Cena Milczenia ebook

Jakub Pawełek

Cena Milczenia

© 2021 WARBOOK Sp. z o.o.

© 2021 Jaku Pawełek

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja: Agnieszka Pietrzak

Korekta: Word_Factor

eBook: Atelier Du Châteaux, [email protected]

Projekt okładki: Paweł Gierula

Ilustracja na okładce: Jan Jasiński

ISBN 978-83-65904-99-7

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.ul. Bładnicka 6543-450 Ustrońwww.warbook.pl

Jesteś efektem ubocznym, Wernar

We­szli do por­tu wraz ze zmierz­chem. Da­le­ko za mia­stecz­kiem skrzy­ły się bia­łe szczy­ty strze­li­ste­go pa­sma gór­skie­go. Gdy­by nie świ­dru­jący w noz­drzach smród do­ków, wi­dok mo­żna by uznać za ca­łkiem zno­śny. Wer­nar nie po raz pierw­szy do­bi­jał do Fa­rven, wy­izo­lo­wa­ne­go na wła­sne ży­cze­nie lądu, któ­ry ra­czej od­stręczał, za­miast za­chęcać do cu­mo­wa­nia. Po­sta­wił ko­łnierz i ro­zej­rzał się po na­brze­żu. Lu­dzie tu­taj byli zde­cy­do­wa­nie bar­dziej krępi niż na kon­ty­nen­cie, a wro­dzo­na skłon­no­ść do agre­sji spra­wia­ła, że chęt­nie naj­mo­wa­no ich jako za­ci­ężnych żo­łnie­rzy lub ochro­nia­rzy. Względ­nie płat­nych za­bój­ców.

– Scho­dzi­my na ląd. Tam po­cze­ka­my – za­ko­men­de­ro­wał ostro.

Kil­ka­na­ście za­kap­tu­rzo­nych po­sta­ci za­bur­cza­ło po­słusz­nie i po­ki­wa­ło gło­wa­mi, nie od­ry­wa­jąc się od swo­ich za­jęć. Kry­pa po­wo­li, lecz nie­ustępli­wie po­ko­ny­wa­ła ostat­nie jar­dy, by wresz­cie za­trzy­mać się przy jed­nym z na­brze­ży.

Fa­rve­ńscy do­ke­rzy cze­ka­li przy pu­stych jesz­cze fur­man­kach. Wy­so­cy, bar­czy­ści spra­wia­li wra­że­nie, jak­by dra­bi­nia­ste wozy za­ci­ągnęli do por­tu na wła­snych grzbie­tach.

Choć wy­da­wa­ło się to nie­mo­żli­we, mi­ędzy do­ke­ra­mi po­ja­wi­ła się po­stać prze­wy­ższa­jąca resz­tę o gło­wę. Tuż za nią chrzęści­ło pan­ce­rza­mi kil­ku zbroj­nych. Pło­mień po­chod­ni od­bi­jał się w ostrzach ha­la­bard.

– Po­wści­ągnij­cie – po­wie­dział Wer­nar, wi­dząc, że kil­ku z jego to­wa­rzy­szy si­ęgnęło do mie­czy. – Może nie będzie trze­ba.

– Na Fa­rven za­wsze trze­ba – od­pa­rł Bo­gnar, za­rzu­ciw­szy so­bie kap­tur na gło­wę.

– Może jed­nak nie… – Na twa­rzy Wer­na­ra po­ja­wił się cień uśmie­chu. Do­wód­ca prze­cze­sał dło­nią kędzie­rza­we, krót­ko ostrzy­żo­ne wło­sy.

Gru­pa, któ­rej prze­wo­dził ol­brzym, za­trzy­ma­ła się tam, gdzie opa­dał trap. Sta­ła na gra­ni­cy świa­tła, w pó­łm­ro­ku. Ogień po­chod­ni hu­czał na po­ry­wi­stym wie­trze, ta­ńczył na zdo­bio­nym ro­ślin­ny­mi mo­ty­wa­mi ka­fta­nie. Na pier­si ol­brzy­ma błysz­czał em­ble­mat przed­sta­wia­jący wpi­sa­ną w zło­ty okrąg, wy­so­ką la­tar­nię mor­ską. Wer­nar uśmiech­nął się sze­rzej i po­stąpił do przo­du, ku za­rząd­cy por­tu i chmur­nej gwar­dii po bo­kach. Mężczy­zna za­cho­wał się niby jego lu­strza­ne od­bi­cie, wy­ko­nał dwa dłu­gie kro­ki, wsze­dł w krąg świa­tła. Gęba wła­ści­cie­la ka­fta­na po­prze­ci­na­na była głębo­ki­mi bruz­da­mi. Jed­no z oczu nie­mal w ca­ło­ści po­kry­wa­ło biel­mo.

– Lok­ken! – krzyk­nął Wer­nar. – Jesz­cze kil­ka lat temu skąpy li­czy­kru­pa, a te­raz pro­szę, za­rząd­ca por­tu. Jak wi­dać, po­sa­da ci słu­ży.

– Wer­nar Hant­sholm, na­jem­nik i prze­myt­nik. – Lok­ken splu­nął na mo­kre de­ski. – Jak wi­dzę, te­raz pod an­ger­ską ban­de­rą.

– Żyć trze­ba. – Wer­nar wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Żyć trze­ba – po­wtó­rzył Lok­ken i ru­szył ku nie­mu z sze­ro­ko roz­ło­żo­ny­mi ręka­mi.

Pa­dli so­bie w ob­jęcia jak dwa nie­dźwie­dzie po­śród gór­skich ostępów. Sto­jące w cie­niu po­sta­ci, za­rów­no te na po­kła­dzie kry­py, jak i w ka­mien­nym doku, ode­tchnęły z ulgą. Lok­ken był wiel­ki jak dąb, Wer­nar le­d­wie mógł ob­jąć jego sze­ro­kie bary. Na­śmiaw­szy się i po­kle­paw­szy po ple­cach, zwol­ni­li uści­ski. Fale w tym cza­sie ude­rza­ły o na­brze­że, wy­rzu­ca­ły w po­wie­trze bia­łe pió­ro­pu­sze. Smród prze­sta­nej w por­cie wody dra­żnił nie­mi­ło­sier­nie.

– Pi­ąty rok się nie wi­dzi­my, Wer­nar, pi­ąty rok. Gdzieś ty się po­dzie­wał? – za­py­tał Lok­ken. – Król wy­słał cię ze swoi­mi cza­row­ni­ka­mi, to wy­ma­ga za­ufa­nia, a za­ufa­nie wier­nej słu­żby. Czy­żby nad­sze­dł czas na sta­bi­li­za­cję?

– Na pew­no nad­sze­dł czas na sta­ło­ść w do­cho­dach. – Wer­nar się uśmiech­nął i po­kle­pał przy­tro­czo­ny do pasa nie­wiel­ki mie­szek. – Po­zwo­lisz, że to­wa­rzy­skie za­le­gło­ści omó­wi­my przy ogniu, hm? – za­su­ge­ro­wał, sta­wia­jąc ko­łnierz kurt­ki.

Lok­ken prych­nął i kiw­nął po­twier­dza­jąco gło­wą, co uwy­dat­ni­ło dru­gi, a na­wet trze­ci pod­bró­dek za­rząd­cy.

Karcz­ma, w któ­rej nie­mal wszyst­kie po­ko­je wy­na­jęli an­ger­scy cza­row­ni­cy, była ciem­na i za­dy­mio­na. Już od we­jścia wy­ra­źnie dało się wy­czuć woń mi­ęsi­wa pie­czo­ne­go z go­ździ­ka­mi i słod­kie­go, przy­pra­wia­ne­go cy­na­mo­nem mio­du. Gwar pod­nie­sio­nych gło­sów od­bi­jał się od po­wa­ły. Wer­nar już przy pierw­szej ła­wie za­uwa­żył, jak ubra­na w ob­ci­sły gor­set kel­ner­ka ocho­czo nad­sta­wia­ła ty­łek do sążni­ste­go klap­sa. Uśmiech­nął się pod no­sem, utwier­dziw­szy się w prze­ko­na­niu, że na Fa­rven nic się w ci­ągu ostat­nich lat nie zmie­ni­ło.

Lok­ken wska­zał Wer­na­ro­wi przy­go­to­wa­ny za­wcza­su stół, po czym znik­nął na ty­łach karcz­my. Pod­ko­mend­ni na­jem­ni­ka nie zwle­ka­li z za­jęciem miejsc. Dwie kel­ner­ki o pe­łnych pier­siach i zwi­ąza­nych w gru­be war­ko­cze ru­dych wło­sach po­sta­wi­ły przed nimi ku­fle pe­łne mio­du. Zła­pa­li za na­czy­nia w jed­nym mo­men­cie, wznie­śli to­ast, roz­le­wa­jąc przy oka­zji spo­rą część za­war­to­ści na blat ławy.

Cza­row­ni­cy nie za­szczy­ci­li ich na­wet krzy­wym spoj­rze­niem. Za­pro­wa­dze­ni przez chłop­ców w ba­ra­nich ko­żu­chach, wspi­ęli się po scho­dach na pi­ętro karcz­my, gdzie przy­szy­ko­wa­no dla nich po­ko­je oraz ka­za­no przy­nie­ść ja­dło. Lu­dzie Wer­na­ra od­pro­wa­dzi­li nie­chęt­nym wzro­kiem za­kap­tu­rzo­ny kon­dukt.

– Za­raz mi żo­łądek dupą wyj­dzie – po­wie­dział Bo­gnar i wy­ta­rł bro­dę wierz­chem dło­ni. – Pie­czy­stym za­la­tu­je, a my od dzie­si­ęciu dni ży­je­my wędzo­ną rybą.

– Praw­da, na Fa­rven mają po­noć naj­lep­sze ło­sie. Na kon­ty­nen­cie mo­że­cie za­po­mnieć o ta­kiej ło­si­nie. Ksi­ążęta wy­pra­wia­ją się tu­taj jak na piel­grzym­ki, ku­li­nar­na roz­kosz, mó­wię wam. Żal nie sko­rzy­stać z ta­kiej oka­zji, nie sa­mym bim­brem czło­wiek żyje – po­wie­dział Elgi na­tych­miast.

Jako je­dy­ny z ca­łej hu­laj­par­tii pa­łał nie­skry­wa­ną mi­ło­ścią do wszel­kie­go ro­dza­ju ku­li­na­riów. Wy­ty­ka­nie to­wa­rzy­szom sma­ko­wej igno­ran­cji ba­wi­ło go set­nie za ka­żdym ra­zem.

– Ło­sia, tak sa­me­go? – za­py­tał sie­dzący na skra­ju ławy na­jem­nik.

– Nie, de­bi­lu – żach­nął się Elgi. Po­ci­ągnął po­rząd­ny łyk. – Na Fa­rven ło­sia przy­rządza się na kil­ka spo­so­bów. Naj­pow­szech­niej­szym i jed­no­cze­śnie naj­zna­ko­mit­szym jest elg­stek. To ma­ry­no­wa­ne w lo­kal­nych zio­łach mi­ęso, pie­czo­ne na rusz­cie i kro­jo­ne w gru­be pla­stry. Naj­częściej po­da­je się do nie­go du­szo­ne ziem­nia­ki w so­sie z bo­ro­wi­ków. Częstym do­dat­kiem są wa­rzy­wa, pa­rzo­ne lub pod­pie­czo­ne na wol­nym ogniu. Ale to za­le­ży od re­gio­nu wy­spy.

Wer­nar prze­łk­nął śli­nę, po­czuł, jak brzuch za­bur­czał mu chci­wie, spra­gnio­ny ło­si­ny. Elgi za­ko­ńczył wy­wód i po­to­czył spoj­rze­niem po to­wa­rzy­szach. Je­li­ta ode­zwa­ły się jed­no­gło­śnie wzdłuż ławy, jak wzbie­ra­jąca przy brze­gu fala.

– A pie­ro­gi mają? – za­py­tał Bo­gnar i za­śmiał się gar­dło­wo, uno­sząc ku­fel.

Kom­pa­nia ryk­nęła do­no­śnym śmie­chem i stuk­nęła na­czy­nia­mi. Za­mó­wie­nie kil­ku por­cji tra­dy­cyj­nie spa­dło na bar­ki naj­młod­sze­go sta­żem na­jem­ni­ka. Wy­so­ki i ży­la­sty Plo­vdi­vczyk za­klął pod no­sem, po czym po­słusz­nie ru­szył ku szyn­ko­wi.

– Strasz­nie dziw­ny zwy­czaj… żeby klient sam się mu­siał do­pra­szać mo­żli­wo­ści uszczu­ple­nia sa­kiew­ki – wtrącił Bog­nar po chwi­li.

– Fa­rve­ńczy­cy to dum­ny na­ród, po­noć na­wet ba­ro­no­wie, jak tu­taj zje­żdża­ją, mu­szą oso­bi­ście za­ma­wiać ja­dło. – Elgi za­mie­szał w ku­flu. – Taka ich tra­dy­cja, zro­bią dla cie­bie pra­wie wszyst­ko, ale mu­sisz sam po­pro­sić. Nie ma miej­sca na nie­do­mó­wie­nia.

– Jak na ar­chi­pe­la­gu… cho­ciaż tam lu­dzie wy­da­ją się ja­cyś ser­decz­niej­si. – Wer­nar wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Na wy­spach O’ki­na­wa jest ina­czej. Tam to wła­ści­wie jak na kon­ty­nen­cie, cho­ciaż mają te swo­je spi­cza­ste dom­ki i pa­go­dy co kil­ka mil, dla uczcze­nia sta­rych bo­gów. – Elgi mach­nął ręką. – Tu­taj, na Fa­rven, miesz­ka­ją… no, może nie wy­rzut­ko­wie, ale nie­zwy­kle or­to­dok­syj­ni przed­sta­wi­cie­le o’ki­naw­skiej spo­łecz­no­ści.

– Prze­cież tu­taj wszyst­ko jest inne niż na ar­chi­pe­la­gu… – Bo­gnar ob­ru­szył się, mach­nął ku­flem, roz­le­wa­jąc ko­lej­ny łyk. – Niech to cho­le­ra…

– Ow­szem, jest ina­czej. Żyją zu­pe­łnie, jak by to po­wie­dzieć… Żyją w ocze­ki­wa­niu, ci­ągłym na­pi­ęciu. Wie­cie, jak­by szy­ko­wa­li się na prze­trwa­nie wszyst­kie­go, do­słow­nie. Gdy­by świat miał ob­ró­cić się w perzy­nę, a po­tem od­ro­dzić na nowo, oni mie­li­by jako pierw­si sta­nąć na no­wym lądzie.

– Bred­nie… – prych­nął Bo­gnar.

– Skąd to wszyst­ko wiesz? – za­py­tał Wer­nar.

– Mój bra­ta­nek po­cho­dził z Fa­rven. Dużo mi opo­wia­dał, kie­dy od­wie­dzał nas w Kie­vgra­adzie. Mó­wił o wie­rze­niach, hi­sto­rii wy­spy, pierw­szych osa­dach. Ob­le­śny skur­wiel, za­wsze pa­trzył na mnie jak ten du­reń na kel­ner­kę… – Elgi trza­snął na­jem­ni­ka obok w ra­mię. – Nie po­ży­ło mu się dłu­go, ale uma­rł szczęśli­wy, z fiu­tem w dup­sku dzie­cia­ka ja­kie­goś lo­kal­ne­go szlach­ci­ca. To się na­zy­wa śmie­rć… Za­wsze miał szczęście.

– Nie wie­dzia­łem, że mia­łeś bra­tan­ka. Jak ro­dzi­na z tobą wy­trzy­ma­ła? Gęba ci się nie za­my­ka, na­wet jak śpisz. – Wer­nar wy­chy­lił ku­fel.

– Jak wi­dzisz, nie wy­trzy­ma­ła. – Elgi roz­ło­żył ręce, uś­miech­nął się, a jego su­mia­ste wąsi­ska po­wędro­wa­ły ku gó­rze ni­czym dwa węgo­rze.

Roz­grza­ni mio­dem i bu­cha­jącym z pa­le­ni­ska cie­płem, ro­bi­li się co­raz we­sel­si i co­raz mniej po­iry­to­wa­ni kil­ku­dnio­wym rej­sem. Na lek­kim rau­szu roz­pra­wia­li o prze­ży­tych przy­go­dach lub klęli na krnąbr­nych i po­zba­wio­nych po­czu­cia hu­mo­ru cza­row­ni­ków. Ak­tu­al­ni pra­co­daw­cy, choć pła­ci­li hoj­nie, sta­ra­li się czy­nić wszyst­ko, byle tyl­ko po­twier­dzić krążące po­śród po­spól­stwa ste­reo­ty­py.

Wer­nar od­wró­cił się do gwar­ne­go kon­tu­aru. Z da­le­ka roz­po­znał zmie­rza­jące­go w ich stro­nę Lok­ke­na. Za­rząd­ca por­tu minę miał nie­tęgą. Jako naj­wy­ższy ran­gą urzęd­nik w tej części mia­stecz­ka od­po­wia­dał za przy­wi­ta­nie i kwa­te­ru­nek an­ger­skiej eks­pe­dy­cji. Wer­nar klep­nął dło­nią wol­ne miej­sce tuż obok sie­bie. Za­rząd­ca nie opo­no­wał. Ława za­trzesz­cza­ła pod jego ci­ęża­rem, na­jem­nik spi­ął cia­ło w ocze­ki­wa­niu na trzask ła­ma­ne­go ku­prem drew­na. Za­miast tego na bla­cie wy­lądo­wał ko­lej­ny ku­fel pe­łen spie­nio­ne­go piwa.

– Wzi­ęli naj­lep­sze apar­ta­men­ty, mie­szek rzu­ci­li pod nogi i nie za­szczy­ci­li na­wet spoj­rze­niem, co? – za­py­tał Wer­nar, rad z wy­trzy­ma­ło­ści me­bla.

– Jak­byś tam był – od­po­wie­dział za­rząd­ca. – Oni tak za­wsze?

– Za­wsze – po­twier­dził Wer­nar. – Nic dziw­ne­go, że os­tat­ni­mi laty prze­sta­li być pu­pil­ka­mi wi­ęk­szo­ści wład­ców na kon­ty­nen­cie.

– Nie ma się co dzi­wić. – Lok­ken po­ki­wał wiel­kim, ły­sym łbem. – Ka­żdy, kto my­śli o so­bie jako o wy­jąt­ko­wym uni­ka­cie, naj­częściej oka­zu­je się zwy­kłym bu­ra­kiem.

– Trud­no za­prze­czyć… – stwier­dził Elgi po chwi­li.

– Ale dla pe­łne­go miesz­ka mo­żna słu­żyć i pod bu­ra­kiem. – Lok­ken wy­dął war­gi.

– Wkrót­ce i tak będzie z nich ćwi­kła, już się o to in­ży­nie­ro­wie po­sta­ra­ją – po­ci­ągnął Elgi. – A jak już je­ste­śmy przy ćwi­kle…

Wje­żdża­jąca na stół ło­si­na uci­ęła wszyst­kie dys­ku­sje. Roz­ga­da­ne do tej pory to­wa­rzy­stwo za­mil­kło, za­jęte pa­ła­szo­wa­niem aro­ma­tycz­ne­go mi­ęsi­wa. Elgi nie my­lił się ani krzy­ny. Da­nie było wy­bor­ne, Wer­nar z nie­ma­łym po­dzi­wem zer­kał w stro­nę szyn­ku. Je­śli tak go­to­wa­ło się na fa­rve­ńskiej pro­win­cji, jak elg­stek mógł sma­ko­wać w nad­mor­skiej sto­li­cy?

Za­spo­ko­iw­szy pierw­szy głód, Wer­nar si­ęgnął po ku­fel, któ­ry ja­ki­mś cu­dem po­now­nie był pe­łen mio­du. Uśmiech­nął się mi­mo­wol­nie, czu­jąc, jak bło­go­stan roz­le­wa się po jego pęcz­nie­jącym żo­łąd­ku. Lok­ken jadł znacz­nie po­wści­ągli­wiej, z jego pó­łmi­ska znik­nął do­pie­ro pierw­szy pla­ster pa­ru­jącej ło­si­ny.

– Po­wiedz mi, Wer­nar, jak to się sta­ło, że za­ci­ągnąłeś się do An­ger­sczy­ków? – za­py­tał. – Je­śli do­brze pa­mi­ętam, ostat­ni­mi cza­sy słu­ży­łeś pod wy­de­ńskim ksi­ęciem. Wia­do­mym jest, że nie­szcze­gól­nie da­rzył się sym­pa­tią z ko­le­ga­mi po an­ger­skiej stro­nie gra­ni­cy.

– Po pierw­sze, słu­żyć to ja mo­głem tyl­ko pod wy­de­ńską ksi­ężną i nie po­wiem, zda­rza­ło się. – Wer­nar uśmiech­nął się kąśli­wie. – Po dru­gie, to było czte­ry lata temu, od tam­te­go cza­su spo­ro się na kon­ty­nen­cie zmie­ni­ło.

– Sły­sza­łem. – Lok­ken ski­nął po­twier­dza­jąco. – Choć je­śli za­py­ta­łbyś mnie o zda­nie, to po­wie­dzia­łbym, że gów­no się zmie­ni­ło… Ro­sza­dy ta­kie jak te­raz zda­rza­ły się za­wsze i wci­ąż będą trwać, są jak cy­kle, jak pory roku. Po in­ży­nie­rach przyj­dą na­stęp­ni i tak do usra­nej śmier­ci.

– Je­stem na­jem­ni­kiem, Lok­ken – wes­tchnął Wer­nar, mie­sza­jąc w pó­łmi­sku. – Idę tam, gdzie czu­ję pie­ni­ądz. Tak się zło­ży­ło, że an­ger­skich cza­row­ni­ków nie­szcze­gól­nie in­te­re­so­wa­li moi po­przed­ni pra­co­daw­cy. Na­to­miast nad­cho­dząca zmia­na, któ­rą tak ład­nie po­rów­na­łeś do na­stępu­jących po so­bie pór roku, zaj­mu­je ich jak naj­bar­dziej. Ro­bią so­bie ja­kieś na­dzie­je w zwi­ąz­ku z tą wy­pra­wą… Mnie tam za­jed­no, jak mó­wi­łem, hi­sto­ria mo­je­go za­trud­nie­nia nie mia­ła dla nich wi­ęk­sze­go zna­cze­nia.

– Ale twój miecz to co in­ne­go? – mruk­nął Lok­ken.

– Le­piej bym tego nie ujął – od­po­wie­dział Wer­nar z uśmie­chem. – Mój miecz oraz mie­cze mo­ich, zna­nych ci kom­pa­nio­nów.

Za­rząd­ca par­sk­nął pod no­sem i si­ęgnął po ku­fel. Stuk­nął gli­ną o na­czy­nie Wer­na­ra i wznió­sł to­ast. Resz­ta na­jem­ni­ków do­łączy­ła się, wpra­wia­jąc grdy­ki w drże­nie.

Kel­ner­ka była mi­strzy­nią w swo­im fa­chu, ze świe­żą ko­lej­ką po­ja­wi­ła się do­kład­nie w mo­men­cie, w któ­rym pu­ste ku­fle za­dzwo­ni­ły o drew­nia­ną ławę.

– No do­brze, Lok­ken, poza tym, że zo­sta­łeś za­rząd­cą por­tu, wy­da­rzy­ło się na wy­spie coś cie­ka­we­go? – za­py­tał Wer­nar. – Wi­dzę, że ru­bi­nów wci­ąż wam nie bra­ku­je.

Lok­ken podążył za wzro­kiem Wer­na­ra. Nad szynk­wa­sem roz­po­ście­ra­ła się sze­ro­ka kar­ma­zy­no­wa gir­lan­da, za­wie­szo­na mi­ędzy dwo­ma dębo­wy­mi słu­pa­mi. Cen­tral­ne miej­sce, wie­ńczące gir­lan­dę, zaj­mo­wa­ła na­bi­ja­na ćwie­ka­mi tar­cza z wy­ma­lo­wa­nym na zie­lo­nym tle krwi­sto­czer­wo­nym, do­kład­nie oszli­fo­wa­nym ka­mie­niem. Na­wet z tej od­le­gło­ści mo­żna było do­strzec, że głów­kę ka­żde­go ćwie­ka zdo­bi ru­bin.

– Ano, tego u nas nie bra­ku­je, przy­naj­mniej póki co. Ale mó­wią, że jesz­cze de­ka­da, może dwie i wy­dre­nu­je­my Fa­rven jak oliw­ki na Po­łud­niu – od­po­wie­dział Lok­ken. – Kie­dy by­łeś tu ostat­ni raz, dzia­ła­ły tu dzie­si­ąt­ki nie­za­le­żnych ko­pa­lń. Te­raz po­wsta­ły kom­bi­na­ty, bo­ga­ci wy­ku­pu­ją tych nie­co mniej za­mo­żnych i albo za­my­ka­ją, albo wy­ci­ska­ją jak cy­try­ny. Na Fa­rven ka­żdy się z nimi li­czy, na­wet król.

– Po­stęp, Lok­ken, na­wet wy nie mo­gli­ście się tego ustrzec.

– Wąt­pię, żeby ten po­stęp oka­zał się zmia­ną na lep­sze. Nie­licz­ni mają w ga­rści całą resz­tę, po­miar­kuj krzy­nę i po­wiedz, czy two­im zda­niem może z tego wy­jść coś do­bre­go?

Kie­dy się na­sy­ci­li, karcz­ma za­czy­na­ła po­wo­li pu­sto­szeć. Co bar­dziej spo­nie­wie­ra­ni go­ście albo za­le­ga­li na sze­ro­kich ła­wach, albo szu­ka­li opar­cia w trze­źwiej­szych kom­pa­nach. Nie­licz­ne oca­la­łe z boju prze­ciw­ko mio­do­wi grup­ki pro­wa­dzi­ły się wza­jem­nie ku otwar­te­mu na oścież wy­jściu. Przez próg wpa­dał nie­przy­jem­ny chłod­ny wiatr. Nie wszyst­kim uda­wa­ło się za pierw­szym ra­zem. Co chwi­la któ­ryś tra­cił wła­dzę w człon­kach i lądo­wał na de­skach z brzękiem ku­fli i pó­łmi­sków. Lok­ken ka­żdą z ta­kich scen kwi­to­wał gar­dło­wym śmie­chem.

Wer­nar, za­że­no­wa­ny tym te­atrem, si­ęgnął po na­czy­nie i jed­nym hau­stem wy­chy­lił za­war­to­ść, wle­wa­jąc roz­grze­wa­jący miód pro­sto w gar­dło. We­so­ło­ść za­czy­na­ła po­wo­li prze­ra­dzać się w otępie­nie i ty­po­wą dla sta­nu upo­je­nia tęsk­no­tę za nie­wia­do­mym.

– Pa­no­wie, wi­dzi­my się rano… Nie ba­luj­cie tu za ostro, wie­cie, jak tam­ci po­tra­fią być upier­dli­wi. – Wer­nar wspa­rł się na ła­wie i sta­nął na rów­ne nogi. – By­waj­cie. Lok­ken, po­każ no, ja­kie to kom­na­ty opła­ci­li nam za­cni ma­gi­cy.

Za­rząd­ca por­tu skrzy­wił się nie­znacz­nie, ale po­słusz­nie ski­nął gło­wą. Jak się ry­chło oka­za­ło, cza­row­ni­cy jed­na­ko­woż po­sia­da­li ja­kie ta­kie po­czu­cie hu­mo­ru. Lok­ken sta­nął na ko­ry­ta­rzu i si­ęgnął po pęk klu­czy, któ­ry uprzed­nio po­brał od karcz­ma­rza. Otwo­rzył za­mek i pchnął drzwi. Wer­nar za­śmiał się gar­dło­wo, wi­dząc – za­miast so­lid­ne­go łó­żka i ba­lii pe­łnej pa­ru­jącej wody – sien­ni­ki, przy któ­rych sta­ły cy­no­we wia­dra.

– Że­by­ście na podło­gę nie rzy­ga­li, bo prze­ciek­nie mi­ędzy de­ska­mi… Wie­cie, rzy­go­wi­ny w kuch­ni na pa­tel­niach znaj­dą – po­wie­dział Lok­ken z pe­łną po­wa­gą. – No i na sie­bie.

– Wzru­sza­jące…

– Mo­żli­we, ale z pew­no­ścią mało ape­tycz­ne. – Prze­pu­ścił na­jem­ni­ka do środ­ka. – No, to mam na­dzie­ję, że wi­dzi­my się rano.

Wer­na­ra obu­dził hur­got przy­po­mi­na­jący pędzącą w dół zbo­cza la­wi­nę. Czasz­ka eks­plo­do­wa­ła tępym, pul­su­jącym bó­lem. Za­miast kąśli­we­go prze­kle­ństwa z ust wy­do­był się chro­po­wa­ty jęk. Na­jem­nik otwo­rzył jed­no oko, doj­rzał, jak Bo­gnar sta­wia do pio­nu trąco­ne nogą cy­no­we wia­dro.

– Elgi się wkur­wi, oj, wkur­wi się nie na żar­ty… Po­sta­wił tar­czę zbyt bli­sko wia­dra, no i nie­chcący… – Bo­gnar był bla­dy jak bie­lo­na wap­nem ścia­na, żeby zła­pać pion, mu­siał przy­trzy­mać się prze­ci­na­jącej pod­da­sze kro­kwi.

– Sło­ńce już wsta­ło? – za­py­tał Wer­nar, po­wo­li pod­no­sząc się do sia­du.

– Mhm – mruk­nął Bo­gnar. – Trze­ba bu­dzić resz­tę, za­raz przyj­dzie ten twój sta­ry zna­jo­mek. Dłu­go się zna­cie?

– Sta­re dzie­je. – Wer­nar mach­nął ręką. Po­czuł, jak żo­łądek pod­je­żdża mu do gar­dła, woń rzy­go­win roz­le­wa­ła się po dusz­nym pod­da­szu. – Bo­gnar, budź kom­pa­nię i wi­dzi­my się na dole. Idę do cza­row­ni­ków.

Wstał z tru­dem, gło­wa pęka­ła, jak­by ktoś wa­lił po niej oku­tą pałą. Za­pi­ął pi­ko­wa­ną kur­tę i ści­ągnął pa­sem. Po­pu­ścił jed­ną dziur­kę, czu­jąc, jak ło­si­na ma­ry­nu­je się w prze­tra­wio­nym al­ko­ho­lu. Wy­sze­dł na ko­ry­tarz, przy­sta­nął w po­ło­wie dro­gi do scho­dów i opa­rł się ple­ca­mi o zim­ne de­ski. Czuł się pod­le, jak­by wy­pluł go przy­pływ i rzu­cił na żwi­ro­we pla­że Fa­rven. Wy­ko­nał kil­ka głębo­kich wde­chów, by uspo­ko­ić ko­ła­ta­jące ser­ce. Za­po­mniał, co z czło­wie­kiem po­tra­fił zro­bić tu­tej­szy miód.

– Za­raz du­cha wy­zio­niesz – do­szło go od stro­ny scho­dów.

– Lok­ken, da­ruj so­bie. – Wer­nar ode­pchnął się od ścia­ny i ru­szył da­lej.

Za­rząd­ca stał w po­ło­wie scho­dów ze skrzy­żo­wa­ny­mi na pier­si ra­mio­na­mi. Miał na so­bie ten sam co po­przed­nie­go dnia albo bli­źnia­czo po­dob­ny ka­ftan.

– Lata już nie te. Mó­głbyś się do tej pory cze­goś na­uczyć. Cho­cia­żby tego, że fa­rve­ński miód to nie byle ja­kie szczy­ny z kon­ty­nen­tu.

– Dzi­ęku­ję za wy­kład, to nie­zwy­kle istot­na lek­cja, w samą porę – od­pa­rł Wer­nar, scho­dząc w dół. – Cza­row­ni­cy pew­nie już go­to­wi?

– Ow­szem, cze­ka­ją ra­zem z ta­bo­rem na ze­wnątrz. Szcze­rze mó­wi­ąc, nie wy­gląda­ją na szcze­gól­nie za­do­wo­lo­nych. Pew­ni­kiem my­śle­li, że to wy będzie­cie mar­z­nąć przed kar­czmą, cze­ka­jąc, aż ła­ska­wie wy­le­zą spod cie­płych ko­łder.

– Czy­li hu­mo­ry im do­pi­su­ją. – Wer­nar się uśmiech­nął. – Wy­świadcz mi, pro­szę, przy­słu­gę. – Przy­su­nął się do Lok­ke­na. Za­rząd­ca in­stynk­tow­nie za­cho­wał dy­stans, odór prze­tra­wio­ne­go al­ko­ho­lu po­tra­fił po­wa­lić wołu. – Po­wiedz im, że będzie­my nie­zwłocz­nie, po­si­li­my się tyl­ko, chło­pa­ki nie po­pły­ną w głąb wy­spy o pu­stych brzu­chach.

– Zno­wu mu­szę za cie­bie świe­cić ocza­mi – żach­nął się Lok­ken.

– Po sta­rej zna­jo­mo­ści. – Wer­nar wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Ma­cie kwa­drans – po­wie­dział za­rząd­ca. – Jak­byś nie wie­dział, co to zna­czy, to na dole na szynk­wa­sie stoi klep­sy­dra. Już się prze­sy­pu­je.

– Do­bry z cie­bie druh…

– No, już, już, zbie­raj tę swo­ją ho­ło­tę. – Lok­ken po­wstrzy­mał spo­so­bi­ące­go się do uści­sku Wer­na­ra.

– To naj­lep­sza na­jem­na gru­pa na tej wy­spie. Zwar­ci i go­towi…

Jak­by na po­twier­dze­nie tych słów od pod­da­sza dał się sły­szeć strasz­li­wy ra­ban. Coś zgrzyt­nęło, gruch­nęło, ktoś wrza­snął prze­ci­ągle.

– Kur­wa! Któ­ry ku­tas na­rzy­gał mi na tar­czę?!

Lok­ken wpa­try­wał się w ostat­nie ziarn­ka pia­sku prze­sy­pu­jące się do szkla­nej grusz­ki. Na­jem­ni­cy Wer­na­ra w mil­cze­niu prze­ły­ka­li chłod­ną już ja­jecz­ni­cę. Za­rząd­ca por­tu spoj­rzał wy­mow­nie na ich przy­wód­cę. Ten wzru­szył tyl­ko ra­mio­na­mi i po­kręcił bez­rad­nie gło­wą. Pod­sze­dł do Lok­ke­na, kwa­śny odór mio­du za­gry­zł chle­bem i sma­żo­ny­mi jaj­ka­mi.

– Za­raz do nich wyj­dę – uspo­ko­ił wy­ra­źnie znie­cier­pli­wio­ne­go za­rząd­cę. – Słu­chaj, Lok­ken. Całą dro­gę na wy­spę pró­bo­wa­łem się tego do­wie­dzieć. Wiesz, cze­go oni szu­ka­ją na Fa­rven? Ta cała eks­pe­dy­cja na­uko­wa śmier­dzi mi na sta­ja­nie. Zbyt są ner­wo­wi, za bar­dzo spi­ęci, ale pary z gęby nie chcą pu­ścić.

– Wer­nar, czy ja do­brze sły­szę? Może to miód jesz­cze we łbie ci bu­zu­je? – Lok­ken był zdu­mio­ny. – Nająłeś się do ro­bo­ty, o któ­rej nie masz zie­lo­ne­go po­jęcia?

– Ci­ężko od nich coś wy­ci­ągnąć, pić nie piją, pa­lić nie palą. – Skrzy­wił się Wer­nar. – Jak chcesz się z ta­ki­mi do­ga­dać?

– No nie wiem… Ale przy­zna­ję ra­cję. Jak mo­żna usi­ąść do roz­mo­wy, uprzed­nio nie na­wa­liw­szy się ni­czym po­spo­li­ty knur? – za­py­tał Lok­ken nie­co te­atral­nym to­nem.

Na­jem­nik skrzy­wił się jesz­cze moc­niej i spoj­rzał wy­mow­nie na za­rząd­cę. Ten uśmiech­nął się tyl­ko i po­pa­trzył z po­li­to­wa­niem na Wer­na­ra.

– Po­noć szu­ka­ją bo­skiej cząst­ki – po­wie­dział Lok­ken. – Nie tłu­ma­czy­li wi­ęcej, a ja nie do­py­ty­wa­łem. Wy­star­czył rzut oka, żeby wie­dzieć, że dal­szy wy­wiad nie jest im na rękę. Mnie za­do­wo­li­ło za­pew­nie­nie, że miesz­ka­ńcom mia­stecz­ka nic nie gro­zi, na resz­tę mogę co naj­wy­żej splu­nąć.

– O tej cząst­ce to i ja sły­sza­łem – wes­tchnął Wer­nar. – To wci­ąż nie­wie­le. Po­wa­żnie, nikt nie syp­nął przy­pad­kiem, ża­den z two­ich lu­dzi nie sły­szał cho­ćby plo­tek? Prze­cież masz tu­taj…

– Wer­nar, za­raz mnie szlag ja­sny tra­fi. Zbie­raj lu­dzi i je­dźmy, cza­row­ni­cy pła­cą na tyle sło­no, że mam na­dzie­ję, iż przy­pły­ną szu­kać cząstek jesz­cze przy­naj­mniej kil­ku­krot­nie.

Jak się spo­dzie­wał, cza­row­ni­cy prze­klęli wszyst­kich rów­no. Na­jem­ni­cy – ob­so­ba­cze­ni, zwy­zy­wa­ni, z ci­ężki­mi gło­wa­mi – sfor­mo­wa­li ko­lum­nę, któ­rej trzon sta­no­wi­ła gru­pa cza­row­ni­ków sku­pio­nych wo­kół drew­nia­ne­go, oku­te­go że­la­zem fur­go­nu. Wer­nar przy­jął re­pry­men­dę z opa­no­wa­niem god­nym lep­szej spra­wy, któ­ra w tym przy­pad­ku przy­po­mi­na­ła wy­pcha­ny do gra­nic mo­żli­wo­ści trzos.

Dro­ga do przy­sta­ni wio­dła przez głów­ną ale­ję mia­stecz­ka. Wy­bru­ko­wa­na rów­no ocio­sa­ny­mi ka­mie­nia­mi była dumą osa­dy. Ko­ńskie pod­ko­wy we­so­ło gra­ły o wy­gła­dzo­ny dukt. Po obu jego stro­nach ro­sły pod­mu­ro­wa­ne za­kła­dy ka­let­ni­cze, kra­my ze skó­ra­mi i mno­go­ścią ró­żne­go ro­dza­ju ja­dła. Tra­fił się na­wet sa­lo­nik ju­bi­ler­ski, któ­ry za­pra­szał do środ­ka chwy­tli­wym ha­słem re­kla­mo­wym. Wer­nar po­czuł, jak od woni roz­ma­itych sma­ko­ły­ków żo­łądek wy­wra­ca mu się do góry no­ga­mi.

Przy­stań wy­ra­sta­ła tuż za bra­mą mia­stecz­ka. Kil­ka po­przecz­nych pir­sów wdzie­ra­ło się w sza­ry nurt rze­ki. Oba brze­gi zdo­bi­ły fa­lu­jące na wie­trze wa­chla­rze ta­ta­ra­ku. Przy ło­dziach uwi­ja­li się tra­ga­rze i wy­męcze­ni szkut­ni­cy. Wy­gląda­ło na to, że przy­by­sze będą mo­gli wy­ru­szyć w rejs z mar­szu. Cza­row­ni­cy bez sło­wa mi­nęli na­jem­ni­ków i zsie­dli z koni. Ho­ło­ta skło­ni­ła się w pas, co bar­dziej wy­ryw­ni pa­rob­ko­wie rzu­ci­li się do fur­go­nu, nie­zbęd­ne ma­gi­kom uten­sy­lia w skrzy­niach oku­tych rów­nie moc­no jak sam fur­gon w mgnie­niu oka zna­la­zły się na po­kła­dach ło­dzi. Lok­ken przy­sta­nął nie­co z boku i przy­glądał się prze­ła­dun­ko­wi. Tu­taj rola za­rząd­cy do­bie­ga­ła ko­ńca, za kil­ka dni, kie­dy eks­pe­dy­cja wró­ci do mia­stecz­ka, po­dej­mie ich w tym sa­mym miej­scu. Wer­nar wraz z kom­pa­nią oci­ęża­le zsie­dli z kul­bak i prze­nie­śli swo­je juki do wy­go­spo­da­ro­wa­nej dla nich, naj­mniej oka­za­łej łaj­by. Majt­ko­wie bur­cze­li pod no­sem, wy­ra­źnie nie­za­do­wo­le­ni z to­wa­rzy­stwa ban­dy na­jem­nych zbi­rów. Ża­den jed­nak nie po­zwo­lił so­bie na otwar­ty ko­men­tarz.

Wy­ru­szy­li chwi­lę pó­źniej, od­bi­li od brze­gu i z plu­skiem roz­bi­ja­nej wio­sła­mi wody od­pły­nęli w górę rze­ki. Wer­nar wi­dział, jak Lok­ken unió­sł po­tężne ra­mię. Na­jem­nik od­po­wie­dział na gest, pa­trzył za za­rząd­cą do cza­su, gdy ten znik­nął w po­ran­nej mgle.

Rejs dłu­żył się nie­sa­mo­wi­cie od pierw­sze­go za­ko­la. Cza­row­ni­cy w ło­dziach za nimi roz­ma­wia­li ze sobą lub opa­tu­le­ni w gru­be płasz­cze ob­ser­wo­wa­li oto­cze­nie z głębi za­rzu­co­nych na gło­wy kap­tu­rów. Wer­nar ziew­nął prze­ci­ągle, chłod­ne po­wie­trze wy­wia­ło z nie­go zmęcze­nie i reszt­ki al­ko­ho­lo­we­go rau­szu. Ro­zej­rzał się po nie­wiel­kim po­kła­dzie – część kom­pa­nów za­le­gła na mi­ęk­kich wo­rach, chra­pa­nie od­bi­ja­ło się od nur­tu rze­ki, nio­sło po wo­dzie ni­czym ryk nie­dźwie­dzia. Nie zna­la­złszy god­ne­go roz­mów­cy, Wer­nar opa­rł się o bur­tę i po­dzi­wiał mi­ja­ne kra­jo­bra­zy. Choć Fa­rven sły­nęło przede wszyst­kim z mio­du, ru­bi­nów i nie­prze­jed­na­nych w swo­jej na­tu­rze miesz­ka­ńców, nie spo­sób było od­mó­wić wy­spie uro­ku. Ni­ski, piasz­czy­sty brzeg po­tra­fił na prze­strze­ni kil­ku­set kro­ków za­mie­nić się w stro­me, bia­łe jak śnieg wa­pien­ne kli­fy. Sen­ne wrzo­so­wi­ska ustępo­wa­ły miej­sca­mi ciem­nej i mil­czącej pusz­czy, by chwi­lę pó­źniej za­mie­nić się w sze­ro­kie do­li­ny ko­lo­ro­wych pól upraw­nych. Miej­sco­wi wy­da­wa­li się nie zwra­cać na przy­ro­dę naj­mniej­szej uwa­gi. Znu­dzo­ny że­glu­gą ster­nik opie­rał się o wy­so­ką bel­kę i co chwi­la splu­wał w nurt łu­pi­na­mi sło­necz­ni­ka.

Po dwóch dniach ko­ry­to sta­ło się węższe, spo­koj­na do tej pory rze­ka prze­le­wa­ła się przez ka­ska­dy i mierz­wi­ła w spie­nio­ne ba­łwa­ny. Ło­dzia­mi te­le­pa­ło, kil­ku­krot­nie bli­scy byli roz­trza­ska­nia się na ostrych jak brzy­twy, wci­na­jących się w nurt ska­łach.

– Za­raz do­bi­ja­my – po­wie­dział ster­nik. – Przy­go­tuj­cie swo­je ła­chy.

– Część lu­dzi zo­sta­nie z wami przy ło­dziach. – Wer­nar wi­dział, że na twa­rzy ster­ni­ka ma­lu­je się po­gar­da. – Chy­ba nie my­śla­łeś, że zo­sta­wi­my was tu­taj po tym, jak cza­row­ni­cy zgo­dzi­li się za­pła­cić z góry?

Ster­nik nie od­po­wie­dział. Od­wró­cił się i na­pa­rł na rum­pel, mam­ro­cząc pod no­sem. Kom­pa­nia Wer­na­ra krząta­ła się po po­kła­dzie i po­rząd­ko­wa­ła wy­po­sa­że­nie. Na­jem­ni­cy przy­pa­sa­li sze­ro­kie mie­cze, za­rzu­ci­li tar­cze na ple­cy, ko­łcza­ny za­pe­łni­ły się strza­ła­mi. Choć nie spo­dzie­wa­li się kło­po­tów na tym od­lu­dziu, cza­row­ni­cy za­pła­ci­li im za ci­ągłą go­to­wo­ść bo­jo­wą. Ozna­cza­ło to nic in­ne­go, jak afi­szo­wa­nie się z pe­łnym na­pi­ęcia spoj­rze­niem, ca­ło­dnio­we pa­ra­do­wa­nie w pe­łnych pan­cer­zach i z dło­ńmi nie­ustan­nie opar­ty­mi na ręko­je­ściach mie­czy.

Do­bi­li do brze­gu, ło­dzie za­szu­ra­ły dnem o sze­ro­ką, żwi­ro­wą pla­żę. Sło­ńce prze­bi­ja­ło się mi­ędzy igła­mi roz­ło­ży­stych so­sen. Wzbu­rzo­na rze­ka szem­ra­ła we­so­ło za ich ple­ca­mi. Cza­row­nik, któ­ry jako je­dy­ny roz­ma­wiał z Wer­na­rem, pod­sze­dł do na­jem­ni­ka. Zrzu­cił kap­tur, uka­zu­jąc ogo­lo­ną na łyso gło­wę i wy­ta­tu­owa­ne w geo­me­trycz­ne wzo­ry ob­li­cze.

– Wer­nar, idzie­my pod górę – po­wie­dział spo­koj­nym to­nem. – We­źmie­my tyl­ko kil­ku lu­dzi. Li­czę, że do­pil­nu­jesz ło­dzi do na­sze­go po­wro­tu.

– Do­pil­nu­ję. Wy­bio­rę tych, któ­rzy pój­dą ra­zem z wami – od­pa­rł Wer­nar i ski­nął na Bo­gna­ra oraz kil­ku sto­jących wo­kół nie­go na­jem­ni­ków.

– Nie. – Cza­row­nik stuk­nął ko­stu­rem o piach. – Sami wy­bie­rze­my. Wró­ci­my ju­tro, o świ­cie bądźcie go­to­wi.

– To moi lu­dzie, nie mo­że­cie nimi dys­po­no­wać we­dle wła­sne­go uzna­nia… – opo­no­wał Wer­nar.

– A to jest moje zło­to. – Arlo, cza­row­nik o wy­ma­lo­wa­nej twa­rzy, za­trząsł miesz­kiem przy pa­sie spi­na­jącym sza­tę. – I wła­śnie dzi­ęki temu mogę wami dys­po­no­wać tak, jak tyl­ko mi się za­ma­rzy.

Wer­nar za­ci­snął szczękę, wy­pu­ścił po­wie­trze jak tur. Ski­nął nie­wy­ra­źnie, co Arlo skwi­to­wał sze­ro­kim uśmie­chem. Od­wró­cił się do zbroj­nych i po­ka­zu­jąc pal­cem, wy­zna­czył eskor­tę. We­dług map do ja­skiń pod górą mie­li le­d­wie kil­ka go­dzin dro­gi. Naj­bli­ższą osa­dę mi­nęli ze­szłe­go dnia, nie gro­zi­ło im tu nic poza dzi­ką zwie­rzy­ną i mor­der­czą nudą.

Cza­row­ni­cy, ze­braw­szy się w kon­wój ochra­nia­ny przez czwór­kę zbroj­nych, po­wo­li od­da­la­li się ku ścia­nie lasu. Je­den je­dy­ny osio­łek, któ­re­go ze sobą za­bra­li, ci­ągnął na ma­łym wo­zie oku­tą czar­nym me­ta­lem skrzy­nię o pó­ło­krągłym wie­ku. Nim znik­nęli za drze­wa­mi, Arlo od­wró­cił się do Wer­na­ra i za­ma­chał ko­stu­rem na po­że­gna­nie.

– Pa­trz­cie tej nocy na po­łud­nie! – za­wo­łał. – Ju­tro świat nie będzie już taki sam.

Wer­nar zdu­miał się tak wy­lew­nym po­że­gna­niem. Fuk­nął pod no­sem, unió­sł brwi, a po­tem od­ma­chał unie­sio­ną wy­so­ko ręką.

Do wie­czo­ra czas upły­nął na­jem­ni­kom na przy­go­to­wa­niu pro­wi­zo­rycz­ne­go obo­zo­wi­ska. Roz­bi­li im­pre­gno­wa­ne wo­skiem na­mio­ty, na­zbie­ra­li chru­stu i ogro­dzi­li pa­le­ni­sko wiel­ki­mi jak gło­wy ka­mie­nia­mi. Wer­nar dość szyb­ko upo­rał się z roz­sta­wie­niem rusz­tu i ko­cio­łka. W tym cza­sie Elgi wraz z jed­nym z to­wa­rzy­szy udał się na po­lo­wa­nie. Ob­sa­dy ło­dzi trzy­ma­ły się w ku­pie i ły­pa­ły nie­chęt­nym wzro­kiem na na­jem­ni­ków, któ­rzy nudę umi­la­li so­bie roz­mo­wą na co­raz to głup­sze te­ma­ty. Wer­nar po­czuł, że wzrok szkut­ni­ków za­czy­na go mier­zić, a pi­ęści świerz­bią do bit­ki. Na­uczy­łby te ka­pu­ścia­ne łby w try­mi­ga, żeby nie ga­pi­ły się na nich jak sro­ka w gnat… Iry­to­wa­ło go to, że na Fa­rven byle chło­pi­na mógł czuć się rów­ny na­wet i Lok­ke­no­wi. To nie był kon­ty­nent, gdzie na wi­dok hu­laj­par­tii Wer­na­ra w wio­skach trza­ska­ły okien­ni­ce, a ka­żda ulicz­ka ro­bi­ła się na­gle pu­sta i prze­stron­na.

Elgi wró­cił z po­lo­wa­nia gru­bo po zmro­ku, kie­dy po­ma­ra­ńczo­we sło­ńce scho­wa­ło się za od­le­głą ko­tli­ną, wci­na­jącą się kli­nem mi­ędzy ma­syw­ne, ośnie­żo­ne szczy­ty. Ru­mor, ja­kie­go przy tym na­ro­bił, obu­dzi­łby zma­rłe­go. Na skle­co­nych z ga­łęzi sa­niach ci­ągnął za sobą po­ka­źnych roz­mia­rów ło­sia. Na­wet miej­sco­wi że­gla­rze, do­tych­czas ły­pi­ący złym okiem i prze­kli­na­jący gar­dło­wo, oży­wi­li się wy­ra­źnie, chęt­ni na ka­wa­łek pie­czy­ste­go.

– Po­wiedz mi, ile je­le­ni i dzi­ków oszczędzi­li­ście, żeby ustrze­lić tego ło­sia? – Wer­nar zła­pał się pod boki i sta­nął przed my­śli­wy­mi.

– Wer­nar… – Elgi sa­pał jak ko­wal­ski miech. – Być na Far­ven i nie spró­bo­wać ło­sia…

– Je­śli do­brze pa­mi­ętam, pró­bo­wa­li­śmy ło­si­ny wszy­scy, jak tu sie­dzi­my. – Przy­wód­ca po­to­czył ra­mie­niem wo­kół obo­zo­wi­ska.

– To nie ma żad­ne­go zna­cze­nia – od­po­wie­dział Elgi. – Sły­sza­łem jesz­cze w mia­stecz­ku, że ło­si­na z rusz­tu naj­le­piej sma­ku­je z…

– Do­bra, wy­star­czy. – Wer­nar mach­nął ręką. – Da­waj­cie go tu­taj, bli­żej ogni­ska, ja­śniej będzie. Po ciem­ku tyl­ko go ze­psu­je­my.

Spra­wie­nie zwie­rzy­ny nie za­jęło im wie­le cza­su. Nim spo­mi­ędzy chmur wy­ło­ni­ły się sre­brzy­ste sier­py ksi­ęży­ców, nad­brze­żny obóz wy­pe­łnił się przy­jem­nym skwier­cze­niem pie­czo­ne­go mi­ęsa. Na­je­dli się do syta wszy­scy, łącz­nie z szy­pra­mi, któ­rzy za­częli wy­ka­zy­wać wi­ęcej ludz­kich od­ru­chów, a któ­rych w przy­pły­wie wy­jąt­ko­wej li­to­ści Wer­nar do­pu­ścił do ro­żna. Kie­dy tyl­ko sko­ńczy­ło się pie­czy­ste, od­szpun­to­wa­no wy­pe­łnio­ne mio­dem bu­kła­ki. At­mos­fe­ra z woj­sko­wej co­raz bar­dziej za­czy­na­ła przy­po­mi­nać bie­siad­ną. Roz­mo­wy kle­iły się jak ni­g­dy, tru­nek ude­rzył do głów, prze­ła­mu­jąc mury nie­chęci mi­ędzy na­jem­ni­ka­mi i gru­pą Fa­rve­ńczy­ków.

– Wer­nar, po­słu­chaj no mnie – po­wie­dział Elgi. – Wi­dać, że z tym Lok­ke­nem zna­cie się nie od dzi­siaj. Po­wie­dział ci może, po jaką cho­le­rę te cza­row­ni­ki tu przy­pły­nęli?

– Po­wie­dział – po­twier­dził Wer­nar i ski­nął gło­wą. – Ale po pierw­sze, tyle co on, to wie­dzia­łem jesz­cze na stat­ku, a po dru­gie, wąt­pię, że­byś coś z tego zro­zu­miał.

– Bo? – Elgi prze­chy­lił bu­kłak.

Stru­mień mio­du po­pły­nął po buj­nej bro­dzie i roz­lał się mi­ędzy ogni­wa­mi kol­czu­gi aż po cho­le­wy wy­so­kich bu­tów.

– Bo szcze­rze wąt­pię, czy wy­zna­jesz się tak samo do­brze na czar­no­ksi­ęstwie, jak na go­to­wa­niu – od­pa­rł Wer­nar. – Sły­sza­łeś coś o bo­skiej cząst­ce?

Elgi zmarsz­czył czo­ło. My­ślał bar­dzo in­ten­syw­nie, ale mimo ty­ta­nicz­ne­go wy­si­łku żad­na ja­śniej­sza iskier­ka nie po­ja­wi­ła się w jego umy­śle.

– No nie…

– Wła­śnie – od­po­wie­dział Wer­nar i wy­dął war­gi. – Lok­ke­no­wi też się nie zwie­rza­li. Bo­ska cząst­ka to wszyst­ko, po­czątek wszech­rze­czy. Tak mi mó­wił. Co to zna­czy, nie wiem, a do­wia­dy­wa­nie się rów­nież śred­nio mnie in­te­re­su­je. Znacz­nie bar­dziej cie­szy mnie myśl o pe­łnym trzo­sie.

– Cze­kaj, cze­kaj… – mruk­nął Elgi. – Ale po co im to wie­dzieć? Jaki świat jest, ka­żdy wi­dzi. Brud­ny, śmier­dzący i chci­wy. Pe­łen zbo­cze­ńców i prze­kra­cza­jące­go wszel­kie wy­obra­że­nia ku­rew­stwa. Po­wa­żnie trze­ba wy­bie­rać się na to za­du­pie, żeby się o tym prze­ko­nać?

Wer­nar nie od­po­wie­dział. Wzru­szył ra­mio­na­mi i uśmiech­nął się gorz­ko. Odło­żył swój bu­kłak i wstał, czy­ni­ąc wszyst­ko, byle tyl­ko za­cho­wać pe­łną rów­no­wa­gę. Od­sze­dł kil­ka kro­ków w mrok i przy­sta­nął obok roz­ło­ży­ste­go świer­ku. Roz­wi­ązał pas, cie­pły stru­mień roz­lał się po li­ściach i mi­ęk­kim mchu, któ­ry po­ra­stał wy­sta­jące spo­mi­ędzy traw ka­mie­nie. Wer­nar ode­tchnął z ulgą, spoj­rzał w stro­nę nie­od­le­głej góry. Wiatr sma­gał ostre, ska­li­ste kły, śnieg roz­wie­wał się i opa­dał, spo­wi­ja­jąc szczyt sre­brzy­stą mgie­łką.

Błysk ośle­pił go, Wer­nar krzyk­nął z bólu i zwa­lił się pro­sto w je­ży­ny sper­lo­ne cie­płym mo­czem. Pod za­mkni­ęty­mi po­wie­ka­mi czuł żywy ogień. Przez wła­sny wrzask sły­szał krzy­ki obo­zu­jących obok to­wa­rzy­szy. Wzrok wra­cał po­wo­li, bia­łe pla­my roz­my­wa­ły się wraz z ko­lej­ny­mi mru­gni­ęcia­mi. Na­jem­nik spoj­rzał w stro­nę wierz­cho­łka, tam, gdzie na­ro­dził się błysk. Szczyt znik­nął, ro­ze­rwa­ny na strzępy ma­syw do­słow­nie wy­pa­ro­wał. Tam, gdzie jesz­cze chwi­lę wcześ­niej sre­brzy­ły się tu­ma­ny bia­łe­go śnie­gu, te­raz wzbi­jał się ku nie­bu ogni­sty grzyb, prze­pla­ta­ny war­ko­cza­mi czar­ne­go, gry­zące­go dymu. Wer­nar z nie­do­wie­rza­niem przy­glądał się, jak gi­gan­tycz­ne, wy­rwa­ne ze szczy­tu bry­ły za­częły pi­ko­wać, prze­bi­jać się przez za­wie­szo­ne ni­sko obło­ki i roz­trza­ski­wać mi­ędzy drze­wa­mi. Nie­ist­nie­jący już szczyt wra­cał na wy­ży­ny ogni­stym desz­czem. Wer­nar od­wró­cił się do obo­zo­wi­ska, urwa­na ga­łąź zdzie­li­ła go w gło­wę, do­strze­gł jesz­cze, jak ol­brzy­mi ko­nar pada wprost na skłębio­nych przy ło­dziach fli­sa­ków. Usły­szał wrzask i chrup­ni­ęcie mia­żdżo­nych ko­ści, zie­mia za­częła usu­wać się spod nóg, a grzmot za­pie­rał dech w pier­siach. Wer­nar bie­gł przed sie­bie, ku wy­ci­ągni­ętym na brzeg łaj­bom, gdy po­czuł na cie­le ogień. A po­tem nie wi­dział już nic.

***

– Wró­cił. – Głos był wy­głu­szo­ny, od­le­gły.

Chciał od­po­wie­dzieć, cho­ćby krzyk­nąć. Przed ocza­mi wci­ąż miał jed­no­li­tą ciem­no­ść. Ból pul­so­wał w ca­łym cie­le.

– Bo­go­wie! Pa­trz­cie na jego rękę!

– Zno­wu za­czy­na drżeć, mu­si­my ucie­kać. Im bli­żej góry, tym go­rzej.

– Bierz­my go do mia­sta, bo nam tu­taj ska­pie­je. Lok­ken ka­zał szu­kać, je­śli wró­ci­my bez nie­go, ręce nam po­uci­na­ją…

– Mo­że­my go we­pchnąć do rze­ki, z po­wro­tem do ko­ry­ta… Nikt nic nie po­wie, jak go na pla­ży raki ogry­zą…

– Za­raz po­tem cie­bie osku­bią. Do ostat­niej ko­stecz­ki, będziesz się bie­lił mi­ędzy żwi­rem aż miło.

Ock­nął się jak po­ra­żo­ny pio­ru­nem, po­czuł na skó­rze lo­do­wa­te zim­no. Dru­gie chlu­śni­ęcie omal go nie udu­si­ło. Woda wda­rła się do gar­dła, Wer­nar za­nió­sł się rzężącym kasz­lem. Na bruk zrzu­co­no go, za­nim jesz­cze zdążył na do­bre zła­pać od­dech. Jęk­nął, gdy przy­wa­lił czo­łem pro­sto w ka­mień, o dzi­wo, nie po­czuł bólu. Po­trząsnął gło­wą dla otrze­źwie­nia, świat wi­ro­wał i roz­pły­wał się, jak­by utka­no go z mgły.

– Mamy jed­ne­go. – Tym ra­zem głos był wy­ra­źny.

– Na­jem­nik? – za­py­tał inny głos.

– Szlag… To Wer­nar. Cała dru­ży­na tam po­pły­nęła, a wró­cił aku­rat on. – Ktoś sta­nął tuż nad le­żącym.

Na­jem­nik nie wi­dział go, ale na­tych­miast roz­po­znał ci­ężki ba­ry­ton na­le­żący do za­rząd­cy por­tu.

– Dla nas to bez zna­cze­nia. Wa­żne, że prze­żył.

Wer­nar ty­ta­nicz­nym wy­si­łkiem prze­wró­cił się na ple­cy. Te­raz wy­star­czy­ło tyl­ko od­chy­lić nie­co szy­ję. Ob­raz wci­ąż się roz­ma­zy­wał, ale mężczy­zna i tak wi­dział wi­ęcej, niż po­trze­bo­wał.

Na głów­nym pla­cu por­to­we­go mia­stecz­ka pi­ętrzy­ły się sto­sy tru­pów. Wi­ęk­szo­ść bu­dyn­ków pło­nęła albo zo­sta­ła ob­ró­co­na we wci­ąż po­chło­ni­ęte ża­rem zglisz­cza. Po­nad czar­ne kłęby wy­ra­sta­ły tyl­ko okop­co­ne ki­ku­ty mu­ro­wa­nych ko­mi­nów. Lok­ken wraz ze zbroj­ną eskor­tą stał kil­ka kro­ków da­lej.

– Broń dzia­ła – po­wie­dział. – Je­stem pod wra­że­niem, na­sze pie­ni­ądze nie po­szły na mar­ne.

– Za­bie­ra­my oca­la­łe­go. – Wer­nar do­pie­ro te­raz do­strze­gł kil­ku cza­row­ni­ków, któ­rzy sta­li na­prze­ciw­ko za­rząd­cy. – Dla was to sku­tek ubocz­ny, a nam może się jesz­cze przy­dać.

– Sko­ro taka wa­sza wola. – Lok­ken wzru­szył ra­mio­na­mi. – Wąt­pię, żeby prze­żył po­wrót na kon­ty­nent. Nam za­le­ży tyl­ko na bro­ni. Ten kraj zbyt dłu­go był na ła­sce kom­bi­na­tów. Czas, by ko­ro­na po­now­nie za­jęła na­le­żne jej miej­sce.

– Nie będzie żad­nej ko­ro­ny – za­prze­czył cza­row­nik.

Sto­jący za nim ma­gi­cy się zbli­ży­li.

– Co? – Lok­ken ani drgnął.

– Za­bie­ra­my oca­la­łe­go. Oraz broń.

„Arlo, to z pew­no­ścią on” – po­my­ślał Wer­nar, przy­tom­nie­jąc. Roz­po­znał sze­ro­ką, przy­sa­dzi­stą syl­wet­kę cza­row­ni­ka, oku­ta­ną w gru­by ma­te­riał.

– Nie taka była umo­wa. – Za­rząd­ca się ob­ru­szył. – Broń mia­ła tra­fić do nas, do ko­ro­ny Fa­rven. Da­li­śmy wam pie­ni­ądze i czas… To jest zdra­da, a my, wy­spia­rze, bar­dzo, ale to bar­dzo nie lu­bi­my zdraj­ców.

– To jest ra­cja sta­nu, Lok­ken. – Cza­row­nik unió­sł dłoń i wy­ce­lo­wał pa­lec w pie­rś za­rząd­cy. – Ta­kiej bro­ni nie od­da­je się byle hra­bie­mu na chy­bo­tli­wym sto­łku. Taka po­tęga może zmie­nić ob­li­cze świa­ta. Fa­rven było nie­wiel­ką ceną.

– Ty… – Za­rząd­ca po­stąpił na­przód.

Wer­nar wi­dział, jak mężczy­zna si­ęga do ręko­je­ści mie­cza. Nie zdążył, Arlo wy­su­nął ukry­tą za po­ła­mi sza­ty dłoń, szkla­na kula bły­snęła ogni­sty­mi re­flek­sa­mi. Cza­row­nik cof­nął się nie­co i ci­snął kulę pod nogi Lok­ke­na. Szkło trzas­nęło, a Wer­nar, choć le­żał kil­ka­na­ście kro­ków da­lej, po­czuł na po­licz­kach prze­szy­wa­jący mróz. Lok­ken za­ma­rł, po­dob­nie jak kil­ku zbroj­nych, któ­rzy za­trzy­ma­li się w pół kro­ku, z ha­la­bar­da­mi skie­ro­wa­ny­mi ku pier­siom cza­row­ni­ków. Mróz skle­jał po­wie­ki, język kost­niał mi­ędzy zęba­mi. Po­tem, od stro­ny tu­ma­nu, za ple­ca­mi cza­row­ni­ków strze­li­ły ci­ęci­wy. Lo­do­we, ocie­ka­jące mro­zem fi­gu­ry Lok­ke­na oraz stra­żni­ków roz­pa­dły się w ty­si­ące lśni­ących złom­ków. Krzyk, ko­lej­ne be­łty prze­szy­ły po­wie­trze. Wer­nar po pro­stu słu­chał – wrza­sku zbli­ża­jących się na­jem­ni­ków, nie­pew­nych ko­mend resz­tek stra­ży, osza­la­łych pi­sków oca­la­łych z po­gro­mu miesz­ka­ńców mia­stecz­ka. Słu­chał i ma­rzył o tym, że mróz po­chło­nie rów­nież jego.

Je­den z na­jem­ni­ków, któ­rzy wy­ło­ni­li się z dymu, sta­nął nad nim z unie­sio­nym mie­czem. Sztych za­wi­sł do­kład­nie na wy­so­ko­ści gło­wy Wer­na­ra. Cza­row­ni­cy drgnęli, Arlo krzyk­nął coś, ale żąd­ny mor­du na­jem­nik nie słu­chał, z za­ci­śni­ęty­mi zęba­mi sma­ko­wał zbli­ża­jącą się śmie­rć. Wy­pro­sto­wał się, go­tów na­przeć na gło­wi­cę. Wer­nar za­sło­nił się ręka­mi – obo­la­łe­go, sła­be­go jak ko­cię nie było stać na nic wi­ęcej. Coś zgrzyt­nęło i strze­li­ło me­ta­licz­nie. Żo­łdak sap­nął, po­stąpił krok do tyłu i stra­cił rów­no­wa­gę. Wer­nar po­czuł, jak ży­cie prze­sy­pu­je mu się mi­ędzy pal­ca­mi, cze­kał, aż pierw­szy szok mi­nie, a cia­ło eks­plo­du­je bó­lem, sły­szał o tym, wie­dział, że tak wła­śnie po­win­no być. Za­ci­snął zęby, ale je­dy­ne, co po­czuł, to zgrzy­ta­jąca żu­chwa. Na­jem­nik nie mógł chy­bić…

– Mó­wi­łem wam. – Arlo w to­wa­rzy­stwie ako­li­tów zbli­żył się do Lok­ke­na, dy­szał. – Broń nie musi tyl­ko nisz­czyć. Jest praw­dzi­wą siłą, jest ży­ciem… – Szarp­nął za rękę Wer­na­ra i unió­sł ją.

Temu wy­da­wa­ło się, że śni, że to miód, któ­ry wda­rł się do umy­słu gdzieś na brze­gu rze­ki, nie­opo­dal góry w głę­-bi lądu.

Przed­ra­mię wy­da­wa­ło się pul­so­wać. Skó­ra stward­nia­ła jak ka­mień i po­kry­ła się mi­nia­tu­ro­wy­mi bruz­da­mi, po­dob­ny­mi do tych, ja­kie wi­du­je się na spie­czo­nej sło­ńcem zie­mi. Ka­wa­łek klin­gi po­ru­szył się i wy­pa­dł z jed­ne­go z mi­kro­sko­pij­nych ka­nio­nów pro­sto na mo­kry bruk. Bruz­da za­skle­pi­ła się, sia­tecz­ka pęk­ni­ęć znik­nęła. Przed­ra­mię wy­gląda­ło na nie­na­ru­szo­ne.

– Co wy­ście ze mną zro­bi­li? – wy­ce­dził Wer­nar.

– Da­li­śmy ci nowe ży­cie – od­pa­rł cza­row­nik pod­nie­co­ny i pu­ścił ra­mię. – Je­dy­ne w swo­im ro­dza­ju. Ży­cie, któ­re­go nie stwo­rzy­li bo­go­wie, ale zo­sta­ło uczy­nio­ne ręka­mi ich dzie­ci. Za­bierz­cie go, pil­nuj­cie jak źre­ni­cy oka, to przy­szło­ść, to na­sza przy­szło­ść, bra­cia. Uda­ło nam się…

– Co mi zro­bi­li­ście?! Co się ze mną dzie­je?! – wrzesz­czał na­jem­nik i mio­tał się, gdy pęta­no mu nogi i ra­mio­na.

Gło­wi­ca mie­cza tra­fi­ła go pro­sto w nos. Za­miast krwo­to­ku i bra­ku od­de­chu po­czuł le­d­wie dra­pa­nie. To wy­star­czy­ło, szok i nie­do­wie­rza­nie za­mknęły mu usta sku­tecz­niej niż cios. Chwi­lę pó­źniej, uznaw­szy, że to jed­nak nie dzie­je się na­praw­dę, Wer­nar stra­cił przy­tom­no­ść.

***

Przy­jem­ne ko­ły­sa­nie wy­rwa­ło go z nie­by­tu, czo­ło za­pul­so­wa­ło mgli­stym bó­lem, gdy tyl­ko roz­wa­rł po­wie­ki. Cza­row­nik sie­dział na zy­dlu tuż przy łó­żku. Od­rzu­co­ny na ple­cy kap­tur uka­zy­wał wy­ma­lo­wa­ną w geo­me­trycz­ne wzo­ry twarz. „Arlo” – po­my­ślał na­jem­nik.

– Pły­nie­my? – za­py­tał Wer­nar.

– Tak. – Cza­row­nik ski­nął po­twier­dza­jąco. – Wra­ca­my do An­ger­su.

– Co tam się wy­da­rzy­ło? Gdzie moi lu­dzie?

– Zo­sta­li na Fa­rven – od­pa­rł cza­row­nik. – Wy­spa, jaką zna­my, wkrót­ce prze­sta­nie ist­nieć.

– Lok­ken miał ra­cję? Wy to zro­bi­li­ście? Ta cała eks­pe­dy­cja to jed­na wiel­ka far­sa? – Wer­nar wspi­ął się na ło­kieć i ob­ró­cił na bok.

– Nie far­sa, ko­niecz­no­ść – pod­kre­ślił cza­row­nik. – Cena i tak była nie­wiel­ka. Wąt­pi­li­śmy, by poza de­to­na­cją uda­ło nam się osi­ągnąć bar­dziej… po­stępo­we re­zul­ta­ty. – Uśmiech­nął się.

– Po­stępo­we? – Wer­nar par­sk­nął pod no­sem.

Przy­po­mniał so­bie chwi­lę tuż przed tym, jak na jego przed­ra­mie­niu pękło ostrze. Przy­po­mniał so­bie wszyst­ko, cze­go ża­ło­wał i za czym tak bar­dzo wów­czas za­tęsk­nił. Tak wy­gląda­ła śmie­rć, tak przy­cho­dzi­ła, jako ty­si­ące ob­ra­zów, któ­re na­cho­dzi­ły na sie­bie w dzi­kim pędzie.

– Wkrót­ce zro­zu­miesz, Wer­nar. – Cza­row­nik wes­tchnął prze­ci­ągle i wstał z ta­bo­re­tu.

– Uczy­ni­li­ście ze mnie mon­strum, co tu ro­zu­mieć? – Na­jem­nik unió­sł ra­mię. – Je­stem… Na­wet nie wiem, czy ja jesz­cze żyję, czy nie wy­pa­li­ło mnie od środ­ka jak tej za­wszo­nej wy­spy.

Arlo nie od­po­wie­dział od razu, wy­dął mi­ęsi­ste war­gi. Na­rzu­cił kap­tur na łysą gło­wę i ru­szył ku drzwiom ka­ju­ty. Za­trzy­mał się i od­wró­cił w stro­nę Wer­na­ra.

– Ten świat będzie nie­dłu­go za mały dla nas, zna­jących taj­ni­ki. Jesz­cze chwi­la… a na­sze miej­sce zaj­mie żmi­ja, któ­rą wy­ho­do­wa­li­śmy na wła­snej pier­si. Iro­nia losu… Za­wsze się tego spo­dzie­wa­my i ni­g­dy nie po­tra­fi­my po­wstrzy­mać.

– Cze­go? – za­py­tał Wer­nar po­iry­to­wa­ny, znie­cier­pli­wio­ny, bli­ski pa­ni­ki. – O czym ty pie­przysz, Arlo?

– Mu­sie­li­śmy zna­le­źć… po­li­sę, któ­ra za­pew­ni nam prze­trwa­nie. Lok­ken ją sfi­nan­so­wał – od­po­wie­dział cza­row­nik po­wo­li, wa­żąc ka­żde sło­wo.

– A ja? – za­py­tał Wer­nar. – Też je­stem ceną za wa­sze prze­trwa­nie?

– Nie, Wer­nar. – Arlo po­kręcił gło­wą. – Ty je­steś do­wo­dem na to, że po­stąpi­li­śmy słusz­nie, a dla tego świa­ta wci­ąż ist­nie­je na­dzie­ja. ■

W odmętach lazuru

– Chy­ba tro­chę po­błądzi­li­śmy – po­wie­dział Wer­nar, przy­gląda­jąc się nie­re­gu­lar­nej li­nii wy­brze­ża.

– Mó­wi­łem tym idio­tom, żeby na noc zwi­nąć ża­gle. Gwiazd nie było, ciem­no, że oko wy­kol. Ale nie, upar­li się, po­grom­cy mórz! – Arlo wznió­sł ra­mio­na, któ­re za­raz po­tem okla­pły jak dwie wiel­kie płe­twy.

Brzeg za­miast nie­wiel­kiej, bo nie­wiel­kiej, ale jed­nak ry­bac­kiej osa­dy przed­sta­wiał sobą ob­raz ty­po­wy dla po­rzu­co­nej przez czło­wie­ka głu­szy. Spo­mi­ędzy fal wy­sta­wa­ły skal­ne zęby, szcze­rzące się wzdłuż ca­łe­go wy­brze­ża. Po­wa­lo­ne i zbu­twia­łe ko­na­ry drzew, ob­ro­śni­ęte mchem aż po ko­ro­ny, wy­sta­wa­ły po­nad mo­rze ni­czym po­nu­re uro­czy­sko.

– Kne­fel! – ryk­nął Arlo po­tężnie.

Gdzieś od stro­ny rufy po wil­got­nych de­skach po­kła­du, z roz­dzia­wio­ną gębą, przy­bie­gł za­ro­śni­ęty ka­pi­tan. Ko­szu­lę miał roz­che­łsta­ną, a czer­wo­na ka­mi­zel­ka na­bi­ja­na dzwo­necz­ka­mi przy ka­żdym kro­ku do­pro­wa­dza­ła Wer­na­ra do szew­skiej pa­sji. Kne­fel spoj­rzał na nich parą głębo­ko osa­dzo­nych oczu, jego zęby zaś wca­le nie wy­gląda­ły zdro­wiej niż szczel­nie za­kry­wa­jące brzeg pnie drzew.

– Gdzieś ty nas wy­wió­zł, głąbie je­den?! – huk­nął Arlo, poły jego sza­ty po­de­rwa­ły się jak skrzy­dła pta­ka. – Gdzie za­to­ka, gdzie Izbi­ca, ta za­tęchła dziu­ra, z któ­rej wy­pły­wa­li­śmy?

– Po­win­na być, po­win­na być jak ma­lo­wa­na do­kład­nie przed nami. – Ka­pi­tan kry­py sap­nął gniew­nie. – Mó­wi­łem mo­ści ma­gi­ko­wi. Chmu­ry co­raz rzad­sze, za­raz się roz­wie­ją, będzie słon­ko stać na nie­bie, będzie pew­nik, że w do­brym miej­scu je­ste­śmy. Do tego cza­su cze­kać, cze­kać i cze­kać, nie pie­klić się. Chy­ba to po­tra­fi­cie, mo­ści cza­row­ni­ku, hę?

Arlo prze­wró­cił ocza­mi. Miał dość mo­rza, szu­mu fal i ohyd­nej jak sto nie­szczęść po­lew­ki, któ­rą ser­wo­wa­ła gar­kuch­nia. Cza­row­nik nie rzy­gał nią tyl­ko co dru­gi dzień, kie­dy głód oka­zy­wał się sil­niej­szy niż obrzy­dze­nie.

– Rze­czy­wi­ście jak­by mniej chmur na nie­bie. – Wer­nar pod­nió­sł gło­wę, prze­cze­sał dło­nią sko­łtu­nio­ne wło­sy.

– Daj już spo­kój… – wes­tchnął Arlo. – Chcę ze­jść na ląd, po­czuć zie­mię pod sto­pa­mi, cie­plej­szy wiatr na twa­rzy. Od tej soli gębę mam jak tar­kę, a jak wi­dzę ku­cha­rza, to mam ocho­tę obe­drzeć skur­wy­sy­na ze skó­ry i wy­rzu­cić za bur­tę.

– Prze­stań już męczyć, gło­wa od tego pęka. I wierz mi, po­zby­łbym się two­je­go to­wa­rzy­stwa rów­nie chęt­nie jak ka­pi­tan Kne­fel – od­po­wie­dział na­jem­nik. – A gębę nie­wa­żne, jak dłu­go będziesz my­dlił, i tak zo­sta­nie pa­skud­na.

– To­bie da­lej nie prze­szło. – Arlo po­kręcił gło­wą z nie­do­wie­rza­niem. – Sta­łeś się wy­pad­ko­wą se­tek lat po­szu­ki­wań, wy­si­łków ca­łych ge­ne­ra­cji cza­row­ni­ków. A ty co? Za­cho­wu­jesz się jak baba, bo wy­da­rzy­ło się to bez two­jej zgo­dy, przy­pad­kiem, spa­dło jak dar bo­gów. Ale prze­cież ty o ża­den dar nie bła­ga­łeś, nie za­no­si­łeś mo­dłów i nie skła­da­łeś ofiar ca­ło­pal­nych. Prze­ra­ża­jące jest to, jak aro­ganc­ko od­rzu­casz to… bło­go­sła­wie­ństwo. Wie­lu od­da­ło­by wszyst­kie klej­no­ty tego świa­ta, żeby być tobą. Za­ak­cep­tuj to, kim je­steś, zy­ska­łeś nowe ży­cie, od­pu­ść.

– Za­iste, nie wiem, skąd przy­szło ci do gło­wy, że mó­głbym ot tak, po pro­stu od­pu­ścić? – Wer­nar zwró­cił ku cza­row­ni­ko­wi swo­je chmur­ne i pe­łne wy­rzu­tu ob­li­cze. – Bar­dzo bym pro­sił, że­byś da­ro­wał so­bie ten wy­du­ma­ny te­atrzyk. Ciar­ki idą mi przez ple­cy na samo wspo­mnie­nie.

– Ka­żdy, Wer­nar. – Arlo spoj­rzał w górę, po­czuł na wy­ta­tu­owa­nej twa­rzy pierw­szy, jesz­cze nie­śmia­ły pro­mień sło­ńca. – Ka­żdy w ko­ńcu ak­cep­tu­je sie­bie. Albo umie­ra, ale w two­im chędo­żo­nym przy­pad­ku to wca­le nie by­ło­by ta­kie pro­ste. O co cho­dzi, co tak bar­dzo prze­szka­dza ci w fak­cie, że je­steś… nie do zra­nie­nia, być może nie­śmier­tel­ny?

Wer­nar nie od­po­wie­dział. Choć mógł na swo­im cie­le kru­szyć ostrza, po­czuł na skó­rze lo­do­wa­ty dreszcz. Bał się, nie wie­dział dla­cze­go, nie znał przy­czy­ny prze­ra­że­nia. Mimo to chcia­ło mu się zwy­czaj­nie wyć.

Bura za­sło­na chmur zni­ka­ła, kur­czy­ła się i bie­la­ła z ka­żdym po­dmu­chem wia­tru. Wkrót­ce przez nie­bo­skłon le­ni­wie prze­pły­wa­ły tyl­ko po­je­dyn­cze bia­łe obło­ki o wy­dłu­żo­nych, ry­bich kszta­łtach.

Na­jem­nik prze­cha­dzał się po po­kła­dzie, przy­gląda­jąc się brze­go­wi. Nie wie­dzieć dla­cze­go, wi­dok za­le­wa­nych przez falę drzew przy­pra­wiał go o trud­ną do zde­fi­nio­wa­nia no­stal­gię. Nie­ra­cjo­nal­ny strach roz­pły­wał się jak cu­mu­lu­sy, zo­sta­wiał po so­bie drże­nie, trud­ne do na­zwa­nia prze­czu­cie, nie­zna­ny wcze­śniej Wer­na­ro­wi nie­po­kój. Po­iry­to­wa­ny tą hu­śtaw­ką Wer­nar ści­ągnął brwi, wy­krzy­wił usta i wes­tchnął smęt­nie. Za­raz po­tem za­klął i trza­snął dło­nią o re­ling. „Arlo miał ra­cję” – po­my­ślał. „Ty­po­we bab­sko”.

– Da­chy! Da­chy wi­dać! – ryk­nął ktoś po­tężnie.

– Bo­go­wie! Prze­cież my­śmy po­win­ni już daw­no osi­ąść na mie­li­źnie! – Kne­fel za­dzwo­nił ka­mi­zel­ką jak sta­do ba­ra­nów zga­nia­nych z hali przez pa­stu­cha.

Ka­pi­tan sta­nął tuż obok Wer­na­ra i zła­pał się za gło­wę, zsu­nął wy­tar­ty, skó­rza­ny ka­pe­lusz i zmi­ął go w twar­dych dło­niach.

– Nig­dym ta­kie­go przy­pły­wu nie wi­dział… To nie może być! – Po­kręcił gło­wą z nie­do­wie­rza­niem. – Będzie się o tym mó­wi­ło od Ca­spe­ro­we­go Wier­chu aż po Ksi­ęży­co­wą Za­to­kę.

– Tam, pa­trzaj­cie! To prze­cie Izbi­ca, kro­kwie czer­wie­nią ma­lo­wa­ne, to bos­ma­nat! – Je­den z ma­ry­na­rzy, maj­tek w za du­żych spodniach i zde­cy­do­wa­nie przy­ku­sej ko­szu­li­nie, wy­chy­lił się te­raz przez bur­tę. – Przy­kry­ło, po przy­sta­ni, nie ma jak cu­mo­wać!

– Obie­ca­łeś za­brać nas na brzeg, głąbie. – Arlo sta­nął obok nich, zmie­rzył ka­pi­ta­na ty­po­wym dla sie­bie, pe­łnym wy­ższo­ści spoj­rze­niem. – Mam już tej kry­py po­wy­żej uszu.

– A to pro­szę, woda głębo­ka, kark so­bie ci­ężko skręcić. Jak zrzu­ci­cie ten szla­frok, to was w dół nie po­ci­ągnie, do­pły­nie­cie. – Kne­fel wska­zał cza­row­ni­ko­wi zie­lon­ka­wą ki­piel ota­cza­jącą po­kład.

– Nie prze­ci­ągaj stru­ny… bo na pe­łną za­pła­tę nie mo­żesz już li­czyć. Obej­dziesz się chud­szym trzo­sem. – Arlo po­gro­ził ka­pi­ta­no­wi pal­cem. – Obie­cy­wa­łeś mi cu­mo­wa­nie w Izbi­cy z sa­miut­kie­go rana. A my tu­taj co? Sło­ńce już w ze­ni­cie, a po wio­sce zo­sta­ły za­to­pio­ne da­chy.

– Mo­ści Arlo. – Kne­fel zła­pał się pod boki, wy­prężył pie­rś. Wer­nar, wi­dząc za­ry­so­wa­ne pod skó­rą mi­ęśnie, zro­zu­miał, dla­cze­go ka­pi­tan cho­dził w roz­che­łsta­nej ko­szu­li. – Nie gró­źcie mi, bo jak wi­dzę, wa­sze cza­ro­dziej­skie sto­py wci­ąż ukle­pu­ją de­ski na moim po­kła­dzie. Je­śli nie po­tra­fi­cie w cu­dow­ny spo­sób prze­fru­nąć na brzeg, bacz­cie tedy, komu i co opo­wia­da­cie. Co zaś ty­czy się lądo­wa­nia w Izbi­cy, to jak mó­wi­łem, przy­stań jest przed wami. – Ka­pi­tan wska­zał dło­nią czer­wo­ne bel­ki wie­ńczące za­to­pio­ną budę bos­ma­na­tu. – Obie­ca­łem Izbi­cę, oto i jest, a pod­nie­sie­nie jej z dna to już chy­ba ro­bo­ta dla ma­gii, praw­da?

Dwie ło­dzie, ja­kie były na sta­nie le­ci­wej kogi, zwo­do­wa­no nie­dłu­go pó­źniej. Kne­fel, któ­ry w Wer­na­rze wi­dział ko­goś po­dob­ne­go swo­je­mu sta­no­wi, po­pro­sił o do­łącze­nie do wy­pra­wy zwia­dow­czej. Na­jem­nik nie opo­no­wał, ze­jść na w mia­rę su­chy ląd pra­gnął rów­nie moc­no jak cza­row­nik. Ten zaś, ura­żo­ny ni­czym dwor­ska pod­fru­waj­ka, osten­ta­cyj­nie sta­nął na sa­mym dzio­bie stat­ku, złączył dło­nie w sze­ro­kich ręka­wach na brzu­chu i pa­trzył przed sie­bie. Wer­nar uśmiech­nął się pod no­sem, nie bez sa­tys­fak­cji przy­glądał się, jak twarz Arla pur­pu­ro­wia­ła z wście­kło­ści, a jego ta­tu­aże z ka­żdą chwi­lą zda­wa­ły się co­raz ciem­niej­sze.

Ło­dzie po­wo­li wy­mi­ja­ły wy­sta­jące po­nad wodę ska­ły. Me­an­dro­wa­ły tuż obok po­wa­lo­nych pni drzew, zde­cy­do­wa­na wi­ęk­szo­ść nie była tak zbu­twia­ła, jak wy­da­wa­ła się z bez­piecz­ne­go dy­stan­su na po­kła­dzie kogi. Wio­śla­rze pra­co­wa­li me­to­dycz­nie, bez wa­ha­nia re­agu­jąc na po­le­ce­nia ster­ni­ka. Ten zaś nie mu­siał wy­po­wia­dać ani pół sło­wa, kręcił tyl­ko nad­garst­kiem, wy­krzy­wiał pal­ce lub wy­ko­ny­wał w po­wie­trzu nie­okre­ślo­ne ru­chy ca­łym przed­ra­mie­niem.

Wkrót­ce zna­le­źli się na wy­so­ko­ści po­mo­stu przy­sta­ni, z tą jed­nak ró­żni­cą, że sama przy­stań znaj­do­wa­ła się do­bre dwa sążnie pod po­wierzch­nią mo­rza. Ni­skie fale za­ła­my­wa­ły się tu­taj, pod­my­wa­jąc ster­czące na po­wierzch­ni zwie­ńcze­nia da­chów wiej­skich cha­łup. Wi­ęk­szo­ść po­zba­wio­na była strze­chy, drew­nia­ne szkie­le­ty wy­gląda­ły jak cmen­ta­rzy­sko.

– Taki przy­pływ, to być nie może… Mus ja­kiś ka­ta­klizm, cza­ry ani chy­bi – po­wie­dział je­den z ma­ry­na­rzy. Ogo­lo­ny na łyso, w skó­rza­nym ka­fta­nie wy­glądał jak wci­śni­ęta w ćwie­ko­wa­ną kurt­kę szyn­ka.

– Nie ta­kie rze­czy się wi­dzia­ło. – Mach­nął ręką dru­gi, wca­le nie chud­szy, choć ra­mio­na miał cien­kie jak pa­ty­ki. – Sły­sza­łem kie­dyś w por­cie dwóch ta­kich, co to roz­pra­wia­li, jak na Po­łud­niu w za­to­ce mo­rze cof­nęło się tak da­le­ko, że ło­so­sie i ha­li­bu­ty wo­za­mi z dna zwo­żo­no. Przez dwa roki wszędzie tyl­ko ryba i ryba, ta­kie bo­gac­two mo­rze od­da­ło.

– Co za bzdu­ry… – sap­nął łysy.

– To ża­den kłam, tak było, nie zmy­ślam.

– Za­po­mnia­łeś tyl­ko do­dać, że po­tem mo­rze wró­ci­ło rów­nie gwa­łtow­nie, jak się cof­nęło. Też sły­sza­łem tę hi­sto­rię, po­noć do dzi­siaj tam co roku świecz­ki na wodę pusz­cza­ją, żeby upa­mi­ęt­nić chy­tru­sów, któ­rzy nie zdąży­li przed falą – wtrącił je­den z wio­śla­rzy.

Wy­po­wie­dź w naj­mniej­szym na­wet stop­niu nie za­bu­rzy­ła ko­or­dy­na­cji mi­ędzy trój­ką na­pędo­wą.

– No i do­brze, ta­kim cu­dom nie mo­żna ufać. – Łysy kiw­nął ogo­lo­ną gło­wą, jego pod­bró­dek po­mno­żył się przy tym ru­chu przez trzy. – Mo­rze to ha­zard, a zwy­kle jak kto sta­wia wszyst­ko na je­den rzut ko­śćmi, to wszyst­ko po­tem tra­ci.

– Że z ta­kim ro­zu­mem cię do nauk nie do­pu­ści­li… Może u tego wy­sma­ro­wa­ne­go po gębie byś na cze­lad­ni­ka po­sze­dł? – Ten o pa­ty­ko­wa­tych rękach wy­dął sze­ro­kie, pe­łne usta. Wy­glądał te­raz jak sum, któ­re­mu nie wie­dzieć cze­mu od­ci­ęto wąsy.

Ma­ry­na­rze za­re­cho­ta­li zgod­nie, bar­dziej dla do­da­nia so­bie ani­mu­szu ani­że­li z po­wo­du traf­no­ści żar­tu. Wer­nar opa­rł się łok­ciem o bur­tę i spoj­rzał w dół. Woda była nie­zmąco­na, bez tru­du do­strze­gł za­to­pio­ne wozy dra­bi­nia­ste, pło­ty, któ­re za­pew­ne oka­la­ły nie­wiel­kie spła­chet­ki zie­mi wo­kół cha­łup. Ko­sze i becz­ki za­le­gły w za­głębie­niach te­re­nu, przy­kry­te gli­nia­ny­mi mi­sa­mi i drew­nia­ny­mi ta­le­rza­mi, jak ka­pe­lu­sza­mi od­ci­ęty­mi od mu­cho­mo­rów. Za­raz po­tem Wer­nar do­strze­gł po­cząt­ko­wo nie­wy­ra­źny kszta­łt, któ­ry za­czął ro­snąć i puch­nąć, w mia­rę jak zbli­żał się do po­wierzch­ni wody. Na­jem­nik za­klął pod no­sem, a po­tem zu­pe­łnie nie­spo­dzie­wa­nie zro­bi­ło mu się cho­ler­nie przy­kro.

Naj­pierw po­nad ni­ziut­ką falę wy­ło­ni­ły się dwie pary cien­kich nóg za­ko­ńczo­nych sza­ry­mi ko­py­ta­mi. Ryby zdąży­ły już osku­bać część kro­wie­go mi­ęsa, Wer­nar do­strze­gł ko­lej­ne rany na ścier­wie. Na­brzmia­łe brzu­szy­sko za­go­to­wa­ło wodę wo­kół sie­bie, ce­lo­wa­ło w nie­bo spuch­ni­ętym fio­le­to­wym wy­mie­niem o czte­rech ster­czących strzy­kach.

– Alem się zląkł… – Ster­nik splu­nął przez ra­mię.

– Boś stra­chli­wy! Mu­ćki żeś nie wi­dział? – za­py­tał łysy z ba­so­wym śmie­chem.

– Tu nie tyl­ko kro­wy po­to­pi­ło – rzu­cił Wer­nar, a po­tem od­wró­cił wzrok.

Usia­dł przo­dem do wio­śla­rzy, po­chy­lił się i opa­rł o ko­la­na. Wy­star­czy­ło mu krót­kie, prze­lot­ne spoj­rze­nie po tru­pach, któ­re uno­si­ły się mi­ędzy szkie­le­ta­mi cha­łup. Nie mu­siał im się przy­glądać, wi­dział to wie­lo­krot­nie, ale pierw­szy raz wi­dok ten oka­zał się wca­le nie być mu obo­jęt­nym.

Przy­bi­li do brze­gu za Izbi­cą, u pod­nó­ża wzgó­rza, któ­re wy­ra­sta­ło za­raz za wsią i było częstym miej­scem spo­tkań kup­ców oraz miej­sco­wych ry­ba­ków. Wer­nar pa­mi­ętał, że kie­dy do­tar­li do wio­ski, na sto­ku wzgó­rza od­by­wa­ło się lo­kal­ne tar­go­wi­sko. To wła­śnie tam z ust do ust wędro­wa­ły wszel­kiej ma­ści opo­wie­ści, sa­kiew­ki z we­so­łym brzękiem zmie­nia­ły wła­ści­cie­li. Na szczy­cie po zmro­ku wy­kra­da­ne były po­ca­łun­ki, a nie­wiel­kie ogni­ska świad­ko­wa­ły naj­bar­dziej ludz­kim unie­sie­niom. Te­raz jed­nak, miast fio­le­tu astrów i wysp śnie­żno­bia­łych ja­stru­nów, pod sto­ka­mi wzgó­rza za­le­gli to­piel­cy. Wy­rzu­ce­ni na brzeg, wy­gląda­li jak wiel­kie błot­ne żó­łwie, któ­re przy­snęły tuż po wy­jściu z wody.

Zwia­dow­cy wy­ci­ągnęli ło­dzie, grzęznąc w bło­cie często pra­wie po ko­la­na. Pro­ces ten kosz­to­wał kil­ka bu­tów, bez­pow­rot­nie stra­co­nych w grzęza­wi­sku, oraz nie wie­dzieć cze­mu jed­ną lnia­ną ko­szu­lę.

– Pa­trz­cie, ile ich tu wy­rzu­ci­ło – po­wie­dział Kne­fel, zła­paw­szy się pod boki. – To nie był po pro­stu przy­pływ. Za­sko­czy­ło ich, pew­nie we śnie, strasz­na śmie­rć.

– Jest ich tu­taj ze trzy tu­zi­ny, tam, w wo­dzie, może dru­gie tyle – do­dał Łysy. – Wi­ęk­szo­ść zdo­ła­ła ujść z ży­ciem.

– Mus, że nie uszli da­le­ko. Nie po­rzu­ci­li­by do­byt­ku, na pew­no obo­zu­ją gdzieś w oko­li­cy – zgo­dził się Kne­fel.

Ka­pi­tan po­to­czył spoj­rze­niem po roz­le­wi­sku, za wzgó­rzem mo­rze wy­pe­łni­ło pola upraw­ne, rowy i wszyst­kie mi­nia­tu­ro­we ko­tlin­ki rów­ną, nie­mal lu­strza­ną ta­flą. Wer­nar nie­wpraw­nym okiem czło­wie­ka, któ­ry na mo­rzu by­wał rza­dziej niż oka­zyj­nie, oce­nił, że li­nia brze­go­wa w tym miej­scu cof­nęła się przy­naj­mniej o milę.

– Ja­kie­go do­byt­ku? Wszyst­ko pod wodą, po­szło na dno, tu­taj nie będzie już cze­go ra­to­wać. – Łysy po­gła­dził się po wy­go­lo­nej czasz­ce.

– Ry­ba­cy nie po­rzu­cą sa­dyb, cho­ćby mie­li wy­rwać z bag­na jed­ną po­dziu­ra­wio­ną sieć. To sil­ni lu­dzie, wró­cą tu­taj, jak tyl­ko wody się cof­ną – wy­ro­ko­wał Kne­fel z pew­no­ścią god­ną uczo­ne­go z aka­de­mii. – Wiel­ka fala, tu przy­szła wiel­ka fala. Wi­dzia­łem to już kie­dyś, dno mo­rza się ła­mie, wy­brzu­sza, uno­sząc wodę ku lądo­wi. To strasz­na siła, ale ustępu­je rów­nie szyb­ko, jak ata­ku­je. Wierz­cie mi, ry­ba­cy też to wie­dzą, dla­te­go sta­wiam bro­dę, że znaj­dzie­my ich w try­mi­ga. Pew­ni­kiem już się szy­ku­ją, żeby wró­cić na swo­je.

– A po jaką cho­le­rę nam tu wie­śnia­ków szu­kać? Czy nie mo­że­my wró­cić na mo­rze, za­wi­nąć do na­stęp­ne­go por­tu? – za­py­tał Łysy.

– I co będziesz po dro­dze żreć? Nie czu­łeś aby, że się coś w po­traw­ce zmie­ni­ło? Sza­ra szcze­ci­na nie gry­zła w dzi­ąsła, hę? – za­py­tał Kne­fel. – Mus nam tego cho­ler­ne­go ma­gi­ka bez­piecz­nie do Aman­te­rii od­sta­wić. Taka była umo­wa.

Na­jem­nik do­strze­gł, że twa­rze ma­ry­na­rzy po­bla­dły wy­ra­źnie. Po­licz­ki nie­któ­rych nadęły się jak ba­lo­ny, żo­łąd­ki pod­je­cha­ły aż do gar­deł. Inni zaś ogra­ni­czy­li swo­je re­ak­cje do splu­ni­ęcia z po­gar­dą pro­sto pod sto­py kom­pa­nów, mi­ędzy na­pęcz­nia­łe tru­py.

– Prze­wod­nik może rów­nie do­brze tu­taj brzu­chem ryć w mule. – Łysy wska­zał na cia­ła ob­my­wa­ne zie­lon­ka­wą mor­ską wodą. – Sami dro­gi i tak nie zna­my.

– A wy? – Kne­fel zwró­cił się do Wer­na­ra, któ­ry do tej pory stał na ubo­czu, cier­pli­wie cze­ka­jąc na roz­wój wy­da­rzeń.

– A ja wiem, że nikt mnie na prze­wod­ni­ka nie naj­mo­wał – od­po­wie­dział Wer­nar. – I to by było na tyle, je­śli cho­dzi o moje zda­nie. Zsze­dłem z wami na ląd, po­mo­gę zna­le­źć oca­la­łych, bo jak słusz­nie wy­kon­cy­po­wał mo­ści ka­pi­tan, oni ra­czej do­byt­ku, na­wet po­to­pio­ne­go, nie zo­sta­wi­li­by na pa­stwę losu i zło­dziei.

– Wi­dać po was, Wer­nar, że dłu­go z cza­row­ni­ka­mi prze­sta­wa­li­ście. – Kne­fel po­ki­wał gło­wą, na któ­rą po­wró­cił po­mi­ęty skó­rza­ny ka­pe­lusz. – So­li­dar­no­ść rze­mie­śl­ni­czą że­ście wy­rzy­ga­li przez bur­tę ra­zem z po­lew­ką.

– Nie bierz mnie pod włos, Kne­fel. – Wer­nar opa­rł dłoń na gło­wi­cy mie­cza. – Ja tak jak i wy, za dar­mo nie pra­cu­ję. Klien­ci, któ­rzy pró­bo­wa­li prze­ko­nać mnie do wo­lon­ta­ria­tu, nie oka­za­li się wy­bit­ny­mi dy­dak­ty­ka­mi.

– No… – Ka­pi­tan się za­du­mał. – W ta­kim przy­pad­ku rze­czy­wi­ście nie po­zo­sta­je nic in­ne­go, jak zna­le­źć wsio­ków i mo­dlić się do bo­gów, żeby prze­wod­nik nie plu­skał się gdzieś mi­ędzy cha­łu­pa­mi, nadęty jak ba­lon.

Łysy, wy­ra­źnie nie­za­do­wo­lo­ny z ta­kie­go ob­ro­tu spra­wy, łyp­nął na Wer­na­ra złym okiem, a po­tem na­chy­lił się do Kne­fla. Ka­pi­tan mo­men­tal­nie zmie­rzył na­jem­ni­ka uwa­żnie, od ko­niusz­ków bu­tów aż po czu­bek gło­wy.

– Nie – od­pa­rł twar­do ka­pi­tan. – Dziw­ne rze­czy o nim mó­wi­li na po­kła­dzie. Wolę nie spraw­dzać, czy to kłam, nie te­raz.

Wer­nar po­jął, o co cho­dzi, po­dob­nie jak Łysy, któ­ry spu­ścił wzrok i znik­nął za ple­ca­mi kom­pa­nów. Na­jem­nik chciał się uśmiech­nąć, zło­wiesz­czo i pro­wo­ku­jąco. Gru­bas mó­głby do­star­czyć mu nie­ma­łej roz­ryw­ki. Może na­wet po­zwo­li­łby mu się do­si­ęgnąć dyn­da­jącym u pasa kor­dem, cho­ćby dla kro­to­chwi­li i sa­me­go wy­ra­zu twa­rzy Ły­se­go. Wer­nar nie uśmiech­nął się jed­nak, po­smut­niał wy­ra­źnie. Zmarsz­czył brwi i od­sze­dł na bok, tam gdzie, jak pa­mi­ętał, po­wi­nien znaj­do­wać się szlak wio­dący z Izbi­cy w głąb po­fa­łdo­wa­ne­go lądu.

Ka­pi­tan po­dzie­lił dru­ży­nę na dwo­je, miar­ku­jąc jed­nak, że Łysy wca­le nie mu­siał być wy­jąt­kiem, je­śli szło o sto­su­nek do Wer­na­ra, wo­lał trzy­mać na­jem­ni­ka bli­sko sie­bie. Gru­pa Kne­fla szyb­ko od­na­la­zła szlak. Roz­mok­ni­ęty, z ko­le­ina­mi, któ­re te­raz za­mie­ni­ły się w lep­kie od gli­ny ko­ry­ta, nie nada­wał się do ni­cze­go. Mu­sie­li klu­czyć przez po­bli­ski za­gaj­nik, któ­ry ni­skim grzbie­tem wy­ła­niał się po­nad roz­le­wi­skiem. Szczęśli­wie dla zwia­dow­ców grzbiet ci­ągnął się wzdłuż dro­gi, po­zwa­lał za­cho­wać orien­ta­cję, uła­twiał na­wi­go­wa­nie w zruj­no­wa­nej falą oko­li­cy.

– Mo­ści Wer­nar! Po­cze­kaj no pan! – Na­jem­nik usły­szał za sobą zdy­sza­ny głos ka­pi­ta­na.

Wędrów­ka po grząskim grun­cie była nie lada wy­zwa­niem. Wer­nar kil­ku­krot­nie ra­to­wał się przed upad­kiem, ła­pi­ąc się ra­chi­tycz­ne­go drze­wo­sta­nu na zbo­czach grzbie­tu.

– Tak? – Za­trzy­mał się, prze­nió­sł ci­ężar cia­ła na nogę, któ­rą po­sta­wił na wy­sta­jącym po­nad bło­to ka­mie­niu.

– Mnie się wi­dzi, że to, co my tu te­raz mu­si­my zno­sić, to wa­sza spraw­ka. Ma­gi­cy, oni tam na Fa­rven nie na dar­mo pły­nęli. Tam się ja­kieś eks­pe­ry­men­ta mia­ły dziać, sły­sza­łem – mó­wił Kne­fel. Zzia­ja­ny, ro­bił pau­zy co dwa sło­wa, by za­czerp­nąć tchu. – Jak w nocy pier­dol­nęło, to my­śla­łem, że nie­bo się roz­wa­rło i ogniem sy­pie, jak dzia­do­wie ga­da­li.

Resz­ta kom­pa­nii w mo­zol­nym tem­pie szła grzbie­tem w mil­cze­niu. Po­nu­ry kon­dukt mu­siał wy­glądać nie­wie­le le­piej niż chma­ra obe­rwa­ńców ucie­ka­jących przed wiel­ką wodą.

– Cie­ka­we wnio­ski. – Wer­nar wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Praw­da? – Kne­fel uśmiech­nął się szel­mow­sko. – Wszy­scy­śmy to wi­dzie­li. Ja­sno­ść, błysk nad szczy­tem góry. Zmiot­ło wierz­cho­łek, la­wi­ny ze­szły w lasy, a z nie­ba spa­da­ło nie­bie­skie że­la­zo. To ja­sne jak sło­necz­ko, że wiel­ka fala przy­szła wła­śnie z tego po­wo­du. Wierz­cie mi, to nie tyl­ko Izbi­ca, całe wy­brze­że musi tak wy­glądać.

– Trud­no wam od­mó­wić lo­gi­ki, ale jak wi­dać, cza­row­nik ze mnie ża­den. Tra­fi­ło mi się tak samo jak wam, albo i go­rzej… Do tego, co wy­da­rzy­ło się na wy­spie, nie przy­ło­ży­łem ręki – od­pa­rł Wer­nar.

– A bo to mu­sie­li­ście? – Kne­fel ob­ru­szył się, wstrząsnął ra­mio­na­mi. – My­śli­cie, że was kmiot­ko­wie nie za­pa­mi­ęta­li, jak z or­sza­kiem, na wła­snym ko­niu obok ma­gi­ków je­cha­li­ście?

– Nie je­stem cza­row­ni­kiem – za­prze­czył sta­now­czo Wer­nar. – Poj­mu­ję, co chce­cie mi po­wie­dzieć, ale ka­żdy, na­wet ry­bak, je­śli będzie wy­gra­żał pi­ęścia­mi, to ra­czej nie w moją stro­nę.

– Wiel­ką ma­cie uf­no­ść w roz­sądek ludu, za­iste wiel­ką. – Kne­fel wes­tchnął, Wer­nar stał tuż obok nie­go, choć wzro­kiem si­ęgał ścia­ny lasu, jaka wy­ra­sta­ła nie­opo­dal. – Jak­by­ście jed­nak do­szli do wnio­sku, że ży­cie wam miłe, a po­my­ślu­nek u was ozdro­wiał, to za­wsze mo­że­cie zwró­cić się o po­moc. Ura­dzi­my, nie za dar­mo oczy­wi­ście. Wszak, po­dob­nie jak i wy, wal­tor­nia­tu upra­wiać nie za­mie­rza­my.

Kne­fel zła­pał za róg ka­pe­lu­sza, ski­nął nim, po czym od­wró­cił się ple­ca­mi do na­jem­ni­ka i kro­cząc, jak­by roz­gnia­tał wi­no­ro­śl, ru­szył za ko­lum­ną ma­ry­na­rzy.

Wer­nar wes­tchnął. Ka­pi­tan mógł mieć ra­cję, nie­za­le­żnie od tego, czym dla nie­go był „wal­tor­niat”. Win­ni cze­mu­kol­wiek rzad­ko mie­li oka­zję, by się wy­tłu­ma­czyć. Dla ofiar nie mia­ło to żad­ne­go zna­cze­nia. Na­jem­ne ży­cie na­uczy­ło Wer­na­ra aż nad­to, że wdzi­ęcz­no­ść była na tym świe­cie rów­ną rzad­ko­ścią, co szczęśli­we ma­łże­ństwo. Pa­mi­ętał ka­mie­nie, któ­re sy­pa­ły się w jego stro­nę, kie­dy z to­wa­rzy­sza­mi jako straż tyl­na wje­żdża­li do wio­sek ogo­ło­co­nych wcze­śniej przez wal­czące stro­ny pod­czas do­wol­nej kam­pa­nii. Wspo­mnie­nia pod­po­wia­da­ły mu chmur­ne spoj­rze­nia i za­ci­śni­ęte pi­ąst­ki mło­dych chłop­ców, kie­dy mi­jał przy dro­dze wi­siel­ców, opła­ki­wa­nych przez wo­jen­ne wdo­wy. Cier­pi­ący nie po­trze­bo­wa­li bez­po­śred­nich spraw­ców, by po­zwo­lić so­bie na ze­mstę. W ko­ńcu cho­dzi­ło o re­wa­nż sam w so­bie, wy­rzu­ce­nie z sie­bie emo­cji, okrut­ną spra­wie­dli­wo­ść, śmie­rć za śmie­rć. Za­ło­że­nie, że w tym przy­pad­ku mo­gło­by być ina­czej, za­kra­wa­ło na sza­le­ństwo. Mimo to Wer­nar z pew­nym za­sko­cze­niem stwier­dził, że naj­wy­ra­źniej co­raz bar­dziej od­cho­dzi od zmy­słów.

Grzbiet płyn­nie wto­pił się w za­gaj­nik na skra­ju znacz­nie star­sze­go lasu. Wy­brzu­sze­nie spłasz­czy­ło się, roz­my­ło, po­kry­te war­stwą dar­ni­ny i kępek mchu, nie­po­dziel­nie pa­nu­jących mi­ędzy cien­ki­mi ło­dy­ga­mi świer­ków. Szyb­ko zna­le­źli wy­dep­ta­ną ście­żkę, za­raz po­tem ko­lej­ną i na­stęp­ną, któ­re łączy­ły się w za­wi­łe dró­żki, jed­no­my­śl­nie pro­wa­dząc zwia­dow­ców w głąb lasu. O tym, że zbli­ża­li się do obo­zo­wi­ska, naj­pierw po­wia­do­mił ich węch. Wer­nar po­my­ślał, że Elgi z pew­no­ścią roz­po­zna­łby ga­tu­nek pie­czo­ne­go wła­śnie mi­ęsi­wa. Za­raz po­tem uak­tyw­nił się słuch. Płacz dziec­ka, a po chwi­li ca­łych gro­mad dzie­ci ude­rzył ich ni­czym grom. Na ko­ńcu nową Izbi­cę do­strze­gli na wła­sne oczy mi­ędzy cien­ki­mi, rzad­ki­mi brzo­za­mi. Po­la­na była na tyle duża, że po­nad na­mio­ta­mi i sza­ła­sa­mi le­d­wie mo­żna było do­strzec ko­ro­ny drzew po dru­giej stro­nie.

– Pa­trz­cie, jak się urządzi­li… – Kne­fel sta­nął na kle­pi­sku mi­ędzy trzy­ma­jący­mi się na sło­wo ho­no­ru kon­struk­cja­mi z chru­stu.

– Na wy­brze­żu to ich się jak­by mniej wy­da­wa­ło – stwier­dził je­den z ma­ry­na­rzy. – Niby tyle tru­pów mo­rze wy­rzu­ci­ło, a na­mno­ży­ło ich się jak mrów­ków.

– Kne­fel miał ra­cję, to nie tyl­ko Izbi­ca. Ten obóz to pew­nie nowy dom dla oca­la­łych z po­bli­skich wio­sek – za­uwa­żył Wer­nar.

Usły­szał ich za pó­źno, kie­dy się od­wró­cił, za­miast ła­cia­tych brzó­zek sta­ło przed nimi czte­rech mężczyzn o twa­rzach nie­wy­ra­ża­jących woli kon­wer­sa­cji, z wi­dła­mi i po­sta­wio­ny­mi na sztorc ko­sa­mi w brud­nych łap­skach. Ko­lej­na gru­pa po­ja­wi­ła się mi­ędzy sza­ła­sa­mi. Roz­wrzesz­cza­ne dzie­cia­ki na rękach umil­kły nie­mal w tym sa­mym mo­men­cie.

– Kim je­ste­ście, co tu ro­bi­cie? – pa­dło z ust naj­wy­ższe­go, któ­ry jako je­dy­ny poza ko­szu­lą miał na grzbie­cie skó­rza­ną ka­mi­zel­kę wi­ąza­ną rze­mie­niem.

Spo­sób, w jaki za­ci­skał dłoń na drzew­cu włócz­ni, ka­zał Wer­na­ro­wi uznać, że drągal do­sko­na­le wie­dział, jak się nią po­słu­gi­wać. I zro­bi­łby to znacz­nie szyb­ciej, niż Kne­fel zdo­ła­łby si­ęgnąć kor­da.

– Po­roz­ma­wiaj­my – rzu­cił ka­pi­tan but­nie, krzy­żu­jąc ra­mio­na na pier­si.

– Wła­śnie roz­ma­wia­my – od­po­wie­dział włócz­nik.

– To tak się u was roz­ma­wia? – za­py­tał Kne­fel. – Jak was kto w cha­łu­pie od­wie­dza, to mu że­la­zem przed ocza­mi świe­ci­cie na wie­cze­rzy?

– Nikt mnie w cha­łu­pie nie od­wie­dza, a wie­cie cze­mu?

– Nie po­sia­dam się z cie­ka­wo­ści. – Kne­fel wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Bo jest dwa­na­ście sążni pod wodą, ra­zem z do­byt­kiem i żoną. – Drągal skrzy­wił się, jego po­ci­ągła twarz na­bra­ła ko­lo­ru kre­dy. – Po pro­stu od­po­wiedz­cie.

Wer­nar spu­ścił wzrok. Wy­obra­ził so­bie falę, któ­ra prze­le­wa­ła się przez wio­skę jak ka­wa­le­ria przez pie­cho­tę. Była noc, huk mu­siał zbu­dzić wy­so­kie­go w tym sa­mym mo­men­cie, w któ­rym woda wda­rła się mi­ędzy cha­ty. Wer­nar ode­tchnął płyt­ko, jak­by uwi­ęzio­ny w za­le­wa­nej wio­sce sam wal­czył o ży­cie, o ka­żdy od­dech. Wy­da­wa­ło mu się, że po­czuł sól na war­gach. Do­tknął ust, sło­no­ść roz­pły­nęła się, jak­by jej ni­g­dy nie było.

– Przy­pły­nęli­śmy z wy­spy… – rzu­cił bez na­my­słu.

Usły­szał świst po­wie­trza, ja­kie wy­do­by­ło się z płuc ka­pi­ta­na. Do­strze­gł też nie­znacz­ną, ale wy­ra­źną zmia­nę w spoj­rze­niu włócz­ni­ka.

– Przy­pły­nęli­ście z Fa­rven? – za­py­tał wy­so­ki.

– No tak, przy­pły­nęli­śmy. Ale wi­dać nam, że świat się pod na­szą nie­obec­no­ść krzy­nę zmie­nił – wtrącił Kne­fel.

– Co ro­bi­li­ście na wy­spie?

– A bo to prze­słu­cha­nie? – za­pe­rzył się Kne­fel. – Fa­rven to była wa­sza dzie­dzi­na, mie­li­ście przy­stań po dru­giej stro­nie cie­śni­ny, czy jak?

– Kne­fel… od­po­wia­daj, jak py­ta­ją. Póki jesz­cze za­cho­wu­je­my po­zo­ry i uda­je­my, że ich wca­le nie jest dwu­krot­nie wi­ęcej.

– Po­słu­chaj ko­le­gi, bo do­brze ci ra­dzi. Co ro­bi­li­ście na wy­spie? – Drągal po­wtó­rzył py­ta­nie.

– Han­dlo­wa­li­śmy. Za­mie­ni­li­śmy cały ma­ga­zyn tka­nin na kil­ka szka­tu­łek ru­bi­nów – ze­łgał Kne­fel bez wa­ha­nia.

– Gów­no praw­da! – do­le­cia­ło pi­skli­wie spo­mi­ędzy sza­ła­sów. – Żad­ni z nich han­dla­rze, żad­ni kup­cy. O ten, tu­taj, to Kne­fel, ka­pi­tan kogi.

Wy­mo­czek w fil­co­wym ka­pe­lu­szu prze­ci­snął się mi­ędzy uzbro­jo­ną stra­żą. Włócz­nik wy­glądał przy nim ni­czym ol­brzym, zmie­rzył chu­der­la­ka pe­łnym obrzy­dze­nia spoj­rze­niem. Wo­źni­ca, któ­ry jesz­cze kil­ka dni wcze­śniej za­ba­wiał ich swa­wol­ny­mi roz­mo­wa­mi w dro­dze z Aman­te­rii, te­raz wska­zy­wał Wer­na­ra krót­kim, ko­ści­stym pa­lu­chem.

– A ten to na­jem­nik, całą zgra­ję ta­kich jak on wio­złem. Cza­row­ni­ków ochra­nia­li, co na Fa­rven pły­nęli. Ja­kem żyw, wio­złem ich z Aman­te­rii aż do po­mo­stu w Izbi­cy. Ten w ka­mi­zel­ce ich tam ode­brał, jesz­cze mnie w dupę kop­nął, jak się kła­nia­łem w pas za mar­ny mie­szek mie­dzia­ków. – Wo­źni­ca pod­ska­ki­wał jak tru­sia, sza­lał po kle­pi­sku.

– Ależ z cie­bie par­szy­wy skur­wy­syn… – Kne­fel po­wo­li po­kręcił gło­wą, splu­nął pod nogi. – Trze­ba cię było, za­miast kop­nąć w zad, pchnąć pod że­bra i zo­sta­wić w ro­wie, że­byś ska­piał.

– Oooo, sły­szy­cie! – unió­sł się wo­źni­ca.

– Prze­stań po­dry­gi­wać jak pa­jac, Cor­nell, bo mi się przed ocza­mi mie­ni. – Włócz­nik po­ło­żył na ra­mie­niu wo­źni­cy wiel­ką jak bo­chen dłoń.

Chły­stek za­trzy­mał się w miej­scu, jak­by ktoś wło­żył go w ima­dło i do­ci­snął korb­ką.

– Mówi praw­dę? – za­py­tał.

Ka­pi­tan nadął się, go­tów do naj­szczer­sze­go za­prze­cze­nia, na ja­kie go tyl­ko było stać.

– Tak – rzu­cił Wer­nar, a Kne­fel okla­pł jak ba­lon, z któ­re­go spusz­czo­no po­wie­trze.

– No czyś ty do szczętu zdur­niał? – wy­du­kał ża­ło­śnie. – Prze­cież nas za­raz po­nadzie­wa­ją na te ro­ha­ty­ny i prze­ro­bią na dursz­la­ki. Na­wet nie zdążysz krzyk­nąć „o kur­wa”.

– Jak­by nas chcie­li po­za­bi­jać, już by to zro­bi­li. Sko­ro jesz­cze sto­imy, zna­czy, że być może do­sta­nie­my szan­sę, aby się wy­tłu­ma­czyć.

– Nie nam osądzać. Po­roz­ma­wia­cie ze star­szy­zną obo­zu. Za­sia­da­ją tam też star­si z Izbi­cy, więc mar­ne ma­cie szan­se… ale lep­sze to niż prze­ro­bie­nie na dursz­lak, praw­da?

Przy­wód­ca ski­nął nie­znacz­nie, pod­wład­ni opu­ści­li wid­ły i kosy. Gęby da­lej jed­nak mie­li wy­krzy­wio­ne, Wer­nar wie­dział, że ma­rzy­li o tym, by wy­pruć im fla­ki.

– Od­daj­cie broń. Nie wej­dzie­cie do obo­zu i nie sta­nie­cie przed star­szy­mi z mie­cza­mi w dło­niach – po­le­cił włócz­nik. – Nie pro­te­stuj­cie i nie pró­buj­cie ni­cze­go głu­pie­go. To się może tyl­ko źle sko­ńczyć.

– Mamy wam niby za­ufać? Prze­cież jak się tyl­ko od­wró­cę, to mnie mo­że­cie dziab­nąć tym ku­rew­stwem pro­sto w ner­ki. – Kne­fel mimo ostrze­że­nia nie mógł od­pu­ścić so­bie cho­ćby pró­by po­sta­wie­nia na swo­im.

– Mogę – zgo­dził się drągal. – Twój kord, na­tych­miast. Resz­ta to samo, trze­ci raz nie będę po­wta­rzał.

Wła­ści­cie­le kos i wi­deł uśmie­cha­li się ob­le­śnie, pal­ce drga­ły ner­wo­wo na drzew­cach. Byle ktoś za­pro­te­sto­wał po­now­nie, wark­nął albo łyp­nął krzy­wym okiem… Mo­żna by­ło­by so­bie po­uży­wać, ode­grać się na lo­sie. Do­cze­ka­li się.

– Bie­gnę! Po­wiem resz­cie! Wró­ci­my po was!

Ma­ry­narz rąb­nął łok­ciem jed­ne­go z chło­pów, szczęka trza­snęła. Kosa wy­pa­dła z rąk, ju­cha try­snęła z nosa na kle­pi­sko sze­ro­kim stru­mie­niem. Chłop za­wył prze­szy­wa­jąco, za­chwiał się, ła­pi­ąc się za zmia­żdżo­ne noz­drza. Ma­ry­narz rzu­cił się ku ścia­nie lasu, sa­dził po­nad po­wa­lo­ny­mi ko­na­ra­mi tak spraw­nie, że Wer­na­ro­wi przez krót­ką, ulot­ną chwi­lę wy­da­wa­ło się, iż maj­tek zdo­ła znik­nąć mi­ędzy drze­wa­mi. Drągal wes­tchnął tyl­ko, pod­rzu­cił włócz­nię i jak­by od nie­chce­nia ci­snął w ślad za zbie­giem. Ostrze we­szło mi­ędzy kręgi, do­kład­nie po­mi­ędzy ło­pat­ki. Ma­ry­narz kwik­nął bo­le­śnie i zwa­lił się wśród ka­lin.

– Prze­cież pro­si­łem – po­wtó­rzył wy­so­ki, a u jego stóp z brzękiem lądo­wa­ło że­la­zo.

Rada star­szych, wbrew ocze­ki­wa­niom, wca­le nie była ulo­ko­wa­na w naj­wi­ęk­szym na­mio­cie obo­zo­wi­ska. Nie zaj­mo­wa­ła też sza­ła­su na cen­tral­nym, mo­gło­by się zda­wać, pla­cu. Drągal ra­zem ze swo­ją stra­żą za­pro­wa­dził ich wąski­mi ście­żka­mi aż na dru­gi ko­niec wy­dep­ta­nej przez set­ki stóp po­la­ny.

Obo­zo­wi­sko ucie­ki­nie­rów wy­gląda­ło do­kład­nie tak, jak mo­żna było so­bie o po­dob­nym miej­scu ima­gi­no­wać, i to ra­czej w mrocz­niej­szych sce­na­riu­szach. Zwia­dow­cy wi­dzie­li roz­wie­szo­ne mi­ędzy sza­ła­sa­mi szma­ty, roz­ci­ągni­ęte na ko­nop­nych sznu­rach. Lnia­ne ko­szu­le i gie­zła chwia­ły się na wie­trze, ko­lor ich su­ge­ro­wał zaś, że wy­pra­no je w bło­cie, któ­re opa­no­wa­ło ko­czo­wi­sko. Wer­nar uznał, że mu­sia­ła to być część le­ci­we­go do­byt­ku, jaki – prze­mok­ni­ęty na wskroś – uda­ło się wy­rwać mo­rzu w noc ka­ta­stro­fy. Po­je­dyn­cze gar­kuch­nie, od któ­rych do­la­ty­wał za­pach gu­la­szu, ob­le­ga­ne były przez brud­ną i gło­śną cze­re­dę. Pa­le­ni­ska, nad któ­ry­mi ob­ra­ca­no odar­te z fu­tra wie­wiór­ki i szczu­ry, wy­wra­ca­ły żo­łądek na sam wi­dok. Wer­nar uznał bez wa­ha­nia, że ob­ra­zek ten mó­głby być dla El­gie­go znacz­nie do­tkliw­szy niż śmie­rć gdzieś u pod­nó­ża góry na Fa­rven.

Nim do­tar­li na dru­gi ko­niec ko­lo­nii, na­jem­nik był brud­ny aż do ko­lan, jego ubra­nie śmier­dzia­ło spa­le­ni­zną i mie­szan­ką wszel­kich do­stęp­nych obo­zo­wych odo­rów. Umy­sł z ko­lei bar­wa­mi swo­ich my­śli przy­po­mi­nał roz­ci­ągni­ęte mi­ędzy sza­ła­sa­mi szma­ty, prze­mo­czo­ne i po­skręca­ne niby strąki tłu­stych wło­sów.

Kil­ku zbroj­nych sto­jących mi­ędzy pnia­ka­mi świe­żo wy­ci­ętych drzew zmie­rzy­ło ich wzro­kiem, któ­ry poza po­dejrz­li­wo­ścią wy­ra­żał tyl­ko pust­kę. Drągal uści­snął dłoń jed­ne­go z nich, wy­mie­ni­li kil­ka zdań. Zbroj­ny łyp­nął na Wer­na­ra i Kne­fla. Fuk­nął pod no­sem i prze­ta­rł bro­dę brud­ną dło­nią.

– Rusz­cie się. Star­si nie mają ca­łe­go dnia. – Włócz­nik wska­zał wy­cin­kę.

Ta si­ęga­ła dość głębo­ko w rzad­ki las. Pach­nia­ła ży­wi­cą i świe­żo ści­ętą korą, któ­ra jak śnieg za­le­ga­ła na mo­krej zie­mi. Za­pach ten, w od­ró­żnie­niu od obo­zu, któ­ry cuch­nął prze­pe­łnie­niem, stra­chem i doj­mu­jącą bie­dą, łech­tał noz­drza jak naj­zna­ko­mit­sze pach­ni­dła. Star­si, jak za­uwa­żył Wer­nar, wca­le nie spra­wia­li wra­że­nia star­szy­zny. Trzech mężczyzn oraz ko­bie­ta byli w sile wie­ku, na­jem­nik od­nió­sł wręcz wra­że­nie, że przed­sta­wi­ciel­ka bar­dziej zdro­wo­roz­sąd­ko­wej od­no­gi ga­tun­ku była wręcz dziew­częciem. Drągal za­trzy­mał się przy oba­lo­nej do­pie­ro co brzo­zie, od­cze­kał chwi­lę.

– Zna­le­źli­śmy ich na gra­ni­cy obo­zu. Przy­szli od stro­ny Izbi­cy, to zwiad – po­wie­dział gło­sem, któ­re­mu da­le­ko było do buty i pew­no­ści sie­bie sprzed chwi­li.

– Wy­da­je mi się, że to do­pie­ro po­czątek hi­sto­rii – rzu­ci­ła dziew­czy­na.

Trzech mężczyzn opu­ści­ło trzy­ma­ne w dło­niach sie­kie­ry, otak­so­wa­ło wzro­kiem Wer­na­ra oraz resz­tę. Na­jem­nik od­po­wie­dział spoj­rze­niem.

Choć na twa­rzy mia­ła smu­gi sa­dzy, a sło­mia­ne wło­sy spi­na­ła z tyłu wy­tar­tą i wy­pło­wia­łą chu­s­tą, dziew­czy­na była nie­wia­ry­god­nie ład­na. Trój­kąt­na twarz ma­gne­ty­zo­wa­ła, ko­ści po­licz­ko­we wy­ra­źnie od­ci­na­ły się na skó­rze, a wąskie usta i błękit­ne, przy­mru­żo­ne oczy nada­wa­ły ob­li­czu wiecz­nie roz­gnie­wa­ne­go wy­ra­zu. Wer­nar uznał, że w tym błęki­cie mó­głby uto­nąć ka­żdy, jak w Izbi­cy.

– Uwa­ża­łbym z tym zna­le­zie­niem… Wle­źli­śmy już mi­ędzy sza­ła­sy, jak nas przy­dy­ba­li. – Kne­fel skrzy­żo­wał ra­mio­na na pier­si, udo­wad­nia­jąc, że na wi­dok błysz­czących gło­wic sie­kier wca­le nie stra­cił re­zo­nu.

– To praw­da? – za­py­ta­ła.

– Praw­da… – Drągał wes­tchnął, ski­nął nie­chęt­nie.

– Czy nie mó­wi­łam ostat­nio, że obóz musi być chro­nio­ny? Raz to wam za mało, Bru­no? – za­py­ta­ła.

– Nie, ale nie mam tylu lu­dzi, żeby na­raz wszyst­kie­go do­glądać. – Włócz­nik Bru­no po­kręcił gło­wą z przy­kle­jo­ną do czo­ła grzyw­ką. – Obóz jest za duży jak na…

– Wy­star­czy – prze­rwa­ła dziew­czy­na. Wer­nar zro­zu­miał, że nie chcia­ła zdra­dzać licz­by zbroj­nych, ja­kich mie­li pod ręką. – Wra­caj na pa­trol, pil­nuj na­szych lu­dzi. Wy­da­je mi się, że mamy tu­taj do po­ga­da­nia.

– Dzi­ęku­ję, Ze­naj­da.

Drągal od­sze­dł ze swo­im pocz­tem. Po­włó­cząc no­ga­mi, ru­szył wzdłuż obrze­ży ko­czo­wi­ska, wy­zna­czo­ne­go przez zie­lo­ne strze­chy sza­ła­sów i nie­jed­no­krot­nie po­rwa­ne płach­ty jurt oraz na­mio­tów. Zo­sta­li sami, sta­li przed…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej