Jezioro pełne łez ebook

Jezioro pełne łez

Odbiłem się od desek pomostu i po sekundzie znalazłem pod wodą. Zamachałem energicznie rękami i wynurzyłem się dziesięć metrów dalej. Otarłem oczy i po raz kolejny zachwyciłem się niezwykłą grą świateł. Ostatnie promienie sierpniowego słońca zdawały się barwić taflę jeziora różnymi odcieniami złota i czerwieni, a w miejscu, gdzie wpływała doń rzeczka, nakładały się na to srebrzyste refleksy. Zanurkowałem jeszcze raz, a gdy ponownie znalazłem się na powierzchni, parsknąłem radośnie niczym młody wieloryb, a potem przyłożyłem dłoń do ust i wydałem z siebie indiański okrzyk. Odbijające się w lustrze wody potężne olszyny — jakby w odpowiedzi na mój entuzjazm — dostojnie zaszumiały. Zdawało mi się, że w tym szumie zabrzmiały nutki zdziwienia, a nawet… dezaprobaty. Natura nie potrafiła pojąć, dlaczego trzydziestopięcioletni facet zachowuje się jak trzynastolatek, dla którego właśnie zaczęły się wakacje.

Płynąłem kraulem tak długo, aż dostałem zadyszki. Odwróciłem się na plecy i przez chwilę gapiłem w ciemniejące niebo, a potem przeniosłem wzrok na dzikie kąpielisko, położone kilkadziesiąt metrów od przystani ośrodka. W ciągu dnia zazwyczaj roiło się tam od rodzin z dziećmi, ale o tej porze plaża była niemal pusta. Zobaczyłem na niej jedynie dwie dziewczyny w skąpych strojach kąpielowych. Jedna z nich stała na brzegu, a druga właśnie wychodziła z wody, poprawiając dół od kostiumu i obdarzając mnie na sekundę widokiem zgrabnych pośladków. Podpłynąłem bliżej i w ostatniej chwili powstrzymałem się od gwizdu, który mógłby wskazywać na to, że jestem kompletnym prymitywem, a może nawet zboczeńcem.

Ale ja wcale nie byłem zboczeńcem. Ani prymitywem. Po prostu czułem się tego wieczoru bardzo szczęśliwy.

Tak naprawdę czułem się tak od ponad trzech miesięcy. Ciągle, przez cały czas. Bez chwili przerwy. Czułem się szczęś­liwy od momentu, gdy zamknęła się za mną brama zakładu karnego, a ja — po pięciu latach przymusowego odosobnienia — znów się znalazłem w realnym świecie, między normalnymi ludźmi. I chociaż koledzy zza krat wielokrotnie mi mówili, że upojenie wolnością mija już po kilku dniach, to przekonałem się, że nie mieli racji. Od tamtego majowego popołudnia, gdy opuściłem bartoszyckie więzienie, każda chwila była dla mnie jak dar od losu. Chciałem śpiewać, tańczyć i sprawić, by świat śpiewał i tańczył razem ze mną. Czułem się tak, jakbym zyskał drugie życie.

Dziewczyna owinęła się ręcznikiem i wyciągnęła spod niego mokry biustonosz. Kiedy zobaczyła kilkanaście metrów od siebie mój szeroki uśmiech, pisnęła i podskoczyła, a ręcznik zsunął się z jej ramienia i zatrzymał na pełnej piersi. Nie mogłem się powstrzymać i wywinąłem w wodzie kilka koziołków. Ta pantomima zalotów dorastającego szympansa niewątpliwie bardzo ją rozbawiła, bo w półmroku wyraźnie dostrzegłem biel jej zębów, a po chwili dobiegł mnie jej gardłowy śmiech.

— Kim jesteś, wodny stworze? — Usłyszałem, ale zanim zdążyłem coś odpowiedzieć, odezwała się druga z dziewczyn, która miała chyba lepszy wzrok.

— Nie wygłupiaj się! To przecież pan Marcin. Kaowiec z „Rybitwy”. To znaczy nie kaowiec — sprostowała natychmiast — tylko instruktor kulturalno-oświatowy… Animator… — miotała się, lekko zażenowana.

Pomachałem ręką i odwróciłem się, chociaż odniosłem wrażenie, że dziewczynie w ręczniku wcale nie przeszkadza, iż jestem tylko zwykłym pracownikiem ośrodka wypoczynkowego. Znałem ten typ turystek, kobiet, które marzą o flircie z „chłopakiem z Mazur”. Ale tym razem nie chciało mi się flirtować. Uznałem, że ten zachód słońca obejrzę w samotności. Popłynąłem szybko krytym kraulem, chcąc dotrzeć do przeciwległego brzegu. Nie zdążyłem jednak pokonać nawet stu metrów, gdy usłyszałem przeciągły gwizd.

Odwróciłem się w stronę plaży, ale nikogo na niej nie dostrzegłem. Dziewczyny musiały już zniknąć między drzewami. Po chwili konsternacji rzuciłem okiem w kierunku pomostów „Rybitwy”. Na tym większym stał Włodek. Gdy na niego spojrzałem, znów zagwizdał.

— O co chodzi?! — wrzasnąłem, ale mój krzyk utonął w wieczornej mgle, która pojawiła się nie wiadomo skąd, zasnuwając brzegi jeziora. Przez jej opary przebijał się tylko gwizd.

Podpłynąłem do pomostu i złapałem się metalowej drabinki. Mężczyzna popatrzył na mnie ze złośliwym uśmiechem.

— Co, pogoniły cię? — zapytał, wskazując palcem miejsce, gdzie przed chwilą stały dziewczyny.

Spojrzałem w jego stronę z mieszaniną zdziwienia i irytacji.

— I to dlatego zawracasz mi głowę? — odpowiedziałem mu pytaniem na pytanie, odpychając się od drabinki. — Nie pogoniły. Sam się pogoniłem.

— Nie dziwię się. To jakieś głupie siksy. — Mężczyzna zdjął ciemne okulary i przetarł je chusteczką. — Zaczekaj — poprosił, gdy się oddalałem. — Ktoś rąbnął jedną z łodzi.

Nie byłem pewien, czy dobrze zrozumiałem. Uszy miałem pełne wody, a na dodatek Włodek mówił ze wschodnim, śpiewnym akcentem, który zdradzał jego podlaskie pochodzenie.

— Jedną z łodzi? — powtórzyłem, a gdy przytaknął, skierowałem się w stronę drabinek. — Jesteś pewien?

W moim głosie nie było zaniepokojenia, tylko ciekawość. Zastanawiałem się, komu potrzebna byłaby jakaś stara, pordzewiała łódź. Flota ośrodka prezentowała się pod tym względem wyjątkowo mizernie. Łącznie osiem identycznych sztuk. Same okazy z lat osiemdziesiątych, skorodowane i obłażące z farby, z powykrzywianymi wiosłami. Nie nadawały się ani na sprzedaż, ani do użytkowania — zwłaszcza że tu, na jeziorze Małtygi, wszyscy doskonale je znali. Jeszcze gdyby ktoś ukradł rower wodny albo kajak… ale łódź?

— Jestem pewien. Siódemkę — odparł i splunął na deski pomostu. — Rano była na swoim miejscu. W ciągu dnia ktoś urwał łańcuch i odpłynął.

— Ktoś? A może łańcuch sam trzasnął? Przerdzewiał i…

— Akurat łańcuchy były nowe. W przeciwieństwie do łodzi. Poza tym, jak to sobie wyobrażasz? Przecież dzisiaj nie było ani odrobiny wiatru. Sam się rozerwał?

Chociaż sprawiał wrażenie nieokrzesanego, był porządnym człowiekiem. A przynajmniej takie odnosiłem wrażenie. Znałem go od dwóch miesięcy, czyli od momentu, w którym zacząłem pracę. Nadawaliśmy na tych samych falach, mieliśmy podobne poczucie humoru i spędzaliśmy ze sobą sporo czasu. Włodek był w „Rybitwie” kimś w rodzaju magazyniera. Urzędował w hangarze tuż przy przystani. Do jego obowiązków należała konserwacja sprzętu, w tym też łodzi, a także wypożyczanie go turystom. To fakt, wieczorami lubił sobie wypić kilka piw, ale któż nie lubi? Najważniejsze, że następnego dnia zawsze był trzeźwy.

Wyszedłem z wody i sięgnąłem po ręcznik. Włodek zapalił papierosa i ze stoickim spokojem czekał, aż się ubiorę. Nie spieszyłem się, bo przecież nie stało się nic wielkiego. Po chwili leniwym krokiem podeszliśmy do miejsca, w którym cumowały łodzie. Stanowisko numer siedem było puste.

— Rzeczywiście — mruknąłem, pochylając się nad betonowym nabrzeżem i przesuwając palcami po okach łańcucha. — Wygląda na to, że ktoś pracował tu obcęgami. Co robimy?

