Rozdział 1: Znów przyszła jesień
Wrzesień minął Amandzie błyskawicznie. Dopiero co odbyła się ceremonia rozpoczęcia roku szkolnego, zostały napisane pierwsze klasówki, a już za kilka dni miał się zacząć październik. W prognozach zapowiadano, że będzie on bardzo ciepły, sprzyjający wyjazdom turystycznym, zwłaszcza na południe Europy, w odróżnieniu od wyjątkowo zimnego oraz deszczowego września.
Jadąc zatłoczoną poranną kolejką SKM, Ami wpatrywała się w ponury krajobraz miasta migający jej za oknem. Szare budynki skąpane w strugach zimnego deszczu, ciemne chmury szczelnie zakrywające niebo oraz wszędobylski ziąb. Zupełnie jak jej obecne życie. Zaśmiała się pod nosem na tę myśl. Miała dopiero osiemnaście lat, a doświadczyła już znacznie więcej niż większość jej rówieśników. Najbardziej dobijał ją jednak sztucznie wykreowany w mediach społecznościowych obraz idealnej uczennicy, mającej luksusowe życie pozbawione trosk. Kłamstwo stworzone przez nią na potrzeby pracy, którą coraz mniej lubiła, ale wykonywała sumiennie, bo była jej potrzebna.
Jedynie nieliczni znali prawdę o niej samej. Pośród nich był Tomek, który od wypłynięcia sprawy z Wojtkiem nieco mocniej otworzył się przed nią i Anną. Zmienił się przez ostatnie pół roku, choć nadal potrafił zachowywać się irracjonalnie do tego stopnia, że Ami miała ochotę nim solidnie potrząsnąć. Widać było jednak, że chłopak próbuje wykorzenić niektóre nawyki, choć przychodziło mu to z wielkim trudem.
Amanda nie wiedziała, czy sprawiła to relacja jego wujka z panią Iwoną, czy też rozerwane serce najlepszego przyjaciela. Po zerwaniu z Andżelą Wojtek całkowicie zapadł się w sobie. Zaniedbywał treningi oraz wyraźnie opuścił się w nauce. Wyglądał jak cień człowieka, co dla wielu dorosłych było pretekstem do drwin, a to tylko pogłębiało smutek pożerający chłopaka niczym rak. Co rusz słyszał hasła, że ma się nie przejmować, musi być silny, bo przecież jest mężczyzną, a kobiet na świecie jest całe mrowie i jedna w tę czy we w tę nie robi różnicy. Bo co też licealista może wiedzieć o prawdziwej miłości? Na realne uczucia przyjdzie czas później, a teraz to niech się zabawi w zaloty i wyszumi, póki młody.
Dorośli to jednak idioci, pomyślała z goryczą Amanda, czując niemiły ucisk w klatce piersiowej. Bała się tego, co miało nadejść. Swoich osiemnastych urodzin, magicznej granicy, po której przekroczeniu nie będzie już odwrotu. Choć doskonale zdawała sobie sprawę, że uczyniła to już dawno temu.
Jej dzieciństwo było krótkie i zawdzięczała je głównie babci oraz ojcu, który jeden jedyny raz postawił się swej żonie. Nie pozwolił, aby Amanda weszła w świat modelingu jeszcze jako przedszkolak, co było mu wypominane bardzo długo. Jednak w tej kwestii okazał się nieugięty i dopiero kiedy córka skończyła dziesięć lat, pozwolił wziąć ją na próbę do jednej sesji zdjęciowej. I też tylko dlatego, że widział zainteresowanie Ami pracą matki.
Amanda dziękowała mu w duchu za jego niezłomność w tej kwestii. Zdawała sobie sprawę, że tym sposobem ocalił choć część jej niewinności. Dziś nie mogła powiedzieć o sobie, że jest dobrą osobą. Babcia wiele razy ją przestrzegała, aby nie szła w ślady matki, która potrafiła oczarować każdego. To było jak klątwa, której nie sposób przełamać pierwszym lepszym baśniowym pocałunkiem, nawet jeśli było się prawdziwie zakochanym. Widziała to po swoich rodzicach, którzy oficjalnie nadal pozostawali w separacji. Ojciec nie zgodził się na rozwód, wciąż licząc, że żona do niego wróci. Jeśli nie na zawsze, to choć na chwilę. Dla niego, dla dzieci. Amanda w to nie wierzyła. Już nie.
Pociąg zatrzymał się na stacji Gdynia Wzgórze Świętego Maksymiliana. Ami wstała i wyszła na peron wraz z ludzką masą, która wylała się tłumnie z wagonów. Zatrzymała się na chwilę, pozwalając, aby zimny deszcz smagał ją po twarzy. Różowe, wyraźnie wyblakłe i zaniedbane włosy rozwiane przez wiatr szybko nasiąkły wodą, oblepiając jej kark, policzki i czoło. Miała to gdzieś. W głowie huczało jej od natłoku myśli, które od miesiąca nie dawały spokoju.
– Ami? Wszystko w porządku? – usłyszała znajomy, ciepły głos.
Dojrzała Annę, która spoglądała na nią z autentyczną troską. Wyglądała niewiele lepiej od przyjaciółki. Od czasu feralnego spotkania z Wojtkiem w sali Klubu Pomocników tuż przed rozpoczęciem roku szkolnego przepłakała niejedną noc. Początkowo wydawało się, że chłopak szybko ochłonie i uda im się wyjaśnić całe nieporozumienie, ale ten nie chciał nikogo słuchać. Nawet Tomka, któremu wypominał jego własne grzechy z przeszłości.
Anna wielokrotnie próbowała się skontaktować z Wojtasem, jednak zawsze bezskutecznie. Nie odbierał telefonów, nie odpisywał na czatach, natomiast w szkole unikał jej niczym zarazy. Kilka razy zamienił parę zdań z Amandą, ale kiedy tylko na horyzoncie pojawiała się Anna, od razu znajdował wymówkę i ruszał w przeciwną stronę.
– To raczej ja powinnam cię o to spytać – stwierdziła łagodnie Ami, widząc cienie pod oczami przyjaciółki. – Sypiasz chociaż trochę spokojniej?
– Tak – odpowiedziała Anna, ale w jej głosie brzmiał wyraźny smutek.
Amanda już nic nie dodała, tylko przytaknęła w milczeniu i obie ruszyły w stronę wyjścia z peronu. Deszcz zacinał coraz mocniej, jednak w krótkim tunelu można było choć na chwilę się przed nim schronić. Anna rozłożyła ogromną przeźroczystą parasolkę, pod którą obie dziewczyny mogły się schować.
– Wiesz… – zaczęła niepewnie, gdy szły pospiesznie mokrym chodnikiem w stronę szkoły. – Chciałabym, aby mi wybaczył.
– Przecież nie zrobiłaś nic złego – stwierdziła dosadnie Ami.
– Wiem, ale on widzi to inaczej i ma trochę racji.
– Błagam, tylko nie zachowuj się jak Tomek – westchnęła przyjaciółka.
– Może gdybym od razu powiedziała mu prawdę, kiedy wyznałaś mi, kim jest jego dziewczyna…
– BYŁA dziewczyna – podkreśliła dosadnie Amanda.
– W każdym razie może wtedy byłoby inaczej. Może by zrozumiał, że nie chcę go odbić i co naprawdę do niego czuję. Może… – Głos jej się załamał.
Amanda objęła przyjaciółkę ramieniem i przytuliła mocno do siebie.
– Przepraszam – powiedziała cichutko Anna, a łzy mimowolnie napłynęły jej do oczu.
– Nie masz za co przepraszać. Wszystko się ułoży.
– Chciałabym móc mu powiedzieć, jak bardzo jest dla mnie ważny. Że może mi zaufać. Zawsze mógł.
– Wiem, wiem, ale to wymaga czasu. Szczególnie teraz.
Resztę drogi przebyły w milczeniu. Amanda stale obejmowała przyjaciółkę, czując ucisk w piersi. Miała wrażenie, że stała się potworem, który wykorzystał okazję, aby osiągnąć swój cel kosztem innych.
Boże, jestem zupełnie jak matka, pomyślała z niesmakiem, obwiniając się w duszy za obecną sytuację. Powinna powiedzieć Wojtkowi o tym, co wyprawiała Dżaga na wyjazdach, kim naprawdę była jego Andżela i wziąć na siebie cały impet jego furii. Nie mieszać w to Anny, tylko dać jej dojść do głosu, kiedy chłopak będzie próbował otrząsnąć się z szoku. Tymczasem wszystko trafił szlag i ona miała w tym swój udział.
W szkole panowało miłe ciepło, choć wszędzie czuć było wilgoć wdzierającą się przez każdą szczelinę. Kiedy tylko pozbyły się wierzchniego odzienia i zostawiły je do wyschnięcia w szatni, ruszyły niespiesznie na lekcje. W tym roku przypisano im nową salę lekcyjną, tuż obok tej, którą zajmowała klasa Tomka, Marcina i Wojtasa. Z tego powodu widzieli się w zasadzie codziennie. Ami wiedziała, że widok gniewnej twarzy przyjaciela zwyczajnie dobijał Annę, co zaowocowało nawrotem wielu jej lęków.
– Czołem, dziewczyny! – odezwał się życzliwy głos, kiedy znalazły się już w holu.
Marcin zdecydowanie zmężniał przez wakacje. Od początku roku szkolnego zupełnie przestał się kryć z faktem, że spotyka się z Zosią. Jego wybrankę nieco to ośmielało, niemniej bez wsparcia Marcina grupa chłopaków z jej klasy potrafiła być wyjątkowo dokuczliwa. Zosia znosiła w milczeniu wszelkie docinki na swój temat, wiedząc, że ma kogoś, na kim jej zależy. Zresztą plotki o ich związku błyskawicznie ustały, przyćmione sensacją na temat Andżeli. Ta wieść obiegła całą szkołę lotem błyskawicy, co odbiło się rykoszetem na Annie oraz Amandzie.
– Cześć, Marcin – odezwała się pierwsza Ami. – Widziałeś Wojtasa?
– Jest z Tomkiem, o tam. – Wskazał ruchem głowy w stronę okna, gdzie stało dwóch kumpli. Wojtas zaciekle coś tłumaczył koledze.
Ami poczuła, jak znów skręca ją od środka.
– Zaopiekujesz się na chwilę Anią? – spytała. – Ja w tym czasie z nimi pogadam.
– Spoko.
– A gdzie Zosia?
– Zaczyna dopiero za godzinę. A co?
– W sobotę wypadają moje urodziny i chciałam was osobiście na nie zaprosić. Wiesz, taka mała impreza dla przyjaciół u mnie w domu. Startujemy o piętnastej.
– Brzmi fajnie – stwierdził jak zwykle wyluzowanym tonem Marcin.
– Zatem wpadniecie?
– Spytam Zosi, czy ma plany. Choć jak ją znam, nawet jeśli jakieś ma, to je zmieni.
– Cieszę się. – Amanda uśmiechnęła się szczerze. – Wyślę ci na Messengerze namiary.
– Spoko.
– Wiesz… – Ami na chwilę zawiesiła głos. – Naprawdę fajna z was para. Nie schrzań tego.
– Nie zamierzam – stwierdził Marcin stanowczo. – Powodzenia z tamtymi dwoma. Przyda ci się.
– Dzięki – mruknęła Amanda i ruszyła w stronę dyskutujących chłopaków.
Wojtek spostrzegł ją pierwszy, jednak zauważywszy Annę stojącą nieopodal, pospiesznie odwrócił wzrok. Tymczasem Tomek wyglądał na wymęczonego, jakby nie spał całą noc.
– Hej – zaczęła Ami nieco nieśmiało. – Mogę wam zabrać chwilę?
– To będzie wręcz wybawienie – rzucił Tomek, opierając się o parapet.
– Coś się stało? – spytała z autentyczną obawą.
– Tak. Jego była.
– Zwykła kurwa, a nie „była”.
– Jezu, stary, wyluzuj już z tym – jęknął Tomek, przecierając dłońmi twarz, po czym zwrócił się wprost do Amandy: – Czy ja też byłem tak irytujący, jak się poznaliśmy?
– Naprawdę mam ci przypomnieć? – odparła zadziornie Ami. Czuła, że może znajdzie sposób na przełamanie trwającego od miesiąca impasu.
– No dobra, może troszeczkę, ale na pewno nie rozpamiętywałem w kółko własnej przeszłości.
Amanda najpierw osłupiała z niedowierzania, robiąc przy tym wielkie oczy, po czym wybuchła gromkim śmiechem. To sprawiło, że mimowolnie atmosfera się rozluźniła i nawet Wojtas nie zdołał ukryć lekkiego uśmiechu, cisnącego mu się na usta.
– Stary, ty czasem jak coś palniesz, to się wszyscy filozofowie tego świata chowają – stwierdził Wojtas niemal wesołym jak dawniej głosem.
– Przynajmniej humor ci wrócił, więc karm się dalej moim cierpieniem, jeśli to ci pomoże – mruknął z udawaną złością Tomek, po czym zwrócił się do nadal rechoczącej Amandy: – Mogłabyś już przestać?
– Wybacz, ale nie mogłam się powstrzymać – odparła, ocierając łzy. – Żałuj, że nie widziałeś swojej miny.
– Dalej, rozdrap moje rany, ku uciesze gawiedzi.
– Nie dramatyzuj – rzuciła wesoło dziewczyna. – Ale muszę przyznać, że nie spodziewałam się kiedykolwiek usłyszeć z twoich ust takiego wyznania.
– Przynajmniej on gonił za snem, a nie żył nieświadomie w koszmarze – wtrącił Wojtas, któremu zaczął powracać grobowy nastrój.
– Nie zaczynaj znowu, błagam.
– Ale taka prawda. Twoja pierwsza miłość w zasadzie nigdy nie istniała. Jakiś skurwiel zrobił ci głupi żart, w który uwierzyłeś, a mnie moja dziewczyna wydymała z bandą kilkudziesięciu kolesi.
– Wojtas, ja kumam, że masz żal do świata, skądinąd słuszny, ale serio, nie musisz się na wszystkich wyładowywać – warknął Tomek, ignorując zdumione spojrzenie koleżanki.
– I kto to mówi? Facet, który przez dwa tygodnie…
– Stul pysk, okej? – przerwał mu pospiesznie Tomek. – Akurat nikt poza tobą nie musi o tym wiedzieć.
– Skoro już ujawniamy swoje sekrety, to idźmy na całość – rzucił wyzywająco Wojtas, a na jego twarzy zagościła czysta złośliwość.
– Wiesz co? Jebać to – warknął Tomek stanowczo, chwytając przyjaciela pod ramię, po czym pociągnął go w stronę Marcina i Anny.
Amanda ruszyła za nimi, nie mogąc się nadziwić tej niemal magicznej przemianie kolegi. Jeszcze pół roku temu był zblazowanym, marudzącym gościem, starającym się odtrącić każdego, kto choć spróbował się do niego zbliżyć. Dziś natomiast miała przed oczami zupełnie odmienny obraz.
Tomek zatrzymał się przed Anną, wyraźnie przerażoną całą sytuacją. Dziewczyna spoglądała wyczekująco na naburmuszoną twarz Wojtka, nieudolnie ignorującego jej osobę. Tymczasem Marcin usunął się na bok i dołączył do Amandy, obserwującej z fascynacją całą scenę.
– Wyjaśnijmy sobie wszystko raz na zawsze – zaczął Tomek z wręcz niepasującą do niego powagą. – Czy słuchałeś mnie, kiedy trajkotałem ci nad łepetyną, że Andżela cię zdradza?
– Nie… – mruknął Wojtas z ociąganiem, nadal unikając spojrzenia Anny, jakby się jej bał.
– Zatem czy posłuchałbyś Ani, gdyby powiedziała ci to samo? – spytał Tomek, na co przyjaciel odpowiedział jedynie donośnym burknięciem niczym obrażony mops. – No właśnie. Nie chciałeś słuchać, będąc ślepo oddany kobiecie, która tobą pomiatała na każdym kroku, i to przez blisko cztery lata. Nawet kiedy przypadkiem odkryliśmy, że pracuje z Amandą, to i tak nic by to nie zmieniło, bo zawsze broniłeś Andżeli, choć na to nie zasługiwała.
– Do rzeczy – warknął Wojtas, po raz pierwszy zerkając ukradkiem na Annę, stojącą przed nim niczym zbite szczenię, gotową w każdej chwili się rozpłakać.
– Byłeś ślepy, zdarza się, ale to nie powód, aby od miesiąca wyładowywać się na innych, a szczególnie na Ani. Zwłaszcza po tym, jak powstrzymała Amandę przed jej durnymi pomysłami.
– Jakimi pomysłami? – zaciekawił się Wojtek, posyłając podejrzliwe spojrzenie w stronę koleżanki, która nagle zaczęła się nerwowo uśmiechać.
– To już jest nieistotne – ciągnął Tomek, przyciągając Annę nieco bliżej Wojtka. – Ważne, że od samego początku stała za tobą murem i nadal to robi, a ty zamiast jej podziękować, zraniłeś ją do żywego, zachowując się przy tym jak zwykły gówniarz.
– Co mu zrobiłaś? – szepnął Marcin w stronę Amandy, przysłuchującej się z niedowierzaniem słowom kolegi.
– Ja? – zdziwiła się Ami.
– To chyba oczywiste. – Marcin po raz pierwszy obdarzył koleżankę zadziornym uśmiechem.
Amanda nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Stała zatem w milczeniu, słuchając dalszej tyrady Tomka.
– Tyle razy wypominałeś mi krótkowzroczność, a sam robisz dokładnie to samo w momencie, gdy przyjebałeś z impetem w ścianę, przed którą od dawna cię ostrzegałem. Zatem zachowaj się jak facet, ogarnij się i powiedz to jebane „przepraszam” osobie, która najmniej zasługuje na to, aby się na niej wyżywać. Jeśli chcesz, wyładuj się na mnie, na Ami albo na cholernym boisku, ale nie na Annie, bo ona od samego początku broni cię przed naszymi durnymi pomysłami.
Wojtek przyjrzał się uważnie przyjacielowi. Jego przemowa była niczym kubeł lodowatej wody wylany bez ostrzeżenia na głowę. Nie pamiętał, aby Tomek kiedykolwiek zachował się w ten sposób, jednak wyraz jego twarzy oraz stanowczość bijąca z oczu wyraźnie wskazywały, że chłopak nie żartuje. Zerknął przelotnie w stronę Marcina i Amandy, którzy stali jak zaczarowani, chłonąc każde słowo z autentyczną fascynacją. Nie dziwił im się, bowiem zwykle to on był głosem rozsądku, nie zaś zafiksowany na punkcie swej przeszłości Tomek.
Odwrócił się w końcu w stronę Anny. W jej oczach gościły ogromne łzy, z których jedna spłynęła po policzku, pozostawiając za sobą wyraźny ślad. Dziewczyna się trzęsła, miętoląc nerwowo palcami krawędź koszuli. Cały czas wpatrywała się w Wojtka, jakby chcąc udowodnić wszystkim, a szczególnie samej sobie, że nie ma zamiaru się poddać. Zwykle w takich sytuacjach spuszczała głowę, próbując się wycofać w cień, ale nie tym razem. Teraz to było coś zupełnie innego. Ważniejszego i nie zamierzała odpuścić, niezależnie od tego, jaki przyjdzie jej zapłacić rachunek.
Ich spojrzenia skrzyżowały się na dłuższą chwilę. Wojtek próbował je z początku odeprzeć, zmusić Annę chociażby do mrugnięcia, ale ona była zbyt uparta. Nie zważała na rosnący wokoło tłumek ciekawskich uczniów. Na łzy cieknące jej po policzkach, drżenie powoli obejmujące kolejne partie ciała. Liczyło się tylko jedno – wytrwać. Wytrwać za wszelką cenę, aby on zrozumiał, co ona tak naprawdę do niego czuje.
– Przepraszam – mruknął w końcu półgłosem Wojtas, po czym wyciągnął z kieszeni spodni paczkę chusteczek i podał je Annie.
– Głośniej – rozkazał Tomek stanowczo.
– Przecież…
– Powiedziałem: głośniej. I szczerzej – dodał z naciskiem.
– Przepraszam. Naprawdę – powiedział Wojtas po dłuższym wahaniu. – Ja… po prostu przepraszam.
– Dziękuję – powiedziała łamiącym się głosem Anna, pociągając nosem.
– Nie chciałem cię… wiesz, bo ja naprawdę nie wiem, co teraz mam zrobić. To wszystko jest takie popierdolone.
– Nie szkodzi – dodała Anna, biorąc w końcu od niego chusteczki i mimowolnie zaciskając palce na jego dłoni. – Pomogę ci. Zawsze, niezależnie od wszystkiego.
Wojtek zwiesił głowę, wzdychając ciężko. Delikatnie uwolnił rękę z uścisku dziewczyny i dodał niemal półszeptem:
– Ja… potrzebuję czasu…
– Rozumiem. Poczekam. Tyle, ile będzie trzeba.
W tej samej chwili rozległ się dzwonek obwieszczający rozpoczęcie lekcji. Wojtek skłonił nieudolnie głową w stronę Anny, po czym ruszył do klasy, powłócząc nogami i lekko się garbiąc. Dziewczyna chciała odprowadzić go wzrokiem, ale jej mięśnie były jak skamieniałe.
Z odrętwienia wyrwał ją dopiero dotyk dłoni Tomka na jej ramieniu oraz jego ostry głos skierowany do otaczających ich uczniów.
– Co jest, szarańcza? Ogłuchliście? Dzwoniło, więc spadać do klas! Przedstawienie skończone.
Uczniowie zaczęli się rozchodzić, a kilkoro z nich półgłosem komentowało całe zajście.
Anna położyła w końcu dłoń na ręce Tomka i odetchnęła ciężko.
– Dziękuję.
– Podziękujesz mi, jak ten tuman w końcu się ogarnie – stwierdził Tomek poważnie. – Dobra, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Wstępnie w końcu ogarnęliśmy ten burdel, teraz czas na realne porządki.
– Jesteś niemożliwy – wyrzuciła z siebie Ami, gdy podeszli do nich z Marcinem.
– Nie kracz przedwcześnie. Na razie do sukcesu to nam jeszcze daleko. Ważne, że ten matoł przestał się w końcu dąsać.
– Uwielbiam, kiedy jesteś taki stanowczy – stwierdziła Amanda zalotnie.
– Tylko sobie za wiele nie wyobrażaj – skarcił ją Tomek, po czym odruchowo złapał za kosmyk jej wyblakłych włosów i dodał: – I zrób coś z nimi. W sobotę masz urodziny i chyba chcesz się na nich pre… – Zamarł w pół słowa, gdy dotarło do niego, co właśnie robi.
– I wróciliśmy do normalności – stwierdził wesoło Marcin, widząc, jak na twarzy kolegi nagle zagościła panika, a policzki pokrył rumieniec.
– Bo ja… ten… no… – zaczął nerwowo Tomek, wymachując rękoma na wszystkie strony, jakby odganiał się od natarczywej chmary komarów. – To widzimy się później – rzucił pospiesznie, ruszając pędem do klasy.
