Alchemik. Nowe wydanie wzbogacone ilustracjami ebook

O książce

Zachwy­ca­jąca powieść Paula Coelho, która zain­spi­ro­wała czy­tel­ni­ków na całym świe­cie. Histo­ria, ujmu­jąca siłą pro­stoty i głę­bo­kiej mądro­ści, opo­wiada o San­tiago, anda­lu­zyj­skim paste­rzu. W poszu­ki­wa­niu skarbu ukry­tego w pira­mi­dach podró­żuje z rodzin­nej Hisz­pa­nii na egip­ską pusty­nię. Kie­ru­nek poszu­ki­wań wska­zują mu ci, któ­rych spo­tyka na swo­jej dro­dze – Cyganka, męż­czy­zna nazy­wa­jący sie­bie kró­lem i Alche­mik. Nikt nie wie, czym jest skarb, ani czy San­tiago będzie w sta­nie poko­nać wszel­kie prze­szkody. Ale to, co zaczyna się jako podróż w poszu­ki­wa­niu dóbr mate­rial­nych, zamie­nia się w odkry­cie skarbu, który drze­mie w nim samym. Barwna, pobu­dza­jąca wyobraź­nię i głę­boko ludzka opo­wieść o San­tiago poka­zuje, jak siła naszych marzeń może dopro­wa­dzić do prze­miany. I że zawsze warto słu­chać głosu serca.

O Autorze

Paulo Coelho

Uro­dził się 24 sierp­nia 1947 roku w Rio de Jane­iro. Zanim został pisa­rzem, two­rzył tek­sty pio­se­nek, pra­co­wał jako pro­du­cent muzyczny i dzien­ni­karz. Waż­nym źró­dłem inspi­ra­cji jest dla Paula jego wła­sne życie. Świa­tową sławę przy­niósł mu Alche­mik, który uka­zał się po jego pierw­szej powie­ści Piel­grzym. Alche­mik był jed­nym z naj­waż­niej­szych wyda­rzeń wydaw­ni­czych XX wieku, sprze­dał się w 150 milio­nach egzem­pla­rzy i został opu­bli­ko­wany w 88 języ­kach, co czyni Paula Coelho naj­czę­ściej tłu­ma­czo­nym auto­rem z języka por­tu­gal­skiego na świe­cie i jed­nym z naj­po­pu­lar­niej­szych pisa­rzy współ­cze­snych. W Pol­sce jego książki osią­gnęły nakład 5 milio­nów egzem­pla­rzy.

Alche­mik, Piel­grzym, Brida, Pod­ręcz­nik wojow­nika świa­tła, Wero­nika posta­na­wia umrzeć, Jede­na­ście minut, Zahir, Cza­row­nica z Por­to­bello, Zwy­cięzca jest sam, Alef, Zdrada, Szpieg, Hipis i inne jego tytuły sprze­dały się w ponad 320 milio­nach egzem­pla­rzy na całym świe­cie.

Jest człon­kiem Bra­zy­lij­skiej Aka­de­mii Lite­ra­tury i otrzy­mał Order Legii Hono­ro­wej w ran­dze kawa­lera. W 2007 roku został mia­no­wany Posłań­cem Pokoju ONZ.

Rekomendacje

••• Dzięki Alche­mi­kowi zro­zu­mia­łam, że w życiu nie należy uzna­wać kom­pro­mi­sów oraz że miłość powinna być bez­wa­run­kowa Isa­belle Adjani ••• Paulo Coelho zna tajem­nicę lite­rac­kiej alche­mii Kenzaburö Öe ••• Spo­sób, w jaki on pisze, jest tak piękny jak muzyka. To dar, któ­rego zazdrosz­czę bar­dziej niż cze­go­kol­wiek innego Julia Roberts ••• Alche­mik zmie­nił całe moje życie. Uświa­do­mił mi, że dzięki wielu ludziom jestem tu, gdzie jestem Phar­rell Wil­liams ••• Uwiel­biam Alche­mikaOprah Win­frey ••• Jedną z moich ulu­bio­nych ksią­żek jest Alche­mik. Dzięki niemu czuję, że to kim jeste­śmy, zależy od naszego wyboru Will Smith ••• Ta książka jest ide­al­nym pre­zen­tem. Zatrzy­masz ją na całe życie, będziesz do niej wra­cać i dzie­lić się nią z bli­skimi Gisele Bündchen ••• Szu­ka­łam swo­jej drogi i ją zna­la­złam. Ta książka utwier­dziła mnie w prze­ko­na­niu, że wybra­łam dobrze Justyna Stecz­kow­ska ••• Prze­czy­ta­łem go i przy­po­mniały mi się moje sny: zro­zu­mia­łem, że wszyst­kie się speł­niły! Ronaldo ••• Jest w nim magia, potwier­dzona przez zacza­ro­wa­nych nią ludzi na wszyst­kich kon­ty­nen­tach Tomasz Jastrun ••• Alche­mik to genialna, magiczna, zmie­nia­jąca życie książka Neil Patrick Har­ris ••• To przy­po­wieść poszu­ki­wana przez poszu­ku­ją­cych Woj­ciech Eichel­ber­ger ••• To piękna książka o magii, marze­niach i skar­bach, któ­rych szu­kamy wszę­dzie, a znaj­du­jemy na progu naszego domu Madonna •••

