Biały ptak. Powieść ebook

DOBRO ZAWSZE WRACA.

Powieść o poświęceniu i szlachetności nawet w najmroczniejszych czasach.

Przypomina, że warto być dobrym, nawet jeśli wymaga to wielkiej odwagi.

R.J. Palacio

Amerykańska pisarka pochodzenia kolumbijskiego, mieszkająca w Nowym Jorku, autorka bestsellera Cudowny chłopak, powieści, która rozeszła się w nakładzie 15 milionów egzemplarzy i została przetłumaczona na 55 języków. Kolejne książki Palacio – Cudowny chłopak i ja, Trzy cudowne historie, 365 dni cudowności i najnowsza, Pony – przez długi czas gościły na liście bestsellerów „New York Timesa”.

Erica S. Perl

Autorka ponad 40 książek dla dzieci i młodzieży. Jej powieść All Three Stooges nagrodzono National Jewish Book Award oraz Sydney Taylor Honor Book Award. Pisarka mieszka w Waszyngtonie.

Poznaj cudowny świat Auggiego Pullmana!

CUDOWNY CHŁOPAK

CUDOWNY CHŁOPAK I JA. TRZY CUDOWNE HISTORIE

CUDOWNY CHŁOPAK. WSZYSCY JESTEŚMY WYJĄTKOWI

365 DNI CUDOWNOŚCI

CUDOWNY DZIENNIK

Polecamy także

PONY

BIAŁY PTAK

Tytuł oryginału:

WHITE BIRD: A WONDER STORY

Tekst i ilustracje © R.J. Palacio 2022

Posłowie © Ruth Franklin 2019

All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2023

Polish translation copyright © Maria Olejniczak-Skarsgård 2024

Redakcja: Anna Walenko

W książce wykorzystano fragment wiersza Fourth Elegy: The Refugees, autorstwa Muriel Rukeyser, ze zbioru The Collected Poems.

Copyright © 2005 by Muriel Rukeyser. Reprinted by permission of ICM Partners.

Projekt okładki: Motion Picture Artwork @ 2022 Lions Gate Entertainment Inc.

All Rights Reserved.

Zdjęcie na okładce: Larry Horricks

ISBN 978-83-8361-103-7

Wydawca

WYDAWNICTWO ALBATROS SP. Z O.O.

Hlonda 2A/25, 02-972 Warszawa

www.wydawnictwoalbatros.com

Facebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Konwersja do formatu EPUB oraz MOBI

Jan Żaborowski

Dla Mollie,

jej przodków i potomków

R.J.P.

Dla tych, którzy rozpościerają opiekuńcze skrzydła i dążą do pokoju

E.S.P.

Są dziećmi. Mają swoje zabawy.

Narysowały koło na mapie czasu,

Rozbawione wskoczyły do środka i podniosły kamyk.

Dam ci pomarańczowego kota i świnkę Klementynkę.

Ptak radości uderza skrzydłami w matową szybę.

Biały ptak siedzi na czubku drzewa.

Dzieci przerywają zabawę i odchodzą.

Muriel Rukeyser, ”Fourth Elegy: The Refugees”

PROLOG

Kto nie pamięta o przeszłości, jest skazany na jej powtórne przeżycie. George Santayana

WSPÓŁCZEŚNIE

– Koniec z grami wideo, Julianie. Weź się do lekcji.

Julian nie odrywał wzroku od iPhone’a.

– Właśnie odrabiam lekcje – odparł. – Przygotowuję projekt z historii i muszę porozmawiać z grandmère na FaceTimie.

Mama Juliana ze zdziwieniem uniosła brwi. Jej syn rzadko znajdował powód, żeby zadzwonić do babci, i wcześniej w ogóle nie wspominał o jakimś szkolnym projekcie. Miała ochotę sprawdzić, czy Julian jej nie nabiera, ale usłyszała sygnał oczekiwania na połączenie, więc wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Dłuższą chwilę nikt nie odpowiadał i Julian już chciał rozpocząć nową grę wideo, kiedy rozległ się znajomy głos.

– Allô? Allô?

Na ekran wypłynęła twarz – bez wątpienia babci. Całą sobą dawała do zrozumienia, że mimo swojego wieku nie zamierza żyć w wolniejszym tempie. Dla niej było to kwestią honoru. Intensywnie czerwona szminka i szykowne stroje pokazywały światu, że wciąż ma w sobie siłę, z którą należy się liczyć. I podobnie, jasno i dobitnie, wygłaszała swoje opinie. A była kobietą o zdecydowanych poglądach.