Włodek podrapał się po krótko ostrzyżonej głowie. Domyśliłem się, że sam chciał mi zadać to pytanie, ale go ubiegłem. Po chwili namysłu wzruszył ramionami. Ozdabiające je wężowe tatuaże przez moment żyły własnym życiem, a ja jak zawsze się wzdrygnąłem. Nie lubiłem węży, a tatuaże… Kiedyś chciałem je mieć, ale teraz za bardzo kojarzyły mi się z więzieniem.

— Trzeba będzie powiedzieć szefowi — stwierdził. — Niech on decyduje, czy wzywać policję.

Skrzywiłem się. Miałem oczywisty uraz do organów ścigania, a Włodek chyba podzielał moją niechęć. Najchętniej machnęlibyśmy na to wszystko ręką, ale kierownik ośrodka nie był zbyt wyrozumiałym szefem. Niepoinformowanie go o kradzieży mogłoby mieć dla nas opłakane konsekwencje. Praca była co prawda na wpół sezonowa, ale lepsza taka niż żadna.

— A może to jakieś dzieciaki — zastanawiałem się głośno, podczas gdy Włodek wystukiwał w telefonie numer do kierownika. — Może jutro znajdziemy łódkę gdzieś w trzcinach…

Umilkłem, bo mój kolega uzyskał połączenie. W kilku słowach przedstawił szefowi sytuację, a potem przez chwilę kiwał głową.

— Jak pan chce — odezwał się wreszcie i zakończył rozmowę. — Ma to gdzieś — poinformował mnie, wkładając telefon do kieszeni krótkich spodenek. — Trwa impreza, a on nie ma ochoty na żadne spotkania z policją. Zresztą… ty chyba też. Ulżyło ci, prawda?

Nie czekał na odpowiedź. Na moment zniknął w hangarze, a gdy z niego wyszedł, ściskał w ręku dwie oszronione butelki piwa, dopiero co wyjęte z turystycznej lodówki. Podał mi jedną, a drugą otworzył zapalniczką. Poszedłem w jego ślady, jako otwieracza używając klucza do pokoju.

Usiedliśmy na leżakach i przez chwilę piliśmy w milczeniu, gapiąc się na pełzającą po powierzchni jeziora mgłę. Tuż przy moich stopach, w krótko skoszonej trawie, leżał przecięty łańcuch. Z każdym łykiem poziom stresu obniżał mi się o kilka procent. Szybko odzyskałem dobre samopoczucie.

— Zdarzyła się tu przedtem jakaś kradzież? — zapytałem, przeciągając się leniwie.

— Nie. — Włodek zmarszczył brwi. — Przynajmniej przez te trzy… prawie cztery lata, jak tu pracuję. To spokojne miejsce. Sam wiesz, głównie emeryci, kolonie i zielone szkoły.

Pokiwałem głową. „Rybitwa” nie była typowym warmińsko-mazurskim ośrodkiem wypoczynkowym, nastawionym na dobrą zabawę gości i godny zysk właścicieli. Nie było w tym nic dziwnego, gdyż właścicielem ośrodka było państwo. „Rybitwa” była pozaszkolną placówką specjalistyczną, należącą do struktur Ministerstwa Edukacji Narodowej. Tak jak powiedział Włodek, jej „target” stanowiły głównie dzieci na koloniach, a także nauczyciele i pracownicy oświaty, którzy korzystali ze znacznych zniżek. Oczywiście ośrodek oferował też wczasy dla klientów indywidualnych, ale był tak słabo rozreklamowany, że trafiali tu głównie starzy bywalcy. Amatorzy spokoju i skrupulatnie przestrzeganej ze względu na obecność dzieci ciszy nocnej.

— Nie mówię o wczasowiczach — stwierdziłem z uśmiechem, bo trudno mi było sobie wyobrazić emerytowaną panią od polskiego, która piłowałaby łańcuch starej łodzi. — Mam na myśli mieszkańców wsi. Wiesz, jak tu jest… Bieda aż piszczy.

Włodek pokręcił głową.

— Tutaj prawie każda rodzina jest jakoś związana z ośrodkiem. Jak nie z naszym, to z tym wojskowym. Sprzątają, koszą trawniki, sprzedają turystom jagody czy ryby… Nie, nikt miejscowy nie ukradłby łodzi. Za dużo do stracenia, za mało do zyskania. Co komu po takiej kupie złomu — powiedział, trącając sandałem łódź z numerem piątym i odłupując od jej burty kawał starego lakieru.

Westchnąłem, spoglądając w lewo. Nad skarpą w wieczornym mroku widać było zarysy kilkunastu chałup składających się na wieś o romantycznej, staropruskiej nazwie Gęgławki. Nadciągająca z każdą minutą ciemność była dla tych rozpadających się domostw błogosławieństwem, gdyż chociaż częściowo kryła ich opłakany stan. Gęgławki powoli się wyludniały — większość młodych uciekała do miast lub za granicę, a starzy sukcesywnie zapełniali niewielki cmentarz w pobliskich Kamionkach. Miałem wrażenie, że za kilkanaście lat zostanie tu tylko garstka pijaczków.

— A wczasowicze z WOW-u? — zapytałem, mając na myśli ludzi odpoczywających w Wojskowym Ośrodku Wypoczynkowym, który znajdował się na drugim końcu wioski. — Tam na polu namiotowym zawsze jest sporo patologii.

Do WOW-u nie przyjeżdżali emeryci. Ani żołnierze. Był to ośrodek nastawiony na młodą klientelę, z dyskotekami i całodobowym barem. Na szczęście amatorzy głośnej zabawy zazwyczaj omijali „Rybitwę” szerokim łukiem. Tak jakby jej senna atmosfera mogła być zaraźliwa niczym czarna ospa.

— Podobno dzisiaj nie kręcił się tu nikt od nich. — Włodek przechylił butelkę, wysączając ostatnie krople piwa. — Zanim cię zawołałem, dzwoniłem do Grześka. Dzieciaki z kolonii miały dziś jakieś zawody pływackie, więc był w okolicach przystani prawie przez cały dzień. Mówił, że nie widział nikogo obcego.

Skrzywiłem się, jakbym połknął cytrynę. Zawsze tak reagowałem na imię naszego ratownika. To był odruch, nad którym nie mogłem zapanować. Włodek zaśmiał się bezgłośnie.

— Po prostu go nie lubię. Muszę wszystkich lubić? — spytałem zaczepnie, ale on machnął ręką.

— Lub sobie, kogo chcesz — wzruszył ramionami, a wytatuowane węże znów ożyły. — To nie był nikt z WOW-u — podjął po chwili. — Chcesz jeszcze piwa?

Odmówiłem, bo chciałem trochę nacieszyć się samotnością. Wiedział, że przez kilka lat siedziałem w cias­nej celi, i nie próbował mnie zatrzymywać. Wszedłem po betonowych schodkach na skarpę i spojrzałem w dół, napawając się otulającą jezioro ciszą. Z przyjemnością skonstatowałem, że ta cisza będzie w najbliższych dniach czymś trwałym.

Przed godziną autokar zabrał do Warszawy resztę rozwrzeszczanych dzieciaków, których energii nie zdołały stłumić nawet wyczerpujące zawody pływackie. To był ostatni turnus kolonijny w tym sezonie. Końcówka tegorocznych wakacji zapowiadała się niezwykle spokojnie.

Teren ośrodka tonął w półmroku. Skinąłem dłonią strażnikowi, który właśnie udawał się na obchód, a potem poszedłem w stronę budynku stołówki. Dochodziły stamtąd ciche dźwięki muzyki, ale nie zamierzałem tańczyć. Chciałem porwać coś do jedzenia i zamknąć się w swoim pokoju. Liczyłem, że może uda mi się przed snem obejrzeć jakiś dobry film. Coś ze strzelaninami i pościgami.

Na stołówce odbywała się kameralna impreza. To była już tradycja — po zakończonym turnusie kolonijnym kierownik ośrodka zapraszał miejscowe elity i organizował popijawę. Czasem zapraszani byli również starannie wyselekcjonowani wczasowicze, ale dzisiaj bawili się tylko goście z zewnątrz. Nie miałem ochoty na pogaduszki, więc przemknąłem chyłkiem do kuchni, porwałem z talerza kilka kanapek i odwróciłem się na pięcie.

Byłem kilka kroków od wyjścia, kiedy owiał mnie intensywny zapach wody toaletowej. Moje plany, by pozostać niezauważonym, spaliły na panewce.

— Marcin?! — na moim ramieniu wylądowała szczupła dłoń. — Chłopie, ale się zmieniłeś! Ledwie cię poznałem.

Odwróciłem się powoli i bez przekonania uścisnąłem wyciągniętą w moim kierunku rękę.

