystraszona, a przecież nie powinna się obawiać o swoje bezpieczeństwo... Jej mąż sam wybrał sobie zawód, mający zagwarantować, że...

Jeden z porywaczy wodził wzrokiem po liście pasażerów. W porządku, przynajmniej się okaże, czy był jakiś przeciek, pomyślał John. Ale jeśli tak, to nie mógł na to nic poradzić. Jeszcze nie teraz. Najpierw musi się dowiedzieć, o co tu chodzi. Czasem trzeba po prostu siedzieć, czekać i...

Facet z lewego przejścia przeszedł kilka kroków i spojrzał na kobietę, siedzącą przy oknie, obok Alistaira.

– Kim jesteś? – spytał po hiszpańsku.

Kobieta podała nazwisko, którego John nie dosłyszał. Było to jakieś hiszpańskie nazwisko, ale z odległości siedmiu metrów głos docierał nie dość wyraźnie, głównie dlatego, że kobieta odpowiedziała cicho, grzecznie... z klasą, pomyślał. Żona dyplomaty? Alistair, wciśnięty w oparcie fotela, patrzył szeroko otwartymi, niebieskimi oczami na faceta z bronią, przesadzając trochę z próbą okazywania strachu.

– Pistolet! To pistolet! – rozległ się okrzyk jakiegoś mężczyzny w tylnej części samolotu.

Niech to diabli. Teraz już wszyscy wiedzą. Facet z prawego przejścia zastukał do drzwi kabiny pilotów i wsadził głowę do środka, żeby przekazać tę dobrą wiadomość.

– Panie i panowie... tu kapitan Gamet... Zostałem, hm, poinstruowany, żeby powiedzieć państwu, iż zbaczamy z planowej trasy lotu... Mamy na pokładzie kilku, hm, gości, którzy powiedzieli mi, że mam lecieć do Lajes na Azorach. Powiedzieli, że nie chcą nikogo skrzywdzić, ale są uzbrojeni, więc zamierzamy zrobić dokładnie to, czego chcą. Zachowajcie państwo spokój, pozostańcie na swoich miejscach i starajcie się nie tracić nerwów. Zgłoszę się później. – To była dobra wiadomość: kapitan musiał przejść przeszkolenie wojskowe; głos miał zupełnie opanowany, bez cienia emocji. Dobrze.

Lajes na Azorach, zastanawiał się Clark. Kiedyś była tam baza Marynarki USA... wciąż czynna? Może tylko jako baza paliwowa dla samolotów, wykonujących długie loty nad oceanem? Facet po lewej stronie mówił po hiszpańsku i otrzymał odpowiedź również po hiszpańsku. Czyli cała ta trójka raczej nie pochodzi z Bliskiego Wschodu. Język hiszpański. Baskowie? Hiszpania wciąż borykała się z tym problemem. Ta kobieta. Kim mogła być? Clark spojrzał w jej stronę. Wszyscy rozglądali się dookoła, więc i on mógł to zrobić, nie zwracając na siebie uwagi. Musiała niedawno przekroczyć pięćdziesiątkę. Dobrze utrzymana. Żona ambasadora Hiszpanii w Waszyngtonie?

Facet z lewej przesunął wzrok na następny rząd. – Kim jesteś?

– Alistair Stanley – padła odpowiedź. Clark wiedział, że zatajanie prawdziwego nazwiska nie miało sensu. Podróżowali jawnie. Nikt nie wiedział o ich agencji. Jeszcze jej nawet nie uruchomili. Niech to cholera, pomyślał Clark. – Jestem Brytyjczykiem – dodał Stanley drżącym głosem. – Mój paszport jest w torbie na górze... – Uniósł rękę i dostał po niej lufą pistoletu.

Nieźle, pomyślał John, nawet jeśli się nie udało. Alistair liczył, że zdejmie torbę, pokaże paszport i już będzie miał broń w garści.

Szkoda, że tamten uwierzył mu na słowo. Cóż, ten brytyjski akcent... Tak, czy inaczej, Alistair nie stracił głowy. Trzy wilki nie zdawały sobie sprawy, że w stadzie owiec były trzy psy. Cholernie groźne psy.

Willie pewnie właśnie telefonuje. Delta cały czas trzymała w pogotowiu grupę szybkiego reagowania, która teraz powinna się przygotowywać do akcji. Pułkownik Byron z pewnością jest z nimi. „Mały Willie” był właśnie takim żołnierzem. Jego oficer operacyjny i sztab śledzili rozwój wydarzeń, podczas gdy on sam dowodził w pierwszej linii. Kręciło się już mnóstwo trybów machiny. Tak naprawdę, John i jego przyjaciele musieli tylko siedzieć spokojnie... dopóki porywacze zachowywali spokój.

Znów hiszpański po lewej stronie. – Gdzie jest twój mąż? – spytał groźnie jeden z tamtych. Był wyraźnie wściekły. Pasuje, pomyślał John. Ambasadorowie są dobrym celem. Ale ich żony również. Ta kobieta wyglądała zbyt dobrze, żeby być żoną jakiegoś podrzędnego dyplomaty. A więc ktoś znaczny, prawdopodobnie arystokrata. Hiszpanie wciąż jeszcze mieli swoją arystokrację. Prestiżowy cel stanowił skuteczny środek nacisku na władze hiszpańskie.

Spieprzyli sprawę, przemknęło mu następnie przez głowę. Chcieli dostać ambasadora, a nie jego żonę i teraz będą bardzo niezadowoleni. Złe rozpoznanie, chłopcy, pomyślał Clark, widząc gniew na ich twarzach. Nawet mnie się to czasem przytrafia. Tak, ciągnął tę myśl, mniej więcej co drugi raz, jeśli trafi się dobry rok. Dwaj, których widział, rozmawiali ze sobą... bardzo cicho, ale gestykulacja i mimika mówiły wszystko. Byli wkurzeni. A więc miał do czynienia z trzema (czy więcej?) wkurzonymi terrorystami z bronią na pokładzie dwusilnikowego samolotu nocą nad Północnym Atlantykiem. Mogło być gorzej, powiedział sobie. Jasne, mogli na przykład mieć marynarki uszyte z semtexu i wykończone lamówką z lontu.

Mają po dwadzieścia kilka lat, pomyślał Clark. W tym wieku mogą już być technicznie sprawni, ale nadal wymagają nadzoru kogoś starszego. Małe doświadczenie operacyjne, niedostateczna zdolność oceny sytuacji. Myślą, że pozjadali wszystkie rozumy, że są naprawdę sprytni. To był problem ze śmiercią. Wyszkoleni żołnierze wiedzieli o niej więcej niż terroryści. Ci trzej cholernie chcieli odnieść sukces i tak naprawdę nie brali pod uwagę żadnej alternatywy. Może to samowolna operacja? Separatyści baskijscy nigdy nie atakowali cudzoziemców, czyż nie tak? Na pewno nie Amerykanów, a to był przecież amerykański samolot. To oznaczało poważne naruszenie niepisanej umowy. Samowolna operacja? Zapewne. Niedobrze.

W sytuacjach takich jak ta, mile widziana była jakaś przewidywalność. Nawet terroryzm kieruje się pewnymi zasadami. To niemal jak liturgia: kolejne kroki, które wszyscy muszą poczynić, zanim stanie się coś naprawdę złego. Ludzie z oddziału antyterrorystycznego mają dzięki temu szansę porozmawiania z terrorystami. Ściągnąć negocjatora, nawiązać kontakt, na początek negocjować w drobnych sprawach: – Bądźcie ludźmi, wypuście kobiety i dzieci, dobrze? Nic was to nie kosztuje, a w tej chwili całe wasze ugrupowanie jawi się w niekorzystnym świetle. Pomyślcie o telewizji. – Doprowadzić do tego, żeby zaczęli iść na ustępstwa. Potem ludzie w podeszłym wieku – kto chciałby rozwalić dziadka czy babcię? Potem żywność, może zaprawiona Valium, podczas gdy grupa rozpoznawcza zespołu antyterrorystycznego zaczyna szpikować samolot mikrofonami i miniaturowymi kamerami umieszczonymi na końcach kabli światłowodowych.

Idioci, pomyślał Clark. Stoją na przegranych pozycjach. To prawie równie głupie, jak porywanie dzieci dla okupu. Gliny aż za dobrze potrafiły odnajdywać takich gnojków, a „Mały Willie” z pewnością wsiada w tej chwili do samolotu transportowego Sił Powietrznych USA w bazie lotniczej Pope. Gdyby rzeczywiście mieli lądować w Lajes, cały ten western powinien się rozpocząć już bardzo niedługo i jedyną niewiadomą było to, ilu facetów w białych kapeluszach dostanie w łeb, zanim wykończeni zostaną faceci w czarnych kapeluszach. Clark pracował już z chłopakami pułkownika Byrona, jeśli wejdą na pokład samolotu, co najmniej trzech ludzi nie ujdzie z życiem. Pytanie, jak liczne będą mieli towarzystwo w tej ostatniej drodze? Szturm na samolot pasażerski to tak, jak strzelanina w szkole podstawowej, tyle że wnętrze jest bardziej zatłoczone.

