Zamki i twierdze zakonu Templariuszy ebook

Książka powstała w oparciu o materiały własne autora jak i przy pomocy Francuskiej Wikipedii, a także portalu zdjęć Pixabay. Na okładce kościół Templariuszy w Sainte-Eulalie.

Non

Nobis Domine, Non Nobis Sed Domini Tuo Da Gloriam

Le

auteur Templar militi

Tobie

Panie Boże Wszechmogący na wieczną chwałę

Herb

zakonu Templariszy

Zamki Templariuszy i innych zakonów rycerskich

Temple twierdza Templariuszy w Paryżu

Początkowo jak wiemy Templariusze byli przecież tylko strażnikami szlaków pielgrzymkowych, by następnie wraz ze swoim liczebnym wzrostem stać się jedną z ważniejszych stron militarnych w Outremer. Ten fakt był przyczyną opracowania nowej Reguły w języku francuskim, która szczegółowo omawiała również militarne aspekty życia zakonnego. Z bronią w ręku musieli służyć wszyscy bracia i serwienci. Militarny charakter działalności templariuszy kazał im wznosić na Wschodzie obronne fortece, również na terenie miast, które powierzono im w obronę. Templariusze stanowili garnizon twierdz, zamków i warowni jak Gazy, Tortosy, Safad, Safity Chastel-Blanc, Sydonu, Arsour, Atlit, Natron, Bagras, Askalon, Toron, Beaufort, Ujun Musa, Chastellet, Chastel Rouge, Ahamant, Destroit, La Fève, Maldoim, Merla, Casal des Plaines, La Colée, Darbasak, La Roche de Roussel. Każdy rycerz i jednocześnie zakonnik mógł posiadać trzy wierzchowce, a czwartego dosiadał jego giermek. Zbroja rycerza składała się z hełmu, kolczugi oraz żelaznych nogawic. Templariusz uzbrojony był w miecz, tarczę, kopię, młot turecki i puginał. Serwienci najczęściej walczyli pieszo, chociaż mogli posiadać jednego konia, i byli uzbrojeni trochę gorzej. Podstawową jednostką taktyczną był hufiec, składający się z rycerzy i ich giermków. U boku Templariuszy służyli turkopole lekka jazda syryjska. Oddziałami templariuszy w czasie marszu, postoju i w boju dowodził marszałek. Reguła zakonna wymagała bezwzględnego podporządkowania się rozkazom marszałka, a każde naruszenie reguły było karane, najsurowiej tchórzostwo i przejście na stronę wroga. Nikt nie mógł opuścić pola walki, jeżeli widoczny był czarno-biały sztandar trzymany przez marszałka, którego chroniło dziesięciu rycerzy.

Plan

parteru wieży Temple

Twierdza

Temple w 1734 roku

Fasada

dobudowanego pałacyku

Temple jest to średniowieczna forteca zakonu Templariuszy, położona w centrum Paryża w dzielnicy Le Marais. Została wybudowana w 1240 roku, za panowania króla Ludwika IX Świętego. Filip IV Piękny więził tu ostatniego wielkiego mistrza zakonu, Jacques’a de Molay, i innych templariuszy. Po rozwiązaniu zakonu, Temple, podobnie jak inne twierdze we Francji, dostała się w ręce królewskie stała się kolejną rezydencją królewską w Paryżu. W XIV wieku twierdzę podarował na rezydencję królowej-wdowie Klemencji Węgierskiej, król Filip V Długi, w zamian za zamek Vincennes, który królowa dostała w testamencie od swojego męża Ludwika X. Klemencja zmarła w Temple 12 października 1328 roku i twierdza ponownie przeszła w ręce królewskie. W XVIII wieku do średniowiecznych fortyfikacji dobudowano niewielki pałacyk i w Temple zamieszkali, Ludwik Franciszek I de Bourbon, książę de Conti, a później Ludwik Antoni Burbon, syn Karola, hrabiego d’Artois. Odbywały się tutaj różnego rodzaju wydarzenia kulturalne. Między innymi w wielkiej sali Temple koncert dali osiemnastoletni Wolfgang Amadeus Mozart i jego starsza siostra Maria Anna Mozart uwiecznione to zostało na obrazie Wieczór u księcia de Conti. Podczas rewolucji francuskiej Temple została przekształcona w więzienie polityczne. Stało się ono nawet więzieniem samej rodziny królewskiej. Byli tu przetrzymywani między innymi, król Ludwik XVI opuścił Temple 21 stycznia 1793 roku, i został zgilotynowany na Placu Rewolucji, królowa Maria Antonina także opuściła Temple 1 sierpnia 1793 roku i trafiła do Conciergerie, następnie została zgilotynowana, Elżbieta Burbon spędziła w Temple 21 miesięcy, 9 maja 1794 roku, została zabrana do Conciergerie i zgilotynowana następnego dnia. Ludwik XVII syn Ludwika XVI, zmarł w Temple 8 czerwca 1795 roku, w wieku zaledwie 10 lat. Maria Teresa Charlotta Burbon córka Ludwika XVI, spędziła w Temple ponad 3 lata, następnie została skazana na wygnanie. Po rewolucji francuskiej. W 1808 roku Temple stało się miejscem pielgrzymek rojalistów pragnących powrotu monarchii. Cesarz Napoleon Bonaparte rozkazał zburzyć wieżę, co zajęło całe 2 lata. Dzisiaj na miejscu twierdzy znajduje się zielony skwer po francusku jest to Square du Temple z krytym targiemCarreau du Temple, a w pobliżu jest stacja trzeciej linii metra także nazwana Temple.

Herb

Hugona de Payens

Pergamin z Chinon

Pergamin

z procesu Templariuszy