— Cześć, Adaś. — Uśmiechnąłem się z umiarkowanym entuzjazmem, omiatając wzrokiem szczerzącego się do mnie bruneta. — Ile to lat? Z dziesięć?

Przed laty byliśmy przyjaciółmi. Chodziliśmy razem do liceum. Przez długi czas siedzieliśmy nawet w jednej ławce. Byliśmy wizytówką szkoły — obaj przystojni, inteligentni, wyszczekani… Potem nasze drogi się rozeszły. Ja zacząłem studia na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim, a Adam dostał się na politologię do Warszawy. Stolica go wchłonęła. Po ukończeniu studiów nie wrócił w rodzinne strony, tylko zaczął się piąć po szczeblach kariery w jednym z ugrupowań politycznych. Z tego, co udało mi się dowiedzieć, trafił z powrotem do Mogielna przed trzema laty, a pół roku później — z namaszczenia swojej partii — został najmłodszym burmistrzem w całym województwie. Władza chyba mu służyła, bo wyglądał o wiele młodziej niż ja. Musiałem obiektywnie przyznać, że od matury prawie się nie zmienił.

— Cieszę się, że cię widzę. Szukałem cię. Od kiedy twój brat powiedział mi, że wyszedłeś z… no, wiesz… — chrząknął z zakłopotaniem — z zakładu…

— Wiem, mówił mi — przerwałem, patrząc na niego uważnie. — Ale ja nie miałem ochoty na spotkania. Musiałem trochę odpocząć. Wiem, że to dziwnie brzmi, bo odpoczywałem przecież pięć lat, ale naprawdę czułem się zmęczony.

Poklepał mnie po ramieniu. Odniosłem wrażenie, że ten gest był wystudiowany. Cóż, polityka zmienia ludzi w aktorów.

— Napijemy się? — zapytał, wskazując na odległą ladę, na której zwykle rozkładane były produkty śniadaniowe, a która teraz pełniła funkcję baru. — No, pozwól się zaprosić. Pogadamy o starych czasach, co? Jest kilka osób, które znasz. Brata masz na co dzień, ale jest też… — zaczął wymieniać imiona i nazwiska osób, które ledwo pamiętałem.

Staliśmy tuż przy wyjściu, a bar znajdował się po przeciwnej stronie sali. Było przy nim kilka par. Kilka dalszych pląsało niespiesznie w rytm płynącej z głośników muzyki. Rozpoznałem łysą głowę dyrektora szkoły i siwe włosy właściciela najlepszego hotelu w Mogielnie. Gdybyśmy byli sami, może dałbym się namówić, ale w takiej sytuacji… Nie miałem ochoty na przedstawienie ze sobą w roli głównej.

— Wpadnij w tygodniu, wtedy się napijemy — zaproponowałem, a on nie próbował dłużej mnie namawiać.

Podał mi rękę i ruszył w stronę baru. Zauważyłem, że lekko się chwieje. Musiał już wlać w siebie kilka drinków. Miał zawsze słabość do alkoholu i do pięknych kobiet. A w zasadzie nie tylko do pięknych. Do wszystkich kobiet. W przeciwieństwie do mnie był lekkoduchem. I dlatego w dawnych szkolnych czasach to mnie wróżono większą karierę. Cóż, wróżby mają to do siebie, że nie zawsze się sprawdzają. Dziś on był burmistrzem — i to najmłodszym w historii — a ja byłym skazańcem, zatrudnionym na umowę-zlecenie w charakterze animatora zabaw (czyli po staremu — instruktora kulturalno-oświatowego) w zapomnianym przez Boga i ludzi ośrodku wypoczynkowym.

Ale byłem przy tym wolnym człowiekiem i tylko to się dla mnie liczyło. Dlatego wymykając się z roztańczonej sali w ciemną, mazurską noc, czułem w sercu spokój i spełnienie. Ruszyłem w kierunku baraku, w którym pomieszkiwałem, ale po kilku krokach zatrzymałem się z cichym westchnieniem, gdyż przypomniałem sobie o ręczniku, który został na pomoście. Besztając się w duchu za roztargnienie, lekkim truchtem pokonałem trzysta metrów, które dzieliły mnie od przystani.

Włodek najwyraźniej zakończył już swój wieczorny seans z butelką piwa. Nabrzeże było puste, a hangar zamknięty na cztery spusty. Wszędzie panowały egipskie ciemności — księżyc był w nowiu, a gwiazdy nie zdążyły jeszcze rozbłysnąć pełnym blaskiem. Przez kilka minut wędrowałem po omacku wzdłuż barierki i wreszcie — kiedy zamierzałem już dać za wygraną — udało mi się wymacać wilgotny kształt. Przewiesiłem ręcznik przez ramię i cicho pogwizdując, wróciłem na teren ośrodka.

Barak, w którym mieszkali pracownicy „Rybitwy”, znajdował się tuż przy ogrodzeniu od strony lasu. Żeby do niego dojść, należało przejść przez cały teren ośrodka. Zwykle o tej porze — nie było jeszcze dwudziestej drugiej — spomiędzy domków dobiegały odgłosy rozmów i śmiechu, ale tego dnia wszędzie panowała głucha cisza. Wraz z końcem ostatniego turnusu kolonii z ośrodka zniknęła też większość wczasowiczów. Nie było w tym nic dziwnego. Do początku roku szkolnego zostało zaledwie kilka dni i chociaż pogoda wciąż była rewelacyjna, to tuż za rogiem czaiła się jesień.

Okna baraku były równie ciemne, jak reszta ośrodka. Jedynym źródłem światła w moim polu widzenia był podskakujący promień latarki nocnego stróża, który patrolował teren przy drodze. Pomacałem się po kieszeniach i wyciągnąłem klucz — ten sam, którym wcześniej otwierałem piwo. Próbowałem trafić nim do zamka, ale wysunął mi się z dłoni i z metalicznym dźwiękiem uderzył w podłoże. Ukląkłem i przez chwilę szukałem go w żwirze. Kiedy znalazłem go pod rozłożystą pokrzywą, metaliczny dźwięk niespodziewanie powtórzył się gdzieś za moimi plecami. Drapiąc się po poparzonej dłoni, odwróciłem głowę w tym kierunku i moje oczy natrafiły na piętrowy budynek, w którym kwaterowano zazwyczaj grupy kolonijne.

Przez moment sądziłem, że mam słuchowe omamy, bo przecież w budynku nikt nie nocował. Ale po kilkunastu sekundach znów to usłyszałem. Metaliczny, trzeszczący dźwięk, jakby ktoś otwierał pordzewiały właz do bunkra. Poczułem irracjonalny lęk. Nie wiem dlaczego, w mojej wyobraźni miejsce bunkra zajęła powlekana metalem trumna, do której wnętrza ktoś bardzo chciał się dostać. Upuściłem klucz i zacząłem macać po ziemi w poszukiwaniu jakiejś broni. A po chwili zacząłem się z siebie śmiać, choć w tym śmiechu nie było radości.

Oto co więzienie robi z człowieka. Uwalnia lęki, o których nie mieliśmy wcześniej pojęcia.

Szybko wstałem i sprężystym krokiem udałem się w stronę budynku kolonistów. Nie obchodziło mnie, czy za ten dziwny dźwięk odpowiada wyrwany ze snu ptak, czy siły nadprzyrodzone. Jedyne, czego chciałem, to pozbyć się tego lęku. Znów być tym silnym mężczyzną, którego nie dręczą koszmary.

Wszystkie okna w budynku były ciemne, ale nagle odnios­łem wrażenie, że w jednym z nich coś na moment zamigotało. Chciałem podbiec w tamtą stronę, lecz potknąłem się o korzeń i upadłem na kolana. Kiedy się podniosłem, po migotaniu nie było śladu. Otrzepałem kolana i podszedłem do podejrzanego okna, ale nie różniło się niczym od sąsiednich. Stanąłem na palcach, zmrużyłem oczy i przytknąłem twarz do szyby. Zobaczyłem tylko ciemność. Z równym powodzeniem mógłbym zaglądać na dno filiżanki z melasą.

Okrążyłem budynek, stwierdzając, że po jego drugiej stronie było jeszcze ciemniej. Starałem się iść możliwie cicho i nasłuchiwać, ale do moich uszu nie dochodził żaden dźwięk. Nawet rechot żab, które zwykle o tej porze rajcowały za ogrodzeniem, wydawał się jakby stłumiony. Stąpając jak kot, dotarłem do głównego wejścia. Wspiąłem się po kilku stopniach, namacałem klamkę i lekko ją przycisnąłem. Drzwi powinny być zamknięte, ale ku mojemu zdziwieniu otworzyły się z cichym stęknięciem. Czując przyspieszone bicie serca, wślizgnąłem się do środka.