Znów rozmawiali na przedzie, prawie nie zwracając uwagi na to, co działo się na pokładzie. Niby słusznie – kabina pilotów była najważniejsza, ale przecież zawsze powinno się mieć na oku całą resztę. Nigdy nie wiadomo, kto może się znajdować na pokładzie. Uzbrojona ochrona samolotów należała już dawno do przeszłości, ale przecież gliniarze też podróżują samolotami, a niektórzy mają przy sobie broń... No, może nie podczas lotów międzynarodowych, ale w świecie terroryzmu głupota była gwarancją, że się nie dożyje emerytury. Dość kłopotów z przetrwaniem mieli nawet ci bystrzy. Amatorzy. Samowolna operacja. Złe rozpoznanie. Gniew i frustracja. Sprawy miały się coraz gorzej. Jeden z nich zacisnął lewą dłoń w pięść i pogroził nią całemu nieprzyjaznemu światu, jaki zastali na pokładzie.

Pięknie, pomyślał John. Odwrócił się w fotelu, ponownie napotkał wzrok Dinga i delikatnie pokręcił głową. Odpowiedzią była uniesiona brew.

Atmosfera zmieniła się, i to nie na lepsze. Numer 2 znów poszedł do przodu, do kabiny pilotów i pozostał tam przez kilka minut, podczas gdy John i Alistair obserwowali tego po lewej stronie, stojącego ze wzrokiem utkwionym w przejściu. Po dwóch minutach tej obserwacji facet, wyraźnie sfrustrowany, odwrócił się gwałtownie i patrzył teraz na tył samolotu, wyciągnąwszy szyję, jakby chciał skrócić dystans. Na twarzy malował mu się na przemian wyraz władzy i bezradności. Potem, równie gwałtownie, ruszył w kierunku ogona, zatrzymując się tylko na chwilę, żeby odwrócić głowę i obrzucić drzwi kabiny pilotów gniewnym spojrzeniem.

Jest ich tylko trzech, powiedział do siebie John w chwili, kiedy Numer 2 powrócił z kabiny pilotów. Numer 3 był zbyt podekscytowany. Tylko ci trzej? – zastanawiał się. Przemyśl to, powiedział sobie. Jeśli tak, to nie ulega kwestii, że są amatorami. Jako uczestnicy jakiegoś teleturnieju byliby może zabawni, ale nie na wysokości dwunastu kilometrów nad Atlantykiem, przy prędkości 900 kilometrów na godzinę. Gdyby zdołali zachować spokój i pozwolili pilotowi posadzić tę dwusilnikową bestię na ziemi, może górę wziąłby zdrowy rozsądek. Ale trudno po nich oczekiwać spokoju, prawda?

Zamiast zająć pozycję, umożliwiającą kontrolowanie prawego przejścia, Numer 2 wrócił do Numeru 3 i zaczęli rozmawiać ochrypłym szeptem. Clark nie rozumiał treści, ale kontekst był dla niego jasny. A kiedy Numer 2 wskazał ręką drzwi kabiny pilotów, John zdał sobie sprawę, że sytuacja jest najgorsza z możliwych...

W rzeczywistości nikt nimi nie dowodzi, uznał Clark Wprost cudownie: trzech odszczepieńców z bronią w tym pieprzonym samolocie. Nadszedł czas, żeby zacząć się bać. Clark wiedział, co to strach. Aż nazbyt często bywał w opałach, ale dotychczas zawsze dysponował jakimś elementem umożliwiającym kontrolowanie sytuacji, a jeśli nie, to przynajmniej mógł coś zrobić, na przykład uciec. Nigdy dotąd nie zdawał sobie sprawy, jak pocieszająca jest świadomość, że ma się dokąd uciec. Przymknął oczy i odetchnął głęboko.

Numer 2 poszedł na tył, żeby przyjrzeć się kobiecie siedzącej koło Alistaira. Stał tam przez kilka sekund, gapiąc się na nią, a potem spojrzał na Alistaira, który odpowiedział przygaszonym spojrzeniem.

– Tak? – spytał wreszcie Brytyjczyk swym jakże kulturalnym akcentem.

– Kim jesteś? – warknął Numer 2.

– Powiedziałem już pańskiemu przyjacielowi. Alistair Stanley. Mam paszport w torbie podręcznej, więc jeśli chciałby pan go zobaczyć... – Głos drżał mu trochę, potęgując wrażenie przestraszonego człowieka, który za wszelką cenę usiłuje opanować strach.

– Pokaż go!

– Oczywiście, proszę pana. – Były major SAS powoli odpiął pas bezpieczeństwa, wstał, otworzył schowek nad głową i wyjął czarną podręczną torbę. – Pozwoli pan? – spytał. Numer 2 odpowiedział skinieniem głowy. Alistair odsunął zamek błyskawiczny bocznej kieszeni, wyjął paszport i podał go tamtemu, po czym usiadł z powrotem, oparłszy torbę na kolanach i przytrzymując ją drżącymi rękoma.

Numer 2 obejrzał paszport i rzucił go Brytyjczykowi na kolana. John bacznie wszystko obserwował. Porywacz zwrócił się po hiszpańsku do kobiety w fotelu 4A. – Gdzie jest twój mąż? – czy coś w tym rodzaju. Kobieta odpowiedziała tym samym kulturalnym tonem co kilka minut wcześniej i Numer 2 pobiegł, żeby znów porozmawiać z Numerem 3. Alistair odetchnął głęboko i rozejrzał się po kabinie, jakby sprawdzając, czy wszystko w porządku, aż w końcu napotkał wzrok Johna. Ręce trzymał nieruchomo, twarz miał kamienną, ale John i tak wiedział, co Brytyjczyk myśli. Alowi też nie podobała się ta sytuacja. Co więcej, widział Numer 2 i Numer 3 z bliska, patrzył im prosto w oczy. John musiał to uwzględnić w swoim procesie myślowym. Alistair Stanley też był zaniepokojony. Anglik uniósł rękę, jakby chciał odsunąć sobie włosy z czoła i jednym z palców stuknął się dwukrotnie w czaszkę nad uchem. John pomyślał, że sprawy stoją może nawet gorzej niż przypuszczał.

Clark wysunął rękę tak, żeby nie widzieli jej ci dwaj na przedzie kabiny i uniósł trzy palce. Al nieznacznie skinął głową i odwrócił wzrok na kilka sekund, dając Johnowi czas na zastanowienie. Zgadzał się, że tamtych było tylko trzech. John skinieniem głowy podziękował mu za potwierdzenie.

O wiele lepiej byłoby mieć do czynienia z inteligentnymi terrorystami, ale ci inteligentni nie podejmowali już takich akcji. Szanse powodzenia były po prostu za małe – Izraelczycy udowodnili to w Ugandzie, a Niemcy w Somalii. Terroryści byli bezpieczni tylko do czasu, kiedy samolot znajdował się w powietrzu, a przecież nie mógł latać w nieskończoność. Kiedy wyląduje, siły bezpieczeństwa rzucą się na nich z prędkością błyskawicy i potęgą tornada z Kansas. Problem w tym, że wcale nie tak wielu ludzi naprawdę chciało zginąć przed ukończeniem trzydziestki. A ci, którzy tego chcieli, używali bomb. Ci inteligentni postępowali więc inaczej. Czyniło to z nich bardziej niebezpiecznych przeciwników, ale też byli przewidywalni. Nie zabijali ludzi dla przyjemności i nie wpadali we wściekłość od samego początku, ponieważ fachowo planowali swe operacje.

Ci trzej byli zaś idiotami. Działali na podstawie błędnych informacji, nie dysponowali ekipą wywiadowczą, która przeprowadziłaby ostateczną kontrolę przed operacją i powiadomiłaby ich, że cel ich ataku nie dotarł do samolotu. Stali więc teraz jak głupcy, ich operacja okazała się fiaskiem, zdawali sobie sprawę, że niczego nie osiągną, a czeka ich śmierć lub dożywotnie więzienie. Jedyną pociechą, jeśli można to tak nazwać, było to, że pójdą do więzienia w Stanach Zjednoczonych.

Nie chcieli spędzić reszty życia w stalowej klatce, tak samo jak nie chcieli zginąć, ale wkrótce musieli sobie zdać sprawę, że innej ewentualności nie ma. I że władzę dawała im tylko broń, którą trzymali w rękach, więc równie dobrze mogą zacząć jej używać, żeby postawić na swoim...

