Miłość do końca ebook

Ta książ­ka jest ta­nia.

KU­PUJ LE­GAL­NIE.

NIE KO­PIUJ!

o. Re­mi­giusz Re­cław SJ

Mi­łość

do koń­ca

III Ty­dzień

Re­ko­lek­cji Igna­cjań­skich

Ni­hil ob­stat: L.dz. 2011/11/NO/P

Za po­zwo­le­niem

Prze­ło­żo­ne­go Pro­win­cji Wiel­ko­pol­sko-Ma­zo­wiec­kiej

To­wa­rzy­stwa Je­zu­so­we­go – o. To­ma­sza Kota SJ

War­sza­wa, 23 maja 2011 r.

Książ­ka nie za­wie­ra błę­dów teo­lo­gicz­nych

Re­dak­cja:

Be­ata Szym­czak-Zien­czyk

Ko­rek­ta:

Jo­an­na Sztau­dyn­ger

Gra­fi­ka i skład:

Bo­gu­mi­ła Dzie­dzic

© o. Re­mi­giusz Recław SJ, 2011

© by Moc­ni w Du­chu

Łódź 2013

Wszel­kie pra­wa za­strzeżone

ISBN 978-83-61803-18-8

MOCNI W DU­CHU – Cen­trum

90-058 Łódź, ul. Sien­kie­wi­cza 60

tel. 42 288 11 53

moc­ni.cen­trum@je­zu­ici.pl

www.od­no­wa.je­zu­ici.pl

Za­mó­wie­nia

tel. 42 288 11 57, 797 907 257

moc­ni.wy­daw­nic­two@je­zu­ici.pl

www.od­no­wa.je­zu­ici.pl/sklep

Wy­da­nie dru­gie

WPRO­WA­DZE­NIE

Pod­czas III Ty­go­dnia, po­dob­nie jak i II Ty­go­dnia, me­to­dą mo­dli­twy jest kon­tem­pla­cja igna­cjań­ska. W mo­dli­twie mniej istot­ne jest roz­wa­ża­nie, ale ra­czej prze­by­wa­nie z Je­zu­sem i ucze­nie się od Nie­go, a w kon­se­kwen­cji na­śla­do­wa­nie Go z mi­ło­ści.

W kon­tem­pla­cji mamy za­an­ga­żo­wać na­sze zmy­sły: sma­ku, do­ty­ku, wzro­ku, węchu i słu­chu. W mo­dli­twie III Ty­go­dnia ko­rzy­sta­my z nich wszyst­kich. Nie ozna­cza to, że w każ­dej kon­tem­pla­cji bę­dzie to moż­li­we. Naj­czę­ściej pa­trzy­my i słu­cha­my. Nie­mniej, gdy tyl­ko po­ja­wi się oka­zja – po­win­ni­śmy rów­nież do­ty­kać, wą­chać i sma­ko­wać.

Pa­mię­ta­my, że w me­to­dzie me­dy­ta­cji z każ­dą wy­bra­ną tre­ścią do mo­dli­twy prze­cho­dzi­my ko­lej­no trzy kro­ki:

1) Co mówi Bóg?

2) Jak to się od­no­si do mo­je­go ży­cia?

3) Co z tym zro­bię?

Na­to­miast w kon­tem­pla­cji te kro­ki to:

1) Po­znać.

2) Po­ko­chać.

3) Na­śla­do­wać.

Za­rów­no w me­dy­ta­cji, jak i w kon­tem­pla­cji, te trzy kro­ki w ja­kiś spo­sób się po­kry­wa­ją. Jed­nak w me­dy­ta­cji pod­kre­śla­ne jest roz­wa­ża­nie o Bogu w moim ży­ciu, a w kon­tem­pla­cji prze­by­wa­nie z Je­zu­sem.

Pierw­szy krok – „po­znać” ozna­cza, że w da­nej sce­nie je­stem przy Je­zu­sie i z apo­sto­ła­mi. Uży­wam w tym celu „na­wró­co­nej” wy­obraź­ni – wy­obraź­nia czło­wie­ka na­wró­co­ne­go jest przy Je­zu­sie, a to po­ma­ga zo­ba­czyć ewan­ge­licz­ne sce­ny. Dru­gi krok – je­stem przy Nim, aby Go po­ko­chać: to, co On robi, jak On re­agu­je, my­śli, mówi. Trze­ci krok – od­no­szę to do swo­je­go ży­cia, czy­li po­ja­wia się we mnie pra­gnie­nie na­śla­do­wa­nia Je­zu­sa w kon­kret­nych sy­tu­acjach. Py­tam Go: – Gdzie jesz­cze tego nie ro­bię i jak mogę ro­bić to le­piej?

Punk­tem wyj­ścia jest by­cie przy Je­zu­sie: pa­trze­nie na Nie­go, słu­cha­nie, do­ty­ka­nie, je­dze­nie ra­zem z Nim, wczu­cie się w Jego styl dzia­ła­nia i re­ago­wa­nia. Pra­gnie­nie, by być i dzia­łać tak jak On, ko­cha­nie Go. I w tym kon­tek­ście za­da­wa­nie py­ta­nia: – Gdzie w mo­jej co­dzien­no­ści mogę to re­ali­zo­wać? Któ­rą z cech Je­zu­sa mam szcze­gól­nie na­śla­do­wać? To wszyst­ko oczy­wi­ście z mi­ło­ści do Je­zu­sa, a nie z obo­wiąz­ku.

III Ty­dzień do­ty­ka ta­jem­ni­cy ukrzy­żo­wa­nia. Za­chę­cam, aby pod­czas kon­tem­pla­cji ko­rzy­stać z ob­raz­ków przed­sta­wia­ją­cych Je­zu­sa na krzy­żu, by ła­twiej moż­na było sku­pić my­śli. By przy­po­mi­nał, że Je­zus mnie tak moc­no ko­cha, że od­dał za mnie swo­je ży­cie. Nie cho­dzi o to, aby kon­cen­tro­wać się na sa­mej męce, ale na mi­ło­ści Boga do nas, któ­rej naj­bar­dziej do­świad­cza­my z krzy­ża.

o. Re­mi­giusz Re­cław SJ

DZIEŃ I

Me­dy­ta­cja I – Nie­dzie­la Pal­mo­wa

(J 12, 12-19)

Przy­go­to­wa­nie bliż­sze:

Do me­dy­ta­cji na­le­ży się do­brze przy­go­to­wać: kil­ka razy prze­czy­tać dany frag­ment Ewan­ge­lii, a na­stęp­nie no­tat­ki zro­bio­ne pod­czas wpro­wa­dze­nia do me­dy­ta­cji. Na spo­tka­nie z Bo­giem na­le­ży iść ze świa­do­mo­ścią, że bę­dzie to wy­jąt­ko­wy czas by­cia z Nim. Usiądź, wy­cisz się. Może ci po­móc wsłu­cha­nie się w swój od­dech lub bi­cie ser­ca. Na­stęp­nie zrób znak krzy­ża, któ­rym roz­pocz­niesz me­dy­ta­cję.

† Mo­dli­twa przy­go­to­waw­cza:

Jest to proś­ba sta­ła o we­wnętrz­ną pra­wość wo­bec Boga. De­kla­ru­jesz Bogu, że chcesz być cały Jego i Jemu słu­żyć.: Spraw Pa­nie, aby wszyst­kie moje my­śli, pra­gnie­nia, de­cy­zje i czy­ny były skie­ro­wa­ne w spo­sób czy­sty do służ­by i chwa­ły Two­je­go Bo­skie­go Ma­je­sta­tu.

Ob­raz do me­dy­ta­cji:

Przy­po­mnij so­bie, o czym mówi Ewan­ge­lia. Je­zus wjeż­dża do Je­ro­zo­li­my. Tłu­my Mu wi­wa­tu­ją, ogła­sza­ją Kró­lem... Obok idą dum­ni ucznio­wie.

Proś­ba o owoc tej me­dy­ta­cji:

Jezu, po­każ mi, jak wy­glą­da­ło moje ży­cie od ostat­nich re­ko­lek­cji. Bądź Kró­lem mo­je­go ży­cia.

1. Je­steś Kró­lem!

• Przyj­rzyj się waż­niej­szym sy­tu­acjom od ostat­nich re­ko­lek­cji, w których ogła­sza­łeś Chry­stu­sa jako two­je­go Pana i Kró­la. Mo­gło to być two­je za­cho­wa­nie, sło­wa, bu­dze­nie na­dziei w in­nych. Mo­gło to być oka­za­ne ko­muś miłosier­dzie, cier­pli­wość... Zo­bacz, ile do­bra było w tym cza­sie.

Być może pro­wa­dzi­łeś ja­kieś istot­ne roz­mo­wy, waż­ne po­słu­gi. Być może na­le­ży przy­po­mnieć so­bie za­an­ga­żo­wa­nie cha­ry­zma­tycz­ne w mo­dli­twę, gło­sze­nie Sło­wa...

•W Ewan­ge­lii lu­dzie wy­cho­dzą na ulicę, aby ob­wo­ły­wać Je­zu­sa swo­im Pa­nem. Mo­żesz zo­ba­czyć, jak wy­glą­da two­je pu­blicz­ne przy­zna­wa­nie się do Je­zu­sa. W pra­cy, w ro­dzi­nie... Nie trze­ba sta­wać na uli­cy i krzy­czeć, ale można wy­ra­żać swo­je zda­nie w róż­nych roz­mo­wach.

Dziś nie tyl­ko waż­ne jest przy­zna­wa­nie się do Je­zu­sa. Dużo bar­dziej niż Je­zus, kry­ty­ko­wa­ny jest Ko­ściół, któ­re­go gło­wą jest Je­zus. Obec­nie jest czas przy­zna­wa­nia się do Ko­ścio­ła.

•Być może Je­zus prze­cho­dził uli­ca­mi two­je­go mia­sta czy osie­dla, ko­ry­ta­rza­mi two­je­go miej­sca pra­cy i za­pra­szał cię do współ­pra­cy... Chciał cię mieć obok sie­bie. Po­patrz na ta­kie wy­da­rze­nia.

•Czy pod­su­mo­wu­jąc czas od ostat­nich re­ko­lek­cji, mo­żesz po­wie­dzieć, że Je­zus był w tym cza­sie Kró­lem two­je­go ży­cia? Two­ich de­cy­zji? Two­jej pra­cy? Ro­dzi­ny? Wspól­no­ty?

2. Ro­zu­mie­nie wy­da­rzeń

•W ży­ciu jest wie­le wy­da­rzeń, któ­rych nie ro­zu­miesz, a ich wy­ja­śnie­nie przy­cho­dzi z cza­sem. Ucznio­wie Je­zu­sa nie ro­zu­mie­li tego, że On do­siadł osioł­ka, nie ro­zu­mie­li wjaz­du do Je­ro­zo­li­my. Zro­zu­mie­li do­pie­ro póź­niej.

•Po­patrz na wy­da­rze­nia od ostat­nich re­ko­lek­cji, któ­rych nie ro­zu­mia­łeś w cza­sie, gdy się dzia­ły. Ich ro­zu­mie­nie mo­gło przyjść do­pie­ro póź­niej. A być może do dzi­siaj są nie­zro­zu­mia­łe... , więc te­raz po­proś Je­zu­sa, aby ci je wy­ja­śnił.

•Wy­da­rze­nia, któ­rych nie ro­zu­miesz, albo sy­tu­acje, w któ­rych nie wiesz, na czym po­le­ga­ło­by peł­nie­nie woli Bożej, war­to za­no­to­wać do póź­niej­szej re­flek­sji.

•Moż­li­we też, że w nie­któ­re wy­da­rze­nia czy przed­sięwzię­cia by­łeś za bar­dzo za­an­ga­żo­wa­ny i stra­ci­łeś trzeź­we spoj­rze­nie. A te­raz po­trze­ba te sy­tu­acje zo­ba­czyć na nowo, z dy­stan­su – po cza­sie...

3. Prze­ciw Je­zu­so­wi

•Ta sama sy­tu­acja jed­nych za­chę­ca do wiel­bie­nia Boga, a u dru­gich wy­wo­łu­je nie­za­do­wo­le­nie (J 12, 19). Być może i my by­liśmy nie­za­do­wo­le­ni z ja­kie­goś do­bra, któ­re dzia­ło się w na­szej pa­ra­fii, wspól­no­cie, w pra­cy czy ro­dzi­nie? Grzech bar­dzo ła­two wdzie­ra się do na­sze­go ser­ca – grzech za­zdro­ści, porówny­wa­nia się czy inny. Po­wo­du­je, że oce­niasz czy­jąś po­boż­ność, wraż­li­wość re­li­gij­ną... Przy­po­mnij so­bie, jak to wy­glą­da­ło w two­im ży­ciu od ostat­nich re­ko­lek­cji?

•Być może były kon­kret­ne sy­tu­acje, któ­re od­da­la­ły cię od Chry­stu­sa. Może by­łeś bier­ny i sta­wa­łeś w opo­zy­cji wo­bec gor­li­wo­ści re­li­gij­nej.

•Po­patrz też, czy w two­jej co­dzien­ności ro­ze­zna­jesz du­cho­wo. Czy ba­dasz du­chy, aby wy­bie­rać za­wsze to, co lep­sze? Być może znasz re­gu­ły ro­ze­zna­wa­nia du­cho­we­go, ale ich nie sto­su­jesz w ży­ciu.

Roz­mo­wa koń­co­wa:

Po­roz­ma­wiaj szcze­rze z Je­zu­sem o tym wszyst­kim, co zo­ba­czy­łeś. Roz­ma­wiaj jak przy­ja­ciel z przy­ja­cie­lem. Za­kończ mo­dli­twą Oj­cze nasz. †

No­to­wa­na re­flek­sja

Kon­tem­pla­cja II – Za­po­wiedź męki

(Mk 9, 30-37)

† Mo­dli­twa przy­go­to­waw­cza

Spraw, Pa­nie, aby wszyst­kie moje my­śli, pra­gnie­nia, de­cy­zje i czy­ny…

Ob­raz do kon­tem­pla­cji:

Je­zus z ucznia­mi roz­ma­wia o męce, a oni boją się za­da­wać py­ta­nia. Ni­cze­go nie ro­zu­mie­ją. Je­zus zaś w od­po­wie­dzi na ich dy­wa­ga­cje sta­wia im za wzór dziec­ko.

Proś­ba o owoc kon­tem­pla­cji:

Abym Je­zu­sa po­znał, po­ko­chał i na­śla­do­wał. Bym chciał iść za Nim i bym wy­trwał na tej dro­dze.

1. O co cho­dzi Je­zu­so­wi?

•Ucznio­wie idą ra­zem z Je­zu­sem, a On po dro­dze mówi do nich waż­ne rze­czy: – Będę ukrzy­żo­wa­ny. Za­bi­ją mnie, ale nie bój­cie się, bo zmar­twych­wsta­nę (por. Mk 9, 31). Po­słu­chaj tych słów. Bądź wśród uczniów, patrz na nich, na twarz Je­zu­sa, gdy to mówi. Zo­bacz, jak dla Nie­go jest ważne, by ucznio­wie nie ucie­kli przed Jego sło­wa­mi. Po­słu­chaj, jak Je­zus prze­ko­nu­je uczniów do trud­nej dro­gi zwień­czo­nej zmar­twych­wsta­niem. Mo­żesz skon­cen­tro­wać się na tym ob­ra­zie lub uzu­pełnić go in­nym.

•Ucznio­wie słu­cha­ją Je­zu­sa i nie ro­zu­mie­ją, o co Mu cho­dzi. Zo­bacz roz­dź­więk, który po­wsta­je w ich my­ślach: Je­zus jest tym, któ­ry czy­ni cuda, cho­dzą za Nim tłu­my. Apo­sto­ło­wie myślą, że nie może stać Mu się nic złe­go, więc nie ro­zu­mie­ją, o czym On mówi. Co zna­czą te sło­wa o krzy­żu? Nie ro­zu­mie­ją i boją się za­py­tać. Czy­li nie szu­ka­ją od­po­wie­dzi. Mo­żesz to od­nieść do swo­je­go ży­cia.

•Wejdź w lęk uczniów i po­roz­ma­wiaj z nimi. Zo­bacz, że oni są przy Je­zu­sie, a nie roz­ma­wia­ją o sed­nie pro­ble­mu, o krzy­żu, ale o in­nych spra­wach. Boją się, że krzyż Je­zu­sa sta­nie się tak­że ich udzia­łem. Zo­bacz, jak ucznio­wie słu­cha­ją, ale nie sły­szą, gdy Je­zus mówi o celu swo­jej mi­sji – o krzy­żu i o zmar­twych­wsta­niu.

2. Kon­fron­ta­cja wy­obra­żeń z rze­czy­wi­sto­ścią

•Ocza­mi wy­obraźni zo­bacz Ka­far­naum, duże mia­sto ku­piec­kie. Zo­bacz, jak ucznio­wie wcho­dzą do mia­sta, a Je­zus ich pyta: – O czym to roz­ma­wia­li­ście po dro­dze? (por. Mk 9, 33). Wsłu­chaj się w to py­ta­nie. Spójrz na uczniów, któ­rzy mil­czą i uda­ją, jak­by py­ta­nie nie było skie­ro­wa­ne do nich. Oni prze­cież po­kłócili się o to, któ­ry z nich jest naj­więk­szy…

•Wejdź w tę kon­fron­ta­cję i zo­bacz zde­rze­nie słów Je­zu­sa, gdy mówi o krzy­żu, o uni­że­niu i cier­pie­niu, z za­cho­wa­niem uczniów, któ­rzy dążą do wiel­ko­ści. Za­uważ zde­rze­nie po­ko­ry Je­zu­sa z ich py­chą. Zo­bacz, jak ich dro­gi się roz­cho­dzą. Dzię­ki temu będziesz mógł póź­niej zro­zu­mieć, dla­cze­go uczniów nie było pod krzy­żem, mimo tego że Je­zus cały czas o nim mó­wił. Oni jak­by nie sły­sze­li Je­zu­sa i zaj­mo­wa­li się czymś in­nym. Od­nieś to do swo­je­go ży­cia i tych wszyst­kich sy­tu­acji (w pra­cy, we wspól­no­cie, w mał­żeństwie), gdy Je­zus mówi o prze­ba­cze­niu, mi­ło­sier­dziu, od­wa­dze, pod­ję­ciu ry­zy­ka, a ty my­ślisz swo­je. Zo­bacz swo­je chrze­ści­jań­stwo: to jak je­steś w Ko­ście­le, jak przyj­mu­jesz Eu­cha­ry­stię, jak pod­no­sisz ręce do góry i śpie­wasz Al­le­lu­ja, a póź­niej wra­casz do domu lub pra­cy i dzia­łasz już zu­pełnie ina­czej. Zo­bacz ten roz­dź­więk w swo­im ży­ciu.

•Spró­buj wczuć się w re­ak­cję uczniów. Przyj­rzyj się też Je­zu­so­wi i Jego re­ak­cjom. Ja­kie Jego ce­chy są w tej sce­nie wi­docz­ne? Ucz się Je­zu­sa, abyś mógł Go po­ko­chać i na­śla­do­wać: Jego mi­łość, cier­pli­wość, do­broć, spo­sób mó­wie­nia, zwra­ca­nia się do apo­sto­łów. Zo­bacz też swo­je po­stę­po­wa­nie i to, jak bar­dzo róż­ni się ono od Jego sty­lu za­cho­wa­nia.

3. Wiel­kość i ma­łość

•Ocza­mi wy­obraź­ni zo­bacz, jak Je­zus sta­wia uczniom za przy­kład dziec­ko. Dziec­ko słu­cha, uczy się. W jego ser­cu jest za­ufa­nie i otwar­tość. Zwróć uwagę, że ucznio­wie wca­le nie ro­zu­mie­ją wiel­ko­ści w spo­sób świa­to­wy. Ich spór bar­dziej do­ty­czy tego, kogo pierw­sze­go Je­zus po­wo­łał, kto jest dłużej we wspól­no­cie, kto ma więk­sze cha­ry­zma­ty, kto jest li­de­rem, kto jest bar­dziej do­świad­czo­ny i kogo Je­zus bar­dziej lubi. Oni tak ro­zu­mie­ją wiel­kość. Od­nieś to do sie­bie.

•W tej kon­tem­pla­cji war­to wejść w spór ucz­niów i być ra­zem z nimi. Pa­trzeć na ich kłót­nię, re­ak­cje i przysłu­chi­wać się im. Być może oka­że się, że do nich do­łą­czysz. Spró­buj im też po­wie­dzieć coś o so­bie. Naj­waż­niej­sze jest, aby po­znać po­sta­wy war­te na­śla­do­wa­nia, i te, które na­le­ży od­rzu­cić, bo Je­zu­so­wi się nie po­do­ba­ją.

Roz­mo­wa koń­co­wa:

Po­roz­ma­wiaj szcze­rze z Je­zu­sem o tym wszyst­kim, co zo­ba­czy­łeś. Roz­ma­wiaj jak przy­ja­ciel z przy­ja­cie­lem. Za­kończ mo­dli­twą Oj­cze nasz. †

Kon­tem­pla­cja III – Uczta w Beta­nii

(Mk 14, 3-11 oraz J 12, 1-11)

† Mo­dli­twa przy­go­to­waw­cza

Spraw, Pa­nie, aby wszyst­kie moje my­śli, pra­gnie­nia, de­cy­zje i czy­ny…

Ob­raz do kon­tem­pla­cji:

Je­zus na uczcie i ko­bie­ta, któ­ra na nią przy­cho­dzi. Za­kłó­ca spo­kój, po­nie­waż nie­ocze­ki­wa­nie na­cie­ra nogi Je­zu­sa dro­go­cen­nym olej­kiem. To, co robi, jest szo­ku­ją­ce. Sły­chać ko­men­ta­rze, oce­nę i kry­ty­kę. Je­zus zaś bie­rze ko­bie­tę w obro­nę.

Proś­ba o owoc kon­tem­pla­cji:

Abym Je­zu­sa po­znał, po­ko­chał i na­śla­do­wał. Bym Mu za­ufał i od­dał całe swo­je ży­cie.

Przy­po­mi­nam, że w kon­tem­pla­cji na­le­ży wejść w sy­tu­ację: pa­trzeć, słu­chać, sma­ko­wać, do­ty­kać, wą­chać. Uży­waj wszyst­kich zmy­słów. Ma to na celu po­zna­nie Je­zu­sa, a w kon­se­kwen­cji po­ko­cha­nie Go oraz na­śla­do­wa­nie w co­dzien­nym ży­ciu.

1. Ze­psuta at­mos­fe­ra

•Zwróć uwa­gę na go­ści obec­nych na uczcie. To głów­nie lu­dzie, któ­rzy cie­szą się uzna­niem.

W tej sce­nie jest także oka­zja, by usiąść na­prze­ciw­ko Je­zu­sa. Mo­żesz na­wet Go czymś po­czę­sto­wać lub przy­jąć po­czę­stu­nek od Nie­go. Pod­czas wspól­ne­go prze­by­wa­nia z Je­zu­sem za sto­łem – po­roz­ma­wiaj z Nim, ale tak­że z in­ny­mi go­ść­mi. W tej nie­zo­bo­wią­zu­ją­cej sy­tu­acji mo­żesz Je­zu­sa o coś za­py­tać. Patrz, jak za­cho­wu­je się przy sto­le. Przy­glądaj się Mu po to, aby Go le­piej po­znać.

•Do­brą at­mos­fe­rę uczty za­kłó­ca Ma­ria, któ­ra przy­cho­dzi i roz­le­wa na nogi Je­zu­sa fla­ko­nik olej­ku war­te­go 300 de­na­rów (czy­li rów­no­war­tość rocz­nej pen­sji, za dzień pra­cy pła­co­no wte­dy jed­ne­go de­na­ra). Mo­żesz to po­rów­nać z wła­sną rocz­ną pen­sją. Zo­bacz, że Ma­ria tyle wła­śnie „zmar­no­wa­ła” dla Je­zu­sa.

•Zo­bacz mo­ment, w któ­rym Ma­ria wcho­dzi na ucztę. Być może wte­dy jesz­cze nikt nie zwra­ca na nią uwa­gi. Spójrz, jak pod­cho­dzi do Je­zu­sa i czy­ni gest, któ­ry zwra­ca uwa­gę wszyst­kich. Przy­glą­daj się za­cho­wa­niu Ma­rii: patrz na jej ge­sty, minę i ser­ce. Patrz też na apo­sto­łów i po­zo­stałych go­ści. Na Je­zu­sa i na Jego re­ak­cję. Za­chę­cam, abyś zwró­cił uwa­gę na miny go­ści i zdzi­wie­nie, ja­kie­go do­świad­cza­ją. Dla męż­czyzn naj­bar­dziej wy­mow­ny jest fakt ilo­ści „zmar­no­wa­nych” przez Ma­rię pie­nię­dzy. Prze­cież ona ten ole­jek po pro­stu wy­la­ła na gło­wę Je­zu­sa. On roz­lał się po ca­łym Jego cie­le, tak­że na podłogę… Po­czuj za­pach olej­ku.

•Zo­bacz re­ak­cje ko­lej­nych go­ści, to, co dzie­je się w ich gło­wach. Po­roz­ma­wiaj z nimi. Za­py­taj Ma­rię, dla­cze­go to zro­bi­ła. Po­roz­ma­wiaj tak­że z Ju­da­szem, spy­taj, co on my­śli.

2. Je­zus wi­dzi ina­czej

•Zwróć uwagę, że wszy­scy kry­ty­ku­ją Ma­rię i na­ska­ku­ją na nią. Rów­nież ucznio­wie. Św. Jan po­da­je, że szcze­gól­nie Ju­da­szo­wi nie po­do­ba się to, co ona robi. Po­słu­chaj ar­gu­men­tów, ja­kich uży­wa­ją apo­sto­ło­wie, szcze­gólnie zwróć uwa­gę na sło­wo „mar­no­wa­nie” po­ten­cja­łu. Je­zus na­to­miast my­śli zu­peł­nie od­wrot­nie: dla Nie­go to „mar­no­wa­nie” ma sens. Co wię­cej – jest waż­ne, bo wy­pły­wa z ser­ca.

•Zo­bacz zde­rze­nie dwóch spo­so­bów my­śle­nia, dwie róż­ne lo­gi­ki wy­cią­ga­nia wnio­sków: Je­zus my­śli ka­te­go­ria­mi krzy­ża, a go­ście na uczcie ka­te­go­ria­mi świa­to­we­go suk­ce­su. Two­im za­da­niem jest po­znać, po­ko­chać i na­śla­do­wać styl myśle­nia Je­zu­sa. Dla­te­go py­taj Go, dla­cze­go bie­rze Ma­rię w obro­nę, dla­cze­go my­śli ina­czej niż wszy­scy. Za­py­taj też apo­sto­łów, dla­cze­go kry­ty­ku­ją Ma­rię, dla­cze­go uwa­ża­ją, że to, co ona robi, jest tyl­ko mar­no­wa­niem pie­nię­dzy. Mo­żesz wa­żyć te dwa sło­wa: „mar­no­wa­nie” i „nie­mar­no­wa­nie”. Po­czuj za­pach olej­ku.

•Zde­rze­nie myśle­nia Je­zu­sa z my­śle­niem czło­wie­ka to­wa­rzy­szyć nam bę­dzie przez cały III Ty­dzień. Dla­te­go za­chę­cam, aby na ten wą­tek zwró­cić szcze­gól­ną uwa­gę. Za­uważ tak­że, że Je­zus wie­le wy­ja­śnia. W tej sce­nie Jego od­po­wiedź jest długa, po­nie­waż uzna­je ją za szcze­gól­nie waż­ną.

3. Ko­rzeń grze­chu

•Co ro­dzi się w ser­cach go­ści, gdy Je­zus do nich mówi? Jed­ni przyj­mu­ją Jego sło­wa ser­cem, inni przy­ta­kują tyl­ko ze­wnętrz­nie, a w jesz­cze in­nych ro­dzi się bunt (na ze­wnątrz i w ser­cu). Przyj­rzyj się tym trzem gru­pom osób. Być może war­to po­dejść do każ­dej z nich i po­roz­ma­wiać, za­py­tać o ar­gu­men­ty. Gru­pę osób przyj­mu­ją­cych ser­cem sło­wa Je­zu­sa re­pre­zen­tu­je św. Jan, po­zo­sta­li ra­czej ze­wnętrz­nie przy­ta­ku­ją. Naj­więk­szy bunt ro­dzi się w Ju­da­szu. On zde­cy­do­wa­nie nie zga­dza się z lo­gi­ką Boga. Nie zga­dza się na „mar­no­wa­nie”.

•Szcze­gól­ną uwa­gę zwróć na fakt, że bunt Ju­da­sza do­pro­wa­dza go do de­cy­zji o grze­chu i o zdra­dzie. Od­tąd szu­kał do­god­nej spo­sob­no­ści, aby wydać Je­zu­sa.

Roz­mo­wa koń­co­wa:

Po­roz­ma­wiaj z Je­zu­sem jak przy­ja­ciel z przy­ja­cie­lem. Za­kończ mo­dli­twą Oj­cze nasz lub mo­dli­twą za­wie­rze­nia św. Igna­ce­go Lo­y­oli Za­bierz, Pa­nie, i przyj­mij…

Za­bierz, Pa­nie, i przyj­mij

całą wol­ność moją,

pa­mięć moją i ro­zum,

i wolę moją całą,

co­kol­wiek mam i po­sia­dam.

Ty mi to wszyst­ko da­łeś,

To­bie to, Pa­nie, od­da­ję.

Two­je jest wszyst­ko.

Roz­po­rzą­dzaj tym w peł­ni

we­dle swo­jej woli.

Daj mi je­dy­nie mi­łość Two­ją i ła­skę,

al­bo­wiem to mi wy­star­cza.

Amen. †

KON­FE­REN­CJA

O ra­chun­ku su­mie­nia i re­gu­łach ro­ze­zna­wa­nia du­cho­we­go

Przy­po­mnę naj­waż­niej­sze za­sa­dy igna­cjań­skie­go ra­chun­ku su­mie­nia oraz re­gu­ły ro­ze­zna­wa­nia I i II Ty­go­dnia.

Igna­cjań­ski ra­chu­nek su­mie­nia ma pięć punk­tów i ro­bi­my go w cza­sie re­ko­lek­cji dwa razy dzien­nie. Przed obia­dem, a na­stęp­nie wie­czo­rem, przed pój­ściem spać. Je­śli z ja­kichś po­wo­dów nie zdą­ży­my go zro­bić przed obia­dem, mo­że­my go zro­bić po nim.

Pięć punk­tów tej mo­dli­twy:

1. Dzię­ko­wa­nie.

2