Astrologia. Przewodnik dla lubiących rozkminiać bez bólu ebook

WPRO­WA­DZE­NIE

Ko­rze­nie astro­lo­gii się­gają sta­ro­żyt­no­ści. Od ty­sięcy lat jest ona źró­dłem prze­po­wiedni i wie­dzy. Ten wie­kowy sys­tem opiera się na prze­ko­na­niu, że po­zy­cje gwiazd, pla­net i in­nych ciał nie­bie­skich mają głę­boki wpływ na wy­da­rze­nia na Ziemi. Mie­siąc i dzień two­ich na­ro­dzin jest nie­ro­ze­rwal­nie zwią­zany z ru­chami pla­net od­da­lo­nych o mi­liony ki­lo­me­trów.

W daw­nych cza­sach po­wszech­nie zwra­cano się do astro­lo­gów w spra­wie in­ter­pre­ta­cji zo­diaku. Śre­dnio­wieczni kró­lo­wie i ce­sa­rze po­wo­ły­wali na­dwor­nych astro­lo­gów, któ­rych za­da­niem było sta­wia­nie ho­ro­sko­pów swoim pa­nom. W re­ne­san­sie astro­lo­go­wie na­dal byli po­pu­larni, choć znaczną część dzie­dziny włą­czono do no­wej na­uki – astro­no­mii. Tym nie­mniej do dziś dzie­siątki ty­sięcy lu­dzi wie­rzy w astro­lo­gię i śle­dzi z za­in­te­re­so­wa­niem ho­ro­skopy w ga­ze­tach i w in­ter­ne­cie.

W tej książce znaj­dziesz za­równo hi­sto­rię, jak i za­sady astro­lo­gii. Po­znasz znaki pla­net i spo­soby ich in­ter­pre­ta­cji. Do­wiesz się o słyn­nych astro­lo­gach i ich prze­po­wied­niach – od sta­ro­żyt­nego rzym­skiego pi­sa­rza Pto­le­me­usza po Johna Dee, na­dwor­nego wróż­bity Elż­biety I. Prze­ko­nasz się, jak głę­boki wpływ astro­lo­gia wy­wiera na kul­turę, li­te­ra­turę, sztukę i mu­zykę. Prze­śle­dzisz jej długi, stop­niowy upa­dek w ob­li­czu no­wo­cze­snej na­uki i od­ro­dze­nie jako waż­nej czę­ści ru­chu New Age. Na­uczysz się też prak­tycz­nych aspek­tów astro­lo­gii – jak czy­tać ko­smo­gram uro­dze­niowy, jak sta­wiać ho­ro­skop i jak do­wie­dzieć się, co gwiazdy mó­wią o two­jej przy­szło­ści pod wzglę­dem mi­ło­ści, fi­nan­sów i wielu in­nych za­gad­nień.

Przy­go­tuj się na za­pie­ra­jącą dech w pier­siach po­dróż, która obej­muje prze­szłość, te­raź­niej­szość i przy­szłość. Roz­pocz­nijmy Astro­lo­gię. Prze­wod­nik dla lu­bią­cych ro­zu­mieć bez bólu.

ROZ­DZIAŁ 1

HI­STO­RIA ASTRO­LO­GII

Pierw­szy czło­wiek sta­nął w po­zy­cji wy­pro­sto­wa­nej, spoj­rzał w górę i za­czął się za­sta­na­wiać.

Czym są ja­sne punkty świa­tła, które świecą na noc­nym nie­bie? Czy to ognie pło­nące da­leko w roz­le­głej ciem­no­ści? Czy to bo­go­wie? A może coś jesz­cze in­nego, nie­zna­nego?

W dzi­siej­szym, do­brze oświe­tlo­nym, zur­ba­ni­zo­wa­nym świe­cie trudno jest so­bie uświa­do­mić, jak wy­glą­dało nocne niebo oczami na­szych przod­ków. Dziś, gdy w ciem­no­ściach pa­trzy się w górę, wi­dać kilka gwiazd i pla­net. Na te­re­nach wiej­skich da się zo­ba­czyć tro­chę wię­cej. Za po­mocą pro­stego te­le­skopu można może do­strzec słabe świa­tło Drogi Mlecz­nej i kilka naj­bar­dziej od­le­głych pla­net na­szego układu, ta­kich jak Jo­wisz i Sa­turn. Wy­obraźmy so­bie jed­nak ży­cie w świe­cie nie­mal po­zba­wio­nym sztucz­nego świa­tła, gdzie je­dy­nym źró­dłem oświe­tle­nia w nocy by­łoby ogni­sko. Roz­iskrzony gwiaz­dami nie­bo­skłon mu­siał wy­da­wać się nie­wia­ry­god­nym cu­dem, poza za­się­giem czło­wieka, rów­nie na­ma­cal­nym i nie­ru­cho­mym jak zie­mia pod nim.

A jed­nak... gdy nasi przod­ko­wie pa­trzyli w gwiazdy, do­strze­gli, że nie są one nie­ru­chome. Po­ru­szają się w ryt­mie, który można było śle­dzić i prze­wi­dy­wać. W okre­ślo­nym cza­sie i w okre­ślo­nych po­rach roku te same grupy gwiazd po­ja­wiały się w tych sa­mych miej­scach. Jed­nak wśród tej re­gu­lar­no­ści nie­które gwiazdy wy­da­wały się po­ru­szać w inny spo­sób. Po­nad trzy ty­siące lat temu sta­ro­żytni Grecy na­zwali je pla­ne­tes, czyli „wę­drow­cami”. Były to pla­nety – z nich sta­ro­żytni znali tylko te, które można było zo­ba­czyć go­łym okiem: Mer­ku­rego, We­nus, Marsa, Jo­wi­sza i Sa­turna.

W miarę upływu wie­ków spo­rzą­dzano wy­kresy biegu pla­net. Wie­rzono, że cy­kle nie­bie­skie mogą być je­dy­nie dzie­łem bo­gów, a skoro bo­go­wie kon­tro­lują losy lu­dzi, to na­tu­ralne było prze­ko­na­nie, że pla­nety i gwiazdy także mają rów­nież wpływ na ludz­kie sprawy. Pla­ne­tom przy­pi­sano imiona bo­gów. Rzy­mia­nie na­zwali czer­woną pla­netę Mars na cześć boga wojny. Z ko­lei naj­ja­śniej­szemu punk­towi na noc­nym nie­bie nadali imię bo­gini mi­ło­ści – We­nus (co, jak się oka­zuje, było po­waż­nym błę­dem, gdyż – jak wy­ka­zały współ­cze­sne ob­ser­wa­cje i sondy ko­smiczne – We­nus to ab­so­lut­nie pa­skudne miej­sce).

Ewo­lu­cja ludz­kiego ro­zu­mie­nia nieba sta­nowi ko­lebkę astro­lo­gii – teo­rii, która sięga od świata sta­ro­żyt­nego aż do na­szych cza­sów.

PO­CZĄTKI ASTRO­LO­GII

Od Ba­bi­lonu do sta­ro­żyt­nej Gre­cji

U pod­staw astro­lo­gii leżą trzy rze­czy – wy­obraź­nia, ob­ser­wa­cja i ma­te­ma­tyka. Dwie pierw­sze były wy­star­cza­jąco roz­po­wszech­nione w świe­cie sta­ro­żyt­nym. Trze­cia roz­wi­jała się stop­niowo.

Około 2000 r. p.n.e. w me­zo­po­tam­skim mie­ście-pań­stwie Ba­bi­lon ka­płani co­raz wpraw­niej od­czy­ty­wali przy­szłość na różne spo­soby: po­przez ob­ser­wa­cję lotu pta­ków, ana­lizę wnętrz­no­ści ofia­ro­wa­nych zwie­rząt czy ru­chu gwiazd i in­nych ciał nie­bie­skich. W XVII w. p.n.e. spo­rzą­dzili roz­bu­do­wane ta­blice z wy­kre­sami tych cy­kli – pierw­sze znane nam do­ku­menty astro­lo­giczne.

TA­BLICZKA WE­NUS

Ta­blica We­nus z cza­sów króla Ammi-sa­duqi re­je­struje ob­ser­wa­cje do­ty­czące ru­chu pla­nety We­nus. Zo­stała na­pi­sana pi­smem kli­no­wym, sty­lem pi­sma wcze­snej Me­zo­po­ta­mii, i zo­stała praw­do­po­dob­nie stwo­rzona około VII–VIII wieku p.n.e. Był to naj­wy­raź­niej do­ku­ment o pew­nym zna­cze­niu, po­nie­waż na­dal ist­nieje wiele jego ko­pii (choć czę­sto w for­mie frag­men­ta­rycz­nej). Jak się wy­daje, ce­lem ob­ser­wa­cji We­nus było do­ko­na­nie prze­po­wiedni do­ty­czą­cych pa­no­wa­nia róż­nych wład­ców, w tym Ammi-sa­duqi, od któ­rego po­cho­dzi na­zwa ta­bliczki.

Prze­po­wied­nie astro­lo­giczne udo­sko­na­lano przez ko­lejne ty­siąc lat, a w VIII wieku p.n.e. bi­blio­teki w Ba­bi­lo­nie za­wie­rały po­nad 7000 astro­lo­gicz­nych prze­po­wiedni, do któ­rych wra­cali ka­płani. Były one znane jako Enuma Anu En­lil. Ba­bi­loń­czycy mieli znaczną prze­wagę nad in­nymi współ­cze­snymi cy­wi­li­za­cjami w gro­ma­dze­niu tego ma­te­riału, po­nie­waż ich ro­zu­mie­nie ma­te­ma­tyki było naj­bar­dziej za­awan­so­wane w sta­ro­żyt­nym świe­cie. Do 500 roku p.n.e. opra­co­wali zo­diak.

TRA­DY­CJA HER­ME­TYCZNA

Ba­bi­loń­ska wie­dza zo­dia­kalna do­tarła do Egiptu, gdzie zo­stała po­łą­czona i za­sy­mi­lo­wana z egip­skimi tra­dy­cjami mi­stycz­nymi i re­li­gij­nymi. W VI i VII wieku przed na­szą erą prze­ni­kała się rów­nież z wie­rze­niami grec­kimi. Jed­nym z naj­waż­niej­szych pro­duk­tów tego po­łą­cze­nia było po­wsta­nie tak zwa­nej tra­dy­cji her­me­tycz­nej. Grecki bóg Her­mes, po­sła­niec bo­gów, miał rów­nież ce­chy wielu in­nych bo­gów, w tym egip­skiego Thota. W nie­ja­sny spo­sób Her­mes zy­skał przy­do­mek tri­sme­gi­stos, co ozna­cza, że okre­ślano go trzema przy­miot­ni­kami, z któ­rych część była zwią­zana z Tho­tem. W końcu na­zwano go Her­me­sem Tri­sme­gi­stu­sem, co można prze­tłu­ma­czyć jako Her­mes Po Trzy­kroć Chwa­lony. W dal­szej ko­lej­no­ści po­wstał duży zbiór pism z nim zwią­za­nych, znany jako pi­sma her­me­tyczne. Obej­mo­wał on sze­reg waż­nych do­ku­men­tów astro­lo­gicz­nych, które za­wie­rały i łą­czyły ze sobą grec­kie, ba­bi­loń­skie i egip­skie od­kry­cia astro­lo­giczne.

ASTRO­LO­GIA HEL­LE­NI­STYCZNA

Więk­szość ele­men­tów, które dziś ko­ja­rzymy z astro­lo­gią, po­wstała przed II wie­kiem p.n.e.

• Ho­ro­skop, czyli ko­smo­gram uro­dze­niowy, pre­zen­to­wał po­zy­cje gwiazd w mo­men­cie na­ro­dzin.

• Słońce, Księ­życ i znane pla­nety były usta­wione na tle koła zo­diaku.

• Znaki zo­diaku wzno­szące się po­nad ho­ry­zont w mo­men­cie na­ro­dzin uzna­wano za Ascen­dent.