Ptasznik ebook i audiobook

VOGEL

Vogel leżał na górnym pokładzie swojej łodzi. „Worša”, zacumowana do pomostu, kołysała się niemal niezauważalnie na drobnych falkach wzbudzonych lekkim wiatrem. Lipcowa noc była upalna, żaby hałasowały w szuwarach porastających brzegi kanału, a ich rechot mieszał się z natrętnym cykaniem świerszczy. Na sąsiednich łodziach pogasły już światła, ucichły odgłosy jakiejś imprezy dobiegające z jednego z lekko zaniedbanych budynków na przystani, a Vogel leżał z rękami pod głową wpatrzony w gwiazdy i słuchał cichego chlupotu wody uderzającej lekko o kadłub łodzi. Jej cykliczne, miękkie mlaskanie o stalowe poszycie, raz cichsze, raz głośniejsze, przerywało monotonny koncert owadów i płazów zamieszkujących okolice Cieśnicy i Kanału Skolwińskiego. Nieużytki ostrowów lewego brzegu Odry Zachodniej pełne były życia kryjącego się w zastoiskach, trzcinach i krzewach. Tu nawet żyjące od pokoleń dziki były inne: miały nieco bardziej wydłużone ryje, co ułatwiało im buchtowanie w błocie i szlamie i dotarcie do ukrytego pod ich warstwą pokarmu.

Vogel głęboko zaciągnął się powietrzem pachnącym wodą i butwiejącą roślinnością. Uwielbiał ten zapach. Po czarnym niebie przemykał migający punkcik, światła pozycyjne samolotu zlewały się, tor lotu wytyczał prostą linię pomiędzy konstelacjami gwiazd, a Vogel śledził go, zastanawiając się, skąd leci i dokąd zmierza. Heinrich Vogel od jakiegoś czasu nie miał większych zmartwień. Mógł sobie na to pozwolić, choć droga do tego momentu jego życia była wyboista i kręta. W zasadzie można było ją podzielić na trzy etapy: ten pierwszy, beztroski, pełen wrażeń, widoków, smaków i zapachów skończył się w dwa tysiące trzecim roku zdarzeniem, które zmieniło jego życie bezpowrotnie, wprowadzając je na tory, jakich nie spodziewałby się w najgorszych koszmarach. Drugi etap był już tylko konsekwencją tego zdarzenia. Trzeci właśnie trwał i Vogel miał nadzieję, że to się już nie zmieni do końca życia, niezależnie ile by ono jeszcze trwało. Od kilku lat żył tak, jak obiecał sobie kiedyś, tkwiąc w klaustrofobicznym wnętrzu ograniczonym czterema odrapanymi ścianami, pośród ludzkich kłótni, wrzasków, bluzgów, stęków towarzyszących masturbacji, w smrodzie potu, moczu, tanich środków czystości i wilgotnych, zatęchłych ubrań, w atmosferze ciągłego zagrożenia i ze schizofrenicznym poczuciem równoczesnej pewności i niepewności tego, co wydarzy się jutro. Każdy następny dzień w tamtym przeklętym miejscu był z drobnymi wyjątkami dokładnie taki sam, ale można było się o tym przekonać dopiero wieczorem. Kiedy mijał, dołączał do pozostałych we wspomnieniach, które Vogel chciał wcisnąć gdzieś w niedostępne zakamarki umysłu, aby nigdy do nich nie wracać. Ale nie dało się, to one wracały. Najczęściej w snach. Coraz rzadziej, ale Vogel nie miał złudzeń, że kiedykolwiek znikną na dobre. Wryły się w pamięć na tyle mocno, że nie były ich w stanie stamtąd wyrugować ani silna wola, ani te nowe wspomnienia, które może i monotonne, ale szczęśliwe, napływały do głowy od kilku lat.

Życie, jakie prowadził Heinrich Vogel od tamtej pory, było nieskomplikowane. Było dokładnie takie, jak je sobie wymarzył w celi.

Samolot zniknął, zostały tylko gwiazdy. Vogel poczuł, jak jego ciało staje się ciężkie, zapada się w materacu rozłożonego siedziska, a powieki coraz dłużej pozostają zamknięte. Tabletki zaczynały działać. Chwilę później gwiazdy również zniknęły i zapadł w specyficzny stan między jawą a snem, kiedy wszystko wydaje się nierealne i nie da się już odróżnić, co jest jednym, a co drugim. Nie wiedział, czy surowa mimo pozornej obojętności twarz kobiety jest jego imaginacją, czy naprawdę ma ją kilka metrów przed sobą. Słyszy w głowie te słowa, które zmienią jego życie, tak jak zmieniły je tamte wydarzenia. Coś poszło nie tak i wieczór, który miał być taki jak każdy inny wcześniej: przyjemny i nieco rozpustny, skończył się tragedią, której Vogel był jednym z głównych aktorów, choć nikt go nie pytał, czy tego chce. Po prostu stało się.

Pamięć przywołuje słowa, całe frazy, nie dosłownie, ale to wystarczy, żeby zbudować obraz, który staje się tak realny, jakby znowu był na sali rozpraw.

– Oskarżony, do tej pory niekarany, jako osoba od wielu lat uprawiająca sztuki walki, powinien zdawać sobie sprawę z niebezpieczeństwa i ryzyka, jakie niesie za sobą stosowanie tych technik poza salą treningową. Sytuacja, w jakiej oskarżony się znalazł, niewątpliwie stanowiła zagrożenie zdrowia, a nawet być może życia, zarówno jego, jak i osób postronnych, nie powinno to jednak usprawiedliwiać stosowania środków obrony niewspółmiernych do zagrożenia, a na pewno takich, których użycie w konsekwencji zaskutkowało ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu, a następnie zgonem pokrzywdzonego. Biorąc to wszystko pod uwagę, skazuję oskarżonego na karę łączną pięciu lat pozbawienia wolności. Na jej poczet zostanie zaliczony pobyt w areszcie…

Czuje oblewającą go falę gorąca. Gdzieś z boku dochodzi go krótki krzyk matki.

– Przecież to jest sprzeczne samo w sobie, co ona pierdoli? – szepcze w panice do adwokata.

– Nie teraz, Henryk.

– Mówił pan, że potraktują to jako nieumyślne!

– Nie teraz! – Adwokat nie patrzy na niego: stoi zgarbiony ze wzrokiem wbitym w sędzię, lekko skrzywiona głowa jest pochylona, usta wykrzywione w grymasie niezadowolenia i Vogel, kiedy ogląda to teraz jak na ekranie w kinie „Wspomnienia”, nie wie, czy to złość na niego, czy na samego siebie.

– Okłamał mnie pan – szepcze bezsilnie Vogel, który wtedy jeszcze nie jest Voglem. – Obiecał mi pan…

– To jeszcze nie koniec, Henryk, będziemy apelować…

– Proszę oskarżonego o zachowanie spokoju podczas odczytywania wyroku, w przeciwnym razie oskarżony zostanie ukarany karą porządkową grzywny w wysokości…

Przejmujący krzyk żurawia niósł się po wodzie i łąkach Skolwina. Vogel szarpnął się i otworzył oczy, a potem rozejrzał dookoła. Przez chwilę uspokajał oddech i ruszał palcami, zginając je i prostując na przemian, aż poczuł, że drętwienie mija. Słońca nie było jeszcze widać, choć malowało już na niebie pierwsze, różowe smugi świtu. Klangor powtórzył się, odpowiedział mu drugi. Vogel oblizał wyschnięte usta i przeczesał palcami gęste włosy. Lekko rozkołysana jego gwałtownym przebudzeniem łódź spokojnie bujała się na wodzie, słychać było chlupot małych fal odbijających się od kadłuba, dużo głośniejszy w ciszy poranka. Po chwili dołączył do niego jakiś głuchy stuk i plusk. Vogel usiadł i przetarł twarz, a potem złożył siedzisko do normalnej pozycji, odsunął płócienne zadaszenie, przeciągnął się i wbił wzrok w horyzont. Stuk powtórzył się nagle. Dochodził z dołu, gdzieś znad wody i Vogel pomyślał, że jakaś gałąź przyniesiona wodą z kanału obija się o poszycie.

Pieszczotliwie klepiąc po reflektorze białą vespę zawieszoną na stelażu z tyłu rufy, zszedł na dół, do sterówki, sprawdził, czy wszystko jest w porządku, a potem zszedł niżej, do mesy. W kambuzie nastawił wodę na kuchence i poszedł wziąć prysznic: nie chciało mu się wychodzić na zewnątrz, żeby skorzystać z łazienki na przystani. Kiedy wyszedł z ciasnej, niewiele większej od przeciętnej szafy łazieneczki, zalał herbatę wrzątkiem i ubrał się w luźny T-shirt, slipy i bermudy. Patrząc, jak woda w kubku barwi się na brązowo, zastanawiał się, co będzie dziś robił. Od jakiegoś czasu chodziła mu po głowie wyprawa do Berlina, chciał pomieszkać tam kilka tygodni, pozwiedzać, a potem ruszyć jeszcze bardziej na zachód i powłóczyć się po marinach i kanałach aż do października, kiedy będzie musiał pomyśleć o jakimś sympatycznym miejscu na przezimowanie. Wolał Niemcy, bo jednak infrastruktura była o wiele bardziej rozwinięta niż tutaj, choć tamtejszym użytkownikom marin można było wiele zarzucić, jeśli chodzi o kulturę. Kwestie finansowe nie miały dla niego znaczenia, za to wygoda owszem. Zwłaszcza po tym, co przeszedł.

Wziął kubek i poszedł z nim na górę. Stojąc na pokładzie, patrzył na budynki stojące w rzędzie nad brzegiem wody, po drugiej stronie krajobraz szpeciły tak samo ustawione blaszaki na łodzie. Przypominało to nieco zabudowę brazylijskich faweli. Upił łyk herbaty, czując na twarzy ciepłą wilgoć jej oparów. Nagle dobiegł go czyjś cichy głos. Odwrócił się. Ktoś łowił ryby ze swojej łodzi, a teraz machał do niego zamaszystymi ruchami. Kojarzył go; miał na imię Paweł, był kierowcą tira, razem z żoną Jolą spędzał na swojej „Niko” każdy weekend. To, że Vogel nie życzył sobie niczyjego towarzystwa, nie oznaczało, że nie orientuje się, kogo ma w otoczeniu. Tego też nauczył się tam. Wiedza o otaczających cię ludziach bywa przydatna i trzeba uważnie słuchać i patrzeć dookoła. To sprawia, że można uniknąć kłopotów, przynajmniej niektórych.