...a John Clark musiał zdecydować, czy czekać, aż się to zacznie...

Nie. Nie mógł tak po prostu siedzieć i czekać, aż zaczną zabijać ludzi.

W porządku. Obserwował tamtych dwóch jeszcze przez dłuższą chwilę, widział, jak spoglądają na siebie, próbując kontrolować oba przejścia i zastanawiał się, jak ma to zrobić. Najprostsze plany były zwykle najlepsze, obojętne, czy przeciwnik był inteligentny, czy głupi.

Minęło jeszcze pięć minut, zanim Numer 2 postanowił znów porozmawiać z Numerem 3. Kiedy już zaczęli szeptać, John odwrócił się na tyle, żeby spojrzeć na Dinga i przesunął palcem po górnej wardze, jakby wygładzał wąsy, których zresztą nigdy nie nosił. Chavez uniósł głowę, jakby pytając, czy Clark jest pewny, ale znak zrozumiał. Rozluźnił pas bezpieczeństwa i sięgnął lewą ręką za siebie, wyciągając pistolet na oczach swej przerażonej żony, którą poślubił zaledwie przed sześcioma tygodniami. Domingo dotknął jej prawej ręki, żeby ją uspokoić, przykrył broń serwetką, po czym przybrał obojętny wyraz twarzy i czekał, aż Señor rodziny da sygnał do działania.

– Hej, ty! – zawołał Numer 2 z przedniej części kabiny.

– Tak? – odparł Clark, ostentacyjnie patrząc przed siebie.

– Siedź spokojnie! – Angielski tego faceta nie był zły. Cóż, w hiszpańskich szkołach nauka angielskiego stoi podobno na dobrym poziomie.

– Hm, widzisz, wypiłem kilka drinków i... sam wiesz, jak to jest. Mógłbym, por favor? – zapytał John z głupkowatym wyrazem twarzy.

– Nie! Masz zostać na swoim miejscu!

– Hej, co chcesz zrobić? Zastrzelić faceta, który musi się odlać? Proszę.

Numer 2 i Numer 3 wymienili spojrzenia, zdające się mówić: o kurwa, tego nam jeszcze brakowało! – po raz kolejny potwierdzając w ten sposób swój status amatorów. Dwie stewardesy, przypięte pasami do swoich foteli w przedniej części kabiny, sprawiały wrażenie przerażonych, ale nic nie mówiły. John nie dawał za wygraną – odpiął swój pas i zaczął wstawać.

Numer 2 podbiegł do niego z bronią w ręku, ale nie przystawił jej Johnowi do piersi. Sandy miała oczy szeroko otwarte. Nigdy nie widziała swego męża, robiącego coś choć trochę niebezpiecznego, ale wiedziała, że w tej chwili to nie ten sam facet, który spał obok niej przez ostatnie dwadzieścia pięć lat. A skoro tak, to jest to ten inny Clark, ten, o którego istnieniu wiedziała, ale którego nigdy nie widziała.

– Słuchaj, pójdę, odleję się i wrócę, dobrze? Co, do diabła, chcesz popatrzeć? – powiedział, a jego głos brzmiał teraz trochę niewyraźnie, jakby zaczęło działać wino, którego pół kieliszka wypił przed startem. – Nie ma sprawy, ale proszę, nie każ mi robić w portki, dobrze?

Ostatecznie zadecydowała postura Clarka – prawie metr dziewięćdziesiąt, umięśnione przedramiona, widoczne z podwiniętych rękawów. Numer 3 był niższy o dobre dziesięć centymetrów i lżejszy o kilkanaście kilo, ale miał broń, a ludziom jego pokroju przyjemność sprawiało narzucanie swojej woli większym od siebie. Numer 2 złapał Johna za lewą rękę, odwrócił go i popchnął na tył kabiny, w kierunku prawej toalety. John skulił się i ruszył, trzymając ręce nad głową.

– Gracias amigo – powiedział, otwierając drzwi. Głupi jak but Numer 2 pozwolił mu te drzwi zamknąć. Ze swej strony, John zrobił to, na co otrzymał pozwolenie, potem umył ręce i spojrzał w lustro.

Hej, Wężu, potrafisz to jeszcze? – spytał się w myślach.

Zaraz się przekonamy.

Odryglował zamek i otworzył drzwi z wyrazem ogromnej ulgi i wdzięczności na twarzy.

– Hej, wielkie dzięki.

– Z powrotem na miejsce!

– Chwileczkę, wezmę sobie tylko filiżankę kawy, dobrze? – John zrobił krok do tyłu, a Numer 2 bezmyślnie poszedł za nim, żeby go pilnować, a potem złapał Clarka za ramię i odwrócił do siebie.

– Buenas noches – powiedział cicho Ding, mierząc Numerowi 2 w skroń z odległości niespełna trzech metrów. Tamten spostrzegł kawałek metalu, który musiał być bronią, i na chwilę odwrócił uwagę od Johna, któremu to zupełnie wystarczyło. Clark zamachnął się prawą ręką i pięścią uderzył terrorystę w prawą skroń. Cios był wystarczająco silny, żeby tamtego ogłuszyć.

– Jaką masz amunicję?

– Poddźwiękową – odpowiedział szeptem Ding. – Jesteśmy na pokładzie samolotu, mano – przypomniał swemu dyrektorowi.

– Bądź gotów – rozkazał po cichu John. Odpowiedzią było skinienie głową.

– Miguel! – zawołał głośno Numer 3.

Clark przesunął się w lewo, przystanął, żeby nalać sobie kawy z ekspresu do jednej z ustawionych tam filiżanek na spodeczkach, wziął też łyżeczkę, pojawił się z powrotem w lewym przejściu i ruszył naprzód.

– Kazał to panu przynieść. Dziękuję, że pozwoliliście mi skorzystać z toalety – powiedział John trzęsącym się, ale pełnym wdzięczności głosem. – Proszę, to pańska kawa, sir.

– Miguel! – wrzasnął jeszcze raz Numer 3.

– Wyszedł tamtędy. Proszę, pańska kawa. Mam wrócić na swoje miejsce, tak? – John zrobił kilka kroków naprzód i zatrzymał się, mając nadzieję, że Numer 3 nie przestanie zachowywać się jak amator.

Nie przestał. Ruszył w kierunku Clarka. John skulił się trochę, a spodeczek i filiżanka zaczęły mu się trząść w ręku. Dokładnie w chwili, kiedy Numer 3 podszedł do niego, patrząc na prawa stronę samolotu w poszukiwaniu kolegi, Clark upuścił spodek i filiżankę na podłogę i pochylił się, żeby je podnieść. Znajdował się pół kroku za siedzeniem Alistaira.

Numer 3 machinalnie też się pochylił. Był to jego ostatni błąd tego wieczoru.

John chwycił rękami jego pistolet, przekręcił na bok i w górę, aż lufa zagłębiła się w brzuchu terrorysty. Broń może by i wystrzeliła, ale Alistair zdzielił porywacza swoim Browningiem Hi-Power w kark, tuż poniżej podstawy czaszki i Numer 3 osunął się bezwładnie jak szmaciana lalka.

– Strasznie z ciebie niecierpliwy facet – mruknął Stanley. – Ale świetnie się spisałeś. – Odwrócił się, wyciągnął rękę w kierunku najbliższej stewardesy i pstryknął palcami. Wystrzeliła ze swego fotela jak z procy i podbiegła do nich. – Lina, sznur, cokolwiek, żeby ich związać! Szybko!

John podniósł pistolet terrorysty, natychmiast wyjął magazynek i odciągnął zamek, żeby wyrzucić nabój z komory. W ciągu dwóch następnych sekund fachowo rozłożył broń i cisnął części pod nogi towarzyszki podróży Alistaira, której brązowe oczy były szeroko otwarte ze strachu.

– Ochrona lotu, proszę pani. Proszę się nie niepokoić – wyjaśnił Clark.

Kilka sekund później pojawił się Ding, ciągnąc za sobą Numer 2. Stewardesa wróciła z kłębkiem sznurka.

– Ding, kabina pilotów – rozkazał John.

– Zrozumiałem, panie C. – Chavez ruszył, trzymając USP w obu rękach. Zatrzymał się przy drzwiach kabiny. Na podłodze Clark zajęty był wiązaniem. Jego ręce pamiętały jeszcze węzły żeglarskie sprzed trzydziestu lat. Ciekawe, pomyślał, zaciągając je tak ciasno, jak tylko mógł. Jeśli tamtym ręce sczernieją, to trudno.

– Jeszcze jeden, John – szepnął Stanley.

– Miej na oku naszych obu przyjaciół.

– Z przyjemnością. Bądź ostrożny. Tu wszędzie dookoła pełno urządzeń elektronicznych.

– Mnie to mówisz?

John ruszył naprzód, nadal bez broni. Chavez pozostał przy drzwiach. Pistolet trzymał w obu rękach, z lufą skierowaną do góry i wpatrywał się w drzwi.

– No i jak, Domingo?

– Myślałem właśnie o sałatce i cielęcinie, lista win też nie jest zła. John, to nie jest dobre miejsce na strzelaninę. Ściągnijmy go na tył samolotu.

Z taktycznego punktu widzenia było to rozsądne. Wychodząc z kabiny pilotów, Numer 1 będzie stał twarzą w kierunku ogona i, jeśli strzeli, pocisk najprawdopodobniej nie uszkodzi samolotu. Co prawda ludziom z pierwszego rzędu może się to nie spodobać. John pobiegł na tył samolotu, po spodek i filiżankę.

Clark przywołał gestem stewardesę. – Proszę zadzwonić do kabiny pilotów. Niech pilot powie naszemu przyjacielowi, że Miguel go potrzebuje. Potem niech się pani nie rusza z miejsca. Kiedy drzwi się otworzą, a on by panią o coś spytał, proszę tylko wskazać mnie ręką, dobrze?

Miała około czterdziestu lat, była elegancka i całkiem opanowana. Sięgnęła po telefon i przekazała wszystko dokładnie tak, jak prosił.

Kilka sekund później drzwi się otworzyły i Numer 1 wyjrzał z kabiny. W pierwszej chwili jedyną osobą, którą widział, była stewardesa, która wskazała ręką na Johna.

– Kawy?

Tamten, zupełnie zdezorientowany, zrobił krok w kierunku wielkiego mężczyzny z filiżanką. Lufa jego pistoletu była skierowana na podłogę.

– Cześć – powiedział Ding z lewej strony, przystawiając mu pistolet do głowy.

Znów chwila dezorientacji. Numer 1 zawahał się i jeszcze nie zaczął unosić ręki.

– Rzuć broń! – powiedział Chavez.

– Będzie lepiej, jeśli zrobisz, co ci każę – dodał John swą nienaganną hiszpańszczyzną. – Albo mój przyjaciel cię zabije.

Tamten rozglądał się gorączkowo po kabinie w poszukiwaniu kolegów, ale nigdzie nie było ich widać. Wyraz dezorientacji ostro malował się na jego twarzy. John zrobił krok w jego kierunku, sięgnął po broń i bez oporu wyjął ją z ręki. Wsadził ją sobie za pasek, po czym przewrócił terrorystę na podłogę, żeby go obszukać – w tym czasie Ding nie odrywał lufy pistoletu od karku terrorysty. Z tyłu Alistair rewidował pozostałych dwóch.

– Dwa magazynki... nic więcej. – John pomachał na stewardesę, która podała mu sznurek.

– Dumie – prychnął Chavez po hiszpańsku, po czym spojrzał na swego szefa. – John, nie uważasz, że to było trochę zbyt ryzykowne?

– Nie – odparł Clark, wstał i wszedł do kabiny pilotów. – Kapitanie...

– Kim pan, do diabła, jest? – Piloci nie mieli pojęcia, co się stało.

– Jakie jest najbliższe lotnisko wojskowe?

– Gander – odpowiedział natychmiast drugi pilot.

– Więc lecimy tam. Kapitanie, samolot jest znów w pańskich rękach. Związaliśmy wszystkich trzech.

– Kim pan jest? – spytał ponownie kapitan Will Gamet, dość ostrym tonem. Napięcie jeszcze go nie opuściło.

– Po prostu facetem, który chciał pomóc – odpowiedział John beznamiętnie i kapitan zrozumiał. Gamet był kiedyś pilotem wojskowym. – Czy mogę skorzystać z pańskiego radia, sir?

Kapitan wskazał gestem składane krzesełko i pokazał mu, jak korzystać z radiostacji.

– Tu United, rejs Dziewięć-Dwa-Zero – powiedział Clark. – Z kim mówię? Odbiór.

– Tu agent specjalny FBI, Carney. Kim pan jest?

– Camey, zadzwoń do dyrektora i powiedz mu, że Tęcza Sześć jest na linii. Sytuacja opanowana. Bez ofiar. Lecimy do Gander, potrzebna nam będzie pomoc Mounties3. Odbiór.

– Tęcza?

– Dokładnie tak, agencie Camey. Powtarzam, sytuacja opanowana. Trzej porywacze ujęci. Zaczekam, żeby porozmawiać z dyrektorem.

– Tak, proszę pana – odpowiedział bardzo zdziwiony głos.

Clark spojrzał na swoje ręce. Trzęsły się trochę, teraz, kiedy już było po wszystkim. Cóż, raz, czy dwa już mu się to kiedyś przydarzyło. Samolot skręcał w lewo. Pilot rozmawiał przez radio, prawdopodobnie z Gander.

– Dziewięć-Dwa-Zero, Dziewięć-Dwa-Zero, to znów agent Camey.

– Camey, tu Tęcza. – Clark zrobił przerwę. – Kapitanie, czy to połączenie radiowe jest bezpieczne?

– Transmisja jest kodowana.

John omal się sam nie sklął za naruszenie zasad korespondencji radiowej. – W porządku, Camey, co się dzieje?

– Proszę zaczekać, łączę z dyrektorem. – Rozległ się trzask i trochę szumów. – John? – spytał nowy głos.

– To ja, Dan.

– Co się dzieje?

– Trzech. Hiszpańskojęzyczni. Niezbyt rozgarnięci. Wzięliśmy ich.

– Żywych?

– Zgadza się – potwierdził Clark. – Powiedziałem pilotowi, żeby leciał do Gander. Będziemy tam za...

– Dziewięć-zero minut – podpowiedział drugi pilot.

– Półtorej godziny – ciągnął John. – Niech Mounties już czekają, żeby zabrać tych trzech. I zadzwoń do Andrews, potrzebny będzie nam transport do Londynu.

Nie musiał wyjaśniać, dlaczego. To miał być zwykły, rejsowy lot, ale teraz trzej oficerowie – w tym dwaj z żonami – już nie podróżowali incognito. Pozostawanie na pokładzie nie miało sensu. Po co pasażerowie mieli sobie dokładnie zapamiętać ich twarze? Większość chciałaby im pewnie postawić drinka, ale to też nie był dobry pomysł. Wszelkie starania, jakich dołożono, żeby Tęcza była równie skuteczna, co tajna, wzięły w łeb przez trzech głupkowatych Hiszpanów, czy kim tam byli. Kanadyjska policja ustali to, zanim przekaże porywaczy amerykańskiej FBI.

– W porządku, John. Zaraz się tym zajmę. Zadzwonię po Renee, niech wszystko zorganizuje. Potrzeba ci jeszcze czegoś?

– Tak, wyślij mi kilka godzin snu, dobrze?

– Czego tylko sobie życzysz, stary – odpowiedział dyrektor FBI ze śmiechem i rozłączył się. Clark zdjął słuchawki i odwiesił je na miejsce.

– Kim pan, do diabła, jest? – domagał się odpowiedzi kapitan. Wyjaśnienia, jakie dotąd otrzymał, zupełnie go nie satysfakcjonowały.

– Moi przyjaciele i ja należymy do służby ochrony lotów; przypadkiem byliśmy na pokładzie. Czy to jasne, sir?

– Chyba tak – odparł Gamet. – Jestem szczęśliwy, że się wam udało. Ten, który był tu, w kabinie, wyglądał na trochę nienormalnego, jeśli pan rozumie, co mam na myśli. Przez chwilę cholernie się niepokoiliśmy.

Clark uśmiechnął się i pokiwał głową ze zrozumieniem. – Ja też.

Robili to już od jakiegoś czasu. Niebieskie mikrobusy – było ich cztery – krążyły po Nowym Jorku, zbierając bezdomnych i dostarczając ich do schronisk, prowadzonych przez korporację. Lokalna telewizja już rok temu informowała o tej jakże pożytecznej, dobrze zorganizowanej operacji. Korporacja otrzymała dziesiątki ciepłych listów, a potem wszyscy zapomnieli, jak to zwykle bywa. Dochodziła północ, jesień była tego roku dość chłodna. Mikrobusy były w drodze, zbierając bezdomnych ze środkowego i dolnego Manhattanu. Robiono to zupełnie inaczej niż kiedyś policja. Ludzie-, którym pomagano, nie byli do niczego zmuszani. Ochotnicy z korporacji pytali grzecznie, czy delikwent nie chciałby spędzić nocy w łóżku z czystą pościelą, bezpłatnie i bez żadnych komplikacji religijnych, typowych dla większości „misji”, jak nazywano tego rodzaju placówki. Tym, którzy odmawiali, zostawiano koce, ofiarowane przez pracowników korporacji, śpiących teraz we własnych łóżkach lub oglądających telewizję – także dla personelu udział w tym programie był dobrowolny. Niektórzy bezdomni woleli nie korzystać z pomocy; może czuli się w ten sposób wolni. Większość korzystała – nawet nałogowi pijacy lubią łóżka i prysznice. W tej chwili było ich w mikrobusie dziesięciu i dla kolejnych brakowało już miejsca. Wszystkim ochotnicy pomogli wejść do samochodu i zapiąć pasy ze względów bezpieczeństwa.

