Harry Styles. Nieoficjalna biografia ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

NARODZINY GWIAZDY

Harry zachował bardzo pozytywne wspomnienia z dzieciństwa: „Jestem szczęściarzem, bo moje dzieciństwo było naprawdę sielskie. Dorastałem we wspaniałej rodzinie, która bardzo mnie kochała”. A zatem tych, którzy spodziewali się, że Harry podąży sprawdzoną ścieżką wielu popowych piosenkarzy śpiewających o demonach przeszłości zrodzonych na skutek trudnego dzieciństwa, czeka srogi zawód. Nasz bohater nie próbuje udawać, że jego życie było mniej udane niż w rzeczywistości. Jak sam kiedyś zauważył: „Nie ma nic gorszego od człowieka, który udaje, że cierpi za miliony”.

Z jego opowieści wyłania się obraz cudownej rodziny, która wspiera dziecko w sposób wręcz wzorcowy: „W naszym domu zawsze czuć było, że wszyscy się kochają”. Największą miłością obdarzała go matka, Anne. W jednym z wywiadów, mówiąc o swoim sławnym synu, wyznała: „Tak naprawdę on zawsze pozostanie dla mnie moim kochanym maleństwem”. Niezależnie od tego, jak sławnym czy zamożnym się stanie ani jak bardzo posunie się w latach, w oczach matki Harry będzie już zawsze chłopcem, którego urodziła przed laty.

Harry przyszedł na świat we wtorek, 1 lutego 1994 w Alexandra Hospital w Redditch w hrabstwie Worcestershire. Rodzice zdążyli dojechać na porodówkę w ostatnim momencie. Ojciec Harry’ego, Des, wspominał: „Mało brakowało, a byśmy się spóźnili”.

Był drugim dzieckiem w rodzinie – o starszej siostrze, Gemmie, Harry miał potem mówić, że to ona była „tą bardziej rozgarniętą” z ich dwojga. Ukochanemu synkowi Anne nadała imiona Harry Edward. Legenda głosi, że pierwsze z nich wybrała po incydencie, jaki przydarzył jej się w trakcie ciąży. Historią tą podzielił się emerytowany ratownik medyczny, który rzekomo udzielił pierwszej pomocy matce piosenkarza, gdy poczuła się źle podczas koncertu w Birmingham. Twierdzi, że Anne, zerknąwszy na jego identyfikator na piersi, powiedziała: „Bardzo panu dziękuję za pomoc. Jeśli urodzi mi się chłopiec, dam mu na imię Harry”.

Kilka dni po urodzeniu dziecka rodzice zgłosili narodziny syna do urzędu stanu cywilnego miasta Bromsgrove i wybrali imię. Dla tych spośród was, którzy wierzą w horoskopy, być może istotny będzie fakt, że Harry urodził się w znaku Wodnika. Zodiakalne Wodniki to osoby niezależne i niekonwencjonalne. Znawcy tematu utrzymują, że Wodnika zawsze można z łatwością rozpoznać po zupełnie wariackim stylu, w jakim się ubiera, nietypowych hobby i buntowniczym nastawieniu. Taka charakterystyka, jak się zdaje, całkiem nieźle pasuje do Harry’ego, chłopaka o niezaprzeczalnie oryginalnym stylu, który za nic ma stereotypowe wyobrażenia o tym, jak powinien zachowywać się gwiazdor.

Według „teorii kolejności urodzin” Harry, jako młodsze dziecko, skłonny był do przejawiania określonych cech charakteru. Zwolennicy owej teorii przyjmują, że osobowość człowieka uzależniona jest w dużej mierze od tego, czy był najstarszym, środkowym, najmłodszym dzieckiem, a może jedynakiem. W myśl takiego rozumowania najmłodsze dzieci bywają najbardziej niezależne, ponieważ rodzice po pierwszym dziecku, i każdym kolejnym, stają się coraz mniej zasadniczy w kwestiach wychowawczych.

A zatem zarówno znak zodiaku, jak i fakt, że był młodszym dzieckiem, pozwalały się domyślać, że Harry będzie wolnym duchem – i rzeczywiście, pod tym względem nie ma sobie równych. Najmłodszym dzieciom przypisuje się również takie cechy jak umiłowanie zabawy, skłonność do skupiania na sobie uwagi otoczenia czy towarzyskość. Uważa się też, że takie wolne duchem jednostki zazwyczaj są bardziej otwarte na nietypowe doświadczenia. Jak wkrótce zobaczymy, większość tych cech znakomicie opisuje osobowość Stylesa.

Zresztą wiele znaków zapowiadających gwiazdę ujawniło się już na wczesnym etapie jego życia, w czym zapewne niemała zasługa wspaniałych warunków, w jakich upłynęły mu pierwsze lata. W wywiadzie dla czasopisma „NOW” Anne wspominała: „Harry zawsze uwielbiał być w centrum uwagi, chciał rozśmieszać wszystkich wkoło. Cóż, nigdy nie był nieśmiałym chłopcem. Przy nim nie można się było smucić. Właściwie od początku przeczuwałam, że prędzej czy później trafi na scenę”.

Wcześniej jednak musiał sporo podrosnąć. Lata kluczowe dla kształtowania się osobowości młodego człowieka spędził w Cheshire, hrabstwie w północno-zachodniej Anglii. Cheshire to kilka większych i mniejszych miejscowości, wokół których rozciągają się tereny wiejskie pełne luksusowych posiadłości. Kiedy przy okazji castingu do programu X Factor prowadzący spytał Harry’ego, skąd przyjechał, ten opisał hrabstwo jako „nudne miejsce, gdzie prawie nic się nie dzieje”. Ale zaraz dodał z zawadiackim uśmieszkiem, który wszyscy znamy tak dobrze, że przynajmniej okolica jest bardzo „malownicza”.

Wieś, w której spędził większość dzieciństwa, nosi nazwę Holmes Chapel. Co prawda samo hrabstwo Cheshire nie wydało może zbyt wielu artystów, lecz należy wspomnieć, że z tymi stronami związani są piosenkarze rockowi: Ian Curtis i Tim Burgess. Sukces sprawił, że Harry Styles należy obecnie do najbardziej szanowanych synów Cheshire i przysporzył temu miejscu prawdziwej popularności.

Nim poszedł do szkoły, posyłany był do przedszkola o nazwie Happy Days. Właściciele tej placówki chyba celnie dobrali nazwę, bo Harry zachował z tamtego okresu same dobre wspomnienia. Przedszkole było nieduże, dzięki czemu chłopiec nie musiał walczyć z innymi dziećmi o uwagę opiekunek. A ponieważ jedna z nich wcześniej już zajmowała się Harrym w charakterze niani, chłopcu mogło się wydawać, że placówka jest po prostu przedłużeniem domu rodzinnego. Jedna z zabaw w Happy Days polegała na rysowaniu na kromkach chleba barwnikami spożywczymi, a potem opiekaniu tak przyozdobionych kromek w tosterze. Jak wspominał w oficjalnej książce zespołu, Siła marzeń. Życie w One Direction: „To były naprawdę szczęśliwe dni”.

Harry ma zawsze wiele do powiedzenia. Już jako mały brzdąc był rozgadany. Odkąd nauczył się pierwszych słów, buzia mu się nie zamykała. Jego pierwsze słowo: „kot”. Anne nigdy nie zapomni dnia, gdy na widok czarnego czworonoga dziadków Harry z entuzjazmem zawołał: „kot!”. Już jako dziecko kochał zwierzęta. Jego miłość była tak wielka, że nawet dzielił się swoim smoczkiem z mieszkającym w domu psem Maxem, mieszańcem rasy border collie.

W przedszkolu dał się poznać jako grzeczny chłopiec, uwielbiał zabawki, ale też wspólne zabawy z innymi dziećmi. Ze wspomnień jego najbliższych wynika, że Harry zawsze był skory do harców. Rodzice od początku nakłaniali syna do nieskrępowanego wyrażania siebie, co, jak wiadomo, ma zasadnicze znaczenie w kształtowaniu osobowości przyszłego artysty. Chłopiec nie był narażony na zniechęcające reakcje najbliższego otoczenia ani brak zainteresowania, co może skutecznie zahamować rozwój początkującego piosenkarza. Wręcz przeciwnie, zarówno w domu, jak i przedszkolu wspierano artystyczne cechy i rozwijano zdolności wyrażania siebie.

Bardzo wcześnie zaczął przejawiać zamiłowanie do rozmaitych form artystycznej ekspresji: nauczył się żonglować i próbował swoich sił w grze na różnych instrumentach. Stopniowo nabywał coraz bardziej wszechstronnego obycia artystycznego, a przy tym nie wyzbywał się tej części siebie, która czyniła go skorym do żartów i zabawnym chłopcem. Już na tym wczesnym etapie oszałamiał wszechstronnością swoich talentów. Mógłby z powodzeniem wziąć udział w Britain’s Got Talent, innym talent show stworzonym przez swojego późniejszego mentora Simona Cowella, i to występując w różnych kategoriach.

W szkole podstawowej Hermitage Primary School, do której chodził, obowiązywał stonowany strój: spodnie w kolorze szarym, biała koszulka polo i granatowy sweter. Harry najbardziej lubił lekcje angielskiego i religii. Szybko odkrył, że łatwo przychodzi mu wyrażanie się w piśmie i zdobywał świetne oceny za wypracowania. Owszem, bywał bezczelny, ale rzadko sprawiał poważniejsze problemy wychowawcze. Podczas nauki w szkole tylko raz wdał się w bójkę. Zamiast naprawdę rozrabiać, wolał inwestować przepełniającą go energię w ciężką pracę.

Wiele jego ówczesnych kolegów i koleżanek z klasy zachowało bardzo ciepłe wspomnienia o Harrym. Był przyjacielski i towarzyski, świetnie dogadywał się zarówno z dziewczynkami, jak i chłopcami. Jak wyznał w przywoływanej już książce Siła marzeń: „Nie należałem do chłopaków, którzy uważali, że dziewczyny dziwnie pachną, i nie chcieli się z nimi zadawać. Przyjaźniłem się ze wszystkimi”.

Wspominał też, że był w tamtym czasie „maminsynkiem”. Silne więzi z kobietami już w tak młodym wieku przyczyniły się do ukształtowania jego dorosłej osobowości. Jak zobaczymy, sam Harry uważa, że to właśnie zażyłym relacjom z kobietami zawdzięcza wiele pozytywnych zjawisk w swoim życiu.

Najbardziej ekscytujące były jednak dla niego występy na scenie. Ekstrawertyczna strona jego osobowości rosła niemal równie szybko jak jego ciało i Harry z utęsknieniem czekał na lekcje teatralne. To właśnie im zawdzięczał pierwszą w życiu możliwość zaprezentowania swoich talentów wokalnych przed publicznością. Wspominał: „Pierwszy raz zaśpiewałem na scenie podczas przedstawienia w szkole. Poczułem się wtedy naprawdę super i chciałem więcej”.

Nic dziwnego, że tak mu się to spodobało. Nareszcie spełniało się jego marzenie, by występować przed publicznością i znaleźć się w świetle reflektorów. Harry zrozumiał, co chce robić w życiu.

Szybko jednak przyszło otrzeźwienie, które skądinąd staje się udziałem wielu artystów estradowych: wbrew pozorom nie wystarczy raz stanąć na deskach sceny, żeby zaspokoić to palące pragnienie. Wręcz przeciwnie, pojedynczy występ przed publicznością jest dolaniem oliwy do ognia, który trzeba będzie tłumić kolejnymi popisami scenicznymi. W rezultacie, gdy jeden występ dobiegał końca, Harry czuł, że gotów jest na kolejny. Niekiedy, gnany tą potrzebą, dawał improwizowane koncerty na parkingu szkolnym. Dorosłych przyjeżdżających pod szkołę, żeby odebrać dzieci po lekcjach, witał osobliwy widok: widzieli Harry’ego stojącego na tylnym siedzeniu samochodu rodziców i wyśpiewującego coś przez otwarte okno.

Harry zagrał między innymi w przedstawieniu szkolnym na podstawie musicalu filmowego Chitty Chitty Bang Bang, gdzie wcielił się w rolę Buzza Lightyeara. Ponieważ było to przedstawienie szkolne, scenariusz potraktowano dość swobodnie i udział postaci z bardziej współczesnego filmu animowanego Toy Story nie był niczym dziwnym. Jako zodiakalny Wodnik Harry miał naturalną skłonność do eksperymentowania, więc czuł się w przedstawieniu jak ryba w wodzie. Wystąpił też w innym spektaklu opowiadającym o myszce Barney. Wcielił się w rolę tytułową i podobno zrobił furorę wystrojony w rajstopy swojej starszej siostry Gemmy i z doklejonymi dużymi mysimi uszami. W książce Siła marzeń stwierdził: „Wydaje mi się, że całkiem nieźle zagrałem mysz Barney”.

Kolejna rólka to stylizowany nieco na Elvisa Presleya faraon w szkolnym przedstawieniu na podstawie musicalu Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze. Rola faraona była idealna dla Harry’ego. Jego postać pojawia się mniej więcej w połowie spektaklu. Obdarzona charyzmą, ale też niosąca ewidentnie komediowy ładunek, podbija stawkę, o którą toczy się konflikt, i momentalnie zjednuje sobie sympatię widzów. Kreacja Harry’ego była znakomita i właśnie po tym występie doczekał się pierwszej entuzjastycznej wzmianki o sobie w recenzji z przedstawienia. W gazetce szkolnej można było przeczytać: „Wszyscy długo będziemy pamiętać cudowny występ Harry’ego”. Gemma ujęła to następująco: „Już wtedy Harry miał w sobie tę moc przyciągania, która sprawiała, że ludzie po prostu chcieli go oglądać. Mój brat potrafił każdego rozśmieszyć”.

Nie stronił również od sportu. W miejscowej drużynie piłki nożnej Holmes Chapel Hurricanes był bramkarzem. Oprócz tego grał też w badmintona i krykieta. Smykałkę do badmintona sam Harry tłumaczy wpływem ojca, który ponoć był niezłym graczem. Chłopcu podobało się w badmintonie, że ta dość nietypowa dyscyplina sportu wymaga bardzo konkretnych umiejętności. Wizyty na boisku badmintonowym stały się dla niego okazją do zawierania nowych znajomości, na przykład z dziećmi uczącymi się w innych szkołach.

***

Jak widzimy, pierwsza część dzieciństwa upłynęła Harry’emu pod znakiem beztroski i zabawy. Kiedy miał siedem lat, w jego życiu zaszła jednak poważna zmiana. Pewnego dnia mama i tato oznajmili dzieciom, że muszą z nimi poważnie porozmawiać. Harry i Gemma usłyszeli wtedy szokującą nowinę: rodzice planowali się rozwieść. Biedny Harry wybuchł płaczem. Ta rewelacja spadła na niego jak grom z jasnego nieba. Poczuł się przytłoczony.

Kochał ich oboje – mamę i tatę – dlatego myśl, że odtąd mieli żyć osobno, a ich rodzina się rozpadnie, była nie do zniesienia. Jako siedmiolatek Harry zapewne z jednej strony rozumiał już, jak wielkie cierpienie sprowadzi na wszystkich rozstanie rodziców, z drugiej nie osiągnął jeszcze dojrzałości pozwalającej przeanalizować uczucia, jakich doznawał, ani kontrolować swoich reakcji na psychiczny ból. Dzieci w tym wieku, którym przydarza się taki wstrząs, często, próbując poradzić sobie z nową sytuacją, doznają przemożnego smutku, wstydu, żalu, dezorientacji, a nawet gniewu.

Jeśli wierzyć Desowi, moment, gdy przekazywał smutną wiadomość Harry’emu i Gemmie, był „najstraszniejszym dniem w całym jego życiu”. W rozmowie z tabloidem „Daily Record” Des stwierdził: „[Harry] miał tylko siedem lat, kiedy powiedziałem dzieciakom, że odchodzę. Wszyscy mieliśmy łzy w oczach”. Tamte wspomnienia wciąż są żywe i trudne. Ojciec ciągnął: „Rozmowa odbyła się w dużym pokoju. Ja z Anne usiedliśmy na sofie, a Harry i Gemma przed nami na podłodze. Oboje płakali. W sumie Harry płakał rzadziej niż inne dzieci. Nie reagował na wszystko przesadnie emocjonalnie, nie był typem beksy. Ale wtedy się poryczał”.

Ojciec dodał w wywiadzie: „To nie tak, że ja odszedłem. Razem z Anne doszliśmy do wniosku, że powinniśmy się rozstać. Nie układało się nam już od pewnego czasu i to było najlepsze, co mogliśmy zrobić”. Jeszcze przez jakiś czas mieszkał razem z nimi, tyle że sypiał teraz w pokoju dla gości. W ten sposób rodzice chcieli dać dzieciom czas na oswojenie się z nową dla nich sytuacją.

Kiedy rozstanie rodziców stało się faktem, dla Desa rozpoczął się trudny okres. Nie radził sobie z własnymi problemami, coraz częściej też cofał się pamięcią do pierwszych dni Harry’ego. „Jasne, że tęskniłem za Harrym i Gemmą. Musiałbym być jakimś potworem, żeby nie tęsknić za swoimi dziećmi”. Dotychczas spełniał się w roli ojca, teraz jednak z dnia na dzień to się skończyło. „Było mi ciężko. Kiedy Harry był niemowlakiem, karmiłem go o 22.30, przewijałem i kładłem do łóżeczka. A teraz nagle znalazłem się poza rodziną”.

Wprawdzie Des przyznaje, że po rozwodzie to Anne wzięła na siebie ciężar wychowania Harry’ego, lecz uważa, że on również w pozytywny sposób wpłynął na jego rozwój. „[Harry] jest uprzejmy, ma nienaganne maniery i odebrał porządną edukację. Oczywiście to nie moja zasługa, tylko Anne. Wcześniej to jednak ja miałem na niego większy wpływ od matki. Często powtarzam: pokażcie mi siedmioletniego chłopaka, a ja od razu powiem wam, jakiego ma ojca. Przed rozwodem to ja miałem na niego wpływ”. Mimo że Des opuścił dom rodzinny, gdy Harry był jeszcze dzieckiem, obaj nadal są ze sobą blisko związani, a zatem najwyraźniej rozwód nie przyniósł długofalowych szkód.

Harry zapamiętał okres separacji rodziców jako „dziwaczny czas”. Przyznaje, że często wtedy płakał. Jak twierdzi, „nie rozumiał tego, co się wtedy działo w ich rodzinie”. Nawet w tym trudnym momencie jednak czuł, że rodzice nadal otaczają go „miłością i wsparciem”. Wyznał: „Prawdę mówiąc, dzieciak w tym wieku, kiedy spotyka go takie nieszczęście, potrafi całkiem skutecznie wypierać to, co się dzieje”.

Kiedy rozstanie rodziców stało się faktem, Anne z dziećmi przeniosła się do nowego domu w głębi hrabstwa. Ich nowe lokum mieściło się nad pubem. Harry zaprzyjaźnił się z chłopcem o imieniu Reg. Co prawda nowy kolega był trochę od niego starszy, ale świetnie się dogadywali i wkrótce stali się nierozłącznymi kumplami. Latem jeździli na rowerach do oddalonej o ponad trzy kilometry lodziarni Great Budworth Ice Cream Farm, niedaleko wioski Budworth Heath. Harry zachował żywe wspomnienia tych rowerowych eskapad na lody, a nawet odwiedził to miejsce już jako dorosły. Na facebookowym profilu lodziarni można znaleźć zdjęcie, na którym dorosły Harry pozuje z dwiema dziewczynami z obsługi. Pod spodem umieszczono podpis: „Ja krzyczę, ty krzyczysz, wszyscy krzyczymy dla… Harry’ego Stylesa!”.

Des wpłynął na rozwój syna w jeszcze inny sposób: to właśnie jemu chłopiec zawdzięcza, że zainteresował się w dzieciństwie dziedziną sztuki, która w przyszłości miała mu przynieść światową sławę i fortunę, czyli muzyką.

Ojciec zaraził syna miłością do wielu artystów estrady. Jednym z nich był król rock and rolla – Elvis Presley. Piosenkarz, w którego dorobku znalazły się takie szlagiery jak Heartbreak Hotel, Can’t Help Falling in Love, Hound Dog czy Blue Suede Shoes, szybko stał się ulubieńcem wszystkich członków rodziny. Kiedy okazało się, że Harry uwielbia śpiewać, dziadek podarował mu w prezencie zabawkowy zestaw do karaoke. Pierwszymi melodiami, do których chłopiec zaśpiewał półgłosem, były właśnie przeboje Elvisa, między innymi The Girl of My Best Friend, piosenka, której tekst wyraża wielką tęsknotę. Kawałki Elvisa rozbrzmiewały w całym domu i wszyscy członkowie rodziny mimo woli tańczyli do nich i nucili je. W wywiadzie udzielonym czasopismu „The Face” Harry wspominał: „Kiedy dorastałem, Elvis miał dla mnie status legendy. Miał w sobie coś niemal świętego, co sprawiało, że odruchowo wzbraniałem się przed wykonywaniem jego utworów”.

Zapamiętał, że w dzieciństwie stykał się też z bardziej wyrafinowaną muzyką. Rodzice puszczali na przykład płytę Pink Floyd The Dark Side of the Moon, ale, sam przyznaje: „jakoś nie mogłem się do niej przekonać”. Myślał wtedy jednak: „Ta muzyka naprawdę ma w sobie to coś”. Wpływy rocka progresywnego lat siedemdziesiątych będą potem słyszalne w jego solowych dokonaniach muzycznych i warto uświadomić sobie, że zamiłowanie do tego typu muzyki zaczęło kiełkować już w dzieciństwie.

Des pamięta też, że Harry miał powodzenie u płci przeciwnej na długo przed zdobyciem sławy. „Kiedy syn miał dziewięć lat, wybraliśmy się na wakacje na Cypr. A kiedy urlop dobiegł końca i wsiadaliśmy do autokaru, ustawiła się przed nim grupka nastolatek. To były szesnasto-, siedemnastolatki i wszystkie mówiły: «Do widzenia, Harry. Kochamy cię». Nie mam pojęcia, jak tego dokonał”. Wiele lat przed udziałem w castingu do X Factor Harry Styles mógł się pochwalić świetnym głosem i urokiem osobistym, który zjednywał mu sympatię dziewczyn. Potwierdza to jego przyjaciel Will Sweeny, który w wywiadzie dla „Daily Star” opowiadał: „Znam go, odkąd miał cztery lata. Może to zabrzmi śmiesznie, ale już w podstawówce Harry zawsze miał wokół siebie wianuszek adoratorek. Od czwartej klasy, to znaczy odkąd miał mniej więcej dziesięć lat, umawiał się z dziewczynami już na poważnie. Zawsze na niego leciały, tak już po prostu ma”.

Jednakże mimo że Harry umiał rozkochiwać w sobie dziewczyny, nigdy nie zachowywał się w stosunku do nich w sposób pozbawiony szacunku. W późniejszym wywiadzie dla czasopisma „Sugarscape” Sweeny powiedział wprost, że Harry wiązał się z dziewczętami „na dłużej”. I dodał: „A przy tym bardzo troszczył się o wybranki swojego serca. Nigdy ich nie zdradzał ani nie odstawiał żadnych głupich numerów. Kiedy wspominał o jakiejś dziewczynie, zwracał uwagę na to, czy wydaje się miła. Nigdy nie skupiał się na tym, jakie ma ciało. Interesowało go to, co kryje się w sercu człowieka”.

W przywoływanej już oficjalnej książce zespołu sam Harry mówił wprost, że nie ma „ulubionego typu kobiet”. Przyznawał też, że czasami, mimo że dziewczyna w pierwszej chwili nie wydała mu się szczególnie atrakcyjna, przekonywał się do niej po jakimś czasie, gdy lepiej poznał jej charakter. Czytamy tam: „Podobają mi się dziewczyny, z którymi mam o czym rozmawiać. No i zawsze szukam tylko takich, które dogadają się z moimi rodzicami”.

Wyznał potem, że ma słabość do dziewcząt udających niedostępne. Przy okazji występu w programie Top of the Pops powiedział: „Najbardziej emocjonującym etapem każdego romansu jest okres, gdy staramy się o czyjeś względy. Dlatego rada dla pań: kiedy ze mną rozmawiasz, udawaj niedostępną. Dziewczyna, która odrzuca czyjeś zaloty, wydaje się bardziej pociągająca. Przecież nikt nie chciałby, żeby jego wybranka od razu powiedziała «tak»”. Kto wie, może wygłaszając taką deklarację, Harry liczył po cichu, że wpłynie na miliony oszalałych na jego punkcie fanek i nieco ostudzi ich emocje?

Nie ulega wątpliwości, że Harry Styles ma w sobie to coś, co niektórzy nazywają męskim magnetyzmem. Ta niespotykana zdolność podbijania niewieścich serc ujawniła się zresztą już w dzieciństwie. Jak wyraził się Des: „Harry ma po prostu niesamowicie ujmującą powierzchowność. To wyjątkowy chłopak. Zresztą to nie zasługa samego wyglądu, ale też czarującego sposobu bycia. To prawdziwy dar. Zawsze byłem pewien, że poradzi sobie w każdej dziedzinie sztuki, jaką się zajmie, ponieważ potrafił oczarować swoich odbiorców. Obojętne, czy śpiewał w samochodzie albo na wakacjach, miał zdolność przykuwania uwagi słuchaczy”.

Podczas nauki w gimnazjum Holmes Chapel Comprehensive, usytuowanym przy Selkirk Drive w hrabstwie Cheshire, przed Harrym pojawiła się możliwość, by w jeszcze bardziej satysfakcjonujący sposób spełnić marzenie o występowaniu przed publicznością. Zaproponowano mu, by dołączył do kapeli rockowej. Był to pomysł jego kolegi, Willa, który postanowił założyć zespół i akurat poszukiwał wokalisty. Zachęcił Harry’ego, żeby pojawił się na próbie. Przystojny chłopak, który miał wystąpić w roli lidera, spodobał się pozostałym członkom zespołu. Uznali, że mają już komplet.

Pozostawało wybrać nazwę, pod którą będą występować. Propozycja Harry’ego, by nazwać zespół White Eskimo [Biały Eskimos]*, była nieco ekscentryczna. Kojarzyła się bardziej z nazwą klubu nocnego albo drinka niż grupy rockowej. Można sobie nawet wyobrazić konia o takim imieniu biorącego udział w gonitwie Grand National. Ale White Eskimo przynajmniej był bardzo nietypowy, a ponieważ nikt nie miał ciekawszego pomysłu, ostatecznie młodzi muzycy uznali, że będą się trzymać tej nazwy. Harry był pomysłowy, to nie ostatni raz, gdy wymyślił nazwę dla zespołu.

White Eskimo inspirowali się zespołami z nurtu punk pop, takimi jak chociażby kalifornijski Blink-182. Harry przyznał się też do fascynacji twórczością Jack’s Mannequin i pokrewnych artystów. Trzech spośród jego największych idoli kompletnie nie mieściło się jednak w stylistyce punk popu: Michael Jackson, Elvis Presley i Freddie Mercury. Wśród piosenek innych wykonawców, w których zasłuchiwał się już w dzieciństwie, warto wymienić utwór Johna Mayera Free Fallin'[cover piosenki Toma Petty’ego]. Nie gardził też twórczością Michaela Bublégo. Każdy z członków White Eskimo wnosił do zespołu własne fascynacje muzyczne – wspólnie stworzyli muzykę na całkiem przyzwoitym poziomie.

Wkrótce pojawiły się zaproszenia na występy uświetniające szkolne imprezy i wesela. Pierwszym utworem, jaki White Eskimo zagrali na żywo, była piosenka Bryana Adamsa Summer of 69. Niedługo potem członkowie zespołu dowiedzieli się, że w ich okolicy organizowany jest talent show dla zespołów muzycznych i postanowili spróbować swoich sił. Harry wspominał później w rozmowie z prezenterem programu X Factor Dermotem O’Learym: „Mniej więcej półtora roku temu wzięliśmy udział w Battle of the Bands [Bitwie Zespołów] i zajęliśmy pierwsze miejsce. Tamto zwycięstwo i możliwość wystąpienia przed dużą publicznością naprawdę otworzyły mi oczy na to, co chcę robić w życiu. Kiedy stoję na scenie i śpiewam, daje mi to niesamowitego kopa. I dlatego nigdy nie mam dosyć”.

Sukces White Eskimo zrobił duże wrażenie na dyrektorze szkoły Harry’ego, Denisie Oliverze, który przypatrywał się konkursowym występom zespołów w szkolnej stołówce. Oliver tak wspominał tamten czas: „Kiedy Harry miał czternaście lat, White Eskimo zwyciężyli w Bitwie Zespołów. Kapela występowała na wielu imprezach szkolnych”. Najwyraźniej jego możliwości wokalne już podczas tych pierwszych występów przed publicznością wywierały ogromne wrażenia na słuchaczach.

Znamy relacje paru osób, które w tamtych dniach przysłuchiwały się koncertom White Eskimo. Jedną z nich jest ówczesna uczennica Holmes Chapel Comprehensive Bethany Lysycia, która w rozmowie z lokalną gazetą „Crewe Chronicle” powiedziała: „Grali naprawdę fajnie. Wszyscy byli pod wrażeniem ich występu, ludziom szczególnie podobał się Harry. Zresztą zdawaliśmy sobie sprawę, że ten chłopak umie śpiewać, bo wiele razy widzieliśmy, jak to robi na szkolnych korytarzach. Jemu zawsze pisana była kariera gwiazdy. I wydaje mi się, że jest coraz lepszy w tym, co robi”.

W Internecie można znaleźć nagrania z występu White Eskimo na weselu. Na nich też kapela wykonuje wspomniany numer Bryana Adamsa Summer of 69. Harry, co zupełnie zrozumiałe, śpiewa tam znacznie wyższym głosem niż obecnie, już na tych wczesnych filmach widać jednak jego charakterystyczne zachowanie sceniczne: wokalista podskakuje, przy braniu głębszego oddechu kieruje spojrzenie w dół i generalnie pod wieloma względami przypomina już chłopaka, który za jakiś czas dołączy do One Direction. Innym utworem chętnie granym na koncertach przez White Eskimo było Are You Gonna Be My Girl z repertuaru zespołu Jet. Na kolejnym filmiku uwieczniono kapelę podczas próby; widać wyraźnie, że chłopcy świetnie się bawią.

Harry wspominał tamten okres: „Napisaliśmy wtedy parę nowych kawałków. W jednym z nich, zatytułowanym Gone in a Week, śpiewałem o bagażu. «Za tydzień albo dwa zniknę / Poszukam dla siebie nowego miejsca / Nie potrzebuję żadnych kurtek ani butów / Jedynym bagażem, jakiego mi potrzeba, jesteś ty»”. Nie był to może tekst, który mógłby podbić serca jurorów przyznających Ivor Novello Awards [brytyjska nagroda przyznawana za najlepsze teksty piosenek], ale okazał się wystarczająco chwytliwy, by przypadł do gustu rówieśnikom chłopaków z White Eskimo.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

ROZDZIAŁ DRUGI

CHWILA PRAWDY

Dostępne w wersji pełnej

ROZDZIAŁ TRZECI

ONE DIRECTION PODBIJA SERCA

Dostępne w wersji pełnej

ROZDZIAŁ CZWARTY

SZUKANIE WINNYCH

Dostępne w wersji pełnej

ROZDZIAŁ PIĄTY

WOLNOŚĆ

Dostępne w wersji pełnej

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W TRASIE

Dostępne w wersji pełnej

ROZDZIAŁ SIÓDMY

NA PLANIE

Dostępne w wersji pełnej

ROZDZIAŁ ÓSMY

FASHIONISTA

Dostępne w wersji pełnej

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

ŻYCIE UCZUCIOWE

Dostępne w wersji pełnej

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

MAJĄTEK

Dostępne w wersji pełnej

ROZDZIAŁ JEDENASTY

FINE LINE

Dostępne w wersji pełnej

ROZDZIAŁ DWUNASTY

CO DALEJ Z HARRYM?

Dostępne w wersji pełnej

PODZIĘKOWANIA

Dostępne w wersji pełnej

BIBLIOGRAFIA

Dostępne w wersji pełnej

ZDJĘCIA

Dostępne w wersji pełnej

Tytuł oryginału: Harry. The Unauthorized Biography

First published in Great Britain in 2021 by

Michael O’Mara Books Limited

9 Lion Yard

Tremadoc Road

London SW4 7NQ

Copyright © 2021 Michael O’Mara Books Limited

Designed and typeset by Claire Cater

Wydanie polskie:

Burda Media Polska Sp. z o.o.

ul. Marynarska 15, 02-674 Warszawa

Dział Handlowy: tel. 22 360 38 41–42

Sprzedaż wysyłkowa: tel. 22 360 37 77

Przekład: Andrzej Goździkowski

Opracowanie redakcyjne: Katarzyna Wójcik

Korekta, skład, łamanie i przygotowanie do druku: erte

Opracowanie graficzne projektu okładki: Adelina Sandecka/www.formygraficzne.pl

Redaktor prowadzący: Małgorzata Zemsta

Redaktor techniczny: Mariusz Teler

Zdjęcie na okładce: Potter/BACKGRID/Backgrid UK/Forum (przód), Kevin Winter/Getty Images for iHeartMedia (tył)

Copyright for Polish Edition © 2021 Burda Media Polska Sp. z o.o. All rights reserved.

ISBN 978-83-8053-969-3

Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kodowanie w urządzeniach do przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych, również częściowe, tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw autorskich.

www.slowne.pl

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Błaszczyk