Akademia wampirów 4. Przysięga krwi ebook

Pa­mięci mo­jej babci, krew­kiej damy z Po­łu­dniaoraz naj­lep­szej ku­charki, jaką znam.

Pro­log

W dzie­wią­tej kla­sie mia­łam na­pi­sać wy­pra­co­wa­nie na te­mat pew­nego wier­sza. Na­dal pa­mię­tam je­den wers: „Gdy­byś nie miał otwar­tych oczu, nie roz­po­znał­byś róż­nicy mię­dzy jawą a snem”. Nie ro­zu­mia­łam wów­czas, co to zna­czy. Wciąż my­śla­łam o pew­nym chło­paku z klasy i nie mia­łam głowy do ana­liz li­te­rac­kich. Te­raz, trzy lata póź­niej, po­ję­łam sens owych słów.

Są dni, kiedy bu­dzę się z na­dzieją, że to wszystko, co ostat­nio za­szło, tylko mi się śniło. Je­stem Śpiącą Kró­lewną, a kosz­mar, jaki prze­ży­wam, lada mo­ment się roz­wieje i będę mo­gła po­ślu­bić uko­cha­nego księ­cia, a po­tem żyć z nim długo i szczę­śli­wie.

Tym­cza­sem nic w mo­jej naj­bliż­szej przy­szło­ści nie za­po­wiada szczę­śli­wego za­koń­cze­nia. Książę? Cóż, to długa hi­sto­ria. Męż­czy­zna, któ­rego ko­cha­łam, prze­mie­nił się w wam­pira, a do­kład­nie w strzygę.

W moim świe­cie ist­nieją dwa ga­tunki wam­pi­rów, żyją w ta­jem­nicy przed ludźmi. Mo­roje mają do­brą na­turę. Wła­dają ma­gią ży­wio­łów i nie za­bi­jają dla krwi. Strzygi są nie­śmier­tel­nymi wam­pi­rami o cho­rych du­szach. Pi­jąc krew ofiary, niosą śmierć. Mo­roje się ro­dzą, strzygi zo­stają prze­mie­nione – siłą lub z wła­snego wy­boru. Prze­cho­dzą wów­czas na stronę zła.

Dy­mi­tra, mo­jego uko­cha­nego, prze­isto­czono w strzygę wbrew jego woli pod­czas mi­sji ra­tun­ko­wej, w któ­rej i ja bra­łam udział, po tym jak strzygi wdarły się na te­ren na­szej szkoły i upro­wa­dziły grupę mo­ro­jów oraz dam­pi­rów. Dam­piry są pół wam­pi­rami, pół ludźmi, isto­tami ob­da­rzo­nymi siłą i wy­trzy­ma­ło­ścią czło­wieka, jak rów­nież wy­ostrzo­nymi zmy­słami i prze­ni­kli­wo­ścią mo­ro­jów. Na­leżę do ich ro­dzaju. Je­ste­śmy szko­leni na straż­ni­ków, przy­szłych opie­ku­nów mo­ro­jów. Dy­mitr także był jed­nym z nas.

Kiedy stał się strzygą, świat mo­ro­jów uznał go za zmar­łego. W pew­nym sen­sie słusz­nie. Lu­dzie lub wam­piry prze­isto­czeni w strzygi bez­pow­rot­nie że­gnają się z do­tych­cza­so­wym ży­ciem, ula­tuje z nich wszel­kie do­bro. Nie­ważne, czy prze­miana była ich wła­snym wy­bo­rem, czy nie. Stają się źli i okrutni, jak wszyst­kie strzygi. Dużo ła­twiej by­łoby wy­obra­żać so­bie, że ich du­sze tra­fiły do nieba lub na­ro­dziły na nowo, niż wie­dzieć, iż że­rują nocą na nie­win­nych ofia­rach. Ja jed­nak wciąż nie mogę za­po­mnieć Dy­mi­tra ani po­go­dzić się z fak­tem, że on nie żyje. Ko­cha­łam go. Łą­czyła nas szcze­gólna więź, nie­mal sta­no­wi­li­śmy jed­ność. Moje serce na­dal nie chce po­zwo­lić mu odejść. Zmie­nił się w be­stię, a mimo to cią­gle nie daje mi spo­koju świa­do­mość, że on wciąż gdzieś tam jest. Nie za­po­mnia­łam jed­nak na­szej daw­nej roz­mowy, kiedy oboje zgod­nie stwier­dzi­li­śmy, że wo­le­li­by­śmy umrzeć – osta­teczną śmier­cią – niż cho­dzić po świe­cie jako strzygi.

Opła­ki­wa­łam stratę Dy­mi­tra, lecz po­sta­no­wi­łam speł­nić jego ży­cze­nie. Mu­szę go od­na­leźć, na­wet je­śli te­raz stał się zu­peł­nie obcą istotą. Mu­szę go za­bić, by uwol­nić jego du­szę od ciem­no­ści. Je­stem pewna, że tego wła­śnie by pra­gnął Dy­mitr, któ­rego ko­cha­łam.

Nie­ła­two uśmier­cić strzygę. To be­stie ob­da­rzone nie­spo­ty­kaną siłą i zręcz­no­ścią. Nie znają li­to­ści. Udało mi się za­bić kilka – to praw­dziwy wy­czyn dla osiem­na­sto­latki. Zda­wa­łam so­bie jed­nak sprawę, że po­ko­na­nie Dy­mi­tra to o wiele więk­sze wy­zwa­nie, pod wzglę­dem za­równo fi­zycz­nym, jak i uczu­cio­wym.

Od chwili, kiedy zde­cy­do­wa­łam się je pod­jąć, z tru­dem ra­dzi­łam so­bie z emo­cjami. Wie­dzia­łam, że po­ścig za Dy­mi­trem wy­wróci moje ży­cie do góry no­gami (nie wspo­mi­na­jąc o tym, że w walce z nim mo­głam prze­grać). Wciąż by­łam uczen­nicą Aka­de­mii, od jej ukoń­cze­nia dzie­liło mnie kilka mie­sięcy i nie zo­sta­łam jesz­cze peł­no­prawną straż­niczką. Każdy dzień spę­dzony przeze mnie w szkole – znaj­du­ją­cej się w od­le­głym od sie­dzib ludz­kich i do­brze chro­nio­nym miej­scu – ozna­czał dla Dy­mi­tra błą­ka­nie się po świe­cie w znie­na­wi­dzo­nej, od­ra­ża­ją­cej po­staci. Ko­cha­łam go zbyt mocno, by na to po­zwo­lić. Mu­sia­łam prze­rwać na­ukę i wkro­czyć do świata lu­dzi. Po­rzu­cić miej­sce, w któ­rym spę­dzi­łam pra­wie całe ży­cie.

Ta de­cy­zja wią­zała się rów­nież z roz­sta­niem z moją naj­lep­szą przy­ja­ciółką Lissą, czyli Wa­sy­lissą Dra­go­mir. Lissa jest mo­rojką, ostat­nią dzie­dziczką jed­nego z kró­lew­skich ro­dów. Po skoń­cze­niu szkoły mia­łam ofi­cjal­nie zo­stać jej straż­niczką, a po­ścig za Dy­mi­trem ni­we­czył na­szą wspólną przy­szłość. Nie­stety, nie mia­łam wy­boru.

Z Lissą łą­czy mnie przy­jaźń... a także coś wię­cej. Mo­roje spe­cja­li­zują się we wła­da­niu ży­wio­łami. Za sprawą swo­ich ma­gicz­nych mocy po­tra­fią za­pa­no­wać nad zie­mią, po­wie­trzem, wodą lub ogniem. Jesz­cze nie­dawno są­dzi­li­śmy, że ist­nieją tylko cztery ży­wioły. Po­tem oka­zało się, że jest i piąty: ży­wioł du­cha.

Lissa zo­stała nim ob­da­rzona jako jedna z nie­licz­nych mo­ro­jów. Nie wie­dzie­li­śmy pra­wie nic o tej dzie­dzi­nie. Wy­da­wało się, że wiąże się ona z po­sia­da­niem pa­rap­sy­chicz­nej mocy. Lissa po­tra­fił wy­wie­rać wpływ na in­nych, może na­giąć każ­dego do swo­jej woli. Ma też dar uzdra­wia­nia, który od­mie­nił moje losy. Umar­łam w wy­padku sa­mo­cho­do­wym, w któ­rym zgi­nęli także ro­dzice Lissy. Nie zda­jąc so­bie sprawy z tego, co robi, przy­ja­ciółka przy­wo­łała mnie z po­wro­tem do ży­cia, a tym sa­mym utwo­rzyła mię­dzy nami psy­chiczną więź. Od tam­tej pory po­tra­fię czy­tać w jej my­ślach. Wiem, co czuje i co się z nią dzieje, kiedy ma kło­poty. Nie­dawno od­kry­ły­śmy rów­nież, że wi­dzę du­chy, które nie opu­ściły jesz­cze tego świata. Ta zdol­ność jest kło­po­tliwa i sta­ram się nad nią za­pa­no­wać za wszelką cenę. Ów dar na­zwano po­ca­łun­kiem cie­nia.

Szcze­gólna więź z Lissą czy­niła mnie ide­alną kan­dy­datką na jej straż­niczkę. Przy­się­ga­łam, że będę bro­nić ostat­niej Dra­go­mi­równy do końca ży­cia, ale wtedy po­ja­wił się po­stawny, wspa­niały, wa­leczny Dy­mitr i wszystko zmie­nił. Sta­nę­łam przed trud­nym wy­bo­rem: chro­nić Lissę czy uwol­nić du­szę uko­cha­nego. Ko­niecz­ność pod­ję­cia de­cy­zji ła­mała mi serce, cier­pia­łam i nie umia­łam po­wstrzy­mać łez. Roz­sta­nie z Lissą prze­bie­gło dra­ma­tycz­nie. Przy­jaź­nimy się od cza­sów przed­szkola i to odej­ście było szo­kiem dla nas obu. Lissa ni­czego nie po­dej­rze­wała. Ukry­wa­łam przed nią ro­mans z Dy­mi­trem. Był moim na­uczy­cie­lem, sie­dem lat star­szym. Jego rów­nież wy­zna­czono na straż­nika Lissy. Oboje sta­ra­li­śmy się wy­przeć uczu­cia, wie­dząc, że na­szym za­da­niem jest za­pew­nić Lis­sie bez­pie­czeń­stwo, i ma­jąc świa­do­mość, że zwią­zek bę­dzie prze­szkodą w tre­nin­gach.

Fakt, że sta­ra­łam się uni­kać Dy­mi­tra – choć była to moja wła­sna de­cy­zja – od­da­lił mnie jed­nak od Lissy. Czu­łam do niej żal. Po­win­nam była z nią po­roz­ma­wiać, wy­znać, że nie chcę, by moje ży­cie zo­stało za­pla­no­wane z góry. Uwa­ża­łam za nie­spra­wie­dli­wość losu to, że Lissa może po­stę­po­wać we­dług swo­jego uzna­nia i ko­chać, kogo ze­chce, pod­czas gdy ja mu­szę po­świę­cić swoje szczę­ście dla jej bez­pie­czeń­stwa. Ale jest moją naj­lep­szą przy­ja­ciółką i za nic nie chcia­łam jej zra­nić. Dar wła­da­nia ży­wio­łem du­cha czyni ją szcze­gól­nie wraż­liwą. Może po­paść w obłęd. Ukry­wa­łam więc swoje uczu­cia tak długo, aż w końcu wzięły nade mną górę i zde­cy­do­wa­łam się opu­ścić Aka­de­mię oraz przy­ja­ciółkę na za­wsze.

Po­śród du­chów, które wi­dy­wa­łam, był Ma­son, przy­ja­ciel za­mor­do­wany przez strzygę. To on po­wie­dział mi, że Dy­mitr wró­cił do swo­jej oj­czy­zny, na Sy­be­rię. Wkrótce po­tem du­sza Ma­sona od­na­la­zła spo­kój i opu­ściła ten świat, a ja nie zdą­ży­łam go za­py­tać, w ja­kim miej­scu na Sy­be­rii mam szu­kać Dy­mi­tra. Wy­ru­szy­łam więc w drogę po omacku, nie zna­jąc lu­dzi ani ję­zyka, któ­rym mó­wili. Po­je­cha­łam speł­nić obiet­nicę, jaką so­bie zło­ży­li­śmy.

Po dłu­giej sa­mot­nej po­dróży do­tar­łam do Sankt Pe­ters­burga. Przez cały czas mia­łam się na bacz­no­ści. Po­sta­no­wi­łam od­na­leźć Dy­mi­tra mimo lęku, że je­śli zdo­łam zre­ali­zo­wać swój sza­lony plan, męż­czy­zna, któ­rego ko­cha­łam, odej­dzie na za­wsze z tego świata. A ja prze­cież nie wy­obra­ża­łam so­bie ży­cia bez niego.

Cała sy­tu­acja wy­da­wała się nie­re­alna. „Kto wie – my­śla­łam. – Może to nie dzieje się na­prawdę, może przy­da­rza się ko­muś in­nemu. Za­raz się obu­dzę i prze­ko­nam, że Lissa i Dy­mitr mają się świet­nie, je­ste­śmy ra­zem, a Dy­mitr uśmiech­nie się, przy­tuli mnie i po­wie, że wszystko bę­dzie do­brze”. Chcia­łam, by ostat­nie wy­da­rze­nia oka­zały się tylko złym snem.

Ale wie­dzia­łam, że to nie­moż­liwe.

Roz­dział 1

Ktoś mnie śle­dził. Co za iro­nia, to prze­cież ja tro­pi­łam ko­goś od kilku ty­go­dni. Po­cie­sza­łam się my­ślą, że to nie strzyga za mną po­dąża. Wy­czu­ła­bym to od razu. Jedną z za­let po­ca­łunku cie­nia jest zdol­ność wy­czu­wa­nia nie­umar­łych. Ob­ja­wia się sil­nymi mdło­ściami, ale je­stem wdzięczna ciału za ten wcze­sny sys­tem ostrze­ga­nia. Po­czu­łam ulgę, że ten, kto mnie śle­dził, nie jest śmier­tel­nie szyb­kim, bez­li­to­snym wam­pi­rem. Ostat­nio mia­łam z nimi wiele do czy­nie­nia.

Po­dej­rze­wa­łam, że śle­dzi mnie ja­kiś dam­pir, za­pewne ktoś zna­jomy. Po­ru­szał się za­dzi­wia­jąco nie­zgrab­nie. Sły­sza­łam wy­raź­nie jego kroki na bruku ulic po­grą­żo­nych w ciem­no­ści i raz do­strze­głam cień.

Wszystko za­częło się wcze­śniej w Sło­wiku. „Sło­wik” to wła­ści­wie tłu­ma­cze­nie na­zwy klubu. Ory­gi­nal­nej nie po­tra­fię wy­mó­wić – nie znam ro­syj­skiego. W Sta­nach Sło­wik jest do­brze znany wśród bo­ga­tych mo­ro­jów po­dró­żu­ją­cych za gra­nicę. Te­raz zro­zu­mia­łam dla­czego. Nie­za­leż­nie od pory dnia czy nocy go­ście przy­cho­dzili tu ubrani jak na car­ski bal. Zresztą samo miej­sce wy­glą­dało jak prze­nie­sione z car­skich cza­sów. Ściany z ko­ści sło­nio­wej były po­kryte zło­tymi zdo­bie­niami. Przy­po­mi­nało to Pa­łac Zi­mowy, re­zy­den­cję po­cho­dzącą z okresu świet­no­ści ca­rów. Od­wie­dzi­łam ją, kiedy przy­je­cha­łam do Sankt Pe­ters­burga.

Wy­tworne kan­de­la­bry z wo­sko­wymi świe­cami rzu­cały blask na de­ko­ra­cje ze złota. W prze­stron­nej ja­dalni umiesz­czono stoły przy­kryte ak­sa­mi­tem i prze­pie­rze­nia dla go­ści uszyte z tej sa­mej tka­niny. Z holu można było wejść do baru, w któ­rym mo­gli swo­bod­nie ga­wę­dzić. Tego wie­czoru, kiedy zaj­rza­łam tam po raz pierw­szy, za­pla­no­wano wy­stęp ze­społu, który miał przy­gry­wać do tańca.

Kiedy przy­je­cha­łam do mia­sta przed kil­koma ty­go­dniami, nie za­przą­ta­łam so­bie głowy wi­zytą w osła­wio­nym klu­bie. Są­dzi­łam aro­gancko, że od razu od­najdę mo­ro­jów, któ­rzy po­da­dzą mi ad­res domu ro­dzin­nego Dy­mi­tra na Sy­be­rii. Skoro nie mia­łam po­ję­cia, gdzie go szu­kać, naj­roz­sąd­niej­sze wy­da­wało się od­wie­dze­nie miej­sco­wo­ści, w któ­rej mój uko­chany do­ra­stał. Szko­puł w tym, że nie wie­dzia­łam, gdzie to jest. Po­trze­bo­wa­łam po­mocy mo­ro­jów. W Ro­sji znaj­do­wało się wiele osie­dli i wspól­not dam­pi­rów, ale nie sły­sza­łam o żad­nym ulo­ko­wa­nym na Sy­be­rii. Li­czy­łam na to, że tu­tejsi będą wie­dzieli, gdzie uro­dził się Dy­mitr. Nie­stety, mo­roje miesz­ka­jący wśród lu­dzi do­sko­nale się ukry­wali. Spraw­dzi­łam kilka miejsc, które wy­glą­dały mi na ich sie­dziby, ale bez re­zul­ta­tów. A bez po­mocy nie mia­łam szans za­koń­czyć swo­jej mi­sji.

Osta­tecz­nie po­sta­no­wi­łam ro­zej­rzeć się w Sło­wiku, co nie było ła­twym za­da­niem. Osiem­na­sto­latka miała marne szanse, żeby wmie­szać się w tłum od­wie­dza­jący naj­bar­dziej eli­tarny klub w mie­ście. Na szczę­ście szybko od­kry­łam, że kosz­towne ciu­chy i wy­so­kie na­piwki za­ła­twią sprawę. Po ja­kimś cza­sie per­so­nel klubu za­czął mnie roz­po­zna­wać i na­wet je­śli moja obec­ność wy­da­wała im się dziwna, nie ko­men­to­wali jej i za­wsze chęt­nie wska­zy­wali mi ulu­biony sto­lik w ką­cie sali. Pew­nie są­dzili, że je­stem córką ja­kie­goś po­ten­tata albo po­li­tyka. Mia­łam pie­nią­dze i to im wy­star­czało.

Od­wie­dzi­łam klub kilka nocy z rzędu. Sło­wik mógł być miej­scem spo­tkań tu­tej­szych mo­ro­jów, lecz by­wali w nim także lu­dzie. Z po­czątku my­śla­łam na­wet, że wy­łącz­nie oni. Wie­czory pły­nęły, a tłum gęst­niał. Roz­glą­da­łam się wśród osób stło­czo­nych przy sto­li­kach i ba­rze, lecz wciąż nie do­strze­ga­łam mo­ro­jów. W pew­nej chwili zwró­ci­łam uwagę na ko­bietę z dłu­gimi wło­sami w ko­lo­rze pla­tyny, która po­ja­wiła się w holu z grupą zna­jo­mych. Na mo­ment sta­nęło mi serce. Ko­bieta była od­wró­cona do mnie ple­cami i z da­leka wy­glą­dała zu­peł­nie jak Lissa. W pierw­szej chwili po­my­śla­łam, że mnie od­na­la­zła. Nie wie­dzia­łam, czy mam się cie­szyć, czy bać. Tę­sk­ni­łam za przy­ja­ciółką bar­dziej, niż można so­bie wy­obra­zić, jed­no­cze­śnie jed­nak nie chcia­łam, by an­ga­żo­wała się w moją ry­zy­kowną wy­prawę. Na­gle tamta ko­bieta ob­ró­ciła się twa­rzą do mnie. Nie była Lissą. Ani na­wet mo­rojką. Po­woli mój od­dech się uspo­ka­jał.

W końcu, mniej wię­cej przed ty­go­dniem, zo­ba­czy­łam ich. Grupa ko­biet mo­ro­jek przy­szła do klubu na późny lunch w to­wa­rzy­stwie dwojga straż­ni­ków, ko­biety i męż­czy­zny, któ­rzy sie­dzieli obok nich czuj­nie i ci­cho, pod­czas gdy ich pod­opieczne plot­ko­wały i za­śmie­wały się przy po­po­łu­dnio­wym szam­pa­nie. Nie mo­głam po­zwo­lić, by wam­piry mnie roz­po­znały. Dla tych, któ­rzy wie­dzą, kogo szu­kają, mo­roje są ła­twi do roz­po­zna­nia: wy­żsi niż więk­szość lu­dzi, bla­dzi i nie­na­tu­ral­nie smu­kli. Uśmie­chają się w spe­cy­ficzny spo­sób – za­ci­ska­jąc usta, żeby ukryć kły. Dam­piry, w któ­rych ży­łach pły­nie ludzka krew, wy­glą­dają... Cóż, jak lu­dzie.

I ja taka się wy­da­wa­łam nie­świa­do­memu ludz­kiemu oku. Mie­rzę około stu sie­dem­dzie­się­ciu cen­ty­me­trów i w po­rów­na­niu z wy­chu­dzo­nymi jak mo­delki mo­roj­kami je­stem nie­mal atle­tycz­nej bu­dowy i mam biust. Geny nie­zna­nego ojca Turka oraz czas spę­dzony na słońcu nadały mo­jej skó­rze brą­zo­wawy od­cień, pa­su­jący do dłu­gich, pra­wie czar­nych wło­sów oraz ciem­nych oczu. Jed­nakże ci, któ­rzy wy­cho­wali się w świe­cie mo­ro­jów, po­tra­fili po uważ­nych oglę­dzi­nach roz­po­znać we mnie dam­pira. Nie wiem, na ja­kiej pod­sta­wie – może in­stynk­tow­nie wy­czu­wali po­kre­wień­stwo.

Mu­sia­łam stać się nie­wi­doczna dla swo­jego bez­pie­czeń­stwa. Straż­nicy nie po­winni mnie roz­po­znać. Sie­dzia­łam więc w ką­cie, je­dząc ka­wior i uda­jąc, że czy­tam książkę. Tak mię­dzy nami, ka­wior zu­peł­nie mi nie sma­kuje, ale Ro­sja­nie po­dają go wszę­dzie, szcze­gól­nie w luk­su­so­wych lo­ka­lach. Drugą rów­nie po­pu­larną po­trawą jest tu­taj barszcz, czyli zupa z bu­ra­ków. Rzadko ku­si­łam się na da­nia ser­wo­wane w Sło­wiku, naj­czę­ściej koń­czy­łam po­si­łek w McDo­nal­dzie. Wpraw­dzie ro­syj­skie bary róż­nią się od ame­ry­kań­skich, ale trzeba coś jeść. Mu­sia­łam pro­wa­dzić ob­ser­wa­cję mo­ro­jów ostroż­nie, żeby nie wzbu­dzić po­dej­rzeń ich straż­ni­ków, i to była praw­dziwa próba. Dam­piry nie miały po­wo­dów do obaw – strzygi nie po­ka­zują się za dnia – ale, jak przy­stało na do­brych opie­ku­nów, przez cały czas czuj­nie kon­tro­lo­wały salę. Prze­szłam ta­kie samo szko­le­nie, zna­łam ich me­tody i dzięki temu uda­wało mi się nie zwra­cać na sie­bie uwagi.

Za­uwa­ży­łam, że do klubu czę­sto za­glą­dały mo­rojki. Przy­cho­dziły za­zwy­czaj póź­nym po­po­łu­dniem. Aka­de­mia Świę­tego Wła­di­mira bu­dziła się nocą, ale mo­roje i dam­piry ży­jące wśród lu­dzi przy­sto­so­wy­wały się do dzien­nego trybu ży­cia albo wy­bie­rały pory mię­dzy nocą a dniem. Przez krótki czas za­sta­na­wia­łam się, czy nie po­dejść do tej grupy, chcia­łam na­wet po­roz­ma­wiać ze straż­ni­kami, lecz in­tu­icja mnie po­wstrzy­my­wała. Je­śli ktoś wie­dział, gdzie znaj­duje się mia­sto dam­pi­rów, mu­sieli to być mo­roje męż­czyźni. Wielu ich od­wie­dzało po­dobne miej­sca w na­dziei na ła­twy ro­mans z dam­pi­rzy­cami. Po­sta­no­wi­łam za­cze­kać jesz­cze ty­dzień. Je­śli do tej pory nie po­znam męż­czyzn, spró­buję do­wie­dzieć się cze­goś od ko­biet.

Na­resz­cie parę dni temu po­ja­wiło się dwóch mo­ro­jów. Przy­szli do klubu póź­nym wie­czo­rem, kiedy im­preza roz­krę­ciła się na do­bre. Obaj byli mniej wię­cej dzie­sięć lat starsi ode mnie, nie­ziem­sko przy­stojni i ubrani w szy­kowne gar­ni­tury oraz je­dwabne kra­waty. Są­dząc po ich wy­nio­słym za­cho­wa­niu, mo­głam się za­ło­żyć o okrą­głą sumkę, że na­le­żeli do ro­dów kró­lew­skich. Poza tym każdy miał swo­jego straż­nika. Po tym pierw­szym spo­tka­niu wi­dy­wa­łam ich czę­ściej. Za­wsze to­wa­rzy­szyli im ci sami straż­nicy – mło­dzi męż­czyźni w ele­ganc­kich gar­ni­tu­rach, czujni i uważni.

Mo­roje szu­kali to­wa­rzy­stwa ko­biet. Ad­o­ro­wali wszyst­kie, na­wet śmier­tel­niczki. Za­uwa­ży­łam jed­nak, że ni­gdy nie opusz­czali klubu z ludz­kimi ko­bie­tami. W świe­cie mo­ro­jów obo­wią­zują ry­go­ry­styczne za­sady. Od se­tek lat trzy­mają się z dala od lu­dzi, oba­wia­jąc się zde­ma­sko­wa­nia przez rasę, która prze­wyż­sza ich li­czeb­no­ścią i po­zy­cją.

Oczy­wi­ście to, że nie wy­cho­dzili z klubu ze śmier­tel­nicz­kami, nie zna­czy, że byli ska­zani na sa­mot­ność. Każ­dego wie­czoru mo­gli li­czyć na to­wa­rzy­stwo dam­pi­rzyc. Co noc po­ja­wiały się nowe. Ubrane w dłu­gie suk­nie, zbyt mocno uma­lo­wane, upi­jały się i za­śmie­wały gło­śno ze wszyst­kiego, co tamci mó­wili, a co za­pewne nie za­wsze było za­bawne. Miały za­zwy­czaj roz­pusz­czone włosy, lecz cza­sem prze­chy­lały głowy tak, że po­ka­zy­wały szyje no­szące ślady uką­szeń. Ta­kie ko­biety to dziwki, które po­zwa­lają mo­ro­jom pić swoją krew w cza­sie seksu. Po­dobne prak­tyki są za­ka­zane, to­też nikt nie mówi o nich gło­śno.

Za­mie­rza­łam od­cią­gnąć jed­nego z mo­ro­jów z dala od czuj­nych oczu jego straż­nika i za­dać mu kilka py­tań. Nie­stety, oka­zało się to nie­moż­liwe. Opie­ku­no­wie nie spusz­czali wzroku z pod­opiecz­nych. Pró­bo­wa­łam ich śle­dzić, ale przed wej­ściem do klubu za­wsze cze­kała na nich ele­gancka li­mu­zyna. Zni­kali w niej, uda­rem­nia­jąc mi po­ścig. To było fru­stru­jące.

Osta­tecz­nie po­sta­no­wi­łam po­dejść do ca­łej grupy, ry­zy­ku­jąc, że zo­stanę roz­po­znana przez straż­ni­ków. Nie wie­dzia­łam, czy je­stem po­szu­ki­wana ani czy mo­roje za­in­te­re­sują się, kim je­stem. Może prze­sa­dza­łam z ostroż­no­ścią i nikt nie prze­jął się, że opu­ści­łam Aka­de­mię. Ale je­śli było ina­czej, mój ry­so­pis z pew­no­ścią tra­fił do straż­ni­ków na ca­łym świe­cie. Mimo że skoń­czy­łam już osiem­na­ście lat, z pew­no­ścią zna­leź­liby się tacy, któ­rzy od­sta­wi­liby mnie z po­wro­tem do Sta­nów, czy tego bym chciała, czy nie. A ja nie mogę wró­cić, za­nim nie od­najdę Dy­mi­tra.

Mia­łam wła­śnie po­dejść do grupki mo­ro­jów, kiedy jedna z dam­pi­rzyc ode­szła od sto­lika i sta­nęła przy ba­rze. Straż­nicy ob­ser­wo­wali ją, rzecz ja­sna, bez szcze­gól­nego za­in­te­re­so­wa­nia. Kon­cen­tro­wali się głów­nie na mo­ro­jach. Do tej pory uwa­ża­łam, że naj­lep­szym źró­dłem in­for­ma­cji o miej­scu po­bytu dam­pi­rów są mo­roje, te­raz po­my­śla­łam, że nikt nie bę­dzie wie­dział wię­cej na ten te­mat niż dam­pi­rzyca, dziwka krwi.

Wsta­łam i ru­szy­łam nie­dba­łym kro­kiem do baru, jak­bym chciała za­mó­wić drinka. Sta­nę­łam w po­bliżu tam­tej ko­biety. Miała ja­sne włosy, była ubrana w sre­brzy­stą po­ły­sku­jącą suk­nię. Gdy na nią pa­trzy­łam, opa­dły mnie wąt­pli­wo­ści, czy moja pro­sta czarna su­kienka z sa­tyny pre­zen­tuje się rów­nie ele­gancko. Przy dam­pi­rzycy mu­sia­łam wy­glą­dać ra­czej prze­cięt­nie. Każdy jej ruch – na­wet spo­sób, w jaki stała – był wy­stu­dio­wany jak u tan­cerki. Bar­man na­le­wał drinki in­nym go­ściom. Uzna­łam, że mu­szę ją za­gad­nąć. Te­raz albo ni­gdy. Na­chy­li­łam się do niej.

– Mó­wisz po an­giel­sku?

Pod­sko­czyła ze zdzi­wie­nia. Była star­sza, niż się spo­dzie­wa­łam, choć do­sko­nale ma­sko­wała wiek ma­ki­ja­żem. Bły­ska­wicz­nie oce­niła mnie prze­ni­kli­wym spoj­rze­niem nie­bie­skich oczu. Wie­działa, kim je­stem.

– Tak – od­parła ostroż­nie z sil­nym ro­syj­skim ak­cen­tem.

– Szu­kam pew­nego mia­sta... Miej­sca, gdzie żyją dam­piry, gdzieś na Sy­be­rii. Wiesz, o czym mó­wię? Mu­szę tam do­trzeć.

Przy­glą­dała mi się uważ­nie z nie­od­gad­nio­nym wy­ra­zem twa­rzy. Po­my­śla­łam, że rów­nie do­brze może być straż­niczką. Moż­liwe, że prze­szła szko­le­nie.

– Od­puść – rzu­ciła krótko. – Nie warto.

Od­wró­ciła się do bar­mana, który wła­śnie ser­wo­wał ko­muś nie­bie­ski kok­tajl z wi­sienką.

Do­tknę­łam jej ra­mie­nia.

– Mu­szę zna­leźć to mia­sto. Pe­wien męż­czy­zna... – za­jąk­nę­łam się. A obie­cy­wa­łam so­bie, że będę chłodna i rze­czowa. Sama myśl o Dy­mi­trze spra­wiła, że serce pod­sko­czyło mi do gar­dła. Jak mam jej wszystko wy­ja­śnić? Po­wie­dzieć, że wy­ru­szy­łam w długą drogę w nie­znane, po­szu­ku­jąc męż­czy­zny, który był dla mnie ca­łym świa­tem, ale prze­mie­nił się w strzygę i te­raz mu­szę go za­bić? Na­wet w tej chwili mia­łam przed oczami jego cie­płe brą­zowe oczy, czu­łam jego dło­nie na swoim ciele. Prze­by­łam ocean, a wciąż nie wie­dzia­łam, czy zdo­łam wy­peł­nić tę stra­ceń­czą mi­sję.

Skup się, Rose.

Dam­pi­rzyca znów pa­trzyła na mnie.

– On nie jest tego wart – po­wie­działa, błęd­nie in­ter­pre­tu­jąc moje słowa. Na pewno uznała, że je­stem nie­szczę­śli­wie za­ko­chana i ści­gam daw­nego chło­paka. Wła­ści­wie nie­wiele się my­liła. – Je­steś bar­dzo młoda... Jesz­cze nie jest za późno. Ra­dzę uni­kać kło­po­tów. – Spo­glą­dała na mnie obo­jęt­nie, ale wy­czu­łam smu­tek w jej gło­sie. – Zrób coś ze swoim ży­ciem. Trzy­maj się z da­leka od tego miej­sca.

– Wiesz, gdzie się znaj­duje to mia­sto! – wy­krzyk­nę­łam. By­łam zbyt spięta i zmę­czona, żeby tłu­ma­czyć tej ko­bie­cie, iż nie za­mie­rzam zo­stać dziwką sprze­da­jącą krew. – Mu­sisz mi po­wie­dzieć. Pro­szę! Mu­szę tam po­je­chać.

– Ja­kiś pro­blem?

Oby­dwie od­wró­ci­ły­śmy głowy. Spoj­rza­łam pro­sto w su­rowe oczy straż­nika. Szlag. Dam­pi­rzyca nie była ich pod­opieczną, lecz za­uwa­żyli, że ktoś ją za­cze­pił. Straż­nik wy­glą­dał na nie­wiele star­szego niż ja. Po­sła­łam mu słodki uśmiech. Może nie pre­zen­to­wa­łam się rów­nie olśnie­wa­jąco jak ta ko­bieta, ale wie­dzia­łam, że moje nogi ro­bią wra­że­nie na męż­czy­znach. Li­czy­łam na to, że dam­pir nieco zmięk­nie. Cóż, po­my­li­łam się. Jego nie­ustę­pliwe spoj­rze­nie mó­wiło, że moje wdzięki nie po­wa­liły go na ko­lana. Nie da­wa­łam za wy­graną w na­dziei, że może się cze­goś do­wiem.

– Szu­kam mia­sta na Sy­be­rii, gdzie miesz­kają dam­piry. Wiesz, gdzie to jest?

Na­wet nie mru­gnął.

– Nie.

Wspa­niale, nie ma co. Oboje zgry­wali nie­przy­stęp­nych.

– Może twój szef wie? – cią­gnę­łam nie­win­nie, ufa­jąc, że wy­dam mu się kan­dy­datką na dziwkę. Skoro dam­piry nie chciały nic po­wie­dzieć, może mo­roje się zła­mią? – Po­my­śla­łam, że ma ochotę na to­wa­rzy­stwo i za­mieni ze mną parę słów.

– Już ma to­wa­rzy­stwo – od­parł straż­nik sta­now­czo. – Wię­cej mu nie trzeba.

Nie prze­sta­łam się uśmie­chać.

– Je­steś pe­wien? – na­le­ga­łam. – Może po­win­ni­śmy spy­tać jego?

– Nie. – Dam­pir był nie­ugięty.

W tym jed­nym sło­wie usły­sza­łam wy­zwa­nie i roz­kaz „Odejdź”. Bez wa­ha­nia za­ata­ko­wałby każ­dego, kto za­gro­ziłby jego panu, na­wet nie­po­zor­nej dam­pi­rzycy. Nie chcia­łam się tak szybko pod­dać, ale po­słu­cha­łam ostrze­że­nia.

– Jego strata – mruk­nę­łam, wzru­sza­jąc ra­mio­nami.

Ode­szłam, uda­jąc, że nie prze­ję­łam się od­prawą. Wstrzy­my­wa­łam przy tym od­dech z obawy, że straż­nik wy­cią­gnie mnie z klubu za włosy. Nic ta­kiego się nie stało. Jed­nak kiedy wy­cho­dzi­łam i zo­sta­wia­łam na sto­liku na­pi­wek, za­uwa­ży­łam ukrad­kiem, że męż­czy­zna ob­ser­wuje mnie chłod­nym, czuj­nym wzro­kiem.

Opu­ści­łam lo­kal non­sza­lanc­kim kro­kiem i wy­szłam na ru­chliwą ulicę. Był so­botni wie­czór, a w po­bliżu znaj­do­wało się wiele klu­bów i re­stau­ra­cji. Mi­jali mnie ama­to­rzy noc­nych im­prez, ubrani nie­kiedy rów­nie wy­staw­nie jak go­ście Sło­wika, cza­sem zaś zwy­czaj­nie, jak moi ró­wie­śnicy w Sta­nach. Z klu­bów do­cho­dziła gło­śna mu­zyka ta­neczna. Oszklone okna re­stau­ra­cji uka­zy­wały ele­ganc­kie wnę­trza i suto za­sta­wione sto­liki. Szłam przed sie­bie, ze­wsząd sły­sząc gwar roz­mów pro­wa­dzo­nych po ro­syj­sku. Usi­ło­wa­łam zwal­czyć po­kusę, żeby się od­wró­cić. Nie chcia­łam bu­dzić po­dej­rzeń na wy­pa­dek, gdyby straż­nik mnie na­dal ob­ser­wo­wał.

Kiedy skrę­ci­łam w ci­chą uliczkę bie­gnącą na skróty do mo­jego ho­telu, usły­sza­łam ci­che kroki za ple­cami. Jed­nak wzbu­dzi­łam w nim nie­po­kój i po­sta­no­wił mnie śle­dzić. Po­sta­no­wi­łam, że nie po­zwolę mu się po­ko­nać. Może i je­stem drob­niej­sza, w do­datku su­kienka i buty na ob­ca­sach to nie naj­lep­szy strój do po­tyczki, ale wal­czy­łam już z wie­loma męż­czy­znami, na­wet strzy­gami. Po­ra­dzę so­bie z tym go­ściem, zwłasz­cza je­śli uda mi się go za­sko­czyć. Tyle razy cho­dzi­łam tymi uli­cami, że zdą­ży­łam po­znać wszyst­kie za­ka­marki. Przy­spie­szy­łam kroku i mi­nę­łam kilka za­krę­tów, żeby ukryć się w mrocz­nej, pu­stej alejce. Był to ry­zy­kowny ma­newr, lecz za­pew­niał mi prze­wagę już na po­czątku. Przy­ci­snę­łam się do ja­kichś drzwi i ci­cho zdję­łam ele­ganc­kie czarne pan­to­felki. Nie nada­wały się do walki, chyba że za­mie­rza­ła­bym dźgnąć ko­goś w oko ob­ca­sem. Wła­ści­wie nie był to zły po­mysł, ale po­sta­no­wi­łam zo­sta­wić go na inną oka­zję. Po­czu­łam zimny bruk pod sto­pami. Wcze­śniej tego wie­czoru pa­dał deszcz.

Nie mu­sia­łam długo cze­kać. Po chwili usły­sza­łam kroki i do­strze­głam w świe­tle ulicz­nej la­tarni wy­dłu­żony cień mo­jego prze­śla­dowcy. Za­trzy­mał się, na pewno szu­kał mnie wzro­kiem. Za­cho­wy­wał się bar­dzo nie­ostroż­nie, ża­den straż­nik nie po­zwo­liłby so­bie na taki błąd. Po­wi­nien był po­ru­szać się ci­szej i po­zo­stać nie­zau­wa­żony. Moż­liwe, że tre­ningi w Ro­sji były mniej wy­ma­ga­jące niż tam, gdzie się wy­cho­wa­łam. Nie, to nie­moż­liwe. Wi­dzia­łam prze­cież, jak Dy­mitr kładł jed­nego prze­ciw­nika za dru­gim. W Aka­de­mii na­zy­wano go bo­giem.

Ten, kto mnie śle­dził, po­stą­pił parę kro­ków do przodu i wtedy wy­sko­czy­łam z ukry­cia, za­ci­ska­jąc pię­ści do walki.

– Do­bra! – wy­krzyk­nę­łam. – Chcia­łam za­dać tylko kilka py­tań, więc od­puść albo...

Sta­nę­łam jak wryta. To nie był straż­nik z klubu.

Mia­łam przed sobą czło­wieka.

Dziew­czynę w moim wieku, mniej wię­cej tego sa­mego wzro­stu, z krót­kimi ciem­no­blond wło­sami. Miała na so­bie gra­na­towy trencz, który wy­glą­dał na drogi. Pod nim no­siła ele­ganc­kie spodnium. Ca­ło­ści do­peł­niały skó­rzane buty, za­pewne rów­nie kosz­towne. Naj­bar­dziej za­sko­czył mnie fakt, że ją roz­po­zna­łam. Wi­dzia­łam ją dwa razy w Sło­wiku, jak roz­ma­wiała z mo­ro­jami. Ale cóż mo­gła mnie ob­cho­dzić ludzka dziew­czyna?

Jej twarz czę­ściowo skry­wał cień, ale na­wet w sła­bym świe­tle do­strze­głam, że jest wku­rzona. Nie spo­dzie­wa­łam się ta­kiej re­ak­cji.

– To ty, prawda? – syk­nęła. Ko­lejny szok. Mó­wiła po an­giel­sku rów­nie do­brze jak ja. – Ty zo­sta­wiasz w mie­ście ciała strzyg. Wi­dzia­łam cię dziś wie­czo­rem w klu­bie. Wiem, że to twoja sprawka.

– Ja... – Nie wie­dzia­łam, co po­wie­dzieć. Wy­trą­ciła mnie z rów­no­wagi. Jaki czło­wiek wspo­mina tak po pro­stu o strzy­gach? To było nie do po­my­śle­nia. Mniej zdzi­wi­ła­bym się, gdy­bym wpa­dła na strzygę. Tym­cza­sem dziew­czyna nie przej­mo­wała się moim osłu­pie­niem.

– My­ślisz, że mo­żesz so­bie po­zwa­lać na wszystko? Wiesz, ile mam przez cie­bie ro­boty? Mam dość wła­snych pro­ble­mów. Po­li­cja zna­la­zła ciało w parku. Nie wy­obra­żasz so­bie na­wet, jak się mu­sia­łam na­po­cić, żeby za­tu­szo­wać całą sprawę.

– Ale... kim ty je­steś? – wy­ją­ka­łam w końcu.

Nie my­liła się. To ja zo­sta­wi­łam ciało w parku. A co niby mia­łam z nim zro­bić? Za­cią­gnąć je do ho­telu i po­wie­dzieć odźwier­nemu, że mój przy­ja­ciel za dużo wy­pił?

– Syd­ney – po­wie­działa dziew­czyna. – Mam na imię Syd­ney. Zo­sta­łam tu od­de­le­go­wana jako al­che­miczka.

– Kto?

Wes­tchnęła gło­śno. By­łam pewna, że prze­wró­ciła oczami.

– Oczy­wi­ście. To wszystko tłu­ma­czy.

– Nie­zu­peł­nie. – Od­zy­ska­łam re­zon. – Na mój gust to ty po­win­naś się wy­tłu­ma­czyć.

– I do tego aro­gancka. Ka­zali ci mnie spraw­dzić? No nie. Mam tego do­syć.

Te­raz ja za­czy­na­łam od­czu­wać złość. Nie lu­bię, kiedy ktoś ze mnie drwi. A już na pewno nie czło­wiek, który twier­dzi, że za­bi­ja­nie strzyg jest na­ganne.

– Słu­chaj. Nie wiem, kim je­steś ani skąd to wszystko wiesz, ale nie będę tu stała i...

Na­gle po­czu­łam mdło­ści. Ze­sztyw­nia­łam i bły­ska­wicz­nie wy­ma­ca­łam w kie­szeni srebrny szty­let. Syd­ney wciąż miała wku­rzoną minę, ale za­nie­po­ko­iła ją zmiana w moim za­cho­wa­niu. Mu­sia­łam przy­znać, że jest czujna.

– Co się stało? – spy­tała.

– Bę­dziesz mu­siała sprząt­nąć ko­lejne ciało – od­par­łam, kiedy za­ata­ko­wała strzyga.