Uzasadnione wątpliwości ebook

Copyright © Katarzyna Bulicz-Kasprzak, 2016

Projekt okładki

Luiza Kosmólska

Zdjęcie na okładce

© Susan O'Connor/Trevillion Images

Redaktor prowadzący

Anna Derengowska

Redakcja

Ewa Witan

Korekta

Grażyna Nawrocka

ISBN 978-83-8097-674-0

Warszawa 2016

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

Mojemu kochanemu Ojcu

Mieszkańcy ulicy Różanej

Jezierscy

Krupscy

Brzozowscy

Pozostali

Rozdział pierwszy

Róża Summer Song

Róża Summer Song – krzaczasta odmiana, gęsto rozgałęziona, dorastająca do stu dwudziestu centymetrów, o wiotkich pędach. Kwitnie przez cały sezon i nie jest zbyt wymagająca, choć preferuje miejsca słoneczne. Nie lubi jesieni, kiedy to może ją dotknąć czarna plamistość liści. Kwiaty tej odmiany, zebrane w grona po pięć, sześć sztuk, mają wygląd charakterystyczny dla róż angielskich i bardzo ciekawy kolor spłowiałego pomarańczu. Pachną bananami. Wycinanie przekwitłych kwiatów motywuje roślinę do intensywnego kwitnienia i chroni pędy, mające tendencję do uginania się pod ciężarem.

Są takie daty, które lubimy, i takie, o jakich sama myśl jest nieprzyjemna. Maria Jezierska nie cierpiała pierwszego listopada. Wcześnie straciła ojca i choć pozostało jej kilka szczególnie wyraźnych wspomnień, reszta czasu spędzonego razem zatarła się i rozmazała, tworząc spore luki, które obdarzone szczególną wrażliwością i wyobraźnią dziecko szybko wypełniło. W taki sposób ów wymyślony ojciec stał się najlepszym przyjacielem, towarzyszem wspierającym Marysię przez trzysta sześćdziesiąt cztery dni w roku. Pierwszego listopada jednak był jej brutalnie odbierany przez matkę. Leokadia mówiła o nim jak o swojej własności, a przedstawiany przez nią wizerunek Konrada przypominał obraz Boga ze Starego Testamentu, nic tylko by się gniewał i karał. Marysia zaciskała zęby, żeby się nie rozpłakać, i niecierpliwie czekała na wieczór, kiedy to mama zamykała się w swoim pokoju, by tam rozpaczać w samotności. Jedyne chwile słabości w życiu Leokadii to właśnie były owe wieczory w dniu Wszystkich Świętych. Szkoda, bo Maria była przekonana, że wolałaby mieć taką matkę jak ta kobieta, która szlochała w poduszkę.

Drugie miejsce na liście znienawidzonych dat zajmował pierwszy września. Maria od dziecka nie lubiła chodzić do szkoły. Nie dlatego, że nauka sprawiała jej problemy, wręcz przeciwnie, zawsze była sumienną uczennicą, lecz po prostu trudno jej było się odnaleźć w relacjach z innymi ludźmi. Przerażała ją ich ciekawość, bała się pytań i reakcji, jakie mogły wywołać odpowiedzi. Co oni o mnie myślą? – zastanawiała się w duchu, ale wolała nie odpowiadać sobie na to pytanie.

Gdyby miała wybór, nie zdecydowałaby się na zawód nauczyciela. Sprawy jednak potoczyły się tak, jak zwykle w życiu – nie po naszej myśli. Mama nie mogła sama utrzymywać domu, a Tadeusz musiał studiować prawo, bo taka była rodzinna tradycja. Marysia musiała więc szybko zdobyć porządny, odpowiedni dla kobiety zawód. Gdyby była lepsza z matematyki, pewnie zostałaby księgową.

– Nie narzekaj – upomniała sama siebie. – Mogło być gorzej, mogłaś zostać pielęgniarką.

I uśmiechnęła się, a twarz odbita w lustrze odpowiedziała jej takim samym nieszczerym uśmiechem.

Maria jeszcze chwilę spędziła w łazience domu Wandy Zdunkowskiej, o którym wolała myśleć, że jest ich domem. Obficie pokryła twarz kremem – podobno w ciągu jednej nocy miał on przywrócić skórze wygląd sprzed dekady. Oczywiście Marysia nie była tak naiwna, by w to uwierzyć, liczyła jednak, że jutro nie będzie wyglądała jak stara, smutna baba. Pieprzony pierwszy września, przeklęła w myślach nadchodzący dzień i pozwoliła, by drzwi łazienki zamknęły się z trzaskiem.

Potem leżała w swoim pokoju, gapiąc się w sufit. Myślała o tym, jak przez wszystkie poprzednie lata obecność Janiny czyniła łatwiejszym każdy dzień spędzony w pracy, każde wyjście do szkoły. Janina była przebojowa, pewna siebie i odznaczała się ową niezależnością, która pozwala być ponad to, „co ludzie o mnie pomyślą”. Maria lubiła, gdy Janina machnięciem ręki nadawała problemowi kategorię „bagatelny”. I nie tylko to. Lubiła jej śmiech, żarty, a nawet złośliwości, bo na tym chyba polega przyjaźń, by trwać z kimś pomimo jego wad, nie zaś dla zalet.

Myśli o przyjaciółce sprawiły, że Maria bardzo boleśnie uświadomiła sobie, jak bardzo brakuje jej Janiny. Tęskniła za nią, za ich porannymi kawami, za zażyłością, która łączyła obie przez te wszystkie lata. To głupie kochać Janusza, który nie był tego wart, a nie doceniać Janiny, która przez całe życie stanowiła dla Marii podporę. Jasne, Marysia sprzeniewierzyła się ich przyjaźni, ale w świetle wiedzy o Krupskim, którą teraz dysponowała, przewina wydawała się nieadekwatna do kary.

Oczywiście gdyby Marysia była inna, natychmiast pobiegłaby do przyjaciółki i podzieliła się z nią tymi przemyśleniami. Niestety, była sobą; odważne decyzje nie leżały w jej naturze.

Mateusz Krupski przez cały dzień systematycznie zapełniał swoje biurko dokumentami. W końcu uginało się pod ich ciężarem, dając mu pretekst, by, zamiast wracać do domu, zostać w pracy i zająć się ich uporządkowaniem. Nie robił tego jednak. Siedział, gapiąc się przed siebie. Przez uchylone okno docierały do pokoju odgłosy ulicy: kroki, trzask zamykanych drzwi samochodu, strzępy rozmowy.

Z czasem wszystko ucichło, a popołudnie stało się późną nocą. Mateusz zapalił lampkę na biurku. Jej światło sprawiło, że poczuł się, jakby zamknięto go w kuli z żółtego szkła – świat wokół przestał istnieć. I bardzo dobrze, nigdy jeszcze bowiem nie wydawał się Mateuszowi tak niezrozumiały i nieprzyjazny. Rzeczywistość doskwierała mu fizycznie, jakby na gołe ciało włożył szatę z jutowego worka.

