Przegrana ebook i audiobook

NA SAMYM DNIE

Iwona Banach zgniotła niedopałek o dno salaterki, czując ciepło żaru na palcach. Nie paliła od czasów liceum, po prostu kilka dni temu coś ją podkusiło, poszła do „Stokrotki” i kupiła paczkę LM-ów, a teraz kolejna paczka była prawie pusta. Kupka kilkunastu innych kiepów, które były już w miseczce, rozsunęła się na boki, a dwa wypadły na zewnątrz. Było ich tam tyle, bo Iwonie nawet się nie chciało wstać i opróżnić naczynia, choćby po to, żeby smród nie roznosił się po pokoju. Ale smród jej nie obchodził, zresztą nie obchodziło jej już niemal nic. Przestała nawet czytać i oglądać Netflixa. Myć się też przestała.

Tak było od kilku dni, odkąd wróciła z Warszawy.

Sprawa Klubu 526 nie zakończyła się wraz z zabiciem ich założycieli i spaleniem przez „Matta” Grzelińskiego willi, w której klub się mieścił. Ojciec i syn, dwóch zwyrodnialców, którzy ze swej chorej pasji zrobili dochodowy interes, nie żyli, ale może byli inni, którzy w tym uczestniczyli. Nie sądziła, żeby Klub wznowił działalność, choć niczego nie należało wykluczać: może było inne miejsce i po ogarnięciu się z pogromu, jaki im razem z Grzelińskim zorganizowali, pozostali wrócą do sprawy. I znów będą ginąć młodzi ludzie…

Kiedy Iwona sięgała po kolejnego papierosa, zadzwonił telefon leżący na stoliku obok popielniczki. Odruchowo zerknęła i zobaczyła, że to Jasiek, góral z Kościeliska, ich sąsiad. Stasinka, mały domek na skraju wsi, była ich ostoją; jej i Krzyśka, przynajmniej do chwili, gdy Krzysztof odszedł z jej życia, praktycznie w tym samym momencie, w którym wypieprzyli ją z policji.

Odebrała wbrew sobie, wyłącznie z szacunku, jaki żywiła do tego człowieka.

– Halo, Jaśku? Przepraszam, ale nie jestem za bardzo w nastroju i…

– Dzień dobry, ciociu, Jagoda z tej strony.

Jagoda była córką Jaśka. Iwona znała ją od maleńkości, Jagódka nazywała ich ciocią i wujkiem. Nie widziała jej od ośmiu lat, od śmierci Michasia, po której pojechała tam tylko raz i nie była w stanie przestąpić progu chaty, bo tam właśnie umarł ich siedmiomiesięczny synek. A teraz, kiedy usłyszała Jagodę w telefonie, serce jej zamarło. Wiedziała, po co dzwoni. Jasiek zmagał się z nowotworem wątroby i spodziewała się najgorszej wieści. Zdjęła nogi z kanapy i usiadła prosto, przyciskając telefon do ucha i zapominając o papierosie.

Nie pomyliła się.

– Tato miał zawał. – Jagoda zaczęła płakać. – Był bardzo osłabiony chorobą i po prostu nie dał rady. Przynajmniej się nie męczył…

Iwona nawet się cieszyła, że dziewczyna to powiedziała. Też była tego zdania, ale nie zawsze wszystko można powiedzieć komuś, kto właśnie stracił bliską osobę.

– Przykro mi, kochanie, tak bardzo mi przykro. – Zakręciło jej się w głowie, może zbyt gwałtownie wstała, a może zbyt dużo fajek wypaliła w ciągu ostatnich kilku godzin. – Nie wiem, co powiedzieć. To był wspaniały człowiek…

Czuła się głupio, że wygaduje frazesy, ale taka była prawda. Jasiek Wawrytko był w porządku. I chyba Jagoda to wiedziała.

– To stało się wczoraj, w szpitalu w Zakopanem. Przyjechałam od razu z Krakowa z mamą, zajmujemy się wszystkim.

Jasiek był rozwiedziony, Krystyna z córką mieszkały w Krakowie, gdzie Jagoda studiowała medycynę.

– Kiedy pogrzeb? – zapytała słabo.

– Przyjedziesz?

– Oczywiście. – W jej głosie pojawiła się niespodziewanie jakaś moc. – Powiedz tylko kiedy.

– Pojutrze. U nas, w Kościelisku.

– Będę, kochanie. Obiecuję, że przyjadę.

– Będzie miał góralski. – Jagoda pociągnęła nosem. – Tak jak zawsze chciał.

– To dobrze. – Westchnęła. – To dobrze…

Telefon od Jagody pozwolił Iwonie wziąć się jakoś w garść i ogarnąć. Nie wychodziła spod prysznica przez dwadzieścia minut. Fajki zgniotła i wyrzuciła do śmietnika, ale w ostatniej chwili wyciągnęła z paczki jednego papierosa i odłożyła go na okap na czarną godzinę. Po wypaleniu kilku paczek przez ostatnie dni miała wrażenie, że zaczęła się uzależniać. Potem zjadła wreszcie coś porządnego i poszła się spakować. Torba, w której trzymała komplet ubrań i kosmetyków na kilka dni poza domem i którą woziła na eskapady, wciąż leżała w kącie dużego pokoju. Iwona postała nad nią chwilę, wpatrując się bezmyślnie w podłogę. Ta torba podróżna była jak wspomnienie tego, co Iwona przeżyła jako policyjna wtyczka przez kilka ostatnich tygodni, kiedy wrzucona w bagno pływała w nim, usiłując dotrzeć do jądra ciemności, do szefostwa klubu, w którym wynaturzone sesje erotyczne kończyły się śmiercią dziewcząt i chłopców traktowanych jak seksualni niewolnicy. Nagle Iwona z wściekłością kopnęła torbę, aż ta poleciała i odbiła się od ściany. Odetchnęła głęboko, potem schyliła się, rozpięła ją i wysypała na podłogę ciuchy, które były w środku. Musiała je uprać, choć najchętniej spaliłaby wszystko, co wypadło z torby, tylko że musiała w czymś chodzić, a pieniądze powoli się kończyły.

Iwona była nie tyle w dołku, ile na samym dnie – finansowym i psychicznym.

Jadąc następnego dnia do Kościeliska samochodem kupionym za krwawe pieniądze otrzymane od Klubu, zastanawiała się, co dalej, choć głównie myślała o Jaśku i Jagodzie. Potem jej myśli podążyły w inną stronę. Może na pogrzebie Jaśka pojawi się Krzysiek? Może jakimś cudem dotrze do niego smutna wiadomość i przyjedzie pożegnać druha? „Kocham. I przepraszam”. Te słowa napisane na kartce, którą znalazła w domu po powrocie z tragicznej akcji w Łodzi, błyskały jej co jakiś czas przed oczami. Czym były? Pożegnaniem na zawsze? Tłumaczeniem? Tym i tym?

Kiedy minęła Katowice, jej telefon zadzwonił. Jechała lewym pasem, wyprzedzając przypominającą pociąg kawalkadę tirów. Zerknęła na wyświetlacz komórki leżącej w przegródce obok dźwigni zmiany biegów i zobaczyła na nim nie imię i nazwisko, tylko numer. Wróciła wzrokiem na drogę, wzięła telefon do ręki, dotknęła zielonej ikonki i przyłożyła go do ucha.

– Halo?

– To ja…

Odruchowo zahamowała, wkładając w to niemal całą siłę. Auto lekko zatańczyło, więc chwyciła mocniej kierownicę, odpuściła hamulec i zaczęła walczyć z prawami fizyki. Udało jej się. Z tyłu rozległo się wściekłe trąbienie, w lusterku zamigotały błyski długich świateł samochodu jadącego za nią.

– Krzysiek – wyszeptała do telefonu bez tchu.

Wrzuciła kierunkowskaz i zmieniła pas, wpychając się przed tira. Teraz usłyszała buczenie, więc zjechała jeszcze bardziej, na pas awaryjny, i powoli wyhamowała, aż wreszcie się zatrzymała.

– Dlaczego? – zapytała tylko. – Kim ona jest?

– Kimś bliskim.

– Tak bliskim jak ja?

– To nie tak…

– A jak?

– Zrobiłem coś bardzo złego i teraz muszę to naprawić. Na tyle, na ile mogę.

Zamilkł. Iwona słyszała jego oddech. Był szybki, niemal spazmatyczny. Krzysiek sprawiał wrażenie, jakby nie wiedział, co się z nim dzieje.

– Krzysiek? – prawie krzyknęła.

– Przepraszam cię, po prostu muszę – wyszeptał, a każde słowo brzmiało coraz ciszej, jakby oddalał telefon od twarzy.

– Gdzie jesteś? – zawołała. – Co się dzieje? Słyszysz mnie? Krzysiek!

Ale odpowiedziała jej tylko cisza.

Iwona siedziała z otwartymi ustami wpatrzona w ciemniejący ekran telefonu, gwałtowne podmuchy powietrza wzbudzane przez mijające ją samochody uderzały z hukiem w szyby, kołysząc jej autem, a ona miała w głowie kompletną pustkę.

SŁONECKO JUZ ZASŁO

Pogrzeb Jaśka Wawrytki rozpoczął się punktualnie. Dobrodziej prowadzący ceremonię mówił gwarą. Iwona nie pchała się w pobliże mogiły, tylko stała w tłumie z tyłu, patrząc na plecy ubranych w serdaki górali i na ich głowy w podhalańskich kłobukach. Słuchała kapeli i rzewnego zaśpiewu dziewczyn, pieśń Słonecko juz zasło unosiła się nad cmentarzem i ulatywała w niebo, a Iwona zastanawiała się, czy Jasiek faktycznie tam jest razem z innymi i czy wszyscy oni patrzą na dół, na nich stojących nad otwartym grobem i trumną. A może patrzą jeszcze głębiej, na samo dno piekielnej czeluści, gdzie stado diasków znęca się nad Golczewskim i Chyłą, odpłacając im pięknym za nadobne. A może rację miał Golum, który swoim ciasnym umysłem podawał w wątpliwość ustalony od tysiącleci porządek: może tam, po drugiej stronie, nie ma ani nagrody, ani kary, bo po prostu nie ma niczego? Ani nikogo?

Kapela umilkła, dziewczyny też, pieśń jeszcze przez chwilę brzmiała tylko w umyśle Iwony. Tłumek zafalował, ruszył powolutku w stronę grobu i wszyscy wyciągnęli znicze. Iwona stanęła na palcach i odruchowo zaczęła wypatrywać znajomych, falujących, lekko przyprószonych siwizną włosów. Ściskając znicz, ruszyła razem z tłumkiem. Kiedy dotarła do grobu rodzinnego Jaśka kilka minut później, zapomniała o Krzyśku. Nad trumną stała Jagoda i jej matka. Krystynę znała słabo, Wawrytkowie rozwiedli się dawno temu, wyjechała do Krakowa, gdzie znalazła nowego partnera, a Jagoda została z ojcem aż do momentu, w którym poszła do liceum. Dostała się do elitarnej „piątki”, potem na medycynę na UJ-ocie, ale niemal w każdy weekend i na część wakacji wracała do Kościeliska. Miała góralską duszę i to Iwona w niej uwielbiała.

Postawiła znicz przy grobie, zapaliła go, a potem powoli podeszła do kobiet. Krystynę przytuliła nieco zachowawczo, za to Jagodę ściskała ponad pół minuty, szepcząc jej do ucha słowa pocieszenia, najlepsze, na jakie było ją stać. Iwona żałowała, że przez tyle lat nie przyjeżdżała do Kościeliska. Może gdyby postarała się wcześniej przełamać przed wejściem do Stasinki, zdusić w sobie ten irracjonalny żal niepozwalający jej na przejście przez próg, wszystko wyglądałoby inaczej. Towarzyszyłaby Jagodzie w jej drodze przez młodość, cieszyłaby się jej sukcesami, o których tylko słyszała od Krzyśka albo od niej, ale przez telefon? I może wreszcie Krzysiek nie znalazłby sobie nowej kobiety, o co go podejrzewała? Iwona była dumna z Jagody jak z własnej córki. Na koniec zbliżyła usta jeszcze bardziej do ucha Jagody i wyszeptała:

– Zostań kimś wielkim, kochanie. Wynajdź lek na raka albo na alzheimera. I wracaj tutaj, kiedy tylko znajdziesz chwilę. Nie opuszczaj gór, tak jak ja.

Jagoda zapłakana kiwała głową, przytulając ją mocno i gorąco.

Iwona nie chciała zostać na stypie, na którą ją zaprosiły. Przeprosiła Jagodę i Krystynę, tłumacząc się złym stanem psychicznym po odejściu Krzyśka. Nie naciskały. Z Jagodą Iwona miała ten szczególny rodzaj relacji, której nie zepsuje towarzyski nietakt spowodowany względami osobistymi. Kiedy wszyscy się rozeszli, ruszyła ku wyjściu z cmentarza. Dotarła do samochodu i pojechała w stronę Górkówki. Miała nocować w domu Jaśka, ale chciała poczekać, aż Jagoda z Krystyną wrócą ze stypy. To miał być smutny wieczór, a w oczekiwaniu na jego nadejście Iwona postanowiła odwiedzić Stasinkę.

Przypomniała sobie swoją ostatnią wizytę, spontaniczną, bezowocną, i przy okazji rozmowę z Jaśkiem. Pomyślała, że nic nie dzieje się przypadkiem, bo było to ostatnie z nim spotkanie. Znalazła też wtedy w Stasince ślady czyjejś bytności, a Jasiek opowiedział jej, że widział tu raz Krzyśka z jakąś kobietą o długich, czarnych włosach. Czy Krzysiek tu był czy bywał? A jeśli tak, to po co? Czy jeśli ona wróci do Szczecina, on pojawi się tu znów, a ona nie będzie o tym wiedzieć? Te wszystkie pytania Iwona zadawała sobie, stojąc na środku głównej izby Stasinki. Zerknęła przez niewielkie, zakurzone okno na stojący w oddali dom Jaśka Wawrytki i pomyślała smutno, że nie będzie już miała kogo o to zapytać.

BRUŚ

Podinspektor Wojtczak, jej były szef, dzwonił już kilka razy w ciągu ostatnich dni. Kiedy zadzwonił po raz kolejny, Iwona wreszcie odebrała, czując, że to nie jest dobry pomysł, bo podejrzewała, z jakiego powodu dzwoni. Doszła jednak do wniosku, że Wojtczak jest ostatnią osobą, która zasłużyła na nieuprzejme traktowanie, a nieodbieraniem dała mu już do zrozumienia, że mimo wszystko nie ma ochoty na rozmowę. Miała nadzieję, że weźmie to pod uwagę.

– Cześć, Roman.

– Cześć. Dziękuję, że wreszcie odebrałaś.

– A gdybym dalej nie odbierała? – zainteresowała się.

– Przyjechałbym i warował pod twoimi drzwiami jak porzucony kochanek. – Świst wciąganego gwałtownie powietrza był wyraźnym sygnałem, że Wojtczak za późno uświadomił sobie popełniony nietakt. – Przepraszam…

– Nie ma sprawy.

– Posłuchaj… Wiem, że jestem upierdliwy, Iwona, ale sprawa, z jaką dzwonię, jest bardzo poważna.

– Też mam swoje poważne sprawy. – Wzruszyła ramionami. – Może nawet jeszcze poważniejsze niż wasze?

– Rozumiem, wszystko rozumiem… – mitygował się, a Iwona nie wyjaśniła, że tylko mu się tak wydaje. – Ale gdybym mógł cię prosić o spotkanie z pewnym człowiekiem…

– Z Warszawy. – Nie zapytała, tylko stwierdziła.

– Z Warszawy – potwierdził Wojtczak, lekko stropiony. – Z CBŚP.

– Jest teraz obok ciebie?

– Tak.

Iwona milczała przez chwilę, zastanawiając się, czy odwlekanie tego ma sens. Oto pojawiła się kolejna konsekwencja tego, co zrobiła, choć nie była temu winna i nie ona powinna je ponosić. I nagle doszła do wniosku, że dlaczego niby ma być z tym wszystkim sama? Grzeliński wpieprzył ją w niewyobrażalne kłopoty i czy miało znaczenie, że chodziło o ratowanie ludzi? Oszukał ją. I nie chodziło nawet o nielegalność całej operacji infiltracyjnej ani o to, że zabiła kilka osób, które na tę śmierć absolutnie zasługiwały. Chodziło wyłączne o to, że była marionetką, a teraz została sama bez środków do życia i perspektyw. Wyjścia miała dwa: albo się poddać, albo walczyć o przyszłość. Stoczyć się na dno, a w zasadzie zostać na nim, bo tam właśnie była, albo próbować wydostać się na powierzchnię. Zostanie na dnie równało się śmierci i była tego świadoma. Wypłynięcie na powierzchnię było szansą i dopiero potem mogła zdecydować, co dalej. Na spokojnie, na trzeźwo, na chłodno.

– Przyjedźcie. – Westchnęła. – Ale ostrzegam: nie jestem w najlepszej formie i nie chce mi się sprzątać. Ani nigdzie chodzić, zwłaszcza do Fabryki.

– Jasne. – Wojtczak chrząknął, a z tła dobiegły ją nagle czyjeś niewyraźne słowa. – Dam ci go na chwilę do telefonu, dobra?

– Daj.

Po kilku sekundach w komórce rozległ się głos, który już parę dni temu słyszała, również przez telefon. Wtedy była to pierwsza, nieudana próba kontaktu z nią. Nie wiedziała jeszcze, czy ta druga będzie udana, czy nie. To, że zgodziła się, żeby do niej przyjechali, jeszcze niczego nie oznaczało, bo zawsze mogła spuścić ich ze schodów, oczywiście w przenośni. Ale widać było, że gościowi zależy na spotkaniu. Przyjechał ponownie do Szczecina, nie mając pojęcia, czy mu się uda, no chyba że po prostu załatwiał tu jakąś służbową sprawę. I tak jej to nie interesowało.

– Dzień dobry, pani Iwono. Jacek Bruś z tej strony.

A więc pan zastępca komendanta Centralnego Biura Śledczego pamiętał, żeby nie tytułować jej komisarzem.

– Dzień dobry – odpowiedziała obojętnie.

– Dziękuję, że się pani zgodziła na wizytę. Postaram się załatwić sprawę szybko.

– Doceniam. – Iwona uśmiechnęła się lekko do siebie.

– Zatem do zobaczenia.

– Do widzenia. – Rozłączyła się i zaległa na kanapie w oczekiwaniu na niespodziewanych gości.

Dawała im kwadrans do dwudziestu minut. Kiedy usłyszała dzwonek, zwlekła się z kanapy i poszła otworzyć. Za drzwiami stał barczysty mężczyzna. Miał na oko nieco ponad pięćdziesiąt lat i był ogolony na łyso, choć włosy już odrastały i miały taką samą długość jak lekki zarost. Ciemne oczy bystro patrzyły spod krzaczastych brwi, a mięsiste usta rozciągały się w lekkim półuśmiechu. Reszty nie zdążyła ocenić, bo miał na sobie zapiętą pod szyję zamszową kurtkę.

– A gdzie Roman? – zapytała, odruchowo wyglądając na klatkę schodową.

– Przyjechałem sam – odparł. – Nie ma potrzeby, żeby pan inspektor Wojtczak był świadkiem tej rozmowy.

Nie dyskutowała, tylko odsunęła się, wpuszczając przybysza do środka.

– Jacek Bruś – przedstawił się, wyciągając do Iwony rękę.

Podała mu swoją; jego uścisk był mocny, męski, ale nie do przesady. Wiele razy spotykała się z niedźwiedzimi uściskami mężczyzn, którzy w ten zabawny sposób próbowali pokazać jej może nie tyle przewagę, ile swoją atrakcyjność.

– Zapraszam. – Zamknęła drzwi i nie czekając na gościa, ruszyła w głąb mieszkania.

Nie zaproponowała mu kawy ani niczego innego do picia. Miała w dupie uprzejmości, chciała tylko, żeby jak najszybciej sobie poszedł. Bruś wszedł za nią do pokoju, rozejrzał się po nim pobieżnie, a potem podszedł do okna i popatrzył przez nie.

– Ładnie tu macie w tym Szczecinie, tak zielono – zauważył, odsuwając firankę i tocząc wzrokiem po koronach drzew w parku Chopina.

Iwona nie zareagowała, tylko zsunęła klapki i usiadła na kanapie, podkurczając nogi pod siebie.

– Co to za wieża, tam w lesie? – Gość wskazał na budowlę wyłaniającą się zza drzew.

– To park, a nie las. Dawna wieża ciśnień przerobiona na dom mieszkalny.

– Fajnie.

– Jest na sprzedaż, gdyby pan reflektował.

Bruś pokiwał niezobowiązująco głową, wciąż wpatrzony w widok za oknem.

– Mamy już za sobą uprzejmości i przejdziemy do sedna? – zapytała prosto z mostu.

– Jasne. – Odwrócił się od okna i uśmiechnął szeroko. – Z kupnem jeszcze się wstrzymam. Muszę się zastanowić.

– Dlaczego chciał się pan ze mną widzieć? – zapytała, kończąc definitywnie mało zabawne pogaduchy, mające zapewne stanowić wstęp do właściwej rozmowy. – Akurat ze mną?

– Chciałem zapytać, czy ma pani coś wspólnego z czymś o nazwie Klub 526.

Podwinęła ukryte za udami palce stóp. Na tyle mogła sobie pozwolić.

– Nie mam nic wspólnego z…

Powiedziała to odrobinę za mocno i niepotrzebnie urwała, nie kończąc. Dla Brusia był to chyba jasny sygnał i Iwona to wiedziała. Ale było już za późno, mleko się rozlało.

– Ale wie pani, o czym mówię, prawda?

Nie odpowiedziała. Czekała.

– Powodem mojej wizyty u pani jest ten Klub, a w zasadzie działania inspektora Grzelińskiego, jakie podjął w jego sprawie. Te działania, o których wiemy, i te, o których nie mamy pojęcia, ale sądzimy, że jest ktoś poza nim, kto o nich wie. Na przykład pani.

Iwona starała się z całych sił, żeby jej twarz nie zdradzała niczego. Absolutnie niczego.

– Co ja mogę mieć z tym wspólnego? – zapytała, wzruszając ramionami. – Widziałam się z nim tylko raz, kiedy został twarzą systemu i karzącą ręką sprawiedliwości, czy raczej niesprawiedliwości, oznajmiając mi, że zostałam dyscyplinarnie usunięta z szeregów policji.

Kiedy się kłamie, jak najwięcej elementów musi być zgodnych z prawdą, żeby stworzyć pozory prawdomówności. Kilka prawdziwych szczegółów nada je kłamstwu i Iwona postanowiła kurczowo trzymać się tej zasady. Jak na razie to, co powiedziała, było półprawdą, bo widziała się z Grzelińskim dwa razy: raz wtedy i drugi w willi Klubu 526. Rozmów telefonicznych nie liczyła.

– No właśnie. Nie zdziwiło to pani? Taka nietypowa forma?

– Pyta pan poważnie? – zaatakowała. – W policji dzieje się tyle dziwnych rzeczy, nad którymi lepiej się nie zastanawiać, żeby nie narobić sobie kłopotów, a pan pyta, czy dziwiło mnie, że przyjeżdża ktoś z Warszawy, żeby mnie wypieprzyć z powodu sprawy, o której huczy cała Polska? To akurat była najmniej zastanawiająca rzecz, jaką widziałam w policji przez piętnaście lat pracy. – Urwała na chwilę, sprawdzając, czy przekonała Brusia, a potem zapytała niewinnie: – A co, chce mi pan powiedzieć, że coś było nie tak?

– Pobiła go pani przy wyjściu? – Uniknął odpowiedzi.

– To za dużo powiedziane. Uderzyłam go, raz. Nie zachowywał się ładnie przez całe spotkanie, aż się doprosił. Możliwe, że moja reakcja była przesadzona, ale sam pan rozumie, sporo przeżyłam tamtego dnia. No dobrze, więc co z tym klubem?

Bruś spojrzał na nią zagadkowo.

– Sam chciałbym to wiedzieć. Powiem pani, jak ja to widzę. Od początku. Jakiś czas temu dotarły do nas, do Biura, sygnały o działalności pewnej grupy przestępczej, najpierw miał to być handel żywym towarem, młodymi i bardzo młodymi ludźmi obojga płci, potem okazało się, że w grę wchodzi stręczycielstwo i organizowanie seansów erotycznych z młodocianymi. Wyjątkowo ostrych seansów. Pojawiły się pogłoski, że część z nich kończyła się śmiercią ofiary. Zlecono analizy, jednak poszlaki były zbyt słabe, żeby przedsięwziąć cokolwiek. Grzeliński miał się temu przypatrywać, trzymać rękę na pulsie. Na którejś z narad padł pomysł próby infiltracji z użyciem atrakcyjnej funkcjonariuszki, jednak uznano go za zbyt niebezpieczny…

– Od kiedy praca w policji należy do bezpiecznych? – rzuciła kąśliwie.

– Zgadza się, ale przede wszystkim chodziło o to, że był nierealny. Potem wszystko ucichło, urwał się jakiś kontakt z półświatka, który nadał niejako bieg sprawie. Sprawa została odłożona na półkę, do czasu uzyskania kolejnych informacji. I kilkanaście dni temu nagle mamy zabójstwo rodziny potentatów branży drobiarskiej, ojca i syna, rozstrzelanych jak na egzekucji, plus dwa dodatkowe trupy, wszystkie w spalonej willi, której pożar był efektem eksplozji materiałów wybuchowych. Tego samego dnia nieco wcześniej płonie duża ferma w Falentach, której współwłaścicielem była jedna z ofiar. Jej wspólnik nie ma pojęcia, co mogło się wydarzyć, wszyscy są w szoku, a ów wspólnik w największym.

– Porachunki mafijne?

Bruś uniósł brwi.

– Też bym tak pomyślał w pierwszej chwili, tylko że było kilka dodatkowych rzeczy, które kazały się zastanowić nad sprawą głębiej. Pierwsza to ta, że Grzeliński zaproponował wtedy konkretną osobę, którą można by wyznaczyć do zadania infiltracji owej grupy. Tak, chodzi o panią.

– Nie rozumiem? Skąd mnie znał? – zapytała zaskoczona, a potem sama sobie odpowiedziała: – No tak, akcja w Łodzi…

– Ta narada odbyła się dużo wcześniej niż nieudana akcja zatrzymania tamtego człowieka, w której zginął pani kolega z zespołu.

Iwona zacisnęła zęby.

– No i?

– A potem nagle była ta Łódź, później otrzymałem informację, że Grzeliński był w tutejszej komendzie wojewódzkiej i rozmawiał z panią. A kiedy zdarzyła się ta historia z willą i trupami… Cóż, postanowiłem pogrzebać w tym trochę. Jeden ze zidentyfikowanych trupów to niejaki Arkadiusz Kurzaj. Facet był ze Szczecina. To po pierwsze. Po drugie, ferma, o której mówiłem, znajduje się w Falentach. A pani również tam była kilkukrotnie w ostatnim czasie, prawda?

Nie pytała, skąd wie, skoro twierdził, że grzebał w sprawie. Dowód tego, o czym mówił, leżał na stoliku, rozmawiała przez niego z Brusiem nieco ponad pół godziny temu. Zabierając ze sobą wszędzie własny telefon, nie zastanawiała się nad tym, że będzie jej tropem, bo to nie miało znaczenia, a w każdym razie miało nie mieć. Okazało się, że życie napisało własny scenariusz.

– Inspektor Grzeliński zniknął, nie zostawiając po sobie żadnych śladów – kontynuował Bruś. – I zdaje się, że to samo stało się z pani partnerem. Nie bardzo wiem, o co w tym wszystkim chodzi, ale to wystarczająco dużo wspólnych mianowników, żeby sądzić, że coś jest na rzeczy, jak pani sądzi?

– Nie mam pojęcia, gdzie jest Matt – powiedziała drewnianym głosem, zanim uświadomiła sobie, co mówi.

Bruś pokiwał głową.

– Wie pani, zawsze uważałem inspektora Grzelińskiego za, rzekłbym, dość oryginalnego w obyciu. Znaliśmy się kilka ładnych lat, może to nie była przyjaźń, bo z tego, co wiem, nie miał zbyt wielu przyjaciół i ogólnie uważam, że dość trudno byłoby się z nim zaprzyjaźnić, ale zdążyliśmy się poznać dość dobrze. Tak myślę. Wypiliśmy razem sporo alkoholu przy różnych okazjach i to też zawsze jest sposobność, żeby kogoś bliżej poznać. Ale przez kilka lat znajomości z nim może kilkanaście razy powiedziałem do niego „Matt”. A pani, proszę mi przypomnieć, jeśli się mylę, widziała się z nim raz, w dodatku pobiła go wtedy, tak?

Straciła czujność. Mogła to składać na karb zmęczenia, stresu, wszystkiego, ale to nie powinno było się zdarzyć.

– Będziemy się dalej bawić w kotka i myszkę czy pogadamy normalnie? – zapytał Bruś, kiedy wciąż milczała.

Zadał to pytanie zwyczajnym tonem, bez cienia tryumfu w głosie.

– Sprawa klubu jest zakończona – powiedziała, czując potworne zmęczenie. – Winni nie żyją, tożsamości, a nawet liczby ofiar jego działalności nie da się ustalić. Tyle mogę panu powiedzieć.

– Czy to Grzeliński wymierzył sprawiedliwość?

Pokiwała w milczeniu głową, nie patrząc na Brusia. Ten westchnął tylko. Też wyglądał na zmęczonego. Nabrał nagle powietrza w płuca, zrobił głośny wydech i powiedział:

– No to wygląda na to, że wymierza ją dalej…

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Copyright © by Marek Stelar, 2023

Copyright © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2023

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiekformie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to takżefotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwemnośników elektronicznych.

Wydanie I, Poznań 2023

Projekt okładki: © Pola i Daniel Rusiłowiczowie

Zdjęcie na okładce: © malshak_off / Adobe Stock

Redakcja: Jacek Ring

Korekta: Dorota Wojciechowska

Skład i łamanie: Jacek Antoniuk

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8280-789-9

Grupa Wydawnicza Filia sp. z o.o.

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]

Seria: FILIA Mroczna Strona

mrocznastrona.pl

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.