Blask ebook i audiobook

Prolog

Zamość, 31 października 1944

Wiktor Krugły przechodził właśnie obok koszar. Zmierzał ulicą Lubelską w kierunku Sitańca. Był przemoczony, głodny i zmęczony; zimny deszcz siąpił od kilku godzin, a wilgoć, której pomagał przenikliwy wiatr, wciskała się pod ubranie lodowatymi szpilkami, maleńkimi jak ząbki kociaka. Woda spływała z nasiąkniętych nogawek za cholewy butów. Przedmieście było o tej porze ciemne i wyludnione. Zresztą było takie niemal o każdej porze. Szeroki trakt jednej z najstarszych zamojskich dróg prowadził Krugłego do domu przy ulicy Szwedzkiej, gdzie siostra Marylka przygotowała dla niego późną kolację. Jej mały Witek pewnie dawno już zasnął, nie czekając na wuja.

Wiktor wciąż próbował dostosować się do nowych realiów. Żyć normalnie. Od wyzwolenia Zamościa minęło już parę miesięcy, jego oddział rozwiązano z końcem lipca, ale ledwie kilka dni temu padł rozkaz zakończenia „Burzy”. Wracała normalność, która normalnością nie była. Wracała powoli. Front przeszedł i parł dalej na zachód, ale chaos, który po jego przejściu nastał, wciąż sprawiał, że niczego nie było się pewnym. Absolutnie niczego.

Czarne myśli prysły, kiedy gdzieś przed nim, w ciemności, zamajaczył zarys ludzkiej sylwetki. Odruchowo napiął wszystkie mięśnie. Nie miał przy sobie broni. Nie mógł wtedy, w lesie, przewidzieć, czy to błąd, czy wręcz głupota; czy będzie żałował, że jej nie wziął, czy wręcz przeciwnie – przyjdzie chwila, że podziękuje Bogu za decyzję o zostawieniu jej w kryjówce. Ale teraz wskutek tamtej decyzji był bezbronny. Mimo to dalej szedł przed siebie pewnym krokiem. Tamten zastąpił mu w końcu drogę. Ognik papierosa rozjarzył się mocniej i w pomarańczowej poświacie żaru Krugły ujrzał jego twarz.

Znał tego człowieka. Nazywał się Władysław Bolesławiec. W dzieciństwie mieszkał dwie ulice dalej, a właściwie bliżej, bo do granic miasta było stąd ledwie o rzut kamieniem. Chodzili do tego samego gimnazjum, Zamoyskiego, Władek był dwie klasy wyżej. Krugły już wtedy słyszał, że ma niezdrowe skłonności; potem to się potwierdziło, bo osobiście przyłapał go w toalecie z innym chłopakiem ze swojej klasy, kiedy Bolesławiec był już w liceum. Nigdy nikomu o tym nie powiedział, ale od tamtej pory za każdym razem, kiedy mijali się na szkolnym korytarzu albo na ulicy, już za okupacji, on patrzył na niego nienawistnie. Spotkali się w zeszłym roku na akcji, którą przeprowadzali wspólnie z oddziałem Batalionów Chłopskich. Nie zamienili wtedy słowa. Po rozbiciu niemieckiego taboru na drodze koło Frampola podzielili zdobytą broń i oba oddziały się rozeszły. Słyszał od Marylki, że Władek przystąpił do czerwonych i służył w Resorcie Bezpieczeństwa Publicznego. Teraz miał szansę te informacje zweryfikować, chociaż tak naprawdę mało go to obchodziło. Byli sobie obcy. Krugły nie miał nawet pojęcia, czy Bolesławiec wie, jak on ma na imię.

– Stać! – To słowo nie było prośbą, tylko rozkazem rzuconym takim tonem, żeby nie było wątpliwości, co stanie się w razie jego niewykonania.

Krugły stanął, i tak nie miał wyjścia. Znajdował się jakiś metr od tamtego, oddzielony wilgotną mgiełką. Płaszcz i kapelusz Bolesławca były równie mokre, jak ubranie Krugłego, a więc musiał tu stać już od jakiegoś czasu. Krugły nie widział ani samochodu, ani roweru, zresztą prawie nic nie widział. Nie miał też pojęcia, czy ich spotkanie było wynikiem przypadku, czy elementem jakiegoś planu. Rozmazana plama twarzy Bolesławca, spowita pomarańczową poświatą żaru papierosa, który jakimś cudem nie zgasł na deszczu, była chyba jedynym, co wyraźnie można było dostrzec w ciemności. I wtedy znienacka wyszedł księżyc. W szczelnej pokrywie chmur pojawiła się wolna przestrzeń, wypełniona najpierw jego blaskiem, a potem pojawił się on – księżyc w pełni, w całej krasie, wyłuskujący zimnym światłem szczegóły otoczenia. Przerwa nie była duża, wiatr wciąż przesuwał zasłonę chmur, było więc jasne, że za chwilę ciemność znów spowije świat.

Krugły rozejrzał się, usiłując zobaczyć i zapamiętać jak najwięcej, a przez myśl błyskawicznie przeleciały rady dawane przez porucznika na samym początku jego służby w konspiracji: zawsze miej zabezpieczoną drogę odwrotu. Nawet jeśli odwrót ma być paniczną ucieczką. A może właśnie szczególnie wtedy…

Bolesławiec stał zgarbiony, z kapeluszem głęboko nasuniętym na oczy. Chwiał się lekko. Jedna ręka tkwiła w kieszeni płaszcza: była zaciśnięta w pięść, wypychała materiał tak mocno, że niemal pękał. W drugiej trzymał pistolet, niemieckiego lugera, parabellum. Światło księżyca przez chwilę zajaśniało matową plamą na oksydowanej lufie pistoletu, a Krugły w tym samym momencie pomyślał, jak głupio jest wściekać się na księżyc, że wyszedł zza chmur w takim, a nie innym momencie.

– Czego ty ode mnie chcesz, Władek? – zapytał zmęczonym głosem.

– Dla ciebie „obywatelu poruczniku”, zawszony kundlu – syknął Bolesławiec. – Rozmawiasz z oficerem bezpieczeństwa!

Słowa przepełnione wściekłością i nienawiścią były bełkot­liwe i niewyraźne. Bolesławiec był pijany. I to mocno. Zbliżył się do Krugłego i ten poczuł, jak lufa pistoletu wciska mu się w brzuch. Cuchnący bimbrem i czosnkiem oddech owionął jego twarz, wzbudzając odruch wymiotny. Napiął wszystkie mięśnie. Nie wiedział, co robić. Walczyć czy przynajmniej przez jakiś czas odczekać i sprawdzić, jak rozwinie się sytuacja?

– Pan kapral Krugły we własnej osobie. – Wredny uśmieszek skrzywił wydatne wargi bezpieczniaka. – Co, zzzdziwiony?

Krugły oblizał usta.

– Chodzi ci o tamto w toalecie, w szkole? – zapytał spokojnie, choć serce chciało wyskoczyć z jego piersi. Lufa pistoletu o milimetry minęła jego policzek.

– Zamknij mordę, reakcyjna gnido! – Do tej pory Krugły nie wiedział, że można krzyczeć szeptem, a to właśnie robił Bolesławiec; mimo szeptu jego słowa brzmiały jak wrzask. – W dupie mam, co widziałeś, rozumiesz? W dupie! To koniec! Wyświadczam ci przysługę! Mógłbym cię tak skatować, że błagałbyś o śmierć. Mógłbym ci zrobić to, co twoi koledzy z WiN-u zrobili Józkowi, rozumiesz?! Mojemu Józkowi! Kazali mu połknąć wszystkie guziki od munduru! Bo orzełki nie miały korony! A potem kula w łeb, pod drzewem, jak psa… Jak psa… Żadnej litości dla was nie będzie, skurwysyny jedne. Żadnej, rozumiesz? Wytniemy was w pień! Zagonimy w ślepy zaułek i wybijemy do nogi, do ostatniej sztuki – bełkotał, a pijackie łzy leciały ciurkiem z jego oczu.