Powtarzałem sobie w duchu, że nie ma powodów do zdenerwowania. Przecież to, że drzwi nie były zamknięte na klucz, samo w sobie nie upoważniało mnie chyba do wszczynania alarmu, prawda? Ktoś mógł o tym po prostu zapomnieć — w końcu jaki był sens zamykania pustego budynku? Odetchnąłem głęboko kilka razy i udało mi się nieco uspokoić. Wcisnąłem włącznik światła, ale wciąż było ciemno. W budynku prawdopodobnie nie było prądu. Postałem przez chwilę, a potem machnąłem na wszystko ręką. W końcu nie płacili mi za to, by walczyć z duchami. Wyszedłem z powrotem na zewnątrz, trzasnąłem drzwiami i… zdębiałem, bo w nocnej ciszy rozległ się ten sam metaliczny odgłos, który usłyszałem przed paroma minutami. Tym razem nie miałem wątpliwości — odgłos był wyraźny i dochodził z któregoś z parterowych okien.

Pomny niefortunnej przygody z korzeniem tym razem się nie spieszyłem. Powoli przeszedłem przez barierkę i podążyłem wzdłuż ściany w stronę, z której dobiegł dźwięk. Kiedy tak się skradałem, dotarło do mnie, że w budynku — obok pokoi zajmowanych zwykle przez dzieci z kolonii — znajdowało się również pomieszczenie administracji ośrodka. Była tam kasa, a w niej pewnie kilka tysięcy złotych. Czyżby złodzieje? Nie mogłem tego wykluczyć. Przeklinając swojego pecha, wyjąłem telefon i szybko wybrałem numer do Włodka. Byłem pewien, że w przeciwieństwie do mnie marzy o takiej sytuacji. Bójka ze złodziejem stanowiłaby dla niego przyjemną odskocznię od szarej codzienności.

Tyle że nie odbierał. Coraz bardziej zdenerwowany rozważałem kolejne możliwości, z miejsca odrzucając telefon na policję. Mogłem zawiadomić ludzi bawiących się na imprezie, ale budynek stołówki znajdował się niemal na drugim końcu ośrodka. Obawiałem się, że zanim przybędzie odsiecz, potencjalny rabuś rozpłynie się w ciemnościach. Mogłem zatrzymać go sam, ale — szczerze mówiąc — nie miałem na to najmniejszej ochoty. Mogłem też udać, że niczego nie słyszałem, bo w końcu nie byłem tu ochroniarzem, ale przeciwko takiemu rozwiązaniu buntowała się ta część mojej duszy, która nie została spaczona przez więzienie. Mogłem…

Na kolejny pomysł zabrakło mi czasu. Okno pomieszczenia, z którego dobiegały dziwne hałasy, nagle wypadło z zawiasów i rozprysło się na kawałki, a na czarnym tle nocnego nieba zamajaczył na moment jeszcze ciemniejszy kształt ludzkiej postaci, zeskakującej z parapetu i ściskającej na ramieniu coś, co przypominało worek. Zareagowałem instynktownie:

— Stój, złodzieju! — wrzasnąłem napiętym głosem i skoczyłem na zastygłą w bezruchu postać, zamierzając obalić ją na ziemię.

Złodziej drgnął i próbował uciekać, ale zastąpiłem mu drogę.

— Rzuć to, co masz na ramieniu! — krzyknąłem najgłoś­niej, jak umiałem, częściowo dlatego, by go zastraszyć, a częściowo, by przywołać jakąś pomoc. Jakąkolwiek: nocnego stróża, Włodka lub nawet ratownika Grześka. — Na ziemię, złodzieju! Już!

Miałem nadzieję, że mnie posłucha, ale najwyraźniej mój groźny głos nie podziałał na niego tak, jak zakładałem. Zrobił kilka niepewnych kroków wzdłuż muru, a gdy zabiegłem mu drogę, ruszył prosto na mnie. Zobaczyłem, że jest podobnego wzrostu co ja, ale nie poruszał się tak sprawnie. Instynktownie wyczułem, że mam szansę go pokonać. Uniosłem pięści, ale sekundę później je opuściłem i zamiast uderzyć, spróbowałem przygwoździć go do ściany.

To był błąd. Wyrwał się z mojego uścisku, a gdy złapałem go wpół, zamachnął się na mnie prawą ręką. Musiał w niej trzymać coś metalowego, bo gdy uderzył mnie w czoło, przed oczami zawirowały mi gwiazdy.

— Co robisz, debilu?! — warknąłem, luzując uścisk.

Popatrzył na mnie i wtedy zobaczyłem, że jego twarz ukryta jest za materiałową maską. Chciałem ją zerwać, ale odskoczył, a potem jeszcze raz zamachnął się na mnie prawą ręką. Tym razem dostrzegłem, że trzymany przez niego przedmiot był metalową rurką. Dałem za wygraną. Sparowałem cios, a potem usiadłem na trawie, odgrywając utratę przytomności. Nie przeliczyłem się — nie był zainteresowany kontynuowaniem walki. Przez chwilę stał nade mną, dysząc jak po przebiegnięciu maratonu, a potem zerwał się do biegu.

Ku mojemu zdziwieniu nie pobiegł w stronę ogrodzenia, tylko skierował się ku centralnej części ośrodka. Patrzyłem za nim z mieszaniną politowania i rezygnacji. Nie było we mnie złości. Minęły czasy, gdy liczyła się dla mnie urażona męska duma. Wiedziałem, że gdybym był bardziej zdecydowany, przygoda mogłaby zakończyć się zupełnie inaczej — to nie ja, lecz on leżałby teraz na trawie. Tylko czy warto byłoby dla tych paru groszy robić mu krzywdę?

Gdzieś za moimi plecami zastukały szybkie kroki. Dźwięk był dziwny — odniosłem absurdalne wrażenie, że nadbiegająca osoba miała na nogach szpilki. Odwróciłem się powoli, wciąż masując się po czole. Zobaczyłem rozedrgane światło latarki, które zbliżając się, omiatało między innymi nogi nadciągającej postaci. Długie i zgrabne.

— Nic ci nie jest?! — Ilona miała na co dzień aksamitny, seksowny głos, ale teraz skrzeczała jak histeryczka, walcząc o odzyskanie oddechu. — Marcin? O, Marcin… — uklękła obok mnie i odruchowo wtuliła moją twarz w swoje apetyczne krągłości. Na moment i ja straciłem oddech.

— To był złodziej — wymamrotałem po chwili, odrywając się od niej i wracając do masowania czoła. — Przekręć do szefa, może uda się go złapać. Mogły zginąć jakieś pieniądze i nie chciałbym, żeby pomyślał, że to ja.

— No coś ty! — wstała, wciąż ciężko dysząc. — Trzeba zadzwonić na pogotowie. I na policję.

Chciałem zaprotestować, ale nie dała mi dojść do słowa. Wystukała numer alarmowy i rozemocjonowanym głosem opisała mój stan. Gdy usłyszałem, jak mówi, że jestem zalany krwią, odruchowo obmacałem twarz. Oczywiście przesadzała, ale faktycznie — z rozbitego łuku brwiowego ciekła mi niewielka strużka krwi.

— Masz chusteczkę? — spytałem, gdy skończyła, po czym, gdy mi ją dała, zatamowałem krwawienie. — Dziękuję — dodałem.

Nie miałem na myśli chusteczki. Dziękowałem jej, bo dotarło do mnie, że to Ilona spłoszyła rabusia. Kto wie, czy gdyby nie ona, nie użyłby swojej stalowej rurki jeszcze raz. Wątpiłem w to, ale nie mogłem mieć pewności. Poza tym jej odsiecz sprawiła, że złodziej nie schował się w lesie za ogrodzeniem, tylko pomknął prosto w miejsce, w którym stał stróż. A wiedziałem, że nie był to zwykły stróż.

Pan Janek był kiedyś komandosem. Co prawda na emeryturze na pewno nieco zardzewiał, ale nie na tyle, by nie dać sobie rady z pojedynczym opryszkiem. Dlatego wybierając numer szefa, byłem dobrej myśli.

Odebrał po pierwszym sygnale i gdy usłyszał o kradzieży, bardzo się przejął. Łudziłem się przez chwilę, że wstrząsnęła nim wiadomość o mojej rozbitej głowie, ale gdy przybiegł na miejsce, nawet na mnie nie spojrzał. Wszedł do budynku, podzwaniając kluczami. Po trzech minutach zjawił się przy nas z powrotem, przybierając marsowy wyraz twarzy.

— Dużo zginęło? — Zaryzykowałem pytanie, a on przełożył latarkę do lewej ręki i zgromił mnie wzrokiem.

— Nic — burknął, a gdy nie odwróciłem spojrzenia, dodał bezosobowym tonem, gotując się z wściekłości: — Wszystkie pieniądze są na swoim miejscu. Wiem, bo dzisiaj rano osobiście robiłem rozliczenia.