– Cześć, grandmère!

– Allô? – usłyszał w odpowiedzi Julian. – Allô? To ty, Julianie?

Oczywiście wiedziała, kto dzwoni – nikt inny nie nazywał jej grandmère. Reszta świata zwracała się do niej po nazwisku: madame Albans, lub po imieniu: Saro. Zirytowana, stukała w ekran, słysząc, ale nie widząc wnuka. Jednak nowoczesna technika na różne sposoby torpedowała wszelkie wysiłki starszej pani. Zdarzało się, że przypadkowo dotknęła niewłaściwego przycisku i połączenie natychmiast się urywało. Kiedy indziej miała wrażenie, że głos rozmówcy dochodzi z głębokiej studni. Właściwie nie było to takie zaskakujące, jeśli rozmówca, tak jak Julian, mieszkał w Nowym Jorku. W końcu między jego domem a jej mieszkaniem w Paryżu rozpościerał się cały ocean.

– Grandmère, patrz w ekran! – pouczył ją Julian. – I załóż okulary!

Posłusznie wykonała polecenie i w nagrodę zobaczyła słodkie brązowe oczy wnuka. A właściwie jedno. Julian powinien iść do fryzjera, stwierdziła. Grzywka zasłaniała połowę jego ładnej twarzy. Gdyby przebywali w tym samym pokoju, odgarnęłaby mu włosy z czoła. Może nawet zaprowadziła do swojego fryzjera, Marcela, na szybkie podstrzyżenie. Zważywszy jednak na dzielącą ich odległość, postanowiła się nie przejmować podobną do mopa czupryną wnuka i tylko cieszyć się rzadką przyjemnością, jaką sprawiał jej telefon od niego.

– O, jesteś! – powiedziała radośnie. – Już cię widzę. Allô, mon cher! Co słychać? Jak ci się podoba nowa szkoła?

Ostatnie pytanie było naładowane znaczeniem. Julian został niedawno przeniesiony do nowej szkoły, i to z niezbyt chlubnego powodu. W ten sposób otrzymał szansę na nowy start. Ale czy ją wykorzysta, zależało w dużej mierze od niego. Oboje o tym wiedzieli.

– Jest w porządku. Podoba mi się. To znaczy tęsknię za podstawówką Beechera i w ogóle. Tylko wciąż gnębi mnie… no wiesz… – Spojrzał w bok, jakby szukał odpowiednich słów. A może pogrążył się we wspomnieniach. – To, co zrobiłem – wykrztusił w końcu.

Babcia współczuła mu całym sercem. O tym, co dokładnie się działo podczas tamtego fatalnego roku w piątej klasie, wiedziała od syna i synowej, którzy prędko obwinili inne dzieci. Twierdzili, że doszło do pewnych incydentów – w zasadzie nieporozumień, jak sugerowali– a dyrekcja szkoły okazała pobłażliwość kilkorgu uczniom, tylko nie Julianowi. Pełną prawdę, ze szczegółami, poznała dopiero podczas pobytu całej rodziny w Paryżu. Historia, którą opowiedział jej Julian, różniła się od wersji jego rodziców. Wyjaśniło się, że wcale nie został pokrzywdzony, lecz aktywnie uczestniczył w tamtych wydarzeniach. Jego skrucha zrobiła na niej duże wrażenie. Wzbudziła w niej również nadzieję, że chłopiec w pełni wykorzysta szansę nowego startu.

Julian podparł głowę ręką i westchnął.

– Wiesz, czasem chciałbym cofnąć czas. Albo zacząć od nowa.

Grandmère pokiwała głową. Najchętniej przeniknęłaby przez telefon i wzięła wnuka w ramiona. Bo sama aż za dobrze znała to pragnienie.

– Rozumiem cię, mon cher. Każdy z nas czegoś żałuje w swoim życiu. Ale pamiętaj, że nie błędy o nas świadczą, lecz to, czego się na nich uczymy. D’accord?

Julian odgarnął włosy do tyłu i na jego twarzy pojawił się wyraz ulgi.

– No tak, dzięki, grandmère. – Na chwilę zapadła cisza. – Dzwonię w szkolnej sprawie. Muszę zrobić projekt z historii. Napisać pracę o kimś, kogo znam. Pomyślałem, że napiszę o tobie.

– O mnie? Miło słyszeć! – odrzekła, zaskoczona.

Wydawało jej się zabawne, że w oczach młodzieży starsi nie nadążają za czasem, nie są na bieżąco, wypadli z obiegu. Nieraz mówiła Julianowi: „To, co dla twojego pokolenia jest nowe, my już poznaliśmy w naszym długim życiu. Jest odnowioną wersją tego, co widzieliśmy wielokrotnie”.

Teraz wnuk zaskoczył ją jeszcze bardziej.

– Chciałbym, żebyś opowiedziała mi swoją historię, zaczynając od czasów wojny, kiedy byłaś dzieckiem.

– Aha. Hm… – wyszeptała.

Julian wyczuł jej wahanie i zaczął trajkotać jak najęty.

– Pomyślałem, że napiszę o tobie i Tourteau. Pamiętam, co mi opowiedziałaś, gdy byłem u ciebie ostatnio. Ale tym razem wolałbym cię nagrać. Mam też nadzieję, że przypomnisz sobie szczegóły.

– Hm… – powtórzyła.

Zastanawiała się nad tym. Julian rozumował słusznie. Od dawna chciała mu opowiedzieć o swojej przeszłości i tylko czekała, kiedy wnuk trochę podrośnie. Stosowna okazja nadarzyła się, gdy byli ostatnio w Paryżu. Mimo to, choć uważała, że powinien poznać historię jej życia, nie wyjawiła mu wszystkiego. Pewne rzeczy zachowała dla siebie.

Czy on jest gotów poznać całą prawdę? – pomyślała. Czy ja jestem gotowa ją wyznać?

– Och, Julianie… – Szukała słów, żeby wyrazić swoje skomplikowane uczucia, i zdumiało ją, że ma z tym kłopot. – To wspaniały pomysł – powiedziała w końcu – ale… tak trudno mi o tym mówić.

– Przepraszam, grandmère, nie chciałem sprawić ci przykro­ści. – W oczach Juliana błysnęła troska. – W porządku. Nie musimy…

I wtedy babcia podjęła decyzję. Nie dlatego, że wnuk chciał oszczędzić jej bolesnych wspomnień. Wręcz przeciwnie – jego gotowość, by porzucić swój plan i przejść do przyjemniejszych tematów, dała jej impuls, na który czekała.

– Nie – odparła stanowczym tonem. – Powinniśmy o tym porozmawiać, mon cher. Nawet jeśli to jest trudne. A raczej właśnie dlatego, że jest trudne. Również dlatego, że twoje pokolenie powinno wiedzieć o tamtych wydarzeniach.

Zamilkła. Zdjęła okulary i przetarła oczy. Dobrze, zrobię to, podjęła w duchu decyzję. Tylko… jak?

– Zgadzam się, Julianie – oświadczyła, znów zakładając okulary i usiłując pozbyć się wrażenia, że porusza się we mgle. Gdzieś tu była ścieżka, ale czy znajdzie ją bez żadnej mapy? – Opowiem ci swoją historię. Całą. Także to, o czym nikomu jeszcze nie mówiłam.

– Jesteś pewna, grandmère?

– Całkowicie, mon cher. – Chciała, by zabrzmiało to przekonująco, choć tak naprawdę było jeszcze chwiejne. – Żyliśmy wtedy w mrocznych czasach, Julianie, bez wątpienia. A jednak przez te wszystkie lata, najmocniej utkwiło mi w pamięci wspomnienie wcale nie mroku, lecz światła. Właśnie tą opowieścią chciałabym się z tobą podzielić.

Wzięła głęboki oddech.

– „Dawno, dawno temu…” Tak zazwyczaj rozpoczynają się bajki – powiedziała. – Swoją historię też tak rozpocznę, ponieważ od najmłodszych lat żyłam naprawdę jak w bajce. Zauważ, że nie byłam księżniczką, nie mieszkałam w pałacu ani nie miałam szafy pełnej jedwabnych sukni balowych. Ale z perspektywy czasu widzę, że miałam wszystko, co jest istotne, a nawet więcej. Dużo więcej.

Upiła łyk wody, po czym nalała sobie do kieliszka odrobinę czerwonego wina.

– Dorastałam w Aubervilliers-aux-Bois, na francuskiej prowincji, niedaleko gór Margeride. – Sięgnęła po oprawioną w ramki fotografię, która stała na jej biurku, i przez chwilę trzymała ją w dłoniach. Uroczy rynek pośrodku miasteczka, widoczny na zdjęciu, przywołał wspomnienia tamtych czasów. – To były szczęśliwe lata. Miałam wspaniałych rodziców. Piękny dom. Wielu przyjaciół. Ładne ubrania. Zabawki. I nawet pianino, na którym grałam, a to już naprawdę był luksus. Prawdę mówiąc, chyba trochę mnie rozpieszczano.

– Tylko trochę? – zażartował Julian.

– Chyba więcej niż trochę – przyznała. – O tak, zdecydowanie więcej, mon cher.

Julian zauważył, że zmienił się jej głos: dochodził jakby z oddali, co nie było takie dziwne, bo rzeczywiście znajdowała się daleko. Ale gdy wspominała swoją przeszłość, można było odnieść wrażenie, że oddala się jeszcze bardziej.

– Mój tato nazywał się Max Blum i był słynnym chirurgiem. Pacjenci przybywali do niego zewsząd. – Mówiła tak cicho, że Julian musiał przysunąć się do telefonu. – Mama była nauczycielką. Wykładała matematykę na uniwersytecie. W tamtych czasach to było coś niezwyk­łego. Kobiety nie uczyły na uniwersytetach. Ale ona uczyła…

Babcia przymknęła oczy.

– Mieli w sobie tyle miłości, Julianie – wyszeptała. – Niezmierzone pokłady. Otoczona ich opieką, początkowo nie zdawałam sobie sprawy, że wokół nas coś się zmienia.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Ptaki widziały góry, o których nam się nie śniło… Muriel Rukeyser, Fifth Elegy: A Turning Wind

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lata trzydzieste XX wieku, Francja

– Saro? Jesteś gotowa?

Zirytowana, obróciłam się w koło, patrząc, jak faluje moja nowa sukienka.

– Jak możesz o to pytać, papo? Od dawna jestem gotowa.

– Od dawna? – Z powątpiewaniem uniósł brwi.

– Właśnie. – Kiwnęłam głową. – Idziemy?

– Jeszcze chwila. Twoja mama zaraz się wyszykuje. Gdzie masz płaszcz i kapelusz?

Westchnęłam teatralnie.

– Papo, jest wiosna. Nie będą mi potrzebne.

Papa włożył płaszcz i kapelusz, po czym skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na mnie.

– Moje drogie dziecko – odezwał się – jestem człowiekiem nauki. Wedle kalendarza zapewne jest wiosna, ale jeśli wyjrzysz przez okno, sama zobaczysz, że drzewa mówią co innego.

– Drzewa mówią, że mogę wyjść bez płaszcza i kapelusza.

– Twoja matka uważa inaczej. Koniec dyskusji – rozległ się głos maman, która dołączyła do nas w holu.

W czerwonym wełnianym płaszczu i kapeluszu pod kolor prezentowała się tak elegancko, że już bez dalszych protestów wzięłam płaszcz i kapelusz.

Obróciłam się, żeby mama doceniła mój wygląd, a ona pocałowała mnie w czubek głowy i wyruszyliśmy na targ, całą trójką, ramię w ramię.

To był nasz weekendowy zwyczaj. Rankiem szliśmy raźnym krokiem na zakupy. Zawsze chciałam być w środku. Czułam się bezpiecznie, wpasowana między rodziców. Lubiłam sobie wyobrażać, że jesteśmy jak kanapka: wysoki, elegancki papa i śliczna, wytworna maman to były dwie połówki une baguette, które obejmowały un petit morceau de fromage, czyli mnie.

– Bonjour, doktorze! Bonjour, madame! – witali nas mijani po drodze znajomi i sąsiedzi.

Podobało mi się, jak patrzyli na nas mieszkańcy naszego miasteczka. Myślałam sobie, że gdy mieli gości, mówili im: „To doktor Blum. Doskonały chirurg. Ma równie utalentowaną żonę. Wykłada na uniwersytecie! Jako jedna z pierwszych kobiet w naszym miasteczku ukończyła studia podyplomowe z matematyki. Czyż nie są piękną parą? A to ich córka, Sara. Urocze dziecko. Gra na pianinie, ma wielu przyjaciół…”.

– Saro?

– Słucham? – Wyrwana z zadumy, uniosłam głowę.

Maman uśmiechnęła się do mnie z zakłopotaniem i pogroziła mi palcem.

– Znowu się rozmarzyłaś?

– Nie, nie! No… może trochę – przyznałam.

– To nie zbrodnia – pocieszył mnie papa. – Raczej oznaka inteligencji. Masz żywy umysł, Saro. Podobnie jak twoja matka.

– Sądzę, że skłonność do bujania w obłokach odziedziczyłaś po ojcu – wtrąciła maman.

Szliśmy dalej. Papa delikatnie wziął mnie za prawą rękę. Chwilę później moją lewą dłoń ujęła maman. Z nadzieją czekałam, kiedy rodzice wymienią porozumiewawcze spojrzenia. Jakżeby inaczej…

– Un… deux… trois! – powiedzieli chórem i z zamachem unieśli mnie za ręce, a ja na trzy odbiłam się od ziemi i pofrunęłam w powietrze.

– Niedługo będziesz za duża na takie zabawy – ze śmiechem zauważyła maman.

– Nigdy w życiu! – odparłam.

Wiedziałam jednak, że ma rację – już nie byłam małym dzieckiem. Ale wciąż lubiłam się bawić i nie zamierzałam rezyg­nować z naszych wspólnych żartów. Szybkim ruchem wyjęłam bagietkę z koszyka na zakupy i pognałam przed siebie, trzymając ją w górze i spodziewając się, że rodzice zaczną mnie gonić.

– Wróć! – wykrzyknął papa, ale nie ruszył za mną w pościg.

Zmarszczył brwi i szepnął coś do maman, a ona z poważną miną pokiwała głową, po czym coś odszepnęła. Zadawałam sobie pytanie, o czym rozmawiają. Może maman nie podobało się, że biegam w nowej sukience? Może tylko wyglądali na niezadowolonych, a w istocie ukrywali coś przede mną? Niedługo, w maju, przypadały moje urodziny, więc może zastanawiali się, jaki mi kupić prezent.

Bacznie przyglądałam im się, jak rozmawiali, głowa przy głowie, i postanowiłam mieć oczy szeroko otwarte, bo a nuż z czymś się zdradzą. Nie sprawiało mi to kłopotu, bo uwielbiałam na nich patrzeć. Łączyła ich nie tylko wielka miłość, lecz również pokrewieństwo umysłów. Chociaż lekarze z najróżniejszych krajów zwracali się do papy o porady, to nie oni, ale maman była jego zaufaną powierniczką.

Po kilku minutach papa pobiegł za mną, co oznaczało, że w niepamięć poszła sprawa, która go zajmowała. Pisnęłam z radości i schowałam się za drzewem. Wśród śmiechów rodzice uganiali się za mną, aż w końcu papa odzyskał bagietkę.

Kiedy przystanął, żeby odsapnąć, skorzystałam ze sposobności i rozwinęłam swój pomysł, na który wpadłam wcześniej.

– Mówiłeś, że jest już wiosna, prawda, papo? Moglibyśmy urządzić piknik w lesie?

– Nie teraz, ptaszyno, ale obiecuję, że niedługo – odrzekł i w jego oczach pojawiły się iskierki.

Las Mernuit znajdował się niedaleko naszego domu. Był ciemny i straszny, zwłaszcza dla nas, dzieci. Krążyły opowieści, jeszcze sprzed wieków, o przeogromnych wilkach, które tam mieszkały. Starsi mieszkańcy zawsze ostrzegali mnie i moich przyjaciół, żebyśmy po zmroku nie zbliżali się do lasu – właśnie z powodu wilków. Mówili, że te straszne bestie niepostrzeżenie wyłażą pod osłoną mgły, chwytają swoje ofiary i równie niepostrzeżenie odchodzą. Nie wiedziałam, czy wierzyć w te historie, ale i tak las zazwyczaj był dla mnie złowieszczym miejscem.

Tylko nie wiosną. Wtedy działo się tam coś magicznego. Obserwowanie tej zmiany, której co roku niecierpliwie wyczekiwałam, było kolejnym zwyczajem w naszej rodzinie.

Kilka dni później znowu wspomniałam o pikniku w lesie. Potem jeszcze raz i jeszcze raz, aż w końcu dostałam upragnioną odpowiedź.

– Zapytajmy twoją mamę – z uśmiechem powiedział tato.

To oznaczało, że wreszcie nadszedł czas.

Zapakowaliśmy jedzenie do wiklinowego kosza. Nic wymyślnego – po prostu kilka kanapek, czerwone wino dla rodziców, lemoniada dla mnie i owoce. Maman starannie złożyła koc piknikowy, błękitny jak niebo, na brzegach haftowany w ró­żowe różyczki. Poszliśmy do lasu i zapuszczaliśmy się coraz dalej w głąb. W świetle dziennym las tak bardzo nie prze­rażał, zwłaszcza że byli przy mnie rodzice. Na wszelki wypadek bacznie się rozglądałam, czy nie wyskoczą skądś dzikie bestie.

Szczęśliwie nie natknęliśmy się na ścianę złowieszczej mgły ani na wygłodniałe wilki.

– Dzwonki! – zawołałam, wbiegając na polankę, uradowana jak na widok starych przyjaciół.

Powitał mnie dywan jasnobłękitnych i fioletowych kwiatów. Rodzice rozkładali na kocu jedzenie, ja tańczyłam dokoła polanki, rozkoszując się pięknem i zapachami, o jakich mi się nie śniło.

– To miejsce jest magiczne – powiedziałam do maman, gdy już nacieszyłam się odgrywaniem księżniczki wśród czarodziejskich kwiatów i opadłam na koc.

– Na to wygląda – przyznała.

Miała ścisły umysł i często zaprzeczała istnieniu czegoś niepotwierdzonego naukowo.

– Tak jest – oświadczyłam z uporem.

– Ona ma rację, Rose – wtrącił się papa, dolewając jej wina. Szeroko się uśmiechnęłam, zadowolona, że staje po mojej stronie. – Dzwonki rzadko występują tak daleko na południu. Nie ulega wątpliwości, że pojawiły się tutaj za sprawą czarów. Inaczej nie da się tego wyjaśnić.

– No właśnie! – wykrzyknęłam triumfalnie.

Maman upiła łyk wina i uniosła wolną rękę, niby na znak, że się poddaje. Odstawiła kieliszek i spoglądając na mnie, west­chnęła i powiedziała:

– Popatrz na naszą córeczkę, Maxie. Jaka jest już duża!

Papa pokręcił głową.

– Ależ, Rose, ona wciąż jest naszą ptaszyną.

„Ptaszyna”. Poderwałam się na równe nogi, słysząc pieszczot­liwe określenie, jakiego wobec mnie używał. Było również syg­nałem do mojej ulubionej zabawy.

– Och, papo, zrobisz tak, żebym pofrunęła?

– Oczywiście. – Wstał z koca i wyciągnął do mnie ręce. – Jak wysoko chcesz polecieć?

– Do samego nieba!

Patrzyliśmy sobie w oczy, a ja przyłożyłam dłonie do jego policzków, zachwycona, że cała jego uwaga skupia się na mnie. Papa miał dużo siły i nie było takiej rzeczy, której by nie mógł zrobić.

– Jak szybko chcesz lecieć? – zapytał.

Na te słowa rozłożyłam szeroko ręce, a papa podniósł mnie i zaczął kręcić się w koło.

– Szybko jak ptak!

– Zamknij oczy… – powiedział papa.

Nabrałam powietrza, czując, jak wiruję coraz szybciej. To była moja prawie najulubieńsza chwila: tuż-tuż, ale jeszcze w mocnych objęciach, na sekundę przed…

– …i fruń! – wykrzyknął papa, podrzucając mnie w powietrze.

Zacisnęłam powieki i poszybowałam, lekka jak piórko. Wyobrażałam sobie, że jestem ptaszyną mojego taty, łapię wiatr w skrzydła i wznoszę się do nieba. Lądowanie zawsze było przebudzeniem, nagłym, ale niebolesnym. Tato podrzucał mnie tak delikatnie, że nigdy nic mi się nie stało. I za każdym razem prosiłam, by zrobił to znowu.

Uwielbiałam tę zabawę, tylko we dwoje, papa i ja.

Zachwycało mnie to, jak się wtedy czuję – szczęśliwa i beztroska jak ptak.

Upajałam się myślą, że tato, nawet gdy wypuszcza mnie z rąk, czuwa, żebym była całkowicie bezpieczna.

Dalsza część w wersji pełnej