Bóg nie jest chętny ebook

PODZIĘKOWANIA

Ser­decz­nie dzię­kuję czy­tel­ni­kom pierw­szej wer­sji, któ­rymi byli dok­tor A. P. Cana­van, Baria Ahmed i Mark Paxton-MacRae, a także mojemu agen­towi, Howar­dowi Mor­ha­imowi, oraz redak­to­rowi, Simo­nowi Tay­lo­rowi. Na szcze­gólną wdzięcz­ność zasłu­gują moi fani odwie­dza­jący ofi­cjalną stronę face­bo­okową Ste­vena Erik­sona oraz wszy­scy youtu­be­rzy dys­ku­tu­jący o spra­wach doty­czą­cych „Mala­zań­skiej Księgi Pole­głych”. Poda­li­ście mi szcze­pionkę, gdy naj­bar­dziej jej potrze­bo­wa­łem.

DRAMATIS PERSONAE

Rant: Pół-Teblor, bękarci syn Karsy Orlonga

Damisk: myśliwy i tro­pi­ciel

Gower: władca Czar­nych Jhec­ków

Nil­ghan: wojow­nik Czar­nych Jhec­ków

Sar­lis: ludzka matka Ranta

Trójka: Zabój­czyni Shi’gal

Czter­na­sty legion, druga kom­pa­nia

Kapi­tan Mruk: dowódca kom­pa­nii

Trzpień: sier­żant, Trze­cia Dru­żyna

Mor­rut: kapral, Trze­cia Dru­żyna

Gorąc: Trze­cia Dru­żyna

Cał­kiem Spłu­kana: Trze­cia Dru­żyna

Ben­ger: Trze­cia Dru­żyna

Powiedz Nie: Trze­cia Dru­żyna

Krzywe Wier­tło: sier­żant, Czwarta Dru­żyna

Prze­ką­ska: kapral, Czwarta Dru­żyna

Cicha Woda: Czwarta Dru­żyna

Foli­bore: Czwarta Dru­żyna

Koc: Czwarta Dru­żyna

Anyx Zyg­zak: Czwarta Dru­żyna

Shrake: sier­żant, Druga Dru­żyna

Pod­wo­zie: kapral, Druga Dru­żyna

Deli­katny: Druga Dru­żyna

Ten Gło­śny: Druga Dru­żyna

Smu­tas: Druga Dru­żyna

Gli­niany Talerz: Druga Dru­żyna

Teblo­rzy

Delas Fana: córka Karsy Orlonga

Tonith Agra: córka Karsy Orlonga

Karak Thord: wojow­nik i syn Deluma Thorda

Pake Gild: wojow­niczka i córka Owdo­wia­łej Day­liss

Owdo­wiała Day­liss: towa­rzyszka życia nie­ży­ją­cego Bairo­tha Gilda

Valoc: Sunyd, były nie­wol­nik

Elade Tha­ros: wódz wojenny

Sathal: wojow­niczka

Bay­rak: Sunyd, były nie­wol­nik

Galam­bar: Rathyd, wyzwo­li­ciel sunydz­kich nie­wol­ni­ków

Sivith Gyla: Rathydka, wojow­niczka

Toras Vaunt: Rathydka, wojow­niczka

Salan Ardal: naczel­niczka Suny­dów

Kada­rast: Rathyd, wojow­nik

Hesta­lan: Rathydka, wojow­niczka

Bagidde: Rathyd, wojow­nik

Sti Epi­pha­noz: zwia­dow­czyni z Jaskra­wych Węzłów

Inni

Roz­kosz na Kół­kach: star­szy sier­żant regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

Koniarz: kapral regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

Trand: żoł­nierz regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

Odlot: żoł­nierka regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

Opak: żoł­nierka regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

Sus: żoł­nierka regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

Gund Żółty: żoł­nierz regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

Nast Forn: porucz­nik, gar­ni­zon ze Srebr­nego Jeziora

Sil­gar Młod­szy: bur­mistrz Srebr­nego Jeziora

Storp: obe­rży­sta i wete­ran

Stwo­rze­nie: łasica

Mni­sisz­czur: mag

Blow­lant: mar­kie­tanka

Varbo: mar­kie­tan

Pięść Sevitt: dowo­dząca Czter­na­stym Legio­nem

Sto­krotka Ban­krut: komen­dant bata­lionu, Czter­na­sty Legion

Trupka: komen­dant bata­lionu, Czter­na­sty Legion

Sło­miany Ogień: kapi­tan, Czter­na­sty Legion

Char­kot: sier­żant, Czter­na­sty Legion

Sul­ban: sier­żant, Czter­na­sty Legion

Bel­lam Nom: sier­żant, Czter­na­sty Legion

Tłu­czek: żoł­nierz pie­choty mor­skiej

Dobra­noc: żoł­nierka pie­choty mor­skiej

Olit Fas: żoł­nierz pie­choty mor­skiej

Splo­to­wiedźma: duch ple­mienny

Nisti­lash: gan­rel­ski czar­no­księż­nik

Suka Wojny: bogini Jhec­ków

Casnock: władca Bia­łych Jhec­ków

Pal­lid: Ogar Cie­nia

Andri­son Balk: komen­dant kom­pa­nii najem­ni­ków

Ara: sier­żant w kom­pa­nii Balka

Patyk: sier­żant w kom­pa­nii Balka

Sugal: sier­żant w kom­pa­nii Balka

Ryk: sier­żant w kom­pa­nii Balka

Stru­piel: mag w kom­pa­nii Balka

Cra­nal: mag w kom­pa­nii Balka

Vist: mag w kom­pa­nii Balka

Klapka: nocny nóż

Bair­dal: nocny nóż

Paunt: nocny nóż

Orule: nocny nóż

Pal­lat: nocny nóż

Burda: nocny nóż

Irik: nocny nóż

Rayle: nocny nóż

Co o tym sądzić? Pan Śmierci nie żyje. Rodzic Wojny spo­czywa w mil­cze­niu w zdru­zgo­ta­nej kryp­cie. Świa­tło i Ciem­ność ucie­kły do Cie­nia, a Cień śni o bla­sku słońca. Domy porzu­cono. Herol­dzi krzy­czą, ale nikt nie sły­szy ich głosu, mura­rze prze­sy­pują pył w znie­czu­lo­nych dło­niach. Kró­lowe pła­czą, a kró­lo­wie się poty­kają. Cały świat utra­cił rów­no­wagę, prawdy umie­rają z każ­dym odde­chem i z każ­dym wypo­wie­dzia­nym sło­wem.

Stara kobieta idzie kory­ta­rzem, zapa­la­jąc świeczki jedną po dru­giej, ale zimny wicher gasi wszyst­kie pło­mie­nie za jej ple­cami.

Teraz jed­nak widzę przed sobą nowe pole bitwy, wita­jące świt zło­wro­gim mil­cze­niem. Wkrótce mrok się roz­pierzch­nie i noc się otrzą­śnie, odsła­nia­jąc dwie armie zwró­cone ku sobie nawza­jem. Cho­rą­gwie łopo­czą niczym skrzy­dła, nad stroj­nymi w pió­ro­pu­sze sze­re­gami unosi się para. Oręż i zbroje lśnią w bla­sku wscho­dzą­cego słońca niczym poroz­rzu­cane po ziemi skarby.

Wtem mię­dzy wro­gami poja­wia się samotna postać, wieża z ciała i nie­ugię­tej woli, żela­zne kości i nazna­czona bli­znami twarz. Męż­czy­zna nie wal­czy za nikogo, ale wszy­scy uznają go za boga. Jest krwa­wym bło­go­sła­wień­stwem wojow­nika i słod­kim poca­łun­kiem kochanka, jest świad­kiem tru­pów i twórcą dzieci. Jest pozła­ca­nym dzio­bem statku histo­rii, pru­ją­cego z furią mor­skie fale, ale mieszka w prze­strzeni mię­dzy kur­ha­nem a men­hi­rem. Jest cięż­kim tupo­tem i lek­kim jak piórko doty­kiem; zim­nym spoj­rze­niem i lot­nym zer­k­nię­ciem. Wszystko mu odda­jemy, wszystko dla niego poświę­camy. W jego imię giną narody, w jego imię uklękną bogo­wie. Jeśli impe­ria spłoną, nie miej­cie pre­ten­sji do niego, podob­nie jak w chwili, gdy odwróci się od was kochanka. Być świad­kiem zna­czy zacząć widzieć. Widzieć zna­czy zacząć wie­dzieć. Wie­dzieć zna­czy się cof­nąć. Ale on stoi spo­koj­nie na dro­dze przy­szło­ści, nie ma oręża ani zbroi. Znam go. Jest Nie­chęt­nym Bogiem, Bez­rad­nym Bogiem, Zabójcą Wszyst­kich i Nikogo.

Wro­gie armie nie ruszają się z miej­sca. Słońce rzuca swój złoty blask na powierzch­nię świata. Czy to będzie dzień nadej­ścia wojny? Prze­ko­namy się…

Hana­scor­dia. Wizje Ostat­niego Pro­roka.Trzeci Apo­kryf Kar­sań­ski (Daru­dży­stan w roku wyzwa­nia Dzi­kiego)

PROLOG

Nad Pła­sko­wy­żem Laede­ron. Pół­nocno-zachod­nia Gena­bac­kis. Tery­to­rium Teblo­rów

Pięli się w górę sześć dni. Około połu­dnia siód­mego dotarli na szczyt skarpy gra­ni­czą­cej z nie­mal pio­nową ścianą lodu, którą od dwóch dni mieli na lewo od sie­bie. Ścianę nazna­czyły ślady daw­nych roz­to­pów, ale na tej wyso­ko­ści zima na­dal trzy­mała góry w moc­nym uści­sku, a dmące w dół turni wichry były białe od szronu i krwa­wiły tęczami w ostrym bla­sku słońca.

Szczyt skarpy był pochyłą, wyszczer­bioną gra­nią, tak stromą, że czwórka Teblo­rów led­wie mogła na niej ustać. Wiatr zawo­dził prze­raź­li­wie, szar­piąc luźne rze­mie­nie broni i wni­ka­jąc pod futra, które mieli na sobie. Od czasu do czasu pró­bo­wał zepchnąć ich w dół, jakby wście­kała go ich bez­czel­ność. Tak wyso­kie góry nie były ich świa­tem. Niebo było tu zbyt bli­skie, a powie­trze za rzad­kie.

Owdo­wiała Day­liss z Teblo­rów cia­śniej otu­liła ramiona wil­czym futrem. Przed nimi strome, usiane gła­zami zbo­cze opa­dało ku masie pokru­szo­nego lodu, pia­sku i śniegu, bie­gną­cej wzdłuż brzegu niczym mur obronny.

Z miej­sca, w któ­rym stali, widzieli, co znaj­duje się za tą przy­po­mi­na­jącą zęby piły barierą, aż po samo jezioro. Lodowe wybrzu­sze­nia wzno­siły się nad jego pła­ską, pokrytą śnie­giem powierzch­nię na podo­bień­stwo wysp. Nie­które pię­trzyły się wysoko niczym for­tece, jakby setka tyra­nów toczyła ze sobą wojnę o wła­dzę nad tym ogrom­nym impe­rium zamar­z­nię­tej wody.

Nikt z nich nie czuł się jesz­cze gotowy, by cokol­wiek powie­dzieć. Owdo­wiała Day­liss unio­sła wzrok i spoj­rzała na pół­noc, mru­żąc powieki. Gdzieś tam jezioro powinno się koń­czyć. Biel cią­gnęła się jed­nak aż po odle­gły hory­zont. Nad tą płasz­czy­zną – nie­wy­raźne niczym chmury – wid­niały naj­wyż­sze tur­nie gór­skiego łań­cu­cha. Ich zwró­cone w stronę połu­dnia stoki były wolne od śniegu. Już sam ten widok był prze­ra­ża­jący. Owdo­wiała Day­liss zwró­ciła się ku mło­demu wodzowi wojen­nemu sto­ją­cemu na prawo od niej.

Na­dal zdu­mie­wała ją myśl, że towa­rzy­szy im Rathyd, jakby tysiąc lat nie­ustan­nych wen­det i wza­jem­nych mor­dów nic nie zna­czyło, a przy­naj­mniej zna­czyło tak nie­wiele, że nie powstrzy­mało tego wodza wojen­nego przed zwró­ce­niem się do Ury­dów w poszu­ki­wa­niu wojow­ni­ków, któ­rzy zechcą wyru­szyć z nim w to miej­sce.

Wszystko się zmie­niało. Przy­glą­dała mu się jesz­cze przez chwilę.

– Zatem twoi współ­ple­mieńcy to zoba­czyli – stwier­dziła wresz­cie.

Elade Tha­ros wsparł się na dwu­ręcz­nym mie­czu, wbi­tym w zeszklony lód wypeł­nia­jący szcze­linę w kamie­niu, na któ­rym stał.

– Kiedy latem obo­zo­wa­li­śmy wysoko, Białe Twa­rze nie były już białe – odpo­wie­dział, kiwa­jąc głową.

Tylko nie­liczni spo­śród Ury­dów, któ­rzy usły­szeli opo­wieść Elade’a, pojęli jej zna­cze­nie. Życie toczyło się powoli, rytm pór roku był nie­zmienny. Jeśli poprzed­nia zima była bar­dziej mroźna, zna­czyło to, że ta, która ją poprze­dzała, musiała być łagod­niej­sza. Jeśli odwilż nad­cho­dziła z prze­rwami, a z gór na pół­nocy przy­by­wały dziwne, cie­płe powiewy, jeśli śnieg sypał codzien­nie, zasy­pu­jąc Teblo­rów grubą war­stwą, jeśli lasy wspi­nały się coraz wyżej na gór­skich sto­kach, a na niżej poło­żo­nych obsza­rach drzewa ginęły latem od suszy i szkod­ni­ków… trzeba było po pro­stu każ­dego lata wybie­rać inne wyso­ko­gór­skie pastwi­sko. Oby­czaje Teblo­rów zmie­niały się, dosto­so­wu­jąc się do nowych warun­ków.

Powta­rzali pół­gęb­kiem, że nowe wie­ści nie są powo­dem do obaw. Och, być może Rathy­dzi – te ich nie­liczne osady, które prze­trwały, ukry­wa­jąc się w nie­do­stęp­nych miej­scach przed wiecz­nie głod­nymi łow­cami nie­wol­ni­ków z połu­dnia – nauczyli się stra­chu jak zbite suki i bali się teraz cieni na nie­bie.

Gdy Elade Tha­ros sły­szał takie słowa, jego obli­cze nie mrocz­niało. Uśmie­chał się tylko, odsła­nia­jąc zęby w bez­gło­śnym gry­ma­sie zło­ści.

– Wszyst­kie dzieci łowiące nie­wol­ni­ków nie żyją – mówił. – Czy nie wie­rzy­cie nawet w te pogło­ski? Czy moje imię nic tutaj nie zna­czy? Jestem Elade Tha­ros, wódz wojenny wszyst­kich Suny­dów i Rathy­dów. Wódz wojenny wol­nych i tych, któ­rzy zaznali kie­dyś nie­woli. Trasę mojego zwy­cię­skiego powrotu do ojczy­stych stron nazna­czyły głowy tysiąca dzieci łowią­cych nie­wol­ni­ków. Każdą z nich nadziano na sunydzką albo rathydzką włócz­nię. – W jego sza­rych oczach poja­wiły się dzi­kie bły­ski pogardy. – Jeśli będę musiał, znajdę garstkę oca­la­łych pha­lydz­kich wojow­ni­ków, żeby towa­rzy­szyli mi w dro­dze na pół­noc.

To roz­strzy­gnęło sprawę. W końcu jaką opo­wieść zaniósłby Elade Tha­ros do znie­na­wi­dzo­nych Pha­ly­dów? „Ury­do­wie ukryli się w cha­tach i nie chcieli mnie wysłu­chać…”. Nawet jeśli go nie rozu­mieli, to nie mieli wyboru. Każdy wojow­nik musiał klę­kać przed dumą.

Wódz wojenny Rathy­dów mógł być młody, ale nie był głup­cem.

– Wieczne śniegi się roz­to­piły – stwier­dził Karak Thord. – Już to samo w sobie jest nie­moż­liwe. – Jego lico przy­brało zakło­po­tany wyraz, ale nie patrzył na odle­głe góry. Wle­pił wzrok w jezioro. – Zna­leź­li­śmy odpo­wiedź na pyta­nie, co się z nimi stało. – Zwró­cił się w stronę Elade’a. – A ta zato­piona dolina? Czy zawsze tak wyglą­dała?

– Nie, Karaku z Ury­dów. Tak jest, była tu kie­dyś rzeka, czy­sta i zimna, pły­nąca po zaokrą­glo­nych kamie­niach, małych kamy­kach oraz pia­sku. Na pły­ci­znach zbie­rano tam złoto. Można ją było przejść w bród i woda ni­gdy nie się­gała wyżej niż do bio­der.

– Kiedy tak było? – zapy­tał Karak Thord.

– W cza­sach mojego ojca.

Druga kobieta w ich gru­pie prych­nęła lek­ce­wa­żąco.

– Czy zagłę­bi­łeś się w jego wspo­mnie­niach, wodzu wojenny, żeby spraw­dzić, w któ­rym stu­le­ciu ostat­nio odwie­dził tamto miej­sce?

– Nie, Tonith z Ury­dów. Nie zro­bi­łem tego. Mój ojciec nie żyje. Moja rodzina od dawna miała dar zbie­ra­nia złota. Zapusz­cza­li­śmy się wysoko w góry, gdzie nie docie­rali inni Teblo­rzy. Całe złoto uży­wane w han­dlu przez Teblo­rów zna­la­zła moja rodzina. – Prze­rwał na chwilę, wzru­sza­jąc ramio­nami. – Oczy­wi­ście mia­łem odzie­dzi­czyć to zaję­cie po przod­kach. Moje nauki zaczęły się wcze­śnie. Póź­niej przy­byli łowcy nie­wol­ni­ków i opu­ści­li­śmy połu­dnie. Ci z nas, któ­rym udało się zbiec. A gdy wresz­cie pomy­śle­li­śmy, że jeste­śmy bez­pieczni, zaata­ko­wali nas wojow­nicy. Wtedy zgi­nął mój ojciec.

Owdo­wiała Day­liss raz jesz­cze przyj­rzała się Elade’owi. Poczuła w ustach nagłą suchość.

– Ci wojow­nicy byli Ury­dami, wodzu wojenny.

– To prawda – przy­znał pozba­wio­nym wyrazu gło­sem.

Karak Thord wle­pił w niego spoj­rze­nie sze­roko otwar­tych oczu.

– Moimi kuzy­nami…

– W rze­czy samej – prze­rwał mu Elade. – Nie­trudno było poznać ich imiona. W końcu któż z Ury­dów nie śpiewa na­dal pie­śni o Kar­sie Orlongu, Delu­mie Thor­dzie i Bairo­thu Gil­dzie? – Prze­niósł spoj­rze­nie na Day­liss. – Twoje dzieci, Owdo­wiała, zro­dziły się z nasie­nia Bairo­tha. Czy zali­czasz się do wyznaw­ców tego nowego Roz­trza­ska­nego Boga?

– Za dużo wiesz o Ury­dach – odparła. Za jej sło­wami kryła się groźba mie­cza.

Elade wzru­szył ramio­nami. Ponow­nie skie­ro­wał uwagę na zamar­z­nięte jezioro, lek­ce­wa­żąc ich wszyst­kich oraz temat roz­mowy.

– Przyj­rzy­cie się dobrze – pod­jął. – To, co widzi­cie, nie jest jezio­rem. To zatoka. Za Pro­me­nadą Bogów, gdzie kie­dyś cią­gnęła się tun­dra, teraz jest morze. Wyżyny na zacho­dzie oddzie­lają je od oce­anu. Na wscho­dzie roz­po­ściera się na obsza­rze jed­nej trze­ciej kon­ty­nentu. – Prze­chy­lił głowę. – Co wiem o tym kon­ty­nen­cie? Z pew­no­ścią wię­cej niż któ­re­kol­wiek z was. Wyobra­ża­cie sobie, że żyjemy w małym świe­cie. Te góry i doliny, rów­niny na połu­dniu, a za nimi morze. Ale to nie świat jest mały, tylko wie­dza Teblo­rów o nim.

– Ale nie twoja wie­dza? – zapy­tała Tonith Agra ostrym tonem, suge­ru­ją­cym, że pró­buje zama­sko­wać strach pogardą.

– Byli nie­wol­nicy mieli dużo do powie­dze­nia. Ich wie­dza nas oświe­ciła. Widzia­łem też mapy. – Zato­czył pełen krąg. – Lodowy mur powstrzy­muje morze. W ciągu ostat­nich dwóch dni wspię­li­śmy się na niego od naszej strony. Widzie­li­śmy szcze­liny, oznaki top­nie­nia. Widzie­li­śmy sta­ro­żytne zwie­rzęta, ongiś uwię­zione w lodzie, kłęby cuch­ną­cego futra ster­czące ze ściany. Z każdą wio­sną poja­wiają się nowe, przy­wa­bia­jąc kon­dory i wrony, a nawet Wiel­kie Kruki. Prze­szłość ofe­ruje padli­no­żer­com sutą ucztę. Mimo to, widząc ją, widzimy przy­szłość. Naszą przy­szłość.

Owdo­wiała Day­liss rozu­miała zna­cze­nie nagich turni. Zima świata umie­rała. Zda­wała sobie też sprawę z celu ich podróży. Mieli spraw­dzić, co dzieje się z wodą pocho­dzącą z roz­to­pio­nego lodu. Prze­ko­nać się, dla­czego nie spływa na niżej poło­żone obszary, gdzie każ­dego lata drę­czyła ich susza.

– Gdy ta lodowa tama pęk­nie… – zaczęła wypo­wia­dać słowa prawdy.

Ale wódz wojenny Elade Tha­ros nie zamie­rzał ustą­pić jej prawa do ich wypo­wie­dze­nia.

– Gdy ta lodowa tama pęk­nie, wojow­nicy Ury­dów, świat Teblo­rów się skoń­czy.

– Mówi­łeś o morzu – przy­po­mniał mu Karak Thord. – Dokąd mogli­by­śmy uciec przed morzem?

Elade Tha­ros uśmiech­nął się sze­roko.

– Nie przy­by­łem tylko do Ury­dów. Byłem w wielu róż­nych miej­scach. Zanim skoń­czę, wszyst­kie klany Teblo­rów będą ze mną.

– Z tobą? – zapy­tała Tonith. – Jakie tytuły mie­li­by­śmy ci przy­znać? Wielki wódz wojenny Rathy­dów, wyzwo­li­ciel sunydz­kich i rathydz­kich nie­wol­ni­ków, Zabójca Tysiąca Dzieci z Połu­dnia! Elade Tha­ros! Tak jest! Teraz popro­wa­dzi nas na wojnę z powo­dzią, któ­rej nawet bogo­wie nie zdo­łają powstrzy­mać!

Prze­chy­lił głowę, jakby po raz pierw­szy zoba­czył córkę Karsy Orlonga. Z pew­no­ścią od chwili opusz­cze­nia osady Ury­dów zamie­nili ze sobą bar­dzo nie­wiele słów.

– Tonith Agra, pod twoją cienką skórą uwi­dacz­nia się strach, a wszyst­kie słowa, które wypo­wia­dasz, zdra­dzają twoją nie­pew­ność. – Uniósł rękę, gdy się­gnęła po miecz z krwa­wego drewna. – Wysłu­chaj mnie, Tonith Agra. Strach drę­czy nas wszyst­kich. Każdy wojow­nik, który by temu prze­czył, byłby głup­cem. Wysłu­chaj mnie uważ­nie. Jeśli musimy poczuć lodo­waty wicher prze­ra­że­nia, lepiej, żeby dął nam w plecy.

Umilkł, cze­ka­jąc na odpo­wiedź.

Owdo­wiała Day­liss wydała z sie­bie jakiś dźwięk. Sama nie potra­fi­łaby okre­ślić, co mógłby ozna­czać.

– Uwa­żasz, że jesteś w cie­niu Roz­trza­ska­nego Boga, tak? Że jesteś śla­dem na jego dro­dze. Rathyd, któ­rego ojciec zgi­nął od mie­cza z krwa­wego drewna dzier­żo­nego przez Karsę. Albo Deluma bądź Bairo­tha. A teraz chcesz wyjść z tego cie­nia. Pra­gniesz, by chwała, jaką się okry­jesz, zepchnęła Karsę na bok.

Elade Tha­ros wzru­szył ramio­nami.

– Szu­kam chwały, Owdo­wiała Day­liss, ale jeśli Roz­trza­skany Bóg ode­gra jakąś rolę w tych poszu­ki­wa­niach, to tylko w chwili, gdy prze­bije go mój miecz z krwa­wego drewna. Tonith Agra ma rację. Nie możemy wal­czyć z powo­dzią. Wody nadejdą. Nasze zie­mie zatoną. Ale to będzie tylko począ­tek potopu. Czy jesz­cze tego nie zro­zu­mia­łaś?

Ski­nęła głową.

– Zro­zu­mia­łam, wodzu wojenny Elade Tha­ros. Wody spłyną z naszych gór i pokryją wszyst­kie zie­mie poło­żone na połu­dniu, gdzie miesz­kają dzieci łowiące nie­wol­ni­ków. Znisz­czą je cał­ko­wi­cie.

Potrzą­snął głową.

– Wody ich nie znisz­czą. My to zro­bimy.

Karak Thord wycią­gnął nagle miecz i klęk­nął przed Elade’em Tha­ro­sem, uno­sząc oręż w pozy­cji pozio­mej, wsparty na zwró­co­nych ku górze dło­niach.

– Jestem Karak Thord z Ury­dów. Pro­wadź mnie, wodzu wojenny.

Elade dotknął z uśmie­chem jego mie­cza.

– Doko­nało się.

Po chwili Tonith Agra zro­biła tak samo. Pomimo nie­daw­nego sporu mię­dzy nimi wódz wojenny zaak­cep­to­wał ją bez oporu i bez chwili waha­nia.

Owdo­wiała Day­liss odwró­ciła wzrok, choć wie­działa, że Rathyd patrzy na nią i czeka. Nie chciała ani nie mogła mu się sprze­ci­wiać. W jej żyłach pło­nął gwał­towny ogień. Serce tłu­kło jej mocno. Zacho­wała jed­nak mil­cze­nie, wpa­tru­jąc się w odle­głe zie­mie na połu­dniu.

– Tak – wyszep­tał Elade Tha­ros, który nagle zna­lazł się tuż przy niej. – Przed wodą nadej­dzie ogień.

– Być może to mój mąż zabił two­jego ojca.

– To nie był on. Na wła­sne oczy widzia­łem, jak powa­lił go Karsa Orlong. Z naszych męż­czyzn tylko ja jeden prze­ży­łem atak.

– Rozu­miem.

– Czyżby? – zapy­tał. – Powiedz mi, kim jest ten Roz­trza­skany Bóg? Czy Karsa Orlong wró­cił do ojczy­zny? Czy zwo­łał krew­nia­ków i zdo­był nowych zwo­len­ni­ków? Czy roz­po­czął wielką wojnę z dziećmi z połu­dnia? Nie. Nie zro­bił żad­nej z tych rze­czy. Powiedz mi, Owdo­wiała Day­liss, dla­czego ucze­pi­łaś się tej fał­szy­wej nadziei?

– Bairoth Gild posta­no­wił sta­nąć u jego boku.

– I zapła­cił za to życiem. Zapew­niam, że ja nie będę tak roz­rzutny z moimi zaprzy­się­żo­nymi zwo­len­ni­kami.

Prych­nęła pogar­dli­wie.

– Żaden z nich nie zgi­nie? Jak sobie wyobra­żasz tę wojnę? Czy kiedy ruszymy na połu­dnie, nie poma­lu­jemy twa­rzy na czarno, szaro i biało, wodzu wojenny?

– Mie­li­by­śmy ści­gać wła­sną śmierć? – zapy­tał, uno­sząc brwi. – Owdo­wiała Day­liss, mam zamiar zwy­cię­żyć.

– W woj­nie z połu­dniem? – Pozo­stali przy­glą­dali się i słu­chali ich z uwagą. – Mówi­łeś, że widzia­łeś mapy. Ja też je widzia­łam, Elade Tha­ros, gdy pierw­sza córka Karsy wró­ciła do nas. Nie możemy poko­nać Impe­rium Mala­zań­skiego.

Elade ryk­nął śmie­chem.

– To wykra­cza­łoby nawet poza moje ambi­cje – oznaj­mił. – Ale powiem ci jedno. Pano­wa­nie Impe­rium nad Gena­bac­kis jest słab­sze, niżby się zda­wało. Zwłasz­cza nad zie­miami Gena­ba­rian i Nathij­czy­ków.

Pokrę­ciła głową.

– To roz­róż­nie­nie nic nie zna­czy. Żeby zna­leźć dla naszych ludzi miej­sce na połu­dniu, poza zasię­giem nad­cho­dzą­cych powo­dzi, będziemy musieli zabić ich wszyst­kich. Mala­zań­czy­ków, Nathij­czy­ków, Gena­ba­rian i Kor­hi­vij­czy­ków.

– To prawda, ale tylko Mala­zań­czycy łączą wszyst­kie te ludy w jed­no­li­tego wroga, zdol­nego sta­wić nam czoło na polu bitwy. Na któ­rym spo­tkamy go i zmiaż­dżymy.

– Jeste­śmy łupież­cami, Elade Tha­ros, nie żoł­nie­rzami. Poza tym jest nas za mało.

– Twoje wąt­pli­wo­ści mnie nie znie­chę­cają – odparł z wes­tchnie­niem Ruthyd. – Z chę­cią usły­szał­bym twój głos w naszej radzie wojen­nej. Czy jest nas za mało? Tak. A czy będziemy wal­czyli sami? Nie.

– Nie rozu­miem.

– Owdo­wiała Day­liss, czy przy­się­gniesz mi wier­ność? Czy unie­siesz wysoko swój miecz z krwa­wego drewna, bym mógł go dotknąć? Jeśli tego nie zro­bisz, nasza roz­mowa będzie się musiała zakoń­czyć. W końcu… – cią­gnął z łagod­nym uśmie­chem – …nie jeste­śmy jesz­cze na radzie wojen­nej. Jeśli masz wąt­pli­wo­ści, wolał­bym, żebyś udzie­liła swego głosu wszyst­kim, któ­rzy je podzie­lają, ale muszą zacho­wać mil­cze­nie.

Wydo­była miecz.

– Zro­bię to – oznaj­miła. – Ale zro­zum mnie dobrze, Elade Tha­ros. Córki Karsy Orlonga podró­żo­wały z naszych krain w miej­sce, gdzie mieszka ich ojciec, Roz­trza­skany Bóg. Wie­lo­krot­nie.

– A mimo to on nic nie robi.

– Elade Tha­ros, on tylko wciąga głę­boko powie­trze.

– W takim razie z chę­cią usły­szę jego okrzyk bojowy.

Nie sądzę.

Nie powie­działa tego na głos. Opa­dła na jedno kolano i unio­sła przed sobą drew­niany miecz.

– Jestem Owdo­wiała Day­liss z Ury­dów. Pro­wadź mnie, wodzu wojenny.

Słońce osią­gnęło naj­wyż­szy punkt w swej wędrówce po nie­bie. Ciszę zmą­ciły głu­che trza­ski, dobie­ga­jące znad wiel­kiej, sku­tej lodem zatoki spo­wi­tego mgłami śród­lą­do­wego morza. Zaczy­nała się odwilż. Od ściany lodu, znaj­du­ją­cej się teraz po ich pra­wej stro­nie, dobie­gał szum wody, spły­wa­ją­cej gdzieś za zie­lo­nymi i nie­bieskimi kolum­nami lodu. Ten sam dźwięk sły­szeli popo­łu­dniami pod­czas wspi­naczki, kiedy było naj­cie­plej.

Na połu­dniu ucie­szą się z nagłej odwilży. Lato, powie­dzą, susza się skoń­czy. Widzi­cie? Nie ma powodu do nie­po­koju.

Wie­działa, że wkrótce takie nie­wiel­kie pro­blemy utracą wszel­kie zna­cze­nie. Kiedy przy­bę­dzie wódz wojenny, przy­no­sząc ze sobą obiet­nicę zemsty na znie­na­wi­dzo­nych dzie­ciach z połu­dnia. Obiet­nicę wojny.

Gdy wresz­cie dotknął jej mie­cza i wypo­wie­dział słowa akcep­ta­cji, wypro­sto­wała się i wycią­gnęła rękę.

– Uznajmy, że to nasza pierw­sza rada wojenna.

– Day­liss, to nie jest… – sprze­ci­wił się Karak Thord.

– Jest – prze­rwała mu i spoj­rzała pro­sto w oczy Elade’a. – Wodzu wojenny, jest pewna tajem­nica, któ­rej wszy­scy czworo musimy docho­wać. Zło­żymy przy­sięgę, któ­rej nie wolno nam będzie zła­mać.

– Co to za tajem­nica? – zapy­tała Tonith.

Day­liss wle­piła spoj­rze­nie w wodza wojen­nego.

– Obie­caj wszyst­kim kla­nom Teblo­rów wojnę z dziećmi z połu­dnia. Opo­wiedz im o zemście. O spra­wie­dli­wej zapła­cie za zbrod­nie, jakich dopu­ścili się wobec naszego ludu han­dla­rze nie­wol­ni­ków i łowcy nagród. O nowych osa­dach powsta­ją­cych na naszych zie­miach. O naszych daw­nych zwy­cię­stwach. Zdo­bądź ich serca, wodzu wojenny, sło­wami o krwi i chwale.

Tonith sta­nęła mię­dzy nimi.

– A co z poto­pem? Ta wia­do­mość powinna wystar­czyć!

– Wielu nie zechce uwie­rzyć w nasze słowa – odparła Day­liss. – Zwłasz­cza żyjące na ubo­czu klany, które mogą uwa­żać, że pory roku się nie zmie­niły, i nic nie wie­dzieć o tru­dach albo nie­do­stat­kach.

Przez chwilę nikt się nie odzy­wał. Ale poru­sze­nia lodu sta­wały się coraz gło­śniej­sze.

Wresz­cie Elade Tha­ros ski­nął głową.

– Jestem skłonny zro­bić to, co suge­ru­jesz. Ale jeśli mam zdo­być serca wszyst­kich kla­nów, nie mogę być sam.

– To prawda. Dla­tego nasza trójka będzie z tobą, wodzu wojenny. Repre­zen­tu­jemy Rathy­dów, Suny­dów oraz Ury­dów. Już ten szcze­gół wystar­czy, by przy­cią­gnąć do nas uwagę.

Karak Thord odchrząk­nął.

– Jeśli znaj­dziemy jesz­cze jakie­goś Pha­lyda, góry zadrżą ze zdu­mie­nia.

Elade Tha­ros spoj­rzał na niego.

– Karaku z Ury­dów, mam wśród swo­ich zwo­len­ni­ków Pha­lyda. Poka­żemy im przed­sta­wi­cieli wszyst­kich czte­rech kla­nów. – Ponow­nie zwró­cił się ku Owdo­wia­łej Day­liss. – To mądre słowa. Przy­się­gnijmy wszy­scy, że docho­wamy tej tajem­nicy, do czasu, gdy wszy­scy czworo zgo­dzimy się, że pora ją ujaw­nić.

Zer­k­nął na nich kolejno. Wszy­scy ski­nęli gło­wami. Nawet Tonith Agra.

Dopiero wtedy ruszyli w drogę powrotną.

Woda spły­wała w dół jaski­niami ukry­tymi pod lśnią­cymi ścia­nami z lodu. W coraz cie­plej­szych pro­mie­niach słońca ze skał buchały obłoczki pary.

KSIĘGA PIERWSZA

Knyk­cie

Gdy bez­radni, ranni i mło­dzi ucie­kli, ponoć wznie­siono za nimi barierę prze­ci­na­jącą wąską prze­łęcz. Dwu­nastka doro­słych Teblo­rów – wszy­scy mieli broń, jaką tylko zdo­łali zna­leźć – wzięła w ręce ostat­nie ogniwa zerwa­nych łań­cu­chów i przez ich otwory wbiła kolce głę­boko w skałę. Połą­czeni w ten spo­sób za kostki byli gotowi sta­wić opór furii han­dla­rzy nie­wol­ni­ków oraz ich żoł­nie­rzy, ści­ga­ją­cej ich amii pra­gną­cej odzy­skać utra­cone żywe bogac­two.

Rzecz jasna, nie spo­sób udo­wod­nić, że to wyda­rzyło się naprawdę. Możemy jed­nak powie­dzieć, że ucieczka wyzwo­lo­nych Teblo­rów była udana, co poło­żyło kres insty­tu­cji nie­wol­nic­twa w Pro­win­cji Malyn mala­zań­skiej Gena­bac­kis, a to z kolei dopro­wa­dziło do upadku ostat­niego bastionu plu­ga­wego han­dlu.

Valard z Tuli­pa­nów umie­ściła jed­nak w swej Geo­gra­pha ‘ta Mott intry­gu­jącą wzmiankę o Wąwo­zie Teblo­rów, zauwa­ża­jąc, że w naj­węż­szym punk­cie ścieżki prze­cina ją usy­pi­sko kości, pod­czas gdy nieco niżej znaj­duje się dru­gie, znacz­nie więk­sze. Jak napi­sała: „Wygląda to tak, jakby tysiąc zbroj­nych zgi­nęło w walce z garstką obroń­ców”.

Powinno się rów­nież pod­kre­ślić, że Valard, jako pobożna Mistyczka Zaprze­cze­nia, z pew­no­ścią ni­gdy nie sły­szała o bun­cie nie­wol­ni­ków w Malyn ani o miej­sco­wej legen­dzie o bitwie zaku­tych w łań­cu­chy.

Histo­ria Gaer­lonu, tom IX Wielka Biblio­teka w Nowej Morn

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zło­wróżbne początki czę­sto przy­no­szą naj­strasz­liw­sze ostrze­że­nia.

Powie­dze­nia głupca The­nys Bule

Gar­ni­zon Moka­syn, Przej­ście Culverna, w kie­runku wschód, pół­nocny wschód od Maly­bridge, Gena­bac­kis

Bez­barwne niebo czy­niło świat rów­nie pozba­wio­nym barw. Wio­sna wciąż nie chciała się zacząć. Chasz­cze po obu stro­nach bru­ko­wa­nego traktu na­dal pozo­sta­wały cha­osem brązu, mato­wej czer­wieni i jesz­cze bar­dziej mato­wej żółci. Tu i ówdzie poja­wiły się jed­nak nowe pączki, a lód w rowach i na poło­żo­nych za nimi polach ustą­pił miej­sca wodzie, zbie­ra­ją­cej się w sza­rych kału­żach i w płyt­kich jezior­kach, w któ­rych odbi­jało się pozba­wione wyrazu niebo.

Ktoś – Gorąc nie pamię­tał kto – powie­dział kie­dyś, że świat jest zwier­cia­dłem nieba, ale takim bla­sza­nym, podra­pa­nym, peł­nym plam i chro­po­wa­tym, drwią­cym ze wspa­nia­ło­ści fir­ma­mentu. Nie­wąt­pli­wie coś w tym było. To dziwne, że słowa pozba­wione sensu czę­sto naj­głę­biej zapa­dały w pamięć, pod­czas gdy prawdy po pro­stu porzu­cano, jakby nie miały żad­nego zna­cze­nia.

Każdy żoł­nierz, który nie chciał przy­znać, że kusi go nie­bez­pie­czeń­stwo, był kłamcą. Gorąc zacią­gnął się do armii, gdy miał pięt­na­ście lat. Dwa­dzie­ścia jeden lat temu. Przez całe swe doro­słe życie ucie­kał przed tą prawdą. Nie tylko przed tą jedną. Inne bez­u­ży­teczne prawdy cza­iły się w jej cie­niu. Przy­jem­ność uza­leż­nio­nego zawsze łączy się z poczu­ciem winy. Nie­zmien­nie widział u swego boku jego wysoki cień, gdy patrzył na zabi­tego wroga, wie­dząc, że gdyby sprawy poto­czyły się ina­czej, mógłby się zna­leźć na jego miej­scu. Doszedł do wnio­sku, że życie jest łatwiej­sze, gdy można zabić wła­sny strach, a potem spoj­rzeć w jego pobla­dłą twarz, cze­ka­jąc, aż serce zacznie bić wol­niej, a oddech się uspo­koi.

Jutro będzie nowy dzień, nowy strach i nowa twarz, a ulga wypełni mu żyły niczym naj­słod­szy z nar­ko­ty­ków.

Był żoł­nie­rzem i nie potra­fił sobie wyobra­zić, by mógł być kim­kol­wiek innym. Zgi­nie na polu bitwy, poka­zu­jąc nie­przy­ja­cie­lowi swą pobla­dłą twarz. Zapewne w ostat­niej chwili ujrzy też towa­rzy­szący mu wysoki cień. Wszy­scy wie­dzieli, że śmierć jest jedyną prawdą, przed którą nie spo­sób uciec.

Za ple­cami miał poło­żony na pół­nocy las. Jego wierz­cho­wiec był zmę­czony i nie byłoby dobrze, gdyby zbyt długo pozo­sta­wał w bez­ru­chu, bo zesztyw­nieją mu mię­śnie. Nie­mniej Gorąc na­dal sie­dział spo­koj­nie w sio­dle. Parę chwil nie zabije żad­nego z nich. Miał taką nadzieję. Przy­naj­mniej jego serce zacznie bić wol­niej, a oddech się uspo­koi.

Gdy z wytar­tego bruku przed tobą nagle wyła­nia się duch, nie jesteś w sta­nie prze­wi­dzieć, jakiego figla zamie­rza ci spła­tać. Nie należy mie­szać cza­rów i ich grot z nie­wi­dzial­nymi świa­tami, w któ­rych umarli z pew­no­ścią nie są sami. Także pan­teon bogów i Ascen­den­tów uwię­zio­nych w swych świą­ty­niach, roz­kwi­ta­ją­cych i więd­ną­cych niczym kwiaty, gdy jedna epoka prze­cho­dzi w następną, należy do innego świata niż wszyst­kie te nie­zna­jące mowy siły, które bytują na pust­ko­wiach i w innych zapo­mnia­nych miej­scach.

Wysoka zjawa, która wyło­niła się nagle z wytar­tych bru­kow­ców przed nim, była nie­mal cał­ko­wi­cie bez­kształtna. Led­wie przy­po­mi­nała czło­wieka, jej zarysy były nie­wy­raźne, a w cen­trum znaj­do­wała się ciemna plama, z któ­rej wysu­wały się zyg­za­ko­wate wstęgi cze­goś migo­tli­wego, co poru­szało się ner­wowo, jakby szu­kało drogi ucieczki. Całość była matowa jak niebo, matowa jak jeziora i kałuże.

Cze­kał, aż zjawa coś powie. Zasta­na­wiał się, dla­czego koń w ogóle na nią nie reaguje. Gdy chwila się prze­cią­gała, jego umysł wró­cił do daw­nych pól bitew. Zwłasz­cza do ostat­niego. Gorąc zada­wał sobie pyta­nie, czy coś nie uszło jego uwagi. Coś takiego, jak jego wła­sna śmierć? Czy umarli w ogóle wie­dzieli, że nie żyją? Czy odrzu­cił jakieś wspo­mnie­nie w nagłym spa­zmie prze­ra­że­nia i żalu? Gwał­towny ból, gdy grot włóczni wnik­nął w jego pierś? Strasz­liwa rana w żołądku albo w gar­dle, krwa­wie­nie z uda?

– Czy zgi­ną­łem?

Wierz­cho­wiec poru­szył czuj­nie lewym uchem, cze­ka­jąc na dal­sze słowa.

Reak­cja zjawy była nie­ocze­ki­wana. Zwró­ciła się w stronę Gorąca, wypeł­nia­jąc jego pole widze­nia swą ciem­no­ścią, cha­otyczny motek cze­goś oto­czył go, ude­rza­jąc ze wszyst­kich stron. Męż­czy­zna zadrżał, gdy wstążki prze­mknęły przez jego ciało. Potem nad­szedł potężny wstrząs, który prze­to­czył się przez niego jak fala. Śle­dził jego poru­sze­nia wokół swego ciała i w jego wnę­trzu.

Nagle wra­że­nie znik­nęło.

Zamru­gał, roz­glą­da­jąc się wkoło. Nie było tu nic poza mato­wym, bez­barw­nym świa­tem, chłod­nym wcze­sno­wio­sen­nym poran­kiem, cichym szu­mem pły­ną­cej wody i led­wie wyczu­wal­nym powie­wem. Skie­ro­wał spoj­rze­nie na punkt drogi, nad któ­rym przed chwilą uno­siła się zjawa. Jego uwagę przy­cią­gnął jeden z bru­kow­ców. Był usma­ro­wany bło­tem tak samo jak wszyst­kie, ale coś róż­niło go od pozo­sta­łych.

– Niech to szlag.

Gorąc zsu­nął się z konia, zachwiał na nogach pod wpły­wem wspo­mnie­nia dotyku zjawy, pod­szedł do bru­kowca, przy­kuc­nął przed nim i wytarł go z błot­ni­stej wody. Poja­wiła się wyrzeź­biona w kamie­niu twarz. Okrą­głe, puste oczy, wyżło­bie­nia skła­da­jące się na szorstki, wydłu­żony trój­kąt nosa oraz usta o opa­da­ją­cych kąci­kach.

– Jebać Gena­bac­kis – mruk­nął. – Jebać Pusz­czę Culver­nij­ską, jebać wszyst­kich umar­łych, któ­rzy od dawna nie żyją, jebać zapo­mniane duchy, zjawy i wszystko inne. – Odwró­cił się i z powro­tem wsiadł na cze­ka­ją­cego spo­koj­nie konia. – A przede wszyst­kim jebać cie­bie, kim­kol­wiek jesteś. Takie jeba­nie jesz­cze ni­gdy mi się nie tra­fiło.

Po pół­noc­nej stro­nie fortu znaj­do­wał się porzu­cony cmen­tarz, dziwna mie­sza­nina tolo­sów i krypt wypeł­nio­nych urnami, a także pochy­lo­nych, z reguły zapa­da­ją­cych się w zie­mię płyt nagrob­nych, pamią­tek po sta­ro­żyt­nych, zapo­mnia­nych ludach, o któ­rych pamięć zagi­nęła w pomroce dzie­jów. Dawno temu, pod­czas pod­boju, gdy mala­zań­ska Trze­cia Armia wzno­siła tu for­ty­fi­ka­cje, okopy oraz wały ziemne weszły na teren cmen­tarza i wiele nagrob­ków zna­la­zło się na wyrów­na­nym tere­nie. Na niektó­rych sto­ją­cych kamie­niach, kon­struk­cjach z cegły i pochy­lo­nych pły­tach nagrob­nych zbu­do­wano fun­da­menty tego, co z początku było drew­nianą pali­sadą, a teraz prze­ro­dziło się w wapienny mur. Wyko­pane kości wyrzu­cono i teraz walały się w wyso­kiej tra­wie obok okopu oraz wału ziem­nego. Nie­które na­dal były widoczne, ich białe okru­chy lśniły pośród splą­ta­nych łodyg.

Budow­ni­czo­wie się nie patycz­ko­wali, ale takie były wymogi koniecz­no­ści. Poza tym cmen­tarz znaj­do­wał się na cho­ler­nym pust­ko­wiu, wiele mil od naj­bliż­szego mia­steczka. Tylko nie­liczne wio­ski i mniej­sze osady dzie­liło od niego mniej niż pół dnia drogi. Co wię­cej, miej­sco­wych nic to nie obcho­dziło. Wszy­scy co do jed­nego zapew­niali, że to nie ich zmarli tu leżą.

Po połu­dnio­wej stro­nie fortu znaj­do­wał się nato­miast nowy cmen­tarz, pełen małych pro­sto­kąt­nych krypt z kamie­nia, wybu­do­wa­nych w gena­ba­ryj­skim stylu. Był tam też długi kur­han, w któ­rym spo­czy­wały butwie­jące kości kil­ku­set mala­zań­skich żoł­nie­rzy. Pora­stał go już nie­wielki lasek. Wzdłuż tego cmen­tarza biegł mur fortu, w któ­rym wybu­do­wano nową bramę. Ota­czało go mia­steczko, które wyro­sło razem z impe­rialną pla­cówką.

Teren za wschod­nim murem słu­żył do ćwi­czeń i apeli. Nie wolno tam było budo­wać domów, ale pozwa­lano na wypas owiec, dzięki któ­rym trawa nie wyra­stała zbyt wysoko.

Fort zbu­do­wano w odle­gło­ści stu kro­ków od rzeki Culvern. W ciągu dzie­się­cio­leci, które minęły od jego powsta­nia, wio­senne powo­dzie sta­wały się coraz poważ­niej­sze i teraz fort dzie­liło od brzegu nie­spełna trzy­dzie­ści kro­ków. Na tym wąskim pasie ziemi obo­zo­wała Druga Kom­pa­nia Czter­na­stego Legionu.

Sier­żant, jak każ­dego ranka, odda­lił się od szumu wartko pły­ną­cej wody. Nie­na­wi­dził tego dźwięku. Ruszył w głąb lądu, omi­ja­jąc fort z lewej strony, i wkrótce zna­lazł się w chasz­czach pora­sta­ją­cych opusz­czony cmen­tarz. Wspo­mi­nał czasy, gdy zoba­czył go po raz pierw­szy.

Poważ­nie ucier­pieli w nie­spo­dzie­wa­nym star­ciu z Kar­ma­zy­nową Gwar­dią, a z połu­dnia nade­szły wie­ści, które uczy­niły nazwę „Czarny Pies” prze­kleń­stwem. Jed­nym ze źró­deł pro­ble­mów był fakt, że Pod­pa­la­czy Mostów podzie­lono. Dwie kom­pa­nie wysłano na pół­nocny wschód, by wsparły Drugą Armię, reszta zaś ruszyła w prze­ciw­nym kie­runku, do Mott.

Sier­żant usiadł na nieco pochy­lo­nej pły­cie nagrob­nej i wle­pił spoj­rze­nie w kamienny mur fortu. Pamię­tał czasy, gdy nie było tam niczego poza drew­nem i gru­zami. Nie zapo­mniał też, jak bar­dzo bolały go plecy od wyma­chi­wa­nia kilo­fem i łopatą. Roz­bi­jał nagrobki, pod­czas gdy jego towa­rzy­sze wycięli cały oko­liczny zagaj­nik, by zbu­do­wać pierw­sze for­ty­fi­ka­cje.

Powie­trze było wtedy ostrzej­sze. A może to on się zmie­nił? Z pew­no­ścią oko­lica była wów­czas bar­dziej dzika, poło­żona na samej gra­nicy cywi­li­zo­wa­nego osad­nic­twa. To był dopiero począ­tek okresu, gdy Pod­pa­la­czy Mostów rzu­cano z jed­nego kosz­maru w drugi. Nadzieja jesz­cze żyła, ale zaczy­nała robić się kru­cha.

Od tego czasu pokój przy­krył zwod­ni­czym kocem kup­ców, obe­rży­stów, rze­mieśl­ni­ków, paste­rzy owiec, rol­ni­ków i całą resztę. Kamień zastą­pił drewno, a na pust­ko­wiach wyro­sło mia­steczko. Nic z tego nie wyda­wało się realne.

Nie spo­dzie­wał się, że tu wróci. Nie w miej­sce, gdzie dwu­krot­nie brał w rękę łopatę, naj­pierw, by wybu­do­wać fort, a następ­nie, żeby usy­pać kur­han i patrzeć, jak wta­czają do niego pokry­tych krwią przy­ja­ciół. Lojal­ność żoł­nie­rza umiera śmier­cią tysiąca cięć, aż wresz­cie wydaje się, że nie spo­sób odna­leźć jej na nowo. Ani lojal­no­ści wobec impe­rium, ani wobec dowódcy, ani nawet wobec wiary. Widział, jak jego towa­rzy­sze dezer­te­ro­wali, zni­kali bez śladu, nawet sła­wetni Pod­pa­la­cze Mostów, zbyt zde­spe­ro­wani i samotni w swych myślach, by spoj­rzeć komu­kol­wiek w oczy. Jemu rów­nież zabra­kło do tego cho­ler­nie nie­wiele.

Wiele lat póź­niej, daleko na połu­dniowy wschód stąd, w stru­gach desz­czu pod Czar­nym Kora­lem, wielka pięść Dujek Jed­no­ręki nie­ofi­cjal­nie roz­wią­zał Pod­pa­la­czy Mostów. Sier­żant pamię­tał tę chwilę. Stał pośród ulewy, słu­cha­jąc szumu gorą­cej wody spły­wa­ją­cej z nieba. Śmier­tel­nie Raniony Odprysk Księ­życa wisiał nie­mal pro­sto nad nimi. Wtedy nauczył się nie­na­wi­dzić tego dźwięku.

Powi­nien postą­pić tak samo, jak inni z garstki oca­la­łych. Po pro­stu odejść. Ale on ni­gdy nie potra­fił osiąść ni­gdzie na stałe. Nawet kuszące atrak­cje Daru­dży­stanu nie zdo­łały go zatrzy­mać. Wędro­wał po świe­cie, wra­ca­jąc cią­gle w te same miej­sca. Nie potra­fił pojąć, dla­czego wciąż prze­śla­duje go myśl o lojal­no­ści.

Trudno uznać za zasko­cze­nie fakt, że znowu zna­lazł się w sze­re­gach mala­zań­skiej armii. I czy cokol­wiek tu się zmie­niło? Dru­żyny pie­choty mor­skiej zawsze wyglą­dały tak samo, pomimo nowych twa­rzy, gło­sów, histo­rii życia i tak dalej. Lata poko­jo­wej służby prze­ry­wane paskud­nymi bitwami, nie­koń­cząca się oscy­la­cja. Teraz sobie uświa­da­miał, że zawsze wygląda to iden­tycz­nie. Był prze­ko­nany, że ostat­nia chwila Impe­rium Mala­zań­skiego nadej­dzie ze śmier­cią ostat­niego żoł­nie­rza pie­choty mor­skiej w jakiejś bez­sen­sow­nej bitwie na głę­bo­kim zadu­piu.

Na zewnątrz nic się nie zmie­niło. Ale w głębi umy­słu ostat­niego byłego Pod­pa­la­cza Mostów, który na­dal słu­żył Impe­rium, sytu­acja wyglą­dała zupeł­nie ina­czej.

Czarny Koral. Po desz­czach, po tym, jak zdra­pał białą sól ze skó­rza­nego ser­daka i odwró­cił spoj­rze­nie suchych oczu od tego, kim był przed­tem, ale nie zde­cy­do­wał jesz­cze, kim zosta­nie w przy­szło­ści. Wybrał się do kur­hanu. Kopca błysz­czą­cego jak całe bogac­two świata. Zosta­wił tam swoją odznakę ze sre­bra i rubi­nów. Swój pło­nący most.

To dziwne, że czło­wiek, któ­rego ni­gdy nie spo­tkał, zmie­nił go tak bar­dzo. Czło­wiek, który ponoć oddał życie, by odku­pić T’lan Imas­sów.

Itko­via­nie, który wsła­wi­łeś się swym sza­lo­nym gestem i prze­ra­ża­jącą obiet­nicą. Czy spo­dzie­wa­łeś się, kim cię to uczyni? Wąt­pię w to. Nie sądzę, byś poświę­cił temu choć jedną prze­klętą przez Kap­tura myśl, nim ze spo­ko­jem wyba­czy­łeś to, co nie­wy­ba­czalne.

Wtedy nie wie­dział o tym zbyt wiele, ale pod­czas swych nie­mal bez­ce­lo­wych wędró­wek wró­cił do Czar­nego Koralu, by zoba­czyć, co uczy­niono z miej­scem, w któ­rym umarli Pod­pa­la­cze Mostów. I wtedy ujrzał na wła­sne oczy naro­dziny boga, wiary i nie­re­al­nego marze­nia.

Na­dal nie mru­gną­łeś, prawda? Naro­dzony przed chwilą spo­tka­łeś nad­cho­dzącą śmierć, uśmie­cha­jąc się z iro­nią. Tak wielu z nas było goto­wych cię bro­nić. Dziwny przy­mus lojal­no­ści, nie wobec cie­bie, lecz wobec idei, któ­rej wcie­le­niem byłeś.

Żadne prze­śla­do­wa­nia, żadne cier­pie­nia, uczu­cia, prze­ra­że­nie ani żądza, nic we wszyst­kich świa­tach, real­nych i wyima­gi­no­wa­nych, nie mogło odrzu­cić ani unie­waż­nić tej upra­gnio­nej wizji.

Odku­pie­nie.

To była lojal­ność, któ­rej żaden śmier­tel­nik nie mógł pod­wa­żyć, pra­gnie­nie, do któ­rego musieli się w końcu zwró­cić, gdy wszystko inne oka­zało się nie­za­do­wa­la­jące i pozba­wione zna­cze­nia, a nawet naj­dłuż­sze życie zbli­żało się wresz­cie do końca.

Przez wszyst­kie te lata, naj­pierw jako żoł­nierz mię­dzy żoł­nierzami, a póź­niej jako wędro­wiec wśród obcych, zatrzy­my­wał swe spoj­rze­nie na morzu nie­prze­li­czo­nych twa­rzy i w każ­dej z nich dostrze­gał to samo pra­gnie­nie. Czę­sto zama­sko­wane bądź ukryte, lecz ni­gdy w wystar­cza­ją­cym stop­niu. Czę­sto też odrzu­cane, z wyzy­wa­jącą śmia­ło­ścią bądź nie­pew­nym zaże­no­wa­niem. W innych zaś przy­pad­kach stę­pione przez pijań­stwo bądź nar­ko­tyk.

Tęsk­nota. Przyj­rzyj­cie się tłu­mowi, w dowol­nym miej­scu, a z pew­no­ścią ją zauwa­ży­cie. Poma­luj­cie ją na dowol­nie wybrany kolor – żałoby, nostal­gii, melan­cho­lii, wspo­mnień, wszystko to są tylko różne formy, poetyc­kie odbi­cia.

A oto odku­pi­ciel. To, co wam przy­nosi, spełni wasze pra­gnie­nia. Jeśli tylko go popro­si­cie.

Oka­zało się jed­nak, że nie był jesz­cze gotowy o to pro­sić. A nawet gdyby był, co by się wtedy wyda­rzyło? Jak to by wyglą­dało? Co się dzieje, gdy to pra­gnie­nie wresz­cie zostaje zaspo­ko­jone? Czy zba­wie­nie jest czymś, czego należy się bać, utratą ostat­niego powodu do życia? Czy pra­gnie­nie odku­pie­nia niczym się nie różni od pra­gnie­nia śmierci? Czy raczej jest jego dia­me­tral­nym prze­ci­wień­stwem?

Jego uwagę przy­cią­gnęło jakieś odle­głe poru­sze­nie. Ze wschodu zbli­żał się Gorąc, jeden z jego noc­nych noży. Zatem wyko­nał zada­nie. Nie­mniej warto będzie wysłu­chać jego raportu, zanim nadej­dzie wezwa­nie na zbiórkę.

Sier­żant zatrzy­mał się, wspie­ra­jąc dło­nie na bio­drach, i roz­pro­sto­wał plecy. Dwa dni temu wyko­pał kolejny dół, nie­da­leko stąd. Żeby znowu zasy­pać zie­mią zna­jome twa­rze. Dobra­noc wszyst­kim.

Gorąc zauwa­żył, że jego sier­żant stoi pośród sta­rych gro­bów, i zje­chał ze ścieżki, rusza­jąc w jego stronę. Szcze­rze mówiąc, na­dal myślał o zja­wie. Trudno mu było ode­rwać od niej myśli. Nic w tym rodzaju ni­gdy dotąd go nie spo­tkało. Powi­nien się prze­stra­szyć, ale tak się nie stało. Powi­nien cof­nąć się trwoż­nie przed jej obję­ciami, lecz tego nie zro­bił. Nie­wy­klu­czone też, że ta kamienna głowa, wbita głę­boko w zie­mię – obec­nie ele­ment bru­ko­wa­nego traktu impe­rial­nego – nie miała nic wspól­nego z tajem­ni­czą istotą.

Myślał o żoł­nier­skiej żądzy, o zim­nym bla­sku w oczach, o kło­po­tach, w jakie czę­sto pako­wali się żoł­nie­rze, gdy już odło­żyli miecz. Źró­dłem tych myśli był męż­czy­zna, który cze­kał na niego na skraju cmen­ta­rza. Ktoś, kto zbyt długo już słu­żył w armii, ale nie miał dokąd pójść.

Gorąc ścią­gnął wodze i zsiadł na zie­mię. Następ­nie spę­tał konia i pod­szedł do sier­żanta.

– Było tak, jak myśla­łeś, Trzpień.

– I?

– Sprawa zała­twiona. – Gorąc wzru­szył ramio­nami. – Wła­ści­wie nie musia­łem się wysi­lać. I tak już był bli­ski śmierci. Jedyne, co trzy­mało go przy życiu, to cały ten gniew. Cał­kiem moż­liwe, że pró­bo­wał mi podzię­ko­wać za to, że go zabi­łem, ale nie mógł nic powie­dzieć, bo krew wypeł­niła mu usta.

Trzpień skrzy­wił się i odwró­cił wzrok.

– To bar­dzo pocie­sza­jąca myśl.

– Też mi to przy­szło do głowy – przy­znał bez oporu Gorąc. Po chwili wzru­szył ramio­nami. – Lepiej zapro­wa­dzę konia do stajni. Póź­niej pójdę do namiotu i walnę się spać…

– Jesz­cze nie – prze­rwał mu sier­żant. – Kapi­tan wzywa nas na spo­tka­nie.

– Kurwa, nowe roz­kazy? Dopiero co porząd­nie obe­rwa­li­śmy. Na­dal liżemy rany i igno­ru­jemy puste miej­sca przy stole, kiedy gramy w karty. Niech to chuj, z kom­pa­nii zostały tylko trzy dru­żyny, a oni znowu wysy­łają nas do akcji?

Trzpień wzru­szył ramio­nami.

Gorąc mil­czał przez parę chwil, nie spusz­cza­jąc go z oka. Wresz­cie rozej­rzał się wkoło.

– Od tego miej­sca prze­cho­dzą mnie ciarki. No wiesz, ciała na polu walki to co innego. Wszy­scy je znamy. Taką mamy robotę, więc musimy się do tego przy­zwy­czaić, tak? Ale cmen­ta­rze? Całe poko­le­nia umar­łych, jedne na dru­gich. Zbie­rają się od stu­leci. To przy­gnę­bia­jące.

– Naprawdę? – zapy­tał sier­żant, przy­glą­da­jąc się mu z nie­moż­liwą do odczy­ta­nia miną.

– To pach­nie… Bo ja wiem? Darem­no­ścią?

– A dla­czego nie cią­gło­ścią?

Żoł­nierz zadrżał.

– Jasne. Cią­gło­ścią śmierci. – Zawa­hał się. – Sier­żan­cie, myślisz cza­sem o bogach?

– Nie. A powi­nie­nem?

– No wiesz, czy to oni nas stwo­rzyli? A jeśli tak, to po chuja? A jakby tego było mało, cią­gle mie­szają się w nasze sprawy. Jakby nie mogli nas zosta­wić w spo­koju i pozwo­lić nam żyć po swo­jemu. Jakby byli cho­ler­nymi przy­zwo­it­kami, które nie chcą wyjść z fety. Wyobraź sobie, że poczu­li­ście coś do sie­bie z jakąś ślicz­notką i roz­glą­da­cie się za krza­kami, w któ­rych mogli­by­ście się ukryć, aż tu nagle… – Umilkł, widząc wyraz nie­do­wie­rza­nia na twa­rzy sier­żanta. Potarł twarz i uśmiech­nął się z zaże­no­wa­niem. – Niech mnie Etkar, ależ jestem zmę­czony.

– Odpro­wadź konia do stajni, Gorąc – pole­cił Trzpień. – Może zdą­żysz coś prze­ką­sić, nim zacznie się spo­tka­nie.

– Aha, chęt­nie to zro­bię.

– Gra­tu­luję… uda­nej misji.

Gorąc ski­nął głową i wró­cił do wierz­chowca.

Słońce było jaśniej­szą plamą bieli na bia­łym nie­bie. Połu­dnie jesz­cze nie nade­szło. W tle było sły­chać szmer wody pły­ną­cej wąskim rowem bie­gną­cym rów­no­le­gle do muru. Kogut pie­jący od świtu nagle wydał z sie­bie zdła­wiony dźwięk, po czym umilkł zło­wrogo.

Cicha Woda patrzyła na potęż­nie zbu­do­wa­nego żoł­nie­rza wkła­da­ją­cego kol­czą koszulę. Jak zwy­kle dłu­gie, brudne włosy plą­tały się w żela­zne ogniwa, co czę­sto koń­czyło się ich wyrwa­niem. Gdy kol­czuga ze szmel­co­wa­nego na nie­bie­sko żelaza pokryła jego pierś, tu i ówdzie ster­czały z niej złote loki. Ni­gdy nawet nie mruk­nął, kiedy to robił, ale ból był wystar­cza­jąco silny, by jego pokryta dzio­bami twarz czer­wie­niała, a nie­bie­skie oczy zacho­dziły łzami.

Kiedy kol­cza koszula spo­częła na jego pochy­łych już ramio­nach, się­gnął po miecz, który miał u pasa. W jakiś spo­sób dłu­gie pasma rzad­kich rudo­blond wło­sów zaplą­tały się rów­nież w oku­cia pochwy mie­cza. Zaci­snął mocno pas, podra­pał się po pła­skim, krzy­wym nosie, ukrad­kiem ocie­ra­jąc łzę spły­wa­jącą z lewego oka, poświę­cił jesz­cze chwilę na strzep­nię­cie brudu z wytar­tych, skó­rza­nych noga­wic i zwró­cił się w stronę kobiety.

– Na kolano Etkara, Foli­bore, idziemy tylko do namiotu dowo­dze­nia. – Wska­zała na cen­tralny plac ape­lowy obo­zo­wi­ska. – Jest tam, gdzie był przed­tem.

– Zawsze uwa­ża­łem, że przy­go­to­wa­nia ratują żoł­nie­rzom życie, Cicha. – Spoj­rzał we wska­za­nym kie­runku. – Poza tym czę­sto naj­bar­dziej zdra­dliwe są te ścieżki, które wydają się łatwe. Czy powin­ni­śmy zawo­łać Koca? Jest w latry­nie.

Cicha Woda się skrzy­wiła. Koc budził w niej nie­po­kój.

– Jak długo już tam sie­dzi?

Foli­bore wzru­szył ramio­nami.

– Ni­gdy nie wia­domo, ile to potrwa.

– Dla­czego? Coś mu dolega?

– Nie. Już ci mówi­łem. Jest w latry­nie. – Prze­rwał na chwilę. – W środku. Wpadł mu tam amu­let, który dostał od babci.

– Ten amu­let z inskryp­cją? Napi­sem „Zabij­cie tego chłopca, nim doro­śnie”? Co to ma być za pamiątka? Wiesz, że Koc ma nie po kolei w gło­wie.

Foli­bore raz jesz­cze wzru­szył ramio­nami z wyraź­nie zaże­no­waną miną.

– Mniej­sza z tym – uspo­ko­iła go Cicha Woda. – Chodźmy. Wąt­pię, by kapi­tan się ucie­szył na widok Koca pokry­tego gów­nem.

Ruszyli w drogę.

– Nie przej­muj się innymi – rzekł jej Foli­bore. – Ja lubię twój natu­ralny dow­cip.

– Co lubisz?

– Twój natu­ralny dow­cip.

Spoj­rzała na niego bez zro­zu­mie­nia. Ciężcy byli dziwni. Dla­czego wła­ści­wie zakute w stal pię­ści każ­dej dru­żyny zacho­wy­wały się tak oso­bli­wie? Miały tylko jedno zada­nie do wyko­na­nia. Rzu­cić się w nad­cią­ga­jący wir walki. Sta­nąć na czele, przy­jąć na sie­bie cię­żar ataku, a potem oddać ciosy. To pro­ste.

– Nawet nie musi­cie umieć czy­tać – stwier­dziła.

– Ty znowu o tym, Cicha? Posłu­chaj, czy­ta­nie nie jest trudne. Liczy się to, co robisz ze sło­wami w swo­jej gło­wie. Zasta­nów się. Dzie­sięć osób może prze­czy­tać te same cho­lerne słowa i zin­ter­pre­to­wać je na dzie­sięć róż­nych spo­so­bów.

– Aha.

– Dla­tego zasady mówią, żeby nie wyda­wać cięż­kim roz­ka­zów na piśmie.

– Bo zbi­jają was z tropu.

– Zga­dza się. Gubimy się w per­mu­ta­cjach, niu­an­sach, wnio­sko­wa­niach i zało­że­niach. To przy­spa­rza nam pro­ble­mów. Co kapi­tan wła­ści­wie miał na myśli, kiedy napi­sał, powiedzmy, „Zała­tw­cie ich”? Kogo mamy zała­twić? Co, jeśli pod­pa­dłem jakie­muś lichwia­rzowi i on obie­cał nagrodę temu, kto mnie zała­twi? Czy w takim przy­padku nie powi­nie­nem się bać? Zakła­da­jąc, że wziął­bym ten roz­kaz do sie­bie, oczy­wi­ście.

Przyj­rzała mu się po raz kolejny. Był sta­now­czo za duży, miał guzo­wate czoło, masywną, kan­cia­stą głowę, dłu­gie, rzad­kie włosy, pła­ską twarz w więk­szej czę­ści poro­śniętą rudą brodą, wielki, zła­many nochal i małe, nie­bie­skie oczka o wyjąt­kowo deli­kat­nych rzę­sach.

– Chcesz powie­dzieć, że to wła­śnie spo­tkało Pierw­szą Dru­żynę? Ciężcy dostali w ręce roz­kazy na piśmie i nim minęła połowa dzwonu, wszy­scy już nie żyli?

– Nie chcę powie­dzieć niczego w tym rodzaju – zaprze­czył. – To po pro­stu jedna z dłu­giej listy moż­li­wo­ści. Zapewne znasz je wszyst­kie lepiej ode mnie.

– A co twoim zda­niem stało się z Pierw­szą, Foli­bore?

– Mnie o to pytasz? Skąd mam wie­dzieć? Skąd kto­kol­wiek miałby to wie­dzieć?

Skrzy­wiła się ze zło­ścią.

– Ktoś wie.

– Cią­gle to powta­rzasz. Posłu­chaj, zapo­mnij o Pierw­szej. Nie żyją. Już po nich. Paskudna sprawa.

– A wła­ści­wie jaka sprawa?

– Paskudna, oczy­wi­ście.

Gdy zbli­żali się do namiotu dowo­dze­nia, zatrzy­mał ich kapral Prze­ką­ska.

– Wła­śnie was szu­ka­łem!

Cicha Woda skrzy­wiła się, gdy Foli­bore obrzu­cił ją zna­czą­cym spoj­rze­niem. Te jego ostrze­że­nia przed łatwymi ścież­kami.

Prze­ką­ska spró­bo­wał zaci­snąć pas, łapiąc się za pokaźne brzu­szy­sko, jakby był zasko­czony, że je ma.

– Gdzie Koc? – zapy­tał. – Będziemy potrze­bo­wali całej dru­żyny. Kapi­tan czeka.

– Jest w latry­nie – wyja­śniła Cicha Woda. – Pływa w szczy­nach i w gów­nie, szu­ka­jąc swo­jego amu­letu.

– Tego, któ­rym zatyka sobie dupę?

– Zga­dłeś – odparła Cicha Woda.

– Tego, który kie­dyś wystrze­lił stam­tąd na słu­pie ognia?

– Naj­lep­szy pło­nący pierd, jaki w życiu widzia­łem. – Foli­bore ski­nął z powagą głową. – Idę o zakład, że na­dal żału­jesz, że cię to omi­nęło.

– Nie użył­bym słowa „żałuję” – sprze­ci­wił się Prze­ką­ska. – W takim razie idź­cie po niego. Oboje, żeby nie mógł się sprze­ci­wiać.

– W takim przy­padku wszy­scy troje się spóź­nimy – zauwa­żył Foli­bore. – Może ponow­nie roz­wa­żył­byś ten roz­kaz, kapralu, bio­rąc pod uwagę, że prze­wi­nie­nie sta­łoby się cięż­sze? Zamiast jed­nego nie­obec­nego żoł­nie­rza nagle byłoby troje. To połowa Czwar­tej Dru­żyny, kapralu.

– Wię­cej niż połowa – dodała Cicha Woda. – Anyx Zyg­zak nikt nie widział od wielu dni.

– Anyx na­dal jest w naszej dru­ży­nie? – zapy­tał Prze­ką­ska, uno­sząc krza­cza­ste brwi. – Myśla­łem, że ją prze­nie­śli.

– Prze­nie­śli? – zdzi­wiła się Cicha Woda.

Brwi się ścią­gnęły.

– Nie zro­bili tego?

– Czy nie przy­słali takiego roz­kazu?

– Nie widzia­łem go. – Kapral roz­po­starł dło­nie. – I nagle się oka­zało, że Anyx Zyg­zak prze­nie­śli!

– Nic dziw­nego, że nikt jej nie widział – dodał Foli­bore.

– Chwi­leczkę, Prze­ką­ska – ode­zwała się Cicha Woda. – Jesteś naszym kapra­lem. Czy nie powinni cię powia­da­miać o wszyst­kich prze­nie­sie­niach i tak dalej? Nie można powie­dzieć, że sier­żant o niczym nas nie infor­muje.

Prze­ką­ska gapił się na nią z nie­do­wie­rza­niem. Jego mię­si­sta twarz poczer­wie­niała.

– Jasne! Tak to wła­śnie wygląda, ty durna cza­row­nico! Ni­gdy nas o niczym nie infor­muje!

– Tak czy ina­czej, to wię­cej niż połowa – nie ustę­po­wała Cicha Woda. – Ciężki ma rację. Kto repre­zen­tuje Czwartą Dru­żynę? Kapral i sier­żant. Reszta kąpie się w pier­do­lo­nej latry­nie. To nie będzie ład­nie pach­niało, gdy zapy­tają sier­żanta, gdzie jest jego dru­żyna, a on będzie mógł tylko wzru­szyć ramio­nami!

– Och, Cicha – ode­zwał się Foli­bore. – Muszę ci powie­dzieć, że śmieję się w duchu.

– Słu­cham?

– Ta nie­winna mina na two­jej słod­kiej twa­rzy. Ach… – dodał, oglą­da­jąc się przez ramię. – Oto i ona.

Cicha Woda i Prze­ką­ska rów­nież się odwró­cili i zoba­czyli Anyx Zyg­zak, zmie­rza­jącą nie­śpiesz­nie w kie­runku namiotu dowo­dze­nia. Kapral wystą­pił z grupy.

– Anyx! Tutaj, do cho­lery!

Nie ruszyła pro­sto w ich stronę, nie­mniej nie zabra­kło jej wiele. Miała bladą twarz, ale Anyx zawsze była blada. Co prawda, spusz­czała wzrok nieco bar­dziej niż zwy­kle. Anyx Zyg­zak od uro­dze­nia była prze­klęta sła­bym zdro­wiem.

– Biedna Anyx – stwier­dziła Cicha Woda, gdy kobieta pode­szła bli­żej.

– Czemu mia­ła­bym być biedna? – obru­szyła się Anyx. – Dla­czego wszy­scy na mnie patrzy­cie?

– Kapral Prze­ką­ska mówił, że cię prze­nie­śli – wyja­śnił Foli­bore.

– Naprawdę? Och, dzięki bogom.

– Nie – wark­nął Prze­ką­ska. – Ni­gdzie cię nie prze­nie­śli, do cho­lery. Po pro­stu zgu­bi­łaś się na kilka dni.

– Nie­prawda. Cały czas wie­dzia­łam, gdzie jestem. Posłu­chaj, czy kazano Nie­do­bi­tej Kom­pa­nii się zebrać?

– Nie lubimy tej nazwy – oznaj­mił Prze­ką­ska.

– Kto to są my? – zapy­tała Anyx. – Z pew­no­ścią nie ci, któ­rzy tak nas nazy­wają. To by zna­czyło pra­wie wszy­scy, kapralu.

Ich roz­mowę prze­rwał sier­żant Krzywe Wier­tło, wycho­dząc z namiotu dowo­dze­nia.

– Wszy­scy są obecni, sier­żan­cie – ode­zwał się nagle pode­ner­wo­wany Prze­ką­ska. – Poza Kocem, który sra amu­le­tami w latry­nie. To zna­czy…

– Cho­dzi mu o to, że Koc ugrzązł w sra­czu na dłu­żej – prze­rwała mu miło­sier­nie Cicha Woda.

– Och – rzekł Foli­bore. – Kocham cię, Cicha.

– Słu­cham? – burk­nęła. – O czym to mówi­łam? – Ponow­nie spoj­rzała na Krzywe Wier­tło. – Rzecz w tym, sier­żan­cie, że nie­obec­ność Koca nie jest żadną stratą dla tego spo­tka­nia, bo bez amu­letu i tak nie potrafi gwiz­dać tył­kiem.

– Kapi­ta­nowi to nie zaim­po­no­wało – zaczęła Anyx.

Chrząk­nię­cie sier­żanta uci­szyło ją i pozo­sta­łych żoł­nie­rzy z Czwar­tej Dru­żyny. Wszy­scy gapili się na sier­żanta, który z kolei spo­glą­dał na w prze­wa­ża­ją­cej czę­ści białe niebo. Po chwili zamknął łagodne piwne oczy i uszczyp­nął się w wielki nochal. Następ­nie odwró­cił się i ruszył z powro­tem do namiotu dowo­dze­nia, lek­kim ski­nie­niem naka­zu­jąc im podą­żyć za sobą.

Cicha Woda wymie­rzyła Prze­ką­sce szyb­kiego sztur­chańca w bark.

– Za nim, idioto. Wszystko będzie dobrze.

W namio­cie dowo­dze­nia pano­wał ścisk. Ponie­waż jed­nak zja­wili się wszy­scy żoł­nie­rze Dru­giej Kom­pa­nii Czter­na­stego Legionu, poza tylko jed­nym, powinno być tu znacz­nie tłocz­niej. Wła­ści­wie to nie powinno być szans, by się tu zmie­ścili. Cicha Woda spró­bo­wała sobie wyobra­zić dwa­na­ście dru­żyn wepchnię­tych do namiotu. Musiała powstrzy­mać uśmiech, gdy prze­su­nęła się pod bre­zen­tową ścianę, by się o nią oprzeć, jak miała w zwy­czaju. Nie powinna się uśmie­chać, bio­rąc pod uwagę nie­wielką liczeb­ność kom­pa­nii. Bar­dzo wielu twa­rzy ni­gdy już nie zoba­czy.

Przez krótką chwilę zasta­na­wiała się, co wła­ści­wie jest z nią nie tak. Nastroje były bar­dzo kiep­skie. Nic w tym dziw­nego. Kapi­ta­nowi zostały tylko trzy nie­pełne dru­żyny, przy­naj­mniej do chwili przy­by­cia nowych rekru­tów. A kiedy będzie to moż­liwe? Zapewne ni­gdy. Powinna też myśleć o pole­głych przy­ja­cio­łach. Na tym wła­śnie pole­gał pro­blem. Ni­gdy o nich nie myślała, ponie­waż nie żyli.

Skrzy­żo­wała ramiona na pier­siach, patrząc, jak kapi­tan prze­suwa wzro­kiem po pier­ście­niu żoł­nie­rzy pie­choty mor­skiej. Za chwilę wsta­nie i zacznie mówić. Wtedy wszy­scy, któ­rzy ni­gdy go nie spo­tkali i znali go tylko z imie­nia, będą gapić się nań ze zdu­mie­niem.

Kapi­tan nosił to imię od uro­dze­nia. Nie było innej moż­li­wo­ści. Nawet od dawna nie­ży­jący Wyłam Ząb nie potra­fiłby wymy­ślić takiego prze­zwi­ska. Nie dla tego czło­wieka. Było zbyt idio­tyczne, by dało się to pojąć. Przy­glą­dała mu się uważ­nie. Spraw­dził stan lawen­do­wej jedwab­nej koszuli, popra­wił man­kiety, a następ­nie przyj­rzał się cien­kim skó­rza­nym ręka­wicz­kom osła­nia­ją­cym dłu­gie, cien­kie palce. Nagle zerwał się ze stołka szyb­kim, płyn­nym ruchem, uniósł lewą dłoń do ucha i zatrze­po­tał pal­cami. Czer­wone wargi na uma­lo­wa­nej, bla­dej jak śmierć twa­rzy roz­cią­gnęły się w sze­ro­kim uśmie­chu.

– Witaj­cie, naj­drożsi żoł­nie­rze.

Tak jest, panie i pano­wie, to jest Mruk, nasz uko­chany kapi­tan.

Cał­kiem Spłu­kana trzy­mała się tak daleko od swego sier­żanta, jak to tylko było moż­liwe. Mię­dzy nią a nim stali Gorąc, Ben­ger i kapral Mor­rut. Wepchnę­łaby tam rów­nież Powiedz Nie, ale ona była lewo­ręczna, zawsze wal­czyła u lewego boku Spłu­ka­nej i nic nie mogło zmie­nić jej przy­zwy­cza­jeń.

Nie cho­dziło o to, że nie lubiła sier­żanta albo mu nie ufała. Nic z tych rze­czy. Cho­dziło o to, że śmier­dział. A wła­ści­wie nie on sam, tylko jego koszula.

Sły­szała pogło­ski, że Trzpień jest ostat­nim żyją­cym Pod­pa­la­czem Mostów, ale wąt­piła, by kie­dy­kol­wiek słu­żył w tej osła­wio­nej jed­no­stce. Takie plotki zawsze powta­rzano o żoł­nier­zach cechu­ją­cych się szcze­gól­nym sto­sun­kiem do służby. Ludzie tego potrze­bo­wali. Zwłasz­cza mala­zań­scy żoł­nie­rze.

Nie­sa­mo­wite alu­zje, oso­bliwe tajem­nice, powta­rzane szep­tem opo­wie­ści o samot­nej postaci, która wędro­wała ciemną nocą wokół obozu, roz­ma­wia­jąc z Koń­skimi Duchami Kom­pa­nii Śmierci. Z samym Sui Etka­rem, chro­mym straż­ni­kiem Bramy Śmierci.

Ludzie twier­dzili, że tylko ostatni żyjący Pod­pa­lacz Mostów mógłby się obra­cać w takim towa­rzy­stwie. Sta­rzy przy­ja­ciele, od dawna nie­ży­jący, ich ciała rzad­kie jak mgła, a konie pokryte szro­nem. Towa­rzy­sze broni na­dal zbru­kani krwią swo­jej śmierci, prze­rzu­ca­jący się żar­tami z sier­żan­tem we wło­sie­nicy cuch­ną­cej tru­pem.

Ona jed­nak ni­gdy nie widziała, by Trzpień wałę­sał się po polach, gada­jąc z duchami. A jego wło­sien­nica śmier­działa tru­pem, ponie­waż zro­bił ją z wło­sów matki albo może babci. To jed­nak rów­nież mógł być wymysł. Kto chciałby nosić coś takiego? Trzpień cza­sami zacho­wy­wał się dziw­nie, ale nie był sza­leń­cem. Z dru­giej strony ta wło­sien­nica skądś się wzięła. Była czę­ściowo siwa, czę­ściowo czarna i zmię­to­szona. Nie­wy­klu­czone, że rze­czy­wi­ście zro­biono ją z wło­sów sta­rej kobiety.

Cóż jed­nak za poży­tek z takich wyja­śnień? Wie­dza o pocho­dze­niu koszuli nie zmieni jej smrodu. Co wię­cej, Pod­pa­la­cze Mostów mieli ponoć tatu­aże na czo­łach – pło­nące mosty oczy­wi­ście – a na wyso­kim czole Trzpie­nia wid­niały tylko dzioby, które mogły się wziąć skąd­kol­wiek. Jakaś cho­roba w dzie­ciń­stwie wyda­wała się znacz­nie praw­do­po­dob­niej­szą przy­czyną niż amu­ni­cja Moran­thów. Zresztą od dzie­się­ciu lat takiej amu­ni­cji ni­gdzie nie widziano.

Pod­pa­la­cze Mostów, Łowcy Kości, Wrony Col­ta­ine’a. W swej histo­rii Impe­rium Mala­zań­skie stra­ciło wiele armii. Wszy­scy zgi­nęli, ale o nich nie zapo­mniano. Na tym wła­śnie pole­gał pro­blem. Umarli potrze­bo­wali zapo­mnie­nia, ale, jak powta­rzała Powiedz Nie, pamięć to jedno, a powód, dla któ­rego się pamięta, to coś cał­kiem innego.

Zer­k­nęła na ciężką, zawsze sto­jącą po jej lewej stro­nie. Powiedz Nie odwza­jem­niła jej spoj­rze­nie i wzru­szyła ramio­nami.

Rze­czy­wi­ście zawsze tak mówiła, ale co to wła­ści­wie zna­czyło, na wszyst­kie czarne pióra świata?

Kapi­tan Mruk zakoń­czył przy­go­to­wa­nia i wstał.

Deli­katny i Ten Gło­śny z Dru­giej Dru­żyny posta­no­wili usiąść na tej samej ławce. Trudno im było się na niej zmie­ścić, bo obaj byli potęż­nymi męż­czy­znami, ale żaden nie zamie­rzał się posu­nąć. Toczyli tyta­niczny bój w pozy­cji sie­dzą­cej. Obaj napie­rali na prze­ciw­nika bar­kami, bio­drami i udami, pró­bu­jąc zepchnąć go z ławki.

Oddy­chali coraz gło­śniej, świsz­cząc przez noz­drza. Ławka skrzy­piała pod ich cię­ża­rem. Nie patrzyli na sie­bie nawza­jem. To niczemu by nie słu­żyło. Nawet ich twa­rze były podobne – spo­kojne, fleg­ma­tyczne, nazna­czone bli­znami i bro­date. Mieli też małe oczka, pła­skie nosy i usta naj­wy­raź­niej nie­zdolne do uśmie­chu.

Smu­tas stał nie­mal w zasięgu ręki Tego Gło­śnego, nieco za resztą dru­żyny Shrake. Przy­glą­dał się z uwagą ich rywa­li­za­cji. Prze­nie­siono go z Pierw­szej Kom­pa­nii, gdy nie­do­bitki roz­dzie­lano mię­dzy dru­żyny Dru­giej. Przed­tem był żoł­nie­rzem regu­lar­nej pie­choty w Sie­dem­na­stej Armii, aż do chwili, gdy wybuchł bunt w Gris, który stłu­miono kosz­tem życia połowy żoł­nie­rzy cho­ler­nego legionu. Smu­tas miał talent do prze­trwa­nia, który prze­stał być czymś korzyst­nym. Ota­czała go sława kogoś, kto zosta­wia za sobą spu­sto­sze­nie. Nic dziw­nego, że jakoś nie mógł się docze­kać miłego przy­wi­ta­nia w nowej dru­ży­nie.

W walce z Bal­kiem spi­sał się jed­nak nie­źle. To przy­naj­mniej świad­czyło na jego korzyść. Nie spo­sób było wąt­pić w jego odwagę. Zdo­łał nawet zatrzy­mać tar­czą włócz­nię wymie­rzoną w pierś kaprala Pod­wo­zia, czym zasłu­żył na jego podzię­ko­wa­nie pod posta­cią nie­chęt­nego ski­nie­nia głową. Chyba że kapral po pro­stu opu­ścił wzrok, żeby się upew­nić, czy nie został ranny.

Tak czy ina­czej, więk­szą część roboty wyko­nała dwójka cięż­kich. Oka­zało się, że Deli­katny i Ten Gło­śny są skłonni do rywa­li­za­cji, zwłasz­cza pod­czas bitwy. W grun­cie rze­czy Smu­tas zaczy­nał sobie uświa­da­miać, że ta rywa­li­za­cja prze­kro­czyła gra­nice pato­lo­gii, prze­ra­dza­jąc się w gorącą nie­na­wiść. Dwaj męż­czyźni nie odzy­wali się do sie­bie ani sło­wem. Ni­gdy na sie­bie nie patrzyli. Nie jedli razem w kan­ty­nie. A mimo to zawsze byli bli­sko sie­bie, pil­nu­jąc, by prze­ciw­nik nie zdo­był prze­wagi.

Smu­tas pomy­ślał, że kogoś mniej pecho­wego mogłoby to śmie­szyć. W nim nie­usta­jąca walka mię­dzy dwoma cięż­kimi budziła coś w rodzaju cho­ro­bli­wej fascy­na­cji. W tej chwili nie mógł się docze­kać, kiedy ławka pod nimi się roz­leci.

– Nie­stety, w każ­dej oko­licy można spo­tkać ban­dy­tów – oznaj­mił Mruk, zakoń­czyw­szy cie­płe przy­wi­ta­nie. Następ­nie uniósł ręce, by powstrzy­mać sprze­ciwy, mimo że Cicha Woda nie zauwa­żyła, by kto­kol­wiek miał zamiar je zgła­szać. – Wiem, kochani, wiem! Jak czę­sto zda­rzają się ban­dyci, któ­rzy są w sta­nie wysta­wić oddział rów­na­jący się w prak­tyce kom­pa­nii dobrze wyekwi­po­wa­nych, świet­nie wyszko­lo­nych i nad­zwy­czaj­nie zdy­scy­pli­no­wa­nych żoł­nie­rzy? Nie­mniej pięść ostat­niej nocy ponow­nie mnie zapew­niła, że raporty zwia­dow­ców nic nie wspo­mi­nały o impo­nu­ją­cej sile oddziału Balka. – Prze­rwał, by przyj­rzeć się ota­cza­ją­cym go twa­rzom. – Dla­tego nasza kom­pa­nia zapła­ciła bar­dzo wysoką cenę za poko­na­nie go.

– Wcale go nie poko­na­li­śmy – sprze­ci­wiła się sier­żant Shrake z Dru­giej Dru­żyny, pocią­ga­jąc się za jedyny kosmyk dłu­gich, czar­nych wło­sów. Jej leniwe spoj­rze­nie skie­ro­wało się na Trzpie­nia. – Nikogo z nas nie byłoby tutaj, gdy­by­śmy nie poj­mali samego Balka, a jego żoł­nie­rze nie wyka­za­liby się zaska­ku­jącą lojal­no­ścią, odkła­da­jąc broń, gdy Trzpień przy­sta­wił mu nóż do gar­dła.

– Shrake, zapew­niam, że wła­śnie mia­łem przejść do pochwa­le­nia Trze­ciej Dru­żyny za impo­nu­jący wyczyn, jakim było poj­ma­nie herszta ban­dy­tów – odparł z uśmie­chem Mruk.

– To od początku był twój plan, kapi­ta­nie – ode­zwał się kapral Mor­rut, jak zwy­kle zaj­mu­jący pozy­cję obok swo­jego sier­żanta. – Trzpień zawsze powta­rza, że trzeba uzna­wać zasługi innych.

– Mówiąc ści­ślej, cho­dziło o ucię­cie głowy węża – odparł Mruk. Pomimo swych eks­cen­trycz­nych zacho­wań nie lubił się prze­chwa­lać.

– Chyba nie ują­łeś tego zbyt szczę­śli­wie – zauwa­żyła Cicha Woda.

– Ponie­waż było oczy­wi­ste, że zastępcy Balka będą w sta­nie kon­ty­nu­ować walkę, jego śmierć nie popra­wi­łaby zbyt­nio sytu­acji. – Nato­miast… – ponow­nie uniósł lewą dłoń do ucha – …słowa Trzpie­nia, który zagro­ził, że go zabije, ale tego nie zro­bił, wywo­łały nad­zwy­czaj dobro­czynny sku­tek. Krótko mówiąc, moi dro­dzy, mie­li­śmy kurew­skiego farta.

Tym razem wszy­scy poki­wali gło­wami.

Cicha Woda z reguły nosiła podartą apaszkę, pas nie­bar­wio­nego płótna, któ­rym nie­gdyś owią­zano oczy trupa. Trup go nie potrze­bo­wał, bo w kryp­cie i tak było ciemno, nawet jeśli przez szcze­liny mię­dzy kamie­niami kur­hanu do środka wni­kała odro­bina dzien­nego świa­tła. Zresztą umarli nie potrze­bo­wali oczu, żeby widzieć, nie było więc sensu ich prze­wią­zy­wać. Miała talent do logicz­nego myśle­nia.

Przy­po­mniała sobie, że w kur­ha­nie towa­rzy­szył jej stary kum­pel Bre­noch. Pro­blem z ogra­bia­niem krypt i innymi tego typu czyn­no­ściami pole­gał na tym, że zawsze się oka­zy­wało, że inny rabuś dotarł tam wcze­śniej. W nie­któ­rych oko­li­cach rabo­wa­nie gro­bów było zbrod­nią karaną śmier­cią. Cicha Woda była za tym, zwłasz­cza jeśli dzięki temu miała szansę choć raz zna­leźć cho­lerny kur­han, któ­rego ktoś nie splą­dro­wał przed nią.

Bre­noch roz­gar­niał nogą jakieś śmieci przy końcu krypty, gdzie kopu­la­sty sufit opa­dał. Nagle oznaj­mił, że coś zauwa­żył. Pozwo­liła mu się tym zająć. Sama zatrzy­mała się z satys­fak­cją przy otwar­tym sar­ko­fagu, patrząc na ślady łomu na wapien­nym obrzeżu. Skur­wy­syń­ski zło­dziej, który ich wyprze­dził, pod­wa­żył pokrywę i zrzu­cił ją po dru­giej stro­nie, gdzie się roz­trza­skała. Ten szcze­gół był inte­re­su­jący tylko dla­tego, że przy­po­mniał jej, że kiedy następ­nym razem wedrą się do kur­hanu, powinni przy­nieść ze sobą parę łomów. Powo­dem jej zado­wo­le­nia było zmu­mi­fi­ko­wane ciało cza­row­nicy oraz ładne płótno, któ­rym je nakryto.

Więk­szość rabu­siów była męż­czy­znami, a męż­czyźni nie znali się na ład­nych rze­czach. Nawet jeśli płó­cienne całuny były pokryte okrusz­kami wyschnię­tej skóry oraz pla­mami tajem­ni­czego płynu, który wycieka z umar­łych – jej matka nazy­wała go „mio­dem Kap­tura” – płótno pozo­sta­wało płót­nem, a płótno jest ładne.

Dla­tego Cicha Woda zdjęła pas tka­niny z oczu trupa i w ten spo­sób zna­la­zła dwie złote monety, które leżały pod spodem zgrab­nie wci­śnięte w oczo­doły. Szybko je ukryła, ale Bre­noch coś zauwa­żył i zro­bił się podejrz­liwy. W końcu powie­działa mu o mone­tach, bo miała już dość jego uty­ski­wa­nia. Wściekł się, potem opa­no­wała go zazdrość, a wresz­cie chci­wość. Na koniec musiała go zabić, bo ukradł te cho­lerne monety, nawet jeśli zapew­niał, że tego nie zro­bił. Biedny Bre­noch dołą­czył do dłu­giej listy jej byłych kum­pli.

Obec­nie Cicha Woda nosiła tę apaszkę po to, by ukryć sznur wyta­tu­owany na jej szyi. Nie­któ­rzy mogliby błęd­nie uznać go za pętlę, co było głu­pie, bo tatu­owa­nie sobie pętli było pro­sze­niem się o kło­poty. Nato­miast złoty sznur gru­bo­ści palca, ota­cza­jący szyję i nie­ma­jący początku ani końca, sym­bo­li­zo­wał jej zawód oraz goto­wość zabi­cia tylu ludzi, ilu będzie trzeba. To było ele­ganc­kie.

Z zaję­ciem skry­to­bójcy łączyło się pewne ryzyko. Nie zde­cy­do­wa­łaby się na ten zawód, gdyby nie jej noc obja­wie­nia. Który ze sta­rych kum­pli to był? Aha, Fil­bin. Znał tro­chę cza­ro­dziej­skich sztu­czek. To była Rashan, słodka magia cieni. Gdy w wol­nej chwili pró­bo­wał nauczyć ją paru rze­czy, nagle coś sobie uświa­do­miła.

Moim patro­nem jest Koty­lion. Pan Skry­to­bój­ców. Ale chwi­leczkę, on był tylko połową cało­ści, czyż nie tak? On i Tron Cie­nia wspól­nie stwo­rzyli impe­rium. Szty­let i magia. Złą­czone w jedno. Sznur i Cień. Ale dla­czego to mia­łoby być dwóch ludzi? Mag­skry­to­bójca! Czemu nikt przed­tem na to nie wpadł?

Będzie pierw­sza. Pierw­sza i naj­lep­sza. Nauczy się wszyst­kiego od Fil­bina, zanim… No cóż, biedny Fil­bin.

Klu­czem było zacho­wa­nie magii w tajem­nicy. Dla­tego tatuaż był uży­teczny, choć w pierw­szej chwili mógł się wyda­wać idio­tyczny. Wyobraź­cie sobie kogoś, kto otwar­cie ogła­sza, że czci Pana Skry­to­bój­ców! Któż zro­biłby coś takiego? Ona by zro­biła, zwłasz­cza że to była bar­dzo uży­teczna zmyłka.

Jeśli wiesz, że ktoś jest zabójcą i może cię zała­twić, sku­piasz się na środ­kach obrony przed skry­to­bój­czymi zama­chami, a to otwiera ścieżkę przed magią cie­nia. Nim zdą­żysz się zorien­to­wać, wyjdę z cie­nia, który rzu­casz, i ciach­ciach­ciach!

Krzywe Wier­tło wie­dział, jak cenna jest Cicha Woda, i wyko­rzy­sty­wał ją odpo­wied­nio. Ni­gdy nie pytał, dla­czego zacią­gnęła się do mala­zań­skiej pie­choty mor­skiej, pod­czas gdy mogła żyć dys­kret­nie i w dostatku, w któ­rymś z wiel­kich miast impe­rium, przyj­mu­jąc kon­trakty od wiecz­nie odda­ją­cej się wen­de­tom szlachty. Mogła ubie­rać się w jedwa­bie i dbać o to, by jej kru­czo­czarne włosy były dłu­gie, czy­ste i błysz­czące. Co wię­cej, umiała być zmy­słowa, a przy­naj­mniej była pewna, że to umie, ale w pie­cho­cie mor­skiej nie było zapo­trze­bo­wa­nia na zmy­sło­wość. Nikt ni­gdy nie oka­zał jej zain­te­re­so­wa­nia.

Zda­rzało się już, że w pie­cho­cie mor­skiej słu­żyli skry­to­bójcy. Moczy­gęba, Lurvin Wodne Dziecko i Kalam Mekhar. Prę­dzej czy póź­niej trzeba było wyko­nać nocną robotę i Krzywe Wier­tło zle­cał ją jej.

Nosiła apaszkę z uwagi na skrom­ność, a także dla­tego, że nie chciała stra­szyć innych żoł­nie­rzy. Wszy­scy wie­dzieli o jej tatu­ażu, ale z jakie­goś powodu ten widok przy­pra­wiał ich o dresz­cze. Chyba że to nie tatuaż spra­wiał, że robili się dziw­nie ner­wowi, gdy spoj­rzeli na jej szyję, lecz dwie bliź­nia­cze plamy z miodu Kap­tura na apaszce, wyglą­da­jące jak oczy. Oczy­wi­ście nie mogły nimi być. Nawet umarli nie potra­fili patrzeć przez złote monety, nie­praw­daż?

Zawsze się zasta­na­wiała, gdzie Bre­noch ukrył te monety. Pew­nie je połknął. Szkoda, że wtedy o tym nie pomy­ślała. Mogłaby roz­pruć mu brzuch i je odzy­skać.

– To nie było zbyt zabawne – poskar­żył się Prze­ką­ska, gdy wra­cali do nie­wiel­kiego kręgu namio­tów nale­żą­cych do ich dru­żyny. W kosza­rach było mnó­stwo miej­sca, ale nikt z oca­la­łych nie chciał spać tam, gdzie nie sły­szało się niczego poza echami pustki.

– Ni­gdy nie jest – skwi­to­wała Anyx Zyg­zak. – Srebrne Jezioro. Czy nie tam wybu­chło powsta­nie Teblo­rów? Sły­sza­łam, że spło­nęła wtedy połowa mia­steczka, a wraz z han­dlem nie­wol­ni­kami skoń­czył się dopływ pie­nię­dzy. Czemu mie­liby nas tam potrze­bo­wać?

– Roz­kazy są skom­pli­ko­wane – odparł Foli­bore. Cicha Woda zer­k­nęła na niego i zauwa­żyła, że zmarsz­czył czoło.

– Nie są – sprze­ci­wiła się. – Mamy wzmoc­nić tam­tej­szy gar­ni­zon. Bez­ter­mi­nowo.

Ciężki pokrę­cił głową.

– W tym wła­śnie pro­blem. Jak długo trwa „bez­ter­mi­nowo”? Możemy tam się zesta­rzeć, mar­no­wać lata, aż umrzemy i pocho­wają nas w okrop­nym kopcu. No wiesz, zimy nad polo­dow­co­wym jezio­rem są surowe. Umar­łym i tak zawsze jest zimno, po co dodat­kowo pogar­szać sprawę? To mi się nie podoba. Poza tym uwa­żam, że kapi­tan nie wyra­ził się wystar­cza­jąco pre­cy­zyj­nie. Podobno gar­ni­zon prze­rze­dzili nie­wol­nicy. Ilu żoł­nie­rzy zostało? Sied­miu? Mówiąc ści­śle, to oni wzmoc­nią nas, a nie my ich.

Ich sier­żant szedł kilka kro­ków przed nimi, ale jak zwy­kle nie pró­bo­wał niczego wyja­śniać.

– Jedziemy na pół­noc, nad Srebrne Jezioro, Foli­bore – nie ustę­po­wał Prze­ką­ska. – To wszystko, co potrze­bu­jesz wie­dzieć.

– W takim razie dla­czego Mruk popro­sił Trzpie­nia, żeby zacze­kał? Chciał z nim poroz­ma­wiać w cztery oczy? W tym kryją się impli­ka­cje, można z tego wycią­gnąć wnio­ski.

– Trzpień to Trzpień – odparła Anyx Zyg­zak, jakby to wszystko wyja­śniało.

Foli­bore przyj­rzał się jej uważ­nie, ale nic nie powie­dział.

Gdy przy­byli do obozu, poło­żo­nego tuż za zachod­nim murem fortu, Koc był przy ogni­sku. Goto­wał her­batę. Anyx zakrztu­siła się gło­śno i wyco­fała do namiotu. Krzywe Wier­tło zro­bił to samo, tylko bez krztu­sze­nia. Znik­nął w namio­cie bez słowa. Prze­ką­ska poszedł po swój bla­szany kubek, ale prze­cho­dząc obok Koca, naj­wy­raź­niej zmie­nił zda­nie i ruszył do poło­żo­nej nie­da­leko „Gospody Kupiec­kiej”, zasła­nia­jąc usta i nos.

Foli­bore usiadł na kło­dzie obok dru­giego cięż­kiego.

– Śmier­dzisz, Koc.

– Ale to trium­falny smród.

– To zna­czy, że go zna­la­złeś?

– Zdu­miał­byś się, co można zna­leźć, kiedy bro­dzi się z sitem w rękach po kolana w gów­nie i szczy­nach.

– Z sitem? – zdzi­wiła się Cicha Woda, trzy­ma­jąc się na dystans. – Skąd wzią­łeś sito?

– Poży­czy­łem od Gli­nia­nego Tale­rza – odpo­wie­dział Koc.

– A czy on o tym wie?

– Nie musi. Już mu je odda­łem.

W tej samej chwili usły­szeli ryk wście­kło­ści, dobie­ga­jący od obo­zo­wi­ska Dru­giej Dru­żyny. Troje żoł­nie­rzy spoj­rzało w tam­tym kie­runku, ale tylko na jakieś ude­rze­nie serca.

– Jak rozu­miem, nie wyczy­ści­łeś go – zauwa­żyła Cicha Woda.

– Czy wyglą­dam na czy­stego?

– W for­cie jest stud­nia.

– Nie dopu­ści­liby mnie do niej. Gar­ni­zo­nowi war­tow­nicy nas nie lubią.

Her­bata była gotowa. Foli­bore wycią­gnął kubek, a Koc wyka­zał się dobrymi manie­rami, wypeł­nia­jąc go przed wła­snym. Podobne gesty były dziwne. Cicha Woda nie ufała dobrze wycho­wa­nym ludziom. Tak­tow­nym, miłym i pomoc­nym. Co było z nimi nie w porządku? Na pewno coś. Była tego pewna.

– Dosta­li­śmy nowe roz­kazy – oznaj­mił Foli­bore, dmu­cha­jąc na her­batę. – Srebrne Jezioro.

– To nie­po­ko­jące – stwier­dził Koc.

– Wiem – zgo­dził się drugi ciężki. – Mówi­łem im, ale nikt nie chciał mnie słu­chać. A kapi­tan zatrzy­mał Trzpie­nia, żeby poroz­ma­wiać z nim na osob­no­ści.

– To jesz­cze gorzej.

– Tak wła­śnie powie­dzia­łem.

Koc wydął uma­zane gów­nem policzki.

– Srebrne Jezioro. Tam Bóg o Roz­trza­ska­nym Obli­czu po raz pierw­szy starł się z impe­rium.

– Co takiego? – zdu­miała się Cicha Woda.

– Też chcia­łem o tym wspo­mnieć, ale i tak nikt mnie nie słu­chał – oznaj­mił Foli­bore.

– Koc… – Cicha Woda zro­biła krok w jego stronę, ale zaraz się cof­nęła. – Co przed chwilą powie­dzia­łeś?

– Bóg o Roz…

– Masz na myśli Tobla­kai. Ale on wyło­nił się z popio­łów rebe­lii sha’ik. W Sied­miu Mia­stach na Raraku, nie nad pier­do­lo­nym Srebr­nym Jezio­rem.

– Nad Srebr­nym Jezio­rem – upie­rał się Koc. – To było jesz­cze przed Raraku. Nie jest też praw­dzi­wym Tobla­kai, tylko Teblo­rem. To zgraja ciem­nych, upa­dłych dzi­ku­sów, miesz­ka­ją­cych w górach na pół­noc od jeziora. Pamię­tasz opo­wieść o Ataku Idio­tów? Trzech Teblo­rów pró­bo­wało zdo­być gar­ni­zo­nowe mia­sto. To było nad Srebr­nym Jezio­rem.

– Naprawdę? Myśla­łam, że w Sto­pie Nosi­ciela.

– Stopa Nosi­ciela jesz­cze wtedy nie ist­niała – wyja­śnił Koc. – Osad­nicy docie­rali tylko do Srebr­nego Jeziora. – Tam wła­śnie wyda­rzył się Atak Idio­tów, Cicha. Dowo­dził nim ten, kto póź­niej został Bogiem o Roz­trza­ska­nym Obli­czu.

– Omeny… – mam­ro­tał Foli­bore w prze­rwach mię­dzy siorb­nię­ciami. – Per­mu­ta­cje… impli­ka­cje… tajem­nice poru­sza­jące się pod zwod­ni­czo spo­kojną taflą.

– Jeden z tych trzech myślał, że jest psem.

Cicha Woda spoj­rzała na niego ze zdzi­wie­niem.

– A co to wła­ści­wie zna­czy?

– Trudno wyczuć – odparł Koc, wzru­sza­jąc ramio­nami.

– Ale coś z pew­no­ścią zna­czy – dodał Foli­bore.

Obaj męż­czyźni poki­wali gło­wami i wró­cili do picia her­baty.

Cicha Woda potrzą­snęła głową.

– Myśla­łam, że Atak Idio­tów wyda­rzył się, bo ja wiem, ze sto lat temu. Z pew­no­ścią nie w Sto­pie Nosi­ciela, bo, jak mówisz, to nowa osada – dodała. – Ma dopiero dzie­sięć lat. Nie wiem, dla­czego myśla­łam, że to było tam, skoro uwa­żam, że było sto lat temu. Ale z dru­giej strony nie wiem zbyt wiele o pół­noc­nych osa­dach, prawda?

– Naj­wy­raź­niej nie wiesz – zgo­dził się Koc.

Skrzy­wiła się.

– Nie musisz mi tego tak wypo­mi­nać. Rzecz w tym, że ni­gdy nie łączy­łam Tobla­kai z Ata­kiem Idio­tów. Ani w ogóle z niczym na Gena­bac­kis. Mówisz, że jest Teblo­rem? Z któ­rego klanu? Z Suny­dów czy z Rathy­dów?

– Z żad­nego z nich – odpo­wie­dział Foli­bore, uno­sząc kubek, by nalano mu wię­cej her­baty. Koc speł­nił jego prośbę. – Dalej na pół­nocy, wysoko w górach, miesz­kają inne klany. Suny­dów i Rathy­dów prze­rze­dzili han­dla­rze nie­wol­ni­kami, choć oka­zało się, że tro­chę ich jesz­cze zostało. Powsta­nie było w rze­czy­wi­sto­ści wyzwo­le­niem przez krew­nia­ków. Jeśli mam zga­dy­wać, prze­no­szą nas do Srebr­nego Jeziora, bo coś pod­eks­cy­to­wało Teblo­rów. Po raz kolejny.

– Tym razem pod­eks­cy­to­wał ich Bóg o Roz­trza­ska­nym Obli­czu – zasu­ge­ro­wał Koc.

– Słu­cham? On tu jest?

– Nie, Cicha, nie ma go tu. – Śmier­dzący ciężki zmarsz­czył brwi. – Przy­naj­mniej nic o tym nie sły­sza­łem. – Ale z dru­giej strony, kto wie, gdzie krążą bogo­wie i czym się zaj­mują?

– Bóg o Roz­trza­ska­nym Obli­czu mieszka w cha­cie pod Daru­dży­sta­nem – oznaj­mił Foli­bore.

Cicha Woda spoj­rzała na niego ze zdu­mie­niem.

– Naprawdę? A po co, do chuja? Co wła­ści­wie tam robi?

– Nikt tego nie wie – odpo­wie­dział Foli­bore. – Nie ruszył się stam­tąd od lat. Mówią, że nie przyj­muje Ascen­den­cji. Że bije swo­ich wyznaw­ców, gdy tylko jacyś się zja­wią. Wiesz, jaki sku­tek to wywo­łuje? Zwa­bia kolej­nych czci­cieli. Wiem, to nie ma sensu. Nic, co robimy, ni­gdy go nie miało. I ni­gdy nie będzie miało. Możesz kogoś prze­gnać. Ale on następ­nego dnia wróci z kil­koma kum­plami.

Męż­czy­zna wzru­szył ramio­nami.

– Jestem pewien, że kult upo­wszech­nił się już wśród Teblo­rów – dodał Koc.

– Och – wyszep­tał Foli­bore. – Masz rację.

Poły namiotu Anyx Zyg­zak poru­szyły się gło­śno . Kobieta wysta­wiła głowę na zewnątrz.

– Mogli­by­ście się wresz­cie zamknąć? Chcę się tro­chę prze­spać.

– Jest śro­dek dnia, Anyx! – wark­nęła Cicha Woda. – W tym namio­cie musi być cho­ler­nie gorąco!

– Dla­tego chcia­łam, żeby­śmy roz­bili obóz po wschod­niej stro­nie fortu.

– Wtedy słońce świe­ci­łoby na nas o świ­cie i budzi­li­by­śmy się spo­ceni. Mówi­li­śmy ci o tym.

– A ja wam mówi­łam, że zawsze wcze­śnie wstaję!

– To roz­bij namiot po dru­giej stro­nie!

– Może wła­śnie tak zro­bię! – odpo­wie­działa i scho­wała głowę.

Na parę chwil zapa­dła cisza.

– Zna­la­złeś wresz­cie bez­pieczne miej­sce dla amu­letu? – zapy­tała wresz­cie Koca Cicha Woda.

– Chcesz zoba­czyć ogni­stego pierda?

Kapi­tan Mruk spa­ce­ro­wał w kółko.

– Mimo to chciał­bym zoba­czyć, jak pró­bu­jesz to zro­bić.

Zatrzy­mał się, by przyj­rzeć się z uwagą sier­żan­towi Trzpie­niowi. Praw­dziwy były Pod­pa­lacz Mostów. Dziwne, nie­praw­daż? Wyglą­dał cał­ko­wi­cie nor­mal­nie, pomi­ja­jąc tę cuch­nącą wło­sie­nicę. Mruka zawsze zachwy­cały eks­tra­wa­ganc­kie stroje, ale są pewne gra­nice.

Nie­mniej męż­czy­zna, który sie­dział sku­lony na krze­śle sio­dło­wym, był jedną z legend. Nie zali­czał się do tych naj­sław­niej­szych, ale tylko on pozo­stał przy życiu, a to samo w sobie zapew­niało pewien pre­stiż. Ponie­kąd. Był ostat­nim Pod­pa­la­czem Mostów, a być może rów­nież naj­mniej waż­nym. Z pew­no­ścią wią­zało się to ze szcze­gól­nym spoj­rze­niem na świat. To mogło tłu­ma­czyć, dla­czego Trzpień jest naj­bar­dziej lako­nicz­nym czło­wie­kiem, jakiego Mruk w życiu spo­tkał.

– Spró­bu­jesz, prawda?

– Jest jesz­cze kwe­stia lojal­no­ści, kapi­ta­nie.

Mruk obró­cił się zgrab­nie na jed­nej nodze i znowu zaczął spa­ce­ro­wać w kółko.

– Być może cię to zdziwi, mój drogi, ale bar­dzo mało przej­muję się tą kwe­stią. – Zatrzy­mał się i zer­k­nął na sier­żanta. – Zasta­na­wiasz się, dla­czego? – pod­jął, uno­sząc jedną brew. – To prawda, że cie­ka­wość jest cnotą. W związku z tym zaspo­koję twoją. Naj­pierw jed­nak muszę przy­znać, że tro­chę się nie­po­koję, jak moja kom­pa­nia przyj­mie tę wia­do­mość.

– Przyj­mie ją – zapew­nił Trzpień.

– Ach! Wotum zaufa­nia? Cóż za ulga!

– Przyj­mie ją, kapi­ta­nie. Inna sprawa, czy będzie mogła z nią żyć.

– Och. Hmm, dostrze­gam róż­nicę. – Roz­pro­mie­nił się. – Ale z dru­giej strony mądre, uspo­ka­ja­jące słowa z two­ich ust? Z pew­no­ścią to z nawiązką wystar­czy… Ojej, nie spra­wiasz wra­że­nia prze­ko­na­nego.

– Mogę z tym żyć – odparł sier­żant po paru chwi­lach.

Słowa tak cał­ko­wi­cie pozba­wione wszel­kiej into­na­cji z pew­no­ścią nie mogły uspo­koić słu­cha­cza.

– Och, sło­dy­czy. To pod­waża moją wiarę.

– Dostrze­gam to, kapi­ta­nie.

Po krót­kiej chwili Mruk roz­po­starł dło­nie.

– Posłu­chaj nas tylko! Znowu nie­po­trzeb­nie wybie­gamy naprzód! Nie mar­twmy się na zapas, jak to mówią. I słusz­nie. Pierw­sze pyta­nie, i w związku z tym jedyne, jakie wymaga odpo­wie­dzi już w tej chwili, brzmi nastę­pu­jąco: „Czy zgo­dzisz się to zro­bić, sier­żan­cie Trzpień?”.

Były Pod­pa­lacz Mostów wstał z krze­sła i zaczął ugnia­tać krzyż.

– To nie będzie łatwe.

– Tak?

Trzpień wzru­szył ramio­nami.

– Przed­sta­wi­łem się, przy­sta­wia­jąc mu nóż do gar­dła, kapi­ta­nie.

– Co było, to było!

– A teraz pra­gniesz, by jego kom­pa­nia połą­czyła się z naszą.

– Z pew­no­ścią. Czyż to nie byłoby roz­wią­za­nie godne poematu?

– Oczy­wi­ście. Jak łyk tru­ci­zny dla duszy, kapi­ta­nie.

Mruk pobladł.

– Ojej, jakiego rodzaju poezję czy­tasz? Ale mniej­sza z tym. To ele­ganc­kie roz­wią­za­nie pro­blemu naszej zmniej­szo­nej liczeb­no­ści.

– Nie zapo­mi­naj, że to oni zmniej­szyli tę liczeb­ność, kapi­ta­nie.

– Co było, to było!

Trzpień gapił się na prze­ło­żo­nego, jakby na­dal nie był pewny, co o nim sądzić.

– Wspo­mi­na­łeś coś o pew­no­ści sie­bie.

– W rze­czy samej. Cho­dzi o pozy­cję spo­łeczną Balka, sier­żan­cie. Jeste­śmy do sie­bie podobni.

– Naprawdę?

– Ranga, mój drogi. Ranga. Pewne cnoty nie zni­kają.

– Masz na myśli jego rangę, kapi­ta­nie? – zapy­tał Trzpień po chwili mil­cze­nia.

– Ach… no tak, wiem. Porucz­nik Balk. To brzmi atrak­cyj­nie.

– Tak jest, kapi­ta­nie.

– Trzpień, rozu­miesz, że to ty musisz go popro­sić. Z całą pew­no­ścią nie ja.

– Nie rozu­miem.

– To był twój nóż! Ty zmu­si­łeś ich do kapi­tu­la­cji.

– To czyni mnie ich ulu­bio­nym żoł­nie­rzem pie­choty mor­skiej, czyż nie tak?

– No cóż, gdy­byś pode­rżnął Bal­kowi gar­dło… – Trzpień nie prze­sta­wał się na niego gapić, aż wresz­cie Mruk uświa­do­mił sobie z wes­tchnie­niem, że potrzebne będzie coś bar­dziej bez­po­śred­niego. Spoj­rzał żoł­nie­rzowi pro­sto w oczy. – Sier­żan­cie, gdy­bym to ja w tam­tej chwili przy­sta­wił Bal­kowi nóż do gar­dła, ode­rżnął­bym mu głowę – oznaj­mił nieco spo­koj­niej­szym tonem.

Trzpień otwo­rzył sze­rzej oczy. Cisza się prze­cią­gała. Wresz­cie odchrząk­nął.

– W porządku, popro­szę go.

Mruk uśmiech­nął się wyraź­nie uspo­ko­jony.

– Zna­ko­mi­cie, mój drogi sier­żan­cie Trzpień!

Były Pod­pa­lacz Mostów zatrzy­mał się przy wyj­ściu z namiotu i obej­rzał za sie­bie.

– Kapi­ta­nie?

– Słu­cham?

– Czy kie­dyś zmo­czy­łeś sobie ręce… w ten spo­sób?

– Sło­dy­czy! Wię­cej razy, niż potra­fię zli­czyć.

Trzpień mu nie odpo­wie­dział. Ski­nął tylko głową i wyszedł z namiotu.