Heterochromia serca ebook i audiobook

Agata Czykierda-Grabowska

Heterochromia serca

Prolog

Wszystko wokół płonęło. Ten widok przynosił smutek i jednocześnie oczyszczenie. Tak musiało być. Było moje i ktoś mi je zabrał.

W górę strzelały olbrzymie płomienie, prawie dotykały nieba. Piękny widok. Chyba nie istniało nic piękniejszego. Krzątający się wokół strażacy odpędzali mnie. Jeden nawet użył siły, ale ostatecznie i tak im się to nie udało. To zbyt piękne widowisko, żeby móc się przed nim schować.

Pytanie strażaka, czy ktoś jest w środku, zostało przeze mnie zignorowane. Pewnie myśleli, że jestem w szoku. O tak. W środku ktoś był. I bardzo dobrze.

Koniec obsesji. Koniec wszelkich nagłych zmian. Teraz wszystko będzie już dobrze. Tak jak powinno być od samego początku.

Rozdział 1

Gabriela

Kiedyś

Wymknęłam się, gdy zegar z kukułką wybijał ósmą wieczorem. Był początek czerwca i w powietrzu wyczuwało się żar, który oddawała ziemia i asfalt. Tym bardziej gdy wychodziło się z klimatyzowanego domu. Miałam na sobie krótką sukienkę i sandały, ale i tak było mi gorąco, bo rozpuściłam długie włosy, a te zaczęły kleić się do mojej szyi i ramion. Nie związałam ich, bo Aleks lubił je w takiej wersji.

Przemknęłam przez ogród, w którym rozgościło się kilkoro znajomych moich rodziców. Nasza gospodyni roznosiła przekąski, a jej siostra, którą wzięła dzisiaj do pomocy, podawała gościom drinki.

Zerknęłam zza krzaka na towarzystwo na patio i wywróciłam oczami. Plejada kiczu i pozerstwa. Mama chciała, żebym wzięła w niej udział, ale raczej wolałabym usiąść na gnieździe os, niż przechadzać się po ogrodzie jak klacz na targu. Wzdrygnęłam się na tę myśl. Przez tę niesubordynację dała mi szlaban na spotkania z Aleksem, ale chyba była naiwna, myśląc, że w sobotni wieczór będę tak po prostu siedziała w domu i patrzyła w ścianę.

Pędem dotarłam do bramy. Otworzyłam ją pilotem i wybiegłam na zewnątrz. Mieliśmy się spotkać pod starym kasztanowcem, tuż za zakrętem. Stanęłam pod drzewem i czekałam. Czekałam i czekałam, ale chłopak się spóźniał. Rozejrzałam się dookoła. Niedaleko naszej posesji znajdował się warsztat i sklep samochodowy należący do mojego ojca. Gorące powietrze zakrzywiało horyzont, ale w oddali dostrzegłam charakterystyczne auto Aleksa. Czerwonego mustanga.

W pierwszej chwili pomyślałam, że pomyliłam miejsce spotkania, dlatego przecięłam ulicę, a potem raźnym krokiem dotarłam na parking warsztatu. Było mi gorąco i jak najszybciej chciałam się schować w klimatyzowanym aucie. Ostatnie metry przebiegłam, ale w ostatniej chwili zwolniłam. W samochodzie Aleksa był ktoś. Ktoś oprócz niego.

Stanęłam przy tylnej szybie i zajrzałam do środka. Serce zatrzymało mi się w piersi, gdy zobaczyłam długie blond włosy podskakujące w rytm gwałtownych ruchów. Dziewczyna miała odsłonięte ramiona i podciągniętą sukienkę. Od razu rozpoznałam Milenę, moją najbliższą przyjaciółkę. Zrobiło mi się niedobrze. Cofnęłam się, a potem o coś potknęłam. To mnie otrzeźwiło. Odwróciłam się i pobiegłam przed siebie, byle dalej od sceny, której właśnie byłam świadkiem.

Zatrzymałam się na skraju placu przy ostatniej hali warsztatowej. Słońce znikało za wysokimi blaszanymi budynkami, ale wszechobecny żar nie ustępował. Byłam spocona, zgrzana i zdyszana, a obraz sprzed kilkunastu sekund cały czas wypalał mi dziurę w mózgu.

– Skurwiel – syknęłam pod nosem, jednocześnie próbując uspokoić oddech. – Niech go szlag – dodałam po sekundzie.

Rozejrzałam się dookoła. Miejsce wydawało się opustoszałe. Nic dziwnego, był sobotni wieczór, nikt już o tej porze nie pracował. No może poza stróżem, który od czasu do czasu przechadzał się po terenie, ale teraz nie było go nigdzie widać. Znając życie, już rozpoczął libację.