W takim stanie nie ma się ochoty na puste rozmowy, picie piwa i oglądanie telewizji. Mateusz dawał Konradowi do zrozumienia, że potrzebuje trochę przestrzeni, by po prostu posiedzieć w samotności, tamten był jednak impregnowany na delikatne aluzje. Dlatego Mateusz postanowił szukać samotności gdzie indziej. Znalazł ją w pracy, przy swoim biurku, po godzinach, gdy poza nim i oficerem dyżurnym, drzemiącym w dyżurce, w budynku nie było nikogo innego.

Otworzył szufladę i zerknął na leżącą tam prośbę o przeniesienie do Rubinia. Leżała tam, choć powinna już powędrować na biurko przełożonego. Problem polegał na tym, że Mateusz nie był przekonany, czy tego właśnie chce. Nie miał pewności, czego właściwie chce. Coś z nim jest nie tak. Zdał sobie z tego sprawę, gdy na dworcu we Wrocławiu czekał na pociąg do Warszawy. Obserwował podróżnych i raz po raz zerkał na wskazówki zegara, które wcale się nie poruszały.

Zastanawiając się, czym by tu wypełnić czas, przypomniał sobie dziewczynę, którą poznał w pociągu. Mieszkała niedaleko. Zapukałby nieśmiało do drzwi. Trochę zły i jednocześnie bardzo rozczarowany wyrzuciłby jej, że nie zadzwoniła. Powiedziałby coś o tym, jak bardzo go zraniła. Zapytałby, dlaczego bawiła się jego uczuciami. Ona patrzyłaby na niego z wściekłością, gdyż, nie oszukujmy się, po tym jak ją zostawił, musiała go znienawidzić, a następnie ze zdziwieniem, bo przecież dzwoniła. Szybko wyjaśniliby sobie pomyłkę, a Mateusz błagałby o przebaczenie. Dostałby je okraszone cudownym seksem na zgodę. Może by nawet został na noc albo dwie?

Lecz kiedy tak myślał, nagle zdał sobie sprawę, jakie to głupie. Wcale nie chciał iść do łóżka z tamtą dziewczyną. Ani z żadną inną, bo to takie szczeniackie zachowanie, rażąca niedojrzałość, głupota, która zupełnie nie pasowała do kogoś, kto wie, kim był Wittgenstein.

Wtedy, na wrocławskim dworcu, Mateusz Krupski zaczął się zastanawiać nad swoim życiem. Niestety, im więcej myślał, tym bardziej czuł się nieszczęśliwy. Okazało się bowiem, że jedyne, czego pragnie, jest poza jego zasięgiem. W momencie, gdy to do niego dotarło, świat, który do tej pory wydawał się przyzwoity, okazał się całkowicie do dupy. Krótko mówiąc, Mateusz był nieszczęśliwy i nic na to nie mógł poradzić.

Konrad Jezierski spojrzał na zegarek. Pierwszy września zaczął się niespełna godzinę wcześniej, a Mateusza wciąż nie było. Ostatnio dużo czasu spędzał w pracy, jakoby mieli teraz więcej papierkowej roboty, podobno nowe wymogi unijne. Konrad ze zrozumieniem kiwał głową, udając, że wierzy we wszystko, gdy tak naprawdę rozpoznawał kłamstwo wszystkich mężczyzn, którzy nie chcą wracać do domu. Sam niezliczoną ilość razy wciskał to Karolinie i nawet teraz nie miał wyrzutów sumienia.

Każdy na jego miejscu zachowałby się tak samo. Karolina stała się nieznośna i uniemożliwiała mu jakiekolwiek starania, krytykując wszystko, co robił przy dzieciach. Okazało się, że nawet głupiej pieluchy nie potrafił dobrze założyć, bo zawsze była albo ciut za ciasna, albo ciut za luźna. W końcu dał sobie spokój, zostawał w pracy po godzinach, a kiedy nocną ciszę przerywał płacz któregoś z chłopców, przykrywał głowę poduszką.

W tej chwili Konrad nie umiał określić, czy Karolina zmieniła się po ślubie, czy też zawsze taka była, tylko on, zafascynowany dziewczyną, tego nie zauważał. To zresztą nie było istotne, sprawą ważną stało się uporządkowanie wszystkiego, co zaszło.

Kiedy Mateusz powiedział, że rozmawiał z Tadeuszem, że tamten jest wściekły i pewnie długo jeszcze będzie, ale mimo to wszystkim się zajmie i Konrad może spokojnie wracać do domu, młody Jezierski zdał sobie sprawę, że wcale nie uciekł przed konsekwencjami, tylko przed własną żoną. Przed tym życiem, jakie z nią wiódł, okropnym, wypełnionym narzekaniem, gdzie stawiano mu wymagania, on zaś nie potrafił im sprostać. Odszedł od żony, która go nie doceniała. Powrót nie będzie łatwy. Dlatego odwlekał ów moment; udawał, że nie słyszy aluzji Mateusza, nadużywał jego przyjaźni i gościnności.

Problem polegał na tym, że tak samo jak nie chciał wracać, wrócić pragnął. Do ojca, synów i do niej. Gdyby tylko wiedział, jak to poukładać, żeby było dobrze.

Janina Krupska obudziła się zlana potem. Spojrzała za okno, gdzie aksamitna ciemność nocy utulała Różaną do spokojnego snu, i pomyślała, jak bardzo niesprawiedliwe jest to, że inni mogą spokojnie spać. Od czasu, gdy położyła się kwadrans po jedenastej, spała może godzinę, bo najpierw przewracała się z boku na bok, później zaś ze snu wyrywał ją nagły niepokój. Przytomniejąc, tłumaczyła sobie, że nic się nie stało, to musiał być zły sen, a chwilę później słyszała w głowie: „masz raka”.

Mam raka, mówiła sobie w myślach, a serce zaczynało jej walić z przerażenia. Zrobią mi operację, wytną go, powtarzała jak mantrę, by się uspokoić. Bezskutecznie, wiedziała bowiem, że nawet jeśli nie umrze w najbliższym czasie, z powodu małego guza w prawej piersi, to śmierć i tak nadejdzie. Trudno rozstać się z życiem, zwłaszcza gdy miało się w planach wreszcie zaznać szczęścia. To, jak bardzo roztrwoniła swoje życie, jak bardzo złe decyzje podejmowała, strasznie denerwowało Janinę.

Najgorsze jednak było, że nie znalazła ani jednej osoby, z którą mogłaby o tym porozmawiać. Mąż tak dobrze czuł się u sąsiada, że ani myślał o powrocie do domu. Nie wyszumiał się za młodu i teraz cieszył się urokami kawalerskiego stanu. No, może nie do końca się cieszył. Uwagi Janiny nie umknął fakt, że między nim a Marią coś się popsuło. To było do przewidzenia, nie pasowali do siebie. Błąd Janiny polegał na tym, że przed laty nie pozwoliła im przekonać się o tym, pewnie uniknęliby wielu rozczarowań. Nie, błąd polegał na tym, że nie dała sobie więcej czasu, by stwierdzić, czego tak naprawdę chce. Przecież tyle razy ścieżki Seweryna i Janiny biegły tuż obok siebie. Na pewno by się przecięły, gdyby trochę poczekała, zamiast uganiać się za Januszem.

Tak, teraz miała świadomość wszystkiego, co zrobiła źle. Niestety, zostało jej zbyt mało czasu, by to naprawić, co przerażało ją bardziej niż świadomość, że ma raka.

