Przypływy nocy. Opowieści z Malazańskiej Księgi Poległych. Tom 5 ebook

Podzię­ko­wa­nia

Wyrazy naj­wyż­szego uzna­nia dla sta­rej bandy: Ricka, Chrisa i Marka, za wyra­żone z góry komen­ta­rze na temat tej powie­ści. Dla Court­neya, Cam i Davida Kecka, za ich przy­jaźń. Jak zwy­kle dzię­kuję też Clare i Bowe­nowi, a także Simo­nowi Tay­lo­rowi i jego współ­pra­cow­ni­kom z Trans­world. Steve’owi Donald­so­nowi, Ros­sowi i Perry’emu; Pete­rowi i Nicky Crow­the­rom, Patric­kowi Wal­showi i Howar­dowi Mor­ha­imowi. A także pra­cow­ni­kom Baru Ita­lia Tony’ego, za tę, już drugą, powieść, dla któ­rej pali­wem była ich kawa.

Dra­ma­tis per­so­nae

Tiste Edur

Tomad Sen­gar: patriar­cha rodu Sen­ga­rów

Uruth: matriar­chini rodu Sen­ga­rów

Fear Sen­gar: naj­star­szy syn, główny instruk­tor wojow­ni­ków ple­mion

Trull Sen­gar: drugi syn

Bina­das Sen­gar: trzeci syn

Rhu­lad Sen­gar: czwarty i naj­młod­szy syn

Mayen: narze­czona Feara

Han­nan Mosag: król-czar­no­księż­nik Kon­fe­de­ra­cji Sze­ściu Ple­mion

The­ra­das Buhn: naj­star­szy syn rodu Buh­nów

Midik Buhn: drugi syn

Badar: wojow­nik, który jesz­cze nie prze­lał krwi

Rethal: wojow­nik

Canarth: wojow­nik

Cho­ram Irard: wojow­nik, który jesz­cze nie prze­lał krwi

Kholb Harat: wojow­nik, który jesz­cze nie prze­lał krwi

Matra Brith: wojow­nik, który jesz­cze nie prze­lał krwi

Lethe­ryj­scy nie­wol­nicy Tiste Edur

Udi­naas

Piór­kowa Wiedźma

Hulad

Vir­rick

Lethe­ryj­czycy

W pałacu

Ezgara Diska­nar: król Letheru

Janall: kró­lowa Letheru

Quil­las Diska­nar: książę i dzie­dzic tronu

Unnu­tal Hebaz: preda (dowódca) lethe­ryj­skiej armii

Brys Bed­dict: finadd (kapi­tan) i kró­lew­ski obrońca, naj­młod­szy z braci Bed­dic­tów

Moroch Nevath: finadd, oso­bi­sty straż­nik księ­cia Quil­lasa Diska­nara

Kuru Qan: kró­lew­ski ceda (cza­ro­dziej)

Nisall: pierw­sza kon­ku­bina króla

Turu­dal Bri­zad: pierw­szy kon­ku­bent kró­lo­wej

Nifa­das: pierw­szy eunuch

Gerun Ebe­rict: finadd w Gwar­dii Kró­lew­skiej

Tri­ban Gnol: kanc­lerz

Laer­das: mag ze świty księ­cia

Na pół­nocy

Buruk Blady: kupiec z pół­nocy

Seren Pedac: porę­czy­cielka Buruka Bla­dego

Hull Bed­dict: obser­wa­tor na pół­nocy, naj­star­szy z braci Bed­dict

Nekal Bara: cza­ro­dziejka

Ara­ha­than: mag

Ene­dic­tal: mag

Yan Tovis (Pomroka): atri-preda w Rubieży Fen­tów

W mie­ście Lethe­ras

Tehol Bed­dict: oby­wa­tel miesz­ka­jący w sto­licy, drugi z braci Bed­dic­tów

Hejun: pra­cow­nica Tehola

Ris­sarh: pra­cow­nica Tehola

Shand: pra­cow­nica Tehola

Cha­las: straż­nik

Biri: kupiec

Huldo: wła­ści­ciel lokalu

Bugg: sługa Tehola

Ublala Pung: prze­stępca

Har­lest: straż­nik domowy

Ormly: mistrz szczu­ro­łap

Ruc­ket: główny śled­czy, Cech Szczu­ro­ła­pów

Bubyrd: Cech Szczu­ro­ła­pów

Błysk: Cech Szczu­ro­ła­pów

Rubin: Cech Szczu­ro­ła­pów

Onyks: Cech Szczu­ro­ła­pów

Scint: Cech Szczu­ro­ła­pów

Imbryk: dziew­czynka

Shurq Elalle: zło­dziejka

Selush: ubie­ra­jąca zmar­łych

Pad­de­runt: pomoc­nik Selush

Urul: główny kel­ner u Hulda

Inchers: oby­wa­tel

Hul­bat: oby­wa­tel

Tur­ble: oby­wa­tel

Unn: pół­krwi tuby­lec

Delisp: matrona bur­delu „Świą­ty­nia”

Prist: ogrod­nik

Silny Rall: ban­dyta

Zie­lona Świ­nia: osła­wiony mag z daw­nych cza­sów

Inni

Withal: mec­kro­ski płat­nerz

Rind: nacht

Mape: nacht

Pule: nacht

Ukryty Wewnątrz

Sil­chas Ruin: Tiste Andii, jed­no­po­chwy­cony Ele­int

Sca­ban­dari Krwa­wo­oki: Tiste Edur, jed­no­po­chwy­cony Ele­int

Gothos: Jaghut

Rud Elalle: dziecko

Żela­zna Krata: żoł­nierz

Corlo: mag

Pół­gar­niec: żoł­nierz

Ulshun Pral: Imass

Pro­log

Pierw­sze dni Roz­bi­cia Emur­lahn Inwa­zja Edur, Wiek Sca­ban­da­riego Krwa­wo­okiego Czas pra­daw­nych bogów

Z potar­ga­nych wia­trem, gęstych od dymu chmur padał na zie­mię deszcz krwi. Ostat­nie lata­jące for­tece pospa­dały z nieba, spo­wite pło­mie­niami i bucha­jące czar­nym dymem. Ich gwał­towny upa­dek wyrył w ziemi głę­bo­kie bruzdy. Roz­pa­dały się na kawałki z gło­śnym hukiem, sypiąc spla­mio­nymi czer­wie­nią kamie­niami na stosy tru­pów, które pokry­wały zie­mię od hory­zontu po hory­zont.

Wiel­kie mia­sta-roje zmie­niły się w stosy pokry­tych popio­łem ruin, a ogromne, nie­bo­tyczne chmury, które wyro­sły nad każ­dym z nich w chwili ich zagłady – pełne gruzu, roze­rwa­nych na strzępy ciał i krwi – kłę­biły się, gdy odpły­wało z nich cie­pło, prze­sła­nia­jąc powoli niebo.

Legiony zwy­cięz­ców zebrały się pośród uni­ce­stwio­nych armii na cen­tral­nej rów­ni­nie. Jej więk­szą część pokry­wały ide­al­nie do sie­bie dopa­so­wane pła­skie kamie­nie bru­kowe. Upa­dek lata­ją­cych for­tec nie zosta­wił tu zbyt głę­bo­kich wyżło­bień, ale nie­zli­czone trupy poko­na­nych utrud­niały trium­fa­to­rom usta­wie­nie się w szyku. One i zmę­cze­nie. Legiony nale­żały do dwóch róż­nych armii, połą­czo­nych w tej woj­nie soju­szem, i nie ule­gało wąt­pli­wo­ści, że jed­nej z niej powio­dło się znacz­nie lepiej niż dru­giej.

Sca­ban­dari opa­dał poprzez skłę­bione chmury, mru­ga­jąc migot­kami, by oczy­ścić lodo­wato nie­bie­skie smo­cze oczy. Na jego potęż­nych skrzy­dłach koloru żelaza osa­dzała się mgiełka krwi. Smok prze­chy­lił się w locie i opu­ścił głowę, spo­glą­da­jąc na swe zwy­cię­skie dzieci. Szare cho­rą­gwie legio­nów Tiste Edur łopo­tały chy­bo­tli­wie nad gło­wami gro­ma­dzą­cych się wojow­ni­ków. Według oceny Sca­ban­dariego oca­lało co naj­mniej osiem­na­ście tysięcy jego zro­dzo­nych w cie­niu kuzy­nów. Mimo to w namio­tach Pierw­szej Przy­stani zapa­nuje dziś żałoba. O świ­cie na rów­ninę wyma­sze­ro­wało z górą dwie­ście tysięcy Tiste Edur. Nie­mniej jed­nak… to wystar­czy.

Edur starli się ze wschod­nią flanką armii K’Chain Che’Malle, uprze­dza­jąc ich szarżę falami nisz­czy­ciel­skich cza­rów. Szyki nie­przy­ja­ciela usta­wiono z myślą o odpar­ciu fron­tal­nego ataku i reak­cja na groźbę nad­cho­dzącą ze skrzy­dła była fatal­nie spóź­niona. Legiony Edur wbiły się niczym szty­let w serce wro­gich zastę­pów.

Gdy Sca­ban­dari pod­le­ciał bli­żej, ujrzał na dole roz­siane tu i ówdzie czarne jak noc cho­rą­gwie Tiste Andii. Oca­lało z tysiąc wojow­ni­ków, być może mniej. Sojusz­nicy Edur sro­dze ucier­pieli i ich tytuł do zwy­cię­stwa wyda­wał się raczej wąt­pliwy. Starli się z Łow­cami K’ell, eli­tar­nymi armiami trzech matron. Czte­ry­sta tysięcy Tiste Andii prze­ciwko sześć­dzie­się­ciu tysiącom Łow­ców. Dodat­kowe kom­pa­nie Andii i Edur zaata­ko­wały lata­jące for­tece. Wie­dzieli, że idą na śmierć, i ich poświę­ce­nie miało klu­czowe zna­cze­nie dla dzi­siej­szego zwy­cię­stwa, albo­wiem nie pozwo­lili lata­ją­cym for­te­com przyjść z pomocą armiom wal­czą­cym na dole. Ataki na cztery for­tece przy­nio­sły tylko nie­wiel­kie skutki, gdyż krót­ko­ogo­nowi wal­czyli z nie­zrów­naną zacie­kło­ścią, mimo że ich liczba była nie­wielka. Prze­lana krew Tiste dała jed­nak Sca­ban­dariemu i jego sojusz­ni­kowi, który rów­nież był jed­no­po­chwy­co­nym smo­kiem, czas potrzebny, by zbli­żyć się do lata­ją­cych for­tec i ude­rzyć w nie mocą grot Sta­rvald Deme­lain, Kurald Galain i Kurald Emur­lahn.

Smok opadł w rejon, gdzie góra zwłok K’Chain Che’Malle zna­czyła miej­sce śmierci jed­nej z matron. Obrońcy zgi­nęli od mocy Kurald Emur­lahn i dzi­kie cie­nie na­dal uno­siły się nad sto­kami niczym widma. Sca­ban­dari roz­po­starł skrzy­dła, łopo­cząc nimi w par­nym powie­trzu, i wylą­do­wał na ster­cie gadzich ciał.

Po chwili przy­brał postać Tiste Edur. Miał skórę barwy kutego żelaza, dłu­gie, luźno opa­da­jące siwe włosy, wychu­dłą, orlą twarz i bli­sko osa­dzone oczy o twar­dym wyra­zie. Wokół sze­ro­kich ust z opa­da­ją­cymi w dół kąci­kami nie było zro­dzo­nych ze śmie­chu bruzd. Wyso­kie, wolne od zmarsz­czek czoło nazna­czyły skrzy­żo­wane uko­śnie, sino­białe bli­zny, wyraź­nie rysu­jące się na tle ciem­nej skóry. Miał na sobie skó­rzane szelki, na któ­rych wisiał dwu­ręczny miecz, u pasa nosił dwa dłu­gie noże, a przez ramię prze­rzu­cił sobie łusko­watą pele­rynę – skórę matrony, tak świeżą, że błysz­czała jesz­cze od natu­ral­nych ole­jów.

Wysoki Edur zbru­kany kro­pel­kami krwi obser­wo­wał zbie­ra­jące się legiony. Ofi­ce­ro­wie jego armii spoj­rzeli na swego wodza, po czym zaczęli wyda­wać roz­kazy żoł­nie­rzom.

Sca­ban­dari zwró­cił się na pół­nocny zachód, wpa­tru­jąc się z przy­mru­żo­nymi powie­kami w skłę­bione chmury. Po chwili wychy­nął z nich ogromny, biały jak kość smok, chyba jesz­cze więk­szy od Sca­ban­dariego w smo­czej postaci. Jego rów­nież pokry­wały plamy krwi… w znacz­nej czę­ści jego wła­snej, jako że Sil­chas Ruin wspo­ma­gał swych kuzy­nów Andii w walce z Łow­cami K’ell.

Sca­ban­dari z uwagą obser­wo­wał zbli­ża­ją­cego się sojusz­nika. Odsu­nął się do tyłu dopiero w chwili, gdy ogromny smok wylą­do­wał na szczy­cie wzgó­rza i zmie­nił szybko postać. Prze­ra­stał jed­no­po­chwy­co­nego Tiste Edur co naj­mniej o głowę, ale był strasz­li­wie chudy. Pod jego gładką, nie­mal prze­zro­czy­stą skórą uwy­dat­niały się węzły mię­śni. W dłu­gich, gęstych, bia­łych wło­sach wojow­nika lśniły szpony jakie­goś dra­pież­nego ptaka. Jego oczy błysz­czały tak inten­syw­nie, że ich czer­wień miała barwę gorączki. Sil­chas Ruin odniósł wiele ran. Jego ciało nazna­czyły szramy po cio­sach mie­czy. Górna część zbroi spa­dła nie­mal cał­ko­wi­cie, odsła­nia­jąc nie­bie­sko­zie­lone tęt­nice i żyły, roz­ga­łę­zia­jące się pod cienką, bez­włosą skórą piersi. Nogi miał lep­kie od krwi, podob­nie jak ręce. Bliź­nia­cze pochwy, które nosił u pasa, były puste. Oba jego mie­cze zła­mały się, mimo że nasy­cono je cza­rami. Sto­czył bar­dzo zacięty bój.

Sca­ban­dari pozdro­wił go, pochy­la­jąc głowę.

– Sil­cha­sie Ruin, mój bra­cie w duchu. Naj­wier­niej­szy z sojusz­ni­ków. Spójrz na rów­ninę. Zwy­cię­ży­li­śmy.

Blada twarz albi­nosa Tiste Andii wykrzy­wiła się w bez­gło­śnym gry-masie.

– Moje legiony późno przy­były wam z odsie­czą – przy­znał Sca­ban­dari. – Serce mi krwawi na myśl o ponie­sio­nych przez was stra­tach. Nie­mniej jed­nak zdo­by­li­śmy bramę, czyż nie tak? Droga pro­wa­dząca do tego świata należy do nas, a sam świat stoi przed nami otwo­rem… możemy go splą­dro­wać, stwo­rzyć dla naszych ludów godne ich impe­ria.

Gdy Ruin spoj­rzał na cią­gnącą się w dole rów­ninę, jego dłu­go­palce, zbru­kane krwią dło­nie zaci­snęły się nagle. Legiony Edur oto­czyły ostat­nich oca­la­łych Andii nie­rów­nym pier­ście­niem.

– W powie­trzu cuch­nie śmier­cią – wark­nął Sil­chas Ruin. – Led­wie mogę zaczerp­nąć go w płuca, żeby prze­mó­wić.

– Będziemy jesz­cze mieli pod dostat­kiem czasu na przy­go­to­wa­nie nowych pla­nów – stwier­dził Sca­ban­dari.

– Mój lud zma­sa­kro­wano. Oto­czy­li­ście nas krę­giem, ale to spóź­niona opieka.

– Ale za to sym­bo­liczna, bra­cie. Na tym świe­cie są inni Tiste Andii. Sam mi to mówi­łeś. Wystar­czy, że odnaj­dzie­cie tę pierw­szą falę osad­ni­ków, a odzy­ska­cie siłę. Co wię­cej, przy­będą też inni. Moi i twoi kuzyni, ucie­ka­jący przed ponie­sio­nymi klę­skami.

Sil­chas Ruin zasę­pił się jesz­cze bar­dziej.

– Dzi­siej­sze zwy­cię­stwo two­rzy gorzką alter­na­tywę.

– K’Chain Che’Malle już pra­wie wygi­nęli. Wszy­scy o tym wiemy. Widzie­li­śmy wiele innych mar­twych miast. Zostało tylko Morn, które leży na odle­głym kon­ty­nen­cie, a nawet tam krót­ko­ogo­nowi zry­wają łań­cu­chy w krwa­wym bun­cie. Skłó­cony wróg jest wro­giem, który szybko upad­nie, przy­ja­cielu. Kto jesz­cze na tym świe­cie ma moc potrzebną, by się nam prze­ciw­sta­wić? Jaghuci? Są nie­liczni i roz­pro­szeni. Imas­so­wie? Cóż może zdzia­łać kamienna broń prze­ciwko naszemu żelazu? – Umilkł na chwilę. – For­krul Assa­ilo­wie nie wydają się skłonni, by nas osą­dzić. Zresztą wygląda na to, że z każ­dym rokiem jest ich coraz mniej. Nie, przy­ja­cielu, po dzi­siej­szym zwy­cię­stwie cały ten świat leży u naszych stóp. Tu nie będą już was prze­śla­do­wać wojny domowe, od któ­rych cierpi Kurald Galain. A ja i ci, któ­rzy podą­żają za mną, uciek­niemy od roz­dar­cia, które dotknęło Kurald Emur­lahn…

Sil­chas Ruin prych­nął pogar­dli­wie.

– Sam spo­wo­do­wa­łeś to roz­dar­cie, Sca­ban­dari.

Na­dal przy­glą­dał się zebra­nym na dole oddzia­łom Tiste, nie zauwa­żył więc bły­sku gniewu wywo­ła­nego jego rzu­coną od nie­chce­nia uwagą. Błysk ten zgasł jed­nak po ude­rze­niu serca i twarz Sca­ban­da­riego odzy­skała spo­kojny wyraz.

– Zdo­by­li­śmy nowy świat, bra­cie.

– Na szczy­cie wzgó­rza na pół­nocy stoi Jaghut – stwier­dził Sil­chas Ruin. – Świa­dek tej wojny. Nie zbli­ża­łem się do niego, bo wyczu­łem począ­tek rytu­ału. Omtose Phel­lack.

– Boisz się tego Jaghuta, Sil­cha­sie Ruin?

– Boję się tego, czego nie znam, Sca­ban­dari… Krwa­wo­oki. Musimy się jesz­cze wiele nauczyć o tym kró­le­stwie i jego miesz­kań­cach.

– Krwa­wo­oki?

– Nie widzisz sam sie­bie – wyja­śnił Ruin. – Nadaję ci to imię z uwagi na krew, która spla­miła… twą wizję.

– To tro­chę śmieszne usły­szeć coś takiego z two­ich ust, Sil­cha­sie Ruin. – Sca­ban­dari wzru­szył ramio­nami i pod­szedł do pół­noc­nego skraju stosu, stą­pa­jąc ostroż­nie po poru­sza­ją­cych się pod jego sto­pami tru­pach. – Mówisz: Jaghut…

Odwró­cił się, ale Sil­chas Ruin stał zwró­cony do niego ple­cami, spo­glą­da­jąc z góry na garstkę swych oca­la­łych pod­ko­mend­nych.

– Omtose Phel­lack, Grota Lodu – mówił Ruin, nie odwra­ca­jąc się. – Co on pró­buje wycza­ro­wać, Sca­ban­dari Krwa­wo­oki? Zasta­na­wiam się…

Jed­no­po­chwy­cony Edur pod­szedł do Tiste Andii.

Się­gnął do lewego buta i wycią­gnął z cho­lewki wytra­wiony cie­niem szty­let, na któ­rego żela­znej klin­dze tań­czyły czary.

Zro­bił jesz­cze jeden krok i wbił nóż w plecy Ruina.

Cia­łem Tiste Andii tar­gnęły spa­zmy. Z jego gar­dła wyrwał się dono­śny ryk…

W tej samej chwili legiony Edur zwró­ciły się nagle w stronę Andii, ude­rza­jąc na nich ze wszyst­kich stron. Zaczęła się ostat­nia dziś rzeź.

Magia oto­czyła Sil­chasa Ruina wiją­cymi się łań­cu­chami. Albi­nos padł na zie­mię.

Sca­ban­dari Krwa­wo­oki przy­kuc­nął nad nim.

– Nie­stety, z braćmi zawsze tak bywa – wyszep­tał. – Władca musi być jeden. Nie dwóch. Wiesz, że to prawda. Choć ten świat jest wielki, prę­dzej czy póź­niej doszłoby do wojny mię­dzy Edur a Andii. Ode­zwałby się w nas zew krwi. Dla­tego to my obej­miemy pano­wa­nie nad bramą. Tylko Edur przejdą na drugą stronę. Wytę­pimy Andii, któ­rzy już tu są… Jakiego wojow­nika mogliby wysta­wić prze­ciwko mnie? W zasa­dzie są już tru­pami. I tak wła­śnie powinno być. Jeden lud. Jeden władca. – Wypro­sto­wał się, sły­sząc ostat­nie krzyki umie­ra­ją­cych wojow­ni­ków Andii, dobie­ga­jące z rów­niny na dole. – Nie­stety nie mogę cię zabić natych­miast. Jesteś zbyt potężny. Dla­tego zabiorę cię w odpo­wied­nie miej­sce, zosta­wię korze­niom, ziemi i kamie­niom na zry­tym grun­cie…

Przy­brał postać smoka. Zaci­snął ogromną szpo­nia­stą łapę na nie­ru­cho­mym ciele Sil­chasa Ruina i wzle­ciał ku niebu z gło­śnym łopo­tem skrzy­deł.

Wieża znaj­do­wała się nie­spełna trzy­sta mil na połu­dnie od pola bitwy. Tylko niski, poob­tłu­ki­wany mur ota­cza­jący dzie­dzi­niec świad­czył, że tej budowli nie wznie­śli Jaghuci, że poja­wiła się samo­ist­nie obok trzech jaghuc­kich wież, kie­ro­wana pra­wami nie­zro­zu­mia­łymi dla bogów i śmier­tel­ni­ków. Poja­wiła się… by cze­kać na przy­by­cie tych, któ­rych miała uwię­zić na wieki. Istot obda­rzo­nych śmier­cio­no­śną mocą.

Takich jak jed­no­po­chwy­cony Tiste Andii Sil­chas Ruin, trzeci i ostatni z trojga dzieci Matki Ciem­no­ści.

W ten spo­sób z drogi Sca­ban­da­riego Krwa­wo­okiego znik­nął ostatni godny prze­ciw­nik pośród Tiste.

Troje dzieci Matki Ciem­no­ści.

Trzy imiona…

Anda­rist, który dawno temu wyrzekł się swej mocy, by odpo­wie­dzieć na żałobę, któ­rej ni­gdy nie mógł ule­czyć, nie wie­dząc, że to moja dłoń jest jej przy­czyną…

Ano­man­da­ris Irake, który zerwał ze swą matką i swym ludem. A potem znik­nął, nim mia­łem szansę go zała­twić. Znik­nął i zapewne nikt go już ni­gdy nie ujrzy.

I teraz Sil­chas Ruin, któ­rego nie­długo pochło­nie wieczne wię­zie­nie Azath.

Sca­ban­dari Krwa­wo­oki cie­szył się z tego. Ze względu na swój lud i samego sie­bie. Pod­bije ten świat. Jedy­nie pierwsi osad­nicy Andii mogli zagro­zić jego pre­ten­sjom.

Wojow­nik Tiste Andii w tym kró­le­stwie? Nie przy­cho­dzi mi do głowy żaden… nie taki, który mógłby się rów­nać ze mną mocą.

Sca­ban­dari Krwa­wo­oki nie wpadł na to, by zadać sobie pyta­nie, gdzie mógł się podziać ten z trzech synów Matki Ciem­no­ści, który znik­nął.

Ale nawet to nie był jego naj­więk­szy błąd…

***

Na polo­dow­co­wym wzgó­rzu wzno­szą­cym się na pół­nocy samotny Jaghut zaczął tkać czary Omtose Phel­lack. Był świad­kiem znisz­czeń spo­wo­do­wa­nych przez dwóch jed­no­po­chwy­co­nych Ele­in­tów i towa­rzy­szące im armie. Nie współ­czuł zbyt­nio K’Chain Che’Malle. Oni i tak już wymie­rali, z nie­zli­czo­nych powo­dów, z któ­rych żaden nie obcho­dził szcze­gól­nie Jaghuta. Nie nie­po­ko­ili go rów­nież intruzi. Dawno już utra­cił zdol­ność odczu­wa­nia nie­po­koju. A także stra­chu. I, trzeba to przy­znać, zachwytu.

Wyczuł zdradę, gdy do niej doszło, odle­gły kwiat magii i roz­lew ascen­dent­nej krwi. Tam, gdzie były dwa smoki, został tylko jeden.

Typowe.

Po krót­kiej chwili, w cza­sie gdy Gothos odpo­czy­wał w prze­rwie mię­dzy fazami swego rytu­ału, wyczuł, że ktoś zbliża się doń od tyłu. Pra­dawny bóg, zwa­biony tu gwał­tow­nym roz­dar­ciem bariery mię­dzy kró­le­stwami. Nale­żało się tego spo­dzie­wać. Ale… który z nich? K’rul? Dra­co­nus? Sio­stra Zim­nych Nocy? Osserc? Kil­man­da­ros? Sechul Lath? Choć Jaghut uda­wał obo­jęt­ność, cie­ka­wość w końcu zmu­siła go do odwró­ce­nia się w stronę przy­by­sza.

Ach, to nie­spo­dzie­wane… ale inte­re­su­jące.

Mael, Pra­dawny Władca Mórz, był przy­sa­dzi­sty i sze­roki w ramio­nach. Jego skóra miała ciem­no­nie­bie­ską barwę, na gar­dle i nagim brzu­chu prze­cho­dzącą w jasno­złotą. Z sze­rokiej, nie­mal pła­skiej czaszki zwi­sały w strą­kach blond włosy. W bursz­ty­no­wych oczach Maela kipiał gniew.

– Gotho­sie, jaki rytuał przy­go­to­wu­jesz w odpo­wie­dzi na to? – wychry­piał pra­dawny bóg.

Jaghut skrzy­wił się.

– Naro­bili bała­ganu. Mam zamiar tu posprzą­tać.

– Lód. – Pra­dawny bóg prych­nął pogar­dli­wie. – Jaghucka odpo­wiedź na wszystko.

– A jaka byłaby twoja odpo­wiedź, Maelu? Potop czy… potop?

Pra­dawny bóg spo­glą­dał na połu­dnie, zaci­ska­jąc mocno zęby.

– Będę miał sojusz­niczkę. Kil­man­da­ros. Przy­bę­dzie z dru­giej strony roz­dar­cia.

– Został tylko jeden jed­no­po­chwy­cony Tiste – stwier­dził Gothos. – Wygląda na to, że powa­lił swego towa­rzy­sza i wła­śnie w tej chwili grze­bie go na zatło­czo­nym podwórku Wieży Azath.

– To przed­wcze­sny krok. Czy wydaje mu się, że K’Chain Che’Malle są jedy­nymi prze­ciw­ni­kami, jakich napo­tka w tym kró­le­stwie?

– Zapewne tak – odparł Jaghut, wzru­sza­jąc ramio­nami.

Mael mil­czał przez chwilę.

– Nie niszcz tego wszyst­kiego swym lodem, Gotho­sie – rzekł wresz­cie z wes­tchnie­niem. – Pro­szę cię, byś to… zacho­wał.

– Dla­czego?

– Mam swoje powody.

– Cie­szę się z tego. A co to za powody?

Pra­dawny bóg obrzu­cił go zło­wro­gim spoj­rze­niem.

– Bez­czelny z cie­bie skur­czy­byk.

– Czemu miał­bym się zmie­niać?

– W morzu z czasu opada zasłona, Jaghu­cie. W głę­bi­nach płyną nie­zwy­kle sta­ro­żytne prądy. Na pły­ci­znach sły­chać szepty przy­szło­ści. Pływy krążą mię­dzy nimi, powo­du­jąc nie­ustanną wymianę. Takie jest moje kró­le­stwo. Taka jest moja wie­dza. Zamknij te szczątki w swym cho­ler­nym lodzie, Gotho­sie. Zamroź w tym miej­scu sam czas. Jeśli to uczy­nisz, uznam się za twego dłuż­nika… a to pew­nego dnia może ci się przy­dać.

Gothos zasta­na­wiał się chwilę nad sło­wami pra­daw­nego boga. Wresz­cie ski­nął głową.

– Może i masz rację. Zgoda, Maelu. Idź do Kil­man­da­ros. Zmiażdż tego Ele­inta Tiste i roz­prosz jego lud, ale zrób to szybko.

Mael przy­mru­żył powieki.

– A to dla­czego?

– Dla­tego że czuję, że ktoś się prze­bu­dził. Daleko stąd, ale nie tak daleko, jak byś tego chciał.

– Ano­man­der Rake.

Gothos ski­nął głową.

– To było do prze­wi­dze­nia – stwier­dził Mael ze wzru­sze­niem ramion. – Osserc wkrótce prze­tnie mu drogę.

Jaghut uśmiech­nął się, odsła­nia­jąc potężne kły.

– Znowu?

Pra­dawny bóg nie mógł nie uśmiech­nąć się w odpo­wie­dzi.

Choć obaj roz­mówcy się uśmie­chali, na polo­dow­co­wym wzgó­rzu było bar­dzo nie­wiele weso­ło­ści.

1159 rok snu Pożogi Rok Bia­łych Żyłek w Heba­nie Trzy lata przed lethe­ryj­skim Siód­mym Zamknię­ciem

Obu­dził się z brzu­chem wypeł­nio­nym solą, nagi i zagrze­bany do połowy w bia­łym pia­sku pośród pozo­sta­wio­nych przez sztorm szcząt­ków. Z góry dobie­gał krzyk mew. Ich cie­nie prze­su­wały się po pomarsz­czo­nej powierzchni plaży. Jego żołąd­kiem tar­gnęły nagłe skur­cze. Powoli prze­to­czył się z jękiem na bok.

I zoba­czył, że na plaży leży wię­cej ciał. I szczątki stat­ków. Pły­ci­zny zale­gały bryły i płyty szybko top­nie­ją­cego lodu. Bie­gały po nich tysiące kra­bów.

Potęż­nie zbu­do­wany męż­czy­zna podźwi­gnął się na ręce i kolana, po czym zwy­mio­to­wał na pia­sek gorz­kimi pły­nami. Głowę wypeł­niały mu fale pul­su­ją­cego bólu, tak doj­mu­ją­cego, że nie­mal go ośle­piał. Minęła dłuż­sza chwila, nim zdo­łał usiąść i ponow­nie przyj­rzeć się ota­cza­ją­cej go sce­ne­rii.

Brzeg tam, gdzie nie powinno być brzegu.

Poprzed­niej nocy z głę­bin przed nimi wynu­rzyły się góry lodowe. Naj­więk­sza poja­wiła się na powierzchni tuż przed ogrom­nym pły­wa­ją­cym mia­stem Mec­kro­sów, które roz­pa­dło się na kawałki niczym skle­cona z paty­ków tra­twa. Mec­kro­skie kro­niki nie odno­to­wały niczego, co można by porów­nać z kata­strofą, któ­rej był świad­kiem – nagłą i nie­mal cał­ko­witą zagładą mia­sta liczą­cego sobie dwa­dzie­ścia tysięcy miesz­kań­ców. Na­dal drę­czyło go nie­do­wie­rza­nie, jakby jego pamięć zare­je­stro­wała obrazy tego, co nie mogło się wyda­rzyć, wizje zro­dzone w pora­żo­nym gorączką mózgu.

Wie­dział jed­nak, że to nie był wytwór wyobraźni. Że widział to na wła­sne oczy.

I, jakimś cudem, oca­lał.

Słońce grzało mocno, ale nie było upału. Niebo nad głową męż­czy­zny było raczej mlecz­no­białe niż błę­kitne. Zauwa­żył też, że mewy nie są wcale mewami, lecz jaki­miś gadami o jasnych skrzy­dłach.

Pod­niósł się chwiej­nie. Ból głowy ustę­po­wał już, ale przez jego ciało prze­bie­gały fale dresz­czy, a pra­gnie­nie było demo­nem, który roz­szar­py­wał mu pazu­rami gar­dło, pró­bu­jąc się wydo­stać na zewnątrz.

Krzyki lata­ją­cych jasz­czu­rek zmie­niły tona­cję. Odwró­cił się w stronę lądu.

Poja­wiły się tam trzy istoty, lezące powoli przez bez­barwną trawę nad linią zasięgu wód przy­pływu. Się­gały mu zale­d­wie do bio­der, były czar­no­skóre i bez­włose, miały ide­al­nie okrą­głe głowy i spi­cza­ste uszy. Bhoka’rale. Pamię­tał je z lat mło­do­ści, gdy mec­kro­ski sta­tek han­dlowy wró­cił z Nemil. Te stwo­rze­nia były jed­nak bar­dziej musku­larne, przy­naj­mniej dwu­krot­nie masyw­niej­sze od oswo­jo­nych zwie­rzą­tek przy­wie­zio­nych przez kup­ców do pły­wa­ją­cego mia­sta. Zmie­rzały pro­sto w jego stronę.

Rozej­rzał się wokół w poszu­ki­wa­niu cze­goś, co mógłby wyko­rzy­stać jako broń, i zna­lazł kawał wyrzu­co­nego na brzeg drewna, który nada­wał się na maczugę. Uniósł go i cze­kał, aż bhoka’rale podejdą bli­żej.

Zatrzy­mały się, spo­glą­da­jąc nań oczami upstrzo­nymi żół­tymi pla­mami.

I nagle środ­kowe stwo­rze­nie ski­nęło dło­nią.

„Chodź”. Nie można było wąt­pić w zna­cze­nie tego aż nazbyt ludz­kiego gestu.

Męż­czy­zna ponow­nie omiótł plażę badaw­czym spoj­rze­niem. Żadne z ciał się nie poru­szało. Kraby żero­wały bez prze­szkód. Raz jesz­cze zer­k­nął na nie­zwy­kłe niebo i ruszył ku trzem isto­tom.

Odwró­ciły się i popro­wa­dziły go na poro­śniętą trawą skarpę.

Tutej­sza trawa nie przy­po­mi­nała niczego, co w życiu widział: dłu­gie, puste w środku źdźbła o trój­kąt­nym prze­kroju, do tego ostre jak brzy­twa – o czym się prze­ko­nał, gdy prze­szedł przez ich kępę i zoba­czył, że nogi pokryły mu liczne, krzy­żu­jące się ze sobą ska­le­cze­nia. Za skarpą zaczy­nała się cią­gnąca się w głąb lądu rów­nina, z rzadka usiana kępami tej samej trawy. Zie­mia mię­dzy nimi była słona i jałowa. Gdzie­nie­gdzie dało się też dostrzec kamie­nie. Każdy z nich wyglą­dał ina­czej i wszyst­kie były dziw­nie kan­cia­ste, jakby nie dotknęła ich ero­zja.

W oddali wzno­sił się samotny namiot.

Bhoka’rale pro­wa­dziły go w tamtą stronę.

Gdy się zbli­żyli, zoba­czył smugi dymu bucha­jące ze szczytu namiotu oraz ze szpary wej­ścia.

Jego eskorta się zatrzy­mała. Kolejny gest skie­ro­wał go do środka. Męż­czy­zna wzru­szył ramio­nami, przy­kuc­nął i wsu­nął się do namiotu.

W pół­mroku było widać opa­tu­loną postać. Jej twarz osła­niał kap­tur. Przed nie­zna­jo­mym stał kok­sowy pie­cyk, z któ­rego biły ude­rza­jące do głowy opary. Przy wej­ściu posta­wiono krysz­ta­łową butelkę, tro­chę suszo­nych owo­ców oraz bochen czar­nego chleba.

– W butelce jest źró­dlana woda – wychry­piał nie­zna­jomy po mec­kro­sku. – Pro­szę, pokrzep się po swych przej­ściach.

Męż­czy­zna wymru­czał słowa podzię­ko­wa­nia i się­gnął szybko po butelkę. Zaspo­ko­iw­szy pra­gnie­nie, wycią­gnął rękę po chleb.

– Dzię­kuję, nie­zna­jomy – rzekł, potrzą­sa­jąc głową. – Od tego dymu wszystko tań­czy mi przed oczyma.

Odpo­wie­dział mu spa­zma­tyczny kaszel, który mógł być śmie­chem, a potem gest przy­po­mi­na­jący wzru­sze­nie ramion.

– Lep­sze to niż uto­nąć. Przy­kro mi, ale ten dym łago­dzi mój ból. Nie zatrzy­mam cię długo. Jesteś płat­nerz Withal.

Męż­czy­zna pode­rwał się nagle. Zmarsz­czył czoło.

– Tak, jestem Withal z Trze­ciego Mia­sta Mec­kro­sów… które już nie ist­nieje.

– To tra­giczny wypa­dek. Jesteś jedy­nym oca­lo­nym z kata­strofy. To ja cię oca­li­łem, choć inter­wen­cja znacz­nie nad­we­rę­żyła moje siły.

– Gdzie jeste­śmy?

– Ni­gdzie, w sercu nico­ści. To frag­ment, skłonny do wędrówki. Daję mu życie w stop­niu, w jakim pozwala na to moja wyobraź­nia. Wycza­ro­wa­łem to miej­sce ze wspo­mnień o domu. Odzy­skuję powoli siły, choć zdru­zgo­tane ciało na­dal przy­pra­wia mnie o strasz­liwe katu­sze. Ale, posłu­chaj, mówię i nie kaszlę. To już jest coś.

Z postrzę­pio­nego rękawa wychy­nęła zma­sa­kro­wana dłoń i syp­nęła garść nasion na węgle pie­cyka. Gdy zaczęły pękać z gło­śnym trza­skiem, dym stał się gęst­szy.

– Kim jesteś? – zapy­tał Withal.

– Upa­dłym bogiem… który potrze­buje twych talen­tów. Przy­go­to­wa­łem się na twe przy­by­cie, Withalu. Dosta­niesz dach nad głową, kuź­nię, wszel­kie surowce, jakich możesz potrze­bo­wać. Ubra­nia, żyw­ność, wodę. I trzech wier­nych słu­żą­cych, któ­rych już pozna­łeś…

– Bhoka’rale? – Withal prych­nął pogar­dli­wie. – A w czym one mogą…

– To nie są bhoka’rale, śmier­tel­niku. Choć być może kie­dyś nimi byli. To są nachty. Nada­łem im imiona Rind, Mape i Pule. Stwo­rzyli ich Jaghuci i potra­fią się nauczyć wszyst­kiego, czego możesz od nich wyma­gać.

Withal spró­bo­wał wstać.

– Dzię­kuję, że mnie ura­to­wa­łeś, Upa­dły, ale muszę cię już opu­ścić. Chcę wró­cić do swego świata…

– Nie zro­zu­mia­łeś mnie, Withalu – wysy­czała postać. – Musisz tu robić to, co ci każę, bo ina­czej będziesz bła­gał o śmierć. Jesteś moją wła­sno­ścią, płat­ne­rzu. Ty jesteś nie­wol­ni­kiem, a ja twoim panem. Mec­krosi trzy­mają nie­wol­ni­ków, tak? Nie­szczę­śni­ków, któ­rych upro­wa­dzi­li­ście z wyspiar­skich wio­sek i innych podob­nych miejsc pod­czas swych napa­dów. To zna­czy, że znasz to poję­cie. Nie roz­pa­czaj jed­nak, bo gdy już zro­bisz to, czego od cie­bie żądam, odzy­skasz wol­ność.

Na kola­nach Withala na­dal spo­czy­wała ciężka drew­niana pałka. Męż­czy­zna roz­wa­żył swe moż­li­wo­ści.

Roz­legł się kaszel, potem śmiech, a póź­niej znowu kaszel, pod­czas któ­rego bóg powstrzy­mał płat­ne­rza unie­sie­niem dłoni.

– Nie radzę ci pró­bo­wać niczego nie­roz­sąd­nego, Withalu – rzekł, gdy kaszel już się uspo­koił. – Wyło­wi­łem cię z mor­skiej toni w tym wła­śnie celu. Czy utra­ci­łeś wszelki honor? Speł­nij to moje życze­nie, bo gorzko poża­łu­jesz, jeśli spro­wo­ku­jesz mój gniew.

– Czego ode mnie żądasz?

– Tak lepiej. Czego od cie­bie żądam, Withalu? Tylko tego, w czym jesteś naj­lep­szy. Zrób mi miecz.

– I to wszystko? – mruk­nął męż­czy­zna.

Postać pochy­liła się.

– No cóż, oręż, o któ­rym myślę, jest bar­dzo szcze­gólny…

Księga pierw­sza

Zmar­z­nięta krew

Lodowa włócz­nia nie­dawno wbiła się w serce kra­iny. Ukrytą w niej duszę prze­paja żądza mordu. Ten, kto trzyma włócz­nię, pozna śmierć. Będzie ją pozna­wał raz po raz.

Wizja Han­nana Mosaga

Roz­dział pierw­szy

Słu­chaj­cie! Morza szep­czą i śnią o gru­cho­ta­niu prawd mię­dzy kru­szo­nymi kamie­niami

Han­tal­lit z Gór­ni­czej Śluzy

Rok Póź­nego Mrozu Jeden rok przed lethe­ryj­skim Siód­mym Zamknię­ciem Ascen­den­cja Pustej Twier­dzy

Oto więc jest opo­wieść. Pomię­dzy szme­rem pły­wów, gdy giganci uklę­kli i stali się górami. Gdy upa­dli roz­pro­szeni na zie­mię niczym balast zrzu­cony z nieba, ale nie potra­fili się oprzeć nadej­ściu świtu. Pomię­dzy szme­rem pły­wów opo­wiemy o jed­nym z takich gigan­tów, ponie­waż opo­wieść zawiera się w jego opo­wie­ści.

I ponie­waż jest cie­kawa.

Słu­chaj­cie.

Gdy zapa­dła ciem­ność, zamknął oczy. Otwie­rał je tylko za dnia, rozu­mu­jąc w ten spo­sób: noc opiera się wzro­kowi, a jeśli nie­wiele można zoba­czyć, po co wpa­try­wać się w mrok?

Ujrzyj­cie też to: dotarł do skraju lądu i odkrył morze. Zafa­scy­no­wała go ta tajem­ni­cza ciecz. Owego pamięt­nego dnia fascy­na­cja prze­ro­dziła się w obse­sję. Widział fale ude­rza­jące o brzeg na całej jego dłu­go­ści. Ich bez­u­stanny ruch zawsze gro­ził pochło­nię­ciem lądu, lecz jakoś ni­gdy do tego nie docho­dziło. Przy­glą­dał się im przez całe wietrzne popo­łu­dnie, był świad­kiem tego, jak tłuką wście­kle o pochyłą plażę. Nie­kiedy rze­czy­wi­ście uda­wało im się dotrzeć daleko w głąb lądu, ale potem zawsze nastę­po­wał nie­chętny odwrót.

Gdy nade­szła noc, zaci­snął powieki i poło­żył się spać. Posta­no­wił, że jutro znowu popa­trzy na to morze.

Gdy zapa­dła ciem­ność, zamknął oczy.

Nocą nad­szedł przy­pływ, który zalał giganta. Zato­pił go pod­czas snu. Zawarte w wodzie mine­rały wnik­nęły w jego ciało, upo­dab­nia­jąc go do skały, sęka­tej wynio­sło­ści góru­ją­cej nad plażą. A potem, w jedną noc na tysiąc­le­cia, przy­pływ nad­cho­dził ponow­nie, by wypłu­ki­wać jego postać. Kraść jego kształt.

Ale nie do końca. By zoba­czyć go naprawdę, nawet w dzi­siej­szych cza­sach, trzeba patrzeć nocą. Albo zmru­żyć mocno oczy w jasnym bla­sku słońca. Spo­glą­dać z ukosa bądź też sku­pić wzrok na wszyst­kim oprócz samego kamie­nia.

Ze wszyst­kich darów, które Ojciec Cień prze­ka­zał swym dzie­ciom, ten ma naj­więk­szą war­tość. Odwróć wzrok, żeby zoba­czyć. Zaufaj tej radzie, a zapro­wa­dzi cię ona do Cie­nia, gdzie kryją się wszyst­kie prawdy.

Odwróć wzrok, żeby zoba­czyć.

A teraz odwróć wzrok.

***

Myszy roz­pierz­chły się, gdy na śnieg, któ­remu zmierzch przy­dał nie­bie­ska­wej barwy, wpełzł głęb­szy cień. Ucie­kały w sza­lo­nej panice, ale los jed­nej z nich był już prze­są­dzony. Pie­rza­sta, zakoń­czona szpo­nami łapa opa­dła na zwie­rzątko, prze­bi­ja­jąc poro­śnięte futrem ciałko i miaż­dżąc maleń­kie kosteczki.

Na skraju polany sowa sfru­nęła bez­gło­śnie z gałęzi, sunąc nad ubi­tym śnie­giem i roz­sy­pa­nymi na nim nasio­nami. Łuk jej lotu, prze­rwany na chwilę ata­kiem na mysz, wzniósł się ku pobli­skiemu drzewu. Tym razem towa­rzy­szył temu ciężki łopot skrzy­deł. Ptak wylą­do­wał na jed­nej nodze i po chwili roz­po­czął ucztę.

Ten, kto wbiegł truch­tem na polanę kil­ka­na­ście ude­rzeń serca póź­niej, niczego już nie zauwa­żył. Myszy ucie­kły, nie zosta­wia­jąc na twar­dym śniegu żad­nych śla­dów, a sowa zamarła w bez­ru­chu w swej dziu­pli mię­dzy gałę­ziami świerka, śle­dząc sze­roko otwar­tymi oczyma bie­gną­cego przez polanę intruza. Gdy ten już się odda­lił, ptak znowu zaczął jeść.

Zmierzch nale­żał do myśli­wych, a sowa nie zakoń­czyła jesz­cze łowów.

Pędzący po krę­tej, pokry­tej szro­nem ścieżce Trull Sen­gar zato­pił się w myślach i nie patrzył na ota­cza­jący go las, w nie­ty­powy dla sie­bie spo­sób igno­ru­jąc wszyst­kie wska­zówki i szcze­góły, jakie można było w nim ujrzeć. Nie zatrzy­mał się nawet po to, by prze­bła­gać ofiarą Shel­ta­thę Lore, Córkę Zmierzch, naj­bar­dziej umi­ło­waną z Trzech Córek Ojca Cie­nia, choć zamie­rzał wyna­gro­dzić jej to jutro o zacho­dzie słońca. Ponadto wcze­śniej prze­biegł obo­jęt­nie przez ostat­nie plamy świa­tła zale­ga­jące jesz­cze na ścieżce, ryzy­ku­jąc, że przy­cią­gnie uwagę kapry­śnej Sukul Ankhadu, Córki Oszu­stwa, zna­nej także jako Cętka.

Na tere­nach godo­wych Calach roiło się od fok. Przy­były wcze­śnie, co zasko­czyło Trulla, który zbie­rał nefryty nad linią brze­gową. Samo poja­wie­nie się fok tylko by pod­eks­cy­to­wało mło­dego Tiste Edur, ale towa­rzy­szyły im statki, które oto­czyły zatokę pier­ście­niem. Łowy już się roz­po­częły.

Lethe­ryj­czycy, bia­ło­skó­rzy miesz­kańcy połu­dnia.

Potra­fił sobie wyobra­zić gniew, jakim zapłoną miesz­kańcy wio­ski, do któ­rej się zbli­żał, gdy tylko opo­wie im o swym odkry­ciu. On rów­nież był wście­kły. To było bez­czelne wtar­gnię­cie na tery­to­rium Edur. Kra­dzież fok, które były pra­wo­witą wła­sno­ścią jego ludu, sta­no­wiła aro­ganc­kie pogwał­ce­nie daw­nych umów.

Wśród Lethe­ryj­czy­ków nie bra­ko­wało głup­ców, podob­nie jak wśród Edur. Trull nie potra­fił sobie wyobra­zić, by mogło to być coś innego niż nie­usank­cjo­no­wane wtar­gnię­cie. Od Wiel­kiego Spo­tka­nia dzie­liły ich tylko dwa cykle księ­życa. Prze­lew krwi nie słu­żyłby w tej chwili żad­nej ze stron. Bez względu na to, że Edur mieli prawo zaata­ko­wać i znisz­czyć intru­zów, lethe­ryj­skich dele­ga­tów obu­rzy­łoby wymor­do­wa­nie ich współ­o­by­wa­teli, nawet jeśli łamali prawo. Szanse na zawar­cie nowego trak­tatu stały się nagle mini­malne.

Nie­po­ko­iło to Trulla Sen­gara. Edur dopiero co zakoń­czyli jedną długą, zaciętą wojnę i trudno mu było pogo­dzić się z myślą o następ­nej.

Pod­czas pod­boju pozo­sta­łych ple­mion nie przy­niósł wstydu bra­ciom. Na sze­ro­kim pasie miał nabity sze­reg dwu­dzie­stu jeden zabar­wio­nych na czer­wono nitów. Każdy repre­zen­to­wał hono­rowy czyn, a sie­dem, oto­czo­nych białą farbą, zna­czyło, że tym czy­nom towa­rzy­szyło zabi­cie wroga. Spo­śród synów Tomada Sen­gara tylko star­szy brat Trulla mógł się pochwa­lić więk­szą liczbą tro­feów. Było to zro­zu­miałe, jako że Fear Sen­gar nale­żał do naj­więk­szych wojow­ni­ków Hiro­thów.

Rzecz jasna, wojny z pozo­sta­łymi pię­cioma ple­mio­nami Edur były pod­dane ści­słym regu­łom i nawet w wiel­kich, dłu­go­trwa­łych bitwach ginęła tylko garstka wal­czą­cych. Mimo to pod­bój ple­mion kosz­to­wał ich wiele sił. W walce z Lethe­ryj­czy­kami nie było żad­nych zasad hamu­ją­cych wojow­ni­ków Edur. Nie cho­dziło o hono­rowe czyny, a jedy­nie o zabi­ja­nie wro­gów. Nie musieli oni przy tym mieć broni w ręku. Nawet bez­bronni i nie­winni poznają smak mie­cza. Podobna rzeź bru­kała zarówno zabój­ców, jak i ofiary.

Trull jed­nak dosko­nale wie­dział, że choć może potę­pić prze­lew krwi, do któ­rego doj­dzie, uczyni to tylko w myślach, i poma­sze­ruje z mie­czem w ręku u boku swych braci, by wymie­rzyć intru­zom spra­wie­dli­wość Edur. Nie mieli wyboru. Jeśli odwrócą się od tej zbrodni, nadejdą następne, nie­koń­czące się fale następ­nych.

Mia­rowy trucht dopro­wa­dził go w oko­lice gar­barni, z ich ryn­nami i wyło­żo­nymi kamie­niami dołami. To był już skraj lasu. Kilku lethe­ryj­skich nie­wol­ni­ków spoj­rzało w jego stronę i pośpiesz­nie skło­niło głowy na znak sza­cunku. Wresz­cie ujrzał na pola­nie przed sobą wynio­słe cedrowe kłody ota­cza­ją­cej wio­skę pali­sady. Nad osadą uno­siły się dłu­gie smugi drzew­nego dymu. Po obu stro­nach wąskiej, bie­gną­cej nasy­pem ścieżki, która wio­dła ku odle­głej jesz­cze bra­mie, cią­gnęły się żyzne, czarne pola. Zima dopiero zwal­niała zie­mię ze swego uści­sku i minie dobre kilka tygo­dni, nim zacznie się pora sadze­nia. W środku lata na tych polach wyro­śnie trzy­dzie­ści róż­nych typów roślin upraw­nych, dają­cych miesz­kań­com żyw­ność, lekar­stwa, włókna i paszę dla zwie­rząt. Wiele z nich kwi­tło, przy­cią­ga­jąc psz­czoły, któ­rym zawdzię­czali miód i wosk. Żni­wami zaj­mo­wali się nie­wol­nicy, pod nad­zo­rem kobiet z ple­mie­nia. Męż­czyźni wyru­szą w małych grup­kach do lasu, by ści­nać drzewa albo polo­wać. Inni wsiądą na statki zwane knarri, by zbie­rać plony na morzach i pły­ci­znach.

Tak to przy­naj­mniej wyglą­dało, gdy ple­miona żyły w pokoju. W ostat­nich kil­ku­na­stu latach osadę naj­czę­ściej opusz­czały grupy wojow­ni­ków i miesz­kańcy nie­kiedy cier­pieli nie­do­sta­tek. Przed wojną Edur ni­gdy nie gro­ził głód i Trull Sen­gar gorąco pra­gnął, by złe czasy wresz­cie się skoń­czyły. Han­nan Mosag, król-czar­no­księż­nik Hiro­thów, był teraz władcą wszyst­kich ple­mion Edur. Utwo­rzył ze skłó­co­nych naro­dów kon­fe­de­ra­cję, choć Trull zda­wał sobie sprawę, że jest ona kon­fe­de­ra­cją wyłącz­nie z nazwy. Han­nan Mosag wziął jako zakład­ni­ków pier­wo­rod­nych synów pod­bi­tych wodzów, utwo­rzył z nich swą kadrę k’risna­nów i spra­wo­wał dyk­ta­tor­ską wła­dzę. Był to pokój zbu­do­wany na ostrzu mie­cza, nie­mniej jed­nak pokój.

Przez bramę w pali­sa­dzie wyszła łatwa do roz­po­zna­nia postać. Młody Edur ruszył ku roz­wi­dle­niu ścieżki, na któ­rym zatrzy­mał się jego młod­szy brat.

– Witaj, Bina­das – rzekł Trull.

Wojow­nik miał przy­pa­saną do ple­ców włócz­nię, a prze­rzu­cony przez ramię worek z nie­wy­pra­wio­nej skóry wspie­rał się o jego bio­dro. Po dru­giej stro­nie miał jed­no­sieczny miecz, skryty w drew­nia­nej, owi­nię­tej skórą pochwie. Bina­das był o pół głowy wyż­szy od Trulla, a jego ogo­rzałe obli­cze było ciemne jak noszony przez niego strój z koź­lej skóry. Z trzech braci Trulla Sen­gara był naj­bar­dziej zamknięty w sobie i skłonny do wymi­ja­ją­cych odpo­wie­dzi, a w związku z tym trudno było prze­wi­dzieć jego reak­cje, nie mówiąc już o ich zro­zu­mie­niu. Nie­czę­sto poja­wiał się w wio­sce. Wyda­wało się, że woli głu­szę zachod­niej pusz­czy albo gór na połu­dniu. Rzadko towa­rzy­szył innym w ata­kach na wroga, ale gdy to robił, na ogół przy­no­sił tro­fea, nikt więc nie wąt­pił w jego odwagę.

– Zdy­sza­łeś się, Trull – zauwa­żył Bina­das. – I znowu widzę na two­jej twa­rzy nie­po­kój.

– U brze­gów Calach kotwi­czą lethe­ryj­skie statki.

Bina­das zmarsz­czył brwi.

– W takim razie nie zatrzy­muję cię.

– Długo cię nie będzie, bra­cie?

Młody wojow­nik wzru­szył ramio­nami i omi­nął Trulla, skrę­ca­jąc na zachod­nią ścieżkę.

Trull Sen­gar skie­ro­wał się do wio­ski.

Nad tym zwró­co­nym ku głębi lądu skra­jem osady domi­no­wały cztery kuź­nie. Każdą ota­czał głę­boki wykop o pochy­łych brze­gach, prze­cho­dzący w pod­ziemny kanał pro­wa­dzący na zewnątrz, daleko od wio­ski i cią­gną­cych się wokół niej pól. Kuź­nie już od lat pra­co­wały nie­mal bez ustanku, pro­du­ku­jąc broń. Powie­trze prze­sy­cał tu gęsty i ostry odór opa­rów, a na pobli­skich drze­wach osa­dzała się pokryta białą war­stewką sadza. Teraz Trull zauwa­żył, że czynne są tylko dwie kuź­nie, a kil­ku­na­stu nie­wol­ni­ków krząta się w nich bez szcze­gól­nego pośpie­chu.

Za kuź­niami cią­gnęły się podłużne, pod­mu­ro­wane cegłami maga­zyny, sze­reg podzie­lo­nych na seg­menty budyn­ków, w któ­rych prze­cho­wy­wano nad­wyżkę zboża, wędzo­nych ryb i mięsa fok, wie­lo­ry­biego tranu oraz włó­kien roślin­nych. Podobne budowle znaj­do­wały się w lasach wokół każ­dej z wio­sek, ale obec­nie więk­szość z nich była pusta z powodu wojen.

Gdy tylko Trull minął maga­zyny, ze wszyst­kich stron oto­czyły go kamienne domo­stwa tka­czy, garn­ca­rzy, sny­ce­rzy, niż­szych rangą skry­bów, płat­ne­rzy oraz innych uta­len­to­wa­nych oby­wa­teli. Przy­wi­tały go głosy, na które odpo­wia­dał tak oszczęd­nie, jak tylko pozwa­lały na to dobre oby­czaje. Tego typu gesty mówiły jego zna­jo­mym, że nie ma w tej chwili czasu na roz­mowę.

Wojow­nik Edur wbiegł na ulice dziel­nicy miesz­kal­nej. Lethe­ryj­scy nie­wol­nicy zwali wio­ski takie jak ta mia­stami, ale żaden z oby­wa­teli nie widział powodu, by zmie­niać języ­kowe przy­zwy­cza­je­nia – osada była wio­ską w chwili powsta­nia i pozo­sta­nie nią na zawsze, nawet jeśli obec­nie miesz­kało w niej pra­wie dwa­dzie­ścia tysięcy Edur i trzy­krot­nie wię­cej Lethe­ryj­czy­ków.

Nad dziel­nicą miesz­kalną domi­no­wały świą­ty­nie Ojca i Umi­ło­wa­nej Córki. Ich wysoko unie­sione nad zie­mię pomo­sty ota­czały żywe święte czar­no­drzewa. Powierzch­nię kamien­nych dys­ków pokry­wały obrazy i znaki. Wewnątrz kręgu drzew nie­ustan­nie igrała Kurald Emur­lahn, obok pik­to­gra­mów tań­czyły na wpół ufor­mo­wane kształty, cza­ro­dziej­skie ema­na­cje obu­dzone przez ofiary zło­żone z chwilą zapad­nię­cia zmierz­chu.

Trull Sen­gar wbiegł w Aleję Czar­no­księż­nika, świętą drogę pro­wa­dzącą do potęż­nej cyta­deli, która była zarówno świą­ty­nią, jak i pała­cem, sie­dzibą króla-czar­no­księż­nika, Han­nana Mosaga. Wzdłuż alei posa­dzono cedry o czar­nej korze. Tysiąc­let­nie drzewa góro­wały nad całą wio­ską. Były pozba­wione gałęzi, pomi­ja­jąc naj­wyż­sze pię­tra. Każdy słój ich czar­nego jak noc drewna nasy­cono cza­rami, które wycie­kały na zewnątrz, spo­wi­ja­jąc aleję cału­nem pół­mroku.

Na końcu alei wzno­siła się mniej­sza pali­sada, ota­cza­jąca cyta­delę i jej podwó­rzec. Zbu­do­wano ją z drewna takich samych czar­nych drzew, a w każ­dym z pali wyryto magiczne osłony. Główna brama była tune­lem ufor­mo­wa­nym z żywych drzew, wypeł­nio­nym cie­niem kory­ta­rzem, wio­dą­cym do kładki dla pie­szych prze­rzu­co­nej nad kana­łem, w któ­rym cumo­wało dwa­na­ście dłu­gich łodzi wojen­nych zwa­nych k’ortha­nami. Za kładką zaczy­nał się roz­le­gły, wyło­żony pła­skimi kamie­niami plac, przy któ­rym stały koszary i maga­zyny. Dalej można było dostrzec wznie­sione z kamie­nia i drewna dłu­gie domy szla­chec­kich rodzin – połą­czo­nych wię­zami krwi z rodem Han­nana Mosaga – z ich drew­nia­nymi gon­tami oraz bel­kami kale­ni­co­wymi z czar­no­drewna. Mię­dzy owymi rezy­den­cjami bie­gło prze­dłu­że­nie alei, pro­wa­dzące przez kolejną kładkę do wła­ści­wej cyta­deli.

Na dzie­dzińcu ćwi­czyli wojow­nicy. Trull wypa­trzył wysoką, bar­czy­stą postać swego star­szego brata, Feara, który stał w pobliżu w towa­rzy­stwie sze­ściu pomoc­ni­ków, przy­glą­da­jąc się mło­dzień­com. Trull poczuł dla nich nagłe współ­czu­cie. Sam rów­nież cier­piał pod kry­tycz­nym, nie­ubła­ga­nym spoj­rze­niem brata pod­czas lat szko­le­nia.

Przy­wi­tał go czyjś głos. Trull spoj­rzał na drugą stronę dzie­dzińca i zoba­czył swego naj­młod­szego brata, Rhu­lada. Towa­rzy­szył mu Midik Buhn i wyglą­dało na to, że oni rów­nież toczą ćwi­czebną walkę. Po chwili Trull zauwa­żył przy­czynę tej nie­zwy­kłej pil­no­ści – poja­wiła się narze­czona Feara, Mayen. Podą­żały za nią cztery młod­sze kobiety. Zapewne wybie­rały się na targ, jako że towa­rzy­szyło im kil­ka­na­ście nie­wol­nic. Rzecz jasna, poczuły się zmu­szone, by się zatrzy­mać i obej­rzeć ten nagły, z pew­no­ścią impro­wi­zo­wany pokaz wojen­nej bie­gło­ści. Wyma­gały tego skom­pli­ko­wane zasady zalo­tów. Od Mayen ocze­ki­wano, że będzie trak­to­wać wszyst­kich braci Feara z należ­nym sza­cun­kiem.

Choć w sce­nie roz­gry­wa­ją­cej się przed oczyma Trulla nie było nic nie­wła­ści­wego, prze­szył go dreszcz nie­po­koju. Fakt, że Rhu­lad z taką pasją popi­sy­wał się przed kobietą, która miała zostać żoną jego star­szego brata, nie­bez­piecz­nie zbli­żał się do gra­nicy tego, co dopusz­czalne. Trull uwa­żał, że Fear jest sta­now­czo zbyt pobłaż­liwy dla Rhu­lada.

Tak jak my wszy­scy.

Rzecz jasna, mieli powody.

Sądząc po rumieńcu dumy na jego przy­stoj­nej twa­rzy, Rhu­lad zde­cy­do­wa­nie poko­nał przy­ja­ciela z dzie­ciń­stwa w pozo­ro­wa­nej walce.

– Trull! – zawo­łał, macha­jąc mie­czem. – Prze­la­łem już dziś krew i łaknę jej wię­cej. Chodź, zdrap rdzę z tego mie­cza, który masz u boku!

– Innym razem, bra­cie! – odkrzyk­nął Trull. – Muszę bez­zwłocz­nie poroz­ma­wiać z ojcem.

Rhu­lad uśmiech­nął się miło, ale nawet z odle­gło­ści dzie­się­ciu kro­ków Trull zauwa­żył błysk triumfu w jego oczach.

– Niech będzie innym razem.

Rhu­lad mach­nął lek­ce­wa­żąco mie­czem i zwró­cił się w stronę kobiet.

Mayen jed­nak ski­nęła na swe towa­rzyszki i cała grupka ruszyła w dal­szą drogę.

Rhu­lad otwo­rzył usta, chcąc coś powie­dzieć do narze­czo­nej brata, ale ubiegł go Trull.

– Bra­cie, pro­szę cię, byś mi towa­rzy­szył. Wie­ści, które muszę prze­ka­zać ojcu, są nad­zwy­czaj ważne i chcę, byś był przy tym obecny, aby twoje słowa rów­nież wplo­tły się w roz­mowę, która potem nastąpi.

Podobne zapro­sze­nie z reguły otrzy­my­wali jedy­nie wojow­nicy noszący na swych pasach tro­fea zdo­byte pod­czas dłu­gich lat wojny. Trull zauwa­żył w oczach brata nagły błysk dumy.

– To dla mnie zaszczyt, Trull – rzekł Rhu­lad, cho­wa­jąc miecz.

Rhu­lad pod­szedł do brata i obaj ruszyli do dłu­giego domu, w któ­rym miesz­kała ich rodzina. Midik został sam i sku­pił uwagę na zra­nio­nym nad­garstku.

Na ścia­nach budynku wisiały zdo­byczne tar­cze. Nie­które wybla­kły już z upły­wem stu­leci. Pod oka­pem zawie­szono wie­lo­ry­bie kości. Ukra­dzione kon­ku­ren­cyj­nym ple­mio­nom totemy two­rzyły nad drzwiami bez­ładny łuk. Pasy futra, ozdo­bione pacior­kami skóry, muszelki, szpony i zęby – wszystko to wyglą­dało jak wydłu­żone pta­sie gniazdo.

Weszli do środka.

Było tu chłodno, a w powie­trzu uno­sił się lekki, gry­zący zapach drzew­nego dymu. We wnę­kach wzdłuż ścian, mię­dzy gobe­li­nami i roz­ło­żo­nymi na pod­ło­dze futrami, usta­wiono ole­jowe lampy. W pale­ni­sku, ulo­ko­wa­nym tra­dy­cyj­nie pośrodku pomiesz­cze­nia, na­dal leżały szczapy drewna. W daw­nych cza­sach tam wła­śnie wszyst­kie rodziny przy­go­to­wy­wały posiłki, ale obec­nie nie­wol­nicy krzą­tali się w kuch­niach na zaple­czu, by zmniej­szyć ryzyko pożaru. Meble z czar­no­drewna dzie­liły wnę­trze na oddzielne pomiesz­cze­nia, choć nie było tu ścian. Na wbi­tych w poprzecz­nice hakach wisiały roz­ma­ite oręża. Nie­które z nich wywo­dziły się jesz­cze z cza­sów mroku, tuż po znik­nię­ciu Ojca Cie­nia, gdy zapo­mniano sztuki odle­wa­nia żelaza. Pro­sto wyko­nane klingi z brązu były wypa­czone i prze­żarte koro­zją.

Tuż za kamie­niem pale­ni­ska było widać pień żywego czar­no­drzewa. Tuż powy­żej wyso­ko­ści głowy wysu­wała się zeń sko­śnie ku górze górna trze­cia część klingi mie­cza. To był praw­dziwy oręż Emur­lahn. Jego żelazo pod­dano obróbce w jakiś tajem­ni­czy spo­sób, któ­rego kowale nie odkryli jesz­cze na nowo. To był miecz rodu Sen­ga­rów, sym­bol ich szla­chet­nego pocho­dze­nia. Ten sta­ro­żytny oręż przy­wią­zy­wano do drzewa nie­długo po zasa­dze­niu. Po stu­le­ciach zni­kał w jego wnę­trzu. To drzewo wyro­sło jed­nak krzywo, odsła­nia­jąc czarno-srebrną klingę. Zda­rzało się to rzadko, ale nie było czymś nie­sły­cha­nym.

Obaj bra­cia wycią­gnęli ręce, doty­ka­jąc żelaza.

Ich matka, Uruth, tru­dziła się nad rodo­wym gobe­li­nem. Po obu jej stro­nach sie­działy nie­wol­nice. Koń­czyła wła­śnie ostat­nie sceny przed­sta­wia­jące wkład Sen­ga­rów w wojnę zjed­no­cze­nia. Sku­piła uwagę na pracy i nie pod­nio­sła wzroku, gdy obok prze­cho­dzili jej syno­wie.

Tomad Sen­gar sie­dział w towa­rzy­stwie trzech innych szla­chet­nie uro­dzo­nych patriar­chów nad plan­szą do gry wyko­naną z ogrom­nego, pal­cza­stego poroża. Pionki wyrzeź­biono z kości sło­nio­wej i nefrytu.

Trull zatrzy­mał się na gra­nicy kręgu, kła­dąc prawą dłoń na gałce mie­cza, by zasy­gna­li­zo­wać, że wie­ści, które przy­nosi, są pilne i poten­cjal­nie nie­bez­pieczne. Usły­szał, że sto­jący za jego ple­cami Rhu­lad pośpiesz­nie zaczerp­nął tchu.

Choć żaden z gości nie pod­niósł wzroku, wszy­scy wstali jak jeden mąż, a gospo­darz zaczął zdej­mo­wać pionki z plan­szy. Trzej starsi Edur wyszli bez słowa. Po chwili Tomad odsta­wił plan­szę na bok i z powro­tem usiadł na pod­ło­dze.

Trull zajął miej­sce naprze­ciwko niego.

– Witaj, ojcze. Lethe­ryj­ska flota poluje na foki na tere­nach godo­wych Calach. Stada przy­były wcze­śnie i intruzi je masa­krują. Widzia­łem to na wła­sne oczy i nie zatrzy­ma­łem się ani na chwilę w dro­dze powrot­nej.

Tomad ski­nął głową.

– To zna­czy, że bie­głeś przez trzy dni i dwie noce.

– Tak.

– A czy Lethe­ryj­czycy zło­wili już wiele fok?

– Ojcze, o świ­cie dzi­siej­szego dnia Córka Menan­dore ujrzy pęka­jące w szwach ładow­nie i wypeł­nione wia­trem żagle, a kil­wa­ter każ­dego ze stat­ków zmieni się w kar­ma­zy­nową rzekę.

– A nowe statki przy­będą zająć ich miej­sce! – wysy­czał Rhu­lad.

Tomad zmarsz­czył brwi na to nie­sto­sowne zacho­wa­nie. W następ­nych sło­wach jasno wyra­ził swą dez­apro­batę:

– Rhu­lad, zanieś te wie­ści Han­na­nowi Mosa­gowi.

Trull wyczuł, że jego brat wzdry­gnął się gwał­tow­nie. Rhu­lad jed­nak ski­nął głową.

– Wedle roz­kazu, ojcze.

Odwró­cił się i odma­sze­ro­wał.

Tomad zasę­pił się jesz­cze bar­dziej.

– Zapro­si­łeś na tę roz­mowę wojow­nika, który jesz­cze nie prze­lał krwi?

– Tak, ojcze.

– Dla­czego?

Trull nie odpo­wie­dział na to pyta­nie, do czego miał prawo. Nie miał zamiaru dzie­lić się z nikim nie­po­ko­jem, jaki budziło w nim nad­mierne zain­te­re­so­wa­nie oka­zy­wane przez Rhu­lada narze­czo­nej Feara.

Po chwili Tomad wes­tchnął. Wyda­wało się, że wpa­truje się w swe wiel­kie, nazna­czone bli­znami dło­nie spo­czy­wa­jące na udach.

– Sta­li­śmy się zbyt pewni sie­bie – mruk­nął.

– Ojcze, czy jest nad­mierną pew­no­ścią sie­bie uwie­rzyć, że ci, z któ­rymi per­trak­tu­jemy, wie­dzą, co to honor?

– Tak, jeśli wziąć pod uwagę pre­ce­densy.

– Dla­czego w takim razie król-czar­no­księż­nik zgo­dził się na Wiel­kie Spo­tka­nie z Lethe­ryj­czy­kami?

Tomad uniósł wzrok, spo­ty­ka­jąc spoj­rze­nie Trulla. Ze wszyst­kich jego synów tylko Fear miał takie same oczy, zarówno gdy cho­dzi o odcień, jak i nie­ugięty wyraz. Trull mimo woli poczuł, że osłabł lekko pod tym wzgar­dli­wym spoj­rze­niem.

– Wyco­fuję to głu­pie pyta­nie – mruk­nął, odwra­ca­jąc wzrok, by ukryć trwogę.

Pod­da­li­śmy pró­bie naszych wro­gów. Z tego zła­ma­nia trak­tatu, bez względu na to, jakie inten­cje za nim stały, nie­unik­niona odpo­wiedź Edur uczyni obo­sieczny miecz. Miecz, który pochwycą oba nasze ludy.

– Wojow­nicy, któ­rzy jesz­cze nie prze­lali krwi, będą zado­wo­leni.

– Nadej­dzie dzień, gdy tacy wojow­nicy zasiądą w radzie, Trull.

– Czyż nie jest to nagroda, jaką daje pokój, ojcze?

Tomad nie odpo­wie­dział na to pyta­nie.

– Han­nan Mosag zwoła radę. Ty rów­nież będziesz musiał się na nią sta­wić, by zdać rela­cję z tego, co widzia­łeś. Ponadto król-czar­no­księż­nik zażą­dał ode mnie, bym uży­czył mu swych synów, któ­rym zamie­rza zle­cić pewne szcze­gólne zada­nie. Nie sądzę jed­nak, by przy­nie­sione przez cie­bie wie­ści zmie­niły jego decy­zję w tej spra­wie.

Minęła krótka chwila, nim Trull zdo­łał zapa­no­wać nad zdzi­wie­niem.

– Po dro­dze do wio­ski spo­tka­łem Bina­dasa… – zaczął.

– Poin­for­mo­wano go o tym. Wróci przed upły­wem księ­życa.

– A czy Rhu­lad o tym wie?

– Nie, choć będzie wam towa­rzy­szył. Nie prze­lał jesz­cze krwi.

– Skoro tak mówisz, ojcze.

– Idź się prze­spać. Każę cię obu­dzić, gdy zbie­rze się rada.

***

Biała wrona zesko­czyła z pokry­tego war­stewką soli korze­nia i zaczęła grze­bać w gno­jo­wi­sku. W pierw­szej chwili Trull myślał, że to mewa, która sie­dzi jesz­cze na plaży, mimo że już szybko zapa­dał zmrok, lecz nagle ptak zakra­kał, zesko­czył ze sterty gnoju i ruszył w stronę brzegu, trzy­ma­jąc w jasnym dzio­bie muszlę małża.

Sen oka­zał się nie­osią­galny. Rada miała się zebrać o pół­nocy. Nie­spo­kojne nerwy nie pozwa­lały odpo­cząć jego znu­żo­nym koń­czy­nom, Trull wybrał się więc na kamie­ni­stą plażę poło­żoną na pół­noc od wio­ski, przy ujściu rzeki.

A teraz, gdy senne fale spo­wiła już ciem­ność, prze­ko­nał się, że dzieli plażę z białą wroną. Pta­szy­sko zanio­sło swą zdo­bycz nad sam brzeg. Gdy nad­cho­dziła szu­miąca fala, ptak zanu­rzał muszlę w wodzie. Powtó­rzył tę czyn­ność sześć razy.

Wybredne stwo­rze­nie, pomy­ślał Trull, przy­glą­da­jąc się wro­nie, która wsko­czyła na pobli­ski kamień i zaczęła ucztę.

Biel, rzecz jasna, ozna­czała zło. Wszy­scy o tym wie­dzieli. Barwa kości, nie­na­wistny blask brza­sku Menan­dore. Żagle Lethe­ryj­czy­ków rów­nież były białe, co nie sta­no­wiło nie­spo­dzianki. A przej­rzy­ste wody Zatoki Calach pozwolą ujrzeć na jej dnie białe kości tysięcy zabi­tych fok.

Nad­cho­dzący rok miał przy­nieść sze­ściu ple­mio­nom zwrot nad­wy­żek żyw­no­ści, począ­tek uzu­peł­nia­nia wyczer­pa­nych zapa­sów, chro­nią­cych ich przed klę­ską głodu. Te myśli pozwo­liły mu spoj­rzeć na nie­le­galne łowy w nieco inny spo­sób. Ów gest uczy­niono w bez­błęd­nie wybra­nym momen­cie, by osła­bić kon­fe­de­ra­cję, utrud­nić zada­nie Edur pod­czas Wiel­kiego Spo­tka­nia.

Argu­ment nie­uchron­no­ści. Ten sam, który rzu­cili nam w twarz, gdy cho­dziło o osie­dla na Rubieży. Kró­le­stwo Letheru rośnie, potrze­buje nowych tere­nów. Wy mie­li­ście na Rubieży tylko tym­cza­sowe obozy, które pod­czas wojny nie­mal cał­ko­wi­cie opu­sto­szały.

To było nie­unik­nione, że coraz wię­cej nie­za­leż­nych stat­ków będzie się zapusz­czać na żyzne wody pół­noc­nego wybrzeża. Nie spo­sób było śle­dzić je wszyst­kie. Edur powinni po pro­stu przyj­rzeć się innym ple­mio­nom, które ongiś miesz­kały poza gra­ni­cami Letheru, roz­wa­żyć wiel­kie zyski, jakie dało im zło­że­nie hołdu kró­lowi Ezga­rze Diska­na­rowi.

Ale my nie jeste­śmy podobni do innych ple­mion.

Wrona zakra­kała na swym kamien­nym tro­nie, odrzu­ca­jąc muszlę na bok gwał­tow­nym ruchem głowy. Potem roz­po­starła upiorne skrzy­dła i odle­ciała w noc. Z mroku dobiegł jesz­cze jej poże­gnalny zew. Trull wyko­nał gest chro­niący przed złem.

Usły­szał za swymi ple­cami odgłos chrzęsz­czą­cych pod sto­pami kamieni. Odwró­cił się i ujrzał star­szego brata.

– Witaj, Trull – rzekł Fear cichym gło­sem. – Słowa, które przy­nio­słeś, pod­eks­cy­to­wały wojow­ni­ków.

– A król-czar­no­księż­nik?

– Nic nie powie­dział.

Trull powró­cił do obser­wa­cji mrocz­nych fal, ude­rza­ją­cych z szu­mem o brzeg.

– Oni widzą tylko te statki – stwier­dził.

– Han­nan Mosag potrafi odwró­cić wzrok, bra­cie.

– Popro­sił o synów Tomada Sen­gara. Co ci o tym wia­domo?

Fear zatrzy­mał się u jego boku i Trull wyczuł, że brat wzru­szył ramio­nami.

– Kró­lem-czar­no­księż­ni­kiem już od dzie­ciń­stwa kie­rują wizje – odparł po chwili Fear. – Ma we krwi wspo­mnie­nia się­ga­jące cza­sów mroku. Ojciec Cień kła­dzie się przed nim przy każ­dym jego kroku.

Myśl o wizjach nie­po­ko­iła Trulla. Nie dla­tego, że wąt­pił w ich moc – w grun­cie rze­czy było wprost prze­ciw­nie. Czasy mroku przy­nio­sły roz­łam wśród Tiste Edur, wojny z uży­ciem cza­rów, star­cia z nie­zwy­kłymi armiami i znik­nię­cie samego Ojca Cie­nia. I choć ple­miona na­dal posłu­gi­wały się magią Kurald Emur­lahn, utra­ciły samą grotę. Została roz­trza­skana, a jej frag­men­tami wła­dali fał­szywi kró­lo­wie i bogo­wie. Trull podej­rze­wał, że ambi­cje Han­nana Mosaga się­gają znacz­nie dalej niż zwy­kłe zjed­no­cze­nie sze­ściu ple­mion.

– Wyczu­wam w tobie nie­chęć, Trull. Dobrze ją ukry­wasz, ale ja potra­fię się­gnąć wzro­kiem głę­biej niż inni. Jesteś wojow­ni­kiem, który wolałby unik­nąć walki.

– To nie jest zbrod­nia – mruk­nął Trull. – Ze wszyst­kich Sen­ga­rów tylko ty i ojciec nosi­cie wię­cej tro­feów ode mnie – dodał.

– Nie kwe­stio­no­wa­łem two­jej odwagi, bra­cie. Ale odwaga jest naj­mniej waż­nym ele­men­tem tego, co łączy nas w jed­ność. Jeste­śmy Edur. Byli­śmy ongiś wład­cami Oga­rów. Do nas nale­żał tron Kurald Emur­lahn. I nale­żałby na­dal, gdyby nie dwie zdrady, naj­pierw kuzy­nów Sca­ban­da­riego Krwa­wo­okiego, a potem Tiste Andii, któ­rzy przy­byli z nami do tego świata. Jeste­śmy oblę­żo­nym ludem, Trull. Lethe­ryj­czycy to tylko jedni wro­go­wie spo­śród wielu. Król-czar­no­księż­nik rozu­mie tę prawdę.

Trull zer­k­nął na świa­tło gwiazd odbi­ja­jące się w spo­koj­nej tafli zatoki.

– Nie zawa­ham się przed walką z tymi, któ­rzy chcą być naszymi wro­gami, Fear.

– Cie­szę się, bra­cie. To wystar­czy, żeby zamknąć usta Rhu­la­dowi.

Trull zesztyw­niał.

– Oskarża mnie? Ten nie­do­świad­czony… szcze­niak?

– Widzi sła­bość i…

– To, co on widzi, i to, co jest prawdą, to dwie różne sprawy – odparł Trull.

– Więc udo­wod­nij mu to – pora­dził Fear cichym, spo­koj­nym gło­sem.

Trull umilkł. Zawsze otwar­cie gar­dził Rhu­la­dem, jego nie­ustan­nymi wyzwa­niami i popi­sami. Miał do tego prawo, gdyż jego młod­szy brat nie prze­lał jesz­cze krwi. Co jed­nak waż­niej­sze, motywy Trulla ota­czały ochron­nym murem dziew­czynę, którą miał poślu­bić Fear. Rzecz jasna, nie byłoby sto­sowne powie­dzieć coś takiego na głos. Podobne szepty suge­ro­wa­łyby zawiść i złą wolę. W końcu Mayen była narze­czoną Feara, nie Trulla, i to Fear miał obo­wią­zek ją chro­nić.

Pomy­ślał z żalem, że sytu­acja byłaby prost­sza, gdyby potra­fił prze­nik­nąć samą Mayen. Dziew­czyna nie zachę­cała Rhu­lada, ale nie odwra­cała się też do niego ple­cami. Kro­czyła po wąskiej gra­nicy tego, co dopusz­czalne. Była pewna sie­bie, jak byłaby na jej miej­scu każda młoda kobieta – i słusz­nie – którą miał spo­tkać zaszczyt zosta­nia żoną głów­nego instruk­tora Hiro­thów. Powta­rzał sobie, że to nie jego inte­res.

– Nie potra­fię poka­zać Rhu­la­dowi tego, co już powi­nien zoba­czyć – wark­nął. – Nie uczy­nił nic, co zasłu­gi­wa­łoby na dar mojej uwagi.

– Rhu­la­dowi brak sub­tel­no­ści potrzeb­nej, by dostrzec w twej powścią­gli­wo­ści coś innego niż sła­bość…

– To jego wina, nie moja!

– Chcesz, żeby ślepy sta­rzec prze­szedł po kamie­niach przez stru­mień bez niczy­jej pomocy, Trull? Nie, musisz stać się dla niego prze­wod­ni­kiem, aż wresz­cie oczy jego umy­słu doj­rzą to, co widzą wszy­scy inni.

– Jeśli wszy­scy inni to widzą, to jego oskar­że­nia nie znajdą posłu­chu i mam rację, że je igno­ruję – skon­tro­wał Trull.

– Bra­cie, Rhu­lad nie jest jedy­nym, któ­remu brak sub­tel­no­ści.

– Pra­gniesz zatem, Fear, by syno­wie Tomada Sen­gara stali się wro­gami?

– Rhu­lad nie jest wro­giem, ani twoim, ani żad­nego spo­śród Edur. Jest młody i żądny krwi. Ty rów­nież kro­czy­łeś kie­dyś tą ścieżką. Pro­szę cię, byś przy­po­mniał sobie owe czasy. To nie jest odpo­wied­nia chwila, by zada­wać rany, po któ­rych z pew­no­ścią zostaną bli­zny. A dla wojow­nika, który jesz­cze nie prze­lał krwi, wzgarda jest naj­cięż­szą z ran.

Trull skrzy­wił się.

– Dostrze­gam prawdę w twych sło­wach, Fear. Spró­buję poha­mo­wać swą obo­jęt­ność.

Jego brat zigno­ro­wał sar­kazm ukryty w tych sło­wach.

– Rada spo­tyka się w cyta­deli, bra­cie. Czy wej­dziesz u mego boku do kró­lew­skiej kom­naty?

– To dla mnie zaszczyt, Fear – odparł udo­bru­chany Trull.

Odwró­cili się od czar­nych wód i nie zauwa­żyli jasno­skrzy­dłej syl­wetki, która prze­mknęła nad leni­wymi falami nie­opo­dal brzegu.

***

Przed trzy­na­stu laty Udi­naas był mło­dym mary­na­rzem, już trzeci rok odpra­co­wu­ją­cym dług swej rodziny u kupca Inta­rosa z Trate, leżą­cym naj­da­lej na pół­nocy ze wszyst­kich miast Letheru. Był na pokła­dzie wie­lo­ryb­ni­czego statku Impet, który wra­cał wła­śnie z wód Bene­dów. Zakra­dli się tam pod osłoną nocy, zabili trzy samice i holo­wali ich ciała na neu­tralne Rowy poło­żone na zachód od Zatoki Calach, gdy nagle dostrze­gli pięć ści­ga­ją­cych ich k’ortha­nów Hiro­thów.

Do zguby przy­wio­dła ich chci­wość kapi­tana, który nie chciał porzu­cić zdo­by­czy.

Udi­naas świet­nie pamię­tał prze­ra­że­nie na twa­rzach ofi­ce­rów, w tym rów­nież kapi­tana, w chwili gdy zostali przy­wią­zani do jed­nego z wie­lo­ry­bów, by oddać ich reki­nom i dhen­ra­bim. Następ­nie spro­wa­dzono ze statku pro­stych mary­na­rzy. Zabrano z niego rów­nież wszystko, co było zro­bione z żelaza i co przy­cią­gnęło spoj­rze­nie Edur. Na koniec na Impet poszczuto widma cie­nia, które pożarły i roze­rwały na strzępy mar­twe drewno lethe­ryj­skiego statku. Gdy już było po wszyst­kim, pięć wyko­na­nych z czar­no­drewna k’ortha­nów odda­liło się, cią­gnąc za sobą dwa mar­twe wie­lo­ryby. Trze­ciego zosta­wiono zabój­com z głę­bin.

Nawet wów­czas Udi­naas z obo­jęt­no­ścią przy­jął maka­bryczny los, który spo­tkał kapi­tana i ofi­ce­rów. Uro­dził się z dłu­giem, podob­nie jak ojciec i jego ojciec przed nim. Dług i nie­wol­nic­two były syno­ni­mami. Życie nie­wol­nika wśród Hiro­thów nie było przy tym szcze­gól­nie cięż­kie. Nagrodą za posłu­szeń­stwo były ochrona, ubra­nie i dach nad głową, zapew­nia­jący osłonę przed desz­czem i śnie­giem, a do nie­dawna także dosta­tek żyw­no­ści.

Do licz­nych zadań Udi­na­asa w domu Sen­ga­rów nale­żała mię­dzy innymi naprawa sieci rybac­kich z czte­rech knarri – łodzi będą­cych wła­sno­ścią tego szla­chet­nego rodu. Ponie­waż był kie­dyś mary­na­rzem, nie pozwa­lano mu opusz­czać lądu. Wią­za­nie sieci oraz moco­wa­nie bala­stu na plaży na połu­dnie od ujścia rzeki były jedy­nymi czyn­no­ściami, które dawały mu szansę zbli­że­nia się do otwar­tego morza. Co prawda i tak nie pra­gnął uciec od Edur. W wio­sce prze­by­wało mnó­stwo nie­wol­ni­ków i wszy­scy, rzecz jasna, byli Lethe­ryj­czy­kami, nie bra­ko­wało mu więc towa­rzy­stwa ziom­ków, nawet jeśli nie byli zbyt zado­wo­leni ze swego życia. Przy­jem­no­ści lethe­ryj­skiej cywi­li­za­cji nie były wabi­kiem wystar­cza­ją­cym, by skło­nić go do pod­ję­cia próby ucieczki – która zresztą i tak była nie­mal nie­moż­liwa – ponie­waż pamię­tał, że oglą­dał takie przy­jem­no­ści, ale ni­gdy nie miał oka­zji z nich korzy­stać. Poza tym Udi­naas nie­na­wi­dził morza z pasją, która wcale nie osła­bła od cza­sów, gdy był mary­na­rzem.

W doga­sa­ją­cym świe­tle dnia zauwa­żył dwóch naj­star­szych synów Tomada Sen­gara, któ­rzy stali na plaży po dru­giej stro­nie ujścia rzeki. Nie zdzi­wiła go treść ich cichej, led­wie sły­szal­nej roz­mowy. Lethe­ryj­skie statki ude­rzyły znowu. Te wie­ści roze­szły się wśród nie­wol­ni­ków, nim jesz­cze młody Rhu­lad zdą­żył dojść do cyta­deli. Jak nale­żało się spo­dzie­wać, zwo­łano radę. Udi­naas był prze­ko­nany, że nie­długo doj­dzie do rzezi, prze­ra­ża­ją­cego połą­cze­nia zbroj­nej w żelazo wojow­ni­czo­ści i cza­rów, któ­rym cha­rak­te­ry­zo­wało się każde star­cie z Lethe­ryj­czy­kami na połu­dniu. Prawdę mówiąc, życzył swym panom szczę­śli­wych łowów. Foki ukra­dzione przez Lethe­ryj­czy­ków ozna­czały dla Edur groźbę głodu, a gdy nad­cho­dził głód, pierwsi zawsze cier­pieli nie­wol­nicy.

Udi­naas świet­nie rozu­miał swo­ich roda­ków. Dla Lethe­ryj­czy­ków liczyło się wyłącz­nie złoto. Złoto i posia­da­nie go defi­nio­wało w ich oczach cały świat. Wła­dza, sta­tus, poczu­cie wła­snej war­to­ści i sza­cu­nek innych – wszystko to można było nabyć za pie­nią­dze. W grun­cie rze­czy to więzy długu łączyły kró­le­stwo w całość. To na nich opie­rały się sto­sunki mię­dzy oby­wa­te­lami. Ich cień padał na każdy uczy­nek, każdą decy­zję. Te pod­stępne łowy na foki były pierw­szym ruchem w pla­nie, któ­rego Lethe­ryj­czycy uży­wali kto wie jak wiele razy, prze­ciwko każ­demu ple­mie­niu miesz­ka­ją­cemu za gra­ni­cami ich pań­stwa. Byli prze­ko­nani, że Edur niczym się nie róż­nią od ich poprzed­nich ofiar.

Ale oni są inni, wy głupcy.

Tak czy ina­czej, do następ­nego ruchu doj­dzie na Wiel­kim Spo­tka­niu. Udi­naas podej­rze­wał, że król-czar­no­księż­nik i jego doradcy, choć nie bra­ko­wało im sprytu, wpadną w tę pułapkę jak ślepi starcy. Nie­po­ko­iła go myśl o tym, co wyda­rzy się póź­niej.

Jak nie­sione falą pisklęta, miesz­kańcy obu kró­lestw zmie­rzali pro­sto na głę­bo­kie, nie­bez­pieczne wody.

Minęło go truch­tem trzech nie­wol­ni­ków rodziny Buh­nów, nio­są­cych na ramio­nach wiązki wodo­ro­stów.

– Piór­kowa Wiedźma będzie dziś rzu­cać, Udi­naas! – zawo­łał jeden z nich. – Gdy tylko zbie­rze się rada.

Udi­naas zaczął ukła­dać sieć na suszarce.

– Przyjdę, Hulad.

Trzech męż­czyzn opu­ściło plażę i Udi­naas znowu został sam. Spoj­rzał na pół­noc i zoba­czył, że Fear i Trull wcho­dzą na skarpę, kie­ru­jąc się ku tyl­nej bra­mie w pali­sa­dzie.

Upo­rał się z sie­cią, scho­wał narzę­dzia do koszyka i zamknął pokrywę.

Nagle usły­szał za ple­cami łopot skrzy­deł i wypro­sto­wał się zasko­czony tym, że jakiś ptak lata tak długo po zacho­dzie słońca. Nad linią brzegu prze­mknął jasny kształt, który zaraz znik­nął w ciem­no­ści.

Lethe­ryj­czyk zamru­gał, wytę­ża­jąc wzrok. Sta­rał się prze­ko­nać samego sie­bie, że nie widział tego, co mu się zda­wało, że widzi. To nie było to. Wszystko, tylko nie to. Prze­szedł na obszar nagiego pia­sku po lewej stro­nie, przy­kuc­nął i pośpiesz­nie nakre­ślił przy­wo­łu­jący znak małym pal­cem lewej dłoni. Prawą uniósł do twa­rzy, zaci­ska­jąc na krótką chwilę powieki dru­gim i trze­cim pal­cem, by wyszep­tać modli­twę.

– Kłyk­cie zostały rzu­cone. Zbawco czu­waj nade mną dziś w nocy. Zbłą­kany, czu­waj nad nami wszyst­kimi!

Opu­ścił prawą dłoń i spoj­rzał na nary­so­wany przez sie­bie znak.

– Wrono, a kysz!

Szum wia­tru, szept fal. A potem dobie­ga­jące z oddali kra­ka­nie.

Udi­naas wypro­sto­wał się z drże­niem, zła­pał koszyk i pobiegł ku bra­mie.

***

Kró­lew­ska Sala Spo­tkań była wielką, okrą­głą kom­natą. Pnie czar­no­drzew two­rzące jej sufit się­gały wysoko w górę, ku poło­żo­nemu pośrodku szczy­towi prze­sła­nia­nemu przez kłęby dymu. Szla­chet­nie uro­dzeni wojow­nicy, któ­rzy nie prze­lali jesz­cze krwi, stali pod ścia­nami, two­rząc zewnętrzny krąg tych, któ­rzy zebrali się tu na radę. Bli­żej środka, na ławach z opar­ciami, zasia­dały matrony – mężatki i wdowy. Trzeci krąg two­rzyły panny i narze­czone, sie­dzące ze skrzy­żo­wa­nymi nogami na nie­wy­pra­wio­nych skó­rach. Krok przed nimi pod­łoga opa­dała na dłu­gość ramie­nia. W cen­tral­nym zagłę­bie­niu z kle­pi­skiem z ubi­tej ziemi zajęli miej­sca wojow­nicy. W samym środku znaj­do­wało się pod­wyż­sze­nie o śred­nicy pięt­na­stu kro­ków. Stał na nim Han­nan Mosag, król-czar­no­księż­nik. Pię­ciu ksią­żąt, któ­rych wziął jako zakład­ni­ków, sie­działo wokół niego, zwra­ca­jąc twa­rze na zewnątrz.

Trull zszedł w towa­rzy­stwie Feara do zagłę­bie­nia, by zająć miej­sce wśród wojow­ni­ków. Spoj­rzał w górę, na swego króla. Han­nan Mosag był prze­cięt­nego wzro­stu i takiej samej budowy. Na pierw­szy rzut oka nie wyglą­dał zbyt impo­nu­jąco. Twarz miał gładką, odro­binę bled­szą niż więk­szość Edur, a sze­roko roz­sta­wione oczy spra­wiały, że wyda­wał się wiecz­nie czymś zdzi­wiony. Moc Han­nana nie miała cha­rak­teru fizycz­nego. Tkwiła wyłącz­nie w jego gło­sie, który był niski i dźwięczny. Król-czar­no­księż­nik przy­ku­wał uwagę słu­cha­czy, nawet gdy prze­ma­wiał cicho.

Kiedy mil­czał, tak jak teraz, wyda­wało się, że jest kró­lem tylko z przy­padku, jakby zabłą­dził mimo woli na śro­dek tej wiel­kiej kom­naty i roz­glą­dał się teraz wokół sie­bie z lek­kim zdzi­wie­niem na twa­rzy. Ubie­rał się tak samo jak inni wojow­nicy, pomi­ja­jąc brak tro­feów. W końcu jego tro­fea – pier­wo­rodni syno­wie pię­ciu poko­na­nych wodzów – sie­działy wokół niego na pod­wyż­sze­niu.

Dokład­niej­sza obser­wa­cja pozwa­lała dostrzec u króla-czar­no­księż­nika rów­nież inną oznakę wła­dzy. Za jego ple­cami stał cień. Ogromny i groźny. W obu zaku­tych w sta­lowe ręka­wice dło­niach ści­skał mie­cze, dłu­gie i nie­wy­raźne, lecz śmier­cio­no­śne. Na gło­wie miał hełm, a pły­towa zbroja nada­wała jego ramio­nom kan­cia­sty kształt. Widmo cie­nia, które było oso­bi­stym straż­ni­kiem Han­nana Mosaga, ni­gdy nie spało. Trull pomy­ślał, że w posta­wie widma nie ma śladu nie­pew­no­ści.

Tylko nie­wielu czar­no­księż­ni­ków potra­fiło wycza­ro­wać podobne istoty, czer­piąc z siły życio­wej wła­snego cie­nia. W tym mil­czą­cym, zawsze czuj­nym straż­niku pły­nęła potężna, surowa moc Kurald Emur­lahn.

Trull zatrzy­mał spoj­rze­nie na tych zakład­ni­kach, któ­rzy spo­glą­dali w jego stronę. K’risnani. Nie tylko repre­zen­to­wali tu swych ojców, lecz rów­nież byli uczniami Han­nana Mosaga, pozna­ją­cymi sztukę cza­rów. Ode­brano im dawne imiona. Ich mistrz pota­jem­nie nadał im nowe, które następ­nie zwią­zał zaklę­ciami. Pew­nego dnia wrócą do swych ple­mion jako wodzo­wie i ich lojal­ność wobec króla będzie nie­za­chwiana.

Na wprost Trulla sie­dział zakład­nik z ple­mie­nia Meru­dów. Było to naj­licz­niej­sze z sze­ściu ple­mion i ska­pi­tu­lo­wało jako ostat­nie. Meru­do­wie zawsze utrzy­my­wali, że ponie­waż jest ich bli­sko sto tysięcy, z czego pra­wie czter­dzie­ści to wojow­nicy, któ­rzy już prze­lali krew albo wkrótce ją prze­leją, im wła­śnie należy się pierw­szeń­stwo pośród Edur. Mieli naj­wię­cej wojow­ni­ków i okrę­tów, a ich wódz nosił u pasa wię­cej tro­feów niż kto­kol­wiek od wielu poko­leń. Domi­na­cja powinna nale­żeć do Meru­dów.

Tak też zapewne by się stało, gdyby Han­nan Mosag nie zapa­no­wał z nad­zwy­czajną bie­gło­ścią nad tymi frag­men­tami Kurald Emur­lahn, z któ­rych na­dal można było czer­pać moc. Wódz Han­radi Kha­lag znacz­nie lepiej radził sobie z włócz­nią niż z rzu­ca­niem zaklęć.

Nikt oprócz Han­nana Mosaga i Han­ra­diego Kha­laga nie znał szcze­gó­łów osta­tecz­nej kapi­tu­la­cji. Meru­do­wie do końca twardo bro­nili się przed siłami Hiro­thów oraz towa­rzy­szą­cymi im kon­tyn­gen­tami wojow­ni­ków z ple­mion Ara­payów, Sol­lan­tów, Den-Rathów i Bene­dów. Rytu­alne ogra­ni­cze­nia w pro­wa­dze­niu wojny szybko się kru­szyły, ustę­pu­jąc miej­sca prze­ra­ża­ją­cej bru­tal­no­ści zro­dzo­nej z despe­ra­cji. Sta­ro­żytne prawa zna­la­zły się na kra­wę­dzi zała­ma­nia.

Aż wresz­cie, pew­nej nocy, Han­nan Mosag prze­do­stał się, nie­zau­wa­żony przez nikogo, do wio­ski wodza, a potem do jego dłu­giego domu. I z pierw­szym świa­tłem okrut­nego brza­sku Menan­dore Han­radi Kha­lag ska­pi­tu­lo­wał z całym swym ludem.

Trull nie wie­dział, co sądzić o upo­rczy­wie powta­rza­nych opo­wie­ściach, jakoby Han­radi nie rzu­cał już cie­nia. Ni­gdy nie widział wodza Meru­dów.

A jego pier­wo­rodny syn sie­dział teraz przed nim. Ogo­lono mu głowę, na znak prze­cię­cia wię­zów łączą­cych go z rodem, mozaika sze­ro­kich, głę­bo­kich blizn nazna­czyła jego twarz cie­niami, a pozba­wione emo­cji oczy były nie­ustan­nie czujne, jakby oba­wiał się zama­chu na króla-czar­no­księż­nika tutaj, w jego kom­na­cie.

Wszyst­kie ole­jowe lampy wiszące u wyso­kiego sufitu zami­go­tały jed­no­cze­śnie. Zebrani znie­ru­cho­mieli, wbi­ja­jąc wzrok w Han­nana Mosaga.

Choć król-czar­no­księż­nik nie pod­no­sił głosu, jego głę­boki tembr wypeł­nił całą, ogromną, kom­natę. Nikt nie musiał wytę­żać słu­chu, żeby zro­zu­mieć słowa.

– Rhu­lad, syn Tomada Sen­gara, wojow­nik, który jesz­cze nie prze­lał krwi, przy­niósł mi wie­ści od swego brata, Trulla Sen­gara. Ów wojow­nik wybrał się na brzegi Zatoki Calach w poszu­ki­wa­niu nefrytu i stał się tam świad­kiem zło­wro­giego wyda­rze­nia. Biegł do nas bez chwili odpo­czynku przez trzy dni i dwie noce. – Han­nan Mosag zatrzy­mał spoj­rze­nie na Trullu. – Stań u mego boku, Trullu Sen­gar, i prze­każ nam swą opo­wieść.

Wojow­nicy roz­stą­pili się przed Trul­lem, który ruszył utwo­rzoną w ten spo­sób ścieżką i wsko­czył na pod­wyż­sze­nie, sta­ra­jąc się ukryć fakt, że nogi ugi­nają się pod nim ze zmę­cze­nia. Wypro­sto­wał się, prze­szedł mię­dzy dwoma k’risna­nami i sta­nął na prawo od króla-czar­no­księż­nika. Potem spoj­rzał na morze zwró­co­nych ku górze twa­rzy i zro­zu­miał, że więk­szość obec­nych wie już o tym, o czym miał ich zawia­do­mić. Ich twa­rze pomrocz­niały z gniewu i żądzy zemsty. Tylko na nie­któ­rych było widać nie­po­kój albo trwogę.

– Oto słowa, które przy­no­szę radzie. Dłu­go­zębe foki przy­były przed­wcze­śnie na tereny godowe. Za pły­ci­znami widzia­łem nie­prze­li­czone stada reki­nów, a mię­dzy nimi dzie­więt­na­ście lethe­ryj­skich stat­ków…

– Dzie­więt­na­ście! – zakrzyk­nęło chó­rem pół setki osób.

Podobne naru­sze­nie ety­kiety było czymś nie­zwy­kłym, nie­mniej jed­nak zro­zu­mia­łym. Trull odcze­kał chwilę, po czym kon­ty­nu­ował.

– Ich ładow­nie musiały być pra­wie pełne, gdyż zanu­rzały się głę­boko, a woda wokół nich zro­biła się czer­wona od krwi i wnętrz­no­ści. Łodzie łowiec­kie stały u burt wiel­kich stat­ków. Zatrzy­ma­łem się tam tylko na pięć­dzie­siąt ude­rzeń serca, a widzia­łem setki mar­twych fok uno­szo­nych na hakach ku wycią­ga­ją­cym się po nie rękom. Na pły­ci­znach cze­kało dwa­dzie­ścia dal­szych łodzi, a na plaży, wśród fok, cho­dziło sie­dem­dzie­się­ciu ludzi…

– Czy cię zauwa­żyli? – zapy­tał jeden z wojow­ni­ków.

Wyglą­dało na to, że Han­nan Mosag jest gotowy igno­ro­wać zasady – przy­naj­mniej na razie.

– Zauwa­żyli i prze­rwali rzeź… na chwilę. Widzia­łem, że poru­szali ustami, ale nie sły­sza­łem ich słów, bo zagłu­szył je ryk fok, i widzia­łem też, że się śmiali…

Zebrani eks­plo­do­wali gnie­wem. Wojow­nicy zerwali się na nogi.

Han­nan Mosag uniósł rękę.

Natych­miast zapa­no­wała cisza.

– Trull Sen­gar jesz­cze nie skoń­czył swej opo­wie­ści.

Trull odchrząk­nął i ski­nął głową.

– Widzi­cie mnie przed sobą, wojow­nicy, a ci z was, któ­rzy mnie znają, wie­dzą, że moją ulu­bioną bro­nią jest włócz­nia. Czy kie­dy­kol­wiek widzie­li­ście mnie bez mej żela­zno­trzon­ko­wej zabój­czyni wro­gów? Nie­stety zosta­wi­łem ją… w piersi tego, który roze­śmiał się pierw­szy.

Zebrani odpo­wie­dzieli rykiem.

Han­nan Mosag poło­żył dłoń na ramie­niu Trulla. Młody wojow­nik usu­nął się na bok. Król-czar­no­księż­nik przez chwilę przy­glą­dał się twa­rzom zebra­nych, po czym zaczął mówić:

– Trull Sen­gar postą­pił tak, jak na jego miej­scu postą­piłby każdy wojow­nik Edur. Jego czyn pokrze­pił mnie na sercu. Ale teraz stoi przed nami bez broni.

Trull zesztyw­niał pod naci­skiem dłoni swego władcy.

– Dla­tego, gdy roz­wa­żam tę kwe­stię, tak jak przy­stoi kró­lowi, docho­dzę do wnio­sku, że muszę zapo­mnieć o dumie i spoj­rzeć głę­biej, dostrzec, co to ozna­cza – cią­gnął Han­nan Mosag. – Ciśnięta włócz­nia. Zabity Lethe­ryj­czyk. Bez­bronny Edur. W twa­rzach moich umi­ło­wa­nych wojow­ni­ków ujrza­łem tysiąc ciśnię­tych włóczni, tysiąc zabi­tych Lethe­ryj­czyków i tysiąc bez­bron­nych Edur.

Nikt się nie ode­zwał. Nikt nie wygło­sił narzu­ca­ją­cej się ripo­sty: „Mamy dużo włóczni”.

– Widzę w was głód zemsty. Lethe­ryj­scy rabu­sie muszą zgi­nąć. Będzie to wstę­pem do Wiel­kiego Spo­tka­nia, gdyż Lethe­ryj­czycy pra­gnęli ich śmierci. Prze­wi­dzieli naszą reak­cję. Tak wła­śnie wyglą­dają toczone przez nich gry. Czy uczy­nimy to, czego od nas chcą? Oczy­wi­ście. Na ich zbrod­nię może być tylko jedna odpo­wiedź. I tak wła­śnie, przez naszą prze­wi­dy­wal­ność, przy­słu­żymy się ich nie­zgłę­bio­nym pla­nom, które z pew­no­ścią poznamy na Wiel­kim Spo­tka­niu.

Wszy­scy zasę­pili się głę­boko, nie kry­jąc zmie­sza­nia. Han­nan Mosag popro­wa­dził ich na nie­zna­jome obszary kom­pli­ka­cji. Przy­wiódł ich do początku nie­zna­nej ścieżki, a teraz, ostroż­nie, krok po kroku, chciał pójść z nimi dalej.

– Rabu­sie zginą, ale żaden z was nie prze­leje ich krwi – pod­jął król–czar­no­księż­nik. – Zro­bimy to, czego się spo­dzie­wają, ale na spo­sób, jakiego sobie nie wyobra­żają. Nadej­dzie jesz­cze czas rzezi Lethe­ryj­czy­ków, tyle że nie dzi­siaj. Obie­cuję wam krew, moi wojow­nicy, ale jesz­cze nie w tej chwili. Rabu­sie nie zasłu­gują na zaszczyt śmierci z waszych rąk. Ich los przy­pie­czę­tuje się wewnątrz Kurald Emur­lahn.

Trull Sen­gar zadrżał mimo woli.

W sali znowu zapa­dła cisza.

– To będzie pełne odsło­nię­cie – cią­gnął basem Han­nan Mosag. – I doko­nają go moi k’risnani. Lethe­ryj­czy­ków nie ura­tuje żadna broń ani zbroja. Ich mago­wie oślepną i stracą orien­ta­cję. Nie będą w sta­nie prze­ciw­sta­wić się temu, co po nich przy­bę­dzie. Rabu­sie zginą, a ich śmierć będzie pełna bólu i prze­ra­że­nia. Naro­bią w por­tki ze stra­chu i będą pła­kali jak dzieci, a los ten wypi­sze się na ich twa­rzach, by mogli go stam­tąd wyczy­tać ci, któ­rzy ich odnajdą.

Serce Trulla waliło jak sza­lone, a w ustach miał sucho jak na pustyni. Pełne odsło­nię­cie. Jaką to dawno zapo­mnianą moc udało się odkryć Han­na­nowi Mosa­gowi? Ostat­niego peł­nego odsło­nię­cia Kurald Emur­lahn doko­nał Sca­ban­dari Krwa­wo­oki, sam Ojciec Cień, nim jesz­cze grota została roz­bita. A tego roz­bi­cia do dziś nie ule­czono. Trull podej­rze­wał, że ni­gdy się to nie sta­nie. Nie­mniej jed­nak nie­które frag­menty były więk­sze i potęż­niej­sze od innych. Czyżby król-czar­no­księż­nik zna­lazł gdzieś nowy?

***

Przed Piór­kową Wiedźmą leżały cera­miczne płytki, wybla­kłe, spę­kane i poob­tłu­ki­wane. Rzu­ce­nie się doko­nało, w tej samej chwili, w któ­rej Udi­naas wszedł do wypeł­nio­nej wiru­ją­cymi w powie­trzu pył­kami sto­doły, by przy­nieść wie­ści o ome­nie – ostrzec młodą nie­wol­nicę przed zapusz­cza­niem wzroku do Twierdz. Było już jed­nak za późno.

Stu Lethe­ryj­czy­ków zgro­ma­dziło się tu, by być świad­kami tego wyda­rze­nia – mniej niż zwy­kle, ale nie było to zaska­ku­jące, jako że z pew­no­ścią wielu wojow­ni­ków Edur roz­ka­zało swym nie­wol­ni­kom zająć się przy­go­to­wa­niami do prze­wi­dy­wa­nej potyczki. Głowy odwró­ciły się, gdy Udi­naas wszedł do kręgu, wbi­ja­jąc wzrok w Piór­kową Wiedźmę.

Jej dusza znaj­do­wała się już daleko na Ścieżce Twierdz. Dziew­czyna opu­ściła głowę, doty­ka­jąc pod­bród­kiem zagłę­bie­nia mię­dzy ster­czą­cymi oboj­czy­kami. Jej gęste blond włosy opa­dały luźno, a przez drobne, dzie­cięce ciało prze­bie­gały ryt­miczne drże­nia. Piór­kowa Wiedźma uro­dziła się w wio­sce przed osiem­na­stu laty. To były nie­zwy­kłe, zimowe naro­dziny – nie­zwy­kłe dla­tego, że prze­żyła – a jej talenty ujaw­niły się, nim skoń­czyła cztery lata, gdy jej sny wró­ciły i prze­mó­wiły gło­sami przod­ków. Stare płytki Twierdz wyko­pano z grobu ostat­niego Lethe­ryj­czyka w wio­sce, który miał talent, i oddano dziecku. Nie było nikogo, kto mógłby nauczyć dziew­czynkę tajem­nic tych pły­tek, oka­zało się jed­nak, że nie potrze­bo­wała nauk śmier­tel­ni­ków. Zapew­niły je jej duchy przod­ków.

Była słu­żącą Mayen i, gdy jej pani wyj­dzie za Feara Sen­gara, zosta­nie wła­sno­ścią rodu Sen­ga­rów. A Udi­naas był w niej zako­chany.

Rzecz jasna, bez­na­dziej­nie. Piór­kowa Wiedźma poślubi któ­re­goś z lepiej uro­dzo­nych lethe­ryj­skich nie­wol­ni­ków, męż­czy­znę, któ­rego ród miał w Lethe­ras tytuły i wła­dzę. Zadłu­żony, taki jak Udi­naas, nie mógł liczyć na podobną par­tię.

Gdy tak stał, gapiąc się na nią, jego przy­ja­ciel Hulad wycią­gnął rękę, zła­pał Udi­na­asa za nad­gar­stek i pocią­gnął deli­kat­nie w dół, aż przy­bysz usiadł ze skrzy­żo­wa­nymi nogami pośród innych świad­ków.

Hulad nachy­lił się mu nad uchem.

– Co ci dolega, Udi­naas?

– Rzu­ciła płytki…

– Zaiste. I teraz cze­kamy, aż wróci z podróży.

– Widzia­łem białą wronę.

Hulad wzdry­gnął się trwoż­nie.

– Na plaży. Bła­ga­łem Zbłą­ka­nego o pomoc, ale bez skutku. Wrona wyśmiała moje słowa.

Ich roz­mowę pod­słu­chano i wśród świad­ków roz­bie­gły się fale szep­tów.

Wszyst­kich jed­nak uci­szył nagły jęk Piór­ko­wej Wiedźmy. Zebrani wbili w nią wzrok. Dziew­czyna unio­sła powoli głowę.

Jej oczy były puste. Białka stały się czy­ste niczym lód sku­wa­jący gór­ski stru­mień, a tęczówki i źre­nice znik­nęły. W przezroczy­stej głębi pły­wały dwie bliź­nia­cze spi­rale bla­dego świa­tła, peł­ga­jące na tle czerni Otchłani.

Piękna jesz­cze przed chwilą twarz dziew­czyny wykrzy­wiła się w gry­ma­sie grozy, grozy Początku, duszy sto­ją­cej w obli­czu nico­ści, w miej­scu samot­no­ści tak dogłęb­nej, że jedyną moż­liwą odpo­wie­dzią na nią wyda­wała się roz­pacz. Było to jed­nak także miej­sce, w któ­rym moc była myślą, a myśl migo­tała w Otchłani, w któ­rej nie było Twór­ców, zro­dzona z ciał, które jesz­cze nie powstały – albo­wiem tylko umysł był w sta­nie się­gnąć w prze­szłość, tylko myśli mogły w niej miesz­kać. Zna­la­zła się w cza­sie przed powsta­niem świa­tów i teraz musiała ruszyć naprzód.

By stać się świad­kiem naro­dzin Twierdz.

Udi­naas, jak wszy­scy Lethe­ryj­czycy, znał sekwen­cje i formy. Naj­pierw trzy Fun­da­menty, znane jako Budow­ni­czo­wie Kró­lestw. Ogień, bez­gło­śny krzyk świa­tła, wirowy taniec gwiazd. Potem Dolmen, posępny i pozba­wiony korzeni, uno­szący się bez celu w pustce. A na ścieżce tych dwóch sił Zbłą­kany, twórca wła­snych, nie­po­zna­wal­nych praw, który wcią­gał Ogień i Dolmen w gwał­towne wojny. Ogromne pogo­rze­li­ska, powta­rza­jące się raz po raz wza­jemne uni­ce­stwie­nie. Nie­kiedy, rzadko, obaj wal­czący zawie­rali jed­nak pokój. Ogień kąpał, ale nie palił, a Dolmen rezy­gno­wał z wędrówki i zapusz­czał korze­nie.

I wtedy Zbłą­kany tkał swój tajem­ni­czy wątek, two­rząc Twier­dze. Lód. Ele­int. Azath. Bestia. A mię­dzy nimi poja­wiały się pozo­stałe Fun­da­menty. Topór, Kłyk­cie, Klinga, Sfora, Wie­lo­kształtny i Biała Wrona.

A potem, gdy kró­le­stwa uzy­skały postać, spi­ralne świa­tło przy­bie­rało na ostro­ści, odsła­nia­jąc ostat­nią Twier­dzę. Tę, która ist­niała, nie­do­strze­galna, od samego początku. Pusta Twier­dza – serce lethe­ryj­skiego kultu – znaj­do­wała się w samym cen­trum ogrom­nej spi­rali kró­lestw. Była domem Tronu, który nie znał Króla, domem Wędrow­nego Ryce­rza oraz Kochanki, która na­dal cze­kała samotna w swym łożu snów. Domem Obser­wa­tora, który był świad­kiem wszyst­kiego, oraz Włó­częgi, który patro­lo­wał gra­nice nie­do­strze­galne nawet dla niego samego. Domem Zbawcy, któ­rego wycią­gnię­tej dłoni nikt ni­gdy nie ści­skał. I wresz­cie Zdrajcy, któ­rego miło­sny uścisk nisz­czył wszystko, czego się tknął.

– Chodź­cie ze mną do Twierdz.

Wszy­scy świad­ko­wie wes­tchnęli jak jeden mąż, nie mogąc się oprzeć temu wygło­szo­nemu ospa­łym, zmy­sło­wym tonem zapro­sze­niu.

– Sto­imy na Dolme­nie. Pęk­nięta skała, podziu­ra­wiona przez roz­trza­ska­nych kuzy­nów. Na jej powierzchni roi się od życia, tak małego, że umyka naszemu wzro­kowi. Życia toczą­cego wieczne wojny. Klinga i Kłyk­cie. Jeste­śmy pośród Bestii. Widzę Kościaną Grzędę, lepką od krwi, pokrytą war­stwami ducho­wych wspo­mnień o nie­zli­czo­nych uzur­pa­to­rach. Widzę Pra­daw­nego. Na­dal nie ma twa­rzy, na­dal jest ślepy. I Sta­ru­chę, która mie­rzy koszt w gry­zmo­łach będą­cych śla­dami lewia­ta­nów. Jasno­wi­dza prze­ma­wia­ją­cego do obo­jęt­nych. Widzę Sza­mana, który szuka prawd pośród umar­łych. I Łowcę, żyją­cego chwilą i nie­dba­ją­cego o kon­se­kwen­cje rzezi. I Tro­pi­ciela, który widzi znaki pozo­sta­wione przez nie­znane i wędruje bez­kre­snymi ścież­kami tra­ge­dii. Twier­dza Bestii, tutaj, w tej doli­nie, która jest zale­d­wie zadra­pa­niem na twar­dej skó­rze Dolmenu. Na Kościa­nej Grzę­dzie nikt nie sie­dzi. Chaos ostrzy każdą broń, a zabi­ja­niu nie ma końca. A z tego wiru wyła­niają się potężne istoty i roz­lew krwi wykra­cza poza wszel­kie gra­nice. Na takie moce trzeba udzie­lić odpo­wie­dzi. Zbłą­kany powraca i rzuca nasiona w zie­mię ciężką od krwi. Tak oto powstaje Twier­dza Azath. Śmier­cio­no­śne schro­nie­nie dla tyra­nów. Och, jakże łatwo jest ich zwa­bić. W ten spo­sób osiąga się rów­no­wagę. Ale to upiorna rów­no­waga, nie­praw­daż? Wojny nie ustają, choć znacz­nie tracą na inten­syw­no­ści i wresz­cie wszyst­kie okrutne ścieżki spo­ty­kają się w jed­nym miej­scu.

Głos dziew­czyny brzmiał jak zerwane z uwięzi czary. Jego ostry, melo­dyjny ton hip­no­ty­zo­wał, poże­rał, otwie­rał sze­ro­kie pano­ramy w umy­słach wszyst­kich, któ­rzy go słu­chali. Piór­kowa Wiedźma odda­liła się od grozy Początku i w jej gło­sie nie było już stra­chu.