Dom pełen tajemnic ebook i audiobook

Mo­jemu sy­nowi Se­ba­stia­nowi,

który za­wsze we mnie wie­rzył –

na­wet wtedy,

gdy nie wie­rzył we mnie nikt.

Pło­mień jed­nej z pię­ciu świec w por­ce­la­no­wym lich­ta­rzu, zdob­nym w nie­za­po­mi­najki, za­mi­go­tał, po czym zgasł. Uwol­niona nitka dymu z tlą­cego się knota po­draż­niła noz­drza po­chy­lo­nej nad ka­je­tem mło­dej ko­biety. Sara Le­oka­dia Wol­ska unio­sła głowę i skrzy­wiła usta w bez­rad­nym gry­ma­sie, za­uwa­żyła bo­wiem, że po­zo­stałe cztery świece rów­nież za chwilę się wy­palą. Wy­rzu­cała so­bie, że nie oszczę­dziła choć jed­nej na nocne pi­sa­nie. Po­winna ka­zać Mar­cie uzu­peł­nić za­pas, nie chciała jed­nak słu­chać do­bro­tli­wego gde­ra­nia słu­żą­cej, która na­tych­miast wy­po­mnia­łaby jej nie­sto­sow­ność noc­nego ślę­cze­nia. Marta Skow­ro­nek ubo­le­wała, że przez nie­prze­spane noce cera sza­rzeje i więd­nie przed­wcze­śnie. Nie tylko Marta wy­ty­kała Sa­rze jej dzi­wac­two cią­głego pi­sa­nia, matka rów­nież nie szczę­dziła gorz­kich słów. Póki dziew­czyna była młod­sza, ro­dzi­ców ba­wiła jej ma­nia wy­my­śla­nia i spi­sy­wa­nia prze­róż­nych hi­sto­rii, ale w miarę do­ra­sta­nia matka i oj­ciec co­raz su­ro­wiej za­pa­try­wali się na oso­bliwą pa­sję córki. „Dziew­częta w twoim wieku gu­stują w przy­ję­ciach i flir­tach. Nie ro­zu­miem, po kim odzie­dzi­czy­łaś tę dzi­waczną ma­nierę” – wzdy­chała matka. „Moja droga, ni­gdy nie znaj­dziesz męża. To nie­po­dobna, je­śli ma się dło­nie ufaj­dane atra­men­tem” – do­ga­dy­wał oj­ciec.

O ile wcze­śniej Sara sły­szała tylko po­błaż­liwe stro­fo­wa­nie, to od kiedy skoń­czyła dwa­dzie­ścia lat, pań­stwo Kle­men­tyna i Am­broży Wol­scy krzy­wili się na każdą wzmiankę o pi­sar­skiej pa­sji je­dy­naczki i gło­śno wy­ra­żali swoje nie­za­do­wo­le­nie. „Na co ci to, dziecko? Przy­uczaj się le­piej do roli żony i pani na ma­jątku” – za­ła­my­wała ręce matka. Ro­dzice oba­wiali się, że ich je­dyne dziecko do­świad­czy sta­ro­pa­nień­stwa. Wol­scy byli ludźmi ma­jęt­nymi i sza­no­wa­nymi, nie chcieli wy­da­wać córki za męż­czy­znę ni­żej od niej uro­dzo­nego lub mniej za­moż­nego. Mał­żeń­stwo uwa­żali za awans spo­łeczny i swo­jego ro­dzaju kon­trakt. Te­raz Sara Le­oka­dia li­czyła so­bie lat dwa­dzie­ścia dwa, to­też ro­dzi­cie dwo­ili się i tro­ili, or­ga­ni­zu­jąc przy­ję­cia i by­wa­jąc na wi­zy­tach, by za­aran­żo­wać jak naj­lep­szy ma­riaż dla panny Wol­skiej. Na pi­sa­nie po­wie­ści zo­sta­wały więc Sa­rze je­dy­nie noce.

Pło­myki za­mi­go­tały, po chwili zga­sła ko­lejna świeca. Sara nie­chęt­nie od­su­nęła no­tes, wło­żyła pióro do ka­ła­ma­rza i wstała od biurka. Po­ty­ka­jąc się o długą błę­kitną ko­szulę i o pę­kate wo­lu­miny roz­ło­żone na pod­ło­dze, po­spiesz­nie ru­szyła w stronę łóżka, od­rzu­ciła na plecy ja­sny war­kocz, zsu­nęła kap­cie i wsko­czyła pod pie­rzynę. Nie zno­siła kłaść się po ciemku. Le­dwo umo­ściła głowę na po­duszce, pło­mie­nie trzech świec za­fa­lo­wały ostat­nim tchnie­niem, a po chwili po­kój spo­wiła ciem­ność. Dziew­czyna wes­tchnęła i po­wę­dro­wała my­ślami do pi­sa­nej wła­śnie hi­sto­rii o uła­nie i za­ko­cha­nej w nim dziew­czy­nie z gminu. Od roku opi­sy­wała burz­liwe losy ich mi­ło­ści. Po­zo­stał za­le­d­wie ostatni roz­dział. Pi­sała w ka­je­cie, a na­stęp­nego dnia prze­pi­sy­wała roz­dział na kar­tach, sta­ran­nie ka­li­gra­fu­jąc li­tery. Ciotka Ade­lajda, je­dyna po­wier­niczka jej pi­sar­skich ta­jem­nic, opo­wia­dała bra­ta­nicy, że w Ame­ryce nie­jaki Chri­sto­pher Scho­les skon­stru­ował ty­po­graf, któ­rym można pi­sać dużo szyb­ciej niż pió­rem, i choć Sara nie po­tra­fiła wy­obra­zić so­bie tej ma­szyny, ma­rzyła, że kie­dyś zo­sta­nie po­czytną po­wie­ścio­pi­sarką, wy­stu­ku­jącą li­tery na ta­kim wła­śnie urzą­dze­niu.

Nie mo­gła za­snąć. Pod­eks­cy­to­wana fak­tem, że już wkrótce po­stawi ostat­nią kropkę w po­wie­ści, prze­krę­cała się z boku na bok, wsłu­chu­jąc się w ty­ka­nie wiel­kiego ma­ho­nio­wego ze­gara. Gdy niebo za­częło się prze­ja­śniać, usia­dła na łóżku i ro­zej­rzała się po wnę­trzu, ba­da­jąc, czy przez okna wpada wy­star­cza­jąco dużo świa­tła, by mo­gła wró­cić do pi­sa­nia. Na ple­cach po­czuła chłód. Grube mury nie na­grzały się jesz­cze, choć ma­jowe słońce od kil­ku­na­stu dni pięk­nie otu­lało zie­mię. Zmę­czona bez­sen­no­ścią, nieco zmar­kot­niała. Z nie­chę­cią po­my­ślała, że wkrótce jej bez­tro­ski świat się zmieni. Matka i oj­ciec czy­nili sta­ra­nia, aby do­stat­nio wy­szła za mąż, a ją za­mąż­pój­ście prze­ra­żało. W domu ro­dzin­nym było jej do­brze, bez­piecz­nie, mimo ro­dzi­ciel­skich na­po­mnień mo­gła od­da­wać się swo­jej pa­sji. Nie wy­obra­żała so­bie sie­bie w roli żony i matki. Nade wszystko pra­gnęła zo­stać po­wie­ścio­pi­sarką. Za­czy­ty­wała się w „Ty­go­dniku Stylu i Li­te­ra­tury” i ma­rzyła, że uj­rzy kie­dyś frag­ment wła­snego dzieła na ła­mach cza­so­pi­sma.

– A wła­śnie, że zo­stanę pi­sarką. Znajdę wy­dawcę. Zro­bię to, a po­tem niech się dzieje, co chce. Niech mnie kry­ty­kują i ob­ma­wiają – po­wie­działa pół­gło­sem.

Około czwar­tej nad ra­nem Sara uznała, że jest wy­star­cza­jąco widno, by za­siąść do biurka. Na­rzu­ciła na ra­miona weł­niany nie­bie­ski szal, otwo­rzyła no­tes i za­po­mi­na­jąc o zmę­cze­niu, a także o ca­łym świe­cie, od­dała się spi­sy­wa­niu ostat­niego roz­działu hi­sto­rii ułana i jego uko­cha­nej. Wy­su­nąw­szy, jak to miała w zwy­czaju, ko­niu­szek ję­zyka, ma­czała pióro w ka­ła­ma­rzu i sta­ran­nie do­bie­ra­jąc słowa, no­to­wała je z peł­nym po­wagi na­masz­cze­niem. Za oknem było już cał­kiem ja­sno, gdy za­pi­sała słowo „ko­niec”. Od­chy­liła się na krze­śle, za­czerp­nęła tchu i z dumą po­pa­trzyła na swoje dzieło. Prze­peł­niła ją ra­dość i ja­kieś nie­znane jej do­tąd uczu­cie wol­no­ści, jakby szczę­ście po­da­ro­wało jej skrzy­dła i mo­gła po­fru­nąć, do­kąd­kol­wiek ze­chce. Nie znała ta­kiego stanu. To było jak uko­je­nie spierzch­nię­tych ust ły­kiem źró­dla­nej wody. Po­czuła łzy na po­licz­kach i ro­ze­śmiała się, wy­cie­ra­jąc je wierz­chem dłoni. Od­pły­nęło znu­że­nie i trud nie­prze­spa­nej nocy.

Ta­necz­nym kro­kiem po­de­szła do okna. Od­chy­liła mi­ster­nie upięte fi­rany, by spoj­rzeć na wy­pie­lę­gno­wany traw­nik i aleję, przy któ­rej aż do bramy wjaz­do­wej ro­sły piękne roz­ło­ży­ste pla­tany. Pa­trzyła na spo­kojny świt bu­dzą­cego się dnia, gdy na­gle ja­kiś nie­zro­zu­miały cień przy­sło­nił jej ra­dość. Sarę prze­szedł dreszcz. Szczel­niej otu­liła się sza­lem i ode­szła od okna. Przy­po­mniała so­bie ostat­nią roz­mowę z matką, jej błysk w oczach i za­ró­żo­wione z emo­cji po­liczki. Dziew­czyna do­my­ślała się, że być może ro­dzice upa­trzyli kan­dy­data do jej ręki. Za­gry­zła dolną wargę i zmarsz­czyła brwi. Za­raz jed­nak od­su­nęła tę myśl. Znajdę wy­dawcę, a po­tem sama zde­cy­duję o moim ży­ciu. Uda mi się – obie­cała so­bie. Nieco uspo­ko­jona, prze­wie­siła szal przez po­ręcz krze­sła przy to­a­letce i wsu­nęła się pod pie­rzynę. Wraz z ma­rze­niami spły­nął na nią ko­jący sen.

Do­cho­dziła ósma, gdy roz­le­gło się ci­che pu­ka­nie. Sara nie usły­szała ha­łasu, po­grą­żona w moc­nym śnie. Drzwi się uchy­liły i do po­koju we­szła Marta. Nie cze­kała na za­pro­sze­nie, bo do­my­ślała się, że jej pu­pilka znów prze­sie­działa pół nocy, a kto wie, może i całą noc przy biurku. Ubrana w szarą su­kienkę i biały far­tuch, z bia­łym czep­kiem na cia­sno zwi­nię­tych wło­sach, słu­żąca uśmiech­nęła się na wi­dok wtu­lo­nej w pie­le­sze pa­nienki. Rzut oka na wy­pa­lone do­szczęt­nie świece, otwarty ze­szyt, a także rzu­cony bez­ład­nie szal po­zwa­lały się ko­bie­cie do­my­ślać, że jej przy­pusz­cze­nia oka­zały się słuszne. Marta po­krę­ciła głową z dez­apro­batą.

– Nie ma kto pan­nie Sa­rze wy­bić z głowy tych dzi­wactw – mruk­nęła pod no­sem. Dźwi­gnąw­szy wia­dro z nie­czy­sto­ściami, wy­sta­wiła je za drzwi, otwo­rzyła okno, a po­tem za­brała się do sta­ran­nego ze­skro­ba­nia za­sty­głego wo­sku z por­ce­la­no­wych świecz­ni­ków.

Szcze­biot pta­sich treli wpadł do po­koju jak wio­senny rześki kon­cert, panna Wol­ska otwo­rzyła oczy, prze­cią­gnęła się i spod dłu­gich rzęs przy­glą­dała się krzą­ta­ni­nie Marty. Przy­mknąw­szy po­wieki, roz­ko­szo­wała się świa­do­mo­ścią, że skoń­czyła swoje pierw­sze po­ważne li­te­rac­kie dzieło. Praca nad po­wie­ścią kosz­to­wała ją wiele wy­rze­czeń. Dziś wy­ka­li­gra­fuję ostatni roz­dział i stronę ty­tu­łową, a ju­tro po­jadę do War­szawy i roz­py­tam o wy­daw­ców. Trzeba bę­dzie w moje plany wta­jem­ni­czyć ku­zynkę Ma­riannę, bo sama nie dam rady prze­ko­nać ro­dzi­ców, a zwłasz­cza matki, by dała mi zgodę na wy­jazd – pla­no­wała. – Tak, mu­szę po­wia­do­mić Ma­riannę! – Ener­gicz­nie od­chy­liła pie­rzynę i wy­sko­czyła z łóżka.

– Panno Saro, do­pro­wa­dzi mnie pa­nienka do zej­ścia z tego świata. – Prze­stra­szona nie­spo­dzie­wa­nym zry­wem dziew­czyny słu­żąca opa­dła na krze­sło przy biurku i po­ło­żyła dłoń na klatce pier­sio­wej. – Toż tak nie można!

– Marto moja ko­chana, wielki dzień dzi­siaj! Je­stem taka szczę­śliwa! – Oczy panny Wol­skiej błysz­czały, a cie­nie po nie­prze­spa­nej nocy stały się nie­mal nie­wi­doczne. – Szczę­śliwy dzień!

– To już dzi­siaj? Pa­nienko Saro, je­stem taka szczę­śliwa, że do­ży­łam tej chwili. Cały dwór nie mówi o ni­czym in­nym, tylko o szczę­ściu pa­nienki. – Marta uśmiech­nęła się pro­mien­nie i dała się po­rwać do sza­lo­nego tańca. – Ależ pa­nienka wy­wija. Le­piej spo­żyt­ko­wać tę ener­gię na przy­go­to­wa­nie się do wi­zyty – za­wo­łała ra­do­śnie, wi­ru­jąc po po­koju w ra­mio­nach roz­en­tu­zja­zmo­wa­nej mło­dej ko­biety.

– Marto. – Sara od­rzu­ciła war­kocz na plecy i na­gle spo­waż­niała. Do­my­śliła się, że słu­żąca nie cie­szy się z jej ukoń­czo­nej po­wie­ści, ale z wi­zyty ka­wa­lera do jej ręki. Nie wy­pro­wa­dziła jej z błędu, je­dy­nie sap­nęła ci­chutko. – Będę po­trze­bo­wała two­jej po­mocy. Na­pi­szę za­raz list do ku­zynki Ma­rianny, ktoś musi go jej do­star­czyć oso­bi­ście. Po­mo­żesz mi? To dys­kretna mi­sja, po­trze­buję ko­goś bar­dzo za­ufa­nego.

– Helka z Zyg­mun­tem wła­śnie wy­bie­rają się do mia­sta po spra­wunki dla pani Kle­men­tyny, więc mogę im prze­ka­zać list pa­nienki.

– No do­brze... – Sara wy­po­wie­działa te słowa w za­my­śle­niu, jakby wa­hała się, czy może He­le­nie za­ufać. Za­czerp­nęła tchu i wy­pu­ściła gło­śno po­wie­trze, a po­tem usia­dła przy biurku i wy­jęła z szu­flady pa­pier li­stowy. Po­krótce wy­ja­śniła ku­zynce Ma­rian­nie, że po­trze­buje jej po­mocy w eska­pa­dzie do War­szawy. Zda­wała so­bie sprawę, że je­den fał­szywy ruch i jej plany ob­rócą się wni­wecz.

Od wy­sła­nia li­stu do Ma­rianny Po­dol­skiej mi­nęła za­le­d­wie doba, a już na­stęp­nego ranka przed dom Wol­skich za­je­chał ele­gancki po­wóz za­przę­żony w dwa siwe ko­nie. Stan­gret ze­sko­czył z ko­zła, otwo­rzył drzwi i po­mógł wy­siąść szczu­płej, ener­gicz­nej, mło­dej ko­bie­cie. Jej mie­dziane włosy upięte w gu­stowny wę­zeł pięk­nie kom­po­no­wały się z ciem­no­brą­zo­wym ka­pe­lu­szem i ta­kiego sa­mego ko­loru suk­nią. Od­su­nęła po­mocną dłoń ka­mer­dy­nera, który wy­biegł po­wi­tać go­ścia, i wbie­gła do bu­dynku.

– Ma­rianna? Stało się coś? – Kle­men­tyna Wol­ska w ciem­no­zie­lo­nej sukni scho­dziła po scho­dach, lecz na wi­dok sio­strze­nicy przy­sta­nęła, po­sy­ła­jąc dziew­czy­nie nieco zdzi­wione spoj­rze­nie.

– Nic się nie stało, cio­teczko. Po­ry­wam Sarę na cały dzień – od­po­wie­działa lekko, ścią­ga­jąc ko­ron­kowe kre­mowe rę­ka­wiczki.

– Bar­dzo do­brze, niechże się prze­sta­nie ukry­wać w swoim po­koju. Gdyby mo­gła, prze­sia­dy­wa­łaby w pu­stelni bez końca.

– Nie prze­sa­dzaj, mamo. – Ubrana w białą bluzkę z ża­bo­tem, gra­na­towy ża­kiet i oliw­kową spód­nicę Sara zbie­gła lekko pod scho­dach. Kiedy mi­jała matkę, wy­pa­dła jej skó­rzana ak­tówka, którą nio­sła pod pa­chą.

– A cóż to ta­kiego, moja droga? – za­in­te­re­so­wała się Kle­men­tyna, wska­zu­jąc pal­cem na skó­rzaną teczkę i nie­znacz­nie ścią­ga­jąc brwi ku so­bie.

– Cio­tu­niu ko­chana, Sara chce prze­czy­tać nam frag­menty swo­jej po­ezji. Za­pewne to tam dźwiga – wtrą­ciła po­spiesz­nie Ma­rianna. – Wła­śnie po to się spo­ty­kamy.

– Ach tak. – Wol­ska chrząk­nęła roz­cza­ro­wana. – Tylko po to? – Prych­nęła nie­mal po­gar­dli­wie, nie­za­do­wo­lona, że znów to głu­pie pi­sa­nie prze­słoni po­ważne sprawy, ja­kimi te­raz po­winna za­przą­tać so­bie głowę panna na wy­da­niu.

– Cio­teczko, nie tylko po to. – Ma­rianna ro­ze­śmiała się bez­tro­sko, ści­snęła dłoń ciotki, lekko dy­gnęła, a po­tem uca­ło­wała ją w po­li­czek. – Jak to w gro­nie przy­ja­ciół... będą roz­mowy i spa­cery...

– Kto bę­dzie? – spy­tała Kle­men­tyna non­sza­lancko, jakby od nie­chce­nia, ale jej by­stre oczy świ­dro­wały sio­strze­nicę na wskroś.

– Wszy­scy! – wy­krzyk­nęła Ma­rianna, to­cząc ręką za­ma­szy­sty ruch i wy­trzy­mu­jąc wzrok ciotki.

– Je­dziemy, ko­chana, bo nam mama go­towa eg­za­min zro­bić. – Sara po­cią­gnęła ku­zynkę za rękę, wy­ba­wia­jąc ją tym sa­mym z nie­kom­for­to­wego po­ło­że­nia.

– Co zna­czy je­dziemy? Tak bez śnia­da­nia? – Wol­ska się obu­rzyła. – Nie ma mowy. Ger­truda już po­daje. Ab­so­lut­nie was nie wy­pusz­czę. – Kle­men­tyna roz­ło­żyła ra­miona, by za­gar­nąć dziew­częta, ale one spryt­nie wy­wi­nęły się spod jej opieki i prze­ko­ma­rza­jąc się, wy­co­fały się do wyj­ścia. Gdy dziew­częta sa­do­wiły się w po­wo­zie, z bu­dynku wy­szła Marta, naj­pierw obej­rzała się, czy aby pani Wol­ska nie wy­szła za nią i czy nie ma na ho­ry­zon­cie pana Am­bro­żego, a gdy zo­ba­czyła, że oprócz ka­mer­dy­nera nikt jej nie ob­ser­wuje, pod­bie­gła do po­wozu i za­stu­kała. Zo­ba­czyła w szybce zdzi­wiony wzrok pa­nie­nek. Ka­mer­dy­ner uchy­lił usłuż­nie drzwiczki, za co po­dzię­ko­wała mu ser­decz­nym uśmie­chem.

– Pa­nienko Saro, pro­szę to wziąć. Ger­truda przy­go­to­wała pa­nien­kom pro­wiant na drogę, bo tak coś czuję, że na tym pik­niku u pa­nienki Ma­rianny to do zje­dze­nia za wiele nie bę­dzie – rzu­ciła kon­spi­ra­cyj­nym szep­tem, na co obie dziew­czyny par­sk­nęły śmie­chem.

– Dzię­kuję, Marto. Jak za­wsze masz ra­cję. By­ła­byś ge­nial­nym de­tek­ty­wem. – Sara wzięła wi­kli­nowy ko­szyk wy­peł­niony wik­tu­ałami.

– Pro­szę na sie­bie uwa­żać, panno Saro – do­dała, ale jej głos uto­nął w nie­cier­pli­wym rże­niu zwie­rząt. Stan­gret strzep­nął lej­cami i ko­nie ru­szyły z gra­cją z pod­jazdu, mi­nęły pla­ta­nową aleję i wy­je­chały na drogę.

– No to mów, co to za eska­pada? Do­kąd wła­ści­wie je­dziemy? – Ma­rianna ścią­gnęła ka­pe­lusz i roz­parła się na wy­ście­ła­nej bor­do­wym ak­sa­mi­tem ka­na­pie.

– Do War­szawy! – za­wo­łała Sara.

– Do War­szawy? Same? To ci heca! I kto to mówi! Ci­cha, wiecz­nie nie­obecna Sara. Przy­znaję, za­dzi­wiasz mnie, ale chęt­nie wejdę w tę pa­radę. – Ma­rianna kla­snęła w dło­nie. – I cóż za­tem bę­dziemy tam wy­pra­wiały? Schadzka z ja­kimś przy­stoj­nym mło­dzień­cem? Se­kretny ro­mans? – Ma­rian­nie po­liczki za­pło­nęły z emo­cji. Czego jak czego, ale ta­kiej od­wagi i sa­mo­woli nie spo­dzie­wała się po za­wsze aku­rat­nej ku­zynce.

– Na­pi­sa­łam po­wieść. Wspa­niałą, cu­downą, och, cu­downą. – Sara od­sta­wiła na pod­łogę ko­szyk z je­dze­niem, który wciąż trzy­mała na ko­la­nach. – I... chcę ją wy­dać dru­kiem – oznaj­miła prze­jęta. – Je­dziemy zna­leźć wy­dawcę.

– Co ta­kiego? Na­pi­sa­łaś po­wieść? Kiedy? Jak? Po co? Wie­dzia­łam, że wciąż pi­szesz, ale by­łam prze­ko­nana, że wier­sze. Czy wi­dzia­łaś kie­dyś, żeby ja­kaś ko­bieta na­pi­sała książkę? – W oczach Ma­rianny nie­do­wie­rza­nie ście­rało się z za­sko­cze­niem i ze współ­czu­ciem.

– Wi­dzia­łam. – Sara unio­sła pod­bró­dek. – Czy­ta­łaś, co na­pi­sała Młoda Po­lka?

– Oczy­wi­ście, że czy­ta­łam Pa­miątkę po do­brej matce. Kto nie czy­tał? – spy­tała re­to­rycz­nie. – Ale prze­cież to nie po­wieść. – Wzru­szyła ra­mio­nami. Mnąc rę­ka­wiczki, to spla­tała, to roz­pla­tała nie­spo­kojne dło­nie. – Młoda Po­lka to tylko na­zwa, pod którą może kryć się męż­czy­zna. To mrzonki, Saro. Nikt nie ze­chce two­jej po­wie­ści.

– Nie od­bie­raj mi na­dziei. Zresztą, wiem, że Młoda Po­lka to ko­bieta. Na­zywa się Kle­men­tyna Tań­ska. Chcę być jak ona – po­wie­działa Wol­ska, a po­tem umil­kła. Po­wóz wjeż­dżał wła­śnie w Ro­gatki Bel­we­der­skie i obie panny za­pa­trzyły się na pa­łac Bel­we­der­ski. Prze­pięk­nie usy­tu­owany na za­chod­niej czę­ści skarpy war­szaw­skiej cza­ro­wał swoim uro­kiem.

– Wciąż nie mogę uwie­rzyć, że księżna ło­wicka już tu nie mieszka – rzu­ciła z wes­tchnie­niem Ma­rianna.

– Wszystko się zmie­nia. Jesz­cze tak nie­dawno gry­wał tu pan Cho­pin, ale od czasu, gdy ostatni zryw nie­pod­le­gło­ściowy upadł...

– Bła­gam cię! – prze­rwała jej ku­zynka. – Nie po to wy­rwa­ły­śmy się do mia­sta, by mó­wić o mę­skich spra­wach. Nuży mnie to. – Wzdry­gnęła się. – Wstąpmy le­piej do Wiej­skiej Kawy. Mam ochotę po­pa­trzeć na ty­giel krę­cą­cych się tam oso­bli­wo­ści i pro­win­cju­szy. Uwiel­biam ten ka­wiar­niany gwar, zgiełk, ścisk, gdzie każdy może uda­wać, kim nie jest. – Roz­ma­rzyła się, wes­tchnąw­szy.

– Ale naj­pierw za­ła­twmy moją sprawę. Po­tem niech ci bę­dzie, jedźmy do Wiej­skiej Kawy. Jesz­cze ni­gdy tam nie by­łam, ale wiele in­try­gu­ją­cych plo­te­czek sły­sza­łam o tej ka­wiarni. Może przyda mi się ta wi­zyta do umiesz­cze­nia jej w na­stęp­nej hi­sto­rii. – Sara prze­chy­liła się i dała stan­gre­towi znak, by je­chał na ulicę Wi­dok do re­dak­cji „Ty­go­dnika Stylu i Li­te­ra­tury”.

Ma­jowe słońce spra­wiło, że w War­sza­wie ko­biety zmie­niły fu­tra na ża­kiety i pe­le­ryny, więk­szość z nich po­rzu­ciła rów­nież ciemne barwy su­kien i na uli­cach zro­biło się ko­lo­rowo. Stu­kot koń­skich ko­pyt, roz­mowy prze­chod­niów, spa­ce­ru­jące damy z pa­ra­sol­kami chro­niące swą cerę przed wio­sen­nymi pro­mie­niami nio­sły wra­że­nie, że wjeż­dża się do wiel­kiego świata. Ma­rianna, ma­rząca o za­miesz­ka­niu w mie­ście, chło­nęła ten wi­dok jak gąbka wodę. Na­to­miast Sara zbla­dła, za­gry­zła dolną wargę i roz­my­ślała nad roz­mową, która ją cze­kała. W domu w Bie­la­wie, gdy w nocy le­żała w łóżku i wy­obra­żała so­bie tę wi­zytę, wszystko wy­da­wało jej się pro­ste. Te­raz jed­nak, gdy za­je­chali przed ele­gancki bu­dy­nek zdobny w dwie ko­lumny i ogromne dę­bowe drzwi, ob­le­ciał ją strach. Czy rze­czy­wi­ście wy­dawca da jej szansę, czy po­zwoli speł­nić ma­rze­nia o wła­snej po­wie­ści, czy bę­dzie miał tyle od­wagi i no­wo­cze­snego my­śle­nia, że nie prze­lęk­nie się tego, że ona, Sara, jest ko­bietą?

Nie cze­ka­jąc na po­mocną dłoń stan­greta, Sara ze­brała ma­te­riał su­kienki i po­chwy­ciw­szy brą­zową ak­tówkę, ze­sko­czyła ze schod­ków po­wozu, a po­tem nie oglą­da­jąc się na Ma­riannę, ru­szyła do wej­ścia. Ku­zynka dro­biła kroczki w skó­rza­nych pan­to­fel­kach i le­dwo za Sarą na­dą­żała. Wnę­trze gma­chu przy­wi­tało je kłę­bami dymu ty­to­nio­wego. Zu­peł­nie jakby przed kil­koma chwi­lami za­koń­czyła się na­rada, na któ­rej zgro­ma­dzeni ra­czyli się ty­to­niem. Sara i Ma­rianna roz­glą­dały się po ob­szer­nym holu, nie bar­dzo wie­dząc, do­kąd da­lej pójść. Po­śród wy­god­nych ka­nap, rzeź­bio­nych fi­gur i wszę­do­byl­skich splu­wa­czek po­czuły się jak prze­nie­sione do in­nego świata. Po chwili pod­szedł do nich star­szy męż­czy­zna w ciem­no­sza­rym uni­for­mie i po uprzej­mej wy­mia­nie grzecz­no­ści spy­tał o cel ich wi­zyty.

– Chcę wy­dać po­wieść – ob­wie­ściła bez ogró­dek Sara, po­rzu­ca­jąc nie­dawną nie­śmia­łość. – Pra­gnę się skon­tak­to­wać z kimś wład­nym, kto by mi to za­da­nie uła­twił.

– Pan Hie­ro­nim ocze­kuje pań? – Nieco za­kło­po­tany pod­krę­cił su­mia­stego si­wego wąsa.

– Nie, nie są­dzę. Jed­nak przy­je­cha­ły­śmy aż z Bie­lawy. Po­wieść Sary Le­oka­dii Wol­skiej okaże się wiel­kim suk­ce­sem, sam pan zo­ba­czy, a więc pro­szę przy­znać mi ra­cję, że przy­szły­śmy ze sprawą wiel­kiej wagi – wtrą­ciła się do roz­mowy Ma­rianna, która rów­nież od­zy­skała swo­bodę. Cała ta heca, jak na­zy­wała ich eska­padę, za­częła jej się bar­dzo po­do­bać, zwa­żyw­szy że jej zwień­cze­niem miała być wi­zyta w Wiej­skiej Ka­wie.

– A za­tem za­pra­szam, pa­nienki po­zwolą za mną, może pan Hie­ro­nim przyj­mie ta­kich nad­zwy­czaj­nych go­ści. – Skło­nił się, a po­tem po­pro­wa­dził ko­biety ob­szer­nym ko­ry­ta­rzem. Szły za nim w mil­cze­niu. Sara czuła spły­wa­jącą po ple­cach strużkę potu i zlo­do­wa­ciałe koń­cówki pal­ców. Na szczę­ście przez ko­ron­kowe rę­ka­wiczki nie było wi­dać, że dło­nie są wil­gotne i że drżą. Kiedy w końcu sta­nęły przed drzwiami wy­dawcy, Wol­ska ści­snęła ło­kieć ku­zynki tak mocno, że tamta drgnęła i jęk­nęła ci­cho.

– Boję się – zdą­żyła szep­nąć, bo w tym mo­men­cie drzwi się otwo­rzyły i dziew­częta sta­nęły oko w oko ze star­szym szczu­płym męż­czy­zną z siwą, ko­zią bródką. Sara zro­biła ruch, jakby miała za­miar się cof­nąć.

– Pro­szę, za­pra­szam, niechże pa­nie wejdą. Hie­ro­nim Gurg – przed­sta­wił się i cmok­nął dło­nie mło­dych dam. – Czym za­słu­ży­łem so­bie na tak za­cną wi­zytę? – Sta­rzec prze­chy­lił głowę, po czym spoj­rzał na dziew­częta znad bi­no­kli i usłuż­nie wska­zał ja­sne, skó­rzane fo­tele, na któ­rych przy­cup­nęły.

– Dzień do­bry, na­zy­wam się Sara Le­oka­dia Wol­ska, a to moja ku­zynka Ma­rianna Po­dol­ska, która mi je­dy­nie to­wa­rzy­szy, bo sprawę mam tylko ja. – Uśmiech­nęła się zdaw­kowo. Jej do­bre ma­niery nie po­zwa­lały na uze­wnętrz­nia­nie emo­cji. Mó­wiła pew­nie, sta­now­czo, z od­po­wied­nim dy­stan­sem, ale w środku drżała. Zdzi­wiona była, że aż tak mocno prze­żywa tę wi­zytę. Ow­szem, ma­rzyła o wy­da­niu po­wie­ści, ale na­gle po­czuła się tak, jakby nie wal­czyła je­dy­nie o książkę, ale o całe swoje ży­cie.

– Słu­cham za­tem, z czym pani do mnie przy­cho­dzi? – Pod­niósł dłoń i po­pra­wił małe, okrą­głe bi­no­kle na no­sie. Wy­glą­dał za­ra­zem dys­tyn­go­wa­nie i gro­te­skowo. Wy­pro­sto­wany, dumny, ale z oczami roz­bie­ga­nymi i znie­cier­pli­wie­niem wy­pi­sa­nym na twa­rzy, spra­wiał nieco od­py­cha­jące wra­że­nie.

– Panna – po­pra­wiła go Sara od­ru­chowo i na­tych­miast się za­czer­wie­niła.

– No to słu­cham, panno Saro. – Za­wie­sił glos i uśmiech­nął się pod wą­sem. – Co też może taką miłą osóbkę spro­wa­dzać do mę­skiego świata prasy? – Stał oparty ty­łem o biurko i mie­rzył ją wzro­kiem. Splótł ręce na pier­siach i przy­brał pozę do­bro­dusz­nego wu­jaszka.

– Otóż na­pi­sa­łam po­wieść. Bar­dzo chcia­ła­bym ją wy­dać, choćby we frag­men­tach, a „Ty­go­dnik Stylu i Li­te­ra­tury” wy­dał mi się ide­alny do tego celu. Czy ze­chciałby pan rzu­cić okiem? – Wbiła pe­łen na­dziei wzrok we wła­ści­ciela ofi­cyny.

– Panna na­pi­sała? – W zmarsz­cze­niu czoła i ścią­gnię­ciu brwi, a także w gry­ma­sie ust było tyle lek­ce­wa­że­nia, że Sara za­ru­mie­niła się z przy­kro­ści. Nie opu­ściła jed­nak wzroku, z dum­nie unie­sio­nym pod­bród­kiem pa­trzyła na męż­czy­znę su­rowo.

– Tak. Ja na­pi­sa­łam. I cóż w tym ta­kiego nad­zwy­czaj­nego? – za­py­tała chłodno, po czym do­dała wy­nio­śle: – Stwo­rzona przeze mnie hi­sto­ria jest in­te­re­su­jąca, po­prawna sty­li­stycz­nie i bar­dzo do­brze na­pi­sana. Wie­rzę, że spodoba się czy­tel­nicz­kom.

– Cóż mam pani od­po­wie­dzieć? – Roz­ło­żył ręce i chrząk­nął nieco za­kło­po­tany, po­gła­dził siwą bródkę przy­ciętą w szpic i zwró­cił się do Wol­skiej: – Może i jest do­brze na­pi­sana, ale...

– Jest pa­sjo­nu­jąca – we­szła mu w słowo. – Oto i ona. – Ener­gicz­nym ru­chem wy­cią­gnęła ze skó­rza­nej pła­skiej torby plik równo uło­żo­nych kar­tek i pod­su­nęła go wy­dawcy.

Męż­czy­zna nie uczy­nił żad­nego ge­stu. Sy­tu­acja stała się nie­kom­for­towa. Ma­rianna, która do tej pory przy­glą­dała się tej sce­nie bez słowa, na­gle spą­so­wiała i rze­kła obu­rzona:

– Chyba nie bę­dzie pan czy­nił afrontu mo­jej ku­zynce. To do­prawdy nie­grzeczne. Nie przy­stoi, by dama cze­kała z wy­cią­gniętą dło­nią i pro­siła o uwagę. Niechże pan okaże się dżen­tel­me­nem.

– Tak, w isto­cie, ra­cja. – Prze­szedł ener­gicz­nym kro­kiem przez ga­bi­net i wziął od Sary rę­ko­pis.

– Ufam, że pan go prze­czyta. Ad­res jest na kar­cie ty­tu­ło­wej. Gdyby pan ze­chciał mnie po­wia­do­mić o swo­jej de­cy­zji, będę wy­soce zo­bo­wią­zana.

– Sza­nowna pani, od razu wolę uprze­dzić, że nie wy­da­jemy rze­czy na­pi­sa­nych przez ko­biety. A przy­naj­mniej do tej pory nie wy­da­wa­li­śmy... – Zmiękł nieco, wi­dząc jej ro­ze­dr­gany pod­bró­dek i przy­sło­nięte łzami oczy.

– Uważa pan, że ko­biety są gor­szymi isto­tami niż męż­czyźni? – Ma­rianna się obu­rzyła. Wo­dziła wzro­kiem mię­dzy Sarą a wy­dawcą, ale te­raz wbiła twarde spoj­rze­nie w pana Hie­ro­nima i z ura­żoną dumą cze­kała na od­po­wiedź.

– Ależ skąd. Gdzież śmiał­bym tak my­śleć, po pro­stu za­sta­na­wiam się, czy nie szkoda pa­nience czasu na ta­kie fa­na­be­rie. – Pod­niósł rę­ko­pis i stuk­nął w niego drugą ręką, aż za­fa­lo­wały luźno uło­żone kartki. – Co­raz wię­cej ko­biet przy­cho­dzi do mnie z wy­du­ma­nymi proś­bami, bym upu­blicz­nił im to czy tamto, a to wier­sze, a to bajki, a to do­bre rady. Wszystko przez Tań­ską, a wła­ści­wie te­raz już Hof­f­ma­nową. Ja ro­zu­miem, że jej po­wiastka z do­brymi ra­dami dla grzecz­nych pa­nie­nek była po­trzebna, ale te­raz te pa­nienki chcą wciąż coś pi­sać i wy­da­wać. A ja się py­tam, kto bę­dzie dzieci cho­wał? Kto bę­dzie strzegł ogni­ska do­mo­wego? Hę? No? Py­tam się? – Ob­rzu­cił ko­biety prze­ni­kli­wym spoj­rze­niem mó­wią­cym, że on i tylko on ma słusz­ność, a minę miał przy tym taką, jakby pra­gnął po­gro­zić do­bro­dusz­nie pal­cem nie­sfor­nym pan­ni­com i wy­bić im z głowy nie­do­rzecz­no­ści.

– Pro­szę tylko, żeby pan prze­czy­tał i dał mi li­stowną od­po­wiedź – Sara trwała przy swoim. – I jesz­cze jedno, Kle­men­ty­nie Tań­skiej rów­nież wy­dawcy nie chcieli upu­blicz­nić jej pięk­nej po­wiastki Pa­mięt­nik po do­brej matce. Mu­siała po­słu­żyć się pseu­do­ni­mem, a jed­nak jej praca oka­zała się po­ży­teczna, po­żą­dana i przy­nio­sła suk­ces. Nie ma pa­łacu, dworu czy domu, w któ­rym nie wspo­mi­nano by o Kle­men­ty­nie Tań­skiej i jej ele­men­ta­rzu dla pa­nien. Ja wpraw­dzie nie pi­szę do­brych rad, tylko peł­no­krwi­ste po­wie­ści, które, pro­szę mi wie­rzyć, od­niosą suk­ces. Pro­szę tylko prze­czy­tać, a wie­rzę, że gdy pan się za­po­zna z moim rę­ko­pi­sem, po­dej­mie pan wła­ściwą de­cy­zję. – Unio­sła się osten­ta­cyj­nie i skie­ro­wała w stronę drzwi. Ma­rianna zro­biła to samo. – Dzię­kuję, że po­świę­cił nam pan swój cenny czas. Do­dam jesz­cze, że przy­kro mi, bo trak­tuje pan nas, ko­biety, jako rzecz pod­rzędną w sto­sunku do męż­czyzn, gdy tym­cza­sem ko­biety są ta­kimi sa­mymi ludźmi, a może na­wet nie ta­kimi sa­mymi, ale lep­szymi. Bar­dziej ko­chamy, bar­dziej czu­jemy, więc je­stem prze­ko­nana, że i emo­cje le­piej prze­le­wamy na pa­pier.

– Wi­dzi pani, gdyby była pani męż­czy­zną, z ra­do­ścią za­to­pił­bym się w lek­tu­rze... Oczy­wi­ście prze­czy­tam. – Uniósł ręce, wi­dząc, że dziew­czy­nie znów za­szkliły się oczy.

– Pro­szę mi wie­rzyć, ani przez chwilę nie ża­łuję, że nie je­stem męż­czy­zną. Po­tra­fię tak samo do­brze, a na­wet le­piej two­rzyć pa­sjo­nu­jące hi­sto­rie. Wie­rzę w pań­ski roz­są­dek, w pań­ską cie­ka­wość świata, a także w spra­wie­dliwą ocenę.

– No cóż, obie­ca­łem, więc prze­czy­tam. Nie mam wyj­ścia. – Roz­cią­gnął usta w wy­mu­szo­nym uśmie­chu. – Cho­ciaż wo­lał­bym prze­zna­czyć ten czas na... Ależ, pa­nienko, niech pa­nienka nie pła­cze! – za­wo­łał.

– Kiedy mogę się spo­dzie­wać od­po­wie­dzi? – spy­tała twardo Wol­ska, ocie­ra­jąc ko­niusz­kiem rę­ka­wiczki dwie łzy z po­licz­ków. Nie chciała pła­kać, ale emo­cje wzięły górę. Za­pra­gnęła jak naj­szyb­ciej wyjść z tego za­dy­mio­nego po­miesz­cze­nia.

– Wkrótce. Nie po­zwolę, by pa­nienka cze­kała zbyt długo, w końcu taka fa­tyga wy­maga do­ce­nie­nia. Pro­szę się uspo­koić i... być do­brej my­śli. Tak, pro­szę być do­brej my­śli. Prze­czy­tam pani dzieło z na­le­żytą uwagą.

– Jesz­cze raz dzię­kuję, że po­świę­cił mi pan swój czas i po­zwo­lił mieć na­dzieję. Będę wy­glą­dała li­stu od pana.

– Czuję, że wy­gra­łaś. – Po­dol­ska ro­ze­śmiała się, gdy wsia­dały do cze­ka­ją­cego przed bu­dyn­kiem po­wozu. – Pięk­nie wal­czy­łaś o swoje ma­rze­nia. Je­stem z cie­bie dumna. – Usia­dła obok Sary i ob­jęła ją ra­mie­niem. – Choć na­dal uwa­żam ten po­mysł za sza­lony, to jed­nak ci gra­tu­luję i ki­bi­cuję.

– Mam prze­czu­cie, że wkrótce zo­ba­czę swoją książkę!

Sara, jesz­cze wciąż roz­dy­go­tana z emo­cji, czuła, że wy­grała tę ba­ta­lię. Wkrótce zo­ba­czy swoją po­wieść we frag­men­tach na ła­mach cza­so­pi­sma, a kto wie – roz­ma­rzyła się – może zo­sta­nie rów­nież opu­bli­ko­wana w pięk­nym gru­bym wy­da­niu, w skó­rza­nej opra­wie ze zło­tymi li­te­rami...

Słońce stało już wy­soko, gdy stan­gret za­trzy­mał się przed drew­nia­nym bu­dyn­kiem wy­bu­do­wa­nym na wzór wiej­skiego pa­łacu. Na dzie­dzińcu stało mnó­stwo do­ro­żek i po­wo­zów, przy któ­rych krę­cili się woź­nice, po­jąc ko­nie i py­tlu­jąc mię­dzy sobą. Po obu stro­nach ganku dwóch sta­rusz­ków z ka­pe­lu­szami w rę­kach mi­ło­sier­nie że­brali o da­tek. Ma­rianna otwo­rzyła sa­kiewkę i wrzu­ciła jed­nemu z nich pięt­na­ście ko­pie­jek. Sta­rzec roz­cią­gnął usta w bez­zęb­nym uśmie­chu i wsu­nął mo­netę do kie­szeni mocno po­prze­cie­ra­nych spodni.

W Wiej­skiej Ka­wie jak za­wsze ba­wiło róż­no­ra­kie to­wa­rzy­stwo. Od wy­twor­nych dam i ele­ganc­kich męż­czyzn, przez ar­ty­stów, po roz­ba­wioną ga­wiedź war­szaw­skich stu­den­tów, tro­chę gło­śnych i opi­tych wa­rzo­nym pi­wem. Gwar i bez­tro­ski śmiech do­la­ty­wały aż na ulicę. Mło­dzian o mie­dzia­nych, roz­wi­chrzo­nych wło­sach grał na sta­rym kla­wi­kor­dzie, a gdy tylko spod jego pal­ców wy­do­sta­wała się dźwięcz­niej­sza nuta, od­zy­wały się umiesz­czone w klat­kach raj­skie ptaki.

Dziew­częta za­jęły sto­lik pod jed­nym z sied­miu wiel­kich okien i za­mó­wiły go­rącą cze­ko­ladę, a po­tem, po­pi­ja­jąc na­pój drob­nymi łycz­kami, ob­ser­wo­wały barwny tłum klien­tów słyn­nej war­szaw­skiej ka­wiarni, wy­mie­nia­jąc ści­szo­nymi gło­sami spo­strze­że­nia.

– Chcia­ła­bym miesz­kać w wiel­kim mie­ście. Co­dzien­nie prze­cha­dzać się uli­cami War­szawy, za­cho­dzić tu na kawę czy na cze­ko­ladę i roz­ko­szo­wać się ano­ni­mo­wo­ścią, jaką daje tłum. – Ma­rianna wes­tchnęła i mu­snęła opusz­kami pal­ców brzeg stroj­nej w złote listki i ma­leń­kie bu­kie­ciki róż fi­li­żanki.

– Co stoi na prze­szko­dzie, byś speł­niła to ma­rze­nie?

– Nie za­uwa­ży­łaś? – Ku­zynka pod­nio­sła dłoń i za­pre­zen­to­wała piękny złoty pier­ścio­nek z perłą i ma­łymi bry­lan­tami do­okoła niej. – Ni­ko­dem oświad­czył się ty­dzień temu. Wy­cho­dzę za mąż – po­wie­działa spo­koj­nym gło­sem. Sara sta­rała się do­szu­kać ja­kich­kol­wiek emo­cji, drże­nia głosu czy skry­wa­nego smutku, ale ich nie zna­la­zła.

– Je­steś szczę­śliwa? – spy­tała w końcu.

– Bar­dzo – od­po­wie­działa wzru­szona Po­dol­ska. – Mam wiel­kie szczę­ście, Ni­ko­dem to wy­śmie­nita par­tia. W do­datku jest we mnie sza­leń­czo za­ko­chany. Ja w nim rów­nież. – Uśmiech­nęła się nie­znacz­nie. – Po ojcu odzie­dzi­czy kilka fol­war­ków, jest za­radny, nie­skom­pli­ko­wany, je­dy­nie odro­binę nudny z tą swoją eko­no­mią. Mam szczę­ście – po­wtó­rzyła. – Szkoda tylko, że i on, i jego oj­ciec chcą, by­śmy zo­stali na wsi.

– Od­da­ła­bym wszystko, by móc zo­stać na wsi – wy­ja­wiła Sara. – Nie po­trze­buję wiel­kiego świata. Kawa rów­nie do­brze sma­kuje na ta­ra­sie w Bie­la­wie, jak i tu­taj. A na­wet tam u nas le­piej, bo ptaki śpie­wają i pachną bzy, a tu tylko ha­łas i wla­tu­jący przez okno kurz spod koń­skich ko­pyt. Pra­wie się nie sły­szymy przez śpiewy stu­den­tów i skrzek pta­ków. Nie prze­czę, od czasu do czasu można zajść tu na kawę, ale co­dzien­nie na pewno by ci się znu­dziło.

– Nie, nie znu­dzi­łoby mi się. Wła­śnie to miej­sce ma urok. – Ma­rianna po­pra­wiła ka­pe­lusz, na­su­wa­jąc rondo bar­dziej na oczy, by mo­gła swo­bod­niej przy­glą­dać się we­so­łej ciż­bie. – Nie­długo na­sza bez­tro­ska się skoń­czy. Wyj­dziemy za mąż i zo­sta­niemy pa­niami we dwo­rach. Nuda, nuda, nuda... Ale mam ta­kie małe ma­rze­nie, a za­ra­zem wiel­kie, choć wiem, że to nie­moż­liwe. – Za­śmiała się. – Chcia­ła­bym, aby moje we­sele od­było się tu­taj, w Wiej­skiej Ka­wie.

– Och, rze­czy­wi­ście nie­moż­liwe. Cio­tuchna Ade­lajda ni­gdy się na to nie zgo­dzi. Zwie­rzę ci się z cze­goś, ku­zynko. Je­śli moja książka ukaże się w „Ty­go­dniku Stylu i Li­te­ra­tury”, choćby jej frag­ment, to nie wyjdę za mąż. Bę­dzie to dla mnie znak, że ży­cie ma mi do za­ofe­ro­wa­nia coś wię­cej niż mał­żeń­stwo. Chcę być po­wie­ścio­pi­sarką. Od dziecka o tym ma­rzy­łam. Wciąż coś pi­sa­łam. Chcia­ła­bym wła­śnie tak spę­dzić ży­cie.

– Za­po­mnij, cio­tuchna Kle­men­tyna na to nie po­zwoli. – Ma­rianna się ro­ze­śmiała. – Od dawna usta­wia dla cie­bie ma­riaże. Aż dziwne, że do tej pory się ucho­wa­łaś. Już ona za­dba o od­po­wied­nią par­tię. Tak my­ślę, kogo mo­głaby dla cie­bie upa­trzeć? – za­sta­na­wiała się.

– Prze­stań, pro­szę. To nie­ważne. Kto­kol­wiek by to był, znie­chęca mnie myśl, że mam być żoną i matką. Nie­spra­wie­dliwe jest to, że tylko męż­czyźni mogą pi­sać o mi­ło­ści. I w ogóle pi­sać...

– To prawda, a prze­cież oni o niej wie­dzą dużo mniej od nas. – Ku­zynka za­chi­cho­tała.

– Dzię­kuję, że ze mną przy­je­cha­łaś. Wie­rzę, że pan Hie­ro­nim Gurg mimo su­ro­wej po­wierz­chow­no­ści okaże się ła­ska­wym czło­wie­kiem. Ni­czego bar­dziej nie pra­gnę, niż uj­rzeć swoją książkę. Wy­obra­żam ją so­bie w gu­stow­nej opra­wie ze zło­tymi li­te­rami skła­da­ją­cymi się na moje imię i na­zwi­sko.

– Ma­rzy­cielka z cie­bie, ale ra­dzę ci, zejdź na zie­mię, cio­tuchna nie od­pu­ści. No, ale pró­buj. Dzięki to­bie i tej ca­łej eska­pa­dzie i ja sko­rzy­sta­łam i wy­rwa­łam się do wiel­kiego świata. Aż żal wra­cać do domu.

Do ich sto­lika pod­szedł na oko szes­na­sto­letni chło­pak z na­rę­czem czer­wo­nych róż w pła­skim wi­kli­no­wym ko­szyku. Jedną wrę­czył Ma­rian­nie, a drugą Sa­rze, a gdy zdzi­wione dziew­częta lekko opo­no­wały, wy­ja­wił:

– To nie ode mnie, to od na­szej sze­fo­wej. – Wska­zał brodą na nie­młodą ko­bietę sto­jącą za kon­tu­arem. – Ja je­stem tylko po­słań­cem. Każda klientka na­szego lo­kalu otrzy­muje kwia­tek.

Wzięły więc róże i po­dzię­ko­wały wła­ści­cielce uśmie­chem. Ona ski­nęła głową i od­wza­jem­niła uśmiech. A po­tem za­jęła się na­le­wa­niem piwa do ku­fli.

– Do­brze się składa, że do­sta­ły­śmy te róże – stwier­dziła Ma­rianna. We­pniesz ją do ka­pe­lu­sza, a cio­teczka po­my­śli, że flir­to­wa­łaś na pik­niku. – Mru­gnęła fi­glar­nie okiem. – Bę­dzie rada, że nie zmar­no­wa­łaś dnia. – Wciąż się śmie­jąc i prze­ko­ma­rza­jąc, wło­żyła swoją różę za wstążkę ka­pe­lu­sza. Sara uczy­niła to samo. Do­piły cze­ko­ladę i w wy­śmie­ni­tych na­stro­jach opu­ściły ka­wiar­nię.

Gdy mi­jały Ro­gatki Bel­we­der­skie, serce Sary wy­peł­niała na­dzieja. Snuła plany o wiel­kiej sła­wie i o tym, że zo­sta­nie pierw­szą pol­ską po­wie­ścio­pi­sar­ską. Uśmiech­nęła się do swo­ich my­śli. Ma­rianna na­to­miast otwo­rzyła przy­go­to­wany przez Martę ko­szyk i z ape­ty­tem pa­ła­szo­wała wik­tu­ały za­spo­ka­ja­jąc mło­dzień­czy głód.