W ciemności nocy. Komisarz Feliks Frączak. Tom 1 ebook i audiobook

Ewa Agnieszka Frankowska

W ciemności nocy

Wszelkie podobieństwa do osób oraz zdarzeń istniejących w rzeczywistości są niezamierzone i przypadkowe.

1.

Gdy na Zakopiańskiej zapadł zmierzch i zapaliły się latarnie w kształcie pastorałów, przed lakierowanymi, dwuskrzydłowymi drzwiami willi pojawiły się trzy osoby. Minęło kilka minut, zanim gospodarz otworzył i jeszcze kilka następnych, nim zdjęto płaszcze, z plastikowych toreb wyjęto butelki, a drzwi zostały zamknięte.

Gospodarz zaprosił gości do gabinetu, przechodzącego w przestronny salon z kominkiem i przeszklonymi drzwiami prowadzącymi prosto do ogrodu.

Przy orzechowym stole usiadło troje młodych, mniej więcej trzydziestoletnich ludzi: jasnowłosy mężczyzna i dwie kobiety, blondynka i brunetka. Pod stołem ułożył się pies, stary, dropiaty wyżeł, szukający ciepła i kontaktu z ludźmi. Gospodarz zostawił ich i zniknął w dalszej części domu, a brzęczenie szkła i stukanie metalu pozwalało przypuszczać, że pojawi się za chwilę z pełną tacą.

- Mam nadzieję, że dogadamy się szybko, niedługo ósma, muszę zdążyć przed dziesiątą do Anina - powiedziała Danuta, otworzyła czarną, zamszową torebkę i wyjęła z niej pudełko z papierosami. Ryszard podszedł do parapetu, odszukał za zasłoną popielniczkę i postawił na stole przed siostrą. Mieszkali tu kiedyś wszyscy w różnych okresach swojego życia, znali więc zwyczaje i drobne sekrety Tomasza.

- Dostajemy ten spadek o pół roku za późno. Nie rozumiem dlaczego. Tomasz mógł oddać nam te kilka drobiazgów od razu, po śmierci Marii.

Ryszard nie usiadł jeszcze, strzepnął popiół z papierosa, zrobił kilka kroków i przez oszklone drzwi salonu wyszedł na taras. Danuta zerwała się z krzesła, zabrała ze stołu popielniczkę i pobiegła za bratem.

Wrócił Tomasz z tacą i z pomocą ciemnowłosej Magdy rozstawił na stole filiżanki, ciasto i talerze. Z bibliotecznej szafy stojącej w rogu pokoju wyjął kieliszki. Na stole stało już wszystko, nawet butelka wina w ście- reczce w pomarańczową kratkę. Tomasz wyciągnął z szuflady biurka plik papierów i zawołał Danutę i Ryszarda.

- Moi drodzy - zaczął uroczyście, patrząc na kartki zapełnione drobnym, starannym pismem swojej siostry Marii. - Macie do mnie pewnie żal, że kazałem wam czekać tak długo; Maria zmarła prawie przed rokiem. Ale moja siostra, czyniąc mnie powiernikiem swej woli i części swojego spadku, postawiła warunki, które zostały spełnione dopiero dziś. Nie mogłem podzielić spadku za życia Leszka. Widzicie więc, że spotykamy się najszybciej, jak to możliwe.

Największa część osobistego majątku Maria pozostawiła swym dzieciom. Ale o tym wiecie doskonale. Karol i Urszula odziedziczyli po matce dom, kilka obrazów, porcelanę, księgozbiór i biżuterię. Maria miała kolekcję sreber, którą postanowiła podzielić między pozostałe dzieci w rodzinie, czyli waszą trójkę.

Tomasz przerwał na chwilę, zmęczony pogrzebem Leszka i pośpiechem od rana.

Magda uniosła dzbanek z parującą herbatą i nalała Tomaszowi do filiżanki.

- Dzięki kochanie, zaraz kończę. Nalejcie sobie kawę albo herbatę, bardzo proszę. Zapomniałem o was. Rysiu, zaproponuj dziewczętom wino. A tutaj ciasto i cukierki. Nawet czekoladki przyniosła rano Terenia

- wyjaśnił. Danuta i Ryszard wybrali kawę, Magda zadowoliła się bursztynową herbatą. Nikt nie odmówił wina. Ciemna butelka skrywała doskonałego burgunda, pewnie z ulubionego przez gospodarza rocznika 1995. Tomasz kontynuował:

- Rysiu, na górze w rupieciarni stoi drewniane pudło, przynieś je tutaj. Pokażę wam, co moja siostra, a wasza ciotka, przekazała dla swoich siostrzeńców, także przybranych.

Ryszard ruszył w stronę schodów i kiedy stawiał nogę na pierwszym stopniu, usłyszeli energiczne pukanie.

- Otworzę Tomaszu, nie wstawaj - odwrócił się do białych skrzydeł drzwi.

W progu stała kobieta w czarnym, długim płaszczu, zamszowym kapeluszu na brązowych włosach o mocnym i bardzo równym kolorze. Energicznie machała torebką, w rękach trzymała ogromny bukiet fioletowego bzu.

- Przyjechałam prosto z cmentarza, ale długo cię nie było, więc trochę spacerowałam. Chyba dobrze trafiłam? Dzielicie majątek? A dla mnie coś macie? - wypaliła, włożyła bukiet w ręce zdumionego Ryszarda, zdjęła płaszcz, rzuciła go obok wieszaka i weszła do gabinetu.

- Witaj Janino, nie spodziewałem się, że przyjdziesz dzisiaj - Tomasz odłożył kartki na stół i przysunął dodatkowe krzesło. - To nie jest dobry moment. Mamy spotkanie rodzinne. Właściwie kończymy - wyjaśnił i odwrócił się do Magdy i Danuty. - Janina jest moją znajomą ze studiów.

- Raczej Leszka. Najpierw poznałam Leszka i znałam go znacznie lepiej - wyjaśniła nieznajoma. - Powinnam się przedstawić. Możecie mnie nie pamiętać, ale ja znam was doskonale. Magda, Danuta… i Ryszard? Proszę o herbatę, jestem zmęczona, więc może dostanę także kieliszek wiśniówki.

Dziewczyny nie odzywały się wcale, Danuta zapaliła kolejnego papierosa, Magda nalała Janinie herbatę i podała talerz z ciastem.

- Nazywam się Janina Polańska, prościej ciotka Janka. Mieszkałam kiedyś w Warszawie, na Powiślu, od wielu lat mieszkam w Szwecji.

Magda wpatrywała się intensywnie w twarz Janiny, w końcu odwróciła się do Ryszarda, który stał w progu nie wiedząc, czy najpierw zamknąć drzwi, odłożyć bukiet bzu, czy podnieść płaszcz z podłogi i powiesić obok innych.

- Pamiętam jakiś spacer - może do zoo. Z mamą i wujkiem Leszkiem, ale bez cioci Marysi. Może to wtedy?

Zdziwiony Tomasz odwrócił się do Magdy, ale od razu odezwała się Danuta.

- Byłaś u nas. To znaczy u Tomasza - poprawiła i bojąc się, że ojczym wszystkiego się wyprze, dodała:

- Rysiek miał wtedy cztery lata, ale ja chyba osiem, więc pamiętam. Był jakiś skandal, awantura i kazano nam iść wcześniej do łóżek.

- Brawo, masz świetną pamięć - ucieszyła się kobieta i z apetytem ugryzła drugi kawałek ciasta. - W samolocie kiepsko karmią, a u nas w kraju ciasta zawsze były wspaniale.

Ryszard stał dalej, podniósł tylko płaszcz i czekał na decyzję Tomasza. Janina, zajęta jedzeniem i piciem, nie zwracała uwagi na otoczenie, Tomasz milczał, oglądał rękopis Marii. Dobrze znał Jankę i nie liczył, że szybko ich opuści.

- Rysiek, przynieś pudełko ze strychu. Danuta zdecydowała za wszystkich. - Muszę zdążyć do domu przed zamknięciem sklepu. Załatwmy to szybko.

Kiedy solidne pudło z ciemnego drewna stanęło na dwóch złączonych krzesłach, a zainteresowani powrócili do stołu i wygodnie usiedli, Tomasz zrobił miejsce na biurku i zdjął ciężkie wieko. W środku leżały pakunki wielkości filiżanek zapakowane w folię, bibułkę i kartonowe pudełka. Wyjął jedno z zawiniątek, rozpakował i postawił na stole.

- Te przedmioty Maria dostała od naszej babci, była jej ulubienicą, nikt nie wiedział dlaczego. Babcia kolekcjonowała srebra, ale nie podarowała ich swojej córce Genowefie, może dlatego, że nie lubiła Teofila, jej męża. Z wnuków wybrała Marię i sprawiła tym rodzinie spory kłopot. Maria mówiła, że przez to nie miała w życiu szczęścia. W dodatku my z Teresą dokuczaliśmy Marii z tego powodu. Wypominaliśmy te srebra całe życie, od jej osiemnastych urodzin prawie do śmierci. Żeby odwrócić pecha, Maria pominęła własne dzieci i podzieliła je między was.

- Maria i pech - żachnęła się Janina. Miała Leszka, więc to raczej szczęście. Tylko tego nie wiedziała. Maria nie zauważała oczywistych rzeczy, nie dostrzegała talentów swoich dzieci, nie widziała otaczających ją uczuć, zupełnie nie doceniała swojego męża. Tylko narzekała na swój los i wszystko miała za złe. Odstawiła filiżankę i podniosła się gwałtownie. - Już wcześniej nie mogłam tego znieść i wyjechałam. Nie dbała o Leszka. Zostawiła go w takim stanie. Nawet teraz nie mogę myśleć o tym spokojnie - oddychała płytko, nerwowo. - Dajcie mi papierosa - zapaliła, wydmuchała dym w stronę Tomasza, założyła nogę na nogę i machała włoskim pantoflem z energią niezwykłą jak na sześćdziesięcioletnią kobietę.

- Uspokój się Janko, Maria przecież umarła. Nie mogła tego zaplanować. Nie porzuciła swojego męża, tylko umarła. A zresztą Leszek miał dobre dzieci i do końca choroby doskonałą opiekę - zdenerwował się Tomasz. - Teraz pozwól nam skończyć rozmowę.

- Raczej podział łupów - wtrąciła złośliwie Danuta.

- No, dzielmy i do domu. Tomaszu, sprawdzałeś ile to warte? Te srebra leżały u ciebie tyle czasu, byłeś u rzeczoznawcy?

- Masz zamiar to sprzedać? Szkoda, wielka szkoda. Tomasz znał dobrze swoją wychowankę i właściwie nie spodziewał się niczego innego, ale żal mu było tych przedmiotów. - Kupiłbym twoją część, ale mój antykwariat nie przynosi dochodu, ledwo starcza na gaz i wszystkie opłaty.

- To sprzedaj dom, dawno cię namawiam. Nie ma na co czekać.

Znajdę ci dobrego kupca, tylko podejmij decyzję

- kusiła Danuta. - Właściwie już mam kogoś na oku.

Magda stała obok pudła i wyjmowała małe pakunki, jeden po drugim, rozwijała je z folii i z bibułek i ustawiała na biurku. Ciemny brąz drewna podkreślał barwę i kształt srebrnych kubków i zdobienia pudełek.

- Zostawmy teraz dom i skończmy to, co zaczęte. Wszyscy jesteśmy zmęczeni - niecierpliwił się Tomasz.

- Madziu, tu masz listę i proponowany przez Marysię podział.

- A co z majątkiem po Leszku? Kto zajmie się jego księgozbiorem, ty Tomaszu? - spytała Janina już spokojnie, rozleniwiona posiłkiem i ciepłem bijącym od rozpalonego kominka. Maj nie był zbyt gorący, noce przynosiły niskie temperatury, więc Tomasz rozpalał ogień, oszczędzając pieniądze i zdrowie.

- Pogrzeb Leszka odbył się dzisiaj, Janko. Nie pora na spadek i testament. Zostaw nam czas na smutek… a teraz skończmy ze srebrami po Marii.

- Już nic nie mówię - Janka zacisnęła usta, przestała się odzywać, a pozostali otoczyli biurko i oglądali spadek, każdy swoją część, ciesząc się urodą przedmiotów i ich znaczną wartością.

Tomasz wstał i zrobił kilka kroków w stronę ogrodu, wciągnął w płuca wieczorne powietrze, napływające fale zapachów, spoglądał przy tym na sąsiedni dom i oświetlone okna, których ciepła barwa skrywała znany mu dobrze pokój Zuzanny.

Magda pakowała swoją część rodzinnych pamiątek. Ryszard i Danuta wykorzystali drewniane pudło, chcieli zabrać srebra wspólnie i podzielić później albo może postanowili je spieniężyć. Tomasz żałował spadku po siostrze, ale miał długi, a gdyby nawet odkupił wartościowe przedmioty i tak po jego śmierci zostałyby sprzedane. Magda postawiła torbę ze srebrami przy drzwiach wejściowych, teraz sprzątała filiżanki; zawsze pilnowała, by nie przysparzać Tomaszowi pracy. Zostawiła na stole zastawę na dwie osoby, słodycze i ciasto.

- Tomaszu, my już wychodzimy. Połóż się wcześniej, pogrzeb Leszka wyczerpał nas wszystkich, ciebie także. Do widzenia - Magda włożyła płaszcz i poprawiała włosy przed lustrem. Rodzeństwo także szykowało się do wyjścia.

- Tomaszu - Magda weszła jeszcze na chwilę do gabinetu - właściwie chcę cię jeszcze o coś zapytać… Zawahała się chwilę, ale odetchnęła głębiej i nabrała odwagi.

- Chodzi mi o nuty. Tomasz skrzywił się i machnął ręką, jakby chciał zbagatelizować sprawę, ale Magda, skoro zaczęła, chciała skończyć. - Pamiętasz, miałeś się nad tym zastanowić. Mówiłeś, że masz dla mnie jakąś propozycję, ale nigdy nie masz czasu na rozmowę. Babcia się już niecierpliwi, ja także. Muszę odzyskać nuty.

- Madziu, powinniśmy o tym spokojnie porozmawiać. Mógłbym w tej chwili, ale Janka jest moim gościem, nie możemy jej zanudzać problemami rodziny

- Tomasz zręcznie wybrnął z kłopotliwej sytuacji, więc uśmiechnął się zadowolony.

Był zmęczony i mimo że darzył Jankę sympatią, nie miał ochoty na poważne rozmowy w jej obecności.

- To zadzwonimy do ciebie albo ja, albo babcia Teresa - zrezygnowała Magda, wiedziała, że Tomasz liczy się z drugą siostrą, wiec nie będą czekały długo i to on do nich zadzwoni.

Ryszard biorąc pudełko pod pachę zagadnął jeszcze Tomasza:

- Zastanów się nad sprzedażą. Zajrzę do ciebie któregoś dnia, pogadamy, bo taka okazja trafia się rzadko. Po co się męczyć z takim metrażem? A to pewny klient i czysty zysk.

- Dom chcę mieć do śmierci. Szkoda pozbywać się go wcześniej. Potrzebne ci pieniądze? Pogadamy za parę dni. Dobrze, dobrze.

Tomasz potakiwał automatycznie, pomagał Danucie wkładać płaszcz, trzymał drzwi, wreszcie zamknął je za rodziną i zamiast odetchnąć, napiął mięśnie jak gladiator przed walką. Jedna bitwa wygrana, czekała druga.

Sprzed domu ruszył wielki citroen wioząc w stronę Anina pogrążonych w rozmowie brata i siostrę, a trochę później czerwony mini morris Magdy wyjechał na Wał Miedzeszyński.

Mniejszy samochód dojechał do mostu Siekierkowskiego, zawrócił w stronę Saskiej Kępy i po kilku minutach zaparkował ponownie na Zakopiańskiej. Magda martwiła się niezałatwioną sprawą nut, chciała porozmawiać z Tomaszem tego wieczoru. Obiecała to babci. Postanowiła poczekać, aż Janina wyjdzie.

Siedziała w samochodzie kilka minut. Mogła wprawdzie wejść do domu, miała własne klucze; w czasie wyjazdów Tomasza zajmowała się jego psem, wyprowadza go na spacer, karmiła, ale zawsze umawiali się wcześniej telefonicznie.

Podwójne, profilowane drzwi otworzyły się gwałtownie, Magda skuliła się na siedzeniu, w oświetlonym prostokącie pojawiła się żywo gestykulująca kobieta, tupiąc nogami jak dziecko.

- Cholera! - krzyczała. - Muszę go mieć. Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz - waliła torebką w ramę drzwi i skandowała:

- Ukradnij ten obraz, ukradnij ten obraz! I pomyśl o mnie. Bo nie odpowiadam za siebie.

- Spokojnie, Janino - wysyczał Tomasz. Magda nigdy nie słyszała u niego takiego głosu. - Uspokój się natychmiast. Przestań.

Ucichło. Kobieta stanęła bez ruchu, torebka kołysała się jeszcze, wolniej i wolniej. Tomasz otworzył tylne drzwi czekającej przed domem taksówki, prawie wepchnął kobietę na szeroką kanapę i zanim samochód odjechał, powiedział groźnie:

- Zadzwonię jutro. Ja. Nie ty.

Od tego głosu zrobiło się ciemno i ponuro. Magda kilka minut czekała na swoim siedzeniu, Tomasz dawno wrócił do domu, ulicą przechodzili zakochani, psy wyprowadzały na spacer swoich opiekunów, pachniał bez, pąki magnolii trzeszczały od rozpychającej je bieli.

Magda wyszła z samochodu, otworzyła furtkę i spojrzała na zegarek. Minęła ósma. Zapukała.

2.

Kiedy Danuta skręciła w początek Zakopiańskiej, w samochód uderzył podmuch wiatru, sypnął piaskiem w boczne szyby, uspokoił się za cukiernią, gdzie Danuta gwałtownie zwolniła; w oddali zauważyła Magdę z psem Tomasza.

Co ona tu robi? O tej porze? Udaje niewiniątko, ale świetnie pilnuje swoich interesów. Czego chce od Tomasza? Danuta właściwie lubiła Magdę, ale tym razem przeszkadzała jej obecność kuzynki. Zatrzymała samochód i cofnęła na chodnik obok oświetlonych szyb z narysowanymi ciastkami. Zgasiła silnik i czekała.

Niech już wróci ze spaceru i jedzie do siebie. Nie mam czasu na czekanie. Danuta chciała porozmawiać z Tomaszem całkiem sama, Magda bardzo go lubiła, więc była ostatnią osoba, która powinna słyszeć ich rozmowę.

Magda doszła do mostu i pozwoliła psu pobiegać przez chwilę. Wymieniła pozdrowienia z właścicielką bobtaila, ruszyła obok cichej o tej porze jezdni Wału Miedzeszyńskiego, zeszła po schodach do Zakopiańskiej.

Ulica kończyła się tutaj wysoką ścianą, szarą i nieporządną, a skarpa, chociaż zasłaniała domy od szumu samochodów, jednocześnie szpeciła i przytłaczała okolicę. Kiedyś było inaczej. Pradziadek opowiadał Magdzie, jak żywa i zielona była Saska Kępa w latach trzydziestych, kiedy powstawał ich dom. Wał przeciwpowodziowy był niższy, a Zakopiańska dochodziła do spacerowych bulwarów nad Wisłą, na których w letnie, świąteczne popołudnia zamykano ruch samochodowy, więc mieszkańcy mogli spacerować nad rzeką.

Równoległa do Zakopiańskiej Kryniczna miała nawet teraz bezpośrednie, podziemne połączenie z brzegiem Wisły, ale tunel zniechęcał brudem i fetorem, a pustka odstraszała spacerujące kobiety i dzieci. Na Zakopiańskiej było jednak bezpieczniej.

Wyżeł podskakiwał i cieszył się ostatnimi chwilami spaceru. Przed domem Tomasza opuścił łeb i pokornie dał się wprowadzić za ogrodzenie.

Magda po 10 minutach wyszła i dokładnie zamknęła dom. Wrzuciła do bagażnika ciemną teczkę i odjechała.

Danuta stanęła przed drzwiami i zadzwoniła.

Trochę trwało, nim szczęknął zatrzask. Tomasz miał sypialnię na górze, a schody wymagały od niego kilku minut schodzenia.

- Danusia? Ale mam powodzenie dziś wieczorem. Coś się stało? Nie zgadza się próba na srebrach? - zakpił gospodarz i otworzył drzwi szerokim, zapraszającym gestem.

- Nie obudziłam cię chyba, Tomaszu? Mam ci coś ważnego do powiedzenia.

- I to tak ważnego, że nie mogło poczekać do popołudnia czy chociaż do rana? - powiedział z wymówką i ziewnął, ale jednocześnie nie zapomniał o roli gospodarza i zaprowadził Danutę do posprzątanego stołu, na którym stał tylko pusty kieliszek.

- Siadaj, proszę. Podszedł do szafy, wyjął butelkę i drugi kieliszek z cienkiego kryształu.

- Masz ochotę? Na herbatę także nie jest za późno, więc jeśli wolisz earl greya z torebki… zapraszam do kuchni. Chyba sobie poradzisz.

- Pół kieliszka wina będzie dla mnie doskonałe. Chcę ci coś zaproponować, a wcześniej nie było okazji. Nie chciałam rozmawiać w takim tłumie. I jeszcze wizyta Janiny - chrząknęła zdenerwowana. - Spodziewałeś się tej kobiety?

W odpowiedzi Tomasz tylko się wykrzywił.

Usiedli przy przeciwległych krańcach stołu, chowając się przed wiejącym od tarasu majowym chłodem. Danuta wyjęła z torebki pudełko z papierosami.

Nie zapaliła, bawiła się tylko przez chwilę wyjmowaniem cienkiego papierosa z szeleszczącego opakowania i wkładaniem go z powrotem.

- Powiem od razu, o co chodzi. Ty chcesz spać, ja też jestem zmęczona.

Spojrzała wprost na Tomasza. - Mam kupca na dom. Daje dobrą cenę. Uważam, że nie ma się co zastanawiać.

- To sprzedaj. Jesteś dorosła. Doceniam twoją uprzejmość, ale nie musisz konsultować ze mną swoich decyzji - powiedział to spokojnie, lekko się uśmiechając, ale zmrużone oczy zabrały jego twarzy parę stopni ciepła.

- Mówię o twoim domu. Ja swojego nie sprzedaję

- wyjaśniła cierpliwie.

- Ja swojego też nie - powiedział ostro - Myślę, że skończyliśmy.

Danuta poczuła się zbita z tropu. Spodziewała się protestów i tłumaczeń, może żartów. Nie spodziewała się zdecydowania. Poczuła się jak przed laty, kiedy każde słowo Tomasza było w domu jedynym prawem. Tu się nigdy nie dyskutowało. Dopiero ostatnio Tomasz zmiękł i czasem pozwalał sobą rządzić. Co prawda tylko Magdzie, ale jednak.

Danuta próbowała dalej.

- Posłuchaj mnie Tomaszu, narzekasz na ceny gazu i prądu. W zimie musisz ogrzewać cały dom, a mieszkasz w dwóch pokojach i kuchni. Nie radzisz sobie ze sprzątaniem, masz jeszcze swój antykwariat. Ledwo wiążesz koniec z końcem, a tyle marzysz o podróżach, tyle mówisz o planach, choćby o nowym samochodzie

- Danuta zapalała się coraz bardziej, jakby nie widziała pozornego spokoju ojczyma.

No cóż, znał ją dobrze. Zawsze pierwsza wyciągała rękę po ciasto i to po największy kawałek. Najpierw jeden, potem następne.

Owszem, pamiętała o bracie i matce, ale dopiero wtedy, kiedy sama była najedzona. Walczyła uczciwie, ale bezlitośnie. I nie rezygnowała. Więc Tomasz wcale się nie zdziwił, kiedy argumentowała dalej.

- Tomaszu, ceny nieruchomości nie będą rosły bez końca. Taka okazja się nie powtórzy. A my i tak nie będziemy mieszkać w tym domu - podsumowała.

Nie zdawała sobie sprawy, czy celowo była tak bezlitosna? Tomasz posądzał ją o to drugie. Ale czy myślała, że przypominanie o jego starości i upływie czasu w czymkolwiek pomoże?

- Masz rację, nie będziecie. Więc na tym skończmy, jeśli wypiłaś wino - Tomasz wstał, chcąc przerwać rozmowę. - Nie zaproponuję ci więcej, musisz bezpiecznie wrócić.

- Tomaszu, nie chcesz nawet posłuchać oferty? Nie interesuje cię cena? Nie wierzę. Ja bym nie wytrzymała z ciekawości - Danuta nie przestawała kusić.

- Znam wartość domu i mam co do niego własne plany. Nie chcę na ten temat rozmawiać.

Danuta wstała, wyprostowała się, podniosła wyżej brodę i zmrużyła oczy.

- Kto się tobą zajmie, jak będziesz stary? - syknęła.

- Kto zapłaci rachunki, jak rozpadnie się antykwariat, a to już niedługo - rzuciła głośniej. - Jak możesz zmarnować taką okazję, tyle moich starań. Nie mamy czasu czekać na pieniądze. Nikt ci źle nie życzy, możesz żyć ze dwadzieścia lat, ale się z nami podziel - teraz mówiła ciszej, bardziej prosząco. - Rysiek nawet nie wie, ile potrzeba na nasz sklep, żeby wreszcie ruszył. A wiesz, jak jest z kredytem. Sprzedaż domu rozwiąże wszystkie twoje problemy, nasze także.

Tomasz słuchał w milczeniu, ale wyraźnie widać było rosnącą w nim wściekłość. Zapomniał już jaki temperament miała jego wychowanka, ile się kiedyś nadenerwował, żeby opanować podobne wybuchy. Tym bardziej że teraz nie miała racji. Z dziedziczeniem majątku po nim nie było wcale tak prosto, jak myślała cała rodzina. Wszelkie decyzje wymagały rozwagi i prawnych ekspertyz.

- Wracaj do domu dziecko, lepiej wracaj do domu. Nie będę z tobą więcej rozmawiał. Tomasz odwrócił się, doszedł do drzwi wejściowych i otworzył je szeroko. Danuta tym razem przeholowała i chociaż już zdawała sobie z tego sprawę, jeszcze nie mogła przestać:

- Żebyś tego nie żałował. Pewnie myślisz, że twoja Magda poda ci herbatę i podstawi miskę pod wodę kapiącą z dachu, ale zapewniam cię, że się rozczarujesz.

Danuta zdjęła z wieszaka kurtkę z kapturem, narzuciła ją na plecy i odwróciła się w stronę ulicy. Zeszła po schodach, zerknęła jeszcze na stojącego w drzwiach Tomasza, chciała coś dodać, ale tylko machnęła ręką i odwróciła się zrezygnowana.

Tomasz przez chwilę patrzył za odjeżdżającym citroenem, a kiedy cofnął się za próg i usłyszał pisk kół gwałtownie skręcającego samochodu i narastający ryk silnika, pomyślał, że o tym wieczorze chciałby szybko zapomnieć.

3.

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

www.lindco.se

e-mail: [email protected]

lindcopl (facebook & instagram)

Tytuł oryginału:

W ciemności nocy

Ewa Agnieszka Frankowska

Wszystkie prawa zastrzeżone.

Książka ani jej część nie może być przedrukowywana ani w żaden inny sposób reprodukowana lub odczytywana w środkach masowego przekazu bez pisemnej zgody Lind&Co.

Wydanie I, 2022

Projekt okładki: KavStudioBooks

Zdjęcia na okładce: Sebastian Sørensen © Pexels

Evannovostro  © Adobe Stock

Copyright © dla tej edycji: Wydawnictwo Lind & Co, Stockholm, 2021

ISBN 978-91-80191-20-3

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Rek