BÓG NASZYM OJCEM - PORADNIK METODYCZNY KL. 1 SP ebook

Poradnik metodyczny do nauczania religii rzymskokatolickiej według podręcznika nr AZ-11-01/18-LU-3/20, zgodnego z programem nauczania nr AZ-1-01/18

Recenzenci

ks. mgr lic. Piotr Pierzchała, s. dr hab. Anna Walulik CSFN, prof. Ignatianum

Zespół autorów

ks. dr hab. Piotr Goliszek, dr Beata Boguszewska, s. Monika Boryca SDVI, dr Anna Piwowar, Agata Skraińska

Projekt okładki

Krystyna Dziadczyk

Korekta

Magdalena Ryszkowska

Skład i przygotowanie do druku

Hanna Fijołek

© Copyright by Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej „Gaudium”, Lublin 2020

ISBN 978-83-7548-315-4

Imprimatur

Za zgodą Kurii Metropolitalnej w Lublinie

z dnia 26 czerwca 2020 r.

Nr 752/Gł/2020

bp prof. dr hab. Józef Wróbel, wikariusz generalny

ks. mgr lic. Sylwester Brzozowski, notariusz

Wydawca

Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej „Gaudium”

20-075 Lublin, ul. Ogrodowa 12

tel. 81 442 19 10, faks 81 442 19 16

e-mail: [email protected]

www.gaudium.pl

Druk i oprawa

Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej „Gaudium”

Wprowadzenie

Życie dziecka budowaniem osobowej więzi z Bogiem

Szanowni Katecheci!

Z radością przekazujemy do Waszych rąk pakiet edukacyjny Bóg naszym Ojcem przeznaczony do nauki religii w I klasie szkoły podstawowej.Mieści się on w serii podręczników do nauczania religii pod wspólnym tytułem Z Bogiem przez życie. Zarówno podręcznik dla ucznia, jak i poradnik metodyczny dla katechetów został przygotowany zgodnie z zaleceniami Podstawy programowej katechezy Kościoła katolickiego w Polsce1 oraz z wytycznymi Programu nauczania religii rzymskokatolickiej w przedszkolach i szkołach2.

W przygotowaniu podręczników przyjęto model antropologiczno-kerygmatyczny katechezy, zgodnie z którym punkt wyjścia stanowi sytuacja egzystencjalna bliska katechizowanemu dziecku. Doświadczenia życiowe wynikające z codzienności, po krótkiej analizie, łączą się następnie z treścią orędzia chrześcijańskiego. Odkrywanie śladów Boga w różnych miejscach, środowiskach i sytuacjach ma pomóc dziecku w obudzeniu wrażliwości religijnej i w pogłębianiu więzi osobowej z Bogiem.

Pakiet edukacyjny Bóg naszym Ojcem przeznaczony do nauki religii w I klasie szkoły podstawowej zawiera:

1. Podręcznik dla ucznia, składający się z dwóch zeszytów,

2. Poradnik metodyczny dla katechety.

Dodatkowe materiały dla katechetów będą zamieszczane na stronie internetowej www.kulkat.pl. Znajdą się tam między innymi: test diagnozujący, skrócone scenariusze katechez, piosenki, materiały audio-video, prezentacje multimedialne.

Podręcznik dla ucznia

Rozpoczynając naukę w szkole, uczeń wchodzi w zupełnie nową dla siebie rzeczywistość. Spotyka się z rówieśnikami, nauczycielami i katechetami. Podejmuje wiele nowych obowiązków. Katecheza w klasie I prowadzi do odkrywania śladów obecności Boga w codziennych sytuacjach w domu, szkole, kościele i w otaczającej przyrodzie. Stanowi również okazję do rozwijania umiejętności komunikacyjnych i społecznych.

Na tym etapie edukacyjnym dzieci przechodzą od aktywności zabawowej do uczenia się. Motywacjami ich działania stają się ciekawość i własne zainteresowania. Dlatego w scenariuszach katechez wykorzystano sytuacje bliskie dzieciom, znane z codziennego życia. Jedną z charakterystycznych cech dzieci jest ich bardzo szybkie otwieranie się na świat medialny. Dzieci chętnie korzystają z internetu, dlatego w katechezach zaproponowano piosenki i filmy z różnych stron internetowych.

Podręcznik składa się z 60 katechez podzielonych na pięć działów, uzupełnionych katechezami okolicznościowymi:

I. Bóg spotyka się z nami. Katechezy koncentrują się wokół środowisk, takich jak: rodzina, zespół klasowy i wspólnota parafialna, w których Bóg chce się spotykać z człowiekiem.

II. Bóg mnie stworzył. Katechezy ukazują Boga jako Stwórcę świata widzialnego i niewidzialnego. Na tym etapie uczeń poznaje prawdę, że człowiek również został stworzony przez Boga i że jego życie jest niezwykle cennym darem.

III. Bóg Ojciec mnie kocha. Katechezy przybliżają prawdę, że Bóg nie zostawia człowieka samego, ale się nim opiekuje i wskazuje mu drogę. Bóg mówi do człowieka słowami Pisma Świętego.

IV. Bóg Ojciec troszczy się o mnie. Uczniowie poznają prawdę, że Bóg opiekuje się człowiekiem poprzez jego rodziców, dziadków czy nauczycieli. Bóg jest obecny w każdej chwili życia człowieka i wszędzie tam, gdzie człowiek żyje, uczy się i pracuje. Bóg opiekuje się nie tylko mną, lecz także moją rodziną, szkołą i parafią.

V. Jesteśmy rodziną Bożą. Katechezy ukazują Świętą Rodzinę jako wzór dla wszystkich rodzin.

Katechezy okolicznościowe wprowadzają uczniów w tematykę wydarzeń związanych z przeżywaniem roku liturgicznego.

Podręcznik do nauki religii dla klasy I uwzględnia możliwości rozwojowe i potrzeby dziecka w tym wieku. Poprzez odpowiednio skonstruowane cele oraz fachowo dobrane środki i metody pomaga dziecku w odkrywaniu właściwych postaw i wartości. W podręczniku zastosowano różnorodne metody aktywizujące odpowiednie dla wieku katechizowanych, wyzwalające działanie lub oparte na działaniu (metody plastyczne, praca z obrazem, drama). Ich zadaniem jest wspierać dzieci w rozwoju wrażeń i spostrzeżeń, uwagi, wyobraźni, emocji, uczuć, woli.

Zadania do wykonania zostały zaplanowane i przygotowane tak, aby dziecko mogło wykonywać je samodzielnie bądź – w przypadku pracy domowej – z pomocą rodziców. Zaangażowanie rodziców w niektóre zadania domowe stwarza okazję do rozmów z dzieckiem na temat wiary, do wspólnego czytania Pisma Świętego oraz do rodzinnego uczestnictwa w niedzielnej Mszy Świętej i nabożeństwach okresowych.

Stopień trudności zadań jest dostosowany do możliwości wiekowych dzieci. Ponadto ćwiczenia są zróżnicowane, co sprzyja rozbudzaniu sprawności manualnej i procesów myślowych. Wiele zadań do wykonania w podręczniku pomoże usprawnić umiejętność pisania, ponadto zamieszczone pojedyncze wyrazy i teksty wzmocnią praktykę czytania. W ten sposób wskazana praktyka oraz inne działania dydaktyczne wpisują się w proponowaną przez Podstawę programową katechezy korelację nauczania religii z edukacją szkolną, która jest wartościowa ze względów katechetycznych, dydaktycznych, metodycznych i wychowawczych.

Personalistyczny charakter podręcznika odzwierciedla się w tym, że dziecko występuje w pierwszej osobie. Pozwala to wzbudzić w nim odczucie, że jest ono ważne, że jest współautorem zawartych w podręczniku treści, a to z kolei rozbudza dziecięcą wyobraźnię, kształtuje pozytywny obraz samego siebie, dodaje wiary we własne siły i umiejętności. Zamieszczone w podręczniku materiały odwołują się nie tylko do osoby katechizowanego, lecz także do życia i działania wielu osób. Wpływają one pozytywnie na rozwój społeczny dziecka, wprowadzając w życie wspólnotowe, takie jak: rodzina, szkoła, Kościół, naród. W wielu miejscach podręcznika pojawiają się również pytania, co sprzyja samodzielnym poszukiwaniom odpowiedzi, rozbudza myślenie i prowokuje do stawiania dalszych pytań oraz do samodzielnych poszukiwań i rozwiązań.

Ciekawa dla dzieci szata graficzna podręcznika i zróżnicowana w każdym dziale kolorystyka budzą w dziecku chęć aktywnego udziału w procesie dydaktycznym. Należy także podkreślić, że wszystkie katechezy odwołują się do sytuacji egzystencjalnych bliskich uczniom, co znacznie ułatwia wprowadzenie i wyjaśnienie treści teologicznych. Treści zamieszczone w tej części podręcznika zostały przedstawione w zgodzie z oficjalnym, posoborowym nauczaniem Kościoła.

Poradnik metodyczny

Oprócz podręcznika do religii dla I klasy szkoły podstawowej, przygotowano także poradnik metodyczny dla katechetów. Zawiera on szczegółowo opracowane scenariusze katechez. Struktura scenariusza obejmuje stałe etapy, takie jak:

•Sytuacja egzystencjalna – to sytuacje bliskie dziecku, znane z życia codziennego.

•Wyjaśnienie głównych prawd katechezy – przekazanie najważniejszych prawd teologicznych, słuchanie Słowa Bożego.

•Zastosowanie życiowe – szukanie sposobów na zastosowanie Bożych prawd w życiu.

•Podsumowanie treści – zebranie i utrwalenie prawd poznanych podczas katechezy.

Obok założeń edukacyjnych, scenariusze wszystkich katechez uwzględniają szczegółowe opisy metod aktywizujących, a także teksty źródłowe potrzebne do przeprowadzenia katechezy. Warto w tym miejscu podkreślić, że założenia edukacyjne zostały opracowane zgodnie z najnowszymi wytycznymi zarówno Podstawy programowej katechezy, Programu nauczania religii, jak i Podstawy programowej kształcenia ogólnegoi rozporządzeń Ministerstwa Edukacji Narodowej. Potwierdzeniem tego jest przede wszystkim sformułowanie celów każdej jednostki lekcyjnej, które spełnia wymóg formułowania celów językiem wymagań. Wyszczególnienie metod i technik oraz środków dydaktycznych dopełnia pierwszą część konspektu każdej lekcji. Taka forma opracowania założeń edukacyjnych wynika z pragnienia, aby proponowane materiały stanowiły realną pomoc dla katechetów, którzy zobowiązani przez dyrektorów szkoły, muszą respektować najnowsze wytyczne władz oświatowych.

Zgodnie z przyjętymi założeniami konspekt katechezy w poradniku metodycznym dla nauczyciela został skonstruowany według następującej struktury:

I. Założenia edukacyjne

1. Cele ogólne

2. Treści szczegółowe

a) Wiedza

b) Umiejętności

c) Postawy

3. Metody dydaktyczne

4. Środki dydaktyczne

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne

2. Modlitwa

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

4. Sytuacja egzystencjalna

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy

6. Zastosowanie życiowe

7. Modlitwa śródlekcyjna

8. Podsumowanie treści

9. Praca domowa

10. Modlitwa

Czynności wstępne to czas przeznaczony na przygotowanie podręczników i pomocy, sprawdzenie listy obecności oraz na wyciszenie i przygotowanie do modlitwy. Na szczególną uwagę zasługuje zamieszczone na początku każdego scenariusza nawiązanie do poprzedniej katechezy. Oprócz sprawdzenia pracy domowej, w poradniku metodycznym, do wykorzystania przez nauczyciela, znajdują się odpowiednio przygotowane pytania lub ćwiczenia mające ułatwić powtórzenie wiadomości z poprzedniej katechezy. Wprowadzenie głównych treści programowych poprzedza sytuacja egzystencjalna bliska dziecku, korespondująca z głównym tematem katechezy. Zastosowanie życiowe to wskazanie konkretnych sposobów realizacji w życiu poznanych treści.

Wszystkie scenariusze katechez proponują konkretną modlitwę wprowadzającą, śródlekcyjną i na zakończenie lekcji. W wielu konspektach zaproponowano gotowy, dobrany do tematu tekst modlitwy, by w ten sposób wprowadzić dzieci w praktykę modlitwy wspólnotowej i uczyć nowych modlitw. Zaprezentowano różne formy modlitwy: modlitwę spontaniczną, piosenkę, psalm, litanię.

Konspekty poszczególnych jednostek katechetycznych zostały przygotowane bardzo szczegółowo. Zaproponowano w nich nie tylko treści i metody, lecz także pewne sformułowania i sposób przeprowadzenia danej części lekcji lub czynności czy zadania. Niezmiernie pomocne i cenne – mamy nadzieję – będą propozycje zamieszczone w takich punktach, jak: nawiązanie do poprzedniej katechezy, zastosowanie życiowe, modlitwa śródlekcyjna, podsumowanie treści. Należy przy tym pamiętać, że poradnik metodyczny jest tylko pomocą i propozycją, katecheta może realizować temat programowy z o wiele większą kreatywnością na podstawie własnego pomysłu. Poradnik metodyczny ujmuje całościowo, organicznie i syntetycznie program przewidziany przez Podstawę programową katechezy dla I klasy szkoły podstawowej. Dla doświadczonych katechetów będą to kolejne sugestie, które dołączą do swojego bogatego doświadczenia katechetycznego, natomiast dla początkujących będą to konkretne i praktyczne wskazówki oraz materiał dydaktyczno-metodyczny do realizacji tematów wyznaczonych przez Program nauczania religii.

Strona internetowa www.kulkat.pl

Do dyspozycji katechetów specjalnie przygotowano stronę internetową www.kulkat.pl. Znajdą się tam między innymi: test diagnozujący, skrócone scenariusze katechez, piosenki, materiały audio-video, prezentacje multimedialne. Na tę stronę będą mogli się logować wszyscy katecheci, bez względu na to, z jakich pomocy korzystają. Jej funkcjonowanie ma za zadanie ułatwić pracę tym katechetom, którzy mają dostęp do Internetu w czasie prowadzenia zajęć katechetycznych.

Autorzy i redaktorzy pakietu edukacyjnego Bóg naszym Ojcem,przeznaczonego do nauczania religii w I klasie szkoły podstawowej, dołożyli wszelkich starań, aby proponowane pomoce były z jednej strony pożyteczne i atrakcyjne dla uczniów, a z drugiej – stanowiły praktyczne narzędzie pracy dla katechetów. Oczywiście mamy świadomość, że żadne ludzkie dzieło nie jest doskonałe, dlatego jesteśmy otwarci na permanentne udoskonalanie tych materiałów. Praktycznym wyrazem takiego podejścia jest planowane sukcesywne umieszczanie na stronie internetowej alternatywnych konspektów poszczególnych katechez, a także materiałów multimedialnych do pobierania. W tej kwestii bardzo liczymy na współpracę katechetów korzystających z tych pomocy.

Szanowni Katecheci!

Życzymy Wam obfitych darów Ducha Świętego podczas katechizacji dzieci w klasie I, w której program nauczania koncentruje się wokół Osoby Boga Ojca stwarzającego człowieka na swój obraz i swoje podobieństwo, kochającego go, troszczącego się o niego i czyniącego go uczestnikiem swojej rodziny. Oby praca z dziećmi przyniosła Wam wiele satysfakcji oraz zrozumienie wśród rodziców i grona pedagogicznego w szkole, a włożony trud zaowocował osobową więzią katechizowanych z Jezusem Chrystusem, w Duchu Świętym, w drodze do Ojca. Niech Maryja, Matka Jezusa, Nauczyciela z Nazaretu, stale Wam towarzyszy i pomaga wytrwać na drodze wiary oraz świadczyć z mocą o tym, czego nauczacie podczas katechezy.

W imieniu autorów

ks. Piotr Tomasz Goliszek

Lublin, 4.05.2020 r.

I. Bóg spotyka się z nami

1. Dziękujemy za wakacje

I. Założenia edukacyjne

1. Cel ogólny

Ukazanie wakacji jako czasu, w którym Bóg Ojciec opiekuje się swoimi dziećmi.

2. Cele szczegółowe

Wiedza:

Uczeń wskazuje w wakacyjnych zdarzeniach ślady działania Stwórcy (A.1.1).

Umiejętności:

Uczeń opowiada o wakacyjnych przygodach, wskazując na opiekę Boga nad nim (A.1.1).

Postawy:

Uczeń zachwyca się odkrywaną rzeczywistością i potrafi za nią dziękować Bogu (A.1.a).

3. Metody dydaktyczne

Praca indywidualna, rozmowa kierowana z elementami pogadanki, opowiadanie, praca z obrazkiem, rysunek

4. Środki dydaktyczne

Podręcznik, nagranie CD

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne

Wyciszenie, przygotowanie podręczników i pomocy, sprawdzenie listy obecności

2. Modlitwa

Podziękujmy Bogu, że po wakacjach możemy się tu razem spotkać, aby jeszcze lepiej Go poznawać i bardziej kochać. Dziękujmy, że dał nam Anioła Stróża, który nieustannie się nami opiekuje: Aniele Boży...

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

4. Sytuacja egzystencjalna

Posłuchajcie, o czym chcą nam dzisiaj opowiedzieć Darek i Ania.

(Można nagrać te opowiadania i je odtworzyć na katechezie).

Katecheta czyta opowiadania:

Darek:

To były bardzo fajne wakacje. Pierwszy raz w życiu pojechaliśmy w góry całą rodziną, czyli mama, tata, moja siostra Kasia i ja. Jednego dnia tata powiedział:

– Dzisiaj dziewczyny idą na zakupy, a my, Darku, idziemy w góry.

– Super!!! – wykrzyknąłem na całe gardło.

Szybko spakowałem do plecaka: wodę, kanapki, ciepłą bluzę, czapkę z daszkiem i płaszcz przeciwdeszczowy, bo nigdy nie wiadomo, jaka będzie pogoda w górach. Włożyłem odpowiednie buty i wyruszyliśmy.

Pojechaliśmy samochodem do Kuźnic, skąd rozpoczęliśmy wędrówkę na Kasprowy Wierch... Ufff, to nie była łatwa droga. Po czterech godzinach wspinania się pod górę, byliśmy u celu.

– Jak tu pięknie – powiedziałem do taty. – Dziękuję, że mnie tu przyprowadziłeś.

Tata był ze mnie wyraźnie dumny i poklepał mnie po ramieniu.

Wieczorem podziękowałem Bogu, że stworzył takie wielkie góry i że pozwolił mi bezpiecznie zdobyć szczyt.

Ania:

Moje wakacje były udane. Pojechałam z rodzicami do cioci, która mieszka w Gdyni. Codziennie chodziłam z rodzicami na plażę, opalałam się, budowałam zamki z piasku, skakałam przez fale.

Jednego dnia tata powiedział mi, że dziś czeka na mnie mała niespodzianka:

– Wieczorem popłyniemy statkiem, aby obejrzeć zachód słońca.

Ależ to było niesamowite. Pierwszy raz w życiu płynęłam statkiem. Morze delikatnie kołysało naszym środkiem transportu, a ja wcale się nie bałam. Podobało mi się, kiedy wypłynęliśmy z portu i dookoła nas było tylko morze, plaża była prawie niewidoczna.

Słońce złociło fale i wszystko wydawało mi się jak z bajki. Mama szepnęła mi do ucha:

– Jaki dobry jest Bóg, który to dla nas stworzył. Podziękujmy Mu razem.

– Dziękuję, Boże – szepnęłam i z całej siły przytuliłam się do mamy.

Nie chciało mi się wracać do domu, mogłabym mieszkać u cioci cały rok. Ciekawe, jak wygląda morze zimą?

Teksty: s. Monika Boryca SDVI

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy

Bóg chce być z nami w każdej chwili, ponieważ jesteśmy dla Niego bardzo ważni, jesteśmy Jego dziećmi. On, będąc z nami, chce przeżywać wszystkie nasze przygody i radości.

Czy człowiek może odpowiedzieć na to pragnienie Boga? Co może zrobić? To proste! Wystarczy o Nim nie zapominać. To znaczy pamiętać, że Bóg jest naszym Ojcem, Przyjacielem, Przewodnikiem...

To On, Bóg, troszczył się o nasze bezpieczeństwo. To On stworzył dla nas piękny świat: góry, morza, jeziora, lasy i wszystko. Każdego dnia mogliśmy Mu podziękować za słońce i pogodę, za piękno krajobrazu, który odkrywaliśmy, za dobroć ludzi, której doświadczyliśmy, za wiele chwil radości, które nas spotkały! Każdą chwilę dostaliśmy od Boga i Jemu możemy ją oddać.

W wakacje mogliśmy nabrać jeszcze więcej sił do pracy w szkole.

To dzięki opiece Boga możemy się dziś spotkać tutaj razem, poznać się, ubogacić. Jego dobroć i opieka doprowadziła nas do tego dnia i z pewnością będzie nam towarzyszyła przez cały ten rok szkolny. On nas nie zostawi, bo nas bardzo kocha.

6. Zastosowanie życiowe

Katecheta pyta:

•Jak spędziliście wakacje?

•Czy wyjechaliście gdzieś?

•Czy przeżyliście jakąś przygodę?

Dzieci opowiadają o swoich wakacjach.

7. Modlitwa śródlekcyjna

Wstańmy i wspólnie podziękujmy Bogu, że opiekował się nami w czasie wakacji i pozwolił nam przeżyć wspaniałe chwile.

Katecheta zaczyna:

Za wyjazd w góry i bezpieczne wędrówki – dziękujemy Ci, Boże.

Dzieci mogą dodawać swoje wezwania, na które wszyscy odpowiadają: Dziękujemy Ci, Boże.

8. Podsumowanie treści

Zadanie 1 w podręczniku:

Dziękując Bogu za przeżyte wakacje, narysuj jeden ze swoich wakacyjnych dni. Nie zapomnij dorysować uśmiechu na twarzy i odpowiedniej fryzury, aby było wiadomo, że to jest Twoje wspomnienie.

9. Praca domowa

Zadanie 2 w podręczniku:

Napisz swoje imię pod rysunkiem.

10. Modlitwa

Dziękuję Ci, Boże, za Twoją opiekę,

za świat piękny, morze, i góry, i rzekę.

Dziękuję Ci sercem, dziękuję słowami,

że mogę się cieszyć Twoimi darami. Amen.

Tekst: s. Monika Boryca SDVI

2. Uczymy się razem

I. Założenia edukacyjne

1. Cel ogólny

Ukazanie życia w zespole klasowym jako katechetycznej wspólnocie dzieci Bożych.

2. Cele szczegółowe

Wiedza:

Uczeń zna imiona wszystkich dzieci w klasie.

Umiejętności:

Uczeń wymienia zasady dobrej współpracy w grupie klasowej (E.3.2).

Postawy:

Uczeń w codziennych relacjach szkolnych wyraża radość ze spotkania z innymi (F.1).

3. Metody dydaktyczne

Gry i zabawy integracyjne, rysunek, śpiew

4. Środki dydaktyczne

Podręcznik, puzzle, aniołek (lub inny przedmiot religijny), nagranie piosenek Szumią w lesie drzewa i Siedem

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne

Wyciszenie, przygotowanie podręczników i pomocy, sprawdzenie listy obecności

2. Modlitwa

Piosenka (z pokazywaniem):

Szumią w lesie drzewa,

ptak piosenkę śpiewa,

kwiat rośnie wysoko,

puszcza słońcu oko.

A ja od samego rana śpiewam dla mojego Pana. (2x)

Słowa i muzyka: autor nieznany

https://www.youtube.com/watch?v=wuSJmfqg0b8

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

Bóg stworzył dla nas wspaniały świat i troszczy się o nas nieustannie.

Zamknijcie na chwilę oczy i przypomnijcie sobie jedną z wakacyjnych przygód lub osobę, którą poznaliście w czasie wakacji. (chwila ciszy)

Otwórzcie oczy i rozejrzyjcie się po klasie. Te wszystkie osoby będą nam pomagać w coraz lepszym poznawaniu Pana Boga.

4. Sytuacja egzystencjalna

Katecheta pokazuje dzieciom puzzle.

Katecheta pyta:

•Co to jest? (Puzzle).

•Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, jak się tym bawić? (Trzeba dopasować element do wycięcia, szuka się kolejnych kawałków, cierpliwie układa, aż powstanie rysunek).

Zadanie 1 w podręczniku:

Na obrazku zgubił się jeden puzzel. Dorysuj brakujący fragment.

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy

Nie można wziąć jednego puzzla i wcisnąć go na siłę tam, gdzie chcemy, bo wtedy zniszczymy i puzzla, i obrazek.

Podobnie jest w naszym życiu. Każdy z nas jest inny: ma inne imię, nazwisko, inną buzię i oczy, inaczej się uśmiecha, lubi inne rzeczy. Chociaż każdy z nas jest inny, to razem tworzymy jedną klasę.

Bycie razem jest powodem do radości i zabawy, ale czasem wymaga trudu. Mówimy wtedy, że relację trzeba zbudować. Trochę tak jak buduje się dom. Potrzebni są pracownicy i potrzebne są materiały budowlane.

Takimi pracownikami jesteśmy my. W tym roku wszyscy razem będziemy budowali przyjaźń między sobą, a także przyjaźń z Bogiem. Pomogą nam w tym lekcje religii w szkole. Żeby ta „budowla” nam się udała, potrzebujemy do tego odpowiednich materiałów, odpowiednich cegieł. Propozycje cegieł znajdziecie w części z naklejkami. Ale zanim będziecie je przyklejać, uważnie przyjrzyjcie się rysunkowi i odpowiedzcie na pytanie:

•O czym myślą osoby, które budują tak wytrwale i z radością? (O domu, projekcie, planie).

Katecheta podsumowuje:

Każda z osób pracuje tak, jak potrafi. Najważniejsze jest to, że wszyscy budują, nie ma nikogo, komu się nie chce albo kto robi coś innego.

Podobnie jest w szkole. Chcemy zbudować relację z Bogiem i między sobą. Do tego potrzebujemy wiele wytrwałości. Podobnie jak nie buduje się domu w jeden dzień, tak też nie buduje się ważnych relacji w jeden dzień. Jedna lekcja nie wystarczy.

Zobaczmy, czego potrzebujemy do wspólnego budowania. Spróbujcie odgadnąć, co jest napisane na każdej cegle, pomoże Wam w tym rysunek.

Zadanie 2 w podręczniku:

Wytnij cegiełki i wklej je tak, aby w ścianie nie było żadnej dziury.

6. Zastosowanie życiowe

Zabawa integracyjna To Aniołek

Katecheta wręcza jednemu dziecku Aniołka. Dziecko mówi: „To Aniołek, dała mi go Pani (imię)” i wymienia swoje imię, a następnie przekazuje go dalej. Kolejne dziecko mówi: „To Aniołek, dał mi go (imię), a ja jestem (imię)” i oddaje Aniołka dziecku obok.

Znamy już wszystkie imiona swoich kolegów i koleżanek z klasy. To bardzo ważne, aby znać czyjeś imię. Od dziś będziemy się poznawać coraz lepiej. Na każdej lekcji dowiemy się czegoś nowego o sobie nawzajem, co pomoże nam się cieszyć z tego, że jesteśmy razem.

7. Modlitwa śródlekcyjna

Poprośmy swojego Anioła Stróża, aby pomógł nam kochać Boga każdego dnia.

Piosenka Siedem (można śpiewać z pokazywaniem).

https://www.youtube.com/watch?v=rqnxLJxz6M8&index=2&list=RDkcolnG5uqcw

8. Podsumowanie treści

Nikt nie może sam zbudować klasy, grupy. Potrzebujemy siebie nawzajem. Możemy wtedy naprawdę pomagać sobie w małych, konkretnych sprawach.

Bycie razem w klasie uczy nas otwierać oczy na drugiego człowieka, widzieć go: może czegoś potrzebuje, mogę się do niego uśmiechnąć, pożyczyć mu coś, np. ołówek, jeśli go zapomniał, mogę powiedzieć: „Przepraszam”, jeśli ktoś jest dziś smutny przeze mnie.

9. Praca domowa

Zadanie 3 w podręczniku:

Zastanów się, jak i komu możesz pomóc w tym tygodniu, aby budować swoją klasę w przyjaźni i radości. Do miejsca w ramce przyłóż swoją dłoń i odrysuj ją uważnie. Następnie narysuj, co zrobisz dla kolegi lub koleżanki w tym tygodniu. Możesz skorzystać z podpowiedzi pod ramką.

10. Modlitwa

Dziękuję Ci, Boże, za to, co mnie dzisiaj spotkało: za zabawę z przyjaciółmi, za to, czego się nauczyłem. Dziękuję Ci, że mogłem pomóc innym i że ktoś pomógł mi.

Naucz mnie czynić tak nie tylko dzisiaj, lecz także każdego dnia. Amen.

Tekst: s. Monika Boryca SDVI

Lub piosenka Panie, proszę spraw

Panie, proszę spraw,

aby życie mi nie było obojętne,

abym zawsze kochał to, co piękne,

pozostawił ciepły ślad na czyjejś ręce.

Słowa i muzyka: autor nieznany

https://www.youtube.com/watch?v=cfMxFDGxIyE

3. Osoby dla mnie ważne

I. Założenia edukacyjne

1. Cel ogólny

Ukazanie znaczenia drugiej osoby w życiu każdego człowieka i jej wpływu na niego.

2. Cele szczegółowe

Wiedza:

Uczeń wyjaśnia terminy „osoba znacząca”, „mój bohater”.

Umiejętności:

Uczeń opisuje znaczące dla siebie osoby z życia rodzinnego, szkolnego i parafialnego (E.2; E.3; E.4).

Postawy:

Uczeń pielęgnuje więzi i dobre relacje z innymi ludźmi (E.2.c; E.3.b).

3. Metody dydaktyczne

Rozmowa kierowana z elementami pogadanki, wycinanka, rysunek, praca z tekstem (słuchanym)

4. Środki dydaktyczne

Pudełko, kartki z tekstem, podręcznik, nagranie piosenki Jesteś moim bohaterem

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne

Wyciszenie, przygotowanie podręczników i pomocy, sprawdzenie listy obecności

2. Modlitwa

Boże, dziękuję Ci za życie, za to, że dziś możemy być tu razem, aby Ciebie poznawać. Pomóż nam w czasie tej lekcji, aby cała nasza uwaga była skupiona na Tobie. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Tekst: s. Monika Boryca SDVI

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

•Jak i komu możecie pomagać w klasie?

Dzieci podają odpowiedzi z pracy domowej.

4. Sytuacja egzystencjalna

Katecheta pokazuje uczniom pudełko oklejone sercami różnej wielkości i w różnych kolorach. Nazywa się ono „pudełkiem wspomnień”.

•Jak myślicie, co może być w tym pudełku? (Rzeczy dla nas ważne, które kochamy; może zdjęcie osoby, która jest dla mnie ważna; pamiątka po kimś, kogo lubię wspominać).

W tym pudełku są zamknięte ważne wspomnienia niektórych dzieci. Zobaczmy, o kim są te wspomnienia.

Dzieci losują „karteczki wspomnień” z pudełka.

Katecheta czyta historię:

Mam na imię Kasia. Pewnego dnia bardzo bolało mnie gardło i powiedziałam o tym mamie. Wieczorem czułam się już bardzo źle. Mama zmierzyła mi temperaturę i powiedziała, że mam wysoką gorączkę. Przyniosła mi lekarstwo i pyszną herbatę z malin. Została przy moim łóżku całą noc. Rano czułam się już dużo lepiej.

Moja mama jest najlepsza na świecie. Dużo dla mnie znaczy.

Katecheta pyta:

•Co przydarzyło się Kasi? (Była chora).

•Kto jej wtedy pomógł? (Mama).

•Co powiedziała Kasia o mamie? („Moja mama jest najlepsza na świecie. Dużo dla mnie znaczy”).

Katecheta czyta historię:

Jestem Krzyś. Bardzo lubię grać w piłkę. Czasami wychodzę z kolegami pograć przed domem. Gdy ostatnio graliśmy w piłkę, tak mocno ją kopnąłem, że wylądowała na dachu garażu naszych sąsiadów. Bałem się tam pójść, bo mają wielkiego szczekającego psa. Wróciłem smutny do domu. Tata zobaczył moją minę i od razu wiedział, że coś się stało. Myślał, że przegrałem mecz albo że ktoś mi dokuczał. Kiedy powiedziałem mu o piłce, zaraz poszedł do sąsiadów. Nie minęło pięć minut, gdy tata stanął w drzwiach mojego pokoju z piłką w ręku.

Tata jest moim największym bohaterem, zawsze mogę na niego liczyć.

Katecheta pyta:

•Co przydarzyło się Krzysiowi? (Piłka wpadła na dach garażu jego sąsiadów).

•Dlaczego Krzyś nie poszedł po piłkę? (Bał się psa).

•Kto mu wtedy pomógł? (Tata).

•Co powiedział Krzyś o tacie? („Tata jest moim największym bohaterem, zawsze mogę na niego liczyć”).

Katecheta czyta historię:

Jestem Bożenka i chodzę do pierwszej klasy. Wcześniej chodziłam do przedszkola. Pamiętam, jak moja Pani uczyła nas wierszyków i piosenek, bo robiliśmy przedstawienie. A ja trochę się wstydziłam i nie chciałam recytować swojego wierszyka. Wtedy Pani wzięła mnie za rękę i powiedziała, że na pewno mi się uda i żebym się nie martwiła, bo jeśli coś zapomnę, to mi podpowie.

Lubię moją Panią z przedszkola.

Katecheta pyta:

•O czym opowiedziała nam Bożenka? (O wydarzeniu z przedszkola).

•Dlaczego Bożenka nie chciała recytować swojego wierszyka? (Wstydziła się).

•Kto jej wtedy pomógł? (Pani z przedszkola).

•Co powiedziała Bożenka o swojej Pani? („Lubię moją Panią z przedszkola”).

Katecheta czyta historię:

Jestem Witek i mam starszego brata Andrzeja. W każdą niedzielę chodzimy razem z rodzicami i młodszą siostrą Olą do kościoła. Siadamy wszyscy razem, tylko Andrzej idzie do takiego miejsca, które nazywa się zakrystia, bo on jest ministrantem. W czasie Mszy Świętej pomaga księdzu, dzwoni dzwonkami, czasem też czyta Słowo Boże.

Już nie mogę się doczekać, kiedy będę trochę starszy i też będę mógł służyć do Mszy, tzn. być ministrantem. Chcę być jak mój brat Andrzej.

Teksty: s. Monika Boryca SDVI

Katecheta pyta:

•O czym opowiedział Witek? (O tym, że chciałby kiedyś zostać ministrantem).

•Dlaczego Witek chciałby zostać ministrantem? (Chce być jak jego starszy brat Andrzej).

Katecheta może wybrać tylko jedną historię lub dodać inną.

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy

Każdy z nas ma taką osobę, która kiedyś mu pomogła, była blisko, zrobiła dla niego coś ważnego. Może to być ktoś z rodziny: mama, tata, brat lub siostra, babcia lub dziadek, ciocia lub wujek. Może to być nauczyciel w szkole, ksiądz z parafii. Te osoby przypominają nam, że potrzebujemy siebie nawzajem.

Dzięki osobom, które są obecne w naszym życiu, możemy stać się lepsi, stając się do nich podobni. O takiej osobie mówimy, że jest naszym bohaterem, że ją lubimy, że jest dla nas osobą znaczącą, tzn. ważniejszą niż pozostali ludzie, których znamy.

Te wszystkie ważne dla nas osoby przypominają nam, że jest Ktoś, kto nam je dał. Tym kimś jest Bóg. On sprawia, że możemy od innych doświadczać dobra i nim się dzielić.

Dobrze jest mieć w życiu bohatera, osobę znaczącą, od której będziemy się uczyć, jak żyć, jak być kimś lepszym, jak mieć odwagę, aby pomagać innym.

Tym, od którego możemy nauczyć się najwięcej, jest Bóg. On jest dobry jak nikt inny na świecie, On jest wielki i silny, w Jego rękach jest cały świat. Możemy Mu wierzyć i być pewni, że nigdy nas nie zawiedzie.

6. Zastosowanie życiowe

Katecheta prosi uczniów, aby zastanowili się, kto jest ważny w ich życiu, kto im pomaga, do kogo chcieliby być podobni, i dlaczego ta osoba jest ważna, za co przyznaliby jej medal.

Zadanie 1 w podręczniku:

Narysuj medal dla osoby, która jest dla Ciebie znacząca. Wykonaj go tak, aby było wiadomo, za co jest ten medal. Podziękuj Bogu za tę osobę.

7. Modlitwa śródlekcyjna

Podziękujemy Bogu, że jest obecny w naszym życiu, że nam pomaga, że jest dobry i silny.

Piosenka Jesteś moim bohaterem

https://www.youtube.com/watch?v=rtqxy00ZFM8

8. Podsumowanie treści

Osoby znaczące pomagają nam stawać się lepszymi. Pokazują, że możemy zrobić coś lepiej. Pojawiły się w naszym życiu dzięki dobroci Boga. Ważne jest, aby za ich dobroć i przykład dziękować im, a także Bogu.

Na lekcjach religii możemy coraz lepiej poznawać Boga, aby On stawał się naszym przyjacielem, naszym bohaterem nr 1.

9. Praca domowa

Wytnij medal i podaruj osobie, dla której go przygotowałeś. Podziękuj jej i powiedz, że jest dla Ciebie ważna.

10. Modlitwa

Dzieci pokazują medal, który przygotowały, i mówią:

To jest medal dla... za... Dziękuję Ci, Boże, za...

(np. To jest medal dla mojego taty za jego odwagę. Dziękuję Ci, Boże, za tatę).

4. Spotykam się z Bogiem

I. Założenia edukacyjne

1. Cel ogólny

Ukazanie sposobów poznania Boga i wyrażania przynależności do Niego (A.2).

2. Cele szczegółowe

Wiedza:

Uczeń nazywa dary pochodzące od Boga: życie, wiara (A.2.4).

Umiejętności:

Uczeń potrafi rozpoznać różnego rodzaju wyrazy wiary.

Postawy:

Uczeń potrafi dać świadectwo wiary na poziomie swoich możliwości (F.1).

3. Metody dydaktyczne

Rozmowa kierowana z elementami pogadanki

4. Środki dydaktyczne

Podręcznik, nagranie piosenki Idę sobie

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne

Wyciszenie, przygotowanie podręczników i pomocy, sprawdzenie listy obecności

2. Modlitwa

Dziś rozpoczniemy lekcję od modlitwy, którą z pewnością wszyscy bardzo dobrze znacie: Aniele Boży...

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

Katecheta pyta:

•Kto to jest osoba znacząca? (To ktoś dla nas ważny, do kogo chcielibyśmy być podobni).

•Dla kogo zrobiliście medale?

•Dzięki komu te wszystkie osoby są obecne w naszym życiu? (Daje nam je Bóg).

4. Sytuacja egzystencjalna

Katecheta prosi dzieci, aby uważnie przyjrzały się ilustracji w podręczniku. Są na niej różne osoby, które swoim ubiorem mówią coś o sobie.

Katecheta pyta:

•Kto używa rzeczy, które są na obrazkach? (Ktoś, kto lubi Star Wars; ktoś, kto lubi grać na konsoli).

•Co możemy powiedzieć o osobach na obrazkach?

•Czy można odgadnąć ich pasje, rzeczy, które lubią robić? (Tak: jest chłopiec, który lubi grać w piłkę i jest kibicem FC Barcelony – widać to po koszulce; jest chłopiec, który jest Polakiem – ma czapeczkę z napisem „Polska”; jest dziewczynka, która lubi Boga, bo ma kubek z symbolem rybki; jest chłopiec, który wierzy w Boga – nosi krzyż).

Do rozmowy można również wykorzystać należące do dzieci rzeczy z ulubioną postacią z bajki czy z ulubionym sportowcem (zeszyty, piórnik, plecak, koszulkę, bluzę itp.).

•Dlaczego ludzie kupują te rzeczy? (Jeśli ktoś lub coś jest dla człowieka ważne, to człowiek chce się tym dzielić z innymi, nie wstydzi się).

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy

Tak jak po wyglądzie (stroju) rozpoznajemy kibica danej drużyny, podobnie możemy poznać, czy ktoś jest wierzący, czy nie. Zauważamy to po jego stroju: nosi na szyi łańcuszek z krzyżykiem lub z medalikiem, różaniec na palcu,

koszulkę z napisem lub ze znakiem religijnym. Można to też zauważyć po jego zachowaniu: kiedy widzi księdza lub siostrę zakonną, mówi: „Szczęść Boże” lub „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”; w niedzielę idzie do kościoła na Mszę Świętą; modli się rano i wieczorem oraz w różnych sytuacjach życiowych.

Jeśli ktoś uważa, że Bóg jest osobą znaczącą, jego bohaterem, to nie musi się tego wstydzić. Może to pokazywać innym ludziom i w ten sposób dzielić się z nimi wiarą.

Wiara to jest przyjaźń z Bogiem. A nikt nie wstydzi się swoich przyjaciół.

Bóg chce być widoczny w życiu każdego człowieka, szczególnie tego, który jest ochrzczony, czyli jest dzieckiem Bożym.

6. Zastosowanie życiowe

Zadanie 1 w podręczniku:

Napisz po śladzie słowo, którym możesz wyrazić, że wierzysz w Boga.

7. Modlitwa śródlekcyjna

Piosenka Idę sobie

https://www.youtube.com/watch?v=kcolnG5uqcw

8. Podsumowanie treści

Kiedy przyznajemy się otwarcie do przyjaźni z Bogiem, może się zdarzyć, że ktoś tego nie zrozumie, a może nawet będzie się z tego śmiał. To jest bardzo dobra okazja, aby swoim życiem (w konkretnych, małych rzeczach) powiedzieć Bogu: „Kocham Cię, Boże, jesteś dla mnie ważny, bez Ciebie nie mogę żyć”; „Wierzę w Ciebie. Amen”.

9. Praca domowa

Zadanie 2 w podręczniku:

Narysuj, w jaki sposób pokazujesz innym, kim jest dla Ciebie Bóg.

10. Modlitwa

Akt wiary

lub piosenka Idę sobie

5. Pozdrawiam spotkanych ludzi

I. Założenia edukacyjne

1. Cel ogólny

Zapoznanie z pozdrowieniami świeckimi i chrześcijańskimi.

2. Cele szczegółowe

Wiedza:

Uczeń zna różne formy pozdrowień świeckich i chrześcijańskich (E.3).

Umiejętności:

Uczeń używa poprawnie pozdrowień świeckich i chrześcijańskich (B.13.2).

Postawy:

Uczeń zwraca się z szacunkiem do osób w szkole, w kościele i w innych miejscach (E.3.a).

3. Metody dydaktyczne

Rozmowa kierowana z elementami pogadanki, śpiew, opowiadanie

4. Środki dydaktyczne

Podręcznik, nagranie piosenki W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne

Wyciszenie, przygotowanie podręczników i pomocy, sprawdzenie listy obecności

2. Modlitwa

Na początku tej lekcji pozdrówmy Pana Boga słowami piosenki:

W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego...

Tak można najprościej modlić się do Niego,

do Boga, co właśnie uśmiecha do nas się

i niebo przybliżyć swym dzieciakom chce.

Słowa i muzyka: br. Tadeusz Ruciński FSC

https://www.youtube.com/watch?v=Kk1sU6WETpE

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

Katecheta pyta:

•Jakim słowem możemy wyrazić, że wierzymy w Boga? (Amen).

•Po czym poznajemy, że ktoś wierzy w Boga? (Chodzi do kościoła, modli się w domu, nosi na szyi krzyżyk lub medalik).

4. Sytuacja egzystencjalna

Katecheta prosi dzieci, aby przyjrzały się obrazkowi w podręczniku. Są na nim dwie osoby.

Katecheta pyta:

•Kim są te osoby? (Księdzem, siostrą zakonną).

•Po czym można to poznać? (Po stroju: sutannie, habicie).

Katecheta prosi dzieci, aby przyjrzały się zdjęciom w ramkach.

Katecheta pyta:

•Kim są te osoby? (Lekarzem, chłopcem, siostrą zakonną, babcią, księdzem, dziewczynką, nauczycielką).

Katecheta podsumowuje:

Kiedy spotykamy się z drugim człowiekiem, na początku się z nim witamy, a na końcu spotkania żegnamy się.

Katecheta pyta:

•Co mówimy, kiedy spotykamy nauczycielkę? (Dzień dobry).

•Jakim słowem przywitamy kolegę lub koleżankę? (Cześć).

•Jak się przywitamy z lekarzem? (Dzień dobry).

•Jak się pożegnamy z tymi osobami? (Do widzenia; Cześć).

Katecheta opowiada:

Posłuchajcie, co się przytrafiło Krzysiowi.

Krzyś jest już całkiem dużym chłopcem, tak jak Wy chodzi do pierwszej klasy.

Jak w każdy poniedziałek, po lekcjach czekał na babcię, która odprowadzała go do domu. Krzyś lubił te poniedziałkowe spacery z babcią. Babcia zawsze pytała o to, jak minął dzień w szkole, czy był grzeczny, czego się nauczył.

Krzyś opowiadał właśnie, co robili dziś na lekcjach:

– Pani mówiła nam, co trzeba powiedzieć, kiedy się z kimś witamy, a co gdy się z kimś żegnamy. Wiesz, babciu, znałem te wszystkie odpowiedzi. Wiem, kiedy trzeba powiedzieć „Dzień dobry”, a kiedy „Do widzenia”, a kiedy „Cześć”.

Widząc zadowolenie na twarzy babci, Krzyś dodał nieśmiało:

– Pani mnie bardzo pochwaliła.

– Dobre z ciebie dziecko – powiedziała babcia, głaszcząc Krzysia po głowie.

Droga ze szkoły do domu minęła szybko. Babcia wyjęła klucze, aby otworzyć drzwi wejściowe do klatki schodowej, gdy te niespodziewanie otworzyły się same. Pojawiła się w nich sąsiadka, pani Ania.

– Dzień dobry – powiedziała w pośpiechu pani Ania. – Muszę biec na autobus.

– Dzień dobry – odpowiedziała babcia.

Krzyś, zdziwiony, patrzył na panią Anię biegnącą na autobus.

– Krzysiu, dlaczego nic nie powiedziałeś do pani Ani?

– Nie zdążyłem, babciu – odpowiedział Krzyś i po chwili wyszeptał: – Szkoda, bo uczyłem się o tym dzisiaj w szkole...

Tekst: s. Monika Boryca SDVI

Katecheta pyta:

•Czego uczył się w szkole Krzyś? (Różnego rodzaju pozdrowień).

•Co zrobił Krzyś, kiedy spotkał panią Anię? (Nic nie powiedział).

•Dlaczego Krzyś nie przywitał się z panią Anią? (Nie zdążył).

Katecheta podsumowuje:

Jeśli potrafimy robić coś bardzo dobrze, robimy to nawet w zaskakującej dla nas sytuacji. Być może Krzyś powinien jeszcze trochę poćwiczyć używanie zwrotów: „Dzień dobry” i „Do widzenia”, żeby mógł pozdrawiać znajomych także wtedy, gdy ma na to mało czasu.

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy

Podobnie dzieje się, kiedy widzimy księdza albo siostrę zakonną na ulicy, w szkole lub przy kościele. Mijając ich na ulicy, nie mamy zbyt wiele czasu, aby zastanawiać się, jak powinniśmy ich pozdrowić. Są takie pozdrowienia,

które nazywamy chrześcijańskimi. To znaczy, że kiedy ich używamy, przyznajemy się, że jesteśmy uczniami Pana Jezusa, że w Niego wierzymy, że On jest dla nas ważny. Dlatego trzeba dobrze się nauczyć tych pozdrowień i je zapamiętać.

Wykonajcie zadanie w podręczniku, aby dowiedzieć się, jak one brzmią.

Zadanie 1 w podręczniku:

Jak odpowiesz na chrześcijańskie pozdrowienia? Wklej odpowiednie naklejki.

6. Zastosowanie życiowe

Zadanie 2 w podręczniku:

Pokoloruj ramki odpowiednim kolorem tak, aby:

a) przywitać się z osobami na obrazkach,

b) pożegnać się z osobami na obrazkach.

7. Modlitwa śródlekcyjna

Także Pan Bóg pozdrowił Maryję, gdy wysłał do Niej swojego Anioła. Pomódlmy się tym pozdrowieniem: Zdrowaś, Maryjo...

8. Podsumowanie treści

Uczniowie Pana Jezusa wiedzą, że są nimi w każdym momencie życia. Dlatego nie tylko używają takich pozdrowień, jak: „Dzień dobry”, „Do widzenia” lub „Cześć”, lecz także znają pozdrowienia chrześcijańskie: „Niech będzie pochwalony Jezus

Chrystus” i „Szczęść Boże”. Dzięki temu mogą pozdrowić zarówno znajomą panią czy pana, koleżankę lub kolegę, jak i księdza lub siostrę zakonną, gdy ich spotkają.

9. Praca domowa

Naucz się pozdrowień chrześcijańskich.

10. Modlitwa

Zaśpiewajmy: Zdrowaś, Maryjo...

6. Kościół domem Bożym

I. Założenia edukacyjne

1. Cel ogólny

Ukazanie świątyni jako domu Bożego.

2. Cele szczegółowe

Wiedza:

Uczeń wie, że kościół jest domem Boga.

Umiejętności:

Uczeń wskazuje różnice pomiędzy świątynią a innymi budynkami (B.2.2).

Postawy:

Uczeń wykonuje znak krzyża, gdy przechodzi obok kościoła (B.2.2).

3. Metody dydaktyczne

Rozmowa kierowana z elementami pogadanki, piosenka

4. Środki dydaktyczne

Podręcznik, Pismo Święte

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne

Wyciszenie, przygotowanie podręczników i pomocy, sprawdzenie listy obecności

2. Modlitwa

Przypomnijmy sobie słowa, którymi Anioł pozdrowił Maryję:

Zdrowaś, Maryjo...

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

Katecheta mówi:

Teraz pozdrowię Was na różne sposoby, a Wy odpowiecie:

•Dzień dobry! (Dzień dobry!)

•Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! (Na wieki wieków. Amen).

•Szczęść Boże! (Szczęść Boże!)

4. Sytuacja egzystencjalna

Każdy z nas mieszka w domu. (Jeśli czas pozwoli, katecheta może zapytać o to, jak wyglądają domy dzieci).

Nie tylko ludzie posiadają domy. Mają je także zwierzęta.

Katecheta pyta:

•Jak nazywa się dom, w którym mieszka pies? (Buda).

•Jak nazywa się dom ptaków? (Gniazdo).

•Jak nazywa się dom, w którym mieszkają kury? (Kurnik).

•Jakie zwierzęta mieszkają w stajni? (Konie).

•Jakie zwierzęta mieszkają w muszelce? (Ślimaki).

Wszyscy chcą mieć dom – zwierzęta i ludzie. Jak myślicie dlaczego?

(W domu jest bezpiecznie, ciepło, można się wyspać, zjeść spokojnie itp.)

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy

Nie tylko człowiek chce mieć dom, lecz także Bóg zapragnął zamieszkać na ziemi między ludźmi. Dom, w którym mieszka Bóg, nazywa się kościołem.

Kościół to dom. W nim możemy się spotkać z Bogiem. Tutaj możemy z Nim

porozmawiać i spotkać się z innymi ludźmi, dla których Bóg jest ważny i którzy w Niego wierzą.

Ludzie budują kościoły blisko innych domów, ponieważ Bóg jest ważnym mieszkańcem miasta (wsi). Nie tylko je budują, lecz także dbają o ich wygląd: sprzątają w nich, czasem wyposażają go w jakieś przedmioty.

Także Jezus dbał o świątynię, posłuchajcie.

Katecheta czyta fragment z Pisma Świętego:

Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus przybył do Jerozolimy. W świątyni zastał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. Wówczas, sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Zabierzcie to stąd i z domu mego Ojca nie róbcie targowiska!». Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie.

J 2,13-17

Katecheta pyta:

•Co zrobił Jezus, gdy wszedł do świątyni? (Wyrzucił kupców).

•Dlaczego to zrobił? (Bo świątynia jest domem Boga, a nie sklepem. Mamy się tam spotykać z kochającym Bogiem, a nie załatwiać jakieś sprawy).

Katecheta podsumowuje:

Kościół, inaczej nazywany świątynią, różni się od innych budynków.

Dla wielu ludzi kościół to tylko budynek, do którego się wchodzi i wychodzi. Iść do kościoła oznacza jednak: iść tam, gdzie czeka na nas sam Jezus. Wyjść z kościoła oznacza: iść wraz z Jezusem do innych ludzi.

Youcat dla dzieci, s. 89

Zadanie 1 w podręczniku:

Przyjrzyj się rysunkowi kościoła i powiedz, czego na nim brakuje. Dorysuj brakujący element.

Katecheta podsumowuje:

Z pewnością każdy z nas był w kościele. Ci, którzy są prawdziwymi przyjaciółmi Boga, odwiedzają Go w każdą niedzielę, bo On pomaga im w codziennym życiu.

W domu Bożym są takie przedmioty, których nie można znaleźć w żadnym domu: ołtarz, ławki, ambona, dzwonki itp.

6. Zastosowanie życiowe

Zadanie 2 w podręczniku:

Przypomnij sobie przedmioty, które widziałeś w kościele, i te, które ludzie mają w domu. Wklej je w odpowiednim miejscu.

7. Modlitwa śródlekcyjna

Wstańcie i zaśpiewajmy razem piosenkę Czy wy wiecie, że jesteśmy świątynią?

8. Podsumowanie treści

Dom jest bardzo ważnym miejscem dla każdego człowieka. To nie tylko ściany (budynek), lecz także ludzie (rodzina). Również Bóg ma swój dom, który nazywamy kościołem, i ma swoją rodzinę: należy do niej każdy ochrzczony.

W kościele zachowujemy się odpowiednio, tak aby od razu było widać, że Bóg jest dla nas ważną osobą.

9. Praca domowa

Zadanie 3 w podręczniku:

Przyjrzyj się planowi miasta i policz, ile jest kościołów w tym mieście. Wpisz odpowiednią cyfrę.

10. Modlitwa

Akt wiary

7. Znaki, które mówią o Bogu

I. Założenia edukacyjne

1. Cel ogólny

Zapoznanie ze znakami chrześcijańskimi.

2. Cele szczegółowe

Wiedza:

Uczeń zna różne znaki chrześcijańskie (E.3).

Umiejętności:

Uczeń rozpoznaje przedmioty i osoby, które mówią o Bogu.

Postawy:

Z szacunkiem zwraca się do osób i szanuje przedmioty religijne (E.3.a).

3. Metody dydaktyczne

Rozmowa kierowana z elementami pogadanki, śpiew

4. Środki dydaktyczne

Podręcznik, nagranie piosenki W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne

Wyciszenie, przygotowanie podręczników i pomocy, sprawdzenie listy obecności

2. Modlitwa

Na początku tej lekcji wyznajmy wiarę w Boga postawą i słowami. Wstańmy i wypowiedzmy Akt wiary.

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

Katecheta pyta:

•Jak nazywa się dom Boży? (Kościół).

•Po czym poznajemy, że jakiś budynek jest kościołem? (Po krzyżu na szczycie dachu).

4. Sytuacja egzystencjalna

Katecheta pyta:

•Jak powinien się zachować człowiek, gdy widzi czerwone światło przy przejściu dla pieszych? (Powinien się zatrzymać).

•Jaki kolor sygnalizacji świetlnej informuje nas, że można iść? (Zielony).

•Co oznacza czarne niebo w ciągu dnia? (Idzie burza).

•Co robi kierowca, gdy widzi policjanta? (Jedzie wolniej).

Katecheta podsumowuje:

Tylko człowiek potrafi zrozumieć niektóre znaki. Na czerwonym świetle stoi, a na zielonym idzie. Umie rozpoznać znaki, które daje mu pogoda, np. może przewidzieć, że będzie padać.

Również drugi człowiek może być znakiem dla człowieka, np. żeby jechał bezpiecznie.

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy

Istnieją takie znaki, które przypominają nam o Bogu. Takimi znakami, które już dobrze znamy, są kościół i krzyż. Takimi znakami mogą być przedmioty, osoby, a nawet pewne gesty.

Jeśli składamy ręce albo klękamy, to ktoś obok nas wie, że będziemy się modlić. Jeśli ktoś robi znak krzyża, to wiemy, że wierzy w Boga. O tym, że ktoś przyjaźni się z Bogiem, mogą nas informować także przedmioty, które ma w domu: krzyż na ścianie, obrazek ze świętym, różaniec. Niektóre osoby noszą na szyi medalik lub krzyż. Jest to znak dla innych, że nie wstydzą się Jezusa ani Maryi.

Zadanie 1 w podręczniku:

Przyjrzyj się uważnie przedmiotom i osobom na obrazkach.

Zieloną kredką otocz przedmioty lub osoby, które zawsze przypominają o Bogu.

Żółtą kredką – przedmioty lub osoby, które czasem przypominają o Bogu, a czasem nie.

Czerwoną kredką – przedmioty lub osoby, które nie przypominają o Bogu.

6. Zastosowanie życiowe

Osoba mająca przedmioty, które przypominają o Bogu, szanuje je, tzn. nie kładzie krzyża na podłodze, ale nosi go na szyi lub wiesza na ścianie w widocznym miejscu.

Gdy widzi na ulicy księdza lub siostrę zakonną, potrafi ich pozdrowić, mówiąc: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!” lub „Szczęść Boże!”. Przechodząc obok kościoła, czyni znak krzyża.

Także nasza postawa może być znakiem, który mówi, że Bóg jest ważny.

7. Modlitwa śródlekcyjna

Wstańmy teraz i tak zaśpiewajmy piosenkę, aby stała się ona znakiem, że Bóg jest dla nas bardzo ważny:

W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego...

Tak można najprościej modlić się do Niego,

do Boga, co właśnie uśmiecha do nas się

i niebo przybliżyć swym dzieciakom chce.

Słowa i muzyka: br. Tadeusz Ruciński FSC

https://www.youtube.com/watch?v=Kk1sU6WETpE

8. Podsumowanie treści

W życiu człowieka niektóre rzeczy i osoby stają się znakiem, tzn. mówią mu o czymś, czego nie widać, ale co istnieje i jest dla niego ważne. Takimi znakami mogą być: Biblia w domu, modlitwa rano i wieczorem.

Znakami, że Bóg jest obecny i chce się z nami spotkać, mogą być osoby, np.: ksiądz, siostra zakonna, ktoś, kto nosi medalik lub krzyż na szyi. Przyjaciel Boga rozpoznaje te znaki i je rozumie, a nawet daje je innym.

Zadanie 2 w podręczniku:

Znajdź przedmiot religijny, który nie ma pary.

9. Praca domowa

Poszukaj w swoim domu znaku, który przypomina o Bogu. Narysuj ten znak.

10. Modlitwa

Złóżmy ręce do modlitwy i w największym skupieniu, na jakie nas stać, pomódlmy się do swojego Anioła Stróża, aby pomógł nam rozpoznawać znaki mówiące o Bogu: Aniele Boży...

8. Znak krzyża moją modlitwą

I. Założenia edukacyjne

1. Cel ogólny

Kształtowanie szacunku dla znaku krzyża.

2. Cele szczegółowe

Wiedza:

Uczeń wie, że krzyż powinien wisieć w domu, w kościele, w szkole itp. (B.2).

Umiejętności:

Uczeń poprawnie wykonuje znak krzyża (B.2.2).

Postawy:

Uczeń szanuje krzyż (E.3).

3. Metody dydaktyczne

Rozmowa kierowana z elementami pogadanki, śpiew

4. Środki dydaktyczne

Podręcznik, nagranie piosenki W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego

II. Przebieg katechezy

1. Czynności wstępne

Wyciszenie, przygotowanie podręczników i pomocy, sprawdzenie listy obecności

2. Modlitwa

Dziś porozmawiamy o znaczeniu krzyża. Zacznijmy więc nasze spotkanie piosenką, którą już dobrze znamy:

W Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego...

Tak można najprościej modlić się do Niego,

do Boga, co właśnie uśmiecha do nas się

i niebo przybliżyć swym dzieciakom chce.

Słowa i muzyka: br. Tadeusz Ruciński FSC

https://www.youtube.com/watch?v=Kk1sU6WETpE

3. Nawiązanie do poprzedniej katechezy

Katecheta pyta:

•Jaki znak, który przypomina o Bogu, znaleźliście w swoim domu?

Jest to jednocześnie sprawdzenie pracy domowej.

4. Sytuacja egzystencjalna

Katecheta prosi dzieci, aby przyjrzały się obrazkom w podręczniku.

Katecheta pyta:

•Co robi Kasia? (Modli się, żegna się, robi znak krzyża).

•W jakich sytuacjach Kasia robi znak krzyża? (W czasie pacierza – rano i wieczorem; przed posiłkiem; w czasie podróży; gdy przechodzi obok kościoła).

Katecheta podsumowuje:

Znak krzyża można robić w różnych sytuacjach, aby zaprosić do swojego życia Boga, który chce z nami być.

5. Wyjaśnienie głównych prawd katechezy

Znak krzyża jest najkrótszym streszczeniem wiary. Czyniąc go, wyznaję wiarę w Ojca i w Syna, i w Ducha Świętego.

Znak krzyża robimy zawsze prawą ręką. Rozpoczynamy na czole, potem dłonią dotykamy serca i ramion (lewego i prawego).

Dotykając czoła, wyznajemy wiarę w Ojca, który stworzył świat. Kierując dłoń w dół (ku ziemi), wyznajemy wiarę w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który z miłości do nas stał się człowiekiem. Dotykając swoich ramion, wyznajemy wiarę w Ducha Świętego, który obejmuje cały świat. Na koniec mówimy: Amen (por. Youcat dla dzieci, s. 104).

To ważny znak dla tych, których nazywamy chrześcijanami, tzn. dla wszystkich przyjaciół Jezusa. Czynimy go nie tylko na sobie, lecz także umieszczamy w ważnych dla nas miejscach.

Znak krzyża na dachu budynku przypomina nam, że także Bóg ma swój dom, który nazywamy kościołem.

Znak krzyża nosimy na szyi. Można go umieścić na ścianie w domu, w szkole, w szpitalu, w parlamencie, nawet w sklepie. Oznacza on, że tutaj przebywają ludzie wierzący w Boga.

6. Zastosowanie życiowe

Zadanie 1 w podręczniku:

Dorysuj krzyż w odpowiednich miejscach.

7. Modlitwa śródlekcyjna

Uczyńmy znak krzyża, prosząc, by Bóg był w naszych myślach, w naszym sercu i naszych uczynkach: W imię Ojca...

8. Podsumowanie treści

Znak krzyża to wyznanie wiary, które czynimy w milczeniu, ale bardzo głośno przypomina nam on, że każdy z nas należy do Jezusa Chrystusa, który oddał życie właśnie na krzyżu z miłości do nas.

Robiąc znak krzyża, modlimy się z miłością i zaufaniem.

Ten znak jest „potwierdzeniem i ponownym przyjęciem naszego chrztu”. Czyniąc go na sobie często i z