Wiedziałem, że szef ma swoje humory, ale kompletnie nie rozumiałem, dlaczego zamiast się cieszyć, tak się denerwuje. Odważyłem się o to zapytać. Przez chwilę patrzył na mnie tak, jakbym był konkubentem jego nastoletniej córki.

— Nie lubię nie wiedzieć, co się dzieje — zawarczał wreszcie, zapalając papierosa. — Złodziej nawet nie dotknął kasy. Grzebał w szufladach z dokumentacją. Wiem, bo kilka z nich było wysuniętych… Sam nie wiem dokładnie, co w nich było — dodał z niesmakiem.

Powoli wypuściłem powietrze. Zrozumiałem, że tajemnicze metaliczne dźwięki, które słyszałem, były odgłosami towarzyszącymi wysuwaniu aluminiowych szuflad. Złodziej musiał czegoś w nich szukać. Czy to znalazł, czy też zdążyłem go spłoszyć? Worek na jego ramieniu nie był chyba zupełnie pusty. Na pewno zmieściłby się w nim segregator albo plik papierów…

Gdy tak kombinowałem, od strony baraku, w którym mieszkała obsługa ośrodka, zbliżyła się do nas jakaś postać. Niestety nie był to Włodek, tylko Grzesiek. Ratownik, którego serdecznie nie znosiłem. Skrzywiłem się i dostrzegłem, że skrzywiła się też Ilona. Wiedziałem, że nasza kelnerka również za nim nie przepadała, ale nie sądziłem, że aż do tego stopnia.

— W samą porę… — mruknęła scenicznym szeptem.

Grzesiek ziewnął teatralnie.

— Co mówiłaś, złotko? — rzucił w jej kierunku, po czym odwrócił się do mnie. — O, nasz bohater — zadrwił. — Co się stało? Poślizgnąłeś się na psiej kupie?

Popatrzyłem na niego właśnie tak, jak się patrzy na psią kupę. Kierownik ośrodka, który chodził wokół nas, przerwał na chwilę swój nerwowy marsz i zgromił go spojrzeniem.

— Idź stąd — rozkazał, a potem wyszeptał mu do ucha kilka słów. Grzesiek posłusznie się oddalił. — Jak się czujesz? — zapytał, błądząc wzrokiem gdzieś po czubkach drzew.

— Dobrze — odparłem zgodnie z prawdą. — Do wesela się zagoi…

— To po co, do cholery, wzywaliście policję i pogotowie?! — przerwał mi, patrząc to na mnie, to na Ilonę.

Jedynym źródłem światła były gwiazdy i latarki. W zasięgu wzroku nie było ani jednej czynnej latarni, ale pomimo tej względnej ciemności odniosłem wrażenie, że zaczerwienił się ze złości.

Kelnerka popatrzyła na niego jak na idiotę. Trzeba jej było oddać, że miała temperament i nie obawiała się jego napadów złości. Albo dobrze udawała.

— Jak to, szefie? — spytała z wyrzutem. — Marcin leżał we krwi, a złodziej dopiero co obrobił kasę. To znaczy nie obrobił… ale tak przecież myślałam. I co miałam zrobić? Zadzwonić po pizzę?

Uśmiechnąłem się w duchu. Wypunktowała go jak kompletnego amatora. Zamiast z nią polemizować, tylko podrapał się po głowie.

— To fatalny moment na przyjazd policji — stwierdził wreszcie pojednawczym tonem, zwracając się do mnie. — Jest u nas sporo gości. Burmistrz, ordynator szpitala, twój brat… Policja będzie chciała pewnie ich przesłuchać, a oni wszyscy są… no cóż, pijani. A ja muszę z nimi dobrze żyć. Muszę… — zafrasował się i sięgnął do paczki po kolejnego papierosa.

Nie zdążył go jednak zapalić, bo do naszej trójki dołączyła kolejna postać. W przeciwieństwie do nas stróż-komandos miał równy oddech i doskonale panował nad nerwami.

— Uciekał przede mną jakiś mężczyzna w masce — powiedział, kierując swoje słowa do szefa. — Kończyłem obchód, a on chciał przeleźć przez ogrodzenie. Krzyknąłem, by się zatrzymał, ale nie posłuchał, tylko odwrócił się i pobiegł w stronę stołówki. Był daleko i po chwili straciłem go z oczu, ale podejrzewam, że wciąż jest na terenie ośrodka. Spuściłem psy… Widzę, że wcześniej nabroił tutaj — dodał, oświetlając latarką zakrwawioną chusteczkę.

Stał dumny i czekał na pochwałę, ale szef tylko złapał się za głowę.

— Tego tylko brakowało. Zaraz zabiorą mi gości na komisariat. A wszystko dlatego, że jakiś złodziejaszek schował się koło stołówki. I to akurat dzisiaj… — westchnął ponuro, po czym odwrócił się w stronę stróża. — Panie Janku, jakby pana pytała policja, to pan nic nie widział. Rozumiemy się? Nic się nie stało, złodziej niczego nie ukradł…

— To był złodziej? — zapytał zdumiony stróż.

— Złodziej, złodziej… Tylko jakiś niedouczony. Zamiast zabrać pieniądze, wziął jakieś stare papiery. Albo i nie wziął. Bóg wie, co było w tych szufladach. Pewnie jakieś stare rachunki, faktury czy coś w tym stylu.

— A pan gdzie trzyma dokumentację? — zapytałem z umiarkowaną ciekawością.

— Od kiedy jestem kierownikiem ośrodka, cała dokumentacja przechowywana jest w metalowej szafie w moim gabinecie. Panuje w niej idealny porządek. A co do tych starych kwitów… — wskazał ręką w kierunku wyłamanego okna. — Już dawno powinny zostać zbelowane.

— Zbelowane? — zapytała Ilona.

— To znaczy zniszczone — wyjaśnił kierownik. — Większość dokumentów księgowych przechowuje się przez pięć lat. Przecież nikt nie będzie w nieskończoność trzymał starych rachunków… Ale z tego, co wiem, niczego tu nie niszczono. Cały ten pokój — znów wskazał na wyłamane okno — zawalony jest jakąś makulaturą. Wcześniej wszystko stało tu na głowie. Po kontroli NIK-u mój poprzednik wyleciał stąd jak z procy. Ponad cztery lata temu — dodał, po czym urwał, nadstawiając uszu.

— Jadą — westchnąłem z rezygnacją, bo w nocnej ciszy rozległ się podwójny głos syreny. — Karetka i radiowóz.

Pan Janek pomknął do bramy, by ją otworzyć, a ja pogrążyłem się w niewesołych myślach. Nie bałem się badań w karetce pogotowia. Byłem zdrowy jak koń, a rana na czole była w zasadzie tylko większym zadrapaniem. Strachem napełniała mnie rozmowa z policją. Po kilku latach za kratami na widok munduru traciłem cały rezon. Kiedy miesiąc temu zatrzymała mnie drogówka, z emocji o mało nie zemdlałem.

— Marcin. — Kierownik pochylił się i położył dłoń na moim ramieniu w podejrzanie serdecznym geście. — Nie chcę tutaj scen rodem z „Kryminalnych zagadek Los Angeles”. I nie chcę, by policja zainteresowała się moimi gośćmi. Skoro z kasy nie zginęła ani złotówka, to byłbym ci wdzięczny, gdybyś nie mówił za dużo. Mogę na to liczyć?

Czułem suchość w gardle, więc tylko pokiwałem głową. Kierownik wyciągnął do mnie rękę i pomógł mi wstać.

— Spokojnie — szepnął, bo zdał sobie sprawę z mojego zdenerwowania, po czym ujął za łokieć Ilonę i przez chwilę coś jej tłumaczył.

Podeszliśmy do bramy ośrodka. Zanim zobaczyłem policjantów, zostałem dokładnie zbadany w karetce. Ratownik zasugerował szycie, ale się przy tym nie upierał. Gdy po piętnastu minutach wyszedłem z erki, moje czoło ozdabiał wielki plaster.

— Pan Marcin? — niski głos należał do wąsatego mundurowego z wystającym brzuchem.

Usiedliśmy w spartańsko urządzonym wnętrzu stróżówki — ja, wąsaty policjant i jego partnerka, szczupła szatynka, która nie wyglądała na więcej niż dwadzieścia kilka lat. Kierownik się nie kwapił, by zaprosić funkcjonariuszy do centralnej części ośrodka, z której wciąż dochodziły stłumione dźwięki muzyki. Cały czas krążył w pobliżu niczym wygłodniały sęp. Pan Janek i Ilona stali nieopodal, wyglądając jak para pasażerów taksówki, w której niespodziewanie skończyła się benzyna. Ich zeznania nie trwały długo — cała trójka (oni i kierownik) odpowiadała na pytania policji nie dłużej niż kilkanaście minut.

Na prośbę policjanta opisałem całe zdarzenie. Udało mi się nawet zapanować nad drżeniem głosu. Policjant sprawiał wrażenie znudzonego. Kiedy skończyłem, z trudem stłumił ziewnięcie.

— I nic nie zginęło? — upewnił się, a jego partnerka zanotowała coś w notesie.

Kierownik posłał mi zza ich pleców ciężkie spojrzenie. Domyśliłem się, że jak dotąd nie poruszano kwestii przetrzebionej zawartości szuflad. Skrzyżowałem palce i pokręciłem głową, rozgrzeszając się w myślach. Skoro wszyscy uważali te papiery za kompletnie bez znaczenia, to chyba nie było sensu robić zamieszania.

Pozostała do wyjaśnienia jeszcze jedna kwestia. Ściganie sprawcy naruszenia nietykalności cielesnej — a właśnie do tej kategorii należało zaliczyć incydent, który zakończył się dla mnie rozbitą głową — odbywało się w praktyce na wniosek pokrzywdzonego. Wiedziałem, że policja na ogół nie lubi dokładać sobie roboty, zwłaszcza w sytuacji, gdy ustalenie sprawcy było mało prawdopodobne. Takie sprawy potrafiły zepsuć statystykę, która od lat pozostawała dla organów ścigania „królową nauk”.

— Chce pan, żebyśmy prowadzili dalej tę sprawę?

W głosie policjanta było tyle niechęci, że kręcąc odmownie głową, z trudem stłumiłem śmiech. Oczywiście nie miałem najmniejszego zamiaru w cokolwiek ich angażować. Marzyłem tylko o jednym: żeby już sobie poszli i więcej nie wracali. Chociaż policjantka… Policjantka wydała mi się cholernie atrakcyjna.

— Możemy dostać od pana jakiś kontakt telefoniczny? — odezwała się po raz pierwszy, a potem zapisała mój numer w notesie. W innej sytuacji zaproponowałbym, żeby w rewanżu podała mi swój, ale nie czułem się aż tak swobodnie, by żartować.

— Po co to? — zapytałem z lekkim zaniepokojeniem.

— Przyjedziemy tu jeszcze raz jutro rano, żeby obejrzeć miejsce zdarzenia. Teraz jest za ciemno. Być może będziemy chcieli z panem jeszcze porozmawiać — dodała tajemniczo, a ja nie odważyłem się drążyć tematu.

Z chwilą gdy radiowóz zniknął za zakrętem, powrócił do mnie mój dobry humor. Jeszcze raz podziękowałem Ilonie, obiecując sobie, że przy najbliższej okazji kupię jej kwiaty. Cmoknąłem ją w policzek, a ona w rewanżu posłała mi sympatyczny uśmiech.

Okazało się, że jej obecność w miejscu bójki zawdzięczałem Adasiowi. Podczas imprezy dziewczyna stała za barem. Mój kolega ze szkoły tak się podochocił, że przez przypadek oblał ją piwem.

— Wymknęłam się po cichu, żeby się przebrać — opowiadała z przejęciem. — Gdy dochodziłam do baraku, usłyszałam odgłos wybijanej szyby. Trochę się przestraszyłam i chciałam zamknąć się w pokoju, ale wtedy ty zacząłeś krzyczeć. Pobiegłam…

Była gadułą, więc na pewno trajkotałaby jeszcze przez dłuższy czas, ale krążący wokół nas kierownik bezceremonialnie jej przerwał.

— Może rozejrzymy się za tym gagatkiem — zaproponował. — Nie chciałbym angażować w to policji, ale jeżeli sami byśmy go złapali… Cóż, gość zasługuje na solidne lanie.

Pomysł kierownika w pierwszej chwili wydał mi się głupi, bo przecież od bójki minęło ponad pół godziny. Zmieniłem zdanie, gdy z ciemności niespodziewanie wynurzył się Grzesiek.

— Po mojej stronie nikt się nie przekradał — poinformował. — Włodek cały czas pilnuje odcinka graniczącego z lasem i też nikogo nie widział.

Zrozumiałem, że szef kazał im pilnować tej części ośrodka, której nie było widać z okolic bramy. Miało to sens. Gdybym to ja był złodziejem, to na widok radiowozu uciekałbym właśnie w tamtą stronę. Popatrzyłem na kierownika z szacunkiem. Okazało się, że wcale nie zlekceważył tajemniczego zajścia. Po prostu nie chciał w nie wciągać policji.

— Spróbujcie go znaleźć, a ja popytam na stołówce. Może ktoś coś widział albo… — urwał, po czym zapalił papierosa.

— Albo co, szefie? — zapytała Ilona.

Wydmuchał w nocne niebo chmurę dymu.

— Albo to któryś z gości zabawił się w złodzieja, tylko… Tylko nie mam pojęcia dlaczego — wymamrotał i skręcił w alejkę prowadzącą do stołówki, oddalając się od nas szybkim krokiem.

— Jedno trzeba stwierdzić: facet ma jaja — mruknął Grzesiek, a ja wyjątkowo przyznałem mu rację, bo w dzisiejszych okolicznościach taki samotny spacer wymagał odwagi.

Pokręciliśmy się przez jakiś czas po terenie ośrodka, ale nie natknęliśmy się na złodzieja. Jedyną osobą, którą spotkaliśmy, była mniej więcej pięćdziesięcioletnia wczasowiczka. Nie pamiętałem jej imienia, kojarzyłem natomiast jej męża, który kilka razy ze mną rozmawiał. Szła ścieżką między domkami i chyba się nas przestraszyła. Poprosiłem ją, by wróciła do swojego domku.

— Nie widział pan mojego męża? — zapytała drżącym głosem.

Pamiętałem, że mężczyzna był zapalonym wędkarzem, więc pomyślałem, że zasiedział się na którymś z pomostów. Nad jeziorem był bardziej bezpieczny niż na terenie ośrodka. Mruknąłem coś uspokajającego i poradziłem kobiecie, by poszła spać. Zniknęła niczym zdmuchnięta świeca.

— Słuchaj, a może to ten wczasowicz cię napadł? — odezwał się Grzesiek.

Parsknąłem śmiechem. Mąż kobiety miał metr sześćdziesiąt wzrostu i wydatny brzuch. Wyglądał jak piłka. Rozpoznałbym go bez trudu, nawet jeżeli miałby na twarzy dziesięć masek.

— Masz jeszcze jakieś genialne pomysły? — rzuciłem złoś­liwie, po czym wziąłem Ilonę pod rękę i pociągnąłem ją w kierunku naszego baraku mieszkalnego, w którym przed chwilą zniknął Włodek. — Jest już prawie północ. Goście kierownika rozjeżdżają się właśnie do domów. Chodź, idziemy spać. Wystarczy już na dzisiaj tych wrażeń. Najpierw łódka, potem to… — mamrotałem, potykając się ze zmęczenia o własne nogi.

— Łódka? Jaka łódka?

Opowiedziałem jej o kradzieży łodzi.

— Złodziej, który kradnie niepotrzebne rzeczy… — ziewnęła, po czym wbiła we mnie senny wzrok. — W ośrodku dzieje się coś dziwnego, prawda? Od kilku dni mam wrażenie…

Umilkła, a ja nie drążyłem tematu. Otworzyłem drzwi do pokoju i życzyłem jej dobrej nocy. Leżąc w łóżku, przeanalizowałem jeszcze raz obie kradzieże, ale nie dopatrzyłem się żadnych powiązań. Podejrzewałem, że od jutra nasz ośrodek znów będzie tak senny, jak zawsze.

Bardzo się myliłem…

Obudziło mnie pukanie. Przez chwilę próbowałem je zignorować, ale ktoś był bardzo natarczywy. Zerknąłem na zegarek w telefonie i stłumiłem przekleństwo. Było kilka minut po szóstej rano. O tej porze każdy szanujący się kaowiec przewracał się dopiero na drugi bok.

Wstałem z cichym stęknięciem i narzuciłem na siebie koszulę. Nie tracąc czasu na zapinanie guzików, przelunatykowałem do drzwi, przygotowując w myślach soczystą wiązankę przekleństw. Szarpnąłem za klamkę i na moment osłupiałem, bo po drugiej stronie drzwi nie było nikogo. W takim razie skąd brało się to nieustające pukanie? Potarłem w zamyśleniu czoło, a potem ruszyłem w kierunku okna.

Stała w pierwszych promieniach słońca i z determinacją uderzała w futrynę. Chciałem na nią naskoczyć, ale się powstrzymałem. Nie wypadało wrzeszczeć na wczasowiczkę, zwłaszcza że była ode mnie ze dwadzieścia lat starsza, a jej twarz zastygła w wyrazie niemej trwogi. Otworzyłem okno i odetchnąłem świeżym, porannym powietrzem, a potem wykrzywiłem usta w krzepiącym (choć nieszczerym) uśmiechu.

— Dzień dobry — wychrypiałem.

Mój uśmiech zbladł. Kobieta wyglądała tak, jakby znajdowała się na krawędzi paniki. Przypomniałem sobie, że wczorajszej nocy włóczyła się po ośrodku w poszukiwaniu męża. Po kręgosłupie przebiegły mi zimne ciarki. Czyżby wydarzyła się jakaś tragedia? Poczułem, jakby przygniótł mnie wielki głaz.

— Mój mąż do tej pory nie wrócił do naszego pokoju — wyszeptała kobieta. — Całą noc nie zmrużyłam oka. Trzeba coś zrobić. Nie wiem, zacząć go szukać czy co…

Poczułem, jak przygniatający mnie głaz zmienia się w bańkę mydlaną. Mąż nie wrócił na noc? Wielkie rzeczy… Gdyby był nieco młodszy i szczuplejszy, podejrzewałbym romans, ale prawda była przypuszczalnie mniej sensacyjna. Obstawiałem, że po prostu stracił poczucie czasu na rybach. Nie on pierwszy i nie ostatni.

— Próbowała pani do niego dzwonić? — zapytałem, drapiąc się po karku.

Jej oczy były pełne łez.

— A jak pan myśli? — spytała z wyrzutem. — Chyba ze sto razy, ale wciąż ma wyłączony telefon…

— Może po prostu nie chce, by ktoś dzwonił podczas łowienia? — zasugerowałem.

— Nigdy przedtem nie wyłączał komórki. Wyciszał, ale nie wyłączał…

Tkwiliśmy w impasie. Nie umiałem jej przekonać, że wszystko na pewno było w porządku. Co więcej, w pewnym momencie sam nabrałem wątpliwości. Przypomniałem sobie o grasującym w nocy złodzieju. Z ciężkim westchnieniem odwróciłem się od okna i włożyłem sprany podkoszulek, krótkie spodenki i sandały. Po chwili znalazłem się obok kobiety.

— To kiedy małżonek dokładnie wyszedł na te ryby?

— Nie mam pojęcia. Nawet nie wiem, czy to były ryby. Wczoraj koło południa poszłam do lasu na spacer. Nie było mnie dwie, może trzy godziny. Kiedy wróciłam, jego już nie było.

— A wędki? Czy zabrał ze sobą jakieś wędki?

Wzruszyła ramionami.

— Nie mam pojęcia. Nigdy nie mogę się doliczyć tych jego wędek, spławików i kołowrotków. Zabrania mi ich dotykać — zaśmiała się nerwowo, lecz po chwili nagle umilkła i lekko zachwiała się na nogach.

Uznałem, że balansuje na skraju załamania nerwowego. Nieprzespana noc pogłębiła bruzdy wokół ust i „przyozdobiła” jej oczy potężnymi worami. Była tak blada, że prawie przezroczysta. Ująłem ją pod ramię.

— Znam tu większość łowisk. Chodźmy, zaraz go znajdziemy. Zobaczy pani, że pewnie po prostu się zdrzemnął.

W milczeniu opuściliśmy teren ośrodka i skierowaliśmy się nad jezioro. Zarówno w ośrodku, jak i nad brzegiem nie było o tej porze żywego ducha. Wczasowicze i obsługa jeszcze smacznie spali, a miejscowi rybacy już od dawna pracowali na jeziorze przy przegradzających przesmyki sieciach. W głębi ducha zżymałem się na to, że akurat ja zostałem poproszony o pomoc w poszukiwaniach, ale nie dawałem tego po sobie poznać.

W końcu taka pomoc wchodziła w pewnym sensie w zakres moich obowiązków — jako instruktor kulturalno-oświatowy (czytaj: animator rozrywek) miałem sprawić, by wczasowicze zapomnieli o troskach i dobrze się bawili.

Nad jeziorem, jak zawsze o tej porze, było magicznie. Po tafli wody snuły się tajemnicze mgły, a jedynym słyszalnym dźwiękiem było gęganie wodnego ptactwa. Ruszyliśmy ścieżką wzdłuż brzegu i po chwili dotarliśmy do pierwszego stanowiska — rachitycznego pomostu wśród szumiących trzcin. Był pusty, ale już na kolejnym drzemało na specjalnych krzesłach dwóch wędkarzy z naszego ośrodka. Korzystając z tego, że jeden z nich na moment się przebudził, zapytałem grzecznie o poszukiwanego mężczyznę.

— Pan Tadeusz? — upewnił się wędkarz, a ja poczułem się przez ułamek sekundy jak podczas zajazdu na Litwie. — Wczoraj rano się widzieliśmy, ale dziś… dzisiejszej nocy chyba go tu nie było. Czy coś się stało?

— Nie — zaprzeczyłem szybko, nie chcąc ich wciągać w poszukiwania. — Pamiętacie, panowie, że dzisiaj mamy wycieczkę rowerową do rezerwatu żółwia błotnego?

Wędkarz poklepał się po wydatnym brzuchu.

— Mnie raczej nie będzie, ale na pewno pojawią się żona i córka. A ja w tym czasie odeśpię. — Sięgnął po butelkę piwa i pociągnął długi łyk, mlaskając z zadowoleniem językiem.

A kiedy ja odeśpię? — spytałem się w duchu, prowadząc osowiałą kobietę przez pole pokrzyw. Musiałem uważać, bo ścieżka była bardzo wąska.

— Pewnie pani mąż będzie na następnym łowisku — mruczałem uspokajająco, ale powoli sam przestawałem w to wierzyć.

Po kolejnej półgodzinie poszukiwań wywiesiłem białą flagę. Kobieta zalała się łzami.

— Trzeba dać znać na policję — wybełkotała pomiędzy kolejnymi spazmami. — Dlaczego on mi to robi…

Przypomniałem sobie, że dziś rano do ośrodka miała przyjechać młoda policjantka. Uznałem, że nie zaszkodzi jej powiedzieć o zaginięciu pana Tadeusza.

— Zresztą zobaczy pani, że do tego czasu mąż na pewno się znajdzie. Przyjdzie do pani z dużym bukietem róż.

— Tadek? Z bukietem?

Kobieta zaśmiała się szczerze. Mój żart najwyraźniej poprawił jej humor. Miałem nadzieję, że w związku z tym uda mi się jeszcze trochę pospać, ale na terenie ośrodka czekał już na mnie komitet powitalny.

— Gdzie ty się podziewasz? — Naskoczył na mnie kierownik, zupełnie nie krępując się obecnością uwieszonej na mym ramieniu wczasowiczki. — Szukamy cię od prawie pół godziny! — grzmiał, wyładowując na mnie swój zły nastrój, wywołany przedwczesną pobudką.

— Wystarczyło zadzwonić…

Urwałem, bo za jego plecami dojrzałem policjantkę. W dziennym świetle prezentowała się jeszcze lepiej niż wczoraj. Miała długie, zgrabne nogi i sympatyczny uśmiech. Pomimo całonocnej służby wciąż wyglądała świeżo. Tak jakby właśnie wstała z łóżka. Nie chciałem nawet zgadywać, jak po nocnych przygodach i porannej pobudce wyglądam ja. Przejechałem ręką po zarośniętym policzku, zmęczonych oczach i… lekko się zarumieniłem. Co się z tobą dzieje, chłopie? — zbeształem się w myślach.

— Panie Marcinie, opowie nam pan, jak to wczoraj było? — zapytała dźwięcznym głosem.

Ruszyliśmy w kierunku miejsca, gdzie doszło wczoraj do bójki. W połowie drogi przypomniałem sobie o wciąż drepczącej obok mnie wczasowiczce.

— Proszę pani — zwróciłem się do policjantki. — Ta pani chciałaby zgłosić zaginięcie.

Policjantka wyciągnęła do kobiety rękę i się przedstawiła. Miała na imię Karolina.

— W czym mogę pani pomóc? — spytała tak grzecznie, że aż się zdziwiłem.

Policjanci, z którymi miałem dotąd do czynienia, nie byli tak mili.

Kontakt z policją znów wytrącił wczasowiczkę z równowagi. Mówiła tak chaotycznie, że w pewnym momencie jej przerwałem i sam dokończyłem opowieść. Wbrew temu, co myślałem, policjantka nie zlekceważyła naszych słów. Albo przynajmniej dobrze udawała.

— Może pani coś zrobić? — zapytała drżącym głosem kobieta.

— Oczywiście. Pojedzie pani ze mną do Mogielna i wypełnimy wszystkie niezbędne papiery. A potem będziemy panią informować o stanie poszukiwań.

— Ale chyba od zaginięcia do podjęcia poszukiwań musi upłynąć czterdzieści osiem godzin, prawda? — wtrącił się kierownik.

— Nieprawda — zaprzeczyła policjantka. — Działamy od razu. Po czterdziestu ośmiu godzinach często byłoby za późno. Porwane dziecko jest wywożone z kraju najczęściej w ciągu pierwszej doby. Jeżeli nie zdążymy w tym czasie namierzyć porywaczy, to… — zwiesiła głowę. — Oczywiście jestem pewna, że pani męża nikt nie porwał — dodała szybko — ale zapewniam panią, że o ile się nie znajdzie, wdrożymy wszystkie procedury.

Żona pana Tadeusza wyraźnie się odprężyła, natomiast kierownik wciąż był najeżony. Domyślałem się, że wiadomość o zaginięciu jednego z wczasowiczów tylko dolała oliwy do ognia. Emocje na jego twarzy były tak sugestywne, że mog­łem z niej czytać jak z książki. Nie chciał, by po jego ośrodku kręciła się policja, a każdy kolejny powód jej zainteresowania traktował niczym osobistą klęskę.

Następne kilka minut spędziliśmy pod wybitym oknem. Żona pana Tadeusza została wysłana do swojego domku, na wypadek gdyby jej zguba postanowiła się tam pojawić, a my… My wałkowaliśmy temat mojej rozbitej głowy.

— Miał na twarzy maskę, tak? — dopytywała się policjantka. — Dziwne. To musiał być ktoś, kogo twarz była tu powszechnie znana.

Pokiwałem głową. To było możliwe, ale w gruncie rzeczy nic nam nie dawało. Ile osób przewijało się rocznie przez ośrodek? Pięćset? Siedemset? Poszukiwanie złodzieja w takiej rzeszy ludzi przywodziło na myśl szukanie igły w stogu siana.

— Był mniej więcej mojego wzrostu, ale chyba trochę cięższy. Taki… kanciasty — dodałem, bezskutecznie szukając lepszego określenia. — Bardziej mężczyzna w sile wieku, a nie dwudziestolatek, chociaż… nie dałbym sobie uciąć za to ręki.

Weszliśmy na chwilę do pomieszczenia, w którym grasował włamywacz, ale policjantka tylko pobieżnie rzuciła okiem na pootwierane szuflady. Obejrzała za to dokładnie metalową szafkę, w której przechowywane były pieniądze. Nie robiła wrażenia solidnej. Podejrzewałem, że gdyby złodziej chciał się do niej dostać, poradziłby sobie bez trudu.

— I co? — zapytał z niepokojem kierownik. — Zamykacie tę sprawę? Skoro nic nie zginęło, a panu Marcinowi nic się nie stało…

— A szkoda w mieniu? — zapytała policjantka niewinnym głosem.

— Jaka szkoda?

— Wybita szyba. — Zmrużyła oczy i wtedy zdałem sobie sprawę, że rozszyfrowała uczucia kierownika i sobie z niego żartuje.

— To tylko szyba — burknął szybko szef, a potem zabarwił swój głos fałszywą życzliwością: — Szkoda waszej fatygi. Na pewno i bez tego macie dużo roboty.

Miałem nadzieję, że jeszcze przez chwilę potrzyma go w niepewności, ale najwyraźniej zrobiło jej się go żal. Sprawa została zamknięta, a kierownik — z przylepionym do twarzy uśmiechem — oddalił się w kierunku stołówki na wczesne śniadanie. Zostaliśmy sami. Starałem się wyobrażać sobie, że dziewczyna nie ma na sobie budzącego moje lęki munduru.

— To co, zaprowadzi mnie pan do tej pani, która chciała zgłosić zaginięcie męża?

Poszliśmy wyżwirowaną alejką, mijając po kolei boiska do piłki nożnej i siatkówki oraz betonowy kort tenisowy. W sezonie kolonijnym obiekty sportowe pękały w szwach, ale dzisiaj spacerowało po nich tylko kilka mew. Obiecałem sobie w duchu, że wieczorem rozegram sobie z Włodkiem na korcie trzy pełne sety.

Dziewczynę męczyło milczenie.

— Pewnie zaraz się znajdzie ten… pan Tadeusz. — Uśmiechnęła się szeroko. — W okresie urlopowym mamy dużo takich zgłoszeń. Najczęściej okazuje się, że przyczyną zaginięć jest… jak to powiedzieć… słaba tolerancja na alkohol. Czy on lubi się napić?

Wzruszyłem ramionami.

— Prawie go nie znam. Gadałem z nim kilka razy, to wszystko. Wiem, że jest zapalonym wędkarzem. Czy pije? Sprawia wrażenie człowieka, który dobrze się bawi i bez alkoholu.

— Wesołek, tak?

— Tak, ale w takim… dojrzałym stylu, jeżeli rozumie pani, co mam na myśli.

— Cóż, zobaczymy… — Zamyśliła się na moment. — A tak z innej beczki: chyba nie lubicie tu policji, co?

Zmieszałem się.

— Dlaczego pani tak sądzi? — wydukałem.

Zatrzymała się i popatrzyła mi w oczy. Poczułem się jak królik tuż przed wiwisekcją.

— Wasz szef nie był zbyt gościnny, prawda? Miałam wrażenie, że najchętniej posłałby nas do diabła. Poza tym ten wasz ratownik…

— Grzesiek? — zdziwiłem się.

— Tak, pan Grzegorz. Kiedy wpadliśmy na siebie dzisiaj rano, od razu po moim przyjeździe, o mały włos nie rzucił się do ucieczki. I wreszcie pan…

— Ja? Ja bardzo panią polubiłem…

Zaśmiała się perliście.

— Dziwnie pan to okazuje — powiedziała, mrugając do mnie. — Kiedy na pana patrzę, to odnoszę wrażenie, że chciałby pan być daleko stąd…

— Ależ skąd! — zaprzeczyłem żarliwie, chociaż nie do końca szczerze. Fajnie było tak iść z ładną dziewczyną, tylko dlaczego ta ładna dziewczyna musiała być akurat policjantką?

Miała ochotę drążyć temat, ale na szczęście dotarliśmy na miejsce. Żona pana Tadeusza siedziała na werandzie, wyłamując palce.

— Nie wrócił? — spytałem, chociaż znałem odpowiedź, zanim otworzyłem usta.

Pokręciła smutno głową, po czym zaprosiła nas do środka. Wnętrze domku wyglądało tak, jakby dopiero co przeszła tam trąba powietrzna.

— Przepraszam za ten bałagan — powiedziała bezbarwnym tonem. — Nie miałam siły sprzątać…

Wszędzie leżały porozrzucane części męskiej garderoby. Wyglądało na to, że pan Tadeusz opuścił domek w ogromnym pośpiechu. Do tego samego wniosku doszła policjantka.

— Czy pani mąż nie zachowywał się ostatnio jakoś dziwnie?

Kobieta westchnęła, po czym pokręciła głową.

— Chodzi pani o ten nieporządek? Tadeusz jest bałaganiarzem. Zawsze taki był. Zaniepokoiłabym się, gdyby wszystko poukładał na miejsce. Kiedyś z tym walczyłam, ale domyśla się pani, jak to jest. Po trzydziestu latach małżeństwa do wszystkiego można się przyzwyczaić…

Mówiła dalej, ale przestałem jej słuchać. Zajrzałem do drugiego pokoju i natknąłem się w nim na sprzęt wędkarski. Wśród wędek, żyłek, spławików i sztucznych przynęt panował idealny porządek. Najwyraźniej bałaganiarstwo pana Tadeusza nie rozciągało się na sferę hobby.

Dorastałem nieopodal jeziora i jako młody chłopak często wędkowałem. A chociaż już od kilku lat nie złowiłem żadnej ryby, to część tej pasji wciąż we mnie trwała. Nie potrafiłem się powstrzymać i kiedy policjantka wypytywała wczasowiczkę o strój, w jakim wyszedł z domu zaginiony mężczyzna, zacząłem szczegółowo oglądać sprzęt wędkarski. Był markowy, solidny i na pewno bardzo drogi. Z żalem uzmysłowiłem sobie, że przy obecnych zarobkach nigdy sobie takiego nie sprawię. A potem uśmiechnąłem się w duchu, bo nagle moje myśli wydały mi się absurdalne.

Ciesz się, że masz teraz tylko takie problemy — pomyślałem z rozbawieniem i wtedy mój wzrok padł na pojedynczą kartkę papieru, wystającą z pojemnika na spławiki. To nie było miejsce, w którym zdrowy na umyśle człowiek przechowywałby korespondencję. Sięgnąłem po kartkę i cicho gwizdnąłem. Pokryta była drukowanymi literkami, które wyglądały tak, jakby były wycięte z gazety.

Jeżeli chciałby Pan dowiedzieć się czegoś w interesującej Pana sprawie, to proszę dziś punktualnie o 17:00 pojawić się na starym cmentarzu w Wymykach.

Tajemniczy list nie był podpisany. Przeczytałem go kilka razy, czując się jak na planie taniego dreszczowca. Brakowało tylko, by spotkanie wyznaczone było na dwunastą w nocy — i to najlepiej pod pochyłym krzyżem.

 Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki