Piekielna umowa ebook

Anna Wolf

Piekielna umowa

Rozdział 1

Samantha

Stoję, na razie, pośrodku niczego. W sumie jeszcze nie nadałam temu miejscu nazwy. Nie wiem do końca, jak stworzę to, co sobie zaplanowałam. Oczywiście, o ile zgodzę się to przejąć. Rozglądam się uważnie. Muszę obejrzeć każdy kąt, żeby wiedzieć, co mogłabym z tym zrobić. Mam plan, zajebisty plan, ale przede wszystkim muszę przekalkulować zyski i straty. To podstawa. Tutaj wszystko popadło w ruinę. Sypiący się tynk, farba odchodząca ze ścian pamiętających lepsze czasy. Plamy dziwnego pochodzenia… Jedyna dobra rzecz w tym miejscu to podłoga. Tak. Ona mogłaby zostać, reszta jest do wyrzucenia, odnowienia, do bardzo gruntownego remontu. Nawet nie chcę myśleć, ile pieniędzy muszę w to włożyć. Na samą myśl aż boli mnie portfel.

Też mi się trafiło, nie ma co. Stara sala bokserska. Jestem ciekawa, jak tutaj musiało być przedtem, kiedy przeżywała swoje lata świetności. To miejsce zapewne tętniło życiem. Przyciągało wiele osób. A obecnie stoi zapomniane, z toną pokrywającego je kurzu i jakimiś resztkami ringu. Zastanawia mnie jeszcze jedna sprawa: dlaczego ktoś chce mi to oddać za darmo? Dzisiaj niczego nie dostaje się za darmo, a na pewno nie takie rzeczy. Jestem zaskoczona, że mam dostać to miejsce, i to od nieznajomego. To wszystko naprawdę jest bardzo dziwne. Nie wiem, o co w tym chodzi. Ale jestem pewna, że o coś musi. A zazwyczaj, kiedy nie wiadomo o co, to chodzi o pieniądze.

– I co o tym sądzisz? – pyta Oliv i patrzy na mnie z oczami szczeniaczka.

– Sama nie wiem. Masz pojęcie, ile pieniędzy trzeba w to włożyć? – Zataczam koło ręką.

– Ale to Miami – okręca się dookoła z rozłożonymi dłońmi – a to miejsce jest za darmo. Nie ma nad czym myśleć. Zawsze możesz je sprzedać i zarobić. Sammy, proszę cię, zgódź się.

– Jeśli wezmę, to na pewno nie sprzedam. To dobra lokalizacja, idealna na realizację mojego planu – stwierdzam. Rozglądam się raz jeszcze po lokalu. Jest naprawdę duży i ma potencjał, co mogę wykorzystać do mojego przedsięwzięcia. – Dobra, bierzemy go.

– Tak! – wykrzykuje Oliv, rzuca się na mnie i ściska tak mocno, że aż brakuje mi powietrza.

– Ogłuchnę przez ciebie, kobieto.

– Eee tam. – Macha ręką. – Trzeba to uczcić.

– Najpierw może podpiszemy papiery, co?

– Tam jest. – Siostra wskazuje faceta w garniturze, z teczką w dłoni, który spokojnie czeka, aż podejmę decyzję. I właśnie ją podjęłam.

Biorę głęboki oddech i ruszam w jego kierunku. To będzie coś zupełnie innego, niż to, co do tej pory robiłam. Mam łeb do interesów, nie kryję się z tym, ale to Miami, Wschodnie Wybrzeże. Inni ludzie, inne miejsce… Jednak właśnie tego potrzebuję, muszę zacząć od nowa. Zapomnieć o cholernej przeszłości i latach zmarnowanych przez czyjąś głupotę. Za błędy się płaci, i to bardzo dużo, przynajmniej zazwyczaj tak się dzieje. Każdy wybór ma swoje konsekwencje. A ludzie często o tym zapominają.

– I jak? Zdecydowała się pani? – pyta koleś, kiedy do niego podchodzimy. Nie znoszę prawników.

– Tak. Ale chcę zapytać o coś jeszcze.

– Oczywiście. Bardzo proszę. – Uśmiecha się.

– Dlaczego ktoś chce mi oddać takie miejsce za darmo?

– To decyzja mojego klienta.

– Naprawdę pan nie wie? – pytam ponownie, bo nie chce mi się w to wierzyć.

– Nie wnikam, dlaczego tak zdecydował. Testament jest jednoznaczny. Pani jest spadkobierczynią.

– A dlaczego nie siostra i ja? Jesteśmy dwie.

– Naprawdę nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Wiedzę na ten temat miał jedynie mój klient, ale skoro mowa o testamencie, to obawiam się, że też nie jestem w stanie dać paniom odpowiedź.

– Wiem i ubolewam nad tym.

– Więc?

– Zgadzam się – oznajmiam i kiwam jeszcze głową dla potwierdzenia.

– Super. Zatem…

Dziesięć minut później prawnik wychodzi, a ja zostaję właścicielką budynku. Spadek jest wart grube pieniądze. Nie mam pojęcia, ile dokładnie, ale obstawiam, że coś koło miliona dolarów. Nie wiem, dlaczego akurat mi przypadł w udziale, lecz darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby i na pewno nie będę z tego powodu płakać.

– Cholera, Sammy. Jesteś bogata – stwierdza siostra.

– Oliv, to pojęcie względne. Nie zjem tego, ale mogę na tym zarobić.

– Chyba właśnie o to ci chodziło.

– Tak. Nie spodziewałam się jednak, że moje plany tak szybko się ziszczą. Chociaż przede mną jeszcze daleka droga i czeka nas mnóstwo pracy, żeby ten lokal świecił niczym neon. A dzięki temu wywiążę się z umowy.

– Damy radę. Jak nie my, to kto?

– Tylko my.

Rozglądam się jeszcze raz dookoła i uśmiecham. To będzie niezły lokal. Mam nadzieję, że przyniesie spory zysk, ale najpierw sporo muszę w niego włożyć. To będzie naprawdę kosztowna inwestycja. Całe szczęście, że mam jakieś fundusze.

Kiwam do siostry na znak, że wychodzimy. Idzie pierwsza, a ja powoli za nią. Czuję się w końcu na miejscu. Po chwili zamykam za nami ciężkie metalowe drzwi i wraz z siostrą wychodzę na zewnątrz. Słońce oraz gorące powietrze od razu w nas uderzają. Spoglądam na okolicę i dopiero teraz dostrzegam, że budynek chyba jednak nie znajduje się w tak świetnej lokalizacji, jak myślałam. Chociaż z drugiej strony wydaje się ona wręcz idealna do tego, co chcę otworzyć. Moi rodzice na wieść o tym chyba przewróciliby się w grobie, gdyby nie żyli, ale ja wiem, co robię. A oni… Cóż, w zasadzie nie mam z nimi kontaktu. Jak wspomniałam, każdy wybór ma swoje konsekwencje.

Wsiadam za kierownicę, a siostra zajmuje fotel obok. Odpalam silnik i ruszamy w kierunku hotelu. Nie spodziewałam się, że zamieszkamy w Miami, ale to miasto jest dobre jak każde inne. Czasem potrzeba zmian, żeby iść do przodu. A Oliv musi zacząć od nowa. Kocham ją i zrobiłabym dla niej wszystko. Naprawdę wszystko. Zmieniam pas i spoglądam na nią, zauważając, że podziwia widoki przez szybę.

– Podoba ci się tutaj?

– Bardzo. Dziękuję, że wzięłaś mnie ze sobą.

– A miałam cię zostawić na pożarcie tym hienom? Oszalałaś?

– Nie, ale wiesz, jak jest… – Wzrusza ramionami.

– Jesteś moją siostrą. Co by się nie działo, zawsze będę po twojej stronie.

– Jestem wyklęta.

– Olać ich. Nigdy im nie dogodziłyśmy. Zawsze byłyśmy nie takie, jak tego chcieli.

– Tylko że to nie ciebie obwiniają o całe zło.

– A chodziło im o ciebie czy o nas? – prycham.

– Byłam ich nadzieją.

– Na ich niespełnione ambicje… Niech się walą. Damy sobie radę same. Zobacz, jesteśmy w Miami, słońce. Miami! – krzyczę i na chwilę odrywam ręce od kierownicy, żeby wyrzucić je w powietrze, po czym chwytam ją z powrotem, by nie spowodować wypadku.

– Miami! – krzyczy i pierwszy raz od dawna widzę ją szczęśliwą. – To co teraz?

– Teraz jedziemy do hotelu i musimy poszukać mieszkania na wynajem. Skoro mamy tutaj zostać, to hotel na dłużej odpada.

– Racja. Ale chcę się dokładać do rachunków.

– Nie ma problemu. I cholera, to jest cholerne Miami – powtarzam z ekscytacją jak mała dziewczynka.

– Wiem, Sam. Wiem.

Patrick

Spoglądam na brata. Przegląda jakieś papiery, gdy ja układam w głowie plan. Nigdy na nic nie liczyłem. Na wszystko, co mam, musiałem zapracować sam. Nie było łatwo. Teraz jest może mniej ciężko, ale nadal z nieba nic nie leci.

– Idziemy do klubu? – pytam.

– Nie chce mi się. Muszę to – wskazuje na papiery – dokończyć.

– Ale z ciebie sztywniak – drażnię się z nim.

– Założę się, że ty masz sztywne co innego.

– Skąd wiesz? – śmieję się, ponieważ ma rację.

– Klub i ty? To oznacza tylko tyle, że chcesz poruchać.

– Jak ty mnie znasz – cmokam.

– Bo jestem twoim bratem. I wielokrotnie ratowałem ci dupę, braciszku.

– Przesadzasz – prycham i macham ręką. Chociaż, gdyby się nad tym zastanowić, to jednak trochę racji ma.

– Przypomnieć ci ostatnią dziewczynę? – Na samą myśl aż się wzdrygam.

– Dobra, to był wyjątek.

– Taaa, zawsze jest wyjątek. Ty nigdy nie zmądrzejesz, prawda?

– Nie mam dziewczyny ani tym bardziej żony. Nikomu krzywdy nie robię, więc o co ci chodzi?

– O nic – wzdycha. – Daj mi kwadrans i pojedziemy do tego klubu. Ale jeszcze tydzień i potem wracamy do Miami, Patrick. Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.

– O ile wszystko pójdzie zgodnie z planem.

– Nie przewiduję opóźnień. A teraz przestań paplać i daj mi popracować, bo poczekasz sobie dłużej na to wyjście.

Kręcę głową, ale nic więcej nie mówię. Wiem, że im szybciej skończy, tym szybciej wyjdziemy.

Rozdział 2

Patrick

– Kiedy wracamy do Miami? – dopytuje brat. To miało nastąpić dawno temu, a wciąż tutaj tkwimy.

– Jak dokończymy wszystkie sprawy – odpowiadam, bo rzeczywiście nasz powrót do domu się przeciąga. Jednak nie dlatego, że nie udało nam się załatwić tego, co chcieliśmy, tylko dlatego, że pojawiły się inne okazje do zarobienia forsy. – A dlaczego pytasz? – Rzucam mu spojrzenie, po czym sprawdzam ostatnią umowę.

– To ci się nie spodoba – mamrocze, na co wzdycham.

– Wiele rzeczy mi się nie podoba, no i co z tego? – Unoszę brew i spoglądam na Toma. – Dawaj. Co tam masz?

– To. – Podaje mi swój telefon i stuka w ekran. – Czytaj.

Patrzę na jakiś artykuł i zdjęcie. Przesuwam palcem w górę. Stwierdzam, że ktoś nieźle się postarał. Dobry lokal, sporo klientów, morze lejącego się alkoholu i zapewne masa spływających pieniędzy. Jednak kiedy przewijam niżej, rzuca mi się w oczy coś, co sprawia, że sztywnieję. Patrzę na brata. Milczy.

– To jakiś, kurwa, żart?

– Nie, nie nazwałbym tego żartem, braciszku.

– Ale jak, do jasnego chuja?

– Mnie się pytasz?

– Nie miał prawa – burzę się.

– Cóż… To już nie jest nasze miejsce. Zdaje się, że nas wychujano.

– Pieprzony głupiec – cedzę. – Co on sobie myślał, do cholery, sprzedając nasz majątek? Budynek należał się nam! – Puszczają mi nerwy.

– Ale był jego, więc mógł z nim zrobić, co tylko chciał.

– Pierdolę to. Zaharowuję swoją dupę, żeby do czegoś dojść.

– I doszedłeś.

– Ale jakim prawem pozbywa się takiej nieruchomości?

– No właśnie miał prawo. Uspokój się.

– Takiego chuja, jak odpuszczę. Ten lokal będzie mój, tak czy inaczej. Mieliśmy wobec niego plany, a on go sprzedał! – ryczę i walę pięścią w stół.

– To co chcesz teraz zrobić? Jechać tam i powiedzieć: „to mój lokal”? – kpi.

– Nie. Mam zamiar dać tyle, żeby ten ktoś się wyniósł z mojego miasta i z tego budynku. Stać mnie na to.

– To będzie interesujące, zważywszy na jego obecny stan i wygląd. Budynek teraz będzie kosztował majątek.

– Chuj mnie to obchodzi. Mam pieniądze, do cholery. A jak nie…

– Wiem, że cię stać. W końcu jestem twoim wspólnikiem. Znam twoje finanse. I lepiej, żebyś mówił o legalnym przejęciu. – Patrzy na mnie sugestywnie.

– Zobaczymy. Ale przygotuj się, że trochę wydamy w Miami.

– Nie ma sprawy. Najpierw jednak ogarnijmy biznes tutaj, a potem możemy jechać. Bo jak widać, trzeba zarobić więcej. Chociaż osobiście uważam, że tatusiek wyświadczył nam przysługę.

Spoglądam na brata, jakby oszalał, ale nie komentuję jego słów. On zawsze jest taki poukładany. To on z naszej dwójki wydaje się bardziej stonowany i nie rządzą nim emocje tak jak mną. Również potrafię trzeźwo myśleć, ale mam krótki zapłon, a Tom czasem doprowadza mnie do szału. Człowiek musi się od czasu do czasu zabawić, a nie tylko gnić w jednym miejscu i martwić się o przyszłość. Jednak w tym momencie jestem nieziemsko wkurwiony. Nie było mnie dwa miesiące w Miami, a tam odstawiają się takie cyrki. Kimkolwiek jest osoba, która kupiła ten budynek, odsprzeda mi go. Zaoferuję jej tyle, że nie będzie mogła tego odrzucić i nie będzie miała wyjścia. Każdy ma swoją cenę.

A teraz pora wracać do urabiania kolejnego klienta. Nie jest to jakaś ciężka robota, ale handel nieruchomościami to zupełnie coś innego i przysparza czasem wielu problemów. Zyski jednak zazwyczaj są naprawdę duże, jeśli umiejętnie poprowadzi się negocjacje, więc włożony wysiłek zostaje zrekompensowany. Czasem zwykła perswazja wystarczy, a w innych przypadkach można coś nabyć… w trochę bardziej skomplikowany sposób. Jednak tej nieruchomości w Miami nie odpuszczę. Jest warta grube, tłuste miliony dolców i prędzej czy później będzie moja.

Samantha

Dwa miesiące zajęło mi doprowadzenie tej budy do stanu używalności, ale efekt jest nieziemski, chociaż nazwa lokalu sugeruje coś zupełnie innego. Jednak idealnie pasuje. „Hell” to dobra nazwa. W końcu w piekle jest gorąco, duszno i zmysłowo, a takie właśnie są moje dziewczyny i muzyka, do której tańczą.

Klientów przybywa, alkohol schodzi litrami, a przecież chodzi o to, żeby zarobić. Wszyscy są zadowoleni, a ja pilnuję, żeby ten biznes się kręcił, chociaż przyznaję, że musiałam zastosować pewien trik. Moi pracownicy i klienci myślą, że szefem jest mężczyzna, a mnie mają tylko za managera klubu, podczas gdy tak naprawdę szefem jestem ja. Drobne oszustwo, ale jakoś trzeba sobie radzić w świecie facetów, którzy są zwyczajnymi dupkami, myślącymi, że jak włożą dziewczynie za stanik dolara, to ona zatańczy dla nich na rurze i jeszcze zrobi im loda. Frajerzy.

Właśnie siedzę w biurze i przeglądam listę osób do naboru na ochroniarzy. Muszę mieć mężczyzn do pilnowania porządku i wzbudzania strachu. Takich, którzy jednym spojrzeniem mogą zniechęcić do podskakiwania. Potrzebuję co najmniej czterech, a może nawet więcej. Na razie zatrudniłam dwóch, ale to stanowczo za mało. Nie ogarną tej zgrai, kiedy rozkręcimy się na dobre. Już jest nieźle, a to dopiero początek.

– Jak idzie nabór? – odzywa się moja siostra, która trzyma jedzenie na wynos. Przez to wszystko nawet nie miałam czasu nic dzisiaj zjeść. Mam za dużo roboty.

– Wybrałam dwóch, reszta to jakieś miernoty. Czy oni myślą, że koleś ważący sześćdziesiąt kilogramów poradzi sobie z tymi pijanymi napaleńcami?

– Teoretycznie mógłby. Wszystko zależy od techniki.

– Owszem, ale trzeba mieć jeszcze siłę. A jak ostatnio jeden wyskoczył z łapami do dziewczyny, bo chciał, żeby mu na kolanach usiadła, to musiałam sama interweniować, bo ochroniarz go nie ogarnął.

– Ech. A gdzie ja wtedy byłam, że nic o tym nie wiem?

– Szykowałaś dziewczyny. Dlatego stwierdziłam, że potrzebujemy kogoś napakowanego, żeby straszył samym wyglądem. Ale mam wrażenie, że ta część populacji myśli jedynie jedną częścią ciała – oznajmiam.

– Amen, siostro.

– Właśnie. A teraz dawaj to żarcie, bo mi zaraz żołądek przyrośnie do kręgosłupa.

– Masz. – Podaje mi opakowanie z kurczakiem w sosie słodko-kwaśnym.

– Dzięki. – Otwieram i na widok jedzenia zaczyna mi burczeć wbrzuchu.

– Jadłaś coś dzisiaj?

– Nie miałam czasu. – Biorę do ust kawałek kurczaka i zaczynam przeżuwać. – Ale na szczęście czuwasz nade mną.

– Bo ty zapominasz o bożym świecie, kiedy pracujesz, a to niedobrze. Wiesz, że powinnaś jeść regularnie.

– Wiem, ale zapominam. – Wzruszam ramionami. – Smacznego.

– Wzajemnie.

Obie pochłaniamy swoje porcje, ale Oliv kończy szybciej. Puszcza mi oko i zajmuje miejsce na kanapie. Gdy kończę swój ryż, wyrzucam opakowanie do kosza stojącego obok biurka. Wybrałam takie w jasnym kolorze. Wystarczy, że cały lokal jest ciemny niczym noc. Zresztą to był jej pomysł, a ja się cieszę, że mam ją przy sobie. Mamy podział obowiązków i zysków. Dobrze mieć obok siebie kogoś bliskiego i zaufanego. Wtedy interes łatwiej idzie i nie trzeba się tak stresować. A to bardzo ważne, bo w tej branży często zdarzają się stresujące sytuacje.

Sięgam po wodę. Muszę się napić, mimo że jestem pełna. W sumie to było moje śniadanie albo raczej trzy posiłki w jednym. Zakręcam butelkę, gdy ktoś puka do drzwi, a po chwili pojawia się w nich głowa jednego z ochroniarzy.

– Ktoś do pani.

– To znaczy?

– W sprawie pracy.

– Ale ja jeszcze nie dałam ogłoszenia…

– Nie wiem, koleś czeka – kiwa za siebie – na korytarzu.

– Okej, zaproś go tutaj.

Odstawiam wodę, włosy na szybko związuję w prowizoryczny kok, po czym wycieram papierową chusteczką usta, żeby przypadkiem nie mieć na twarzy jakichś resztek jedzenia. Odwracam głowę i spoglądam na siostrę, która nadal siedzi na kanapie w głębi pomieszczenia. Jest tak cicho, jakby jej nie było.

– Proszę – odzywam się, słysząc pukanie.

Drzwi się otwierają, a moim oczom ukazuje się mój potencjalny pracownik. I niech mnie jasna cholera. Szczęka mi dosłownie opada. Ożeż i ja cię pierniczę. Facet to kolos. Dosłownie. Wygląda jak chodząca góra mięcha. Kogoś takiego właśnie szukam. Będzie idealnym straszakiem. Uśmiecham się nieznacznie pod nosem, zapraszając gestem, żeby podszedł bliżej.

– Dzień dobry, ja w sprawie pracy. – Ciekawe, skąd się dowiedział, że kogoś szukam… – Może powinienem najpierw zadzwonić, ale wolałem zjawić się osobiście.

– Jeszcze lepiej. – Uśmiecham się do niego. – Zapraszam. – Wskazuję fotel po przeciwnej stronie biurka i rzucam szybkie spojrzenie siostrze, której on nie dostrzegł albo tylko udaje, że jej nie widzi.

– Jestem Silvio.

– Samantha – przedstawiam się pełnym imieniem. – Więc chcesz tutaj pracować i być ochroniarzem?

– Tak, potrzebuję pracy, nawet bardzo – mówi z lekko spuszczoną głową, a ja mam przeczucie, że zaraz usłyszę coś, co powinno mnie do niego zachęcić lub zniechęcić. – Jestem wielki, mogę złapać dwóch gości naraz i ich wyprowadzić albo… – unosi głowę i uśmiecha się łobuzersko – …komuś obić mordę.

Ach, i to mi się podoba.

– Widzę. Jesteś naprawdę dobrze zbudowany.

– I mam dwa metry wzrostu.

– Cholera. Ale dlaczego akurat to miejsce? – pytam, bacznie mu się przyglądając. – W mieście jest dużo lokali, w których potrzebują ochroniarzy. Z taką posturą – uśmiecham się do niego – zatrudniliby cię wszędzie.

– No właśnie nie wszędzie.

– Dlaczego? – Opieram się plecami o fotel w oczekiwaniu na jego odpowiedź.

– Cóż… Niedawno wyszedłem z pudła. – Wiedziałam, że nie może być tak kolorowo. – Nie każdy chce do pracy kogoś takiego jak ja. Wolę powiedzieć o tym na wstępie, niż później zostać wyrzuconym. Lubię jasne i klarowne sytuacje.

Ma u mnie punkt za szczerość. W tym momencie powinnam mu podziękować, ale nie zrobię tego. Myślę, że kryje się w nim coś jeszcze. Coś, czego nie chce mi powiedzieć. A moje przeczucia przeważnie się sprawdzają. Jednak nie musi nic więcej dodawać. Wygląda na twardziela o gołębim sercu, który po prostu gdzieś po drodze się zgubił. Idealnie się nada do tej roboty.

– Rozumiem. – Wstaje i spogląda na mnie. – Ktoś taki jak ja nie ma szans na zdobycie pracy tutaj.

– Siadaj. – Macham dłonią, żeby z powrotem zajął miejsce. – Jeszcze nie skończyliśmy rozmowy.

– Nie?

– Nie. To są moje warunki. – Podsuwam mu kartkę, gdzie wypisałam podpunkty, które musi spełnić każdy pracownik.

– Czyli dostałem tę pracę? – pyta zaskoczony.

– Na to wygląda, ale musisz się dostosować do zasad, bo inaczej wylecisz w trybie natychmiastowym. To specyficzna robota.

– Nie ma sprawy. Więc to są te zasady. – Stuka palcem w kartkę.

– Tak, ale najważniejsza z nich to: nie dotykasz dziewczyn, nigdy – zaczynam. Potem wyjaśniam mu, ile będzie zarabiał i jakie są jego obowiązki.

– Czyli mam rozumieć, że odpowiadam też za bezpieczeństwo dziewczyn?

– Tak. Jesteś osobą, która dostanie więcej obowiązków, a co za tym idzie, większą wypłatę.

– Cholera.

– Więc jak? Umowa stoi? Jesteś zainteresowany?

– Jasne, że tak.

– A nie znasz przypadkiem kogoś takiego jak ty? Wiesz, chodzi mi o wygląd. Po prostu wielcy faceci budzą respekt – tłumaczę mu jak kretynka. – Brakuje nam rąk do pracy, a klientów cały czas przybywa.

– Tak się składa, że być może znam. Mój straszy brat właśnie wrócił do miasta i na pewno będzie potrzebował pracy.

– Brzmi obiecująco. Możecie przyjść razem dzisiaj wieczorem?

– Sądzę, że nie będzie z tym problemu.

– Okej. Porozmawiam z nim, ale niczego nie obiecuję. Jednak istnieje też opcja, że od razu go zatrudnię – oświadczam, licząc, że to będzie naprawdę odpowiedni człowiek na stanowisko ochroniarza. Nie chcę zatrudniać co chwilę kogoś nowego. Potrzebuję zgranego zespołu.

– Dzięki. Ratuje mi pani tyłek.

– Samantha, jeśli już. To ty musisz zadbać o tyłki innych – rzucam ze śmiechem.

– Zrobi się, szefowo.

– O, to też mi pasuje. Widzimy się za – spoglądam na zegarek – cztery godziny.

– Do zobaczenia – mówi, wstaje i wychodzi.

Odwracam się w fotelu w kierunku mojej siostry, która wygląda niczym ryba wyciągnięta z wody. Uśmiecham się do niej.

– I co o nim myślisz?

– Boże drogi, toż to kawał chłopa – odpowiada, a mnie wciąż dziwi to, że on jej nie dostrzegł.

– Idealny do tej roboty, tak uważam. Będzie postrachem dla naszych klientów. Teraz zastanowią się dwa razy, nim coś zrobią.

Siostra szczerzy się na moje słowa.

– Tak. Ale naprawdę chcesz zatrudnić byłego więźnia? Ciągle ci mało?

– Hmmm… Dobrze wiesz, że więzienie to piekło.

– Wiem aż za dobrze.

– W takim razie rozumiesz. A teraz – pukam w biurko – musimy zabierać się do pracy, nikt jej za nas nie zrobi. Stoisz dzisiaj za barem.

– Mamy jeszcze czas – marudzi.

– Owszem, ale musimy poukładać alkohol na półkach, kilka skrzynek tego jest. A jeszcze trzeba posprawdzać inne rzeczy.

– A czy mam jakieś wyjście, ty tyranie?

– Nie masz, to fakt. – Śmieję się. – Ale nie narzekaj. Dobrze ci płacę. – Żartobliwie jej wytykam.

– Liczenie kasy na koncie to akurat najprzyjemniejsza część tej pracy.

Kręcę głową i się uśmiecham. Oliv to chodzący kalkulator, ma w głowie całą matematykę. Nie żebym ja nie miała, ale ona lubi cyferki i to, co z nimi związane. Ja mam nosa do interesów, a ona do tego. Całkiem zgrany z nas duet. I cieszę się, że jest tutaj ze mną. Przykro mi tylko, że pewne sprawy nie potoczyły się tak, jak powinny, ale może wyjdzie to nam na dobre.

Gdy nastaje późne popołudnie i tylko trzydzieści minut dzieli nas od otwarcia klubu, sprawdzam, czy wszystko jest na swoim miejscu, łącznie ze mną i moim ubiorem. Skoro to klub nocny, strój zakonnicy nie wchodzi w grę. Trzeba się prezentować odpowiednio, ale równocześnie niezbyt wulgarnie, skoro oficjalnie jestem managerem. Więc moje czarne spodenki, tego samego koloru bluzka ze sporym dekoltem oraz sandały na wysokim obcasie idealnie się nadają. Tak ubrana pasuję do tego miejsca, zbytnio się nie wyróżniając. Jednak też nie przypominam żadnej z tancerek.

Kiwam głową ochroniarzowi i wskazuję na zegarek na mojej ręce, żeby przypomnieć mu, że niedługo otwarcie. Potakuje, po czym idzie w kierunku wejścia do klubu. Jestem bardzo ciekawa, czy osiłek przyjdzie. Z takimi ludźmi nigdy nic nie wiadomo. W sumie powinnam sprawdzić jego papiery, ale z drugiej strony w razie potrzeby mogę go wylać. Powód zawsze się znajdzie. Ale nie chcę uprzedzać faktów, może się zjawi. Omiatam wzrokiem salę, odwracam się i ruszam na tyły, gdzie dziewczyny szykują się już do występów.

Nie są złe, chociaż niektóre z nich mogłyby być lepsze. Jednak wierzę, że jeszcze trochę, a nabiorą wprawy i będą zbierać znacznie większe napiwki. Nie wiem, gdzie wcześniej pracowały i czy w ogóle zajmowały się czymś na poważnie. Nie chcę tego wiedzieć. To nie moja sprawa. Ja jestem od tego, żeby wyszły na prostą. Jestem ich drugą szansą, a gdyby nie moja chęć pomocy, w życiu nie byłoby mnie w tym miejscu.

– Przylazł jakiś koleś – odzywa się Rick, który zastępuje mi drogę i wskazuje na salę. – Mówi, że szefowa go zatrudniła. – Spoglądam we wskazanym kierunku. Ach, jednak przyszedł.

– Owszem. – Uśmiecham się na widok Silvia. To imię jakoś mi do niego nie pasuje, muszę je skrócić. A poza tym brzmi jak kobiece. – To nasz nowy nabytek – informuję Ricka.

– Wielki sukinsyn.

– I o to chodzi. Będziecie razem pracować.

– Okej. – Rick potakuje, po czym znika.

Wychodzę z korytarza, przecinam częściowo salę i zbliżam się do baru, za którym niedługo będę obsługiwać klientów. Mamy jednego barmana, ale czasem to za mało. Staję za kontuarem, sięgam po szkło, czekając, aż Silvio podejdzie.

– Jak obiecałem – odzywa się, stając naprzeciwko mnie, po czym kiwa na kogoś – jestem z bratem.

Skupiam uwagę na osobie zbliżającej się do nas powolnym krokiem. Jak tylko znajduje się w zasięgu mojego wzroku, wchodząc w snop światła, zamurowuje mnie. Dosłownie. Stoję jak oniemiała. Myślałam, że Silvio jest wielki, ale ten… Dobry Boże, może nie jest wyższy od brata, ale zdecydowanie bardziej napakowany. Jednym słowem: wielki jak stodoła. Jasna cholera, rękawy koszulki omal na nim nie pękają, bo tak mocno napinają się na jego bicepsach. A do tego jego liczne tatuaże tworzą wokół niego aurę niegrzecznego chłopca. Facet jest totalnie… Ja pieprzę. On jest totalnie w moim guście. Zaciskam dłonie na butelce piwa, bo odzywa się we mnie kobieca natura, a w tym miejscu i przy nich nie może. On jest pracownikiem, a ja jego szefową. I tak ma pozostać. Jednak to jakiś żart, do cholery, że akurat ktoś taki zjawił się w tym miejscu. Niestety jak już się powiedziało „A”, to trzeba powiedzieć całą resztę alfabetu.

– Jestem Mike – przedstawia się i wyciąga do mnie rękę.

– Samantha. – Ściskam jego dłoń, po czym szybko ją puszczam, bo nie za bardzo lubię taki kontakt fizyczny. – Jestem managerem tego przybytku – kłamię. – Więc wszystkie sprawy załatwia się ze mną. Z każdym problemem przychodzicie do mnie. Jeśli klient jest pijany i obmacuje dziewczyny, macie prawo wyrzucić go poza lokal. Agresywnych z natury też wyrzucamy. Nie zgadzamy się na przemoc. To miejsce to nie jest speluna. Rozumiecie, chłopaki?

– Tak – odpowiadają naraz.

– To dobrze. Te dziewczyny zarabiają w taki a nie inny sposób. Szacunek im również się należy, a do tego musimy chronić ich tyłki. Więc wy jesteście ich aniołami stróżami.

– O, podoba mi się – mruczy Silvio. – Bycie czyimś aniołem stróżem.

– Tylko trzeba skrócić twoje imię – mówię do niego. – Silvio jest za długie i brzmi jak…

– Jak imię dla cipy – odzywa się Mike, a ja o mało nie parskam śmiechem.

– Mówią na mnie Big T. – Szczerzy się, a ja nie bardzo wiem dlaczego. – Ale na tego tutaj zupełnie inaczej.

– Zamknij się – warczy Mike.

– Dlaczego? Przecież lubisz swoją ksywkę – drażni się z nim.

I zanim zdążę zapytać, jak na niego wołają, Mike łapie Silvia za kark i zaczynają przepychanki. Jezu, czy oni mają po pięć lat? Nie, no tak to tutaj pracować nie będziemy… Po chwili Silvio się wyswobadza, odpycha brata, po czym uśmiecha się szeroko, pokazując piękne rzędy białych zębów.

– No chodź, cwaniaczku. – Silvio kiwa na brata placem, a ja wybucham śmiechem.

Boże, zatrudniłam dwóch błaznów.

– Chłopaki, później możecie dać sobie po gębie, ale teraz do roboty. A i jest jeszcze jedna zasada, której musicie przestrzegać, bo inaczej odstrzelę wam jaja.

– Czyli? – pytają niepewnie.

– Trzymacie swoje fiuty w spodniach. Zrozumiano?

– Oczywiście, że tak, szefowo – odpowiadają, ale mina Mike’a zdradza aż za wiele.

– Mike, naprawdę nie radzę. Teren klubu to świętość, ale to, co robicie po pracy i z kim, to już nie mój interes. – Daję mu do zrozumienia, że po pracy może się pieprzyć, z kim chce, nawet z jedną z dziewczyn, ale nie tutaj.

– Rozumiem. – Uśmiecha się.

– Tak że, panowie, do roboty! – krzyczę.

Rick wpuszcza klientów, Oliv dołącza do mnie za barem, Silvio czy raczej Big T. oraz Mike zaczynają się kręcić po klubie. Przemieszczam się na drugi koniec lokalu, a potem chowam w korytarzu, który prowadzi do dawnej szatni. W jej miejsce powstał azyl dla dziewczyn. Tutaj się przebierają, plotkują i odpoczywają. Oprócz mnie, Oliv i jednego z ochroniarzy nikt tutaj nie ma wstępu. To miejsce jest zamknięte dla klientów.

– Która dzisiaj pierwsza? – pytam, gdy tylko wchodzę do środka.

– Ja – odpowiada Amber.

– Tylko dziewczyny, tak jak do tej pory… Jeśli chcecie coś więcej zklientami, to umówcie się z nimi po pracy. W tym miejscu macie zakaz pieprzenia się z nimi. – Nie bawię się w subtelności. One nie są święte. Część z nic tańczy nago. Nie mam zamiaru ich umoralniać. Ale praca i przyjemności to dwie rożne rzeczy.

Zostawiam je i idę do biura. Muszę ochłonąć. Ten cały Mike… Coś mi podpowiada, że będą z nim kłopoty, ale póki ich nie ma, niech pracuje. Taki mięśniak mi się przyda. Wygląda, jakby walczył w jakimś wrestlingu. W sumie tak mogło być. Natura obdarzyła go hojnie wzrostem i posturą. Przy nim wypadam jak karakan, chociaż w moich dwunastocentymetrowych szpilkach nie jest tak źle.

Opadam w fotelu, włączam laptopa i sprawdzam stan moich zamówień. To jest coś, co robię każdego wieczoru. Alkohol bardzo szybko schodzi, przez co regularnie trzeba uzupełniać zapasy.

Rozdział 3

Patrick