Wakacje z szefem ebook i audiobook

@ Iwona Feldmann „Wakacje z szefem”

@ Krople Czasu Studio Wydawnicze, Tarnowskie Góry 2023

Redakcja: Elżbieta PawlikKorekta: Iwona Imiołek-FidykOkładka: www.canva.pl IIF

ISBN 978-83-67572-20-0

Wydanie I

Wydawca: Krople Czasu Studio Wydawnicze

Kontakt: [email protected]

Wszelkie prawa zastrzeżone

Iwona Feldmann

Wakacje z szefem

Rozdział 1

– Rosy! Mamy problem! – Do moich uszu dobiegł męski głos.

Odwróciłam się. Carter Belamy właśnie wchodził do mojego biura. Wstrzymałam oddech na widok tego mężczyzny. Znałam go, widywałam codziennie, a jednak za każdym razem potrafił mnie zaskoczyć swoim wyglądem. Wysoki, szczupły, z szerokimi ramionami, idealnie odznaczającymi się pod marynarką jego czarnego garnituru. Pod spodem miał dzisiaj białą koszulę z długimi rękawami i jasnoszary krawat. Węzeł trochę mu się przekrzywił, ale wyglądał przez to bardziej przystępnie i powiedziałabym nawet, że zadziornie, patrząc na to jak seksownie miał potargane włosy. Dobrze, że nie miałam na co dzień grama wolnego czasu, bo gdybym miała, pewnie bym nie raz o nim fantazjowała, tak jak większość kobiet w naszej firmie.

Rzadko tu przychodził, raczej prosił, abym to ja podskoczyła do niego na piętro zarządu z potrzebnymi mu danymi. Nie tylko wysyłałam mu wyniki mailem, ale życzył sobie, abym jeszcze wszystko drukowała i przekazywała mu sprawozdania osobiście.

Nie znosiłam takich zarozumiałych pięknisiów jak on. I może jakoś bym go zignorowała, ale niestety, musiałam go tolerować, i nawet w jakiś sposób szanować, bo była z niego inteligentna bestia. Jednak przede wszystkim był moim szefem, prezesem tej firmy i to od niego zależała moja wypłata.

Podniósł wzrok znad dokumentu, gdy zaskoczona jego pojawieniem się w moim gabinecie, zbyt długo milczałam.

– Jesteś – stwierdził na mój widok. – A myślałem, że mówię do ściany.

– Pana też miło widzieć – odparłam dając mu do zrozumienia, że się nie przywitał. Byliśmy oczywiście na ty, ale co mi szkodziło trochę mu dogadać?

– A, tak… – bąknął tylko i zaplótł ramiona na piersi, patrząc na mnie spod lekko zmarszczonych, ciemnych brwi.

– Coś się stało? – zapytałam z troską i wstałam ze swojego fotela. Poprawiłam palcem wskazującym duże, czarne okulary na moim nosie i podeszłam do niego.

Zmierzył mnie takim wzrokiem, że aż ciarki przeszły mi po plecach. To dziwne uczucie, gdy się pojawiał, zawsze mi towarzyszyło. Strach, niepewność i coś jeszcze, czego nie potrafiłam zdefiniować. Po prostu za każdym razem czekałam w napięciu, co tym razem wymyśli. Raczej się go nie bałam, bo perfekcyjnie wykonywałam swoją pracę i nie miał mi nic do zarzucenia. Znałam go i wiedziałam do czego jest zdolny. Mimo swych wielu wad i tego apodyktycznego charakteru, był przyzwoitym człowiekiem.

– Potrzebuję dane finansowe z Defko z poprzedniego kwartału.

– Już wysłałam – poinformowałam go.

– A dane na papierze? Muszę je mieć na spotkanie.

– Pewnie są już w twoim sekretariacie – odparłam spokojnie.

Patrzył na mnie swoimi zielonymi oczami, a jego spojrzenie było tak intensywne, że poczułam dziwny niepokój.

Spuścił głowę i włożył ręce do kieszeni spodni.

– Wyjeżdżam wieczorem na cały weekend – oświadczył.