Moje sandały chrzęściły na żwirze, gdy przemierzałam plac, kierując się w stronę jedynego drzewa rosnącego pod płotem. Kasztanowiec miał rozłożyste konary i gęste listowie. Miałam ochotę wdrapać się na niego i tak schowana przeczekać do jutra. Nie mogłam teraz wrócić do domu.

Podwinęłam sukienkę i usiadłam na trawie pod pniem. Naciągnęłam materiał na kolana i starałam się uspokoić. Dopiero w tym momencie pozwoliłam sobie na łzy. Przede wszystkim łzy frustracji.

– Cholerna szuja – syknęłam, wyrywając drobne zielone kępki rosnące dookoła.

– Co ci zawiniła ta trawa? – Rozległo się nade mną.

Drgnęłam zaskoczona. Nie spodziewałam się kogokolwiek tu spotkać. Pospiesznie wytarłam łzy. Podniosłam głowę i w blasku zachodzącego słońca ujrzałam wysoką postać, ale nie widziałam jeszcze twarzy.

Odchrząknęłam.

– Nic – rzuciłam nieprzyjaźnie.

Niespodziewanie postać przysiadła obok mnie – a dokładniej młody facet. Instynktownie się odsunęłam. Dopiero po chwili go rozpoznałam. Nowy pracownik w warsztacie ojca. Nie wiedziałam, jak się nazywa, ale zapamiętałam jego twarz. Głównie dlatego, że prawy policzek przecinała mu podłużna blizna i… miał heterochromię, czyli różnokolorowe tęczówki. Jedno zielono-niebieskie, a drugie z dużą domieszką brązowego. Doprawdy nie dało się go nie zauważyć z tymi znakami szczególnymi. Poza tym miał bardzo regularne rysy i przyjemny głos.

Nie oznaczało to jednak, że chciałam siedzieć tu z nim sam na sam. W ogóle go nie znałam i nie ufałam mu.

– Jestem Dawid – powiedział niezrażony faktem, że się odsunęłam.

– Gabriela – odparłam.

Nie musiałam być niegrzeczna, ale cały czas nie czułam się komfortowo w jego towarzystwie.

– Wiem. – Uśmiechnął się.

Zajął miejsce obok mnie w taki sposób, aby ukryć oszpecony policzek. Niepotrzebnie, wcale mnie nie odrzucał. To była tylko blizna, jakich wiele na ciele i w ciele.

– Sorry, ale widziałem tamto zajście. – Wskazał ręką parking przed halą warsztatową.

Super, jęknęłam w myślach, jeszcze tego mi brakowało. Potarłam dłonią twarz. Upokorzona na oczach jakiegoś obcego typa.

– No cóż, bywa… – próbowałam zbagatelizować zdradę mojego chłopaka, ale zabrzmiało to strasznie niewiarygodnie.

Przyszło mi też coś na myśl. Coś niepokojącego. Mianowicie że Dawid mógł ich obserwować jak jakiś zboczeniec. Wstałam gwałtownie i otrzepałam sukienkę nerwowymi ruchami. On poszedł w moje ślady też się podniósł. Dopiero teraz zauważyłam, że jest ode mnie o ponad głowę wyższy.

– Chyba już pójdę – powiedziałam.

– Nie obserwowałem ich, jeśli o to ci chodzi – stwierdził, jakby czytał w moich myślach, i zrobił krok w tył.

Wsunął ręce w dżinsy i skupił wzrok na mojej twarzy. Dziwnie było patrzeć w oczy komuś, kto ma różnokolorowe tęczówki. Miałam wrażenie, że Daniel przeszywa mnie nimi na wskroś. Serce zabiło mi mocniej, chociaż nie byłam pewna, czy ze strachu, czy z jakiegoś innego powodu.

– Niczego takiego nie mówiłam. – Odchrząknęłam.

– Wiem, ale na pewno tak pomyślałaś. – Uśmiechnął się. – Po prostu zobaczyłem, że ktoś parkuje na terenie firmy, i poszedłem to sprawdzić.

– Stróżujesz tu? – zdziwiłam się.

– W zasadzie nie. Mam trochę roboty i zostaję na noc, a poza tym pan Staszek… zaniemógł. – Znowu się wyszczerzył.

Mimowolnie odpowiedziałam tym samym.

– Tak, on często zaniemaga – skomentowałam z sarkazmem. – Gdyby nie fakt, że jest jakimś dalekim wujkiem ojca, na pewno już by tu nie pracował – odważyłam się dodać. Sama nigdy nie zatrudniłabym alkoholika do takiego zadania, nieważne, czy krewny, czy nie.

Chłopak skinął głową w geście zrozumienia.

Dawida widywałam już wcześniej, gdy przychodziłam po coś do biura, czego oczywiście tata nie pochwalał. Uważał, że moja obecność tam, nawet chwilowa, rozprasza jego chłopaków, co wydało mi się idiotyczne. Skoro przypadkowa dziewczyna jest w stanie rozproszyć mechanika, to oznacza, że ten jest chujowym pracownikiem. Ot co!

– Pójdę już – dodałam, chociaż powrót do domu, w którym trwało to kretyńskie przyjęcie, wcale mi się nie uśmiechał.

Ale słońce chowało się już za budynkami, zostawiając ciepły poblask na niebie.

Nie miałam dokąd pójść, a wspomnienie zdrady dwóch bliskich mi osób wywoływało mdłości.

– Odprowadzić cię? – zapytał. Cały czas mierzył mnie swoimi różnokolorowymi oczami.

– Jak chcesz. – Wzruszyłam ramionami.

– Chcę – odparł zdecydowanie. – A może chciałabyś posiedzieć ze mną w warsztacie? – zaproponował po chwili.

Zdziwiona uniosłam brwi.

– Nie wiem, czy to dobry pomysł.

– Boisz się mnie?

– Nie znam cię.

Chwilę szliśmy w milczeniu, ale wtedy mym oczom znowu ukazał się samochód mojego chłopaka. Byłego chłopaka, poprawiłam się w myślach, chociaż Aleks jeszcze o tym nie wiedział. Gdy mnie zauważył, wysiadł z auta i z leniwym uśmiechem ruszył w naszą stronę. Jednocześnie posłał nieufne spojrzenie mojemu towarzyszowi. Przyspieszyłam i gdy dzielił nas metr, zwinęłam dłoń w pięść, wzięłam zamach i dałam mu po gębie. Aleks nie spodziewał się czegoś takiego. Zachwiał się i omal nie upadł.

– Czyś ty, kurwa, zwariowała? – wysyczał wściekle, próbując zatamować krwotok z wargi.

Krew kapała na brukowany podjazd przed warsztatem ojca.

– Wypierdalaj stąd – rzuciłam, wskazując ręką ulicę. – I to już!

– Pogadajmy – syknął, posyłając chłopakowi obok wrogie spojrzenie. – Jeśli widziałaś coś… – zaczął, ale przerwałam mu, śmiejąc się w głos.

Dawid stał nieopodal z rękoma założonymi na piersi i obserwował tę scenę ze stoickim spokojem. Na jego twarzy nie drgnął nawet jeden mięsień.

– Spierdalaj – powtórzyłam. – Teraz! – ryknęłam.

Aleks prychnął, oblizał usta, a potem pokręcił głową i wsiadł do samochodu. Odjechał z piskiem opon, zostawiając za sobą tuman kurzu. A ja wciąż stałam, próbując ustabilizować oddech i myśli. Chyba właśnie z nim zerwałam, co zamiast mnie zasmucić, przyniosło jakąś dziwną ulgę.

– Pokaż to – usłyszałam obok i aż podskoczyłam.

Dawid niespodziewanie podniósł moją prawą dłoń. Z zaskoczenia nawet nie pomyślałam, żeby się sprzeciwić. Delikatnie przejechał opuszkami po kostkach palców. – Chodź ze mną – zakomenderował, a ja dopiero wtedy oprzytomniałam.

Zawahałam się.

– Dokąd?

– Do biura. – Spojrzał na mnie z lekkim rozbawieniem. – Przecież nie chcę ci nic zrobić, tylko obłożę ci rękę lodem – wyjaśnił.

Popatrzyłam w te jego dziwne oczy i nie zobaczyłam w nich niczego nikczemnego, ale mogłam się mylić. Byłam strasznie wkurzona i skołowana. Doszłam jednak do wniosku, że gdyby planował mi coś zrobić, to przecież okazałby się w tej sytuacji pierwszym podejrzanym. Chyba nie był samobójcą.

– Okej – zgodziłam się.

Ruszyliśmy w stronę jednej z bram wjazdowych do hali garażowej. Wokół zaczynało robić się szaro. Słońce już utonęło za wysokimi budynkami. Dzięki Bogu delikatnie się też ochłodziło.

Weszłam za Dawidem do środka. Tu temperatura była niższa o kilka stopni. W końcu odetchnęłam z ulgą.

– Zaraz przyniosę lodu – rzucił i zniknął za drzwiami prowadzącymi na zaplecze.

Podeszłam do jednego ze stanowisk i zaczęłam się przyglądać podwieszonemu podwoziu. Chciałam sięgnąć ręką do włosów, żeby je zaczesać, ale poczułam ból w nadgarstku. Dopiero teraz docierało do mnie, co zrobiłam. Mogłam połamać sobie palce, o ile już nie były pogruchotane. Poruszyłam nimi i stwierdziłam, że chyba nie jest tak źle, choć bolały.

– Muszę przyznać, że masz dobry prawy sierpowy – usłyszałam obok siebie.

Dawid podszedł bliżej i położył na moich knykciach ściereczkę, w którą był zawinięty lód. Syknęłam zaskoczona, ale zaraz przywykłam do zimna. Rzeczywiście okład złagodził ból. Dopiero po kilku sekundach zdałam sobie sprawę z tego, jak blisko siebie staliśmy. Odsunęłam się od chłopaka, przytrzymując ręcznik z lodem.

– Czyli zostajesz tu na całą noc? – Odchrząknęłam.

– Tak.

– Co jest takiego pilnego, żeby spędzać noc w warsztacie?

Westchnął i wzruszył ramionami.

– W zasadzie nic, ale cierpię na bezsenność i mam za dużo wolnego czasu, więc wolę go tak spożytkować – odparł, uciekając wzrokiem w bok.

Rozejrzałam się za czymś do siedzenia. Zauważył to i podsunął mi plastikowe krzesło, które stało pod ścianą.

Podziękowałam mu i zajęłam miejsce, przytrzymując dłoń w nadgarstku.

– Nie przeszkadzaj sobie – zwróciłam się do niego. – Ja tu tylko posiedzę przez jakiś czas, jeśli to okej?

Skinął głową i nie spuszczając mnie z oczu, nacisnął jakiś przycisk na panelu podnośnika, żeby dostosować wysokość.

– Boli? – Wskazał moją dłoń.

Pokręciłam głową. Nie była to prawda, ale nie zamierzałam się skarżyć. Nie chciałam też myśleć o Aleksie i byłej przyjaciółce. Żadne z nich nie zasługiwało choć na jedną moją myśl.

Dawid zaczął grzebać przy samochodzie, a ja zdałam sobie sprawę, że patrzenie na niego przy pracy bardzo mnie relaksuje. Serce się uspokoiło, a w głowie przestało boleśnie łupać. Ruchy chłopaka były pewne, a mięśnie pod koszulką odgrywały jakiś pierwotny taniec. Dłonie miał całe ubrudzone. Już się nie kontrolował i nie ukrywał policzka, który przecinała blizna.

– Mogę cię o coś zapytać? – zaczęłam ostrożnie.

Skinął głową i na moment zastygł w miejscu.

– Skąd ta blizna?

Jakby wiedział, że właśnie o to będę pytała, bo uśmiechnął się lekko.

– Bójka.

Wrócił do pracy, a potem znowu na mnie popatrzył.

– A ja mogę cię o coś zapytać?

Wzruszyłam ramionami, jakby było mi wszystko jedno, ale zaciekawił mnie.

– Dlaczego spotykałaś się z takim śmieciem?

Zmarszczyłam brwi.

– Dopiero dzisiaj się dowiedziałam, że nim jest – rzuciłam agresywnie.

– Naprawdę nie wiedziałaś, że pieprzy wszystko, co oddycha i na drzewo nie ucieka? – zakpił.

– Spierdalaj. – Poderwałam się z krzesła.

Ruszyłam do wyjścia.

Jak śmiał się tak do mnie odzywać? Co wiedział o mnie i o nim? Mój niedawno odzyskany spokój znowu prysł jak bańka mydlana. Miałam dość tego dnia i wszystkich facetów. Pozostała mi nadzieja, że jakoś prześliznę się do pokoju i zostanę tam do rana.

Byłam już na zewnątrz, gdy chłopak zaszedł mi drogę.

– Zaczekaj! – próbował mnie zatrzymać. – Nie zrozumiałaś mnie – stwierdził, ale nie słuchałam go, tylko w pośpiechu ruszyłam w stronę domu.

Z ulgą zauważyłam, że się zatrzymał i zostawił mnie w spokoju. Gdy znalazłam się na ulicy, zwolniłam, a potem stanęłam. Powietrze wciąż było przesiąknięte duchotą upalnego dnia. Już stąd słyszałam odgłosy przyjęcia na patio i wykrzywiłam twarz ze wstrętem. Jak ja nienawidziłam tych imprez.

Skręciłam w boczną uliczkę i skierowałam się do tajnego przejścia w żywopłocie. Tam mogłam się wdrapać na ogrodzenie, a potem przeskoczyć na posesję. Dzisiaj alarm wyłączono z uwagi na imprezę, więc nie powinno być z tym problemu.

Bardzo szybko udało mi się sforsować przeszkodę, ale tak niefortunnie przerzuciłam nogę, że zaczepiłam sukienkę o małą iglicę i rozerwałam materiał.

– Niech to szlag! – syknęłam pod nosem, dokonując inspekcji. – A zresztą. – Machnęłam ręką.

I tak jej nie lubiłam. Włożyłam ją tylko dla Aleksa. Uwielbiał mnie w sukienkach. Chyba kręci go ten wizerunek grzecznej dziewczynki, pomyślałam z goryczą. Podczas gdy ja siedziałam w domu, on znajdywał sobie te mniej grzeczne, żeby się z nimi pieprzyć.

Biegłam przez trawnik, kierując się do tylnego wejścia. Ścigały mnie słowa Dawida. Czy naprawdę niczego się nie domyślałam? Nie chciałam się domyślać? A może wszystko po trochu?

Prawda wyglądała tak, że Aleks to najprzystojniejszy koleś w szkole, a jego rodzice należeli do najbogatszych ludzi w mieście. Był też najpopularniejszy, co tak naprawdę stanowiło skutek tych dwóch pierwszych czynników. Chodziłam z nim, bo dobrze spędzało mi się z nim czas. Był ode mnie o dwa lata starszy i imponowało mi to, że zainteresował się właśnie mną. Chyba to mnie przy nim trzymało, co teraz dobitnie zrozumiałam. Nie czułam jakiejś olbrzymiej rozpaczy po tym, co zobaczyłam, tylko zwykły niesmak.

Może tak będzie lepiej?, pomyślałam z nadzieją. Może powinnam skupić się na szkole, a nie tracić czas na kolesia, który przyprawia mi rogi na każdym kroku, jak się zdołałam przed chwilą dowiedzieć…

Wygrzebałam z torebki pęk kluczy, wybrałam właściwy i bezszelestnie otworzyłam nim drzwi. Minęłam korytarz prowadzący do kuchni i pomieszczenia gospodarczego, a następnie weszłam pospiesznie na schody. Pokonałam je w ekspresowym tempie. Nie chciałam się na nikogo natknąć. Nie byłam w nastroju na jakieś czcze pogaduchy i miłe uśmiechy. Pragnęłam po prostu schować się pod kołdrą i zasnąć. Dochodziła dziesiąta i chociaż o tej godzinie zazwyczaj działałam jeszcze na pełnych obrotach, dzisiaj poczułam się wyzuta z sił.

Poszłam do łazienki, która przylegała do mojej sypialni, i wzięłam szybki prysznic. Potem przebrałam się w ulubioną piżamę w maleńkie zombie, którą dostałam pod choinkę od Eweliny, koleżanki z klasy. Zamknęłam okna, by nie dochodziły do mnie odgłosy imprezy, i włączyłam klimatyzację. Opadłam na łóżko i nareszcie mogłam odetchnąć z ulgą. Poczułam olbrzymie zmęczenie, które powoli opanowywało każdy skrawek ciała.

Zamknęłam oczy z nadzieją na sen, ale zamiast tego pod powiekami pojawiła się twarz mechanika z różnokolorowymi oczami. Jęknęłam sfrustrowana i przykryłam poduszką głowę. W tym samym momencie zawibrował mój telefon leżący na szafce nocnej.

Zapomniałam go wyłączyć. Było bardziej niż prawdopodobne, że w którymś momencie Aleks albo Malwina zechcą się do mnie odezwać. Nie miałam ochoty czytać jakichś gorzkich żali. Ku mojemu zdziwieniu na Instagramie pojawiła się wiadomość od nieznanego użytkownika. Na profilu nie zamieszczałam żadnych zdjęć ani niczego, co mogłyby mnie zidentyfikować w realu. Zazwyczaj fotografowałam przyrodę i rzeczy martwe, które mnie zafascynowały. Nie było tam żadnej mojej fotki, dlatego podniosłam ze zdziwienia brwi, gdy przeczytałam wiadomość od użytkownika Dan_air. Na zdjęciu profilowym znajdowało się oko z dwukolorową tęczówką. Nie miałam już wątpliwości, kim jest Dan_air.

Nie chciałem cię zdenerwować. Po prostu źle się wyraziłem. Przepraszam.

– Co, do cholery? – powiedziałam do siebie.

Skąd, u licha, wiedział, że to mój profil? Przecież nigdy wcześniej nie zamieniłam z nim słowa, nie mówiąc już o tym, żebym dzieliła się z nim prywatnymi sprawami. Ten chłopak zaczynał mnie niepokoić. Intrygował mnie, owszem, ale jednocześnie przyprawiał o dreszcz.

Skąd wiesz, do kogo napisałeś?

Wystukałam i czekałam na wiadomość zwrotną.

Czy to ma znaczenie?

– No raczej! – warknęłam z oburzeniem.

Kluczowe.

Wysłałam.

Powiem ci, jeśli się jeszcze ze mną spotkasz.

Zmarszczyłam brwi.

Nie wiem, czy chcę.

Przewróciłam się na drugi bok. Taka była prawda. Nie znałam go i chociaż jego wygląd bardzo mnie intrygował, nasze spotkanie było wynikiem nieprzyjemnego zbiegu okoliczności, o którym chciałam jak najszybciej zapomnieć.

Zastanów się ☺

Na to już nie odpowiedziałam.

Rozdział 2

Gabriela

Teraz

Wertowałam ogłoszenia o pracę od godziny, aż zaczęłam patrzeć na nie jak przez mgłę. Musiałam na moment oderwać oczy od ekranu laptopa i chwilę odpocząć. Ale tylko kilka minut, bo nie miałam zbyt wiele czasu. Pracę straciłam dwa tygodnie temu. Nic wielkiego, sekretariat w prywatnej firmie transportowej. Niestety firma zaliczała kolejne straty i od dwóch miesięcy była po prostu niewypłacalna. Sama czekałam na ostatnią wypłatę, a moje konto bankowe dumnie strzegło pięciuset złotych, które zostały mi do końca miesiąca. A mieliśmy dopiero początek kwietnia.

Sapnęłam z frustracji, odepchnęłam fotel na kółkach, na którym siedziałam, i natychmiast znalazłam się przy drzwiach mojego pokoju. Te osiem metrów kwadratowych ma czasami swoje zalety, pomyślałam z sarkazmem.

Wstałam i weszłam do tonącego w ciemnościach korytarza. Drzwi do dwóch sąsiednich pokoi pozostawały zamknięte i nie docierało tu zbyt dużo światła. Angela pojechała na weekend do domu, a Zosia była u chłopaka. Dwie studentki i ja, dwudziestosześcioletnia, aktualnie bezrobotna, kobieta, niemająca przed sobą zbyt wielu perspektyw życiowych.

Znowu zaczęłam się nad sobą użalać. Miewałam takie momenty, ale szybko zastępowałam je działaniem, a ono z kolei prowadziło do nadziei, że może jednak tym razem będzie lepiej. Różnie z tym bywało, ale nie poddawałam się. Nie chciałam zgorzknieć, i to jeszcze przed trzydziestką.

Zaparzyłam sobie herbaty, wyszłam na chwilę na mały balkon i odetchnęłam rześkim kwietniowym powietrzem, w którym czuć było deszcz i zapach bzu kwitnącego pod naszym balkonem. Sączyłam ciepły napój i na chwilę oderwałam myśli od problemów. Potarłam dłonią kark, który ścierpł od siedzenia w jednej pozycji.

Westchnęłam i już miałam wrócić do mieszkania, gdy moją uwagę przyciągnęła postać po drugiej stronie ulicy. Mężczyzna w czarnej bluzie z kapturem patrzył wprost na mnie. Zastygłam w bezruchu, czując, jak po moich plecach przebiega zimny dreszcz. Nadjechał autobus i na kilka sekund zatrzymał się na światłach, zasłaniając mi widok na ciemną postać. Gdy ruszył, mężczyzny już nie było. A może nigdy go tam nie było?

– Przywidziało mi się – powiedziałam do siebie i weszłam do mieszkania.

Ponownie usiadłam do laptopa i postanowiłam przejrzeć pocztę. Spam, spam, spam. Jęknęłam z frustracji i zaczęłam oczyszczać skrzynkę, aż natrafiłam na odpowiedź z mojego profilu LinkedIn. Otworzyłam maila i zaczęłam czytać.

Po minucie odsunęłam się od monitora i zaraz znowu się do niego przybliżyłam, żeby się upewnić, że dobrze widzę. Pośrednik rekrutacyjny, z którym nigdy nie rozmawiałam ani nie korespondowałam, przedstawił mi przedziwną ofertę pracy. Niewiarygodną.

– Taaa – mruknęłam ze sceptycyzmem.

Praca obejmowała opiekę nad ogrodem wokół domu za miastem. W zakres tej opieki wchodziło zaprojektowanie ogrodu, nadzór nad projektem i oddanie gotowej realizacji.

Miesięczna pensja to sześć tysięcy złotych netto plus zakwaterowanie w domku dla gości i wychodne w weekendy. Obowiązuje pełna dyspozycyjność w dni powszednie. Spojrzałam na jeszcze kilka linijek, które wyszczególniały zakres moich obowiązków. Wyglądało na to, że potrzebowali fachowca. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie fakt, że nigdy nie brałam udziału w realizacji tak dużego projektu. W zasadzie żadnego, ponieważ po studiach z architektury krajobrazu imałam się przeróżnych zajęć, ale żadne z nich nie było związane z kierunkiem, który skończyłam. Miałam więc tylko teorię i tych kilka wakacyjnych tygodni pracy w szkółce roślin mojej babci.

W zasadzie to nie wiedziałam, dlaczego w ogóle zastanawiałam się nad tym ogłoszeniem. Nikt przy zdrowych zmysłach nie zatrudniałby osoby bez doświadczenia i nie oferowałby jej przyzwoitej kasy wraz z zakwaterowaniem.

– Jakiś szwindel, bez dwóch zdań – powiedziałam do siebie.

W najlepszym razie zleceniodawcy to jakieś nieogary, które zaufały jakiemuś szemranemu pośrednikowi, który na odwal wywiązywał się z obowiązków, albo to psychopaci zwabiający zdrowych, młodych ludzi, aby wykraść ich organy, które na czarnym rynku pewnie kosztują krocie. Gdzieś o tym ostatnio czytałam. Jeśli ktoś mnie zapyta, czy mam rodzinę i bliskich albo zainteresuje się moim stanem zdrowia, to natychmiast zrobię odwrót… Tak tylko fantazjowałam z przymrużeniem oka, bo nie miałam zamiaru odpowiadać na to ogłoszenie.

Zamknęłam laptopa i zerknęłam na zegarek z kukułką, który dostałam od babki, a który w moim małym pokoju wyglądał równie dziwacznie jak większość dodatków zdobiących to lokum. Darzyłam je jednak sentymentem. Nie były wiele warte, no może przedstawiały jakąś wartość emocjonalną.

Dochodziła siedemnasta i postanowiłam, że już najwyższa pora zacząć się zbierać do wyjścia. Godzinę później sączyłam chłodnego drinka, którego zamówiła mi Milena, moja najlepsza przyjaciółka ze studiów. Siedziałyśmy w małej knajpie na Bielanach i właśnie zapoznawałam ją z tą intratną propozycją jakiegoś psychopaty.

– Czy ja wiem? – Wzruszyła ramionami, jakby na serio rozważała tę opcję.

Zarzuciła na plecy długie, ciemnobrązowe włosy i postukała paznokciem o kieliszek.

– Sześć kafli to nie jest jakiś majątek. Nie przesadzaj. Pewnie musisz się nieźle natyrać za tę kasę, więc nic dziwnego – powiedziała tonem znawczyni.

– No dobra, a dlaczego ten rekruter odezwał się akurat do mnie, co? – Uniosłam znacząco brwi. – Przecież nie mam doświadczenia praktycznego w projektowaniu ogrodów. Ledwie wiem, jak ogarniać swoje życie – jęknęłam z żałością.

– Przestań się nad sobą użalać. – Trąciła mnie w ramię. – Radzisz sobie bardzo dobrze i myślę, że powinnaś przynajmniej spotkać się z tym kolem od maila.

– A jak zaginę, to przynajmniej powiadomisz moją matkę i odpowiednie władze? – zapytałam.

– Nie ma problemu. Powiem więcej, jeśli wytną ci wątrobę, nerki i serce, pomszczę cię! – Wyrzuciła do góry rękę z zaciśniętą pięścią.

Zaczęłam się śmiać.

– Spoko. To mnie całkowicie uspokoiło. – Upiłam łyk miętowego drinka, a potem westchnęłam.

– Jeśli naprawdę się boisz, to pójdę na to spotkanie z tobą – zaproponowała.

O ile kochałam ją nad życie, o tyle nigdy nie zabrałabym jej na żadną rozmowę kwalifikacyjną. Milena była zdolna do wszystkiego. Na przykład mogłaby wejść niespodziewanie i zapytać rekrutera, gdzie jest toaleta, albo zbesztać go za niestosowne pytania. Taka była. Nie interesowały jej konwenanse, a nawet jeśli, to tylko w kontekście ich łamania.

Ja byłam jej całkowitym przeciwieństwem. Wychowana na grzeczną i posłuszną dziewczynkę czułam dyskomfort, gdy musiałam nagiąć jakieś społeczne zasady. Chociaż bardzo się starałam z tym walczyć i żyć po swojemu, to jednak oczekiwania wobec mnie, które wpajano mi przez całe dzieciństwo, zostawiły swój ślad.

– Może nie, zresztą muszę się zastanowić, czy w ogóle coś takiego wchodziłoby w grę. – Sięgnęłam po frytki, które były tu wyśmienite. – Wiesz, musiałabym się przeprowadzić.

– Dlaczego? – zdziwiła się Milena i wsunęła sobie do ust garść przekąsek.

– Takie mają wymagania. Musiałabym tam zamieszkać. Dla mnie byłaby to duża zmiana, ale nie gadajmy już o tym. – Machnęłam ręką w powietrzu. – Powiedz, co u ciebie i Artura.

Milena wzruszyła ramionami i się skrzywiła.

– Nic.

– Nic?

– Wyjechał do Szwecji – odparła lekko, odwracając ode mnie wzrok.

Artur to jej chłopak, z którym znała się od szkoły podstawowej. W liceum zaczęli się spotykać. Od pewnego czasu nie działo się u nich dobrze, a Milena podejrzewała, że facet kogoś ma na boku. Artur do niczego się nie przyznawał, ale nawet jak dla mnie jego zachowanie było podejrzane.

– Co? – Prawie się zakrztusiłam kolejnym łykiem drinka.

– Wyjechał. Na całe trzy miesiące do swojego wujka do pracy w budowlance – prychnęła.

– No, ale może trafiła się jakaś okazja. Dobry zarobek albo coś… – próbowałam ją pocieszyć, chociaż ta informacja mnie zaskoczyła i w imieniu przyjaciółki zasmuciła.

– Wszystko byłoby cudownie, gdyby nie fakt, że wyjechał z tą lafiryndą, z którą się spotykał za moimi plecami – dodała z pełnym politowania uśmiechem.

– Skąd o tym wiesz?

Głośno westchnęła, a potem skinęła głową na kelnerkę, która natychmiast do nas podeszła.

– Poprosimy jeszcze raz to samo – powiedziała.

– Jest aż tak źle? – zapytałam ze współczuciem.

Sądziłam, że ona i Artur to już tak na zawsze, ale chyba nic nigdy nie jest na zawsze. Ani przyjaźnie, ani miłość, ani szczęście. To bardzo przygnębiająca myśl…

Mieli kłopoty, jak każdy, ale sądziłam, że wszystko się ułoży.

– Wyobraź sobie, że zadzwonił do mnie jego wujek z pytaniem, kiedy przyjeżdżamy, bo nie może się dodzwonić do Artka. W pierwszej chwili nie miałam pojęcia, co powiedzieć, dlatego wydukałam, że nic nie wiem. No to kontynuował, że przecież Artek chciał pokój dwuosobowy, bo przyjeżdża z dziewczyną. – Milenie zadrżała dolna warga, ale tylko na chwilę. Dziewczyna zaraz znowu zhardziała. – Po nitce do kłębka i wszystko ułożyło się w całość. Wiesz, takie rzeczy zawsze wychodzą. Przez przypadek, przez nieuwagę. Zawsze, a Artur był na tyle głupi, że się należycie nie pilnował. Nie wiem, co chciał w ten sposób ugrać. Planował wyjechać, nie zrywając ze mną?

– Nie wierzę. A to gnój – szepnęłam z niedowierzaniem.

Znałam Artura niemal tak długo jak Milenę i nigdy nie spodziewałabym się po nim czegoś takiego. Po innych tak, ale nie po nim.

– Uwierz. Tacy są właśnie faceci. – Wypiła duszkiem drinka, którego przed chwilą postawiła przed nią kelnerka.

– Bardzo mi przykro, Milo. – Nachyliłam się i przykryłem jej dłoń swoją. – Wiem, że ci na nim zależało.

Milena machnęła ręką.

– Walić to, Gabi – powiedziała już trochę mniej wyraźnie. – Walić wszystkich facetów na tym łez padole, kurwa mać – dodała i były to jedne z ostatnich wyraźnych zdań, jakie wypowiedziała tego wieczoru.

Późniejszy przebieg spotkania pamiętałam jak przez mgłę. Tańczyłyśmy, piłyśmy, jadłyśmy kebaby, a potem znowu piłyśmy…

Rozdział 3

Gabriela

Teraz

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji

Nakładem Wydawnictwa Amare ukazały się również:

I CHOCBY RUNAL NAM CALY SWIAT, JA ZAWSZE BEDE PRZY TOBIE...

Kamila i Marcin razem stawiają swoje pierwsze kroki w dorosłość – są nierozłączni, wiecznie siebie spragnieni i zakochani w sobie na zabój. Wydawać by się mogło, że sprzyja im cały wszechświat, a chyba wszyscy zazdroszczą im tego niezwykłego i dojrzałego związku. Kamila jednak od pewnego czasu wydaje się wycofana, nieco spięta, może smutna… Nie chce rozmawiać o swoim samopoczuciu z nikim aż do momentu, kiedy dowiaduje się o czymś, czego zupełnie nie brała pod uwagę, a co wywraca jej życie do góry nogami. A później przychodzi jeszcze jeden przełom…

Pochopne decyzje i niefortunne zbiegi okoliczności sprawiają, że młodzi ludzie coraz bardziej oddalają się od siebie, a wiszące nad nimi czarne chmury zwiastują wichurę, która może na dobre poplątać ich ścieżki. Czy będą potrafili odnaleźć drogę do siebie?

Spis treści:

Heterochromia serca

ISBN: 978-83-8313-802-2

© Agata Czykierda-Grabowska i Wydawnictwo Amare 2024

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody Wydawnictwa Novae Res.

REDAKCJA: Beata Kostrzewska

KOREKTA: Anna Miotke

OKŁADKA: Izabela Surdykowska-Jurek

Wydawnictwo Amare należy do grupy wydawniczej Zaczytani.

Grupa Zaczytani sp. z o.o.

ul. Świętojańska 9/4, 81-368 Gdynia

tel.: 58 716 78 59, e-mail: [email protected]

http://novaeres.pl

Publikacja dostępna jest na stronie zaczytani.pl.

Opracowanie ebooka Katarzyna Rek