Watykan opublikował dokumenty procesu Templariuszy. W Watykanie przedstawiono zbiór dokumentów z procesu zakonu Templariuszy, przechowywanych od 700 lat w tajnym archiwum. Watykan opublikował dokumenty procesu Templariuszy. Podkreśla się, że wszystkie ogłoszone obecnie teksty były już wcześniej znane. Nowością jest natomiast to, że po raz pierwszy ukazują się one w całości w formie fotokopii, wraz z komentarzem historycznym budząc ogromne zainteresowanie badaczy i miłośników tajemnic Templariuszy. Zakon Templariuszy został założony w 1119 roku, a rozwiązany w 1312 roku przez papieża Klemensa V.Prefekt tajnego archiwum watykańskiego ojciec Sergio Pagano powiedział, że zamiarem kierowanej przez niego instytucji, która ogłosiła obszerny, określany jako ekskluzywny, zbiór dokumentów procesowych z początku XIV wieku nie była to niestety żadna chęć uczczenia zakonu Templariuszy, a tym bardziej jego rehabilitacji. Nasza rola ogranicza się do badań historycznych podkreślił.Jednym z najciekawszych dokumentów w zbiorze jest pergamin z Chinon, odnaleziony dopiero w 2001 roku w archiwum Stolicy Apostolskiej. Jest to zapis zeznań Templariuszy przed papieżem Klemensem V, ostatecznie rozgrzeszających zakon z zarzutu herezji. Wcześniej uważano, że dokument bezpowrotnie zaginął, tymczasem był błędnie skatalogowany. Z opublikowanych dokumentów wynika jasno, że to król Francji Filip Piękny, któremu podporządkowany był rezydujący w Awinionie papież, zażądał od Klemensa V kasaty zakonu, będącego potęgą finansową o międzynarodowym znaczeniu. Według historyka Barbary Frale, obecnej na prezentacji redaktorki tomu i odkrywczyni słynnego pergaminu, materiały potwierdzają hipotezę, że Klemens V poświęcił zakon po to, by uniknąć schizmy w Kościele. Zakon Templariuszy został założony w czasach wypraw krzyżowych przez rycerzy francuskich. Nazwa pochodzi od świątyni Salomona w Jerozolimie, w pobliżu której mieszkali. Głównym zadaniem templariuszy była obrona pielgrzymów przed niewiernymi. Zakładali też szpitale, ale i prowadzili walki z muzułmanami. Przez prawie 200 lat zgromadzili ogromny majątek. Król Filip Piękny domagając się od papieża likwidacji zakonu argumentował, że kandydaci przyjmowani do niego muszą wyrzekać się Chrystusa i brać udział w nieobyczajnych ceremoniach. W 1307 roku, na rozkaz króla aresztowano wszystkich francuskich Templariuszy i przy pomocy tortur wymuszano na nich zeznania, których treść przekazano następnie papieżowi. W reakcji na zapis tych zeznań papież nakazał uwięzić templariuszy we wszystkich krajach.Gdy rok później Klemens V dowiedział się, w jaki sposób wymuszono te zeznania, wycofał swój dekret nakazujący uwięzienie członków zakonu. Jednak król zmusił jeszcze raz papieża, aby wycofał się z tej decyzji i zażądał postawienia Templariuszy przed Soborem Powszechnym, zwołanym w 1311 roku w Vienne właśnie z powodu oskarżeń pod adresem Templariuszy. Mimo, że większość uczestników soboru uznała oskarżenia za pozbawione przekonujących dowodów, pod naciskiem Filipa Pięknego papież rozwiązał zakon rok później na mocy aktu administracyjnego. Majątek przekazano innym zakonom rycerskim, a znaczną część zarekwirowali kolejni władcy Francji. W 1314 roku spalono na stosie ostatniego wielkiego mistrza zakonu Jacquesa de Molay. I proszę wimieniu naszego Zakonu o nie fałszowanie i opowiadanie kłamstw o Templariuszach.

Szpital i komandoria Templariuszy Sainte-Eulalie-de-Cernon

Dziś główne wejście do zamku Sainte-Eulalie-de-Cernon.

Brama

do miasta i zamku Templariuszy

Dziedziniec

zamku Saint-Eulalie-de-Cernon Echauguette

Portal

kościola Templariuszy zwieńczenie z Madonną z Dzieciątkiem

Budynki

wewnątrz zamku

Trybuna

chóru w nawie głównej

Apsyda

kościoła świętej Eulalii.

Panorama

Sainte-Eulalie-de-Cernon z zamkiem Templariuszy

Widok

na zamek Templariuszy w Sainte-Eulalie-de-Cernon

Posterunek

dla warty w północnym przejściu zamku

Portal

wejścia znacznie przebudowanego w XVII wieku.

Rzeźbienia ścian kościoła

Kościół

Templariuszy

pod wezwaniem Sainte-Eulalie .

Wieża z bramą do zamku Templariuszy.

Komandoria

i szpital Templariuszy w Sainte-Eulalie-de-Cernon

Fontanna

na dziedzińcu Kommandorii.

Tour

Garnier północny róg fortyfikacji Templariuszy

Refektarz

Templariuszy dziś sala honorowa Ste-Eulalie-de-Cernon

Ruiny

dolmeny na podzamczu

Sainte-Eulalie-de-Cernon we francuskiej wymowie to sɛ. t‿ølali də sɛʁnɔ w prowansalskim jest to Senta Aulària de Sarnon jest to gmina w Aveyron w południowej Francji. W sercu historycznej osady znajduje się Komturia Świętej Eulalii, szpital w średniowiecznym znaczeniu tego słowa założony przez Zakon Templariuszy. Po tym, jak zakon ten został rozwiązany przez Filipa IV Francji w latach 1307 do roku 1308, siły królewskie zostały wysłane do zamknięcia szpitala, a od tego wydarzenia szczegółowy opis budynków, ich zawartości, zarówno w kaplicy, jak i w częściach nieduchowych kompleksu oraz życie i zwyczaje jego mieszkańców przetrwało. Komandorię zabrano zakonowi i przeszła ona pod kontrolę Joannitów podczas wojny stuletniej i przetrwało do ostatecznego zniszczenia w wyniku rewolucji francuskiej pod koniec XVIII wieku. Wiele średniowiecznych budowli przetrwało wraz z późniejszymi wewnątrz wysokich murów obronnych. Pierwsze parafie w Aveyron, cytowanesą przez świętego Dalmasa, biskupa Rodez już w VI wieku. W średniowieczu lokalny kościół zależał od benedyktynów z Gellone. W 1158 roku, Raymond Béranger, król Aragonii i hrabia Barcelony, jako wychowawca Raymonda Berengera II, wicehrabiego Millau, zbyt młodego, by korzystać ze swoich praw, podarował Élie de Monbrun miasto Sainte-Eulalie i ziemię zwanym Larzac, który go otacza, z pozwoleniem na budowę miast zwanych willi i twierdz forcias. W 1377 roku, w nocy 11 lipca, François de Roquefeuil, sąsiedni lord z potężnego rodu Roquefeuil, pali zamek i plądruje miasto. W latach 1442 do roku 1450, mury miejskie wybudował Déodat Alaus, mistrz murarski Saint-Beauzely. Z Sainte-Eulalie Templariusze zorganizowali terytorium Larzac i zbudowali dużą komandorię w Sainte-Eulalie. Budując przestrzeń rolniczą komandorię stanie się jedną z najpotężniejszych na południu Francji, uczestnicząc tym samym w finansowaniu działalności templariuszy w Palestynie. Pod koniec Zakonu Świątyni wraz z przekazaniem towarów Zakonu Świątyni miastem przechodzi do Joannitów z Zakonu Świętego Jana Jerozolimskiego w roku 1312.

Bazylika Grobu Świętego w Jerozolimie

Kaplica

Franków na fotografii z 1859 roku. Fotografia Jamesa Robertsona i Felice Beato

Kolumna

Biczowania w kaplicy Ukazania się Chrystusa swej Matce

Anastasi

s

 edykuła Grobu. Po bokach

widoczne

są stalowe rusztowania spinające budowlę.

Wnętrze

grobowca

arcosolium w którym zgodnie z tradycją spoczywało ciało Jezusa

Kopuła nad kościołem krzyżowców

Katholiko

n

Miniaturowy

ołtarz w kaplicy Anioła. Według tradycji wykonany został z fragmentu kamienia który zamykał wejście do grobowca

Ceremonialne

zamykanie drzwi bazyliki około roku 1900

Fotografia

sierżanta Jamesa M. McDonalda z roku 1864

Drabina

wejścia do Bazyliki w sierpniu 2013 roku

Edykuła Grobu na rycinie

Konrada

von Grünenberga

Schilderung

einer Pilgerreise von Konstanz nach Jerusalem z roku 

1487

Prawosławna

kaplica

Śmierci na Krzyżu

Dziedziniec

bazyliki Po prawej stronie kaplica Franków

Kopuła rotundy 

Anastasi

s

 nad edykułą Grobu

Stan

po remoncie

Rzut

bazyliki na kartach Opowieści biskupa Arkulfa Adamnan z Hy naniesiony na podstawie szkiców Arkulfa z Perigeux

Jeden

z najstarszych zachowanych wizerunków edykuły Grobu. Ampułki pielgrzymów z Ziemi Świętej z VI wieku. Opactwo w Bobbio, Włochy

Plan

bazyliki grobu Pańskiego w Jerozolimie

Wizualizacja

bazyliki z XVII wieku Zbiory British Museum

Bazylika

w czasach Konstantyna IX Monomacha A edykuła w centrum rotundy A

1

starożytne hypogeum zniszczone przy wznoszeniu

rotundy

aa

1

nieokreślone ołtarze a

2

ołtarz

40

męczenników B prezbiterium i ołtarz główny C westybul w grobowcu D kaplica

Aedicula Grobu Świętego na iluminacji z Sakramentarza króla

Henryka

II Świętego z lat 1002 do 1014 w Bayerische Staatsbibliothe

Aedicula

Grobu Świętego na pochodzącej z VI wieku, mozaice w bazylice Sant’Apollinare Nuovo w Rawennie

Bazylika

Grobu Świętego w Jerozolimie

Bazylika

Grobu Świętego rzut przyziemia

Wizerunek

łodzi w kaplicy świętego Wardana

Drabina

na rycinie ojca Elzeara Horna z roku 1728

Hospicjum

Aleksandrowskie  po lewej stronie widoczny odkryty fragment murów wschodniej części bazyliki Konstantyna Wielkiego

