ebook
w abonamencie 3 dni za darmo
ebook
31,90 zł

Wierne serca ebook

Lena M. Bielska

4,8

Uzyskaj dostęp do tej i ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie

17 osób interesuje się tą książką

Wydawca: Wydawnictwo NieZwykłe
Kategoria: Romanse i erotyka•Romanse
Cykl: Bellomo
Język: polski
Rok wydania: 2021

Opis

Piąty, finałowy tom serii „Bellomo”, w którym niektóre serca zostaną złamane…

Tym razem poznacie dalsze losy Rodziny z perspektywy każdego z bohaterów: Vita, Vivienne, Salvatore’a, Zoi, Silvia, Payton, Giovanny i Roberta. Nie będą to dla nich łatwe chwile i nie wszystkim przyjdzie żyć długo i szczęśliwie…

Rodzina się rozdzieliła. Tymczasem Pięć Rodzin i Cosa Nostra mają ogromne kłopoty. W wyniku zmasowanych ataków w światku mafijnym wybucha wojna. Nikt już nie jest bezpieczny.

Po tym, jak Roberto został aresztowany, władzę przejmuje Giovanna. Następnie głowy Rodzin zwołują Komisję Syndykatu, na której podejmują decyzje odnośnie do działań w walce z przeciwnikami. Planowana jest zemsta na wrogach, jednak jednocześnie wszyscy martwią się o własne bezpieczeństwo, bo nigdy dotąd nie byli tak daleko od siebie.

A przecież tylko razem mogą zwyciężyć.

Szczegóły

Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:

Androidzie

iOS

czytnikach certyfikowanych
przez Legimi

czytnikach Kindle™
(dla wybranych pakietów)

Windows
10

Windows
Phone

Liczba stron: 372

Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:

Androidzie

iOS

Oceny

4,8 (658 ocen)

549

Recenzje(81 recenzji)

Sortuj według:

imm93

(edytowany)

Dobrze spędzony czas

Muszę z ręką na sercu się przyznać że poprzednie tomy nie dostawały ode mnie wysokich ocen. I głównym tego powodem był styl oraz fakt że akcja tak pędziła że autorka w wielu miejscach pobieżnie opisywała uczucia bohaterów przez co całość wydawała sie powierzchowna a ja nie potrafiłam się utożsamić z bohaterami. Jednak z każdym kolejnym tomem było coraz lepiej a ten tom, cóż w połowie myślałam że nic się nie zmieniło w kwestii opisywania niektórych uczuć bohaterów, jednak koniec, cóż koniec doprowadził mnie do łez. Po słowach na okładce że niejedno serce zostanie złamane wiedzialam że kogoś zabraknie i mimo tego że się czegoś takiego spodziewałam to (!!!!!!!uwaga spojler!!!!!) wypadek Salvatore i Zoi był ciosem prosto w serce. I przyznam że ciagle wracam do tego momentu myślami do momentu kiedy Zoja zdaję sobie sprawę że Salvatore nie oddycha i jak próbuje robić mu sztuczne oddychanie, a moment kiedy wie że wróg będzie strzelał a mimo tego nawet się do niego nie odwraca tylko skupiona ...

Zobacz więcej

Andzia2503

Nie oderwiesz się od lektury

SZTOS... szkoda że już historia rodziny Bellomo się kończy

jadzia_93

Nie oderwiesz się od lektury

przepiękna seria Bellomo! wciaga i ciezko sie od niej oderwac. polecam, cala seria jest cudowna !

Klaudyszka22

Nie oderwiesz się od lektury

Dziękuję za cały tom rodziny "Bellomo".Zabrała mnie Pani w cudowną podróż czytając te książki można się wiele nauczyć ale przede wszystkim tego jak cenna i ważna jest rodzina.Jeszcze raz dziękuję.

Ynka86

Nie oderwiesz się od lektury

❤️

Zobacz więcej recenzji

Popularność

Fragment

Lena M. Bielska

Wydawnictwo NieZwykłe

Oświęcim 2021

Wszelkie Prawa Zastrzeżone

Redakcja:

Julia Deja

Korekta:

Agnieszka Nikczyńska-Wojciechowska

Edyta Giersz

Redakcja techniczna:

Mateusz Bartel

Projekt okładki:

Paulina Klimek

www.wydawnictwoniezwykle.pl

Numer ISBN: 978-83-8178-778-9

Prolog

Vito

Po raz pierwszy nastała taka chwila w życiu naszej rodziny, kiedy każdy z nas znajdował się w innym kraju – ba, Salvatore i Giovanna nie przebywali nawet na tym samym kontynencie co reszta!

Trzy dni wcześniej na Komisji Syndykatu podjęliśmy finalne decyzje co do kolejnych działań. Giovanna miała ochotę wysadzić wszystkich w powietrze, a Ciro jej w tym wtórował. Regolo najchętniej załatwiłby wszystko najciszej, jak się da, Salvatore zaś chciał władować się do domu starego Letowa i strzelać do każdego, kto by się poruszył. Tylko Silvio podszedł do wszystkiego z dystansem – zapewne wziął pod uwagę fakt, że ostatnim razem przejechał się nieco na swojej spontaniczności i byciu w gorącej wodzie kąpanym. Nie chciał działać pochopnie i właśnie to ceniłem.

Gdzieś pomiędzy problemami dotyczącymi nas wszystkich musiałem zmierzyć się z rodziną Vivienne. Brad nie był zadowolony, że został ściągnięty wraz z pozostałymi do Nowego Jorku. Na każdym kroku powtarzał, że nie rozumie, jak jego siostra mogła się związać z kryminalistą. Z kolei Amy, jej siostra, owinęła sobie wokół palca jednego z moich żołnierzy, co przyczyniło się do początkowego niezadowolenia Vi. Na szczęście w ogólnym rozrachunku te sprawy nie miały znaczenia, to były jedynie drobnostki, niewielkie przerywniki w walce o utrzymanie władzy.

Zdecydowanie ważniejsze były moje plany względem LaScali i Catellazo oraz późniejszy udział w wojnie z Wetrowem – to na tym się w sporej mierze skupiałem, czekając na dogodny moment do załatwienia starych spraw.

Nie sądziłem jednak, że nie wszystko pójdzie tak, jak to sobie zaplanowaliśmy.

Rozdział pierwszy

Salvatore

Wylądowaliśmy na lotnisku w Moskwie w godzinach szczytu. Początkowo planowaliśmy nocny lot, ale doszliśmy do wniosku, że łatwiej nam będzie wtopić się w tłum ludzi w trakcie dnia. Przed piątą po południu dotarliśmy bezpiecznie do niewielkiego domu w północnej części obrzeży miasta.