J.Alche­mi­kowi,który zna i wyko­rzy­stujetaj­niki Wiel­kiego Dzieła

W dal­szej ich podróżyprzy­szedł do jed­nej wsi.Tam pewna nie­wia­sta, imie­niem Marta,przy­jęła Go do swego domu.Miała ona sio­strę imie­niem Maria,która sia­dła u nóg Panai przy­słu­chi­wała się Jego mowie.Nato­miast Marta uwi­jała siękoło roz­ma­itych posług.Przy­stą­piła więc do Niego i rze­kła:„Panie, czy Ci to obo­jętne,że moja sio­stra zosta­wiłamnie samą przy usłu­gi­wa­niu?Powiedz jej, żeby mi pomo­gła”.A Pan jej odpo­wie­dział:„Marto, Marto, trosz­czysz sięi nie­po­ko­isz o wiele,a potrzeba mało albo tylko jed­nego.Maria obrała naj­lep­szą cząstkę, któ­rejnie będzie pozba­wiona”.

Ewan­ge­lia wg św. Łuka­sza 10, 38-42

O Maryjo bez grze­chu poczęta, módl się za nami, któ­rzy do Cie­bie się ucie­kamy!

Amen

Od Autora

Muszę wyja­śnić, dla­czego Alche­mik jest powie­ścią sym­bo­liczną w prze­ci­wień­stwie do Piel­grzyma, książki opar­tej na fak­tach.

Przez jede­na­ście lat stu­dio­wa­łem alche­mię. Już sam pomysł prze­mie­nia­nia metali nie­szla­chet­nych w złoto czy poszu­ki­wa­nia elik­siru życia był nie­zwy­kle fascy­nu­jący dla każ­dego począt­ku­ją­cego adepta magii. Przy­znaję, że naj­bar­dziej intry­go­wał mnie elik­sir życia, zanim bowiem zro­zu­mia­łem i poczu­łem obec­ność Boga, prze­ra­żała mnie myśl o tym, że wszystko może się skoń­czyć w jed­nej chwili. Zatem gdy dowie­dzia­łem się o cudow­nej mik­stu­rze, która może mi prze­dłu­żyć życie o wiele lat, posta­no­wi­łem nie szczę­dzić sił, by odkryć jej skład.

Był począ­tek lat sie­dem­dzie­sią­tych, czas wiel­kich zmian spo­łecz­nych. W Bra­zy­lii nie publi­ko­wano jesz­cze poważ­nych dzieł na temat alche­mii. Dla­tego, tak jak jeden z moich boha­te­rów, wyda­wa­łem swoje skromne oszczęd­no­ści na zagra­niczne książki, które wer­to­wa­łem godzi­nami, sta­ra­jąc się pojąć skom­pli­ko­wane sym­bole i wzory. Szu­ka­łem kon­taktu z dwoma czy trzema oso­bami w Rio de Jane­iro, które poświę­ciły się pracy nad Wiel­kim Dzie­łem, ale żadna z nich nie chciała mnie przy­jąć pod swoje skrzy­dła. Pozna­łem rów­nież takich, któ­rzy poda­wali się za alche­mi­ków z wła­snymi labo­ra­to­riami i obie­cy­wali wpro­wa­dzić mnie w taj­niki alche­mii – oczy­wi­ście za wysoką opłatą. Dziś wiem, że nie mieli poję­cia na temat wie­dzy tajem­nej, którą mieli mi prze­ka­zać.

Rezul­taty moich samo­dziel­nych wysił­ków oka­zały się żało­sne. Nic z tego, co obie­cy­wały w swoim zawi­łym języku pod­ręcz­niki alche­mii, się nie ziściło. Pozna­wa­łem nie­skoń­czoną ilość sym­boli, czy­ta­łem opo­wie­ści o smo­kach, lwach, słoń­cach, księ­ży­cach i o rtęci, ale wie­dzia­łem, że nie tędy droga, bo język sym­boli jest zwod­ni­czy.

W 1973 roku, zde­spe­ro­wany bra­kiem postę­pów, popeł­ni­łem wielką nie­ostroż­ność. Wydział Edu­ka­cji stanu Mato Grosso zatrud­nił mnie do pro­wa­dze­nia zajęć teatral­nych. Posta­no­wi­łem wyko­rzy­stać moich uczniów i zor­ga­ni­zo­wa­łem warsz­taty na temat Szma­rag­do­wej Tablicy. Ten sza­leń­czy pomysł oraz moje wypady na grzą­skie tereny magii spra­wiły, że w następ­nym roku na wła­snej skó­rze poczu­łem, co ozna­cza przy­sło­wie: kto sieje wiatr, zbiera burzę. Wszystko wokół mnie się zawa­liło.

Przez kolejne sześć lat dość scep­tycz­nie pod­cho­dzi­łem do wszyst­kiego, co wią­zało się z mistyką. Pod­czas tego ducho­wego „wygna­nia” zro­zu­mia­łem wiele istot­nych spraw: że zanim czło­wiek zaak­cep­tuje jakąś prawdę, musi ją naj­pierw w głębi duszy odrzu­cić; że przed wła­snym prze­zna­cze­niem nie ma ucieczki; że Boska ręka jest nie­skoń­cze­nie szczo­dra, cho­ciaż surowa.

W roku 1981 pozna­łem mojego Mistrza, który spro­wa­dził mnie na drogę dla mnie wyty­czoną. Prze­ka­zy­wał mi swoją wie­dzę, a ja na wła­sną rękę znów wró­ci­łem do alche­mii. Pew­nego wie­czoru po dłu­giej i wyczer­pu­ją­cej sesji tele­pa­tycz­nej spy­ta­łem, dla­czego język alche­mi­ków jest tak skom­pli­ko­wany.

– Ist­nieją trzy rodzaje alche­mi­ków – wyja­śnił Mistrz. – Pierwsi wyra­żają się nie­pre­cy­zyj­nie i zawile, bo nie mają poję­cia, o czym mówią. Dru­dzy wyra­żają się mgli­ście, bo wie­dzą, o czym mówią, ale wie­dzą także, że język alche­mii tra­fia do serca, a nie do rozumu.

– A ten trzeci rodzaj? – spy­ta­łem.

– To ludzie, któ­rzy ni­gdy nie sły­szeli o alche­mii, a mimo to odkryli Kamień Filo­zo­ficzny.

W taki oto spo­sób Mistrz – repre­zen­tu­jący tę drugą grupę – dał mi lek­cję alche­mii. Odkry­łem, że sym­bo­liczny język, który tak mnie iry­to­wał i zbi­jał z tropu, sta­no­wił jedyny spo­sób, by dotrzeć do Duszy Świata, czyli, jak to okre­ślał Carl Gustav Jung – do „nie­świa­do­mo­ści zbio­ro­wej”. Odkry­łem Wła­sną Legendę i Znaki Boga, prawdy, które mój umysł odrzu­cał tylko dla­tego, że były zbyt pro­ste. Odkry­łem, że Wiel­kie Dzieło nie jest jedy­nie dla wybrań­ców, ale dla wszyst­kich ludzi na ziemi i że każdy – bez cie­nia wąt­pli­wo­ści – może zanu­rzyć się w Duszy Wszech­świata.

Na stro­nach Alche­mika pró­bo­wa­łem prze­ka­zać w spo­sób sym­bo­liczny to, czego się na temat alche­mii dowie­dzia­łem, ale nie tylko; chcia­łem też oddać hołd wiel­kim pisa­rzom, któ­rym udało się poznać Język Świata: Hemin­gway­owi, Blake’owi, Bor­ge­sowi (on rów­nież posłu­żył się per­ską przy­po­wie­ścią w jed­nym ze swo­ich opo­wia­dań), Mal­bie Taha­nowi i wielu innym.

Na zakoń­cze­nie tego dłu­giego wstępu dla zilu­stro­wa­nia tego, co Mistrz chciał powie­dzieć o trze­cim rodzaju alche­mika, przy­to­czę histo­rię, którą mi wtedy opo­wie­dział.

Matka Boska z Dzie­ciąt­kiem w ramio­nach posta­no­wiła zstą­pić na zie­mię i odwie­dzić jeden z klasz­to­rów. Dumni z tego zaszczytu zakon­nicy sta­nęli w dłu­giej kolejce do Naj­święt­szej Panienki, żeby zło­żyć Jej hołd. Jeden z mni­chów poło­żył przed nią piękne obrazy, drugi dekla­mo­wał natchnione poematy, kolejny poka­zał Biblię, którą spi­sy­wano i ozda­biano przez setki lat, inny recy­to­wał imiona wszyst­kich świę­tych.

Na końcu stał naj­skrom­niej­szy mnich, cier­pli­wie cze­ka­jący na swoją kolej. Jedyne, czego go nauczyli rodzice – pro­ści ludzie, arty­ści miej­sco­wego cyrku – było żon­glo­wa­nie i parę innych cyr­ko­wych sztu­czek.

Kiedy nade­szła jego kolej, mnisi uznali, że czas zakoń­czyć cere­mo­nię, żon­gler bowiem nie ma nic, czym mógłby się pochwa­lić, a do tego może przy­nieść wstyd klasz­tor­nej wspól­no­cie.

Skromny mnich czuł jed­nak głę­boką potrzebę ofia­ro­wa­nia cze­goś od sie­bie Marii i jej Dzie­ciątku. Czu­jąc na sobie surowe spoj­rze­nia braci, zawsty­dzony wyjął z kie­szeni poma­rań­cze i zaczął nimi żon­glo­wać. Pod­rzu­cał je i łapał, owoce kre­śliły w powie­trzu piękne koła, a wtedy mały Jezus zakla­skał z ucie­chy. Maria podała mni­chowi uśmiech­nięte Dzie­ciątko i pozwo­liła mu je przy­tu­lić.

Paulo Coelho tłum. Teresa Tom­czyń­ska

Prolog

Alche­mik wziął do ręki książkę, którą przy­niósł ze sobą ktoś z kara­wany. Książka nie miała wpraw­dzie okładki, jed­nak bez trudu roz­po­znał autora – był to Oskar Wilde. Prze­rzu­ca­jąc pobież­nie kartki, natknął się na histo­rię Nar­cyza.

Dobrze znał mit o Nar­cy­zie, owym uro­dzi­wym mło­dzieńcu, który cho­dził codzien­nie podzi­wiać wła­sne odbi­cie w tafli jeziora. Był tak pochło­nięty swoim obra­zem, że pew­nego dnia wpadł do jeziora i uto­nął. W miej­scu jego śmierci, na brzegu, wyrósł kwiat, który nazwano nar­cy­zem.

Ale Oskar Wilde nie zakoń­czył na tym swej histo­rii.

On opo­wie­dział, jak po śmierci Nar­cyza leśne bogi­nie, Ore­ady, przy­były nad brzeg tego słod­kiego ongiś jeziora i zastały je prze­mie­nione w czarę gorz­kich łez.

– Dla­czego pła­czesz? – spy­tały Ore­ady.

– Pła­czę za Nar­cy­zem – odrze­kło jezioro.

– Wcale nas to nie dziwi – powie­działy wów­czas. – Całymi dniami uga­nia­ły­śmy się za nim po lasach, ale jedy­nie ty mogłeś z bli­ska roz­ko­szo­wać się jego urodą.

– Nar­cyz był zatem piękny? – zdzi­wiło się jezioro.

– Któż lepiej od cie­bie mógłby to wie­dzieć? – wykrzyk­nęły zasko­czone Ore­ady. – Prze­cież nad twoim brze­giem pochy­lał się każ­dego dnia.

Jezioro zamil­kło na chwilę, po czym rze­kło:

– Opła­kuję Nar­cyza, ale nie dostrze­głem ni­gdy, że jest piękny. Opła­kuję Nar­cyza, bo za każ­dym razem, kiedy pochy­lał się nade mną, mogłem doj­rzeć na dnie jego oczu odbi­cie mojej wła­snej urody.

– Oto ładna opo­wieść – powie­dział Alche­mik.

Część 1

Nazy­wał się San­tiago. Dzień chy­lił się ku koń­cowi, kiedy dotarł ze swoim sta­dem do ruin sta­rego, opusz­czo­nego kościoła. Strop dawno już się zawa­lił i jedy­nie w miej­scu, w któ­rym nie­gdyś stała zakry­stia, wyrósł teraz wielki syko­mor.

Tu pasterz posta­no­wił spę­dzić noc. Wpro­wa­dził owce przez roz­pa­da­jącą się bramę i zagro­dził wej­ście deskami, by w nocy nie mogły się wymknąć. Wpraw­dzie w oko­licy nie było wil­ków, ale zda­rzyło się kie­dyś, że ucie­kło mu jedno ze zwie­rząt i spę­dził cały dzień na poszu­ki­wa­niu zabłą­ka­nej owcy.

Roze­słał na ziemi płaszcz, poło­żył się i wsu­nął pod głowę świeżo prze­czy­taną książkę. Zanim zasnął, pomy­ślał sobie, że powi­nien teraz wybie­rać książki grub­sze – na dłu­żej star­czy­łoby czy­ta­nia, a i na noc byłyby lep­szymi pod­głów­kami.

Gdy się zbu­dził, dookoła było jesz­cze ciemno. Spoj­rzał w górę i przez szcze­linę w skle­pie­niu zoba­czył migo­czące gwiazdy.

„Wolał­bym pospać tro­chę dłu­żej” – pomy­ślał. Śniło mu się to samo, co w zeszłym tygo­dniu i znów obu­dził się przed koń­cem.

Pod­niósł się z lego­wi­ska i wypił łyk wina. Wziął swój kij paster­ski i zaczął budzić owce, które jesz­cze spały. Dawno już zauwa­żył, że więk­szość tych stwo­rzeń budziła się, led­wie on otwie­rał oczy. Jakby jakaś tajemna siła zwią­zała jego życie z życiem stada, które od dwóch lat prze­mie­rzało z nim kraj w poszu­ki­wa­niu wody i poży­wie­nia.

– One tak już do mnie przy­wy­kły, że znają mój rytm dnia i nocy – rzekł z cicha. Po chwili namy­słu wydało mu się jed­nak, że mogło być też odwrot­nie – to on przy­zwy­czaił się do ich rytmu.

Nie­które owce budziły się jed­nak wol­niej. Trą­cał kijem jedną po dru­giej, woła­jąc każdą po imie­niu. Zawsze wie­rzył, że owce rozu­miały wszystko, co do nich mówi. Dla­tego czy­tał im cza­sem na głos urywki z ksią­żek, które go ocza­ro­wały, opo­wia­dał o samot­no­ści i o rado­ściach w życiu paste­rza albo o ostat­nich nowi­nach zasły­sza­nych w mija­nych po dro­dze wio­skach.

Od dwóch dni temat był wła­ści­wie jeden – tamta dziew­czyna, córka kupca w mia­steczku, do któ­rego miał dotrzeć za cztery dni. Zawi­tał tam tylko raz, w ubie­głym roku. Kupiec był wła­ści­cie­lem sklepu z tka­ni­nami i życzył sobie, by owce strzy­żono pod jego okiem, bo nie chciał zostać oszu­kany. Jakiś prze­cho­dzień wska­zał ten sklep paste­rzowi, który pognał tam swoje stado.

– Chciał­bym sprze­dać tro­chę owczego runa – rzekł do kupca.

W skle­pie było tłoczno, więc kupiec popro­sił, żeby pasterz zacze­kał ze strzy­że­niem do zmroku. Chło­piec usiadł zatem na dzie­dzińcu i wyjął z worka książkę.

– Nie wie­dzia­łam, że paste­rze potra­fią czy­tać książki – usły­szał obok sie­bie kobiecy głos.

Stała przed nim typowa dziew­czyna z Anda­lu­zji. Czarne włosy spły­wały jej na ramiona, a w oczach tliło się jesz­cze nikłe wspo­mnie­nie po daw­nych arab­skich najeźdź­cach.

– Od owiec można cza­sem nauczyć się wię­cej niż z ksią­żek – odparł młody pasterz.

I gawę­dzili przez wiele godzin. Wyja­śniła mu, że jest córką kupca, i opo­wie­działa o życiu swo­jego mia­steczka, gdzie każdy dzień do złu­dze­nia przy­po­mina poprzedni. Pasterz zaś mówił o kra­jo­bra­zach Anda­lu­zji, o ostat­nich nowi­nach z oko­licz­nych wio­sek i mia­ste­czek. Był uszczę­śli­wiony, że może wresz­cie poroz­ma­wiać z kimś innym niż owce.

– Gdzie nauczy­łeś się czy­tać? – spy­tała w pew­nej chwili dziew­czyna.

– Tam gdzie wszy­scy – odpo­wie­dział – w szkole.

– Skoro umiesz czy­tać, to dla­czego jesteś tylko paste­rzem?

Mło­dzie­niec wykrę­cił się od odpo­wie­dzi. Był pewien, że dziew­czyna by go nie zro­zu­miała. Snuł dalej opo­wie­ści z wędrówki, a ciemne, mau­re­tań­skie oczy to otwie­rały się, to znów zamy­kały z zachwytu i zadzi­wie­nia. Czas mijał i chło­piec coraz bar­dziej pra­gnął, aby ten dzień ni­gdy się nie skoń­czył, aby ojciec dziew­czyny zajęty był jesz­cze długo i niech­by mu nawet kazał cze­kać ze trzy dni. Zro­zu­miał, że odczuwa coś, czego ni­gdy przed­tem nie doznał – chęć pozo­sta­nia na zawsze w jed­nym mie­ście. Z dziew­czyną o kru­czych wło­sach dni ni­gdy nie byłyby podobne do sie­bie.

Ale kupiec w końcu nad­szedł i pole­cił mu ostrzyc cztery owce. Zapła­cił sowi­cie i zapro­sił znowu za rok.

Hory­zont zabar­wił się na czer­wono, a potem poja­wiło się słońce. Mło­dzie­niec przy­po­mniał sobie tamtą roz­mowę z ojcem i poczuł się szczę­śliwy. Poznał już wiele zam­ków i wiele kobiet – żadna jed­nak nie mogła się rów­nać z dziew­czyną, która cze­kała na niego o trzy dni drogi stąd. Miał płaszcz, książkę, którą mógł wymie­nić na inną, i stado owiec. Naj­waż­niej­sze było jed­nak to, że każ­dego dnia speł­niał wiel­kie marze­nie swego życia – podró­żo­wał. Gdy znużą go do cna rów­niny Anda­lu­zji, będzie mógł sprze­dać owce i zostać mary­na­rzem. A gdy będzie miał po uszy morza, to i tak prze­cież pozna już wiele miast, wiele kobiet i trafi mu się dość oka­zji, aby zaznać szczę­ścia.

„Doprawdy, jak w semi­na­rium można szu­kać Boga?” – pomy­ślał, patrząc na wscho­dzące słońce. Zawsze, ile­kroć było to moż­liwe, sta­rał się obie­rać nowe ścieżki. Ni­gdy przed­tem nie dotarł do tego kościoła, choć prze­cho­dził tędy setki razy. W wiel­kim i nie­ogar­nio­nym świe­cie, gdyby tylko choć przez chwilę pozwo­lił pro­wa­dzić się owcom, odkryłby jesz­cze wiele cie­ka­wych rze­czy. „Sęk w tym, iż one nie zdają sobie sprawy z tego, że codzien­nie idą nową drogą. Nie dostrze­gają, że wokół zmie­niają się pastwi­ska, a pory roku są inne. Bez reszty bowiem pochła­nia je tro­ska o wodę i poży­wie­nie.

A może dzieje się tak z nami wszyst­kimi? – zasta­na­wiał się. – Nawet ze mną, bo nie myślę o innych kobie­tach, odkąd pozna­łem córkę kupca”.

Spoj­rzał w niebo. Według wszel­kich obli­czeń do Tarify dotrze jesz­cze przed obia­dem. Tam będzie mógł zamie­nić książkę na grub­szą, napeł­nić butelkę winem, ogo­lić się i ostrzyc. Musiał być gotów na spo­tka­nie z dziew­czyną. Nie dopusz­czał do sie­bie myśli o tym, że jakiś inny pasterz z więk­szym sta­dem mógł przyjść przed nim i popro­sić o jej rękę.

„To moż­li­wość speł­nie­nia marzeń spra­wia, że życie jest tak fascy­nu­jące” – pomy­ślał i spo­glą­da­jąc znów w niebo, przy­śpie­szył kroku. Przy­po­mniał sobie, że w Tari­fie mieszka pewna stara kobieta, która potrafi tłu­ma­czyć sny. A tej nocy przy­śnił mu się po raz drugi ten sam sen.

Zapra­szamy do zakupu peł­nej wer­sji książki

Część 2

Epilog