– Wiem – stwierdziłam.

– I w tym właśnie tkwi problem.

Uniosłam z zainteresowaniem brwi i z ciekawości podeszłam do niego jeszcze bliżej. Ten wyjazd był szeroko omawiany na ostatnim zebraniu, a ja jako zastępca dyrektora finansowego przygotowywałam ze swoim zespołem dokumenty finansowe i wszelakie możliwe zestawienia na tę okoliczność. Mój szef i jego klient byli umówieni w jakimś kurorcie dwadzieścia kilometrów od Chicago i przez weekend mieli omawiać szczegóły przyszłego kontraktu.

– Aiden się wycofał? – zaniepokoiłam się.

– Zmienił plany i miejsce spotkania.

– I…? – Poruszona tym, co usłyszałam, próbowałam dowiedzieć się czegoś więcej. Przysunęłam się bliżej i lekko przechyliłam z zainteresowaniem głowę, wpatrując się w niego i czekając aż wyjaśni, o co chodzi z tą zamianą.

Carter patrzył na mnie, jakby się zapatrzył, a po chwili nieznacznie odchrząknął .

– Spakuj się. Jedziesz wieczorem ze mną – powiedział.

– Co? – zdziwiłam się.

– Mówię niewyraźnie?

– Nie, tylko…

– To w czym problem?

– Carter… – zaczęłam z zakłopotaniem, trąc palcami czoło i przy okazji palcując nieznacznie brzeg okularów. – Nie mogę z tobą wyjechać w tę delegację. Dzisiejsze po południe mam już zaplanowane. To w ogóle nie wchodzi w grę.

Nie mogłam przecież tak z biegu pojechać z nim, gdy swój plan dnia ustalałam na miesiąc do przodu, a zmiana raczej nie była możliwa.

– Nie mówię o dzisiejszym dniu – wyjaśnił.

– Nie? – zdziwiłam się. Czyżbym źle go zrozumiała?

– Jedziesz ze mną na cały weekend – oświadczył poważnie i wbił we mnie te swoje zielone oczy.

Chyba oszalał!

– Nie ma mowy – odparłam równie stanowczo jak on. – Nigdzie nie jadę – dodałam podkreślając swoją wypowiedź stanowczym, poziomym ruchem dłoni.

Weekend w jego towarzystwie nie wchodził w grę. Był tak sztywny i poukładany, że wytrzymywałam z nim w pracy tylko dlatego, że nie mieliśmy biur na tym samym piętrze i widywaliśmy się góra raz na dzień. Może inne kobiety sikały z wrażenia na jego widok, wpatrywały się w te jego oczy i we wspaniałą sylwetkę, ale ja nie miałam czasu na takie fanaberie.

– Przecież jesteś dyspozycyjna. Zawsze to powtarzałaś – rzucił jakby z pretensją.

– Owszem, ale ten weekend mam zajęty – wyjaśniłam. Nie przygotowałam się do tego psychicznie, fizycznie… zresztą w ogóle się do tego nie przygotowałam. Byłam mieszczuchem i Chicago bardzo mi odpowiadało. Potrząsnęłam głową. Nie miałam zamiaru jechać, a zwłaszcza z nim.

– Umówiłaś się z facetem? – zagadnął.

Dziwnie to zabrzmiało, bo nigdy nie interesował się moim życiem prywatnym. Wcale się mną nie interesował. Byłam mu potrzebna do analiz finansowych, porad i rozmów o możliwościach finansowo-marketingowych firmy. Zresztą, co to były za porady skoro ostateczna decyzja i tak leżała po jego stronie.

Więc teraz, gdy tak ni stąd ni zowąd zapytał o mojego faceta, zamarłam. Nikogo nie informowałam, jak wszystko ostatnio się pogmatwało. Choroba mamy, dzielenie opieki nad nią z moją siostrą i jeszcze ciągłe pretensje Rufusa. Nikomu nie mówiłam, że odszedł miesiąc temu. Czym tu się chwalić? Sukces zawodowy zdecydowanie nie szedł w parze z prywatnym szczęściem. Musiałam pracować i nie użalać się.

Potrząsnęłam głową.

– Z mamą – odparłam.

– To dobrze się składa, bo to wyjazd służbowy i pewnie twoja mama wszystko zrozumie. Ogarnij swoje życie i jedziemy – rzucił, zanim stanowczo mu odmówiłam i odwróciwszy się, wyszedł szybkim krokiem na korytarz.

Przez moment stałam oniemiała na środku swojego gabinetu. Nie mogłam tego tak zostawić. Moje sprawy rodzinne były ważniejsze niż jego zachcianki. Ściągnęłam okulary i biegnąc za moim szefem, czyściłam pobrudzone szkła brzegiem żakietu.

Był w połowie korytarza.

– Carter! – zawołałam. – Carter…

Zatrzymał się i patrzył jak podbiegam do niego.

– Nie możesz stawiać mnie w takiej sytuacji i zmuszać do wyjazdu – powiedziałam, stając przed nim i zakładając okulary. Mówiłam na wszelki wypadek szeptem, aby przypadkiem nie usłyszeli tego pozostali współpracownicy.

– Nie zmuszam. Po prostu jesteś mi potrzebna.

Cholera…

Westchnęłam.

Carter wpatrywał się we mnie tymi swoimi przenikliwymi oczami i groźnie marszczył brwi.

Przytupywałam przez chwilę nogą i z nerwów przygryzałam wargę. Nie wiedziałam, co powiedzieć, aby zrozumiał, że zabranie mnie na delegację to jakaś pomyłka.

– Nie rozumiem, dlaczego ja?! – zapytałam już chyba z bezsilności. – Przecież miał lecieć z tobą Frank Jackson! To on jest dyrektorem i to on bierze udział w takich przedsięwzięciach.

– Dlaczego? – Carter powtórzył z jakąś złością moje pytanie i wyprostował się. O tak, teraz było doskonale widać różnicę wzrostu między nami. Czy on myślał, że się go wystraszę? Nie było takiej opcji. – Wyobraź sobie, że Frank nie będzie mi potrzebny, jeżeli ty pojedziesz. A pojedziesz, zapewniam cię – podkreślił dobitnie, mrużąc oczy i wpatrując się we mnie z jakimś zacięciem.

Boże, jak ja go nienawidziłam!

– I zrozum wreszcie, że na bankiecie, na który pójdę z Aidenem i jego żoną, nie mam zamiaru tańczyć z Frankiem, tylko z tobą – dodał.

Zaniemówiłam, a on z zaciekawieniem obserwował jakie wrażenie zrobiły na mnie jego słowa.

– Ale…

– Samolot odlatuje o szóstej po południu, Rosy – odezwał się jakoś łagodniej.

Wzięłam wdech, aby zaprotestować.

– Coś nie tak? – zapytał zdziwiony.

O, tak! Wszystko było nie tak!

Stał tu na tym korytarzu z rękoma skrzyżowanymi na szerokiej piersi i lekko rozstawionymi nogami. Wyglądał… imponująco i władczo, a moje przyziemne problemy dla niego nie istniały. Był odprężony i swobodny, jakby był właścicielem całego tego pieprzonego miejsca i mojego prywatnego czasu. Takie sprawiał przynajmniej wrażenie.

– Muszę załatwić opiekę dla mamy. Miałam zająć się nią przez weekend. Nie zdążę na ten samolot – dodałam resztkami sił, próbując jeszcze się wykręcić.

Ten pieprzony dupek, mieszający właśnie w moim życiu, przekrzywił głowę, jakby szukał we mnie kłamstwa, a ja przecież nie kłamałam. Potem pochylił się nade mną delikatnie i powiedział:

– Uzgodnij z moją sekretarką, kiedy możesz wylecieć, i zamówcie bilet na lot rejsowy.

Zakryłam dłońmi twarz i jęknęłam zirytowana. On nic nie rozumiał.

– A teraz biegnij po torebkę i leć do domu załatwić opiekę dla mamy – dodał.

Opuściłam dłonie i spojrzałam na niego przez szkła okularów, na których znów zostawiłam ślady moich palców.