Żaden nie wiedział, że był to PIĄTY z czterech mikrobusów operujących na dolnym Manhattanie, chociaż kiedy ruszyli, wydało im się, że tym razem coś się zmieniło. Ochotnik siedzący obok kierowcy odwrócił się i rozdał butelki czerwonego wina kalifornijskiego, niedrogiego, ale i tak lepszego niż to, które zwykle pili. Do tego wina dodano czegoś...

Kiedy dotarli na miejsce, wszyscy spali albo przynajmniej sprawiali wrażenie zupełnie otępiałych. Tym, którzy jeszcze mogli się ruszać, pracownicy pomogli wyjść z mikrobusu i przesiąść się do innego, gdzie przypasano ich do niewielkich prycz i pozwolono spać. Resztę po prostu przeniesiono na prycze. Pierwszy mikrobus odjechał do myjni – używano pary pod ciśnieniem, żeby wnętrze pojazdu oczyścić i wysterylizować. Drugi mikrobus ruszył do miasta autostradą West Side, wjechał ślimakiem na most Jerzego Waszyngtona i wkrótce był już na drugim brzegu rzeki Hudson. Stamtąd skierował się na północ, przez północno-wschodni kraniec stanu New Jersey, a potem z powrotem do stanu Nowy Jork

Okazało się, że pułkownik Byron był już w powietrzu na pokładzie KC-10 Sił Powietrznych USA, lecącego tym samym kursem, co godzinę wcześniej 777 linii United. Również KC-10 skręcił na północ, kierując się do Gander. W byłej bazie samolotów zwiadowczych E-3 Sentry trzeba było obudzić personel, żeby zająć się przybywającymi samolotami, ale to był najmniejszy problem.

Trzem niedoszłym porywaczom zasłonięto oczy, związano ich i położono na podłodze tuż przed pierwszym rzędem foteli w kabinie pierwszej klasy, którą zaanektowali John, Ding i Alistair. Podano kawę. Pozostali pasażerowie trzymali się z daleka od tej części samolotu.

– Podoba mi się sposób, w jaki do takich sytuacji podchodzą Etiopczycy – zauważył Stanley, sącząc herbatę.

– A co to za sposób? – spytał Chavez zmęczonym głosem.

– Kilka lat temu była próba porwania samolotu ich narodowych linii lotniczych. Na pokładzie byli przypadkiem faceci ze służby bezpieczeństwa, którzy opanowali sytuację. Potem przypasali porywaczy do foteli w pierwszej klasie, owinęli im głowy ręcznikami, żeby nie pobrudziło się obicie i poderżnęli im gardła, jeszcze zanim samolot wylądował. 1 wyobraźcie sobie...

– Już wiem – powiedział Ding. – Od tego czasu nikt nie naraził się tym liniom lotniczym. Proste, ale skuteczne.

– Rzeczywiście. – Odstawił filiżankę. – Mam nadzieję, że tego rodzaju rzeczy nie zdarzają się zbyt często.

Trzej oficerowie wyglądali przez okna, za którymi widać już było światła pasa startowego. Chwilę później 777 wylądował w bazie Kanadyjskich Królewskich Sił Powietrznych Gander. Z tyłu samolotu dobiegły przytłumione okrzyki radości i oklaski. Samolot zwolnił, podkołował do hangarów i stanął. Przednie drzwi się otworzyły. Ostrożnie podjechał do nich ciągnik z hydrauliczną platformą.

John, Ding i Alistair odpięli pasy i ruszyli do drzwi, nie spuszczając jednak porywaczy z oka. Jako pierwszy wszedł na pokład oficer kanadyjskich sił powietrznych, z pasem i białą koalicyjką, a za nim trzech cywilów, niewątpliwie gliniarzy.

– Pan Clark? – spytał oficer.

– To ja – zgłosił się John. – Tutaj są ci trzej, hm, podejrzani, myślę, że to odpowiednie określenie. – Uśmiechnął się. Policjanci przystąpili do dzieła.

– Alternatywny środek transportu jest już w drodze. Będzie tu mniej więcej za godzinę – powiedział kanadyjski oficer.

– Dziękuję – odparł Clark Wszyscy trzej poszli po swój bagaż podręczny, a w dwóch wypadkach także po żony. Patsy spała i trzeba ją było obudzić. Sandy wróciła do swojego kryminału. Dwie minuty później cała piątka była już na ziemi, a samolot kołował do cywilnego terminalu, żeby pasażerowie mogli wysiąść i rozprostować nogi w czasie, kiedy w 777 uzupełniano paliwo.

– Jak się dostaniemy do Anglii? – spytał Ding, który właśnie ulokował swoją żonę w łóżku, stojącym w jednym z nie używanych pomieszczeń.

– Wasze Siły Powietrzne wysyłają VC-20. Na Heathrow będzie ktoś, kto zajmie się waszymi bagażami. Po trzech zatrzymanych leci tu niejaki pułkownik Byron – wyjaśnił najstarszy stopniem policjant.

– Tu jest ich broń. – Stanley podał trzy papierowe torby z rozłożonymi na części pistoletami. – Browningi M-1935, wersja wojskowa, żadnych materiałów wybuchowych. Byli absolutnymi amatorami. Sądzę, że to Baskowie. Wydaje się, że polowali na ambasadora Hiszpanii w Waszyngtonie. Jego żona siedziała koło mnie. Señora Constanza de Monterosa. Winnice z tradycjami. Robią najwspanialsze clarety i madery. Naszym zdaniem była to nieautoryzowana operacja.

– A wy kim właściwie jesteście? – spytał gliniarz. Tą kwestią zajął się Clark.

– Nie możemy odpowiedzieć na to pytanie. Odsyłacie porywaczy natychmiast?

– Ottawa poinstruowała nas, żeby właśnie tak postąpić, na mocy traktatu o zwalczaniu piractwa powietrznego. Ale przecież muszę coś powiedzieć prasie.

– Niech pan powie, że trzej amerykańscy funkcjonariusze sił porządkowych byli przypadkiem na pokładzie i pomogli obezwładnić tych idiotów – poradził mu John.

– Tak, to nawet dość bliskie stanu faktycznego – zgodził się Chavez, wykrzywiając twarz w uśmiechu. – Moje pierwsze areszto-wanie w życiu, John. Cholera, zapomniałem poinformować ich o przysługujących im prawach – dodał. Był tak zmęczony, że wydawało mu się to strasznie zabawne.

Powiedzieć, że przybysze byli brudni, to za mało. Dla tych, którzy musieli się nimi teraz zająć, nie było to niespodzianką, podobnie jak fakt, że śmierdzieli tak, że skunks dostałby od tego mdłości. Bezdomnych przeniesiono na noszach z mikrobusu do budynku, znajdującego się kilkanaście kilometrów na zachód od Binghampton, wśród wzgórz w środkowej części stanu Nowy Jork. W łaźni wszystkim spryskano twarze substancją z pojemnika, przypominającego plastikową butelkę z płynem do mycia okien. Robiono to po kolei z każdym z nich, a następnie połowa dostała jeszcze zastrzyk w ramię. Każdy z dwóch pięcioosobowych grup otrzymał stalową bransoletkę z numerem, od 1 do 10. Zastrzyki dostali ci z parzystymi numerami. Numery nieparzyste tworzyły grupę kontrolną. W końcu wszystkich dziesięciu bezdomnych zaniesiono do sypialni, pozwalając im się wyspać po winie i narkotykach. Mikrobus, który ich przywiózł, już odjechał, zmierzając na zachód, do Illinois, żeby powrócić do normalnej działalności. Kierowca nie wiedział, w jakiej operacji uczestniczył; on tylko prowadził.

1. Memorandum

Na pokładzie VC – 20B warunki były nieco spartańskie. Do jedzenia były kanapki, wino smakowało przeciętnie, ale siedzenia okazały się wygodne, a lot spokojny, więc wszyscy spali aż do chwili, kiedy pilot wysunął klapy i wypuścił podwozie, podchodząc do lądowania na Northolt, lotnisku wojskowym na zachód od Londynu. Kiedy kołowali do rampy, John zwrócił uwagę na zaawansowany wiek budynków.

– To baza Spitfire’ów z okresu Bitwy o Anglię – wyjaśnił Stanley, przeciągając się w swym fotelu. – Pozwalamy z niej korzystać także samolotom firm prywatnych.