Zmarszczył brwi.

– Hej, coś pływa koło twojej łajby – zawołał tamten niezbyt donośnie.

Głos niósł się dobrze, zresztą „Niko” nie była zbyt daleko. Vogel przez chwilę zastanawiał się, czy nie zejść po prostu pod pokład, zamykając się w mesie. Nie miał ochoty na żadne rozmowy ani na kontakt z kimkolwiek. Nie odpowiadając, a dając tylko tamtemu znak dłonią, że usłyszał, ostrożnie zszedł z kubkiem na nabrzeże, ominął kabel zasilania podłączony do skrzynki, zszedł z wykonanego ze stalowej kratownicy oczepu na trawę i zrobił kilka kroków, czując na bosych stopach zimno porannej rosy. Uważnie zlustrował wodę przy „Woršy”. Jej lustro marszczyło się lekko, zmącone ruchem łodzi rozkołysanej przy schodzeniu. Nagle przy burcie Vogel zobaczył coś sporego, co unosiło się tuż pod taflą, ale nie był w stanie rozpoznać, co to takiego. Widział tylko, że jest białawe i ma podłużny kształt, przedzielony wpół i po skosie krechą napiętej cumy. Kożuch soczyście zielonej rzęsy wodnej rozchodził się na boki za każdym razem, kiedy falowanie wypychało przedmiot ku górze. Vogel odstawił kubek na trawę. Miał dwa wyjścia. Mógł odsunąć przedmiot z łodzi, ale miałby problem z sięgnięciem go z pokładu, nawet gdyby się położył, poza tym odepchnięcie nie załatwiłoby sprawy. Woda przyniosłaby go z powrotem chwilę później i znów uderzałby w kadłub. Drugim rozwiązaniem było wejście do wody i odholowanie tego czegoś na brzeg, na którym w zaroślach i tak zalegało sporo śmieci: opon i betonowych płyt.

To właśnie dlatego Vogel chciał spędzić zimę w Niemczech: nie znosił syfu, a kiedyś musiał w nim żyć. I wystarczy.

Nie zastanawiając się więcej, wszedł do wody. Nie była bardzo zimna, już prędzej chłodna, bo lato było upalne, a Cieśnica stanowiła płytką i ślepą odnogę kanału, więc woda stała w niej jak w stawie. Vogel brnął w niej po kolana, rozgarniając dłońmi rzęsę, która lepiła mu się do skóry, a jego stopy zapadały się w śliskim, zaskakująco i nieprzyjemnie zimnym mule. Był już blisko „Woršy”, kiedy wezbrana nogami fala przesunęła przedmiot w kierunku łodzi i znów rozległ się dziwny, głuchy stuk. Wypchnięty na powierzchnię ukazał się oczom Vogla niemal w całej okazałości i to sprawiło, że mężczyzna stanął jak wryty. Z uniesionymi rękami oblepionymi drobnymi kropkami rzęsy wpatrywał się w pakunek kołyszący się na wodzie niemal u jego kolan. Spod warstwy oblepionej rzęsą folii przebijała blada biel i coś, co przypominało grubą, plecioną linę, która wiła się wzdłuż zawartości pakunku jak anakonda zsuwająca się z brzegu do brudnej wody Amazonki.

– Co to? – zawołał z zaciekawieniem Paweł.

Vogel drgnął, wyrwany z odrętwienia. Odwrócił się powoli do człowieka z wędką ze ściśniętym sercem, wkurwiony i przerażony jednocześnie, nie będąc w stanie wydusić z siebie ani słowa. Krzyk żurawia znów przeszył ciszę poranka, jak w tandetnym filmie, i Vogel znów doznał tego samego uczucia, jak wtedy, kiedy stanął z manelami w drzwiach celi, która miała stać się jego domem na najbliższych kilka lat.

Po prostu nie miał pojęcia, co robić.

CIAŁO

Vogel siedział na górnym pokładzie i przyglądał się zamieszaniu na nabrzeżu. Rozparty na leżaku w cieniu namiotowego płótna rozpiętego na stelażu obserwował krzątających się policjantów. Pod drzewami, jakieś piętnaście, dwadzieścia metrów od kei, stało kilka radiowozów, cywilny samochód i szary bus na policyjnych blachach. Vogel domyślił się, że przyjechali nim technicy kryminalistyczni. Nurek holował właśnie pakunek do brzegu, gdzie czekała już grupka mężczyzn. Stali z rękami w kieszeniach spodni albo z założonymi ramionami i robili to samo co Vogel: przyglądali się.

I czekali.

