Na haju. Szokująca historia pewnej ćpunki ebook i audiobook

Dla mo­ich ro­dzi­ców – Tiny i Freddy’ego.

Gdyby nie Wy, dziś już by mnie tu nie było.

Do­słow­nie i w prze­no­śni. Tę­sk­nię za Wami.

Mam na­dzieję, że je­ste­ście ze mnie dumni.

Od au­torki

Zmie­ni­łam imiona i na­zwi­ska wy­stę­pu­ją­cych w tej książce osób, a także in­for­ma­cje mo­gące ujaw­nić ich toż­sa­mość, oraz na­zwy miej­sco­wo­ści. Po­nadto, dla płyn­niej­szej nar­ra­cji, po­mi­nę­łam nie­które mniej zaj­mu­jące szcze­góły pro­cesu są­do­wego. Opi­sane tu wy­da­rze­nia miały miej­sce, za­nim wy­szłam za mąż, więc w książce wy­stę­puję pod pa­nień­skim na­zwi­skiem John­son.

1

Raz, dwa, trzy.

Błysk fle­sza mnie ośle­pił. Ka­zano mi zdjąć do zdję­cia oku­lary, więc przez chwilę nie wi­dzia­łam zu­peł­nie ni­czego. Nie my­łam głowy od trzech dni, a po­li­cja obu­dziła mnie z sa­mego rana i wy­cią­gnęła pro­sto z łóżka, więc mia­łam pew­ność, że fotka do kar­to­teki, która nie­długo ukaże się we wszyst­kich ga­ze­tach i zo­sta­nie po­ka­zana w wia­do­mo­ściach lo­kal­nych, bę­dzie rów­nie okropna co zbrod­nie, przez które wy­nik­nęło to całe za­mie­sza­nie.

– Roz­kuję cię na chwilę, że­byś mo­gła zdjąć bi­żu­te­rię i wło­żyć ją do tej to­rebki. Po­tem tra­fisz do tam­tej celi. – Funk­cjo­na­riuszka wska­zała pal­cem drzwi. – Mu­sisz się prze­brać. Wy­glą­dasz na roz­miar L, pro­szę – po­wie­działa, wrę­cza­jąc mi kom­bi­ne­zon z po­lie­stru. Się­gnęła do ko­szyka i wy­cią­gnęła z niego parę gu­mo­wych kla­pek.

– To twoje nowe buty. Bę­dziesz je no­sić bez prze­rwy, na­wet pod prysz­ni­cem. Nie zgub ich. – Do­ło­żyła klapki na stos rze­czy, które trzy­ma­łam na rę­kach, i po­pchnęła mnie w kie­runku celi. Sta­ra­łam się nie my­śleć o tym, ile osób no­siło te klapki przede mną, lecz mimo naj­szczer­szych chęci nie mo­głam się po­zbyć my­śli, że już nie­długo na mo­ich sto­pach za­miesz­kają setki róż­nych szcze­pów bak­te­rii.

Kiedy za­trza­snęły się za mną me­ta­lowe drzwi, aż pod­sko­czy­łam. W celi było ciemno, czuć było wy­raźny za­pach mo­czu. Wstrzy­mu­jąc od­dech ro­ze­bra­łam się szybko i wsko­czy­łam w kom­bi­ne­zon. Czu­łam się, jak­bym wło­żyła na sie­bie kar­to­nowe pu­dło. Straż­niczka ob­ser­wo­wała mnie przez okienko, a kiedy skoń­czy­łam się prze­bie­rać, otwo­rzyła drzwi.

– Włóż tu swoje ubra­nia. – Po­dała mi brą­zową pa­pie­rową torbę. Pa­trzy­łam na swoje rze­czy, gdy wrzu­ca­łam je do środka. Kiedy funk­cjo­na­riuszka za­wi­nęła torbę i po­dała ją dru­giej po­li­cjantce, serce po­de­szło mi do gar­dła. Te rze­czy prze­stały być moją wła­sno­ścią, od tej chwli na­leżą do władz hrab­stwa.

– Te­raz przej­dziemy do od­działu szpi­tal­nego. Trzeba ci po­brać krew i zro­bić test cią­żowy.

Przez chwilę mo­dli­łam się, żeby być w ciąży. Może wtedy mo­gła­bym wró­cić do domu.

Dom. Nie wie­dzia­łam już, czy w ogóle go mam. Na pewno nie mo­głam już wró­cić tam, gdzie wcze­śniej miesz­ka­łam. By­łam pewna, że moje rze­czy zo­stały już spa­ko­wane i wy­sta­wione za drzwi.

Sie­dząc na zim­nym me­ta­lo­wym krze­śle na­prze­ciwko pie­lę­gniarki, zda­łam so­bie na­gle sprawę, że czuję się okrop­nie w sen­sie fi­zycz­nym. Krze­sło było bar­dzo zimne, lecz mimo to pot lał się ze mnie stru­mie­niami. Za­częły mnie bo­leć ko­ści, z oczu pły­nęły łzy. By­łam w fa­tal­nym sta­nie.

– Do­bra... John­son. Zro­bimy parę ba­dań, ale naj­pierw za­dam ci kilka py­tań – po­wie­działa pie­lę­gniarka, bio­rąc do ręki twardą pod­kładkę do pi­sa­nia.

– Imię i na­zwi­sko?

– Tif­fany John­son.

– Wiek?

– Dwa­dzie­ścia sie­dem lat.

– Waga?

– Hmm, sie­dem­dzie­siąt... trzy kilo?

– Czy przyj­mu­jesz obec­nie ja­kieś leki? – Za­wa­ha­łam się. Pie­lę­gniarka pod­nio­sła wzrok znad for­mu­la­rza i po­wtó­rzyła py­ta­nie: – Czy przyj­mu­jesz obec­nie ja­kieś leki? Tak czy nie?

– Tak.

– Ja­kie?

Wzię­łam głę­boki od­dech i za­czę­łam wy­mie­niać:

– Di­lau­did, Ro­xi­co­done, Oxy­Con­tin, Xa­nax, Per­co­cet, Lor­tab, Vi­co­din i ma­ri­hu­anę. Nie wiem, czy to ostat­nie za­li­cza się do le­ków, ale...

– Do­brze. A czy opi­sa­ła­byś prze­stęp­stwa, które ci za­rzu­cają, jako „szo­ku­jące”?

– Tak, jak naj­bar­dziej. – Spoj­rzała na mnie znad oku­la­rów, odło­żyła dłu­go­pis i oparła się na krze­śle. – Za­zwy­czaj tego nie ro­bię, ale udało ci się mnie za­in­te­re­so­wać. Opo­wiesz mi, dla­czego uwa­żasz, że są szo­ku­jące?

Kiedy opo­wia­da­łam jej, co zro­bi­łam, wi­dzia­łam wy­raź­nie, że wy­raz jej twa­rzy ewo­lu­ował od dez­orien­ta­cji, przez szok i znie­sma­cze­nie, po zmie­sza­nie. Wresz­cie po­chy­liła się i za­zna­czyła coś w for­mu­la­rzu.

– Rze­czy­wi­ście, to z pew­no­ścią kwa­li­fi­kuje się jako szo­ku­jące prze­stęp­stwo – stwier­dziła, pró­bu­jąc się uspo­koić. – Od­chrząk­nęła, spoj­rzała na mnie ner­wowo i coś za­no­to­wała. – Do­brze, bę­dziesz miała gwał­towne ob­jawy od­sta­wie­nia opia­tów, więc za­trzy­mamy cię kilka dni na od­dziale szpi­tal­nym, za­nim tra­fisz na od­dział ogólny. Bę­dziemy mo­ni­to­ro­wać twój stan i za­dbamy o twoje bez­pie­czeń­stwo, kiedy po­ja­wią się ob­jawy ze­społu od­sta­wien­nego. Po­biorę ci tro­chę krwi, a po­tem od­pro­wa­dzą cię do celi.

Pa­trzy­łam uważ­nie, jak przy­go­to­wuje strzy­kawkę. Na jej wi­dok żo­łą­dek wy­wró­cił mi się na lewą stronę. Za­częły mi się po­cić dło­nie i na­gle po­czu­łam się tak, jak­bym miała eks­plo­do­wać. Prze­szły mnie ciarki, ner­wowo prze­bie­ra­łam no­gami. Od­kąd po raz ostatni się na­ćpa­łam, mi­nęło do­piero ja­kieś dwa­dzie­ścia go­dzin, a ja już czu­łam się okrop­nie. Po­tem miało być jesz­cze go­rzej.

Funk­cjo­na­riuszka, która pro­wa­dziła mnie do celi, nie ode­zwała się do mnie ani sło­wem. Otwo­rzyła cięż­kie me­ta­lowe drzwi i za­trza­snęła je za mną z hu­kiem, aż pod­sko­czy­łam. Po­my­śla­łam, że chyba ni­gdy się do tego nie przy­zwy­czaję. Od­wró­ci­łam się, żeby spy­tać, kiedy będę mo­gła za­dzwo­nić – wi­dzia­łam to w fil­mach – ale już jej nie było. Ro­zej­rza­łam się po mo­jej ma­łej celi. Znaj­do­wały się w niej: me­ta­lowa to­a­leta, me­ta­lowa umy­walka, rolka pa­pieru to­a­le­to­wego i duży pla­sti­kowy po­stu­ment. Zro­zu­mia­łam, że mam na nim roz­ło­żyć pla­sti­kową matę, którą wrę­czono mi wcze­śniej, i na tym spać.

Na­gle po­czu­łam, jak coś ociera się o moją stopę. Wy­da­łam z sie­bie krzyk, jakby mnie mor­do­wali. Wła­śnie wtedy za­uwa­ży­łam, że nie je­stem w celi sama. Na pod­ło­dze po le­wej stro­nie stał drugi po­stu­ment, już za­jęty. Ko­bieta była owi­nięta weł­nia­nym ko­cem cała, od stóp do głów. Wi­dać było je­dy­nie za­rys jej ciała.

Ci­cho roz­ło­ży­łam matę na wol­nym po­stu­men­cie i po­ło­ży­łam się na niej. Zda­łam so­bie sprawę, że ob­jawy ze­społu od­sta­wien­nego do­padną mnie w wię­zie­niu, za­częło też do mnie do­cie­rać, że sie­dzę. Przez całą wiecz­ność ga­pi­łam się na za­rys współ­o­sa­dzo­nej, pró­bu­jąc so­bie wy­obra­zić, z ja­kim prze­stępcą przy­szło mi dzie­lić tę nie­wielką celę. Wtem go­ni­twę my­śli prze­rwał mi zgrzyt otwie­ra­nych drzwi. Więź­niarka w kom­bi­ne­zo­nie w czer­wone pasy po­ło­żyła na pod­ło­dze dwie tace i szybko za­mknęła drzwi. Za­nim zdą­ży­łam do­strzec, co nam za­ser­wo­wano, weł­niany koc od­wi­nął się, współ­więź­niarka usia­dła i wle­piła we mnie wzrok.

„Kurde, obu­dziła się. Tylko bez pa­niki” – po­my­śla­łam i spró­bo­wa­łam się uśmiech­nąć.

– Bę­dziesz sza­mać? – za­py­tała wle­pia­jąc we mnie wzrok z gniew­nym wy­ra­zem twa­rzy.

– No, cześć. Je­stem Tif­fany. Chyba nie... to zna­czy nie je­stem za bar­dzo głod... No nie wiem, a co? – od­par­łam, z ca­łych sił sta­ra­jąc się za­cho­wać po­ke­rową twarz i ukryć fakt, że umie­ram ze stra­chu.

– To ja osza­mie, jak nie chcesz – oświad­czyła, nie spusz­cza­jąc ze mnie wzroku. By­ły­śmy do sie­bie bar­dzo po­dobne, tylko że ona nie miała ani jed­nego zęba, jej twarz była po­kryta stru­pami, a na szyi wid­niał ta­tuaż. Wy­glą­dał jak ja­kiś sym­bol, pew­nie gangu. Cho­lera, tra­fi­łam na gan­gu­skę. Tego było już dla mnie za wiele.

– Do­bra – od­par­łam ner­wowo – pro­szę, i tak nie je­stem głodna. W ogóle nie prze­pa­dam za je­dze­niem, więc...

Bez wa­ha­nia rzu­ciła się na tace i ni­czym dzi­kie zwie­rzę po­rwała je na swoje łóżko. Nie chcia­łam się przy­glą­dać, jak je, więc po­ło­ży­łam się na swoim pla­sti­ko­wym po­stu­men­cie i za­mknę­łam oczy. Wie­dzia­łam, że nie za­snę, bar­dzo źle się czu­łam. Nie wie­dzia­łam, co ze sobą zro­bić, więc po pro­stu ga­pi­łam się w su­fit. Słu­cha­łam wstręt­nych od­gło­sów mla­ska­nia, aż na­gle uci­chły.

– Poka cycki.

Otwo­rzy­łam oczy i po­pa­trzy­łam na nią, żeby spraw­dzić, do kogo mówi. Pa­trzyła pro­sto na mnie.

– Słu­cham? – od­par­łam. Może się prze­sły­sza­łam, może po­wie­działa „frytki”? Czy dają tu frytki? Mam na­dzieję, że tak.

– No, cycki po­każ – po­wie­działa su­rowo, pa­trząc mi pro­sto w oczy.

Co by­ście na moim miej­scu od­po­wie­dzieli? „Wal się? Nie ma mowy? Od­czep się wa­riatko?”. By­łyby to ade­kwatne od­zywki, ale by­łam zbyt prze­ra­żona. Oglą­da­łam mnó­stwo fil­mów o wię­zie­niach, więc wie­dzia­łam, że bójki są tu na po­rządku dzien­nym, a nie chcia­łam obe­rwać już pierw­szego dnia od­siadki.

– Mó­wisz po­waż­nie, czy się zgry­wasz, bo nie wiem? – spy­ta­łam ner­wowo.

– A wy­glą­dam, jak­bym była po­ważna? – od­parła z po­waż­nym wy­ra­zem twa­rzy.

– No do­bra, tak to wy­gląda? Tak tu jest? To ja­kiś ry­tuał ini­cja­cyjny, czy co? Nie chcę być w gangu, ja tyl...

– Do­bra, pa­niu­siu, świeć cyc­kami. Ile razy mam po­wta­rzać?

Trzę­są­cymi się rę­kami chwy­ci­łam brzeg ko­szuli i pod­cią­gnę­łam ją w górę, a po trzech se­kun­dach opu­ści­łam. Usia­dłam na łóżku, cze­ka­jąc na ko­lejne po­le­ce­nia, ale ni­czego wię­cej nie po­wie­działa. Da­lej obie­rała po­ma­rań­czę. Sie­dzia­łam ci­cho, pró­bu­jąc wy­czy­tać z jej twa­rzy, co tu się u dia­bła dzieje, ale na nic się to nie zdało. Pa­trzyła na mnie bez wy­razu, jakby oglą­dała re­klamy w te­le­wi­zji. Zja­dła po­ma­rań­czę, odło­żyła pu­ste tace pod drzwi i chwilę na mnie po­pa­trzyła. Uśmiech­nę­łam się, nie wie­dząc, co jesz­cze mo­gła­bym zro­bić.

– Śnia­da­nie jest o szó­stej rano, daj znać, czy bę­dziesz sza­mać.

Za­kryła się ko­cem aż po czu­bek głowy i po­ło­żyła na swoim po­stu­men­cie.

Sie­dzia­łam w ci­szy, znów przy­glą­da­jąc się kształ­towi jej ciała. „I tak te­raz bę­dzie wy­glą­dało moje ży­cie? Je­stem tu do­piero od trzech go­dzin, a już od­da­łam po­si­łek i po­ka­za­łam cycki” – po­my­śla­łam. Do­pa­dał mnie po­woli ze­spół od­sta­wienny, a nie po­zwo­lili mi jesz­cze za­dzwo­nić. Utknę­łam w celi wiel­ko­ści dwa i pół na trzy me­try z les­bijką z pie­kła ro­dem, nie po­sta­wiono mi żad­nych za­rzu­tów, nie wie­dzia­łam, kiedy wyjdę ani co da­lej ze mną bę­dzie. Nie­pew­ność przy­szło­ści mnie przy­tło­czyła, a po po­licz­kach za­częły mi pły­nąć łzy. By­łam sama, kom­plet­nie po­gu­biona. Zda­łam so­bie sprawę, że od te­raz mu­szę mieć bar­dzo grubą skórę. Przede mną wiele dziw­nych, nie­kom­for­to­wych, prze­ra­ża­ją­cych sy­tu­acji, a to prze­cież do­piero po­czą­tek.