Czas na miłość ebook

Penny Jordan

Czas na miłość

Tłumaczenie:

Dobrana para

Tłumaczenie:

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– I naprawdę chcesz jechać do Haslewich, żeby się wszystkim zająć…?

– Tak, mamo – zapewniła Chrissie, jednocześnie posyłając ojcu porozumiewawcze spojrzenie ponad jej ramieniem.

We trójkę stanowili bardzo zżytą rodzinę i dla nikogo z nich nie było tajemnicą, ile zgryzoty i zmartwień przysporzył Rose jej młodszy brat.

Początkowo Rose łudziła się nadzieją, że zdoła wpłynąć na nieodpowiedzialnego i nadużywającego alkoholu Charlesa, wierzyła, że sprowadzi go na dobrą drogę. Ale gdy osiem lat temu okradł dom znajomych, bo potrzebował pieniędzy na alkohol, i został za to skazany, przelała się czara goryczy. Od tamtej pory Rose zerwała z bratem wszelkie kontakty.

Chrissie całkowicie ją rozumiała.

Oboje rodzice byli zupełnie innymi ludźmi niż Charles. Mieszkali w niewielkim, leżącym tuż przy granicy ze Szkocją miasteczku, gdzie byli powszechnie szanowani. Ojciec, chirurg kardiolog, od rana do nocy pracował w tutejszym szpitalu, mama była członkiem rady miejskiej i działała w kilku lokalnych instytucjach dobroczynnych.

Nic dziwnego, że nie potrafiła się pogodzić ze sposobem życia brata, zaakceptować jego odmienności.

Teraz, kiedy zmarł, ktoś z nich musi pojechać do Cheshire, by uporządkować sprawy po Charlesie, a przede wszystkim zająć się sprzedażą jego niewielkiego, mieszczącego się w centrum Haslewich domu, jedynego śladu po pieniądzach ze sprzedaży ziemi i farmy należących jeszcze do dziadków. Chrissie zaofiarowała się, że pojedzie.

– Bóg jeden wie, w jakim stanie jest teraz ten dom. – Mama Chrissie wzdrygnęła się z niesmakiem. – Kiedy byłam tam ostatni raz, wszystko było zaniedbane, a w każdej szafce stały puste butelki… Dlaczego on taki był… – Zamknęła oczy. – Już od małego był jakiś inny… Skoncentrowany wyłącznie na sobie… i bardzo trudny w pożyciu. Zupełnie inny niż nasz ojciec. Tata był dobrym i uczynnym człowiekiem, tak jak dziadek, a Charles… Nigdy nie byliśmy ze sobą zżyci, nawet jako dzieci, chociaż może to z powodu różnicy wieku… – Potrząsnęła głową. – Mam wyrzuty sumienia, że puszczam cię tam samą, ale akurat wypadła ta konferencja w Meksyku, a zaraz potem gościnne wykłady taty.

– Mamo, nie przejmuj się, wszystko dobrze się składa – zapewniła ją Chrissie. – Naprawdę chętnie pojadę, bo jak sama wiesz, mam teraz dużo wolnego czasu.

Szkoła, w której Chrissie uczyła angielskiego, była w trakcie restrukturyzacji. Chodziły plotki, że z powodu ograniczenia funduszy część nauczycieli zostanie zwolniona.

– Martwię się, że będziesz musiała zamieszkać w tym jego okropnym domu – powiedziała Rose.

– No, przecież po to tam jadę – odrzekła Chrissie. – Musimy sprzedać ten dom, żeby pospłacać długi wujka, a sama powiedziałaś, że nie ma co wystawiać go do sprzedaży, nim się go porządnie nie wysprząta.

– To prawda. Dobrze, że sobie przypomniałam. Przed wyjazdem muszę skontaktować się jeszcze z bankiem i adwokatem, żeby sporządzić na ciebie wszystkie pełnomocnictwa.

Chrissie znów wymieniła z ojcem porozumiewawcze spojrzenie.

Charles Platt pozostawił po sobie nie tylko zapuszczony dom i złą opinię, ale mnóstwo zaległych długów.

Mówiąc szczerze, wcale nie cieszyła jej perspektywa porządkowania tych wszystkich spraw, ale przecież nie da się tego uniknąć. Robiła dobrą minę, bo chciała oszczędzić mamie dodatkowych stresów.

Ostami raz była w Haslewich na pogrzebie babci. Niewiele z tego pamiętała, głównie smutek i łzy mamy.

Wujek Charles mieszkał z babcią na farmie, od pokoleń należącej do rodu Plattów. Dziadek, rozczarowany synem i zdający sobie sprawę z jego słabości, po kawałku odstępował ziemię sąsiadowi. Po śmierci babci farma została sprzedana.

Do tej pory pamiętała wstyd, jaki ogarnął ją na widok wujka Charlesa, chwiejnym krokiem wytaczającego się z którejś z rozsianych po miasteczku piwiarni. Była wtedy z mamą na zakupach. Dzieciaki naśmiewały się z niego. Mama pobladła, wstrzymała oddech, pośpiesznie odwróciła się na pięcie i szybko pociągnęła ją w drugą stronę.

Wtedy po raz pierwszy zrozumiała jej smutek i dziwne napięcie, gdy padała jakaś wzmianka na temat jej brata.

Teraz, po latach, dobrze znała całą historię, jego słabość do alkoholu i hazardu.

Charles, słaby a jednocześnie próżny, nie pasował do tutejszej społeczności, nie potrafił znaleźć swego miejsca wśród rówieśników. Szybko stało się jasne, że nie ma zamiaru kontynuować rodzinnej tradycji i uprawiać ziemi.

– Złamał ojcu serce – nie kryjąc żalu, powiedziała jej kiedyś mama. – Tata robił, co mógł, wyprzedawał ziemię stopniowo, łudząc się, że może jednak Charles zmieni zdanie, że się opamięta. Wspierał go finansowo, gdy oświadczył, że postanowił zostać aktorem. Ale oczywiście to był tylko pretekst, by wyciągnąć pieniądze na alkohol i hazard. Początkowo jeszcze się krył, bawił się w Chester, ale potem znalazł sobie kumpli na miejscu.

Nic dziwnego, że dziadkowie i mama tak głęboko przeżywali inność Charlesa, jego sposób życia, że nie mogli się pogodzić z całkowitym odrzuceniem przez niego moralności i norm, w jakich się wychowali. A najbardziej przykre było dojmujące poczucie wstydu z powodu złej sławy, jaką Charles okrywał rodzinę.

Wraz z jego śmiercią zakończyła się pewna cząstka historii Haslewich. Rodzina Plattów od ponad trzech wieków była związana z miasteczkiem; tutaj, w jego pobliżu, kolejne pokolenia uprawiały ziemię. Pozostały po nich kamienne nagrobki na miejscowym cmentarzu.

– Nie martw się, mamo. – Chrissie objęła mamę i pocałowała ją serdecznie.

Były do siebie bardzo podobne: obie miały szeroko rozstawione, w kształcie migdałów oczy i twarze o wystających kościach policzkowych i delikatnych rysach. Różniły się figurą – Rose była niska i krągła, Chrissie po ojcu odziedziczyła wysoką i szczupłą sylwetkę.

Tajemniczym zbiegiem okoliczności, bo oboje rodzice byli brunetami, Chrissie miała długie lśniące kasztanowe włosy, gęste i proste.

Kończyła dwadzieścia siedem lat i uważała się za osobę całkowicie dorosłą i odpowiedzialną. Nie dawała się zwieść prawiącym jej komplementy mężczyznom, zachwycającym się jedynie jej urodą, a nie dostrzegającym w niej niczego więcej. A dla niej istota prawdziwie głębokiego związku polegała na czymś zupełnie innym. Najważniejsze było wnętrze, osobowość. Wierzyła w przeznaczenie, w instynktowne przeczucie, że oto na jej drodze pojawi się ten jeden jedyny, ten, którego do tej pory bezskutecznie szukała. Jednym słowem była niepoprawną romantyczką, choć nigdy by się do tego otwarcie nie przyznała.

– Wiesz, to niesprawiedliwe – z przekorą zarzuciła jej kiedyś przyjaciółka. – Gdyby to mnie natura obdarzyła twoją urodą, to już ja bym wiedziała, jak ją spożytkować. I to dużo lepiej niż ty. Nawet nie wiesz, jaka z ciebie szczęściara.

– Piękność nie polega na urodzie – łagodnie odpowiedziała jej wtedy Chrissie, bo naprawdę w to wierzyła.

Jeszcze w czasie studiów mogła zostać modelką, ale zdecydowanie odrzuciła propozycję.

Kiedy zaczynała pracę, niektórzy obawiali się, czy jej poczucie humoru nie będzie przeszkodą w nauczaniu, ale okazało się, że jest wręcz przeciwnie i że świetnie sobie radzi.

– Dręczę się myślą, że będziesz mieszkać w tym domu – powtórzyła mama.

Chrissie usiadła na wprost niej.

– Mamo, to już postanowione. Jadę do Haslewich, aby przygotować dom do sprzedaży, więc to oczywiste, że muszę tam zamieszkać. To najlepszy sposób.

– No tak, masz rację. Ale wiedząc, co on tam zostawił… – Wzdrygnęła się.

Rose była wspaniałą panią domu, prawdziwą spadkobierczynią swoich poprzedniczek, które spędzały życie na utrzymywaniu rodzinnej siedziby w doskonałej czystości.

– Zabieram ze sobą bieliznę pościelową i ręczniki – przypomniała Chrissie.

– To ja powinnam tam pojechać – powtórzyła Rose. – Charlie jest… był moim bratem.

– A moim wujkiem – podchwyciła Chrissie i dodała: – Poza tym teraz nie możesz. Ty nie masz na to czasu, a ja mam.

Wolała nie wtajemniczać jej w inne powody, dla których wyjazd był jej na rękę. Mama wprawdzie robiła wrażenie nowoczesnej i wyemancypowanej, ale znając ją, Chrissie nie miała złudzeń, że marzy o dniu, gdy jej córka zostanie żoną i matką. Jeśli teraz wyjedzie, to automatycznie rozwiąże się problem zaproszenia do spędzenia wakacji z grupą znajomych w Prowansji, jakie niedawno otrzymała od adorującego ją kolegi nauczyciela.

Prowansja bardzo ją pociągała, ale ten nauczyciel zupełnie nie. Zresztą, zawsze nieco obawiała się mężczyzn zbyt ostro prących do celu i zawczasu starała się unikać niezręcznych sytuacji. Wprawdzie ten nauczyciel wydawał się niegroźny i z pewnością byłby świetnym mężem i ojcem, ale nie miał w sobie tej iskry, która dla niej była czymś niezbędnym. Jej dusza wyrywała się ku temu, który potrafiłby ją porwać, zauroczyć, oszołomić. Szukała mężczyzny, który byłby dla niej wyzwaniem, który by jej dorównał. Mężczyzny przez duże M.

No cóż, nie ma się co łudzić, że znajdzie takiego w Haslewich, małym sennym miasteczku, gdzie nic się nie dzieje.

ROZDZIAŁ DRUGI

– Czyli nadal nie złapali włamywaczy, którzy obrabowali jego teścia w Queensmead? – Guy Cooke zapytał swoją wspólniczkę, Jenny Crighton, która właśnie weszła do antykwariatu.

– Nie. – Jenny przecząco potrząsnęła głową.

Uśmiechnęła się ciepło do Guya. Rzadko się zdarza widzieć kogoś tak przystojnego. Gdyby nie fakt, że sama była szczęśliwą mężatką, nie wiadomo, czy by nie uległa jego czarowi i dołączyła do grona wzdychających wielbicielek. Muskularne ciało i doskonała sylwetka w połączeniu z męską urodą wywierały piorunujący efekt na kobietach. Guy spokojnie mógłby występować w prowokujących reklamach opiętych dżinsów. W dodatku te jego odziedziczone po cygańskich przodkach oczy, tajemnicze i uwodzicielskie, których spojrzenie niemal zbijało z nóg. Nic dziwnego, że w powszechnej opinii uchodził za nieprawdopodobnie seksownego faceta.

Skłamałaby twierdząc, że jest zupełnie obojętna na jego urok, zwłaszcza że ujmującemu wyglądowi towarzyszył zaskakujący, i przez to jeszcze bardziej niebezpieczny, otwarty i serdeczny charakter. I choć dla niej istniał jedynie Jon, to szczerze żałowała, że Guy do tej pory nie znalazł kobiety swojego życia.

– Szczęśliwie Benowi nie stała się żadna krzywda – dodała. – Ale to włamanie było dla niego szokiem. Znasz go, więc wiesz, że potrafi być uparty. Ileż razy przekonywaliśmy go z Jonem, że nie powinien mieszkać sam!

– Nie musisz mi mówić – podjął Guy. – Byłem kiedyś u niego, aby wycenić antyki, bo chciał je ubezpieczyć. Mało nie podskoczył, gdy mu powiedziałem, że powinien założyć sobie alarm. Domyślam się, że dotąd tego nie zrobił.

– Taki już jest – westchnęła Jenny. – Na szczęście nie wynieśli wszystkiego. Policja uważa, że coś musiało ich spłoszyć, jakiś telefon, a może ktoś przyjechał.

– Aż trudno sobie wyobrazić, że mieli czelność zakraść się w biały dzień i spokojnie buszować po domu. I w dodatku nie poprzestali na zrabowaniu drobiazgów, ale zaczęli wynosić meble.

– Policja nie robi nam nadziei, że zdoła coś odzyskać. Szanse są raczej mizerne. Ostatnio była cała seria takich włamań. Przypuszczają, że to sprawka jakiegoś miejskiego gangu zdobywającego pieniądze na narkotyki. Nowe autostrady ułatwiają im szybkie zniknięcie, trudniej też wpaść na ślad skradzionych rzeczy.

– Ale chyba przekonaliście staruszka, że ktoś powinien z nim zamieszkać? – zapytał Guy, przeglądając zawartość sporej skrzyni z przedmiotami zgłoszonymi do sprzedania. Wprawdzie nie spodziewał się niczego szczególnego, ale kto wie…

– Niestety, nie – odparła Jenny. – Ale pod koniec tygodnia ma zjechać Maddy. Zwykle latem przyjeżdża do Haslewich na kilka tygodni.

