Spotkanie w Pensjonacie Leśna Ostoja ebook

Mojej przecudownej Siostrze,

dobremu duchowi Leśnej Ostoi

Rozdział 1

Nowy rok przywitał Drzewie ostrą i gwałtowną śnieżycą, jakiej nie pamiętali nawet najstarsi mieszkańcy. Całą okolicę szybko przykryła biała zasłona, tworząc gdzieniegdzie wysokie na pół metra zaspy. Grube płatki śniegu wirowały w powietrzu, rozrzucane przez silny, lodowaty wiatr, który zawodził groźnie i smutno zarazem, jakby niósł w sobie zapowiedź jakiegoś nieszczęścia.

– Co za licho… Diabli nadali! – Kręciła głową Stara Kwietniowa, siedząc z nosem przy szybie w ciepłej kuchni i patrząc na żywioł szalejący za oknem.

Inni mieszkańcy również z niepokojem śledzili rozwój sytuacji. Najbardziej martwili się goszczący w Drzewiu przyjezdni, a zwłaszcza ci, których czekała długa droga powrotna do domu.

– Jak tak dalej pójdzie, to zupełnie zasypie drogę i utkniemy tu na dobre – stwierdziła pani Marta, turystka z Katowic, która wraz z mężem i parą przyjaciół spędziła w pensjonacie Leśna Ostoja sylwestra. – Może powinniśmy zebrać się do domu dzień wcześniej.

Inni goście także uznali, że lepiej skrócić nieco urlop, niż ryzykować wylądowanie w jakiejś zaspie na poboczu drogi, więc przed wieczorem pensjonat zupełnie opustoszał.

– Jaka cisza i spokój… – westchnęła Elżbieta Milska, tuląc się do męża w salonie i z przyjemnością słuchając trzaskającego w kominku drewna.

– Byle tylko zupełnie nas nie zasypało – odpowiedział Piotr Milski, myśląc z niechęcią o tym, że jak nawałnica się skończy, będzie musiał wyjść na zewnątrz i odśnieżyć podjazd.

Troski mieszkańców okazały się jednak przedwczesne, bo nocą śnieg przestał prószyć i rano powitał ich jasny blask słońca, w którym przykrywający wszystko puch migotał różnymi odcieniami srebra, bieli i błękitu, jakby ktoś rozsypał na ziemi miliony diamentowych okruchów. Pod dachami gdzieniegdzie wisiały długie lodowe sople, w których odbijały się promienie słoneczne.

W tej pięknej, bajkowej scenerii odeszła jedna z najstarszych mieszkanek Drzewia – Kazimiera Midas, babcia Jakuba. Starsza pani obudziła się o świcie, spojrzała w stronę okna na wschodzącą na horyzoncie tarczę słoneczną, westchnęła cicho – i zamknęła oczy. Tak znalazł ją Jakub, kiedy koło ósmej rano przyszedł do jej pokoju, lekko zaniepokojony, że babcia przespała śniadanie.

– Ja już tu nic nie poradzę, Jakubie. – Wezwany przez Midasa lekarz rozłożył bezradnie ręce i popatrzył na niego współczująco. – Nie żyje…

Jakub usiadł ciężko na krześle i ukrył twarz w dłoniach. Igor, który po telefonie od Jakuba zjawił się na miejscu kilka minut po przyjeździe karetki pogotowia, odwrócił się do okna i zapatrzył na przykryty śniegowym płaszczem świat, myśląc, że wraz z odejściem babci kończy się dla nich pewna epoka. Łzy popłynęły po jego pięknej twarzy, a serce wypełniło się żalem, tęsknotą i bolesną świadomością, że nigdy już nie zobaczy jej uśmiechu i nie poczuje czułego dotyku szorstkiej dłoni. Siedzieli potem obaj przy kuchennym stole, z pochylonymi głowami, przygnębieni, smutni, milczący, przysłuchując się wesołym pokrzykiwaniom dzieci, które od samego rana biegały po całej wsi z sankami albo organizowały bitwy na śnieżki, ciesząc się z tak pięknej zimy.

***

Na pogrzebie Kazimiery Midas zgromadzili się wszyscy mieszkańcy Drzewia. Na niebie od rana świeciło słońce, jakby ten mroźny zimowy dzień chciał zaprezentować się z jak najlepszej strony i godnie uczcić jedną z najstarszych mieszkanek wioski. Justyna, która także przyjechała, aby pożegnać staruszkę, patrzyła ze zdumieniem i wzruszeniem na wielki tłum gromadzący się w kościele. Maleńka świątynia była wypełniona po brzegi.

Ksiądz Igor mówił o starszej pani w sposób tak ciepły, że Justyna poczuła łzy zbierające się w kącikach oczu. W każdym słowie słychać było przywiązanie i miłość, jaką darzył babcię. Gdy ceremonia dobiegła końca, ludzie ustawili się w długiej kolejce do stojącej przy grobie najbliższej rodziny Kazimiery Midas, żeby złożyć kondolencje. Jakub, który stał wraz z rodzicami i siostrą, mimo swych potężnych rozmiarów, wydał się nagle Justynie kruchy i zagubiony, aż zawahała się przez chwilę, czy do niego podchodzić, ale uznała, że nie wypada odejść bez słowa i że przyjacielowi jest potrzebne jej wsparcie.

– Przyjechałaś specjalnie na pogrzeb? – zdziwił się Jakub, kiedy stanęła przed nim. Miał na sobie czarny garnitur i czarny płaszcz, rozpięty – mimo zimna. Jego policzki były zaczerwienione od mrozu, usta spierzchnięte, a sine podkuwki pod oczami świadczyły, że w ogóle nie spał tej nocy.

– Po to są przyjaciele… – odpowiedziała i przytuliła go, teraz już nie potrafiąc powstrzymać łez. On także miał mokre oczy, kiedy w końcu ją puścił.

Stypa odbywała się w pensjonacie, dokąd większość zgromadzonych ruszyła na piechotę, pomimo śnieżnych zasp na drodze. Justyna szła w towarzystwie rodziny Wysockich. Nestor rodu nie pojawił się na pogrzebie, bo od kilku tygodni był bardzo słaby i prawie nie wstawał z łóżka.

– Dziadek niby sobie żartował, że pani Kazimiera też na jego pogrzeb nie przyjdzie, ale wiem, że tak naprawdę bardzo marnie się czuje… Boję się, że tak już będzie do końca… – stwierdził smętnie Mariusz, wnuk Piotra Wysockiego. – I trudno mi się z tym pogodzić. Wiem, że dziadek jest już stary, ale chyba zawsze ma się nadzieję, że o naszych najbliższych śmierć zapomni…

– To prawda – odpowiedziała cicho Justyna, wspominając swoich dziadków i wielki żal, jaki czuła, kiedy odeszli, na dodatek w tak krótkim odstępie czasu. Pozostała po nich pustka, której nic nie było w stanie wypełnić.

Kiedy dotarli do pensjonatu, wokół pełno było ludzi. Większość Justyna znała z widzenia, co było nieuniknione w tak małej miejscowości. Wypiła herbatę w restauracji pensjonatu, po czym wymknęła się na zewnątrz, z dala od tłumu. Na werandzie siedział Igor. Był zamyślony, patrzył gdzieś w dal, a oczy błyszczały mu od łez.

– Hej, zamarzniesz tutaj – powiedziała cicho Justyna, kładąc dłoń na jego ramieniu. – Drzewie nie przeżyłoby takiej straty…

Uśmiechnął się smutno, ocierając oczy.

– Wejdź do domu. Zrobię ci kawy, chcesz?

Pokiwał głową i poszedł za nią do kuchni. Nastawiła kawiarkę i usiadła naprzeciw niego.

– Ona była też moją babcią, wiesz? – powiedział, patrząc w okno. – Kiedy byłem dzieciakiem, moja mama umarła… Zostałem sam, bo ojciec to… – Wzruszył ramionami. – Mama miała romans podczas wakacji w Jugosławii. Spędzili ze sobą tylko jedną noc i nigdy więcej się nie spotkali, a potem pojawiłem się ja… Nie miał pojęcia, że ma syna…

Justyna w milczeniu nalała kawy do dwóch kubków, poczekała aż podgrzeje się mleko i postawiła jeden kubek przed Igorem.

– Mama nie była zbyt zaradna, była bardzo młoda, kiedy mnie urodziła… Nie poradziła sobie z obowiązkami, odpowiedzialnością. Zaczęła pić… Nie przestała nawet, gdy ponownie zaszła w ciążę, z jakimś kumplem od kieliszka. Umarła przy porodzie, razem z moją maleńką siostrzyczką. Trafiłbym do domu dziecka, ale rodzice Jakuba zgodzili się zostać dla mnie rodziną zastępczą. – Zamilkł na chwilę i znów zapatrzył się w okno, jakby gdzieś tam na horyzoncie widział obrazy zdarzeń, które dawno minęły.

– Jakub ich praktycznie zmusił… Histeryzował, szantażował, szalał… – mówił dalej, uśmiechając się z rozrzewnieniem. – Mieszkałem z nimi przez wiele lat. Rodzice często byli zajęci, ale babcia Kazia zawsze znajdowała dla nas czas. Chociaż i jej zajęć nie brakowało! Ciągle kręciła się po domu, nie usiadła nawet na chwilę. A jeśli już usiadła, żeby wypić kawę, to „przy okazji” obierała ziemniaki albo ubijała masło… A jaki chleb piekła! Zawsze walczyliśmy z Kasią i Jakubem, żeby zjeść piętkę! Na szczęście był okrągły, więc każdy mógł się załapać…

Pokiwał głową i dwie duże łzy spłynęły mu po twarzy.

– Jak ja za nią tęsknię…

Justyna przypomniała sobie swoją babcię, jej ciepły uśmiech i wesołe oczy, i poczuła, jak żal ściska ją za gardło.

Siedzieli przez chwilę w milczeniu, zakłócanym tylko przez tykanie zegara wiszącego na ścianie. Tak zastała ich Elżbieta Milska, która weszła do kuchni, żeby zaparzyć sobie herbaty.

– Justynko, mówiłaś, że chcesz wyjechać o drugiej… – powiedziała i zamilkła, patrząc na ich zasmucone twarze.

Justyna zerknęła na zegarek i poderwała się z miejsca.

– O kurczę, już prawie wpół do czwartej!

– Ja też muszę wracać do gości… – Igor podniósł się z krzesła. – Dzięki za kawę i… wysłuchanie. – Uśmiechnął się do Justyny.

– Zawsze do usług. Proszę, pożegnaj ode mnie Jakuba, nie chcę robić zamieszania…

Wyszli razem z domu, on skierował się do restauracji, ona – do garażu. Drzwi otworzyły się automatycznie. Justyna spojrzała na swój samochód i jęknęła, widząc że jedna opona jest zupełnie płaska.

– Niech to szlag…

Wyjęła klucz, lewarek i zapasowe koło, myśląc przy tym, że treningi samoobrony naprawdę się przydają, bo sprawnie sobie poradziła z dość solidnym ciężarem. Stare koło odtoczyła do składziku, planując naprawę opony przy okazji wizyty w jakimś warsztacie. Wyjechała z garażu bardzo wolno, bo wokół pensjonatu kręciło się mnóstwo ludzi, a nie chciała nikogo zahaczyć. Niektórzy wychodzili z jadalni, żeby zapalić, inni chcieli po prostu popatrzeć na ogród i otoczenie.

Jadąc do domu, myślała o Igorze i historii jego matki. Była poruszona. Nie wiedziała, że miał tak ciężkie życie. Kiedy się na niego patrzyło – na tę piękną twarz i smukłą sylwetkę – wydawało się, że wszystko w życiu miał podane na tacy, że wystarczyło jedno szafirowe spojrzenie, żeby ludzie jedli mu z ręki, a tymczasem miał za sobą przeżycia, które niejednego by załamały.

„Wielu ludzi, mając takie dzieciństwo, użalałoby się nad sobą do późnej starości” – pomyślała. „A on jest taki pogodny i pełen empatii”.

Kiedy dojechała do miasta, poczuła, że nie ma ochoty wracać do pustego mieszkania, więc zaparkowała pod blokiem i wybrała się na spacer. Szła ulicą, patrząc na sklepowe wystawy, na których wciąż jeszcze królowały bożonarodzeniowe dekoracje, i obserwując spieszących się przechodniów. W końcu zawróciła w stronę domu, wstępując po drodze do swojej ulubionej małej księgarni. Patrzyła na kolorowe okładki i jakoś nie umiała się zdecydować. Wreszcie wzięła kilka egzemplarzy z półki z nowościami.

– Jeśli nawet książki nie rozjaśniły pani spojrzenia, to musi być naprawdę bardzo źle… – Usłyszała ciepły męski głos, kiedy stanęła przy ladzie z wybranymi tytułami. Podniosła wzrok i napotkała uważne spojrzenie sprzedawcy – szpakowatego mężczyzny koło pięćdziesiątki. Zza lekko zaparowanych okularów patrzyły na nią wesołe, piwne oczy. – Przepraszam, wyrwało mi się… – dodał, lekko speszony.

– Nie szkodzi… Rzeczywiście nie jest mi dzisiaj do śmiechu… – odpowiedziała, pakując książki do coraz bardziej wypchanej torby. – I chyba nawet cała tona książek nie załatwiłaby sprawy.

– No to życzę, żeby te chmury szybko minęły i znów pojawiło się słońce…

W domu nastawiła płytę Stinga, przygotowała sobie kubek gorącej czekolady i skuliła się na kanapie, otulona kocem. Myślała, jak ciężki będzie dzisiaj powrót do domu dla Jakuba, który od tylu lat mieszkał z babcią i był z nią tak mocno związany. Chciała wysłać mu jakiegoś podnoszącego na duchu SMS-a, ale nic, poza jakimiś pustymi frazesami, nie przychodziło jej do głowy. Patrzyła bezradnie na ciemny ekran telefonu, aż ten nagle rozjaśnił się i pojawiła się wiadomość od Jakuba.

„Dziękuję, że przyjechałaś. Mam nadzieję, że dotarłaś bez przeszkód, bo warunki na drogach są straszne”.

Rozczuliło ją, że w takim dniu przejmuje się tym, jak jej minęła droga.

„Dotarłam i właśnie rozpieszczam się ciepłym kocem i gorącą czekoladą, co i Tobie polecam…” – odpisała.

„Tylko czy to nie zepsuje mojego wizerunku macho?” – przyszła odpowiedź i Justyna uśmiechnęła się.

„Skąd! Twój wizerunek ma taką moc, że nawet całe wiadro gorącej czekolady mu nie zaszkodzi! Zresztą to będzie nasza słodka tajemnica! Spokojnej nocy, twardzielu!”

Jakub Midas przeczytał wiadomość, uśmiechnął się i pomaszerował do kuchni. Czekolady w niej nie znalazł, więc musiał zadowolić się gorącym kakao, obficie posłodzonym brązowym cukrem. Usiadł w fotelu, owinął się kocem i zapatrzył się w ciemność za oknem. Nie zdążył wypić nawet połowy gorącego napoju, kiedy zmorzył go sen.

Rozdział 2

Justyna wróciła do Drzewia dopiero trzy tygodnie później. Zima nadal nie odpuszczała, niemal każdego dnia prószył śnieg, a niskie temperatury sprawiały, że ludzie powyciągali z głębi szaf najcieplejsze kurtki, buty i płaszcze. Ze śnieżnej zimy najbardziej zadowolone były oczywiście dzieci, które całymi dniami okupowały wszystkie mniejsze i większe górki, zjeżdżając na czym tylko się dało. W mieście jednak zima nie prezentowała się tak imponująco jak na wsi, gdzie drzewa spowite były białym puchem, na poboczach leżały wysokie hałdy śniegu, a droga, za którą rozciągał się przykryty śnieżnym płaszczem las, wyglądała wręcz bajecznie.

„Jakbym wjeżdżała do Krainy Lodu” – pomyślała Justyna, rozglądając się z zachwytem.

Gdy zbliżała się do pensjonatu, z daleka ujrzała mamę i Jakuba stojących przed ogrodzeniem.

– Wyszliście mnie powitać? – zapytała wesoło, otwierając okno w samochodzie, ale uśmiech zamarł jej na twarzy na widok ogrodzenia, które było pokryte jakimiś bohomazami. Dobry nastrój ulotnił się natychmiast. – Co za gnój to zrobił?!

Wysiadła z samochodu i stanęła obok mamy, kiwając na powitanie głową do Jakuba.

– Pewnie jakieś dzieciaki się nudziły – stwierdziła Elżbieta Milska łagodnym tonem. – Mają teraz ferie i za dużo wolnego czasu… Usunęliśmy już z Jakubem dużą część, ale przy tej temperaturze środek gorzej działa…

– Wejdźcie do środka, jesteście oboje przemarznięci! – Justyna popatrzyła z troską na ich zaczerwienione od mrozu twarze. – Ja tutaj dokończę!

Elżbieta Milska kiwnęła głową i poszła w stronę domu, ale Jakub tylko machnął ręką i nie przerwał pracy.

– Razem się szybciej uwiniemy! – powiedział i mrugnął do niej wesoło. – A poza tym, jak jesteś obok, to od razu mi cieplej!

Praca zajęła im niecałą godzinę. W milczeniu usuwali kolejne fragmenty gryzmołów, klnąc w duchu na bezmyślność anonimowego wandala. W międzyczasie przyjechał Dominik, który przywiózł protokół do podpisania.

– Twoja mama zadzwoniła do mnie rano i namówiłem ją, żeby to zgłosiła oficjalnie – powiedział, kiedy już przywitał się z Justyną. – Podjechaliśmy radiowozem, zrobiliśmy zdjęcia, żeby wszyscy we wsi widzieli, że traktujemy sprawę poważnie. Jeśli to dzieciaki, wystraszą się i nie będą więcej się wygłupiać…

Justyna popatrzyła na niego z uwagą.

– Jeśli? – powtórzyła. – Masz wątpliwości?

Zmieszał się i pokręcił głową, ale nie patrzył jej w oczy.

– Dominik, co jest grane?!

– Nic…

Stał przed nią, przestępując z nogi na nogę i zastanawiając się, jak się wymigać od odpowiedzi, aż wreszcie Justyna zmarszczyła groźnie brwi.

– Jak cię za chwilę palnę, to przestaniesz kręcić! Mam z ciebie siłą wydusić te zeznania?!

– Ej, to jest próba zastraszania funkcjonariusza!

– No to mnie aresztuj, ale najpierw gadaj! Przecież widzę, że coś jest nie tak!

Dominik westchnął z rezygnacją.

– No w sumie to nic wielkiego – powiedział. – Po prostu tak sobie myślę, że te gryzmoły są dość wysoko na ogrodzeniu… Więc ten dzieciak to musiałby być bardzo mocno wyrośnięty…

Popatrzyła w zadumie na ogrodzenie. Rzeczywiście – do bazgrołów wymalowanych najwyżej Justyna nie mogła dosięgnąć, choć była dość wysoka.

– Ale nie przejmuj się – dodał, widząc jej zaniepokojoną minę. – Myślę, że to jakiś miejscowy pijaczek, takich tu nie brakuje… Wychleje taki bimber i mu tę nędzną resztę komórek mózgowych, jakie się we łbie telepały, do reszty przepala. No i efekt mamy tutaj! – Wskazał na płot.

– Nie mów o tym moim rodzicom, bo mama będzie się zamartwiać – poprosiła Justyna. – Ale skoro ten ktoś zobaczył, że traktujemy sprawę poważnie, to już chyba powinien być spokój, no nie?

– Pewnie tak – odpowiedział Dominik, wymieniając z Jakubem za jej plecami lekko spłoszone spojrzenia. – Chociaż ostatnio z tym spokojem jest problem…

– A co się dzieje?

Policjant wzruszył ramionami i machnął ręką na znak, że nie ma o czym mówić, ale widząc minę Justyny, zerknął znów na Jakuba i powiedział, wyraźnie zadowolony ze zmiany tematu:

– No niby nic, takie tam wiejskie sprawy… Ciągle mi ktoś zgłasza, że ginie ze stodoły siano czy kapusta, ludzie z pretensjami przyłażą i jeszcze się czepiają, że policja nic z tym nie robi. A co niby mamy zrobić?! Patrole przy każdym kopcu albo stodole postawić?!

– Biorąc pod uwagę, że jest was pięciu, byłoby dość trudno – uznała Justyna.

– No, a poza tym, nawet jak kogoś złapiemy, to co? Do sądu go podamy, że marchewkę czy buraka z kopca gwizdnął? Swoją drogą, co to się porobiło, że tak sąsiad sąsiada okrada…

– Te, poeta, weź no się lepiej do roboty, a nie filozofuj! – Midas podał mu pojemnik z płynem do usuwania graffiti.

Dokończyli pracę i wrócili do pensjonatu. Dominik szybko się pożegnał, bo ciągle jeszcze był w pracy, ale Jakub chętnie został na obiedzie.

– Nie mam teraz żadnych zleceń – powiedział. – A w pustym domu nie chce mi się siedzieć…

Po obiedzie poszli z Justyną na spacer po zimowym lesie. Na drodze minął ich starszy mężczyzna prowadzący rower. Miał dość długie siwe włosy, które powiewały mu spod naciśniętej głęboko na oczy czapki.

– Jak on daje radę jeździć na rowerze po takim śniegu? – zdziwiła się Justyna, oglądając się za nim z uznaniem.

Jakub zaśmiał się pod nosem.

– On na nim nie jeździ. Ten rower służy mu do podparcia, wiesz, tak zamiast laski… Laska jest obciachowa i dla staruszków, a z rowerem może jeszcze odgrywać macho…

Roześmiali się i przez kilka minut szli w milczeniu, patrząc na drzewa przykryte grubą warstwą białego puchu.

– Dziękuję ci, że przyjechałaś na pogrzeb mojej babci… – szepnął Jakub, kiedy skręcili w brzozowy zagajnik.

– Jak mogłabym nie przyjechać? To przecież była tak bardzo bliska ci osoba… Jak sobie radzisz?

Wzruszył ramionami.

– Niby spodziewałem się, że ona kiedyś odejdzie, ale… – Machnął ręką. – Brakuje mi jej. Nic na to nie poradzę. Tak jakoś pusto się w domu zrobiło. Ciągle się jeszcze czasem zapominam i gotuję obiad na dwie osoby. A dzisiaj kupiłem jej ulubioną gazetę w kiosku.

Szli przez chwilę w ciszy, słuchając śniegu, który skrzypiał pod ich butami.

– Z drugiej strony, mam wyrzuty sumienia, bo kiedy jeszcze żyła, nie poświęcałem jej tyle czasu, ile powinienem… Czasem byłem też głupio zazdrosny, kiedy miała te swoje ataki i mnie nie rozpoznawała, a Igora nigdy z nikim nie myliła. Myślałem sobie wtedy, że przecież to ja jestem przy niej ciągle, a on tylko wpada na chwilę…

Pokręcił głową.

– Wiem, to głupie i bez sensu mieć pretensje do staruszki z demencją, że jej się z kimś mylisz.

– Nie, to ludzkie po prostu – odpowiedziała, klepiąc go po ramieniu.

– Muszę jeszcze uporządkować jej pokój, ale na razie jakoś nie mogę się do tego zabrać…

W tym momencie z gałęzi drzewa, pod którym właśnie przechodzili, oderwała się wielka czapa śniegu i z impetem rozprysnęła się na głowie Jakuba. Stanął w miejscu osłupiały, a Justyna schowała twarz w obszernym szalu, żeby ukryć uśmiech. Jakub spojrzał w górę i pokiwał głową.

– No dobra, jeszcze dzisiaj zacznę przeglądać te rzeczy! – powiedział, zerkając w niebo. – A ty się nie śmiej! – dodał, patrząc groźnie na Justynę, po czym nabrał w garść śniegu i pobiegł za nią, bo widząc, co się święci, popędziła w stronę pensjonatu. Kulka śniegu uderzyła ją w plecy, co sprawiło, że Justyna zatrzymała się, odwróciła i skoczyła w jego stronę, nabierając białego puchu w obie ręce. Jakub cofnął się, potknął o jakiś korzeń i wylądował w zaspie śnieżnej, co Justyna skwitowała triumfalnym okrzykiem:

– Ha! Masz za swoje! – Po czym podeszła bliżej i rozgniotła śniegową kulkę nad jego twarzą, obsypując go obficie białym puchem.

– Wszystko powiem twojej mamie! – zawołał, prychając.

– Skarżypyta! – Rozległ się rozbawiony głos Igora i w ich stronę śmignęły śnieżne pociski. – Ela mi powiedziała, że poszliście na romantyczny spacer, ale nie sądziłem, że będzie aż tak romantycznie! I że znajdzie się w tym miejsce także dla mnie! – Znów rzucił w nich śnieżką, wobec czego Jakub poderwał się z ziemi, utoczył ogromną kulę ze śniegu i pognał z nią w stronę Igora, który – piszcząc jak dziewczyna – uciekał między drzewami.

Kiedy pół godziny później wszyscy troje, przemoczeni i zgrzani, pojawili się w pensjonacie, zataczając się ze śmiechu, Elżbieta Milska, która właśnie zamiatała śnieg z werandy, załamała ręce.

– Co wyście robili?! No muszę przyznać, że myślałam, że ty masz trochę więcej rozumu niż tych dwoje! – dodała, patrząc z wyrzutem, ale i rozczuleniem na Igora, który miał zupełnie mokre rękawiczki i wytrzepywał z włosów śnieg.

– Podajesz w wątpliwość inteligencję osoby duchownej, Elu? – zapytał śmiertelnie poważnym tonem, biorąc się pod boki. – Zdajesz sobie sprawę, że godzisz w ten sposób w autorytet potężnej i wpływowej instytucji o wielowiekowej tradycji? Spotka cię za to kara! – To mówiąc, nabrał pełne garści śniegu i rzucił w stronę mamy Justyny. Śnieg wylądował na jej spódnicy, przyklejając się do grubego materiału.

Elżbieta Milska patrzyła na niego z takim zdumieniem, że wszyscy troje parsknęli śmiechem, a ona sama, kręcąc głową z niedowierzaniem, zamachnęła się miotłą i strząsnęła nią prosto na Igora śnieg z gałęzi rosnącego przed werandą świerka.

– Wystarczy już tej zabawy. – Rozległ się głos Piotra Milskiego, który od dłuższego czasu przyglądał się całej scenie. – Teraz chodźcie grzecznie do domu i się wysuszcie. A tobie zapowiadam – wskazał palcem na Igora, groźnie marszcząc brwi – że jeśli moja żona dostanie jutro choćby maleńkiego kataru, to ty dostaniesz ode mnie takie lanie, jakiego twoja potężna i wpływowa instytucja od czasów bitwy pod Grunwaldem nie doświadczyła!

Całe towarzystwo, śmiejąc się i żartując, weszło do domu.

– Przygotuję kawę! – Justyna zniknęła w kuchni, skąd po chwili rozszedł się zapach świeżo mielonej kawy i cynamonu.

Siedzieli później wszyscy w salonie, w tle płynęły nagrania Krzysztofa Zalewskiego z płyty Zelig, a oni wspominali początek ich znajomości i prace nad renowacją starego drzewieckiego dworku.

– Ten pensjonat i wasze pojawienie się w Drzewiu zmieniło wiele w naszym życiu – podsumował Jakub, patrząc na Justynę.

– To fakt – potwierdził Igor. – Przez długi czas walczyłem jak lew, żeby udowodnić wszystkim, że nie potrzebuję obsługi i świetnie radzę sobie sam, a teraz wystarczy jeden telefon od twojej mamy i hasło: „Igorku, usmażyłam naleśniki, zapraszam”, a ja pędzę na drugi koniec wsi, chociaż sam też umiem smażyć…

– No, ale na pewno nie takie jak moja mama, więc jesteś usprawiedliwiony! – Roześmiała się Justyna.

– Ela cię po prostu udomowiła! – stwierdził Jakub, a Igor pokiwał głową i poklepał się po brzuchu.

– Ale chyba będę musiał zacząć biegać albo więcej ćwiczyć, bo moje koszule zrobiły się jakieś ciasne…

– E tam, po prostu skurczyły się od wiszenia w szafie – pocieszyła go Justyna. – To udowodnione naukowo zjawisko! Moim ciuchom zdarza się to notorycznie!

Żegnając się z Justyną, Jakub przytulił ją mocno do siebie i szepnął:

– Dziękuję! Myślałem, że jeszcze długo będę musiał czekać, zanim zobaczę śmiejącego się Igora… O sobie nawet nie wspomnę…

– Zawsze do usług! Jestem mistrzynią w wywoływaniu głupawki!

– Jesteś mistrzynią w poprawianiu nastroju! Gdybyś otworzyła gabinet, byłabyś milionerką! Poczułem się dzisiaj, jakbym miał znowu piętnaście lat!

– Ja też! Tylko wtedy zamiast zmarszczek mimicznych miałam pryszcze… – Uśmiechnęła się Justyna.

– Jakich znowu zmarszczek, dziewczyno?

Wracając do siebie, Jakub zauważył idącą od strony lasu Starą Kwietniową. Kobieta dźwigała ciężki worek, więc zatrzymał się, wysiadł z samochodu i odebrał jej bagaż, bo od domu dzieliło ją dobre dwieście metrów.

– Jezu, czego pani tam napchała?! – zapytał, bo worek sporo ważył.

– A mąki mi dali, tom wzięła.

– Jakaś dziwna ta mąka, bo w tyłek trochę gniecie – skomentował, ale Stara Kwietniowa spojrzała na niego takim wzrokiem, że nie dociekał więcej, tylko w milczeniu zaniósł wór do jej domu.

„Trzeba będzie do niej czasem zajrzeć i sprawdzić, jak sobie radzi…” – myślał, jadąc do domu. „Stara już jest, ktoś powinien jej pomagać…”

Następnego ranka Justyna pojechała do miejscowego sklepu, zaopatrzona w ogromną listę zakupów od mamy. Kupiła wszystko, co trzeba, zapakowała zakupy do bagażnika, a zobaczywszy, że wczoraj nie wyjęła z samochodu przywiezionych z domu książek, po chwili zastanowienia zabrała pudło i poszła na plebanię.

Igor właśnie odśnieżał placyk przed kościołem. Miał czerwony z zimna nos i policzki, i rozczochrane włosy, co dodawało mu chłopięcego uroku.

– Hej! – zawołała z daleka Justyna. – Przywiozłam z domu trochę książek, które już przeczytałam i nie mam ich gdzie trzymać. Zamierzałam podrzucić je do waszej biblioteki, ale w weekend jest zamknięta, więc pomyślałam, że może ciebie coś zainteresuje.

Igorowi aż zaświeciły się oczy. Zabrał od niej pudło i poszedł na plebanię tak szybko, że Justyna ledwie za nim nadążyła. Kiedy weszła do pokoju, zaniemówiła z wrażenia, jak każdy, kto gościł tutaj po raz pierwszy. Cały salonik, od sufitu do podłogi, otoczony był ze wszystkich stron półkami z książkami. Jedynym wyjątkiem było okno i stojący na jednej z półek mały telewizor, ale nawet zza ekranu wystawały jakieś kolorowe okładki. Igor postawił pudło na stole i zaczął wyciągać książki.

– Nie wiem, jakie gatunki lubisz… – powiedziała Justyna, przyglądając się tytułom na grzbietach tomików znajdujących się najbliżej niej. Była tu klasyka, ale też kryminały, poezja i książki historyczne.

Popatrzył na nią z szerokim uśmiechem.

– Wszystkie! Czasem również takie, chociaż mówi się, że to niby literatura kobieca! – Podniósł do góry Cuda i cudeńka Agnieszki Olejnik i Dni naszego życia Małgorzaty Mikos. – Dzięki takim książkom więcej się dowiaduję o ludziach i ich duszach… Ale najbardziej lubię kryminały.

– To tak jak ja. Będę cię czasem zaopatrywać, bo kupuję książki maniakalnie, a potem nie mam ich gdzie trzymać. A ty możesz później zanosić do waszej biblioteki albo coś.

– Dzięki! Podoba mi się ten plan!

Kiedy Igor oglądał książki i pieczołowicie układał je na jednej z dwóch ostatnich wolnych półek, wyglądał jak dziecko, które dostało nowe zabawki. Uśmiechał się do siebie i oczy mu błyszczały. Gdy już wszystko starannie poukładał, przypomniał sobie o obowiązkach gospodarza. Odwrócił się w stronę Justyny i wskazał jej miejsce przy stoliku.

– Spieszysz się? – zapytał.

– W sumie nie… – odparła, siadając na krześle z wysokim oparciem.

– To zrobię ci herbaty, bo do twojej kawy moja się nawet nie umywa, więc nie proponuję, i pogadamy…

Zostawił ją w salonie i zniknął w kuchni, a ona siedziała, czując lekki niepokój na myśl o tym, o czym chciał rozmawiać.

„Czyżby rodzice nie powiedzieli mi o jakichś jeszcze szkodach wyrządzonych przez niby-dzieciaki?” – myślała gorączkowo.

– Nie miej takiej poważnej miny, to nic złego! – zawołał, widząc wyraz jej twarzy.

Postawił przed nią herbatę i talerzyk z ciasteczkami, a potem spojrzał jej w oczy. Widać było, że jest mocno zakłopotany, co sprawiło, że Justyna zdenerwowała się jeszcze bardziej.

– Justynko… Wiem, że to nie moja sprawa, chociaż trochę jednak moja, bo… – Przerwał i popatrzył na nią z uwagą. – Słuchaj, wiesz już, że Jakub jest dla mnie jak rodzony brat, a z tobą też bardzo się zaprzyjaźniłem i…

Urwał i przez chwilę siedział w milczeniu, mieszając herbatę tak dokładnie, jakby od tego zależało jego życie. Wreszcie odetchnął głęboko i wykrztusił:

– Nie wierzę, że nie zauważyłaś, że Jakub… No wiesz… Że on… się w tobie kocha – powiedział w końcu.

– Ślepa nie jestem, a on jakoś specjalnie się z tym nie kryje…

Igor uśmiechnął się i popatrzył na nią, czekając aż powie coś więcej, ale ponieważ Justyna milczała, postukał palcami w blat i zapytał niecierpliwie:

– A ty?

Wzruszyła ramionami i zapatrzyła się w okno, a on przyglądał się jej wyczekująco. Kiedy wróciła do niego spojrzeniem, na jej twarzy malowało się zniechęcenie.

– Nawet jeśli on też nie jest mi obojętny, to co z tego? – odpowiedziała.

– No jak to? – Zdziwił się. – To chyba wszystko z tego!

Wstała od stołu i zaczęła przemierzać nieduży pokój wzdłuż i wszerz.

– Myślałam o tym, Igor, ale to nie ma żadnej przyszłości… Ja się nie nadaję do życia tutaj, tak na stałe. Co bym tu robiła? Po tygodniu szlag mnie trafia, że co chwilę spotykam kogoś znajomego, kto musi mnie odpytać, dokąd idę albo skąd wracam… I jeszcze komentować moje zakupy. A Jakub… Wyobrażasz go sobie w mieście?

– Nie za bardzo… – przyznał. – On kocha Drzewie i zawsze się strasznie wścieka, kiedyś ktoś wyjeżdża, mówiąc, że tu nie ma perspektyw…

– No widzisz. Dlatego uważam, że nie ma sensu psuć fajnej przyjaźni, zaczynając coś, co i tak nie ma przyszłości…

– Ale dlaczego uważasz, że nie ma przyszłości? – zapytał Igor, patrząc jej w oczy.

– Hello? Czy my przed chwilą właśnie tego nie powiedzieliśmy? No a jak to sobie wyobrażasz? Mamy żyć ze sobą na odległość? Taka weekendowa para?

– A dlaczego nie?

Zatrzymała się, usiadła naprzeciwko niego i pokręciła głową.

– Bo wspólne życie to wspólne poranki i noce, wspólne rytuały, powroty z pracy, dzielenie codziennych problemów…

– Niby kto tak powiedział? – Splótł ręce na piersiach. – To, że tak robi większość par, wcale nie znaczy, że to jedyny i najlepszy sposób na bycie razem. W miłości chyba nie powinno kierować się jakimiś schematami i normami. A poza tym, kto wam broni mieć wspólne rytuały?

Nie odpowiedziała. Patrzyła na niego, przechylając głowę w bok, jakby miała przed sobą jakieś nadzwyczajne zjawisko. On tymczasem mówił dalej:

– Tak sobie myślę, że może lepiej być dla kogoś świętem niż codziennością? Chociaż wiesz, ja raczej ekspertem w tych sprawach nie jestem… I jako ksiądz nie powinienem oczywiście mówić takich rzeczy, więc jeśli komuś zdradzisz, wszystkiego się wyprę!

Justyna wciąż patrzyła na niego z uwagą, a jej twarz zaczął rozjaśniać uśmiech.

– Wiesz, ty naprawdę jesteś niepokojąco doskonały… – powiedziała cicho.

– No wiem. – Uśmiechnął się szeroko. – Czyli co? Pomyślisz o tym? Nie będziesz was tak od razu skreślać?

– Pomyślę – obiecała, a potem zerknęła na zegarek i wstała z krzesła. – Dobra, idę, bo moja mama czeka na zakupy!

Ruszyła do wyjścia, zatrzymała się jednak zaskoczona, patrząc na wiszący na ścianie obraz.

– Myślałam, że u księdza to raczej wisi Ostatnia wieczerza, a tu proszę – Bachus i Ariadna.

– Znasz się na sztuce? – W jego głosie słychać było uznanie.

Machnęła ręką.

– Nie, ale akurat to jest mój ulubiony obraz. Za każdym razem, gdy go widzę, nie mogę wyjść z podziwu, że można namalować… ruch i wahanie. Tycjan to był… – Zabrakło jej słów.

– Tycjan. – Dokończył za nią Igor.

– Świetnie to ująłeś. No to lecę, cześć!

– Cześć! I jeszcze raz dzięki za książki! Zrobiłaś mi gwiazdkę w styczniu!

– Widocznie byłeś bardzo grzeczny!

– Pomyśl o tym, o czym rozmawialiśmy!

– Jasne…

Dobry nastrój, w jakim wyszła od Igora, ulotnił się w chwili, gdy spojrzała na pozostawiony pod sklepem samochód.

– Znowu kapeć?! – Potrząsnęła głową z niedowierzaniem, dziękując sobie w duchu, że kupiła zapasowe koło po ostatniej przygodzie. Rozejrzała się wokół, ale w pobliżu nie było nikogo. Mimo to miała dziwne uczucie, jakby ktoś ją obserwował. Odwróciła się gwałtownie, ale droga była pusta.

„No to do roboty” – pomyślała, wyciągając z bagażnika zapasowe koło, klucz i lewarek.

Zmiana koła poszła jej rekordowo szybko, bo jej działania zgromadziły grupkę podchmielonych panów, którzy do tej pory, ze względu na mróz, urzędowali wewnątrz sklepu, a teraz wyszli na schody i z zainteresowaniem przyglądali się, jak kobieta poradzi sobie z taką awarią. Justyna uwinęła się w kwadrans, rzuciła im triumfujące spojrzenie i pojechała z powrotem do pensjonatu. Po drodze zauważyła idącą poboczem Starą Kwietniową. Kobiecina niosła spory worek, więc Justyna zatrzymała się i zaproponowała jej podwiezienie.

– Tylko żebyś mi ostrożnie jechała! – Pogroziła jej palcem staruszka, wrzucając worek na tylne siedzenie i pakując się na miejsce obok kierowcy.

– A co? Coś kruchego ma pani w tym worku?

Kwietniowa spojrzała na nią z politowaniem, jakby miała przed sobą niezbyt rozumnego szczeniaczka.

– Uważać na drodze trzeba zawsze! – stwierdziła pouczającym tonem. – A nie tylko jak się coś tłukącego wiezie!

– Staram się…

W milczeniu dojechały do domu starszej pani. Justyna wysiadła, żeby pomóc jej zanieść bagaż do domu, ale kobieta zdążyła już zarzucić sobie wór na plecy.

– To za ciężkie dla ciebie – powiedziała. – Wy z miasta to takie lebiody jesteście, że zaraz by ci jakiś dysk wyskoczył czy inne cudo. Dam se radę!

Justyna wzruszyła ramionami i pojechała do pensjonatu. Po obiedzie wybrała się z tatą na spacer wzdłuż szosy, żeby sprawdzić, czy na drodze nie leżą jakieś sidła albo zbrojenia, które powodowałyby zniszczenie opon, ale niczego nie znaleźli.

– Może po prostu miałam wyjątkowego pecha – powiedziała bez przekonania, bo w głębi duszy coś jej szeptało, że to nie był przypadek. Nie chciała jednak, żeby rodzice niepotrzebnie się martwili.

„Pewnie to tylko moja paranoja po przejściach z Erykiem…” – pomyślała, wspominając poczucie zagrożenia, jakie kilka miesięcy temu zgotował jej sąsiad, który okazał się stalkerem.

Wracając do miasta, uważnie jednak śledziła drogę przed sobą i raz po raz spoglądała we wsteczne lusterko, żeby się upewnić, że nikt za nią nie jedzie. Do domu dojechała na szczęście bez żadnych przeszkód i złe przeczucia rozproszyły się, głównie za sprawą wizyty najlepszej przyjaciółki – Agnieszki. Agnieszka zbagatelizowała sprawę opon, za to z dużym zainteresowaniem wysłuchała streszczenia rozmowy Justyny z Igorem.

– Ty wiesz, że on naprawdę jest mądry – skomentowała. – Co oni tam gdzieś, na górze, sobie myśleli, wyposażając go w tyle zalet?

– No nie wiem. Chociaż powiem ci, że nadal nie do końca jestem przekonana, że taki układ miałby szansę przetrwać…

– A ja myślę, że nawet ogromną. Wiem, jak czasami wkurza mnie mój mąż, kiedy za dużo ze sobą przebywamy. Jak wyjeżdża, to wariacko tęsknię, i kiedy wraca, nie możemy się sobą nacieszyć, ale jak zbyt długo jest w domu, to często działa mi na nerwy. Jak będziecie za sobą tęsknić, to bardziej docenicie swoją obecność.

– Dobra, nie ma co gdybać. Zobaczymy, jak się to wszystko potoczy. Nie zamierzam niczego przyspieszać ani planować, bo bardzo lubię Jakuba i nie chciałabym spieprzyć naszej przyjaźni. Właściwie od razu, gdy go spotkałam, poczułam do niego sympatię.

– Tylko sympatię?

– Aż! Przyznam ci się, że wydał mi się wtedy dobrym duchem tego pensjonatu.

– No, przy jego gabarytach, to chyba raczej dżinnem!

– Może i tak. W każdym razie, odkąd się pojawił, wszystko zaczęło mi się dobrze układać. Remont ruszył pełną parą, nie było jakichś wielkich usterek, awarii, opóźnień, polecił mi fajnych ludzi, Natalkę chociażby…

– Tak… – rzuciła z przekąsem Agnieszka. – Rewelacyjnie ci się układało! Jak z płatka, można powiedzieć! Zwłaszcza, jak ci ten świr z siekierą pod bramę w nocy przyszedł, albo jak znalazłaś zwłoki tych Buczków, albo jak się poharatałaś w lesie…

– Ale wszystko tylko wyszło mi na dobre! No, zwłoki może nie, ale warto było się poharatać, bo dzięki temu zdemaskowałam kłusownika! No a potem jeszcze dostałam awans!

Wieczór upłynął im na plotkowaniu i wspominaniu czasów studenckich. Justyna nastawiła płytę Głupi Organka i przez chwilę słuchały w milczeniu. Potem opowiedziała przyjaciółce o bohomazach na ogrodzeniu i swoich złych przeczuciach. Agnieszka tylko machnęła ręką.

– Odkąd to wierzysz w jakieś tam przeczucia?! Daj spokój, to pewnie któryś miejscowy ochlaptus dorwał gdzieś puszkę ze sprayem i chciał się wyżyć artystycznie. Spędziłaś w tym pensjonacie parę miesięcy zupełnie sama i jakoś przeżyłaś, a twoi rodzice są we dwoje. No i mają pracowników. A poza tym, nadal krąży tam ten twój dobry dżinn, więc skończ z tym czarnowidztwem, bo to do ciebie niepodobne!

Spotkanie z przyjaciółką jak zawsze poprawiło nastrój Justyny i odpędziło złe myśli. Zresztą wkrótce wpadła w wir codziennych obowiązków i złe przeczucia rozwiały się w natłoku spraw. Niebawem jednak miało się okazać, że obawy Justyny wcale nie były bezpodstawne.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Copyright © by Joanna Tekieli, 2019

Copyright © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2023

Wszelkie prawa zastrzeżone

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie II, Poznań 2023

Zdjęcia na okładce: © Judy Kennamer/Arcangel

Redakcja: Paulina Jeske-Choińska

Korekta: Agnieszka Czapczyk

Skład i łamanie: Teodor Jeske-Choiński

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8280-665-6

Grupa Wydawnicza Filia sp. z o.o.

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.