Zoja zmarkotniała, jak tylko postawiła stopę na rosyjskiej ziemi. Ani trochę jej się nie dziwiłem. Sam nie miałem najmniejszej ochoty przebywać w tym kraju, jednak co mogłem zrobić? Nic. Nie mieliśmy wyjścia, musieliśmy zlikwidować Wetrowa. Tym razem byliśmy lepiej przygotowani, no i nie byliśmy sami. Dino Papini dołączył do nas wraz ze swoimi ludźmi. Nasze szanse były wyższe niż ostatnim razem. Znacznie wyższe.

– Od czego zaczniemy? – zapytał Dino, wyrywając mnie z zamyślenia.

Siedzieliśmy przy stoliku w małym salonie. Na blacie leżała mapka stolicy z naniesionymi budynkami należącymi do Moskiewskiej Braci. Jeden z nich – ten najważniejszy, dom starego Letowa, obecny dom Wetrowa – był zlokalizowany na tym samym osiedlu, na którym się znajdowaliśmy.

– Musimy zacząć od obserwacji – odezwałem się, przeczesując włosy. – Dzisiaj odpoczniemy, za to od jutra trzeba sprawdzać budynki Wetrowa. Dwadzieścia cztery na siedem.

Musieliśmy wszystko wiedzieć. O której przyjeżdżały transporty. O której mieli spotkania czy gości. Nawet to, o której Siergiej chodził srać.

– Kiedy dokładnie ma przylecieć reszta? – odezwała się Zoja, ściskając moją dłoń i przysuwając się bliżej mapki.

– Divo i Grate przylatują dzisiaj z szóstką swoich ludzi – odpowiedział natychmiast Dino. – Kolejnym samolotem przylatują Lodovico i Lieto, także z szóstką żołnierzy.

– Varo, Fedro i Adelmo dotrą jutro – dodałem. – Varo z samego rana z czwórką ludzi, a reszta wieczorem z piątką.

– Trzydziestu jeden przeciwko… – Zoja zamilkła, przymykając oczy. Potrząsnęła głową, wyprostowała się i nachyliła nad mapką, wzmacniając uścisk na mojej ręce. – Co ile będziemy się zmieniać podczas obserwacji?

– Proponuję co sześć godzin – odparł Dino, zerkając na mnie pytająco.

Skinąłem głową, nie spuszczając spojrzenia z poważnej twarzy Zoi. Była tak cholernie piękna, gdy planowała działania wojenne. Miałem w dupie, że to brzmiało irracjonalnie. Dla mnie jej towarzystwo w Rosji i czynny udział w Wojnie znaczyły wszystko.

– Do obserwacji mamy pięć budynków – kontynuował Dino. – Po dwóch ludzi na każdy z nich da nam dwunastogodzinne okienka na odpoczynek. Nam przypadnie trzecia zmiana. Proponuję na pierwszy strzał dom Wetrowa.

– Miałem zaproponować to samo – mruknąłem. – Może dzięki temu dowiemy się, co ten skurwiel planuje. I co robił z Iwanką w cholernych Włoszech.

Z jednej strony założyliśmy, że Iwanka była w jakiś sposób powiązana z Wetrowem, a z drugiej – w głowie mi się nie mieściło, że była w stanie tak po prostu zdradzić Zoję, jakby nie patrzeć, dawną przyjaciółkę. Nie wiedziałem, co siedziało tej szmacie w głowie, za to jedno było pewne: Gi zajęła się nią w odpowiedni sposób. Chociaż moim skromnym zdaniem powinna była się męczyć przed śmiercią, ale cóż… Najważniejsze, że nie znajdowała się już na naszej liście zmartwień, a jedyne, co po niej pozostało, to spory niesmak.

– Divo i Grate powinni wylądować za dwie godziny – poinformował nas Dino, spoglądając na telefon.

– Zatrzymają się w domu naprzeciwko. – Wyjrzałem przez okno na piętrowy dom po drugiej stronie ulicy. Kupiłem go na Jane Doe. W jednym byśmy się nie zmieścili. – Kto będzie z nami ulokowany?

– Obojętne. – Wzruszył ramionami. – Może być Lieto z dwójką żołnierzy.

Skinąłem głową. Brałem z Lietem udział w kilku akcjach. Był jednym z lepiej wyszkolonych ludzi, jeśli chodzi o techniki samoobrony. Dodatkowo jak mało kto potrafił się wtopić w otoczenie. Trudno było go dojrzeć, co działało na naszą korzyść.

Ze swoich ludzi wybrałem Adelma Fago, trzydziestoletniego Amerykanina z włoskimi korzeniami. Pracował dla nas, odkąd osiągnął pełnoletność. Był mistrzem, jeśli chodziło o używanie karabinu wyborowego. Praktycznie nie rozstawał się ze swoją snajperką – mówił o niej jak o trzeciej ręce. Może nie był nam aż tak potrzebny podczas obserwacji, jednak do zabicia Wetrowa z oddali jak najbardziej.

– Ty pewnie bierzesz Adelma – rzucił Dino, spoglądając na mnie z błyskiem w oku. Potwierdziłem cichym mruknięciem. – Widziałem jego trening na strzelnicy przed wylotem. W wojsku zostałby strzelcem wyborowym – skomentował, wstając. – Idę się położyć. Lot w ekonomicznej był tragiczny. Nigdy więcej. – Mówiąc to, skierował się w stronę schodów. Chwilę później po domu rozniósł się odgłos przekręcanego klucza w zamku.

Oparłem się wygodniej o kanapę i uniosłem ramię, spoglądając sugestywnie na Zoję. Uśmiechnęła się niemrawo i przysunęła bliżej, przyciskając policzek do mojego torsu.

Moja maleńka.

Była zestresowana i przerażona. Nie sposób nie było tego zobaczyć w jej oczach i skulonej postawie. Wcześniej, zanim uciekliśmy, wydawała się silniejsza, ale to było tylko chwilowe. Po ucieczce żyła przecież w przekonaniu, że mieliśmy już nigdy nie wrócić do Rosji.

– Boję się – wyszeptała, unosząc nieznacznie głowę. Przebiegła palcami po moich bliznach na twarzy, spoglądając na mnie uważnie.

Skrzywiłem się i odchyliłem. Chciałem się odsunąć. Nie lubiłem, gdy przyglądała się tym skazom.

– Kocham cię całego, Salvatore. – Przytrzymała mi twarz, zaciskając palce na podbródku. – Każdą część ciebie. – Uśmiechnęła się czule i musnęła wargami moje.

Oddałem pocałunek, od razu wkradając się językiem do wnętrza jej ust. Zacisnąłem dłoń na jej udzie, wbijając palce w skórę, dopóki nie usłyszałem przytłumionego jęku. Tylko na to czekałem. Wstałem, nie przerywając pocałunku, wziąłem Zoję w ramiona i skierowałem się w stronę naszej tymczasowej sypialni.

Skoro się bała, zamierzałem odciągnąć jej myśli od strachu i zrobić wszystko, żeby skupiła się na czymś znacznie przyjemniejszym. Na mnie w niej i na naszej miłości, która – zamiast zmaleć po tym, przez co przeszliśmy – jeszcze bardziej się umocniła.

Zamknąłem za nami drzwi, postawiłem Zoję na dywanie i przycisnąłem do ściany, skupiając pocałunki na jej szyi. Wędrowała dłońmi po moich plecach, rozsyłając przyjemne dreszcze po ciele. Spomiędzy jej warg ulatywały ciche jęknięcia. Ocierała się o mój tors falującymi pod wpływem przyspieszonego oddechu piersiami. Naparłem na nią bardziej, wsuwając dłoń pod jej koszulkę. Jęknąłem gardłowo, kiedy dotarłem do jędrnego biustu.

Westchnęła głośno i przyciągnęła mnie bliżej, wbijając mi paznokcie w kark.

– Amore… – wychrypiałem, miętosząc palcami pierś.

– Salvatore… – Odchyliła głowę i pocałowała mnie zachłannie.

Musiałem się w niej znaleźć. Jak najszybciej.

Objąłem ją za pośladki i uniosłem, a ona natychmiast oplotła mnie nogami. Podszedłem do łóżka, ułożyłem ją pomiędzy poduszkami i zawisłem nad nią. Docisnąłem biodra do zwieńczenia jej ud. Jęknęła głośno, spoglądając na mnie żarliwie spod na wpół przymkniętych powiek.

Moim ciałem targały miliony emocji. Od pożądania, przez miłość, aż po strach. Strach o Zoję. Znowu byliśmy na wrogim terenie. Tym razem jednak… Tym razem były dwa wyjścia.

Albo wygram, zabijając Wetrowa, albo zginę, próbując.

Nie zamierzałem uciekać po raz drugi.

Nie zamierzałem dać się znowu pokonać.

Musiałem udowodnić – sobie i reszcie – że nie byłem kolejnym nic niewartym mafiosem.

– Dino jest…

– Nieważne – uspokoiłem ją szeptem i przygryzłem jej dolną wargę.

Jęknęła cicho, ale niepewność nie zniknęła z jej oczu.

– Usłyszy nas… – wyszeptała. Na policzkach pojawiły jej się urocze rumieńce.

Od razu musnąłem je wargami, mamrocząc jej do ucha:

– W takim razie musisz być cicho. – Chwyciłem za brzeg jej bluzki i uśmiechnąłem się łobuzersko. – Będziesz cicho? – zapytałem, powoli unosząc jej ubranie.

Nie miała pod spodem nic oprócz jasnego, koronkowego biustonosza. Jęknąłem gardłowo.

– Yhm… – mruknęła, unosząc się na łokciach. Pozwoliłem jej ściągnąć ze mnie koszulę.

Odchyliłem głowę, gdy zaczęła wodzić ciepłymi wargami po moim torsie.

– Zoja… – wychrypiałem, kiedy zaczęła się szamotać z paskiem. – Gdzie ci się tak spieszy, amore? – Zacisnąłem dłoń na jej piersi, drugą wsuwając powoli pod jej spodnie. Wbiłem palce w rozkoszny pośladek.

– Do nieba – wymamrotała niewyraźnie drżącym głosem. – Spieszy mi się do nieba – wyszeptała, zanim mnie pocałowała.

Skoro tak… Nie zamierzałem jej tego utrudniać. Zanim się obejrzała – była już tylko w bieliźnie, a ja ściągałem spodnie.

Rozdział drugi

Zoja

Tak bardzo skupiłam się na moim pragnieniu poczucia Salvatore’a bliżej siebie, że nawet nie zauważyłam, kiedy pozbawił mnie ubrań. Leżałam na łóżku w samej bieliźnie, a on rozbierał się ze spodni. Mój wzrok natychmiast przyciągnęły blizny zdobiące jego ciało, które próbował przede mną kryć. Ja uważałam, że dodawały mu uroku. Nikt nie mógł zmienić mojego zdania. Salvatore nie chciał, żebym ich dotykała czy nawet na nie patrzyła zbyt długo. Nie rozumiał, że dla mnie był jeszcze przystojniejszy. Co z tego, że już nie wyglądał, jakby się urwał z okładki modowego czasopisma? Dla mnie był idealny. W każdym calu. A te blizny były tylko przypomnieniem, ile dla mnie zniósł i jak bardzo mnie kochał.

– Chodź tu, Salvatore – szepnęłam, zaciskając dłoń na jego nadgarstku, gdy w końcu został w samych bokserkach. Pociągnęłam go mocno na siebie i objęłam udami w pasie, ocierając się o twarde wybrzuszenie pod materiałem.

Pragnęłam go tak bardzo, że aż bolało mnie ciało. Skóra parzyła mnie w miejscach, po których przejeżdżał rozgrzanymi, miękkimi wargami. Umysł krzyczał, a serce rwało się do niego, obijając mocno o żebra. Salvatore był całym moim światem.

– Amore, nawet nie wiesz, jak bardzo wariuję na twoim punkcie – wyszeptał mi do ucha, zanim zacisnął zęby na płatku.

Jęknęłam głośno, kiedy przez moje ciało przetoczył się mocny dreszcz. Salvatore przycisnął dłoń do moich ust, patrząc na mnie z figlarnym błyskiem w oczach.

– Miałaś być cicho… – Przesunął nosem po mojej żuchwie, powodując u mnie kolejne dreszcze. – Chyba nie chcesz, żeby Dino nas usłyszał.

Nie wiedziałam, czy zdawał sobie sprawę z tego, jak na mnie działały jego słowa. Drżałam i byłam bliska błagania go, żeby w końcu we mnie wszedł. Zaczęłam się o niego ocierać, próbując chociaż trochę zmniejszyć napięcie w podbrzuszu i pulsowanie między nogami.

Odetchnęłam głośno z ulgą, gdy w końcu się nade mną zlitował. Przesunął palcami po mojej łechtaczce, na koniec wsuwając je we mnie. Przyjemność rozlała się po moim ciele. Jęknęłam głośno. Znowu. Gdyby Salvatore nie dociskał dłoni do moich ust, Dino na pewno by mnie usłyszał.

Zaczął całować mnie po piersiach, co rusz przesuwając językiem i zębami po sutkach. Pieścił mnie palcami, zaginając je w odpowiedni sposób, żebym… żebym…

O rany.

Wypchnęłam biodra do góry, czując zbliżające się spełnienie. Miałam wrażenie, jakby świat nagle przestał istnieć. Jakbyśmy byli tylko we dwójkę. Nic się nie liczyło.

Syknął z bólu, gdy zacisnęłam zęby na brzegu jego dłoni. Przyspieszył ruch palców, zassał sutek między zęby i docisnął kciuk do łechtaczki. To był mój koniec. Spadłam z przepaści. Z oczu wypłynęły mi łzy. Nigdy się tak nie czułam. Nigdy. Mrowiła mnie skóra, a ciałem wstrząsały mocne dreszcze. Z trudem łapałam oddech.

– Pięknie wyglądasz, kiedy dochodzisz – wyszeptał z dumą w głosie i na powrót skupił się na całowaniu moich piersi.

Nie schodząc ze mnie, zdjął z siebie bokserki i zsunął moją bieliznę. Wszedł we mnie wolno, gładząc po policzku. Rozchyliłam powieki wyłącznie po to, żeby zobaczyć jego roziskrzone spojrzenie. Klatka piersiowa unosiła mu się szybko i nierówno. Szczękę miał tak mocno zaciśniętą, jak gdyby z trudem powstrzymywał się przed głośnym jękiem. Poruszał się wolno, niespiesznie, jakby chciał się napawać każdą sekundą bycia we mnie. Jakby nie chciał mnie nigdy opuszczać.

Do oczu ponownie nabiegły mi łzy. Uroniłam najpierw jedną. Druga wypłynęła zaraz po niej. Do głowy napłynęła mi myśl, że to może być nasze ostatnie zbliżenie.

– Hej, co się dzieje, Zoja? – Zmarszczył brwi, przesuwając kciukiem po mokrej skórze. – Amore…

– Boję się, że cię stracę – wyszeptałam drżącym głosem, przyciągając go bliżej za kark. – A ja nie chcę cię stracić. – Złączyłam nasze wargi w powolnym, czułym pocałunku. Próbowałam zapamiętać każdą, nawet ich najmniejszą krzywiznę.

– Nie myśl o tym – wyszeptał, nie przestając się we mnie poruszać. – Jesteśmy tu. Razem. Zawsze będziemy razem. Gdziekolwiek się nie znajdziemy. Przysięgam.

Wbiłam mu paznokcie w plecy, gdy zmienił kąt pchnięć. Teraz czułam go znacznie głębiej. Znacznie bardziej…

– Chodźmy do tego nieba, amore. – Jęknął gardłowo, przygryzając płatek mojego ucha.

Mimowolnie krzyknęłam, kiedy wszedł we mnie mocnym, zdecydowanym pchnięciem, niemal spychając ze skraju.

– Mam cię zakneblować? – zapytał tuż przed tym, jak mnie pocałował.

Mógł mnie zakneblować, związać… Mógł zrobić ze mną, co tylko chciał. Ufałam mu bezgranicznie. Ufałam mu jak nikomu innemu.

Wtuliłam twarz w jego szyję, ciaśniej obejmując go ramionami, gdy przyspieszył ruch bioder. Doprowadził mnie na sam szczyt. Poczułam to w każdej komórce ciała. Trzęsłam się jak osika, a jego ciało drżało ze mną. Zasnęłam, dalej mając go w sobie. Zasnęłam, czując się bezpiecznie i na moment zapominając o wojnie.

***

– Amore.

Uśmiechnęłam się, słysząc przez sen zachrypnięty głos Salvatore’a.

– Najchętniej zostałbym tu z tobą, ale musimy wstać. Część chłopaków już się pojawiła – szepnął, składając na moich ustach czuły pocałunek.

– Mhm… – mruknęłam, mocniej się w niego wtulając.

– Twoje nagie ciało przed moimi oczami powoduje, że nie mam najmniejszej ochoty wychodzić z łóżka.

Zachichotałam cicho, otwierając oczy. Uśmiechnęłam się do siebie, muskając wargami jego ciepły tors. Bezpieczeństwo. Tak, w jego ramionach zdecydowanie byłam bezpieczna.

– Wstajemy? – zapytał, opuszkami palców przebiegając po moim policzku.

– Wstajemy – przytaknęłam, mimo że najchętniej zostałabym jeszcze pod kołdrą.

Wzięliśmy szybki prysznic, ubraliśmy się i zeszliśmy na dół, gdzie siedział już Dino w towarzystwie dwóch nieznanych mi mężczyzn. Domyśliłam się jednak, że byli to jego ludzie, którzy mieli przylecieć do Moskwy jako pierwsi – Divo Crespi i Grate Tomaro.

– Divo, Grate – przedstawił ich Dino, gdy zatrzymaliśmy się przed nimi.

Salvatore się z nimi przywitał, na koniec układając mi dłoń tuż nad pośladkami.

– Moja żona. Zoja Letowa-Bellomo. – W jego głosie pobrzmiewała duma.

Przywitałam się z mężczyznami uściskiem dłoni, choć oczywiście niezbyt długim, bo przecież Salvatore’owi odbijało, kiedy byłam zbyt blisko innych facetów.

Zazdrośnik.

– Jak lot? – zapytał mój mąż.

– Bez problemów. Wszystkie bagaże przeszły odprawę.

– A broń? – wtrąciłam się, marszcząc brwi. Sądziłam, że im się nie uda.

– Nie w całości – odpowiedział Grato, ale nie patrzył na mnie, tylko na Dina i Salvatore’a. – Udało nam się przewieźć niektóre części. Mamy na nie wystawione papiery, że są to kolekcjonerskie zbiory. Każdy z chłopaków dostał po kilka sztuk do walizek. Zanim kontrolerzy domyślą się, że coś jest nie tak, my już będziemy ją składać.

Byłam wdzięczna, że mi to wyjaśnił, jednak nie dałam tego po sobie poznać; zamiast tego skinęłam głową. Dalej byłam w tym wszystkim nowicjuszką. Nie rozumiałam wielu spraw, ale czułam się bezpiecznie wśród ludzi, którzy znali się na tym, jakby się z tą wiedzą urodzili.

– To jaki jest dokładnie plan? – zapytał Divo.

– Obserwacja każdego budynku, o którym na ten moment wiemy. – Dino wskazał mapkę. – Po dwie osoby na jeden budynek, co sześć godzin podmiana, dwanaście godzin odpoczynku. Notujemy wszystko, robimy zdjęcia każdemu, kto się choć trochę zbliży. Po tygodniu przeanalizujemy zebrane informacje i sprawdzimy powtarzalność, a na koniec zaplanujemy atak. Mieszkacie po przeciwnej stronie ulicy. Monitorujcie okolicę.

Cóż, po wprowadzeniu ich w plan nie pozostało nam już nic innego, jak tylko czekać na przyjazd reszty i przystąpić do działań, które miały wyłącznie jeden cel: zlikwidować Siergieja Wetrowa i wszystkich stojących po jego stronie.

Bez wyjątków.

Bez jeńców.

Bez litości.

Rozdział trzeci

Silvio

Wróciliśmy do pieprzonej Ottawy po kilku tygodniach, ale tylko po to, żeby puścić z dymem pierdolonego Pennę i jego ludzi. Nasze zadanie było proste – znaleźć gnoja, przypilnować, żeby posiedział trochę w magazynie i zrobić nalot. Ot, nic trudnego, prawda? Niby tak, tyle że skurwysyn ukrywał się jak cholerny ninja i dopiero po kilku dniach od przyjazdu byliśmy w stanie go zlokalizować. Przebywał w jednym ze starych budynków na obrzeżach miasta.

– Silvio?!

– Na balkonie! – odkrzyknąłem Payton, zaciągając się fajką.

– Dlaczego nie śpisz?

– Myślę.

– O czym? – zapytała cicho, owijając ramiona wokół mojego pasa. Wtuliła się we mnie; po plecach przebiegł mi dreszcz.

Nic nie mogłem poradzić na to, że jej bliskość tak na mnie działała.

– Zastanawiałem się nad tym, jak zamordować Pennę, żeby zaczął przed śmiercią żałować, że z nami zadarł.

– Po co chcesz się nad nim znęcać? Nie lepiej posłać w jego stronę kulkę, kończąc te chore rządy? – zapytała, kradnąc mi papierosa. Wetknęła go między wargi i zaciągnęła się, przymykając powieki.

– Nie – odparłem od razu. – Wcale nie lepiej. Penna musi cierpieć – warknąłem, zaciskając dłoń na balustradzie. – Musi żałować, że odważył się nam sprzeciwić. Nie uważasz, że na to zasłużył? – Obrzuciłem ją uważnym spojrzeniem.

Ułożyła brodę na moim ramieniu, spoglądając zamyślonym wzrokiem przed siebie. Zapewne zastanawiała się nad słowami, których użyć. Dalej czasami bała się mówić na głos to, co chodziło jej po głowie. Dalej obawiała się moich reakcji, chociaż zupełnie niepotrzebnie. Cokolwiek by mi nie powiedziała, nie mógłbym się za to na nią zdenerwować. Nie była już kobietą, której obawiałem się zaufać. Była moją narzeczoną. Mogła mówić, co chce, nie patrząc w ogóle na konsekwencje. To jednak do niej nie docierało.

– Oczywiście, że sobie na to zasłużył. – Wtuliła się we mnie mocniej. – Po prostu uważam, że powinniśmy go zabić, jak tylko przytrafi nam się ku temu okazja.

Odwróciłem się do niej i uśmiechnąłem czule, odsuwając z jej twarzy kosmyki włosów. Zerknąłem w jej piękne oczy. Mógłbym się w nie wpatrywać godzinami. Była moim wybawieniem.

– Masz rację – przytaknąłem. – Władujemy w niego cały magazynek, jak tylko nadarzy się ku temu okazja. – Pocałowałem ją lekko, popychając w stronę pokoju. Nie chciałem, żeby zmarzła.

Kiedy zamknąłem za nami drzwi, Payton przylgnęła do mnie, chowając twarz w zagłębieniu mojej szyi. Wsunąłem dłonie pod jej krótkie spodenki, na co cicho fuknęła. Zaśmiałem się głośno. Od dwóch dni miała okres i od tych dwóch dni bardzo szybko się denerwowała. Za każdym razem, gdy ją dotykałem, prychała na mnie.

– Przecież tylko trzymam twoje seksowne pośladki – wymruczałem, wodząc wargami po jej skórze.

– Próbujesz mnie namówić do seksu – burknęła, układając ręce na moim torsie. Próbowała mnie odepchnąć, lecz oparłem się o parapet. Nic nie było mnie w stanie ruszyć. Fuknęła. Znowu.

A ja się zaśmiałem.

– Wcale nie próbuję cię namówić do seksu. – Posłałem jej rozbawione spojrzenie. – Za kogo ty mnie masz, kochanie, co? – zapytałem, unosząc brew.

– Za niewyżytego – mruknęła, krzywiąc się. Udawała rozzłoszczoną, ale nie potrafiła ukryć rozbawienia w oczach.

– To wszystko przez ciebie. – Przesunąłem powoli dłonią po jej plecach, aż w końcu dotarłem do karku. Zacisnąłem na nim palce i przyciągnąłem jej twarz bliżej siebie. – To ty masz na mnie taki wpływ, Payton. Tylko ty.

– Dobra. Już się tak nie przymilaj. – Przewróciła oczami. – Powiesz mi wszystko, bylebym zrzuciła z siebie ubrania i…

– Rzuciła się na mnie – dokończyłem za nią, szczerząc się. – Tak, masz rację. Zrobiłbym wszystko, jednak nie zamierzam cię do niczego namawiać czy zmuszać. Przecież o tym wiesz – wyszeptałem, wsuwając dłoń w jej włosy. Przesunąłem wargami po jej szyi, wdychając jej zapach. – Ja się jedynie z tobą droczę, kochanie – dodałem, obsypując pocałunkami jej żuchwę.

– Och… – sapnęła, wbijając mi palce w ramiona. – Próbujesz mnie nakręcić… – Naparła na mnie biodrami, wzdychając głośno.

– I jak mi idzie?

Jęknęła głośno, kiedy przygryzłem płatek jej ucha, a po chwili przesunąłem po nim językiem.

– Jeszcze chwila… – wbiła mi mocniej paznokcie w skórę – …a dostaniesz kopa między nogi.

Natychmiast zabrałem ręce z jej ciała i uniosłem je, spoglądając na nią z udawanym przerażeniem. Pokręciła na to z rozbawieniem głową, na koniec przeczesując włosy palcami i uśmiechając się lekko.

– Jest trzecia w nocy, Silvio. Może pójdziemy spać? – Przytknęła dłoń do ust i ziewnęła.

– Masz rację – zgodziłem się i poprowadziłem ją do łóżka.

Położyliśmy się, okrywając szczelnie kołdrą. Noce były chłodne. Przysunąłem się do Payton, żeby czuć ją cały czas blisko siebie. Nie wiem, czemu tak miałem, ale odkąd przyjęła moje oświadczyny, nie potrafiłem bez niej spokojnie spać. Raz, gdy w nocy wstała do toalety, a ja się przebudziłem i nie znalazłem jej obok, byłem bliski postawienia całego domu na nogi. Payton oczywiście się z tego później naśmiewała.

Mnie to ani trochę nie bawiło.

***

– Więc co? – zapytała, nachylając się nad mapką. Razem z Fabriciem analizowaliśmy wszystko, czego się dowiedzieliśmy o Pennie. – Penna większość czasu spędza w tym magazynie?

– Tak – odpowiedział Fabricio, bębniąc palcami po blacie. – Właściwie to prawie go nie opuszcza. Chłopaki są w okolicy od ponad dziesięciu godzin i tylko raz widziały, jak wyszedł. Porozmawiał z kimś przez telefon i wrócił do środka.

– A reszta jego budynków? W ogóle się tam nie pokazuje? – Zmarszczyłem brwi, spoglądając na trzy krzyżyki. Zaznaczyliśmy nimi pozostałe magazyny Penny na terenie Ottawy.

– Nikt go tam nie widział. – Fabricio pokręcił głową.

– Czyli skupiamy się na tym magazynie – skwitowała Payton, stukając długopisem w odpowiednie miejsce na mapie. – Jak to w końcu zrobimy?

– Proponuję kilka dni obserwacji. – Upiłem łyk kawy. – A potem zaatakujemy.

– Rozumiem, że zabijamy wszystkich napotkanych na drodze.

– Wszystkich z wyłączeniem kobiet i zakładników – doprecyzowałem.

Fabricio się uśmiechnął i skinął głową. Był zadowolony, sądząc po rozluźnionej postawie, jednak kilka razy poruszył ustami, jakby chciał coś powiedzieć. Już miałem go ponaglić, kiedy rozdzwonił się telefon Payton. Mruknęła ciche przeprosiny, zerknęła na ekran i… Już wiedziałem, kto do niej dzwoni. Uśmiechnęła się szeroko, przycisnęła komórkę do piersi i wlepiła we mnie spojrzenie.

– To moja siostra.

– Idź. – Uśmiechnąłem się, machając w stronę balkonu. – Pozdrów ją.

– Dziękuję. – Posłała mi wdzięczne spojrzenie, cmokając szybko w usta. Wyszła na dwór, po drodze odbierając połączenie: – Kara! Jak dobrze…

Uśmiechnąłem się do siebie. Payton była szczęśliwa, zatem i ja byłem szczęśliwy.

– To ta jej siostra, którą uratowaliście z klubu Penny? – zagadnął Fabricio.

– Tak.

– Jak sobie radzi?

– Coraz lepiej, przynajmniej tak mówi. Dzisiejszy telefon to dopiero druga rozmowa, odkąd jest w klinice. Przeszła sporo gówna i… – Westchnąłem ciężko, pocierając policzek. – Zastanawiam się czasami, czy nie dać Payton szansy na dokonanie zemsty na Pennie.

– Chcesz, żeby go odstrzeliła? – Zmarszczył brwi.

– Myślę nad tym. Zabiła Cliftona bez chwili wahania. Zlikwidowanie Penny pozwoli jej zamknąć pewien rozdział w życiu.

Fabricio pokiwał głową ze zrozumieniem, zerkając na uśmiechniętą Payton. Przeniósł na mnie uważne spojrzenie, kiedy chrząknąłem.

– Słyszałem, że próbowała się dostać do policji.

Zmarszczyłem brwi. Byłem ciekaw, kto mu sprzedał takie rewelacje.

– Sprawdziłem ją, Silvio. – Wzruszył ramionami. – Musiałem wiedzieć, z kim mam do czynienia. Nie szastam zaufaniem na lewo i prawo.

Pokiwałem głową na znak zrozumienia. Doskonale wiedziałem, o czym mówi. Gdyby nie moje idiotyczne, nadmierne zaufanie wobec Iwanki, Vi prawdopodobnie dalej byłaby w ciąży.

Kurwa.

Rozdział czwarty

Payton

Ogromnie się ucieszyłam z telefonu Kary. Co prawda rozmawiałam z nią dzień wcześniej – po raz pierwszy od dawna – ale nie trwało to zbyt długo. Rozmowy miały być krótkie i zwięzłe, tak zalecił terapeuta. Każda kolejna miała być coraz dłuższa. Cierpliwie więc na nie czekałam. Marzyłam też o tym, żeby ją zobaczyć, przytulić i nie wypuszczać z objęć przez długi, długi czas.

– Jak samopoczucie? – zapytałam, stając przy barierkach.

– Dobrze. Coraz lepiej. Naprawdę.

Usilnie próbowałam w to uwierzyć. Chciałam, żeby była szczera.

– A co mówią lekarze? – Przygryzłam wnętrze policzka ze stresu. Martwiłam się o nią.

– Payton… – mruknęła uspokajającym tonem. – Naprawdę jest okej. Przesypiam prawie sześć godzin ciągiem i nie męczą mnie już tak koszmary. Chciałabym jednak stąd wyjść i móc się do ciebie przytulić, wiesz? Dobija mnie to…

– Musisz jeszcze trochę…

– Wytrzymać, wiem – przerwała mi. – Wiem, tyle że to nie zmienia faktu, że tęsknię za normalnym życiem…

– Rozumiem… – wyszeptałam, z trudem hamując łzy. – Szybko zleci, zobaczysz.

Bolało mnie serce z tęsknoty. Tak cholernie chciałam mieć ją blisko.

– A jak z Silviem?

– Uhm… Dobrze – odpowiedziałam wymijająco. Dalej jej nie powiedziałam, że się zaręczyliśmy.

– Payton… – burknęła ostrzegawczo. – Co się dzieje?

Oczami wyobraźni widziałam, jak przykłada palec do ust i zaciska na nim zęby. Zwykle tak robiła, gdy się czymś denerwowała.

– Wszystko jest w porządku – wymamrotałam szybko, przeklinając siebie w myślach. Nie chciałam denerwować Kary. – Tylko… – Chrząknęłam.

Cholera jasna, jak mam jej to powiedzieć? Wiem, że to wszystko wydarzyło się szybko, dla wielu za szybko, ale… ja naprawdę go kocham.

– Tylko? – ponagliła mnie. – Jesteś w ciąży?! – Niemal pisnęła.

Wytrzeszczyłam oczy, szybko kręcąc głową.

– Nie! Zabezpieczamy się, do licha. Kara, proszę cię…

Na samą myśl o ciąży niemal zaczęłam się krztusić własną śliną.

– Zaręczyliśmy się – wyrzuciłam z siebie, kiedy siostra niecierpliwie westchnęła. Natychmiast przymknęłam powieki.

A potem odsunęłam telefon od ucha, bo Kara zaczęła krzyczeć.

– Przepraszam! Boże, właśnie pielęgniarka wybiegła na korytarz, żeby sprawdzić, co się dzieje. Popatrzyła na mnie jak na wariatkę – wyrzuciła z siebie potok słów. – Tak bardzo się cieszę! Opowiadaj! Jak ci się oświadczył? Nie, czekaj, niech zgadnę! Romantyczna kolacja przy świecach? Nie, to raczej nie… Śniadanie do łóżka? Schował pierścionek w rogaliku…

Parsknęłam śmiechem, jednocześnie ciesząc się z reakcji Kary. Brzmiała na autentycznie szczęśliwą.

– Uklęknął przede mną z kluczykami do swojego auta – wydusiłam z siebie, przerywając jej monolog.

W głośniku od razu zapadła cisza.

– Kara? – bąknęłam niecierpliwie i przygryzłam wargę.

– Czekaj, łączę wątki – wymamrotała i chrząknęła. – Oświadczył ci się… czym?! Kluczykami?! Daj mi go do telefonu! – warknęła.

Wypuściłam spomiędzy warg drżące od śmiechu powietrze.

– To nie jest zabawne! W tej chwili daj mi go do telefonu! Payton Arabello Keen, w tej chwili chcę rozmawiać z twoim, pożal się Boże, narzeczonym!

– Kara… To naprawdę…

– Nie denerwuj mnie, Payton – syknęła, ściszając nieco głos. Zapewne ktoś znowu zwrócił jej uwagę, że jest zbyt głośno. – Chcę z nim porozmawiać.

– Ale…

– Nie ma żadnego ale – przerwała mi rozeźlonym tonem.

Westchnęłam ciężko, pocierając palcami czoło. Nie chciałam przeszkadzać Silviowi, choć jednocześnie nie mogłam pozwolić, że Kara będzie się denerwować. Weszłam z powrotem do domu, czując w trzewiach, że będę tego żałować. Chrząknęłam i wlepiłam błagalne spojrzenie w Silvia, gdy odwrócił się w moją stronę.

– Kara chciałaby z tobą porozmawiać – mruknęłam cicho, podając mu telefon. – Przepraszam.

Zmarszczył brwi, mimo to wziął telefon i przyłożył go do ucha.

– Cześć, Kara. Co tam? Jak…? – Zamilkł i odsunął telefon, posyłając mi niezrozumiałe spojrzenie.

Poruszyłam bezwiednie wargami, mamrocząc kolejne przeprosiny. Było mi tak strasznie głupio…

– Nie powinnaś się tak denerwować, Karo – zwrócił jej uwagę spokojnym tonem. – Rozumiem, że uważasz, że… – Odsunął ponownie komórkę, wzdychając. Następnie oddał mi urządzenie, przymykając powieki i zaciskając palce na nasadzie nosa.

Niedobrze.

Przyłożyłam telefon do ucha. Fabricio poklepał Silvia po ramieniu i opuścił pokój.

– …na żaden ślub, jeśli nie oświadczysz jej się tak, jak przystało! Jesteś dupkiem, jeśli myślisz, że możesz ją sobie kupić cholernym samochodem! Payton zasługuje na o wiele więcej. Zasługuje na pieprzony diament wielkości krążka do hokeja! Zrozumiałeś?! Jak tylko wyjdę, to…

– Kara – przerwałam jej ostro. – Kocham cię, ale przestań. Bardziej mnie cieszy samochód niż pierścionek – wyjaśniłam, uśmiechając się nieznacznie do Silvia. – Powinnaś przeprosić mojego przyszłego męża. Zrobił dla nas, dla ciebie tyle dobrego… Nie możesz go tak traktować. Nie możesz rzucać w jego stronę obelgami, jakby był nikim, bo jest wszystkim, rozumiesz?

– Uch…! – Mruknęła coś niezrozumiałego. – Dobra, daj mnie na głośnik.

Natychmiast to uczyniłam.

– Już?

– Tak – odpowiedziałam, spoglądając przepraszająco na Silvia. Pulsowała mu żyłka na czole. Bez wątpienia Kara wyprowadziła go z równowagi.

Ani trochę mu się nie dziwiłam.

– Przepraszam, Silvio. Poniosło mnie. Nie chciałam, żebyś się poczuł urażony. Jeśli Payton jest szczęśliwa, to ja też. Cieszę się, że się zaręczyliście i życzę wam wszystkiego, co najlepsze.

– Wybaczam – mruknął w odpowiedzi, po czym wstał i skierował się w stronę balkonu, mijając mnie bez słowa.

Westchnęłam ciężko, przesuwając palcami po czole. Dalej był zdenerwowany.

Porozmawiałam jeszcze przez chwilę z Karą, ale niezbyt długo. Przesadziła i teraz ja miałam z tego tytułu perspektywę nieprzyjemnej atmosfery.

Wyszłam na balkon i stanęłam obok palącego Silvia.

– Przepraszam cię za nią – odezwałam się pierwsza, opierając łokciami o balustradę. – Nie powinna była…

– Nie, nie powinna była – przerwał mi; w jego głosie wyczułam złość i irytację. – Może faktycznie się za bardzo pospieszy…

– Co ty niby chcesz powiedzieć? – przerwałam mu, patrząc na niego rozszerzonymi oczami. – Że się pospieszyliśmy? To chcesz powiedzieć? Niby dlaczego? – Wyrzuciłam ręce do góry, kompletnie go nie rozumiejąc.

– Nie wiem. – Wzruszył ramionami i zgniótł w popielniczce niedopałek. Oparł się przedramionami o balustradę, splótł palce, a głowę schował między ramionami. – Podobały ci się w ogóle oświadczyny? Bo jeśli…

– Silvio… – Położyłam mu dłoń na ramieniu i lekko ścisnęłam. – Co ci powiedziała, zanim oddałeś mi telefon, że nagle zacząłeś w to wątpić?

– Że potraktowałem cię jak blacharę, która leci na mój samochód i kasę – odparł, napinając mięśnie ramion. – Że cię nie szanuję, bo nie pofatygowałem się do jubilera.

Każde jego kolejne słowo powodowało, że miałam ochotę udusić Karę.

– Aż w końcu stwierdziła, że nie powinniśmy brać ślubu, skoro potraktowałem zaręczyny po macoszemu. Uznała, że pokazałem tym, że nie jesteś dla mnie ważna.

– Słucham? – wykrztusiłam z ledwością. – To wszystko są jej słowa?

Cholera jasna.

– Ta. – Pokiwał głową, a następnie wlepił we mnie spojrzenie. Miałam wrażenie, że w moje serce wbiło się miliony szpilek. Już nie był rozzłoszczony, teraz był po prostu przygnębiony. – Czy, jak ci się oświadczyłem, poczułaś się, jakbym nie miał do ciebie szacunku? Jakbym potraktował cię jak zwykłą kobietę, a nie kogoś, z kim chcę spędzić resztę życia?

Nawet nie mrugnął. Na twarzy wymalowane miał pełne skupienie. Patrzył na mnie uważnie, jakby chciał zauważyć nawet najmniejszą zmianę w mojej mimice.

– W żadnym momencie tak nie pomyślałam – zapewniłam go, przykładając dłoń do jego policzka. Przesunęłam po nim palcami, spoglądając mu w oczy. – Nie mogłam sobie wymarzyć lepszych zaręczyn. Dałeś mi coś, co było dla ciebie znacznie ważniejsze niż głupi pierścionek, a poza tym to wszystko było szczere, oryginalne i takie… bo ja wiem – wzruszyłam ramionami – po prostu nasze.

Na twarzy Silvia natychmiast pojawiła się ulga. Usta wykrzywił w delikatnym uśmiechu. Sama też się uśmiechnęłam. Ucieszyłam się, że zdołałam odgonić od niego przygnębienie i złość.

Musnęłam delikatnie jego usta swoimi, żeby w zupełności przywrócić mu pozytywny nastrój, a on natychmiast objął mnie w pasie i przyciągnął bliżej siebie.

– Kocham cię – wyszeptałam. – Kocham cię, Silvio, i nawet jakbyś mi się oświadczył, klękając przede mną na kolanie, bez fajerwerków, zgodziłabym się. – Uśmiechnęłam się szczerze.

– Ja ciebie też, Payton. – Złożył czuły pocałunek na moim czole. – Nawet nie wiesz, cholera, jak bardzo – mruknął, wzmacniając uścisk ramion wokół mnie. – Jesteś całym moim światem. Pieprzonym kompasem prowadzącym mnie w kierunku lepszego jutra i szczęścia.

Do oczu napłynęły mi łzy. Serce przyspieszyło bicia, obijając się głośno o żebra. Wzruszyłam się cholernie mocno, jednak z całych sił próbowałam się powstrzymać przed płaczem.

– Bawisz się w poetę? – Zachichotałam cicho wprost w jego tors, za co uszczypnął mnie w pośladek. – Ej! – pisnęłam, uderzając go pięścią w ramię.

– Nieładnie nabijać się z przyszłego męża, panno Keen – mruknął rozbawionym tonem, rozmasowując bolące miejsce.

Prychnęłam cicho, kręcąc ze śmiechem głową i jednocześnie mocniej do niego przywierając. Kochałam go całego – każdy skrawek jego ciała; każdy, nawet najcichszy szept. Z kolei fakt, że mogłam go nazywać narzeczonym, powodował, że po moim ciele rozlewało się przyjemne ciepło.

– Już nie będę, panie Bellomo.

Uśmiechałam się do siebie jak głupek.

– Jak skończymy z Penną, a ty nie będziesz chciała szybkiego ślubu, po prostu cię porwę – wymruczał wprost do mojego ucha, zaciskając dłonie na moim tyłku. – Tak tylko cię lojalnie ostrzegam, kochanie. – Przycisnął wargi do mojej szyi i westchnął, powodując u mnie ciarki i gęsią skórkę.

To zadziwiające, że nie poczułam złości, kiedy zasugerował porwanie. Wręcz przeciwnie. Ogarnęła mnie ekscytacja. Przez myśl mi przemknęło, że chyba potrzebuję leczenia. Aż mnie rwało, żeby sprowokować Silvia do zrealizowania groźby.

Co ta miłość ze mną zrobiła?

Rozdział piąty

Giovanna

Całe popołudnie i niemal pół nocy spędziłam z Maurem na planowaniu akcji. Mieliśmy tylko jeden cel: jak najbardziej osłabić Camorrę. W pierwszej kolejności musieliśmy zniszczyć trzy rodziny mieszkające w Carpi – Tufaro, Carsello i Pase. Nie mogliśmy jednak rzucić się na głęboką wodę bez przygotowania.

– Jesteś pewna, że najlepiej będzie zacząć od nich? – zapytał, spoglądając ze skupieniem na mapkę.

Przedstawiała skupisko trzech domów obok jednego ze skrzyżowań w Carpi.

– Tak. Roberto wspominał, że to powinien być nasz kolejny krok. – Postukałam palcem o blat. – Pytanie tylko, ile czasu przeznaczyć na obserwację… Tydzień? Dwa?

– Lepiej dwa. Po tym czasie zobaczymy, co wiemy i pomyślimy, co dalej.

Skinęłam mu głową na znak, że się z nim zgadzam.

– Udało nam się załatwić sprawy z wybuchającymi samochodami po cichu.

– To dobrze. – Odetchnęłam z ulgą. – W końcu jakaś dobra wiadomość. Szkoda tylko, że ten fiut, Bucca, dalej trzyma łapsko na wszystkich naszych kontach – mruknęłam, krzywiąc się. – Mógłby już sobie darować. Przecież, do cholery, nie mają żadnych niezbitych dowodów na winę Roberta, a trzymają go w zamknięciu jak jakiegoś śmiecia – warknęłam, zwijając dłonie w pięści.

Jedyny dowód, jaki miał Bucca, to znalezienie ciężarówek na terenie należącym do Roberta, ale… one nawet nie stały za płotem, tylko przed nim, na cholernym parkingu dla ciężarówek! Niestety plac też należał do firmy. Według policji Roberto powinien wiedzieć, co znajduje się na jego posiadłości. Teoretycznie był za wszystko odpowiedzialny.