Wanda Zdunkowska obudziła się o trzeciej nad ranem. Spojrzała na zegarek i poczuła nieprzyjemny dreszcz na plecach. Gdy była mała i nie mogła zasnąć, straszono ją, że o trzeciej w nocy przyjdzie diabeł, bo to właśnie jego godzina, i zabierze niegrzeczną dziewczynkę do piekła. Szalenie edukacyjne, pomyślała. Trudno się dziwić, że po takich traumach stała się alkoholiczką.

Przez chwilę leżała wpatrzona w sufit. W pokoju obok spała Marysia i Wandzie się wydawało, że słyszy równy oddech tamtej, anioła stróża, który zasnął na warcie, zmęczony własnymi problemami. Wanda ostatnio dużo myślała o tym, że błędem okazało się budzenie demonów przeszłości. Był taki moment przed powodzią, gdy jej się wydawało, że wszystko zmierza we właściwym kierunku, bo Maria nie tylko wydała poezje, ale miała również szansę związać się z Januszem i nadrobić stracony czas. Nawet Wanda, która odznaczała w kalendarzu kolejne dni bez picia, uważała tamten okres za całkiem przyjemny. Gdyby była sentymentalna, określiłaby go jako najlepszy w całym życiu. Na szczęście nie uważała się za sentymentalną, więc gdy wszystko zaczęło się walić, mogła ze spokojem powiedzieć, że należało się tego spodziewać.

Usiadła na łóżku i patrząc na swoje gołe stopy, zapytała samą siebie:

– I po coś tu wracała?

Szept nieprzyjemnie zaszeleścił w cichym pustym pokoju, nie odważyła się więc udzielić odpowiedzi. Pomysł, by wrócić do domu i zapić się na śmierć, nie byłby taki głupi, gdyby Wandzie wystarczyło odwagi, żeby go od razu zrealizować. Zamiast tego zaczęła naprawiać przeszłość. Jakby to było możliwe! Jak mawiają mądrzy ludzie, co się stało, to się nie odstanie. Nie i już.

Wstała i podeszła do szafy. Ostrożnie wysunęła szufladę i zanurzyła rękę w kłębowisku majtek. Opuszki palców natrafiły na zimną twardość szkła i chwilę później bursztynowy płyn spłynął Wandzie do gardła. Chuchnęła i pociągnęła jeszcze łyk. Poczekała na ten moment, gdy człowiek zaczyna się czuć jak piłka, z której upuszczono odrobinę powietrza, a wtedy ukryła butelkę z powrotem i wróciła do łóżka. Teraz będzie łatwiej i myśleć, i zasnąć. Wspomnienie ojca, odgrodzonego od świata barierą niepamięci, już tak nie bolało, słowa: „Powinna pani wspomnieć lekarzowi, że w rodzinie wystąpił przypadek choroby Alzheimera”, nie mąciły snu.

Karolinę obudziło dziwne dudnienie. Namacała telefon na nocnym stoliku i wcisnęła klawisz, by włączyć wyświetlacz. Od jego jasności zapiekły oczy. Była czwarta nad ranem, więc od razu w jej głowie zabrzmiała piosenka, którą dawno temu śpiewała przy ognisku „...może sen przyjdzie, może mnie odwiedzisz...”. Uśmiechnęła się, sen nie musiał przychodzić, był tu i trzymał Karolinę w ramionach tak mocno, bardzo mocno... Zamknęła oczy i już, już zasypiała, gdy znowu rozległ się odgłos, który przed chwilą wyrwał ją ze snu.

Zaklęła i wstała.

Idąc do pokoju chłopców, szurała kapciami, kiedyś mięciutkimi z puchatym różowym futerkiem, teraz zaś przypominającymi sierść foksteriera, który wytarzał się w błocie. Dawno powinna była kupić sobie nowe. Problem polegał na tym, że kapcie znajdowały się na ostatniej pozycji na liście rzeczy potrzebnych. W takim razie powinna je wyrzucić, lepiej chodzić boso. Zrobi to rano.

Pozwoliła, by myśli o obuwiu zaprzątnęły jej głowę, nie pozwalając dojść do głosu rozważaniom, który z chłopców kaszle i jaka jest tego przyczyna. Oczywiście dzieci czasem pokasłują, to normalny, zdrowy odruch. Oczyszczają w ten sposób drogi oddechowe...

Dotknęła główki Kacpra. Była przyjemnie chłodna. Podeszła do Kuby i położyła mu rękę na czole. Ciepła. Dotknęła główki ustami. Poczuła, jakby ktoś wbił jej w wargi tysiąc rozżarzonych szpileczek, a to wrażenie trwało, gdy szła do łazienki po termometr. Myślała o matce, która zawsze sprawdzała temperaturę, całując dziecko w czoło, a teraz była zbyt daleko, by się na coś przydać.

Karolina usiadła na brzegu dziecięcego łóżeczka i podciągnęła synka tak, by leżał jej na kolanach. Włożyła mu pod pachę termometr i czekała na moment, gdy aparat zasygnalizuje, że czas pomiaru minął. Przez chwilę z niedowierzaniem patrzyła na temperaturę i uznawszy, że coś poszło nie tak, powtórzyła pomiar. Nie chciało wyjść inaczej. Kuba miał trzydzieści dziewięć stopni. Jak to możliwe, jeszcze wieczorem biegał jak szalony. A jednak, przecież teraz czuła, jaki jest ciepły, widziała, jak kolejny atak kaszlu wstrząsa całym jego ciałkiem. Biedny mały króliczek, wczoraj taki wesoły, a dziś chory. To oczywiście wina Karoliny. Nie powinna była pozwalać na lody i chlapanie wodą. Powinna była zmienić mu koszulkę, kiedy się spocił. Dlaczego pomyślała, że nic mu nie będzie, bo przecież jest ciepło?

Ucałowała synka i zeszła do kuchni, by znaleźć coś przeciwgorączkowego. Rano zadzwoni do przychodni. Żeby tylko nie było to nic poważnego. I żeby Kacper się nie zaraził. Z jednym chorym dzieckiem jest ciężko, a co dopiero z dwójką. Kiedy zachorowali zeszłej zimy, przez tydzień nie wychodziła z domu, zajęta podawaniem leków i praniem przepoconej pościeli. Dobrze, że Konrad robił zakupy i biegał do apteki. A jak będzie teraz? Kto zajmie się dziećmi, gdy trzeba będzie pójść po lekarstwa, kupić chleb i masło? Do Karoliny dotarło, że do tej pory nie wiedziała wszystkiego o życiu samotnej matki i że być może, najgorsze wciąż przed nią.

– Nienawidzę cię, dupku – powiedziała do nieobecnego męża.

Do dziś nie zdawała sobie sprawy, jak głęboko i szczerze. Mogła znieść to, że jej nie kochał, że ich zostawił, że nie dał znaku życia. Jednak to, że zostawił własne dzieci, było niewybaczalne i Karolina postanowiła nigdy nie wybaczyć Konradowi.

Wróciła na górę i wlała Kubie do ust środek przeciwgorączkowy. Później wzięła go na ręce i przeniosła do swojego łóżka, by, czuwając nad synkiem, móc trochę się zdrzemnąć. Gładząc rozpaloną główkę Kubusia, myślała o tym, że nie poradzi sobie sama z wychowaniem chłopców, że potrzebuje pomocy.

Freddy obudził Agatę skomleniem o szóstej rano. Jeśli chce się skończyć z nieładnym nawykiem spania do południa, należy pozwolić, by mąż podarował ci szczeniaczka, potem zaś trzeba wyrzucić tegoż męża ze swojego życia, ironizowała w myślach, wkładając dres. Chwilę później szła ścieżką wzdłuż rzeki.

Zawsze lubiła ów moment, gdy późne lato niepostrzeżenie zmienia się w złotą jesień, nad łąkami wiszą muślinowe mgły, a w złociste wiechy nawłoci wplątują się srebrne nitki babiego lata. Dlatego szła teraz przed siebie, ciesząc się pięknem otaczającego świata, spokojna, mimo że szczęście wymykało jej się z rąk. Powinna je chwytać, czekała jednak. Wiedziała dobrze, że między jej mężem a jego byłą żoną jest tyle żaru, co w zalanym wodą ognisku. I dlatego, nawet jeśli sprawy między tymi dwojgiem zajdą daleko, Michał ucieknie, jak tylko znajdzie się w sypialni, z której wieje arktycznym chłodem. A to dawało Agacie jeszcze trochę czasu, by mogła pobyć sama. Samotność okazała się strasznie fajna. Nie, samotność to złe określenie, bo przecież w życiu Agaty byli rodzice, do których ostatnio często dzwoniła, a także Marta, Teresa, zamierzająca wrócić za tydzień, góra dwa, jak tylko popsuje się pogoda, były przyjaciółki z Wrocławia, które obiecały wpaść na weekend, i wreszcie Freddy, budzący ją rano i wyciągający na spacer nad rzekę, gdzie było tak cicho i pięknie. Agata nie czuła się samotna, po prostu miała wakacje od bycia z mężczyzną.

Spływająca po umywalce kropla czarnej farby wyglądała jak łza namalowana na policzku arlekina. Julka patrzyła na nią przez chwilę, a później odkręciła kran. Po chwili w łazience znów było czysto. Jakby nic się nie wydarzyło. A jednak... Spojrzała w lustro i zawahała się chwilę, jakby nie mogła uwierzyć, że to jej własne odbicie.

Pomysł przyszedł jej do głowy kilka dni wcześniej. Od razu kupiła farbę, ale nie miała odwagi. Dziś w nocy nie mogła spać. Patrzyła w okno i myślała o tym, że w jej sercu również panuje noc. W końcu wstała, wyjęła z plecaka pudełko z farbą do włosów i poszła do łazienki.

Nawet nie zachowywała się specjalnie cicho, nie bała się, że obudzi matkę, bo ta spała twardo jak kamień. To chyba miało związek z ciążą, ale Julka nie pytała. Nie obchodziło jej nic, co dotyczyło Obcego – tak na własne potrzeby dziewczyna nazwała wrogą istotę rozwijającą się w łonie matki. Nienawidziła tego, co stało się z jej życiem. Jak chwytliwa fraza muzyczna, powracająca bez przerwy, tak Julce wracał przed oczy obraz sprzed czterech lat. Siedziała w swoim pokoju z Emilką, malowały paznokcie perłowym różem, który nie rzucał się w oczy nauczycielom, i rozmawiały o życiu. „Ja zdecydowanie jestem córeczką tatusia. Z mamą się po prostu przyjaźnimy”.

To było wspomnienie z innego świata, innego życia. Dziś ojciec miał nową żonę, podłą zołzę, która całowała się z Mateuszem, a matka nosiła w brzuchu pamiątkę płomiennego romansu. A wszystko to uderzy w nią, Julkę. W szkole będą się z niej śmiali. Najchętniej już by tam nie wróciła, nie była jednak tak głupia, by nie wiedzieć, że edukacja to jedyna droga do wyrwania się z tej dziury.

Popatrzyła na dziewczynę w lustrze, tak inną od tej, jaką zawsze była. Tylko oczy zostały te same, jasne, takie jak u ojca, w oprawie ciemnych, długich rzęs. Jasne włosy, którymi obdarzyła Julkę natura, stały się teraz, za sprawą chemii, czarne, granatowoczarne, jeśli wierzyć temu, co napisano na opakowaniu.

Weszła do swojego pokoju i spojrzała z pogardą na białą bluzkę, którą matka dzień wcześniej wyprasowała.

– Czarny kolor, czarne dno, tak to widzę – powiedziała, wyciągając z szafy czarną, bawełnianą koszulkę. Przekaz był prosty: jest obrażona na cały świat, wkurwiona i z nikim nie będzie gadała. Mogą się śmiać za plecami, ale nikt nie odważy się do niej odezwać.

Najgorsze, że ona sama nie odważy się odezwać do nikogo. A tak bardzo potrzebowała z kimś pogadać.

Kilka minut po ósmej Tadeusz Jezierski zszedł do kuchni, by napić się kawy z nowiutkiego ekspresu, który stanowił wkład Janusza w ich wspólne, znów kawalerskie życie. Nie musiał się śpieszyć, w kancelarii miał być dopiero o dziesiątej, mógł więc rozkoszować się napojem i jedną z owych rzadkich teraz chwil samotności.

Zaproponowanie Januszowi, by zatrzymał się u niego na kilka dni, było podobne do spontanicznej decyzji o przygarnięciu psa. Człowiek nie myśli, co będzie później, nawet nie próbuje sobie tego wyobrazić, bo serce mu krzyczy: „Zrób coś dobrego. Będzie fajnie!”. I ani się człek spostrzeże, a jego ulubione miejsce na kanapie jest zajęte, a słodką samotność diabli wzięli.

Lista rzeczy, które go szczególnie irytowały w Januszu, była bardzo długa. Tamten zapełniał zlew brudnymi naczyniami, mylił środek do prania ręcznego z płynem do płukania tkanin, rzucał sweter na krzesło w kuchni, jakby szafa nie istniała, oglądał telewizję z włączonym głośno dźwiękiem, a potem zasypiał i chrapał. Były momenty, gdy Tadeusz miał na końcu języka słowo „wynocha”, bo wydawało mu się, że nie wytrzyma już z Krupskim ani minuty dłużej. Jednak w tej chwili był rad, że nie wyrzucił przyjaciela, bez niego przetrwanie tego, co wydarzyło się ostatnio, byłoby znacznie trudniejsze.

Próbował nie myśleć o Teresie, lecz bezskutecznie. Wraz z jej obrazem w głowie pojawiały się pytania. Dlaczego go nie kocha? Dlaczego nie docenia? Czy nie rozumie, że po śmierci żony Tadeusz nie związał się z nikim, bo czekał na taki moment, gdy on i Teresa będą mogli być razem? Jeśli nie siła uczucia, to powinna ją przekonać taka stałość. Czyż kobieta nie marzy, by być kochaną? Dlaczego więc nim wzgardziła? Nawet nie próbował sobie odpowiadać. To było zbyt trudne, zbyt bolesne.

Odstawił pusty kubek na kuchenny blat i podszedł do okna. W ogrodzie wciąż intensywnie kwitły róże, onętki, aksamitki i astry, a trawa była intensywnie zielona. Patrzył na to wszystko bez dumy, bez zachwytu, z zimą w sercu.