– Nie wiem, kim był Józek. – Krugły pokręcił głową. – Wyszedłem z lasu kilka miesięcy temu. To za to, że widziałem cię w toalecie, tak? Bądź mężczyzną, przyznaj to i przestań pieprzyć o polityce…

– Stul pysk i odwróć się! Już! – Luger uniósł się na wysokość ramienia. – Nie będzie sądu, szkoda na to czasu. Tylko na to zasługujecie: na kawałek ołowiu w tył głowy…

Krugły stał prosto i nie ruszał się. Wolał umrzeć jak żołnierz, w boju, a nie jak tchórz, od strzału w plecy. Cios w ramię był nadspodziewanie silny i obrócił go w miejscu, tak że prawie upadł. Zamknął oczy. A więc jednak w plecy…

Nagle usłyszał charkot, a potem dziwny bulgot, coś jakby obfite wymioty i odgłos upadającego ciała. Odwrócił się. Bolesławiec leżał na ziemi, trzymając się za gardło, z wybałuszonymi oczami. Kapelusz mu spadł, ukazując ogoloną głowę. Spomiędzy palców wypływała krew. Nieprzerwany strumień pulsującej, ciemnej czerwieni, niemal czarnej w świetle księżyca, spływał w błotnistą breję, w którą zmieniła się nawierzchnia ulicy. Charkot powoli cichł, a powieki opadały, zasłaniając oczy wpatrzone w stojącego nad nim człowieka z bagnetem w dłoni. Ów mężczyzna stał na szeroko rozstawionych nogach, ramiona unosiły się i opadały w rytm szybkiego oddechu. Opuszczona głowa nie pozwalała Krugłemu dostrzec, z kim ma do czynienia.

W tym samym momencie chmury znów połknęły księżyc, ale tuż przed tym Krugły zdążył zobaczyć twarz swojego wybawcy. „Waksmund”. Nie widzieli się od czasu rozwiązania oddziału, bo Janek, jak kot, zawsze chadzał swoimi ścieżkami. Był kilka lat starszy od Krugłego, zaprzyjaźnili się w lesie i byli tam niemal nierozłączni. Janek miał cygańskie korzenie, pięknie grał na skrzypcach, a spojrzenie jego czarnych oczu zawróciło w głowie niejednej dziewczynie.

– Jezus, Maryja! – wydusił Krugły. – Janek!!! Skąd ty tu…?

– Do twojej siostry szedłem… Do Marylki…

Marylka była wdową. Lucka, jej męża, ojca Witka, w czterdziestym drugim Niemcy zabrali do Bełżca. Umarł na czerwonkę rok później, tak przynajmniej napisano w lakonicznej informacji przysłanej z kacetu. Janek od kilku miesięcy smalił do Marylki cholewki, choć Krugły wiedział o tym wyłącznie z relacji siostry, ponieważ nigdy nie widział go u nich w domu. Uważał go za porządnego chłopa. Marylka też. Nie miałby nic przeciwko temu, by Janek pozostawił wszystkie dziewczyny ze swej przeszłości w nieutulonym żalu, zostając jego szwagrem.

– Tak późno? – zdziwił się.

– W dzień teraz niezbyt bezpiecznie, Wiktor, przecież wiesz. Dzięki Bogu… dzięki Bogu, żeśmy się akurat tu i teraz spotkali – szeptał. – Ubiłby cię, skurwiel, jak nic. Dobra, musimy go jakoś ukryć.

– Tylko gdzie? – Suchość w gardle powoli mijała.

Janek otarł twarz, pochylił się nad trupem, chwycił go za ubranie i podniósł o kilka centymetrów, sprawdzając, jak jest ciężki.

– Idziemy nad rzekę! – zdecydował, wyjmując z kieszeni latarkę z naciskowym dynamem i wtykając ją Krugłemu w dłoń. – Masz, będziesz świecił. Ja go wezmę, i tak cały jestem uwalany krwią.

Krugły przełknął ślinę i zaczął naciskać dynamo. W wąskim, mizernym snopie żółtego światła pojawiły się plecy Janka, który wyprostował się, zatknął za paskiem pistolet Bolesławca i znów pochylił nad trupem, żeby chwycić go za poły płaszcza. Stęknął, przesuwając go na bok, na trawę porastającą pobocze i rozciągające się aż do Łabuńki nieużytki. Potem wdepnął w głęboką kałużę, w której leżało ciało, i zaczął rozchlapywać zabarwioną na czerwono wodę, zmywając z ziemi krwawe smugi. Kiedy już je rozmazał i udeptał podeszwą, znów schylił się po Bolesławca i dźwignął jego ciało.

– Idziemy – warknął z zaciśniętymi z wysiłku zębami. – Ależ waży, kaban…

Zeszli z traktu, czując pod stopami lekką pochyłość. Krugły szedł przodem, gorączkowo naciskając dynamo latarki i oświetlając drogę. Mokry bakelit ślizgał się w kurczowo zaciśniętej dłoni. Latarka dawała niewiele światła, ale lepsze to niż nic. Gdyby nie ona, nie daliby rady dotrzeć nad rzekę, nie w takich ciemnościach i deszczu. Ciche klikanie mieszało się z sapaniem Janka. Światełko pulsowało nierówno, jego jasny, nieregularny placek przesuwał się przed nimi po wykrotach i kępach trawy. Krugły słyszał ciche przekleństwa.

– Pomogę ci, co? – szepnął przez ramię.

– Nie trzeba, dam radę – syknął „Waksmund”. – Świeć tylko.

Kilka minut później zdyszani i mokrzy od potu i deszczu dotarli nad brzeg Łabuńki. Krugły przystanął, oparł się o pień rosnącego tuż nad brzegiem drzewa i poświecił w czarną, mętną wodę, leniwie płynącą korytem rzeki. Janek stęknął i zrzucił ciało Bolesławca na trawę, tuż przy brzegu. Ręka z głośnym pluskiem uderzyła w wodę. Krugły skierował wąski snop światła na ziemię i nagle zdał sobie sprawę, jak bardzo od ciągłego naciskania dynama boli go kciuk. Popatrzył na trupa. Olbrzymia rana ziała w gardle ubeka. W świetle latarki pośród karminowej czerwieni błysnęła biel chrząstki tchawicy. Bolesławiec był zalany krwią, która rozrzedzona deszczem przesiąkła przez ubranie i pokryła go całego różową mazią. Widok był straszny.

Janek wszedł do lodowatej wody.

– Poświeć – powiedział, ściągając ciało z brzegu.

Krugły patrzył, jak „Waksmund” upycha Bolesławca między korzeniami drzewa, odsłoniętymi przez bystrzejszy w tym miejscu nurt, który wypłukał pod brzegiem niewielki nawis. Wczepione w niego korzenie wyglądały jak palce starca wykrzywione artretyzmem i spazmem agonii. Przestał naciskać dynamo i znów nastał niemal nieprzenikniony mrok.

– Minie kilka dni, zanim ktoś go tu znajdzie.

– Co teraz? – zapytał Krugły, który nie był tego taki pewny.

– Musimy zniknąć. Ty i ja.

– Dokąd chcesz pójść?

– Do lasu. Chodź ze mną!

Krugły milczał, spoglądając w ciemność, w miejsce, gdzie spoczywał trup Bolesławca.

– Nie, Janek. – Pokręcił głową. – Nie pójdę.

– Przysięgałeś! Na Boga i ojczyznę.

– Zrobiłem już, co trzeba. Sam wiesz, że się nie uchylałem.

– Wiem. Ale to jeszcze nie koniec walki, „Wikta”. – Janek specjalnie użył konspiracyjnego pseudonimu Krugłego. – To jeszcze nie koniec.

– Podjąłem już decyzję.

Odpowiedziała mu cisza. Oddech „Waksmunda” był już spokojniejszy.

– Jak chcesz – odpowiedział w końcu, a jego słowa były ledwo słyszalne w szumie deszczu uderzającego o powierzchnię wody. – Jak chcesz… Nie będę mówił, że to dezercja i tchórzostwo, bo cię znam i nieraz widziałem w akcji. Ale ostrzegam: Sowieci już wyłapują naszych i wywożą na wschód. Na Sybir jadą, rozumiesz? Jak sto lat temu; nic się nie zmieniło, dlatego dalej trzeba walczyć! To nowy okupant, Wiktor. I będzie jeszcze gorszy niż Niemcy, zobaczysz, ja ci to mówię!

– Janek…

– Wracaj do domu, Wiktor. Marylka pewnie czeka.

– Chodź ze mną. Prześpisz się u nas.

„Waksmund” pokręcił głową, choć Krugły nie mógł tego widzieć.

– Nie teraz. Przecież tak się jej nie pokażę, cały w jusze tego bydlaka. Nikt prócz nas nie może o tym wiedzieć, zrozumiałeś?

– Jasne, co ja, dziecko jestem?! – obruszył się. – To przyjdź rano. Marylka ma z przydziału jajka w proszku, jeść się tego nie da, więc zalejemy spirytusem i zrobimy ajerkoniak.

– Ech, ty dzieciaku… – „Waksmund” roześmiał się i klepnął go na ślepo w ramię, a potem uniósł twarz, wystawiając ją na deszcz i pozwalając, by zimna woda spływała po szyi za kołnierz kurtki. – Za późno… Nie po tym, jak zaszlachtowaliśmy tego wieprzka. Oddaj latarkę.

Krugły wyciągnął przed siebie rękę i poczuł zimną dłoń Janka. Wcisnął w nią latarkę, a wtedy on roześmiał się cicho.

– Jakeśmy do Szczebrzeszyna wchodzili, musiałem martwemu szkopowi palce wyłamać, żeby ją wyciągnąć – powiedział wesoło.

– Wiem, chłopie, przecież razem byliśmy… Z dziesięć razy już opowiadałeś.

– Słuchaj, „Wikta”… – powiedział nagle Janek. – Gdybym nie dał rady do was wpaść w najbliższym czasie, to powiedz Marylce, że wrócę. Najprędzej, jak będę mógł. Że nie musi czekać, ale zawsze będę o niej pamiętał, więc jeśli chce… – Urwał nagle. – Powiesz?

– Powiem, powiem.

– Na pewno?

– Oj, na pewno, no! Jak do domu tak dojdziesz?

– Poradzę sobie. Ciemno jest, nikt mnie nie zobaczy. Będę opłotkami szedł, jakby co najwyżej powiem, że mnie zbóje napadli. Trzymaj się. Do zobaczenia w wolnej Polsce, bracie.

– Uważaj na siebie. Zdrów!

– Zdrów… – Szept Janka rozmył się w szumie deszczu i Krugły zorientował się po chwili, że jest sam.

Ostrożnie wymacując stopami grunt, dotarł do ulicy. Był przemoczony do nitki i trząsł się z zimna. Woda chlupotała w butach, a ubranie ważyło pewnie tyle, co on sam. Był już prawie w domu. Skręcił w Szwedzką, dziękując w duchu za to, że za chwilę zzuje mokre buciory, zrzuci z siebie przemoczone łachy i siedząc przy piecu, będzie połykał w pośpiechu, niczym wygłodniałe zwierzę, przygotowane przez siostrę omaszczone kartofle.

Przed sobą ujrzał nagle dwa żółte koła, a ułamek sekundy później snopy światła zalały fragment ulicy, przecinając ciemność i wyłuskując z niej nieliczne domy i kępy zieleni w ogrodach.

Krugły poczuł zapach tytoniu. Przetarł i zmrużył oczy, żeby widzieć cokolwiek.

– Obywatel Krugły Wiktor, prawda? Resort Bezpieczeństwa Publicznego. Pojedziecie z nami…

Zdążył tylko wyrzucić sobie własną głupotę. Mógł się domyślić, dlaczego mimo wściekłości Bolesławiec nie podnosił głosu i o co mu chodziło, kiedy mówił, że to koniec. Że ten koniec jest aż tak bliski i że czeka na niego za rogiem, tuż przed własnym domem. Postanowił zagrać ostatnią kartą. Nie miał już nic do stracenia, a wszystko do zyskania. Uzmysłowił sobie, że Bolesławiec nie uczestniczył w akcji jego zatrzymania, a tylko o niej wiedział; przecież nikt nie puściłby go na nią pijanego. I po prostu wykorzystał tę wiedzę, by w ostatniej chwili dokonać osobistej zemsty za wyimaginowane krzywdy.

– To pomyłka – powiedział spokojnie do funkcjonariuszy. – Zapytajcie waszego porucznika Bolesławca. Władek wam powie, znamy się dobrze od dzieciaka…

Może to da mu trochę więcej czasu. Może potraktują go lepiej, może nie trafi od razu na Żeromskiego, do kazamat w kamienicy Czerskiego, i zdoła coś wymyślić? Uciec jakoś, zanim znajdą ciało Bolesławca?

– Porucznika? – Jeden z bezpieczniaków roześmiał się. – Władziu jeszcze nawet do Kujbyszewa nie wyjechał, a już sobie gwiazdki nadaje? A owszem, pogadamy z nim potem, a komendant to na pewno… A wy, chodźcie, chodźcie, nie będziemy tak stać w deszczu…

A więc wszystko stracone. Krugły pomyślał jeszcze o Janku i Marylce, która pewnie nawet nie wiedziała, co dzieje się pod oknem ich domu, a potem dwóch mężczyzn w mokrych płaszczach podeszło do niego i wykręcając mu ręce do tyłu, zaprowadziło go do samochodu.

1

Szczecin, sierpień 2018

Szum laptopa był jedynym dźwiękiem, jaki mącił ciszę poranka. Agata Prażmowska siedziała przy biurku, wpatrzona w ekran komputera, i nie wierzyła w to, co na nim widzi. Poczuła, jak w oczach wzbierają jej łzy, rozmazując obraz: twarz ładnej, młodej dziewczyny. Blada skóra była matowa jak płótno i miała taki sam kolor. Półprzymknięte oczy patrzyły niewidząco prosto w obiektyw. Na policzku widać było otarcie, a na wysokim czole kosmyk ciemnych włosów, zlepionych brudem i wilgocią. Biała plamka koło skroni, na samym skraju zdjęcia, nie była zabrudzeniem ani błędem generowania obrazu. Agata wiedziała, co to takiego. Fragment obleczonego w lateksową rękawiczkę palca patologa, przytrzymującego głowę dziewczyny. Podpis pod zdjęciem głosił: Policja prosi o pomoc. Czy znasz tę kobietę?

Dziewczynę znaleziono dwa dni temu na ulicy Długosza, na Niebuszewie. Nie podano przyczyny śmierci ani żadnych innych informacji; po prostu suchy komunikat i prośba o pomoc w identyfikacji. Takie wiadomości na portalach informacyjnych i w gazetach pojawiały się niezmiernie rzadko, częściej na stronach internetowych komend policji, gdzie i tak sporadycznie ktoś zaglądał. Musiał być jakiś powód, dla którego tym razem policja, zapewne w porozumieniu z prokuraturą, zdecydowała się na taki krok.

Artykuł pojawił się na stronie GS24 kilka minut wcześniej. Niewiele osób zdążyło go udostępnić na swoich profilach w portalach społecznościowych, pod artykułem nie było jeszcze żadnego komentarza. Agata, nie spuszczając monitora z oczu, wzięła do ręki telefon i wykręciła numer widoczny w treści artykułu.

– Dyżurny komendy miejskiej w Szczecinie, aspirant Marek Obłoza, słucham?

– Dzień… – Odchrząknęła. – Dzień dobry, dzwonię w sprawie tej dziewczyny, znalezionej dwa dni temu na Niebuszewie… Ja…

– Tak?

– Ja wiem, kim ona jest.

– Znała ją pani?

– Tak. Jestem adwokatem, byłam kiedyś zawodowo zaangażowana w jej sprawę…

– Łączę panią z funkcjonariuszem prowadzącym postępowanie, chwileczkę.

Agata nabrała głęboko powietrza i oderwała wreszcie wzrok od laptopa, skupiając go w jakimś neutralnym miejscu w rogu pokoju. Na nic się to zdało. Widok twarzy martwej dziewczyny został jej pod powiekami razem z białą plamką lateksu na palcu patologa.

– Kryminalny, Sablewski, słucham – usłyszała po chwili.

Powtórzyła to, co powiedziała dyżurnemu. Zapadła cisza.

– Przyjedzie pani do nas czy ja mam przyjechać do pani? – zapytał policjant.

– Przyjadę – odparła. – Na Kaszubską, tak?

– Tak. Powie pani na bramce, o co chodzi, uprzedzę kolegę. Zejdę do pani i pojedziemy od razu na Pomorzany. Może być?

Pokiwała głową, kompletnie nieświadoma, że on nie mógł tego widzieć.

– Halo? – usłyszała jego lekko zniecierpliwiony głos.

– T-t-tak, tak, jestem. – Otrząsnęła się wreszcie. – Po co na Pomorzany?

– Do szpitala. Do zakładu medycyny sądowej.

Tylko szok mógł tłumaczyć, że sama nie wpadła na to, co będzie musiała zrobić jako osoba rozpoznająca denatkę.

– Jasne. – Przełknęła z trudem ślinę. – Będę w ciągu kilkunastu minut.

– Okej. Aha… – Sablewski się zawahał. – Skoro i tak to pani przyjedzie do mnie, to czy będzie problemem, jeśli podjedziemy tam pani wozem? Wie pani, musiałbym czekać na wolny radiowóz, a tak…

– Żaden problem.

– Świetnie. To do zobaczenia…

Zamknęła laptop, zostawiając go na biurku. Przebrała się w lekką sukienkę: na zewnątrz panował tropikalny upał, a i tak w ciągu dnia miała jeszcze w perspektywie jakieś pół godziny w todze. Umalowała się, stojąc przed lustrem w przedpokoju, nie poświęcając tej czynności zbyt wiele uwagi; nie miała nastroju ani czasu. Zrobiła tylko to, co było konieczne: oczy i brwi. Kończąc, przez chwilę przyjrzała się sobie. Cerę miała jasną i ładną, mimo przekroczonej niedawno czterdziestki. Szare, zwykle wesołe oczy patrzyły bystro spod brwi. Blond włosy z przedziałkiem pośrodku okalały miłą, pełną twarz, której wyraz wiele razy zmylił przeciwników na sali sądowej. Ktoś kiedyś powiedział jej, że wydatna żuchwa świadczy o wewnętrznej sile. Trzymała się tego. Kiedy się uśmiechała, jeden kącik ust unosił się odrobinę wyżej. Wspólnicy z kancelarii nazywali jej uśmiech „przekąśliwym”. Byli i tacy, którzy określali go jako słodki, ale tak się składało, że stanowili element przeszłości, do której zwykle nie lubiła wracać. Żyła tu i teraz, ewentualnie, jako osoba wyjątkowo rozsądna, trochę myślała o przyszłości. Całości obrazu dopełniała szczupła, wysportowana sylwetka, zgrabna kibić i pasujący rozmiarem do sylwetki biust. Cała ona. Mecenas Agata Prażmowska. Do usług, kiedy zadrzesz z prawem.

Skutecznie i niedrogo.

No, może raczej to pierwsze.

Było nie zadzierać…

Odłożyła konturówkę i tusz do rzęs na stoliczek. Przeszła do kuchni i dokończyła letnią kawę. Piła drobnymi łyczkami, jakby chciała odwlec moment wyjścia, ale w końcu ukazało się dno i dłużej już nie można było udawać. Włożyła kubek do prawie pełnej zmywarki, załadowała tabletkę i włączyła. Jeszcze raz spojrzała na siebie w lustrze, sprawdzając, czy kropla kawy nie wylądowała na dekolcie albo fałdach sukienki, potem włożyła buty na płaskiej podeszwie, wzięła torebkę i wyszła z domu zmierzyć się z czymś, na co nie była gotowa.

* * *

Sablewski nie był wysoki, o kilka centymetrów niższy od Agaty, miał szerokie bary i masywne uda, co mogło świadczyć, że uprawia jakiś sport siłowy. Idąc w kierunku jej samochodu, stawiał nogi szeroko, jak sztangista podchodzący do próby rwania albo podrzutu. Kiedy był już niedaleko, mogła mu się lepiej przyjrzeć. Miał starannie przystrzyżoną brodę, prosty nos i lekko siwiejące po bokach głowy włosy. Przypominał jej trochę greckiego atletę ze starożytnej ceramiki. Otworzył drzwi, wsiadł i przedstawił się. Miał na imię Rafał i był pracownikiem wydziału kryminalnego komendy miejskiej w randze komisarza. Kiedy wyciągnął do Agaty rękę, uścisnęła ją mocno; była sucha i ciepła, a siła, z jaką Sablewski oddał uścisk, świadczyła o pełnej samokontroli i trochę o grzeczności. Użył jej tyle, ile powinien, by niczego nie udowadniać ani sobie, ani jej. Agacie to się spodobało.

– Nazywała się Dżesika Połaniecka – zaczęła, kiedy zapinał pas.

Kącik ust policjanta lekko drgnął, ale powstrzymał się od komentarza. Mimo to była pewna, że ta kwestia w którymś momencie rozmowy jeszcze wróci. Ten grymas komisarza, w przeciwieństwie do uścisku, spodobał jej się o wiele mniej. Dobre pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz, ale bardzo łatwo zepsuć je drugim. Sablewski chyba o tym nie wiedział.

– Skąd ją pani znała? – zapytał.

– Trzy albo cztery lata temu byłam jej obrońcą przed sądem rodzinnym w sprawie o demoralizację i pobicie. Miała wtedy szesnaście lat: rzuciła się na kolegę z klasy. Trafił do szpitala ze złamanym barkiem. Aferę usiłowała wyciszyć dyrekcja szkoły, ale rodzice chłopaka byli uparci i nie chcieli odpuścić; był jakimś sportowcem i uznali, że oprócz barku złamała mu także karierę. Poza tym Dżesika miała już wcześniej sprawę przed sądem rodzinnym, właściwie jej matka, bo ona była wtedy trzynastolatką.

– O co?

– Niedostateczna opieka nad nieletnim.

– A konkretnie?

– Paliła papierosy, próbowała alkoholu i miękkich narkotyków oraz robiła różne inne rzeczy, głównie po to, żeby zwrócić na siebie czyjąś uwagę. Może matki, a może kogoś innego, kto zobaczyłby w niej wystraszonego dzieciaka, którym była. Nie znałam jej wtedy, bo w tamtej sprawie pełnomocnikiem matki był jeden z moich wspólników z kancelarii.

– Uhm… Szczerze mówiąc, nie dziwię się rodzicom tego chłopaka. Skoro trafił przez nią do szpitala…

– Mógł nie wsadzać jej jęzora do ust ani ręki w majtki, wtedy nic by się nie stało, prawda? – Spojrzała na Sablewskiego chłodno.

– Prawda – przyznał, i to z przekonaniem. – Co na to sąd?

– Powiedzmy, że wydał salomonowy wyrok. Ale to dopiero w drugiej instancji, bo od wyroku rejonowego odwołali się tamci ludzie. Walczyłyśmy, ale opłaciło się. Nie mówię, oczywiście, o pieniądzach…

Nie wzięła ostatniej raty za podjęcie się obrony Dżesiki. Kiedy po wszystkim jej matka wręczała kopertę, powiedziała, że są już rozliczone. Nigdy nie miała skrupułów, jeśli chodziło o pieniądze, zwłaszcza w przypadkach klientów oskarżonych o kradzieże, w końcu to jej praca, i to ciężka. Kiedy ukradli jej rower z balkonu, następnemu złodziejowi, który korzystał z jej usług, doliczyła, ile trzeba, żeby poczuć się lepiej. Taki prywatny domiar, w końcu to wolny rynek. Przypadek Dżesiki był wyjątkiem, nie zrobiła tego nigdy wcześniej ani później.

– Dżesika Połaniecka… Dość niezwykłe połączenie. No i takie imię dziecka o czymś świadczy, co? – Sablewski uśmiechnął się kpiąco.

A więc miała rację…

– O czym? – Zachowała kamienną twarz, mimo że w przypadku Dżesiki, a właściwie jej matki, faktycznie świadczyło.

Musiała to przyznać przed samą sobą.

– Och, niech pani nie udaje, że nie wie, o czym mówię. Sam fakt, że miała sprawę przed sądem, też…

– Uogólnianie ma to do siebie, że czasem krzywdzi niewinnych – przerwała mu.

– A teraz skrzywdziłem kogoś? – Zerknął na nią, poważniejąc.

Rozejrzała się, wjeżdżając na skrzyżowanie, a kiedy je opuściła, spojrzała na Sablewskiego.

– Ona nie miała wpływu na to, jak rodzice, a właściwie matka, dali jej na imię. Tak jak nie miała wpływu na to, że mieszkała w komunalnym mieszkaniu w centrum, z toaletą na półpiętrze, bez ojca, tylko ze zmieniającymi się co kilka miesięcy obcymi facetami matki, przy czym niektórym z nich wydawało się, że skoro mogą obmacywać jej matkę, to mogą również i ją. Żyła z piętnem, o które nie prosiła. To była niegłupia dziewczyna, w innych okolicznościach chodziłaby do dobrego liceum, może wygrywała w olimpiadach przedmiotowych i szykowała się na studia medyczne albo prawnicze. Byłaby otoczona wianuszkiem chłopaków, którzy spijaliby słowa z jej ust, a nie takimi, którzy chcieli, żeby to ona spijała coś innego, rozumie pan? Świat jest czasem parszywy. Ona żyła właśnie w tej jego części. Parszywej i patologicznej. Czemu pan tak na mnie patrzy?

– Jak?

Uśmiechnęła się pod nosem i spojrzała przed siebie.

– Właśnie tak. Nie spodziewał się pan takich słów z ust kobiety?

– Powiedzmy, że jestem lekko, tak naprawdę leciutko, zaskoczony. – Pokazał dwa palce, kciuk i wskazujący, z niewielką przerwą między nimi.

– A ja jestem adwokatem. Pan myśli, że ludzie nie widują takich rzeczy jak wy, policjanci, ale myli się pan. Niektórzy widują jeszcze gorsze. A czasem nie mogą nawet o tym nikomu opowiedzieć, bo obowiązuje ich tajemnica zawodowa…

Skręciła w Grudziądzką. Mieli szczęście, tuż przed bramą szpitala z miejsca postojowego wyjeżdżał jakiś samochód. Zaparkowała tam. Zaciągając hamulec ręczny, spojrzała w bok, na ceglane budynki wyrastające wśród zieleni zza szpitalnego muru. Na sądówce była ostatni raz podczas studiów na wydziale prawa, na sekcji zwłok. To nie było miłe wspomnienie.

– Idziemy? – zapytał Sablewski, wysiadając z samochodu.

Też wysiadła, ale trochę za mocno zatrzasnęła drzwi.

* * *

Najgorszy wcale nie jest widok, tylko zapach, a właściwie smród. Odkryła to na studiach. Połączenie woni środków dezynfekujących i trupiego odoru. Wyciągi wentylacji tego nie zmienią. Albo ona miała taki czuły węch, albo to tkwiło w jej głowie. Kilkanaście lat temu na stole sekcyjnym leżał młody chłopak, któremu na przyjęciu komunijnym inny z gości przeciął nożem biegnącą przy kręgosłupie arterię. Obcy człowiek – ofiara pecha i pijanego raptusa – któremu pośmiertny spokój zakłóciła ona i jej koledzy z roku, oglądający opanowane ruchy anatomopatologa i pomagającego mu w otwieraniu zwłok technika. Ale tym razem martwy człowiek, którego miała oglądać, nie był obcy.

Agata z Sablewskim stali przy chłodniach w prosektorium zakładu medycyny sądowej. Na jednym ze stołów obok leżały zwłoki przygotowane do autopsji. Agata nie patrzyła w tamtą stronę, tylko szykowała się na widok, jaki za chwilę miała ujrzeć. Technik sprawdził coś w papierach, a potem sięgnął do uchwytu jednych z drzwi i je pociągnął. Z wnętrza komory powiało chłodem. Z ciemności wyjechała taca z ciałem i Agata poczuła, że zaraz się rozpłacze. Opanowała się jakoś, choć przyszło jej to z trudem. Sablewski zerknął na nią, ale powstrzymał się od jakiegokolwiek komentarza. Nie zapytał o nic, tylko przeniósł wzrok na prześcieradło, którym przykryte były zwłoki Dżesiki. Technik na szczęście odsłonił wyłącznie twarz, żeby nie było widać nacięć po otwarciu klatki piersiowej. Dziewczyna miała już zamknięte oczy, co sprawiało, że wydawała się spokojniejsza. Skóra zmatowiała i lekko pożółkła, a uwagę zwracały niknące już ślady wybroczyn na szyi, układających się w przedziwny wzór.

– Tak, to ona – powiedziała Agata i dodała po chwili, żeby nie było żadnych wątpliwości: – Dżesika Połaniecka.

Czuła, jak znów w oczach wzbierają jej łzy. Zamrugała gwałtownie i odwróciła głowę. Technik wciąż nie zasłaniał twarzy dziewczyny, jakby czekał na wyraźny sygnał Sablewskiego. A on wciąż go nie dawał. Zmusiła się, żeby spojrzeć na Dżesikę jeszcze raz. Na twarz i na szyję.

– Została uduszona, tak? – zapytała nieswoim głosem.

– Ściśle rzecz ujmując, prawdopodobną przyczyną zgonu było zadzierzgnięcie – wyjaśnił Sablewski po chwili milczenia, jakby nie mógł się zdecydować, czy może podzielić się z nią tą informacją, czy nie.

Przemogła się i pochyliła, dokładniej przyglądając się śladom na szyi. Sablewski nie oponował. Stał z założonymi rękami i patrzył, jak Agata odruchowo wyciąga palec, niemal dotyka skóry martwej dziewczyny, a potem cofa go gwałtownie.

– Czym on jej to zrobił? – Zmarszczyła brwi. – Koralami?

Komisarz westchnął, jakby robił coś wbrew sobie i odpowiedział:

– To był raczej sznur.

– Sznur? Z takim dziwnym splotem?

– Taki mamy na razie pomysł. Sądzimy, że to akselbant. Sznur naramienny.

– Słucham?

– Akselbant to taki ozdobny sznur noszony…

– Wiem, co to takiego – przerwała mu zdumiona. – Czy to oznacza, że sprawca może być wojskowym?

Sablewski patrzył na nią z lekkim rozbawieniem w oczach.

– Wojskowym? – zapytał. – Możliwe. Tak samo jak to, że jest strażakiem, kolejarzem, górnikiem, funkcjonariuszem sejmowej Straży Marszałkowskiej albo aktorem w teatrze. Ja też mam taki sznur przy mundurze galowym. – Wzruszył ramionami.

Agata rzuciła spojrzenie w głąb komory chłodni. Pod prześcieradłem widać było obłości piersi. Dżesika miała śliczny, kształtny biust, który był jej atutem i przekleństwem równocześnie. Lubiła go eksponować obcisłymi ciuchami. Każda by to robiła, mając piersi jak ta dziewczyna, taka prawda.

Przełknęła ślinę.

– Czy została przed śmiercią zgwałcona? – zapytała.

– Ani przed, ani po – odparł Sablewski. – Żadnych śladów penetracji waginalnej czy analnej. Biologicznych też brak. Czysto.

Agata zastanawiała się, czy używa takiej terminologii ze względu na jej fach, czy obojętność, którą po latach pracy wyrabiają w sobie ludzie na co dzień obcujący ze śmiercią i złem, by się jakoś przed nimi bronić. Jakikolwiek by był powód, nie słuchało się tego przyjemnie.

– Co teraz? – Wyprostowała się, a Sablewski wreszcie skinął na technika.

– O ile wcześniej wiedzieliśmy tylko, o co chcemy pytać, to teraz wiemy również, komu te pytania zadać. I to właśnie będziemy robić. Jak najszybciej.

Oboje patrzyli, jak ciało Dżesiki znika w chłodni. Metaliczny chrzest łożysk tacy, na której spoczywało, trwał sekundę, a potem rozległo się głuche tąpnięcie, kiedy drzwiczki się zatrzasnęły. Owionął ich lekki powiew mroźnego powietrza.

Wyszli na zewnątrz i upał uderzył w nich jak obuchem. Agata poczuła, jak na czoło występuje jej pot. Szli wewnętrzną szpitalną uliczką, mijając pacjentów w szlafrokach, palących papierosy i myślących, że nikt nie widzi ich ukrytych za drzewami i załomami budynków, albo tych, którzy dopiero pacjentami mieli się stać i brnęli teraz przez lepkie powietrze z torbami i reklamówkami wraz z bliskimi towarzyszącymi im w tej drodze.

– Wie pani, że nie powinienem jej tego wszystkiego mówić? – powiedział komisarz. – To, że jest pani prawnikiem, niczego w tej kwestii nie zmienia.

– Rozumiem.

– Cieszę się. I dlatego również proszę panią o dyskrecję.

– Oczywiście, rozumiem – powtórzyła sucho.

Nie chciała, żeby w jej głosie usłyszał wdzięczność za to, że podzielił się z nią poufnymi informacjami ze śledztwa. Nie czuła się wdzięczna. I co niby miała z tą wiedzą teraz zrobić? Rzucić się w wir poszukiwań mordercy?

Doszli do jej samochodu, a kiedy wsiedli, Agata natychmiast przekręciła kluczyk w stacyjce i podkręciła klimatyzację. Przez chwilę oboje z ulgą wystawiali twarze do nawiewów. Potem ruszyła w stronę ulicy Kolumba i komendy.

W drodze powrotnej milczeli; całe dziesięć minut ciszy. Kiedy zajechali na Kaszubską, Sablewski poprosił:

– Niech pani gdzieś tu zaparkuje, dobrze? Zapraszam do mnie, spiszemy jeszcze notatkę. Na wszystko muszę mieć kwity… – Skrzywił się lekko.

Odruchowo zerknęła na zegarek. Rozumiała to. I te kwity, i zniechęconą minę komisarza.

Kiedy kwadrans później, po zadaniu kilku krótkich pytań kończył krótką notatkę pisaną ręcznie na jakimś formularzu, zapytała:

– Dlaczego zamieściliście zdjęcie na portalu?

– Nie rozumiem…

– Dlaczego wpuściliście to do sieci? Zdjęcie martwej dziewczyny?

Sablewski dokończył ostatni wyraz, podpisał się, a potem odłożył długopis i spojrzał gdzieś w bok.

– Cóż… To trochę przeze mnie. Naciskałem na swojego naczelnika w tej sprawie. Była młoda. I… było coś specyficznego w jej twarzy.

– Co takiego?

Wzruszył ramionami.

– To moje osobiste odczucie. Jej twarz była jakaś taka nieszablonowa… nie wiem, jak to określić. Ale przede wszystkim chodziło nam o wiek i okoliczności zabójstwa. Wie pani, sądziłem, że to może być kolejna sprawa, jak w przypadku znalezienia niezidentyfikowanych zwłok starszych osób. Zaginionych bez wieści, którzy odnajdują się martwi po kilku latach życia w innym miejscu Polski, gdzie giną w wypadku albo zostają zamordowani, albo po prostu umierają z przyczyn naturalnych. Mamy tych „enenów” w bazie latami i nic z tego nie wynika. Nikt za nimi nie tęskni, nikt ich nie szuka, bo nie ma kto. Tu co prawda chodziło o młodą dziewczynę, ale w tym wypadku potrzebowaliśmy szybkiej reakcji. Rozpytywanie na Niebuszewie niczego nie dało, stąd wniosek, że ona tam nie mieszkała. A dziś nie ma szybszej drogi niż internet, prawda? Sama pani widzi, że poskutkowało. Teraz możemy ruszyć z kopyta.

– Cieszę się. Co prawda w tych okolicznościach trudno mówić o radości z czegokolwiek, ale mam na myśli…

– Spokojnie, rozumiem. – Uśmiechnął się i spojrzał na nią. – Mogę mieć jeszcze jedno pytanie?

– Słucham.

– Umówi się pani ze mną na kawę?

Nie wiedziała, czy się roześmiać, czy wkurzyć.

– Nie – odpowiedziała, nie robiąc ani jednego, ani drugiego.

Po prostu zwykłe, dość stanowcze, ale grzeczne „nie”. Gdy zobaczyła jego minę, dodała:

– Mój facet nie byłby szczęśliwy, gdybym poszła z kimś na kawę. Pan by na jego miejscu był?

Roześmiał się, i to szczerze. To nie była ani impertynencja, ani niezręczna próba zamaskowania zmieszania. Jego oczy były wesołe.

– Jasne. – Pokiwał głową. – Ale jakby co, pozwolę sobie do pani zadzwonić. Bez podtekstów, po prostu zawodowo. Dopytać ewentualnie o coś. I dam numer do siebie. Służbowy – zaznaczył.

– Oczywiście – zgodziła się.

Podpisał przepustkę, potem na karteluszku zapisał swój numer telefonu i podał jej oba papierki przez biurko.

– Dziękuję – powiedział. – I do widzenia.

Wychodząc, rzuciła mu trochę smutny uśmiech. Pomachał jej.

Skłamała. Sama zastanawiała się teraz dlaczego. Nie było nikogo, kto mógłby mieć jej za złe, że umówiła się z kimś na kawę. Nie istniał żaden „jej facet”, a przynajmniej nie w ciągu ostatniego roku. Może to te okoliczności? Uświadomiła sobie, że gdy Sablewski zaproponował jej spotkanie, znów zobaczyła twarz Dżesiki. To po prostu nie był dobry moment na składania takich propozycji. Dlatego mu odmówiła.

Zostawiła przepustkę w dyżurce i wyszła na ulicę, zastanawiając się, czy wracać do domu, jechać do kancelarii, czy poczekać w sądzie te półtorej godziny do rozprawy. Do sądu miała dwie, trzy minuty piechotą, do kancelarii niecałe dziesięć samochodem, a do domu nie chciała teraz jechać. Zdecydowała, że do kancelarii też nie pojedzie. Nie miała ochoty z nikim się widzieć. Potrzebne do rozprawy dokumenty miała w aucie, więc równie dobrze mogła tu zostać; poczekać w holu sądu albo pospacerować po okolicy. Wybrała to drugie.

Idąc w kierunku alei 3 Maja, wyciągnęła z torebki telefon. Wybrała numer z kontaktów i puknęła w ikonkę ze słuchawką. Przykładając telefon do ucha, ruszyła przed siebie, w kierunku Narutowicza.

– Cześć, Agatka. – Usłyszała głos Justyny, pielęgniarki w domu opieki dla osób starszych w Tanowie.

W Leśnym Siedlisku nie praktykowano takich sposobów komunikacji z personelem, ale odkąd Prażmowska prowadziła jej sprawę rozwodową, i to z powodzeniem, bo sporo dla niej ugrała, mogła pozwolić sobie na takie telefony nawet codziennie.

– Jak ojciec? – zapytała.

– Bez zmian. Rano coś mówił, ale wiesz… Jak to on…

– Jasne, Justynka. Wpadnę dziś na chwilę.

– Oczywiście. Po południu? Mam dziś dyżur jakby co.

– Myślę, że koło szesnastej.

– Będę na miejscu.

– Do zobaczenia.

– Pa…

Odsunęła telefon od ucha i nagle poczuła potężne pchnięcie. Jakimś cudem zdołała utrzymać równowagę. Po chwili patrzyła na plecy biegnącego przed nią chłopaka, który oddalał się szybko z jej telefonem w ręku. Otrząsnęła się natychmiast i niewiele myśląc, ruszyła za nim, dziękując sobie w myślach za decyzję dotyczącą wyboru butów. Wściekłość dodała jej sił. Widziała, że złodziej niezbyt szybko przebiera nogami, a jego szerokie plecy i takiż tyłek mogły świadczyć, że ze sportem ma do czynienia jedynie na trybunie stadionu albo przed telewizorem. To zmotywowało ją jeszcze bardziej. Musiała wyglądać przekomicznie, biegnąc z pełną prędkością, z rozwianymi włosami i sukienką, ale nie dbała o to. Miała tylko jeden cel: odzyskać telefon.

Chłopak skręcił w Czarnieckiego. Biegli wzdłuż ściany aresztu śledczego, a dzieląca ich odległość zmniejszała się z sekundy na sekundę. Agata dopadła go na skrzyżowaniu z Potulicką, kiedy zwalniał, żeby skręcić za róg albo przeciąć ulicę i pobiec w stronę pętli tramwajowej. Czubkiem buta podcięła mu nogi. Upadł na chodnik całym ciężarem ciała, wypuszczając z ręki telefon. Przeturlał się kilka razy na granitowej płycie trotuaru, a potem przekręcił się na plecy; jeszcze nie docierało do niego, co się stało. Kiedy jego wzrok wyostrzył się, Prażmowska odgarnęła z czoła mokry od potu kosmyk włosów, założyła go za ucho i dysząc jak parowóz, zapytała:

– Policja czy wpierdol?

– Co?

– Policja czy wpierdol? Wybieraj!

Patrzył na nią szeroko otwartymi oczami.

– Co ty…?

– Wybieraj, mówię!

– Żadnej policji… – wyszeptał odruchowo, ale kiedy zaczął się podnosić, a na jego twarzy pojawił się lekceważący uśmieszek.

Agata pochyliła się nad nim i wyprowadziła szybki prosty, który natychmiast go z niej starł.

Cios nie był zbyt mocny. Nie chciała mu złamać nosa ani pobrudzić się jego krwią. To miała być nauczka. A może prymitywna zemsta? Albo chęć poczucia się silniejszą w momencie, w którym tej siły potrzebowała?

– Co ty, kurwa, jesteś…? – jęknął chłopak, chwytając się za twarz. – Karateczka?

– Pozdrowienia z Tajlandii, dupku – syknęła wściekła i rozdygotana.

Podniosła leżący na chodniku telefon i sprawdziła, czy nic mu nie jest. Akrylowa szybka naklejona na wyświetlacz ukruszyła się odrobinę w narożniku, ale wyglądało na to, że poza tym wszystko jest w porządku. Kiedy ekran rozjaśnił się kolorami, weszła w przeglądarkę i sprawdziła, czy działa poprawnie. Uspokoiła się trochę.

– Dupek! – powtórzyła na odchodnym, nie oglądając się na chłopaka, który siedział na chodniku i smarkał krwią, wycierając nos rękawem bluzy.

Wróciła do miejsca, w którym zostawiła samochód, wciąż nie wierząc w to, co się jej przed chwilą przytrafiło. Prawie parsknęła śmiechem. Wsiadła do auta, odruchowo mocniej ściskając komórkę. Zamykając drzwi, obrzuciła spojrzeniem ohydną elewację komendy miejskiej. Uśmiechnęła się do siebie, przypominając sobie propozycję Sablewskiego. Położyła telefon na siedzeniu pasażera i ujęła mocno oburącz kierownicę, zamykając oczy.

Musiała coś zrobić. Dla niej czy dla siebie – nieważne, musiała. Wiedziała tylko, że nie powinna. Nie powinna angażować się emocjonalnie w tę sprawę, bo to po prostu nie miało sensu. Stała się tragedia, której nie była winna, i nic nie mogła z tym zrobić. Na nic nie miała wpływu. Siedziała przez chwilę w ciszy, nie uruchamiając silnika, i myślała. W końcu zerknęła na zegarek, sprawdzając, czy zdąży wrócić do rozprawy, westchnęła głośno, przekręciła kluczyk w stacyjce i pojechała do matki Dżesiki.

* * *

Zapukała w odrapane drzwi. Takie same jak wszystkie pozostałe na klatce zaniedbanej kamienicy na Stołczynie. Nie miała pojęcia, czy policja zdążyła już poinformować Połaniecką o śmierci córki. Kiedy Połaniecka otworzyła, Agata od razu zorientowała się, że jeszcze o niczym nie wie. Fakt, że była pijana, też w jej przypadku niczego nie oznaczał, jedynie to, że wypiła.

– Dzień dobry – powiedziała bełkotliwie, obrzucając Prażmowską zdziwionym spojrzeniem. – Nie ma Dżesiki. Poszła w tango trzy dni temu.

– Mogę wejść? – zapytała Agata, z całych sił powstrzymując drżenie głosu.

Połaniecka z wahaniem obejrzała się za siebie, a potem znów spojrzała na Agatę, jakby podejmowała jakąś trudną decyzję, i w końcu wpuściła ją do środka. Śmierdziało brudem, zatęchłym dymem papierosowym i przetrawionym alkoholem. Agata, która była tu tylko raz, kilka lat temu, pomyślała, że albo była tu ostra impreza, albo Połanieckie stoczyły się i stan, w jakim widziała teraz mieszkanie, był już stanem permanentnym.

A potem to powiedziała:

– Dżesika nie żyje. Została zamordowana.

– Co ty mi tu pierdolisz… – Połaniecka spojrzała na nią z odrazą, twarz jej stężała w wyrazie kompletnego niezrozumienia i nagle się rozpłakała.

Z szeroko otwartych ust wydostał się krótki, zwierzęcy skowyt. Odwróciła się i pobiegła w głąb ciemnego mieszkania, by zaraz zniknąć za jakimiś drzwiami. Prażmowska czekała, nie wiedząc, czy iść za Połaniecką, stać tu czy wyjść i więcej nie wracać. Usłyszała odgłos wymiotów i szum wody puszczonej z kranu do metalowego zlewu. Minęło kilka minut i Połaniecka wróciła do niej z mokrą głową. Na ubraniu ciemniały plamy wilgoci, a włosy zlepiły się w strąki i wisiały po obu stronach zniszczonej twarzy jak brudne sznurki mopa. Pozbierała się jakoś, a na pewno trochę otrzeźwiała.

– Kto to zrobił? – zapytała chrapliwie, nie patrząc na Agatę.

– Nie wiadomo – odpowiedziała cicho. – Policja wie, że to ona, dopiero od kilku godzin.

– Cierpiała?

Prażmowska przypomniała sobie siny odcisk sznura na szyi i wybroczyny. Chciała wierzyć, że dziewczyna była nieprzytomna, kiedy sprawca z całej siły zaciskał pętlę. Że nie czuła nic, może chwilę bólu i strachu tuż przed tym, ale naprawdę krótko. Pamiętała skądś, że osoba duszona traci przytomność mniej więcej po minucie, półtorej, potem już nic nie czuje, a to, co dzieje się z ciałem, to fizjologia. Umiera w ciągu kolejnych dziesięciu, dwudziestu minut. Tylko że czasem półtorej minuty to bardzo długo…

– Nie wiem – odpowiedziała wreszcie. – Po prostu nie wiem i nie chcę pani oszukiwać.

Połaniecka czknęła. Zasłoniła usta i spojrzała na Agatę.

– Niech pani już idzie.

Prażmowska zagryzła wargi i przestąpiła z nogi na nogę. Czuła się niezręcznie w tej roli. To nie była jej rola, a jednak ją grała. Bez entuzjazmu.

– Przyjedzie do pani policja – powiedziała. – Będą pytać o Dżesikę. Niech pani nie pije przez jakiś czas, dobrze? Właśnie o czas chodzi. Im szybciej powie im pani wszystko, co będą chcieli wiedzieć, tym szybciej go złapią, rozumie pani?

– Rozumiem. – Pokiwała głową i powtórzyła z uporem w głosie: – Niech pani idzie. Chcę zostać sama.

Agata odwróciła się i otworzyła sobie drzwi. Na klatce schodowej obejrzała się jeszcze. Chciała coś dodać, ale zrezygnowała. To nie miało sensu, powiedziała już wszystko, co trzeba.

– Nie będę piła – dobiegł ją zza drzwi cichy głos Połanieckiej.

Pokiwała tylko głową i zeszła na dół. Pojechała na rozprawę, potem do kancelarii, zostawiła tam służbowego laptopa i torbę z dokumentami, mruknęła coś do Pawła i wyszła. Jadąc do Tanowa, zatrzymała się na Klonowica, na obiad w Pizza, Pasta i Basta. Zjadła białą pizzę, myśląc o dzisiejszym dniu: jak się zaczął i jak się skończy. Odniosła deskę, sztućce i szklankę, w toalecie opłukała twarz i poprawiła makijaż.

Kwadrans później wjeżdżała do Tanowa.

* * *

Ojciec leżał na łóżku, przykryty samą poszewką od kołdry. Klimatyzator w jego pokoiku działał na pół gwizdka, żeby staruszka nie przeziębić; wyłączyć urządzenia nie można było, bo upał zabiłby ojca jeszcze szybciej niż przeziębienie. Leżał wysoko, dwie poduszki pod jego głową wyglądały jak oparcie fotela, i w takiej właśnie pozycji Agata go zastała; jakby siedział rozparty w fotelu. Kucnęła przy łóżku, odłożywszy torebkę na nocną szafkę. Sprawdziła, czy na rękach ojca pojawiły się jakieś nowe siniaki. Żadnych nie znalazła. Czasem dostawał napadów agresji i personelowi trudno było go utrzymać. Teraz był w swoim świecie jeszcze głębiej niż zwykle. Otwarte oczy wpatrywały się w sufit, ale nie dostrzegała w nich śladu życia. Prawie nie mrugał. Z szuflady szafki wyjęła buteleczkę ze sztucznymi łzami i zakropliła mu je. Mrugnął raz, a potem jego wzrok znów zmętniał. Podniosła poszewkę i sprawdziła pieluchę; biały materiał wyglądał na zbyt obszerny na jego wychudzonym ciele. Nie była napompowana moczem, więc uznała, że ktoś musiał ją niedawno zmieniać. Ojciec już prawie nie jadł, więc i z wydalaniem było kiepsko. Agata liczyła się z tym, że niedługo nadejdzie koniec.

Ojciec nigdy nie był jej bliski. Matki nie znała; zginęła, kiedy ona miała roczek, wychowywała ją tak naprawdę babcia, a dopiero po jej śmierci obowiązki przejął ojciec. Wypełniał je nieudolnie. Nie mieli kontaktu, śmierć babci przypadła na jej okres dojrzewania, który przeszła dość burzliwie. To, że wyszła na ludzi, graniczy z cudem. Tak przynajmniej myślała. To dlatego tak bardzo przeżywała śmierć Dżesiki. Połaniecka była podobna do niej, tej Agaty sprzed ćwierćwiecza. Tylko że Agacie wyszło, a Dżesice nie. I nawet gdyby ktoś jej nie zabił, też musiałby stać się cud, żeby zerwała wszystkie więzi łączące ją z jej światem. Cud się nie zdarzył. Zamiast niego nadeszła śmierć.

Pamiętała, że ojciec okazał jej uczucie tylko raz. Kiedy dostała się na aplikację adwokacką, na jego twarzy zobaczyła niewysłowioną dumę. Trochę ją to dziwiło, bo nigdy wcześniej niczego po sobie nie pokazywał, ale jednocześnie trochę rozumiała: naturalne było, że jako córka emerytowanego prokuratora też podąży podobną drogą, wybierając prawo. A potem nadeszły pierwsze objawy alzheimera – zapominał, gdzie odłożył rzeczy, gubił się, wracając z zakupów. Teraz obserwowała ostatnie; jej ojciec był w takim stanie, w jakim jest dopiero co narodzone dziecko. Bezradny, bez jakiegokolwiek kontaktu. Szekspir pisał o tym etapie życia jako o nowym niemowlęctwie: śnie, niepamięci, bez zębów, oczu i smaku. Była tylko w owym porównaniu jedna, za to istotna różnica. Niemowlęta są słodkie i rozkoszne, a starość nie ma ze słodyczą i rozkoszą absolutnie nic wspólnego. Każde niemowlę to nadzieja na cudownego człowieka, na którego ono kiedyś wyrośnie, nadzieja, która się spełnia albo nie, ale zawsze jest. Starość jest beznadziejna.

Agata odwróciła się, kiedy ktoś delikatnie zapukał, a potem otworzył drzwi. Justynka. Zajrzała do pokoju i spytała:

– Jak?

Agata pokręciła głową. Czego mogły się spodziewać? Radykalnej poprawy? Poklepała ojca po chudej dłoni, nie mając najmniejszej nawet nadziei, że on to poczuje. Spędziła z tym człowiekiem kawałek życia i sporo mu zawdzięczała, choć ojca nigdy nie było, kiedy potrzebowała go najbardziej, a najważniejsze rzeczy w życiu osiągnęła wyłącznie dzięki sobie i babci. I tyle mogła mu teraz dać: przyjechać codziennie, w razie potrzeby zmienić pieluchę, a na odchodnym nawet nie ścisnąć, a co najwyżej poklepać po ręce. I tak więcej od niej nie oczekiwał. Ani od niej, ani od nikogo innego.

Ani teraz, ani nigdy wcześniej.

* * *

Wieczorem poszła na trening. Zakładając rękawice, wciąż jeszcze miała w głowie cały dzisiejszy dzień: Sablewskiego, Połaniecką i swojego ojca. Dżesikę też. Kiedy dwie godziny później kolega z klubu pomagał jej oderwać rzepy w rękawicach, wszystkie mięśnie paliły ją żywym ogniem, a w głowie miała pustkę. Po kolejnej godzinie, leżąc w wannie z gorącą wodą, starała się utrzymać ten stan umysłu. Nie drżała już z wysiłku, oddychała spokojnie. Obok, na półce, stał wielki kielich z czerwonym winem, a ona myślała o górze; na jej nagich zboczach nie było nic prócz piargu i skalnych złomów. Gdy poczuła senność, wyszła z wanny, wytarła się i wysuszyła włosy. Kończąc w drodze do sypialni wino, boso powlekła się do łóżka.

Kiedy zasypiała, zamiast góry znów widziała twarz Dżesiki. Nie tę sprzed trzech lat, kiedy rozmawiały w kancelarii o życiu, podśmiewając się z facetów i jej szlacheckiego nazwiska, tylko tę z sądówki. Woskowożółtą, matową i śmiertelnie spokojną.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Copyright © by Marek Stelar, 2019

Copyright © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2024

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie I FILIA, Poznań 2024

Projekt okładki: © Mariusz Banachowicz

Redakcja: Jacek Ring

Korekta: Dorota Wojciechowska

Skład i łamanie: Jacek Antoniuk

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8357-639-8

Grupa Wydawnicza Filia sp. z o.o.

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]

Seria: FILIA Mroczna Strona

mrocznastrona.pl

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.