Vogel był już przepytywany krótko przez patrol, który dojechał na miejsce jako pierwszy. Wiedział, że czeka go jeszcze o wiele dłuższa przeprawa z kolejnymi policjantami. Obawiał się tego. Każdy, kto kiedykolwiek siedział w więzieniu, dostawał gęsiej skórki na myśl o spotkaniu ze stróżami prawa, nawet jeśli miała to być zwykła rozmowa. Obawa, a nawet strach były trwale zakorzenione w duszy, wdrukowane w umysł i system nerwowy, i nic nie mogło tego zmienić, a przynajmniej tak sądził Vogel. Był świadomy swojego strachu, ale robił wszystko, żeby nie dać pokazać go po sobie. Tak jak tam, w Goleniowie. To była pierwsza rzecz, którą powiedział mu w celi Rubens: nie możesz pokazać komukolwiek, że się boisz, bo masz przejebane. Będą jechać po tobie, będą cię gnębić, ruchać i wysługiwać tobą. To będzie twój koniec. Miał te słowa wciąż w pamięci, przechowywał je tam jak najcenniejszy skarb, lekcję życia, której nie zapomni do jego końca.

Dlatego siedział bez ruchu na górnym pokładzie, oddychając miarowo i spokojnie, i czekał, co wydarzy się dalej. Kiedy zobaczył, jak właściciel łodzi, który zawołał godzinę wcześniej, że coś pływa obok jego łajby, wskazuje go stojącym na brzegu mężczyznom, poczuł, jak tężeją mu mięśnie ud. Jedyny objaw strachu, na jaki mógł sobie pozwolić. Kontrolowany upust, skanalizowany w jednym miejscu ciała.

Niewidoczny.

Ale mężczyźni pokiwali tylko głowami i podeszli do skraju nabrzeża, wystającego jakiś metr ponad lustro wody. Policjanci z pomocą nurka wyciągnęli z niej pakunek i ostrożnie położyli na rozpostartym nieco dalej na trawie materiale w tej samej pozycji, w jakiej pływał. Nurek wrócił pod mętną, płytką wodę, żeby sprawdzić, czy nic nie zostało na dnie, tuż pod powierzchnią widać było niewyraźny zarys jego sylwetki i płetw, a na niej wykwitały bąble powietrza uwalnianego z aparatu.

Po rozstawieniu rozpiętych na stelażach granatowych ekranów z napisem POLICJA technik zaczął usuwać folię, drugi robił zdjęcia. Zdejmowane po kolei warstwy stopniowo ujawniały koszmarną zawartość. Vogel miał ze swojego miejsca znakomity widok, bo ekrany rozstawiono tak, żeby ukryć miejsce oględzin przed oczami ewentualnych gapiów tylko od strony brzegu. Po odsłonięciu zwłok, dokładnych oględzinach i obfotografowaniu ich technicy odwrócili je na plecy. Wtedy Vogel zobaczył, że ofiarą jest kobieta, a chwilę później spostrzegł, że jeden ze stojących obok mężczyzn przypatruje mu się uważnie. Odwrócił wzrok, kierując go w stronę wody, ale było za późno. Był świadomy, że wymiana spojrzeń być może tylko przyspieszyła spotkanie, które i tak było nieuniknione. Mężczyzna ruszył w kierunku jego łodzi, więc Vogel przełknął ślinę i spróbował opanować drżenie rąk, a potem zszedł na dół, wychodząc mu naprzeciw.

– Dzień dobry, policja. Można? – Wysoki, ciemny brunet uśmiechnął się do niego, zatrzymując się przy rufie.

– Zapraszam – mruknął. – I proszę zdjąć buty.

– Przykro mi, policjant na służbie nigdy nie ściąga butów.

Zerknął na jego stopy i uznał, że obuwie nie poniszczy pokładu, choć i tak nie miał żadnego pola do dyskusji. Odwrócił się i zniknął w mesie, nie czekając, aż policjant wejdzie na łódź.

Po chwili poczuł, jak podłoga rusza mu się pod stopami. Usiadł na kanapie i założył ramiona, ale niemal natychmiast położył ręce na kolanach, kiedy uzmysłowił sobie, co taka poza oznacza. Zamknięcie. Obronę. Chwycił stojącą na maleńkim, składanym stoliku puszkę z colą, żeby zająć czymś przynajmniej jedną rękę. Otworzył ją szybko z sykiem i upił łyk, żeby zwilżyć wnętrze ust. Policjant zszedł do mesy po kilku stopniach i rozejrzał się z ciekawością po wnętrzu. Uśmiechał się nieznacznie. Potem usiadł naprzeciwko w takiej samej pozycji jak Vogel i popatrzył na niego. Nagle jego oczy pociemniały lekko, czoło zmarszczyło się, a prawa ręka z wystawionym palcem wskazującym wyciągnęła się w stronę Vogla.

– My się chyba znamy, prawda? – zapytał z zaskoczeniem.

– Nie sądzę. – Vogel zdecydowanie pokręcił głową.

– A jednak. Herr Heinrich Vogel, zgadza się? I proszę, okazuje się, że jednak mówi pan po polsku, panie… – Policjant zawiesił znacząco głos i Vogel wiedział już, co chce powiedzieć, choć nie miał pojęcia, jak się tego dowiedział.

Nie dał rady. Kanał, którym kierował strach do ud, okazał się za wąski. Strach wylał się z niego i zalał całe ciało, sięgając twarzy, włosków na karku i palców, które zesztywniały nagle. Rozległ się trzask metalu, kiedy Vogel zmiażdżył puszkę z colą. Poczuł, jak słodki, gazowany płyn zalewa mu dłoń.

– Nazywam się Vogel – wycharczał, oblizując palce.

