Drudzy ebook

Copyright © Piotr Borlik, 2024

Projekt okładki

Paweł Panczakiewicz

www.panczakiewicz.pl

Zdjęcie na okładce

Modify260/iStock

ilbusca/iStock

da-kuk/iStock

Zdjęcie autora:

fot. Jakub Sperka, Marek Kamiński

StudioBezNazwy

www.studiobeznazwy.com.pl

Redaktor prowadzący

Anna Derengowska

Redakcja

Aneta Kanabrodzka

Korekta

Grażyna Nawrocka

ISBN 978-83-8352-684-3

Warszawa 2024

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

Dla M.

Prolog

Zapowiadała się silna rywalizacja. Jak co czwartek gdańska Oliwa rozbłysnęła światłami samochodów, jakich zbyt wiele nie widuje się na co dzień na ulicach. Gdyby ktoś spróbował oszacować wartość wszystkich pojazdów zaparkowanych przed halą, pewnie zbliżyłby się do pięciu milionów. Wprawdzie uczestnikami w większości byli fani filmów z Vinem Dieslem, którym bogaci rodzice ufundowali lśniące sportowe zabawki, ale wśród tych wyszczerzonych bananów dało się dostrzec kilku potencjalnych rywali.

Mężczyzna w dżinsowej kurtce oparł się o maskę wysłużonego nissana i przebiegł wzrokiem po konkurencji. Większość dzieciarni kojarzył z widzenia. Mistrzowie prostej. Ich umiejętności ograniczały się do piłowania silników i zaliczania panienek na tylnym siedzeniu. Kilka lat temu jeden z nich nie opanował stuningowanej hondy CRX i wylądował na ulicznej latarni. Można by pomyśleć, że to dało im do myślenia – nic bardziej mylnego.

Odruchowo spojrzał w stronę sygnalizacji świetlnej, spod której z piskiem opon wystartowały dwa samochody. Hałas i dym spod kół sugerowały, że chłopców czeka jeszcze dużo nauki, niemniej ich koledzy i nagrywający wszystko telefonami gapie sprawiali wrażenie zadowolonych. Ich entuzjazmu zapewne nie podzielali pozostali uczestnicy ruchu na alei Grunwaldzkiej.

– Chyba dziś psiarnia odpuściła – usłyszał z tyłu.

Wszędzie rozpoznałby ten głos. Zazwyczaj cieszył się na jego dźwięk, ale teraz miał ochotę zrugać dziewczynę, że kolejny raz miała za nic jego słowa.

– Justyna… – westchnął i spojrzał przez ramię. Momentalnie stracił ochotę na wyścigi. Widok młodszej siostry ubranej w skórzane szorty opinające pośladki i odsłaniającą brzuch bluzkę jeszcze by zdzierżył, nie mógł jednak patrzeć na obściskujące ją łapska jakiegoś fagasa. – Ile razy mam powtarzać, że to nie jest dla ciebie odpowiednie miejsce?

– Po pierwsze, nie jestem żadną Justyną, tylko Jess. Po drugie…

Nie słuchał dalszego ciągu. Ta wyliczanka go nie interesowała. Miał ochotę ją zrugać, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. To nie czas i miejsce, by wypominać sobie nawzajem błędy, w wyniku których wpadła w złe towarzystwo. Pogadają o tym innym razem, bez świadków i niepotrzebnych emocji.

– Znam cię – wypalił nagle gach.

– Nie sądzę.

– Jesteś Rudy. – Chłopak zaśmiał się głośno. – Kurde, Jess, nie mówiłaś, że znasz Rudego.

– To mój brat.

W głosie dziewczyny próżno było szukać ekscytacji, jaką niewątpliwie odczuwał jej nowy chłopak. Nie wyglądała na zadowoloną, kiedy młodzian, zaaferowany bratem, przestał ją obłapiać.

– Nie odpuszczę takiej okazji – rzucił. – Ścigamy się.

Rudy uśmiechnął się półgębkiem. Tak kończyła się większość rozmów z adeptami nielegalnych rajdów. Nieobeznani z tematem szydzili z niepozornego nissana, bardziej wtajemniczeni w historię trójmiejskich wyścigów ulicznych traktowali go jak guru. W obu przypadkach koniec końców do głosu dochodziła chęć zmierzenia się z żywą legendą. Zazwyczaj odrzucał takie propozycje, ale temu dzieciakowi z przyjemnością da lekcję pokory. I to będzie bardzo droga lekcja.

– Jest już ustalona drabinka – odparł, udając brak zainteresowania.

– To nic. Znam tu wszystkich, załatwię, że nas sparują.

– No nie wiem…

Podszedł do samochodu małolata. Mercedes AMG wart był co najmniej osiemset tysięcy złotych, chyba że szczyl zdążył zaorać mu bebechy. Tak czy siak, Rudy nie mógł przejść obojętnie obok podobnej okazji.

Mrugnął do siostry, ona jednak go zignorowała. Kiedyś było inaczej. Kiedyś przyjeżdżała z nim na każde wyścigi i z całej siły ściskała za niego kciuki. Teraz wolała wydziaranych facetów, którzy nie opanowali jeszcze sztuki płynnej zmiany biegów.

– Legalnie zarejestrowany? – zapytał. – Ma zrobiony przegląd techniczny?

– No raczej. Wychuchany jak jedynak. Traktuję go lepiej niż twoją siorkę.

– Zdążyłem to zauważyć. – Rudy posłał Justynie znaczące spojrzenie. – No dobra, chcesz się ścigać, to się ścigajmy. Stawiam swój samochód, że wygram.