A skała,

B

część skały pod podłogą kościoła, C Wierzchołek w kształcie czaszki na parterze obecnej kaplicy, D skała widoczna w fundamentach

Biblijne

sceny na nadprożu wejścia do bazyliki, od lewej wskrzeszenie Łazarza, Chrystus spotyka Martę i Marię, przygotowania do Ostatniej Wieczerzy, wybranie osiołka, wjazd do Jerozolimy, Ostatnia Wieczerza. Fotografia Augusta Salzmanna z roku 1854

Konstrukcja

stelaży wzmacniająca edykułę Grobu.

Bazylika

w ujęciu Davida Robertsa z około roku 1842, litograf Louisa Haghe

Makieta

Jerozolimy z okresu II świątyni w Muzeum Izraela. W centrum zdjęcia prawdopodobna lokalizacja Golgoty, w głębi Twierdza Antonia

Wizualizacja

bazyliki z okresu bizantyńskiego na współczesnej makiecie przy kościele świętego Piotra 

in Gallicantu

 w Jerozolimie

Krzyże

wyryte

przez krzyżowców na ścianie schodów krypty świętej Heleny

Starożytne

nisze

grobowe

kochim 

przy kaplicy Syryjczyków

Musimy w tym miejscu koniecznie podkreślić, że wszystkie zamki, fortece czy bitwy stoczone przez Templariuszy i inne zakony rycerskie, już po pierwszej zwycięskiej dla chrześcijan wyprawie krzyżowej były wznoszone czy przeprowadzane bitwy w formie militarnej, między innymi ale i głównie dla ochrony tego jednego najważniejszego miejsca na świecie dla wyznań chrześcijańskich miejscu jakim jest. Bazylika Grobu Świętego w Jrozolimie, po łacinie jest to Sanctum Sepulchrum, w wielu językach zwana także kościołem Zmartwychwstania Pańskiego lub Święte jako Zmartwychwstanie najważniejsza świątynia chrześcijańska położona w Dzielnicy Chrześcijańskiej na Starym Mieście Jerozolimy, w domniemanym miejscu męki, ukrzyżowania, złożenia do grobu i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Pierwsza bazylika w tym miejscu została wybudowana już w IV wieku, z polecenia cesarza Konstantyna. Była ona trzykrotnie większa od współczesnej budowli rozciągała się od obecnej rotundy Anastasis, w której mieści się edykuła Grobu, aż do ówczesnej głównej ulicy miasta nazwanej Cardo Maximus, gdzie dzisiaj znajduje się cerkiew świętego Aleksandra Newskiego. Budowla konstantyńska została zniszczona przez Persów pod wodzą Chosrowa II Parwiza, który w 614 roku, zdobył Jerozolimę. Za panowania cesarza Herakliusza sanktuarium w mniejszych rozmiarach odbudował patriarcha Modest. Bazylika została jednak doszczętnie zniszczona w 1009 roku, na polecenie kalifa Al-Hakima. W 1099 roku, krzyżowcy zdobyli Jerozolimę i na miejscu ruin wznieśli nową świątynię. Na przestrzeni wieków sanktuarium było wielokrotnie przebudowywane oraz nękane przez pożary, trzęsienia ziemi i grabieże. W efekcie pod względem architektonicznym kształt świątyni jest rezultatem różnej jakości przebudów i remontów. Mimo że zewnętrzny wygląd Grobu został znacznie odmieniony, a skała Golgoty w dużym stopniu zniszczona, nadal należą one do najcenniejszych relikwii chrześcijańskich, a sanktuarium przyciąga ogromne liczby pielgrzymów z całego świata. Bazylika nie jest wyłączną własnością żadnego Kościoła chrześcijańskiego, ale pozostaje we współposiadaniu przedstawicieli kilku wyznań. W bazylice swoje siedziby mają przedstawiciele trzech kościołów: greckiego Prawosławnego Patriarchatu Jerozolimy, Kościoła łacińskiego reprezentowanego przez Zakon Braci Mniejszych a są to Franciszkanieoraz Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego, i mogą oni pełnić na zmiany funkcje liturgiczne w sanktuarium. W