– A więc będziemy tu częstymi gośćmi – domyślił się zaraz Ding, przecierając oczy i rozglądając za kawą. – Która godzina?

– Parę minut po ósmej czasu miejscowego, to znaczy również czasu Greenwich, prawda?

– Zgadza się – mruknął sennie Alistair.

W tym momencie zaczął padać deszcz, zapewniając właściwe przyjęcie na ziemi brytyjskiej. W odległym o sto metrów budynku recepcyjnym urzędnik brytyjski podstemplował im paszporty i oficjalnie powitał w swoim kraju, po czym wrócił do herbaty i porannej gazety.

Na zewnątrz czekały trzy samochody, czarne limuzyny Daimlera. Wyjechali z bazy i skierowali się na zachód, a potem na południe, do Hereford. Oto dowód, że jestem cywilnym biurokratą, powiedział sobie Clark w pierwszym samochodzie. Gdyby było inaczej, polecielibyśmy śmigłowcem. Ale Brytania nie była jednak wyzbyta wszelkich zdobyczy cywilizacji. Po drodze zatrzymali się u McDonalda na kawę i jajecznicę z ciepłymi bułeczkami. Sandy kręciła nosem na zawartość cholesterolu. Od miesięcy upominała Johna, żeby uważał. Potem przypomniała sobie, co zaszło w samolocie.

– John?

– Tak, kochanie?

– Kim oni byli?

– Kto, ci faceci w samolocie? – Sandy skinęła głową. – Nie jestem pewien, ale prawdopodobnie separatyści baskijscy. Chyba chcieli dostać w swoje ręce ambasadora Hiszpanii, ale sknocili wszystko koncertowo. Ambasadora nie było na pokładzie; leciała tylko jego żona.

– Chcieli porwać samolot?

– Aha.

– Czy to nie straszne?

John pokiwał głową w zamyśleniu. – Tak, a byłoby jeszcze straszniejsze, gdyby byli kompetentni. Na szczęście nie byli. – Uśmiechnął się w duchu. Rety, ależ sobie wybrali lot! Głośno nie mógł się z tego roześmiać, nie teraz, kiedy obok siedziała żona, a samochód jechał po złej stronie szosy, co sprawiało, że Clark rozglądał się nieswojo. Jak można jechać lewą stroną z prędkością... stu trzydziestu kilometrów na godzinę? Cholera! Nie obowiązywały tu ograniczenia prędkości?

– Co się z nimi stanie? – pytała dalej Sandy.

– Reguluje to traktat międzynarodowy. Kanadyjczycy odstawią ich do Stanów na proces przed sądem federalnym. Zostaną osądzeni, skazani i wsadzeni do więzienia za piractwo powietrzne. Posiedzą za kratkami przez dłuższy czas. – Nie dodał, że i tak mieli szczęście. W Hiszpanii prawdopodobnie nie potraktowano by ich tak łagodnie.

– Coś takiego wydarzyło się po raz pierwszy od dłuższego czasu.

– Zgadza się – potwierdził Clark. Trzeba być zupełnym idiotą, żeby porywać samoloty, ale cóż, idioci najwyraźniej nie byli jeszcze gatunkiem zagrożonym wyginięciem. To dlatego właśnie został szefem organizacji nazwanej Tęcza. W wewnętrznym żargonie jego pozycję określało się jako Tęcza Sześć.

„Są dobre i złe wiadomości” – tak zaczynało się memorandum, które napisał. Jak zwykle, nie sformułował go w języku biurokratycznym; nigdy nie opanował tego języka, mimo trzydziestu lat w CIA.

Po upadku Związku Radzieckiego i innych reżimów, których polityka była sprzeczna z interesami amerykańskimi i zachodnimi, prawdopodobieństwo wielkiej konfrontacji międzynarodowej jest mniejsze niż kiedykolwiek. To niewątpliwie najlepsza z dobrych wiadomości.

Równocześnie trzeba sobie jednak zdawać sprawę, że na świecie pozostało wielu doświadczonych, wyszkolonych terrorystów międzynarodowych, i że niektórzy z nich utrzymują kontakty z agencjami wywiadowczymi różnych krajów. Ponadto jest też faktem, że niektóre kraje, choć nie pragną bezpośredniej konfrontacji z Ameryką, czy innymi państwami zachodnimi, mogą jednak zdecydować się na wykorzystanie pozostałych na wolności terrorystów do osiągnięcia wąsko pojętych celów politycznych.

Jest bardzo prawdopodobne, że problem ten będzie narastać, jako że w przeszłości duże kraje nakładały surowe ograniczenia na działalność terrorystyczną i egzekwowały je, kontrolując dostęp do broni, funduszów, szkoleń i bezpiecznych kryjówek.

Wydaje się prawdopodobne, że w obecnej sytuacji światowej może się to zmienić. Pozyskanie wsparcia, broni, szkolenia i kryjówek może się stać istotą działalności terrorystycznej, w odróżnieniu od czystości ideologicznej, której poprzednio wymagały kraje sponsorujące terrorystów.

Rozwiązanie tego – prawdopodobnie – narastającego problemu samo się narzuca: nowa, wielonarodowa grupa antyterrorystyczna. Proponuję dla niej oznaczenie kodowe Tęcza. Proponuję też, żeby organizacja ta miała bazę w Zjednoczonym Królestwie. Powody są proste:

– Zjednoczone Królestwo posiada Special Air Service, najlepszą na świecie, to znaczy najbardziej doświadczoną, jednostkę operacji specjalnych.

– Londyn jest najłatwiej osiągalnym na świecie miejscem dla lotnictwa cywilnego, a ponadto SAS utrzymuje szczególnie przyjazne stosunki z British Airways.

– Sytuacja prawna jest szczególnie korzystna z uwagi na restrykcje wobec prasy, możliwe w ramach prawa brytyjskiego, ale nie amerykańskiego.

– Tradycyjne „specjalne stosunki” między amerykańskimi i brytyjskimi agendami rządowymi.

Z tych wszystkich powodów, proponowana grupa do zadań specjalnych, składająca się z Amerykanów, Brytyjczyków i wybranego personelu NATO, korzystająca z pełnego wsparcia narodowych służb wywiadowczych, koordynowana...

Kupili ten pomysł, powiedział do siebie Clark, uśmiechając się nieznacznie. Pomocne okazało się poparcie Eda i Mary Pat Foleyów w Gabinecie Owalnym, a także poparcie, jakiego udzielił generał Mickey Moore i kilku innych. Nowa agencja – Tęcza – była supertajna. Amerykańskie fundusze na jej działalność Kapitol przekazywał za pośrednictwem Departamentu Spraw Wewnętrznych, a następnie Biura Projektów Specjalnych Pentagonu, bez żadnych powiązań z wywiadem. O istnieniu Tęczy wiedziało w Waszyngtonie mniej niż stu ludzi. O wiele mniejsza liczba byłaby, oczywiście, lepsza, ale okazało się to niewykonalne.

Droga służbowa przybrała nieco barokowy charakter. Nie dało sie tego uniknąć. Wpływy brytyjskie były znaczne – aż połowę personelu operacyjnego stanowili Brytyjczycy, podobnie jak w wypadku personelu wywiadowczego – ale Clark był szefem. John wiedział, że gospodarze poszli w tym wypadku na wielkie ustępstwo. Alistair Stanley został jego zastępcą i John nie miał nic przeciwko temu. Stanley był twardy i – co miało jeszcze większe znaczenie – był jednym z najinteligentniejszych facetów od operacji specjalnych, jakiego Clark kiedykolwiek spotkał. Dokładnie wiedział, co, kiedy i jak trzeba robić.

W nowej pracy Clarkowi nie podobało się tylko jedno: nie był już agentem terenowym, a co gorsza, jego nowa pozycja wymagała noszenia garnituru. Biuro z dwiema sekretarkami zamiast czynnego udziału w akcjach. Cóż, zdawał sobie sprawę, że prędzej czy później musiało to nastąpić.

Cholera. Nie będzie już wyruszał na akcje, ale przecież postara się być bardzo blisko swoich ludzi. Musi im koniecznie pokazać, że jest wart tego, by nimi dowodzić. Będę pułkownikiem, a nie generałem – obiecał sobie, postanawiając, że będzie spędzał ze swymi ludźmi tyle czasu, ile tylko będzie mógł, będzie z nimi biegał, strzelał, rozmawiał...

W następnym samochodzie Ding pomyślał właśnie, rozglądając się z zainteresowaniem po okolicy, że jego pozycji odpowiada stopień kapitana. Nigdy nie był w Wielkiej Brytanii, jeśli nie liczyć krótkich postojów na Heathrow lub Gatwick. Było tu zielono, jak na irlandzkiej pocztówce. Ding miał podlegać Johnowi, panu C, dowodząc jednym z zespołów uderzeniowych, co było równoznaczne z rangą kapitana. Dawno już doszedł do wniosku, że to chyba najlepszy stopień w armii, dostatecznie wysoki, żeby podoficerowie szanowali człowieka jako zasługującego na dowodzenie, a jednocześnie na tyle niski, że zamiast wygniatać krzesła w sztabie, było się razem z żołnierzami. Spostrzegł, że siedząca obok Patsy zdrzemnęła się. Ciąża dawała się jej we znaki, i to na przeróżne sposoby. Czasami jego żona wprost tryskała energią, ale zdarzało się, że była zupełnie wyprana z sił. Cóż, nosiła w łonie małego Chaveza, więc wszystko było w porządku. W jak najlepszym porządku. Cud. Prawie tak samo wielki, jak to, że znów będzie mógł robić to, czego go kiedyś nauczono – być żołnierzem. Co więcej – został kimś w rodzaju wolnego Strzelca. Szkoda tylko, że podlegał więcej niż jednemu rządowi – facetom w garniturach, mówiącym różnymi językami – ale na to nic nie można było poradzić. Zgłosił się na ochotnika, chcąc pozostać z Clarkiem. Ktoś musiał pilnować szefa.

W samolocie przeżył nie lada niespodziankę. John nie miał broni pod ręką. Co to znaczy, do diabła? – zastanowił się. Facet zadaje sobie trud uzyskania zezwolenia na noszenie broni na pokładzie samolotu pasażerskiego (dokument chyba najtrudniejszy na świecie do uzyskania), a potem chowa tę broń tak, że nie ma do niej dostępu? Santa Maria! Wygląda na to, że nawet John Clark się starzeje. To musiał być pierwszy błąd taktyczny, jaki przydarzył mu się od dłuższego czasu; potem próbował zatrzeć niekorzystne wrażenie, brawurowo zdejmując porywaczy. Cóż, rzeczywiście spisał się świetnie. Precyzja i opanowanie. Ale działał pochopnie, pomyślał Ding, zbyt pochopnie. Wziął Patsy za rękę. Ostatnio bardzo dużo spała. Mały pozbawiał ją sił. Ding pochylił się, żeby pocałować ją w policzek, tak delikatnie, że nawet się nie poruszyła. Spostrzegł, że kierowca przygląda mu się w lusterku wstecznym i odpowiedział spojrzeniem bez wyrazu. Tylko kierowca, czy członek zespołu? Wkrótce się dowie.

Środki bezpieczeństwa były ostrzejsze niż Ding oczekiwał. Centrala Tęczy znajdowała się na razie w Hereford, w siedzibie 22. pułku SAS armii brytyjskiej. W rzeczywistości, środki bezpieczeństwa były nawet ostrzejsze niż na to wyglądały; człowiek z bronią wyglądał po prostu na człowieka z bronią i z pewnej odległości nie dało się określić, czy jest to zwykły wartownik, czy prawdziwy ekspert w swoim fachu. Przyjrzawszy się jednemu z nich bliżej Ding uznał, że ci faceci to zawodowcy. Można to było poznać po oczach. Chavez kiwnął głową w zamyśleniu, kiedy strażnik zajrzał do jego samochodu. Tamten również skinął głową, dając kierowcy znać, że może jechać dalej. Baza w zasadzie nie różniła się od innych baz; może tylko znaki drogowe były inne, podobnie jak pisownia niektórych słów, ale przed budynkami rozciągały się dokładnie skoszone trawniki i w ogóle wszystko wyglądało porządniej niż na obszarach cywilnych. Jego samochód zatrzymał się w rejonie kwater oficerskich, przed skromnym, ale przyzwoicie wyglądającym domem, z wydzielonym miejscem na parkowanie samochodu, którego zresztą Ding i Patsy jeszcze nie mieli. Zauważył, że samochód Johna pojechał dalej, w kierunku większego domu – racja, pułkownicy mieszkają lepiej niż kapitanowie, a poza tym oficerowie muszą przecież płacić czynsz. Ding otworzył drzwi, wysiadł z samochodu i podszedł do bagażnika, żeby zabrać walizki. I właśnie wtedy przeżył pierwszą wielką niespodziankę tego dnia.

– Major Chavez? – zapytał jakiś głos.

– Hm, tak – powiedział Ding, odwracając się. Major?

– Kapral Weldon. Jestem pańskim ordynansem. – Zwalisty kapral był znacznie wyższy od Dinga, który miał metr siedemdziesiąt wzrostu. Przeszedł obok oficera, do którego go przydzielono i wyciągnął walizki z bagażnika. Chavezowi pozostało tylko powiedzieć „Dziękuję, kapralu”.

– Proszę za mną, sir. – Ding i Patsy posłusznie poszli za ordynansem.

Trzysta metrów dalej niemal dokładnie to samo przytrafiło się Johnowi i Sandy, tyle że ich personel składał się z sierżanta i kaprala, przy czym kapral okazał się ładną blondynką, z typową dla Angielek bladą karnacją skóry. Zajrzawszy do kuchni, Sandy pomyślała, że brytyjskie lodówki są maleńkie, i że przygotowywanie tutaj posiłków będzie swego rodzaju ćwiczeniem akrobatycznym. Nie uzmysłowiła sobie jeszcze – co zapewne było spowodowane zmęczeniem podróżą – że dotknięcie czegokolwiek w tym pomieszczeniu byłoby afrontem wobec kapral Annę Fairway. Dom nie był tak duży, jak ten, w którym mieszkali w Wirginii, ale miejsca było dosyć.

– Gdzie jest miejscowy szpital?

– Około sześciu kilometrów stąd, proszę pani. – Fairway nie została jeszcze poinformowana, że Sandy Clark była wysoko wykwalifikowaną pielęgniarką, i że ma pracować w szpitalu.

John zajrzał do swojego gabinetu. Wśród mebli największe wrażenie robił barek, dobrze zaopatrzony w szkocką whisky i gin. Pomyślał, że musi się postarać o przyzwoitego bourbona. Komputer był na swoim miejscu, z pewnością dobrze zabezpieczony, żeby nikt, kto zaparkowałby kilkaset metrów dalej, nie mógł odczytać tego, co John będzie pisał. Oczywiście, nie byłoby łatwo podejść tak blisko. Warty sprawiły na Johnie wrażenie bardzo kompetentnych. Podczas gdy para ordynansów rozkładała w szafach jego ubranie, John wszedł pod prysznic. Czekał go pracowity dzień. Dwadzieścia minut później, w granatowym garniturze w jodełkę, białej koszuli i krawacie w paski, pojawił się przed domem, gdzie czekał już samochód, żeby zawieźć go do budynku centrali.

– Baw się dobrze, kochanie – powiedziała Sandy i posłała mu całusa.

– Jasne.

– Dzień dobry, sir – powitał go kierowca. Clark uścisnął mu rękę i dowiedział się, że tamten nazywa się Ivor Rogers i jest sierżantem. Wybrzuszenie na prawym boku oznaczało zapewne, że Rogers służył w żandarmerii. Cholera, pomyślał John, ci Brytyjczycy naprawdę poważnie traktują kwestię bezpieczeństwa. Z drugiej strony, była to przecież baza SAS, jednostki, która z pewnością nie cieszyła się sympatią terrorystów, ani w Zjednoczonym Królestwie, ani poza jego granicami. A prawdziwi profesjonaliści, ci naprawdę niebezpieczni, byli ostrożnymi, dokładnymi ludźmi. Takimi jak ja, powiedział John Clark do siebie.

– Musimy być ostrożni. Maksymalnie ostrożni na każdym etapie – powiedział. Dla pozostałych raczej nie było to zaskoczeniem. Doskonale rozumieli potrzebę ostrożności. Większość była naukowcami i wielu z nich rutynowo miało do czynienia z niebezpiecznymi substancjami, poziom 3 i wyżej, więc ostrożność była częścią ich sposobu patrzenia na świat. To dobrze. Dobrze też, że rozumieli, naprawdę rozumieli znaczenie zadania, w którego realizacji uczestniczyli. Nikt nie miał wątpliwości, że. ich sprawa jest słuszna i wielka. W końcu zajmowali się życiem ludzkim, ściślej mówiąc odbieraniem życia, a przecież inni nie rozumieli tej wielkiej sprawy i nigdy nie zrozumieją. Cóż, należało się tego spodziewać, ponieważ to oni mieli stracić życie. Szkoda, ale nie było innego wyjścia.

Na tym spotkanie się zakończyło, później niż zwykle. Ludzie wychodzili na parking, skąd niektórzy – głupcy, pomyślał – pojadą do domów na rowerach, prześpią się kilka godzin, a potem popedałują z powrotem do biura. Cóż, byli to przynajmniej Prawdziwi Wierni, choć niezbyt praktyczni, a poza tym, do diabła, czyż nie korzystali z samolotów wybierając się w dalekie podróże? Ale w Projekcie było miejsce dla ludzi o różnych poglądach. Poszedł do swojego pojazdu, bardzo praktycznego Hummera, cywilnej wersji ukochanego przez wojsko terenowego wozu HMMWV. Włączył radio, usłyszał „Sosny Rzymu” Respighiego i uświadomił sobie, że będzie mu brakować radia nadającego muzykę klasyczną. Cóż, pewne rzeczy były nieuniknione.

Wykąpany, ogolony, ubrany w garnitur od Braci Brooks i kupiony dwa dni wcześniej krawat od Armaniego, Clark opuścił swą służbową rezydencję i skierował się do swego służbowego samochodu, którego kierowca uprzejmie otworzył drzwi. Brytyjczycy naprawdę przywiązywali wagę do zewnętrznych oznak statusu; John zastanawiał się, jak szybko to polubi.

Okazało się, że jego biuro znajdowało się niecałe trzy kilometry od domu, w dwupiętrowym budynku z cegły, otoczonym w tej chwili przez zastępy robotników. Przed drzwiami stał żołnierz z pistoletem w białej parcianej kaburze. Stanął na baczność i zasalutował, kiedy Clark zbliżył się na odległość trzech metrów.

– Dzień dobry, sir!

John był na tyle zaskoczony, że oddał salut, zupełnie jakby wchodził na pokład okrętu. – Dzień dobry – odpowiedział, z niezbyt inteligentnym wyrazem twarzy. Pomyślał, że będzie się musiał dowiedzieć imienia tego chłopaka. Drzwi udało mu się otworzyć samodzielnie, a w środku zastał Stanleya, który uśmiechnął się, unosząc głowę znad jakiegoś dokumentu.

– Prace remontowe w budynku potrwają jeszcze tydzień lub dwa, John. Nie był używany od kilku lat, a obawiam się, że jest już dość stary. Remontują go dopiero od sześciu tygodni. Chodź, pokażę ci twój gabinet.

I znów Clark szedł za kimś, trochę ogłupiały. Skręcili w prawo i skierowali się do pokoju na końcu korytarza. Okazało się, że remont tej części został już zakończony.

– Dom zbudowano w 1947 roku – powiedział Alistair, otwierając drzwi. W środku John zobaczył dwie sekretarki – obie pod czterdziestkę i prawdopodobnie z wyższą kategorią dopuszczenia tajemnic, niż on sam miał. Nazywały się Alice Foorgate i Helen Montgomery. Wstały, kiedy wszedł ich nowy szef i przedstawiły się z miłym, czarującym uśmiechem. Gabinet Stanleya sąsiadował z gabinetem Clarka, wyposażonym w wielkie biurko, wygodne krzesło i taki sam komputer, na jakim John pracował w CIA, tak samo zabezpieczonym, żeby nie można go było monitorować środkami elektronicznymi. Był tam nawet barek w rogu po prawej stronie – widać należało to do brytyjskich zwyczajów.

John zaczerpnął głęboko powietrza i postanowił zdjąć marynarkę przed wypróbowaniem obrotowego krzesła. Jakoś nigdy nie polubił siadania na krześle w marynarce. To było coś dla facetów, służbowo noszących garnitury; jemu absolutnie to nie odpowiadało. Wskazał Alistairowi krzesło po przeciwnej stronie biurka.

– Na jakim etapie jesteśmy?

– Dwa zespoły są w pełni sformowane. Chavez dostanie jeden z nich, drugim będzie dowodził Peter Covington; właśnie został majorem. Kilka lat temu jego ojciec był pułkownikiem w 22. pułku, odszedł na emeryturę jako generał brygady. Świetny chłopak. Dziesięciu ludzi w każdym z zespołów, zgodnie z ustaleniami. Kompletowanie wyposażenia przebiega bardzo sprawnie. Zajmuje się tym ten facet z Izraela, David Peled. Sam się dziwię, że go nam dali. Jest absolutnie genialny, jeśli chodzi o elektronikę i systemy rozpoznania...

– I codziennie będzie składał raporty Awiemu ben Jakobowi.

– Naturalnie – powiedział Alistair z uśmiechem. Nikt nie miał żadnych złudzeń co do tego, wobec kogo będą ostatecznie lojalni ludzie przydzieleni do Tęczy. Ale przecież, gdyby nie było ich stać na taką lojalność, jaki byłby z nich pożytek? – Od dziesięciu lat David sporadycznie współpracuje z SAS. Jest niesamowity. Ma kontakty ze wszystkimi firmami elektronicznymi od San Jose po Tajwan.

– A strzelcy?

– Sama śmietanka, John. Najlepsi, z jakimi kiedykolwiek pracowałem. – To już było coś.

– Wywiad?

– Wszyscy świetni. Szefem tej sekcji jest Bill Tawney, w Szóstce4 przez trzydzieści lat. Pomaga mu doktor Paul Bellow z Temple University w Filadelfii. Był tam profesorem, dopóki nie zwerbowała go FBI. Niesamowicie inteligentny facet. Ma się wrażenie, że potrafi czytać w myślach. Zjeździł już chyba cały świat. Wypożyczyliście go Włochom w sprawie Moro, ale rok później odmówił przyjęcia roboty w Argentynie. Facet z zasadami, a przynajmniej takie robi wrażenie. Przylatuje jutro.

Pani Foorgate weszła z tacą. Herbata dla Stanleya, kawa dla Clarka. – Posiedzenie sztabu rozpoczyna się za dziesięć minut, sir – powiedziała Johnowi.

– Dziękuję, Alice. – Sir, pomyślał. Nie był przyzwyczajony, by zwracano się do niego w ten sposób. Jeszcze jedna oznaka, że znalazł się w gronie „ludzi w garniturach”. Cholera. Zaczekał, aż zamknęły się ciężkie dźwiękoszczelne drzwi, zanim zadał następne pytanie. – Al, jaki ja mam stopień?

– Generał. Co najmniej generał brygady, a może i dwugwiazdkowy. Ja jestem kimś w rodzaju pułkownika, szefem sztabu – powiedział Stanley, popijając herbatę. – John, zdajesz sobie sprawę, że protokół jest konieczny – dodał.

– Al, wiesz przecież, kim jestem naprawdę... to znaczy byłem.

– O ile dobrze pamiętam, byłeś bosmanem w Marynarce USA. Odznaczenia: Krzyż Marynarki, Srebrna Gwiazda z okuciem za powtórne nadanie, Brązowa Gwiazda z literą V za zasługi bojowe, trzykrotnie i trzy Fioletowe Serca za rany. Wszystko to, zanim zgarnęła cię Firma, gdzie potem dostałeś aż cztery Gwiazdy Wywiadu. – Stanley wyliczył to wszystko z pamięci. – Generał brygady to doprawdy minimum tego, co mogliśmy zrobić. Uratowanie Kogi i załatwienie Daryeiego to były wspaniałe operacje. To tak na wypadek, gdybym ci już o tym nie mówił. Naprawdę wiemy trochę o tobie i o twoim młodym Chavezie; ten chłopak ma ogromne możliwości, jeśli jest tak dobry, jak mi mówiono. Oczywiście, będzie ich wszystkich potrzebował. W jego zespole jest kilka prawdziwych gwiazd.

– Hej, Ding! – zawołał znajomy głos. Chavez obejrzał się w lewo, szczerze zaskoczony.

– Oso, ty sukinsynu! Co ty tu, u diabła, robisz? – Mężczyźni uściskali się serdecznie.

– U Rangersów zrobiło się nudno, więc poprosiłem o przeniesienie do Delty w Fort Bragg, a potem pojawiło się to tutaj i postanowiłem spróbować. Jesteś szefem Drugiego Zespołu? – spytał sierżant z grupą uposażeniową E – 8, Julio Vega.

– Coś w tym rodzaju – odpowiedział Ding, ściskając rękę staremu przyjacielowi i towarzyszowi broni. – Nie schudłeś ani trochę, stary. Jezu Chryste, Oso, musisz tyle jeść?

– Trzeba utrzymywać formę, sir – odpowiedział człowiek, który po stu pompkach z rana nie miał na czole nawet kropelki potu. Na bluzie jego munduru były insygnia piechoty i „lody w waflu”, jak potocznie określano srebrną odznakę skoczka spadochronowego. – Dobrze wyglądasz, stary. Wciąż biegasz, co?

– Zdolność ucieczki jest sprawnością, którą chcę zachować, jeśli wiesz, co mam na myśli.

– Jasne – roześmiał się Vega. – Chodź, przedstawię cię chłopakom. Mamy paru świetnych żołnierzy, Ding.