Ja kontra bas ebook

Wczoraj, 24 lutego 2015 roku, zagrałem po raz siedemset ósmy monodram Kontrabasista Patricka Süskinda w tłumaczeniu pani Basi Woźniak. Od premiery minęło trzydzieści lat. Tak, 15 lutego 1985 roku pierwszy raz stanąłem z tym wielkim instrumentem przed publicznością. Jak oblicza mój kalkulator – oznacza to czterdzieści dziewięć dni grania bez przerwy na kontrabasie i wokół kontrabasu. Wczorajszy wieczór był szczególny. Spektakl odbył się w Studiu im. Romany Bobrowskiej w Radiu Kraków. Był bezpośrednio transmitowany na antenę, wysłuchało go około sześćdziesięciu tysięcy słuchaczy z Małopolski. Jeszcze jedna nieoczekiwana przygoda.

Tak wiele ich było. Postaram się w tej książce opisać je wszystkie, chciałbym też zawrzeć w niej nieco refleksji na temat kondycji aktora w dzisiejszej Polsce, a może też, jeśli mi się uda, na temat stanu ducha widzów, którzy tak licznie przez te trzydzieści lat chcieli mnie oglądać. Przecież minęło całe pokolenie, a więc i gusta są inne, i poczucie humoru, i zainteresowania, zmienił się nawet system wartościowania sztuki i życia. A ja ciągle opowiadam historię muzyka z ostatniego rzędu orkiestry. W czym tkwi fenomen tego tekstu i spektaklu? Może uda mi się nieco to rozwikłać...

Najpierw trochę historii. Przy okazji wczorajszego jubileuszu wyszła na jaw niezła mistyfikacja! Przez te trzydzieści lat wymyśliłem, skonfabulowałem sobie taką oto historię wejścia w posiadanie tekstu Kontrabasisty. Listopadowy wieczór 1984 roku. Wychodzę po spektaklu ze Starego Teatru, deszcz, a na placu Szczepańskim stoi zmoknięta filigranowa dziewczyna i trzyma pod pachą zmięty maszynopis. Nieśmiało się przedstawia: „Nazywam się Barbara Woźniak, jestem studentką germanistyki. Byłam na stypendium w Niemczech i tam, w Norymberdze, gdzie mieszka Patrick Süskind, obejrzałam premierę spektaklu zatytułowanego Der Kontrabass. Tak się nim zachwyciłam, że poszłam po przedstawieniu do autora i zapytałam, czy pozwoliłby mi przetłumaczyć ten tekst, bo w moim kraju, w Polsce, jest w Krakowie aktor, który by to pięknie zagrał”. Süskind się łaskawie zgadza i oto ona stoi teraz przede mną i wręcza mi zmoknięty maszynopis. Zdawkowo jej dziękuję, w nocy rzucam nań okiem i – ponieważ w tytule jest instrument, to w związku z rodzinnymi powiązaniami – moja żona Basia jest skrzypaczką – nie wyrzucam go od razu do kosza. Zerkam, podczytuję... O drugiej w nocy już wiem, że to będzie spektakl mojego życia.