Sylwia Brzozowska trwała w zawieszeniu między jawą a snem, nie mogąc się zdecydować na żadne z nich. Gdyby córka nie trzasnęła drzwiami, Sylwia spałaby jeszcze. Skoro jednak się obudziła, może powinna wstać? Która to godzina? Wyciągnęła rękę po telefon, leżący na nocnej szafce. Przez moment nie dowierzała, dopiero po chwili z wolna budzący się umysł wyjaśnił, że dobrotliwa pani dyrektor zarządziła apel rozpoczynający rok szkolny na dziesiątą, by dać dzieciakom jeszcze ten jeden, ostatni dzień wakacji. Julka spokojnie mogła wyjść z domu trzy kwadranse po dziewiątej, zdąży.

A Sylwia nie. Powinna być w pracy godzinę temu. Pewnie, gdy budzik w telefonie zadzwonił, wyłączyła go, zamiast ustawić drzemkę.

– To się zdarzyło po raz ostatni – zapewniła siebie, idąc do łazienki.

Kiedy już minęły nudności, zaczęło się zmęczenie tak silne, jakby organizm chciał się wyłączyć. Sylwia czuła się jak niedźwiedź jesienią – nic, tylko obrastać tłuszczem i myśleć o spaniu.

Opłukała twarz zimną wodą, licząc na orzeźwienie, ale efekt nie był zadowalający. Sięgnęła po mleczko, by przetrzeć skórę, a gdy wyrzucała zużyty wacik, zauważyła w koszu opakowanie po farbie do włosów.

– Julka! Coś ty najlepszego zrobiła?

Przecież córka mogła powiedzieć, że chce zmiany. Sylwia zabrałaby ją do fryzjera, który profesjonalnie dobrałby kolor. Takie domowe farbowanie wychodzi fatalnie, zwłaszcza gdy robi się je samemu, po raz pierwszy i w ciemnej łazience. Sylwia westchnęła, wyobrażając sobie córkę z jasnymi pasmami tam, gdzie zabrakło farby. Jeśli Julka wygląda jak zebra, to może mieć pretensje tylko do siebie.

Westchnęła ciężko i przysiadła na brzegu wanny. Nie potrafiła zrozumieć, co się ostatnio działo z tą dziewczyną. Córka, zawsze taka rozsądna, mądra, zachowywała się teraz jak rozdrażniona trzylatka. Kiedy Sylwia próbowała z nią rozmawiać, to albo milczała, albo wychodziła, trzaskając drzwiami, albo też krzyczała, jak bardzo wszystkich nienawidzi.

To zrozumiałe, że trudno jej się pogodzić z nową rzeczywistością. Nie jej jednej zresztą. Olgierd, przecież dorosły facet, wyparł się odpowiedzialności. Nawet Sylwia nie do końca wierzyła, że ponownie zostanie matką. Julce musiało być ciężko. Rozmowa jest jednak dużo lepszym pomysłem niż celowe oszpecenie się.

Żeby tylko nie wróciła z kolczykiem w nosie, pomyślała Sylwia, z trudem wbijając się w granatową spódnicę, która od lat wisiała w szafie, bo zawsze była sporo za luźna. Jak z nią rozmawiać? Czy w ogóle da się rozmawiać z młodym człowiekiem, który owinął się w złość i arogancję jak w kokon? Trzeba czekać.

Sylwia położyła rękę na brzuchu. Problem polegał na tym, że nie miała zbyt wiele czasu. Potrzebowała córki, bo ta była jej jedyną przyjaciółką. Wiedziała również, że Julka potrzebuje matki, bo bez dobrych z nią relacji trudno wchodzić w dorosłość.

Spojrzała na zegarek i znów zaklęła. Niedobrze przychodzić do pracy tuż przed przerwą śniadaniową. Dobrze chociaż, że nie będzie się musiała tłumaczyć przed szefową.

Janusz jeszcze raz poprawił dokumenty ułożone na biurku. Teraz teczki z aktami leżały równiutko na brzegu blatu. Przysunął do siebie klawiaturę i uderzając dwoma palcami, wpisał swój login i hasło. Nigdy się nie nauczył pisać szybko na komputerze, choć Janina nieraz proponowała, by poszedł na kurs. Wydawało mu się, że to niepotrzebne, przecież większość notatek służbowych sporządzał ręcznie.

Aż tu pewnego dnia pojawiły się komputery i przejęły władzę nad komisariatem. Wcześniej je ignorował, lecz gdy wrócił do pracy po wypadku, wylądował za biurkiem. I teraz musiał albo się przystosować, albo iść na emeryturę. Na to drugie nie bardzo miał ochotę. Wizja kolejnych dni spędzanych na sofie, z piwem w jednej ręce, a pilotem w drugiej, wydawała się Januszowi przerażająca. Nie tak sobie to wyobrażał.

Mniej więcej rok temu doszedł do wniosku, że już dłużej nie wytrzyma z Janiną. Optymiści mawiają, że w małżeństwie z czasem mijają uczucia i zostaje przyzwyczajenie. Janusz przez ponad trzydzieści lat nie zdołał jednak przywyknąć do swojej żony, a jej wady z każdym dniem irytowały go coraz bardziej. Próba odejścia skończyła się tym, że przez jakiś czas stał się jeszcze bardziej od niej uzależniony. Bywały wtedy chwile, gdy miał dość życia. Później, kiedy odzyskał zarówno władzę w nogach, jak i nadzieję, że wszystko jeszcze przed nim, wylała rzeka. Skoncentrowany na córce, zaniedbał Marysię, która ostatecznie dała mu kosza.

Może to i dobrze. A może źle, bo został sam, a to do niego nie pasowało. Był jednym z tych facetów, dla których rodzina wiele znaczy. Kochał dzieci. Czekał na wnuki; chciał się o nie troszczyć, by mieć szansę naprawienia błędów, które sam popełnił jako ojciec.

Na razie nie zapowiadało się na wnuki, widoków na związek też nie było. Januszowi musiał wystarczyć Tadeusz i jego problemy. No i praca. Nawet jeśli to sprawa włamania do garażu. Niczego nie będzie lekceważył, wykaże się skrupulatnością i nauczy szybko pisać na komputerze. Potrzebował swojej pracy, tu czuł, że żyje.

O tym, że kobiety są jakieś inne, Tomek dowiedział się w pierwszej klasie szkoły podstawowej, kiedy to koleżanka, w którą rzucił śnieżką, zamiast oddać, rozryczała się i pobiegła ze skargą do nauczycielki. A przecież śnieg był miękki i na pewno jej nie zabolało. Natomiast tyłek Tomka później zabolał, owszem, jego ojciec bowiem miał strasznie konserwatywne metody wychowawcze.

Ani wtedy, ani nigdy później Tomek nie zastanawiał się nad przyczyną takiego stanu rzeczy. Akceptował ową inność. Tylko czasem go wkurzała. Tak jak dziś, gdy zadzwoniła Karolina. Czy nie można po prostu powiedzieć: „Dziecko zachorowało, potrzebuję pomocy”? Nie! Muszą być podchody, przepraszanie, podchwytliwe pytania, czy aby nie przeszkadza. Przecież tyle razy powtarzał, że może na niego liczyć. Zwłaszcza jeśli chodzi o pomoc przy chłopcach.

Bez zwłoki ruszył na Różaną. Nie minął kwadrans od rozmowy, a już parkował pod domem Karoliny. Zastał ją w pokoju Kuby, szykowała malca na wizytę do lekarza.

– Pozwól, pomogę – powiedział, wyjmując jej z rąk bluzę.

Tomek nigdy wcześniej nie miał kontaktu z chorym dzieckiem. Zdziwił się, jak gorąca może być skóra, rozpalona gorączką. Wsuwał bezwładne rączki w rękawy bluzy i myślał, jak dzielnie mały wspinał się po drabinkach na placu zabaw. Jeszcze dwa dni temu tak wesoło się bawił. Wziął chłopca na ręce i mocno przytulił, by dodać otuchy bardziej sobie niż choremu.

– Będzie dobrze – zapewniał, niosąc go do samochodu.

Nie bardzo mu się podobało, że Karolina pojedzie do lekarza sama. Chciał tam z nią być.

– Poradzę sobie. Wolę, żebyś został w domu z Kacprem. Nie chcę go ciągnąć do przychodni, jedno chore dziecko wystarczy.

Wrócił do domu i robiąc sobie kawę w kuchni, raz po raz spoglądał na malca, który, owinięty w koc ze Spidermanem, oglądał bajkę w telewizji.

– Mogę się przyłączyć? – zapytał, a gdy dostał pozwolenie, umościł się na kanapie.

Nie mógł się skupić, w napięciu czekał na wiadomość od Karoliny. Wyciągał telefon i wpatrywał się w wyświetlacz, jakby samo to miało mu dostarczyć odpowiedzi na pytania, kłębiące się w głowie. Czy to coś poważnego? Może to tylko grypa? Ale czy przypadkiem grypa u dzieci nie jest poważną chorobą? Chyba tak, czytał kiedyś o powikłaniach. Tylko czy o tej porze choruje się na grypę? Z chorób znał jeszcze przeziębienie, zapalenie płuc i gruźlicę. Martwił się…

Wstał, wyszedł do kuchni i przyłożył głowę do zimnych drzwi lodówki. Uświadomił sobie, że kocha tę kobietę i jej synów. Problem w tym, że w ich życiu jest inny mężczyzna. Przyjdzie dzień, kiedy będzie musiał walczyć o tę rodzinę z Konradem.

Jeśli Karolina i chłopcy kochają jego, Tomka, choć w połowie tak mocno, jak on ich, wygra.

Kot Konstanty złapał się na tym, że ucieka przed współlokatorem. Choć powinien rozkoszować się ciepłą podłogą w salonie, położył się w sypialni pod łóżkiem, świadom, że Seweryn nie zajrzy tu aż do wieczora. Nigdy specjalnie za nim nie przepadał, ale z godnością znosił takie towarzystwo. Jeśli znasz swoją wartość, masz dystans do świata i potrafisz ignorować niedogodności, obecność w pobliżu głupka nie może ci zaszkodzić. Ponieważ Konstanty te i wiele innych przymiotów posiadał, przez długi czas ze stoickim spokojem znosił obecność współlokatora. Teraz jednak czuł, że pokłady świętej cierpliwości się skończyły. Zadając sobie pytanie, dlaczego tak się stało, Konstanty znalazł dwie odpowiedzi. Pierwsza była taka, że Seweryn w irytujący sposób okazywał mu sympatię. Druga – nikt, zupełnie nikt nie jest w stanie wytrzymać takiego marudzenia.

A Seweryn marudził. Narzekał na swoje życie, które było do dupy, fakt. Narzekał również na samotność, czego już zrozumieć się nie dało. Przecież samotność jest najlepszym, co może się w życiu przydarzyć. To taki cudowny brak skrępowania więzami z innymi, którzy ustawicznie próbują ci narzucić własne poglądy. Samotność to wolność od odpowiedzialności za czyjeś uczucia. A przede wszystkim to rozkoszowanie się towarzystwem samego siebie, najlepszym z możliwych.

No tak. Jak na to popatrzeć z tej strony, towarzystwo współlokatora, które jest nie do wytrzymania dla innych, musi być nieznośne również dla niego. Nic dziwnego, że uwiera go samotność, bo ta jest zarezerwowana dla istot doskonałych, takich jak Konstanty.

Nie znaczy to jednak, że kot chciał być towarzyszem narzekającego człowieka.

Leokadia Jezierska jak zwykle obudziła się po szóstej, ale nie zamierzając wstawać, dopóki Marta nie wyjdzie z domu, pozwoliła sobie na drzemkę. Nigdy jeszcze nie spędziła całego ranka w łóżku i dziwnie się z tym czuła, miała jednak świadomość, że kłamstwo musi być wiarygodne. Nie mogła przecież wstać, krzątać się po ogrodzie, robić śniadania, a później ni z tego, ni z owego oświadczyć, że źle się czuje. Oczywiście Marta i tak by się przejęła, chodziło jednak o umiejętne budowanie napięcia. Od kilku dni Leokadia symulowała symptomy różnych słabości, właściwych jej wiekowi. Pytała o przedmioty, które leżały na widoku, pytała o dzień tygodnia, nie wyszła do ogrodu, tłumacząc, że jakoś nie ma ochoty, a dziś zamierzała odegrać zasłabnięcie.

Oczywiście, że szkoda jej było Marty, która z niepokojem w oczach patrzyła na to wszystko coraz bardziej zmartwiona, są jednak w życiu sytuacje, gdy cel uświęca środki. Choć Marta nigdy się o tym nie dowie, cały ów spektakl odbywał się dla niej, by zrozumiała, jak niesprawiedliwie krótkie jest życie i jak ważne, by ów czas był szczęśliwy.

Dlaczego oni tak wszystko komplikują? – zastanawiała się Leokadia, wsuwając stopy w kapcie. Doprawdy nie ma nic smutniejszego, niż widzieć ludzi, którzy się kochają, są sobie potrzebni, a jednak się nie rozumieją. My z Konradem byliśmy zupełnie inni. Bo też życie było wtedy inne. To paradoksalne, ale łatwiej żyć w trudniejszej rzeczywistości.

W łazience umyła twarz wodą z mydłem. Skóra natychmiast zaprotestowała przeciw tej zbrodni, ale Leokadia nie potrafiła wyzbyć się nawyku i zmusić do używania nowoczesnych kosmetyków, mleczek i żeli, które kupowała Marysia.

– Twoja skóra będzie po nich bardziej jędrna – przekonywała córka, na co Leokadia odpowiadała, że tylko cud może przywrócić jędrność jej skórze.

Złośliwie dodawała także, że w wypadku Marii jest dokładnie tak samo. Wtedy tamta odwracała głowę. Nie potrafiła odpyskować, zbuntować się przeciw uszczypliwości matki.

– Czemu tak ją traktuję? – zapytała Leokadia własne odbicie w lustrze, ale nie odpowiedziała sobie.

Znała odpowiedź, w pewnym wieku człowiek robi się zbyt stary, by nie być wobec siebie szczerym, niechętnie jej jednak udzielała. Kochała córkę, czyż to nie najważniejsze?

Wróciła do pokoju i przysiadła na brzegu łóżka. Już to, że wciąż miała na sobie piżamę, sprawiało, że czuła się chora. Strach, co by było, gdyby naprawdę zaniemogła. Nie będzie o tym myśleć, lepiej skupić się na życiu. Nie można odchodzić, gdy ważne sprawy wciąż są nieuregulowane. Kiedy Marta i Olgierd wrócą do siebie, wreszcie szczęśliwi, Leokadia będzie mogła naprawdę odejść. Tymczasem musiała symulować chorobę, by ich do siebie ponownie zbliżyć.

Na stole panował bałagan. Oprócz dwóch brudnych kubków stał tam trzeci, wypełniony parującą kawą, leżały gazety, dokumenty, kalendarz, ulotki z pizzerii, kwity z pralni i brudna ścierka. Telefon też gdzieś tam był. Jego sygnał, wydobywający się spod stosu papierów, wydawał się coraz bardziej rozpaczliwy. Zamilknie za pięć sekund, cztery, trzy...

Cisza. I właśnie w tym momencie Michałowi udało się go zlokalizować. Spojrzał na wyświetlacz. Jedno nieodebrane połączenie z zastrzeżonego numeru. Zaklął i by wyładować złość, uderzył pięścią w stół, zbyt późno przypominając sobie, że choć Agata wielokrotnie o to prosiła, wciąż nie dokręcił rozchybotanej nogi. Kawa w kubku rozkołysała i część zalała dokumenty. Zerwał się, by je ratować, ale potrącił przy tym stół. Kubek się przewrócił, kawa popłynęła prosto na spodnie Michała. Wtedy ponownie odezwał się telefon.

Rozmowa nie szła po jego myśli. Liczył, że uda mu się przekonać klienta i zdobędzie zlecenie. Skończyło się jednak na ogólnikach. Umówili się na spotkanie i Michał chciał myśleć, że to dobrze rokuje, jednak w głowie słyszał głos, mówiący: „Kolejna strata czasu”. Pilnie potrzebował jakiejś pracy, bo przeciągające się bezrobocie powodowało frustrację. Potrzebował również pieniędzy i domu, w którym mógłby wieść normalne życie.

Mieszkanie w biurze było rozwiązaniem tymczasowym, co dawało się już odczuć, zwłaszcza gdy zabrakło Agaty i owego kobiecego porządku, który wniosła w życie Michała. W całe życie, bo nie chodziło tylko o kwestię pozmywanych naczyń czy wyprasowanych koszul. Agata była jak drogowskaz, który już od momentu pierwszego spotkania wyznaczał Michałowi kierunek.

Co sprawiło, że nagle postanowił iść w przeciwną stronę? Sylwia. Jak zawsze Sylwia. Ta od początku stała się katalizatorem niewłaściwych wyborów i złych decyzji w jego życiu. Jedyną dobrą rzeczą, jakiej się w całym swoim pierwszym małżeństwie doszukał, był rozwód. A mimo to nie wyciągnął właściwych wniosków i ponownie zbliżył się do Sylwii. Zaopiekował się, zaangażował i co najgorsze, zaryzykował szczęście, które go ogarnęło, gdy związał się z Agatą. Dlaczego?

– Bo jesteś głupi i naiwny – odpowiedział sobie, jednocześnie próbując sprać plamę ze spodni. Kiepsko mu szło. Tak jak wszystko ostatnio. – Idiota. Dureń skończony! – wymyślał sam sobie.

A jednak, choć czuł, że wina za to, że zaniedbał żonę, a także za to, co się stało w ich małżeństwie, leży po jego stronie, nie mógł wybaczyć Agacie braku cierpliwości, który pchnął ją w ramiona Mateusza. Gdyby chodziło o kogoś innego, może łatwiej byłoby to wybaczyć, ale młody Krupski...

Michał nie znał go dobrze, ot, z widzenia. Mijali się na ulicy w czasach, gdy tamten jeszcze mieszkał z rodzicami. Nigdy nie mówił „dzień dobry”, patrzył wilkiem, jarał papierosy jak stary szewc, a dziewczyny zmieniał jak rękawiczki. Traktował świat jak swoje królestwo, na wszystkich patrzył z góry i brał to, na co miał ochotę. Michał szczerze gówniarza nie lubił i bezinteresownie źle mu życzył. Nawet z pewnym zdziwieniem przyjął wiadomość, że Krupski poszedł do policji, bo spodziewał się, że tamten trafi do pierdla.

To, co kiedyś było niechęcią, zwykłym uprzedzeniem, dziś zamieniło się w nienawiść. A skoro tak bardzo nienawidził Mateusza, jakże miał wybaczyć Agacie?

– Głupia, jak mogłaś być tak głupia? – zapytałby ją o to, gdyby miał okazję. Niestety, Agata przeniosła się do Teresy, zostawiając go samego z jego myślami, złością i gniewem. I z samotnością, która była nie do zniesienia.

Tak, w tym momencie Michał potrzebował wielu rzeczy – pracy, pieniędzy, wspólnika i domu, ale najbardziej na świecie potrzebował swojej ukochanej żony.

Marta Krupska podziękowała rehabilitantce, wzięła torbę i wyszła z gabinetu na korytarz, gdzie usiadła na pierwszym wolnym krześle. Nie dlatego, że musiała odpocząć, ćwiczenia nie były męczące, po prostu chciała zatrzymać się na chwilę i uspokoić myśli, przypominające gromadę dzieci – gdy miała je na oku, siedziały grzecznie, ale jak tylko się odwróciła, zaczynały szaleć. Efekt stanowiły wyciągane z dna pamięci obrazy, dawno zapomniane uczucia, przebłyski podświadomości. O ile w życiu Marty panowała stagnacja, o tyle w jej umyśle był taki chaos, że z trudem dawała sobie z nim radę.

Przechodząca korytarzem pielęgniarka zapytała, czy wszystko w porządku.

– Tak, po prostu trochę się zmęczyłam – skłamała, z trudem zmuszając się do uśmiechu.

A później międliła w myślach słowo „w porządku”, jakby to był kawałek papieru, aż w końcu nic z niego nie zostało. No bo przecież nic nie jest w porządku.

Gdy człowiek prawdomówny skłamie, ludzie mu uwierzą, przyjmują bowiem, że jak zawsze jest szczery. Tak samo bywa z kłamcami. Jeśli ktoś ciągle oszukuje, to nawet jeśli raz powie prawdę, zostanie ona uznana za kłamstwo. Nie było więc winy Marty w tym, że nie wierzyła Olgierdowi. A jednak tak właśnie się czuła. I jeszcze to dołujące poczucie straty i pragnienie, by cofnąć czas do chwili, zanim wszystko się popsuło.

Najgorsze to, że tak bardzo chciała wierzyć Olgierdowi, a uwierzyła Sylwii. A przecież tamta wcale nie miała powodów, by być absolutnie szczera wobec Marty, Olgierda czy Tomka. Jednak to jej, podłej manipulantce, Marta uwierzyła. A ów wybór przekreślił szczęście, którego mogła zaznać z Olgierdem. Teraz cierpiała, niewyobrażalnie wprost, bo nie ma nic gorszego, niż kochać kogoś nad życie i nie móc z nim być.

Nie. Jest coś gorszego. To skazująca na samotność świadomość, że już nigdy nikogo się nie pokocha w ten sposób.

Podniosła się z krzesła i powoli, wciąż lekko utykając, ruszyła do wyjścia.

Krzyki, dochodzące z ulicy, obudziły Olgierda. Spojrzał na zegarek – minęło już południe. Potarł skronie, głowę miał dziwnie ciężką. Wstał, przeciągnął się i podszedł do okna, by sprawdzić, co jest źródłem tych hałasów. Zobaczył grupę dzieciaków w biało-granatowych ubraniach. No tak, rok szkolny się zaczął. Dla dorosłego, bezdzietnego faceta pierwszy września jest najzwyklejszym dniem pracy. Dla dzieciaków oznacza on koniec wakacji, początek porannego wstawania i zakuwanie po nocach wiedzy, której nigdy nie wykorzystają. Trudno się dziwić, że krzyczą. Sam miał na to ochotę, gdy pomyślał, jak teraz wygląda jego życie.

Najróżniejsze emocje i pragnienia zaplątały się w cholerny węzeł gordyjski, a Olgierd, nie wiedzieć czemu, chciał to wszystko rozsupłać. Kusiło go, by idąc za przykładem Aleksandra Wielkiego, przeciąć supeł, jednak obiecał sobie, że nigdy więcej nie będzie dupkiem.

Dlatego też tkwił w Rubiniu, zamiast wyjechać i odciąć się od tego całego bajzlu z Sylwią i dzieckiem, którego rzekomo miał być ojcem. Słowa „ojciec” Olgierd nie lubił od dziecka, teraz stało się jeszcze bardziej znienawidzone, z powodu owej niepewności, jaką do niego dodawał za każdym razem, gdy myślał o dziecku Sylwii. Gdyby wiedział, że jest jego, zaakceptowałby ów fakt. Poniósłby konsekwencje nie tylko finansowe; również emocjonalnie zainwestowałby w to, by być dobrym tatą (nie ojcem). Jeśli jednak dziecko nie jest jego?

Gdyby chodziło o Martę, nie miałoby to znaczenia. Powiedziałby: „Okej, popełniłaś błąd, ale kocham cię tak mocno, że nie ma sposobu, bym również nie pokochał tego dziecka”. Niestety, w ciąży była kobieta, za którą Olgierd nie przepadał. Chciałby jej nienawidzić, ale przez ten krótki okres, gdy spotykali się wiosną, uważał, że jest fajna, zabawna i inteligentna, i tamte wspomnienia wciąż miały wpływ na jego obecne odczucia. Gdyby nie to, że obwiniał Sylwię o zrujnowanie jego z takim trudem odbudowywanych relacji z Martą, może mógłby myśleć o niej z sympatią.

Niestety, stało się to, co się stało. Marta, jak zwykle, mu nie uwierzyła, wszystko się skończyło, a w brzuchu Sylwii rosło dziecko. Obie były przekonane, że to Olgierd jest ojcem, choć on sam uważał inaczej.

Wszedł do kuchni, by zrobić sobie kawę. Na stole stała opróżniona do połowy butelka johnniego walkera. Dziwne, miał wrażenie, że wczoraj to były tylko dwa kieliszki. Góra trzy. Powinien uważać. Picie nie jest dobrym wyjściem, gdy człowieka trapią kłopoty. Niczego nie rozwiązuje, w niczym nie pomaga i może tylko bardziej wszystko zagmatwać. A czego, jak czego, ale komplikacji Olgierd miał pod dostatkiem. Jedyne, o czym marzył, to wyjście na prostą.

Teresa zostawiła klucz od pokoju w recepcji i poszła nad morze. Trochę szkoda było wyjeżdżać, czuła jednak, że powoli nadchodzi czas powrotu do domu. Kiedy wyjeżdżała z Rubinia, myślała tylko, że to dobry pomysł. Po przyjeździe tutaj miała kryzys i pragnęła jak najszybciej wrócić. Dobrze, że tego nie zrobiła, bo teraz widziała, że ten wyjazd był prawdziwym błogosławieństwem.

Jest pewna mądrość w biblijnej sugestii, by udać się na pustynię, gdy trzeba przemyśleć ważne sprawy. W samotności i ciszy łatwiej zajrzeć w głąb swego serca. Szum fal zagłuszał jej płacz, wiatr unosił pełne wściek­łości słowa, deszcz spłukiwał łzy i w końcu w duszy Teresy nastał spokój, podobny do poranka. To spojrzenie z daleka na siebie, swoje małżeństwo i życie, sprawiło, że dokonała rozliczenia, oceniając, co naprawdę miało wartość i co powinna zachować, a o czym trzeba zapomnieć. Mimo że straciła Zbyszka, w jej życiu wciąż są ludzie, o których warto powalczyć. Janina, Maria i Wanda, Janusz, a przede wszystkim Agata, za którą Teresa bardzo już tęskniła.

Tęskniła też za swoim ogrodem, zanurzaniem palców w wilgotnej ziemi, podlewaniem, przycinaniem, za tym wszystkim, co jest związane z pielęgnowaniem roślin. To zadziwiające, jak proste czynności mogą nas uszczęśliwić. Teresa przypomniała sobie zasłyszaną kiedyś mądrość: „Chcesz być szczęśliwa przez tydzień, znajdź sobie męża. Chcesz być zawsze szczęśliwa, załóż ogród”. Uśmiechnęła się; czuła, że życie wciąż ma jej coś do zaoferowania. Nawet jeśli to tylko spokojne dni, i tak się cieszyła. Najważniejsze, że ma przyjaciół i nie jest samotna.

Teodor Marciniak nie był z siebie zadowolony. Wydawało się to dziwne, bo na ogół nie był zadowolony z innych. Tym razem jednak jego własna głupota sprawiła, że sam sobie musiał powiedzieć kilka gorzkich słów. No bo jak można popełnić tak głupi błąd? Teodor, pasjonat literatury, a poezji w szczególności, wiedział, że nie należy utożsamiać narratora z autorem, bowiem narrator jest to postać należąca do fikcji dzieła literackiego. Nie należy również stawiać znaku równości między podmiotem lirycznym a poetą, gdyż zawsze istnieje ryzyko, że ten się kreował, nałożył maskę czy też, jak to dosadnie nazwał Gombrowicz, gębę.

I mimo owej wiedzy Teodor dał się zwieść i oszukać. Uwierzył, że poetka jest równie delikatna, wrażliwa i słodka, co jej ja liryczne. Rzeczywistość okazała się rozczarowująca – pięćdziesięcioletnia podfruwajka, która lata za jakimś nieoczytanym łachmytą w sandałach.

Najbardziej bolesne było jednak to, że on, Teodor, otworzył się przed nią, nie krył prawdy o sobie, pełen nadziei, że przeniosą tę znajomość na wyższy poziom. Przyszła nawet chwila, gdy myślał, że chyba mógłby się z Marią ożenić.

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Trzeba patrzeć na świat pozytywnie, a z błędów wyciągać wnioski na przyszłość. Rozchwiane emocjonalnie poetki nie są dobrymi partnerkami życiowymi. A mądry mężczyzna, taki jak on, Teodor Marciniak, potrzebuje kobiety solidnej. I znajdzie ją. Bo życie w samotności jest smutne.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI