Słuchaj, jak szepczę ebook

I

Palma i Sztok­holm, 7 sierp­nia

Tęsk­nota, która ni­gdy nie może stać się żałobą. Wytchnie­nie, które jest roz­pa­czą, a ta jest wsty­dem.

Pew­nie dobrze byłoby zacząć nowy etap, powie­dział ktoś, kto nie miał o tym poję­cia.

Twarz Rebecki w oczach Tima bled­nie, a jed­no­cze­śnie jest wyraź­niej­sza niż kie­dy­kol­wiek wcze­śniej. Co zro­bimy? Musisz zostać, musisz jechać.

Wyjadę, wrócę.

Jest późna noc, Rebecka szep­cze, w okienku na ekra­nie kom­pu­tera jej twarz to cie­nie i świa­tła. Tim zapa­lił lampę sto­jącą na komo­dzie przy kuchen­nym stole, kupiła ją, kiedy tu była, kiedy sta­wiała cięż­kie kroki. Świa­tło lampy roz­ja­śnia mrok, nadaje jego twa­rzy kon­tury, Tim pró­buje patrzeć w oko kamery. Padał wtedy wio­senny deszcz, roz­darł niebo nad zatoką Palmy i spra­wił, że mie­niło się sza­ro­ścią, stało się cięż­kie i zło­wro­gie. Mil­cząc, szli w desz­czu, pró­bo­wali odna­leźć się nawza­jem w tym, co mogłoby się wyda­rzyć, a teraz jej słowa w nim tkwią, ostrożne, ale pod­szyte waha­niem, przy­ciąga go ku sobie, choć Tim zdaje sobie sprawę, że ona tego jed­no­cze­śnie chce i nie chce.

Ambi­wa­lentni.

To tacy się teraz stali.

Nie­usta­jące ocze­ki­wa­nie. Nie­usta­jące wszystko.

Kochaj mnie. Kochaj nas.

Prze­cież niczego innego nie robię.

– Musisz ją zoba­czyć, teraz śpi, powi­nie­neś ją zoba­czyć, Tim.

A on chce na nią popa­trzeć, ale nie ma siły słu­chać głosu Rebecki, wystar­czy, że dostrzega ciemne okręgi jej oczu, kry­jące w sobie tyle rze­czy, któ­rych nie chciałby i nie potra­fiłby zoba­czyć, nawet gdyby była tu, z nim, w miesz­ka­niu przy calle Reina Con­stanza.

Rebecka pod­nosi komórkę z ławy w dużym pokoju w miesz­ka­niu przy Tegnérlunden, ostroż­nie zabiera ją spod małego kak­tusa, o któ­rego ją oparła, a Tim wyłą­cza dźwięk, sły­szy tylko wła­sny oddech, kiedy ona prze­cho­dzi przez przed­po­kój, poko­nuje ten krótki odci­nek do sypialni. Rebecka kie­ruje kamerę do przodu, ma włą­czoną latarkę, może nie chce, żeby na nią patrzył, zasta­na­wia się, co do niego mówi, ma ochotę znów włą­czyć dźwięk i usły­szeć, jak szep­cze imię dziew­czynki, ale ona bez­gło­śnie zbliża się do wiel­kiego, bia­łego łóżka. Świa­tło jej komórki zlewa się z oświe­tle­niem w pokoju, w któ­rym sie­dzi Tim, wtedy dostrzega kształty pod koł­drą, Rebecka zbliża się powoli, żeby nie obu­dzić śpią­cego dziecka, przy­siada na brzegu łóżka, usta­wia tele­fon pod odpo­wied­nim kątem, jasne włosy jak bazie na jasno­sza­rej poduszce, dziew­czynka leży na ple­cach z rącz­kami wycią­gnię­tymi ponad głowę, co takiego szep­ta­łaby Rebecka, gdyby włą­czył dźwięk?

Wszystko to, co chce i czego nie chce usły­szeć.

– Wróć do domu, Tim. Powi­nie­neś być tu z nami. To tutaj powi­nie­neś być.

– Nie wra­caj tu, Tim. Zostań tam na miej­scu.

Skóra na jej policz­kach jest deli­kat­niej­sza niż szkło, ma taki sam nos jak ty, Emme. Tim chce odwró­cić wzrok, a jed­no­cze­śnie nie chce spusz­czać jej z oczu, z powro­tem włą­cza dźwięk. Rebecka mil­czy, a on szep­cze, jest śliczna, wydaje mu się, że wypo­wiada te słowa, ale tylko wsłu­chuje się w lekki oddech dziecka, a potem szep­tem pyta:

– Co dziś jadła na obiad?

– Czy to ważne? – pry­cha Rebecka. – Nie pamię­tam. Nie powi­nie­neś raczej odpo­wie­dzieć na moje pyta­nie?

Jakie pyta­nie? – chciałby rzu­cić, wyłą­czy­łem dźwięk. Rebecka wciąż trzyma kamerę skie­ro­waną na dziew­czynkę, któ­rej imie­nia Tim nie daje rady wypo­wie­dzieć na głos, chciałby móc się­gnąć przez ekran i pogła­skać małą po policzku, a potem objąć Rebeckę, mocno ją przy­tu­lić, chciałby, żeby zasnęli razem, uko­ły­sani do snu odde­chem dziecka. Tym­cza­sem z dołu docho­dzą krzyki, to paru nowych alfon­sów dzia­ła­ją­cych na rogu ulic, naprze­ciwko Las Cru­ces, wście­kają się, może roz­zło­ścił ich klient, który nie chce zapła­cić, albo jedna z pro­sty­tu­tek, która nie ma siły prze­pra­co­wać całej sierp­nio­wej nocy, gdy upał nie odpusz­cza.

– A więc nie odpo­wiesz na moje pyta­nie.

– Nie.

Rebecka wpada w iry­ta­cję, Tim wie, że powi­nien coś powie­dzieć, coś peł­nego czu­ło­ści, zapew­nić ją o czym­kol­wiek, pod­kre­ślić, że wie, jaki to dzień, że to zna­czy wszystko i nic, że to tylko data, ale mil­czy, wpa­truje się w dziew­czynkę, swoją drugą córkę, która ma pięt­na­ście mie­sięcy i leży z rącz­kami wycią­gnię­tymi nad głową, w pozy­cji otwar­tej, jakby ten świat chciał dać jej coś dobrego.

– Jestem zmę­czona, lepiej się roz­łączmy – mówi Rebecka i zanim on zdąży odpo­wie­dzieć, okienko na ekra­nie, gdzie wcze­śniej widział dziew­czynkę, robi się czarne.

Nie sły­szy już jej odde­chu. Ani swo­jego.

Tylko pełne wście­kło­ści okrzyki.

– Zabiję cię!

Ludzie przy­parci do muru, o któ­rego ist­nie­niu nawet nie mieli poję­cia. Zamyka lap­top i prze­ciera oczy, a Rebecka kła­dzie się obok Mai, deli­kat­nie kła­dzie dłoń na jej klatce pier­sio­wej, wie, że Tim wyłą­czył dźwięk, zawsze to robi, zasta­na­wia się, czego nie może słu­chać, które słowa, które dźwięki spra­wiają naj­wię­cej bólu. Nie ma jed­nak czasu na takie prze­my­śle­nia, córeczka jest tutaj, ni­gdzie indziej, Maia czuje jej dłoń, odwraca się do niej przez sen, oddech dziecka na jej twa­rzy jest cie­pły i słodki, raz po raz czuje jej odde­chy, jak się poja­wiają, zamie­rają i znów poja­wiają.

Wszystko będzie dobrze, gdzieś tam jest twoja sio­stra, Maiu. Nie daje rady wspo­mnieć imie­nia Emme, ale ona gdzieś tam jest, poczu­jesz jej miłość, otwo­rzy ci w duszy nowe prze­strze­nie,

tak

jak

my

kie­dyś to poczu­li­śmy.

*

What­sApp, widziano.

Tim odsuwa nieco zasłonę. Miga­jące świa­tła radio­wozu rażą go w oczy, poli­cjanci wysie­dli z samo­chodu i udało im się uspo­koić awan­tu­ru­ją­cych się męż­czyzn, sto­ją­cych na chod­niku pięć metrów od sie­bie, dwóch alfon­sów o napa­ko­wa­nych tor­sach, oddy­chają ciężko i pró­bują usu­nąć z ciała resztki adre­na­liny.

Jakiś tydzień temu w tej dziel­nicy doszło do ataku nożem. Męż­czy­zna, któ­remu przy­ja­ciel nie zapła­cił za pięć­dzie­siąt gra­mów mari­hu­any, stwier­dził, że wbije mu dzie­się­cio­cen­ty­me­trowe ostrze w brzuch po wspól­nym posiłku w lokalu z keba­bem za rogiem. Tim nie wie, co się stało z ofiarą, ale na chod­niku przed restau­ra­cją wciąż widać drobne plamy zaschnię­tej krwi.

Odsuwa się od okna. Ma sucho w gar­dle, więc bie­rze z lodówki piwo, wyciąga się na łóżku i patrzy w sufit, nowa nie­bie­ska farba w ciem­no­ści przy­po­mina nocne niebo.

Wydaje mu się, że sły­szy muzykę z klu­bów w El Are­nal, ale wie, że to tylko złu­dze­nie, te dźwięki nie docie­rają aż tutaj, jest pewny, że sły­chać basy, więc to może impreza w ekwa­dor­skiej restau­ra­cji Casa del Sabor, może prze­pra­co­wani ludzie posta­no­wili prze­tań­czyć i prze­pić całą noc.

Łóżko się pod nim ugina. Powi­nien kupić nowe, ale skąd miałby wziąć pie­nią­dze? Sen mimo wszystko nie jest dla niego naj­waż­niej­szy. Z gotówki Petera Kanta, stu tysięcy euro, które dostał za próbę dopro­wa­dze­nia do unie­win­nie­nia oskar­żo­nego o zabój­stwo Niemca, nie­wiele już zostało.

Nie zaszedł zresztą zbyt daleko. Kant został zamor­do­wany w celi aresztu. Ale Timowi udało się ura­to­wać jego młodą żonę, Nata­szę. Cza­sami pisze mu z Pol­ski krót­kie ese­mesy albo wysyła zdję­cie z raj­skiej plaży, gdzie poje­chała razem z mamą.

Gazeta leży sta­ran­nie zło­żona w nogach łóżka. Nie miał ochoty jej otwie­rać. Nie chce patrzeć na roz­kła­dówkę na stro­nach sie­dem­na­stej i osiem­na­stej, z któ­rej ona będzie się do niego uśmie­chać, jej zdję­cie, to z samo­chodu na Arlan­dzie: uśmie­cha się pro­sto do apa­ratu, a za nią deszcz two­rzy ścianę kro­pel.

Nie ma odpo­czynku.

Nie ma niczego innego poza nim i zim­nym piwem spły­wa­ją­cym mu do gar­dła. Musi sobie to wma­wiać, ina­czej by tu tak nie leżał, ina­czej ni­gdy nie mógłby odpo­cząć, a jeśli nie odpocz­nie, to pój­dzie na dno, a wtedy wszystko się skoń­czy.

Chciałby się sklo­no­wać, być w kilku miej­scach jed­no­cze­śnie, a przede wszyst­kim być kil­koma ludźmi naraz, by pomie­ścić wszyst­kie uczu­cia, jakie w sobie nosi. Ale teraz leży tutaj, wycią­gnięty na łóżku, na prze­po­co­nej pościeli, i nie chce otwie­rać egzem­pla­rza „Dia­rio de Mal­lorca”, który wcze­śniej tego dnia kupił u ciem­no­skó­rego męż­czy­zny na sto­isku z gaze­tami przy Las Ave­ni­das.

– Piszą o niej – powie­dział męż­czy­zna.

Tim kiw­nął głową.

Axel Bioma, jego przy­ja­ciel, dzien­ni­karz „Dia­rio de Mal­lorca”, wysłał mu rano ese­mesa.

Arty­kuł ukaże się dzi­siaj.

Wcze­śniej w tygo­dniu pro­sił go o komen­tarz, ale Tim go spła­wił.

– Poroz­ma­wiaj ze mną. To twoja jedyna szansa, być może jej jedyna szansa. Wiesz o tym, Tim, chyba to rozu­miesz?

Nie mam nic do powie­dze­nia.

Capi­sce?

Ści­ska mocno puszkę piwa, ale nie na tyle, by ją zgnieść. Potem siada, bie­rze gazetę, otwiera na arty­kule o Emme Kri­sti­nie Blanck, szes­na­sto­latce, która zagi­nęła w Maga­luf dokład­nie pięć lat temu, Axel Bioma napi­sał pew­nego rodzaju retro­spek­tywę pełną tęsk­noty, smutku i żalu.

Twoje oczy, Emme. Zdję­cie jest kolo­rowe, przez nie­wy­raźny druk wydają się wręcz jade­itowe.

Chica sueca desa­pa­re­cida hace ya cinco años.

Co się z nią stało?

Komen­dant poli­cji Juan Pedro Sal­gado nie udzie­lił żad­nego komen­ta­rza. Nikt nie udzie­lił żad­nego komen­ta­rza, nikt niczego nie wie, jest też nie­unik­niony aka­pit o ojcu, Timie, tym, który nie­ustan­nie szuka, któ­remu pew­nego listo­pa­do­wego poranka, kiedy słońce spa­dło z nieba, zda­wało się, że zna­lazł ją w górach nie­da­leko Deià, ale kilka tygo­dni póź­niej ode­brał tele­fon od poli­cjanta, który poin­for­mo­wał: To nie ona, dziew­czyna, którą zna­leź­li­śmy, nie jest twoją córką, to inna osoba, nie wiemy, kto to, ale to nie ona.

TO NIE ONA.

Rozu­miesz, rozu­mie­cie, co do was mówię?

Ochry­pły głos Sal­gada po dru­giej stro­nie słu­chawki.

To nie twoja córka, Tim.

Arty­kuł zamyka numer tele­fonu. Spe­cjalna poli­cyjna linia.

Jeśli macie jakieś infor­ma­cje, zadzwoń­cie pod ten numer.

Już nawet nie udają, myśli Tim. Tylko ja cię szu­kam, Emme. Ja i twoja mama, choć ona robi to na swój spo­sób.

Prze­gląda gazetę, jakby arty­kułu nie było. Ma nadzieję, że ktoś zadzwoni pod ten numer.

W Madry­cie była demon­stra­cja. Dzieci, które ode­brano rodzi­com za rzą­dów Franco, setki dzieci, doma­gają się zadość­uczy­nie­nia od pań­stwa. Wszy­scy są teraz doro­śli, na zdję­ciach zro­bio­nych na początku calle Gran Vía widać zróż­ni­co­waną grupę ludzi, któ­rzy blo­kują ruch i wzy­wają pań­stwo do wzię­cia odpo­wie­dzial­no­ści.

– Ni­gdy nie zna­la­złem sobie miej­sca – mówi męż­czy­zna w zno­szo­nej różo­wej koszuli. – Ten ból nie ma końca.

Tim kart­kuje dalej.

Jeden z repre­zen­tan­tów pra­wi­co­wej par­tii Vox w anda­lu­zyj­skim par­la­men­cie został w biały dzień zastrze­lony w Mala­dze.

Miguel Albern.

Repre­zen­to­wał Vox w El Ejido, gdzie par­tia zdo­była trzy­dzie­ści pięć pro­cent popar­cia w regio­nal­nych wybo­rach. Ciało pod żółtą pla­sti­kową płachtą. Umun­du­ro­wani poli­cjanci przed karetką. W arty­kule poja­wiają się spe­ku­la­cje, czy do Hisz­pa­nii dotarła nowa po Ecie fala ter­ro­ry­zmu, ale pra­wi­cowy poli­tyk rze­komo miał za sobą wąt­pliwą prze­szłość, więc zda­niem autora mogło cho­dzić o to.

Potem Tim zata­pia się w zwy­czaj­nych waka­cyj­nych tek­stach o pijań­stwie na El Are­nal i buł­gar­skich han­dla­rzach nar­ko­ty­kami w Maga­luf, o pro­ble­mach z utrzy­my­wa­niem porządku wszę­dzie tam, gdzie są tury­ści, o prze­peł­nio­nej kana­li­za­cji. Przy­naj­mniej nie bra­kuje już wody, nowe zasobne źró­dło pod Marratxí spi­suje się tak jak powinno, a nawet lepiej.

Test lodów, lokalny sprze­dawca Ca’n Miquel poko­nuje zarówno Häagen Dazs, jak i Amo­rino w śle­pym teście prze­pro­wa­dzo­nym przez jed­nego ze zna­nych sze­fów kuchni z wyspy.

Wygrana lokal­nej marki nie jest nie­spo­dzianką. Nawet testy lodów są tu dotknięte korup­cją.

– Amo­rino zbyt szybko się roz­ta­piają – mówi szef kuchni. – To wada zagra­nicz­nych lodów.

Tim składa gazetę. Wyobraża sobie dziew­czynkę, jej głowę na poduszce, włosy jak meszek, ty takich nie mia­łaś, Emme, twoje były deli­katne i per­fek­cyj­nie ukła­dały się na two­jej per­fek­cyj­nie kształt­nej gło­wie, mama pobrzę­ki­wała garn­kami w kuchni, kiedy leża­łem obok cie­bie na łóżku i wie­dzia­łem, że ni­gdy nie doświad­czę lep­szej chwili niż ta.

Roz­darte niebo.

Odcie­nie błę­kitu, sza­ro­ści.

Dopija piwo, zro­biło się cie­płe i wyga­zo­wane.

Maia.

Emme.

Póź­niej wkłada buty i wycho­dzi w noc, nawet jeśli wie, że to nie przy­nie­sie skutku.

Ale wła­śnie tym się zaj­muje.

Poszu­ki­wa­niem.

A dopóki nie znaj­dzie tego, czego szuka, nic innego nie może ist­nieć. Wszystko, woda i zie­mia, chmury i drzewa mig­da­łowe, pęka­jący beton, dła­wiące się sil­niki i syczące eks­presy do kawy, cała reszta, wszystko to, co znaj­duje się w ludz­kiej prze­strzeni, musi pocze­kać.

*

Cho­dzi po górach z wycią­gniętą przed sie­bie latarką. Wydaje mu się, że widzi coś za kamie­niem, kon­tur ciała, frag­ment szkie­letu.

Czy to ty? To ni­gdy nie jesteś ty, czuje się głu­pio, kiedy tak brnie do przodu, poty­ka­jąc się w ciem­no­ści, nad głę­bo­kimi urwi­skami i po ska­łach o ostrych kra­wę­dziach. „Emme, Emme”. Jej imię jest jak man­tra, pla­sti­kowe paciorki modli­tew­nego sznura, prze­zro­czy­ste i nie­uchwytne, jakby prze­su­wał w pal­cach nicość, jakby była jego wszyst­kim, choć jed­no­cze­śnie jej nie ma. Przez jej znik­nię­cie stał się tym, co znaj­duje się za osta­teczną gra­nicą. Tim poru­sza się poza świa­tem, ma w niego wgląd, ale ten świat nie należy do niego ani do Rebecki, ani do Mai, nie należy do nich, i tylko Emme może spro­wa­dzić ich z powro­tem. Nie powie­dzieli tego na głos, ale żadne z nich nie może zaprze­czyć, że czuli ulgę, gdy przez chwilę sądzili, że Emme nie żyje. Teraz możemy cię pocho­wać, przejść żałobę, zacząć od nowa i na zawsze mieć cię w pamięci. Tym­cza­sem Tim znów tkwi w sta­nie zawie­sze­nia, który polega na wędro­wa­niu, noc­nych przy­wi­dze­niach i zmę­cze­niu, powro­tach do Maga­luf i upi­ja­niu się, tęsk­no­cie za nowym dziec­kiem, któ­remu nie może towa­rzy­szyć, któ­remu nie może dać miło­ści. Cza­sem docho­dzi do wnio­sku, że uczu­cia są zby­teczne, i pró­buje przy­zwy­czaić się do życia w pustce, po pro­stu dzia­łać, a nie czuć, myśleć czy mieć nadzieję.

Tim dzwoni tuż po pią­tej. Rebeckę budzi nie dzwo­nek tele­fonu, tylko płacz Mai, komórka brzę­czy, wręcz zawo­dzi w pokoju. Za oknem jest już jasno, siada w łóżku, nie chce odbie­rać, nie ma na to ochoty, ale co jeśli Tim coś zna­lazł, co wtedy? Sięga więc po tele­fon jedną ręką, a drugą przy­tula do sie­bie Maię, pod­ciąga T-shirt i daje jej pierś, czuje, jak usteczka się przy­sy­sają, a potem odbiera połą­cze­nie. Maia teraz zaczyna przy­gry­zać sutek, to boli, ale dziew­czynka cich­nie, w ciem­no­ści na pewno jej spoj­rze­nie się uspo­kaja.

Tim prze­ciąga słowa, jest pijany, ale tylko tro­chę, Rebecka wie, co robił: był w Maga­luf, roz­py­ty­wał o Emme po klu­bach, barach, może wędro­wał po górach, wołał ją, stra­cił siły i hart ducha, usiadł przy barze w Ben­nym Hillu i wypił ze dwa, trzy, cztery piwa, a potem wró­cił samo­cho­dem do miesz­ka­nia, sta­ra­jąc się trzy­mać swo­jego pasa, a teraz jest w domu, sam, mówi mu:

– Obu­dzi­łeś nas, Tim. – Sły­szy, jak prze­łyka. – Co pijesz?

– Wodę.

– To dobrze.

– Mała teraz śpi?

Rebecka czuje, jak Maia łap­czy­wie ssie. Śpi i je jed­no­cze­śnie.

– Dałam jej pierś. Znów zasnęła. Jeśli ma ci to popra­wić samo­po­czu­cie.

– Zro­bi­łem jedną z moich rund – mówi.

– Maga­luf?

– Tak. A wcze­śniej góry.

– I co?

– To samo co zawsze. Co będzie­cie robić jutro?

– Pój­dziemy do Haga­par­ken. Z resztą towa­rzy­stwa.

– Jakiego towa­rzy­stwa?

– Tego, które pozna­łam w Vasa­par­ken. Opo­wia­da­łam ci o nich. Młode matki, takie, co mają zmar­twie­nia, w które uwiel­biam się zagłę­biać.

A one uwiel­biają zagłę­biać się w jej zmar­twie­nia, naj­wy­raź­niej fascy­nuje je to pro­ste psy­cho­lo­giczne zja­wi­sko, że po tym, jak stra­ciło się dziecko, albo przy­naj­mniej wydaje się, że bez­pow­rot­nie zagi­nęło, poja­wia się nowe, zastęp­cze, i pew­nego rodzaju porzą­dek zostaje przy­wró­cony – szczę­śliwe, ale nie banalne zakoń­cze­nie. Jej obec­ność daje im poczu­cie bez­pie­czeń­stwa wzglę­dem wła­snych pro­ble­mów: prze­pra­co­wu­ją­cych się mężów, psu­ją­cych się wóz­ków, dzieci nie­da­ją­cych się odsta­wić od piersi, braku miejsc w odpo­wied­nich przed­szko­lach, mleka sojo­wego albo owsia­nego do eko­lo­gicz­nie palo­nej kawy, która jest albo nie­wy­star­cza­jąco gorąca, albo zde­cy­do­wa­nie za gorąca, a przede wszyst­kim naj­bar­dziej chyba lubią to, że dzięki niej mogą zabły­snąć na kolej­nym pro­szo­nym obie­dzie: pamię­ta­cie ją, tę szes­na­sto­latkę, która zagi­nęła na Majorce, bo wie­cie co, spo­tka­łam jej mamę w Tegnérlunden, ona jest…

No wła­śnie, jaka ona jest?

Jestem zbyt surowa, myśli sobie. To młode, roz­sądne osoby, pró­bu­jące zna­leźć sobie miej­sce w życiu. Sta­ra­jące się być dobrymi oby­wa­tel­kami i tak dalej.

– Rebecka, jesteś tam jesz­cze?

Błę­kit­no­szary świt za oknem.

– Jestem, Tim.

Wyobraża sobie jego twarz. Jasne zmarszczki na czole, które ni­gdy się nie opa­lają, jak drobne bruzdy wyryte tępym kawał­kiem pia­skowca, nie­wielka bli­zna nad brwią, włosy z nie­dba­łym prze­dział­kiem na boku i wpa­trzone w nią oczy, wyzy­wa­jące, wycze­ku­jące, jakby sądził, że ona zna odpo­wie­dzi na wszyst­kie pyta­nia, jakby wie­działa, co jest słuszne w każ­dej sytu­acji, w każ­dych oko­licz­no­ściach.

Ale ja o niczym nie mam poję­cia, Tim. I dobrze o tym wiesz.

Mam poję­cie tylko o tej isto­cie, któ­rej usta pusz­czają moją pierś i szu­kają dru­giej, która nie­cier­pliwi się i kwili, więc przy­sta­wiam ją do jej warg, uci­szam ją.

– Wypo­wiedz jej imię choć raz. Chcę, żebyś je teraz powie­dział.

– Po co?

Sły­szy w jego gło­sie pijacką iry­ta­cję.

– No powiedz je, to twoja córka.

Teraz sama jest poiry­to­wana, czuje to bar­dziej w gło­sie niż w swoim wnę­trzu.

– Dzi­siaj w „Dia­rio” był obszerny arty­kuł o Emme. Napi­sany przez Axela. W związku z rocz­nicą, piątą rocz­nicą. To dzi­siaj.

– Wiem, że to dzi­siaj.

Dwa­dzie­ścia jeden.

Emme ma teraz dwa­dzie­ścia jeden lat.

Nóż w brzu­chu, wargi zaci­śnięte na sutku, przy­gry­za­nie, to spra­wia jej ból, tyle bólu.

– Cho­ciaż wła­ści­wie to wczo­raj – wyce­dza Rebecka. – Jest już nowy dzień.

– W arty­kule podali numer tele­fonu, na linię spe­cjalną. Może ktoś zadzwoni.

– Tysiąc osiem­set dwa­dzie­ścia sie­dem dni – mówi Rebecka.

– Co takiego?

– Tak długo jej już nie ma. Tysiąc osiem­set dwa­dzie­ścia sie­dem dni.

– Aż tyle? Stra­ci­łem rachubę.

Póź­niej Rebecka wypo­wiada słowa, któ­rych nie wolno jej powie­dzieć, nie chce ich powie­dzieć, ale i tak to robi. Jak wariatka Marta w lokal­nym barze nie­da­leko miesz­ka­nia Tima nie potrafi zatrzy­mać w sobie zaka­za­nych słów:

– Myślisz, że po tak dłu­gim cza­sie jesz­cze żyje, Tim? Ona umarła. UMARŁA. Ale my żyjemy. Ja i Maia. I nie będziemy dłu­żej na cie­bie cze­kać.

Prze­rywa.

Pró­buje uwie­rzyć we wła­sne słowa.

Przy­po­mina sobie, jak Tim zakoń­czył roz­mowę z poli­cją.

To nie była Emme.

– A jeśli żyje, to jak myślisz, jak się czuje?

*

Nie pro­siła go, żeby został. Nie pro­siła, żeby towa­rzy­szył jej w trak­cie ciąży, nie mogła tego zro­bić. Rano zawio­zła go na Arlandę, padał deszcz ze śnie­giem, widocz­ność za przed­nią szybą była ogra­ni­czona do jakichś dwu­dzie­stu metrów. Takie też wtedy wyda­wało się jej życie – nie­bez­pieczne, jakby nie wie­działa, co może się przed nią znaj­do­wać. Dziecko, które w niej rosło, które utrzy­my­wało ją na powierzchni ziemi, mimo nowej nie­pew­no­ści, mimo smutku, że przez krótką chwilę zaczęli prze­ży­wać żałobę.

Tim obok niej. Ści­skała kie­row­nicę, samo­chód wlókł się przez gęstą biel, a ona marzyła, fan­ta­zjo­wała o tym, żeby nie wyjeż­dżał, żeby został w Sztok­hol­mie, na święta i Nowy Rok, żeby spa­ce­ro­wali razem pod ilu­mi­na­cjami na Biblio­teks­ga­tan i sie­dzieli w barze Grand Hôtelu, wśród tych wszyst­kich tury­stów i zabie­ga­nych miesz­kań­ców Östermalmu, czuli, że mimo wszystko mają szansę na inne życie, może nie nowe, ale takie, w któ­rym tęsk­nota i miłość mogą iść ramię w ramię, a oni oby­dwoje mogą wró­cić do codzien­nych spraw i obo­wiąz­ków. Ale on musiał wyje­chać, poca­ło­wał ją deli­kat­nie w usta, po czym odszedł w stronę ter­mi­nalu pią­tego, zni­ka­jąc za coraz gęst­szymi płat­kami śniegu, pochło­nięty przez szarą biel, a ona nie musiała mówić, że chcia­łaby mieć go obok, że go potrze­buje, bo on to wie­dział, wie­działby też, że to gra.

– Jesteś dużą dziew­czynką, Rebecko – powie­dział i zamknął drzwi samo­chodu. Wypowie­dział te słowa miękko, z czu­ło­ścią, nie­mal żar­tem, więc nie była zła, choć powinna.

Tim bez­u­stan­nie szu­kał, ale to do niczego nie pro­wa­dziło. Widy­wali się na ekra­nie w ciem­no­ści, przy­je­chała na Majorkę w marcu, leżał z uchem przy­ło­żo­nym do jej brzu­cha, z ciężką głową, pota­ki­wał, gdy pytała, czy sły­szy dziecko, że jest tam w niej, z każ­dym dniem coraz więk­sze i coraz bar­dziej ener­giczne. Nie odpo­wie­dział sło­wami, bo może sądził, że przez to zwią­załby się z dziec­kiem, które było tam, pod skórą i które wkrótce miało zna­leźć się wśród nich, ist­nie­jące, nie zagi­nione, lecz obecne, mieli patrzeć, jak dora­sta i roz­wija się przy nich, w prze­ci­wień­stwie do Emme, która znik­nęła i roz­dzie­liła ich wtedy, gdy bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek powinni trzy­mać się razem.

Spa­ce­ro­wali w Pal­mie wzdłuż morza, a fale, ich białe brzegi o wciąż zmien­nym kształ­cie, były także w niej. Chwy­cił ją za rękę, ści­snął ją mocno, Rebecka chciała, żeby zapew­nił, że wszystko będzie dobrze, ale on nie powie­dział nic.

Ale raz, kiedy scho­wali się pod para­so­lem przed ulew­nym desz­czem, powie­dział:

– Kocham cię, Rebecko.

Poki­wała głową i odpo­wie­działa:

– Ja cie­bie też.

Zacho­wała dla sie­bie słowo „kocham”, nie­wy­po­wie­dziane mogło stać się haczy­kiem, na który zła­pa­łaby się jego dusza i który przy­cią­gnąłby go do nich. W tam­tym momen­cie wie­rzyła, że to moż­liwe, że czło­wiek naprawdę może zacząć od nowa, cokol­wiek by się wyda­rzyło.

Mrzonki w desz­czu. Gdyby pro­wa­dziła dzien­nik, tak zaty­tu­ło­wa­łaby wpis.

A póź­niej na świat przy­szła Maia.

Był tam z nią, a jed­no­cze­śnie go nie było. Przy­je­chał kilka dni przed pla­no­wa­nym roz­wią­za­niem, poje­chał z nią do szpi­tala Karo­lin­ska, był przy tym, jak Maia wzięła pierw­szy oddech, trzy­mał ją, prze­ciął pępo­winę, poło­żył jej dziew­czynkę na piersi w ostrym świe­tle szpi­tal­nej sali, ale zda­wał się nie­obecny. Cho­dził po górach i rów­ni­nach Majorki, wśród drzew i domów z kamie­nia, po błysz­czą­cym nocą asfal­cie w Pal­mie, nawet w tam­tych chwi­lach nie nale­żał do niej, do swo­jej nowo naro­dzo­nej córki, nale­żał tylko do Emme, a Rebecka była zbyt wyczer­pana, by zwró­cić mu na to uwagę. Po ośmiu dniach je zosta­wił. W mil­cze­niu spa­ko­wał walizkę, popro­sił, żeby przy­je­chała do niego, jak tylko będzie mogła, a ona stała z Maią w ramio­nach, z tym śpią­cym, nowym czło­wie­kiem, odwró­ciła ją w jego stronę, ale on pokrę­cił głową.

– Nie rób tak, nie rób tak. Wiesz, że nie mogę, jesz­cze nie teraz.

– Ni­gdy nie będziesz mógł – odpo­wie­działa.

– A ty możesz, Rebecko? Możesz?

– Tak.

– Nie widzisz, czego sama od sie­bie wyma­gasz?

– Skąd mia­ła­bym to wie­dzieć, Tim? Czy kto­kol­wiek to w ogóle wie?

– Ja wiem – odparł, ale widziała po nim, że już sam nie był tego pewny, że szu­kał raczej idei niż czło­wieka, pró­bo­wał zacho­wać resztkę sie­bie, by mieć ją dla Emme, jeśli kie­dy­kol­wiek wróci do domu. Gdyby ktoś zażą­dał od niego cze­goś wię­cej, zgu­biłby się.

Wię­cej czasu przed ekra­nem.

Słowa.

Twa­rze, roze­śmiane, zapła­kane, roz­krzy­czane.

– Ucie­kasz, Tim – powie­działa.

A on zaśmiał się jej pro­sto w twarz.

– Wybacz.

– Ta sytu­acja obnaża to, co w nas naj­gor­sze.

Pomy­ślała, że może obnaża też to, co w nas praw­dziwe.

Zda­nia, które nale­żało powie­dzieć: Powin­ni­śmy być razem; powi­nie­nem być z wami; mogę do cie­bie przy­je­chać, nic nas tu nie trzyma; to przy­jedź, ułoży się.

Prze­pro­wa­dziła się do Palmy pod koniec wrze­śnia tego samego roku, bawili się w rodzinę, spali razem w małym łóżku w miesz­ka­niu przy Reina Con­stanza, a kiedy Maia spała, kochali się na pod­ło­dze w kuchni, cicho, ostro i z poczu­ciem samot­no­ści, a potem on zni­kał, wycho­dził na poszu­ki­wa­nia, wra­cał do domu w porze lun­chu, cza­sami wie­czo­rem, pijany po tym, jak skoń­czył w jakimś tanim barze w dziel­nicy zamiesz­ka­nej przez tych, któ­rzy byli jesz­cze bar­dziej potur­bo­wani przez życie niż on.

Kupo­wała na tar­go­wi­sku ryby, lśniące, ładne tur­boty, które pie­kła w pie­kar­niku, jedli, pili białe wino, sta­rała się, by był obecny tam, w tym domu, w mie­ście na wyspie, któ­rej nie mógł opu­ścić, chciała spra­wić, by był obecny w tym zatę­chłym miesz­ka­niu z nią, z Maią, dziec­kiem, które kiedy było głodne, gry­zło jej bro­dawki, bo naj­wy­raź­niej lubiło posmak żelaza w słod­kim mleku.

Wia­trak na sufi­cie ciął powie­trze, noc za oknem była gło­śna i nie­spo­kojna. Wyły syreny, samotni ludzi wrzesz­czeli do księ­życa ukry­tego za gęstymi chmu­rami, a po dru­giej stro­nie wyspy lał deszcz, dopro­wa­dza­jąc do powo­dzi, która w stru­mie­niach błota pły­ną­cych ku morzu porwała ze sobą małe dzieci, pogrze­bała je żyw­cem w gęst­nie­ją­cej masie. Świe­ciło słońce, kiedy rano czy­tała o powo­dzi, o zamu­lo­nych kana­łach, które nie odpro­wa­dzały wody, przez co pły­nęła wart­kimi stru­mie­niami po uli­cach mia­steczka i dalej w stronę brzegu.

– Widzia­łeś? – Sie­działa przy stole w kuchni z Maią na kola­nach, pod­nio­sła gazetę, poka­zu­jąc ją Timowi. – Według sza­cun­ków jest co naj­mniej trzy­dzie­ści ofiar śmier­tel­nych.

– A tu świeci słońce. Trudno uwie­rzyć w deszcz, prawda?

– Ale tam był. Tak jak ty jesteś tutaj.

Skie­ro­wała palec na nos Mai, deli­kat­nie.

– Mam nadzieję, że odnajdą wszyst­kie dzieci – powie­dział i znów wyszedł, zosta­wia­jąc je same.

Rebecka patrzyła na zdję­cia w gaze­cie, na pole, przez które prze­szła dwu­me­trowa fala wody z bło­tem, na zdję­cia psów szu­ka­ją­cych dzieci, miesz­kań­ców, któ­rzy ruszyli na pomoc jak jeden mąż, i zdała sobie sprawę, że Maia wcale nie pomo­gła im się do sie­bie zbli­żyć, jedy­nie się od sie­bie odda­lili, i że jeśli ona i Maia kie­dy­kol­wiek mają odzy­skać Tima, musi pozwo­lić mu na samot­ność, spra­wić, by odczuł ich nie­obec­ność, by stała się czę­ścią jego życia, aż w końcu zro­zu­mie, że można mieć jedno i dru­gie. Że mogą być razem, z Emme lub bez niej.

Spa­ko­wała się, kiedy jego nie było. Zare­zer­wo­wała bilety dla sie­bie i Mai. Napi­sała kar­teczkę, którą zosta­wiła tuż przy drzwiach.

„Kochamy cię, Tim. Wróć, jak skoń­czysz”.

Dopi­sała:

„Ist­nieje miej­sce, gdzie będziemy mogli być razem. Ty, ja, Emme i Maia”.

Tim trzyma teraz kar­teczkę w dłoni, tego ranka, trzy­mał ją przez te wszyst­kie wie­czory i noce, które minęły od tam­tej pory, czyta te słowa:

Kochamy cię.

Kocham was.

Wróć, jak skoń­czysz.

Czy kie­dy­kol­wiek skoń­czę?

EMME EMME EMME.

Coś zostało. Z cie­bie, ze mnie, z nas.

Słowa napi­sane przez Rebeckę dzwo­nią mu w uszach, wiatr wie­jący nad Europą szep­cze:

musisz musisz musisz.

To my musimy, Rebecko, chce wyszep­tać w panu­jącą w miesz­ka­niu ciem­ność, chce, by te słowa ochro­niły ją i Maię przed świa­tem, w któ­rym nie można zna­leźć schro­nie­nia.

*

– Wyliżę sobie cipkę! Wyliż mi czapkę, jakby była moją cipką!

Słowa Marty niosą się po Las Cru­ces jak grom, gło­śne i prze­ni­kliwe odbi­jają się od róż­no­ko­lo­ro­wych kafel­ków na ścia­nach, maszyn, w któ­rych wolno mie­szają się lód z cytryną i hor­chata, docie­rają do wła­ści­ciela Ramóna powoli wycie­ra­ją­cego kon­tuar mokrą szmatką i dalej do jego żony Vanessy sto­ją­cej przy tostow­nicy i roz­ta­pia­ją­cej ser na pie­czy­wie llon­guet, a póź­niej do uszu Tima, kiedy bie­rze łyk swo­jego cor­tado con hielo.

Nikt nie ma siły śmiać się z jej sza­lo­nych słów, nikt nie ma siły się obu­rzać, bo na zewnątrz panuje zbyt duży upał, gorączka, febryczny żar, spie­kota, która praży drobne żyjątka na asfal­cie i na łusz­czą­cych się wapien­nych murach.

Żółty samo­chód prze­je­chał obok ulicą, powoli, ocię­żale, jakby gorące powie­trze sta­wiało duży opór, a Marta znów zaczyna krzy­czeć:

– Pie­kło jest tu! Pie­kło pod samym pie­kłem!

– Cicho bądź! – woła Ramón, jego jakby nie­dbała wymowa wska­zuje na anda­lu­zyj­skie pocho­dze­nie. – Wiemy już wszystko o two­ich pie­kłach.

A teraz się uśmie­cha, spo­gląda na Tima i pyta, czy chce jesz­cze jedną kawę.

Tim kiwa głową w odpo­wie­dzi.

– Podwójną.

Na ekra­nie tele­wi­zora nad półką ze szkłem poka­zują zdję­cia z wiel­kiej bójki, do któ­rej doszło w Mega­parku, ogrom­nej piwiarni w El Are­nal. Niemcy biją się z Bry­tyj­czy­kami, sły­chać krzyki, a kufle latają w powie­trzu.

Ramón sta­wia przed nim kawę z lodem. Lód roz­ta­pia się szybko w gorą­cym napoju, Tim mie­sza w szklance, w cięż­kiej gło­wie czuje wczo­raj­sze piwo i jego skutki, nie dopusz­cza do sie­bie słów Rebecki, nie dopusz­cza do sie­bie Mai, jej obrazu w oknie na ekra­nie kom­pu­tera. W głębi ducha ośmiela się pomy­śleć jej imię, ale prawda jest taka, jak sam sobie wmó­wił, że dziecko w pierw­szym okre­sie życia nie potrze­buje ojca, wtedy liczą się tylko cycek, bli­skość i sym­bioza z matką, więc on może być tutaj, może szu­kać, nie pono­sząc żad­nych kon­se­kwen­cji.

– Widzia­łem arty­kuł – mówi Ramón. – Ten Axel zna się na swoim fachu.

Tim kiwa głową, pod­nosi wzrok na tele­wi­zor, dając do zro­zu­mie­nia, że nie inte­re­suje go roz­mowa ani o Emme, ani o arty­kule.

– Może teraz coś ruszy, może pojawi się jakiś nowy trop.

Tim znów pota­kuje. Uświa­da­mia sobie, że tak naprawdę nie miał odwagi myśleć w ten spo­sób, że może poja­wią się nowe tropy, które rze­czy­wi­ście do cze­goś dopro­wa­dzą, zdaje sobie sprawę, że stał się poszu­ki­wa­niem, a nie poszu­ki­wa­czem. Że Emme, wspo­mnie­nie o niej, wielka nie­wia­doma, którą teraz jest, wypeł­niają jego dni i że będzie to cią­gnął, aż się zesta­rzeje i umrze. Chyba że coś się wyda­rzy, pojawi się jakiś trop, któ­rym będzie mógł pójść, dokąd­kol­wiek miałby go zawieść, pro­sto w mrok, jeśli byłaby taka potrzeba, do miej­sca, gdzie gasną ostat­nie czy­ste resztki duszy.

Może dziś jest ten dzień, kiedy coś się zmieni?

– Co sły­chać u Rebecki? – cią­gnie Ramón. – I u Mai?

Tim zasta­na­wia się, skąd ta cie­ka­wość. Ramón zwy­kle wie, kiedy trzy­mać gębę na kłódkę, zacho­wać dystans, ale może od upału traci głowę, ale wtedy jego żona rzuca na kon­tuar gotową kanapkę.

– Daj mu spo­kój, Ramón. Coś ty taki docie­kliwy?

– Po pro­stu chce być miły – mówi Tim z uśmie­chem.

– No to co u nich?

Vanessa wraca do tostow­nicy, zdra­puje resztki do czy­sta tępą szpa­tułką z białą pla­sti­kową rączką i mru­czy coś o tym, że ci cho­lerni męż­czyźni zawsze muszą trzy­mać swoją stronę.

– W porządku – odpo­wiada Tim, a Ramón kiwa z zado­wo­le­niem głową.

– U wszyst­kich zawsze w porządku – ryczy Marta, a jeden ze sta­rych pija­ków ze sto­lika przy oknie unosi w jej stronę kie­li­szek any­żo­wego alko­holu:

– I za to pijemy, Marto!

Ramón śmieje się z tego cyrku, mówiąc „dom waria­tów, dom waria­tów!”, a Tim czuje, jak w kie­szeni wibruje mu tele­fon, wyłą­czył dźwięk, zasta­na­wia się, kto to może być, bo nikt nie powi­nien teraz dzwo­nić.

Wyciąga komórkę. Hisz­pań­ski numer, któ­rego nie roz­po­znaje. Ciężki oddech po dru­giej stro­nie słu­chawki.

– Halo? Jest tam ktoś? – pyta Tim.

– Tak – odpo­wiada po hisz­pań­sku stłu­miony, ochry­pły męski głos.

– Słu­cham?

– Czy roz­ma­wiam z Timem Blanc­kiem?

Ramón marsz­czy brwi, pew­nie zasta­na­wia się, co to za roz­mowa, może wyczuwa, że to coś waż­nego, że w tym upale świat daje o sobie znać, chciałby, żeby zda­rzyło się coś nie­zwy­kłego.

– Czy­ta­łem arty­kuł – cią­gnie głos w słu­chawce. – O two­jej córce.

– I teraz chcesz prze­ka­zać słowa wspar­cia? – Odpo­wiada mu cisza. – Kim jesteś i skąd masz mój numer?

– Nie mogę tego powie­dzieć – męż­czy­zna nie wydaje się ani prze­stra­szony, ani zakło­po­tany, ale też nie sta­now­czy. – Mam pewne infor­ma­cje o nocy, kiedy znik­nęła twoja córka.

Tim wyciąga tele­fon przed sie­bie. Patrzy na niego, łapie podejrz­liwe spoj­rze­nie Ramóna, a potem znów przy­kłada komórkę do ucha, zasta­na­wia się, czy to żart czy prawda, czy ktoś chce go w coś wro­bić, czy to wszyst­kie demony z jego prze­szło­ści na tej wyspie osta­tecz­nie chcą go znisz­czyć. Czy może poja­wia się nowy trop.

– Kim jesteś?

– To może nic waż­nego, ale mam coś do opo­wie­dze­nia na temat tam­tej nocy.

– Co takiego?

– Spo­tkajmy się o trze­ciej w chi­rin­gu­ito w Cala Mayor.

Tim bie­rze głę­boki oddech, myśli o tym, co ma do stra­ce­nia, a co może zyskać. Prze­suwa dło­nią po boku, po nie­wiel­kiej bliź­nie po postrzale, wyczuwa małe zgru­bie­nie pod cien­kim, gład­kim mate­ria­łem jasno­nie­bie­skiego T-shirtu.

– A jeśli nie będę chciał?

Męż­czy­zna odka­słuje.

– To zapo­mi­namy o spra­wie. Jestem tylko zwy­kłym czło­wie­kiem, nie ma powodu, żeby się mnie bać. Będę cze­kał w barze. W środku, na zewnątrz jest za gorąco. Przyjdź, jeśli uznasz, że to warte zachodu.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Tytuł ory­gi­nału: Hör mig viska

Copy­ri­ght © Mons Kal­len­toft 2020

Publi­shed by agre­ement with Ahlan­der Agency

All rights rese­rved

Copy­ri­ght © for the Polish e-book edi­tion by REBIS Publi­shing House Ltd., Poznań 2020

Copy­ri­ght © for the Polish trans­la­tion by Nata­lia Koła­czek, 2020

Infor­ma­cja o zabez­pie­cze­niach

W celu ochrony autor­skich praw mająt­ko­wych przed praw­nie nie­do­zwo­lo­nym utrwa­la­niem, zwie­lo­krot­nia­niem i roz­po­wszech­nia­niem każdy egzem­plarz książki został cyfrowo zabez­pie­czony. Usu­wa­nie lub zmiana zabez­pie­czeń sta­nowi naru­sze­nie prawa.

Redak­tor: Elż­bieta Ban­del

Pro­jekt okładki: Niklas Lind­blad / Mysti­cal Gar­den Design

Zdję­cie na okładce: Eva Lind­blad, 1001bild.se

Pro­jekt i opra­co­wa­nie gra­ficzne pol­skiej wer­sji okładki: Michał Paw­łow­ski / www.kre­ska­ikropka.pl

Wyda­nie I e-book (opra­co­wane na pod­sta­wie wyda­nia książ­ko­wego: Słu­chaj, jak szep­czę, wyd. I, Poznań 2021)

ISBN 978-83-8188-849-3

Dom Wydaw­ni­czy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmi­grodzka 41/49, 60-171 Poznań

tel. 61 867 81 40, 61 867 47 08

e-mail: [email protected]

www.rebis.com.pl

Kon­wer­sję do wer­sji elek­tro­nicz­nej wyko­nano w sys­te­mie Zecer