Dziki robot ebook

Ro­bo­tomprzy­szło­ści

ROZ­DZIAŁ 1

Ocean

Na­sza opo­wieść roz­po­czyna się na oce­anie wśród wi­chru, ulewy, grzmo­tów, pio­ru­nów i fal. Przez całą noc hu­ra­gan sza­lał i wył. A po­śród tego cha­osu to­nął sta­tek to­wa­rowy

w dół

w dół

w dół

aż na samo dno.

Sta­tek po­zo­sta­wił po so­bie setki uno­szą­cych się na po­wierzchni wody skrzyń. W miarę jed­nak jak ocean chło­stał je, wcią­gał w wiry i mio­tał na wszyst­kie strony, także i one za­częły to­nąć w głę­bi­nach. Fale po­ły­kały jedną po dru­giej, aż wresz­cie po­zo­stało tylko pięć.

Do rana hu­ra­gan ucichł. Jak okiem się­gnąć nie wi­dać było żad­nych chmur, stat­ków, lądu. Tylko spo­kojna woda, czy­ste niebo i tych pięć skrzyń le­ni­wie uno­szo­nych z prą­dem oce­anu. Mi­jały dni. Aż wresz­cie na ho­ry­zon­cie uka­zała się smuga zie­leni. W miarę jak skrzy­nie pod­pły­wały bli­żej, z ła­god­nych, zie­lo­nych kształ­tów po­woli wy­ło­niły się ostre kra­wę­dzie dzi­kiej, ska­li­stej wy­spy.

Pierw­sza paka ru­nęła ku brze­gowi na grzbie­cie ry­czą­cej fali, a po­tem grzmot­nęła o skały z taką siłą, że roz­trza­skała się z wiel­kim hu­kiem.

Do­tąd nie wspo­mnia­łem jesz­cze, drogi czy­tel­niku, że we­wnątrz każ­dej skrzyni znaj­do­wał się cia­sno upa­ko­wany, no­wiu­teńki ro­bot. Sta­tek to­wa­rowy prze­wo­ził ich setki, za­nim zo­stał zmie­ciony przez sztorm. Te­raz zo­stało tylko pięć. A wła­ści­wie cztery, bo gdy pierw­sza paka ude­rzyła o skały, ro­bot, który był w środku, roz­padł się na ka­wałki.

To samo stało się z drugą skrzy­nią. Roz­trza­skała się o skały, tak że frag­menty ro­bota wy­le­ciały w po­wie­trze. Po­tem to samo przy­da­rzyło się trze­ciej. A póź­niej ko­lej­nej. Ocean wy­rzu­cał koń­czyny i kor­pusy ro­bo­tów na skalne półki. Ro­bo­cia głowa wpa­dła z plu­skiem do skal­nego ba­senu. Ro­bo­cia stopa smyr­gnęła z po­wro­tem w fale.

Wresz­cie przy­szła ko­lej na ostat­nią skrzy­nię. Zmie­rzała tą samą drogą co po­zo­stałe, jed­nak za­miast roz­bić się o skały, chlup­nęła po­mię­dzy po­zo­sta­ło­ści czte­rech po­przed­ni­czek. Już po chwili ko­lejne fale unio­sły ją po­nad po­wierzch­nię wody. Lśniąca skrzy­nia wzbiła się wy­soko, a po­tem w ob­ro­tach ru­nęła na skalną półkę. Była pęk­nięta i wgnie­ciona, ale ro­bot w jej wnę­trzu po­zo­stał bez­pieczny.

ROZ­DZIAŁ 2

WY­DRY

Pół­nocny brzeg wy­spy przy­po­mi­nał te­raz cmen­ta­rzy­sko ro­bo­tów. Na ska­łach le­żały roz­rzu­cone szczątki czte­rech mar­twych ma­szyn. Po­ły­ski­wały w ja­snym świe­tle po­ranka i re­fleksy przy­cią­gnęły uwagę pew­nych bar­dzo cie­kaw­skich stwo­rzeń.

To banda mor­skich wydr swa­wo­liła na pły­ciź­nie, kiedy jedna z nich za­uwa­żyła lśniące przed­mioty. Wszyst­kie wy­dry za­marły. Pod­nio­sły nosy w kie­runku wia­tru, ale wy­czu­wały tylko mo­rze. Ostroż­nie wspięły się więc na skały, by przyj­rzeć się cie­ka­wo­stce z bli­ska.

Po­woli zbli­żyły się do ro­bo­ciego kor­pusu. Naj­więk­sza z wydr wy­cią­gnęła łapę, pac­nęła ciężki przed­miot i prędko od­sko­czyła. Nic się nie wy­da­rzyło. Banda prze­to­czyła się za­tem do ro­bo­ciej dłoni. I znów ja­kaś dzielna wy­dra wy­su­nęła łapę i od­wró­ciła le­żący przed­miot. Dłoń wdzięcz­nie brzęk­nęła o ka­mie­nie i wy­dry aż pi­snęły z za­chwytu.

Zwie­rzęta roz­bie­gły się po ska­łach i za­częły ba­wić rę­kami, no­gami i sto­pami ro­bo­tów. Od­wró­cono jesz­cze kilka ro­bo­cich dłoni. Jedna z wydr zna­la­zła głowę w wo­dzie i wszyst­kie za­nur­ko­wały, by ko­lejno to­czyć ją po dnie.

Wtedy wła­śnie do­strze­gły coś in­nego: po­nad cmen­ta­rzy­skiem wzno­siła się jedna oca­lała skrzy­nia. Boki miała odra­pane i po­gięte, a na szczy­cie wid­niało sze­ro­kie pęk­nię­cie. Wy­dry po­gnały w górę po ska­łach i wspięły się na wy­soki kon­te­ner. Dzie­sięć fu­trza­nych mor­dek zaj­rzało przez wy­rwę, by zo­ba­czyć, co jest w środku. Uj­rzały ko­lej­nego no­wiut­kiego ro­bota. Róż­nił się jed­nak od po­przed­nich. Na­dal był w jed­nym ka­wałku, do­dat­kowo opa­ko­wany w gąb­cza­stą fo­lię.

Wy­dry się­gnęły w głąb szcze­liny i roz­darły ma­te­riał. Był taki miękki i sze­lesz­czący! Zwie­rzęta z pi­skiem rwały pu­szy­stą fo­lię. Mor­ska bryza uno­siła jej strzępy. Aż w ca­łym tym pod­nie­ce­niu jedna z ła­pek przy­pad­kowo ude­rzyła mały, ale ważny przy­cisk z tyłu głowy ro­bota.

Klik.

Trwało dłuż­szą chwilę, za­nim wy­dry zo­rien­to­wały się, że we wnę­trzu skrzyni coś się dzieje. Na­gle jed­nak usły­szały to: ni­ski, wi­bru­jący dźwięk. Wszyst­kie za­sty­gły wpa­trzone w skrzy­nię. A wtedy ro­bot otwo­rzył oczy.

ROZ­DZIAŁ 3

RO­BOT

Elek­tro­niczny mózg ro­bota włą­czył się. Opro­gra­mo­wa­nie zo­stało uru­cho­mione. Wów­czas, wciąż z głębi skrzyni, roz­legł się au­to­ma­tyczny głos:

– Wi­taj, je­stem ROZ­ZUM mo­duł 7134, ale mo­żesz na­zy­wać mnie Roz. Za­nim moje sys­temy zo­staną uru­cho­mione, opo­wiem ci o so­bie.

Po za­koń­cze­niu peł­nej ak­ty­wa­cji będę mo­gła po­ru­szać się, ko­mu­ni­ko­wać i uczyć. To pro­ste, daj mi po­le­ce­nie, a ja je wy­ko­nam. Z cza­sem znajdę lep­sze spo­soby re­ali­zo­wa­nia po­wie­rzo­nych mi za­dań. Stanę się lep­szym ro­bo­tem. Kiedy nie będę po­trzebna, nie będę ci prze­szka­dzać i za­dbam o utrzy­ma­nie się w do­brym sta­nie tech­nicz­nym.

Dzię­kuję za po­świę­cony czas.

Je­stem już w pełni ak­ty­wo­wana.