Dotyk Północy ebook

Część I 

Do­tyk Pół­nocy

Część II

Od­dech Wschodu

Część III

Krzyk Po­łu­dnia

W przy­go­to­wa­niu

W ob­ję­ciach wroga

Dla mo­jej ma­łej iskierki, Mi­chasi

Prolog

Laura rzadko pa­mię­tała swoje sny, jed­nak kiedy tak się działo, mo­gła je od­two­rzyć w pa­mięci dość wy­raź­nie. Tej nocy śniła o od­le­głej, zim­nej, pół­noc­nej kra­inie. Oce­anem tar­gał nie­okieł­znany sztorm, który niósł z sobą tylko jedno prze­sła­nie: śmierć. W po­ło­wie wy­so­ko­ści muru skał, pię­trzą­cego się groź­nie w ciem­ność, wy­ra­stała po­nura bu­do­wla… Czy to był za­mek? Trudno po­wie­dzieć. Była prze­ogromna, ka­mienna. Lau­rze przy­wo­dziła na myśl chiń­ski mur, tylko na pla­nie spi­rali, z ele­men­tami zamku ro­mań­skiego. W cen­trum ser­pen­tyny znaj­do­wał się owalny bu­dy­nek. Czy była to wieża ob­ser­wa­cyjna? Ra­czej nie, ten gmach był zbyt po­tężny jak na zwy­kłą wieżę. Z dołu sły­chać było je­dy­nie huk wzbu­rzo­nych fal ude­rza­ją­cych wście­kle o ska­li­ste wy­brzeże. Ciem­no­gra­na­towe, nie­malże czarne bał­wany mor­skie chło­stały o szpi­cza­ste skały, zo­sta­wia­jąc na nich ścieżki bia­łej piany, a ostre kro­ple desz­czu bez­li­to­śnie za­ci­nały o ka­mie­ni­sty klif, ni­czym małe szty­lety. Słońce scho­wało się gdzieś da­leko za chmu­rami i na świe­cie pa­no­wała ni­jaka sza­rość. Nisz­czy­ciel­ska siła na­tury po­ka­zy­wała swoją moc, wy­rzu­ca­jąc na brzeg ty­siące ka­mieni i po­ła­ma­nych dre­wien.

Laura do­strze­gła ruch na wy­so­kim kli­fie, po­nad bu­do­wlą. Bru­net w ciem­nym płasz­czu stał nad prze­pa­ścią i z elek­try­zu­jącą fa­scy­na­cją w spoj­rze­niu oglą­dał sztorm. Sza­le­niec! Pod­czas gdy wszy­scy ra­cjo­nal­nie my­ślący lu­dzie na­cią­gali te­raz na głowy koce w swo­ich po­ko­jach, on po pro­stu pa­trzył, jak fale bez­li­to­śnie ude­rzają o mury. Laura chciała mu po­wie­dzieć, żeby uwa­żał, że to nie­bez­piecz­nie, ale nie mo­gła wy­krztu­sić ani słowa. Na­gle ich oczy się spo­tkały. Chło­pak uśmiech­nął się za­wa­diacko, a po­tem wy­sta­wił jedną nogę nad prze­paść.

– Osza­la­łeś?! Stój, wa­ria­cie! – krzy­czała, ale jej głos to­nął w huku sztormu.

Sza­le­niec już się nie uśmie­chał, po­pa­trzył jej głę­boko w oczy, po czym prze­niósł cię­żar ciała do przodu. Po­czuła, że ktoś ła­pie ją za ra­mię. W miej­scu do­tyku skóra za­pie­kła bo­le­śnie.

– Nie!!! – Laura obu­dziła się z gar­dłem zdar­tym od krzyku. Sie­działa na łóżku, zlana zim­nym po­tem. Z nie­po­ko­jem rzu­ciła okiem na drew­niane okien­nice, które ude­rzały o fra­mugi oraz na pa­da­jący na pa­ra­pet deszcz. Na­gle gi­gan­tyczna srebrna bły­ska­wica roz­cięła niebo i okno w ka­wa­lerce się otwo­rzyło, wpusz­cza­jąc do środka zimno i wil­goć. Prze­stra­szony ła­ciaty pies Leon za­trząsł się jak ga­la­reta pod koł­drą. Laura wstała szybko, żeby za­mknąć okno.

– No już, wszystko bę­dzie do­brze – po­wie­działa drżą­cym gło­sem bar­dziej do sie­bie niż do psa, prze­krę­ca­jąc klamkę.

Rozdział 1

Znaki

– Zda­łam! – Laura za­pisz­czała do te­le­fonu, po tym jak wy­szła z sali obron.

Przy­sta­nęła przy wiel­kim lu­strze w szat­niach, wią­żąc orze­chowe włosy w ku­cyk na czubku głowy. Jej ciemne jak dwa wę­gle oczy lśniły od emo­cji.

– Gra­tu­luję, ko­cha­nie – ode­zwał się w słu­chawce ko­biecy głos. – Idzie­cie gdzieś z Pa­try­kiem?

Laura wy­szła na dzie­dzi­niec przed pa­ła­cy­kiem, w któ­rym od­by­wały się eg­za­miny i ro­zej­rzała się uważ­nie. Grupka stu­den­tów w stro­jach ga­lo­wych pa­liła pa­pie­rosy wo­kół jed­nej z ła­wek. Chmura sza­rego dymu le­wi­to­wała nad ich gło­wami. Dwóch pro­fe­so­rów w gar­ni­tu­rach roz­ma­wiało przy sa­mo­cho­dzie. Pa­tryka ni­g­dzie nie było. Roz­cza­ro­wa­nie wy­krzy­wiło jej twarz.

– Tak – po­wie­działa do Mo­niki. – Wła­śnie do niego jadę.

Mach­nęła ko­le­gom z wy­działu i wy­szła na ulicę. Słońce świe­ciło przez ga­łę­zie drzew ob­sa­dzo­nych wzdłuż drogi i rzu­cało tań­czące plamki na chod­nik. Laura do­strze­gła sto­jący na przy­stanku tram­waj. Pod­bie­gła pod szybę mo­tor­ni­czego, wa­riacko ma­cha­jąc rę­kami, żeby przy­pad­kiem bez niej nie od­je­chał.

Fa­cet po­krę­cił głową, my­śląc: „Znowu ta wa­riatka”.

Kwa­drans póź­niej Laura prze­szła przez por­tier­nię w aka­de­miku i po­gnała do wind. „Pew­nie za­spał”, my­ślała, ob­ser­wu­jąc ekran, na któ­rym zmie­niały się nu­mery pię­tra. Wy­pa­dła na ko­ry­tarz i pu­ściła się bie­giem w kie­runku ostat­nich drzwi. Jej przy­ja­ciółki stale kry­ty­ko­wały jej chło­paka. Bez prze­rwy po­wta­rzały, że jest le­niem i za­po­mi­nal­skim bez­ta­len­ciem, ale Laura była wpa­trzona w Pa­tryka jak w ob­ra­zek. Oczy­tany, uro­czy sza­tyn, ar­ty­sta stu­diu­jący na ASP wy­da­wał jej się ide­al­nym kan­dy­da­tem na ży­cio­wego part­nera. Po ci­chu snuła plany wspól­nego miesz­ka­nia po tym, jak skoń­czą stu­dia.

– Wsta­waj śpio­chu! – za­śpie­wała, otwie­ra­jąc gwał­tow­nie drzwi. Pierw­sze, co jej się rzu­ciło w oczy, to po­roz­wa­lane buty i ubra­nia na pod­ło­dze. Jej serce prze­jął strach, bo wśród ba­ła­ganu do­strze­gła czer­wone szpilki.

– Co tak gło­śno? – na łóżku Pa­tryka usia­dła po­tar­gana blon­dynka i za­kryła się koł­drą. Laura otwo­rzyła usta z nie­do­wie­rza­niem. Obok niej smacz­nie chra­pał jej chło­pak. Mię­śnie jego twa­rzy we śnie się roz­luź­niły. Kiedy tak spał so­bie w naj­lep­sze z roz­chy­lo­nymi war­gami, wy­glą­dał nie­malże nie­win­nie. „W isto­cie za­spał”, po­my­ślała Laura. Po­czuła, jak wście­kłość bu­zuje w jej ży­łach ni­czym wstrzą­śnięty szam­pan. Z pi­skiem rzu­ciła się na by­łego już chło­paka i zrzu­ciła go z łóżka.

– Chcia­łam ci tylko po­wie­dzieć, że obro­ni­łam pracę, pa­lan­cie – wark­nęła, otrze­pała ręce, po czym do­dała zło­wro­gim to­nem. – Twoje ob­razy są tan­detne jak bro­ka­towe klapki z od­pu­stu. Od dawna chcia­łam to z sie­bie wy­rzu­cić.

Za­spany Pa­tryk ob­da­rzył nie­przy­tom­nym spoj­rze­niem Laurę, a po­tem le­żącą obok niego blon­dynkę. Po­zwo­lił so­bie na wy­jąt­kowo brzyd­kie prze­kleń­stwo, na­stęp­nie, za­miast prze­pra­szać, za­czął mo­no­log na te­mat tego, że Laura nie roz­po­zna­łaby praw­dzi­wego ta­lentu, gdyby ten za­tań­czył przed nią kan­kana. Już go nie słu­chała. Szła ko­ry­ta­rzem żoł­nier­skim kro­kiem.

Po dro­dze spo­tkała współ­lo­ka­tora Pa­tryka. Ru­dzie­lec Re­mek po­słał jej współ­czu­jące spoj­rze­nie, kiedy się mi­jali.

Laura sta­rała się nie pła­kać. Pra­wie jej się to uda­wało. Wy­le­wała je­dy­nie po­toki łez w po­duszkę i za­ja­dała smutki cze­ko­la­do­wymi lo­dami pro­sto z pu­dełka.

– To pa­lant – po­cie­szała ją Mo­nika. – Mó­wi­łam ci, że je­żeli fa­cet robi so­bie fotki w stroju Adama, za­sła­nia­jąc się wła­snym ob­ra­zem, to jest coś nie tak.

– W do­datku kiep­skim. – Szkło za­dzwo­niło, kiedy Laura ude­rzyła swoim pro­secco w kie­li­szek przy­ja­ciółki.

W końcu nad­szedł dzień od­bioru dy­plo­mów. Dzie­ka­nat mie­ścił się w bu­dynku Wy­działu Fi­lo­zo­ficzno-Hi­sto­rycz­nego nie­da­leko cen­trum mia­sta. Gdy we­szła do środka, oka­zało się, że za­stała ją tra­dy­cyjna ko­lejka na dwie go­dziny sta­nia. Za­jęła so­bie miej­sce za wy­so­kim bru­ne­tem o la­ty­no­skiej uro­dzie i po­szła na dół po kawę na wy­nos. Wra­ca­jąc, nie­spiesz­nie czy­tała ogło­sze­nia z ta­blicy kor­ko­wej w głów­nym hallu. Wy­wie­szano tam roz­pi­ski eg­za­mi­nów, po­pra­wek i kon­sul­ta­cji dla stu­den­tów, a także in­for­ma­cje, co aku­rat dzieje się w mie­ście. Laura do­wie­działa się rów­nież, że Wku­rzone Szer­sze­nie roz­po­częły na­bór do sek­cji fut­sal. Tym ra­zem przy­rze­kali wy­grać z po­li­budą w roz­gryw­kach aka­de­mic­kich i za­po­wia­dali do­dat­kowe wa­ka­cyjne tre­ningi. Mi­nęła ogło­sze­nie wróż­bity Ka­rola, który obie­cy­wał uwa­rze­nie elik­siru mi­ło­ści za nie­wielką opłatą. Przez chwilę roz­wa­żała se­sję przy szkla­nej kuli, ale do­szła do wnio­sku, że to i tak nie ma sensu. Je­dyne, co miała ochotę po­dać by­łemu, to ar­sze­nik. Na ostat­niej ta­blicy umiesz­czano ogło­sze­nia „Dam pracę”. Naj­więk­sze z nich „biło po oczach” atrak­cyj­nym na­głów­kiem:

Wa­ka­cyjny wo­lon­ta­riat dla stu­den­tów. Prze­żyj przy­godę swo­jego życia!

Chcesz wy­je­chać za gra­nicę i tam zaj­mo­wać się opieką nad po­trze­bu­ją­cymi lub od­bu­dową i kon­ser­wa­cją sta­rych bu­dyn­ków? Wo­lon­ta­riat trwa trzy mie­siące, ter­miny od lipca do wrze­śnia. Żeby wziąć w nim udział, mu­sisz mieć przy­naj­mniej 21 lat. Praca trwa 6–7 go­dzin dzien­nie. Or­ga­ni­za­tor za­pew­nia za­kwa­te­ro­wa­nie, wy­ży­wie­nie oraz za­ję­cia w cza­sie wol­nym. Chcesz się zgło­sić? Przyjdź na spo­tka­nie in­for­ma­cyjne, które od­bę­dzie się na Wy­dziale Stu­diów Mię­dzy­na­ro­do­wych w czwar­tek dwu­dzie­stego pią­tego czerwca o trzy­na­stej. Za­praszamy!

En­tu­zjazm prze­pły­nął jej przez żyły – to było coś, czego w tym mo­men­cie po­trze­bo­wała! Jej ży­cie po zdra­dzie Pa­tryka utknęło w mar­twym punk­cie. A więc tak. Pra­gnęła tego jak wę­dro­wiec wody na pu­styni. Nie miała cie­nia wąt­pli­wo­ści, zde­cy­do­wała pod wpły­wem im­pulsu – po­je­dzie!

– O kur­czę, dwu­dzie­sty piąty jest dzi­siaj. – Spoj­rzała na swój pi­sta­cjowy jel­ly­watch: – Je­de­na­sta trzy­dzie­ści, spo­koj­nie zdążę na trzy­na­stą.

Wró­ciła do ko­lejki. Wy­da­wało się, że nie po­ru­szyła się na­wet o mi­li­metr. Pięk­nie.

„Chyba jed­nak nie zdążę…”, po­my­ślała z trwogą. Za­częła prze­stę­po­wać z nogi na nogę w ko­lejce, po czym wy­szła przed bu­dy­nek. Wy­ko­nała kon­tro­lne te­le­fony do swo­ich naj­lep­szych przy­ja­ció­łek, żeby się czymś za­jąć i nie de­ner­wo­wać. Ewa miała fa­talny dzień w pracy. Po pierw­sze, zła­mała pa­zno­kieć, co za­po­cząt­ko­wało całą se­rię nie­for­tun­nych zda­rzeń. Po dru­gie, wy­lała kawę na umowę, wi­zy­tówkę, klienta i wy­kła­dzinę. Ów in­te­re­sant za­pro­po­no­wał jej wspólne wyj­ście na sok, tłu­ma­cząc, że kawa się go­rzej spiera. Po trze­cie, nie mo­gła za­lo­go­wać się do swo­jej no­wej poczty pra­cow­ni­czej. Ad­mi­ni­stra­tor po­szedł na urlop, więc nie­stety nie mógł jej po­móc. Ewa za każ­dym ra­zem, kiedy prze­cho­dził szef, włą­czała JPG z in­ter­fej­sem poczty ścią­gnię­tym z in­ter­netu, uda­jąc, że wła­śnie od­pi­suje mu na ma­ila.

Mo­nika z ko­lei miała dzi­siaj wolne i sza­lała w kuchni. Pró­bo­wała za­pro­sić Laurę na „ba­na­nowe trio”, ale ta grzecz­nie od­mó­wiła, tłu­ma­cząc, że jej or­ga­nizm nie trawi ma­jo­nezu w ze­sta­wie z ba­na­nami.

Po­że­gnały się i Laura zo­stała sama ze swo­imi my­ślami.

– Wła­śnie, że zdążę – po­wie­działa, pró­bu­jąc za­po­mnieć o ba­na­nach z ma­jo­ne­zem.

Opie­ra­jąc się o ścianę bu­dynku, za­mknęła oczy i za­częła so­bie wy­obra­żać, jak wła­ści­wie ten wy­jazd może wy­glą­dać i ja­kie kraje będą do wy­boru. Miała szczerą na­dzieję, że bę­dzie mo­gła wziąć z sobą Le­ona. Naj­le­piej by­łoby nie je­chać za da­leko na po­łu­dnie, bo Leon nie lubi upa­łów i bie­da­czek strasz­nie się mę­czy, jak jest go­rąco. Wró­ciła po­spiesz­nie do ko­lejki, zer­ka­jąc na ze­ga­rek – było dwa­dzie­ścia po dwu­na­stej. Przez chwilę prze­szło jej przez myśl, żeby przyjść po dy­plom in­nego dnia. „Prze­cież go nie wrzucą do nisz­czarki, jak go dzi­siaj nie od­biorę”, my­ślała.

Jej roz­wa­ża­nia prze­rwał dźwięk otwie­ra­nych drzwi, w któ­rych uka­zała się asy­stentka pani z dzie­ka­natu. Młoda dziew­czyna nio­sła stertę do­ku­men­tów – było ich tak dużo, że mu­siała przy­trzy­my­wać stos no­sem. Po­de­szła do am­bonki, kła­dąc pa­piery na bla­cie. Ode­tchnęła z ulgą, kiedy cała pi­ra­mida wy­lą­do­wała bez­piecz­nie na kon­tu­arze.

– Kto przy­szedł po od­biór dy­plomu? Za­pra­szam do mnie z do­wo­dem wpłaty i kartą obie­gową – po­wie­działa. – Będę wy­czy­ty­wać na­zwi­ska, tak jak mam w do­ku­men­tach. Pani Irys. Za­pra­szam.

Laura nie mo­gła uwie­rzyć we wła­sne szczę­ście. Wy­stą­piła dziar­sko z sze­regu z po­kwi­to­wa­niem i obie­gówką w dłoni. Zło­żyła pod­pis od­bioru w od­po­wied­niej ru­bryce, po czym po­dzię­ko­wała, bio­rąc dy­plom i su­ple­ment pod pa­chę. Wy­sko­czyła ura­do­wana na za­lany słoń­cem dzie­dzi­niec i po­pę­dziła do furtki.

Wy­dział Stu­diów Mię­dzy­na­ro­do­wych znaj­do­wał się nie­da­leko. Rzu­tem na ta­śmę zdą­żyła na au­to­bus, któ­rym do­je­chała na miej­sce w ciągu sied­miu mi­nut. O go­dzi­nie dwu­na­stej pięć­dzie­siąt pięć wcho­dziła przez drzwi do po­tęż­nego gma­chu w ko­lo­rze ko­gla-mo­gla.

– Gdzie od­bywa się spo­tka­nie in­for­ma­cyjne w spra­wie wo­lon­ta­riatu? – spy­tała Laura por­tierkę, si­wo­włosą pa­nią w oku­la­rach, o ser­decz­nym uśmie­chu.

– W auli na ostat­nim pię­trze, złotko – od­po­wie­działa ko­bieta.

Laura po­pę­dziła na górę, prze­ska­ku­jąc po dwa stop­nie na­raz. Zdą­żyła w ostat­niej chwili. Już je­den z or­ga­ni­za­to­rów za­my­kał drzwi i przy­mie­rzał się do po­wi­ta­nia uczest­ni­ków.

Laura omio­tła spoj­rze­niem zgro­ma­dze­nie. Aula była dość duża, po­ma­lo­wana na biało, na pod­ło­dze znaj­do­wała się gra­na­towa wy­kła­dzina. Troje pro­wa­dzą­cych spo­tka­nie, dwóch męż­czyzn śred­niej bu­dowy i nie­zwy­kle wy­soka ko­bieta o ru­dych wło­sach i zie­lo­nych oczach, stało na sce­nie. Po­ten­cjalni wo­lon­ta­riu­sze sie­dzieli grzecz­nie w trzech pierw­szych rzę­dach na wi­do­wni, po­zo­sta­wia­jąc mię­dzy sobą kilka wol­nych miejsc. Laura usia­dła w czwar­tym rzę­dzie z brzegu.

– Wi­tamy pań­stwa ser­decz­nie. Dzię­ku­jemy za przyj­ście i cie­szymy się, że za­in­te­re­so­wa­nie z pań­stwa strony jest tak duże – za­częła ru­do­włosa. – Na­sze pro­jekty mają cha­rak­ter wo­lon­ta­riatu. Wo­lon­ta­riusz do­bro­wol­nie i za darmo chce po­ma­gać or­ga­ni­za­cji i jej part­ne­rom za gra­nicą. Żeby było ja­sne, nie za­ro­bi­cie na wo­lon­ta­ria­cie żad­nych pie­nię­dzy. Wa­szą „wy­płatą” będą zdo­byte do­świad­cze­nia, na­uka ję­zyka ob­cego i nowe przy­jaź­nie. Or­ga­ni­za­cja z kraju wo­lon­ta­riu­sza przy­go­to­wuje go do wy­jazdu i po­maga w za­ła­twie­niu wszel­kich for­mal­no­ści, w tym w pod­pi­sa­niu umowy, re­zer­wa­cji prze­jazdu, wy­ku­pie­niu ubez­pie­cze­nia i tak da­lej, i tak da­lej. To my bie­rzemy za to od­po­wie­dzial­ność – po­zwo­liła so­bie na uśmiech. – Pań­stwo nie pła­ci­cie nic. Ma­cie za­pew­nione noc­legi, prze­jazdy, je­dze­nie i ubez­pie­cze­nie, a cza­sem… na­wet kie­szon­kowe. Po­nie­waż jest to pro­jekt ogól­no­eu­ro­pej­ski, w kon­kret­nych mia­stach będą wo­lon­ta­riu­sze z ca­łej Eu­ropy. Moi ko­le­dzy roz­da­dzą pań­stwu kwe­stio­na­riu­sze do wy­peł­nie­nia. Pro­szę je prze­ana­li­zo­wać i rze­tel­nie od­po­wie­dzieć na wszyst­kie py­ta­nia, aby po­móc nam naj­le­piej do­pa­so­wać wo­lon­ta­riat do pań­stwa po­trzeb. W ra­zie py­tań je­stem do dys­po­zy­cji – po­wie­działa, sia­da­jąc za biur­kiem.

Grupa po­grą­żyła się w wy­peł­nia­niu for­mu­la­rzy. Laura wy­jęła pióro z to­rebki i na­chy­liła się nad swo­imi do­ku­men­tami. Za­częła pi­sać w sku­pie­niu, wy­sta­wia­jąc ko­niu­szek ję­zyka.

Imię: Laura

Na­zwi­sko:Irys

Data uro­dze­nia: 13.02.1991

E-mail: l.irys@ema­il­bo­xes.com

Ję­zyki: pol­ski, an­giel­ski, nor­we­ski (trochę)

Wy­kształ­ce­nie: ma­gi­ster hi­sto­rii sztuki

Pre­fe­ro­wane kraje: nie ma zna­cze­nia, by­leby nie było za ciepło

Pre­fe­ro­wane za­ję­cia:

a. kon­ser­wa­cja za­byt­ków, b. po­moc oso­bom star­szym, c. praca z dziećmi

Pre­fe­ren­cje ży­wie­niowe: dieta we­ge­ta­riańska

Dla­czego chcesz je­chać na wo­lon­ta­riat?

Wła­śnie skoń­czy­łam stu­dia i po­trze­buję zdo­być do­świad­cze­nie w za­wo­dzie. Pra­gnę roz­wi­jać wła­sną oso­bo­wość i wraż­li­wość na sztukę ży­cia. Mam na­dzieję po­znać wy­jąt­ko­wych lu­dzi i na­uczyć się re­ago­wać w róż­nych sy­tu­acjach ży­ciowych.

Uwagi: Mam psa Le­ona i bar­dzo bym chciała za­brać go z sobą.

Ruda wy­słała swo­ich po­moc­ni­ków, żeby ze­brali for­mu­la­rze.

– Bar­dzo wszyst­kim dzię­ku­jemy za przyj­ście, prze­ana­li­zu­jemy kwe­stio­na­riu­sze i skon­tak­tu­jemy się z pań­stwem. Je­żeli nie ma py­tań, to do wi­dze­nia – za­koń­czyła spo­tka­nie, da­jąc znak ręką, że zgro­ma­dzeni mogą się już ro­zejść.

Laura wró­ciła do domu ura­do­wana, wszystko szło jak po ma­śle. Cie­kawe, kiedy od­po­wie­dzą? Myśl o wy­jeź­dzie do­da­wała jej skrzy­deł.

– Leon pa­kuj się, czuję przy­godę w po­wie­trzu!

Pu­pil szczek­nął i za­mer­dał cztery razy. Po­szedł do po­koju, po czym wró­cił z wy­pa­tro­szo­nym mi­siem bez głowy, jego ulu­bioną za­bawką.

Laura usia­dła na ta­bo­re­cie, otwo­rzyła lap­topa i za­częła szu­kać in­for­ma­cji na te­mat kra­jów part­ner­skich or­ga­ni­za­cji przy Wy­dziale Stu­diów Mię­dzy­na­ro­do­wych.

– Hisz­pa­nia, nur­ko­wa­nie z del­fi­nami – za­częła od­czy­ty­wać ha­słowo. – O, to jest fajne! Szkoda, że za­zna­czy­łam za­bytki… No cóż, zo­baczmy, co tam mają da­lej – mó­wiła, prze­wi­ja­jąc stronę. – Wę­gry, hmm, wo­lon­ta­riat przy opiece nad star­szymi, ale chyba oso­bami, nie za­byt­kami. Afryka, na­uka an­giel­skiego w szkole… Ech… nie wi­dzę tu nic dla nas, Leon. Nie ma żad­nej kon­ser­wa­cji za­byt­ków w ofer­cie. Chyba się nie za­kwa­li­fi­ku­jemy… Szkoda, że nie wi­dzia­łam tej strony wcze­śniej. Za­zna­czy­ła­bym inną ru­brykę…

Pies jęk­nął smutno i po­ło­żył łeb na pra­wym udzie Laury.

Dwa dni póź­niej Laura do­stała od­po­wiedź przed­sta­wi­cieli or­ga­ni­za­cji:

Te­mat: Wo­lontariat

Sza­nowna Pani,

Z przy­jem­no­ścią in­for­mu­jemy o po­zy­tyw­nym roz­pa­trze­niu Pani apli­ka­cji na wo­lon­ta­riat za gra­nicą. Tylko w jed­nym miej­scu or­ga­ni­za­tor zga­dza się na obec­ność psa. Wy­jeż­dża­łaby Pani w naj­bliż­szą nie­dzielę na trzy mie­siące do Nor­we­gii. Pra­co­wa­łaby Pani przy od­na­wia­niu jed­nej z sal w zamku. Za­kwa­te­ro­wana by­łaby Pani w domku typu bun­ga­low. Or­ga­ni­za­tor opłaca Pani prze­jazd, po­byt, wy­ży­wie­nie, je­den z kur­sów na miej­scu (we­dle Pani wy­boru) i daje „kie­szon­kowe” w wy­so­ko­ści pię­ciu­set euro mie­sięcz­nie. Za­nim po­dam wię­cej szcze­gó­łów, mu­szę uprze­dzić, że po­sia­dłość jest w pry­wat­nych rę­kach i wła­ści­ciel wy­maga pod­pi­sa­nia umowy o do­cho­wa­niu ta­jem­nicy od­no­śnie do swo­jej osoby i po­sia­dło­ści. Ceni so­bie pry­wat­ność i nie ży­czy so­bie wścib­skich tu­ry­stów i ba­da­czy. Moż­liwe, że jest to nie­po­wta­rzalna oka­zja, żeby zwie­dzić ten za­mek. Po­pro­szę o ma­ila zwrot­nego z Pani sta­no­wi­skiem w tej spra­wie i ewen­tu­al­nym ska­nem umowy z Pani podpisem.

Z wy­ra­zami szacunku

Jo­anna Kiełecka

ko­or­dy­na­tor ds. wo­lon­ta­riatu za­gra­nicznego

Laura za­mru­gała. Ładne „kie­szon­kowe”. Otwo­rzyła wzór umowy – sza­blon z krop­kami do wy­peł­nie­nia. Druga ta­jem­ni­cza „strona” oczy­wi­ście jesz­cze nic w swo­ich po­lach nie wpi­sała w oba­wie przed wścib­ską tu­rystką. W za­łącz­niku znaj­do­wał się rów­nież aneks do umowy, ale nie po­fa­ty­go­wała się, żeby go w ca­ło­ści prze­czy­tać. „No do­bra, raz ko­zie śmierć. Prze­cież już zde­cy­do­wa­łam”, po­my­ślała. Wy­peł­niła dane, wy­dru­ko­wała, zło­żyła pod­pis i ze­ska­no­wała do­ku­menty za po­mocą apli­ka­cji w smart­fo­nie. Był czwar­tek, czyli miała pełne trzy dni na spa­ko­wa­nie się do wy­jazdu.

Obo­wiąz­kowo chciała jesz­cze od­wie­dzić cio­cię Gie­nię przed po­dróżą. Osiem­dzie­się­cio­pię­cio­let­nia cio­cia, je­dyna ży­jąca krewna Laury, była sa­mo­dzielna, cho­ciaż miała ogromne pro­blemy z pa­mię­cią. Le­ka­rze roz­kła­dali ręce bez­radni. Laura wpa­dała do niej przy­naj­mniej raz w ty­go­dniu, żeby po­móc opie­kunce z za­ku­pami i sprzą­ta­niem.

Jak w każdy czwar­tek Laura szy­ko­wała się na co­ty­go­dniowy zlot cza­row­nic w krę­gielni. „Bę­dzie mi ich bra­ko­wać”, po­my­ślała na wi­dok swo­ich ko­le­ża­nek cze­ka­ją­cych przed wej­ściem. Tym ra­zem nie za­mó­wiły toru, tylko usia­dły przy drin­kach w od­le­głym miej­scu przy ba­rze. Laura za­częła opo­wia­dać o wszyst­kich po­zy­tyw­nych zbie­gach oko­licz­no­ści i o nie­spo­dzie­wa­nym wy­jeź­dzie.

– Laura, ko­niecz­nie mu­sisz spraw­dzić tę or­ga­ni­za­cję w pa­pie­rach. To mogą być oszu­ści, któ­rzy że­rują na mło­dych ko­bie­tach szu­ka­ją­cych przy­gody, a po­tem je po­ry­wają i sprze­dają bo­ga­tym, ob­le­śnym biz­nes­me­nom jako za­bawki ero­tyczne – za­uwa­żyła Mo­nika.

– Nie martw się, wszystko spraw­dzi­łam. Jest okej. Mam wszyst­kie po­trzebne nu­mery: do am­ba­sady, ubez­pie­czy­ciela i tak da­lej – po­wie­działa Laura.

– A znasz na­zwę miej­sco­wo­ści, do któ­rej je­dziesz? Za­pi­szesz nam wszystko, że­by­śmy wie­działy, gdzie je­steś i bę­dziesz się mel­do­wać co­dzien­nie po ko­la­cji – usta­liła Ewa.

– Ja­sne! Miej­sco­wość znaj­duje się nie­da­leko sto­licy.

– No to su­per! W ra­zie nie­bez­pie­czeń­stwa wiesz, co ro­bić. Po­wtórz – za­żą­dała Mo­nika.

– Kop w kro­cze, tak­sówka i na lot­ni­sko.

– Brawo – po­chwa­liła Mo­nika. – Mo­żesz jesz­cze ude­rzyć prze­ciw­nika z łok­cia w że­bro i za­ło­żyć mu po­dwój­nego Nel­sona!

Laura po­pa­trzyła na ko­le­żankę z po­wąt­pie­wa­niem.

– Okej. Kop w kro­cze po­wi­nien wy­star­czyć.

– Laura, czy ta miej­sco­wość znaj­duje się nad mo­rzem? – spy­tała Ewa.

Laura po­pa­trzyła na nią z nie­do­wie­rza­niem. Oczy­wi­ście opo­wie­działa przy­ja­ciół­kom o swoim dziw­nym śnie o sa­mo­bójcy. Oczy­wi­ście nie trak­to­wała go po­waż­nie. W prze­ci­wień­stwie do Ewy, która wszę­dzie do­pa­try­wała się zna­ków i czę­sto od­wie­dzała wróż­bitę Ka­rola.

– Nie, w głębi lądu, spraw­dzi­łam. Nie ma tam żad­nych kli­fów – po­wie­działa, uspo­ka­ja­jąc samą sie­bie.

– Uff, Bogu dzięki – Ewa ode­tchnęła z ulgą.

– Może cze­goś się do­wiesz o tych ta­jem­ni­czych sko­kach – za­uwa­żyła Mo­nika.

Te­mat licz­nych sa­mo­bójstw w Nor­we­gii był obec­nie gło­śnym te­ma­tem w pra­sie i in­ter­ne­cie. Pa­tryk i Re­mek czę­sto o tym dys­ku­to­wali, więc Laura wła­śnie tu­taj do­pa­try­wała się przy­czyn swo­jego dziw­nego snu.

– Nie wiem, czy chce ru­szać ten te­mat… – stwier­dziła Laura, błą­dząc wzro­kiem za ko­le­żan­kami. Jej uwagę przy­kuła dwójka zna­jomo wy­glą­da­ją­cych lu­dzi. Ko­le­dzy Pa­tryka z aka­de­mika przy­kle­jali pla­kat na drzwi.

– Prze­pra­szam na chwilę – po­wie­działa, wsta­jąc.

Czym prę­dzej po­de­szła do wej­ścia, zo­sta­wia­jąc ko­le­żanki ze zdzi­wio­nymi mi­nami.

– Cześć, co tam ma­cie? – za­ga­iła zna­jo­mych.

– Cześć – od­po­wie­dzieli mi­zer­nie i od­sło­nili treść pla­katu.

Za­gi­nął Re­mi­giusz Bednarek

Ostat­nio wi­dziany 20 czerwca o go­dzi­nie 10: 00

Ubrany na czarno, z czer­woną ban­danką prze­wią­zaną na gło­wie. Kto­kol­wiek po­siada in­for­ma­cje na te­mat miej­sca jego po­bytu, pro­szony jest o prze­ka­za­nie ich ko­men­dzie po­li­cji ze Śród­mie­ścia, pod nu­me­rem te­le­fonu 42 445 63 33.

Rozdział 2

Konfuzja

– O mój Boże – wy­ją­kała Laura, pa­trząc na zdję­cie ru­dego współ­lo­ka­tora Pa­tryka pod na­pi­sem „za­gi­nął”. – Ma­cie ja­kieś hi­po­tezy, co mo­gło się stać z Rem­kiem?

– Tak – od­po­wie­dział ko­leś z kol­czy­kiem w war­dze.

– Nie – za­prze­czył ten drugi, blon­dyn o uro­dzie ku­pi­dyna.

Po­pa­trzyli na sie­bie.

– Oj, Adaś daj spo­kój, naj­waż­niej­sze jest, że­by­śmy go zna­leźli. Nie czas na lo­jal­ność – skar­cił ko­legę ten z kol­czy­kiem.

Laura po­pa­trzyła na nich py­ta­jąco.

– No do­bra – za­czął amo­rek. – My­ślimy, że wy­je­chał z kraju. Ostat­nio cią­gle zaj­mo­wał się te­ma­tem sa­mo­bójstw w Nor­we­gii… Cały czas o tym na­wi­jał, nie można było z nim nor­mal­nie po­ga­dać. Przez chwilę my­śla­łem, że osza­lał. Ja do niego o ko­lo­kwium z ge­ne­tyki, a on do mnie o ja­kimś kli­fie na wy­spie. Ja py­tam, czy ma ochotę na pączka z bu­fetu, a on do mnie, że przy­pusz­cza, że or­ga­nizm jak wpada do wody, to nie umiera od razu, tylko wcho­dzi w stan hi­ber­na­cji… Ech… Nie zdzi­wił­bym się, gdyby po­je­chał tam spraw­dzać swoje hi­po­tezy.

Laura po­czuła ude­rze­nie go­rąca.

– A ja my­ślę, że ktoś go po­rwał – wtrą­cił ten pierw­szy. – Czemu miałby się nie ode­zwać po przy­jeź­dzie na miej­sce? Dzwo­nimy, ale te­le­fon jest poza za­się­giem.

– Ale to są tylko na­sze przy­pusz­cze­nia, nic nie wia­domo, nie mamy żad­nych do­wo­dów.

– Nie­faj­nie – szep­nęła Laura, pró­bu­jąc opa­no­wać dy­go­ta­nie ko­lan. – Czy wspo­mi­nał, że chce tam je­chać, wy­mie­nił mia­sto?

– Mó­wił, że chce, ale nie mó­wił nic kon­kret­nego – pod­su­mo­wał Adam. – To już tyle dni, po­wi­nien się ode­zwać – do­dał roz­ża­lony.

– Daj­cie mi wię­cej tych pla­ka­tów, po­pro­szę dziew­czyny, żeby po­wie­siły u sie­bie w pracy.

– Okej, dzięki. Idziemy da­lej roz­wie­szać – po­wie­dział ten z kol­czy­kiem.

– Cześć – po­że­gnali się.

Laura prze­ka­zała Mo­nice i Ewie wia­do­mość, że Re­mek za­gi­nął, i dała im zwi­nięte w ru­lon pla­katy. In­stynk­tow­nie omi­nęła jed­nak część do­ty­czącą hi­po­tez o jego po­dróży czy po­rwa­niu. Oba­wiała się, że ko­le­żanki za­czną ją od­wo­dzić od wy­jazdu. Pew­nie mia­łyby ra­cję. Ją samą tro­chę ten fakt za­nie­po­koił, ale tłu­ma­czyła so­bie, że to nie ma związku z jej po­dróżą. Za bar­dzo cie­szyła się na ten wy­jazd, żeby te­raz zre­zy­gno­wać.

– To co? Od­pro­wa­dzi­cie mnie na dwo­rzec? – za­py­tała Laura po tym, jak upiła łyk drinka. – Au­to­bus ru­sza o trzy­na­stej trzy­dzie­ści.

– Pew­nie, przy­je­dziemy po cie­bie o dwu­na­stej. Po­ży­czę auto od taty – za­pro­po­no­wała Mo­nika.

– Prze­cież masz za­kaz – przy­po­mniała Ewa. – Od czasu, kiedy wje­cha­łaś pod prąd w jed­no­kie­run­kową ulicę… Na któ­rej zresztą miesz­kasz, więc nie tłu­macz, że nie wie­dzia­łaś…

– Oj tam, oj tam, było ciemno. Każ­demu się może zda­rzyć – od­po­wie­działa Mo­nika, ma­cha­jąc ręką.

– Wiesz co, nie by­łoby w tym nic wy­jąt­ko­wego, oprócz tego, że tłu­ma­czy­łaś po­li­cji, że za­kaz skrętu nie do­ty­czy miesz­kań­ców tej ulicy.

– Tak po­winno być! Tłu­ma­czy­łam tym ba­ra­nom, że aby do­je­chać do mnie do domu, trzeba zro­bić wiel­kie koło, je­chać trzy ki­lo­me­try bez sensu. A tak, to so­bie skrę­ci­łam i po chwili by­ła­bym w domu. Tylko wy­sko­czyli do­słow­nie z krza­ków… Za­łożę się, że spe­cjal­nie tam na mnie cze­kali… Poza tym chcesz pod­wózkę na dwo­rzec czy nie?

Laura nie była pewna. Może jed­nak bez­piecz­niej było wziąć tak­sówkę? Pró­bo­wała zro­bić uprzejmą minę i prze­ka­zać ko­le­żance swoje wąt­pli­wo­ści, ale ta ode­zwała się pierw­sza.

– Tata ma nockę w szpi­talu. Ju­tro bę­dzie spał jak su­seł. Na­wet się nie zo­rien­tuje, a ja zro­bię do­bry uczy­nek i przy oka­zji się prze­jadę. Tak dawno nie jeź­dzi­łam… – po­wie­działa Mo­nika, za­cie­ra­jąc ręce.

Laura za­uwa­żyła, jak Ewa robi się bla­do­nie­bie­ska, jej twarz wy­ra­żała bar­dzo kon­kretne uczu­cie – pa­niczny strach o wła­sne ży­cie.

– To do ju­tra! – po­że­gnała się ura­do­wana Mo­nika, ma­cha­jąc ener­gicz­nie ręką.

– Pa – od­po­wie­działy ko­le­żanki drżą­cymi gło­sami.

Za pięć dwu­na­sta Laura i Leon cze­kali z ba­ga­żami przed blo­kiem. Laura stała przy kra­węż­niku, a Leon spraw­dzał, co w tra­wie pisz­czy. Chwilę póź­niej pod­je­chał ciem­no­zie­lony pas­sat.

– Wska­kuj­cie – rzu­ciła Mo­nika, ocho­czo otwie­ra­jąc ba­gaż­nik.

Ewa sie­działa na miej­scu pa­sa­żera z przodu. Prawą rękę trzy­mała kur­czowo na uchwy­cie nad drzwiami, a lewą ści­skała miej­sce w oko­licy serca. Była blada jak ściana.

Dziew­czyny za­ła­do­wały wa­lizkę i torbę do auta.

– Leon! – za­wo­łała Laura. Pies z dru­giego końca traw­nika roz­pę­dził się i wsko­czył pro­sto do auta na tylne sie­dze­nie jak psi Ja­mes Bond. Laura wsia­dła i za­mknęła drzwi.

Mo­nika wci­snęła pe­dał gazu i za chwilę były już na dwu­pa­smówce pro­wa­dzą­cej na dwo­rzec. Tu­taj na szczę­ście nie było jak wje­chać pod prąd. Mo­nika spra­wiała wra­że­nie, jakby lu­sterko wsteczne za­mon­to­wano tylko do po­pra­wia­nia ma­ki­jażu, a kie­row­nica słu­żyła jako pod­pórka do ma­lo­wa­nia pa­znokci. Laura przy­go­to­wała się na tę oka­zję, po­ta­jem­nie po­ło­żyła za za­głów­kiem gra­fikę li­ścia – in­for­ma­cję dla in­nych uczest­ni­ków ru­chu dro­go­wego, że kie­rowca w pas­sa­cie do­piero za­czyna zgłę­biać taj­niki ru­chu dro­go­wego.

Dzie­sięć mi­nut póź­niej Mo­nika za­par­ko­wała auto po dru­giej stro­nie ulicy, na­prze­ciwko sta­cji, wjeż­dża­jąc jed­nym ko­łem w wy­ła­maną kratkę stu­dzienki ka­na­li­za­cyj­nej. Ja­kiś prze­jeż­dża­jący na ro­we­rze młody chło­pak krzyk­nął:

– Z tyłu liść, z przodu liść, a w środku… Głąb!

Mo­nika zro­biła się pur­pu­rowa ze zło­ści, po­li­czyła do trzech, po czym wy­chy­liła się przez okno, aby pu­ścić za nim wiązkę kilku słów, wszyst­kich bar­dzo brzyd­kich.

Ewa ode­tchnęła z ulgą i za­częła wy­sia­dać na roz­trzę­sio­nych no­gach, wspie­ra­jąc się o drzwi.

Wzięły ba­gaże. Gdy po­de­szły na sta­no­wi­sko, dwu­pię­trowy, czer­wony au­to­bus z ta­bliczką „Oslo” był już pod­sta­wiony. Po­de­szły do tyłu, żeby nadać ba­gaż do luku.

– Za­sta­nówmy się, czy na pewno wszystko masz – po­wie­działa Mo­nika, ła­du­jąc Lau­rze kwit ba­ga­żowy do to­rebki. Laura wy­cią­gnęła ko­pertę z du­żym gra­na­to­wym logo biura po­dróży Se­aTo­urs.pl.

– Do­wód, do­ku­menty Le­ona, bi­let au­to­bu­sowy, bi­let na prom, umowa, oszczęd­no­ści mo­jego ży­cia, te­le­fon, ła­do­warka, ubra­nia, ko­sme­tyki…

– Masz kartę do ban­ko­matu? Gdyby się coś wy­da­rzyło, na­tych­miast dzwoń, to bę­dziemy prze­le­wać kasę! – oznaj­miła Ewa.

– Jest – po­wie­działa Laura, spraw­dza­jąc port­fel. – O rany, będę tę­sk­nić!

Uści­skały się ze łzami w oczach.

– Po­wo­dze­nia! Pa­mię­taj, żeby zdać ra­port, jak tylko do­je­dziesz! – przy­po­mniała Ewa.

– Okej. Pa!

Laura i Leon wsie­dli do au­to­busu i za­jęli miej­sce na pię­trze z przodu z le­wej strony. Gdy au­to­bus ru­szał, Laura po­ma­chała do ko­le­ża­nek.

– Ahoj, przy­godo! – po­wie­działa do sie­bie, opie­ra­jąc się o fo­tel i pa­trząc za okno. Leon po­ło­żył łeb na jej udzie i na­tych­miast za­padł w drzemkę.

Kie­rowca au­to­busu je­chał spraw­nie i szybko. Laura z za­chwy­tem po­dzi­wiała urodę pol­skiej wsi. Krowy i ko­nie pa­sły się na łą­kach, tu i ów­dzie wśród zie­leni po­ły­ski­wały je­ziora. In­ten­syw­nie żółte pola rze­paku mie­niły się ty­sią­cem re­flek­sów, fa­lu­jąc na wie­trze. Pół go­dziny póź­niej wje­chali na au­to­stradę. Laura wzięła przy­kład z Le­ona, po­ło­żyła głowę na łok­ciu i też się zdrzem­nęła. Kiedy się obu­dzili, au­to­bus już był w por­cie. Stał w ko­lejce do od­prawy. Chwilę póź­niej prze­je­chał przez spe­cjalny wjazd i Laura po­czuła, że pod­łoże lekko się kiwa. Ma­ry­na­rze pod­nie­śli ko­twicę i sta­tek wy­pły­nął z portu.

Laura i Leon stali przy bur­cie na naj­wyż­szym po­kła­dzie. Laura nie mo­gła się na­cie­szyć no­wym do­świad­cze­niem. Z za­pa­łem oglą­dała spo­kojne, gra­na­towe fale i szy­bu­jące mewy. Świeża mor­ska bryza orzeź­wiała jej twarz, mierz­wiła loki i po­bu­dzała zmy­sły. Leon nie po­dzie­lał jej en­tu­zja­zmu. Psiak chyba miał cho­robę mor­ską, po­ło­żył się plac­kiem pod ławką i przez całą drogę nie pod­no­sił łba choćby na cen­ty­metr, od czasu do czasu wy­da­jąc po­mruki nie­za­do­wo­le­nia. Noc była po­godna, roz­gwież­dżona, nad ta­flę mo­rza wy­peł­zły ja­sne pa­sma mgły. Po kilku go­dzi­nach prom do­bił do brzegu i Laura po­sta­wiła stopy na skan­dy­naw­skiej ziemi po raz pierw­szy w ży­ciu. Był chłodny po­ra­nek, pierw­sze pro­mie­nie słońca kła­dły się le­ni­wie na czer­wo­nych da­chów­kach por­to­wego mia­steczka Ystad.

Szybko prze­szli od­prawę celną i wsie­dli z po­wro­tem do czer­wo­nego au­to­busu. Ru­szyli da­lej. Au­to­kar więk­szość trasy je­chał wzdłuż li­nii brze­go­wej i Laura mo­gła kar­mić oczy cu­dow­nymi kra­jo­bra­zami fior­dów i szwedz­kich mia­ste­czek. Prze­jeż­dżali przez gę­ste, pach­nące ży­wicą lasy i ska­li­ste, po­ro­śnięte mchem do­liny. Po kilku go­dzi­nach do­je­chali do sto­licy Nor­we­gii. Au­to­bus za­trzy­mał się na sta­no­wi­sku dworca Oslo Cen­tral Sta­tion przy Jern­ba­ne­tor­get 1. Gdy drzwi au­to­busu otwo­rzyły się, pies wy­sko­czył na chod­nik i prze­cią­gnął się, jakby ćwi­czył za­awan­so­waną jogę. Laura ode­brała ba­gaż, za­ła­do­wała torbę spor­tową na wa­lizkę i po­de­szła do naj­bliż­szej ławki, żeby prze­stu­dio­wać mapkę oko­licy. We­dług opisu od pani Jo­asi po­winna kie­ro­wać się na wschód do wyj­ścia i po­tem w prawo na par­king, a tam bę­dzie ktoś cze­kał o go­dzi­nie pięt­na­stej. Miała jesz­cze dwa­dzie­ścia mi­nut do spo­tka­nia. Chwy­ciła psią smycz, ba­gaże i ru­szyła. „Le­onowi na pewno przyda się chwila na po­wie­trzu przed ko­lejną po­dróżą”, po­my­ślała.

Ku ucie­sze psa nie­opo­dal dworca znaj­do­wał się nie­wielki skwe­rek. Leon z przy­jem­no­ścią roz­ru­szał łapy po kilku go­dzi­nach spę­dzo­nych na sie­dze­niu au­to­busu. Laura ku­piła kawę i struclę w ro­we­ro­wej ka­wiarni. Spa­ce­ro­wali nie­spiesz­nie, kie­ru­jąc się z po­wro­tem w stronę dworca. Za­trzy­mali się przy ta­bliczce z na­pi­sem „par­ke­ring”. Na par­king wła­śnie pod­je­chał czarny sa­mo­chód z logo w kształ­cie trój­zębu na ma­sce i za­par­ko­wał na naj­bliż­szym wol­nym miej­scu. Było to Ma­se­rati – auto nie­wąt­pli­wie luk­su­sowe, żeby nie po­wie­dzieć szpa­ner­skie. Błysz­czący la­kier i gładka ka­ro­se­ria spra­wiały wra­że­nie, jakby do­piero wy­je­chano nim z sa­lonu po czer­wo­nym dy­wa­nie. Ktoś wy­siadł przez drzwi kie­rowcy. Laura wi­działa, jak czarna czu­pryna prze­suwa się wzdłuż da­chu wozu. Kiedy zza ba­gaż­nika wy­ło­niła się po­stać, za­mru­gała oszo­ło­miona. Nie miała cie­nia wąt­pli­wo­ści, że mie­siąc temu śnił się jej do­kład­nie ten sam męż­czy­zna. Nie po­do­bny – do­kład­nie ten sam! Po­czuła ude­rze­nie go­rąca i ad­re­na­liny – cały świat do­słow­nie za­wi­ro­wał.

Rozdział 3

Gabriel

Chło­pak za­trzy­mał się w miej­scu i na­piął ner­wowo ra­miona. Ala­ba­strową skórę na chwilę po­krył le­dwo wi­do­czny ru­mie­niec. Ja­sno­błę­kitne oczy rzu­cały py­ta­jące spoj­rze­nia. Ni­gdy nie wi­działa ta­kich oczu, które ja­rzyły się obez­wład­nia­ją­cym księ­ży­co­wym bla­skiem. Można było się w nich za­to­pić i za­tra­cić. Ja­kie ta­jem­nice kryły? Czy na­le­żały do czło­wieka?

Po­trzą­snął głową, od­rzu­ca­jąc nie­sforną kru­czą grzywkę. We śnie wy­glą­dał na star­szego. Laura po­my­ślała, że może być na­wet młod­szy od niej. Sen nie od­da­wał ca­łego uroku tego chło­paka. Dziew­czyna ze zdu­mie­nia nie mo­gła się ru­szyć, nogi wro­sły jej w chod­nik, a głos od­mó­wił po­słu­szeń­stwa. Stała jak słup soli z prze­wie­szoną na ra­mie­niu torbą, ciast­kiem w zę­bach, kawą w dłoni i wa­lizką w dru­giej. Na szczę­ście sy­tu­ację ura­to­wał by­stry Leon, który zdą­żył się już w swoim psim ży­ciu na­uczyć, że nie­zręczna ci­sza nie wróży nic do­brego. Śmiało pod­biegł do chło­paka, mer­da­jąc ogo­nem. Z ra­do­ści sko­czył na niego przed­nimi ła­pami, zo­sta­wia­jąc ślady błota na mar­ko­wych dżin­sach, i za­czął li­zać go po rę­kach.

– Hej, mały – po­wie­dział chło­pak po nor­we­sku, głę­bo­kim, sa­ty­no­wym gło­sem. Po­gła­skał psa po gło­wie, po czym wy­pro­sto­wał się i po­pa­trzył na Laurę. Zdu­mie­nie nie opusz­czało jego głę­bo­kich jak po­lo­dow­cowe je­ziora oczu.

Laura pró­bo­wała coś po­wie­dzieć, ale ję­zyk za­plą­tał jej się w su­peł. Wy­jęła ciastko z ust i po­ło­żyła na denku od kawy. Rączkę wa­lizki za­cze­piła o ło­kieć. Zro­biła ko­ślawy krok do przodu, wy­cią­ga­jąc rękę do przy­wi­ta­nia. Była tak za­afe­ro­wana, że nie za­uwa­żyła roz­wią­za­nego sznu­ro­wa­dła. Nie­zdar­nie wpa­dła pro­sto w ra­miona przy­stoj­nego nie­zna­jo­mego, wy­le­wa­jąc kawę. Młody męż­czy­zna zła­pał ją ma­chi­nal­nie i z chrząk­nię­ciem od­sta­wił moż­li­wie da­leko od sie­bie. Miał mocny i pewny chwyt, a do tego do­sko­nały re­fleks.

– Mam na imię Ga­briel – przed­sta­wił się uprzej­mie. Jed­nak można było wy­czuć dy­stans w jego gło­sie. – Ty je­steś pew­nie Laura Irys. Mam cię za­wieźć do zamku.

Jego mina su­ge­ro­wała, że spo­dzie­wał się cze­goś in­nego po ich pierw­szym spo­tka­niu. Przy­stojny nie­zna­jomy bez słowa wy­jął jej ba­gaż z rąk, jed­no­cze­śnie po­sy­ła­jąc spoj­rze­nie typu: Le­piej mi to od­daj, bo jesz­cze zro­bisz so­bie krzywdę.

– Okej – tylko tyle zdo­łała wy­krztu­sić. Do­brze, że uczyła się wcze­śniej nor­we­skiego. Przy­naj­mniej wie­działa, na co się zga­dza.

Ga­briel otwo­rzył ba­gaż­nik i wło­żył torbę spor­tową, po­tem chwy­cił za rączkę wa­lizkę i uniósł. Oka­zało się, że kółka są upać­kane bło­tem, co Ga­briel skwi­to­wał unie­sie­niem brwi. Osten­ta­cyj­nie wy­cią­gnął chu­s­teczki i za­czął wy­cie­rać ślady kawy z ka­ro­se­rii i ze swo­jej skó­rza­nej kurtki.

– Dasz radę wsiąść do sa­mo­chodu bez mo­jej po­mocy? – rzu­cił gniew­nie.

– Nie je­stem pewna – wy­pa­liła Laura po an­giel­sku. Ro­zu­miała dużo z nor­we­skiego, jed­nak swo­bod­niej po­ro­zu­mie­wała się w ję­zyku an­giel­skim. Do­piero po chwili do niej do­tarło, jak ten żart był mocno ża­ło­sny.

Ga­briel się nie za­śmiał. Bez słowa za­mknął ba­gaż­nik, pod­szedł do tyl­nych drzwi od strony pa­sa­żera i wpu­ścił tam Le­ona. Laura wstrzy­mała od­dech na myśl o błot­ni­stych śla­dach psich łap na nie­na­gan­nej ta­pi­cerce. Chło­pak na­stęp­nie otwo­rzył drzwi z przodu i spoj­rzał na Laurę su­ro­wym wzor­kiem. Po­czuła się jak małe dziecko, które na­roz­ra­biało. Co za bu­rak… Wi­docz­nie nie można mieć w ży­ciu wszyst­kiego. Jak uroda, to cha­rak­ter pa­skudny.

Wy­pro­sto­wana jak struna, z wy­soko pod­nie­sioną głową prze­szła obok niego, pa­trząc gdzieś w dal i wsia­dła do auta ni­czym kró­lowa an­giel­ska. Mo­gła przy­siąc, że wi­działa, jak ką­ciki ust chło­paka lekko drgnęły.

Chwilę póź­niej Ma­se­rati wy­je­chał z par­kingu i włą­czył się do ru­chu. Ga­briel wci­snął gaz do de­chy. Sa­mo­chód za­mru­czał i przy­spie­szył tak, że Laurę wbiło w fo­tel. Po­czuła się jak na rol­ler­co­aste­rze. Chło­pak jeź­dził spraw­nie i „zryw­nie”, cho­ciaż we­dług niej za szybko. Ką­tem oka do­strze­gła sto sześć­dzie­siąt ki­lo­me­trów na mul­ti­me­dial­nym pa­nelu na de­sce roz­dziel­czej. Już chciała coś po­wie­dzieć, ale ugry­zła się w ję­zyk. In­tu­icja pod­po­wia­dała jej, że to mę­skie ego trzy­mało w tym mo­men­cie ręce na kie­row­nicy i nogę na ga­zie. Duma nie po­zwo­liła jej na niego pa­trzeć, więc wle­piała wzrok w kra­jo­brazy za oknem. Co on so­bie my­ślał? Jak to w ogóle moż­liwe, że śniła o nim? Nie miała co do tego wąt­pli­wo­ści – ta­kiej twa­rzy się nie za­po­mina. Cho­ciaż trzeba przy­znać, że Ga­briel ro­bił dużo lep­sze wra­że­nie na żywo. Wi­zu­al­nie. A może to był sen pro­ro­czy? Bie­da­czek nie bę­dzie miał przy­ja­ciół przez swoje aro­ganc­kie na­sta­wie­nie i w końcu sko­czy z klifu, po­peł­nia­jąc sa­mo­bój­stwo. Przez chwilę na­wet zro­biło się jej go żal. Spra­wiał wra­że­nie, jakby też wi­dział ją nie pierw­szy raz. Czy to moż­liwe, że śnił o niej wcze­śniej? Nie miała za­miaru py­tać. Do­brze przy­naj­mniej, że mia­sto, do któ­rego jadą, nie znaj­duje się na kli­fie. Spraw­dzała wcze­śniej drogę na ma­pie w in­ter­ne­cie. Po­dróż z Oslo po­winna za­jąć mniej wię­cej dwie go­dziny. Ta­kim szyb­kim au­tem może na­wet kró­cej. Po­winni już do­jeż­dżać. Auto jed­nak mknęło da­lej po nor­we­skich ser­pen­ty­nach mię­dzy gó­rami i Laura za­częła się tro­chę nie­cier­pli­wić.

– Da­leko jesz­cze? – za­py­tała, sta­ra­jąc się wy­prać swoją wy­po­wiedź z emo­cji.

– Ja­kieś osiem­na­ście go­dzin.

– Co?!

– Co taka zdzi­wiona?

– Za­trzy­maj się na­tych­miast! – roz­ka­zała w przy­pły­wie pa­niki.

„Kop w kro­cze i wiej”, krzy­czała jej pod­świa­do­mość. „Z tej po­zy­cji nie mam jak”, od­parła jej w my­ślach.

– Nie za­mie­rzam się za­trzy­my­wać. Tu nie jest bez­piecz­nie – stwier­dził, prze­cze­su­jąc czarną grzywkę.

– Dla­czego? – za­py­tała.

– Po pro­stu nie jest tu bez­piecz­nie – Ga­briel prze­niósł na nią ja­sne oczy, spra­wia­jąc, że znowu za­po­mniała ję­zyka w gę­bie.

Za­mru­gała zdez­o­rien­to­wana, a po­tem po­krę­ciła głową.

– Po­wie­dzia­łam: za­trzy­maj się! – krzyk­nęła.

Była nie­malże pewna, że to po­rwa­nie.

Chło­pak po­pa­trzył zdu­miony, ale wy­ko­nał po­le­ce­nie i za­par­ko­wał auto na po­bo­czu.

– Pro­szę. I co te­raz?

– Je­śli mi na­tych­miast nie wy­ja­śnisz, co się dzieje, to spa­dam stąd – ogło­siła.

– Je­steś wa­riatką? – za­py­tał zu­peł­nie po­waż­nie. Do­syć tego. Laura wcią­gnęła świsz­cząco po­wie­trze, czu­jąc, jak go­rący ru­mie­niec wy­kwita na jej po­licz­kach.

– Sam je­steś wa­ria­tem – od­pa­ro­wała, wy­ma­chu­jąc pal­cem ze zło­ścią.

– Ci­cho! – na­gle zro­bił się czujny. Od­ru­chowo po­ło­żył jej dłoń na war­gach, spra­wia­jąc, że krew przy­spie­szyła jej w ży­łach.

Ką­tem oka do­strze­gła, jak sięga po coś za sie­dze­nie pa­sa­żera. To coś wy­glą­dało jak… jak pa­ra­li­za­tor.

Laura nie miała za­miaru dać się obez­wład­nić, wy­sko­czyła z auta jak z procy, otwo­rzyła drzwi Le­onowi i za­częli ucie­kać, zo­sta­wia­jąc Ga­briela ze zba­ra­niałą miną. Bie­gli co tchu przez około ki­lo­metr. Spo­dzie­wała się, że po­ry­wacz bę­dzie ją go­nił, albo szybko za­wróci auto i za­blo­kuje drogę, ale nic z tych rze­czy się nie wy­da­rzyło. Ma­se­rati stał za­par­ko­wany w tym sa­mym miej­scu, gdzie Ga­briel się za­trzy­mał. Do­bie­gali do mrocz­nego, gę­stego i pach­ną­cego ży­wicą lasu. Słońce chy­liło się ku za­cho­dowi. Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach zro­biło się już zu­peł­nie zimno i nie­przy­jem­nie. Zwal­nia­jąc do pręd­kiego mar­szu, Laura wy­jęła z kie­szeni te­le­fon i włą­czyła la­tarkę. Miała czter­dzie­ści dwa pro­cent ba­te­rii, nie wy­star­czy do rana… Chciała wy­ko­nać te­le­fon do am­ba­sady, ale jak to zwy­kle w ta­kich mo­men­tach bywa – za­sięg za­wiódł… Cho­lera! Ro­zej­rzała się do­okoła w po­szu­ki­wa­niu po­mocy.

Ni­g­dzie nie było śladu żad­nej ak­tyw­no­ści czło­wieka, chatki, sta­cji ben­zy­no­wej czy sklepu. Krótko mó­wiąc, sy­tu­acja bez­na­dziejna. Laura była głodna, zmar­z­nięta i nie wie­działa, co da­lej zro­bić. Usia­dła na pieńku przy dro­dze, obej­mu­jąc rę­kami ko­lana. Wiatr za­ko­ły­sał cięż­kimi pniami, nio­sąc przez las sze­lest li­ści. Leon po­ło­żył pysk na jej sto­pie. Przez kilka mi­nut sie­działa, zbie­ra­jąc my­śli i sta­ra­jąc się zna­leźć ja­kieś sen­sowne roz­wią­za­nie. Czy nie prze­sa­dziła z re­ak­cją? Z per­spek­tywy czasu mu­siała przy­znać, że była nieco me­lo­dra­ma­tyczna. Cho­ciaż z dru­giej strony… Ile na­krę­cono fil­mów o dziew­czy­nach, które jadą prze­żyć przy­godę swo­jego ży­cia, a za­miast tego czeka je kosz­mar? Ile ko­biet za­gi­nęło bez wie­ści? Ile z nich tra­fiło do do­mów pu­blicz­nych albo „na or­gany”? Laura wzdry­gnęła się na myśl o dzier­żą­cej ostry skal­pel ręce w gu­mo­wej rę­ka­wiczce. Nie można ufać lu­dziom, nie można… Nic nie wie­działa o tym ca­łym Ga­brielu. Czy w ogóle to jego praw­dziwe imię? Prze­cież się nie wy­le­gi­ty­mo­wał, a ona jak pierw­sza na­iwna wsia­dła do jego auta, jak gdyby ni­gdy nic, oszo­ło­miona jego urodą. Tak, tak, te­raz na­wet przy­po­mniała so­bie wą­tek z filmu kry­mi­nal­nego, gdzie prze­stępcy wy­na­jęli przy­stoj­nego chło­paka, który pod­ry­wał dziew­czyny, a po­tem da­wał han­dla­rzom cynk, gdzie miesz­kają i czy są same. Wszystko się zga­dzało…

Na­gle Leon pod­niósł się i za­czął wpa­try­wać w nie­prze­nik­nioną ścianę lasu. Nie mo­gła oprzeć się wra­że­niu, że ktoś ich ob­ser­wuje, ale nie po­tra­fiła na­mie­rzyć miej­sca, gdzie ten ktoś był. „No to masz przy­godę”, za­drwiła jej pod­świa­do­mość. Laura czuła na­ra­sta­jące uczu­cie nie­po­koju. Czy w tych la­sach są dzi­kie zwie­rzęta? Niedź­wie­dzie? Wilki? Chi­rur­dzy z czar­nego rynku? Na samą myśl je­żył się włos na gło­wie, nie wspo­mi­na­jąc o spo­tka­niu ta­kich be­stii. Szkoda, że Mo­nika nie po­ka­zała jej, jak za­ło­żyć tego Nel­sona. Leon wpa­try­wał się w mrok, za­pewne do­strze­gał dużo wię­cej, niż Laura chcia­łaby, żeby wi­dział.

Na­gle coś po­ru­szyło się w krza­kach. Laura po­czuła, jak serce pod­cho­dzi jej do gar­dła, a wielki ka­wał lodu zjeż­dża po krę­go­słu­pie. Mo­gła przy­siąc, że czuje na karku cie­pły po­wiew, od któ­rego wło­ski stają dęba. Usły­szała za sobą nie­równy, gar­dłowy od­dech. Leon zmarsz­czył pysz­czek, ob­na­ża­jąc zęby, chcąc po­ka­zać wro­gowi, że w ra­zie czego nie za­waha się i ro­ze­rwie mu gar­dło na strzępy. To, że się­gał prze­cięt­nemu czło­wie­kowi za­le­d­wie do ko­lan, nie miało w tym mo­men­cie żad­nego zna­cze­nia. Usły­szeli, że ta­jem­ni­czy na­past­nik od­gina ga­łąź, zbli­ża­jąc się w ich stronę. Lekki po­dmuch wia­tru za­sze­le­ścił w ko­ro­nach drzew, a ta­jem­ni­czy cień po­ru­szył się nie­spo­koj­nie. Pies za­czął szcze­kać w kie­runku, z któ­rego do­cho­dziły dźwięki. Mru­żąc oczy i prze­ni­ka­jąc mrok, Laura do­strze­gła dwa zie­lone, ja­rzące się punkty. Ku jej zgro­zie oka­zało się, że śle­pia z każ­dym mru­gnię­ciem znaj­dują się co­raz bli­żej, a gar­dłowy od­dech robi się gło­śniej­szy. Cały las na chwilę za­stygł w ci­szy, jakby cze­kał ze wstrzy­ma­nym od­de­chem na roz­wój wy­da­rzeń. Punkty znik­nęły. Leon włą­czył dru­gie ucho na tryb na­słu­chu. Coś nad­cho­dziło z pół­nocy. Czy było to ko­lejne mon­strum? Dźwięk na­si­lił się tak, że te­raz Laura była w sta­nie coś usły­szeć. Wy­pa­try­wała ja­kie­goś ru­chu, jed­nak droga ury­wała się na za­krę­cie. Z całą pew­no­ścią nie było to zwie­rzę… Zza za­krętu wy­ło­nił się czarny, po­ły­sku­jący Ma­se­rati i za­trzy­mał się z pi­skiem opon przed Laurą i Le­onem. Kie­rowca otwo­rzył drzwi od strony pa­sa­żera. Bez chwili wa­ha­nia Leon wła­do­wał się do środka. Zna­lazł się bo­ha­ter. „No pięk­nie, z desz­czu pod rynnę”, po­my­ślała Laura. Nie ma­jąc spe­cjal­nie wy­boru, wsia­dła za nim. Ru­szyli z pręd­ko­ścią nad­świetlną. Laura od­wró­ciła się i zo­ba­czyła za­rys po­tęż­nej syl­we­tki od­bi­ja­ją­cej świa­tła sa­mo­chodu. Zwie­rzę było tuż za nią. Cho­lera! Było bli­sko!

Ga­briel ze sto­ic­kim spo­ko­jem pro­wa­dził auto, jak gdyby nic się nie stało. Oszo­ło­miona Laura nie mo­gła zła­pać od­de­chu, co chwilę oglą­da­jąc się za sie­bie. Z jej ust po­pły­nęła ka­skada płacz­li­wej wdzięcz­no­ści.

– Dzię­kuję za ra­tu­nek, co… co to było? – wy­mam­ro­tała, gdy wresz­cie udało jej się la­ment ubrać w słowa.

– Co ci w ogóle przy­szło do głowy, dziew­czyno? – za­py­tał Ga­briel. Te­raz był lekko zde­ner­wo­wany. Laura po­my­ślała, że gdyby można było zmie­rzyć sto­pień wku­rze­nia w czy­imś gło­sie, to przy­zna­łaby mu sie­dem w skali Be­au­forta*.

– Gdzie w ogóle je­dziemy? – od­po­wie­działa py­ta­niem, otwie­ra­jąc apli­ka­cję z za­pi­saną trasą.

– Jak to gdzie?! Wiozę cię do zamku mo­jego ojca na wy­spie Fri­sørd.

„O mój Boże”, po­my­ślała Laura. „Wy­spa!”. I zro­biło jej się go­rąco.

– Jak spraw­dza­łam na ma­pie, ta miej­sco­wość jest około stu czter­dzie­stu ki­lo­me­trów od Oslo, stąd moja pa­nika… – tłu­ma­czyła.

Ga­briel zda­wał się nie­wzru­szony tą hi­sto­rią.

– Wy­cią­gną­łeś pa­ra­li­za­tor i my­śla­łam, że to po­rwa­nie… – do­dała po chwili za­że­no­wana.

– Po­każ mi to – wy­cią­gnął rękę po te­le­fon.

Rzu­cił okiem na mapę i za­ci­snął usta. Laura ob­ser­wo­wała go uważ­nie. Krew od­pły­nęła mu z twa­rzy i za­czął się cały trząść. „Czy on się dusi?”, po­my­ślała.

Chwilę póź­niej wy­buch­nął szcze­rym, do­no­śnym śmie­chem.

– Co jest ta­kie za­bawne? – za­py­tała odro­binę ura­żona, za­bie­ra­jąc mu te­le­fon.

– Wpi­sa­łaś miej­sce do­ce­lowe Fri­sør, czyli fry­zjer. Wy­zna­czyło ci trasę do ja­kie­goś fry­zjera – do­dał, szcze­rząc zęby. Miał nie­zły ubaw.

– O matko – jęk­nęła Laura.

Ga­briel spoj­rzał na nią. W jego oczach nie było nic z wcze­śniej­szego dy­stansu. Flauta†.

– A pa­ra­li­za­tor był dla cie­bie. Na wszelki wy­pa­dek.

– Na jaki, do dia­bła, znowu wy­pa­dek?

– Na wy­pa­dek, gdyby ktoś nas za­ata­ko­wał. Jed­nak wąt­pię, czy by po­mógł.

– A co to niby ma zna­czyć? – w ciem­nych oczach Laury za­pło­nęło obu­rze­nie.

– Ano, to, że masz ta­lent do pa­ko­wa­nia się w kło­poty.

Z tym nie mo­gła się nie zgo­dzić, więc opa­dła na opar­cie i wes­tchnęła.

Je­chali kilka mi­nut w mil­cze­niu. Ga­briel cały czas lekko uśmie­chał się, a Laura za­sta­na­wiała się, jak mo­gła się tak wy­głu­pić.

– Opo­wiedz mi coś o wy­spie – po­pro­siła po chwili, cho­ciaż nie była pewna, czy chce się do­wie­dzieć, że jest tam za­mek na półce skal­nej i wielki klif. To py­ta­nie wzbu­dziło w jej roz­mówcy dys­kom­fort.

– Wy­spa jak wy­spa. Jest pry­watna i nikt tam nie ma wstępu. Tylko człon­ko­wie rodu Se­ihval.

– No i ja – do­dała Laura.

– No i ty.

– A kiedy przy­jadą inni wo­lon­ta­riu­sze?

Ga­briel wo­dził przez kilka chwil wzro­kiem po jej twa­rzy.

– Nie przy­jadą – spoj­rzał znów na drogę.

– Co? Dla­czego?

– Miało być pięć osób, w tym ty. Nie bę­dzie ni­kogo in­nego.

– Ale dla­czego?

– Nie wiem. Zre­zy­gno­wali – od­po­wie­dział, a twarz mu stę­żała. Coś ukry­wał.

– I co, my­śli­cie, że ja sama od­re­stau­ruje wam cały za­mek? – za­py­tała wo­jow­ni­czo.

– A skąd. – Po chwili jed­nak do­dał – Nie martw się. Oj­ciec za­trudni jesz­cze kilka osób do po­mocy. Nie zmę­czysz się, bę­dziesz ra­czej kie­row­ni­kiem ro­bót. Przy­znam szcze­rze, że jesz­cze nie wiem, którą kom­natę masz pro­jek­to­wać.

– Aha – rze­kła bez en­tu­zja­zmu.

– Ten wo­lon­ta­riat to same kło­poty. Nie­stety, mu­simy przyj­mo­wać wo­lon­ta­riu­szy – zer­k­nął na nią prze­lot­nie. – Co roku oj­ciec łoży nie­małe sumki na rzecz or­ga­ni­za­cji. W za­mian za to przy­sy­łają nam was, a ja mam pro­blem.

A roz­mowa za­czy­nała być już miła… Laura po­sta­no­wiła zi­gno­ro­wać ten ko­men­tarz i zmie­nić te­mat.

– Czy za­mek jest zbu­do­wany na pla­nie spi­rali? – za­py­tała.

– Skąd wiesz? – za­brzmiało to jak wy­rzut. Ga­briel te­raz wy­glą­dał na mocno zde­ner­wo­wa­nego. Od zera od razu do ósemki skali w pół se­kundy.