największe święta przestrzeń bazyliki jest udostępniana dla liturgii Syryjskiego Kościoła Ortodoksyjnego i Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego. Z kolei Koptyjski Kościół Ortodoksyjny ma prawa tylko do kilku pomieszczeń, a w wybrane dni jego wspólnota może sprawować liturgię we własnej kaplicy znajdującej się na tyłach kaplicy Grobu. Relacje między wspólnotami reguluje wywodząca się z czasów Imperium Osmańskiego zasada Statu Quo. Od 1980 roku, bazylika wraz z całym Starym Miastem Jerozolimy figuruje na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Badania archeologiczne przeprowadzone na terenie sanktuarium pozwalają na stwierdzenie, że teren na którym zlokalizowana jest bazylika, był od VIII wieku, przed naszą erą używany jako kamieniołom wapienia. Ślady wskazują, że eksploatacja była prowadzona jeszcze w I wieku przed naszą erą. Pod bazyliką nadal znajdują się pokłady dobrej jakości wapienia, a odkryte tam bloki skalne noszą ślady dawnej eksploatacji. Podczas prowadzonych w tych miejscach prac archeologicznych odkryto także elementy ceramiki datowanej na epokę żelaza datowaną na VII wiek. Sanktuarium powstało w miejscu, które w czasach Jezusa znajdowało się poza murami Jerozolimy. Na początku I wieku naszej ery był to opuszczony kamieniołom w którym dokonywano egzekucji na skazańcach. Samotna, około 11-metrowa skała zwana była Golgotą co oznaczało czaszkę, a ściślej sam jej wierzchołek. Zgodnie z tradycją żydowską było to miejsce, w którym znajdował się grób biblijnego Adama. Tradycja łączy skałę grobu Adama także z miejscem ofiarowania Izaaka przez Abrahama. Według ewangelistów na skale Czaszka ukrzyżowany został Jezus Chrystus. Według Nowego Testamentu po zdjęciu z krzyża ciało Jezusa zostało pochowane przez jednego z uczniów Jezusa, członka Sanhedrynu Józefa z Arymatei. Józef udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Wówczas Piłat kazał je wydać. Józef zabrał ciało, owinął je w czyste płótno i złożył w swoim nowym grobie, który kazał wykuć w skale. Przed wejściem do grobu zatoczył duży kamień i odszedł. A na miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Grób był nowy i musiał być ulokowany poza murami bowiem nakaz prawny o którym wspominał Cyceron, zabraniał dokonywania pochówków w obrębie miasta. Skalny grobowiec wykuwany na potrzeby Józefa z Arymatei był niewątpliwie wyjątkowy, budowany był bowiem dla zamożnego człowieka. W 1842 roku, niemiecki naukowiec Otto Thenius odkrył w pobliżu Bramy Damasceńskiej skalistą skarpę, którą identyfikował ze wzgórzem Golgota. Pogląd ten poparło kilku badaczy, szczególnie po odkryciu w 1867 roku, w bezpośrednim otoczeniu skarpy starego, skalnego grobowca. Zwolennikiem tej tezy był także brytyjski generał Charles Gordon, który odwiedził Jerozolimę w 1883 roku, i nie znając uwarunkowań historycznych zwracał uwagę, że lokowanie Grobu w tradycyjnym miejscu musi być błędne, bowiem nie znajdowało się ono poza murami miasta. Nisza grobowa, zwana Grobowcem w ogrodzie jest współcześnie miejscem pielgrzymek pątników protestanckich, którzy nie mają zapewnionych praw do przestrzeni w bazylice. Badania archeologiczne przeprowadzone w tym miejscu wykazały, że grobowiec pochodzi z VIII do VII wieku, przed naszą erą. W Palestynie w okresie rzymskim miała miejsce kolizja zwyczajów i regulacji prawnych w zakresie grzebania osób ukrzyżowanych. Rzymski zwyczaj prawny w zasadzie nie zezwalał na pochówek ciała ukrzyżowanego skazańca. Echa takiej praktyki znaleźć można również w sentencji mówiącej o tym, że zwłoki ukrzyżowanych stają się pokarmem dla sępów. W Palestynie późnego antyku sprawa pochówku zmarłych była uważana za święty obowiązek. Dla Żydów był to obowiązek wynikający z Prawa. Jeśli ktoś popełni zbrodnię podlegającą karze śmierci, zostanie stracony i powiesisz go na drzewie to trup jego nie będzie wisiał na drzewie przez noc, lecz tegoż dnia musisz go pogrzebać. Bo wiszący jest przeklęty przez Boga. Nie zanieczyścisz swej ziemi, danej ci przez Pana, Boga twego, w posiadanie. Podobne zalecenia zawierają między innymi rękopisy z Qumran. Wyjątkiem od tej reguły w izraelskiej historii była tylko królewska linia od Dawida do Achaza. Żydowski historyk Józef Flawiusz zaznaczał, że Żydzi tak bardzo dbali o chowanie zmarłych, że nawet zwłoki ukrzyżowanych z wyroku sądu zdejmowano przed zachodem słońca i grzebano. W poszczególnych rzymskich prowincjach władze podejmowały jednak decyzje poza przyjętym porządkiem prawnym i prawdopodobnie decydenci wyrażali zgodę na pochówek, by nie godzić w sferę religijną i nie drażnić Żydów. O zgodę na wydanie ciała i tym samym zgody na pochówek Jezusa wystąpił do prefekta Judei Piłata Józef z Arymatei. W Palestynie okresu rzymskiego pochówki miały zróżnicowany charakter. Dzięki odkryciu stosunkowo dużej liczby starożytnych grobów w rejonie Jerozolimy i górach Judei można jednak odnotować wyraźne prawidłowości. Ciała prostych ludzi były umieszczone w korytarzach zbiorowych grobowców lub układane w wykopie w podłożu skalnym, na głębokości około 30 centymetrów pod powierzchnią ziemi. Groby ziemne nie były jednak zbyt rozpowszechnione. Członkowie bogatych rodzin wybierali rozbudowane grobowce wykute w skale, w których komory grobowe miały wydzielone miejsca pochówku. Żydzi kładli ciała swoich zmarłych w grobie, owijali je w płótno i stosowali aromatyczne pachnidła, ale nie używali znanych u Egipcjan form balsamowania lub trumien. Na terenie Jerozolimy odkrywane są zwykle grobowce skalne o dwóch, podobnych do siebie układach. Obydwa składają się z dwóch komór. Pierwsze, zazwyczaj niskie wejście dawało dostęp do przedsionka westybulu, w którego głębi znajdowały się kolejne drzwi prowadzące do właściwej komory grobowej. Miszna zalecała, by komora grobowa była szeroka na cztery łokcie i długa na pięć łokci. Różnice między grobowcami dotyczą wyłącznie układu wnęk grobowych. Pierwszy typ komór grobowych został wprowadzony w II wieku przed naszą erą W grobowcu typu A wąskie, niskie nisze zwane kochkochim były wykute w skale prostopadle do danego boku komory, co pozwalało na zapewnienie miejsca pochówku dla 9 lub 12 ciał, według źródła powołującego się na Misznę 8 lub 9. W drugim typie grobowców typu B wzdłuż lewej i prawej ściany komory grobowej wyciosywano po jednej niszy zwanej arcosolium z łukowym obramowaniem. Grób mógł mieć formę skalnej półki, ale czasem dno wnęki było wykuwane dość głęboko, tak że arcosolium przybierało kształt sarkofagu lub kamiennej trumny, na krawędzi której możliwe było ułożenie poziomej płyty, za pomocą której można było całkowicie zamknąć grób. Trzecia, mniejsza nisza na wprost wejścia mogła być wykorzystana do złożenia ciała dziecka lub ustawienia w niej lampy. Od końca I wieku przed naszą erą, sklepienie wnęki było często wykuwane w formie łuku. Ten typ grobowców znany jest z Grobów Królewskich w Jerozolimie. Były one zarezerwowane dla osób zamożnych i wyróżnionych. Budowanie grobowca o jednym miejscu stanowiło zdecydowany wyjątek. Wejście do westybulu tego typu grobowca było zwykle zamykane spłaszczonym kamieniem w kształcie późniejszego żarna, umieszczonym w prowadnicy wykutej w skale. Taki sposób zamknięcia był jednak stosowany jedynie w grobowcach tego rodzaju. Jeszcze przed narodzeniem Jezusa na terenie Jerozolimy rozpowszechnił się zwyczaj, by po jakimś czasie szczątki trafiały do ossuarium. Zwyczaj ten panował aż do upadku Świątyni lub nieco dłużej. Sądząc z układu wnęki grobowej grobowca w edykule bazyliki Grobu Świętego, był to grobowiec typu B. Pewną wskazówką, która może potwierdzać, że w świadomości lokalnych wspólnot chrześcijańskich pierwszych wieków ciało Jezusa było złożone w arcosolium o łukowatym sklepieniu, są artefakty odkryte we wczesnochrześcijańskim, datowanym na 232 roku, naszej ery domu modlitw po łacinie zwanej domus ecclesiae w Dura Europos we wschodniej Syrii. W ścianie tamtejszej kaplicy chrzcielnej umieszczona była misa w kształcie ławy z korytowym zagłębieniem, a nad nią znajdowało się łukowate sklepienie. Chrzcielnica była odwzorowaniem grobowca typu arcosolium, a chrzest miał uświadomić zanurzenie w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa i wyrazić ponowne narodziny. We wnętrzu Grobu w rotundzie bazyliki nie przeprowadzono żadnych badań naukowych aż do 2016 roku. Wiadomo, że jeszcze w pierwszych latach istnienia bazyliki bizantyńskiej wnętrze Grobu było sukcesywnie niszczone przez pielgrzymów, którzy starali się odłupać kawałki świętej skały, by zachować je w formie relikwii. Cesarzowa Helena nakazała wówczas, by szczelnie zakryto wnękę grobu alabastrową płytą. Po raz pierwszy płytę podniesiono podczas remontu bazyliki w 1555 roku, a najprawdopodobniej kolejny dopiero w 1809 roku, po pożarze bazyliki Ostatnie otworzenie grobu nastąpiło 26 października 2016 roku, podczas prac remontowych całej edykuły. Wstępne opinie badaczy potwierdziły wcześniejsze opisy wnętrza. Rejon Golgoty po śmierci Jezusa. W okresie między 41 a 43 rokiem, naszej ery teren został włączony przez króla Judei Heroda Agryppę w obręb murów miejskich Jerozolimy. Pozostawał niezabudowany, lecz zaprzestano już pochówków w ogrodzie kalwaryjskim, był on już bowiem terenem miejskim. Zgodnie z tradycją jerozolimskiej wspólnoty chrześcijańskiej, do 66 roku, sprawowane były tutaj liturgie chrześcijańskie. W 66 roku, kiedy doszło do buntu ludności żydowskiej przeciwko panowaniu rzymskiemu w Judei. Wojna wówczas trwała do 73 roku, i zakończyła się wygnaniem lub zabiciem znacznej liczby mieszkańców. W 129 roku, cesarz Hadrian wydał zarządzenie, aby na miejscu zburzonej Świątyni Jerozolimskiej zbudować świątynię Jowisza Kapitolińskiego. Miasto Jerozolima miało być przy tym całkowicie przebudowane na wzór hellenistyczny i służyć jako kolonia rzymska. W 132 roku, na fali silnego sprzeciwu wybuchło kolejne powstanie żydowskie pod przywództwem Szymona Bar-Kochby. Zostało stłumione w 135 roku, a Rzymianie z rozkazu cesarza Hadriana rozpoczęli budowę nowego miasta pod nazwą Aelia Capitolina. W miarę upływu lat swego panowania Hadrian tracił przychylność dla wszystkich religii wschodu i traktował ich przedstawicieli jednakowo wrogo. Cesarz kazał także zasypać kamieniołom, a w miejscu Czaszki powstała świątynia kapitolińska i świątynia poświęcona Wenerze