Zioła na odporność wyd. II ebook

Copyright © by Monika Fijołek 2024

Copyright © for this edition by Wydawnictwo Esprit 2024

All rights reserved

Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym.

Projekt okładki: © Poziomka Studio Emilia Piechowicz

Redakcja: Paulina Bieniek, Magdalena Mnikowska, Maja Prus, Agnieszka Zielińska

Korekta: Krystyna Stobierska

ISBN 978-83-68144-42-0

Wydanie II zmienione i uzupełnione, Kraków 2024

Wydawnictwo Esprit sp. z o.o.

ul. Władysława Siwka 27a, 31-588 Kraków

tel./fax 12 267 05 69, 12 264 37 09, 12 264 37 19

e-mail: [email protected]

[email protected]

[email protected]

Księgarnia internetowa: www.esprit.com.pl

Wstęp

ZDROWIE JEST WAŻNE chyba dla każdego człowieka, pozwala na sprawne funkcjonowanie i podejmowanie życiowych wyzwań. Oczywiście przesadna troska o zdrowie niesie ryzyko, że stanie się ono bożkiem, że całkowicie zaprzątnie naszą uwagę, nie pozostawiając miejsca na nic innego. Istotne jest więc racjonalne i systematyczne dbanie o zachowanie dobrego stanu zdrowia, by służyło nam ono jak najdłużej.

Na stan zdrowia człowieka (równowagę organizmu) wpływ mają geny i czynniki środowiska – między innymi ważne jest to, w jaki sposób reagujemy na stres, jak się odżywiamy, czy podejmujemy aktywność fizyczną. Według encyklopedii PWN1 odporność to stan niewrażliwości na działanie drobnoustrojów chorobotwórczych. Zwiększenie odporności wiąże się głównie z ochroną przed chorobami przeziębieniowymi, które najczęściej atakują dużą część społeczeństwa jesienią i wiosną. Preparaty zwiększające odporność organizmu (immunostymulujące) dobrze jest stosować zapobiegawczo i leczniczo. Stosowanie zapobiegawcze trwa zazwyczaj dłużej (4 – 6 tygodni) – dobre rezultaty przynosi wprowadzanie krótkich przerw. Stosowanie lecznicze należy rozpocząć jak najwcześniej po wystąpieniu objawów chorobowych, gdyż w ostrym stadium choroby działanie preparatów może okazać się niewystarczające.

Wyróżniamy dwa rodzaje odporności: ODPORNOŚĆ BIERNĄ, która zależy od jakości barier fizycznych – skóry i błon śluzowych – które napotyka czynnik chorobotwórczy. Jeśli są odpowiednio mocne, uniemożliwią przeniknięcie patogenu do ustroju. ODPORNOŚĆ CZYNNA to działanie układu odpornościowego mające na celu ochronę organizmu przed chorobami (wirusami, bakteriami, grzybami, pasożytami) i komórkami nowotworowymi, które są już obecne w organizmie, poprzez ich rozpoznanie i likwidowanie. Do tego celu służą narządy limfatyczne centralne (szpik kostny, grasica) oraz narządy limfatyczne obwodowe (węzły chłonne, śledziona, wyrostek robaczkowy, migdałki, grudki limfatyczne, tkanki limfoidalne). Układ odpornościowy posiada zdolności adaptacyjne (przystosowawcze), które umożliwiają szybkie rozpoznanie i zwalczenie choroby, która wcześniej już wystąpiła i którą układ zapamiętał, dzięki czemu wie, jak ją zwalczać.

Odporność dotyczy również niewrażliwości na inne choroby (krążenia, układu pokarmowego, nerwowego) – można ją odbudowywać i wzmacniać nie tylko dzięki naturalnym właściwościom immunostymulującym organizmu, ale także poprzez stosowanie produktów z roślin leczniczych. Zawsze trzeba pamiętać, że organizm człowieka to spójna całość i żaden z organów nie pracuje odrębnie, niezależnie od innych. Przykładem może być niestrawność, która powoduje otyłość, z kolei otyłość może sprzyjać cukrzycy, a cukrzyca – stopie cukrzycowej (gniciu stopy, które często doprowadza do amputacji), śpiączce cukrzycowej czy jaskrze. Warto zatem wprowadzić zioła do naszej diety, wykorzystać ich działanie ogólnoustrojowe, wzmacniające. Ważne jest też równoczesne stosowanie ziołowych mieszanek leczniczych o podobnych właściwościach. Ich spożywanie działa synergicznie i wzmacnia efekt końcowy.

Aby organizm sprawnie funkcjonował, należy zdrowo się odżywiać. Na ten temat napisano już całe tomy, wymyślono mnóstwo diet, które często są nieskuteczne, a niekiedy bywają skuteczne tylko przez okres ich stosowania. Dobrą metodą jest wprowadzenie na stałe zdrowego stylu życia polegającego na nieprzejadaniu się. Pisał o tym już Syrach:

Nie wszystko służy wszystkim i nie każdy we wszystkim ma upodobanie. Na żadnej uczcie się nie przejadaj i nie rzucaj się na potrawy! Z przejedzenia powstaje choroba, a nieumiarkowanie powoduje rozstrój żołądka. Z przejedzenia wielu umarło, ale zachowujący umiar przedłuży życie (Syr 37, 28 – 31).

Również niełączenie zbyt wielu składników w jednym posiłku poprawia trawienie. Gdy połączymy na przykład produkty białkowe z węglowodanowymi i innymi, organizm musi wytworzyć dużą ilość enzymów trawiennych, przez co proces trawienia trwa dłużej. Każde takie przeciążenie układu pokarmowego zmniejsza jego wydolność, utrudnia sprawne odprowadzenie substancji odżywczych oraz usunięcie tych zbędnych. Poza tym poprzez ciągłe podjadanie – bynajmniej nie warzyw i owoców, lecz słodyczy i dań typu fast food – nie pozostawia się organizmowi czasu na proces samooczyszczania.

Według Harveya Diamonda, który promował zasady higieny naturalnej, każdy organizm dąży do zdrowia poprzez proces oczyszczania się z toksycznych produktów niestrawionej prawidłowo żywności. Procesowi temu sprzyjają stosowanie racjonalnych postów i jedzenie owoców. Przyczynami nieprawidłowego trawienia spożywanych produktów są też ich zbytnie przetworzenie i dodatki chemiczne. Przykładem narodu dobrze odżywiającego się są Tybetańczycy, którzy do swojej diety włączają duże ilości warzyw. Badania wykazały, że są oni zdrowsi niż ludność krajów najbardziej rozwiniętych, odżywiająca się wysoko przetworzoną żywnością. Wśród Tybetańczyków zapadalność na choroby takie jak: niewydolność sercowo-naczyniowa, nowotwory, cukrzyca, miażdżyca i alergie, oraz umieralność na nie jest niższa o niemal 70% niż w Stanach Zjednoczonych. Tybetańczycy, którzy emigrują do krajów „dobrobytu” i przyjmują sposób odżywiania charakterystyczny dla nowego miejsca, zaczynają chorować podobnie jak tubylcy.

Ważnym czynnikiem sprzyjającym zachowaniu dobrego stanu zdrowia jest obecność witamin w spożywanych produktach, czyli dobrze skomponowana dieta bogata w warzywa, owoce i kasze. Brak witamin prowadzi do zachwiania równowagi zdrowotnej organizmu.

1Aloes drzewiasty

Aloe arborescens

CHARAKTERYSTYKA

Aloes drzewiasty należy do rodziny roślin złotogłowowatych (Asphodelaceae), nie do kaktusów; jest sukulentem liściowym gromadzącym wodę w liściach, którą wykorzystuje w czasie długotrwałej suszy. Aloes należy do roślin wieloletnich, jest często uprawiany w Polsce jako roślina doniczkowa, gdyż w gruncie przemarza. Pochodzi z Afryki Południowej i Ameryki Środkowej, gdzie rośnie w miejscach skalistych jako dziki półkrzew silnie rozgałęziony, osiągając wysokość około 3 m. Jako roślina doniczkowa powszechnie uprawiana w Polsce osiąga mniejsze rozmiary. Łodyga jest lekko zdrewniała, wzniesiona z licznymi mięsistymi, jasnozielonymi liśćmi lancetowato wydłużonymi, z charakterystycznymi ząbkami na brzegach. Zakwita tylko w warunkach naturalnych, wypuszczając pęd kwiatostanowy o długości 100 cm z drobnymi, czerwonymi lub żółtymi, dzwonkowatymi kwiatami zebranymi w grona. Obok aloesu drzewiastego występują również: ALOES UZBROJONY (Aloeferox), ALOES ZWYCZAJNY (Aloevera), ALOES AFRYKAŃSKI (Aloeafricana), ALOES PSTRY (Aloe variegata), ALOES ZMIENNY (Aloe eru) – wszystkie o podobnych właściwościach.

SUROWIEC LECZNICZY

Surowcem leczniczym jest sok uzyskiwany ze świeżych liści aloesu, przypominający galaretę, który po wysuszeniu ma postać brunatnych grudek określanych mianem: alona. Należy pamiętać, że liście pozyskujemy z roślin co najmniej trzyletnich, gdy mamy pewność, że zawierają wszystkie cenne substancje. Najlepiej jest zbierać te najstarsze – dolne liście. Roślina nie powinna być podlewana przed zbiorem przez 1 – 2 tygodnie. Dodatkowym zabiegiem zwiększającym ilość biostymulatorów w liściach jest przechowywanie ich przez kilka dni w lodówce – nawet przez tydzień – gdyż brak światła i chłód sprzyjają przemianom biochemicznym aloesu.

GŁÓWNE ZWIĄZKI

W aloesie występują wielocukry, glikoproteiny (aloektyna B), antranoidy (aloina A, B), alkilochromony, lecytyna, kwasy organiczne (cynamonowy, bursztynowy), sole mineralne (cynk, molibden, miedź), witaminy (tiamina, biotyna).

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE

Cenne właściwości aloesu były znane już w starożytnym Rzymie i Grecji, gdzie wykorzystywano go do leczenia wielu dolegliwości, takich jak: bóle głowy, choroby oczu, przyzębia, skóry. Używano go do balsamowania zwłok, wyrobu kadzideł, zwalczania owadów. Obecnie aloes stosuje się ze względu na jego silne działanie immunostymulujące – korzystnie wpływa na wzmocnienie układu odpornościowego, przez co zmniejsza się podatność organizmu na choroby infekcyjne, zwłaszcza górnych dróg oddechowych. Zaleca się preparaty gotowe ze ściśle określoną dawką aloesu: soki, syropy, winka aloesowe, miód aloesowy. Właściwości biostymulujące aloesu wpływają na podwyższenie biologicznej sprawności tkanek zdrowych, jak i uszkodzonych, przez co poprawia się przemiana materii, a co za tym idzie – ogólny stan zdrowia. Ponadto aloes zwiększa ilość wytwarzanej żółci, obniża poziom cukru i cholesterolu we krwi. Szczególnie znane jest silne działanie przeczyszczające aloesu wykorzystywane w przypadku, gdy zanikają ruchy perystaltyczne jelit i brakuje pasażu treści jelit (atonia jelit i zaparcia). Taki stan występuje najczęściej u osób starszych i otyłych. Należy pamiętać, aby w takim wypadku równocześnie podawać chorym duże ilości płynów i elektrolitów i uzbroić się w cierpliwość, bo czas reakcji organizmu jest dość długi i może wynosić 8 – 12 godzin. Preparaty zawierające aloes stosuje się również pomocniczo w przypadku wyczerpania fizycznego, psychicznego, przy dychawicy oskrzelowej i paradontozie. Świeży sok z liści aloesu ze względu na cenne właściwości regeneracyjne używany jest zewnętrznie w chorobach skóry w przypadku trudno gojących się ran i różnego rodzaju oparzeń (termiczne, spowodowane promieniami rentgenowskimi). Działa przeciwzapalnie, odkażająco i ściągająco, przyspiesza regenerację skóry. Zauważalne jest szybkie działanie przeciwbólowe i przeciwświądowe w miejscu ran. Ponadto świeży sok działa leczniczo w przypadku blizn, odmrożeń, uszkodzeń naskórka, owrzodzeń, pęknięć skóry. Łagodzi skórne wysypki alergiczne, podrażnienia skóry wywołane przez kosmetyki czy ukąszenia owadów, bywa zalecany przy zapaleniach sromu. Jednym słowem, aloes doskonale leczy wszelkie zmiany skórne; delikatnie też wybiela. Jest szeroko wykorzystywany w produkcji kosmetyków do pielęgnacji skóry (kremów, balsamów, toników, mleczek do demakijażu), a także szamponów i dezodorantów. Zawiera naturalne filtry chroniące skórę przed szkodliwym działaniem promieniowania UV. Najlepszy efekt uzyskuje się przez stosowanie świeżego soku z aloesu, gdyż – jak podaje Henryk Różański – alkohol niszczy białkowe biostymulatory i enzymy, dlatego nalewki i wina aloesowe nie są polecane.

PRZECIWWSKAZANIA

Doustne przyjmowanie preparatów z aloesem może prowadzić do przekrwienia niektórych narządów wewnętrznych, dlatego nie wolno stosować tych preparatów przy nadciśnieniu tętniczym, zapaleniu i owrzodzeniu jelita grubego, schorzeniach nerek, krwotokach wewnętrznych czy nieżycie żołądka. Zabrania się również doustnego przyjmowania aloesu kobietom w ciąży, w okresie menstruacji, cierpiącym na dolegliwości maciczne, a także w chorobach serca, żylakach odbytu. Nie należy stosować aloesu wewnętrznie u małych dzieci (poniżej piątego roku życia).

UPRAWA

Uprawa aloesu w warunkach domowych jest dość prosta. Wystarczy parapet o wystawie wschodniej lub zachodniej. Mimo że aloes jest rośliną tropikalną, niezbyt dobrze znosi wystawę południową – liście przebarwiają się na czerwono. Natomiast w dużym zacienieniu rośnie słabo i nie wytwarza mięsistych liści. Sadzonki można pozyskać ze starszych roślin: wystarczy szczytowy pęd lub odrost korzeniowy z kilkoma liśćmi, który należy wsadzić bezpośrednio do wilgotnej ziemi ogrodniczej wymieszanej z piaskiem lub kompostem w proporcji 1:1. Roślin nie należy przykrywać folią, gdyż ukorzeniają się szybko (około 4 tygodni), a dowodem na to będzie wypuszczenie nowych liści. Aloes nie lubi nadmiaru wody. Jeśli korzenie są ciągle zalewane wodą, gniją i roślina wiotczeje, nie mogąc pobierać płynu. Należy podlewać go umiarkowanie, ale i nie dopuszczać do długiego przesuszenia bryły korzeniowej. Wiosną można zastosować nawożenie dostępnymi na rynku preparatami do roślin doniczkowych w dawce podanej na opakowaniu. Aloes należy przesadzać wiosną w miarę rozrostu części nadziemnej – gdy roślina rośnie szybko, to nawet co roku. Starsze egzemplarze można „odmłodzić”, ukorzeniając kilka pędów, a pozostałe liście wykorzystując na maseczkę lub okłady.

PRZEPISY

Na odporność

Świeży sok z miodem: pół łyżeczki soku aloesowego wyciśniętego z liścia zmieszać z połową łyżeczki miodu. Stosować 2 – 3 razy dziennie. Jeżeli wystąpi biegunka, ilość soku aloesowego należy zmniejszyć.

Dla dzieci

Świeży sok aloesowy: stosować jako okłady na zranienia i poparzenia skóry. Chorą skórę smarować świeżym sokiem wyciśniętym z liści i pozostawić do wchłonięcia. Aloes złagodzi ból i przyspieszy regenerację tkanek.

Maseczka dla każdego rodzaju skóry (suchej, łojotokowej, trądzikowej, podrażnionej)

Codziennie należy przecierać twarz świeżym sokiem z liścia aloesu i pozostawić do wchłonięcia. Jeśli na twarzy pozostały grudki miąższu, można je zmyć po 15 minutach, a następnie użyć kremu nawilżającego. Stosować przez miesiąc lub do momentu poprawy wyglądu skóry. Przy ostrych podrażnieniach skóry z objawami pieczenia ulga następuje natychmiastowo.

Woda aloesowa

Stosowana do okładów przy stanach zapalnych (ropnych) oczu, a także do płukania w stanach zapalnych jamy ustnej, gardła, uszu, narządów płciowych. Zmiażdżyć 4 liście, zalać je 400 ml wrzątku, zaparzać pod przykryciem 30 minut, odcedzić.

2Aronia czarnoowocowa (czarna)

Aronia melanocarpa

CHARAKTERYSTYKA

Aronia należy do rodziny roślin różowatych (Rosaceae), czyli do tej, do której należą wszystkie róże ogrodowe i dzikie. W stanie naturalnym występuje w Ameryce Północnej i Azji, skąd trafiła do Europy. W Polsce jest gatunkiem uprawianym w ogrodach i na plantacjach produkcyjnych. Jest krzewem dorastającym do 2 – 3 m wysokości i podobnej szerokości. Liście sztywne, eliptyczne lub odwrotnie jajowate, zaostrzone na szczytach; jesienią przebarwiają się na czerwono. Kwiaty białe, pięciopłatkowe, zebrane w formie baldachogrona, kwitną w maju. Owocami są kuliste jagody barwy czarnej z delikatnym niebieskawym nalotem na skórce. Miąższ prawie czarny, a świeży sok silnie barwiący. Oprócz aronii czarnoowocowej występują jeszcze: ARONIA ŚLIWOLISTNA (Aronia prunifolia) o jadalnych czarnych owocach i takich samych właściwościach oraz ARONIA CZERWONA (Aronia arbutifolia) o owocach czerwonych, uprawiana do celów ozdobnych. Owoce tej odmiany są dla ludzi niejadalne, żywią się nimi ptaki, zjadając je bezpośrednio z drzew.

SUROWIEC LECZNICZY

Surowcem farmaceutycznym, jak i spożywczym są dojrzałe owoce oraz liście. Owoce dojrzewają od września do października, mają smak od słodkiego (z różnym natężeniem) do kwaśno-gorzkiego, który zależy od zawartości polifenoli. Lepiej smakują w przetworach niż na surowo. Zebrane owoce przeznacza się na przetwory po upływie kilku dni od zbioru, wtedy tracą część goryczki, lub przemraża się przez 3 dni. Owoce można też suszyć i przeznaczać na aromatyczne herbatki. Przetwory z aronii należy przechowywać w chłodnym i ciemnym miejscu.

GŁÓWNE ZWIĄZKI

Aronia czarnoowocowa zawiera czterokrotnie więcej polifenoli (antocyjany – odpowiedzialne za barwę owoców, fenolokwasy, garbniki, flawonoidy) niż inne rośliny jagodowe uprawiane w Polsce (malina, truskawka, jeżyna, czarna porzeczka, borówka amerykańska, borówka czernica). Ponadto w owocach występują pektyny; witaminy: C, B2, B6, E, P, PP, prowitamina A; mikroelementy: bor, mangan, molibden, miedź, jod, żelazo.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE

Owoce aronii doceniali Indianie jeszcze przed odkryciem Ameryki. Suszyli je i mielili na mąkę, której używali jako pokarmu. Napar z suszonych owoców ma słabsze działanie niż sok i przetwory ze świeżych owoców, wykazujące silne właściwości przeciwutleniające (antyoksydacyjne). Zapobiegają tworzeniu się w organizmie wolnych rodników, które między innymi: powodują mutacje (działają rakotwórczo), wpływają na degradację kolagenu oraz na zaburzenia w gospodarce enzymatycznej. Najkorzystniej jest stosować przetwory z aronii profilaktycznie, gdyż mają one duże właściwości prozdrowotne, zwiększają odporność organizmu na działanie wielu niekorzystnych czynników chorobotwórczych. Aronia nie bez powodu wchodzi w skład preparatów zwiększających odporność organizmu, często w połączeniu z aloesem i miodem. Działa przecież przeciwzapalnie, wykrztuśnie, przeciwgorączkowo, a zażywana profilaktycznie poprawia ogólne samopoczucie. Znane jest korzystne działanie aronii na układ krążenia, które objawia się obniżeniem ciśnienia krwi, zmniejszeniem jej lepkości, uszczelnieniem i uelastycznieniem ścian naczyń krwionośnych. Właściwości te zmniejszają ryzyko pojawienia się ewentualnych zmian miażdżycowych czy udaru mózgu. Sok i preparaty z aronii zmniejszają również stężenie cukru we krwi i moczu oraz przeciwdziałają niedotlenieniu mięśnia sercowego. Ponadto hamują powstawanie niekorzystnych objawów po podaniu leków przeciwnowotworowych (cytostatycznych) oraz objawów choroby popromiennej poprzez utrzymanie niskiego poziomu wolnych rodników.

Po preparaty z aronii powinny sięgnąć też osoby mieszkające w wielkich aglomeracjach miejskich czy pracujące w hutach ołowiu, gdyż działają odtruwająco na organizm przy zatruciach metalami ciężkimi (ołowiem). Udowodniono również, że profilaktyczne picie soku z aronii zapobiega powstawaniu zmian wywołanych ołowiem. Preparaty z aronii zaleca się przy bezkwaśności i bezsoczności żołądkowej. Owoce aronii dobrze jest włączyć do diety, mimo że nie jada się ich na surowo, w tej bowiem postaci nie są zbyt smaczne. Po przetworzeniu na dżemy, soki, marmolady, galaretki, syropy, kompoty (na przykład z winogronami, jabłkami) czy wina ich wartości smakowe są o wiele wyższe. Takimi przetworami można się delektować przez całą zimę. Należy podkreślić, że soku z aronii używa się jako naturalnego barwnika w przemyśle spożywczym, a antocyjany w formie żeli wykorzystuje się w kosmetologii do produkcji preparatów chroniących skórę przed szkodliwym działaniem promieni UV, są one równe filtrom nr 18.

PRZECIWWSKAZANIA

Choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, nadkwaśność.

UPRAWA

Aronia nie ma specjalnych wymagań glebowych, do jej uprawy nadaje się każdy rodzaj gleby z wyjątkiem kamienistych, zasolonych i bagiennych. Jest odporna na zimowe mrozy i wiosenne przymrozki. Najodpowiedniejsze do posadzenia krzewów jest stanowisko słoneczne na płaskim, przewiewnym terenie oraz optymalnie wilgotne podłoże. Szczególne zapotrzebowanie na wodę występuje w fazie wzrostu owoców przypadającej na przełom sierpnia i września, kiedy brak wody może być przyczyną gorzknienia owoców. Sadzonki krzewów należy sadzić w odległości 2 m, najlepiej jesienią. Zawiązywaniu owoców sprzyja słoneczna pogoda w okresie kwitnienia roślin, gdyż są one zapylane przez owady. Krzewy aronii są odporne na choroby i szkodniki i zaczynają owocować w drugim roku uprawy. W późniejszych latach dają obfite plony – z jednego krzaczka można zebrać 1 – 3 kg owoców. Polecane odmiany: „Galicjanka”, „Viking”, „Hugin”.

PRZEPISY

Na odporność

Sok z aronii: 1 kg owoców zalać w garnku 500 ml wody, zagotować na wolnym ogniu, aż owoce zaczną pękać (około 5 minut). Garnek zdjąć z ognia i wszystko zmiksować, a następnie przecedzić przez durszlak wyłożony gazą. Do otrzymanego soku dodać 500 g cukru (można dodać laskę cynamonu lub wanilii), chwilę gotować, by cukier się rozpuścił. Gorący sok wlewać do wyparzonych słoików i mocno je zakręcić. Wypijać pół szklanki soku z aronii raz dziennie przez 2 – 3 tygodnie.

Dla dzieci

Kompot z aronii i jabłek: 500 g owoców aronii i kilka pokrojonych jabłek zalać wodą, dodać cukier lub miód do smaku, całość doprowadzić do wrzenia, gotować przez 10 minut na wolnym ogniu. Podawać dzieciom jako dodatek do obiadów lub odżywczy napój. Kompot można przechowywać – gorący wlewamy do słoików i mocno je zakręcamy. Sok dodaje się także do herbaty, ulubionych deserów, można nim barwić masę do urodzinowego tortu. Można przyrządzić kompot z dodatkiem innych owoców, a owoce z kompotu aroniowego podawać z kruchymi ciasteczkami.

1Encyklopedia Popularna PWN, Warszawa 1982, s. 535.