Amanda wraz z Anną stały nieruchomo, zerkając w stronę drzwi, za którymi zniknął kolega. Pożegnały się z Marcinem i również udały się do swojej sali.
– Jest niesamowity – odezwała się pierwsza Anna, gdy zajmowały miejsce w przypisanej im ławce.
– Kto?
– Tomek – dodała, uśmiechając się delikatnie. – Jego spontaniczność dorównuje tylko jego uporowi.
– I głupocie – zaśmiała się Ami. – Ale masz rację, potrafi zaskakiwać.
– Dlatego go kochasz.
– Tak – przytaknęła przyjaciółka w zadumie. – Może tym razem szczęście uśmiechnie się do nas obu. Może nie będziemy musiały tak zaciekle o nie walczyć.
– Może – przyznała Anna.
Czas w szkole mijał szybko i w końcu nastała długa przerwa obiadowa. Tomek jak zwykle przebywał wtedy w stołówce, tym razem wyjątkowo sam. Zazwyczaj towarzyszyli mu koledzy, jednak nowy rok szkolny przyniósł istotne zmiany. Marcin spędzał każdą wolną chwilę z Zosią, co dziewczynę niezwykle podnosiło na duchu. Nadal była cichutką szarą myszką, ale obecnie z jej twarzy nie schodził promienny uśmiech. Powoli też otwierała się na innych ludzi, choć preferowała spędzanie czasu z Marcinem, najlepiej we dwoje. Tymczasem Wojtas udał się na boisko, gdzie się wyżywał, ile tylko mógł, na piłce, kopiąc ją w stronę pustej bramki. Musiał ochłonąć, a słowa Tomka pozwoliły mu w końcu zacząć racjonalnie myśleć. Przynajmniej na razie.
– Możemy się dosiąść?
Tomek łypnął znad swego talerza, nad którym pochylał się niczym starzec, i spostrzegł Amandę oraz Annę stojące przy jego stoliku.
– Od kiedy chodzicie na stołówkę?
– Nie chodzimy – pospieszyła z odpowiedzią Amanda, zajmując jedno z krzeseł, a przyjaciółka usiadła obok. – Chciałyśmy ci podziękować za to, co zrobiłeś.
– Wiesz, to nie mogło tak dłużej trwać. Dostałbym szału, gdybym znów musiał wysłuchać tych jego rzewnych historii o tej lafiryndzie.
– Nawet nie wiesz, jak dziwnie to brzmi w twoich ustach – zaśmiała się Ami.
– Dokuczaj mi dalej, a przestanę być miły.
– Już milknę – dodała z figlarnym błyskiem w oku, co chłopak skwitował ledwo dosłyszalnym prychnięciem. – Jednak tak na poważnie, naprawdę ci dziękuję.
– Nie ma za co.
– Owszem jest – zabrała w końcu głos Anna. – Wykazałeś się odwagą, której mi zabrakło. Ja…
– Wiem – przerwał jej Tomek. – Wiem, co do niego czujesz, i cieszę się z tego faktu, ale uwierz mi: on teraz potrzebuje czasu. Zmarnował miesiąc na głupie rozpamiętywanie, a teraz musi ochłonąć. Bądź w pobliżu, dawaj mu znać, że jesteś i że w razie czego może do ciebie przyjść, ale nie naciskaj.
– Naprawdę się zmieniłeś – stwierdziła Anna z podziwem.
– Nie chwal dnia przed zachodem słońca – mruknął Tomek, wracając do posiłku. – Robię to dla Wojtasa. – Zamilkł na dłuższą chwilę, ale widząc zagadkowe spojrzenie Ami, w końcu dodał: – No dobra, trochę mi na was zależy i na tym, aby kolejne dwa lata w tej szkole upłynęły nam miło.
– Nam? – zagaiła Amanda.
– Nie przeginaj – pospieszył z odpowiedzią, machając jej widelcem przed nosem. – Lubię cię, nawet bardziej, niż powinienem, ale wiem doskonale, gdzie moje miejsce.
– To znaczy?
– Z boku, jako kolega wspierający was w trudnych chwilach, takich jak ta.
– Ech, a ten nadal swoje – westchnęła zrezygnowanym tonem Amanda, niemal waląc czołem o blat stołu.
– Wiesz, że jesteś kompletnie irracjonalny? – Uśmiechnęła się życzliwie Anna. – Tyle robisz dla innych, dla nas, a nadal nie dopuszczasz do siebie nikogo.
– A wy to co? Pies?
– Ja cię chyba kiedyś uduszę – wymamrotała Ami, spoglądając ponuro na kolegę. – Kiedy do ciebie dotrze, że naprawdę cię…
– Nie kończ – przerwał jej stanowczo Tomek. – Proszę.
– Ty skończony idioto. Psujesz taką chwilę.
– Pomogłem Ani, teraz czas na Wojtasa. Na tym polega moja rola: pomagam innym.
– Tylko nie sobie – burknęła Ami, po czym machnęła ręką w powietrzu i zmieniła temat. – W sobotę wyprawiam w domu małą imprezę urodzinową. Czuj się zaproszony. Wojtek również.
– Wpadniemy z przyjemnością – odpowiedział Tomek, kończąc posiłek i uśmiechając się nieco zbyt przesadnie. Jednak na widok naburmuszonej miny Amandy oraz łagodnego oblicza Anny, westchnął cicho, podrapał się po karku, po czym powiedział: – No dobra, niech stracę. Daj mi swój telefon.
Amanda przyjrzała mu się podejrzliwie, ale nic nie powiedziała. Wyjęła swojego smartfona, odblokowała i podała koledze. Ten wziął urządzenie, robiąc kwaśną minę.
– Nie lubię tych wynalazków. Wolę być analogowy.
– Nie znam żadnego nastolatka, który byłby takim dinozaurem jak ty w tej materii.
– Ludzie spędzają za dużo czasu w cyberprzestrzeni. Ja wiem, że tobie taki telefon jest potrzebny do pracy, ale dla mnie to zbędne. I tak sporo siedzę przed kompem w mediach społecznościowych.
– Patrząc, jak wolno odpisujesz na fejsie na nasze wiadomości…
– I tak szybciej niż kiedyś, więc nie marudź – stwierdził Tomek, wstukując ciąg cyfr na dotykowym wyświetlaczu. – Po prostu uważam, że telefon ma służyć do dzwonienia, pisania SMS-ów oraz zastępować zegarek.
– Głupek – zaśmiała się Anna, a przyjaciółka jej zawtórowała.
– Być może – przytaknął i nacisnął zieloną ikonkę słuchawki. Z jego nokii wybrzmiała stara znajoma melodia, tak popularna w czasach młodości ich rodziców. Następnie oddał smartfona zaskoczonej Amandzie. – Potraktuj to jako część prezentu urodzinowego. Tylko nie wykorzystuj zbyt często.
– Ciężko cię rozszyfrować – przyznała Ami, wpatrując się z niedowierzaniem w ekran swojego telefonu.
– Nie dramatyzuj. Ania, teraz ty – dodał, wyciągając rękę po jej smartfona. Powtórzył cały proces, po czym wstał i dodał na odchodne: – Idę. Muszę odzyskać w końcu moje zeszyty z matmy, bo w piątek mamy kartkówkę.
– Odzyskać? – zdziwiła się Anna.
– Mamy w klasie nową uczennicę. Przeniosła się do nas z początkiem września, ale dopiero od poniedziałku jest regularnie w szkole.
– Ładna? – zapytała Amanda odruchowo, a na jej twarzy zagościł cień zazdrości.
– Już nie udawaj takiej zaborczej – zbył ją kolega, przez co Ami naburmuszyła się jeszcze bardziej. – Nawet fajna, jeśli musisz wiedzieć. Zresztą to tylko koleżanka z klasy, której pożyczyłem kilka zeszytów.
– O mnie nie mówiłeś, że jestem twoją koleżanką, gdy się poznaliśmy.
– Chciałaś się mnie pozbyć pierwszego dnia. Ania zresztą też.
– Nieprawda – burknęła Ami, nadymając policzki.
– Nie zrobiłeś na nas dobrego pierwszego wrażenia – przyznała Anna, patrząc na niego z lekkim politowaniem.
– A mimo to się zakumplowaliśmy, a dziś nawet dostałyście mój numer telefonu – stwierdził Tomek z przekąsem. – Dobra, znikam, bo przerwa się zaraz skończy. Widzimy się po lekcjach.
Chłopak szybkim krokiem opuścił stołówkę, zostawiając przyjaciółki same. W ich głowach aż huczało od natłoku myśli, których nie umiały w żaden sposób uporządkować. Najpierw akcja z Wojtkiem, potem Tomek z własnej woli podzielił się z nimi swoim numerem telefonu, o który tak długo zabiegały, a na sam koniec poinformował je z nonszalancją, że w jego klasie jest nowa uczennica. Do tego ładna, a on pożycza jej zeszyty. Tego było zdecydowanie za wiele.
– Muszę wiedzieć, kim ona jest – wypaliła nagle Ami.
– Myślę, że na dziś wystarczy nam wrażeń – stwierdziła Anna spokojnie. – I tak obie zyskałyśmy więcej, niż mogłyśmy wymarzyć.
– Wiedziałaś o niej? – Amanda zdawała się zupełnie nie słuchać tego, co się do niej mówi. – Powiedział, że jest u nich od początku września. Czemu to przed nami ukrywał? Może mu się podoba? Jeśli tak, to już ja jej pokażę, gdzie…
– Amando – dobiegł do niej opanowany głos Anny, która spoglądała na przyjaciółkę łagodnie, a jednocześnie stanowczo. – Uspokój się. Mówimy o Tomku, a on raczej nie spogląda na inne kobiety w ten sposób.
– Widziałaś go dzisiaj. Może się zmienił i teraz kogoś szuka, a nas traktuje jak zwykłe koleżanki.
– Niepotrzebnie dramatyzujesz.
– Jedynie rozważam wszystkie opcje. Muszę wiedzieć, co to za jedna i dlaczego akurat od niego pożycza zeszyty.
– I pomyśleć, że dziś rano to ja byłam w rozsypce – zaśmiała się Anna pod nosem, spoglądając życzliwie na przyjaciółkę. Złapała ją za dłonie, a gdy ich spojrzenia się skrzyżowały, dodała: – Amando, dorośnij. Takie zachowanie do ciebie nie pasuje.
Te słowa podziałały na Ami niczym smagnięcie biczem. Na chwilę zastygła w bezruchu, gdy dotarło do niej, co powiedziała przyjaciółka. Miała rację. Za kilka dni będzie oficjalnie pełnoletnia, a Tomek… cóż, to był Tomek. Żadna dziewczyna czy kobieta nie byłaby w stanie ot tak owinąć go sobie wokół palca. Im zajęło pół roku zbliżenie się do niego, tak aby traktował je jak prawdziwe przyjaciółki. Osoby, którym chce i może realnie zaufać.
– Masz rację. Czas dorosnąć – przytaknęła ze smutkiem, odwzajemniając uścisk. – Ale i tak muszę wiedzieć, co to za jedna.
Anna zaśmiała się cicho, ale już nic nie powiedziała. Wstały i ruszyły w stronę głównego holu.
Dzień zaczął chylić się ku końcowi. Podczas powrotu do domu Ami zasypała Tomka pytaniami o tajemniczą koleżankę, ale ten nie umiał w zasadzie odpowiedzieć na większość jej pytań. Dla niego to była po prostu nowa dziewczyna w klasie, której pożyczył zeszyty, i to tylko dlatego, że akurat jego o to poprosiła. Zdradził natomiast jej imię – Diana. Zapamiętał je jedynie dlatego, że było mało spotykane i tak samo nazywała się komiksowa Wonder Woman. Amandzie nie dawało to spokoju, ale ostatecznie przestała drążyć temat na wyraźną prośbę Tomka.
Kiedy dotarła do domu, zamknęła się w swoim pokoju, padła na łóżko i wyjęła z kieszeni telefon. Wybrała nowo dodany numer z listy i wpatrywała się w niego dłuższy czas. Chciała nacisnąć zieloną ikonę słuchawki, aby znów usłyszeć jego głos, ale wiedziała, że byłby to zły pomysł. Sprawy zaczęły się układać po jej myśli. Wojtek zdawał się ochłonąć i nie unikał już Anny. Kiedy wychodzili ze szkoły, sam ją zaczepił w drodze do SKM-ki i ponownie przeprosił za swoje zachowanie. Szli tak we dwoje dłuższy czas, rozmawiając na osobności, a Amanda z Tomkiem dali im możliwie jak najwięcej przestrzeni. Wyglądało, że Wojtek naprawdę oprzytomniał, choć zdecydowanie daleko mu było jeszcze do człowieka, który pogodził się z porażką. Dawało to jednak Annie nadzieję, że może pewnego dnia chłopak spojrzy na nią inaczej. Nie jak na przyjaciółkę, tylko na kobietę, w której może mieć oparcie.
Amanda znów przyjrzała się ciągowi cyfr. Powstrzymała się ostatkiem sił przed zadzwonieniem, wyłączyła telefon i odłożyła go na bok. Jednocześnie chwyciła pocerowanego misia. W jej głowie zahuczały słowa Wojtka, które wykrzyczał, nim Tomek przemówił mu do rozumu.
– Zatem twój pan czekał na kogoś aż dwa tygodnie. Ciekawe – powiedziała półgłosem, wpatrując się w pluszową zabawkę.
W umyśle znów zamigotała jej sylwetka tajemniczej Diany. Westchnęła głośno oraz przeciągliwie, przycisnęła misia mocno do piersi i obróciła się na brzuch. Wtuliła twarz w poduszkę i zaczęła w nią wyć oraz walić nogami o łóżko, by uwolnić nagromadzone emocje. Za wszelką cenę musiała się dowiedzieć, kim jest nowa koleżanka Tomka.