– Zgadza się, wszystko już wiem. Szkoda, że nie powiedział mi pan tego wtedy, w hotelu.

Słysząc to, Vogel uświadomił sobie, gdzie się spotkali. Zamknął na chwilę oczy. Strach nieco zelżał. Nie miał w końcu nic na sumieniu. Ani wtedy, ani teraz.

– Sprawa Helene von Zussow, jakieś cztery, pięć lat temu.

Z ust policjanta nie schodził uśmiech. Był całkiem sympatyczny i nie wyglądał na sztuczny.

– Już pamiętam – szepnął Vogel.

Gliniarz przyglądał się mu z ciekawością, jakby byli dawnymi kolegami, którzy nie wiedzieli się szmat czasu i teraz patrząc w swoje twarze, uświadamiali sobie, ile właściwie go minęło.

– To może ja panu przypomnę moje nazwisko: podkomisarz Dominik Przeworski, wydział kryminalny komendy miejskiej policji w Szczecinie.

Vogel milczał.

– Uciekł pan wtedy – stwierdził Przeworski, marszcząc lekko nos.

– Nie uciekłem. Wyjechałem.

– Na jedno wychodzi, panie Vogel. Prosiliśmy pana o pozostanie na miejscu, zgadza się?

– Zrobiłem, co chcieliście, współpracowałem. Poza tym, jestem obywatelem niemieckim…

– Ma pan podwójne obywatelstwo – zauważył policjant, przerywając mu. – A to oznacza, że na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest pan traktowany jak obywatel polski. Chyba jest pan tego świadomy?

Nie odpowiedział.

Przeworski wypchnął językiem usta i mlasnął cicho.

– A wracając jeszcze na chwilę do tej sprawy… – Znów zawiesił głos i to ponownie spowodowało, że Vogla zaczęła zalewać krew.

– Byłem niewinny – warknął.

– Zgadza się, to też już wiem, inaczej byśmy tutaj nie siedzieli. Ale trochę krwi mi pan napsuł tą ucieczką.

– Wyjazdem.

– Wyjazdem, niech panu będzie. Dobrze, faktycznie zostawmy już to i skupmy się na tym, co trzeba. Pan znalazł ciało, tak?

Vogel oblizał usta.

– Tak i nie – odparł po chwili namysłu.

– Tak twierdzi pana sąsiad.

– Nie jest moim sąsiadem, nawet go nie znam.

– Powiedział, że kotwiczy tu od kilku tygodni, podobno pan też co najmniej od tylu. Myślałem, że motorowodna brać trzyma się razem?

– Nie jestem zbyt towarzyski. Nasze łodzie dzieli jakieś trzydzieści metrów i pomost. To on zawołał, że coś pływa koło mojej. I nie wiedziałem, że to ciało. Nie wtedy.

– Precyzja. – Przeworski uniósł lekko brwi i pokiwał z uznaniem głową. – To lubię. Dotykał pan zwłok?

– Nie.

– Nie obracał pan ich? Nie rozrywał folii? Nie próbował wyciągnąć na brzeg?

– Po co?

– Odruchowo.

– Nie. Zorientowałem się, co to jest, kiedy podszedłem bliżej. Nie musiałem niczego dotykać ani tym bardziej rozrywać folii.

Przeworski obrzucił szybkim spojrzeniem jego nogi. Włosy na goleniach były już suche, ale skraje nogawek szortów ciemniały w miejscach, gdzie jasnoszary materiał nasiąknął wodą.

– Chciałbym, żeby pan je obejrzał. – Brzmiało to jak propozycja nie do odrzucenia.

– Słucham? – Vogel zdębiał. – Po co?

– Może pan ją znał?

– Niby dlaczego miałbym ją znać? Nawet nie wiedziałem, że to kobieta.

Policjant zatrzymał wzrok na jego twarzy, ale on wytrzymał to spojrzenie. Siedzieli tak przez chwilę, a potem Vogel gwałtownie wstał, pochylił się i wyszedł na rufę. Na zewnątrz odetchnął głęboko świeżym powietrzem, które już, mimo wczesnej pory, robiło się parne. Zeskoczył na brzeg, specjalnie odbijając się mocno od pokładu, żeby rozbujać łódź. Odwrócił się i patrzył z satysfakcją, jak lądowy szczur próbuje zachować równowagę, jedną nogą stojąc jeszcze na rufie, a drugą macając ląd. Po chwili obaj podeszli do zwłok.

Leżały na wznak, sztywno, z rękami wzdłuż ciała. Wokół nich rozpościerały się płachty rozciętej folii. Kobieta miała mięsistą twarz, sine usta były otwarte, powieki lekko uchylone, obfite piersi zwisały na boki, widać było lekką otyłość brzuszną. Ciemne, gładko zaczesane włosy przylegały do czaszki, nad ramieniem wił się gruby, mokry warkocz, który Vogel wziął z początku za okrętową linę. Widać było, że ofiara musi być już sporo po czterdziestce. Jej skóra miała barwę alabastru, a pośrodku czoła widniał niewielki otwór.

– Nie była w wodzie długo, bo skóra nie jest zmacerowana, no i ma jeszcze gałki oczne – mruknął policjant. – Chociaż ta folia chroniła przed dostępem ryb.

– Naprawdę musi pan się ze mną dzielić takimi szczegółami?

Przeworski drgnął jak wyrwany z zamyślenia i spojrzał na niego.

– Tylko głośno myślę. Zastanawiam się, jak się tu znalazła i jak długo pływała.

– Wczoraj wieczorem jej tu nie było. Nie w okolicy mojej łodzi.

– Jest pan pewien?

– Tak.

– O której pan zasnął?

– Około pierwszej.

– Zamyka pan się w środku na noc?

– Spałem na górnym pokładzie, na świeżym powietrzu – powiedział, myśląc, że nie byłby chyba w stanie zasnąć w pomieszczeniu mniejszym niż hala sportowa.

– Nic pana nie obudziło?

– Śpię wyjątkowo twardo.

Nie uznał również za stosowne wyjaśnić, że sen jest indukowany farmaceutykami. Jakie to miało znaczenie? Spał. Po prostu spał. Mocno.

– Sugeruje pan, że ktoś je wrzucił do wody z nabrzeża? – zapytał policjanta.

Przeworski obejrzał się w kierunku wąskiej, wyłożonej betonowymi płytami drogi, która prowadziła tu od ulicy Stołczyńskiej.

– Mało uczęszczana okolica, nie ma domów… – Wzruszył ramionami. – Ale równie dobrze ciało mogło tu przypłynąć od strony Odry.

– Wątpię.

– Dlaczego?

– To ślepy i płytki kanał. Woda tu stoi, nie ma nurtu. Mogło zostać zrzucone z łodzi, ale wtedy musiałaby tu wpłynąć na silniku. Nie sądzę, żeby ktoś, kto chce się pozbyć ciała w środku nocy, ryzykował taki numer. Tu się raczej nie pływa w nocy. Strzał też byłoby słychać… – Wskazał oczami otwór w czole kobiety.

Przeworski milczał, wpatrując się w to samo miejsce. Vogel uznał, że już wystarczy.

– Nie znam jej – stwierdził autorytatywnie, wracając do początku i jednocześnie ucinając wszelkie dalsze dywagacje na ten temat.

Zdał sobie nagle sprawę, dlaczego policjant poprosił go o obejrzenie ciała, choć nie było w tym krzty sensu, a to, że pływało akurat przy jego łodzi, było czystym przypadkiem i on to musiał wiedzieć. Stygmatyzacja. Z jednej strony mógł to zrozumieć, a przynajmniej postarać się, jednak z drugiej, to on był naznaczony tym piętnem, które tylko w teorii ścierało się po dziesięciu latach. W rzeczywistości, o czym świadczyła cała sytuacja, stygmat zostawał na całe życie. I nic nie mógł z tym zrobić.

Nie patrząc na Przeworskiego, zacisnął pięści i z pochyloną głową wycedził mocno i dobitnie:

– Wyrok jest już zatarty. W świetle prawa jestem osobą niekaraną.

Policjantowi chwilę zajęło zrozumienie, do czego pije, co postawiło go w oczach Vogla w nieco lepszym świetle.

– Wiem – odparł spokojnie. – Tak się składa, że trochę znam się na przepisach.

– Więc po co to wszystko?

– Widzi pan: ja się znam na przepisach, ale pan nie ma pojęcia o policyjnej robocie. Może pan sobie myśleć, co chce, ale skoro pana o to poprosiłem… – Wskazał ciało dziewczyny. – To znaczy, że miałem w tym jakiś cel. I niekoniecznie było nim pognębienie pana. Mamy to wyjaśnione?

Vogel spojrzał na niego bez słowa. Nie pokiwał głową, nie odezwał się, nie zrobił nic, co można by uznać za jakąkolwiek odpowiedź.

– Dobra. – Przeworski westchnął. – Powiem inaczej, wprost. Ja wierzę w przypadki i zbiegi okoliczności, rozumie pan? Jak najbardziej. Tylko czasem trzeba się zastanowić, czy to faktycznie przypadek, i na tym między innymi polega moja profesja. Niech pan się postara być choć odrobinę obiektywny, wtedy sam pan przyzna, że sytuacja jest dziwna. I nie chodzi o to, co pan zrobił kiedyś, za co odsiedział swoje. To zamknięty rozdział. Chodzi o to, że w ciągu kilku lat w pańskim bezpośrednim otoczeniu dwukrotnie ujawnia się zwłoki, w dodatku są to ofiary zabójstw. Co by pan zrobił na moim miejscu?

– To samo – przyznał Vogel po chwili milczenia, choć powiedział to takim tonem, jakby mówił: „a jednak”.

– Dziękuję. Widzę, że rozmawiam z rozsądnym człowiekiem. No i jednak był to dobry pomysł, bo pomógł mi pan wyjaśnić kilka kwestii. – Wskazał kanał. – Za to też dzięki.

Przez chwilę obaj wpatrywali się w twarz dziewczyny i w otwór po pocisku.

– Będę jeszcze potrzebny? – zapytał Vogel.

Było mu trochę niedobrze. Nie z powodu widoku, tylko z głodu i ze zdenerwowania. W więzieniu widywał gorsze rzeczy, a może raczej takie, które ryły psychikę o wiele mocniej niż widok ludzkich zwłok. Martwy człowiek nie czuje już niczego, a tam, owszem, czuje się wszystko, bardzo boleśnie i bardzo długo.

– Nie. – Policjant pokręcił głową. – A przynajmniej nie teraz.

– Znów mi pan powie, że mam nigdzie nie wyjeżdżać?

– A planuje pan?

– Szczerze mówiąc, tak. Za jakiś czas. Za tydzień, może dwa.

– W porządku.

– Więc powie mi pan to, czy nie?

– Nie. – Przeworski spojrzał na niego poważnie. – Nie powiem. Do widzenia, panie Vogel. Życzę powodzenia.

Odebrał to jako jasny sygnał i ruszył w kierunku „Woršy”, widząc kątem oka, że policjant również idzie w swoją stronę. Po chwili przystanął i obejrzał się przez ramię.

– Kto zabił Helene? – zapytał cicho.

Przeworski odwrócił się i spojrzał na niego przeciągle.

– Nie pan – odparł po chwili.

– To wiem – prychnął Vogel w odpowiedzi. – Ale złapaliście go?

– Tak.

Odetchnął. Naprawdę głęboko.

– Dostał dożywocie, o ile dobrze pamiętam, z możliwością ubiegania się o przedterminowe zwolnienie po dwudziestu latach – wyjaśnił policjant, dodając: – Jeśli to pana choć trochę pocieszy.

Opuścił głowę, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Było mu tylko smutno.

Przeworski na szczęście uznał, że żadna odpowiedź nie jest mu potrzebna i znów ruszył przed siebie, w kierunku samochodów. Vogel odprowadził go spojrzeniem, ale myślami był już zupełnie gdzie indziej, zarówno w czasie, jak i przestrzeni.

Jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów stąd i ładnych kilka lat temu.

HELENE

– Dlaczego chcesz tę pracę?

Ładna, niemłoda blondynka o ciemnych oczach przyglądała mu się z zaciekawieniem. Nazywała się Helene von Zussow, prowadziła w Berlinie sporą firmę budowlaną i deweloperską. Kolega, który pracował na jednej z jej budów, naraił mu tę robotę.

Siedzieli naprzeciw siebie w jej biurze na berlińskim Kreuzbergu. Wtedy jeszcze potrzebował pieniędzy.

– Bo mam prawo jazdy, umiem świetnie prowadzić, znam się trochę na samochodach i mechanice – odparł. – Poza tym jestem dyspozycyjny, kulturalny i aktualnie nie mam nic lepszego do roboty.

– Jesteś też trochę bezczelny – zauważyła, ale na jej twarzy błądził ledwo widoczny uśmiech.

– Możliwe – przyznał krótko.

Nie zależało mu na tej pracy aż tak bardzo. W McDonaldzie też szukali zawsze ludzi, a on nie był za bardzo wybredny i miał niewielkie potrzeby.

– I bardzo ładnie zbudowany. – Omiotła wzrokiem jego ramiona i klatkę piersiową, opiętą czarną koszulą.

– Możliwe – powtórzył.

– Umiesz się bić?

Poczuł, jak blednie.

– Umiem. – Zrobił wszystko, żeby odpowiedź zabrzmiała naturalnie.

– Coś nie tak? – Zmarszczyła ładnie wytatuowane brwi.

– Nie, wszystko w porządku. – Skrzywił się lekko. – Poradzę sobie, jakby co, choć nie wiem, czego pani będzie ode mnie wymagać. Myślałem, że chodzi o szoferowanie?

– Tak tylko pytam. – Brwi wróciły na swoje miejsce. – Nie jesteś Niemcem, prawda? – Zaskoczyła go kolejnym pytaniem.

– To słychać?

– Ja słyszę.

– Jestem Niemcem – odparł z naciskiem, zresztą zgodnie z prawdą. – W połowie, a od jakiegoś czasu z obywatelstwem.

– A ta druga połowa?

– Polak.

– Hmm…

– Coś nie tak? – Przeszedł do ataku.

– Nie. – Roześmiała się szczerze. – Ja też jestem trochę takim mieszańcem. Mój ojciec był, wyobraź sobie, polskim Żydem, matka Holenderką. A twoi? Które było kim?

– Ojciec był Polakiem, mama urodziła się w NRD.

– To dlatego dostałeś obywatelstwo… Kim jest ojciec?

– Skurwysynem.

– Dobrze, nie pytam już o dalsze szczegóły. – Roześmiała się trochę z przymusem. – Ale się nastroszyłeś… Heini. Mogę się tak do ciebie zwracać?

– A zamierza pani?

– Tak. – Poprawiła włosy, zakładając ich kosmyk za ucho. – Przekonałeś mnie do siebie.

– Czym? – zapytał zaskoczony.

– Bo jesteś sobą, a to bardzo w ludziach lubię.

– Nie rozumiem…

– Nie szkodzi. – Skwitowała to wzruszeniem ramion i spojrzała na niego z ukosa. – Chcesz tę robotę?

– Dlaczego nie chce pani sama prowadzić swojego auta?

– Potrąciłam kiedyś człowieka, a kiedy wysiadłam, żeby zobaczyć, czy nic mu nie jest, rzucił się na mnie z pięściami – mruknęła, odwracając na chwilę głowę. – Mój były, a wtedy jeszcze aktualny mąż nic nie zrobił, a przynajmniej nie w tamtej chwili. Więc jak?

– Biorę. – Wyszczerzył się do niej, a w jej ciemnych oczach coś błysnęło.

Poszli do łóżka kilka tygodni po tym, jak został szoferem Helene von Zussow. Wiedział, że dojdzie do tego prędzej czy później i nie miał nic przeciwko temu. Helene była rozwiedziona, sympatyczna, okazało się, że mimo prawie sześćdziesięciu lat ma zgrabne i zadbane ciało. Chłopaki spod celi oddaliby duszę diabłu za jedną noc z nią, nawet za dziesięć minut, więc nie wybrzydzał, tylko korzystał. Układ był prosty: łóżko i nic poza tym. W pracy, nawet kiedy byli w samochodzie sami, wciąż zwracał się do niej „proszę pani”. Ten pierwszy raz był spontaniczny; nudny wieczór w hotelu w Hamburgu zmienił się w gorącą noc, z obopólną satysfakcją. Kiedy rano zsunęła z niego kołdrę i usiadła nago okrakiem na jego pośladkach jak na koniu, z jej ust wyrwał się krótki okrzyk. Nie widziała dotąd jego ciała, bo wcześniej wszystko rozegrało się w ciemności, jakby wstydziła się go trochę. Teraz przez okno wpadało światło poranka, on leżał na brzuchu, nagi, z rękami pod głową.

– Chryste… Co to jest? – zawołała.

Poprawiła się na nim, poczuł na dole pleców jej wilgoć, a na łopatce dotyk palca.

– Nie widzisz? – mruknął rozespany. – Tatuaż.

– Jest… Piękny. Przerażający i piękny. Dlaczego akurat to?

– Od nazwiska. – Wspomnienia znów zalały falą jego umysł, więc skoncentrował się, żeby odsunąć je jak najdalej.

– Przecież nazywasz się „ptak”?

– Zmieniłem je.

– Z jakiego powodu?

– To długa historia.

– Mamy jeszcze trochę czasu.

– Ale ja nie chcę jej opowiadać.

– Hmm, mój drogi Heini… Pobawmy się zatem w detektywa. – Pogładziła ostrożnie tatuaż, a potem przesunęła po nim paznokciem. – To wspaniała robota, znać mistrzowską rękę, ale barwa przypomina raczej…

– Możemy pobawić się w coś innego? – przerwał jej, odwracając się gwałtownie na bok i zrzucając ją na materac obok siebie.

Pisnęła zaskoczona, a potem się roześmiała. Położył się na niej dolną połową ciała i kręcąc biodrami, wpasował się między jej uda. Objęła go nimi, kładąc stopy na pośladkach, a dłonie na barkach. Jego ramiona były wyprostowane.

– Byłeś w więzieniu, prawda? – zapytała, patrząc mu w oczy i poprawiając poduszkę.

Mógł uniknąć jej wzroku, odwracając głowę, ale nie zrobił tego.

– Czy to ważne? – odpowiedział pytaniem.

– Tak. – Jej stopy mocniej nacisnęły na jego pośladki. – Chcę to wiedzieć, Heini.

– Zwolnisz mnie? – Poczuł, jak jego męskość tężeje.

– Za co siedziałeś?

– Nie dostałaś jeszcze odpowiedzi na pierwsze pytanie.

– Za co?

– Za to, że stanąłem w czyjejś obronie, a potem wszystko wymknęło się spod kontroli.

– Mówisz prawdę? – Wciąż patrzyła mu w twarz, przenosząc wzrok z jednego jej miejsca na drugie, aż w końcu wróciła spojrzeniem do jego oczu.

– Tak. – Słyszał w swoim głosie pewność i wiedział, że Helene mu uwierzyła.

– Długo?

– Pięć lat.

– Długo… – Westchnęła i zażądała: – Wejdź we mnie. Teraz.

– Wiem, o co ci chodzi, ale wyszedłem na wolność już dość dawno temu. – Roześmiał się cicho, ale jej twarz była poważna.

– Wejdź we mnie, Heini – powtórzyła.

Zrobił to. Był już gotowy, więc wszedł w nią i zaczął się rytmicznie poruszać, patrząc, jak Helene zamyka oczy i poddaje się temu rytmowi. Przyciągnęła go do siebie. Czuł na klatce jej twarde, wypełnione implantami piersi i jej gorący oddech na swoim uchu. Wplotła mu palce we włosy i przyciągnęła za głowę jeszcze mocniej. Spóźnili się wtedy na spotkanie z jakimś ważnym prezesem.

Niecałe półtora roku później jakiś skurwiel odebrał Helene von Zussow życie. A on był wtedy z nią, w tym samym hotelu, jedno cholerne piętro niżej.

Spał, kiedy to się działo.

Po prostu, kurwa, spał.

Copyright © by Marek Stelar, 2024

Copyright © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2024

Wszelkie prawa zastrzeżone

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie I, Poznań 2024

Projekt okładki: © Mariusz Banachowicz

Redakcja: Paulina Jeske-Choińska

Korekta: Agnieszka Czapczyk, Kinga Jóźwiak

Skład i łamanie: Teodor Jeske-Choiński

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8357-351-9

Grupa Wydawnicza Filia sp. z o.o.

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]

Seria: FILIA Mroczna Strona

mrocznastrona.pl