– Będę na ciebie czekał na miejscu – rzucił i ściągnął mi z nosa okulary. Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki opakowanie z jednorazową chusteczką do czyszczenia szkieł i spokojnie rozerwał je, a potem zaczął je czyścić.

Stałam jak osłupiała i patrzyłam na to co robi.

Nie byliśmy na takim etapie znajomości, aby czyścił mi okulary. Łączyły nas tylko sprawy służbowe.

Skończył, spojrzał pod światło, czy nie ma smug i oddał okulary w moje ręce.

– To dobre chusteczki – oświadczył. – Powinnaś się w takie zaopatrzyć.

Pokiwałam tylko głową.

– A teraz już dobrze – odezwał się jakby zadowolony, że mnie przekonał. – Biegnij już, bo czas ucieka – zachęcił mnie i po męsku poklepał po ramieniu. Potem ominął mnie i prawie miał już odejść, gdy odwrócił się jeszcze i dodał. – Nie zapomnij spakować bikini.

– Bikini? – zdziwiłam się.

– Oczywiście, w Santa Monica jest lato w pełni.

Na widok mojej zdziwionej miny, drań uśmiechnął się z satysfakcją i odszedł.

Jednak go nienawidziłam!

Do firmy trafiłam, gdy byłam jeszcze na studiach. Przeżyłam na dzień dobry burze, dramaty i zwolnienia pracownicze, gdy dział kadr, pod dyktando nowego prezesa Cartera Belamy, robił porządki. Likwidowano niedochodowe działy i zostawiano tylko najlepszych, najwydajniejszych i najbardziej zaufanych ludzi. Ja zostałam, bo byłam nowa i „rokująca”. Teraz wiem, że to był właściwy moment i dzięki temu po roku pracy byłam drugą asystentką dyrektora finansowego Franka Jacksona, a nie popychadłam w pionie księgowym. Ciężko pracowałam, awansowałam i doskonale pamiętam, jakie wrażenie zrobiło na mnie wtedy pojawienie się tego nowego prezesa na naszym piętrze.

Był faktycznie przystojny. Wystarczyło spojrzeć i czuć było od niego kupę kasy i wielkie ego. Było czym nacieszyć oczy, a na jego palcu widać było obrączkę. Na szczęście oprócz żony miał jeszcze kilka wad. Był dla większości ludzi niedostępny i szorstki w obyciu i nie wiem, czy kiedykolwiek zwrócił na mnie uwagę. Pewnie nawet nie wiedział, kim jestem i jak się nazywam. A teraz, po paru latach, nagle zaprosił mnie na delegację do Santa Monica.

Wróciłam do swojego biura i zastałam w nim Franka.

– Więc Carter w końcu zaprosił cię na delegację? – zagadnął.

– Taaa… Zaprosił? Wręcz rozkazał. On tylko tak potrafi.

Mój przełożony zaśmiał się. Spojrzałam na niego podejrzanie.

– Wiedziałeś, że to zrobi – oskarżyłam go, wskazując na drzwi, za którymi gdzieś daleko znajdował się facet, na którego byłam w tej chwili cholernie zła.

– Oczywiście, sam mu to zaproponowałem.

– Oszalałeś – stwierdziłam i kręcąc głową podeszłam do biurka i zaczęłam pakować torebkę. – Przecież tak naprawdę wcale go nie znam i nawet nie lubię przebywać w jego towarzystwie.

– Nie? – zdziwił się. – Dlaczego?

– Bo mam wrażenie, że cały czas mnie obserwuje, przepytuje z mojej wiedzy o finansach firmy i czeka na mój błąd. Po prostu… gapi się na mnie czasami tak, że wolałabym uciec.

– Czy powiedział ci coś przykrego? – zapytał z troską Frank.

Zastanowiłam się przez chwilę.

– Nie, w zasadzie nie. Jest tylko taki… apodyktyczny. Nie chcę tam jechać, bo będę tam robiła za panią do towarzystwa, a nie za profesjonalistkę od finansów. Ty powinieneś z nim jechać.