Kłamstwa splamione prawdą ebook

Książkę tę z mi­ło­ścią de­dy­kuję Na­za­rej­czy­kowi

1

Mail od żony Jaya był ży­wym do­wo­dem na to, że cuda się zda­rzają. Nie spo­dzie­wał się, że jesz­cze kie­dy­kol­wiek przy­jaź­nie się do niego ode­zwie, cho­ciaż za­cięta walka o prawo do opieki nad dziec­kiem była dla ich syna dru­zgo­cąca. Kiedy prze­czy­tał jej list na swoim służ­bo­wym kom­pu­te­rze, opa­dła mu szczęka. Zszo­ko­wał go jej uprzejmy ton i bła­ga­nie, by zi­gno­ro­wał radę praw­nika i przy­je­chał do niej na roz­mowę. Na­dzieja, która dawno temu zwię­dła, za­kieł­ko­wała na nowo. Rzu­cił wszystko i prędko jej od­pi­sał:

Za­raz będę. Już wy­cho­dzę.

Tak, to był cud. An­na­lee nie roz­ma­wiała z nim pra­wie od roku. Na każde spo­tka­nie uma­wiali ich praw­nicy. Tę­sk­nił za szansą roz­mowy z nią twa­rzą w twarz. Chciał opo­wie­dzieć jej o swoim za­tro­ska­niu o Jack­sona na wy­pa­dek, gdyby przy­znano jej wy­łączną opiekę. Wi­zyty w co drugi week­end i środy wie­czo­rem – układ, który sę­dzia przy­zna­wał więk­szo­ści oj­ców – nie wy­star­czały. Chciał jej przy­po­mnieć, jak bar­dzo dziecko po­trze­bo­wało ojca; że dzieci, które do­ra­stają bez oj­ców, czę­sto no­szą w so­bie wielką pustkę, którą pró­bują wy­peł­nić au­to­de­struk­cyj­nymi de­cy­zjami. Chciał, żeby zo­ba­czyła w nim do­ro­słego czło­wieka i ro­dzica, żeby za­po­mniała o daw­nych kłót­niach i po­sta­wiła Jack­sona na pierw­szym miej­scu. A te­raz do­stał za­pro­sze­nie i wresz­cie bę­dzie mógł to zro­bić.

Nie za­no­siło się na ła­twą roz­mowę. Trzeba bę­dzie od­su­nąć od sie­bie żal o jej liczne ro­manse i roz­go­ry­cze­nie spo­wo­do­wane wpły­wem nie­któ­rych z jej part­ne­rów na ich pię­cio­let­niego synka. Po­sta­no­wił za­cho­wy­wać się ostroż­nie, żeby jej nie zde­ner­wo­wać.

Po dro­dze zdał so­bie sprawę, że ma pra­wie pu­sty bak. Dla­czego dziś rano o tym za­po­mniał? Wje­chał na sta­cję ben­zy­nową i po­spiesz­nie za­tan­ko­wał za dzie­sięć do­la­rów, po czym ru­szył w stronę dziel­nicy, w któ­rej miesz­kała jego żona.

Skrę­cił w jej ulicę, za­sta­na­wia­jąc się, czy Jack­son wró­cił już z przed­szkola. Je­śli tak, na pewno pod­bie­gnie do Jaya, wo­ła­jąc: „Ta­taaa!”. A może na­dal był w przed­szkolu? An­na­lee za­zwy­czaj pra­co­wała do siód­mej lub ósmej w do­mo­wym biu­rze, przyj­mu­jąc te­le­fony o wspar­cie tech­niczne z firmy in­for­ma­tycz­nej, w któ­rej była za­trud­niona. Czę­sto mu­siała pra­co­wać do późna, żeby być dys­po­zy­cyjna za­równo dla klien­tów z Za­chod­niego Wy­brzeża, jak i wschod­niej strefy cza­so­wej. To wła­śnie z po­wodu go­dzin jej pracy Jay sta­rał się o opiekę nad syn­kiem w ty­go­dniu. Nie było sensu, by Jack­son spę­dzał dwa­na­ście czy trzy­na­ście go­dzin na dobę z opie­kunką, skoro jego oj­ciec przez część tego czasu mógł być przy nim.

Jay zwol­nił, kiedy był już w po­bliżu. Domy stały na dwu­hek­ta­ro­wych za­drze­wio­nych dział­kach, więc dzie­liło je sporo prze­strzeni. Przy­po­mniał so­bie dzień, w któ­rym ra­zem z An­na­lee za­mknęli ra­chu­nek po­wier­ni­czy na tę zie­mię. Byli tak pod­eks­cy­to­wani, że roz­bili na niej na­miot i spę­dzili tu noc. Od tam­tego czasu mi­nęła chyba cała wiecz­ność; wtedy byli jesz­cze za­ko­chani. Po­tem po­ja­wił się Jack­son, a wraz z nim ro­dzi­ciel­skie ra­do­ści i zmę­cze­nie.

Kiedy za­częli bu­do­wać dom, ich ro­mans przy­gasł pod cię­ża­rem stresu. An­na­lee wciąż chciała wię­cej niż to, na co było ich stać, i koszty wzra­stały z każdą de­cy­zją. Co­raz czę­ściej się kłó­cili. Za­nim wpro­wa­dzili się do domu, ich mi­łość zdą­żyła osty­gnąć. Chyba wła­śnie wtedy pierw­szy raz wdała się w ro­mans.

Nie­po­trzeb­nie te­raz nad tym roz­my­ślał. Mi­nął kępę drzew, od­dzie­la­jącą ich działkę od są­sied­nich, wziął za­kręt i uj­rzał dom. Przy kra­węż­niku stał za­par­ko­wany biały pick-up. Ostatni chło­pak An­na­lee jeź­dził srebr­nym ja­gu­arem, ale we­dług jej po­stów na Fa­ce­bo­oku ze­rwali ze sobą kilka ty­go­dni temu. Z tego, co wie­dział Jay, obec­nie z ni­kim się nie spo­ty­kała. A więc kto ją od­wie­dził te­raz, gdy spo­dzie­wała się jego?

Kiedy Jay zje­chał na pod­jazd, drzwi fron­towe gwał­tow­nie się otwo­rzyły. Wrzu­cił bieg do par­ko­wa­nia aku­rat, gdy z domu wy­szedł ja­kiś klaun. Jay za­re­ago­wał z opóź­nie­niem. Klaun?!

Męż­czy­zna miał pe­rukę z czer­wo­nych, krę­co­nych wło­sów z ły­sym czub­kiem głowy. Był ubrany w czer­wony ko­stium w żółte, białe i zie­lone kropki. Na twa­rzy miał ma­ki­jaż, więc trudno było po­wie­dzieć, czy się uśmie­cha, czy to tylko na­ma­lo­wane czer­wone usta z unie­sio­nymi ką­ci­kami dają ta­kie wra­że­nie. Klaun po­ma­chał Jay­owi dło­nią w rę­ka­wiczce i pod­szedł do pick-upa, czła­piąc w wiel­kich, żół­tych bu­tach przez traw­nik.

Jay mu od­ma­chał. Może An­na­lee za­trud­niła klauna na uro­dziny Jack­sona w przy­szłym mie­siącu. Cho­ciaż to do niej nie­po­dobne. Rzadko wy­da­wała pie­nią­dze nie na sie­bie. Czyżby pró­bo­wała za­cząć wszystko od nowa?

Wy­siadł z auta i pod­szedł do fron­to­wych scho­dów. Jesz­cze rok temu użyłby klu­cza, żeby wejść, ale żona wy­ra­ziła się ja­sno, że nie po­wi­nien już tu wcho­dzić jak czło­nek ro­dziny, mimo że jego na­zwi­sko na­dal było w ak­cie wła­sno­ści. Za­pu­kał, a po­tem wci­snął dzwo­nek. Iry­tu­jący, osten­ta­cyjny dźwięk wy­bił się po­nad szum wia­tru. Jay ni­gdy go nie zno­sił, ale An­na­lee się na niego uparła.

Nie otwo­rzyła, więc za­pu­kał po­now­nie. Czy to ja­kiś żart? Czyżby go wy­sta­wiła, żeby po­zba­wić go na­dziei? Wy­ciąg­nął ko­mórkę i za­dzwo­nił do niej, ale od razu ode­zwała się poczta gło­sowa. I co te­raz?

Może była z tyłu domu i nie sły­szała dzwonka. Prze­szło mu przez myśl, by po­trak­to­wać to jako wy­bryk spo­wo­do­wany jej huś­tawką na­stro­jów i od­je­chać, ale ta sprawa była zbyt ważna. Mieli po­roz­ma­wiać!

Wy­jął pęk klu­czy z kie­szeni, zna­lazł wła­ściwy i otwo­rzył drzwi z na­dzieją, że to po­gwał­ce­nie za­sad nie wpę­dzi jej w gniew.

Wszedł do środka.

– An­na­lee! – za­wo­łał. – To ja, gdzie je­steś?

Brak od­po­wie­dzi. Sa­lon był ste­ryl­nie wy­sprzą­tany, w do­kład­nie ta­kim sta­nie, w ja­kim zo­sta­wiła go za­przy­jaź­niona de­ko­ra­torka wnętrz. Prze­szedł do ga­bi­netu, w któ­rym za­zwy­czaj pra­co­wała.

– An­na­lee?

Na­dal brak od­po­wie­dzi. Jej kom­pu­ter był włą­czony, na czar­nym ekra­nie wy­świe­tlał się wy­ga­szacz w for­mie ara­be­ski. Za­dzwo­nił te­le­fon na biurku. Raz, drugi, trzeci… Gdzie ona się po­dzie­wała?

Wtedy usły­szał szum ciek­ną­cej wody… na pię­trze. Czyżby brała prysz­nic?

To do niej po­dobne. Zwa­bić go tu­taj, a po­tem zmie­nić zda­nie. Ba­wiła się z nim jak z ja­kimś idiotą.

– An­na­lee!

Na­dal nie od­po­wia­dała. Zde­ner­wo­wany Jay po­gnał na górę i zer­k­nął przez otwarte drzwi do głów­nej sy­pialni, którą dzie­lili przez lata. Łóżko było po­ście­lone tak schlud­nie jak za­wsze. W po­koju Jack­sona rów­nież był po­rzą­dek. Synka nie było. Jay po­szedł do ła­zienki, z któ­rej do­bie­gał szum wody, i gło­śno za­pu­kał do drzwi.

– An­na­lee? Je­stem tu! Chcesz po­ga­dać czy nie?

Nic.

– An­na­lee! – wrza­snął, wa­ląc w drzwi. – Otwórz mi!

Woda za­częła wy­cie­kać przez szparę pod drzwiami. Co to miało zna­czyć? Była tam i po­zwo­liła, żeby woda się prze­le­wała? Ogar­nęło go na­głe prze­ra­że­nie. Coś było nie tak. Znowu za­stu­kał w drzwi, na­dal bez od­po­wie­dzi, więc cof­nął się i kop­nął w nie tuż pod klamką. Drewno pę­kło, więc kop­nął jesz­cze raz i drugi, aż wy­ła­mała się część z zam­kiem i się otwo­rzyły.

Była tam. Jego żona. Ubrana, bez ru­chu, w wan­nie, z któ­rej… wy­le­wała się ró­żowa woda.

Przez kilka se­kund, które wy­da­wały się wiecz­no­ścią, stał, wro­śnięty w zie­mię, i ga­pił się na tę scenę, nie­zdolny ob­jąć ją umy­słem. Na­gle otrzą­snął się i wró­cił do rze­czy­wi­sto­ści.

– An­na­lee! – Pod­biegł do wanny i za­krę­cił wodę. Wsu­nął ręce pod jej ciało, uniósł ją i wy­cią­gnął, wy­chla­pu­jąc wodę za brzeg wanny.

Miała na so­bie ubra­nie i buty, ale biała bluzka była po­pla­miona i roz­darta…

Trzę­sąc się z prze­ra­że­nia, zdał so­bie sprawę, że to nie było roz­dar­cie. Dziura w ma­te­riale wpi­jała się w ranę w jej klatce pier­sio­wej. Z ser­cem wa­lą­cym jak osza­lałe, po­ło­żył ją na pod­ło­dze i pró­bo­wał re­ani­mo­wać.

– An­na­lee! Obudź się! Pro­szę… Boże… nie po­zwól jej umrzeć!

Była wiotka, miała po­sza­rzałą twarz, wy­bla­kłe usta i lekko uchy­lone, pu­ste oczy.

Jay mo­krymi rę­kami się­gnął po te­le­fon, ale nie mógł go zna­leźć. W dru­giej kie­szeni… Wy­stu­kał 112. Ope­ra­torka ode­brała.

– Sto dwa­na­ście, co się dzieje?

– Moja żona… Ona chyba nie żyje.

– Chyba nie żyje? – po­wtó­rzyła ope­ra­torka. – Co jej jest, pro­szę pana?

– Była w wan­nie… Po­strze­lona… Chyba… Nie od­dy­cha.

– My­śli pan, że zo­stała po­strze­lona?

Dla­czego po­wta­rzała każde jego słowo?

– Tak… Nie wiem… To wy­gląda na ranę po­strza­łową. Pro­szę, wy­ślij­cie ka­retkę! – Po­dał jej ad­res.

– Ka­retka jest w dro­dze. Pro­szę się nie roz­łą­czać. Umie pan udzie­lać pierw­szej po­mocy?

Pró­bo­wał ze­brać my­śli. Uci­ski klatki pier­sio­wej…

– Tak, chyba tak.

– Czy wy­czuwa pan puls?

O mało nie upu­ścił te­le­fonu, gdy do­tknął tęt­nicy na jej szyi, mo­dląc się o tętno.

Nic nie wy­czuł.

– Nie! Nie wy­czu­wam! Po­spiesz­cie się!

– Pro­szę usta­wić dłoń na środku klatki pier­sio­wej i przy­ci­snąć drugą ręką.

Trzę­sąc się, odło­żył smart­fon na se­des. A co z raną? Usta­wił ręce obok niej, nad ser­cem, i za­czął uci­skać, mo­dląc się, by coś to dało. Rana była na prawo od mostka. Może omi­nęła na­rząd. Je­śli ra­tow­nicy przy­jadą na czas…

– Pro­szę pana, czy są efekty? – Głos ze słu­chawki brzmiał od­le­gle. Się­gnął po te­le­fon i włą­czył gło­śnik.

– Nie, jesz­cze nie – od­parł bez tchu. – Kiedy przy­jadą?

– Za kilka mi­nut. Czy drzwi są otwarte?

Usi­ło­wał my­śleć.

– Tak, nie za­my­ka­łem ich na klucz. Pro­szę im po­wie­dzieć, że je­ste­śmy na pię­trze.

Roz­ma­wia­jąc, cały czas uci­skał klatkę pier­siową An­na­lee. Jej klatka pier­siowa ugi­nała się od siły jego na­poru, ale nic się nie zmie­niało. Pot za­le­wał mu oczy.

– Nie re­aguje!

– Mó­wił pan, że była w wan­nie?

– Tak, w ubra­niu – od­parł bez tchu. – Kom­plet­nie prze­mo­czona.

– Pro­szę na­dal uci­skać.

– Tak.

Uci­skał i mo­dlił się, ale na­dal nic się nie zmie­niało.

Jack­son… Jego mama… Nie tego chciał. Po­mimo tych wszyst­kich kłótni, w głębi du­szy na­dal ją ko­chał.

– An­na­lee, pro­szę! – krzyk­nął. – Obudź się! Jack­son cię po­trze­buje!

Nie po­ru­szyła się.

Usły­szał przed do­mem gło­śny mo­du­lo­wany dźwięk sy­reny. Może uda się ją ura­to­wać. Po­da­dzą jej tlen, krew, prze­pro­wa­dzą de­fi­bry­la­cję, przy­wrócą do ży­cia…

Usły­szał drzwi na dole, dud­nie­nie kro­ków na scho­dach.

– Je­stem tu­taj! – krzyk­nął. – W ła­zience!

W drzwiach zja­wili się dwaj stra­żacy w mun­du­rach.

– Nie! – krzyk­nął. – Po­trze­buję ka­retki, nie straży po­żar­nej!

Roz­stą­pili się i do środka wszedł ra­tow­nik me­dyczny, a na­stęp­nie uklęk­nął na­prze­ciwko Jaya.

– Pro­szę się prze­su­nąć i mnie prze­pu­ścić – po­wie­dział.

– Bła­gam… Udzie­la­łem pierw­szej po­mocy… Ona nie re­aguje.

Jay się od­su­nął, a ra­tow­nik ją zba­dał.

– Mu­si­cie przy­wró­cić ją do ży­cia. Mamy ma­łego synka.

– Zo­stała za­strze­lona – za­wo­łał do ko­goś me­dyk. – Kula prze­szła na wy­lot, jest rana na ple­cach.

Stra­żacy wy­cią­gnęli Jaya z ła­zienki na ko­ry­tarz. Do­piero wtedy za­uwa­żył, że ma mo­kre no­gawki spodni i buty. Ręce miał prze­mo­czone i po­pla­mione na ró­żowo.

Na scho­dach cze­kali na niego po­li­cjanci. Przed­sta­wili się jako agenci Shel­ton i Blake.

– Czy wie pan, kto ją po­strze­lił?

Męż­czy­zna za­czął krę­cić głową, ale za­raz przy­po­mniał so­bie klauna.

– Był… Był tu ja­kiś fa­cet, kiedy przy­je­cha­łem. Wy­szedł fron­to­wymi drzwiami. Był prze­brany za klauna.

Je­den z mun­du­ro­wych uniósł brwi.

– Za klauna?

– Tak. Miał wielką czer­woną pe­rukę i uma­lo­waną twarz. Wsiadł do bia­łego pick-upa i po­je­chał na wschód.

– Wi­dział pan ta­blice re­je­stra­cyjne?

– Nie. Jego auto stało przo­dem do mnie, kiedy przy­je­cha­łem. Nie przy­szło mi do głowy, żeby spoj­rzeć na re­je­stra­cję. Nie wie­dzia­łem, że coś jest nie tak.

Po­li­cjant o na­zwi­sku Shel­ton uniósł głowę.

– Pod­su­mujmy. Uważa pan, że klaun za­bił pana żonę?

– Nie wiem, czy to on! Po pro­stu go wi­dzia­łem!

Shel­ton spoj­rzał wy­mow­nie na part­nera.

– Klaun.

– Tak.

Nie uwie­rzyli mu. Po­pa­trzył w stronę ła­zienki.

– Drzwi były za­mknięte na za­mek i wy­le­wała się spod nich woda. Wy­ła­ma­łem je.

Ktoś sto­jący przy ła­zience za­wo­łał:

– Shel­ton! Mu­sisz to zo­ba­czyć.

Shel­ton od­szedł od nich w tamtą stronę.

Jay wstrzy­mał od­dech i pa­trzył. Usły­szał słowo „broń”, a po­tem po­li­cjant wszedł do ła­zienki. Po chwili wró­cił na ko­ry­tarz.

– Zrób zdję­cia i udo­ku­men­tuj, jak ją zna­leź­li­śmy. Po­wia­do­mię wy­dział za­bójstw.

– Za­bójstw? Nie, mu­si­cie na­dal pró­bo­wać!

Shel­ton po­słał Jay­owi ostre spoj­rze­nie, idąc w jego kie­runku.

– Pa­nie Cra­mer, czy ma pan broń?

Jay pró­bo­wał po­zbie­rać my­śli. Broń?

– Nie… To zna­czy tak, mia­łem. Zo­sta­wi­łem ją An­na­lee, kiedy się wy­pro­wa­dzi­łem.

– Jaka to broń?

– Re­wol­wer, trzy­dziestka ósemka. Jest za­re­je­stro­wany. Chyba trzyma go w szu­fla­dzie szafki noc­nej.

Męż­czyźni wy­mie­nili spoj­rze­nia.

– Czy na­dal ją re­ani­mują? Pró­bują? – Le­d­wie wy­po­wie­dział te słowa, zo­ba­czył, jak pierw­szy ra­tow­nik me­dyczny wy­cho­dzi z ła­zienki, bez po­śpie­chu.

– Już jest do­brze? – spy­tał Jay z oczami pie­ką­cymi od łez.

Ra­tow­nik po­krę­cił głową.

– Przy­kro mi, pro­szę pana.

Jay rzu­cił się przed sie­bie, ale po­li­cjanci go zła­pali i od­cią­gnęli w tył.

– Nie! Ona nie może umrzeć! Mamy pię­cio­let­niego syna. On nie może stra­cić mamy!

Ale z ich twa­rzy wy­czy­tał, że już za późno. Nie mógł nic zro­bić.

2

Ca­thy Cra­mer nie mo­gła się do­cze­kać prze­rwy. Od czte­rech go­dzin z za­le­d­wie dzie­się­cio­mi­nu­to­wym okien­kiem tkwiła na twar­dej drew­nia­nej ławce i ob­ser­wo­wała spek­takl, który roz­gry­wał się na sali są­do­wej w pro­ce­sie o mor­der­stwo. Ko­ści bo­lały ją od sie­dze­nia bez ru­chu, a miała do­piero trzy­dzie­ści dwa lata. Star­szy od niej re­por­ter, zaj­mu­jący miej­sce obok, praw­do­po­dob­nie cier­piał jesz­cze bar­dziej. Sły­szała, jak strze­lają mu stawy, kiedy prze­kła­dał nogę na nogę. Na każ­dej prze­rwie biegł do ła­zienki, jakby pę­cherz miał mu wy­sko­czyć i sam tam po­biec.

Ładna, młoda oskar­żona nie wy­ka­zy­wała oznak za­ła­ma­nia, na­wet po trzech ty­go­dniach by­cia w cen­trum uwagi ca­łego świata, i co­dzien­nie upi­nała włosy w su­rowy kok. Praw­do­po­dob­nie cie­szyła się, że przez tyle czasu może być poza swoją celą. Ca­thy na jej miej­scu wo­la­łaby się ukryć, gdyby to wo­bec niej wy­su­wano po­dobne oskar­że­nia.

Oskar­żona o za­bój­stwo dziecka była bez wąt­pie­nia winna. Ław­nicy na pewno to wi­dzieli. Czy­tel­nicy bloga śled­czego Ca­thy „Cie­kaw­ska Cat” – rów­nież, cho­ciaż po­le­gali głów­nie na tym, jak Ca­thy i inne me­dia in­ter­pre­to­wały ze­zna­nia są­dowe.

Dzięki tej spra­wie, w któ­rej pro­ces to­czył się w ro­dzin­nym mie­ście Ca­thy – w Pa­nama City na Flo­ry­dzie – w ciągu kilku mie­sięcy po­dwo­iła się liczba czy­tel­ni­ków bloga, co za­skar­biło jej za­in­te­re­so­wa­nie po­rząd­nych re­kla­mo­daw­ców. Dzięki do­świad­cze­niu zdo­by­temu w pracy w pro­ku­ra­tu­rze, do­sko­na­łej in­tu­icji w tego typu spra­wach oraz nie­ustra­szo­nemu dą­że­niu do prawdy zy­skała grono wier­nych czy­tel­ni­ków.

Gdyby lu­dzie kie­dyś prze­stali się za­bi­jać, Ca­thy chyba zo­sta­łaby bez pracy. Za­wsze mo­głaby się prze­pro­fi­lo­wać na de­ma­sko­wa­nie miej­skich le­gend albo ujaw­nia­nie prze­stępstw w wiel­kich kor­po­ra­cjach, o ile nie zmu­si­łaby się do po­wrotu do prak­tyki praw­ni­czej. Ale do czasu, aż so­cjo­paci wy­ro­bią so­bie su­mie­nia, Ca­thy z chę­cią bę­dzie od­gry­wać swoją rolę orę­dow­niczki ofiar, wni­kli­wie ana­li­zo­wać zbrod­nie i ujaw­niać je przed świa­tem.

W końcu sę­dzia od­ro­czył roz­prawę do ju­tra. Ław­ni­ków wy­pro­wa­dzono z sali, a Ca­thy uważ­nie przyj­rzała się twa­rzy oskar­żo­nej. Bez­na­miętna ma­ska Sary Che­sney opa­dła, ko­bieta uśmiech­nęła się do ad­wo­kata i pu­ściła do niego oko.

Świet­nie. Ca­thy miała na­dzieję, że nikt inny tego nie za­uwa­żył. Max, re­por­ter, który sie­dział obok niej, sku­piał się na no­tat­kach. Ka­mera te­le­wi­zji była już wy­łą­czona. Po­zo­stali dzien­ni­ka­rze w dru­gim rzę­dzie przy­glą­dali się ław­ni­kom. Chyba Ca­thy jako je­dyna to do­strze­gła. A na­wet je­śli nie, to ona pierw­sza o tym do­nie­sie. Na­pi­sze o tym jesz­cze dziś po po­łu­dniu.

Co to mo­gło ozna­czać? Czyżby Sara prze­czu­wała, że jej obrońcy udało się prze­my­cić ja­kiś pod­świa­domy prze­kaz dla ław­ni­ków? Czyżby jej ad­wo­kat miał ja­kiś plan? A może oskar­żo­nej ulżyło, że wresz­cie zna­la­zła się poza za­się­giem wzroku sę­dziego, ław­ni­ków i obiek­tywu ka­mery?

Sarę za­kuto w kaj­danki i wy­pro­wa­dzono. Jej pa­ste­lowa ko­szula była bar­dziej po­mięta niż rano. Ca­thy za­sta­na­wiała się, czy ta ko­bieta kie­dy­kol­wiek wcze­śniej w ży­ciu miała na so­bie ko­szulę. Na zdję­ciach sprzed śmierci sio­strze­nicy spra­wiała wra­że­nie ko­goś, kto woli stroje od­sła­nia­jące ciało i przy­naj­mniej o je­den roz­miar za cia­sne. Nikt nie da się na­brać na wy­gląd szkol­nej ku­jonki.

Kiedy sę­dzia opu­ścił salę, Max na­tych­miast przedarł się przez tłum ga­piów do ła­zienki. Ca­thy po ci­chu wy­szła, zer­ka­jąc do no­ta­tek. Za­trzy­mała się na chwilę przy dam­skiej to­a­le­cie, pod­słu­chu­jąc roz­mowy ga­piów. Wszy­scy chyba mieli ta­kie same wra­że­nia z dzi­siej­szej roz­prawy jak ona – że mąż oskar­żo­nej kła­mie, a naj­lep­sza przy­ja­ciółka mówi prawdę…

In­tu­icja Ca­thy rzadko wpro­wa­dzała ją w błąd.

Wy­szła na fron­towe schody gma­chu sądu. Na chod­niku stali dzien­ni­ka­rze, nie­któ­rzy z nich już nada­wali re­la­cję z ostat­nich go­dzin pro­cesu. Ca­thy mi­nęła te­le­wi­zyjne fur­go­netki i po­spie­szyła na par­king. Jej mazda MX-5 stała na naj­wyż­szym po­zio­mie i pie­kła się na słońcu.

Wsia­dła i wci­snęła gu­zik opusz­cza­nia da­chu. Kiedy scho­wał się za jej głową, do­strze­gła ko­pertę za­tkniętą za wy­cie­raczkę. A to co? Otwo­rzyła drzwi i się­gnęła po nią.

Klapka była wło­żona do we­wnątrz, a na środku było na­dru­ko­wane jej na­zwi­sko – Cat Cra­mer. Brak ad­resu zwrot­nego.

Włą­czyła sil­nik i wy­jęła list z ko­perty.

Droga Cie­kaw­ska Cat,

to straszne, że kula Le­onarda Mil­lera tra­fiła tylko two­jego na­rze­czo­nego. Szkoda, że nie by­łaś tam­tego dnia z nim. Za­słu­gu­jesz na to samo. A tym­cza­sem za­mie­niasz swoją oso­bi­stą tra­ge­dię na znaczki do­lara.

Wina i nie­win­ność to nie jest coś, co może roz­są­dzać mierna blo­gerka i jej szu­ka­jący sen­sa­cji czy­tel­nicy.

Może pora, że­byś bez­po­śred­nio do­świad­czyła osądu, który nie ma nic wspól­nego z prawdą. Po­czuj na wła­snej skó­rze, jak spe­ku­la­cje mogą zruj­no­wać ko­muś ży­cie. Prze­ko­naj się, jak to jest.

Mi­łej po­dróży, o ile ją prze­ży­jesz.

Twój Nowy Przy­ja­ciel

Ca­thy opu­ściła list. Czy to groźba, czy tylko ja­kiś obu­rzony czy­tel­nik chce na­mie­szać jej w gło­wie? Wzmianka o Le­onar­dzie Mil­le­rze, który za­mor­do­wał jej na­rze­czo­nego i unik­nął kary, roz­bu­dziła w niej gniew, który mę­czył ją przez pierw­sze mie­siące po jego śmierci.

Od­gar­nęła włosy z oczu i ro­zej­rzała się wo­kół. Kilka in­nych osób zmie­rzało do sa­mo­cho­dów, parę z nich wy­jeż­dżało z miejsc par­kin­go­wych. Nikt nie pa­trzył w jej stronę.

List mógł zo­sta­wić kto­kol­wiek, o do­wol­nej po­rze dnia. Jej srebrne spor­towe auto nie­trudno było za­uwa­żyć, a wszy­scy czy­tel­nicy wie­dzieli, że co­dzien­nie jest obecna na roz­pra­wach.

Prze­szło jej przez myśl, czy nie za­dzwo­nić na po­li­cję, ale mu­siała wró­cić do domu i na­pi­sać wpis na bloga, za­nim reszta me­diów ją wy­prze­dzi. Przed wy­jaz­dem z par­kingu na­pi­sała wia­do­mość do naj­bliż­szych – trójki ro­dzeń­stwa i Mi­cha­ela Ho­gana, jed­nego z naj­lep­szych przy­ja­ciół i brata jej za­mor­do­wa­nego na­rze­czo­nego.

Wła­śnie zna­la­złam za wy­cie­raczką list od ja­kie­goś nie­za­do­wo­lo­nego czy­tel­nika. Tak jakby groźba. Nie ma nudy!

Rzu­ciła te­le­fon na sie­dze­nie i wsa­dziła list oraz ko­pertę pod to­rebkę, żeby nie po­rwał ich wiatr, po czym wy­je­chała z wie­lo­po­zio­mo­wego par­kingu i włą­czyła się do ru­chu z roz­wia­nymi dłu­gimi czar­nymi wło­sami.

Je­śli ten, kto zo­sta­wił list, ją ob­ser­wo­wał, miała na­dzieję wy­glą­dać bez­tro­sko i nie­wzru­sze­nie, cho­ciaż to nie była prawda. W środku go­to­wała się ze zło­ści. Jej po­czu­cie spra­wie­dli­wo­ści, ostre jak brzy­twa, przy­po­mi­nało jej o ofia­rach spraw, które opi­sy­wała. Wie­działa, jak to jest, gdy za­bójca zo­sta­nie pusz­czony wolno bez wy­roku, gra­jąc na no­sie tym, któ­rych ży­cie ni­gdy już nie bę­dzie ta­kie samo.

To dla tych ofiar pi­sała da­lej i ro­biła, co mo­gła, by za­bójcy za­pła­cili za swoje czyny. Nie umiała po­móc spo­łe­czeń­stwu jako pro­ku­ra­tor – ta praca to sta­wia­nie za­rzu­tów, a nie wsa­dza­nie zbrod­nia­rzy za kratki. W pro­ce­sach są­do­wych nie cho­dziło o spra­wie­dli­wość, tylko o szu­ka­nie luk w prze­pi­sach. Sprytny plan jed­nej ze stron mógł wpły­nąć na ław­ni­ków, o ile sprawa w ogóle tra­fiła do sądu.

Ca­thy le­piej wy­ko­rzy­sty­wała swoje umie­jęt­no­ści, pro­wa­dząc wła­sne śledz­twa i in­for­mu­jąc czy­tel­ni­ków o do­wo­dach, któ­rych cię­żar umniej­szali sę­dzio­wie.

Po­rzu­ciła pracę w pro­ku­ra­tu­rze okrę­go­wej i za­brała się za pi­sa­nie o spra­wach, które przy­ku­wały jej uwagę. Ob­na­żała in­trygi za­bój­ców, któ­rzy zmy­ślali swoje wer­sje wy­da­rzeń i ma­ni­pu­lo­wali ław­ni­kami. Nie mu­siała już ukry­wać do­wo­dów i nie obo­wią­zy­wało ją prawo ogra­ni­cza­jące moż­li­wość wy­po­wie­dzi.

Przez dwa lata, od­kąd za­częła pi­sać bloga, do­stała kilka gróźb śmierci. Żadna nie skoń­czyła się próbą za­ma­chu na jej ży­cie. Ta praw­do­po­dob­nie wy­ni­kała z po­dob­nej tak­tyki. Je­śli two­jego bloga czyta dwa mi­liony osób, znaj­dzie się wśród nich kilku po­my­leń­ców.

Nie za­mie­rzała jed­nak po­zwo­lić, by ja­kiś ta­jem­ni­czy list ze­psuł jej dzień. Mu­siała na­pi­sać post na bloga. Po­tem bę­dzie się tym mar­twić.

3

Mi­cha­elowi Ho­ga­nowi było żal ko­biety, którą zdra­dzał mąż, więc po­zwo­lił jej się wy­ga­dać, cho­ciaż miał dużo spraw na gło­wie.

– Ta dziew­czyna była kie­dyś jego se­kre­tarką – po­wie­działa Laura Han­cock, po­woli ce­dząc słowa i ocie­ra­jąc łzy chu­s­teczką, którą jej po­dał. – Pra­co­wała dla mo­jego męża przez trzy mie­siące, a ja nie po­lu­bi­łam jej ani tro­chę, więc zmu­si­łam go, żeby ją zwol­nił. Ubie­rała się ja­koś tak… pro­wo­ka­cyj­nie i sek­sow­nie… i trak­to­wała mnie z góry, jakby miała ja­kąś prze­wagę, a ja na­wet nie wie­dzia­łam, że to­czy­ły­śmy ze sobą ja­kąś grę!

– Tak, pro­szę pani. – Mi­chael chciał już za­koń­czyć roz­mowę, bo za długo się cią­gnęła.

– Nie wie­dzia­łam, że na­dal się z nią spo­tyka. To zna­czy… wie­dzia­łam, że coś się z nim dzieje, bo ina­czej bym pana nie za­trud­niła, żeby go pan śle­dził. Ale nie mia­łam po­ję­cia, że to ona.

Mi­chael po­ża­ło­wał, że po­ka­zał jej zdję­cie pary ca­łu­ją­cej się na par­kingu w biały dzień. Może po­wi­nien po pro­stu jej po­wie­dzieć, czego się do­wie­dział. Ob­razy miały to do sie­bie, że wsz­cze­piały się w umysł. Ale klientka za­pła­ciła mu za ro­bie­nie zdjęć.

– Co mam te­raz zro­bić? – spy­tała, uno­sząc na niego mo­kre oczy.

O nie. Nie za­mie­rzał dać się w to wcią­gnąć.

– Nie udzie­lam ta­kich po­rad, pro­szę pani. Zbie­ram tylko fakty, usta­lam czas wy­da­rzeń i ro­bię zdję­cia. Pro­po­nuję tylko, żeby nie po­dej­mo­wała pani po­spiesz­nych de­cy­zji. Pro­szę po­roz­ma­wiać z kimś, kto pani po­może. Może z pa­sto­rem?

– Nie cho­dzę do ko­ścioła – po­wie­działa.

– Cza­sem w trud­nych chwi­lach pa­stor może ja­koś po­móc. W nie­któ­rych ko­ścio­łach są po­rad­nie i grupy wspar­cia.

Wi­dział, że ko­bieta go nie słu­cha.

– A co ro­bią inni pana klienci, kiedy do­wia­dują się, że mał­żo­nek ich zdra­dza? Wno­szą o roz­wód?

– Szcze­rze mó­wiąc, nie wiem. Nie śle­dzę, jak da­lej to­czą się te sprawy.

Po­słała mu ta­kie spoj­rze­nie, jakby był naj­mniej po­mocną osobą na świe­cie. Niech bę­dzie. Nie za­mie­rzał prze­kra­czać gra­nicy i z pry­wat­nego de­tek­tywa zmie­niać się w do­radcę mał­żeń­skiego, choćby ko­bieta tego po­trze­bo­wała.

W końcu ze­brała zdję­cia, wło­żyła je do ko­perty i wy­szła, uzbro­jona w amu­ni­cję po­trzebną do po­sta­wie­nia ul­ti­ma­tum lub znisz­cze­nia męża w są­dzie. Mi­chael miał w tej spra­wie złe prze­czu­cie. W tej pracy nie było nic sa­tys­fak­cjo­nu­ją­cego. Ab­so­lut­nie nic.

Po raz setny tego dnia jego wzrok spo­czął na fo­to­gra­fii wi­szą­cej na ścia­nie. Jego dzia­dek, oj­ciec, dwaj bra­cia i on sam w mun­du­rach ko­mendy po­li­cji w Pa­nama City. To było, za­nim przy­niósł im wszyst­kim hańbę. Te­raz mu­siał śle­dzić ja­kie­goś ko­le­sia, który po­wi­nien być przy­kuty do wózka in­wa­lidz­kiego, ale każ­dego po­po­łu­dnia grał w ko­sza z ko­le­gami. Kilka zdjęć, jak fa­cet robi dwu­takt, i praw­nik od wy­łu­dza­nia od­szko­do­wań, który za­trud­nił Mi­cha­ela, bę­dzie za­do­wo­lony.

Pa­trzył przez okno, jak wzgar­dzona ko­bieta wsiada do auta, za­par­ko­wa­nego obok sta­rych, nie­czyn­nych dys­try­bu­to­rów pa­liwa, które co­dzien­nie przy­po­mi­nały mu, że jego biuro mie­ściło się w daw­nym skle­pie wie­lo­bran­żo­wym. Nie mógł so­bie po­zwo­lić na wy­na­ję­cie cze­goś lep­szego. Bu­dy­nek był prak­tycz­nie w ru­inie. Dach prze­cie­kał przy każ­dym desz­czu, więc Mi­chael ze­rwał z su­fitu płytę gip­sową, by to na­pra­wić. Sam jed­nak nie dał rady, a bra­ko­wało mu pie­nię­dzy, za­tem w ra­zie ulewy po­zo­sta­wało mu pod­kła­da­nie wia­der.

Wró­cił my­ślami do wsia­da­ją­cej do auta ko­biety i po­mo­dlił się ci­cho za jej mał­żeń­stwo. Cza­sem wy­da­wało mu się, że Bóg za­tyka so­bie uszy. Miał na­dzieję, że tym ra­zem tak nie bę­dzie.

Jego te­le­fon za­dźwię­czał. Pod­niósł go z roz­kle­ko­ta­nego biurka i zo­ba­czył wia­do­mość od Ca­thy.

Wła­śnie zna­la­złam za wy­cie­raczką list od ja­kie­goś nie­za­do­wo­lo­nego czy­tel­nika. Tak jakby groźba. Nie ma nudy!

Jakby groźba? Co to zna­czy? Wci­snął szyb­kie wy­bie­ra­nie i za­raz usły­szał w słu­chawce szum wia­tru. Pew­nie je­chała w au­cie z opusz­czo­nym da­chem.

– Cześć, Mi­chael. Wie­dzia­łam, że za­dzwo­nisz.

– O czym to pi­sa­łaś? Co to za groźba?

– Ktoś zo­sta­wił mi list, że jesz­cze zo­ba­czę, jak to jest na wła­snej skó­rze do­świad­czyć osądu… Czy coś w tym stylu.

To nie naj­go­rzej – po­my­ślał Mi­chael.

– Czyli… nie na­pi­sał ci, co za­mie­rza zro­bić?

– Nie, ale list koń­czy się sło­wami: „Mi­łej po­dróży. O ile ją prze­ży­jesz”. Aha, i ten ktoś wspo­mniał też o Le­onar­dzie Mil­le­rze.

Mi­chael cały ze­sztyw­niał.

– Co o nim na­pi­sał?

– Chyba jest nie­za­do­wo­lony, że nie zgi­nę­łam wtedy ra­zem z Joem.

Po­czuł, jakby wo­kół jego że­ber za­ci­snął się drut kol­cza­sty.

– Do­bra, my­ślę, że trzeba za­dzwo­nić na po­li­cję.

– Nie, nie mam czasu. Wła­śnie wy­szłam z sądu i mu­szę na­pi­sać wpis na bloga, a po­tem jadę do te­le­wi­zji, bo FOX News chce na­krę­cić ze mną wy­wiad o pro­ce­sie.

– Ca­thy, za­dzwoń na po­li­cję, bo ina­czej ja to zro­bię.

– To tylko ja­kiś świr pró­buje mnie za­stra­szyć.

– Może i tak, ale po­li­cja musi o tym wie­dzieć.

Usły­szał długi, te­atralny jęk.

– Niech bę­dzie. Za­dzwo­nię do nich w wol­nej chwili.

Cza­sami do­pro­wa­dzała go do szału.

– Nie, te­raz. Jadę do cie­bie, Ca­thy. Spo­tkamy się u cie­bie w domu.

Znowu to dłu­gie, prze­sadne jęk­nię­cie.

– Do­bra, do­bra, Mi­chael. Za­dzwo­nię do nich. – Prze­rwała na chwilę. – Dzwoni Ju­liet. Po co w ogóle wam o tym na­pi­sa­łam? Mu­szę koń­czyć.

– Do zo­ba­cze­nia za nie­długo.

– Ja­sne.

Roz­łą­czyła się, a Mi­chael sie­dział jesz­cze przez chwilę z te­le­fo­nem w ręce i ga­pił się na niego, jakby mógł tam doj­rzeć, kto zo­sta­wił list z po­gróż­kami w au­cie Ca­thy. Nie po­do­bało mu się to, i na­wet je­śli to był tylko ko­lejny me­ga­lo­man usi­łu­jący wzbu­dzić w niej strach, za­mie­rzał to zba­dać. Obiekt jego pry­wat­nego śledz­twa ju­tro też bę­dzie grał w ko­sza. Ta sprawa była te­raz waż­niej­sza.

4

Star­sza sio­stra Ca­thy jak zwy­kle wy­da­wała się prze­sad­nie zmar­twiona. Ca­thy wy­wró­ciła oczami i jesz­cze raz zer­k­nęła na list.

– Chcesz, że­bym przy­je­chała? – spy­tała Ju­liet.

– Nie! Mi­chael za­raz do mnie przy­je­dzie. Je­śli chcesz z nim po­ga­dać po wyj­ściu po­li­cjan­tów, żeby się upew­nić, że nie pcham się ja­kie­muś za­bójcy przed lufę, pro­szę bar­dzo. Ale szcze­rze mó­wiąc, je­żeli roz­mowa z po­li­cją zaj­mie zbyt dużo czasu, to nie wiem, co zro­bię. Mu­szę opu­bli­ko­wać wpis na blogu. Lu­dzie cze­kają.

– Prze­żyją bez niego.

– Dzięki. Do­ce­niam twoje wspar­cie.

– Mó­wię, co my­ślę. Przez tego bloga mo­żesz zgi­nąć. Pi­szesz o za­bój­cach i to im się nie po­doba.

Ju­liet była tylko dwa lata star­sza – miała trzy­dzie­ści cztery – a za­cho­wy­wała się ra­czej jak jej matka niż jak sio­stra.

– Ca­thy, daj po­li­cji li­stę wszyst­kich spraw, o któ­rych ostat­nio pi­sa­łaś. Wszyst­kich osób, które osą­dza­łaś i na które wy­da­wa­łaś wy­roki na blogu.

– Ni­kogo nie osą­dza­łam i nie ska­za­łam, Ju­liet. Po pro­stu ujaw­nia­łam do­ty­czące ich spraw rze­czy, o któ­rych się do­wie­dzia­łam. W tym kraju jest jesz­cze coś ta­kiego jak wol­ność słowa.

– Po­wiedz to temu ko­muś, kto obie­cał ci po­dróż, któ­rej mo­żesz nie prze­żyć.

Ca­thy usły­szała, jak jej sio­strze­niec mówi coś do Ju­liet. Ona mu od­po­wie­działa i po chwili wró­ciła do roz­mowy.

– Roz­ma­wia­łaś z Jayem?

– Nie, przez cały dzień by­łam w są­dzie. Na pewno się ode­zwie, kiedy prze­czyta moją wia­do­mość. Holly też.

– Mar­twię się o niego. Jest taki przy­bity…

– Tak, walka o opiekę nad dziec­kiem bywa bru­talna.

– Co, je­śli on nie wy­gra?

– To go do­bije. – Ca­thy zmie­niła pas i skie­ro­wała się na zjazd pro­wa­dzący do jej ma­łego domku, który od plaży od­dzie­lała ulica.

– Mu­simy cały czas go­rąco się mo­dlić. Mo­dlisz się, prawda, Ca­thy?

Nie zno­siła, gdy sio­stra po­dej­mo­wała ten te­mat.

– Tak, Ju­liet, mo­dlę się.

– Tak tylko py­tam. Nie­wiele o tym mó­wisz.

– I te­raz też nie chcę o tym roz­ma­wiać. Mu­szę koń­czyć. Już pra­wie do­je­cha­łam do domu i obie­ca­łam, że za­dzwo­nię na po­li­cję.

– Daj mi znać od razu, gdy po­li­cjanci od cie­bie wyjdą.

Ca­thy wes­tchnęła.

– Za­dzwo­nię, gdy skoń­czę wy­wiad dla FOX-a.

– Nie, Ca­thy. Mu­szę wie­dzieć!

– Pa, Ju­liet.

Ca­thy się roz­łą­czyła i za­dzwo­niła na po­ste­ru­nek po­li­cji. Miała ten nu­mer w szyb­kim wy­bie­ra­niu, bo co chwilę ko­rzy­stała z niego, by spraw­dzać in­for­ma­cje. Ta sprawa nie była warta dzwo­nie­nia na nu­mer alar­mowy.

Ode­brał jej zna­jomy sier­żant i po­in­for­mo­wała go, że chce wnieść skargę. Po­wie­dział, że za­raz ko­goś wy­śle. Może przed przy­jaz­dem po­li­cji bę­dzie miała chwilę, żeby na­pi­sać post na bloga…

Lecz gdy tylko skrę­ciła na pod­jazd przed do­mem, nad­je­chał Mi­chael swoim che­vro­le­tem tra­il­bla­ze­rem. Świet­nie. Fa­cet ni­gdy się nie spóź­niał.

Od­sta­wiła sa­mo­chód do ga­rażu, wy­sia­dła i pa­trzyła, jak Mi­chael idzie w jej stronę. Za każ­dym ra­zem, gdy go wi­działa, my­ślała o Joem. Był taki po­dobny do brata. Oczy czarne jak wę­giel, ciemne włosy, zmarszczki od uśmie­chu, ten kształt warg…

– Dzwo­ni­łaś do nich? – spy­tał, kiedy do niej pod­szedł.

Od­wró­ciła się, usi­łu­jąc wy­rzu­cić z głowy ob­raz Jo­ego.

– Tak, dzwo­ni­łam. Już jadą.

– Po­każ mi ten list.

Po­chy­liła się nad au­tem i się­gnęła po niego, po czym, trzy­ma­jąc go za róg, po­dała Mi­cha­elowi. Wy­cią­gnął z kie­szeni la­tek­sowe rę­ka­wiczki, za­ło­żył i ostroż­nie chwy­cił kartkę.

– Chodźmy do środka – po­wie­działa. – Go­rąco tu.

Stał bez ru­chu, czy­ta­jąc list. Wi­działa, jak ru­mie­niec za­lewa mu pod­bró­dek, po­tem po­liczki i uszy. Zmru­żył oczy.

– Nie po­doba mi się to, Ca­thy.

– Mnie też nie, ale co po­ra­dzisz?

Otwo­rzyła drzwi pro­wa­dzące do wia­tro­łapu i odło­żyła swoje rze­czy.

Po­szedł za nią do kuchni.

– Kiedy dzwo­ni­łaś?

– Ja­kieś pół mi­nuty temu. Nie pali się.

Spoj­rzał na ze­ga­rek, a po­tem na nią.

– Idź pi­sać. Będę ich wy­pa­try­wał i wpusz­czę ich do domu. Na pewno masz ja­kieś so­czy­ste wie­ści, któ­rymi chcesz się po­dzie­lić.

Uśmiech­nęła się sze­roko.

– To prawda. Kiedy ław­nicy wy­szli z sali roz­praw, Sara Che­sney spoj­rzała na swo­jego ad­wo­kata i pu­ściła do niego oko. Je­stem pewna, że nikt inny tego nie wi­dział. Moi czy­tel­nicy będą za­chwy­ceni.

– Po­grą­żona w ża­ło­bie ciotka jest skoń­czona.

– Do­kład­nie. Będę w ga­bi­ne­cie. Gdyby ktoś usi­ło­wał mnie za­bić, po­wstrzy­maj go, do­brze?

– To nie jest śmieszne.

Ro­ze­śmiała się i po­szła do swo­jego ga­bi­netu.

Mi­chael cho­dził tam i z po­wro­tem po po­koju Ca­thy, cze­ka­jąc na przy­jazd po­li­cjan­tów. Z ja­kie­goś po­wodu czuł się w jej domu swo­bod­nie. Może dla­tego, że tak wiele razy wi­dział Jo­ego, sie­dzą­cego na tej ka­na­pie z no­gami wspar­tymi na pu­fie słu­żą­cym za sto­lik ka­wowy i oglą­da­ją­cego mecz na czter­dzie­sto­sze­ścio­ca­lo­wym ekra­nie.

Ca­thy i Joe ku­pili ten dom, by za­miesz­kać w nim ra­zem po ślu­bie. Ona wpro­wa­dziła się pierw­sza, a Joe miał do niej do­łą­czyć, gdy już będą mieli na pal­cach ob­rączki. Ten dzień jed­nak ni­gdy nie nad­szedł. Cza­sami, gdy Mi­chael tu był, wy­obra­żał so­bie, że Joe za­raz wej­dzie z kuchni do sa­lonu z puszką mo­un­tain dew w ręce…

Znowu do­pa­dło go po­czu­cie po­rażki. Le­onard Mil­ler, za­bójca jego brata, był na wol­no­ści, ukry­wa­jąc się ze względu na nie­przy­chylną opi­nię lu­dzi i praw­do­po­dob­nie da­lej wio­dąc ży­wot kry­mi­na­li­sty. Ile osób jesz­cze zgi­nie, za­nim w końcu zgarną go z tej ulicy? Ilu po­li­cjan­tów?

Mi­cha­elowi za­schło w ustach, więc po­szedł do kuchni, otwo­rzył lo­dówkę i wy­jął z niej bu­telkę wody. Wtedy usły­szał sa­mo­chód na pod­jeź­dzie. Wyj­rzał przez okno i zo­ba­czył ra­dio­wóz. Wy­sia­dło z niego dwóch męż­czyzn – Mi­chael znał ich obu. Cho­dzili ra­zem do aka­de­mii po­li­cyj­nej, ale on szyb­ciej do­stał awans. W chwili za­koń­cze­nia ka­riery był de­tek­ty­wem w wy­dziale kry­mi­nal­nym, a oni na­dal pa­tro­lo­wali ulice.

Pod­szedł do drzwi i otwo­rzył je, za­nim zdą­żyli za­dzwo­nić.

– Cześć, chło­paki – po­wie­dział. – Dzięki, że przy­je­cha­li­ście.

– Nie ma sprawy. – Cry­der uści­snął mu dłoń i wszedł do środka. – Kiedy usły­sza­łem, że dzwo­niła Ca­thy, zgło­si­łem się na ochot­nika.

– Jest tu­taj? – spy­tał Dil­lard.

– Tak, jest. – Mi­chael wszedł do holu i za­wo­łał: – Ca­thy! Przy­je­chali!

Usły­szał te­atralny jęk.

– Ca­thy! Sły­szysz mnie?

– Tak, sły­szę – od­parła. – Po­każ im list, do­brze? Już pra­wie skoń­czy­łam.

Wes­tchnął i od­wró­cił się z po­wro­tem.

– Pi­sze na bloga. – Wziął list, który wło­żył do wo­reczka stru­no­wego, i po­ło­żył przed nimi, żeby mo­gli prze­czy­tać. – Ona nie trak­tuje tego zbyt po­waż­nie, ale to dość ostra groźba.

Po­li­cjanci prze­czy­tali list.

– Ma ja­kiś po­mysł, kto mógł to na­pi­sać? – spy­tał Dil­lard.

– Nie, żad­nego.

Ca­thy na­gle we­szła do po­koju.

– Cześć, chło­paki. Jak do­brze, że przy­słali was dwóch. Mo­żemy szybko to za­ła­twić?

– Gdzie był ten list? – spy­tał Cry­der.

Opo­wie­działa im o tym, jak zna­la­zła go za wy­cie­raczką i jak Mi­chael na­le­gał, by do nich za­dzwo­niła.

– To nic po­waż­nego. Cza­sami grożą mi śmier­cią. Ry­zyko za­wo­dowe.

– Mi­chael miał ra­cję, że na­le­żało to zgło­sić – po­wie­dział Dil­lard. – Tak dla two­jej wia­do­mo­ści.

– Po­syp­cie go i sprawdź­cie, czy są od­ci­ski – za­su­ge­ro­wał Mi­chael. – Zo­bacz­cie, czy na par­kingu jest mo­ni­to­ring. Może po­każe osobę, która po­de­szła do jej auta.

Cry­der się na­pu­szył.

– Ta sprawa ma ni­ski prio­ry­tet, Ho­gan.

– A nie po­winna. To groźba ka­ralna.

Cry­der zwró­cił się do Ca­thy.

– Kogo ostat­nio wku­rzy­łaś?

Wes­tchnęła.

– Ma­cie tyle czasu? Ten fa­cet to je­den z wielu na li­ście.

– To nie musi być fa­cet – wtrą­cił Mi­chael. – Do­wiemy się, je­śli na ta­śmie z mo­ni­to­ringu bę­dzie na­grany ten ktoś, kto wło­żył kartkę za wy­cie­raczkę. Ca­thy, chcę zro­bić ko­pię, za­nim oni we­zmą list. Zo­staw go w wo­reczku.

Wzru­szyła ra­mio­nami.

– Do­bra.

Kiedy znik­nęła w swoim ga­bi­ne­cie, Mi­chael zwró­cił się do ko­le­gów.

– Chło­paki, nie schrzań­cie tego. Wy­daje mi się, że ona po­trze­buje ochro­nia­rza. Je­śli zna­cie ko­goś, kto wziąłby do­dat­kową fu­chę, daj­cie znać.

Cry­der się ro­ze­śmiał.

– Czemu te­raz? Za­trud­nia­łeś jej ochro­nia­rza po każ­dej groź­bie, którą do­stała?

– Nie, ale o wcze­śniej­szych do­wia­dy­wa­łem się kilka ty­go­dni po fak­cie. O tej wiem te­raz.

– Ona na to nie pój­dzie – od­parł Cry­der.

Mi­chael wie­dział, że to prawda.

– Prze­ko­nam ją.

– A kto za to za­płaci? – spy­tał Dil­lard. – Ty?

Mi­chael już miał od­po­wie­dzieć, że tak, ale za­raz przy­po­mniał so­bie, że le­d­wie star­czyło mu na czynsz w ze­szłym mie­siącu.

– Po­wie­dzia­łem, że ją prze­ko­nam. Po­my­śl­cie, kto pod­jąłby się ta­kiej ro­boty.

Ca­thy wró­ciła po chwili z ory­gi­nal­nym li­stem i wrę­czyła go Cry­de­rowi.

– Po­trze­bu­je­cie ode mnie cze­goś jesz­cze? Mam bar­dzo mało czasu.

Ka­zali jej pod­pi­sać skargę i wy­szli z domu. Mi­chael stał przy fron­to­wym oknie i pa­trzył, jak od­jeż­dżają.

– Sły­sza­łam, co mó­wi­łeś o ochro­nia­rzu – po­wie­działa za jego ple­cami. – To prze­sada, Mi­chael. Nie chcę, żeby ktoś bez prze­rwy za mną cho­dził. To mnie spo­wal­nia.

– Tylko na dwa ty­go­dnie, żeby spraw­dzić, co ten ktoś da­lej zrobi.

– Po­wie­dzia­łam: „nie”. Mam broń i po­zwo­le­nie. Nic wię­cej nie po­trze­buję.

Od­wró­cił się twa­rzą do niej.

– Ja mógł­bym się tego pod­jąć.

Skrzy­żo­wała ra­miona.

– Mi­chael, a co to da? Nie masz na­wet po­zwo­le­nia na broń.

Jej słowa przy­po­mniały mu, jaki czuł się bez­u­ży­teczny, ale prze­łknął tę gorzką pi­gułkę.

– Prze­pra­szam – do­dała szybko i zro­biła krok w jego stronę. – Nie chcia­łam być uszczy­pliwa. Chcia­łam przez to po­wie­dzieć, że nie po­trze­buję niańki. Je­stem dużą dziew­czynką, dam so­bie radę.

– O któ­rej masz być w sta­cji te­le­wi­zyj­nej? – spy­tał.

– O osiem­na­stej trzy­dzie­ści. Mu­szę się prze­brać, uma­lo­wać i ujarz­mić włosy. Szkoda, że je­cha­łam z otwar­tym da­chem.

– Za­cze­kam.

Ko­lejny jęk.

– Mi­chael, to śmieszne.

– Czy­ta­łem rano two­jego bloga. Po­in­for­mo­wa­łaś fa­nów, że bę­dziesz dzi­siaj w sta­cji FOX. Je­śli ktoś chce ci wy­rzą­dzić krzywdę, do­stał wszyst­kie in­for­ma­cje jak na tacy. Je­żeli będę z tobą, za­dzia­łam jak od­stra­szacz.

– Ale to trans­mi­sja sa­te­li­tarna. Moi czy­tel­nicy nie wie­dzą, gdzie bę­dziemy na­gry­wać.

– Po­waż­nie? My­ślisz, że trudno się do­my­ślić, że w jed­nej ze sta­cji w Pa­nama City?

Za­sta­no­wiła się nad tym przez chwilę i jej upór po­woli ustą­pił.

– No do­bra, skoro na­le­gasz… Ale nie mu­sisz zo­sta­wać do końca, aż wyjdę. Nie po­wi­nie­neś ko­goś szpie­go­wać?

Mi­chael wie­dział, że ma za za­da­nie zro­bić zdję­cia wy­łu­dza­czowi od­szko­do­wań, żeby do­stać za­płatę.

– Masz włą­czony alarm w domu?

– Usta­wię go.

– No do­bra, w ta­kim ra­zie po­jadę i wrócę. Nie otwie­raj drzwi nie­zna­jo­mym.

– Nie będę więź­niarką we wła­snym domu, Mi­chael.

Czemu była taka uparta?

– Ca­thy, czy mo­gła­byś przez chwilę współ­pra­co­wać? Pró­buję za­pew­nić ci bez­pie­czeń­stwo.

Jej twarz roz­ja­śniła się w ła­god­nym uśmie­chu. Po­de­szła do niego i uści­skała go. Serce za­dud­niło mu w piersi, a w ży­łach za­tęt­niło po­czu­cie winy.

– Do­ce­niam to – po­wie­działa. – Nie chcia­łam, żeby to za­brzmiało jak nie­wdzięcz­ność.

Na­gle za­schło mu w ustach. Spu­ścił na nią wzrok i przyj­rzał się jej ko­cim oczom, jej de­li­kat­nemu no­sowi i wil­got­nym war­gom. Nic dziw­nego, że jego brat się w niej za­ko­chał.

Po­pchnęła go lekko.

– A te­raz idź, że­bym mo­gła po­pra­co­wać.

Wcią­gnął głę­boko po­wie­trze.

– Do­bra. Ale za­dzwoń do mnie, je­śli co­kol­wiek się wy­da­rzy.

– Prze­cież wiesz, że za­dzwo­nię.

– Będę okrop­nie za­jęty szpie­go­wa­niem nie­do­szłego gra­cza NBA, który po­dobno jest przy­kuty do wózka.

– Za­nosi się na nie­zły ubaw.

– O tak, po pa­chy. Ko­cham swoją pracę. – Obrzy­dził go jego wła­sny sar­kazm.

– Ale to, co ro­bisz, jest ważne – po­wie­działa ła­god­nie.

Ostat­nim, czego od niej chciał, było współ­czu­cie.

– Idź pi­sać. Twoi czy­tel­nicy cze­kają na opis oczka Sary Che­sney.

Za­dzwo­nił jej te­le­fon i ode­rwała od niego wzrok. Wy­jęła ko­mórkę z kie­szeni.

– Co znowu?

Na ekra­nie wy­świe­tliło się zdję­cie młod­szej sio­stry.

– To Holly – po­wie­działa. – Mi­chael, mo­żesz z nią po­ga­dać, kiedy będę pi­sać bloga? Po­wiedz jej, że nic mi nie jest, że była u mnie po­li­cja…

– Ja­sne. – Chwy­cił iPhone’a i mu­snął ekran, żeby ode­brać. – Cześć, Holly – przy­wi­tał się. – To ja, Mi­chael. Ca­thy pro­siła, że­bym z tobą po­ga­dał, bo ona…

– Mu­szę po­roz­ma­wiać z Ca­thy! – prze­rwała mu krzy­kiem. – Cho­dzi o An­na­lee! Ona… nie żyje!

Ca­thy, która naj­wy­raź­niej sły­szała pe­łen pa­niki głos sio­stry, od­wró­ciła się.

– O co cho­dzi?

Mi­chael włą­czył gło­śnik.

– Co po­wie­dzia­łaś?

– An­na­lee zo­stała za­mor­do­wana. Jay ją zna­lazł.

Ca­thy wbiła prze­ra­żony wzrok w przy­ja­ciela.

– Co ta­kiego? Jak?

– Nie wiem. Jay po­je­chał do niej do domu… Za­dzwo­nił do mnie przed chwilą i po­wie­dział, że na miej­scu jest po­li­cja… Prze­słu­chują go.

Ca­thy zbla­dła.

– Mu­simy tam po­je­chać. Gdzie jest Jack­son?

– W przed­szkolu. To dla­tego dzwo­nił. Chciał, że­bym go ode­brała.

Mi­chael pod­szedł do Ca­thy, która za­chwiała się na no­gach, i ob­jął ją ra­mie­niem, żeby ją przy­trzy­mać.

– Je­steś pewna, że ona nie żyje? – spy­tał. – Co jej się stało? Gdzie ją zna­lazł?

– Nie po­wie­dział mi. Nic nie wiem. Chcę tam po­je­chać.

– Dzwo­ni­li­ście do Ju­liet?

– Do niej pierw­szej pró­bo­wał się do­dzwo­nić, ale nie ode­brała. Za­raz spró­buję jesz­cze raz.

– Do­brze. Już je­dziemy. – Ca­thy się roz­łą­czyła.

– Mi­chael, mu­simy się po­spie­szyć.

Chwy­cił jej to­rebkę i po­dał jej.

5

Na ulicy przed do­mem An­na­lee stało mnó­stwo ra­dio­wo­zów.

– To się wy­daje ta­kie nie­re­alne – szep­nęła Ca­thy, kiedy Mi­chael za­trzy­mał tra­il­bla­zera.

– Są Holly i Ju­liet – po­wie­dział i wska­zał pal­cem.

Ca­thy zo­ba­czyła, jak wy­sia­dają z bmw Ju­liet po dru­giej stro­nie grupy po­li­cyj­nych aut. Dwu­ko­lo­rowe włosy Holly – pla­ty­no­wo­blond i wście­kle ró­żowe – opa­dały jej w strącz­kach na oczy, jakby nie myła ich od wielu dni. Dwu­dzie­sto­ośmio­let­nia sio­stra Ca­thy pła­kała rzew­nie jak po­rzu­cone dziecko, wlo­kąc się za Ju­liet mię­dzy ra­dio­wo­zami. Star­sza, trzy­dzie­stocz­te­ro­let­nia sio­stra nie pła­kała. Z wy­ra­zem opa­no­wa­nej mat­czy­nej de­ter­mi­na­cji roz­glą­dała się po ludz­kich twa­rzach, a jej krót­kie, rude włosy fa­lo­wały na cie­płym wie­trze.

Po­li­cja ogro­dziła po­dwórko przed nie­ru­cho­mo­ścią. Auto Jaya stało na pod­jeź­dzie.

Gdy Ca­thy wy­sia­dła z SUV-a Mi­cha­ela, sio­stry po­de­szły do niej, la­wi­ru­jąc mię­dzy au­tami.

– Mo­żemy przejść pod ta­śmą? – spy­tała Ju­liet.

– Nie, to miej­sce zbrodni – od­parł Mi­chael.

– Nie ob­cho­dzi mnie to. Idę. – Ca­thy po­chy­liła się, prze­szła na drugą stronę i ru­szyła przez pod­jazd, a sio­stry za nią.

Mi­chael cze­kał z rę­kami w kie­sze­niach, jakby wie­dział, że nie zajdą da­leko.

Je­den z po­li­cjan­tów za­bez­pie­cza­ją­cych te­ren za­trzy­mał je, zwra­ca­jąc się do Ca­thy.

– Pro­szę pani, pro­szę wró­cić.

– Je­ste­śmy ro­dziną – po­wie­działa Ca­thy. – Gdzie jest Jay, mąż An­na­lee?

– W domu, ale nie mogą pa­nie tam wejść.

– Pro­simy… on nas po­trze­buje – od­parła Ju­liet. – Je­ste­śmy jego sio­strami. Może mu pan po­wie­dzieć, że przy­je­cha­ły­śmy?

– Jest prze­słu­chi­wany. Mu­szą pa­nie za­cze­kać. Pro­szę wró­cić za ta­śmę.

Kiedy uniósł ją, żeby mo­gły przejść pod nią z po­wro­tem, Mi­chael wy­cią­gnął do niego dłoń.

– Mi­chael Ho­gan – przed­sta­wił się.

Męż­czy­zna uniósł brwi.

– Tak, wiem, kim je­steś.

– Czy jest tu może mój brat, Max Ho­gan?

– Tak się składa, że jest.

– Bę­dziemy za ta­śmą, ale czy mógł­byś mu prze­ka­zać, że je­stem tu­taj i mu­szę z nim po­roz­ma­wiać?

Po­li­cjant za­cze­kał, aż ko­biety po­słusz­nie staną po dru­giej stro­nie ta­śmy, i po­szedł do środka.

Ca­thy przyj­rzała się sio­strom. Ju­liet stała z za­dar­tym pod­bród­kiem, ze spo­ko­jem cze­ka­jąc na ko­lejny cios. Była wy­trzy­mała, da radę to znieść. Ale Holly… Młod­sza sio­stra nie na­le­żała do sil­nych. Była jak wierzba pła­cząca, mio­tana wia­trem, cała w emo­cjo­nal­nych bli­znach po wła­snych wy­bo­rach i de­cy­zjach ota­cza­ją­cych ją lu­dzi. Trzę­sła się. Przy­ci­snęła ręce do twa­rzy i po­grą­żyła się w roz­pa­czy.

Ca­thy po­wstrzy­my­wała łzy.

Przez fron­towe drzwi wy­szedł Max, średni brat Mi­cha­ela. Cho­ciaż dzie­lił ich tylko rok, nie mo­gliby bar­dziej się róż­nić. Ubrany w dżinsy i nie­scho­waną do spodni ko­szulę, z po­nu­rym wy­ra­zem twa­rzy prze­szedł przez pod­jazd.

– Cześć, stary. Tak wła­śnie my­śla­łem, że się zja­wisz. – Pod­szedł do Ca­thy i po­spiesz­nie ją uści­skał. – Wszystko w po­rządku?

– Nie – od­parła. – Chcemy po­roz­ma­wiać z moim bra­tem. Prze­żył szok i nas po­trze­buje.

– Jest za­jęty. Prze­słu­chu­jemy go ra­zem z moim part­ne­rem.

Ca­thy otwo­rzyła usta, żeby za­pro­te­sto­wać, ale Mi­chael rzekł:

– Mo­żemy po­ga­dać na osob­no­ści?

Max po­pa­trzył po sio­strach, a po­tem ge­stem przy­wo­łał Mi­cha­ela, żeby ode­szli na bok.

Ca­thy ob­jęła Holly ra­mie­niem, pełna na­dziei, że Mi­chael wy­cią­gnie od brata ja­kieś szcze­góły.

Mi­chael po­szedł za bra­tem na ko­niec po­dwó­rza.

– Co się dzieje, stary? Ile mo­żesz mi po­wie­dzieć?

Max od­wró­cił się ple­cami do sióstr i mó­wił przy­ci­szo­nym gło­sem:

– Sprawa nie wy­gląda do­brze dla Jaya.

Mi­chael pa­trzył na niego, po­woli tra­wiąc jego słowa.

– Jak to? Prze­cież on tu tylko przy­je­chał i ją zna­lazł, prawda? – Z twa­rzy brata wy­czy­tał, że cho­dzi o coś wię­cej. – Co? Chyba nie my­ślisz, że to on jest sprawcą!

Max wziął głę­boki wdech.

– Mi­chael, wiem, że ta ro­dzina jest ci bli­ska… Nie spodoba ci się to.

– Po­wiedz mi.

– Wy­gląda na win­nego. Nie po­winno go tu być. Wal­czyli o prawa ro­dzi­ciel­skie, od roku roz­ma­wiali ze sobą tylko za po­śred­nic­twem praw­ni­ków. I na­gle dzi­siaj on tu przy­jeż­dża? A w ła­zience zna­leź­li­śmy jego broń… i pa­su­jący po­cisk. Zo­stała za­strze­lona.

– Jego broń?

– Tak. A jego wer­sja wy­da­rzeń jest wzięta z su­fitu. Twier­dzi, że ja­kiś klaun wy­cho­dził z domu aku­rat, gdy tu przy­je­chał.

Mi­chael po­czuł, jakby ktoś wbił mu nóż w serce.

– Tak po­wie­dział?

– Tak, dasz wiarę? Klaun w kę­dzie­rza­wej pe­ruce z po­ma­lo­waną twa­rzą. Wiel­kie bu­ciory czła­piące po traw­niku.

– Spraw­dzi­łeś, czy na traw­niku są od­ci­ski?

Max pac­nął się otwartą dło­nią w czoło.

– Wow, na­prawdę my­ślisz, że po­wi­nie­nem? Co ja bym zro­bił bez mo­jego brata eks­su­per­gli­nia­rza?

Mi­chael zi­gno­ro­wał sar­kazm brata.

– Mó­wię tylko, że na­wet, je­śli nie wie­rzysz w jego wer­sję… to cho­ciaż ją sprawdź. Po co miałby zmy­ślać hi­sto­ryjkę o klau­nie?

– Po co? Mó­wisz po­waż­nie? A po co lu­dzie kła­mią?

– Jay nie jest mor­dercą. Czemu miałby zmy­ślać coś, co na­wet nie brzmi wia­ry­god­nie?

– Może tego nie prze­my­ślał. Chciał do­stać swoje dziecko, stary. Nie ra­dził so­bie z tym, że jest oj­cem tylko co drugi week­end. Sam mi to mó­wi­łeś.

– Nie za­mor­do­wałby matki Jack­sona. Nie zro­biłby mu cze­goś ta­kiego.

– Lu­dzie ro­bią różne rze­czy w gnie­wie.

Mi­chael wi­dział, że Ca­thy na niego pa­trzy, więc od­wró­cił się do niej ple­cami i wsu­nął ręce do kie­szeni.

– Bar­dzo mi żal Ca­thy – po­wie­dział Max. – Wiele prze­szła. Jak my wszy­scy. Ale to nie wy­gląda do­brze.

– A więc przy­dzie­lili cię do tej sprawy? – spy­tał Mi­chael.

– Tak. Szczę­ściarz ze mnie, nie? Mu­szę wra­cać do środka.

– Ja­sne. Za­dzwoń do mnie, gdy tu skoń­czy­cie, do­bra?

– Je­śli znajdę czas.

Mi­chael pa­trzył, jak jego brat wcho­dzi do domu. Zwal­czył chęć pój­ścia za nim, żeby rzu­cić okiem na ciało i miej­sce zbrodni. Czy do­strzegłby ja­kieś ślady, które prze­oczył jego brat?

Max był nowy w wy­dziale kry­mi­nal­nym. Jego part­ner, Al For­bes, kie­dyś był do­bry, ale od­li­czał już dni do eme­ry­tury.

Ca­thy prze­szła w po­przek pod­jazdu i przy­sta­nęła obok Mi­cha­ela.

– Co mó­wił?

Nie wie­dział, co jej od­po­wie­dzieć.

– Po­wie­dział tylko, że… – Głos uwiązł mu w gar­dle. – …zo­stała za­strze­lona. Zna­leźli broń i po­cisk w ła­zience. To tam za­stał ją Jay.

– To do­brze. Może broń jest za­re­je­stro­wana na mor­dercę. Może są od­ci­ski…

– No tak – po­twier­dził bez­na­mięt­nie.

Ca­thy przyj­rzała mu się uważ­nie.

– Mi­chael, czego mi nie mó­wisz?

Prze­łknął ślinę.

Tym­cza­sem po­de­szły także jej sio­stry. Ju­liet son­do­wała go spoj­rze­niem.

– Mi­chael, zgi­nęła żona mo­jego brata – na­ci­skała Ca­thy. – Po­wiedz mi, co wiesz!

Wziął głę­boki wdech.

– Broń na­leży do Jaya. Po­dej­rze­wają, że…

Ca­thy we­ssała po­wie­trze i od­wró­ciła się do drzwi.

– Nie – wy­ce­dziła przez zęby. – Mój brat tego nie zro­bił.

Za­nim zdą­żył ją po­wstrzy­mać, zwin­nie prze­szła pod ta­śmą i rzu­ciła się bie­giem przez pod­jazd.

– Ca­thy! Cze­kaj! – za­wo­łał Mi­chael. – Nie mo­żesz tam wejść!

Po­li­cjant za­gro­dził jej drogę.

– Pro­szę pani, mó­wi­łem…

– Je­stem ad­wo­ka­tem Jaya Cra­mera – po­wie­działa, za­dzie­ra­jąc pod­bró­dek. – Chcę zo­ba­czyć się z moim klien­tem.

Funk­cjo­na­riusz wy­glą­dał na po­iry­to­wa­nego, jakby rzu­ciła mu pod­krę­coną piłkę.

– Mo­ment! Pro­szę tu po­cze­kać!

Skie­ro­wał się do drzwi i wszedł do środka.

– Ca­thy! – zgro­miła ją Ju­liet. – Nie pro­wa­dzisz już prak­tyki!

– Na­dal mam ważną li­cen­cję – od­parła. – Jay po­trze­buje praw­nika.

Mi­chael nie umiał po­wstrzy­mać uśmie­chu. Ta ko­bieta za­wsze trzeźwo my­ślała. Po­li­cjant wró­cił i za­pro­sił ją ge­stem do środka. Nie oglą­da­jąc się za sie­bie, we­szła do domu bra­to­wej.

Ca­thy była tu ostat­nio w Boże Na­ro­dze­nie pra­wie pół­tora roku temu, za­nim Jay zdał so­bie sprawę, że jego mał­żeń­stwo się roz­pada. Wnę­trze wy­glą­dało jak z ma­ga­zynu So­uthernLi­ving – me­ble, które Jay na­dal spła­cał, były eks­tra­wa­ganc­kie i ude­ko­ro­wane schlud­nymi do­dat­kami. An­na­lee miała smy­kałkę do wy­stroju wnętrz, jak i do wy­da­wa­nia pie­nię­dzy. U stóp scho­dów stał ja­kiś po­li­cjant.

– Gdzie on jest? – spy­tała wład­czym to­nem.

– W sa­lo­nie.

Ca­thy prze­szła przez kuch­nię do sa­lonu i za­stała tam Jaya, sie­dzą­cego w ką­cie w fo­telu uszaku. Zo­ba­czyła też Ala For­besa, który prze­słu­chi­wał go jak kry­mi­na­li­stę. Jay miał mo­kre oczy i czer­wony od pła­czu nos. Wi­działa go w ta­kim sta­nie już kilka razy, od­kąd jego żona wnio­sła o roz­wód, ale te­raz wy­da­wał się do­dat­kowo zszo­ko­wany i roz­trzę­siony.

– Nic wię­cej nie mów, Jay! – za­wo­łała do niego. – Chcę po­roz­ma­wiać w cztery oczy z moim klien­tem, pa­nie de­tek­ty­wie.

Al nie wy­glą­dał na za­do­wo­lo­nego, ale nie miał wy­boru – mu­siał się zgo­dzić.

– Ca­thy, ja tylko pró­buję roz­wią­zać za­gadkę mor­der­stwa two­jej bra­to­wej. Pro­szę, nie znie­chę­caj go do współ­pracy z nami. – Pod­niósł swoje pu­szy­ste ciel­sko. – Będę na gó­rze – po­wie­dział. – Za­wo­łaj­cie nas, kiedy bę­dzie­cie go­towi wzno­wić prze­słu­cha­nie.

Ca­thy pa­trzyła za nim, a po­tem od­wró­ciła się do brata.

Jay wstał i mocno ją uści­skał.

– Tak się cie­szę, że tu je­steś.

Za­mru­gała, by po­wstrzy­mać łzy i po­cią­gnęła go ze sobą w dół na małą dwu­oso­bową ka­napę, którą sama po­da­ro­wała jemu i An­na­lee jako rocz­ni­cowy pre­zent kilka lat temu.

– Jay, chcę, że­byś mi opo­wie­dział wszystko, co się wy­da­rzyło. Od po­czątku. Ni­czego nie po­mi­jaj. I mów ci­cho, żeby nie sły­szeli.

– Już im wszystko po­wie­dzia­łem – od­parł. – Nie mam nic do ukry­cia.

Za­mknęła oczy.

– O nie… Po­wi­nie­neś od razu po­pro­sić o ad­wo­kata.

– Nie wie­dzia­łem, że będą zrzu­cać winę na mnie. Ja ją tylko zna­la­złem, to wszystko. To ten klaun, ale nie wiem, czy w ogóle go szu­kają.

– Klaun? Jaki klaun?

Po­trzą­snął głową, żeby po­zbie­rać my­śli.

– Do­sta­łem w pracy ma­ila od An­na­lee. Na­pi­sała, że chce, że­bym przy­je­chał i po­roz­ma­wiał z nią bez ad­wo­ka­tów, tylko ona i ja, że chcia­łaby za­wrzeć po­ro­zu­mie­nie w spra­wie tego, co bę­dzie naj­lep­sze dla Jack­sona. Rzu­ci­łem więc wszystko i przy­je­cha­łem.

To nie przy­po­mi­nało za­cho­wa­nia An­na­lee. W ata­kach na męża była bez­względna. Mał­żeń­stwo roz­pa­dło się przez jej nie­wier­ność i pró­bo­wała za wszelką cenę wy­drzeć Jack­sona z jego ży­cia i ode­brać mu cały ma­ją­tek. Po­su­nęła się na­wet do bez­pod­staw­nych za­rzu­tów o mo­le­sto­wa­nie dziecka, które jego ad­wo­kat miał oba­lić w są­dzie. Nie była ty­pem ugo­do­wej ko­biety, która sta­wia do­bro dziecka na pierw­szym miej­scu. Ni­gdy.

– Kiedy pod­je­cha­łem, przy kra­węż­niku stał biały pick-up. Za­par­ko­wa­łem na pod­jeź­dzie i wtedy z domu przez fron­towe drzwi wy­szedł klaun. Miał łysy czu­bek głowy i krę­cone, czer­wone włosy po bo­kach, uma­lo­waną twarz, czer­wony ko­stium i wiel­kie buty. Po­ma­chał mi, po­czła­pał do swo­jego sa­mo­chodu i od­je­chał.

Pró­bo­wała so­bie to wy­obra­zić.

– Mó­wił coś? Roz­ma­wia­łeś z nim?

– Nie. Kiedy wy­sia­dłem z auta, już go nie było. Nie wie­dzia­łem, że ona nie żyje, ina­czej bym go po­wstrzy­mał.

Po­czuła pot nad górną wargą.

– Kiedy wsze­dłeś do domu, czy coś było nie na miej­scu? Za­uwa­ży­łeś coś dziw­nego?

– Tylko tyle, że mi nie otwo­rzyła. A spod drzwi ła­zienki wy­cie­kała woda… Były za­mknięte na za­mek. Wy­ła­ma­łem go.

Nic dziw­nego, że po­li­cjanci byli tacy po­dejrz­liwi. Hi­sto­ria z klau­nem, roz­trza­skane drzwi…

Otarł usta drżącą dło­nią.

– Le­żała mar­twa w wan­nie, ubrana, z raną po­strza­łową w klatce pier­sio­wej.

Ca­thy po­pa­trzyła w stronę scho­dów.

– Wi­dzia­łeś broń?

– Nie. Sku­pia­łem się na An­na­lee. Za­dzwo­ni­łem pod nu­mer alar­mowy i re­su­scy­to­wa­łem ją, ale było za późno. – Jego ciało za­drżało od szlo­chu, więc go przy­tu­liła. – Te­raz my­ślą, że to ja ją za­bi­łem, bo to ja ku­pi­łem tę broń. Była tu­taj, w domu. Klaun mu­siał jej użyć.

Klaun… Kiedy wy­po­wia­dał te słowa, na­wet Ca­thy czuła, że brzmią nie­do­rzecz­nie. Jak mo­gli je ode­brać po­li­cjanci? Me­dia? Wie­działa, że w każ­dej chwili mogą się tu zja­wić. Wia­do­mość wy­ciek­nie przez ja­kie­goś waż­niaka żół­to­dzioba i wszy­scy za­czną pi­sać o klau­nie, lu­dzie będą kpić, Jay sta­nie się po­śmie­wi­skiem i opi­nia pu­bliczna wyda na niego wy­rok. Bę­dzie do­kład­nie ta­kim oskar­żo­nym, o ja­kich sama pi­sy­wała.

Ale to oczy­wi­ście nie była prawda. Jay nie był agre­sywny, a na­wet gdyby, to nie byłby na tyle głupi, żeby wy­my­ślić tak ir­ra­cjo­nalną hi­sto­ryjkę.

– Nie mam po­ję­cia, kto mógł ją za­bić. Nie za wiele wiem o tym, co się ostat­nio u niej działo, poza tym, co do­ty­czyło mnie. Wi­dy­wa­łem ją za każ­dym ra­zem, gdy przy­jeż­dża­łem po Jack­sona i przy­wo­zi­łem go do domu, ale ni­gdy ze mną nie roz­ma­wiała. Nie umiała spoj­rzeć mi w oczy po tym, jak stwier­dziła, że go skrzyw­dzi­łem.

Nic dziw­nego – po­my­ślała Ca­thy. An­na­lee nie do­trzy­mała przy­sięgi da­nej na całe ży­cie, a kiedy Jay miał czel­ność do­pro­wa­dzić do kon­fron­ta­cji, pu­ściła go z tor­bami. Z żalu i gniewu przy­stał na to i się wy­niósł. W je­den okrutny wie­czór stra­cił dom i dziecko – to był zu­peł­nie nie­spo­dzie­wany cios. Po­tem, żeby po­de­przeć się w walce o prawa ro­dzi­ciel­skie, oskar­żyła go o mo­le­sto­wa­nie Jack­sona.

Ca­thy usi­ło­wała po­wstrzy­mać go­ni­twę my­śli i roz­wa­żyć wszystko jak praw­niczka, a nie jak sio­stra.

– No do­brze. Po pierw­sze, mu­simy po­ka­zać po­li­cji tego ma­ila. Roz­ma­wia­łeś z kimś przed wyj­ściem z pracy? Z kimś, kto może pa­mię­tać, o któ­rej wy­sze­dłeś?

– Tak, po­wie­dzia­łem Ja­net.

Ca­thy za­no­to­wała w my­ślach, by po­roz­ma­wiać z jego se­kre­tarką.

– A za­trzy­my­wa­łeś się gdzieś po dro­dze?

– Na sta­cji ben­zy­no­wej. Mia­łem pra­wie pu­sty bak.

– Gdzie?

– Na Exxo­nie przy Dwu­dzie­stej Pierw­szej Ulicy. W au­cie mam pa­ra­gon.

– Do­brze, bę­dzie mi po­trzebny.

– Czemu? To nie udo­wodni, że je­stem nie­winny.

– Je­śli ustalą go­dzinę śmierci, a ty udo­wod­nisz, że wtedy cię tu nie było…

– To mało praw­do­po­dobne, skoro by­łem tu kilka mi­nut po tym, jak to się stało.

Ca­thy po­tarła twarz. Ta hi­sto­ria brzmiała ab­sur­dal­nie, ale znała swo­jego brata. Nie był ani kłamcą, ani mor­dercą. Trosz­czył się o lu­dzi… na­wet o An­na­lee.

– Do­brze, prze­myślmy to jesz­cze raz. Za­bójcą jest klaun. Przy­jeż­dża tu tylko po to, żeby za­bić An­na­lee i rzu­cić po­dej­rze­nie na cie­bie. Z po­wodu ko­stiumu jest nie­roz­po­zna­walny. Ko­stium jest czer­wony, więc nie wi­dać plam krwi. Jak się tu do­stał?

– Nie wiem. Nie wi­dzia­łem śla­dów wła­ma­nia.

Odło­żyła to­rebkę na pod­łogę i wy­grze­bała z niej no­tes. Na­dal miała w nim wszyst­kie no­tatki z pro­cesu Che­sney. Prze­rzu­ciła kartki na pu­stą stronę.

– A więc ja­koś wcho­dzi do środka i idzie po twoją broń.

– Mu­siałby wie­dzieć, gdzie An­na­lee ją trzy­mała. Chyba w szafce noc­nej, ale nie je­stem pe­wien. Kiedy tu miesz­ka­li­śmy, broń na­wet nie była na­ła­do­wana.

– Może usły­szała, jak się wła­muje i po nią się­gnęła?

– Gdyby się prze­stra­szyła, chyba naj­pierw za­dzwo­ni­łaby na po­li­cję, a do­piero po­tem po­bie­głaby do sy­pialni po broń. No i co z ma­ilem?

– Może ją zmu­sił, żeby go na­pi­sała – po­wie­działa Ca­thy.

– Ale po co? Je­śli naj­pierw ka­zał jej na­pi­sać do mnie ma­ila, a po­tem ją za­bił, nie cze­kałby, aż tu do­trę. Wy­szedłby tyl­nymi drzwiami tak, że­bym go nie za­uwa­żył.

Pró­bo­wała my­śleć jak ten klaun.

– Może chciał, że­byś go zo­ba­czył.

Jay za­sta­no­wił się nad tym przez chwilę, a po­tem ukrył twarz w dło­niach.

– Nic dziw­nego, że te­raz my­ślą, że to ja! – Wziął ury­wany wdech. – Jack­son. Po­pro­sisz Ju­liet, żeby go ode­brała? On po­trze­buje ko­goś bli­skiego. Nie chcę zo­sta­wiać go u opie­kunki. I chcę sam mu o wszyst­kim po­wie­dzieć.

– Oczy­wi­ście. Ale spójrz na mnie.

Zsu­nął ręce w dół i po­pa­trzył jej w oczy.

– Jay, mu­sisz być silny. Dla niego. Nie mo­żesz pa­ni­ko­wać i się roz­kle­jać. Mu­sisz za­cho­wać ja­sność umy­słu. A ja do­pil­nuję, żeby po­li­cja wy­ko­nała swoją ro­botę i nie olała tego, co po­wie­dzia­łeś.

– Klaun – od­parł. – Kto mi uwie­rzy?

– Wła­śnie po to ten fa­cet za­ło­żył ko­stium klauna; żeby twoja wer­sja brzmiała nie­do­rzecz­nie. Ale wiesz co? Je­śli w ta­kim stroju po­je­chał do domu, lu­dzie go wi­dzieli. Je­śli za­trzy­mał się na „sto­pie” albo na czer­wo­nym świe­tle, nie­trudno było go za­uwa­żyć. Znaj­dziemy ja­kie­goś świadka.

Jay od­chy­lił się do tyłu i po­pa­trzył na su­fit.

– Dla­czego Bóg po­zwala, żeby spo­tkało mnie coś ta­kiego? Już sam roz­wód i walka o opiekę były nie­wia­ry­godne… utrata domu… syna… żony. Oskar­że­nia. A te­raz jesz­cze zo­stała za­mor­do­wana, a ja je­stem głów­nym po­dej­rza­nym?!

– Nie wiesz tego.

– Nie? Prze­słu­chi­wali mnie jak po­dej­rza­nego. To ja ją zna­la­złem. To moja broń. Mam idio­tyczną wer­sję wy­da­rzeń…

– Prawda to prawda, nie­ważne jak się pre­zen­tuje.

– Im to po­wiedz – od­parł. – Ja­kiś fa­cet ta­rza się ze śmie­chu, bo się wy­mknął, a ja za to beknę.

Ca­thy miała na­dzieję, że jej brat się myli.

6

Mu­siał jak naj­szyb­ciej po­zbyć się ko­stiumu klauna. Za­raz po tym, jak za­par­kuje bia­łego pick-upa tam, skąd go za­brał. Miał na­dzieję, że to miej­sce na­dal jest wolne. Gdyby było za­jęte, współ­pra­cow­nik bę­dący wła­ści­cie­lem auta po­my­śli po pro­stu, że szwan­kuje mu pa­mięć. Nie do­my­śli się, że ktoś za­brał mu klu­czyki z biurka, a jego wóz był wy­ko­rzy­stany do prze­stęp­czych ce­lów.

Wje­chał na par­king, zwol­nił i mi­nął rzą­dek aut. Miej­sce było pu­ste. Ide­al­nie. Za­par­ko­wał i chwy­cił wo­rek na śmieci. Ko­stium klauna, buty i ma­ska z do­kle­joną ły­siną i pe­ruką były upchnięte w środku. Gdyby je zna­leźli, zo­ba­czy­liby plamy krwi mię­dzy krop­kami. Nie za­mie­rzał po pro­stu go wy­rzu­cać. Mu­siał się upew­nić, że nikt ni­gdy go nie znaj­dzie.

Wszedł do bu­dynku i pew­nym kro­kiem ru­szył przez ko­ry­tarz z wor­kiem w ręce. Za­trzy­mał się przy ga­bi­ne­cie fa­ceta, który był wła­ści­cie­lem bia­łego auta. Jak zwy­kle nie było go przy biurku. Wszedł do środka i rzu­cił klu­czyki na blat, tam, gdzie je zna­lazł, a po­tem wy­mknął się z po­wro­tem.

Spa­lar­nia, w któ­rej uty­li­zo­wali nie­bez­pieczne od­pady, bę­dzie naj­lep­szym miej­scem, by po­zbyć się ko­stiumu. Skie­ro­wał się do tyl­nych drzwi, a po­tem do od­dziel­nego bu­dynku. Wszedł do środka i od razu po­czuł żar. Jego skórę zro­sił pot. Otwo­rzył drzwiczki, za któ­rymi uka­zały się pło­mie­nie, i wrzu­cił wo­rek do środka. Ogień na­tych­miast go stra­wił.

Stał tam jesz­cze przez chwilę i pa­trzył, jak w dole tań­czą po­ma­rań­czowe ję­zyki. Je­śli pie­kło ist­nieje, to czy tak wła­śnie wy­gląda?

Za­mknął drzwiczki i otarł pot z brwi. Ja­kie to śmieszne my­śleć o pie­kle. Na­wet w coś ta­kiego nie wie­rzył.

Wy­szedł z bu­dynku na wil­gotny wiatr, który nieco go ochło­dził. Ro­zej­rzał się na prawo i lewo. Za bu­dyn­kiem stało kilku pra­cow­ni­ków i pa­liło pa­pie­rosy. Ża­den go nie za­uwa­żył. Ni­gdy go nie za­uwa­żali. Ale wkrótce sta­nie się kimś waż­nym.

Wy­pro­sto­wał się i wziął głę­boki od­dech, a po­tem wró­cił, by do­koń­czyć pracę. Te­raz już nikt nie po­wiąże go ze śmier­cią An­na­lee. Dy­miący re­wol­wer wska­zy­wał na Jaya. Po je­dy­nym in­nym do­wo­dzie po­zo­stała tylko kupka po­piołu wśród pło­mieni. Tyle pro­ble­mów roz­wią­za­nych w je­den dzień. Od lat nie czuł się tak do­brze.

7

Pod­czas gdy Ca­thy była w środku, Mi­chael chwy­cił lor­netkę, wy­jął z auta wa­lizkę z ze­sta­wem kry­mi­na­li­stycz­nym i przyj­rzał się traw­ni­kowi An­na­lee. Szu­kał od­ci­sków stóp w tra­wie wzdłuż li­nii chod­nika, ale gleba była zbyt su­cha. Działka nie była od­gro­dzona po bo­kach domu, więc po­woli go ob­szedł, szu­ka­jąc śla­dów wła­ma­nia. Ża­lu­zje na­dal były za­ciąg­nięte, ale jedno okno wy­glą­dało na otwarte. Za­bójca mógł tędy wejść, ale czy za­trzy­małby się, żeby z po­wro­tem spu­ścić ża­lu­zję?

Do­tarł na tylne po­dwó­rze i za­uwa­żył, że po­li­cja od­gro­dziła ka­wa­łek te­renu wo­kół tyl­nych drzwi. Przyj­rzał się im przez lor­netkę. Tu też ani śladu wła­ma­nia.

Kiedy ob­szedł już cały dom i obej­rzał wszyst­kie okna, wró­cił na ulicę. Po obu stro­nach działki ro­sły drzewa. Moż­liwe, że za­bójca po­zbył się czę­ści do­wo­dów, za­nim od­je­chał. Może pe­ruki? Ko­stiumu?

Wszedł mię­dzy drzewa ro­snące przy ulicy w po­szu­ki­wa­niu cze­go­kol­wiek, co mor­derca mógł wy­rzu­cić przez okno. Zna­lazł kilka pu­szek po na­po­jach. Wy­jął wo­re­czek stru­nowy z wa­lizki i spa­ko­wał je. Wąt­pił, by zo­sta­wił je za­bójca. Pu­sta puszka po coli nie fi­gu­ro­wa­łaby na pierw­szym miej­scu li­sty do­wo­dów do po­zby­cia.

Szedł da­lej, zbie­ra­jąc roz­rzu­cone śmieci – pu­stą bu­telkę po wo­dzie, stary wo­rek, jesz­cze wię­cej pu­szek. Spa­ko­wał wszystko, by od­dać Ma­xowi, na wszelki wy­pa­dek. Wy­glą­dało jed­nak na to, że za­bójca nic tu nie wy­rzu­cił.

Wró­cił tą samą drogą, by spraw­dzić jesz­cze raz. Kiedy do­tarł do domu, za­uwa­żył Ju­liet i Holly sie­dzące w au­cie star­szej sio­stry przy otwar­tych drzwiach. Holly na­dal była w roz­sypce. Ju­liet ga­piła się na dom.

Gdyby tylko mógł choć na chwilę tam wejść i rzu­cić okiem na miej­sce zbrodni… Ale Max ni­gdy na to nie po­zwoli. Był zbyt dumny, by co­kol­wiek kon­sul­to­wać z Mi­cha­elem, zwłasz­cza sprawę za­bój­stwa. Cho­ciaż Ma­xowi za­le­żało na opi­nii młod­szego brata, po­wie­działby, że Mi­chael jest za bar­dzo zżyty z tą ro­dziną, by być obiek­tyw­nym. I chyba miał ra­cję.

Ale tak wiele rze­czy chciałby wie­dzieć. Czy An­na­lee zo­stała za­strze­lona w wan­nie? Czy wodę na­lano do niej wcze­śniej, czy póź­niej? Czy były ślady walki? Czy wszę­dzie w domu była krew? Gdyby cho­ciaż mógł zo­ba­czyć, gdzie zna­le­ziono ciało, może uda­łoby mu się od­two­rzyć, jak się tam do­stała, kiedy zdała so­bie sprawę, że jest w nie­bez­pie­czeń­stwie, gdzie i kiedy mor­derca się jej po­ka­zał.

Nie miał jed­nak ta­kiej moż­li­wo­ści, i to z wła­snej winy. Mu­siał za­ufać bratu i po­li­cji, z któ­rej on sam zo­stał zwol­niony.

8

Po­li­cjanci na­le­gali, by kon­ty­nu­ować prze­słu­cha­nie Jaya na po­ste­runku, więc Ca­thy po­wie­działa im, że go tam za­wie­zie. Sio­stry po­wi­tały go przed do­mem uści­skami i łzami, a Ca­thy wzięła Mi­cha­ela na stronę i stre­ściła mu to, co opo­wie­dział jej Jay.

– Po­trze­buję two­jej po­mocy – po­wie­działa. – Mo­żesz po­je­chać do domu Jaya i po­szu­kać w jego kom­pu­te­rze tego ma­ila od An­na­lee? Wy­dru­kuj go i przy­wieź mi na po­ste­ru­nek.

– Ja­sne – od­parł. – Masz klucz?

– Tak. – Wy­cią­gnęła z to­rebki pęk klu­czy i zdjęła z kółka je­den pod­pi­sany imie­niem brata.

– Mi­chael, je­śli ta sprawa wy­ciek­nie do me­diów, nikt mu nie uwie­rzy. Sama bym nie uwie­rzyła.

– A wie­rzysz?

– Tak, oczy­wi­ście. To mój brat. Nie zro­biłby cze­goś ta­kiego matce wła­snego dziecka. – Spoj­rzała w stronę Jaya sto­ją­cego w ob­ję­ciach Ju­liet. – Kto­kol­wiek to zro­bił, ce­lowo tak wszystko ukar­to­wał, żeby jego wer­sja zda­rzeń wy­da­wała się skan­da­licz­nie głu­pia.

Mi­chael miał ten cha­rak­te­ry­styczny wy­raz twa­rzy, świad­czący o tym, że jego umysł działa na peł­nych ob­ro­tach.

– Bę­dziemy po­trze­bo­wać szcze­gó­ło­wego opisu tego ko­stiumu klauna. Mogę po­jeź­dzić po skle­pach i spraw­dzić, czy ktoś ostat­nio taki ku­pił. – Ro­zej­rzał się po roz­le­głym traw­niku. – Jay mó­wił, że klaun szedł przez trawę. Przyj­rza­łem się po­dwó­rzu i nie za­uwa­ży­łem żad­nych śla­dów. Ostat­nio było su­cho, ale może w ła­zience są ja­kieś od­ci­ski, albo na wy­kła­dzi­nie, bo mógł mieć mo­kre po­de­szwy, kiedy wy­cho­dził.

– Czy oni wie­dzą, co ro­bią, Mi­chael? Czy na Ma­xie i Alu można po­le­gać?

– Mu­simy im za­ufać. Nie mamy wy­boru. – Do­strze­gła, że drży mu żu­chwa i wy­wnio­sko­wała, że chyba jed­nak wąt­pił w ich kom­pe­ten­cje. – Bę­dzie do­brze. Max jest świet­nie wy­szko­lony, a Al ma do­świad­cze­nie.

– Al For­bes już dwa lata temu dzia­łał tylko dzięki sile roz­pędu, kiedy pra­co­wa­li­ście z Joem w wy­dziale – od­parła. – Chce ja­koś do­trwać do eme­ry­tury i od­li­cza czas, prze­cież wiesz. Naj­prost­szym spo­so­bem do­pro­wa­dze­nia tej sprawy do końca jest oskar­że­nie Jaya i za­mknię­cie śledz­twa.

– Mam na­dzieję, że się my­lisz – po­wie­dział Mi­chael. – Mój brat ra­czej tak nie po­stąpi.

Ale Ca­thy wie­działa, że Max i Mi­chael mieli zu­peł­nie inną etykę pracy.

– Chyba nie bę­dziesz na­prawdę go re­pre­zen­to­wać, co, Ca­thy? – spy­tał Mi­chael.

– Mu­szę.

– Wcale nie. Mo­żesz za­trud­nić ko­goś in­nego.

– To mój brat! Nie ma nic waż­niej­szego.

– Ale wy­szłaś z wprawy, Ca­thy. Od dwóch lat nie prak­ty­ku­jesz i ni­gdy nie pra­co­wa­łaś jako obrońca.

– Wiem tylko, że on mnie te­raz po­trze­buje. Może je­śli sprawa zaj­dzie da­lej, ścią­gniemy ko­goś jesz­cze. Ale tu­taj jest moje miej­sce. – Spoj­rzała na ze­ga­rek. – O nie… Mia­łam dzi­siaj być w te­le­wi­zji. Mu­szę za­dzwo­nić.

Prędko wy­brała nu­mer do pro­du­centa sta­cji FOX i po­wie­działa mu, że ma pilną ro­dzinną sprawę i nie może przy­je­chać, ale po­kie­ro­wała go na swo­jego bloga, na któ­rym już zdą­żyła opu­bli­ko­wać naj­now­szą in­for­ma­cję w spra­wie Sary Che­sney. Kiedy się roz­łą­czyła, zdała so­bie sprawę, że ko­lejny raz już ra­czej jej nie za­prosi… Chyba żeby po­roz­ma­wiać o spra­wie jej brata.

– Trzy­masz się? – spy­tał Mi­chael, kiedy się roz­łą­czyła.

– Tak. Mu­szę.

– Za­dzwo­nisz do mnie, je­śli będę mógł spraw­dzić coś jesz­cze?

– Wiesz, że tak. Ufam ci bar­dziej niż im. Zba­daj każdy trop, który znaj­dziesz. Mo­żemy po­móc Ma­xowi przy tej spra­wie, czy mu się to po­doba, czy nie.