Bibliotekarka ebook i audiobook

Wszystkie postacie wymienione w tej książce są wymyślone przez autora, a ich ewentualne podobieństwo do kogokolwiek jest zupełnie przypadkowe i niezamierzone.

Dawno już minęła północ i tylko w nielicznych oknach tliło się jeszcze światło. Jednym z nich było okno mecenas Zuzanny Lewandowskiej – to, z którego parapetu kilka lat wcześniej wrony porwały męskie klejnoty, które notabene bezpowrotnie zaginęły.

Zuza siedziała przy biurku i w oparach koniaku oraz w chmurze papierosowego dymu przeglądała „kwity” na pułkownika Januszka. Już od godziny je wertowała i czuła pewien zawód. Myślała, że tego sukinsyna dostanie na tacy, ale się srodze rozczarowała. W papierach znalazła jedynie trop prowadzący do jakiejś bardzo starej sprawy, w której pułkownik zapewne był umoczony po same uszy. Z dokumentów wynikało, że wtedy świeżo po szkole oficerskiej w Szczytnie służył w wydziale śledczym, w stopniu podporucznika. To było jedno z jego pierwszych dochodzeń, śledztwo, które podejrzanie szybko umorzył, tak jakby chciał coś ukryć. A zatem należało się przyjrzeć tej sprawie. Znaleźć haki na sukinsyna i chwycić go za jaja, i to stalowymi cęgami.

Włożyła papiery na powrót do teczki. Gdzie teraz je schować? – zastanawiała się. Nikt nie powinien ich widzieć. Od czasu kiedy przejęła archiwum Wiśniewskiego, co i raz miała włamania. Sekretarz przez wiele lat zbierał ciekawostki z życia płockich prominentów niczym filatelista znaczki, ale nie chował ich w klaserach, tylko w szarych tekturowych teczkach, znakując je jedynie kolorowymi mazakami. Na przykład ta zawierająca dane dyrektora Jagiellonki była zaznaczona na różowo, a jej zawartość faktycznie dobitnie to tłumaczyła. Tak oto z dnia na dzień, wprawdzie za niemałe pieniądze, Zuza stała się właścicielką cennego archiwum i z dnia na dzień poczuła się panią życia i śmierci płockiej elity. Taki zbiór stanowił łakomy kąsek i dlatego było na niego wielu chętnych. Jednak musieli obejść się smakiem, bo dokumenty były bardzo dobrze ukryte.

Szczególny niepokój wzbudzał tajemniczy darczyńca. Mężczyzna, który wręczył jej teczkę Januszka. Kim był i dlaczego jej pomagał? Czy kiedyś nie przyjdzie jej za to słono zapłacić? Czas pokaże, jakie były jego prawdziwe intencje. Najważniejsze, że tak jak ona chciał dorwać pułkownika.

– Bój się, sukinsynu, Zuza nadchodzi – szepnęła, zamykając teczkę.

– Suuukinsyn! Suuukinsyn! Zuuuza baaal!

Zgaga rozkrzyczała się na pół kamienicy. Borys, obudzony jej wrzaskiem, podniósł łeb na chwilę, po czym przekręcił się na drugi bok i znów zasnął.

– Będzie bal, jak mi tu tym wrzaskiem ściągniesz patrol ZOMO – mruknęła Zuza pod nosem i spojrzała na zegar. Zaraz wybije pierwsza, dosyć na dziś, trzeba iść spać, jutro też jest dzień.

Wstała wcześnie rano, bo przed dziewiątą. Otworzyła drzwi i wypuściła Borysa. Ostatnio nauczyła go samodzielnego wyprowadzania się za potrzebą, co było dla niej bardzo wygodne. Z reguły wracał po kwadransie, chyba że trafiła mu się jakaś suczka z sąsiedztwa, bo wtedy zupełnie zapominał o bożym świecie i pojawiał się dopiero po kilku godzinach, cały zziajany, z pianą na pysku. Sądząc po wyglądzie bezpańskich psów wałęsających się po okolicznych ulicach, Borys junior okazał się równie płodny jak jego ojciec, Borys senior.

Pan Tadzio, sąsiad z trzeciego piętra, kręcił tylko głową na tę Zuzy nonszalancję i wciąż ostrzegał ją przed rakarzami. Stary myśliwy dobrze wiedział, że jeżdżą po mieście i wyłapują bezpańskie psy, by je potem przerobić na mydło. Zuza się tym jednak zbytnio nie przejmowała, wierzyła we wrodzoną inteligencję Borysa i ufała, że pies poradzi sobie, nie da się obwiesiom, a i dla nich lepiej, żeby go omijali, bo jak nie, to dorwie ich i zrobi z nimi to samo.

Wrócił już po kwadransie, a zatem dziś nie zarwał żadnej laski. Zuza rzuciła mu wielką kość wołową do miski, żeby miał zajęcie na kilka godzin, nakarmiła Zgagę i poszła na śniadanie do baru. Po drodze spotkała maglarkę. Marnie wyglądała. Tuż pod lewym okiem, notabene zakrwawionym, widniał wielki siniec, a na dolnej wardze spora opuchlizna.

– Dzień dobry, pani mecenas. Dobrze, że panią widzę. Potrzebuję pomocy – zaczepiła ją.

– Co tam, pani Anielo? Widzę, że znów chłop panią pobił i pewnie ponownie trzeba go wsadzić do kryminału. Ale z tym nie do mnie. Tyle razy pani mówiłam, że na tym etapie od tego jest milicja, a nie adwokat. Jednego może być pani pewna: jego obrońcą nie będę, choćby ze względu na naszą znajomość, ale swoją drogą to nie cierpię babskich bokserów. My, baby, powinnyśmy się trzymać razem.

– Ale pani zna milicjantów, tego kapitana... jak mu tam? Zapomniałam, jak się nazywa, ale taki stary i okropnie gruby.

Zuzie przez twarz przemknął delikatny drwiący uśmiech.

– Pewnie, kochanieńka, masz na myśli kapitana Mariańskiego, gwiazdę wydziału kryminalnego?

– O właśnie, o niego mi chodziło. Wygląda tak poważnie, budzi szacunek.

– To bardzo zły kierunek rozumowania. Boję się, że samo przyznanie się do znajomości ze mną pogrzebie wszelkie pani nadzieje – odparła Zuza, z trudem tłumiąc wesołość.

– Ależ, pani mecenas, to wielki zaszczyt znać panią – zdziwiła się maglarka.

– Widocznie nie zawsze. Nie każdy tak myśli. Proszę pójść na komisariat i zgłosić pobicie, ale najpierw trzeba się udać na pogotowie, niech zrobią obdukcję. Zresztą to nie pierwszy raz, to wie pani, co robić.

– Pani mecenas, ale co to da? Oni go zaraz wypuszczają i wtedy od nowa się na mnie wyżywa. Ostatnio złapał za nóż i wykrzyczał mi: „W końcu cię zajebię, suko!”.

– Ma pani na to świadka?

– Tak, jego matka słyszała wszystko. Mieszka z nami.

– A poświadczy pani słowa?

– Pani mecenas, no co pani? Jego matka to straszna jędza. Ona, suka jedna, nie da nic na niego powiedzieć. Poza tym dla niej to on jest słodziutki.

– To co to za świadek? Proszę o niej zapomnieć.

– Może sąd ją przyciśnie i wszystko wyzna?

– Na to bym nie liczyła. Muszę już iść. Aha, jutro, jak nie zapomnę, to podrzucę magiel, bo już się sporo uzbierało.

– Wymagluję jak trzeba, chyba że wcześniej mnie ten bandyta zatłucze.

– Nie rozumiem, czemu się, kobieto, nie rozwiedziesz i nie przegonisz tego łajdaka?

– Boże, mam być rozwódką? Co też pani opowiada? Co ludzie powiedzą? Jak im spojrzę w oczy? To przecież wstyd, ksiądz by mnie z ambony wyklął.

– No tak, można mieć i takie podejście do sprawy – mruknęła pod nosem Zuza i poszła dalej.

Po śniadaniu udała do kancelarii. Torebkę rzuciła na biurko, rozsiadła w fotelu i zapaliła. Wciąż nie dawała jej spokoju myśl, czy dobrze schowała teczki, czy ktoś w końcu nie wytropi jej kryjówki i ich nie zniszczy, a to byłaby niepowetowana strata.

– Coś taka zamyślona?

Podskoczyła do góry ze strachu, aż ekstra mocny wypadł jej z dłoni na blat biurka. Jeszcze chwila i zapaliłyby się leżące na nim papiery. To Kowalski, nie zauważyła, kiedy przyszedł.

Wrzuciła pośpiesznie peta do popielniczki.

– Cholera jasna! – ryknęła na kolegę. – Mógłbyś zapukać. Ja do ciebie nigdy tak niespodziewanie nie wchodzę, przecież mogłam dostać zawału!

– Ale powitanie, a ja chciałbym zaprosić cię na kolację – oznajmił jej z szerokim uśmiechem na twarzy.

Spojrzała na niego zdziwiona. To nie było normalne. Nigdy nie był wyrywny do takich zaproszeń. Raczej to on chadzał wszędzie, i to na tak zwany krzywy ryj. Gdzieś tu musiał tkwić jakiś haczyk.

– A to z jakiej okazji, jeśli można wiedzieć?

– Bez okazji. Znamy się tyle lat, przyjaźnimy, wspólnie pracujemy.

– Przyjaźń to może za dużo powiedziane – natychmiast sprostowała zgryźliwie – ale zgoda, do której knajpy i kiedy? Jeśli do Nowoczesnej, to nie dam się namówić. Tam ostatnio serwują bardzo kiepskie żarcie, a na dodatek szef kuchni zaraził się salmonellą i leży w szpitalu. Marny jego los, bo znając naszych rodzimych medyków, to niebawem wpadnie w łapy Ludwickiego, a ten go zaraz pokroi w plasterki.

– Nie, zapraszam cię do mnie. Co ty na to?

Zatkało ją z wrażenia, tego jeszcze nie grali. Co najmniej podejrzane, bo Kowalski nie miał zielonego pojęcia o gotowaniu.

– Co proszę? Co ty pierdolisz? – wydukała. – Przecież ty nie gotujesz. Która twoja lala to przyrządzi? Zdradź mi tę tajemnicę. Mam nadzieję, że nie Teresa, ona też nie ma o tym bladego pojęcia.

– Czas to zmienić, właśnie się uczę. Kupiłem Kuchnię polską i jestem już w połowie książki. Jutro pewnie dobrnę do końca.

– Kurwa mać, ale to nie jest powieść, to podręcznik.

– Spokojnie, kontroluję sytuację, jestem pojętnym uczniem. Będzie pieczona kaczka z jabłkami w białym winie. I co na to powiesz?

Kowalski pitraszący w kuchni, mierzący się z przepisem na jedno z najbardziej wykwintnych dań – to było warte zobaczenia. Nie mogła mu odmówić. Jeśli spieprzy potrawę, a pewnie tak się stanie, to go wyśmieje. Będzie mieć frajdę, jakiej dawno nie doświadczyła.

– Dobra, kiedy planujesz ten zamach na moje zdrowie, a być może życie? Muszę wcześniej spisać testament, uściskać papugę i psa.

– Komu przekażesz swoją spuściznę? Chyba nie Geńce? Może Mariańskiemu? – Zaśmiał się.

– Prędzej przepisałabym na Kościół niż temu wieprzowi. Jeszcze się zastanowię. No to na kiedy planujesz zabójstwo wspólniczki?

– Pasuje ci piątek? Powiedzmy szesnasta.

Ktoś zapukał, przerywając im rozmowę.

Zuza zerknęła na zegarek. Jeszcze była godzina do otwarcia kancelarii. Kogo diabli przynieśli?

Zaskrzypiały zawiasy, w progu pojawił się nieznany mężczyzna.

– Ja do pani Lewandowskiej – wydukał, płochliwie rozglądając się po pokoju.

– Takiej tu nie ma. Chyba że do mecenas Lewandowskiej. Jakkolwiek by było, cztery lata studiów, później aplikacja adwokacka. Za to wszystko coś mi się należy – zrugała go bezceremonialnie.

Zaczerwienił się, wyraźnie speszony.

– Przepraszam, szukam pani mecenas Lewandowskiej – zaraz się poprawił.

Zuza popatrzyła znacząco na Kowalskiego. „Wyjdź, proszę, pogadamy później, najpierw spuszczę tego klienta” – mówiło jej spojrzenie.

Zrozumiał i bez słowa opuścił gabinet.

– Siadaj pan. – Zuza wskazała nieznajomemu krzesło przy biurku. – Daję panu pięć minut, więc proszę od razu przechodzić do sedna sprawy, mam zaraz umówionego klienta – skłamała.

Usiadł na krawędzi siedziska. Wyraźnie zbiła go z pantałyku tym obcesowym przyjęciem.

– Nazywam się Bielski... – zaczął.

– W Płocku jest ulica Bielska, ale to chyba nie na pana cześć? – kpiąco weszła mu w słowo, sięgając po papierosy. Co jak co, ale nie lubiła, kiedy klient zjawiał się przed jej poranną herbatą.

– Nic o tym nie wiem – odparł spokojnym głosem, nie dając się wyprowadzić z równowagi. – Jestem prezesem spółdzielni wydawniczej „Kacze Pióro”.

Słyszała o nich co nieco. Ponoć po godzinach drukowali jakieś antypaństwowe ulotki. Tak w każdym razie kiedyś po opróżnieniu dwóch butelek stocka twierdził proboszcz fary. To było chwalebne, ale jaki miało związek z wizytą tego tutaj? Czego mógł od niej chcieć?

– Mam dla pani propozycję.

– Cóż to za oferta? Cała zamieniam się w słuch – rzekła z drwiną. Ulotki czy literatura religijna? Wiedziała, że ją też drukowali. Chyba katechizmy, o ile dobrze pamiętała.

Kołysząc się na krześle, zapaliła papierosa, głęboko się nim zaciągnęła i wbiła natarczywe spojrzenie w przybysza. Niech no w końcu wydusi to z siebie. Niech ją czymś zaskoczy. Oj, z tym będzie trudno. Spojrzała ostentacyjnie na zegarek.

– Chcę pani zaproponować wydanie pani biografii.

W gabinecie zabrzmiał huk wywracającego się krzesła. Zuza z trudem gramoliła się z podłogi.

Postawiła krzesło na powrót i usiadła. Sięgnęła po następnego papierosa, bo tamtego zgniotła, przy okazji przepalając w swetrze wielką dziurę. Szkoda, bo go lubiła. Teraz trzeba będzie nowy załatwić w Modzie Polskiej, dobrze, że zna kierowniczkę. Może uda się kupić podobny. A to wszystko przez tego prezesika. Była wściekła i wcale się z tym nie kryła.

– Jaja pan sobie robisz?! Kurwa mać, jeszcze nigdy nikt tak sobie ze mnie nie zakpił. Wynocha z mojego gabinetu, i to już! – ryknęła.

– Ależ, pani mecenas, to wcale nie żart, nie chciałem pani urazić. Jeśli czuje się pani dotknięta, to przepraszam. Jest pani tak barwną postacią. Widzę w tym materiał na dobrą książkę. Proszę się zastanowić – wyrzucił z siebie jednym tchem.

– Kurwa mać, barwna to jest moja papuga, a jeszcze bardziej ten koczkodan Kowalskiego. Jak pan śmie przychodzić do mnie z taką propozycją? Idź pan do mojej papugi i spisz jej wspomnienia. A teraz wynocha, bo nie ręczę za siebie. Jazda stąd, i to prędko!

Bielski poderwał się pośpiesznie z krzesła, ale zanim opuścił gabinet, położył na blacie biurka kartkę złożoną na pół.

– To mój numer telefonu, gdyby jednak zmieniła pani zdanie – rzekł i szybko wybiegł z kancelarii.

Uczynił to w ostatniej chwili, unikając w ten sposób trafienia książką telefoniczną ciśniętą w jego kierunku.

Nie minęła minuta, gdy w pokoju pojawił się Kowalski. Schylił się i podniósł książkę.

– Co tu się stało? Słyszałem dziką awanturę.

– Kurwa mać, powiedz mi, czy jestem barwna, tylko szczerze? – spytała Zuza podniesionym głosem, wciąż nie mogąc dojść do siebie.

Patrzył na nią zdziwiony. Co ona znów bredzi? Co ją tak wzburzyło? Pewnie wczoraj jak zwykle było za dużo koniaku. Chyba powinna z tym przystopować.

– No, odpowiedz.

– Nie rozumiem. O czym ty mówisz? Co to za pytanie?

– Czego znów, kurwa, nie rozumiesz? Przyszedł do mnie prezesik jakiegoś gównianego wydawnictwa z propozycją wydania książki o mnie, bo jestem niby barwna. A co ja jestem, papuga? Chyba mu się coś popierdoliło w tej łepetynie.

Kowalskiemu aż oczy zabłysły.

– Poooważnie? Zaproponował ci wydanie autobiografii? Jak ja bym chciał, żeby ktoś miał ochotę wydać moje wspomnienia.

– Twoje? – Zuza parsknęła śmiechem. – Twoje nadają się jedynie do teczki w obyczajówce. O czym byś pisał? Pewnie o szorowaniu biurek pośladkami twoich panienek i o uprawianiu seksu w amfiteatrze na ławce.

– Skąd o tym wiesz?

– Widziałam. Chadzam tam nieraz z Borysem.

– To nie twój interes.

– Pewnie, że nie. Tak jak i to, że wciąż biegasz do poradni wenerologicznej na tyłach pogotowia. Ile penicyliny sobie wstrzyknąłeś przez te ostatnie lata? Jesteś niczym chodząca jej ampułka. Wiesz, jaką masz ksywkę w naszym środowisku? Nazywają cię Mister Fleming.

– Ty też nie jesteś święta, bo też miałaś mały epizodzik – odpalił jej natychmiast.

Zuza zbladła. To była jej najświętsza tajemnica, tylko doktor Kalicki o tym wiedział. Czyżby puścił farbę? To było do niego niepodobne.

– Skąd wiesz? – syknęła przez zęby. – Kto ci to powiedział? Nazwisko? Marny jego los.

Szeroki szelmowski uśmiech zagościł na twarzy Kowalskiego.

– Nie wiedziałem, strzelałem i widzę, że trafiłem. W sumie to nie było trudne, pewnie połowa Płocka tam po cichu biega.

Zuza była wściekła na siebie, że tak łatwo dała się podpuścić, teraz musiała przełknąć tę gorzką pigułkę.

– Tak czy owak, nie zamierzam słuchać tego chłystka. Kto by to kupił? Ci, którym bym z chęcią dokopała, są półanalfabetami i nie czytają książek, jak choćby Mariański, lub nie żyją, jak choćby... A nieważne. – Machnęła ręką i sięgnęła do szuflady po piersiówkę.

– Masz na myśli Jarzębowskiego?

– Kogo mam na myśli, to nie twoja sprawa, napijesz się? – spytała, odkręcając butelkę.

– Czemu nie, zimno coś dzisiaj, a sprzątaczka słabo napaliła. A wracając do sprawy, jeszcze raz przemyśl tę propozycję, ja osobiście nie mam nic przeciwko temu, żebyś i o mnie coś wspomniała, oczywiście dobrze. W sumie, bądź co bądź, jesteśmy przyjaciółmi, i to od lat.

Zuza ostrożnie rozlała trunek, aby nie uronić żadnej kropelki.

– Nie ma mowy, koniec rozmowy na ten temat. Kurwa mać, wciąż mi po głowie chodzi, jak on mógł mnie nazwać barwną. Autobiografia barwnej papugi, to brzmi beznadziejnie.

Podniosła kieliszek.

– Na pohybel wszystkim wydawcom – wzniosła toast. – Niech się od nas odpierdolą!

Mariański, sapiąc ciężko, wszedł na pierwsze piętro komendy. Czego może od niego chcieć Januszek? Przecież od lat nie jest jego zwierzchnikiem, zastanawiał się. Zapukał do drzwi.

– Wejść!

Pułkownik siedział za biurkiem i czytał „Trybunę Ludu”.

– Siadajcie! – Wskazał kapitanowi krzesło, po czym odłożył gazetę. – Znacie niejaką Zuzannę Lewandowską?

A więc o to chodzi. Pewnie ta suka i jemu zalazła za skórę.

– Oczywiście, towarzyszu pułkowniku.

– Gówno ją znacie! – ryknął na niego Januszek. – Gdyby to była prawda, tobyście wiedzieli, gdzie ukryła te przeklęte papiery Wiśniewskiego. Potrafilibyście przewidzieć każdy jej ruch, a wy nawet nie wiecie, kto ją rucha. Wy nic nie wiecie.

Mariański wyprężył się jak struna i stanął na baczność.

– Melduję, że nikt jej nie rucha, towarzyszu pułkowniku!

– Nie pierdolcie mi tu! Taką babę musi ktoś ruchać! Znajdźcie go i zmuście, żeby nam wszystko raportował. Macie znać nawet jej myśli, zrozumiano?

Mariański czuł, jak mu pot cieknie z czoła. Wyjął z kieszeni wielką kraciastą chustkę i przetarł twarz.

– Dużo o niej wiemy, proszę spojrzeć w moje notatki służbowe, towarzyszu pułkowniku – bąknął nieśmiało.

– Te wasze notatki! Kurwa mać, tego się nie da czytać! Mariański, ile wy klas skończyliście? Dwie? Trzy, a reszta pewnie wieczorowo, może zaocznie?

– Takie były czasy – zaczął dukać kapitan. – Do tej roboty to i szkoły niepotrzebne.

– Do pałowania to i owszem, ale wy, kurwa mać, jesteście oficerem, choć tak naprawdę nie wiem, jakim cudem zaszliście tak daleko. Jak wy maturę zrobiliście? Mówcie! Co to był za przekręt? Pewnie postraszyliście komisję. Paluchy poszły w imadło? Wyrwaliście paznokcie? A może dyrektora skopaliście po jajach? Mam rację? Znam wasze ubeckie metody.

– Przynajmniej były skuteczne. Taka Lewandowska, jakbym jej gębę obił, to od razu by wszystko wyznała. Teraz to trzeba się z nimi cackać. Tego nie rozumiem.

– No właśnie, niczego nie rozumiecie, pewnie czas wam zabrać dupę w troki i wypierdalać na emeryturę. Przemyślcie to sobie, a teraz precz z moich oczu.

Kapitan, rączo jak na swoją tuszę, poderwał się z krzesła i pośpiesznie wyszedł.

Januszek sięgnął po słuchawkę i wykręcił znany na pamięć numer.

– To ja, pokażcie się u mnie, i to pilnie... – zawahał się i zerknął na zegarek – ...powiedzmy o dwunastej. Tylko nie spóźnijcie się, bo mam spotkanie z sekretarzem wojewódzkim, a on nie lubi czekać.