Chłopak zaśmiał się, jakby usłyszał dobry żart. Jeśli jednak znał historię Rudego, to powinien wiedzieć, że ten nie zwykł sobie żartować.

– Poważnie? – zapytał po dłuższej chwili.

– Jak wygrasz, dopłacę dwie stówki.

– Dwieście tysięcy złotych?

– Wiem, że różnica w wartości naszych samochodów jest większa, tylko że chwilowo nie mam większej gotówki.

W rzeczywistości nie miał nawet jednej dziesiątej podanej kwoty, ale to miało się zmienić za kilkanaście minut. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży mercedesa nie tylko pokryją jego długi, ale przede wszystkim pozwolą na złapanie krótkiego oddechu. Justynie też z pewnością przyda się zastrzyk gotówki.

– To jak? – ponaglił młokosa.

– Kurde, no… – Chłopak wyraźnie się wahał. – No, nie odmawia się legendzie, nie?

– No to, chłopie, działaj. – Klepnął młodziana w ramię. Kiedy ten niepewnym krokiem ruszył w stronę organizatorów, rzucił do siostry: – Chyba właśnie się rozstaliście.

– Pieprz się – burknęła. – W ogóle wiesz, kto to jest?

– Jakiś cymbał. Zrozumiałbym, gdyby nie wiedział, z kim ma do czynienia, ale skoro zna moje możliwości, to albo ma przerośnięte ego, albo jest zwykłym idiotą.

– Raczej i to, i to. – Uśmiechnęła się szeroko i szturchnęła go łokciem w bok.

Wreszcie zachowywała się jak dawna Justyna, a nie jakaś Jess. Wciąż trudno było patrzeć na jej zdecydowanie zbyt mocny makijaż i strój niepozostawiający miejsca dla wyobraźni, ale ten drobny gest dawał nadzieję, że siostra jest jeszcze do odratowania.

– Dam wam znak do startu! – dodała.

– Tym zajmie się sygnalizacja świetlna. Poza tym nie chcę, żeby ci wszyscy napaleńcy rozbierali cię wzrokiem. Wiem, że kiepsko zastępowałem ci ojca, że o matce nie wspomnę, ale poważnie, rajcuje cię paradowanie w takim stroju?

– Jeśli serio pytasz, to sam jesteś cymbałem albo masz bardzo krótką pamięć.

Od konieczności kontynuowania rozmowy wybawił ich ryk silników. Kolejni zawodnicy nie wyciągnęli wniosków z poczynań poprzedników. Narobili hałasu i dymu, jakby pomylili konkurencje. Mimo kiepskiego startu jeden z samochodów błyskawicznie zdystansował drugie auto. Kierowca czerwonego audi nic sobie nie robił z obecności pozostałych uczestników ruchu, a co gorsza, zignorował też czerwone światło na kolejnym skrzyżowaniu.

– Idiota – stwierdził Rudy, mocno zdegustowany. – Przez takich debili zaraz przyjedzie tu policja. Przecież ktoś mógł mu wyjechać przed maskę.

Justyna pokręciła głową.

– Czyli jednak demencja. Przypominam ci, że w przeszłości sam wywijałeś znacznie gorsze numery.

Rudy nie odpowiedział. Całą uwagę skupił na zmierzającym w ich stronę chłopaku.

– Jesteśmy następni! – zawołał tamten. – Dawaj, dawaj, ruszamy na światła.

Nie potrzebował dodatkowej zachęty. Przed wyścigiem wolałby zawrzeć umowę przy większej liczbie świadków, na wypadek gdyby małolat zmienił zdanie po porażce, ale w przeszłości radził sobie z większymi cwaniaczkami. Presja otoczenia robi swoje. Dla tych szczyli nie ma nic ważniejszego niż opinia kumpli. Przyciśnięty do ściany odda furę, nawet jeśli później ojciec zleje go pasem i da szlaban na komputer.

Rudy raz jeszcze rzucił okiem na swój przyszły samochód, po czym zajął miejsce za kierownicą nissana. Czuł się pewnie, mimo to nie mógł sobie pozwolić na rozproszenie. Na dłuższej trasie nie miałby szans z maszyną dzieciaka, ale na tak krótkim odcinku dobry start powinien mu zapewnić przewagę. Miał świadomość, że nawet chwila zawahania, odrobinę słabszy refleks mogłyby sprawić, że straciłby nie tylko ukochany samochód i pieniądze, których de facto jeszcze nie miał, ale przede wszystkim szacunek, na który pracował latami.

– No dobra – powiedział, przekręcając kluczyk w stacyjce. – Pokaż tej ślicznej błyskotce, gdzie jej miejsce.

Powoli ruszył parkingiem w stronę wyjazdu, podczas gdy rywal wdepnął pedał gazu, by przyciągnąć wszystkie spojrzenia. Było to o tyle trudne, że większość osób odprowadzała wzrokiem Justynę.

– Dziewczyno, co ty z siebie robisz – westchnął Rudy, wjeżdżając na aleję Grunwaldzką.

Pomimo późnej pory po ulicach poruszało się jeszcze sporo samochodów. Kiedyś, gdy to on był odpowiedzialny za pierwsze miejskie wyścigi, nie do pomyślenia było organizowanie ich przed północą. Teraz młodzi kierowcy musieli najwyraźniej wracać na czas do rodziców, by nie stracić kieszonkowego.

Razem z kierowcą, którego zapomniał nawet spytać o imię, przepuścili kilka pojazdów, by przy następnej zmianie świateł stać w pierwszej linii. Rudy zajął miejsce na środkowym pasie, jego przeciwnik na lewym. Po chwili na przejściu dla pieszych stanęła Justyna. Kiedy wysoko uniosła ręce, bluzka podciągnęła jej się niemal do piersi. Rudy najchętniej odwróciłby wzrok, ale byłoby to równo­znaczne z wywieszeniem białej flagi. Tylko dobry start zapewni mu zwycięstwo.

Wytarł spocone dłonie o spodnie. Dawno już nie ścigał się o taką stawkę, zdążył zapomnieć, jak to podnosi poziom adrenaliny. Teoretycznie każdy wyścig wzbudza emocje, gdy jednak gra się niemal o życie, do głosu dochodzą ukryte głęboko instynkty. To bardzo przyjemne i jeszcze bardziej uzależniające.

Z rozmyślań wyrwał go ryk silnika. Nie dobiegał jednak od strony błyszczącego mercedesa, którego kierowca nie spuszczał wzroku z sygnalizacji świetlnej. Chłopak pewnie nigdy wcześniej tak bardzo na niczym się nie koncentrował. Tego samego Rudy niestety nie mógł powiedzieć o sobie.

– Nawet tego nie próbuj – mruknął pod nosem, obserwując w bocznym lusterku zbliżający się do nich motocykl.

Z dawcami organów zawsze miał pod górkę. Nie potrafili sami zorganizować sobie wyścigów i często przyjeżdżali, żeby siać zamęt. Ich ulubiona taktyka polegała na stawaniu tuż przed maską gotowych do startu samochodów, aby nie mogły ruszyć. Normą były również donosy na policję, ale to akurat mało kogo interesowało.

– Co za gnojek – dodał, gdy motocyklista zatrzymał się tuż przed Justyną.

Już miał wysiąść i w kilku słowach poprosić, by znalazł sobie ciekawsze zajęcie, gdy ten sięgnął do plecaka i go otworzył. Po chwili w powietrze wzbiła się chmara ciemnych, skrzydlatych kształtów. Rudy zmrużył oczy, próbując zrozumieć, na co patrzy. Czy ten facet rzeczywiście wypuścił na wolność kilkadziesiąt motyli? W świetle ulicznych latarni trudno było dostrzec piękno tych owadów, niemniej ich liczba robiła wrażenie. Nigdy wcześniej nie widział niczego podobnego. Motyle rozpierzchły się na wszystkie strony: niektóre wzbiły się nad sygnalizację świetlną, prezentując się złowieszczo w czerwonej łunie, część pofrunęła na boki, kilka krążyło nad motocyklistą. Było w tym coś magicznego, a zarazem budzącego niepokój.

Wyścig, upomniał się w myślach Rudy. Nie ustalili tego, ale logiczne wydawało się, że w takich warunkach nie można startować. Powinni poczekać do kolejnej zmiany świateł. W tym czasie ktoś z obsługi pogoni dziwaka z motylami.

Światło zmieniło kolor na zielony. Motocyklista, zamiast ruszyć, wyciągnął z plecaka coś jeszcze. Bardziej niż na nim Rudy skupił się na dzieciaku siedzącym za kierownicą mercedesa. Na szczęście młokos zachował zimną krew i nie wystartował z piskiem opon. Tylko tego by brakowało, żeby przez idiotę na dwóch kółkach doszło do niepotrzebnych przepychanek i nieprzyjemności.

Natręt na motocyklu odkręcił trzymany w dłoniach pojemnik i bez ostrzeżenia chlusnął jego zawartością na Justynę. Dziewczyna krzyknęła i wściekła ruszyła w jego stronę, lecz nagle zatrzymała się w pół kroku. Rudy opuścił szybę, by pogonić gościa, i dopiero po chwili dostrzegł, co widziała jego siostra: trzymaną przez niego zapalniczkę. Rozległ się cichy charakterystyczny dźwięk, po czym w czarnym kasku zamigotało odbicie niewielkiego płomienia.

Rudy wstrzymał oddech i patrzył, jak motocyklista rzuca zapalniczką w stronę Justyny. Ogień błyskawicznie zajął jej włosy, zaczęła przeraźliwie krzyczeć. Po chwili cała płonęła. Przez kilka sekund ryk silnika zagłuszał wszystko, później jednak po ulicach niosło się już tylko przejmujące wycie.

Rozpierzchnięte wcześniej motyle zleciały się w chmarę. Wydawało się, że obserwują makabryczny spektakl, aż nagle zaczęły wlatywać w płomienie.

Rozdział I

Widok trzech noży i trzech widelców wprawił Szumskiego w zakłopotanie. W barach, w których bywał, podawano plastikowe sztućce. Już wcześniej, wbijając się w kupiony specjalnie na tę okazję czarny smoking, czuł się jak żałosna imitacja Jamesa Bonda, a teraz całkiem pozbył się złudzeń – po prostu nie pasował do tego miejsca. Do tej pory, pomimo dyskomfortu, radził sobie nie najgorzej – siedział wyprostowany, uśmiechał się i budował zdania złożone – czuł jednak, że jego dobra passa lada chwila dobiegnie końca. Drgnął, gdy stojący pod ścianą duży, staromodny szafkowy zegar z wahadłem, głośno odcinający kolejne sekundy, wybił kwadrans. Paweł Szumski westchnął ukradkiem. Klaudia, sprawczyni całego tego zamieszania, miała być na miejscu godzinę temu. Co prawda zapowiedziała lekkie spóźnienie, konieczne do „przypudrowania noska”, ale godzina to przesada. To ona przecież wymyśliła sobie kolację zapoznawczą, aby przedstawić rodzinie, jak to określała, miłość swojego życia.

– Zawsze podobali mi się małomówni mężczyźni – stwierdziła siedząca po jego lewej stronie Felicja Kres, gospodyni podczas dzisiejszej kolacji, choć jej udział w przygotowaniach ograniczał się do narzekania na służbę. – Ojciec Klaudii – dodała – też taki był, gdy się poznaliśmy. Dopiero po ślubie rozwiązał mu się język, nad czym do dziś ubolewam.

Zebrani przy podłużnym stole zaśmiali się w sposób charakterystyczny dla klasy wyższej: nie za głośno, bez odsłaniania zębów. Bardziej niż szczery śmiech przypominało to kilkukrotne westchnienie. Paweł ograniczył się do uśmiechu.

– Wcześniej wszystko mi odpowiadało – odparł Wacław Kres, który w ramach pomocy w przygotowaniu kolacji opróżnił dwie szklaneczki whisky. – Nie moja wina, kochanie, że po ślubie zmieniłaś zachowanie.

– Patrzcie go! – Felicja klasnęła w dłonie. – Na starość został poetą.

Szumski niezbyt uważnie przysłuchiwał się tej przekomarzance. Skupił się na ułożonych wokół talerza sztućcach. Ich liczba sugerowała, że wieczór szybko się nie skończy.

– Mam nadzieję, że nie czekaliście na mnie zbyt długo! – rozległ się dźwięczny głos Klaudii.

Paweł westchnął z ulgą i zerknął na nią przez ramię.

– Dopiero zasiedliśmy do stołu, kochanie – odparła Felicja. – Choć przyznam, że spodziewaliśmy się, że przyjdziesz wcześniej – dodała z przyganą.

Klaudia roześmiała się perliście i zajęła czekające na nią miejsce.

– Och, oblałam się sokiem i miałam kłopot z wybraniem innego stroju. – Ostentacyjnie wygładziła materiał miętowej sukienki, w której wyglądała rewelacyjnie. – A wy z pewnością dobrze zajęliście się moim Pawełkiem.

Szumski wzdrygnął się, poczuwszy dłoń na udzie. Chwilę wcześniej żył w przekonaniu, że ma maksymalnie wyprostowane plecy, ale dopiero teraz wyciągnął się jak struna.

– Co ty… – szepnął do Klaudii.

– Widzę, że jesteś spięty – odparła, przesuwając dłoń wyżej. – Rozluźnij się.

Strącił jej rękę, po czym poprawił się na krześle.

– Gdzie byłaś? – syknął. – Zostawiłaś mnie zupełnie samego!

– I świetnie sobie poradziłeś, jak widzę. Mama wygląda na zadowoloną, ojciec jeszcze trzeźwy. Polubili cię. – Uśmiechnęła się.

Był na nią zły, ale jej uśmiech zawsze go rozbrajał. Burknął tylko:

– Jak chcesz mi pomóc, to powiedz, do czego służą te wszystkie widelce.

– Z tym też sobie poradzisz, panie komisarzu.

Nie miał siły jej przypominać, że na razie ma rangę podkomisarza. W oczach Klaudii był szefem policji rozstawiającym podwładnych po kątach i nadzorującym akcje antyterrorystyczne. Gdyby znała prawdę o jego pracy, polegającej głównie na wykonywaniu powtarzalnych czynności, zapewne kazałaby mu zrezygnować z etatu i założyć prywatną agencję detektywistyczną, oczywiście zajmującą się tylko takimi sprawami, które powodują gęsią skórkę.

No to zaczynamy, pomyślał, gdy do pomieszczenia weszły dwie ubrane na czarno kobiety ze srebrnymi tacami w dłoniach. Tylko nie małże, błagał w myślach, podążając za nimi wzrokiem. Żadnych małży, homarów i innych skorupiaków, do których cholera wie, jak się dobrać.

Odetchnął z ulgą na widok niewielkich porcji tatara z surowym żółtkiem na wierzchu. Może jednak Kresowie nie byli tacy straszni? Jak ktoś lubi tatara, to nie może być złym człowiekiem.

– Nie mieliśmy zacząć od krewetek? – Felicja skarciła gosposię.

Dziewczyna nie wyglądała na speszoną. Sprawiała wręcz wrażenie zadowolonej, jakby w kuchni dodała coś od siebie do przystawek.

– Owszem, taka była pierwotna rozpiska, ale pan Wacław zażyczył sobie zmiany kolejności.

Gospodarz domu skupił na sobie uwagę wszystkich przy stole. Nawet Paweł z zaciekawieniem oczekiwał jego odpowiedzi.

– Mam ochotę na czerwone wino, a tylko barbarzyńcy piją je do owoców morza – stwierdził, wyraźnie zakłopotany. – Poza tym mam dość tych nieszczęsnych krewetek. To było fajne w latach dziewięćdziesiątych, ile można?

Szumski ponownie poczuł coś w okolicy uda. Tym razem jednak nie była to ręka Klaudii, chyba że na kolację przemyciła wibrator, który teraz wsunęła mu do kieszeni. Paweł lekko odchylił się i wyciągnął wibrujący telefon. Numer inspektora wyświetlony na komórce nie wróżył niczego dobrego.

– Panie komisarzu! – Z zamyślenia wyrwał go gospodarz domu; podobnie jak córka nie orientował się w policyjnej hierarchii. – Jakie winko pan proponuje do tatara?

Paweł schował telefon z powrotem do kieszeni spodni i odruchowo spojrzał na Klaudię, szukając u niej ratunku. Na winach znał się tak samo jak na rodzajach sztućców – nie to żeby ich nie lubił, ale w sklepie kierował się ceną i wyglądem etykiety.

– Do tatara? – zapytał, kupując sobie odrobinę czasu. Klaudia niestety nie zamierzała mu pomagać, więc po chwili rzucił pierwsze, co przyszło mu do głowy: – Jak tatar, to wódka.

Nastała niezręczna cisza. Szumski rozważał, czy nie dodać, że to żart, po czym rzucić na ślepo jakąś nazwą szczepu, nie chciał jednak wyjść na jeszcze większego gamonia. W jego kręgach do tatara podawało się wódkę; inna sprawa, że do większości potraw podawało się wódkę, a czasami nawet potrawy nie były potrzebne, by na stole pojawiła się zimna butelka.

– Wódka – parsknął Kres. – A to dobre. Podobasz mi się. W sumie racja, chciałem podać supertoskana, ale rzeczywiście na stół powinno wjechać coś mocniejszego. Czy my w ogóle mamy wódkę? – zwrócił się do jednej z kobiet podających jedzenie, a ona, zamiast odpowiedzieć, zaczerwieniła się z zakłopotania.

W kieszeni Szumskiego kolejny raz zawibrował telefon. Jedna próba inspektora poza godzinami pracy oznaczała, że dzieje się coś złego, dwie, że sytuacja wymknęła się spod kontroli. O trzeciej wolał nie myśleć. Świadom złamania zasad savoir-vivre’u, o których czytał przed kolacją, wstał i wyciągnął komórkę z kieszeni.

– Przepraszam, to coś pilnego z firmy – powiedział, po czym szybkim krokiem przeszedł do sąsiedniego pokoju. Usłyszał jeszcze, jak Felicja pyta ściszonym głosem:

– Firmy?

– Oni tak nazywają swoją komendę – wyjaśniła Klaudia. – Mówią też, że chodzą do fabryki, jakby nie mogli normalnie się komunikować. Na pewno stało się coś poważnego. Swoją drogą, tato, zapomnij o wódce. Dawaj tu jakieś fajne winko.

– Ale córuś, sama słyszałaś…

Paweł zamknął za sobą drzwi przestronnego pokoju, do którego wszedł. Jego uwagę przykuły ustawione pod ścianą popiersia, ale nie mógł sobie pozwolić na podziwianie wnętrza. Chłopie, w co ty się pakujesz, pomyślał, odbierając połączenie.

***

– Piłeś? – zapytał inspektor Walczak na powitanie. W jego głosie nie było słychać irytacji, raczej się martwił, że usłyszy odpowiedź twierdzącą.

– Jeszcze nie – odparł Szumski. – Stało się coś?

– Jakiś psychol na motocyklu oblał dziewczynę benzyną i podpalił. Wiem, że jesteś po godzinach, ale potrzebuję wszystkich ogarniętych ludzi.

– Gdzie mam jechać?

– Aleja Grunwaldzka na wysokości biurowców Alchemii. Spiesz się. Na miejscu roi się od gapiów, lada chwila przyjadą dziennikarze. Musimy jak najdłużej utrzymać w tajemnicy te pieprzone motyle.

– Jakie motyle? – zapytał Paweł, ale Walczak zdążył się już rozłączyć.

Szumski jeszcze chwilę stał wpatrzony w ścianę. Że też ten psychopata nie mógł wybrać sobie innego dnia. Odejście od stołu było niegrzeczne, a co dopiero mówić o opuszczeniu kolacji tuż po podaniu przekąsek.

Nie tracąc czasu, uchylił drzwi.

– Klaudio! – zawołał. Nigdy wcześniej tak się do niej nie zwracał, co z pewnością nie uszło jej uwadze.

– Tak, kochanie?

– Mogę cię na chwilę prosić?

Poczekał, aż wstanie od stołu i podejdzie. Nie chciał przy wszystkich opowiadać o podpaleniu młodej kobiety, a wiedział, że ona mu nie odpuści. Kręciły ją takie tematy. Drobna, delikatna, nie wyglądała na kogoś, kto namiętnie czyta krwawe kryminały.

– Mam nadzieję, że chodzi ci o szybki numerek – powiedziała, nie przejmując się tym, że zza uchylonych drzwi z pewnością podsłuchują ich Kresowie.

– Muszę jechać – odparł wprost. I tak czuł, że marnuje czas na prywatne sprawy. – Ktoś oblał dziewczynę benzyną i ją podpalił. Szykuje się poważna sprawa.

– Ale przecież dopiero zaczęliśmy kolację. Nie może pojechać ktoś inny?

– Najwidoczniej nie. Wiem, że to nieeleganckie, ale nie mam wyboru. Zaprośmy gdzieś twoich rodziców, nie wiem, choćby do opery lub filharmonii. Zdzierżę nawet dwie godziny baletu, teraz jednak naprawdę muszę już uciekać.

Miała smutną minę. Zazwyczaj robiła tak, gdy chciała coś ugrać, ale tym razem nie udawała. Szumski wiedział, jak bardzo jej zależało na tym spotkaniu. Marzyła, by Paweł oczarował przyszłych teściów, od tygodnia przebąkiwała coś o wspólnych wakacjach na Lazurowym Wybrzeżu.

– No dobra – odparła, gładząc go po policzku. – Tylko uważaj na siebie, dobrze?

– Oczywiście. Jest jeszcze jedna rzecz. – Odchrząknął zakłopotany. – Wiedziałem, że do kolacji będzie podawane wino, więc przyjechałem taksówką. Nie mam czasu czekać na kolejną. Czy mogę… – Uciekł spojrzeniem w bok. – Czy mogę pożyczyć twoje auto?

***

Dopiero parkując pod restauracją McDonald’s, zdał sobie sprawę, jak bardzo jego strój nie pasuje do okoliczności. Zazwyczaj do pracy przyjeżdżał ubrany w pierwsze z brzegu dżinsy i sweter, a teraz miał na sobie nieprzyzwoicie drogi smoking, przez który niewątpliwie stanie się obiektem drwin kolegów. Całe szczęście, że nie zobaczą seledynowego mini coopera, którego pożyczył od Klaudii.

Wysiadł z samochodu i szybkim krokiem popędził w stronę radiowozów blokujących ruch w alei Grunwaldzkiej. Pomimo późnej pory zebrało się sporo gapiów. Szumski miał nadzieję, że ktoś trzeźwo myślący wszystkich ich wylegitymował – szansa, że zgodnie ze starym powiedzeniem sprawca wróci na miejsce zbrodni, by podziwiać swoje dzieło, była nikła, ale doświadczenie nauczyło go, że nie można marnować żadnej okazji.

Minął zaparkowane na chodniku wozy transmisyjne. Już miał podejść do jednego z pilnujących porządku funkcjonariuszy, gdy drogę zaszła mu drobna szatynka w butach na wysokich obcasach, w których i tak sięgała mu mniej więcej do piersi.

– Pan z policji? – zapytała, mierząc go wzrokiem.

– Tak, ale… – Pożałował tych słów, gdy kobieta machnęła dłonią do stojącego kilka metrów dalej operatora kamery.

– Chodź, chodź – poganiała współpracownika, po czym nie wiadomo skąd wyciągnęła mikrofon i podsunęła go Pawłowi. – Proszę powiedzieć, co do tej pory ustaliliście.

Szumski spojrzał w obiektyw kamery. Nie chciał być nieuprzejmy, poza tym w dzisiejszych czasach trzeba uważać na każde słowo, by ktoś nie wyjął go z kontekstu i nie nadał mu nowego znaczenia.

– Jest za wcześnie na udzielanie informacji – odparł spokojnie, choć nigdy jeszcze nie rozmawiał z dziennikarzami. – Pozwólcie nam pracować. Na wszystkie pytania odpowie rzecznik policji.

Pomimo braku doświadczenia w pracy z mediami wiedział, że musi stanowczo zakończyć rozmowę, w przeciwnym razie brunetka zasypie go lawiną pytań. Sam nie lubił suchych oświadczeń rzecznika, które zazwyczaj przybierały formę banałów na temat zaangażowania policji i tajemnicy śledztwa, ale kierowanie do niego dziennikarzy było jedyną skuteczną metodą na pozbycie się ciąg­nących za język natrętów.

Wyminął dziennikarkę, po czym skinął głową do stojącego nieopodal policjanta. Ten przepuścił go bez słowa, choć jego uśmiech zdradzał, że odnotował nietypowy strój podkomisarza. Kolejny funkcjonariusz był bardziej wylewny.

– Fiu, fiu – zaśmiał się Kamil Wach, dobijający pięćdziesiątki technik kryminalistyki. – Prokurator wpadnie przez ciebie w kompleksy.

Szumski uścisnął mu dłoń. Wątłej postury technik miał w sobie więcej krzepy niż niejeden napakowany absolwent szkoły policyjnej.

– Powiedz lepiej, co tu się wyprawia.

– A co ja mogę wiedzieć? Jestem tylko człowiekiem od zbierania śladów. Nie zadaję pytań, nie stawiam hipotez, robię swoje i dzięki temu mam święty spokój.

– Oj, już nie udawaj takiego skromnego.

– Nie udaję. Na rocznym podsumowaniu usłyszałem od starego, że za mało się angażuję, więc nie dostanę podwyżki. Skoro tak, to proszę bardzo. Swoje zrobiłem, jutro usiądę nad zebranym materiałem i dam wam znać. Czołem!

Tak traci się dobrych ludzi, uznał Paweł, odprowadzając go wzrokiem. Źle opłacany, zdemotywowany, ograniczy się do niezbędnego minimum; zmarnuje się ogromny potencjał. Szumski lubił z nim pracować, nigdy nie spotkał się z odmową lub choćby z marudzeniem na pracę po godzinach. Szkoda, by przez brak podwyżki Kamil stracił wcześniejszy zapał.

Podkomisarz rozejrzał się w poszukiwaniu innych znajomych twarzy. Pierwszy w oczy rzucił mu się prokurator, Witold Bogusz. W odróżnieniu od Wacha nie wyglądał na źle opłacanego – ubrany w błękitną marynarkę i ciemne spodnie zdecydowanie wyróżniał się w tłumie. Gdy Szumski pierwszy raz go zobaczył, błędnie uznał, że to laluś i karierowicz. W rzeczywistości Bogusz okazał się bardzo pracowity i pomocny, a gdy trzeba było, potrafił przymknąć oko na niektóre sprawy. To samo tyczyło się rozmawiającego z prokuratorem Walczaka. Inspektor wprawdzie bywał uciążliwy, ale z pewnością nie brakowało mu zaangażowania. Wbrew powszechnej opinii o niskich kompetencjach w policji i niekiedy wręcz patologicznych zachowaniach Szumski musiał przyznać, że trafił na bardzo dobry zespół.

Przed rozmową z przełożonym wolałby zasięgnąć informacji od kogoś zbliżonego mu rangą, w obecnej sytuacji nie miał jednak na to szans.

– Dobry wieczór, panowie – przywitał się i uścisnął dłoń prokuratora.

Bogusz, zamiast zwyczajnie odwzajemnić uścisk, przytrzymał jego dłoń i energicznie nią potrząsnął, po czym z szerokim uśmiechem zapytał:

– Wiem, że mamy mnóstwo spraw do obgadania, ale muszę zapytać: skąd cię wyrwaliśmy?

– Gdybyś ty nie spytał, to ja bym się nie powstrzymał – wtrącił inspektor. – Nie miałem pojęcia, że moi ludzie po godzinach mają inne zainteresowania niż oglądanie meczów w telewizji i picie wódki.

– Szczerze? – zapytał podkomisarz. – Wolałbym mecz niż kolację, na której byłem. Zamieniam się w słuch. Co się stało?

Panowie popatrzyli po sobie. Gołym okiem było widać, że jest między nimi nić sympatii. Rzadko się słyszy o wzorowej współpracy prokuratury z policją, a szkoda, tych dwóch powinno posłużyć innym za przykład. Zamiast przerzucać się pretensjami i szukać usprawiedliwień, po prostu wykonywali swoją robotę, szanując się nawzajem i grając w otwarte karty.

– W skrócie – zaczął Walczak – w trakcie nielegalnych wyścigów do dziewczyny dającej sygnał do startu podjechał motocyklista. Według zeznań świadków najpierw otworzył plecak, z którego wyleciały motyle, a po chwili oblał dziewczynę benzyną i podpalił. Dzięki szybkiej reakcji jednego z kierowców udało się ugasić ogień, ale jej stan jest ciężki. Karetką przewieziono ją do szpitala na Zaspie. Swoją drogą, jeden z techników zauważył, że nie były to motyle, tylko ćmy.

– Ćmy też się spaliły? – zapytał Szumski, choć wiedział, że to pytanie nie powinno znajdować się na szczycie listy.

Prokurator uśmiechnął się, odsłaniając bielutkie zęby.

– Mówiłem, że się nada – zwrócił się do Walczaka, po czym przeniósł wzrok na podkomisarza i dodał: – Tak, wleciały w ogień. Za wcześnie na wyciąganie wniosków, ale logiczne wydaje się, że taki był zamysł sprawcy. Odegrał przedstawienie, chciał nam coś pokazać, tylko jeszcze nie wiemy co. Ty masz się tego dowiedzieć.

– Ja? – Szumski wbił wzrok w inspektora.

– Sprawę prowadzę osobiście – odparł Walczak. – Ty i Monika będziecie działać w terenie i na bieżąco mi raportować. Musimy dorwać tego dupka, nim media przypną nam łatkę nieudaczników.

– Monika? – Podkomisarz próbował odszukać w pamięci policjantkę o takim imieniu.

– Nowa, przeniesiona z Wejherowa. Jak tu skończymy, to was zapoznam, teraz skupmy się na faktach i ustalmy działania na najbliższe godziny. Po pierwsze, wszystkie patrole szukają tego cholernego motocyklisty. Nie znam się na jednośladach. – Z kieszeni spodni inspektor wyciągnął zmiętą kartkę w kratkę. – Jechał hondą CBR 600RR, oczywiście na fałszywych blachach – odczytał, po czym schował kartkę z powrotem. – Podobno szybkie to i zwrotne jak diabli. Monika siedzi z chłopakami i próbuje namierzyć go na miejskim monitoringu. Skoro już o nagraniach mowa, to zabezpieczyliśmy mnóstwo materiału. Te wyścigi przyciągają sporo gapiów…

– Nielegalne wyścigi – wtrącił prokurator.

– Tak, nielegalne wyścigi. Wracając do nagrań…

– NIELEGALNE wyścigi – powtórzył ostro Bogusz. – Panowie, ja wiem, że to teraz nie jest najważniejsze, ale sami wiecie, jak skonstruowany jest świat. Lada chwila pojawią się pytania, dlaczego takie wyścigi w ogóle się odbyły. Nic, tylko czekać, aż pismaki przypomną o wypadku sprzed lat. Regularnie co kilka miesięcy w internecie pojawiają się nagrania z wyścigów i jak bumerang powraca pytanie: dlaczego policja nic z tym nie robi? Wszystko to teraz uderzy w nas ze zwielokrotnioną mocą.

– To nie robota dla wydziału kryminalnego. Poza tym raz na jakiś czas są robione naloty na te ich sportowe zabawy.

Inspektor albo nie rozumiał Bogusza, albo udawał, że nie rozumie. Miał rację, mówiąc, że wydział kryminalny nie powinien zaprzątać sobie tym głowy, tylko że opinii publicznej nie interesował podział na wydziały. Dla nich policja to policja.

– A tak naprawdę, to dlaczego jest nieme przyzwolenie na wyścigi? – zapytał Szumski.

– Nie wiem – odparł prokurator i wzruszył ramionami. – Wszyscy, jak tu stoimy, domyślamy się, że chodzi o pieniądze. W tych wyścigach biorą udział naprawdę bogaci ludzie. Popytam tu i tam, ale raczej odbiję się od muru, co z kolei zmusi mnie do dokonania publicznego linczu na policji. Niewykluczone, że ktoś poleci ze stołka. Media będą żądne krwi.

– Myślicie, że atak na tę dziewczynę ma jakiś związek z wyścigami?

– To właśnie będziesz musiał ustalić. Trzeba pogadać z organizatorami i uczestnikami. – Chrząknął i rozejrzał się wokół, po czym dodał ściszonym głosem: – To, co teraz powiem, nie może wyjść poza naszą trójkę. Nie wspominajcie o tym tej nowej, nie znamy jej, nie wiemy, czy możemy jej zaufać. Nie mam złudzeń, że w internecie już krąży mnóstwo teorii w związku z tymi ćmami, być może nawet motocyklista dostał już jakąś chwytliwą ksywkę. Naszym zadaniem jest ukrócenie tego i niedopuszczenie, by ludzie się nakręcali. Dlatego zaraz udzielę pierwszego wywiadu, w którym nakieruję opinię publiczną na temat nielegalnych wyścigów. Niech mają pożywkę, niech się skupią na wytykaniu policji opieszałości. Potrzebujemy tematu zastępczego, nawet jeśli przez to ktoś poleci ze stołka.

Podkomisarz skinął głową. Nigdy nie wątpił, że od pewnego szczebla praca w organach ścigania zaczyna przypominać politykę. Nie podobał mu się taki stan rzeczy, ale też daleko mu było do naiwnego idealisty, jakim był na początku służby. Najważniejsze, że prokuratura i policja grają do jednej bramki.

– Dobra – dodał Bogusz. – Skoro mamy to ustalone, to idę się zająć papierkową robotą i popytam o te rajdy. Jesteśmy w kontakcie.

Uścisnęli sobie dłonie, po czym prokurator oddalił się w stronę wysokich biurowców Alchemii. Szumski nie znał dobrze tych rejonów, gdańską Oliwę kojarzył przede wszystkim z zoo i korkami na ulicy Spacerowej. Od teraz ta okolica będzie mu przywodziła na myśl płonące ćmy.

– Cholerny pragmatyk – burknął inspektor. – Chciałbym obrobić mu teraz dupę, ale nie byłoby to niczym usprawiedliwione. Drań ma rację, trzeba rzucić im temat zastępczy.

– Może niskie uposażenie techników? – zażartował Paweł.

Walczak spiorunował go wzrokiem.

– Nie drażnij mnie – burknął. – Jeśli sprawnie nie ogarniemy tego syfu, to wszyscy będziemy mogli rozmawiać o uposażeniu pracowników kas w marketach. – Oparł dłonie o biodra. Mimo że miał wiele cech ułatwiających koordynowanie wydziału kryminalnego, to nigdy nie był dobrym motywatorem. Jego metody ograniczały się do rugania i grożenia wywaleniem na zbity pysk. – Wracając do nagrań… Zabezpieczyliśmy mnóstwo materiałów. Większość kibiców nagrywała wyścigi telefonami, do tego dodaj monitoring miejski i kamerki samochodowe uczestników. Na nagraniu udostępnionym przez jednego z kierowców, partnera podpalonej dziewczyny, widać najwięcej szczegółów. To naprawdę makabryczny filmik.

– Zapoznam się z nim. Ten chłopak jeszcze tu jest?

– Zgarnął go ojciec. Mamy na niego namiary, ale akurat w jego przypadku za dużo bym sobie nie obiecywał. Tatuś na pewno kazał mu trzymać język za zębami i nie odpowiadać na pytania bez adwokata.

Szumski krzywo się uśmiechnął na myśl o kierowcy ekskluzywnego auta, którego z wyścigów odbiera bogaty ojciec.

– A jego rywal?

– To jeszcze dziwniejsza historia. Podpalona jest jego siostrą, a gość, zamiast ją ratować, ruszył w pogoń za motocyklistą. Pościg był skazany na porażkę, więc odpuścił po kilku minutach, gdzieś w połowie Słowackiego.

– Co oni, urządzili sobie jakieś rodzinne wyścigi?

– Na to wychodzi. W odróżnieniu od tamtego dzieciaka gość ma całkiem bogatą kartotekę. Wpadł kiedyś na granicy, jak próbował wjechać do Polski kradzionym samochodem na lewych papierach, innym razem został zatrzymany w trakcie nalotu na dziuplę. Łącznie odsiedział ponad cztery lata.

– Gdzie go znajdę?

– Jest w szpitalu na Zaspie, czuwa przy siostrze.

– Właśnie, jak się czuje dziewczyna?

– Nie wiem, ale nie wróżę jej nic dobrego. Zrozumiesz, co mam na myśli, jak obejrzysz nagranie.

Szumski podsumował w myślach uzyskane informacje. Brakowało konkretów, niemniej miał przynajmniej dwa punkty zaczepienia. Z jednej strony musiał pójść tropem ciem, spróbować zrozumieć przesłanie motocyklisty, z drugiej należało przyjrzeć się z bliska nielegalnym wyścigom i znaleźć ewentualne powiązanie z podpaleniem. To drugie wydawało się znacznie łatwiejsze.

– Miejmy to już za sobą. Później pojadę do szpitala i pogadam z bratem dziewczyny. To nie może być przypadek, że zaatakowano ją akurat w towarzystwie brata i chłopaka.

– Weźmiesz ze sobą Monikę. To ambitna dziewczyna, marnowała się w Wejherowie, więc dałem jej szansę, żeby sprawdziła się u nas. Bądź wobec niej wymagający, nie dawaj taryfy ulgowej. Albo się sprawdzi, albo wróci do siebie.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI