Historia królów i władców Francji ebook

Władcy Francji

Książka powstała w oparciu o materiały własne autora jak i przy pomocy artykułów Polskiej wikipedii a także portalu zdjęć Pixbey. Na okładce pierwszy Król Francji, Pepin Mały z dynastii Merowingów.

Le

auteur Templum militis

Stworzenie zestawienia władców i królów Francji może niestety nastręczać wielkie problemy ze względu na wątpliwości w ustaleniu początku państwa francuskiego. Zwykle przyjmuje się, iż był nim początek dynastii Kapetyngów w 987 roku. Tytuł królewski za czasów Merowingów i Karolingów brzmiał zwsze Król Franków i Francji co po francusku pisze się Rex Francorum, Roi des Francs, ntomiast po traktacie z Verdun, dodawano dla rozróżnienia przymiotnik zachodnich. Od panowania Filipa II Augusta tytuł przybrał formę Król Francji to po francusku, Roi de France. Ludwik XVI po wprowadzeniu monarchii konstytucyjnej oraz Ludwik Filip I przyjęli tytuł Król Francuzów to Roi des Français. W okresach cesarstwa tytuł monarszy brzmiał Cesarz Frncuzów Empereur des Français. W 1464 roku, królowie Francji uzyskali od papieża prawo noszenia tytułu Królów Arcychrześcijańskich.

Armories

France Ancien Lilia królewska Francji

Królestwo Franków przed rokiem 751 Imperiu Karolińskie w latach 751 do roku 846

KAROLINGOWIE

Pepin Mały

Pepin

zwany Małym

Pierwszym niemal mitycznym władcą Francji był Pepin krótki zwany też Pepinem małym, Pepinem Młodszym i Pepinem III, we frncuskim języku mówimy Pepin le Bref, urodził się w roku 714 prawdopodobnie w Jupille koło Liège, a zmarł 24 września 768 w Saint-Denis, to pierwszy król Franków od roku 751, majordom Neustrii i Burgundii w latch 741 do roku 751, oraz Austrazji w latch 747 do roku 751 majordom Childeryka III, ostatniego króla Franków z dynastii Merowingów. Był synem Karola Młota i Chrotrudy zwnej też pod imieniem Rotrudy oraz ojcem Karola Wielkiego. Pepin dorastał w klasztorze w Saint-Denis. Po śmierci ojca został majordomem królestwa wraz z bratem Karlomanem. Objął Neustrię i Burgundię. Przeciwko władzy obu braci wystąpił trzeci syn Karola Młota Griffo, syn Swanhildy bawarskiej. Obaj bracia zamknęli jednak Griffona w zamku Chévremont w pobliżu Liége. 15 sierpnia 747 roku, Karloman zrezygnował z władzy i został mnichem w klasztorze na Monte Cassino. Pepin przejął faktycznie całą władzę w królestwie Franków. Pepin dokonał zamachu stanu, detronizując króla Childeryka III i został konsekrowany na króla Franków przez świętego Bonifacego w listopadzie lub podczas Bożego Narodzenia w 751 roku, jako pierwszy władca z dynastii Karolingów. Wcześniej od papieża Zachariasza otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne, dlatego zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża, Stefana II. Zalegalizował on jego władzę przez namaszczenie w bazylice Saint-Denis pod Paryżem. Był to akt niezwykłej wagi dla losów państwa papieskiego i stosunków państwo kościół w następnych wiekach. Kościelne powiązania Karolingów sprzyjały formułowaniu idei o szczególnym posłannictwie Franków jako ludu bożego. Jednocześnie spotkanie Pepina ze Stefanem II dało początek rytualnym formom kontaktów wzajemnych, które z różnym nasileniem obowiązywały w Europie przez resztę średniowiecza. Latem 754 roku, w pierwszej wyprawie na Longobardów pokonał ich króla Aistulfa i zmusił do ustępstw na rzecz papieża. Jednak już w 756 roku Aistulf złamał pokój i napadł na papiestwo. Pepin po raz drugi przekroczył Alpy i pokonał Longobardów. Wsparł jednocześnie ideę utworzenia nowego państwa kościelnego, jako Patrimonium Sancti Petri, czyli Ojcowizna Świętego Piotra, które przetrwało aż do 1870 roku. Od tej chwili Karolingowie zajęli miejsce cesarzy bizantyńskich jako opiekunów Kościoła i wiary. W latach 752 do roku 760, korzystając z przejściowej słabości Umajjadów i al Andalus, prowadził kampanię przeciw Maurom, pozyskując dla Franków tereny po północnej stronie Pirenejów Septymanię, w tym Narbonę, w 759 roku, oraz tereny obecnego Roussillon w roku 760. W 740 roku poślubił swoją kuzynkę Bertradę z Laonu córkę hrabiego Laon Heriberta lub Chariberta. Pepin Krótki i Bertrada byli rodzicami Karola Wielkiego w roku 742 lub 747 do roku 814, i Karlomana w latach 751 do roku 771, którzy zgodnie z wolą ojca podzielili państwo między siebie po jego śmierci. Ze związku tego urodziła się również córka Gizela, która została zakonnicą. Miał dziewiętnaścioro dzieci, i dziesięcioro z czterech małżeństw oraz dziewięcioro dzieci nieślubnych.

Karloman I król Franków

Karloman

I król Franków Nagrobek Karlomana pochowany za Ermentrudą

Karloman pierwszy król Franków urodził się 28 czerwca 751 roku, zmarł 4 grudnia 771 w Samoussy to król Franków od 768 roku, aż do swojej śmierci. Pochodził z dynastii Karolingów. Był drugim synem Pepina Krótkiego i Bertrandy z Laon. W w 754 roku w wieku trzech lat, wraz z ojcem i bratem Karolem został koronowany przez papieża Stefana II na współwładcę Franków.

Król

Karloman

I w miniaturze

Po śmierci ojca odziedziczył centralną dzielnicę królestwa, obejmującą środkową Francję, Burgundię, Prowansję i Alemanię. Akwitania miała być współrządzona przez obu braci. Bezpośrednio po śmierci Pepina w Akwitanii wybuchło antyfrankijskie powstanie Hunolda. Przeciwko niemu wyruszył tylko Karol, choć Karloman spotkał się z nim w Duasdives obecnie to Moncontour w Poitou. Ostatecznie powstanie zostało stłumione Hunold został wydany Karolowi przez gaskońskiego księcia Lupusa. Karloman zmarł tuż przed spodziewaną wojną z bratem o dominację nad państwem Franków. Karloman był żonaty z frankijską arystokratką Gerpergą, czasami ze względu na zbieżność imion, kronikarze mylili ją Gerpergą znaną też jako Dezyderata, córką Dezyderiusza, króla Longobardów, a pierwszą żoną Karola Wielkiego. Po jego śmierci mimo starań Gerpergi jego ziem nie odziedziczył najstarszy syn, Pepin arystokracja frankijska wezwała na tron Karola, który objął władzę już po 20 dniach od śmierci brata. Ucieczka wdowy po Karlomanie wraz z jego dziećmi pod opiekę króla Longobardów stała się potem jednym z pretekstów do podboju Italiii przez Karola Wielkiego. Los rodziny Karlomana po podboju Królestwa Longobardów nie jest znany najprawdopodobniej synowie zostali wedle zwyczaju frankijskiego ostrzyżeni w tonsurę i zamknięci w klasztorach.

Karol I Wielki

Król

Karol

I wielki

Ten król francuski to po łacinie Carolus Magnus, we francuskim języku pisze się Charlemagne, a w niemieckim Karl der Große, urodził się 2 kwietnia 742 lub 747 roku dokładnie nie jesteśmy w stanie określić jego daty urodzenia, zmarł natomiast 28 stycznia 814 roku, w Akwizgranie, jako król Franków i Longobardów, i święty cesarz rzymski od 25 grudnia 800 roku. Był to wnuk Karola Młota, syn Pepina Krótkiego z dynastii Karolingów i Bertrady z Laon, córki Heriberta, hrabiego Laon. Błogosławiony Kościoła katolickiego. Stworzył on pierwsze europejskie imperium od czasu upadku cesarstwa zachodniorzymskiego w roku 476. Przydomek zawdzięczał nie tylko dokonaniom, ale i posturze przeprowadzone w 1861 roku, pomiary szkieletu tego władcy sugerowały, że miał on 192 cm wzrostu, jednak przeprowadzone w 2010 badania rentgenowskie i tomograficzne szkieletu wykazały, że w rzeczywistości miał 184 centymetrów wzrostu co jak na swoje czasy oznaczało nawet i dziś iż był jednak bardzo wysoki, taki wzrost miało tylko ok. jednego procenta męskiej populacji. Od jego imienia pochodzi w języku polskim słowo król. Państwo karolińskie powstało w wyniku sukcesu Pepinidów wielkiego arystokratycznego rodu frankijskiego pochodzącego z Austrazji, wschodniej części królestwa Franków. Historia rodu datuje się na początek VII wieku, ale władzę nad królestwem umocnili najbardziej Pepin II Herstalski oraz jego syn Karol Młot. Pepin II w latach 687–710 przejął kontrolę nad całą Austrazją i podbił Neustrię. Karol przydomek Młot otrzymał dzięki swym dokonaniom wojennym. Stworzył podwaliny systemu karolińskiego i jako pierwszy rozszerzył wpływy terytorialne rodu w Europie. Działania Karola zmierzały do rozszerzenia wpływów Karolingów poza granice państwa Franków i aneksji księstw peryferyjnych. Karol Wielki urodził się prawdopodobnie w Akwizgranie. Po śmierci syna Karola Młota, Pepina Krótkiego Małego, w 768 roku, władzą we frankijskim królestwie podzielili się zgodnie z obowiązującym zwyczajem, według którego państwo było dziedziczną własnością rodu panującego patrymonium to dwaj synowie zmarłego władcy jak Karloman i Karol a imię otrzymał na cześć słynnego dziada. Karol został ogłoszony królem w Noyon 9 października 768 roku. Obaj odebrali przysięgę wierności od możnowładców swojej części królestwa. Stosunki między braćmi były napięte i opierały się na współzawodnictwie, pomimo wysiłków czynionych przez ich matkę Bertradę. Każdy dążył do zajęcia w rodzinie królewskiej pierwszego miejsca. Obaj nadali swemu pierworodnemu synowi królewskie imię Pepin. W następnym roku Karol poprowadził swoją pierwszą wyprawę wojenną, przeciwko zbuntowanym Akwitańczykom pod wodzą księcia Hunolda, a Karloman odmówił bratu pomocy. Po nieporozumieniach z bratem rozpoczął politykę ekspansji, opierając się na potencjale wojskowym królestwa i umieszczając na podbitych terenach nowych funkcjonariuszy. Podboje były prowadzone we wszystkich kierunkach, bez ogólnego planu. Reagował na wydarzenia w zależności od koniunktury. Zaanektował królestwo Longobardów, a następnie próbował interweniować w Hiszpanii przeciw muzułmanom. Później chciał przejąć kontrolę nad całą Germanią, ale po łatwym podboju Bawarii podbój Saksonii okazał się dużo trudniejszy. Dążył do realizacji koncepcji stworzenia nowego cesarstwa zachodniego, jednak bardziej chrześcijańskiego niż rzymskiego. Po trzech latach panowania, 4 lub 5 grudnia 771 zmarł Karloman i Karol pospiesznie objął samodzielne rządy lekceważąc prawa swego bratanka Pepina, które trwały przeszło czterdzieści lat. Karol dzięki swej determinacji stał się jedynym władcą w królestwie swego ojca. Ponieważ nie musiał prowadzić wojen domowych, mógł skupić się na ekspansji zewnętrznej. Niemal cały okres panowania Karola wypełniony był wojnami toczonymi na rubieżach i poza granicami jego państwa. Podczas panowania przeprowadził 54 kampanie wojenne, a w połowie z nich przewodził osobiście. W trakcie walk z zamieszkującymi Półwysep Iberyjski Arabami w roku 778, i 795 roku, oraz Sasami w latach 779 do roku 804, zdołał rozszerzyć panowanie na obszarze od rzeki Ebro w Hiszpanii, aż za Ren. W granicach imperium znalazły się też samodzielna dotąd Bawaria oraz północna i środkowa Italia, dokąd wyruszył na wezwanie papieża. Po złamaniu potęgi Longobardów ogłosił się ich władcą. Zwierzchnictwo Karola uznać musiały również plemiona słowiańskie znad Łaby i Soławy, w latach 781 i 789 roku. W latach 791 do roku 796, wojska Karola rozbiły chanat Awarski, który zagrażał zarówno Frankom, jak i Słowianom.

Karol

Wielki I i papież Hadrian I

Monarchia Karola Wielkiego obejmowała pod koniec jego panowania obszar liczący ponad milion kilometrów kwadratowych. W szczytowym okresie rozwoju imperium Karola Wielkiego obejmowało tereny dzisiejszych państw. jak Francji, Belgii, Holandii, Austrii, Szwajcarii, zachodnich Niemiec, północnych Włoch, oraz północno wschodnią część Hiszpanii i wyspy Baleary. Administrowanie tak ogromnym państwem było trudne. Utrzymany został funkcjonujący jeszcze za Merowingów podział na ziemie oraz powiaty, ale obok niego wprowadzono hrabstwa jako mniejsze jednostki terytorialnego zarządu, które podlegały urzędnikom mianowanym i odwoływanym przez władcę. Na kresach monarchii zorganizowano marchie, na czele których stanęli margrabiowie o szerokich kompetencjach wojskowych. Marchie te jak Duńska, Friulska, Hiszpańska, Bretońska, Panońska, były istotną zaporą militarną blokującą ludom pogańskim i muzułmanom wstęp na ziemie państwa karolińskiego. Sukcesy militarne uczyniły z Karola najpotężniejszego władcę Europy Zachodniej. Zbudowane przez niego imperium, zamieszkane przez ludność romańską i germańską, zróżnicowane pod względem gospodarczym i społecznym, było w praktyce zlepkiem wielu podbitych plemion i ziem, w których nie wygasły ani poczucie odrębności, ani tęsknota za samodzielnością. Świadomy tego władca próbował zunifikować imperium, wprowadzając m.in. jednolite prawo frankijskie, nowy podział administracyjny czy zreformowany system monetarny oparty na srebrnym denarze. Najtrwalszym fundamentem jedności była jednak silna władza monarchy oraz wspólnota wiary i kultury chrześcijańskiej. Podboje swe Karol argumentował chęcią rozprzestrzeniania wiary. Jednak były to działania wielce brutalne. Podczas wojen saskich w latach 799 do roku 800 roku, kazał ściąć 4500 jeńców saskich za bunt ich rodaków przeciwko niemu. Pod energicznymi rządami Karola państwo frankijskie nabrało wszelkich cech mocarstwa. Do pełni potęgi brakowało Karolowi jedynie tytułu cesarskiego. Otrzymał go w Boże Narodzenie 800 roku, w Rzymie z rąk papieża Leona III. Był to cios dla Bizancjum, którego władcy tytułowali się cesarzami rzymskimi. Dopiero po dwunastu latach Konstantynopol uznał tytuł cesarski Karola. Nie doszło też do wskrzeszenia cesarstwa uniwersalnego, obejmującego zarówno Zachód, jak i Wschód, do czego doprowadzić miał planowany ślub Karola z bizantyjską cesarzową Ireną. Ostateczny podział chrześcijańskiego świata na dwa niezależne ośrodki władzy stał się faktem. Centrum odnowionego cesarstwa zachodniego mieściło się jednak nie w Rzymie, lecz w Akwizgranie. Karol Wielki, także pomimo licznych namów, utrzymywał, że nie chce zostać cesarzem. Wykazywał postawę podobną Oktawianowi Augustowi chciał pokazać swą skromność. Papież, podczas pobytu w kościele, jak obchodów Świąt, a po prostu nałożył mu na głowę diadem cesarski, złożył hołd, a lud zaczął wiwatować. Panuje mylny pogląd, iż Karol Wielki był nieświadomy, że papież planuje go koronować. W istocie cała ceremonia była zaplanowana dużo wcześniej prawdopodobnie w Akwizgranie. Karol Wielki, chcąc legalnie używać tytułu imperatora, potrzebował fortelu, który by mu to umożliwił z tego względu, że jedynymi osobami mającymi prawo tytułować się cesarzami rzymskimi byli władcy Bizancjum. Karol Wielki nie dziedziczył tego tytułu jak oni i nie miał do niego formalnego prawa. Z pomocą papieża, pomazańca, najwyższego przedstawiciela Boga, dokonała się koronacja Karola, jako z z woli Boga. Dzięki temu nikt poza Bizantyjczykami nie ośmielał się kwestionować jego tytułu, gdyż był w ówczesnym mniemaniu sankcjonowany przez wolę boską. W okresie rządów Karola Wielkiego podział świata na rzymski oraz barbarzyński został zastąpiony podziałem na świat chrześcijański cywilizowany i pogański jako do dziś barbarzyński. Cały chrześcijański Zachód czuł się oblegany i nieustannie nękany przez rozmaitych pogańskich wrogów. Zagrożenie to pomogło mieszkańcom państwa karolińskiego w wyrobieniu poczucia własnej tożsamości. To właśnie w tym czasie na kartach jednej z kronik, relacjonujących walki Karola z Arabami, mieszkańców monarchii karolińskiej nazwano Europenses czyli Europejczycy. Karol Wielki zmarł 28 stycznia 814 roku. Został pochowany w katedrze w Akwizgranie. Państwo stworzone przez Karola Wielkiego nie przetrwało próby czasu, gdyż nie miało poza osobą władcy i religią chrześcijańską wspólnej więzi. Utrzymywało się po śmierci Karola jeszcze prawie 30 lat pod rządami najmłodszego syna Karola, Ludwika zwanego Pobożnym, który objął tron w 814 roku, zachowując tytuł cesarski. Jednak Ludwik nie dorównywał ojcu zdolnościami i nie radził sobie ze wzrostem nastrojów separatystycznych oraz buntami. Sytuację komplikowały dodatkowo najazdy wikingów, Arabów oraz Węgrów. Po śmierci Ludwika, która nastąpiła w 840 roku, państwo podzielił najstarszy z braci, Lotar.

Korona

Karolińska

Karol odziedziczył po dziadku i ojcu również świetnie wyszkolonych i wyposażonych żołnierzy. Tradycyjnie wyruszano do walki na początku wiosny, na przykład w marcu, jednak coraz większy udział kawalerii spowodował przesunięcie tego terminu do maja, kiedy można było łatwo znaleźć paszę dla koni. Dzięki wynalezieniu ostrogi i strzemiona największą siłę armii frankońskiej stanowiła ciężka konnica. Utrzymanie koni i opanowanie sztuki walki wymagało dysponowania odpowiednimi środkami. Stać na to było jedynie bogatych posiadaczy ziemskich, dlatego Karol tak jak jego przodkowie, mnożył beneficja nadawane wasalom. Armia karolińska dzięki kawalerii była bardzo ofensywna. Nie ma jednomyślności co do dokładnej liczby żołnierzy, którymi dysponował Karol, jednak na pewno nie przekraczała 100 tysięcy, w tym 10 do 35 tysięcy jazdy. Armia ta nie zawsze jednak była całkowicie skuteczna; musiała kontrolować rozległe terytorium i uczestniczyć w walce partyzanckiej. W państwie karolińskim każdy wolny człowiek był zobowiązany do służby wojskowej, ale od połowy VIII wieku ciężka jazda stała się królową bitew, dlatego trzon armii stanowiła kasta wielkich właścicieli ziemskich. Broń i ekwipunek były kosztowne, i tak około początku IX wieku koń kosztował na przykład tyle, co 18 do 20 krów. Poza tym wojownik sam musiał zadbać o konie i uzbrojenie dla swoich giermków, zabierać żywność na czas kampanii. O ile arystokracja chętnie brała udział w boju, większość armii jako że piechota niechętnie opuszczała domy i sezonowe prace w polu. Karol Wielki ze swoim sztabem starannie przygotowywał każdą kampanię. Nie rozpoczynał żadnej, zanim nie zapoznał się z raportami zwiadowców, wysyłanych na terytorium nieprzyjaciela oraz nie przestudiował map, jakie udało się zebrać. Poza tym musiał zgromadzić wszystko, co było potrzebne do długiej wyprawy. Rabunek przez wojsko był zabroniony, dopóki nie wkroczyło ono na teren nieprzyjaciela. Każdy wojownik odpowiadał za szkody wyrządzone przez jego konie na polach uprawnych. Już w nieprzyjacielskim kraju w większości przypadków dowództwo decydowało się na totalny rabunek, palenie zabudowań i mordowanie każdego, kto wpadł w ręce rycerzy. Dzięki łupom zrabowanym nieprzyjacielowi Frankowie mogli żyć dostatnio. Szał wojenny Franków nie znał umiaru w walkach z poganami. W celu utrzymania rozległego kraju w pokoju i bez buntów, Karol dysponował trzema środkami: hrabstwami, strukturą kościelną i siecią swych wasali. Dawnym królestwem Franków zarządzali reprezentanci króla, kierujący okręgami o mniejszej lub większej powierzchni. Po zdobyciu nowych terytoriów tworzone były takie okręgi albo powierzano arystokracji frankijskiej hrabstwa już istniejące. Czasem również Karol nie chciał niszczyć miejscowej arystokracji i pozbawiać jej kontroli nad ziemiami i poddanymi; chciał ją pozyskać i oddawał jej hrabstwa we władanie. Trudno ustalić granice hrabstw i ich liczbę, ale było ich prawdopodobnie od czterystu do siedmiuset. Sieć kościołów i klasztorów była często pierwszymi placówkami struktury administracyjnej i ważnymi ośrodkami władzy. Z podbojem była związana polityka chrystianizacji ludności zakładanie kościołów i klasztorów, co było doskonałym sposobem oznaczania terytorium. Wszystko nad czym sprawował władzę Karol Wielki nosiło znak Chrystusa, który pomógł mu zwyciężyć. Ponadto klasztory królewskie wspomagały funkcjonowanie państwa bo przecież ściągały podatki i zwoływały do armii. Wasalami byli wolni ludzie, którzy poddali się władcy w zamian za beneficjum. Było nim pełnienie służby wojskowej z własnym ekwipunkiem. Podboje pozwalały Karolowi na zwiększanie liczby wasali, których osadzał na nowych terytoriach. Często nie pochodzili oni z arystokracji, ale byli traktowani z prestiżem i cieszyli się opieką władcy, który surowo karał tych, którzy ich skrzywdzili. Często właśnie dzięki nim, nieuczestniczącym w kłótniach lokalnej arystokracji, Karol otrzymywał informacje, co działo się na krańcach jego państwa. Marzeniem całej ówczesnej klasy szlachetnie urodzonych było uzyskanie dla swych potomków opactw lub biskupstw. Wynikały z tego korzyści materialne, ale również wielki prestiż, jakim cieszyli się ci duchowni. Powszechnie głoszony chrystianizm nie wyparł jeszcze reliktów starszych wierzeń, rzymskich, greckich i celtyckich. Ludzie żyli wśród dzikiej natury i odczuwali przemoc jej wielkich sił. Karolingowie wierzyli, że ich władza pochodzi od Boga. Za najważniejszy obowiązek uważali zorganizowanie kultu oraz wskazanie ludowi drogi do zbawienia. Zadaniem króla z dynastii Karolingów było dbanie o zgodę i jednomyślność wśród całego ludu chrześcijańskiego, który podlegał jego władzy. Biorąc przykład z władców biblijnych miał zapewnić należyty wymiar sprawiedliwości i traktować wszystkich równo. Wiedział też, że w przyszłości odpowie za to przed Bogiem. Cesarstwo Karola Wielkiego skupiało różnorodne ziemie, na których każdy lud żył według własnych praw, zatwierdzonych i czasem poprawianych przez cesarza. Jak w tym 803 prawa Sasów, Fryzów i Turyngów, istniejące jedynie w formie ustnej, zostały spisane, co zagwarantowało każdemu z ludów ich poszanowanie. Było to przede wszystkim cesarstwo chrześcijańskie, czyli przede wszystkim wspólnota wiary. Wszystkie ludy znajdujące się pod polityczną kontrolą króla karolińskiego musiały przyjąć chrześcijaństwo. Ogromna część mieszkańców cesarstwa w tym też elity mówiła językami niepochodzącymi z łaciny. Były to głównie języki germańskie, ale również języki słowiańskie, na wschodnich krańcach cesarstwa i języki celtyckie na zachodnich jego rubieżach. Karol Wielki był orędownikiem edukacji i nauki. Na jego dworze gromadzili się najwybitniejsi intelektualiści tamtych czasów jak, Alkuin, Piotr z Pizy, Paulinus, Paweł Diakon, Odon z Metzu. Cesarz posiadał wiele ksiąg i tabliczek do pisania, pod poduszką trzymał notatniki w celu ćwiczenia pisania. Mówił po łacinie, znał też trochę grekę, studiował matematykę i astronomię. Mówił po frankijsku czyli języku używanym między Mozelą a Renem. Językiem administracyjnym była łacina i elita musiała przynajmniej rozumieć łacinę. Karolingowie usiłowali podnosić jakość używanej łaciny, aby zagwarantować skuteczną komunikację w zarządzaniu cesarstwem. Panujący oraz ich urzędnicy musieli posługiwać się dwoma albo nawet trzema językami. Karol Wielki chciał ustalić prawidła języka germańskiego i nakreślił jego gramatykę niestety nie zachowała się. W powszechnym użytku były glosariusze prototypy słowników. Osoby, które nie znały obcego języka, korzystały z pomocy tłumaczy.

Mapa

Europy z czasów króla Karola Wielkiego

Cesarstwo karolińskie nie było scentralizowane. Jego sercem był obszar leżący między Loarą a Renem i część tego regionu dała początek Lotaryngii, gdzie najczęściej przebywał król i cesarz. Tam znajdował się pałac królewski a to pałac w Akwizgranie, który pełnił rolę stolicy. Obszar centralny odgrywał największą rolę w gospodarce. Karolingowie, dążąc do utrzymania spójności swego państwa oraz do poznania i opanowania różnorodnych regionów, dużo podróżowali. Przenosili się z miejsca na miejsce, aby czuwać nad prawidłowym wykonaniem rozkazów. Ówczesny król czy senior nie rządził sam, powinien był otaczać się swoimi panami i zasięgać ich rady. Tak samo działał Karol Wielki, zawsze najpierw wysłuchiwał swoich doradców. Rzym był ówcześnie najludniejszym miastem Zachodu, cieszył się ogromnym prestiżem i był ideałem miasta. Cywilizacja karolińska była cywilizacją drewna. Żelazo było surowcem rzadkim i narzędzia rolnicze tylko wyjątkowo były robione z metalu. Większość budowli karolińskich nie przetrwała, ponieważ były z drewna. Drewniane były domy wiejskie, a nawet miejskie. Również pałace były częściowo z drewna. Na budynki kamienne materiału dostarczały kamieniołomy, a najczęściej ruiny rzymskich budowli. Drogi w cesarstwie były niebezpieczne, wszędzie szerzyły się rozboje dokonywane przez bandytów, z czym usiłował walczyć Karol Wielki. W drogę należało wybierać się w grupie, by uniknąć napadu lub go odeprzeć. Cnotą szlachetnie urodzonych była hojność, natomiast ich największą przywarą było skąpstwo. Magnat otwierał swój skarbiec z okazji narodzin, ślubów, ale takiej samej hojności oczekiwał od strony przeciwnej. Wolni juryści karolińscy mieli prawo do swobodnego poruszania się po cesarstwie i zawierania wedle własnej woli związków małżeńskich. Niewolni nie mieli w ogóle żadnych praw, ich właściciele sprawowali nad nimi absolutną władzę. Karol Wielki miał według różnych źródeł, od siedemnaściorga do dziewiętnaściorga dzieci, ze związków z pięcioma żonami oraz konkubinami. Himiltruda to prawdopodobnie żona poślubiona w 766 roku, według tradycji frankijskiej, jako fried frau, małżeństwo nigdy nie anulowane, odsunięta w 768 roku. Gerperga jego druga żona, znana też pod imieniem Dezyderata, córka króla Longobardów Dezyderiusza. Poślubiona w 768 roku, a małżeństwo zostało anulowane w 771 roku, jego dzieci to Karol Młodszy urodzony w roku 772 lub 773 żył do roku 811,był koronowany na króla Franków, córka Adelajda urodzona w roku 773 lub 774 żyła tylko do roku 774,córka Rotruda urodzila się w roku 775 żyła do roku 810, Karloman później król Pepin urodził się w roku 777 żył do roku 810,i był to król Italii, syn Lotar urodzony w roku 778 albo 779 żył do roku 780i był to brat bliźniak Ludwika Pobożnego, Ludwik Pobożny, urodzony w roku 778 żył do roku 840,jako następca Karola Wielkiego na tronie cesarskim, córka Berta urodzona w roku 779 lub 780 żyła do około 23 stycznia 821 roku, córka Gizela urodzona w roku 781 żyła do roku 808,córka Hildegarda urodzona w roku 782 żył rok do roku 783, Hildegarda to jego trzecia żona urodzona była w roku 758 lub 783 lub 784 roku, poślubiona w 771 roku. Córka Gerolda hrabiego z Vizgau i Emmy z Alemani. Mieli dziewięcioro dzieci, córkę Teodradę urodzona w roku 784 zmarła po 844 roku, była to ksieni w Argenteuil, mamy też ślad po córce Hiltrudzie urodzonej w roku 787, był również w jego życiu Fastrada jako czwarta żona Karola w latach 768 do roku 794, poślubiona w 784 roku. Byla to órka hrabiego z Saksonii prawdopodobnie o imieniu Radulf. Z tego związku narodziły się.

Srebrna

moneta z okresu Karola Wielkiego I

Luitgarda ostatnia żona, z pochodzenia Alemanka, córka nieznanego hrabiego, poślubiona w 794 roku, zmarła w 800 roku. Z tego związku nie było żadnych dzieci.Król miał też dzieci nieślubne, mamy dane o Rotyldzie córce ze związku z Madelgardą ksieni w Faremoutiers, Adaltruda urodzona około 774 roku to córka ze związku z Gerswindą, syn Drogo w latach 801 do roku 855, był to biskup Metz i wikariusz papieski na Francję. Syn Karola i konkubiny Reginy, syn Hugo urodzony w roku 802, żył do roku 844,to drugi z synów Karola ze związku z Reginą. Opat Saint Quentin oraz kanclerz cesarza Ludwika Pobożnego, Alpaida to córka króla i Amaltrudy, syn Teodoryk urodził się w roku 807 żył do roku 818 to syn króla ze związku z Adelindą. Prawdopodobnie Karol Wielki miał jeszcze kilkoro dzieci z nieustalonych związków. W opinii historyków Karol Wielki uznawany jest za władcę wybitnego. W średniowieczu stanowił wzór władcy idealnego, rycerza i gospodarza. Był zdolnym politykiem i wodzem oraz mecenasem nauki i kultury. Sprowadził na swój dwór wielu wybitnych uczonych, między innymi Alkuina z Yorku i Einharda. Już współcześni w uznaniu zasług nadali mu przydomek Wielki choć według innych opinii, przydomek ten ma źródło w ogromnym, jak na owe czasy, wzroście władcy 184 centymetrów, zaś w językach słowiańskich jego imię stało się synonimem godności królewskiej. Jego rozumienie władzy królewskiej i powinności władcy w stosunku do Kościoła spowodowało znaczne zacieśnienie więzów łączących państwo i kościół. Karol Wielki za swój obowiązek uważał walkę z poganami i niewiernymi, a także umacnianie wiary chrześcijańskiej. W 1165 roku, za aprobatą antypapieża Paschalisa III, cesarz Fryderyk Barbarossa dokonał uroczystej ekshumacji szczątków Karola Wielkiego, a zostały odnalezione w Akwizgranie i przeniesione do ołtarza głównego. W tym też roku Ra­inald z Das­sel, ar­cy­bi­skup Ko­lo­nii i kanc­lerz Fry­de­ry­ka Bar­ba­ros­sy, na żą­da­nie Fry­de­ry­ka i za apro­ba­tą an­ty pa­pie­ża Pas­cha­li­sa III ogło­sił Ka­ro­la Wiel­kie­go świę­tym. Jed­nak prawowity pa­pież Aleksander III nie uznał tego aktu. Póź­niej mia­stom Akwi­zgran i Osna­brück po­zwo­lo­no oka­zy­wać cześć Ka­ro­lo­wi jako bło­go­sła­wio­ne­mu. Pa­pież Benedykt XIV za lata 1740 do 1758 roku, za­twier­dził kult Ka­ro­la Wiel­kie­go.Jeszcze do niedawna toczono spory mające ustalić, jakiej narodowości, francuskiej czy niemieckiej, był Karol Wielki. Był przede wszystkim Frankiem, koronowanym królem i władcą chrześcijańskiego państwa frankijskiego poczucie świadomości narodowej w jego czasach nie istniało; Frankowie byli federacją plemion.

Karol Młodszy

Niestety nie dysponujemy dziś portretem króla Karola Młodszego. Karol Młodszy Król Franków urodził się w roku 772 lub 773, zmarł 4 grudnia 811 roku, jako drugi syn Karola Wielkiego i jego żony Hildegardy. Od 780 roku uznany za głównego dziedzica tronu frankijskiego po wydziedziczeniu Pepina Garbatego. Karol prowadził wieloletnie walki z Bretończykami, którzy często najeżdżali ziemie królestwa Franków. Ojciec wysyłał go również na kampanię przeciwko Sasom. Z synów Karola Wielkiego wykazywał on największy talent wojskowy. Około 789 roku Karol Wielki planując sojusz z Offą królem Mercji próbował doprowadzić do małżeństwa Karola Młodszego z jego córką Ælflæd. Małżeństwo nie doszło do skutku na skutek odmowy Karola Wielkiego na ślub jego córki Berty z synem Offy Ecgfrithem. W 790 roku, został mianowany przez ojca gubernatorem Saksonii i Frankonii i otrzymał tytuł księcia Maine. 25 grudnia 800 roku, w Rzymie został koronowany na króla Franków, w tym samym dniu jego ojciec otrzymał tytuł cesarski. Karol Wielki dokonał w 806 roku, podziału swego królestwa na wypadek swojej śmierci Karolowi Młodszemu miał przypaść tytuł cesarski, a z ziem miał otrzymać Austrazję, Neustrię, Burgundię, Saksonię i Turyngię. W roku 806, dowodził wyprawą przeciw plemionom serbskim, zjednoczonym przez księcia Miliducha. Pokonał go w bitwie nad Łabą i złupił ziemie serbskie, zmuszając pozostałych przy życiu wodzów do kapitulacji. Po przybyciu do obozu Karola Młodszego przekazali mu zakładników oraz zobowiązali się płacić trybut i przyjąć chrześcijaństwo. Po zwycięstwie wybudował na terenach słowiańskich dwie twierdze i wrócił na ziemie Franków. Karol Młodszy zmarł nagle na skutek ataku apopleksji podczas pobytu w Bawarii.

Ludwik I Pobożny

Król

Ludwik

I pobożny

Król Ludwik I pobożny urodził się latem 778 roku, w Casseuil-sur-Garonne, a zmarł 20 czerwca 840 rokum w Ingelheim am Rhein, a od 781 roku był królem Akwitanii, i od roku 814,jako król Franków i cesarz rzymski, był to syn Karola I Wielkiego z dynastii Karolingów i jego żony Hildegardy. Jak podaje kronika Ludwik urodził się w Cassinogilum, a współczesnym Casseuil-sur-Garonne. Jego ojciec prowadził wówczas wyprawę wojenną za Pireneje, która zakończyła się pogromem tylnej straży w wąwozie Roncevaux. Południowe granice królestwa były zagrożone wyprawami Maurów. Dodatkowo nie była całkowicie ujarzmiona pograniczna prowincja Akwitania. W 781 roku, Karol poszedł na kompromis z Akwitańczykami, tworząc podporządkowane sobie królestwo Akwitanii, na czele którego stanął właśnie 3 letni Ludwik, który rychło został wysłany do Akwitanii w otoczeniu dworu i regentów. W roku 794, Karol Wielki przekazał synowi cztery dawne galijsko rzymskie osady. Były to Doué-la-Fontaine we współczesnej Andegawenii, Ebreuil, Angeac-Charente, oraz Cassinogilum. Intencją Karola było, aby jego synowie zostali wychowani jak mieszkańcy podległych im obszarów, mieli nosić tamtejsze stroje i rządzić w zgodzie z miejscowymi zwyczajami. Dlatego też synowie Karola Wielkiego otrzymali królestwa w tak młodym wieku. Każde z tych królestw było ważną częścią obrony granic królestwa Franków. Akwitania sąsiadowała z emiratem Kordoby oraz nowo utworzoną marchią hiszpańską ze stolicą w Barcelonie, która wpadła w ręce Franków w roku 797. Dwa lata później muzułmanie odzyskali miasto. Ludwik zebrał więc armię i ruszył na Barcelonę. Towarzyszyli mu Gaskończycy pod wodzą swojego księcia Sancha I, Prowansalczycy pod wodzą Leibulfa oraz Goci pod wodzą Bery. Armia Ludwika przekroczyła Pireneje i w 800 roku, rozpoczęła oblężenie Barcelony, która ostatecznie padła w 801 roku, Karol jednak nie dał swoim synom znacznej swobody w ich królestwach. Często również wysyłał ich na wyprawy wojenne z dala od ich królestw. Ludwik jak wiemy co najmniej raz prowadził kampanię wojenną w południowej Italii przeciwko Benewentowi.

Król na rycinie średniowiecznej

Ludwik był jednym z czterech ślubnych synów Karola Wielkiego. Najstarszy z nich, Pepin Garbaty, zbuntował się przeciw ojcu i został umieszczony w klasztorze. Pozostało trzech synów, między których, zgodnie z tradycją, należało podzielić państwo. Braćmi Ludwika byli Karol Młodszy, król Neustrii, i Pepin Longobardzki, król Italii, obaj starsi od Ludwika. W 806 roku, Karol wydał Divisio Regnorum w którym podzielił państwo między synów na 3 części. Testament miał formę układu z wielmożami frankijskimi, precyzował dokładnie granice podziałów, zasady władzy i podległości, dziedziczenia tronów, azylu itd. Karol miał zostać dziedzicem ojca jako cesarz oraz król Neustrii i Austrazji. Pepin miał otrzymać żelazną koronę Longobardów. Ludwik, oprócz Akwitanii, otrzymał Septymanię, Prowansję i część Burgundii. Testament Karola Wielkiego nie wszedł jednak w życie. Jeszcze za życia cesarza zmarło jego dwóch najstarszych synów i tak Pepin w roku 810, a Karol w roku 811. W 813 roku, Ludwik został koronowany na współcesarza i współregenta. Uroczystość ta odbyła się na zjeździe w Akwizgranie. Odtąd aż do XVI wieku, w Akwizgranie odbywały się wszystkie koronacje królów niemieckich.

Pokuta

Ludwika Pobożnego w Attigny

Pełną władzę cesarską Ludwik przejął po śmierci ojca w roku 814. O śmierci ojca dowiedział się podczas pobytu w Doué-la-Fontaine. Natychmiast pospieszył do Akwizgranu, gdzie dopełnił wymaganych ceremonii. Zgromadzeni możni krzyknęli. Vivat Imperator Ludovicus!. Dodatkowo w 816 roku, przyjął koronę cesarską w Reims z rąk papieża Stefana IV lub V, stając się w państwie Franków najwyższym zwierzchnikiem cywilnym i duchowym równocześnie. Ludwik odsunął doradców swego ojca i zastąpił ich ludźmi, którymi się otaczał władając Akwitanią. Wśród nich był opat klasztoru Wittiza święty Benedykt z Aniane, dawny kanclerz akwitański Ludwika, Helisachar oraz opat Saint-Denis, Hilduin. Po śmierci św. Benedykta, do grona doradców cesarskich dokooptowano Adalharda z Korbei oraz Walę. Obaj byli Karolingami. Ponadto ważną rolę w radzie Ludwika odgrywali Bernard, margrabia Septymanii, oraz Ebon, mianowany arcybiskupem Reims. Ludwik I Pobożny kontynuował politykę ojca, i skupił się na obronie granic zewnętrznych, wspierał działalność misyjną w krajach skandynawskich, stąd przydomek Pobożny. Napotykał jednak na coraz większe trudności w utrzymaniu spoistości państwa, wobec narastających dążeń i ambicji separatystycznych władców poszczególnych hrabstw, na jakie państwo podzielone zostało w roku 750.

Karol

Wielki i Ludwik Pobożny I

Spektakularne zwycięstwo odniósł Ludwik nad swym bratankiem Bernardem, od roku 810, królem Longobardów, który w roku 817, wypowiedział stryjowi posłuszeństwo. Do Lombardii ruszyła ogromna armia cesarska. Zanim dotarła do Alp, Bernard skapitulował. Przybył do Chalon-sur-Saone i tu poddał się stryjowi. W przeprowadzonym tam procesie został skazany na oślepienie. W roku następnym zmarł. Cesarz, jako osoba wręcz dewocyjnie pobożna, poczuł się winny śmierci bratanka. W 822 roku, odbył nawet publiczną pokutę w Attigny przed papieżem Paschalisem I i innymi dostojnikami kościelnymi królestwa. Takie zachowanie bardzo osłabiło pozycję cesarza w państwie. Równie niebezpieczne okazało się uwolnienie z klasztornego odosobnienia Adalarda i Wali, kuzynów cesarskich, którzy zostali tam osadzeni za spiskowanie niedługo po rozpoczęciu rządów przez Ludwika. Jeszcze w roku tryumfu nad Bernardem, Ludwik Pobożny wydał w Akwizgranie Ordinatio Imperi ustanawiając podział państwa między cesarskich synów. Pepin otrzymał we władanie Akwitanię, Ludwik Bawarię, a Lotar otrzymał resztę ziem i zwierzchnictwo nad młodszymi braćmi. Niebawem ojciec ogłosił Lotara współcesarzem, a w roku 823, papież Paschalis I koronował go w Rzymie na cesarza. U progu panowania Ludwika trybutariuszami królestwa Franków byli Duńczycy, Obodrzyci, Słoweńcy, Bretończycy oraz Baskowie. W posłuszeństwie utrzymywała ich siła wojskowa monarchii Karolingów. W 816 roku, doszło do pierwszej rebelii. Zbuntowali się Serbowie. Wkrótce do buntu przyłączyli się również Obodrzyci, którzy zawarli sojusz z Duńczykami. Słowianie zaczęli buntować się także na południowo-wschodnich kresach państwa. Tam Ljudevit, książę Panonii, zaatakował granicę na rzekach Drawie i Sawie. Margrabia Friuli Cadolah, ruszył przeciwko Ljudevitowi, ale zmarł w roku 820, podczas kampanii wojennej. Jego ziemie zostały wkrótce najechane przez Słowian. W 821 roku, Frankowie zawarli sojusz z księciem Dalmacji Borną i Ljudevit uznał zwierzchnictwo Franków. Pokój na tych terenach trwał do roku 827, kiedy Ludwik Niemiecki był to syn cesarza, musiał zmierzyć się Bułgarami pustoszącymi Panonię. W Italii trwały walki o podporządkowanie Karolingom południa półwyspu, zwłaszcza księstwa Benewentu. Mimo kolejnych wypraw i ponawianych hołdów książąt Grimoalda IV i Sico I nie udało się Ludwikowi ostatecznie podporządkować sobie tego małego księstwa. Na południowo zachodnich kresach państwa problemy pojawiły się w 815 roku, kiedy Seguin, książę Gaskonii, zbuntował się przeciw Ludwikowi. Został jednak szybko pokonany, a odebrana mu władza została przekazana jego bratu Lupusowi III. W 820 roku, na zgromadzeniu w Quierzy-sur-Oise zadecydowano o wyprawie przeciwko Kordobie. Jednak dowodzący armią hrabiowie Hugon z Tours i Matfrid z Orleanu działali opieszale i wyprawa nie przyniosła żadnych rezultatów. Ordinatio Imperi z 817 roku, nie zostało w pełni zrealizowane. W 818 roku, kiedy Ludwik wracał z wyprawy wojennej na Bretanię, dotarła doń wieść o śmierci żony Ermengardy. Cesarz był bardzo do niej przywiązany i dworzanie musieli wiele miesięcy namawiać Ludwika do powtórnego ożenku. Ostatecznie drugą żoną cesarza została bawarska księżniczka Judyta. Urodziła mu wkrótce syna, Karola. Judyta i Ludwik zabiegali o dział dla niego, ale mogło się to stać kosztem któregoś ze starszych synów cesarskich. Tak doszło do konfliktu dynastycznego. W 829 roku, w Wormacji Ludwik nadał Karolowi tytuł króla lub księcia Alemanii. Nadanie to dokonało się kosztem działu Lotara. Na jego reakcję nie trzeba było długo czekać. Podburzany przez Walę i przy poparciu braci oskarżył cesarzową Judytę o cudzołożny związek z Bernardem z Septymanii, który miał również być ojcem Karola. Bernard pozostał jednak na cesarskim dworze, otrzymał nawet nowe zaszczyty. Dostojnicy kościelni jednak uciekli z dworu i dali swojej poparcie cesarskim synom. W 830 Wala oskarżył Bernarda o spisek na swoje życie. W odpowiedzi Pepin Akwitański zebrał w Gaskonii armię i przy poparciu magnatów z Neustrii ruszył na Paryż. Ludwik wracał właśnie z kolejnej wyprawy na Bretanię, kiedy znalazł swoje państwo w stanie wojny domowej. Ruszył natychmiast na Compiègne, gdzie został oblężony przez armię Pepina i wzięty do niewoli. Cesarzową Judytę zamknięto w klasztorze Świętego Krzyża w Poitiers. Nieco później Ludwik podzielił los żony. Bernard uciekł do Barcelony. Władzę w Cesarstwie tymczasem przejął Lotar. Zaniepokojeni wzrostem siły starszego brata, Ludwik i Pepin zwrócili się przeciwko niemu. Lotar próbował ratować swoją pozycję zwołując zjazd możnych do Nijmegen. Możni przybyli, ale ze zbrojnymi pachołkami, i wymogli uwolnienie cesarza. W 831 roku, Ludwik odzyskał wolność, a jego synowie padli mu do stóp. Pepin i Ludwik wyszli na rebelii najlepiej, gdyż otrzymali nowe nadania ziemskie. Lotar natomiast został pozbawiony godności współcesarza i wygnany do Italii. Wala usunął się do klasztoru. Sprawa uposażenia Karola Łysego nadal jednak antagonizowała dom panujący. W 832 roku, Pepin Akwitański został wezwany na dwór ojca. Spotkał się tam z chłodnym przyjęciem i obrażony odjechał do Akwitanii wbrew rozkazom ojca. Obawiając się kolejnej rebelii Ludwik nakazał wszystkim swoim siłom zebrać się w Akwitanii. Wtedy Ludwik Niemiecki wbrew rozkazom ojca zaatakował i umocnił się w Szwabii. Cesarz zdecydował się na krok radykalny. W 833 roku, odebrał Pepinowi Akwitanię i nadał ją Karolowi. Równocześnie przekazał resztę państwa Lotarowi, który dotychczas trzymał się na uboczu, ale utrzymywał kontakty z Pepinem i Ludwikiem. W roku 833, bracia rozpoczęli kolejną rebelię. Kiedy Ludwik Pobożny zbierał nową armię w Wormacji Lotar ruszył na północ a Ludwik Niemiecki na południe. Do spotkania miało dojść pod Rotfeld w Alzacji. Dotarły tam również wojska cesarskie, które jednak rozpierzchły się nie podejmując walki. Ludwik Pobożny ponownie stracił władzę. Zamknięto go w klasztorze Saint-Denis w Soissons. Judytę umieszczono w Tortonie, a Karola w Prüm. W walce z ojcem, wspierali Lotara biskupi jak Ebon z Reims i Agobard z Lyonu. 13 listopada biskup Ebbo przewodził synodowi w Soissons, na którym zmusił Ludwika Pobożnego do przyznania się do wielu przestępstw. Takie postępowanie sprawiło, że możni Saksonii i Austrazji zwrócili się przeciw Lotarowi, który uciekł do Burgundii. 1 marca 834 roku, Ludwikowi przywrócono władzę nad państwem. Lotar został zmuszony wycofać się do Italii. Ebon i Agobard utracili biskupstwa. W 836 roku, cesarz zawarł pokój z Pepinem i Ludwikiem. Lotar ponownie został pominięty przez ojca. Cesarz Ludwik uczynił również nowe nadanie dla Karola. W tym samym czasie na wybrzeża państwa Franków po raz pierwszych napadli wikingowie. W 837 roku, popłynęli w górę Renu aż do Nijmegen, gdzie ich król Roryk zażądał odszkodowania za wikingów poległych w jednej z poprzednich wypraw. Silne wojska zebrane przez Ludwika zmusiły go jednak do odwrotu. Po nich przyszli jednak następni najeźdźcy, pustosząc północne wybrzeża. W roku 838, zażądali nawet zwierzchnictwa nad Fryzją. Ludwik rozkazał zbudować flotę wojenną i wysłał swoich urzędników aby umocnili frankijskie zwierzchnictwo nad Fryzami. Rok 837, przyniósł koronację Karola na króla Alemanii i Burgundii. Karol otrzymał również część ziem Ludwika Niemieckiego. Spowodowało to bunt starszego syna. Cesarz podzielił więc państwo jeszcze raz. W Quierzy-sur-Oise przekazał Karolowi Bawarię. Wkrótce okazało się, że hojność Ludwika wobec najmłodszego syna nie znała granic. W 838 roku, zmarł z przepicia Pepin Akwitański. Pomijając prawa jego syna a swojego wnuka, Pepina II, Ludwik przekazał Akwitanię Karolowi. Możni akwitańscy okrzyknęli jednak królem Pepina II. Kiedy Ludwik Pobożny zagroził interwencją zbrojną rozpoczęła się trzecia rebelia. Wiosną 839 Ludwik Niemiecki najechał Szwabię. Pepin i jego gaskońscy stronnicy doszli aż do Loary. Duńczycy natomiast po raz kolejny zaatakowali Fryzję. Lotar, po raz pierwszy od dłuższego czasu, poparł stronę ojca. W zamian za przywrócenie mu dzielnicy poprzysiągł wierność cesarzowi. Ostatecznie cesarz nadał Ludwikowi Niemieckiemu Bawarię. Pepin II został wydziedziczony, a resztę państwa podzielono na część wschodnią i zachodnią. Lotar mógł wybrać, którą chce władać. Wybrał wschód w tym Italię, zachód pozostawiając Karolowi. W 840 roku, cesarz doprowadził do uznania Karola królem Akwitanii. Szczęśliwy Ludwik razem z Ludwikiem Niemieckim ruszyli natychmiast do Marchii Wschodniej. W lipcu cesarz powrócił do Frankfurtu. Ostatnia za jego życia wojna domowa dobiegła końca. Jednak wkrótce po powrocie Ludwik poczuł się źle. Wiosną 840 roku, przeniósł się do swojego myśliwskiego zamku w Ingelheim am Rhein nad Renem. Zmarł tam 20 czerwca roku 840, w obecności wielu biskupów i innych duchownych. Nie było przy nim cesarzowej Judyty i ich syna Karola. Wkrótce potem zadrażnienia między braćmi wywołały kolejną wojnę domową, która doprowadziła do rozpadu państwa Karola Wielkiego. Ludwik Pobożny został pochowany w bazylice świętego Piotra w Metz.

Denar

Ludwika Pobożnego I

Jak wspomniałem król Ludwik około roku 794 lub 795,poślubił Ermengardę z Hesbaye a około roku 778,a napewno w dniu 3 października 818 roku, córkę hrabiego Ingermana z Hesbaye i Jadwigi z Bawarii. Ludwik i Ermengarda mieli razem trzech synów i trzy córki Pierwszym synem byl Lotar I urodzony roku 795,dniaa 29 września 855 roku, to późniejszy cesarz. Kolejnym synem był Pepin I urodził się w roku 797, 13 listopada lub 13 grudnia 838 roku, to późniejszy król Akwitanii. Kolejnym dzieckiem była Rotruda urodzona około roku 800 czego dokladnie nie wiemy.Następna córka to Hildegarda lub Matylda urodziła się około roku 802 i też jako historycy nie mamy pelnych daanych, to żona hrabiego Geralda z Owernii, także miała swoje dzieci. Oraz syn Ludwik II urodził się w roku 804 a zmarł 28 września 876 roku, to także przyszły król Franków Wschodnich. Ludwik Pobożny w roku 819, jak wiemy w Akwizgranie poślubił Judytę Bawarską w roku 805,dnia 19 lub 23 kwietnia, a córkę hrabiego Welfa i Jadwigi, kobiety z możnego saskiego rodu. Ludwik i Judyta mieli razem syna i córkę. Gisela urodziła się w roku 820 a 5 lipca 874 roku zmarła, żona księcia Eberharda z Friuli, miała dzieci, a także Karol II Łysy urodzony 13 czerwca 823 roku 5 lub 6 października zmarl w roku 877, to także król Franków Zachodnich, cesarz. Ze związku z Theodeliną z Sens Ludwik miał dwoje nieślubnych dzieci.Arnulfa z Sens i Alpaisa.

Królestwo Franków Zachodnich w latach 846 do roku 987

KAROLINGOWIE

Karol II Łysy

Król Franków

Zachodnich

Karol Łysy, cesarz rzymski, król Dolnej Burgundii

Ten król urodził się 13 czerwca 823 roku, we Frankfurcie nad Menem, a zmarł 5 października lub 6 października 877 roku, to król zachodniofrankijski od roku 843,i król Italii od 876 roku, i cesarz rzymski od roku 875, syn Ludwika I Pobożnego w latach 778 do roku 840, to pierwszy król francuski z dynastii Karolingów francuskich. Ludwik I Pobożny na rok przed swą śmiercią dokonał podziału Cesarstwa Franków pomiędzy swych trzech synów, Lotara, Ludwika i Karola. Kierując się zasadą senioratu jeszcze za życia ustanowił najstarszego syna Lotara cesarzem, obaj pozostali mieli być tylko królami. Jednak gdy umarł, oni sami, po długich targach i kompromisach, dokonali ostatecznego podziału Królestwa i władzy, zawierając w 843 roku. Traktat z Verdun, proklamację zgody trzech braci gwarantującą ich współpracę i wzajemną pomoc. Koronacja Karola II odbyła się w Orleanie. Faktycznie traktat stał się zaczynem trwałego podziału jednolitego państwa Franków Karola I Wielkiego na przyszłe państwa narodowe. Z cesarstwa Karolingów wyłoniły się wówczas trzy królestwa mianowicie zachodnich Franków, które objął Karol II Łysy, wschodnich Franków, przejęte przez Ludwika Niemieckiego i środkowe, rozciągające się wąskim pasem od Morza Północnego aż po Rzym w Italii. To środkowe królestwo przydzielone zostało Lotarowi I, który otrzymał godność cesarza.

Żelazna

korona

Longobardów

Ale po jego śmierci w 855 roku, zostało dodatkowo podzielone na trzy części między jego synów. Tak więc w miejsce jednego dużego, zwartego i silnego cesarstwa Karola Wielkiego w 40 lat po jego śmierci istniało na jego terytorium pięć królestw. Były to jakby zalążki późniejszych terytoriów Francji, Niemiec oraz Niderlandów, Szwajcarii i Włoch. W państwie zachodniofrankijskim Karola II Łysego, od początku jego powstania, nie było wewnętrznej zwartości. Poszczególne hrabstwa buntowały się i dążyły do jak największej niezależności od króla, zaś celtycka Bretania na północy i wizygocka Akwitania na południu w ogóle stanowiły oddzielne księstwa. Postępowało też rozwarstwienie społeczne. Karol Łysy mozolnie budował swój dwór królewski, otaczał się ludźmi kultury, filozofami, pisarzami, poetami, sam określany był jako król i filozof. W wyniku dynastycznych ruchów na mocy porozumienia w Meerssen część dziedzictwa Lotara I, dostała się Ludwikowi Niemieckiemu, zaś Karol przejął część Lotaryngii w roku 870. Ale po śmierci Ludwika Niemieckiego w 875 roku. Italia przypadła Karolowi i został on, przy wsparciu papieża Jana VIII, cesarzem rzymskim. W ten sposób zarysowała się jakby możliwość ponownego scalenia wszystkich królestw frankijskich w jedną całość. Nie byli tym wszakże zainteresowani możnowładcy, rządzący w poszczególnych hrabstwach. Jednak największą przeszkodą stały się wyniszczające najazdy Saracenów, głównie Arabów na Italię, i wikingów a Normanów na północne i zachodnie wybrzeża zachodniej Frankonii i Madziarów czyli Węgrów od wschodu, z obszarów Panonii nad Dunajem. Gdy Karol Łysy organizował wojskową wyprawę do Italii przeciwko Saracenom, odmówiła mu wsparcia część baronów zachodniofrankijskich i Karolingowie niemieccy, którzy wtedy zajęli całą Lotaryngię. W trakcie ekspedycji w Italii w 877 roku, w okolicach Avrieux, wówczas Karol II Łysy zmarł. Cesarzem po nim został Karol Otyły w roku 881, który też wówczas przejął też całą Italię. Królem zachodniofrankijskim został syn Karola Łysego, Ludwik II Jąkała. Należy zaznaczyć iż. Kapitularz z Meerssen z 847 roku, nakazywał, by każdy wolny człowiek wybrał sobie kogoś możniejszego i został jego wasalem co po francusku znaczy Capitulaire de Meerssen. Dodać trzeba iż, gdy w roku 877, wyruszając do Italii Karol na żądanie hrabiów wydał kapitularz gwarantujący dziedziczność hrabstw, legalizując dotychczasową praktykę zwaną Capitulaire de Quierzy.

Ludwik II Jąkała

Król

Ludwik

II Jąkała

Niestety w archiwach zachowała się tylko taka mała miniatura Króla Ludwika II Jąkały, po francusku to, Louis le Bègue urodził się 1 listopada 846 roku, a zmarł 10 kwietnia 879 roku, w Compiègne, od 877 roku, był król zachodniofrankijskim, jest to syn Karola II Łysego, z dynastii Karolingów francuskich, oraz Ermentrudy, córki Odona I, hrabiego Orleanu. W 866 roku, po śmierci swojego młodszego brata Karola został królem Akwitanii. Po śmierci ojca w 877 roku, objął rządy w całym królestwie zachodniofrankijskim. 8 grudnia 877 roku, został koronowany w Reims przez tamtejszego arcybiskupa Hincmara. Powtórna koronacja odbyła się 7 września 878 roku. Kiedy to Ludwika koronował papież Jan VIII, który przybył do Francji na synod kościelny. Uroczystości odbyły się w Troyes. Papież zaoferował Ludwikowi koronę cesarską, ale ten odmówił. Ludwik był słabego zdrowia i przeżył ojca tylko o 2 lata. W okresie jego panowania role i możliwości władzy królewskiej w kraju nieustannie malały, wzrastała natomiast odrębność księstw i hrabstw jak Akwitanii, Gaskonii, Tuluzy, Burgundii, Owernii, Normandii, Bretanii, Flandrii i innych, oraz rosła potęga wielkich baronów. Nie odgrywał aktywnej roli na scenie międzynarodowej. Ówcześni kronikarze opisywali go jako prostego i miłego człowieka, miłującego pokój, religię i sprawiedliwość. Ludwik był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy ożenił się w marcu 862 roku, z Ansgardą a zmarłą 2 listopada po 879, córką hrabiego Harduina. Ślub odbył się potajemnie i wbrew woli ojca Ludwika, który też rychło wyjednał u papieża unieważnienie małżeństwa. Ludwik i Ansgarda mieli razem dwóch synów i dwie córki pierwsza to Hildegarda urodzona prawdopodobnie około roku 864. Oraz druga córka to, Gizela w latach 865 do roku 884, żona Roberta, hrabiego Troyes, później przyszedł na świat syn Ludwik III, około roku 865 do 5 sierpnia 882,był królem Franków Zachodnich, oraz syn Karloman II od około roku 866, a od 12 grudnia 884 roku, król Franków Zachodnich Drugą żoną Ludwika była Adelajda z Paryża urodzona w roku 850 lub 853,żyła do 10 listopada 901,była córką Adalarda, hrabiego Paryża. Małżeństwo to nie było udane i Ludwik starał się, bezskutecznie, o rozwiązanie tego małżeństwa z powodu zbyt bliskiego pokrewieństwa, a babka Adelajdy była nieślubną córką Ludwika I Pobożnego, dziadka Ludwika II, lub Karola Wielkiego, jego pradziadka. Podczas powtórnej koronacji królewskiej w 878 roku, Ludwik odmówił zgody na koronację Adelajdy. Ludwik i Adelajda mieli razem syna i córkę Ermentruda urodzoną w roku 875 żyła do roku 914,była to żona Wernera z Ivrei. Miał tez syna Karola III Prostaka urodzonego w dniu 17 września 879 roku, a od 7 października 929 roku, był to król Franków Zachodnich. W 879 roku, Ludwik wyruszył na wyprawę wojenną przeciwko wikingom. Podczas marszu na północ poczuł się źle i zmarł w Compiègne 10 kwietnia 879 roku Po jego śmierci państwo zostało podzielone między jego dwóch synów Ludwika III i Karlomana II.