– Max też przyjedzie? – zainteresował się Guy.

Max, mąż Maddy, był starszym synem Jenny.

Jenny zagryzła usta.

– Nie… nie wybiera się tutaj. Podobno jest bardzo zajęty. Leci do Hiszpanii zobaczyć się ze swoją klientką. Jej jacht ma postój w jednym z portów.

Max był wziętym londyńskim adwokatem, specjalizującym się w sprawach rozwodowych. Guy już wcześniej spostrzegł, że wśród jego klientów większość stanowiły kobiety. Widocznie albo je lubił, albo te ciągłe roszady zaspokajały jego próżność. Nie miał o Maksie najlepszego zdania, lecz ze względu na Jenny nie komentował jego poczynań.

Był czas, że życie Jenny nie oszczędzało, i choć teraz oboje z Jonem byli szczęśliwi, to…

W przeciwieństwie do Maxa, Guy szczerze lubił kobiety, i to w ogóle wszystkie, choć niektóre z nich szczególnie. Najbardziej cenił takie, które były podobne do Jenny – otwarte, pełne wewnętrznego ciepła, nie szukające potwierdzenia swojej urody. Nie pociągały go ekspansywne piękności; dobrze wiedział, jak niewiele może być warte jedynie zewnętrzne wrażenie. Był święcie przekonany, że znacznie ważniejszy jest charakter, zdolność zrozumienia drugiego człowieka, darzenia go sympatią. Te wartości nie rozwieją się w nicość, nie przeminą z biegiem czasu, pozostaną na zawsze…

Już dawno pogodził się z faktem, że Jenny nigdy nie będzie jego, że to nie ona jest jego przeznaczeniem, że nigdy nie będzie dla niej kimś więcej niż przyjacielem.

„Dużo młodszym przyjacielem”, wyjaśniła mu to kiedyś raz na zawsze, celowo podkreślając dzielącą ich różnicę wieku. Choć mając trzydzieści dziewięć lat, Guy już nie uważał siebie za młodzieniaszka.

– Pomijając już samo włamanie – ciągnęła Jenny – Bena najbardziej poruszyła kradzież cisowego biureczka. Jego babcia miała takie biurko sprowadzone z Francji i ojciec Bena zamówił jego kopię. Było rzeczywiście śliczne, choć jako kopia nie przedstawiało dużej wartości rynkowej.

– Ale ogromną, jeśli chodzi o sentymenty – ze zrozumieniem powiedział Guy.

– Właśnie – potwierdziła. – Niedawno rozmawiałam z Lukiem. Powiedział mi, że rodzina w Chester ma dwa takie biureczka, z których zostało skopiowane biurko Bena. Kilka pokoleń wstecz takie dwa biureczka zostały przywiezione z Francji jako prezent dla bliźniaczek Crightonów. Teraz jedno z nich ma ojciec Luke'a, a drugie jego wujek.

– Hm… może ten, kto je ukradł, nie wiedział, że Ben ma tylko kopię?

– Możliwe, chociaż policja sądzi, że zabrano je, bo stało w holu, więc łatwo było je wynieść. Spędziłyśmy z Ruth cały dzień na przeglądaniu kątów i spisywaniu strat. Ben jest zupełnie wytrącony z równowagi, nawet nie ma mu co zawracać tym głowy. Ja mniej więcej wiem, co zginęło, ale bez Ruth nie byłabym w stanie sobie poradzić.

– To znaczy, że wróciła ze Stanów?

– Tak, razem z Grantem przylecieli w sobotę – uśmiechnęła się Jenny. – Bardzo mi się podoba, że dotrzymują umowy i pomieszkują po trzy miesiące w Stanach i w Anglii, raz u niej, raz u niego.

– Miło na nich patrzeć. Nawet teraz ciągle są w siebie zapatrzeni.

– To prawda. I tylko potwierdza, że rzeczywistość często przerasta fikcję… i że prawdziwej miłości niestraszne żadne przeszkody – miękko dodała Jenny.

– Przez tyle lat byli z dala od siebie, a mimo to żadne z nich nigdy nawet nie pomyślało, by związać się z kimś innym – z nutką zazdrości powiedział Guy.

– Za to teraz już zawsze będą razem. Niedawno Bobbie żartowała, że choć pobrali się w tym samym czasie, ona i Luke nawet nie mogą się z nimi równać. Ich związek nawet w połowie nie jest tak romantyczny.

– Bobbie i Luke mają malutkie dziecko i oboje ciężko pracują – sprostował Guy. – A dziadkowie są na emeryturze, więc mogą się całkowicie poświęcić jedno drugiemu.

– Są na emeryturze, owszem, ale Ruth działa w kilku lokalnych komitetach, no, a poza tym ma jeszcze na głowie dom dla samotnych matek – przypomniała mu Jenny. – Grant też nie ma zbyt wiele wolnego czasu, jednocześnie prowadzi kilka różnych interesów. Czasami, kiedy ich słucham, aż nie chce mi się wierzyć, ile oni mają w sobie energii i ile potrafią brać z życia, zwłaszcza gdy porównuję ich z Benem, którego wszystko coraz bardziej przestaje interesować – westchnęła Jenny, marszcząc brwi na wspomnienie teścia.

– Nadal czeka go wymiana stawu biodrowego? – zapytał Guy.

– Tak – odrzekła. – Operację zaplanowano na koniec lata. Kiedy wypiszą go do domu, Maddy tu przyjedzie, żeby się nim zająć. Ona ma do niego wyjątkowe podejście i to właśnie ją Ben najchętniej widzi przy sobie. Na pewno częściowo wpływa na to fakt, że jest żoną Maxa, a Max zawsze był jego oczkiem w głowie, Ben nigdy nie dał powiedzieć na niego złego słowa.

– Ale już jego matka nie ma takich względów, co? – mruknął Guy.

Jenny pokręciła głową.

– Ben zawsze rozpuszczał Maxa, a ten był przekonany, że wszystko mu się należy. Miałam nadzieję, że po ślubie z Maddy… – Urwała, pokręciła głową i zmieniła temat: – Widzisz tam coś ciekawego? – zapytała, wskazując na skrzynię.

– Nie za bardzo – odrzekł, taktownie nie próbując ciągnąć poprzedniego tematu. – Ale szykuje się kolejna wyprzedaż domu. Dziś rano miałem telefon. Chociaż, prawdę mówiąc, nie spodziewam się niczego godnego uwagi. Chodzi o dom Charlesa Platta – dodał z niesmakiem.

– Charles Platt? – zastanowiła się Jenny, marszcząc brwi. Po chwili rozjaśniła się. – Ach, już wiem, o kim mówisz.

– No właśnie – podjął Guy. – Z tego, co mówią, wygląda na to, że facet zapił się na śmierć.

– Biedny człowiek – współczująco odezwała się Jenny.

– Biedny – szyderczo prychnął Guy. – To był największy krętacz w mieście. Rodzice publicznie się go wyrzekli. Pozostawił po sobie masę niespłaconych długów.

Gdy usłyszała ton, jakim wypowiedział te słowa, przeszło jej przez myśl, czy przypadkiem i Guy nie padł jego ofiarą. Choć jeśli tak było, z pewnością jej tego nie powie, za dobrze go zna. Nawet jej się nie przyzna, że dał się naciągnąć.

Bezpośredni i łatwy w obejściu Guy, bardzo tolerancyjny w ocenie bliźnich i zwykle dający im ogromny kredyt zaufania, w stosunku do własnej osoby był wyjątkowo przeczulony. To poczucie własnej dumy, które z pewnością nie ułatwiało mu życia, przypuszczalnie miało korzenie w przeszłości rodu Cooke'ów. Do tej pory w miasteczku żywa była historia córki nauczyciela uwiedzionej przez będącego przejazdem Cygana. Nieszczęsną dziewczynę pośpiesznie wydano za owdowiałego właściciela tawerny, szukającego matki dla swoich dzieci.

Rodzina Cooke'ów rozrastała się, rodziły się kolejne pokolenia. Z czasem ich nazwisko łączono z prowadzonymi przez nich tawernami i piwiarniami, choć imali się również kłusownictwa, hazardu i innych sposobów na zdobycie majątku. Spokojni miejscowi ludzie kładli tę działalność na karb dziedziczonych po cygańskim przodku genów.

Tak było za czasów dziadków Guya. Teraz to już zamierzchła historia, jak powiedział kiedyś Jenny. Zamknięta karta, przeszłość, która odeszła wraz z większością męskich potomków, służących w Cheshire Regiment w czasie pierwszej wojny.

– Ale jak już raz do kogoś przylgnie taka opinia, to bardzo trudno ją zmienić – dodał wtedy. – Skoro tak kiedyś było, to dalej tak jest! – zakończył z goryczą.

– W dodatku ta wasza uroda – zaśmiała się Jenny. – To chyba też nie pomaga – zażartowała.

– Zgadłaś – potwierdził krótko.

Chyba nie było ojca, który by nie przestrzegał przed nim córki. Z każdym mogły się spotykać, byle nie z nim. Twierdzono, że jest nieobliczalnym uwodzicielem, a prawda była taka, że ze wszystkich rówieśników to on był najbardziej niewinny.

Zbliżała się przerwa. Jenny wyszła, Guy zamknął sklep i wrócił do domu popracować. Poza antykwariatem miał udziały w restauracji prowadzonej przez jego siostrę i szwagra, a także niewielki udział w firmie budowlanej kuzyna. Myślał też o zainwestowaniu w nieruchomościach. Po renowacji niewielkie domy mógłby wynajmować pracownikom dużych międzynarodowych firm zakładających w ich miasteczku swoje filie.

Jego największą miłością były antyki, szczególnie meble, ale prowadzony do spółki z Jenny antykwariat pozostawiał mu jeszcze nieco wolnego czasu.

Z uwagą przejrzał pocztę. On i Jenny byli głównymi organizatorami targu staroci, który w przyszłym miesiącu miał się odbyć w Fitzburgh Place. Poza promocją regionu ambicją organizatorów imprezy było zgromadzenie funduszy na dom samotnej matki, założony z inicjatywy Ruth, która przed laty na własnej skórze doświadczyła goryczy samotnego macierzyństwa.

Odłożył korespondencję i zaczął porównywać spis wystawców z listą osób, do których wysłał zaproszenia. Mimo woli jego myśli poszybowały w zupełnie innym kierunku. Przypomniał sobie uwagę Jenny na temat Platta.

Przed laty on i Charlie Platt chodzili razem do szkoły. Kiedy Guy stawiał pierwsze kroki, Charlie właśnie kończył naukę.

Guy, który w dzieciństwie cierpiał na astmę, był wtedy szczupłym, bladym chłopcem i nic nie zapowiadało, że wyrośnie na silnego, muskularnego mężczyznę. Był najmłodszym dzieckiem w rodzinie, na którego wszyscy chuchali i dmuchali. Drobny, nieporadny i cichy od razu zwrócił na siebie uwagę Charlesa, który dostrzegł w nim łatwą ofiarę. Zaczął wymuszać od niego kieszonkowe.

Początkowo Guy próbował nadrabiać miną. Starsi i silniejsi od niego kuzyni nieraz wchodzili mu w drogę, więc teraz wykorzystał tamte doświadczenia i jakoś mu się udawało. Do czasu. Było coś, co było silniejsze od niego – strach przed wodą. Nikomu się z tym nie zdradził. Z powodu astmy nie mógł się kąpać i nie potrafił pływać. Jeszcze bardziej się bał, że ktoś dowie się o jego strachu.

Charlie Platt szybko odkrył tę jego słabość. I wykorzystał tę wiedzę.

Do końca życia będzie pamiętał dzień, kiedy Charlie przytrzymał go pod wodą. Był pewien, że zaraz się utopi, że już nigdy się nie wynurzy. I może rzeczywiście by tak było, gdyby nie pośpieszył mu z pomocą przechodzący obok rzeki starszy kuzyn. Charlie dostał wtedy za swoje i więcej nie odważył się go tknąć. Udręka się skończyła.

Tamtego lata Guy nauczył się pływać. Charlie skończył szkołę i ich drogi się rozeszły. Spotkali się dopiero po latach, kiedy obaj byli dorosłymi ludźmi. Charlie zdrowo już wtedy pociągał i zaczynał się staczać.

Teraz odszedł z tego świata. Jego śmierć nie budziła w Guyu żadnych uczuć, nie była też zaskoczeniem. Prawdę mówiąc, najchętniej odmówiłby swych usług kobiecie, która rano nagrała się na sekretarkę i przedstawiła jako Chrissie Oldham. Wcale nie miał ochoty oglądać domu Platta.

Ciekawe, kim jest ta kobieta? Jej rzeczowy ton raczej nie przemawiał za tym, by była jedną z często zmieniających się przyjaciółek Platta. Przypuszczalnie to jego rodzina zleciła jej tę pracę.

Spochmurniał. Śmierć Charlesa nieubłaganie uświadamiała mu własny wiek. Zbliża się do czterdziestki i właściwie nie ma niczego poza niezłym kontem w banku i garstką przyjaciół.

W czasie świąt Bożego Narodzenia Avril, druga po najstarszej siostra Guya, przyglądając się, jak brat bawi się z jej wnuczkami, nie owijając w bawełnę, stwierdziła, że już najwyższy czas, by założył rodzinę. Ale Avril jest od niego piętnaście lat starsza.

Nie miał zamiaru iść za jej radą. Żenić się tylko po to, żeby nie było za późno? Dzielić życie z kimś, kogo nie kocha prawdziwą i bezgraniczną miłością? Czy to ma jakiś sens? Raz w życiu zdarzył mu się przebłysk takiego uczucia i…

Podniósł się i podszedł do okna, zapatrzył przed siebie.

W tym domu mieszkał od niedawna, zaledwie od sześciu miesięcy. Był to jeden z wielu podobnych domów, położonych w dobrej dzielnicy, pierwotnie przeznaczonych na siedziby duchownych. Ruth, ciotka Jenny, mieszkała trzy domy dalej. Inne należały do kierownictwa największej w mieście firmy Aarlston-Becker.

Z pewnością wiele osób uważało, że ten dom jest za dobry i o wiele za duży jak na jednego Cooke'a, nawet jeśli jest on po studiach uniwersyteckich i podróżach artystycznych po wielu stolicach Europy.

Zerknął na zegarek. Za godzinę powinien jechać do domu Platta, a ta papierkowa robota zajmie mu co najmniej dwa razy tyle czasu.

Chrissie z jękiem wyprostowała zgarbione plecy. Od przyjazdu do Haslewich nie robiła nic poza sprzątaniem. Doprowadzenie do porządku niewielkiego domu wydawało się zajęciem porównywalnym z czyszczeniem stajni Augiasza.

Gościnna sypialnia, w której postanowiła zamieszkać, tonęła w stosach papierów, listów, reklamówek i niepopłaconych rachunków.

W pobliskim supermarkecie wykupiła niemal cały zapas worków na śmiecie. Ciekawe, jak to skomentowano, zastanowiła się w jakimś momencie.

Początkowo zamierzała spalić wszystkie papiery w jakimś ustronnym miejscu ogródka, ale ich ilość przerosła najśmielsze oczekiwania. Nie było innego wyjścia, jak zamówić śmieciarkę, która z samego rana wywiozłaby sterty makulatury.

Dom był jednym z wielu podobnie zbudowanych. Gdyby włożyć w niego sporo pracy, mógłby stać się całkiem wygodnym lokum dla samotnej osoby lub młodego, bezdzietnego małżeństwa.

Niektóre z domów doprowadzono do dobrego stanu. Lśniące świeżą farbą okna i drzwi tym mocniej kontrastowały z zapuszczoną siedzibą wujka Charliego.

Dobrze, że przynajmniej miała teraz choć ten jeden pokój dla siebie. Mama pewnie by się nieźle uśmiała, widząc, z jaką zawziętością szorowała łazienkę i pucowała kuchnię, nim zdecydowała się z nich skorzystać. I tak miała opory przed użyciem wiekowej lodówki, z której wczoraj, bez oglądania wyrzuciła stosy żywności.

Jednak najgorsze dopiero było przed nią – jutrzejsze spotkanie z prawnikami.

Ubrania po wujku miał zabrać ktoś z organizacji charytatywnej. Kiedy je wywiozą, w domu praktycznie nic nie pozostanie. Poza cisowym biureczkiem, które mogło przedstawiać jakąś wartość, nie było nic cennego, z czego rodzice mogliby popłacić długi Charliego. Zresztą z góry to przewidywali.

Gdy powiedziała mamie o biurku, ta nie kryła zaskoczenia. Natychmiast stwierdziła, że należało kiedyś do jej babci, czyli prababci Chrissie.

– Poproś, by zostało wycenione, ale nie wystawiaj go na sprzedaż – powiedziała. – Ja je odkupię. Pytałam Charlesa, co się stało z tym biurkiem po śmierci babci, ale powiedział, że nie wie. – Westchnęła. – Powinnam się była domyślić, że to on je zabrał. Ale i tak się cieszę, że go komuś nie sprzedał. Przypuszczam, że po figurkach Nan Staffordshire nie ma śladu, co?

– Przykro mi, mamo, ale nigdzie ich nie ma – odrzekła Chrissie, obiecując, że poprosi rzeczoznawcę, by wycenił biurko.

Wyczyściła je porządnie. Piękny, kobiecy mebel był rzeczywiście zachwycający.

Spojrzała na zegarek. Polecony przez adwokata rzeczoznawca powinien być lada moment. Kiedy już obejrzy i wyceni zgromadzone pod ścianą przedmioty i meble – tylko cisowe biureczko pozostawiła we frontowym pokoju – skontaktuje się z agentem nieruchomości, by przyszedł zobaczyć dom i wystawił go do sprzedaży.

Wyprostowała obolałe plecy. Przynajmniej ma satysfakcję, że nie przepuściła żadnego kąta. Cały dom lśnił czystością. Tylko na białej koszulce widniały ciemne smugi z resztek pajęczyny.

ROZDZIAŁ TRZECI

Guy lekko zastukał do drzwi i czekał. Znając tryb życia Charlesa Platta, przezornie przebrał się w sprane dżinsy i wyblakły, nieco przyciasny podkoszulek. Już dawno przestał być wątłym młodzieńcem. Nieźle się kiedyś uśmiał, gdy na jednym z targów staroci wzięto go za tragarza, wynajętego do przenoszenia ciężkich mebli.

Chrissie usłyszała pukanie, podeszła do drzwi. Guy posłał jej przelotne, obojętne spojrzenie i już zamierzał się przedstawić, kiedy naraz głos uwiązł mu w gardle. Popatrzył na nią raz jeszcze. Dziewczyna wpatrywała się w niego z napięciem, zaskoczona nie mniej niż on.

Oczywiście słyszała – zresztą kto tego nie słyszał? – o miłości od pierwszego wejrzenia, ale nigdy nie wierzyła, że coś takiego zdarza się naprawdę. Tak mogło być tylko w powieściach, na filmach, w bajkach… Czy w dzisiejszych czasach to możliwe, że wystarczy mgnienie, ulotna chwila, by nagle zrozumieć, że oto stoi przed nami ta właśnie osoba, ten jeden jedyny człowiek, z którym chcemy iść razem przez życie, raz na zawsze być razem?

Głos rozsądku przywoływał ją do rzeczywistości, ale do niej już nic nie docierało. Stała nieruchomo i w milczeniu rozszerzonymi oczami wpatrywała się w Guya.

Poza nimi życie toczyło się dalej, świat nie zatrzymał się w miejscu, wszystko biegło normalnym codziennym rytmem. Tylko oni naraz przestali należeć do tego świata, przenieśli się w inny wymiar, w inną rzeczywistość, w której istnieli jedynie oni dwoje.

Czuła przyśpieszone bicie serca, krew pulsowała w żyłach, zatrzymywał się oddech. Nie odrywali od siebie oczu, zjednoczeni jedną myślą, tym samym oszałamiającym przeczuciem.

Już przy otwieraniu drzwi mimowolnie spostrzegła, że ma przed sobą przystojnego mężczyznę, ale to, co teraz między nimi powstało, było czymś znacznie głębszym, odwołującym się nie do zewnętrznego wyglądu, ale do samej istoty jego natury, odsłoniętej w nagłym przebłysku i natychmiast zrozumianej. Może to było powinowactwo dusz, niezgłębiona psychiczna więź, najszczersze porozumienie? Jak inaczej wyjaśnić tę niezbitą pewność, wszechogarniającą świadomość?

Bezwiednie cofnęła się do środka, wiedząc, że ten mężczyzna wejdzie za nią.

Guy nie pojmował, co się z nim dzieje. Oczywiście słyszał krążące w rodzinie opowieści, że niektórzy z Cooke'ów są obdarzeni darem widzenia przyszłości, ale sam nigdy tego nie doświadczył i w zasadzie niespecjalnie w to wierzył.

Wykształcenie i nowoczesne poglądy wykluczały wiarę w istnienie takich zdolności; tym większe było jego zdumienie, gdy otwierając drzwi i widząc stojącą na progu dziewczynę, w tej samej sekundzie zdał sobie sprawę, że oto ma przed sobą swoje przeznaczenie. Znał sprężystość tych kasztanowych włosów, przesypujących się przez jego palce, dotykających jego skóry… znał smak jej warg i zapach ciała, jej głos, wyraz twarzy w chwili uniesienia i ekstazy… Wszystko to już wiedział… Krew szumiała mu w uszach, serce waliło jak oszalałe. Patrzył na nią i wiedział, że to właśnie ona, że to ta jedyna kobieta, która jest mu przeznaczona. Wystarczy, by wyciągnął rękę, a pójdzie za nim, w milczeniu, całkowicie uległa. I los się wypełni.

Wszedł do holu, zamknął za sobą drzwi i, kierowany impulsem, dotknął dłonią jej twarzy. Przywarła do niej policzkiem, przycisnęła usta.

Z cichym okrzykiem przyciągnął ją ku sobie, przytulił mocno. Jak cudownie do siebie pasowali!

Oboje drżeli, kiedy pochylił ku niej głowę i odszukał jej usta. Westchnienie, jakie wyrwało się z jej piersi, wzbudziło w nim dreszcz, jakby tysiące drobnych igiełek wbijało się w jego ciało

Czuła, jak drży w jego ramionach. Nie opierała się, nie protestowała. Poddawała się jego pocałunkom, niezdolna bronić się przed przeznaczeniem. Jeszcze przed chwilą, otwierając mu drzwi, nie miała choćby cienia przeczucia, że oto otwiera drzwi do swojej przyszłości. Zwykle ostrożna, wręcz wstrzemięźliwa w kontaktach z mężczyznami, teraz całą swoją istotą czuła, że ta więź, bez względu na to, jak daleko się posuną, jest czymś zupełnie innym – milczącym, najważniejszym porozumieniem.

Nigdy nie przypuszczała, że dotyk czy pocałunek może poruszyć w niej najczulsze struny, obudzić uśpione dotąd uczucia i pragnienia, których istnienia nawet nie przeczuwała. Jak to się stało, że nagle ubrania zaczynają przeszkadzać, że musi, po prostu musi być z nim jak najbliżej, usta przy ustach, skóra przy skórze? Dzielić z nim uniesienie, zaspokoić to palące, domagające się spełnienia pragnienie, wsłuchać się w urywane szepty…

Nie wiedziała, jak długo tak stali, spleceni uściskiem, zapatrzeni w siebie, zatracając się w pocałunkach. Bała się, że upadnie, kiedy wreszcie wypuścił ją z objęć. Paliły nabrzmiałe od pocałunków wargi, przeniosła spojrzenie na jego twarz, jego usta…

Przełknęła ślinę, a on wyciągnął rękę i ujął jej dłoń. Uścisnął ją mocno.

– Francuzi chyba mówią na to: miłość od pierwszego wejrzenia.

– Tak – odrzekła drżącym głosem, marząc, by znów znaleźć się w jego ramionach, by być tuż przy nim, jak najbliżej, by…

Boże, jak ja jej pragnę! – uświadomił sobie ze zdumieniem. Ręce same się do niej wyciągają. A przecież dotąd nigdy nie uważał się za szczególnie łasego na damskie wdzięki.

– Nigdy czegoś takiego nie przeżyłam – wyznała Chrissie.

– To dobrze – uciął. – Bobym zabił każdego, kto…

Potrząsnęła głową, przerywając mu. Wiedziała, co miał na myśli. Ją też ogarnęła mordercza zazdrość o każdą, która mogłaby obudzić w nim takie uczucia.

Chwyciła głęboki oddech, próbując przywołać się do rzeczywistości, ale daremnie.

– Pragnę cię – wyznała drżącym szeptem, a on w jednej chwili przygarnął ją ku sobie.

Czas był poza nimi, istnieli tylko oni i cisza przerywana zdyszanymi pocałunkami. W jakiejś chwili jego dłoń dotknęła jej piersi. Świat wirował, wszystko działo się po raz pierwszy i jedyny; zasady, jakimi do tej pory się kierowała, teraz już nic nie znaczyły, to była inna rzeczywistość, nowa i cudownie nieprzewidywalna, niosąca zachwycające obietnice, z lekkością motyla przenosząca w szczęśliwą krainę marzeń i radosnych snów. Jej palce drżały, kiedy dotknęła jego policzka, zajrzała głęboko w oczy i bez słowa pociągnęła za sobą po schodach.

Delikatna dziewczęca dłoń niemal ginęła w jego uścisku.

– Nie musisz tego robić – szepnął, zatrzymując się i pozostając za nią nieco w tyle.

W milczeniu popatrzyła mu prosto w oczy.

– Muszę – powiedziała cicho. – Ale jeśli ty…

To szczere wyznanie niemal zbito go z nóg.

– Niepotrzebnie pytasz – szepnął, uśmiechając się czule. – Przecież sama to wiesz.

Kiedy stanęli na progu sypialni, przez mgnienie poczuła żal. Biała pościel na materacu, gołe ściany. Ale w ich przypadku romantyczna oprawa – atłasowa pościel i łoże z baldachimem – nie ma żadnego znaczenia, nie to przecież jest ważne.

Guy w milczeniu wszedł do pokoju. W powietrzu unosił się zapach czystości, przesycony leciutką wonią jej perfum.

– Mieszkasz tu? – zapytał, marszcząc brwi.

Ta dzielnica nie miała najlepszej reputacji. Wprawdzie nie można było powiedzieć, że jest niebezpieczna, ale ostatnio zdarzyło się parę nieprzyjemnych historii z młodymi ludźmi próbującymi zdobyć pieniądze na narkotyki.

– To było najprostsze wyjście – odparła.

Może ten pokój zrobił na nim odpychające wrażenie, a może zmroziła go jej bezpośredniość? Skąd może się domyślać, że dla niej ta sytuacja jest całkowitym zaskoczeniem, że ona sama jest oszołomiona tym, co się z nią dzieje?

– Jeśli nie chcesz… – zaczęła z wahaniem, ale nie dał jej skończyć.

Przyciągnął ją do siebie i objął mocno.

– Jest wspaniale… ty jesteś wspaniała. Właśnie taka powinna być miłość. Nie z przymusu i w zaaranżowanym otoczeniu, ale spontaniczna i naturalna. Miłość sama w sobie, czysta i piękna. Tak piękna jak ty i to, co między nami powstało, co wspólnie dzielimy.

Poczuła łzy w oczach. Czytał w jej myślach, odgadywał jej duszę. Oboje nadawali na tej samej fali i wszystkie słowa były zbędne. Jak nazwać to poczucie harmonii, doskonałej jedności?

Podniosła dłoń i koniuszkiem palca przeciągnęła po jego ustach.

– Chrissie.

Całował jej dłoń, z drżeniem przyjmowała pieszczotę. Oddała mu pocałunek, przytuliła się mocniej, ze zdumieniem stwierdzając, że chce więcej, że odda wszystko, byle poczuć na sobie jego dłonie, że… Teraz było zupełnie inaczej niż z innymi, teraz… Odgadywał jej pragnienia, najskrytsze myśli…

Zatracali się w pieszczotach, w zdyszanych szeptach, namiętnych pocałunkach. Sycili się sobą aż do upojenia, radośnie, oddając się sobie całkowicie, bez zastrzeżeń.

– Nie mogę uwierzyć – wyszeptała Chrissie, wtulając się w jego ramiona, a on delikatnie otarł łzy z jej policzka i z tkliwością ucałował usta. – Jeszcze nigdy… przecież ja…

– Myślisz, że nie wiem? – Pocałował wnętrze jej dłoni, zamknął ją w swych palcach. – W tym, co jest między nami, nie ma odrobiny fałszu, to nie jest żadna gra. To jest… to może być… – Urwał i potrząsnął głową. Spostrzegła, że oczy ma podejrzanie wilgotne.

– Och, Guy! – Pocałowała go żarliwie.

– Musimy mieć trochę czasu, musimy porozmawiać – powiedział łamiącym się głosem. – Nie, nie tutaj – dodał, czytając w jej myślach. – Jeśli zostanę tu z tobą… – Westchnął i zamknął oczy. – Umówmy się dziś na kolację. Moja siostra prowadzi z mężem małą restaurację. Tam się spotkamy. Wolę nie przyjeżdżać po ciebie – wyjaśnił miękko – bo to mogłoby się skończyć… – Popatrzył znacząco na jej obnażone ciało.

Ma rację, powinni porozmawiać. Jest tyle rzeczy, których chciałaby się o nim dowiedzieć, tyle spraw…

– Czy to nie ironia losu, że spotkaliśmy się właśnie tutaj, w domu Charliego Platta? – cicho powiedział Guy, a widząc jej minę, wyjaśnił: – Darliśmy ze sobą koty.

– Nie lubiłeś go – stwierdziła domyślnie i odsunęła się lekko, by nie widział jej twarzy.

– Nie lubiłem – przyznał ponuro. – Prawdę mówiąc… – Zawahał się i potrząsnął głową. – Nie mówmy o nim. Na szczęście on nic dla nas nie znaczy.

Otworzyła usta, by sprostować.

– Guy… – zaczęła, ale nie dał jej skończyć.

– Uwielbiam sposób, w jaki wypowiadasz moje imię – powiedział z uczuciem. – Od razu chcę cię wtedy całować, tak…

– Nie popatrzyłeś jeszcze na meble – powiedziała jakiś czas później, z trudem łapiąc oddech.

– Zrobię to innym razem – odparł i naraz oczy mu dziwnie pociemniały. – Bo jeszcze będzie inny raz, prawda, najmilsza? I jeszcze inny, i jeszcze, i…? – pytał, całując ją żarliwie, z radością słuchając jej zapewnień, że już zawsze będą razem.

Minęła dobra godzina, nim wreszcie wzięli prysznic i odszukali ubrania.

Chrissie zapisała sobie adres restauracji, a kiedy Guy wyszedł, usiadła i liczyła minuty i sekundy dzielące ich od spotkania. Szczęśliwa jak nigdy dotąd, zatopiła się w marzeniach, z których wyrwał ją dopiero dźwięk telefonu.

Z uśmiechem podniosła słuchawkę.

– Wydajesz się bardzo zadowolona – ucieszyła się mama.

– Bo jestem – odparła po prostu i nie wdając się w szczegóły, pokrótce opowiedziała jej o poznaniu Guya.

Była bardzo zżyta z rodzicami i nie miała przed nimi tajemnic, ale teraz nagle uświadomiła sobie, że istnieją rzeczy tak osobiste i święte, że może je dzielić tylko z tym jednym człowiekiem, którego dotyczą.

– Wiem, że to zabrzmi nieco dziwnie – dokończyła z namysłem – i gdyby ktoś mi wcześniej powiedział, że zakochamy się w sobie od pierwszego spojrzenia, to z pewnością nigdy bym w to nie uwierzyła, ale…

– Chrissie, jesteś tego pewna? Może… – Zawahała się. – Z tego, co mówisz, to wspaniały człowiek i bardzo się cieszę, ale…

– Jest cudowny – zapewniła z przekonaniem. – Nawet bardziej niż cudowny – dodała miękko, kierując te słowa bardziej do siebie niż do mamy. – Znał wujka Charlesa, ale mam wrażenie, że nie miał o nim dobrego zdania.

– Powiedziałaś mu, że to był twój wujek? – zainteresowała się Rose.

– Nie, nie miałam okazji. Ale umówiliśmy się dziś na kolację, więc pewnie wieczorem mu powiem.

Na chwilę w słuchawce zaległa cisza.

– Myślisz, że to rozsądne? – zapytała z niepokojem. – Nie chcę być złym prorokiem, ale sama dopiero co powiedziałaś, że Guy nie miał o wujku najlepszego zdania. Może lepiej nie mówić mu zbyt wiele… póki nie poznacie się bliżej.

– Chcesz powiedzieć, że powinnam to przed nim ukryć? – obruszyła się Chrissie, zaskoczona takim postawieniem sprawy.

– Nie, oczywiście, że nie… w każdym razie nie całkiem – odparła i umilkła. – Nie mogę pogodzić się z myślą, że przez fatalną opinię Charlesa mogłoby ucierpieć twoje szczęście. I pewnie nie powinnam ci sugerować takiego postępowania, ale, niestety, ludzie często oceniają na podstawie mylnych przesłanek. Oczywiście, kiedy Guy pozna cię lepiej, to…

– Chcesz powiedzieć, że mógłby się do mnie uprzedzić z powodu wujka Charlesa? – zapytała powoli.

– Nie wiem tego, kochanie. Mam nadzieję, że nie, ale… no cóż, wujek…

Nie dokończyła. Zresztą nie musiała. Obie wiedziały, że Charles był kłamcą i złodziejem.

– Nie chciałam cię zmartwić – dodała po chwili.

– Nie martwię się – zapewniła ją Chrissie. – Po prostu… trudno pogodzić się z myślą, że miałabym kogoś oszukać czy nie powiedzieć prawdy. Zwłaszcza Guyowi – dodała, choć już zaczął kiełkować w niej lęk, by przypadkiem nie zniszczyć tej kruchej miłości, która ledwie się wykluła.

– Poprosiłaś go, by wycenił biureczko? – zapytała mama, a Chrissie spłonęła rumieńcem, przypominając sobie, co jej przeszkodziło choć słowem wspomnieć o tym meblu.

– Nie, jeszcze nie – przyznała. – Ale w tej sytuacji może będzie zręczniej poprosić o to kogoś innego – podsunęła. – Nie chciałabym, by on czy ktoś inny pomyślał sobie, że chcę coś na tym zyskać… sama rozumiesz – dokończyła.

– Tak, masz rację – przystała mama. – Dla mnie i taty to biurko ma wartość uczuciową. Zapłacimy za nie pełną cenę, choć przypuszczam, że zgodnie z prawem połowa i tak należy do mnie. Jednak, rzecz jasna, trudno byłoby tego dowieść. Ale kiedy pomyślę sobie o tych wszystkich ludziach, którzy przez niego ponieśli szkodę…

Nic na to nie powiedziała. Rodzice już wcześniej postanowili z własnej kieszeni pospłacać zaciągnięte przez Charlesa długi. Nawet sprzedaż domu nie rozwiązywała sprawy, bo pewnie większość pieniędzy pójdzie na spłatę kredytu.

– No więc, kiedy poznamy tego twojego Guya? – kończąc rozmowę, żartobliwie spytała mama.

– Jeszcze nie teraz – stanowczo odrzekła Chrissie. – Dopiero gdy wrócicie z Meksyku. Będę jutro trzymać kciuki, kiedy będziecie startować – dodała, ciesząc się w duchu, że mama nie widzi jej rumieńca. Nie chciała rozmawiać o Guyu, ich znajomość była jeszcze za świeża. Chciała go tylko dla siebie.

– Stolik na dwie osoby… A jeśli ci powiem, że już nie mamy żadnego wolnego? – Frances Sorter droczyła się z bratem.

Gdy jakiś czas temu Guy zaproponował im pomoc finansową, miała mieszane uczucia. Zastanawiała się, jak ułoży się współpraca, skoro i Guy, i jej mąż lubili dominować. Czas pokazał, że niepotrzebnie się martwiła.

Nie dość, że obaj świetnie się ze sobą porozumieli, to świeże spojrzenie Guya dużo wniosło. Pomysł powiększenia sali okazał się bardzo trafiony, choć początkowo nie byli do tego przekonani. Urządzona w starym stylu i specjalizująca się w regionalnych daniach restauracja bardzo szybko stała się jedną z głównych atrakcji miasteczka i całego regionu.

Kierujący kuchnią Roy, mąż Frances, konsekwentnie stosował jedynie najwyższej jakości składniki: ekologicznie uprawiane jarzyny i owoce, mięso i drób z tradycyjnych hodowli. O jego potrawach krążyły opowieści, a biedne żony żaliły się, że w porównaniu z osiągnięciami Roya ich umiejętności wypadają blado.

– Paul powiedział mi nawet, że ciasto Roya jest lepsze od ciasta jego mamy – wyznała Frances jedna z nich.

Dwaj synowie Frances i Roya uczyli się w szkole gastronomicznej, by po jej ukończeniu wesprzeć rodzinną firmę. Córka Miranda wyspecjalizowała się w dostarczaniu jedzenia na prywatne przyjęcia.

– Czy to będzie służbowa kolacja? – zainteresowała się Frances.

Guy popatrzył na siostrę.

– Nie – powiedział spokojnie.

– Nie…? A więc to kobieta – domyśliła się Frances.

– Kobieta – potwierdził, z trudem hamując pokusę, by wyznać, że to TA kobieta. Z drugiej strony znał siostrę i z góry wiedział, że jeśli tylko się zdradzi, to nie dalej jak jutro cała rodzina będzie o wszystkim wiedzieć. Nie był jeszcze na to przygotowany. Na razie chciał ją tylko dla siebie.

– Och, zupełnie bym zapomniała ci powiedzieć! – wykrzyknęła Frances. – Znów było włamanie, tym razem w „The Limes”. Policja podejrzewa, że to zorganizowany gang.

Kuzyn Roya pracował w policji w Chester, od niego Frances znała wszystkie szczegóły.

– Domyślają się, że po kolei obrabiają okolicę. Nie próbują włamywać się do strzeżonych posiadłości, gdzie cenne rzeczy są dobrze zabezpieczone, ale dobrze wiedzą, czego szukać. W Chester jest sporo antykwariatów i dużo turystów, więc łatwo pozbyć się łupów. Sprzedają je antykwariuszom, nim policja sporządzi opis.

– To koszmarny sen każdego antykwariusza – potwierdził Guy. – Kupić w dobrej wierze przedmiot pochodzący z kradzieży.

– A jak idą przygotowania do targu staroci? – zmieniła temat Frances.

– Dzięki, dobrze – uśmiechnął się Guy. – A nawet za dobrze – dodał. – Zgłosiło się tylu chętnych, że zaczyna brakować miejsca. Musiałem już odmówić kilku wystawcom.

– Zupełnie inaczej niż trzy lata temu, kiedy organizowałeś targi po raz pierwszy – zaśmiała się siostra. – Trzeba było namawiać ludzi, by zechcieli coś pokazać.

– Nie przypominaj mi tego – mruknął Guy.

– Ale przecież wtedy i tak poszło całkiem nieźle – dopowiedziała. – Mieliście całkiem ładny zysk, nie mówiąc już o pieniądzach zebranych na cele charytatywne. W tym roku też przewidujesz takie zbiórki?

– Jasne. Chyba sobie nie wyobrażasz, że Ruth i Jenny by mi to przepuściły.

Frances, słysząc to, wybuchnęła śmiechem.

– Ten dom samotnej matki, założony przez Ruth, to bardzo zbożny cel – powiedziała, poważniejąc. – A przez to, że działa na lokalną skalę, ludzie czują się z nim związani i chętniej sięgają do portfela. Kiedy ostatnio gościliśmy u nas Ruth i Granta, powiedziała mi, że jeszcze trochę, a będą mieć własnych, wykwalifikowanych pracowników socjalnych, których właśnie szkolą. Ci ludzie wezmą pod swoją opiekę matki opuszczające dom i postarają się pokierować ich losem.

– Nie chcę tego słuchać – jęknął Guy. – Dla mnie to znaczy jedno: Jenny już zupełnie nie będzie miała czasu na antykwariat. Jeszcze chwila, a zechce się z niego wycofać.

Frances popatrzyła na niego czujnie. Jenny od wielu lat była wspólniczką Guya. Wiadomo było, że antykwariat jest dla niej jedynie kaprysem. Zresztą, nigdy nie pochłaniał jej bez reszty. Frances nieraz zachodziła w głowę, co kryje się za tym wspólnym interesem, jaka jest prawdziwa natura ich znajomości. Bo choć Jenny była oddaną żoną, zapatrzoną w swego męża, Jona Crightona, to Guy zawsze miał do niej słabość i bardzo osobisty stosunek. I nagle okazuje się, że w jego życiu pojawiła się jakaś kobieta.

Frances nie była naiwna. Doskonale wiedziała, że jej brat bynajmniej nie jest mnichem. Już jako młodzieniec nie mógł opędzić się od zakochanych w nim, atrakcyjnych panienek. Ale teraz zbliżał się do czterdziestki i z tego, co wiedziała, od dłuższego czasu nikogo nie miał. Tym bardziej paliła ją ciekawość, kim jest ta nieznajoma. Gdzie też on ją poznał? Musi rozpytać po rodzinie, może ktoś już coś wie, postanowiła w duchu, obdarzając brata niewinnym uśmiechem.

Tytuł oryginału:

The Perfect Match?

The Perfect Lover

Pierwsze wydanie:

Harlequin Presents, 1997

Harlequin Presents, 1998

Opracowanie graficzne okładki:

Robert Dąbrowski

Redaktor prowadzący:

Małgorzata Pogoda

Korekta:

Jolanta Nowak

© 1997, 1998 by Penny Jordan

© for the Polish edition by Harlequin Polska sp. z o.o., Warszawa 1998, 1999, 2003, 2015

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Books S.A.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Wyłącznym właścicielem nazwy i znaku firmowego wydawnictwa Harlequin jest Harlequin Enterprises Limited. Nazwa i znak firmowy nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgoda Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

Harlequin Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Staroscinska 1B lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-276-1238-0

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o. | www.legimi.com