Ludwik III król zachodniofrankijski

Król Ludwik III

Ludwik III król zachodniofrankijski lub nazywany też Ludwikiem III Królem Franków Zachodnich urodził się około roku 863, zmarł 5 sierpnia 882 roku, w Saint-Denis, jako król zachodniofrankijski w latach 879 do roku 882, syn Ludwika II Jąkały, z dynastii Karolingów francuskich. Współrządził wraz ze swym bratem Karlomanem w latch 879 do roku 884. Obaj chcieli w swych rządach oprzeć się na wasalnych książętach i hrabiach, nie mieli wszak większego wpływu na ich działania. Od 840 roku, godności arystokratyczne były dziedziczne, synowie wasalnych arystokratów mieli prawo przejmowania dóbr nadanych ich ojcom przez królów. Kolejni władcy nie mogli tych dóbr odebrać, co skutkowało coraz większym uniezależnieniem się lokalnych hrabstw i księstw od centralnej władzy królewskiej. W 881 roku, król Ludwik III zatrzymał wojska normańskie w bitwie pod Saucourt-en-Vimeu. Po śmierci Ludwika III przez dwa lata rządził sam jego brat Karloman.

Karol III Otyły

Król Karol III

Król Karol III Gruby

Karol III nazywany był też Karolem Grubym, z łaciny to Carolus Pinguis urodził się 13 czerwca 839 roku, w Neudingen, a zmarł 13 stycznia w roku 888 także w Neudingen, a od roku 881, cesarz rzymski, od 884 roku, król zachodniofrankijski z dynastii Karolingów niemieckich. Był to trzeci syn Ludwika Niemieckiego. Przy podziale państwa swojego ojca w 876 roku, otrzymał tylko Niemcy południowo zachodnie, czyli Szwabię. Po śmierci braci objął władzę nad całym ojcowskim królestwem. Po śmierci cesarza Karola II Łysego, za wskazaniem papieża, otrzymał w 881 roku, koronę cesarską. Przejął również w 884 roku, zachodniofrankijską koronę królewską po śmierci, panujących tylko przez 8 lat, trzech królów dynastii Karolingów francuskich, Ludwika II Jąkały i jego synów Ludwika III i Karlomana. W ten sposób znów zarysowała się jedność terytoriów po byłym Cesarstwie Franków Karola I Wielkiego. Ale nie było to celem baronów i książąt. Integracji pod przywództwem Karola Otyłego nie sprzyjała też jego nieskuteczna walka z najazdami wikingów, rujnujących nadmorskie hrabstwa. W latach 885 do roku 887, Normanowie oblegli Paryż. Mieszkańcy bronili się skutecznie, zamieniając wyspę Cité na warownię i odpierając wszystkie ataki najeźdźców. Obroną dowodził młody hrabia Paryża Odo, syn Roberta Mocnego, zwycięzcy nad wikingami z lat 864 do roku 865. Uzyskał on wtedy przydomek księcia Paryża. Przybyły z wojskiem na odsiecz król Karol Otyły nie odważył się jednakże podjąć walki z wikingami i wdał się w pertraktacje. Ostatecznie po otrzymaniu wysokiej kontrybucji wikingowie odeszli od Paryża i wrócili do Skandynawii. Okup ściągnięty został potem jako podatek od ludności. Oskarżony o nieudolne rządy, Karol Otyły abdykował w 887 roku, w Tryburze, a kilka miesięcy potem zmarł. Po kilkuletnich walkach dynastycznych o tron królem został Karol III Prostak w latach 892 do roku 923 z linii Karolingów francuskich. Karol był najmłodszym z trzech synów Ludwika II Niemieckiego, pierwszego króla Franków Wschodnich, i Emmy Bawarskiej, córki hrabiego Welf z Altdorfu. Kronikarze opisywali Karola jako bardzo chrześcijańskiego księcia, bogobojnego, całym sercem mu podporządkowanego, gorliwie wypełniającego rozkazy Kościoła, szczodrego, gorliwego w modlitwie, zawsze gotowego do wychwalania Boga. W 859 roku, Karol został mianowany hrabią Breisgau, alemańskiej marchii na pograniczu południowej Lotaryngii. W 863 roku, zbuntował się najstarszy brat Karola, Karloman. Rok później do buntu przyłączyli się jego młodsi bracia, Ludwik Młodszy i Karol. Ludwik Niemiecki mianował wówczas Karlomana królem Bawarii. W 865 roku, dokonał podziału państwa między synów. Bawaria przypadła Karlomanowi, Saksonia razem z Frankonią i Turyngią Ludwikowi, a Alemania Szwabia i Recja, a Karolowi. Lotaryngia została podzielona między dwóch młodszych braci. Kiedy w 875 roku, zmarł cesarz Ludwik II, który był również królem Włoch, na mocy porozumienia zawartego między zmarłym cesarzem z Ludwikiem Niemieckim, Włochy odziedziczył Karloman Bawarski.

Karol

Otyły w 

Grandes

Chroniques de France

Nie pogodził się z tym jednak król Franków Zachodnich Karol II Łysy, który wyprawił się zbrojnie do Italii i koronował się na cesarza. Ludwik wysłał więc na półwysep wojska dowodzone przez Karlomana i Karola, które przy wsparciu wojsk margrabiego Berengara z Friuli, miały opanować włoskie posiadłości zmarłego w 875 roku, cesarza. Wyprawa ta nie odniosła jednak większych sukcesów dopóki w 877 roku, nie zmarł Karol Łysy. W międzyczasie zmarł również Ludwik Niemiecki w roku 876, i trzej bracia spotkali się w celu dokonania ostatecznego podziału ojcowskiego królestwa. Podział ten pokrywał się mniej więcej z tym dokonanym w roku 865, tyle że Karol otrzymał mniejszą część Lotaryngii niż to było wcześniej postanowione. Bracia rządzili zgodnie i nie dochodziło między nimi do konfliktów. W 877 roku, Karloman uzyskał wreszcie władzę we Włoszech. Ludwik Młodszy w tym czasie podzielił Lotaryngię na trzy części, między każdego z braci. W 878 roku, Karloman zrzekł się swojej części na rzecz Ludwika, który podzielił się nią z Karolem. W 879 roku, chory Karloman dokonał podziału swojego władztwa między braci. Ludwik miał otrzymać Bawarię, a Karol Włochy. Od 879 roku, datują się rządy Karola w Italii, chociaż Karloman zmarł w 880 roku. W 880 roku, Karol dołączył do królów zachodniofrankijskich, Ludwika III i Karlomana II, podczas ich wyprawy na zbuntowanego króla Prowansji Bosona. Karol brał udział w oblężeniu Vienne od sierpnia do listopada, ale bez sukcesów. Prowansja od 863 roku, podlegała królowi Włoch, którym był wówczas Karol. W 882 roku, wysłał Ryszarda, hrabiego Autun, z zadaniem zdobycia Vienne, z którego to zadania Ryszard wywiązał się we wrześniu. Boson zrzekł się Prowansji na rzecz Karola. 18 lipca 880 roku, papież Jan VIII wysłał list do walczącego z nim Gwidona II ze Spoleto z propozycją rozmów pokojowych. List został jednak zignorowany przez Gwidona, który najechał państwo kościelne. Papież poprosił więc o pomoc króla Włoch, Karola Otyłego. Karol przybył na pomoc i pokonał Gwidona. W podzięce papież koronował go na cesarza. Uroczystość odbyła się 12 lutego 881 roku. Później Karol przestał pomagać papieżowi w jego walce z Gwidonem, mimo kolejnych listów papieskich z prośbami o pomoc. Jako cesarz Karol rozpoczął budowę pałacu w Sélestat w Alzacji. Budował go na wzór pałacu Karola Wielkiego w Akwizgranie. Ponieważ Akwizgran znajdował się w królestwie jego brata Karol wybudował więc nowy pałac cesarski na swoich ziemiach. Pałac ten został zbudowany bliżej centrum cesarstwa niż Akwizgran. W lutym 882 roku, Karol zwołał zjazd do Rawenny. Doszło tam do zawarcia pokoju między cesarzem i papieżem a Gwidonem ze Spoleto i jego wujem, Gwidonem z Camerino. Gwidon ze Spoleto zobowiązał się zwrócić papieżowi jego zagarnięte posiadłości. Z tego zobowiązania książę nie wywiązywał się gorliwie. W 883 roku, Gwidon z Camerino, nowy książę Spoleto, został więc oskarżony o zdradę. Gwidon uciekł sprzed sądu cesarskiego i powrócił do swojego księstwa, gdzie zawarł sojusz z Saracenami. Karol wysłał przeciw niemu Berengara z Friuli. Margrabia odnosił początkowo sukcesy, ale epidemia jaka wybuchła nagle w Italii zmusiła jego armię do odwrotu. W 883 roku, Karol podpisał traktat z dożą Wenecji Giovannim II, który stanowił, że każdy morderca doży, który ucieknie na terytorium cesarstwa zostanie zeń wydalony. Na początku lat 80 tych IX wieku, resztki armii wikingów rozbitej przez króla Wesseksu Alfreda Wielkiego zaczęły się osiedlać w Niderlandach. Ich napór był z powodzeniem powstrzymywany przez brata Karola, Ludwika Młodszego. Kiedy Ludwik zmarł w 882 roku, Karol Otyły zjednoczył pod swoimi rządami całe królestwo wschodniofrankijskie. Latem Karol zwołał zgromadzenie całej armii wszystkich plemion w królestwie i ruszył na jej czele przeciwko wikingom. Obległ ich główny obóz w Asselt. Wkrótce rozpoczął negocjację z przywódcami wikingów, Godfrydem i Zygfrydem. Godfryd zgodził się przyjąć chrześcijaństwo i zostać wasalem Karola. Cesarz dał mu za żonę Gizelę, córkę Lotara II, króla Lotaryngii. Zygfryd jednak został pominięty. Lata od 882 do roku 884, to czas wojny domowej w Marchii Wschodniej to obecna Austria. Bratanek Karola, Arnulf z Karyntii, sprzymierzył się z Engelszalkiem II przeciwko margrabiemu Marchii Wschodniej, Aribonowi, mianowanemu na ten urząd przez Karola. Margrabiego i cesarza poparł jednak władca Wielkich Moraw, Świętopełk I, który w 884 roku, w Kaumbergu złożył przysięgę na wierność Karolowi. Wojna domowa spowodowała zerwanie Karola z rodem Wilhelminów i bratankiem Arnulfem, ale przydała mu cennych sprzymierzeńców w postaci władców morawskich i podległych im słowiańskich książąt. W 885 roku, Karol, obawiając się buntu wikinga Godfryda i jego szwagra Hugona Alzackiego, zaaranżował spotkanie w Spijk niedaleko Lobith. Godfryd i Hugon wpadli w pułapkę. Godfryd został natychmiast stracony, a Hugon oślepiony i zesłany do klasztoru w Prüm. Po śmierci Karlomana, króla zachodniofrankijskiego, który zmarł jk wiemy 12 grudnia 884 roku, możni królestwa okrzyknęli królem Karola Otyłego. Tym samym Karol doprowadził do zjednoczenia wszystkich frankijskich królestw, po raz pierwszy od 843 roku, Jego koronacja na króla w Galii po łacinie to rex in Gallia, odbyła się najprawdopodobniej 20 maja 885 roku, w Grand w południowej Lotaryngii. Karola koronował biskup Langres Geilo. Chociaż Geilo wprowadził dla Karola specjalną pieczęć na królestwo zachodniofrankijskie, Karol nigdy nie rządził tam osobiście, a bieżące sprawy zostawiał do załatwienia miejscowemu możnowładztwu. Okres panowania Karola w królestwie zachodnim do czas nasilonych najazdów wikingów. W 885 roku, potężna flota dowodzona przez Zygfryda wpłynęła na Sekwanę i rozpoczęła oblężenie Paryża. Zygfryd zażądał od Karola okupu, ale cesarz odmówił. Karol w tym czasie przebywał we Włoszech, więc obroną Paryża dowodził hrabia Odon. Karol wysłał na odsiecz Henryka Frankońskiego. W 886 roku, przybył osobiście Karol. Jego armii udało się otoczyć obóz wikingów w Montmartre. Karol nie przejawiał jednak ochoty do walki. Większość wojsk wysłał wkrótce do Burgundii, gdzie wybuchła rebelia. Wikingowie opuścili Francję wiosną 887 Karol zapłacił im wówczas 700 funtów srebra. Takie postępowanie cesarza przyczyniło się spadku jego popularności w zachodnim królestwie. Karol, podczas swojego pobytu w zachodnim królestwie, wydał wiele przywilejów dla miejscowych możnych. Uznał wszystkie prawa i przywileje nadane przez swoich poprzedników możnym w marchii hiszpańskiej, Prowansji, a szczególnie w Neustrii. Karol doszedł również do porozumienia z księciem Bretanii Alanem I, któremu prawdopodobnie nadał tytuł królewski. Karol był żonaty z Ryszardą Szwabską a, córką hrabiego Erchangera ze Szwabii, członka możnego rodu Ahalolfingów. Ich ślub odbył się w 862 roku, ale małżeństwo to pozostało bezdzietne. Karol miał syna z nieznaną z imienia konkubiną, Bernarda, którego w 885 roku, uznał swoim dziedzicem, ale spotkał się z opozycją wielu dostojników kościelnych. Miał jednak poparcie papieża Hadriana III. Cesarz zaprosił go na zjazd panów cesarstwa do Wormacji w październiku 885 roku, jednak papież zmarł po drodze. Hadrian chciał usunąć sprzeciwiających się cesarzowi biskupów, co otworzyłoby drogę Karolowi do uznania Bernarda swoim następcą. Wskutek śmierci papieża działania Karola nie powiodły się. Po fiasku pierwszej próby Karol spróbował ponownie legitymizować Bernarda. Starał się również o poparcie ze strony nowego papieża, Stefana VI, z którym spotkał się na początku 886 roku. Zjazd możnych został zaplanowany na kwiecień i maj 887 w Waiblingen. 30 kwietnia 887 roku, papież Stefan zdecydował, że nie pojedzie na zjazd. Mimo to Karol podjął próbę uznania Bernarda swoim następcą, ale ponownie napotkał na opór możnych i zrezygnował z tego pomysłu. Kolejnym kandydatem na następcę Karola został Ludwik Ślepy, syn Bosona Prowansalskiego. W maju 887 roku, w Kirchen Karol adoptował Ludwika. Nad jego tronem zbierały się już jednak czarne chmury. Z biegiem czasu możni zaczęli postrzegać Karola jako króla słabego i niekompetentnego. We wszystkich królestwach narastało niezadowolenie z jego rządów. Nasiliło się ono latem roku 887, kiedy Karol adoptował Ludwika Prowansalskiego. Mianował również hrabiego Odona i margrabiego Berengara swoimi następcami w poszczególnianych częściach jego państwa. Doszło również do konfliktu z żoną, którą otoczenie Karola oskarżyło o cudzołóstwo. Cesarzowa oczyściła się jednak z tych zarzutów.Decyzje Karola dotyczące następstwa tronu nie spodobały się jego bratankowi, Arnulfowi z Karyntii. 11 listopada 887 roku, Karol zwołał zgromadzenie do Frankfurtu. Otrzymał na nim wieść, że jego bratanek zbuntował się przeciwko niemu i maszeruje na Niemcy z armią Bawarów i Słowian. W ciągu tygodnia poparcie dla Karola na wschodzie upadło. Ostatni porzucili go Alemanowie, aczkolwiek detronizacja Karola nigdy nie została uznana w Lotaryngii. 17 listopada Karol był już pozbawiony władzy, ale dokładny przebieg wydarzeń jest nieznany. Faktem jest, że cesarz nie uczynił niczego, aby przeciwdziałać krokom Arnulfa. Kiedy bratanek doszedł do władzy Karol powierzył jego opiece Bernarda i Ludwika oraz poprosił o kilka posiadłości w Szwabii, gdzie mógłby spędzić resztę życia. Arnulf przekazał więc stryjowi Neidingen, gdzie Karol zmarł 13 stycznia 888 roku, Został pochowany w Klasztorze Reichenau, położonym na wyspie o tej samej nazwie na jeziorze Bodeńskim. Państwo Karola ostatecznie rozpadło się. W królestwie zachodniofrankijskim do władzy doszedł hrabia Odon. Władzę we Włoszech przejął Berengar z Friuli, jednak nie przez wszystkich został on uznany. Rozpoczęły się dziesięciolecia wojen domowych i walk o władzę w królestwie włoskim.

ROBERTYNOWIE

Odon władca Franków

Król Odon

Odon władca Franków urodził się około roku 860,a zmarł 1 stycznia 898 roku, był hrabią Paryża, królem zachodniofrankijskim od roku 888. Syn Roberta Mocnego i Adelajdy, starszy brat Roberta I. Po dowodzeniu zwycięską obroną podczas oblężenia Paryża przez wikingów został wybrany królem zachodniofrankijskim. Podczas oblężenia tego miał utracić prawą rękę, zlecił jednak, by wykonano dlań w jej miejsce metalową protezę i jak zaświadcza kronikarz Abbon nie była ona mniej sprawna od dawnej dłoni. Jego potomkowie walczyli w Galii z Karolingami o władzę. W końcu Hugo Kapet ostatecznie pozbawił władzy Karolingów i rozpoczęło się panowanie nowej dynastii Kapetyngów.

KAROLINGOWIE

Karol III Prostak

Król

Karol

III Prostak

Karol III Prostak, po francusku to Charles III le Simple urodził się 17 września 879 roku, a zmarł 7 października 929 roku, był to król zachodniofrankijski w latach 898 do roku 922, syn Ludwika II Jąkały z dynastii Karolingów francuskich. Jako że w roku 888, możnowładcy zachodniofrankijscy obrali na króla hrabiego Odona z rodu Robertynów, za jego zasługi w walkach z wikingami. Nie zgadzali się z tym jednak zwolennicy Karolingów francuskich i w 892 roku, drugim królem został Karol III Prostak, syn Ludwika II Jąkały. Przez 6 lat królestwem rządziło więc dwóch królów, potem, mniej więcej na zmianę, ich potomkowie. Rywalizacja obu rodów Karolingów i Robertynów trwała przez całe sto lat, przybierając okresowo charakter wojny domowej. W roku 922. wybuchł bunt możnowładców, w wyniku czego Karol III Prostak, zmuszony został do ucieczki do swojego królestwa Lotaryngii. Nowym królem wybrano Roberta, syna Roberta Mocnego. 15 czerwca 923 roku, pod Soissons wojska Karola pokonały siły Roberta, który poniósł śmierć w bitwie. Karol nie odzyskał jednak korony, a w wyniku zdrady swojego kuzyna Herberta II de Vermandois trafił do więzienia w twierdzy Saint-Quentin. W niewoli Karol spędził 4 lata, do 927 roku. Dwa lata później były król karoliński umarł na zamku w Péronne. Za panowania Karola III ustały uciążliwe najazdy wikingów. Po zwycięskiej bitwie pod Auxerre w roku 910, król zawarł w roku 911, pokój w Saint-Clair-sur-Epte z władcą Normanów Haraldem Rollonem. Normanowie osiedlili się na półwyspie Contentin nad kanałem La Manche, tam utworzyli Księstwo Normandzkie, przejęli język i kulturę romańską oraz wiarę chrześcijańską w obrządku rzymskim.